Για τη δημιουργία του «Συμφώνου της Βαρσοβίας»

Από Αλέκος Χατζηκώστας

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Στις 14 Ιουνίου 1955 στη Βαρσοβία της Πολωνίας, υπογράφεται ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και Αλβανίας , Βουλγαρίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακία και Λ.Δ Γερμανίας το «Σύμφωνο Φιλίας , Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας», γνωστό ως «Σύμφωνο της Βαρσοβίας». Άρχισε να ισχύει από τις 5 Ιουνίου 1955, αφού παραδόθηκαν για φύλαξη στην Πολωνία που ήταν ο θεματοφύλακας, τα επικυρωμένα έγραφα από όλους τους συμβαλλόμενους. Η Αλβανία το 1962 δεν πήρε μέρος στις εργασίες του Συμφώνου της Βαρσοβίας και τον Σεπτέμβριο του 1968 μονομερώς το κατάγγειλε.
Η υπογραφή του Συμφώνου προκάλεσε η απειλή που προέκυψε για την ειρήνη αλλά και το ίδιο το σοσιαλιστικό στρατόπεδο η επικύρωση από τις καπιταλιστικές χώρες της «Δύσης» των Συμφωνιών των Παρισίων το 1954 που προέβλεπε το σχηματισμό της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης, η επαναστρατικοποιηση της Δυτικής Γερμανίας και η ένταξή της στο ΝΑΤΟ (που επήλθε πράγματι στις αρχές Μάη του 1955), αλλά και ενωρίτερα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας-NATO-, που είχε συγκροτηθεί το 1949 στην Ουάσιγκτον μεταξύ των ΗΠΑ και 12 ευρωπαϊκών χωρών.
Να σημειώσουμε ότι η ΕΣΣΔ δικαιολογημένα ανησυχούσε από την αναβίωση του μιλιταρισμού στη Γερμανία και προκρίνοντας ένα συλλογικό σύστημα ασφαλείας, όπως προβλεπόταν από τη Χάρτα του ΟΗΕ, έκανε ό,τι μπορούσε διπλωματικά για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Έτσι στα πλαίσια διάσκεψης ασφαλείας στη Μόσχα στα τέλη του 1954 όπου συμμετείχαν η Αλβανία, η Βουλγαρία, η ΓΛΔ, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Τσεχοσλοβακία και η Ουγγαρία, τα σοσιαλιστικά κράτη προειδοποίησαν πως σε περίπτωση εφαρμογής των όρων των “Συμφωνιών του Παρισιού”, θα προχωρούσαν και τα ίδια σε στρατιωτική συμμαχία. Διαπιστώνει κανείς δηλαδή, πως η δημιουργία του Συμφώνου ήταν ένα μέτρο καθαρά αμυντικό, κι όχι κάποιου είδους μορφή “σοβιετικής επιθετικότητας”.
Για να μπορέσει να συμμετάσχει η ΓΛΔ στο σχεδιαζόμενο σύμφωνο μάλιστα η ΕΣΣΔ προχώρησε και σε επίσημη άρση του εμπόλεμου μεταξύ των δύο χωρών στις 21 Γενάρη 1955. Στη διάρκεια της ιδρυτικής “Διάσκεψης ευρωπαϊκών κρατών για τη διασφάλισης της Ειρήνης και της σταθερότητας στην Ευρώπη”, όπως ονομάστηκε η ιδρυτική διάσκεψη του συμφώνου συμμετείχε ως παρατηρητής και η Κίνα, λίγα χρόνια πριν το σινοσοβιετικό σχίσμα. Η ΓΛΔ αρχικά εξαιρέθηκε από το στρατιωτικό σκέλος του συμφώνου, συμμετέχοντας σε αυτό μετά τις 28 Γενάρη 1956, δέκα μέρες μετά την ίδρυση του “Εθνικού Λαϊκού Στρατού” (Nationale Volksarmee), που επίσης αποτελούσε απάντηση στη δυτικογερμανική επαναφορά της υποχρεωτικής θητείας ένα χρόνο πριν.
Για τις διαβουλεύσεις σχετικά με την εφαρμογή του και για τις συζητήσεις επί άλλων θεμάτων το Σύμφωνο προέβλεπε τη σύσταση Πολιτικής Συμβουλευτικής Επιτροπής, όπου αντιπροσωπεύονταν όλα τα κράτη-μέλη σε ανώτατο επίπεδο.
