Α λητες,ρουφιανοι

 Μια δημοσιογράφος της Athens Voice και του STAR υψώνει επιτέλους τη φωνή της κατά του αίσχους που διαπράττουν καθημερινά οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών...

Μια δημοσιογράφος της Athens Voice και του STAR υψώνει επιτέλους τη φωνή της κατά του αίσχους που διαπράττουν καθημερινά οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες έχουν το θράσος να εναντιώνονται στις αποφάσεις της κυβέρνησης για τη σωτηρία της πατρίδας, σπέρνοντας εδώ και μήνες τον φόβο και τον τρόμο πέριξ του υπουργείου.

πηγή: https://www.facebook.com/katerina.panagopoulou...

Αυτό θα πει ο δημοσιογράφος να αποκαλύπτει την αλήθεια, μαχόμενος για το δίκιο των αδικημένων, των αδυνάτων και των μη προνομιούχων. Οι γύρω καταστηματάρχες, η αστυνομία, ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρήκαν επιτέλους μια φωνή να τους στηρίξει.

Το ενδιαφέρον τους για τη δημοσιογράφο αναμένεται σύντομα να εκφράσουν ο ΣΚΑΪ και το Mega Channel.

UPDATE: Αξίζει να σημειωθεί ότι το εν λόγω ..ρεπορτάζ άρεσε φυσικά και στον διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού, κ. Γιώργο Μουρούτη:

JUNGLE Report

Σχολικός εκφοβισμός

 Σχολικός εκφοβισμός

Το bullying είναι ένας όρος που τελευταία έχει γίνει της μόδας στα σχολεία.Ομάδες, σεμινάρια, υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί  για να παρακολουθούν το φαινόμενο ανά σχολείο και να ενημερώνονται...κλπ.

Θα έλεγε κανείς πως ξύπνησαν από λήθαργο δεκαετιών -μεταξύ μας , ξύλο στις αυλές των σχολείων έπεφτε πάντα -και τρέχουν να διορθώσουν το πρόβλημα. Αστείος συλλογισμός! Αν είναι δυνατό ποτέ να νοιάζονται για ουσιαστική βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Μήπως τότε κάποια κονδύλια πρέπει να ... απορροφηθούν!!! Ή ακόμα καλύτερα μήπως επιχειρείται η είσοδος κατασταλτικών μηχανισμών στο σχολείο δια της πλαγίας οδού, έτσι που η ανάμειξη τους ( των κατασταλτικών μηχανισμών) να αποκτά επιστημονικοφανή δικαιολογία;

Διαβάστε ένα άρθρο του Χρήστου Δ. ΤΟΥΡΤΟΥΡΑ
Λέκτορα Παιδαγωγικής  ΠΤΔΕ του ΑΠΘ.

Δημοσιεύτηκε στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ , Κυριακή 23 Φλεβάρη 2014.

(Τις φωτογραφίες "δανείστηκα" από το ιστολόγιο του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας "Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ")

Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα την τελευταία τριετία, ο εκπαιδευτικός κόσμος - και όχι μόνον αυτός - κατακλύζεται από σωρεία πληροφοριών σχετικά με ένα νέο για τη χώρα φαινόμενο που τείνει να πάρει τα χαρακτηριστικά «πανδημίας». Πρόκειται για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού/ ενδοσχολικής βίας. Ολοένα περισσότερα προγράμματα πρόληψης ή και αντιμετώπισης κρουσμάτων, που εντάσσονται στο πλαίσιο του παραπάνω φαινομένου, προσφέρονται στο χώρο της εκπαίδευσης. Προσφάτως δε, πληροφορηθήκαμε τη λειτουργία ακόμη και Παρατηρητηρίου για την πρόληψη της σχολικής βίας και του εκφοβισμού στο υπουργείο Παιδείας, ενώ μόλις στο τέλος της προηγούμενης βδομάδας αποφασίστηκε και η θέσπιση του μέτρου του «εκπαιδευτικού - υπεύθυνου της σχολικής βίας και του εκφοβισμού» στο πλαίσιο της αντιμετώπισης ανάλογων περιστατικών σε κάθε επιμέρους σχολική μονάδα. Επιπλέον, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, σε μια προσπάθεια ανάδειξης της σοβαρότητας της κατάστασης, όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα, συνιστά συνεργασία των φορέων της εκπαίδευσης με εκείνους του χώρου της ψυχικής Υγείας, καθώς και με τις εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές.

