Μπουρμπούτσαλα

 Μπουρμπούτσαλα

- Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν χθες από τις αρχές του έτους, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις έχουν φθάσει τα 8,390 δισ. ευρώ, από 6,923 δισ. ευρώ που ήταν τον Αύγουστο. Συνολικά τα ληξιπρόθεσμα χρέη (δηλαδή και τα χρέη των προηγούμενων χρόνων) έφθασαν πλέον τα 80,420 δισ. ευρώ, χωρίς μάλιστα να συνυπολογίζονται σ’ αυτά τα χρέη προς τα τελωνεία. 
- Το ύψος των παλαιών ληξιπρόθεσμων οφειλών διαμορφώθηκε στο τέλος Σεπτεμβρίου σε 72,02 δισ. ευρώ, από 72,18 δισ. ευρώ στο τέλος Αυγούστου. 
- Στο εννεάμηνο Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου μέσω των ευνοϊκών ρυθμίσεων και των κατασχέσεων εισπράχθηκε 1,25 δισ. ευρώ από τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη (το 15,3%) και 1,36 δισ. ευρώ από τα παλαιά, ενώ διαγράφηκαν ως ανεπίδεκτες είσπραξης οφειλές περίπου 560 εκατ. ευρώ (παλαιές και νέες).

[Από την Καθημερινή]

Η εξέλιξη των ληξιπρόθεσμων χρεών κατά την τελευταία τριετία (πίνακας: υπουργείο οικονομικών, 21/10/2015)

Τα παραπάνω στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Μαζί με τις οφειλές προς τα τελωνεία, το κράτος έπρεπε να έχει εισπράξει κάπου 84 δισ. ευρώ (κάπου 48% του ΑΕΠ!) περισσότερα από όσα έχει εισπράξει. Κι επειδή τα λεφτά είναι πολλά, δύσκολα πλέον μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το φαινόμενο οφείλεται στο ότι οι έλληνες είναι μπαταχτσήδες. Είναι ηλίου τηλαυγέστερον πια ότι το κράτος επιβάλλει στους πολίτες του περισσότερους φόρους από όσους εκείνοι μπορούν να πληρώσουν.

Στην κυβέρνηση επικρατεί αναβρασμός, επειδή οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για υστέρηση ετησίων εσόδων κατά 5 δισ., γεγονός που θα οδηγήσει νομοτελειακά σε επιβολή νέων μέτρων για την κάλυψη του "κενού", όπως προβλέπεται από το μνημόνιο.

Η δική μου εκτίμηση είναι ότι το κενό θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Στις 70 ημέρες που απομένουν ως το τέλος τής χρονιάς, μας περιμένει ένα φορολογικό πακέττο ύψους 6+ δισ. ευρώ, το οποίο περιλαμβάνει την τελευταία δόση φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων, τρεις δόσεις φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων, τρεις -αυξημένες, λόγω του επιτοκίου- από τις περίφημες "100 δόσεις", τρεις δόσεις ΕνΦΙΑ, την αύξηση της προκατοβολής φόρου εισοδήματος των αγροτών και τα τέλη κυκλοφορίας. Για να επαληθευτεί η πρόβλεψη της κυβέρνησης για υστέρηση 5 δισ., πρέπει να πληρώσουμε στην δεκάρα όλα αυτά και να δώσουμε κι ένα δισ. από πάνω για τα προηγούμενα χρέη μας. Κοινώς, μπουρμπούτσαλα.

Το ερώτημα δεν είναι αν καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες ότι η φοροδοτική ικανότητα των κατοίκων αυτής της χώρας έχει εξαντληθεί. Αν καταλαβαίνουν, δηλαδή, ότι εδώ ισχύει το γνωστό "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Αυτά είναι τόσο προφανή ώστε μπορούν να τα αντιληφθούν ακόμη και άτομα μειωμένων πνευματικών δυνατοτήτων. Το ερώτημα είναι άλλο: πού αποσκοπεί η κυβέρνηση με την επιμονή της να εισπράξει τόσα δισ. φόρων από μια κοινωνία εδώ και καρό πτωχευμένη; Την απάντηση την έχουμε δώσει επανειλημμένα από τούτην εδώ την γωνιά. Η λίστα που ακολουθεί είναι ενδεικτική, όχι περιοριστική:

Πρώτος (βασικός) στόχος: οι καταθέσεις. Για να καταλάβετε τι εννοώ, ρίξτε μια ματιά στο υπόλοιπο του τραπεζικού λογαριασμού σας και συγκρίνετέ το με το προ πενταετίας υπόλοιπό του. Κατ' αρχάς, θα διαπιστώσετε ότι κακώς ανησυχείτε για τυχόν κούρεμα, αφού οι καταθέσεις σας έχουν ήδη κουρευτεί με την ψιλή. Στην συνέχεια, θα αντιληφθείτε ότι, αν θελήσετε να παραμείνετε συνεπείς στις κάθε λογής υποχρεώσεις σας, πολύ σύντομα θα ξυριστούν. Μπορεί η κυβέρνηση να μη καταφέρνει να επαναπατρίσει τα χρήματα που έχουν ταξιδέψει σε εξωτικές χώρες (π.χ. Ελβετία) αλλά τα καταφέρνει θαυμάσια στο να υποκλέψει τα χρήματα όσων δεν έχουν δυνατότητα για τέτοια ταξίδια.

Δεύτερος (κύριος) στόχος: η ακίνητη περιουσία. Μιλάμε για στόχο που τον έχουν βάλει εδώ και χρόνια στο μάτι και δεν το κρύβουν. Θυμηθείτε τον Μάκη "τσεκουράτο" Βορίδη να "συστήνει" σε πολίτη, ο οποίος δεν μπορούσε να πληρώσει το χαράτσι του σπιτιού που κληρονόμησε από τον πατέρα του, να πουλήσει το σπίτι του και να πάει να μείνει σε μικρότερο. Θυμηθείτε και την περίφημη "έρευνα" που έλεγε ότι η υψηλή ιδιοκατοίκηση ευθύνεται για την υψηλή ανεργία ("Ανεργία και... ράβδος εν γωνία"). Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι διαθέτουν χαρτί και περιμένουν, σαν άλλοι κατοχικοί μαυραγορίτες, να ρουφήξουν όχι μόνο αίμα αλλά και μεδούλι. Όλα τα άλλα είναι μπουρμπούτσαλα.

Παρένθεση. Στην πενταετία των μνημονίων, το σύστημα έκανε υπομονή, περιμένοντας από τους πολίτες να εκποιήσουν αυτοβούλως μπιρ-παρά την ακίνητη περιουσία τους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που το έκαναν. Τώρα έφτασε η ώρα των κατσχέσεων: δεν το δίνεις μόνος σου; σου το παίρνω εγώ νταηλίκι. Όσοι εξακολουθούν να τρέφουν αυταπάτες, ας ρίξουν μια ματιά στην Ισπανία, όπου κατασχέθηκαν 50.000 σπίτια το 2013 κι άλλες 35.000 το 2014(*). Κλείνει η παρένθεση.

Ισπανία, 2014: Απομάκρυνση ενοίκων από κατασχεμένα σπίτια (φωτο: Άντρες Κουντάσκι)

Τρίτος (απαραίτητος) στόχος: η ενίσχυση του κοινωνικού αυτοματισμού. Κάθε φορά που επιβάλλεται ένα νέο μέτρο, όσοι πληρώνουν εξανίστανται εναντίον... εναντίον... εν πάση περιπτώσει, εξανίστανται εναντίον όσων φταίνε: των δημοσίων υπαλλήλων που τεμπελιάζουν, των ψιλικατζήδων που δεν κόβουν αποδείξεις, των γιατρών που πλουτίζουν με τα φακελλάκια, των εκπαιδευτικών που κάθονται τρεις μήνες τον χρόνο, των νέων που κάθονται στις καφετέριες και δεν πάνε για δουλειά... Διότι, δεν μπορεί, αφού εγώ πληρώνω και τα πράγματα δεν φτιάχνουν, κάποιοι φταίνε. Βεβαίως, είναι περιττό να σημειώσουμε άλλη μια φορά ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός κατακερματίζει την λαϊκή αντίδραση και διευκολύνει την εξουσία.

Τέταρτος (σημαντικός) στόχος: η διευκόλυνση της υλοποίησης των μνημονιακών μέτρων. Αφού κάποιοι δεν πληρώνουν, τί να σου κάνει το δόλιο το κράτος; Και σχολεία θα κλείσει, και νοσοκομεία θα καταργήσει, και κρατική περιουσία θα ξεπουλήσει, και τούμπες θα κάνει, και κώλο θα στήσει... Ποια κυβέρνηση θέλει να τα κάνει όλα αυτά; Καμμιά. Αλλά τί να σου κάνει; Αναγκάζεται. Με πόνο ψυχής, πάντα...