Στον στρατιωτικό τομέα ιδρύθηκε Ενωμένη Διοίκηση Ενόπλων Δυνάμεων, υπό τις διαταγές της οποίας τέθηκαν τμήματα των εθνικών στρατών των χωρών-μελών. Επικεφαλής της στρατιωτικής αυτής δύναμης ήταν ο αρχιστράτηγος των Ενωμένων Ενόπλων Δυνάμεων. Ο πρώτος που τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση ήταν ο σοβιετικός στρατάρχης Ιβάν Κόνιεφ.
Από την πρώτη στιγμή έγινε ξεκάθαρο ότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας είχα αυστηρά αμυντικό χαρακτήρα. Απέβλεπε στην λήψη των αναγκαίων μέτρων για την ασφάλεια των χωρών που συμμετείχαν σ’ αυτό και τη διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη. Στο κείμενο τονίζεται ο αμυντικός και φιλειρηνικός χαρακτήρας του Συμφώνου και δηλώνεται ότι, εν καιρώ, θα είναι ευπρόσδεκτες σε αυτό και χώρες με διαφορετικά κρατικά και κοινωνικά συστήματα.
Το ιδρυτικό κείμενο είχε την εισαγωγή και 11 άρθρα. Σύμφωνα με τους όρους του Συμφώνου και του Καταστατικού του ΟΗΕ τα κράτη- μέλη του Συμφώνου αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μην καταφεύγουν στις διεθνείς σχέσεις τους σε απειλές βίας ή σε χρησιμοποίηση βίας και σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης εναντίον οποιουδήποτε από αυτά να παρέχουν στα κράτη που υπέστησαν την επίθεση αμέσως βοήθεια με όλα τα απαραίτητα μέσα μαζί και τη χρησιμοποίηση στρατιωτικής δύναμη. Τα μέλη του Συμφώνου ανάλαβαν την υποχρέωση να δρουν φιλικά και να συνεργάζονται με σκοπό την ανάπτυξη και την ενίσχυση των οικονομικών και πολιτισμικών σχέσεων τους, τηρώντας τις αρχές του αμοιβαίου σεβασμού, της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της μη επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα των κρατών-μελών. Προβλέπονταν αμοιβαίες διαβουλεύσεις των μελών για όλα τα βασικά διεθνή προβλήματα που έθιγαν τα κοινά τους συμφέροντα. Για τη διεξαγωγή των διαβουλεύσεων και την εξέταση των προβλημάτων που προέκυπταν δημιουργήθηκε Πολιτική Συμβουλευτική Επιτροπή και καθιερώθηκε σε αυτή να αντιπροσωπεύονται όλα τα μέλη σε ανώτατο επίπεδο.
Να σημειώσουμε ότι η ισχύς της ήταν για 20 χρόνια και παρατείνονταν αυτόματα για 10 χρόνια για εκείνα τα κράτη-μέλη που ένα χρόνο πριν από τη λήξη της προθεσμίας ισχύος δεν θα είχαν υποβάλει στην κυβέρνηση της Πολωνίας δήλωση καταγγελίας της Συμφωνίας. Το Σύμφωνο ήταν ανοικτό για προσχώρηση και άλλων κρατών, ανεξάρτητα από το κοινωνικό και κρατικό τους σύστημα και θα έπαυε να ισχύει όταν στην Ευρώπη θα δημιουργείτο σύστημα  συλλογικής ασφάλειας θα υπογράφονταν για το σκοπό αυτό πανευρωπαϊκό σύμφωνο.
Όλα τα χρόνια ύπαρξης του Συμφώνου έγινα πλήθος προτάσεις για την ειρήνη στην Ευρώπη που έμειναν όμως αναπάντητες από τη Δύση…
Τον Σεπτέμβριο του 1990, μόλις λίγες ημέρες πριν από τη γερμανική επανένωση, αποχώρησε από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Την 1η Ιουλίου 1991 μία ιστορική συνάντηση στην Πράγα άλλαξε τις ισορροπίες στην Ευρώπη. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας περνούσε στην ιστορία, ενώ λίγα χρόνια μετά το ΝΑΤΟ διεύρυνε τα σύνορά του προς την ανατολή…

Ανελευθερία σε σύστημα ελεύθερης αγοράς!