Στη βάση των νέων αυτών εξελίξεων, λοιπόν, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη διατύπωση σημαντικών, κατά την άποψή μας, προβληματισμών. Κατ' αρχήν, θεωρούμε απαραίτητη τη διάθεση επαρκών στατιστικών δεδομένων που να προκύπτουν από όλο και πιο πολλές σοβαρές και μεγάλης κλίμακας έρευνες -διενεργημένες οπωσδήποτε από τον κατεξοχήν ερευνητικό φορέα στη χώρα μας, το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο- σχετικά με την πραγματική έκταση και τις διαστάσεις του φαινομένου στην επικράτεια. Η απουσία ανάλογου επιστημονικού κύρους ερευνών αφαιρεί προφανώς τη δέουσα σοβαρότητα από τη συζήτηση, ενώ ενισχύει τις όποιες υπόνοιες περί ευκαιριακού πλουτισμού διαφόρων μεσαζόντων και φορέων που στήνονται και ξεστήνονται σε μια νύκτα μόνο, ευθύς μόλις αποδειχτεί κεκορεσμένο το νέο πεδίο απόσπασης κερδών. Ενισχύει ακόμη και υπόνοιες περί δικαιολόγησης απόσπασης κονδυλίων για την εκπόνηση προγραμμάτων, στο πλαίσιο πάντα του θεαθήναι και της κοινής επίδειξης σχολικών μονάδων και μεμονωμένων εκπαιδευτικών ή ακόμη και του «βολέματος» εκπαιδευτικών σε νεοσύστατες σχετικές με το σχολικό εκφοβισμό θέσεις σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης ή σε Περιφέρειες, πολύ μακριά πάντως από τις αίθουσες διδασκαλίας όπου ορκίστηκαν να υπηρετούν.

Αναγκαία η αποσαφήνιση και ο ορισμός του φαινομένου

Ωστόσο, για την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων, είναι αναγκαία η σαφής διατύπωση λειτουργικού ορισμού του φαινομένου, ώστε να διευκρινισθούν τα όρια μεταξύ των απλών διαπληκτισμών, που τόσο συχνά συμβαίνουν ανάμεσα στα παιδιά αλλά και τους εφήβους, και εκείνων των περιστατικών που στοιχειοθετούν σοβαρές μορφές σχολικού εκφοβισμού και ενδοσχολικής βίας.

Τα πράγματα γίνονται πολυπλοκότερα, εξαιτίας της αναγκαιότητας στάθμισης των δάνειων ερευνητικών μεθοδολογιών στην ελληνική πολιτισμική και κοινωνική πραγματικότητα.