Ας κλείσουμε επαναλαμβάνοντας το αυτονόητο. Όταν επιβάλλεις φόρους σε μια ήδη πτωχευμένη κοινωνία, είναι σαφές ότι δεν περιμένεις να τους εισπράξεις (άλλωστε, αυτό το ομολογεί η ίδια η κυβέρνηση όταν παραδέχεται πως δεν περιμένει να ενθυλακώσει πλέον των 2,65 δισ. από τα 3,2 δισ. του ΕνΦΙΑ). Τους επιβάλλεις επειδή έχεις άλλα στον νου σου. Κι όσα λες περί κοινωνικής δικαιοσύνης και προστασίας των αδυνάτων δεν είναι παρά μπουρμπούτσαλα.


--------------------------------------------
(*) Δείτε το ανατριχιαστικό φωτορεπορτάζ τού πολυβραβευμένου Άντρες Κουντάσκι από αστυνομικές επιχειρήσεις έξωσης ενοίκων κατασχεμένων σπιτιών στην Ισπανία. Ο Κουντάσκι συνελήφθη επειδή φωτογράφιζε την βία των αστυνομικών και βρέθηκε να απειλείται με τέσσερα χρόνια φυλάκισης. Ευτυχώς, τελικά αθωώθηκε.

Λάρισα: Μεσαίωνας στο στρατό - Βάζουν φαντάρους να... χτίσουν εκκλησία για το γέροντα Παϊσιο!

 Λάρισα: Μεσαίωνας στο στρατό - Βάζουν φαντάρους να... χτίσουν εκκλησία για το γέροντα Παϊσιο!

Πρώτη φορά... αριστερά και ο Μεσαίωνας καλά κρατεί.

Πηγή: Δίκτυο Ελευθερων Φαντάρων Σπάρτακος.

Μέχρι τώρα οι συνάδελφοι στρατιώτες έπεφταν θύμα της μεγαλύτερης κρατικά μεθοδευμένης διαδικασίας εργασιακής εκμετάλλευσης που οι αστοί πολιτικοί ονομάζουν υποχρεωτική στράτευση!

Καθαρίζοντας ακτές για να κερδίζουν ψήφους οι Δήμαρχοι και να κονομάει εκατομμύρια ευρώ η τουριστική βιομηχανία. Δουλεύουμε τσάμπα στις Στρατιωτικές Κατασκηνώσεις για να κάνουν δωρεάν διακοπές οι στρατιωτικοί. Ο ΥΕΘΑ Πάνος Καμμένος, έχοντας την συνεργασία του Κώστα Ήσυχου και στην συνέχεια του Δημήτρη Βίτσα, μας έβαλε να δουλεύουμε στη ΜΟΜΑ για να διπλασιάζει τους ψήφους των ΑΝΕΛ στην Ικαρία και να ικανοποιείται η λατρευτική εμμονή του ηγέτη των ΑΝΕΛ στο πρόσωπο του Παττακού. Επίσης θέλει να μας βάλει να καλύπτουμε τις θέσεις των γιατρών, των δικηγόρων, των εκπαιδευτικών μαζεύοντας μόρια για μελλοντικούς διαγωνισμούς σχετικά με θέσεις εργασίας περιορισμένου χρόνου.   

Όπως όμως γράφει ο Αντώνης Μακατούνης στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» η εργασιακή εκμετάλλευση των φαντάρων έχει και «την ευχή» της Εκκλησίας!

Ενώ λοιπόν ο εργαζόμενος και αγρίως φορολογούμενος λαός μας υποχρεώνεται να καταβάλλει ένα δισεκατομμύριο ανά τετραετία για μισθοδοσία των παπάδων, για έναν οργανισμό με ανύπαρκτο έλεγχο εσόδων και μηδενική φορολόγηση, διαβάζουμε:

«Άφησαν τα όπλα οι στρατιώτες του Σώματος του Μηχανικού στον όμορφο Αμπελώνα Λάρισας για χάρη ενός ιερού σκοπού: την ανέγερση ναού προς τιμήν του νεότερου Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Αγίου Παϊσίου. Τον θεμέλιο λίθο στον νέο ναό εντός του Στρατοπέδου Παπαβασιλοπούλου, που είναι αφιερωμένος στον λαοφιλή γέροντα, έθεσαν πριν από λίγες ημέρες ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος μαζί με τον διοικητή Κωνσταντίνο Κωστόπουλο. Παρουσία του στρατηγού διοικητή της 1ης Στρατιάς Ιωάννου Ηλιόπουλου, του δημάρχου Τυρνάβου Παναγιώτη Σαρχώση, εκπροσώπου της Περιφέρειας Θεσσαλίας και πολλών προσκυνητών από τον Αμπελώνα και τη Λάρισα τελέστηκε ο καθιερωμένος αγιασμός. Αξιοσημείωτο είναι ότι την πρωτοβουλία της ανέγερσης του εν λόγω ναού την είχε ο διοικητής του στρατοπέδου Κωνσταντίνος Κωστόπουλος, ο οποίος απέδειξε έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη του στον Αγιο Παΐσιο.

«Ήταν αρχικά η έμπνευση του Μητροπολίτη μας. Όμως λόγω του γεγονότος ότι ο διοικητής είναι ευσεβής και πνευματικός άνθρωπος, εκδήλωσε την επιθυμία να συναντήσει τον σεβασμιότατο και να του εκφράσει τη σκέψη του για την ανέγερση μιας εκκλησίας αφιερωμένης στον Αγιο Παΐσιο. Ηταν, μάλιστα, πολύ αισιόδοξος ότι σύντομα θα ολοκληρωθεί. Ο πόθος που έχει μέσα στην καρδιά του τον οδηγεί να φέρει εις πέρας το εγχείρημα. Όσον αφορά την τελετή, έμεινε χαραγμένη στις καρδιές όλων. Προσήλθαν πολλοί χριστιανοί που ευλαβούνται εδώ και πολλά χρόνια τον Άγιο Παΐσιο, προτού ακόμα αγιοκαταταχθεί» αναφέρει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ο πρωτοσύγκελος της τοπικής Μητρόπολης πατήρ Αχίλλιος Τσούτσουρας».

Και συνεχίζει «Θα βοηθήσουν πολύ οι στρατιώτες, θα είναι αυτοί οι κτήτορες αφού θα αναλάβουν σχεδόν εξ ολοκλήρου το έργο».

Έτσι λοιπόν, με μερικές τιμητικές άδειες, ο στρατιωτικός διοικητής σε ρόλο δουλεμπόρου εξασφαλίζει τα δωρεάν εργατικά χέρια που απαιτούνται για να χτιστεί μια ακόμη εκκλησία, ενώ φυσικά, οι Ιεράρχες που διαχειρίζονται την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία θα «ευλογούν» τα κορόϊδα στο χακί!   

Αυτά είναι τα έργα της πρώτης φορά κυβέρνησης δήθεν αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών ΑΝΕΛ.

Ενός κόμματος που υποσχέθηκε το διαχωρισμό Εκκλησίας Κράτους και τη φορολόγηση της τεράστιας περιουσίας της, για να συνδιαλλαγεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με το πάμπλουτο και αντιδραστικό εκκλησιαστικό κατεστημένο στο νέο πλαίσιο του Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια που διαλαλεί. Βλέπεις τα συντηρητικά θέσφατα πάνε χέρι χέρι με την επιβολή του αστικού Νόμου και την Τάξη σε μια κοινωνία που λεηλατείται, σε έναν εργαζόμενο λαό που βυθίζεται σε όρους δουλείας! 

Εμείς καλούμε τους συναδέλφους να αντισταθούν. Να αρνηθούν να είναι αυτοί οι άμισθοι δούλοι των στρατοπέδων, να πούνε όχι στην Εξαγορά της Τιμητικής Άδειας και της Ατομικής Συνδιαλλαγής, είτε είναι γιατροί που σκέφτονται με τον χυδαίο συντεχνιασμό τους, είτε εκπαιδευτικοί κυνηγοί μορίων…

Με τη δωρεάν εργασία μας ουσιαστικά τσαλαπατάμε τα δικαιώματα μας ως φαντάροι, καλύπτουμε θέσεις εργασίας τροφοδοτώντας και τη δική μας Ανεργία, φτώχεια και νέα Μετανάστευση.  