Κατιούσα

Ο κόσμος σήμερα (όπως και πολλά χρόνια τώρα) βρίσκεται σε μία πρωτοφανή αντιφατική κατάσταση. Από τη μία, έχουμε συνθήκες ελεύθερης αγοράς στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος και της παγκοσμιοποίησης που έχει επιφέρει ή μάλλον επιβάλλει. Προϊόντα, κεφάλαια, μετοχές, θυγατρικές εταιρείες, επιστημονική γνώση, ειδήσεις και ιδέες μεταφέρονται ανά πάσα ώρα στην άλλη άκρη του κόσμου.
Με μια πρώτη και επιφανειακή ματιά θα δίναμε εύσημα σε αυτό το σύστημα που ενδιαφέρεται για τις ανάγκες των ανθρώπων και τους δίνει την ευκαιρία να έχουν ό,τι θέλουν στη διάθεσή τους. Το σύστημα αυτό δε θέτει περιορισμούς, γκρεμίζει τα σύνορα και ενώνει τους ανθρώπους. Φυσικά αυτός ο τρόπος σκέψης καλλιεργείται από μικρή ηλικία, στην προσπάθεια να εξωραϊστεί ο τρόπος που λειτουργεί ο καπιταλισμός και η ελεύθερη αγορά που είναι ο μοχλός που τον κινεί.
Αξίζει όμως να εντρυφήσουμε στην καρδιά του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Ελεύθερη αγορά σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε επιχειρηματικός όμιλος μπορεί να στήσει τη θυγατρική του σε χώρες με μικρή φορολογία για να μειώσει τα έξοδα του αδιαφορώντας για το πλήγμα που επιφέρει στην εγχώρια οικονομία. Ελεύθερη αγορά σημαίνει ότι ο παραπάνω επιχειρηματικός όμιλος θα μπορεί να έχει υπό την εργασία του ή μάλλον το ζυγό του, 10-12 ώρες ημερησίως εργαζόμενους που θα δουλεύουν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς ασφάλιση, χωρίς τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας για τη ζωή τους (αφού η ζωή τος αξίζει μόνο εφόσον παράγουν) ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα καρπώνονται πακτωλό χρημάτων. Η ελεύθερη αυτή αγορά ενισχύει τους επιχειρηματικούς κολοσσούς και τους μεγαλοκαρχαρίες και όχι το λαό που δίνει καθημερινή μάχη για να επιβιώσει. Η ελεύθερη αυτή αγορά όμως στην πραγματικότητα διαμορφώνει ένα ανελεύθερο και ασφυκτικό περιβάλλον για το λαό.
Η ελεύθερη αυτή μετακίνηση εμπορευμάτων δημιουργεί τεράστιο αίσθημα ανασφάλειας για τους εργαζομένους αφού ανά πάσα στιγμή γνωρίζουν ότι μπορεί να χάσουν τη δουλεία τους με βάση τη λογική “κόστος-όφελος” για την ανάκαμψη της οικονομίας, μία τακτική που αναγνωρίζουμε και σήμερα υπό συνθήκες πανδημίας. Η επιστημονική γνώση έχει πάψει να αποτελεί οικουμενικό αγαθό όλων των επιστημόνων αφού βλέπουμε ότι κάθε επιχειρηματικός όμιλος κρατά φυλακισμένους τους επιστήμονες λόγω του ανταγωνισμού για την αύξηση των δικών του εσόδων (βλέπε τη διαμάχη για το εμβόλιο του κορονοϊού). Ακόμη και οι ειδήσεις είναι μέρος της παραπληροφόρησης και της συμφεροντολογίας που πολύ πιστά υπακούν τα τηλεοπτικά κανάλια. Ιδέες μάλιστα και ιδανικά δεν έχουν θέση σε μία τέτοια αγορά, αφού από τη στιγμή που δεν έχουν οικονομικό όφελος, εκμηδενίζεται η αξία τους. Μάλιστα, οι ιδέες αυτές δεν εξυπηρετούν την χειραγώγηση που προσπαθούν να επιβάλλουν στο λαό για να πάψει να αντιδρά και να αντιπαλεύει την αδικία του συστήματος.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ελεύθερη αγορά σημαίνει υποδούλωση του λαού και κυριαρχία των λίγων και άπληστων καπιταλιστών. Ο λαός χάνει το πιο σημαντικό, το πιο μεγαλειώδες αγαθό και δικαίωμα: την ελευθερία του. Πολύ παραστατικά είχε παρουσιάσει πριν χρόνια ο Ναζίμ Χικμέτ τη θέση και την καθημερινότητα του εργαζόμενου-δούλου σε αυτό το σύστημα: “αλυσοδέσανε έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε”. Ιερό μας καθήκον “να μην υψώσουμε το κεφάλι μας στα αστροφώτιστα διαστήματά τους”!