Σε δεύτερο χρόνο, οι έρευνες θα πρέπει να απαντούν στο θέμα της αντιμετώπισης του συγκεκριμένου φαινομένου, αποφεύγοντας οπωσδήποτε την πιθανότητα διολίσθησης σε προσφιλείς, τελευταία, πρακτικές ψυχολογικοποίησης και ψυχιατρικοποίησης κοινωνικών, κατά βάση, φαινομένων, οι οποίες οδηγούν στο εξής τριπλό αποτέλεσμα: Αφ' ενός στη δημιουργία ενός ολόκληρου επαγγελματικού κατεστημένου, μιας απόλυτα στεγανής επαγγελματικής συντεχνίας στο χώρο της ψυχικής υγείας, που δικαιολογεί την ύπαρξή της με το να υπηρετεί ευρύτερες πολιτικές κοινωνικού ελέγχου και καταστολής¹, να αβγαταίνει τα κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών ψυχοφαρμάκων. Αφ' ετέρου την αποδυνάμωση των κοινωνικών φαινομένων μέσω της απόσπασής τους, με αυθαίρετο τρόπο, από το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό τους πλαίσιο, την αποσιώπηση της ταξικής φύσης και ιστορικής τους διάστασης. Εν τέλει, τη μόνιμη άρνηση ή αποφυγή επίλυσής τους, ανάγοντας τις όποιες παρεμβάσεις σε ατομικό και ψυχολογικό επίπεδο (σε ό,τι συνίσταται δηλαδή η ψυχολογικοποίηση).

Συμπερασματικά, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η ενδοσχολική βία είναι πλέον μια συχνή πραγματικότητα στα περισσότερα σχολεία μας καθημερινά, τότε για να παρέμβουμε αποτελεσματικά, θα πρέπει να συμφωνήσουμε στα πραγματικά ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να μη χάσουμε από το πεδίο ανάλυσής μας τον κοινωνικό της χαρακτήρα. Τότε και μόνον τότε, ίσως μπορέσουμε να αναζητήσουμε τα αληθινά αίτια δημιουργίας, διατήρησης και αναπαραγωγής της στις καταστατικές αρχές λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που εδραιώνεται στη βία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ενός συστήματος που γεννά οικονομικές κρίσεις και ευθύνεται απόλυτα για τη γενικευμένη παθογένεια σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ενός συστήματος που φροντίζει να αντανακλά τις αξίες του και σε επίπεδο σχολείου, όπου επίσης καλλιεργούνται οι αρχές του ατομικισμού, του προσωπικού κέρδους και της ιδιοτέλειας, όπου επίσης προάγεται ο άκρατος ανταγωνισμός και η ωφελιμιστική προοπτική, η τάση για κυριαρχία πάνω σε άλλους ανθρώπους.

Το σύστημα γεννά διάφορες μορφές βίας

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον εντατικοποιημένης μάθησης, εξετασιοκεντρικού χαρακτήρα και πολλών επιλεκτικών φίλτρων, όπου οι άνθρωποι από μικροί μαθαίνουν να ιεραρχούνται και να ιεραρχούν στη βάση αυθαίρετα συμφωνημένων κριτηρίων διάκρισης, εντελώς απόμακρων από τις προσωπικές τους ανάγκες και ενδιαφέροντα, ο ωφελιμισμός και το ατομικό συμφέρον επικρατούν των συναισθημάτων αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας και η βία αναδεικνύεται ως η απόλυτη ιδέα για την επιβίωση σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας βέβαια, που εξίσου βίαια διαμορφώνεται από τις υπάρχουσες συνθήκες κρίσης μέσα στις ίδιες τις οικογένειες των παιδιών. Με άλλα λόγια, η βία του συστήματος περνά με οσμωτικές διαδικασίες σε όλα τα μέλη της κοινωνίας -μικρά και μεγάλα- και μολύνει τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Ακόμη, οι γνωστές παθογένειες του πολιτικού συστήματος, που ξεβράζουν, τελευταία, μισάνθρωπα και αντικοινωνικά ακροδεξιά σχήματα, συντείνουν στον ολοσχερή εκμαυλισμό της συλλογικής συνείδησης και στην κατίσχυση διεστραμμένων πρακτικών διαπαιδαγώγησης μέρους της ελληνικής νεολαίας (βλ. τις εγκληματικού χαρακτήρα «σχολές διάπλασης των νέων» από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή) που, βεβαίως, αν εδραιωθούν και επεκταθούν, προδιαγράφουν με μαθηματική ακρίβεια το στραγγαλισμό κάθε έννοιας ανθρωπισμού και δημοκρατίας, αλλά και τον κίνδυνο πολλαπλασιασμού κρουσμάτων σχολικού εκφοβισμού, που θα έχουν πλέον, φανερά και απροκάλυπτα, αποδέκτες παιδιά μεταναστών ή παιδιά με αναπηρίες ή παιδιά με οποιοδήποτε άλλο διακριτό γνώρισμα, που θα τα καθιστά εν δυνάμει στόχο σε αλλόκοτους νεοναζί συμμαθητές τους.