Συνάδελφοι πρέπει μαζικά και αποφασιστικά να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του  Φαντάρου Πολίτη με Στολή. Να συμβάλλουμε στο Κίνημα Μέσα και Έξω από τον Στρατό.

   Αφιέρωμα στην Οχτωβριανή Επανάσταση: Ρήγας Γκόλφης

Από herko

Η Οχτωβριανή Επανάσταση είχε μεγάλη η επίδραση στον πνευματικό κόσμο της Ελλάδας, ιδιαίτερα δε στους οπαδούς του μαχόμενου δημοτικισμού που συσπειρώνονταν στο περιοδικό «Νουμάς» του Δ. Ταγκόπουλου. Ηταν τέτοια η επίδραση που αργότερα ο δημοτικιστής ταυτιζόταν με τον κομμουνιστή, εξ ου και το μαλλιοροκομμουνιστής. 
Τιμώντας την Οχτωβριανή Επανάσταση θα αναπτύξουμε ένα αφιέρωμα για την επίδραση που είχε στο λογοτεχνικό κόσμο και στη διανόηση της εποχής.
Ξεκινήσαμε το αφιέρωμα με τον Δημήτρη Ταγκόπουλο και συνεχίζουμε με τον Ρήγα Γκόλφη.

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //

Ο Ρήγας Γκόλφης, που το πραγματικό του όνομα είναι Δημήτρης Δημητριάδης, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1866 και πέθανε στην Αθήνα το 1957. Μαθητής του Παλαμά και φίλος του Δροσίνη. Συμβολαιογράφος στο επάγγελμα. Αυτός άνθρωπος του νόμου και της σχολαστικής τάξης ήταν ο πρωτοπόρους και μαχητικότερος από τους δημοτικιστές αλλά και ο επαναστάτης του «Γήταυρου» (του πρώτου έργου της ελληνικής σοσιαλιστικής λογοτεχνίας – στα 1908 – ο πρόδρομος της σοσιαλιστικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Με το «Γήταυρο» του Ρ. Γκόλφη τα εργατικά σωματεία δίνανε θεατρικές παραστάσεις (τις περισσότερες φορές μαζί με το «Στην οξώπορτα» του Δ. Π. Ταγκόπουλου) οι οποίες είχαν απήχηση στους εργάτες μιας και η προς αυτούς περιφρόνηση των λογίων και η καθαρεύουσα τους είχε αποκλείσει τόσο από τη μόρφωση όσο και από αυτές τις μορφές ψυχαγωγίας.
Ταχτικός συνεργάτης του «Νουμά» και όταν το έφερνε η ανάγκη και προσωρινός διευθυντής του. Ποιητής, διηγηματογράφος, κριτικός, αρθρογράφος, γλωσσολόγος, συντάκτης πολιτικών κειμένων και σατιρικός κωμωδιογράφος, υπήρξε συνεργάτης πολλών αθηναϊκών περιοδικών.

«Από το ταμπούρι του «Νουμά», σ’ όλα τα χρόνια του μαχητικοί αυτού φύλλου, ο Γκόλφης* στάθηκε πρωτο­παλίκαρο. Με συνέπεια μοναδική. Ποιητής (τεχνίτης του στίχου από τους ολίγους) κριτικός (απ’ τους φω­τεινότερους) και (το πιο σπάνιο) άνθρωπος με ήθος. Σ’ όλα του τα φα­νερώματα μετρημένος κι ισόρροπος και καλόκαρδος. Και προ παντός α­θόρυβος. Γιατί τον αγώνα της «ιδέ­ας» τον θεωρούσε «χρέος» και «σκο­πό» κι όχι μέσον.

(…)
Ο Γκόλφης, όπου και να βρισκό­τανε, έμνησκε σταθερός και στις ι­δέες του και στο έργο του και στην ανθρωπιά του. Είτανε μία παρηγοριά για όλους μας κ’ ένα θεμέλιο της Ιδέας. Οχι μονάχα της γλωσσικής ιδέας – της πνευματικής απελευθέρωσης του λαού, παρά και της κοι­νωνικής. Ήταν από τους πρώτους τότε δημοτικιστάδες, που απ’ τις στήλες του «Νουμά» ταυτίζανε τις δυο αυτές «ιδέες» αντίθετα με τον Ψυχάρη, τον Πάλλη, τον Ερμονα, που ήσαν επαναστάτες στη γλώσσα κι αντεπαναστάτες σ’ όλα τ’ άλλα. Ο Γκόλψης μάλιστα είναι κι ο πρώτος, που έγραψε στη γλώσ­σα μας το πρώτο σοσιαλιστικό έργο (το μονόπραχτο δράμα «Ο Γήταυρος»)» (Κώστας Βάρναλης).

Από την πρώτη στιγμή τάχθηκε, με το μέρος των μπολσεβίκων. Εκδηλώνοντας τον ενθουσιασμό του  μετάφρασε από τα γαλλικά  ένα από τα ρωσικά επαναστατικά τραγούδια το οποίο και τιτλοφόρησε «Νέο Ρωσικό ύμνο» (δημοσιεύτηκε στο «Νουμά»). Στην πραγματικότητα δεν ήταν ο επίσημος ύμνος αλλά ένα τραγούδι που εξυμνούσε τα αγαθά που έφερνε στο ρωσικό λαό η εγκαθίδρυση του νέου επαναστατικού καθεστώτος.

Αυτό το τραγούδι χρησιμοποιούσαν οι εργατικές χορωδίες στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, για να δηλώσουνε  τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση τους στις επαναστατικές κατακτήσεις τού ρωσικού λαού.
Νέος Ρωσικός Υμνος
1.
Της νέας Ρωσίας παιδιά, σηκωθείτε!
Σκλαβιά δεν έχει πια καμιά
Παιδεμένα σεις κορμιά
τη ζωή σας ξαναβρείτε.
Χάθηκαν τα χρόνια τα βαριά.
χαίρεται ήλιο η λευτεριά.
2.
Χωριάτη που σκύβεις αιώνια, κουνήσου
Δική σου πια είναι τώρα η γη.
Νέος κόσμος. Αλλαγή
στην ταπεινή τη ζωή σου.
Συ, που χτήνος δεν είχες μιλιά,
νιώσε λεύτερη δουλειά.
3.
Και συ μορφωμένε με γνώμη, σε τοίχους
κλεισμένος, σ’ άγρια φυλακή,
άκου της χαράς εκεί,
του ξεσκλαβωμού τους ήχους.
Πάει το κνούτο! Με φωνή χρυσή
ψάλλε τον Τολστόι, εσύ.
4.
Οι προδότες εδώ, κι οι τεύτονες λύκοι
σου αφάνισαν σκληρά τη γη,
μα τρικύμισε η κραυγή:
στη Δημοκρατία νίκη!
Τα παιδιά σου, στο μέλλο μπροστά.
ζουν ή χάνονται πιστά.
(«Νουμάς», 23Φλεβ. 1919, σελ. 166)
Όμως,  τόσο οι στίχους όσο και η μουσική τους αποδόθηκαν στα ελληνικά κάπως παραφθαρμένα μια ςκαι η μετάφραση δεν έγινε από τα ρώσικα αλλά από τα γαλλικά. Γι’ αυτό και οι εργατικές χορωδίες που το προσαρμόζανε πιο κοντά στη σοβιετική πραγματικότητα. Τους στίχους «τρικύμισε η κραυγή/ στη δημοκρατία νίκη», oι εργάτες τον τραγουδούσαν: «Μα τρικύμισε η κραυγή/ τώρα των Σοβιέτ η νίκη» και ο στίχος «ψάλλε τον Τολστόι, εσύ» μετατράπηκε σε «Ψάλλε τον Λένιν  κι εσύ».
Όπως είναι γνωστό, ο Ρήγας Γκόλφης μετέφρασε στα ελληνικά, ήδη από το 1910, τη «Διεθνή», σε στίχους του Ποτιέ.

Ο "ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ" ΤΗ ΒΡΟΧΗ ΔΕΝ ΤΗ ΦΟΒΑΤΑΙ

 Ο "ΒΡΕΓΜΕΝΟΣ" ΤΗ ΒΡΟΧΗ ΔΕΝ ΤΗ ΦΟΒΑΤΑΙ

...Κι άλλο τι έχει να χάσει πια:
ο άνεργος, 
ο υποψήφιος άνεργος, 
ο ανασφάλιστος, 
ο φτωχός, 
ο εξαθλιωμένος, 
ο ταχιά ξεσπιτωμένος απ' τον πληστηριασμό, ο συνταξιούχος με σύνταξη πείνας, 
ο καταδικασμένος αγρότης, 
ο καταδικασμένος μικροεπαγγελματίας, 
ο πεταμένος στ' αζήτητα επιστήμονας,
ο νεολαίος που του σκάβουν το λάκκο;;;
 
ΟΛΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΣ!!!