Χρυσή Αυγή: Ναζιστικό παραλήρημα...

Χρυσή Αυγή: Ναζιστικό παραλήρημα...

• 
  

Όλη η δυσωδία από τον οχετό της φασιστικής προπαγάνδας μαζεμένη σε μια «έκδοση». Αυτό είναι η συνέντευξη του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιώταρου στο περιοδικό «Crash» του Γ. Τράγκα. Ξαναγράψιμο της ιστορίας στα μέτρα των ναζί του χτες και των υπερασπιστών της αστικής και ευρωενωσιακής ιδεολογίας του σήμερα (που κι αυτοί χτεσινοί είναι). Ύμνοι στο δικτάτορα Μεταξά και στη στρατιωτική δικτατορία του Παπαδόπουλου. Λάσπη και αισχρές συκοφαντίες ενάντια στο ΚΚΕ και στους κομμουνιστές. Αδυσώπητο χτύπημα της οργάνωσης και της πάλης της εργατικής τάξης, ακριβώς όπως κάνουν και τα «αυθεντικά» κόμματα της αστικής τάξης. Φυσικά, τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής, που έχουν αναγάγει τη βία ενάντια στο λαό και την πρωτοπορία του σε μοναδικό οδηγό της δράσης τους, δε θα μπορούσαν να μη βιάζουν την ιστορία. Φτάνει σε σημείο ο Παναγιώταρος να ισχυριστεί ότι κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας του Παπαδόπουλου «οι αριστεροί δεν είχαν αντικείμενο», γιατί, λέει, ασκούνταν φιλεργατική πολιτική! Δεν είχαν αντικείμενο!!! Όχι ότι το καθεστώς είχε γεμίσει τα ξερονήσια και τις φυλακές με κομμουνιστές, αριστερούς και άλλους αγωνιστές, ότι ηχούσαν οι φωνές τους στην Αθήνα από τα βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας (τα οποία, βεβαίως, για τον Παναγιώταρο και τους άλλους φασίστες δεν έγιναν ποτέ, όπως δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο, όπως τον Χίτλερ «θα τον κρίνει η ιστορία» και άλλα τέτοια)… Για τον Παναγιώταρο οι αριστεροί δεν είχαν «αντικείμενο»… Τότε γιατί ήταν παράνομο το ΚΚΕ; Γιατί φυλακίζονταν; Γιατί διώκονταν; Γιατί είχαν και παραείχαν αντικείμενο οι κομμουνιστές και όλο το λαϊκό κίνημα, όπως έχουν και σήμερα. Τότε είχαν απέναντί τους την πιο στυγνή μορφή αστικού καθεστώτος, σήμερα έχουν τη δημοκρατική του μορφή. Η δικτατορία της αστικής τάξης και τότε και σήμερα παραμένει όμως. Και τότε και σήμερα καπιταλισμό έχουμε. Και αυτό που θέλει η Χρυσή Αυγή είναι καπιταλισμός με δικτατορία. Γι’ αυτό και ο Παναγιώταρος λέει για τους εργαζόμενους ό,τι λένε και ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη, ο Γεωργιάδης, ο Μάνεσης της «Χαλυβουργίας», ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ κ.ά.: «Θα πρέπει να υπάρχει σαφώς και μια προστασία στον εργαζόμενο, δεν μπορεί να είναι έρμαιο στον κάθε εργοδότη. Αλλά πάντοτε στο πλαίσιο της λογικής. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Γιατί είχαμε φθάσει στο αποτέλεσμα κάποιοι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές, οι εργατοπατέρες, που τους πήραν στο λαιμό τους, να κλείνουν τις επιχειρήσεις. Πόσο μάλλον που το 2012, λόγω της παγκοσμιοποίησης, ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να σηκωθεί να φύγει και να πάει αλλού». Για τη Χρυσή Αυγή φταίνε οι εργάτες, η ταξική τους οργάνωση και πάλη