Οποιος, βέβαια, συνεχίζει να διατηρεί επιφυλάξεις για την κατίσχυση της βίας στο σκληρό πυρήνα της δομής του καπιταλιστικού συστήματος, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις συνέπειές του, όπως συμπυκνωμένα τις υφιστάμεθα κατά την τρέχουσα οικονομική κρίση... Κι αν συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται τη βία ως πρωταρχικό χαρακτηριστικό, τότε προς βοήθεια προσφέρουμε κάποια αποσπάσματα από τον Δημήτρη Γληνό². Το γεγονός ότι αναφέρονται σε μια άλλη περίοδο της ιστορίας μας -τη γερμανο-ιταλο-βουλγαρική κατοχή, 70 και πλέον χρόνια πριν- δημιουργεί προϋποθέσεις αποστασιοποίησης και ανάδειξης της συγκλονιστικής ομοιότητας των δύο εποχών τόσο σε επίπεδο γεγονότων όσο και βιαιότητας που υπέστη τότε και υφίσταται ο λαός μας σήμερα, μαζί με τα παιδιά του. Λέει λοιπόν ο Γληνός:

«(...) Και ο ελληνικός λαός τη γνώρισε, ή καλλίτερα την ξαναγνώρισε τη νέα τάξη των πραγμάτων, που είναι τόσο παλιά όσο και ο κόσμος, και λέγεται με την αληθινή της λέξη "σκλαβιά"(...) Στη χώρα της ελιάς και του λαδιού πεθαίνουν οι άνθρωποι από πρηξίματα, γιατί δεν έχουν σταγόνα λάδι να προσθέσουνε στα νερόβραστα χόρτα τους (...) Ο εργάτης έχασε τη δουλειά του, βρέθηκε στο δρόμο απένταρος. Μα και όποιος είχε δουλειά, το μεροκάματό του έγινε μεμιάς μηδενικό των μηδενικών. Στην ίδια θέση βρέθηκαν όλοι οι μισθωτοί. Ο ιδιωτικός και ο δημόσιος υπάλληλος, ο τραγικός αυτός ακροβάτης ανάμεσα στην πείνα και στην κοινωνική αξιοπρέπεια, έχασε κάθε ισορροπία (...) Οι συνταξιούχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί και τα θύματα των πολέμων έπαθαν χειρότερα. Οι μικροί και μεσαίοι εισοδηματίες και πολλοί, γλυκά αποκοιμισμένοι απάνω στο μαλακό προσκέφαλο της εξασφαλισμένης ζωής, ξύπνησαν τραγικά μπροστά στο τρομαχτικό φάσμα της πείνας. Και όλοι αυτοί (...) άρχισαν να ξεπουλάνε ό,τι βρισκότανε σπίτι τους. Δαχτυλίδια, βέρες, ρολόγια, έπιπλα (...) Κάθε μικροοικονομία εξανεμίστηκε. Ο,τι κρυβότανε για στήριγμα των γηρατειών, η προίκα των κοριτσιών (...) όλα πήρανε το δρόμο της αγοράς (...) πέρασαν στα χέρια των τσακαλιών που κάνουν όλες τις μεγάλες βρώμικες επιχειρήσεις σε συνεργασία με υπουργούς και με ξένους (...) Ολοι γέρασαν μεμιάς και στα μάτια τους ζωγραφίστηκε η μαύρη έγνοια και η αγωνία η θανάσιμη (...) Τα προϊόντα μας, ό,τι έχουμε υλικό αγαθό, αυτό εξατμίζεται, φεύγει, πάει σε ξένα χέρια και σε ξένες κοιλιές (...) και τα σπίτια μας και στις πολιτείες και στα χωριά, και τα χωράφια μας και οι πέτρες ακόμα πρόκειται σε λίγο να βρεθούν σε ξένα χέρια. Ξένοι αφεντάδες πρόκειται να πάρουν όλα τα αγαθά μας, και μεις, σκλάβοι (...) ξυπόλητοι και κουρελήδες και πεινασμένοι (...) να πεθαίνουμε χίλιους θανάτους κάθε μέρα (...) Και αφού μας αφαιρέσανε όλα τα μέσα της δουλειάς και μας λιμοχτονούνε, μας κατηγοράνε γιατί είμαστε, λέει, τεμπέληδες, καφενόβιοι κι' αεριτζήδες και θα μας βάλουνε, λέει, να δουλεύουμε όπως ξέρουν αυτοί να βάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε(...)».