Κράσνι Οκτιάμπρ κι άλλες ιστορίες

 Κράσνι Οκτιάμπρ κι άλλες ιστορίες

Έχοντας μπει σε διακοπική διάθεση, παρά το ότι ο καιρός μας τα έκανε μούσκεμα σήμερα (κι αυτό στις μέρες που έχει προγραμματιστεί πορεία αγγίζει τα όρια της νομοτέλειας) η κε του μπλοκ κάνει μια τεμπέλικη αναδημοσίευση του χτεσινού της κειμένου από το Ατέχνως, για να μη μείνει κενή η μέρα και επιφυλάσσεται για κάτι πιο φρέσκο από αύριο, καλώς εχόντων των πραγμάτων.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του Φθινοπώρου και το Οκτώβρη. Ο οποίος αποτελεί έναν ιδιαίτερο μεταβατικό μήνα, που πατάει με κάθε πόδι σε άλλη βάρκα. Ο Χειμώνας προμηνύεται αλλά δεν έχει επικρατήσει ακόμα, για να εκτοπίσει το Καλοκαίρι που φεύγει, για να παραφράσουμε αυτό που έλεγε ο Γκράμσι για την εποχή των τεράτων, μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μήνα θαυμάτων, που τα συνδυάζει αρμονικά όλα.

Τα τελευταία μπάνια στη θάλασσα και τα ανοιχτά υποδήματα, για όσους θέλουν τα πόδια τους να αναπνέουν, και (τα) νιώθουν να πνίγονται, όταν τα φυλακίζουν…
…με τα πρώτα κρύα/χιόνια στα βόρεια και ορεινά. Κι είναι ίσως η καλύτερη εποχή για μια εκδρομή σε μέρη όπως το Πήλιο ή η ορεινή Αρκαδία, για να χαρείς ένα κίτρινο, φυσικό χαλί από τα πεσμένα φύλλα και τη φύση, που είναι ωραία, ακόμα κι όταν πεθαίνει.

Μπορείς, αν είσαι τέτοιος τύπος, να κολλήσεις με παλιές ή νέες τηλεοπτικές σειρές, που αρχίζουν ξανά αυτό το μήνα. Αλλά βασικά μπορείς να ακόμα να βγεις έξω και να καθίσεις έξω, και να χαρείς γιατί ζεις σε ένα τόπο με τόσο γλυκές βραδιές –κι ας καραδοκεί η αντιλαϊκή βαρυχειμωνιά.

Μπορείς επίσης, αν είσαι τέτοιος τύπος να απολαύσεις αθλητική δραστηριότητα στο φουλ, στο κόκκινο, όπως δηλ ο ρώσικος, μπασκετικός «Κόκκινος Οκτώβρης» με τον οποίο έπαιξε πρόσφατα η ΑΕΚ. Και να διασκεδάσεις με τη θανάσιμη αγωνία των απανταχού προπονητών, που φοβούνται μη τυχόν δεν προλάβουν την παρέλαση.

Κι είναι επίσης μήνας γεμάτος ιστορικές αναμνήσεις.
Από την απελευθέρωση, κι ας κάνει ό,τι μπορεί η «αριστερή Περιφέρεια» για να αλλοιώσει την ιστορική μνήμη.
Από το πραγματικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, που όπως και σήμερα, κάποιοι «ναι-ναι-κοι» το καπηλεύτηκαν για να το αλλάξουν.
Από την προβοκάτσια της 20ής Οκτώβρη και το χαμό του Κοτζαρίδη.
Ακόμα κι από την επανάσταση που φέρει το όνομά του, κι ας πέφτει Νοέμβρη σε εμάς. Και που τη γράφουμε με χι, Οχτωβριανή, όπως οι πρώτοι δημοτικιστές, για να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες.
Έτσι κι αλλιώς, ετυμολογικά προέρχεται από το αριθμητικό τακτικό του οχτώ, και ας είναι ο δέκατος μήνας του χρόνου –αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το πιο βασικό είναι να μην μπερδευτείς και του παρεμβάλεις ένα «μι», χωρίς να χρειάζεται.

Οι εποχές κι οι καιροί είναι ενδιαφέροντες, αν και εμείς τους κάνουμε να είναι. Γιατί όπως λέει ο Κάρολος, οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις συνθήκες που τους διαμορφώνουν. Και ένας συννεφιασμένος, απαισιόδοξος σύντροφος δε θα βοηθήσει πολύ να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα. Όχι το βαμμένο ήλιο του ΠΑΣΟΚ και των υποκατάστατών του, αλλά τον πραγματικό ήλιο. Κι αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία, που μας περιμένει να τη γράψουμε…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ...

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ...

Και ξεκίνησε στη βουλή η διαδικασία νομιμοποίησης των ειλημμένων αποφάσεων που έχουν  γίνει αποδεκτές από την κυβέρνηση με την ψήφιση του μνημονίου. Στο επίκεντρο το ασφαλιστικό, για πολλοστή φορά προβάλλεται σαν στόχος ο «εξορθολογισμός» του από τους  κυβερνώντες, ενώ   η αναζήτηση ισοδυνάμων για διάφορα μέτρα όπως για τη μη επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, ο καημός των ΜΜΕ,  μοιάζει να μην καταλήγει πουθενά …σε κουβέντα να βρισκόμαστε.

               Ανάμεσα στις διάφορες τέτοιες κουβέντες κάπου στο διαδίκτυο εντοπίστηκαν κι εκείνες που αφορούσαν στην κατάργηση αδειών των περιπτέρων ή και αύξησης της φορολογίας καπνικών σαν ισοδύναμα μέτρα του τρίτου μνημονίου. Καθώς κανείς αναρωτιέται ποιες …μεγάλες μεταρρυθμίσεις προωθούνται μέσα από τις αλλαγές στη λειτουργία των περιπτέρων, που ήδη ξεκίνησαν από το 2012, καταλήγει πως σπουδαιότερες είναι οι κοινωνικές και οικονομικές σηματοδοτήσεις αυτών των αλλαγών.

Είναι, ή μάλλον ήταν, το περίπτερο θεσμός κοινωνικός –οικονομικός –πολιτικός, και προϋπόθετε την αγαστή συνύπαρξή των τριών αυτών δραστηριοτήτων που οδηγεί μοιραία στη συνηγορία της ισχύουσας τάξης πραγμάτων. Γιατί στις πρώτες βασικές  δομές και λειτουργίες του περιπτέρου ανταποκρινόταν ένα σύστημα οργάνωσης του σαν έννοια, θεσμός και λειτουργία που ήταν σε σχέση  και άμεση εξάρτηση με την κρατική πολιτική, κυρίαρχη και ανάλογη των χρόνων που το δημιούργησε. Κι αντίστοιχα οι τωρινές  αλλαγές σηματοδοτούν τις αλλαγές στο είδος εξάρτησης από την κυρίαρχη πολιτική. Η συρρίκνωσή τους ή  κατάργησή τους και αλλαγή του θεσμικού πλαισίου δεν σηματοδοτεί παρά το τέλος  των υποσχέσεων για μικροαστικά αναπτυξιακά όνειρα, το τέλος του πνεύματος συνεργασίας  πολιτικών και μικροαστικών πόθων.

                Μετά τους βαλκανικούς πολέμους η δημιουργία του περιπτέρου θεσμοθετήθηκε  σαν ανταμοιβή ηθική  και υλική προς τα θύματα  και αναπήρους του πολέμου και των οικογενειών τους. Κι έτσι η ύπαρξη των περιπτέρων συνδέεται  με την κρατική προστασία και μέριμνα, και τις μορφές που αυτή παίρνει, που αυξάνει τον αριθμό τους σε συνάρτηση πάντα  με τις εκάστοτε  πολεμικές συρράξεις και τα διαρκώς αυξανόμενα πλήθη τραυματιών και θυμάτων πολέμου. Στις πρώτες λίστες  τραυματιών –θυμάτων προστίθενται κι αυτές  από την νεώτερη ελληνική ιστορία, των χρόνων ΄40-‘45, ‘45-‘49, των επιχειρήσεων εν Κορέα και εν Κύπρω, με τις επιλογές βέβαια του εκδικητικού μετεμφυλιακού κράτους. Επί ΠΑΣΟΚ οι αποδέκτες της επέκτασης του ευεργετήματος ήταν οι κάθε είδους αποχρώσεων αντιστασιακοί.