που «κλείνουν τα εργοστάσια»… Δεν μας κάνει εντύπωση. Άλλωστε, η Χρυσή Αυγή είναι αυτή που έκανε πλάτες στον Μάνεση στο εργοστάσιο του Βόλου. Βουλευτής της έχει προτείνει οι άνεργοι που παίρνουν επίδομα ανεργίας να δουλεύουν παράλληλα στο Δημόσιο με αυτά τα 14 ευρώ, να δοθούν και άλλες φοροαπαλλαγές στο εφοπλιστικό κεφάλαιο… Όσο για τα φαιδρά που λέει για τη «φιλεργατική πολιτική» του Μεταξά, ο οποίος ουσιαστικά έβαλε τα θεμέλια για τους εργατοπατέρες, και τα εμετικά που επιφυλάσσει για το ΚΚΕ («οι κομμουνιστές είναι μεγάλη πληγή», «προδοτικό ήταν πάντοτε το ΚΚΕ από την ίδρυσή του», «το ’40, όταν δεν πολεμήσανε τους Ιταλούς και τους Γερμανούς οι κομμουνιστές» κλπ.), την απάντηση τη δίνει η ιστορία που παραμένει καταγεγραμμένη, παρόλο που οι ναζί της Χρυσής Αυγής και οι αστοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθούν συντονισμένα και με ενιαίο τρόπο να την ξαναγράψουν. Εξάλλου έχουν απαντηθεί πολλάκις, άλλο που συνεχίζουν να μηρυκάζουν την αντικομμουνιστική τους λάσπη η Χρυσή Αυγή και οι υπόλοιποι υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος που θέλουν να συκοφαντήσουν την επίκαιρη και αναγκαία διέξοδο του σοσιαλισμού γιατί θέλουν τους εργάτες βορά στο κεφάλαιο.
Ενδεικτικά: «Ο Ιωάννης Μεταξάς και το "Κοινωνικό Κράτος"» https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=27/10/2012&id=14257&pageNo=12&direction=1
Ειδική έκδοση «Η 28η Οκτώβρη. Τα τρία γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη» https://www.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=29/10/2011&id=13768&pageNo=3&direction=1
Ειδική έκδοση «Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή 1919 – 1922 https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=14/8/2011&id=13653
Ειδική έκδοση «Στα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ» https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=25/9/2011&id=13726
Ειδική έκδοση «Η συμβολή της σοσιαλδημοκρατίας στην άνοδο του φασισμού και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας», https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=21/8/2011&id=13662
Είναι ουσιώδες για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής να ανοίγουν μέτωπο βασικά ενάντια στο ΚΚΕ και τους κομμουνιστές. Γιατί ο «εθνικοσοσιαλισμός» είναι η άλλη, η πιο ωμή και βάρβαρη όψη του καπιταλιστικού συστήματος και αντίπαλό τους έχουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τα λαϊκά στρώματα και την πρωτοπορία τους, τους κομμουνιστές. Από το ίδιο το εργατικό και λαϊκό κίνημα θα πάρουν την απάντηση που τους αξίζει, όπως έγινε στο Λαγκαδά που χρυσαυγίτες τραμπούκοι το έσκασαν μόλις είδαν τους απεργούς της ΑΓΝΟ. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα λαϊκά στρώματα με αυτόν τον τρόπο και την αποφασιστικότητα θα απομονώσουν τους φασίστες της Χρυσής Αυγής και θα τους ξαναστείλουν εκεί που πραγματικά ανήκουν: Στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