            Το περίπτερο μεταπολεμικά γίνεται επίκεντρο  επικοινωνίας και πληροφόρησης. Με την αγορά μιας σοκολάτας ξεκινούσε η εκμάθηση της ανταλλακτικής –εμπορευματικής διαδικασίας και η συνειδητοποίηση της αξίας και του κοινωνικού γοήτρου  του χρήματος από τη μικρή ηλικία. Στάθμιζε και καθόριζε συμπεριφορές με την έκθεση της ζωής μας, με ενδείξεις και αποχρώσεις,  στο κουτσομπολιό, με τη συγκέντρωση πληροφοριών για κάποιο φάκελο στην Ασφάλεια. Κέντρο ανταλλακτικών σχέσεων και αμφισήμαντων πληροφοριών. Ανάμεσα  στην καθημερινότητά μας το περίπτερο μέσα σε αξίες ανταλλακτικές και ανταλλάξιμες, μέσα από διαδικασίες καθημερινές, -τηλεφωνήματα που γίνονταν από κει και συγχρόνως η μεταφορά της  άποψής μας στο αυτί της Ασφάλειας,  οι εφημερίδες που διπλώνονταν με τον τίτλο προς τα μέσα-,  εδραιώνονταν συνήθειες  ικανές  να σακατεύουν  ζωές και συνειδήσεις κι έτσι δεχόμαστε αυτήν την καθημερινή παρέμβαση στη ζωή μας και στον καθορισμό των συνειδήσεών μας   με όσα επέλεξε και διαμόρφωσε η κυρίαρχη  εξουσία μιας αστικής τάξης που ξαναστεκόταν στα πόδια της.

 Το περίπτερο, ένα μικρομπακάλικο, μια μικρογραφία, προγονική σύλληψη της έννοιας των σούπερμάρκετ, απίθανο σε ψιλολόγια, πρακτικό στη δομή και λειτουργικότητά του συντηρεί, χρηματοδοτεί και προσπορίζει ένα σημαντικό αριθμό πολιτών ατόμων ελέω κράτους, πολιτικών μηχανισμών, πολιτειακών θεσμών και προεκλογικών παροχών. Γιατί και για τη μεταπολεμική  Ελλάδα το συνταξιοδοτικό αποτέλεσε σοβαρό  οικονομικό πρόβλημα, πληγή ανοικτή. Και βέβαια και  οι πολεμικές αποζημιώσεις. Ένα οικονομικά αδύναμο κράτος στην υπηρεσία μιας αστικής  τάξης  που μόλις συνερχόταν από το τρόμο  της απώλειας της εξουσίας από τους κομμουνιστές, το μόνο ίσως που θα μπορούσε να παρέχει ήταν, επιλεκτικά,  άδειες λειτουργίες –στις μέρες μας είναι μια κατώτατη σύνταξη αντί για προνοιακό επίδομα.

            Το περίπτερο σαν να αποτυπώνει σε μικρογραφία τη μικροαστική ζωή και τα μικροαστικά όνειρα που καλλιεργήθηκαν μεταπολεμικά με  την αντίστοιχη ταξική διαστρωμάτωση και τις μορφές προσκόλλησης στην κυρίαρχη  εξουσία με τα αντίστοιχα ανταλλάξιμα. Η  φράση που συνδέεται με την διάρκειά και αποτελεσματικότητα της λειτουργίας του είναι ενδεικτικό της εικόνας που καλλιεργήθηκε να έχει  ο μικροαστός για τον εαυτό του, καταστάλαγμα  σε συσχετισμό με την αναπτυγμένη ατομικότητα της νεοελληνικής αντίληψης, όταν η οικονομία στηριζόταν στη μικροϊδιοκτησία «Γιατί ανθούν τα περίπτερα, γιατί μέσα χωρά μόνο ένας».

 Κι είναι ακριβώς γι’  αυτό που μέσα από τους νόμους, τις παροχές, ανακατανομές που αφορούν στα περίπτερα μπορεί να διακρίνει κανείς τη θλιβερή και τραγική ιστορία  ενός λαού, ηττημένου,  έρμαιο του κρατικού οίκτου και με σαφείς απαιτήσεις ελεημοσύνης και ανταλλαγών, είτε πληροφοριών, είτε αλληλοεκδουλεύσεων, είτε αλληλοεκβιασμών.

Στην πολιτικοοικονομική ιστορία του τόπου, μέχρι τις μέρες μας,  η έννοια  της κρατικής ελεημοσύνης –παροχής κυριαρχεί και πάλι, μετά την εξασθένιση του λαϊκού κινήματος και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους  και διαιωνίζεται με διάφορες μορφές – π.χ. εγγυημένο εισόδημα, κάρτα σίτισης κλπ. Και τώρα δεν στεγάζεται πουθενά…

Γιατί στην παρούσα φάση οι αστοί πιστεύουν περισσότερο στο εργατικό κίνημα από ότι οι εργάτες;

 Γιατί στην παρούσα φάση οι αστοί πιστεύουν περισσότερο στο εργατικό κίνημα από ότι οι εργάτες;

Οι αστοί το εμπέδωσαν το μάθημα σου Κάρολε, να δούμε πότε θα το (ξανα)εμπεδώσουν και οι λαοί...

Μετά από τη λήξη των ναπολεόντειων πολέμων, το 1815, τρείς μεγάλες αυτοκρατορίες(Ρωσία-Πρωσία-Αυστρία) από την πλευρά των νικητών ιδρύουν την «Ιερά Συμμαχία». Αργότερα στην συμμαχία αυτή προσχώρησαν η Αγγλία(το ίδιο έτος) και ύστερα η Γαλλία(το 1818). Σκοπός της συμμαχίας, που ήρθε ως απάντηση στους πόλεμους του Ναπολέοντα, ήταν οι συμμετέχουσες δυνάμεις να μπορούν να ελέγχουν τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της ευρωπαϊκής ηπείρου, είτε με την χρήση ασφυκτικής διπλωματίας είτε με την καταστολή. Η συμμαχία ήρθε αντιμέτωπη με ένα κύμα επαναστάσεων και εξεγέρσεων στην Ευρώπη, οι οποίες εκδηλώθηκαν τοπικά, και ενώ η κάθε μια από αυτές παρουσίαζε τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σίγουρα εμπνέονταν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από την Γαλλική Επανάσταση και τα ιδανικά της.

Να σημειωθεί ότι πέρα από την Αγγλία, τα άλλα κράτη της συμμαχίας ήταν πολιτικώς από τα πιο καθυστερημένα στην Ευρώπη, με μη φιλελεύθερα αυτοκρατορικά καθεστώτα και οπισθοδρομικούς θεσμούς. Ακόμα και στη Γαλλία είχε –έστω και προσωρινά- παλινορθωθεί το Ancien Regime(το παλιό καθεστώς, το αυτοκρατορικό) την περίοδο εκείνη. Η «Ιερά Συμμαχία» όπως είναι φυσικό, έπαιξε αντιδραστικό ρόλο, σκοπός δημιουργίας της ήταν θεωρητικά να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη, κάτι το οποίο σήμαινε στην πράξη ότι θα φρόντιζε να καταπνίγει τις αστικού τύπου -καθώς και άλλες- επαναστάσεις στο «κέντρο» και στην «περιφέρεια», και ταυτόχρονα να προστατεύει τις σύμμαχες αυτοκρατορίες από το ενδεχόμενο ενός ανεξέλεγκτου και ανεπιθύμητου πολέμου.

Αρχικά και την ελληνική επανάσταση του 1821 η συμμαχία την έβλεπε με σκεπτικισμό και ο Μέττερνιχ(επικεφαλής της συμμαχίας) στάθηκε εμπόδιο στο να υποστηριχθεί αυτή από τις μεγάλες δυνάμεις. Για «καλή» μας τύχη ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων(Γαλλία, Αγγλία, Ρωσία) για το ποιος θα ελέγχει τη Μεσόγειο μετά την επικείμενη κατάρρευση του «μεγάλου ασθενούς»(της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), τις ανάγκασε να υποστηρίξουν την ελληνική επανάσταση, προσπαθώντας η κάθε μια από αυτές να πάρει την Ελλάδα υπό τον έλεγχο της.

Κλέμενς Φον Μέττερνιχ.

Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε έναν ιστορικό παραλληλισμό της «Ιεράς Συμμαχίας» με κάποιο σύγχρονο θεσμό, το πιο κοντινό που μπορούμε να βρούμε είναι το ΝΑΤΟ. Είναι ένας συνασπισμός που δημιουργήθηκε για να προστατεύει τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των ισχυρών κρατών της Δύσης, με επίκεντρο τις ΗΠΑ, και να εξασφαλίζει ότι ο [πάλαι ποτέ] μεγάλος τους εχθρός η ΕΣΣΔ (καθώς και η εναλλακτική που εκφράζει), θα μείνει όσο το δυνατόν περιορισμένος και δεν θα «μολύνει» τις εργατικές τάξεις άλλων χωρών στην Ευρώπη και στον κόσμο γενικότερα. Τον ίδιο πάνω κάτω σκοπό με το ΝΑΤΟ εξυπηρετεί και η δημιουργία του «ευρωστρατού», ένα εκστρατευτικό σώμα στο οποίο συμμετέχουν όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε, και έχει σαν στόχο του έχει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ισχυρών της οικονόμο-πολιτικής αυτής συμμαχίας.

Μια «κατάσταση» για την οποία εκπαιδεύεται να διαχειριστεί ο «ευρωστρατός» και το ΝΑΤΟ είναι και η «αποκατάσταση της τάξης» σε κάποια χώρα στην οποία η «τάξη» έχει διαταραχθεί. Βλέπουμε για παράδειγμα ότι στην Ευρώπη, γίνονται διευρυμένες πολυεθνικές ασκήσεις προετοιμασίας για τέτοιο ενδεχόμενο, όπως είναι η «Trident Juncture» που θα εκτελεστεί σε Πορτογαλία, Ιταλία και Ισπανία, και στην οποία θα συμμετάσχουν 30 χώρες και 36.000 στρατιώτες. Μια τέτοια, διατάραξη της τάξης, θα μπορούσε να είναι και μια πιθανή εξέγερση, ή μια επανάσταση. Δεν είναι τυχαίο, το ότι οι εν λόγω ασκήσεις πραγματοποιούνται σε χώρες που μπορούν να χαρακτηριστούν «αδύναμοι κρίκοι» της Ε.Ε και οι οποίες μαστίζονται εντονότερα σε σχέση με άλλες, από την οικονομική κρίση, κάτι που ενδεχομένως αυξάνει την πιθανότητα να εμφανιστούν σε αυτές «ανεξέλεγκτα» και «ανεπιθύμητα» φαινόμενα.

Τον ισχυρισμό αυτό, ότι οι ισχυροί προετοιμάζονται για καταστολή εξεγέρσεων και επαναστάσεων, πέρα από τις κατά καιρούς ασκήσεις ελέγχου πλήθους που εκτελούνται, έρχεται να τον ενισχύσει μια πρόσφατη άσκηση που έγινε στην Κοζάνη(η είδηση δημοσιεύτηκε στις 20/10/2015), με σενάριο την ανακατάληψη εργοστασίου στρατηγικής σημασίας. Μια λαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση, προκειμένου να πάρει και να διατηρήσει την εξουσία, έχει ως βασικό στρατηγικό της σκοπό και την κατάληψη τέτοιων στόχων κλειδιά, άρα με έναν όχι και τόσο αυθαίρετο συλλογισμό, οι ασκήσεις αυτές προετοιμάζουν τα στρατεύματα [και] για την καταστολή επαναστάσεων.

Ασκήσεις καταστολής πλήθους

Μπορούμε να βγάλουμε κάποιο κρίσιμο συμπέρασμα από όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου ναι, και έχει ως εξής. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι ότι η πρόσφατη καπιταλιστική κρίση κάθε άλλο παρά έχει ξεπεραστεί, ανησυχούν για τις αντιδράσεις του λαού απέναντι στις επιπτώσεις της. Και κυριότερα ανησυχούν για τις αντιδράσεις του οργανωμένου εργατικού κινήματος, που μόνο αυτό [σε μια προχωρημένη επαναστατική κατάσταση] θα μπορούσε να θέσει ως στόχο του την κατάληψη στρατηγικών στόχων όπως εργοστάσια ενέργειας, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, μεγάλες βιομηχανικές μονάδες σε νευραλγικούς τομείς κλπ. Προφανώς δεν ανησυχούν μήπως βρεθούν αύριο με μια τέτοια κατάσταση στα χέρια τους, όμως οι ασκήσεις αυτές, από τη μια τους προετοιμάζουν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο στο απώτερο μέλλον, και από την άλλη τρομοκρατούν τις μάζες με την τεράστια επίδειξη δύναμης και καταστολής. Είναι σαν να μας δίνουν υπόσχεση για το τι θα πάθουμε στο ενδεχόμενο να σταματήσουμε να αποδεχόμαστε τις βουλές τους, την εκμετάλλευση τους και την καταπίεση. Από την άλλη γνωρίζουν πολύ καλά, ότι μια εξέγερση σε οποιοδήποτε σημείο της Ευρώπης, μπορεί να πυροδοτήσει αντίστοιχες εξεγέρσεις εν ριπή οφθαλμού σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της Ευρώπης(ή και του κόσμου) υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ακόμα και αν φαντάζουν παντοδύναμοι, θα δυσκολευτούν πολύ να το διαχειριστούν.

Δείτε για παράδειγμα, την περίοδο που οι Ισπανοί είχαν βγει στους δρόμους, πως αυτό μεταπήδησε στην Ελλάδα και είχαμε μέσα σε μόλις μερικές ώρες το φαινόμενο των «αγανακτισμένων». Φυσικά οι αγανακτισμένοι ήταν μια συντηρητική, από τα πάνω κατευθυνόμενη, και ανοργάνωτη ως προς τα συμφέροντα του λαού, μορφή διαμαρτυρίας με έντονα μικροαστικά χαρακτηριστικά.[1] Μια διαμαρτυρία που πυροδοτήθηκε από τις πρωτοφανείς για τη χώρα μας επιπτώσεις της κρίσης, και την αντιλαϊκή διαχείριση της [κρίσης] από το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά οι χωρίς κινηματική πείρα μάζες έπεσαν γρήγορα στην λούμπα του συστήματος(Media, πολιτικά κόμματα που «ψάρευαν» στις πλατείες με ακομμάτιστο μανδύα και χειραγωγούσαν τις μάζες) και χαλιναγωγήθηκαν, με αποτέλεσμα οι συνειδήσεις του κόσμου, και κατ’ επέκταση το λαϊκό κίνημα, να συντηρητικοποιηθεί αντί να ριζοσπαστικοποιηθεί.

Όμως, καμία φορά πριν γίνουν δυο βήματα μπρος προηγείται ένα βήμα πίσω, και αυτό στην παρούσα φάση μάλλον το ξέρουν οι αστοί καλύτερα από τους εργάτες. Έτσι, παρότι το εργατικό κίνημα μοιάζει αυτή τη στιγμή – και μάλιστα παγκοσμίως- μισοπεθαμένο(με ορισμένες πάντα λαμπρές εξαιρέσεις), εκείνοι όπως είδαμε παίρνουν τα μέτρα τους. Ξέρουν πως και η ιστορική πείρα υπάρχει, και η ιδεολογία(Μαρξιστική-Λενινιστική), και ότι οι αντικειμενικές συνθήκες εκείνες που επαναστατικοποιούν τις μάζες(αντιφάσεις του καπιταλισμού, κυκλικές κρίσεις, καταστροφή κεφαλαίου, αιματηροί πόλεμοι), δεν μπορούν να εκλείψουν όσο συνεχίζει να υπάρχει ο καπιταλισμός. Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει από όλα αυτά, είναι το πότε οι λαοί θα αρχίσουν να παίρνουν μέτρα εναντία στα αντίμετρα που οι αστοί έχουν προνοήσει να «χτίσουν» εναντίον τους. Οι αστοί πασχίζουν να προλάβουν αυτό που ακόμα δεν έχει έρθει, ξοδεύοντας τεράστιους πόρους για να ορθώσουν τις άμυνες τους, όχι επειδή έχουν με μαγικό τρόπο προβλέψει το μέλλον, αλλά επειδή η ιστορική πείρα και οι ταξικές συγκρούσεις τους έχουν διδάξει ένα μάθημα που μένει να το διδαχθούν στην παρούσα φάση και οι λαοί και να λάβουν και εκείνοι τα μέτρα τους.



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)




[1] Ιστορικά βέβαια υπάρχουν πολλά παραδείγματα εξεγέρσεων που πυροδότησαν ή ενέπνευσαν κύμα πραγματικών και δυναμικών επαναστάσεων στην Ευρώπη και αλλού, μια από αυτές είναι και η Γαλλική στην οποία ακροθιγώς αναφερθήκαμε, μια άλλη είναι η Οκτωβριανή. Οι δυο αυτές περιπτώσεις μάλλον αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές που οδήγησαν σε ντόμινο, επαναστάσεις που σμίλεψαν την ιστορία και άλλαξαν τη ροή της για τα καλά.