«Πράσινα» κέρδη, «μαύρη» ζωή

Τα όσα αποκαλύφθηκαν στην προχτεσινή συνέντευξη Τύπου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στην Περιφέρεια Αττικής για την εγκληματική διαχείριση των απορριμμάτων, επιβεβαιώνουν ξανά τη «μεγάλη εικόνα» της περιβαλλοντοκτόνας πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεών της.
Μια «μεγάλη εικόνα» που φέρει την ταμπέλα της «πράσινης ανάπτυξης» ή του «Green Deal», εμπλουτίζοντας διαρκώς το πακέτο φιλομονοπωλιακών ρυθμίσεων και διευκολύνσεων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε να βρουν διέξοδο λιμνάζοντα κεφάλαια σε νέα, «οικολογικά πεδία» κερδοφορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1/4 του Προϋπολογισμού της ΕΕ 2021 - 2027 κατευθύνεται στα μονοπώλια για να επενδύσουν στις «πράσινες» μπίζνες.
Ομως, επειδή το ρευστό από μόνο του δεν φτάνει, αλλά χρειάζονται και περαιτέρω «επενδυτικά κίνητρα» και «μεταρρυθμίσεις» για τη βελτίωση του «επιχειρηματικού κλίματος», έρχονται νόμοι όπως αυτός που ψηφίστηκε μέσα στην πανδημία από τη ΝΔ και παρέχει ασυλία στο κεφάλαιο, για να ξεσαλώνει σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος, αίροντας ακόμα και τις ελάχιστες ρήτρες προστασίας που είχαν απομείνει, ή και τους υποτυπώδεις ελέγχους.

* * *

Εξειδίκευση της ίδιας στρατηγικής αποτελούν και όσα προβλέπει το «περιβαλλοντικό» (!) νομοσχέδιο για τη διαχείριση των απορριμμάτων. Στην Αττική, μάλιστα, βρίσκει έτοιμο το Ρυθμιστικό Σχέδιο, ψηφισμένο και εφαρμοσμένο από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για να «κουμπώσουν» όλες οι αντιδραστικές εξελίξεις, που επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο την ποιότητα ζωής των εργαζομένων, φορτώνουν νέα βάρη στο λαϊκό εισόδημα μέσα από την εμπορευματοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων, αλλά και περισσότερους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία που έφερε στο φως η συνέντευξη Τύπου.
Πιο συγκεκριμένα, με τον νέο νόμο «απλοποιούνται» ακόμα περισσότερο οι διαδικασίες, που προγράφουν ότι η υποβαθμισμένη Δυτική Αθήνα - Δυτική Αττική θα συνεχίσει να αξιοποιείται για την ανάπτυξη της άναρχης και ρυπογόνας βιομηχανικής δραστηριότητας μέσα στον αστικό ιστό, θα συνεχίσει το Θριάσιο Πεδίο να είναι θάλαμος αερίων και να «φιλοξενεί» τη χαβούζα της χωματερής της Φυλής, που όχι μόνο επεκτείνεται οριζοντίως και καθ' ύψος, αλλά φτιάχνεται και νέα στην ίδια περιοχή.
Αυτός ο νόμος έρχεται να επισφραγίσει όλη τη μεθόδευση από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την περιφερειακή αρχή Δούρου, που οδήγησε στη μονιμοποίηση της χωματερής στη Φυλή, αλλά και στη δημιουργία νέων στο Γραμματικό και σε λατομεία της Αττικής.