Βίντεο από παλαιότερη άσκηση ελέγχου διαδηλωτών στο Κιλκίς

Η Αρσεναλ προσφέρει 2.000.000 ευρώ στους τραυματιοφορείς της Λάρισας για 3ετή συνεργασία!!!!!!!!

 Η Αρσεναλ προσφέρει 2.000.000 ευρώ στους τραυματιοφορείς της Λάρισας για 3ετή συνεργασία!!!!!!!!

Η χάρη τους έφτασε μέχρι το «The Ellen Show»

Διεθνή καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί κάνουν τα τελευταία 24ωρα οι απίθανοι τραυματιοφορείς της Λάρισας, στον αγώνα ΑΕΛ-ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ 2-1.

Σαν να μην έφταναν τα μεγαλύτερα μέσα του πλανήτη που αναδημοσίευσαν το βίντεο στο οποίο ταλαιπωρούν με μοναδικό τρόπο παίκτη του Εργοτέλη ο οποίος... τόλμησε να τραυματιστεί, η χάρη τους έφτασε και στο «The Ellen Show».

Στην εκπομπή της, η Ελεν ΝτεΤζένερις άρχισε να περιγράφει με το δικό της μοναδικό τρόπο το βίντεο με τους τραυματιοφορείς που αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή για αυτή τη θέση και καταλήγει για τον άτυχο παίκτη στο φορείο: «Αν δεν είχε τραυματιστεί νωρίτερα, τώρα σίγουρα τραυματίστηκε!».

aek365

   Η ήττα της Αριστεράς

Από herko στο Οκτ 22, 2015 Απόψεις

Γράφει ο 2310net //

Αυτή η φράση παίζει πολύ τώρα τελευταία. Από τότε δηλαδή που μέσα στο κατακαλόκαιρο ο ΣΥΡΙΖΑ είπε να αφήσει πίσω την αντιμνημονιακή του ρητορεία και να συρθεί στην πολυπόθητη συμφωνία που θα απέτρεπε την άτακτη χρεωκοπία μπλα μπλα μπλα.
Ηττήθηκε, λένε, η Αριστερά. Θα συμφωνήσω εν μέρει στο απόφθεγμα, όχι όμως στην εξήγησή του. Πράγματι, κάποια Αριστερά ηττήθηκε, αλλά αυτό δεν έγινε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε από τη μνημονιακή ντουλάπα.
Αν χαρακτηρίσουμε ήττα της Αριστεράς την μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ τότε θα είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάποτε, μέχρι τον Ιούλιο συγκεκριμένα, Αριστερός. Ήταν δηλαδή Αριστερός όταν είχε ήδη στελεχώσει μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής του ομάδας με πρώην πασοκικά λαμόγια. Ήταν Αριστερός όταν δεν είχε αφήσει καπιταλιστικό think-tank απροσκύνητο. Όταν δια στόματος Βαρουφάκη είχε καταργήσει την πάλη των τάξεων. Όταν είχε ήδη υπαναχωρήσει στο δόγμα της πάση θυσία παραμονής στην ευρωζώνη και την ΕΕ.
Ήταν Αριστερός όταν έσβηνε σφυροδρέπανα με φωτοσοπ, όταν έσβηνε μια-μια τις λίγες προεκλογικές του υποσχέσεις, όταν υπουργοί του χόρευαν και τραγουδούσαν αγκαλιά με τους ομολόγους τους από τα πιο στυγνά ιμπεριαλιστικά κράτη. Ήταν Αριστερός όταν είχε κάνει την κατάργηση του μνημονίου, επαναδιαπραγμάτευση. Όταν κάθε τι ριζοσπαστικό στον λόγο του, έπρεπε να φιλτράρεται μέσα από τη δέσμευση της συγκυβέρνησης με ένα σχεδόν ακροδεξιό και σίγουρα χουντικής αισθητικής κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ. Ήταν μήπως Αριστερός ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ξαφνικά όχι μόνο σταμάτησε κάθε αναφορά στους ναζί της Χρυσής Αυγής, αλλά αναγνώριζε τον θεσμικό τους ρόλο στο κοινοβούλιο, μήπως και κόψουν καμιά ψήφο από τη ΝΔ;

Σε ό,τι με αφορά, έχω από πολύ νωρίς γράψει ότι το χειρότερο που θα συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θα ταυτιστεί η έννοια Αριστερά με ό,τι αντιλαϊκό θα έρθει έτσι κι αλλιώς όταν αυτός θα κυβερνήσει. Και αυτός ο κίνδυνος μεγαλώνει όταν κάποιες Αριστερές πολιτικές δυνάμεις, όλον αυτό τον καιρό αντί να ανοίξουν τα μάτια και να δουν τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αποκαλύψουν το πραγματικό του πρόσωπο φρόντιζαν να κάνουν το κοινό στις κομματικές του συγκεντρώσεις κάτω από την ταμπέλα ενός ΟΧΙ. Δεν παρέλειπαν να θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια πολιτική δύναμη της Αριστεράς που ως τέτοια μπορεί να φέρει μια κάποια αλλαγή στον τόπο, αρκεί να της ασκούμε εποικοδομητική κριτική και να της κάνουμε δίκαιη αριστερή αντιπολίτευση. Πολιτική εκτίμηση…από τα Lidl.
Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η Αριστερά που ηττήθηκε. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ η Αριστερά που κάποιοι ονειρεύτηκαν, ούτε η Αριστερά που κάποιοι φαντάζονταν. Ο αυτοπροσδιορισμός και η μονοπωλιακή χρήση του όρου Αριστερά δεν αρκεί για να κάνει κάποιον Αριστερό. Αυτό τουλάχιστον, όποιος νιώθει και είναι Αριστερός θα έπρεπε να το έχει καταλάβει.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι αυτοί οι οποίοι τώρα επιτίθενται με μανία και συχνά καταφεύγουν σε μη πολιτικές εκφράσεις απέχθειας για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνοι οι οποίοι το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν με κάποιο τρόπο κοντά του. Αυτοί που για κάποιο λόγο ένιωθαν «σύντροφοι» με τους ΣΥΡΙΖΑιους. Μπορεί να μην ψήφισαν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι, μπορεί να διατηρούσαν και τότε διαφωνίες, αλλά τουλάχιστον πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με το μέρος τους, είναι με το λαό. Αυτοί είναι που τώρα αισθάνονται προδομένοι, περισσότερο μάλιστα από τους ίδιους τους ΣΥΡΙΖΑιους. Αυτή η Αριστερά ηττήθηκε, αφήνοντάς μας μια διδακτική παρακαταθήκη: Αριστερά που δεν στοχεύει στη ρίζα του κακού και αναζητά πρόσκαιρες και ευκαιριακές συνεργασίες με τη μορφή προσκόλλησης στο ένα ή στο άλλο εξουσι-αστικό μπλοκ, είναι καταδικασμένη να χάνει.

Οταν η κυβέρνηση μπλέκει «δίχως δισταγμό» το λαό

Οταν η κυβέρνηση μπλέκει «δίχως δισταγμό» το λαό

Η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να επιτύχει - πάντα ως μέλος των λυκοσυμμαχιών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ - τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων μονοπωλίων στη διεθνή σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων, αποτυπώθηκε (και) στη Διεθνή Διάσκεψη με θέμα «Θρησκευτικός και πολιτιστικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή», που πραγματοποιήθηκε, με ευθύνη του υπουργείου Εξωτερικών, τη Δευτέρα και την Τρίτη, στην Αθήνα.
Είναι αλήθεια ότι παρά τα όσα προπαγάνδισε η κυβέρνηση - ακριβώς για να αποδείξει τη χρησιμότητά της στα ντόπια κεφάλαια - οι αντιπροσωπείες που κατέφτασαν στην Αθήνα δεν ήταν όλες του αναμενόμενου υψηλού επιπέδου. Π.χ. μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία, επέλεξαν να εκπροσωπηθούν σε επίπεδο απεσταλμένου πρέσβη. Ταυτόχρονα, πληροφορίες αναφέρουν ότι αντίστοιχη πρωτοβουλία - διάσκεψη προετοιμάζει και η «φίλη και σύμμαχος» γαλλική κυβέρνηση. Αλλο ένα δείγμα ότι εκτός από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και το συντονισμό τους υπάρχει ένα κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ενδοαστικών ανταγωνισμών στο οποίο παγιδεύει η κυβέρνηση το λαό.

***

Δείγμα των τέτοιων αντιθέσεων είναι και το γεγονός ότι παρότι στόχος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν να υπάρξει και μια «Δήλωση της Διάσκεψης των Αθηνών», τελικά στο φόντο των εντεινόμενων αντιθέσεων ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής, δεν συναίνεσαν όλοι στις διατυπώσεις της, καθώς, κατά πληροφορίες, υπήρξαν διαφωνίες από πλευρές όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ. Εξ ου και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, επιχείρησε να σώσει τα προσχήματα, προτείνοντας η τέτοια Δήλωση να υιοθετηθεί τελικά «ως ψήφισμα του Προεδρείου, ώστε να μην εισέλθουμε σε μια συζήτηση για τις λέξεις, λόγω της μεγάλης γκάμας κρατών και απόψεων που είχαμε»! Σημειωτέον, Αίγυπτος και Ισραήλ είναι χώρες με τις οποίες η κυβέρνηση επιχειρεί να στήσει άξονες και τρίγωνα «συνεργασίας» (βάζοντας στο πλάνο και Κύπρο, Λίβανο, Ιορδανία), ώστε με τέτοια κομπρεμί η εγχώρια αστική τάξη να διεκδικήσει μεγαλύτερη λεία από την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων της Ανατολικής Μεσογείου. Το γεγονός ότι δεν μπορούν να τα βρουν ούτε στις διατυπώσεις μιας διακήρυξης λέει από μόνο του πολλά για το ασυμβίβαστο στις ενδοαστικές αντιθέσεις.

***

Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση δεν το βάζει κάτω, έχοντας άλλωστε αναλάβει δεσμεύσεις έναντι των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων ότι μπορεί να εκπροσωπήσει καλύτερα τα συμφέροντά τους στο διεθνή περίγυρο, σε όλο το «τόξο αστάθειας» από Μαύρη Θάλασσα, έως Βαλκάνια και Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Εξ ου και ο Ελληνας ΥΠΕΞ μόνο που δεν διακήρυξε ανοιχτά στη διάρκεια της Διάσκεψης την ετοιμότητα της κυβέρνησης να αναζητήσει, να στοιχειοθετήσει και να παράσχει άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή. Π.χ. παρουσιάζοντας τα τελικά συμπεράσματα των εργασιών, είπε μεταξύ άλλων: «Συμφωνήσαμε και σε ορισμένους στόχους που μπορεί να ακούγονται πολιτικοί, αλλά είναι βαθιά ανθρώπινοι και αφορούν και τη θρησκεία. Η ανάγκη να υπάρξει πολιτική λύση στη σύγκρουση της Συρίας, να στηριχθεί το κράτος του Ιράκ και να μην υπάρχει κανένας δισταγμός στην πάλη ενάντια στην τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό. Επίσης, συμφωνήσαμε ότι είναι επείγουσα ανάγκη να υπάρξουν άμεσες πρωτοβουλίες ώστε να υποστηριχτούν οι θρησκευτικές και πολιτιστικές μειονότητες, να αντιμετωπιστεί η προσφυγική κρίση και να προστατευθούν τα μνημεία στην περιοχή». Αναπαρήγαγε αυτούσια, δηλαδή, ως εκπρόσωπος της συγκυβέρνησης, όλα τα προσχήματα περί «πάλης ενάντια στην τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό», τα οποία αξιοποιούνται για την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων. Πρόσθεσε, επίσης, ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην ίδρυση «Διεθνούς Παρατηρητηρίου», με στόχο - όπως είχε πει ήδη από τη Δευτέρα - την «καταγραφή και παρατήρηση των εγκλημάτων σε βάρος της ανθρωπότητας και της μνήμης της, προκειμένου να αποτρέψουμε καινούρια εγκλήματα σε βάρος θρησκειών και πολιτισμών». Οπου με τους όρους «παρατήρηση», «καταγραφή» και «αποτροπή», επίσης παραπέμπει στην εξεύρεση άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις στην περιοχή. Διόλου τυχαία, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών στη Διάσκεψη, πρέσβης Φ. Στέινς, εμφανίστηκε ένθερμος υποστηρικτής της δημιουργίας του «παρατηρητηρίου», σε άλλο ένα δείγμα της σύμπλευσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την Ουάσιγκτον.
Μ' αυτά και μ' άλλα δε μένει στο λαό κανένα περιθώριο εφησυχασμού και επανάπαυσης. Πάνε να τον μπλέξουν ακόμα βαθύτερα σε σκοτεινά σχέδια με άσχημη κατάληξη για τον ίδιο και τα παιδιά του. Με την οργανωμένη πάλη του, αγωνιστική αισιοδοξία και πείσμα, να τα αντικρούσει, για να τα ανατρέψει.

Εμπρός για την απεργία!

Εμπρός για την απεργία!

Η κυβέρνηση ποντάρει στην ανοχή και στη συναίνεση του λαού, για να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή που της ανέθεσε το κεφάλαιο: Να περάσει μέτρα που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενοι, να σαρώσει ό,τι απέμεινε όρθιο σε τομείς μεγάλης σημασίας για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε μέτωπο που ανοίγει - και πλέον είναι πολλά - η κυβέρνηση ισχυρίζεται προκλητικά ότι τα μέτρα είναι μεν «δύσκολα», πολλές φορές και «άδικα», αλλά ο λαός καταλαβαίνει, γι' αυτό δεν αντιδρά!
Οσο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δίνουν την αίσθηση ότι υπομένουν παθητικά τις σαρωτικές ανατροπές στη ζωή τους και στη ζωή των παιδιών τους, όσο δε φουντώνουν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης παντού, όσο δε δημιουργούνται προϋποθέσεις αντεπίθεσης, τόσο η κυβέρνηση θα επικαλείται αυθαίρετα και με θράσος τη λαϊκή ανοχή για να κλιμακώσει την επίθεση.
Να γιατί με τα σημερινά συλλαλητήρια και κυρίως με την απεργία στις 12 Νοέμβρη, κυβέρνηση και εργοδοσία πρέπει να πάρουν καθαρά το μήνυμα ότι δεν παίζουν σε άδειο γήπεδο.
Είναι βέβαιο ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι ένα μικρό μόνο μέρος των μέτρων που σχεδιάζουν να περάσουν το επόμενο διάστημα. Αν δεν υπάρξει ουσιαστική, οργανωμένη αντίδραση στα μέτρα που τώρα συζητιούνται, ο επόμενος γύρος θα είναι ακόμα πιο σκληρός σε βάρος του λαού.
Να μην ξεχνάμε ότι τα Εργασιακά δεν άνοιξαν ακόμα και ότι η ατζέντα περιλαμβάνει ανατροπές κρίσιμες για την κερδοφορία του κεφαλαίου, όπως οι ομαδικές απολύσεις, η παγιοποίηση της εργασιακής ζούγκλας και, βέβαια, η παραπέρα περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Οσο βρίσκει έδαφος η κυβέρνηση να «καλπάζει», όσο η εργοδοσία αισθάνεται ότι έχει λυμένα τα χέρια στους χώρους δουλειάς να σαρώσει τα πάντα, τόσο θα δυσκολεύουν οι όροι της αναμέτρησης με την πολιτική του κεφαλαίου και θα χάνεται πολύτιμος χρόνος στην οργάνωση της πάλης.
Η επιτυχία της απεργίας μπορεί να αποτελέσει γροθιά στο κλίμα της ανοχής, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, που σκόπιμα καλλιεργούνται από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στο κίνημα. Η πάλη για την οργάνωση της απεργίας να αναμετρηθεί με την προσπάθεια αυτών των δυνάμεων να χειραγωγήσουν από τα γεννοφάσκια τους τις δίκαιες αντιδράσεις στα βάρβαρα μέτρα που εξαγγέλλουν. Με την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να καταστήσει το λαό συνένοχο, να δείξει ότι έχει την εργατική - λαϊκή συναίνεση και ανοχή λέγοντάς του ότι «τώρα που μας ψήφισες, κάτσε στη γωνία».
Εχει σημασία κόντρα σε αυτό το κλίμα να ταράξουμε τα νερά, να πούμε δεν πάει άλλο, δεν δεχόμαστε νέες θυσίες για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Μια επιτυχημένη απεργιακή μάχη δεν θα είναι το τέλος αλλά ένας σημαντικός σταθμός στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση αλλά και για την αναγκαία προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, για την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους μπροστά στις 12 του Νοέμβρη χρειάζεται να αναδειχτούν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους πραγματικοί οργανωτές της απεργίας. Με μαζικές συλλογικές διαδικασίες, με πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τα ιδιαίτερα προβλήματα του κλάδου και του χώρου δουλειάς, με ουσιαστικά βήματα στην οργάνωση και την κινητοποίηση νέων δυνάμεων.