* * *

Η «πράσινη ανάπτυξη» όμως χωράει ακόμα περισσότερα εγκλήματα, όπως την καύση των απορριμμάτων σε τσιμεντοβιομηχανίες ή για την παραγωγή Ενέργειας, όπως ήδη συμβαίνει σε Βόλο και Δυτική Θεσσαλονίκη, όπου κυβέρνηση, Τοπική Διοίκηση και επιχειρηματικοί όμιλοι «παίζουν τον παπά» με τις προδιαγραφές και τα όρια των ρύπων, προκειμένου να διασκεδάσουν τις λαϊκές αντιδράσεις.
Εχουμε και λέμε λοιπόν: Από τη μία, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης» και, από την άλλη, τοξικά απόβλητα, καρκίνος και μπόχα για εκατομμύρια εργαζόμενους που ζουν με τα σκουπίδια στις αυλές τους. Από τη μία, πολλά υποσχόμενες επενδύσεις, με «συγκριτικά πλεονεκτήματα» για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια σε σχέση με ανταγωνιστές τους και, από την άλλη, εργαλεία έντασης της εκμετάλλευσης, με τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τις εργολαβίες, τις ΣΔΙΤ, την ιδιωτικοποίηση ακόμα και της αποκομιδής να κυριαρχούν στη διαχείριση των απορριμμάτων, ώστε το «green deal» να μη σκοντάφτει σε «περιττά» εργατικά δικαιώματα.

***

Τον πρώτο λόγο, λοιπόν, για να μην περάσει ο εγκληματικός αυτός σχεδιασμός τον έχουν τα εργατικά σωματεία, οι μαζικοί φορείς στις γειτονιές, που είναι καταδικασμένες να ζουν εν έτει 2020 με το σκουπίδι μέσα στα σπίτια, στα σχολεία, στα μαγαζιά τους. Σήμερα το αίτημα για να κλείσουν οι χωματερές που δηλητηριάζουν τις εργατογειτονιές της Αττικής, να μη δημιουργηθούν νέες, να σταματήσει η εμπορευματοποίηση ενός τομέα τόσο κρίσιμου για την υγεία και την ασφάλεια του λαού, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές.
Σε αυτήν την κατεύθυνση οργανώνουν και συντονίζουν τη δράση τους σωματεία και φορείς της Δυτικής Αθήνας και Αττικής, αποκαλύπτοντας τη «μεγάλη εικόνα»: Τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, τον αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης που υπηρετούν οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, οι δυνάμεις τους στην τοπική και περιφερειακή διοίκηση.
Με κριτήριο τις δυνατότητες που δίνει σήμερα η ανάπτυξη της παραγωγής και της επιστημονικής γνώσης, πρέπει να απορριφθεί η εφιαλτική πραγματικότητα της διαχείρισης των απορριμμάτων με κίνδυνο της υγείας, ακόμα και της ζωής του λαού. Αυτό που πρέπει να φύγει από τη μέση είναι το κριτήριο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η πολιτική που μαυρίζει τη ζωή των λαϊκών οικογενειών για να «πρασινίσει» τις τσέπες των μονοπωλίων...

Εξαφανίστηκε!

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει από χτες ότι η Κομισιόν έκανε δεκτές πολλές από τις προτάσεις της για την επανέναρξη της τουριστικής περιόδου, οι οποίες αποτελούν στην πλειοψηφία τους αιτήματα των μεγαλοξενοδόχων, των τουριστικών πρακτόρων και των ομίλων στις αερομεταφορές.
Την ίδια ώρα που κουνάει προκλητικά το δάχτυλο στο λαό και τον «καθιστά υπεύθυνο» για ενδεχόμενη νέα έξαρση του κορονοϊού, η κυβέρνηση πραγματικά... εξαφανίζει την πανδημία όταν πρόκειται να διαπραγματευτεί για τα συμφέροντα των ομίλων του Τουρισμού και το «άνοιγμα» της οικονομίας!
Αποκαλυπτικό είναι, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η κυβέρνηση στήριξε ένθερμα το μέτρο που αποφάσισε τελικά η Κομισιόν, να έρχονται οι πτήσεις από το εξωτερικό γεμάτες, χωρίς κανένα κενό ανάμεσα στα καθίσματα, «καθώς αυτό θα καθιστούσε τις πτήσεις μη οικονομικές με αμφισβητήσιμα οφέλη για την υγεία»!
Ο ένας πάνω στον άλλο δηλαδή, για να ανακάμψουν οι αεροπορικές εταιρείες από τη χασούρα της προηγούμενης περιόδου και να αντιμετωπίσουν με καλύτερες προϋποθέσεις την οικονομική κρίση.
Αντίστοιχα είναι και όσα πρότεινε η κυβέρνηση σχετικά με τα «πρωτόκολλα» για τη μετακίνηση τουριστών ανάμεσα στις χώρες, όπως να μην απαιτούνται τεστ «για ταξίδια μεταξύ περιοχών (...) που έχουν δείξει σαφή και επίμονα στοιχεία ότι η κατάσταση του COVID-19 είναι υπό έλεγχο» και να μην τίθενται σε καραντίνα 14 ημερών όσοι επιστρέφουν από διακοπές σε τέτοιες χώρες, με το επιχείρημα ότι το περιοριστικό αυτό μέτρο δρα αποθαρρυντικά για τους τουρίστες.
Στο πνεύμα όσων ζητούσε και η ελληνική κυβέρνηση για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων του Τουρισμού, η Κομισιόν κατέληξε σε προτάσεις για διακρατικές συμφωνίες - λάστιχο πάνω σε κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη δημόσια υγεία, ανάλογα με το πού φυσάνε τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά και ανάλογα με τις συμμαχίες και τα παζάρια μεταξύ κρατών και επιχειρηματικών ομίλων.
Την ίδια ώρα, από την κυβέρνηση διαρρέεται πως «ανοίγει» πρώτα τις μετακινήσεις προς τα μεγάλα νησιά, με κριτήριο το ότι αυτά έχουν θεωρητικά ορισμένες στοιχειώδεις υποδομές για να διαχειριστούν πιθανά κρούσματα, ομολογώντας επί της ουσίας ξανά ότι ο «κερδισμένος χρόνος» από τη στάση του λαού το προηγούμενο διάστημα ούτε αξιοποιήθηκε ούτε πρόκειται να αξιοποιηθεί για την ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας σε όλη την Ελλάδα, με βάση τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι όπως και κατά τη διάρκεια του «lockdown», έτσι και τώρα, με το σταδιακό «άνοιγμα», οι όποιες αποφάσεις παίρνονται όχι με κριτήριο την προστασία της υγείας του λαού αλλά με βάση τις ανάγκες του συστήματος. Γι' αυτές τις ανάγκες αξιοποιούνται και οι όποιες επιστημονικές θέσεις.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σιγά σιγά κάνουν την εμφάνισή τους «μελέτες» που βάζουν στη «ζυγαριά» τις ζημιές στην οικονομία από μια πιο βαθιά κρίση και τις απώλειες από μια ενδεχόμενη νέα έξαρση του κορονοϊού, στηρίζοντας το νέο κυβερνητικό «αφήγημα» ότι αν «ανοίξει» γρήγορα η οικονομία θα αποφευχθούν συνέπειες που είναι ασύγκριτα χειρότερες από τους πιθανούς θανάτους!
Αυτά βρίσκονται στην καρδιά των κυβερνητικών αποφάσεων, όπως και της «εποικοδομητικής» κριτικής των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, παρά τις φανφάρες για την «απόλυτη προτεραιότητα» της υγείας και την προσπάθεια της κυβέρνησης να «κρυφτεί» πίσω από την επιστημοσύνη των ειδικών.
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι καπιταλιστικό κέρδος και λαϊκές ανάγκες είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, ότι το «ζύγι» της καπιταλιστικής κερδοφορίας έχει μόνιμα ριγμένο το λαό σε όλα τα επίπεδα. Την πλάστιγγα μπορεί να γείρουν προς το μέρος του λαού μόνο ο οργανωμένος, αποφασιστικός αγώνας του, η αντεπίθεση απέναντι στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, στην ΕΕ.