Επιπλέον, η διαχρονικότητα στη μέθοδο φίμωσης των λαών και η ξετσιπωσιά εν γένει του συστήματος, συμπυκνώνεται στα λόγια ενός από τα καλύτερα παιδιά του... του Αδόλφου Χίτλερ ο οποίος, σύμφωνα με το Γληνό, είπε: «(...) Σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν και να πλουτίσουν στη χώρα τους». Και συνεχίζει ο Γληνός: «Κι επιβεβαιώθηκε... Ετρεξαν πρώτοι οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι... Γύρω από αυτά τα καθάρματα οργιάζουνε πάνω στο πτώμα της δυστυχισμένης Ελλάδας, ρουσφετολογούν, επιδιώκουν αξιώματα, θέσεις και πηγές πλουτισμού ένα πλήθος από άλλα καθάρματα(...) Αυτοί οι άτιμοι χαφιέδες και προδότες έδωκαν το παράδειγμα της συνεργασίας των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας με την Γκεστάπο και τους καραμπινιέρους».

Δεν έχει λοιπόν κανείς, παρά να αντικαταστήσει τα ονόματα των τότε κυβερνώντων με τους σημερινούς και θα ξεδιπλωθεί μπρος στα μάτια του το μέγεθος της βίας που γεννά πάντα ο καπιταλισμός με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Απομένει στη συνέχεια να δει, πώς μπορεί η βία του συστήματος να αντιμετωπιστεί στις επιμέρους εκφάνσεις της με ψυχολογικές πρακτικές. Αραγε μπορεί;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Προς επίρρωση των εκτιμήσεών μας για υιοθέτηση από την πολιτεία ευρύτερων πολιτικών καταστολής και κοινωνικού ελέγχου, ξανατονίζουμε τη δυνατότητα αυτεπάγγελτης εισαγγελικής παρέμβασης και ανάμειξης των αστυνομικών αρχών στην καθημερινότητα του σχολείου με το πρόσχημα καταγγελθέντων κρουσμάτων σχολικού εκφοβισμού.

2. Γληνός, Δ. (1975). (β΄ έκδοση). Εκλεκτές σελίδες. Τόμος 4ος. Αθήνα: «Στοχαστής».

Όταν δεν ντρέπονται οι ψεύτες, ντρέπονται τα ίδια τα ψέματα για λογαριασμό τους!

 Όταν δεν ντρέπονται οι ψεύτες, ντρέπονται τα ίδια τα ψέματα για λογαριασμό τους!

Από την ημέρα της εφαρμογής του Μνημονίου, τον Μάη του 2010, έχουν λεηλατήσει τον ελληνικό λαό. Του έχουν αρπάξει πάνω από 63 δισ. ευρώ – καθ’ ομολογία του Στουρνάρα. Αλλά, τώρα, αυτός ο λαός, ο λεηλατημένος, καλείται να πάρει μέρος στο… πανηγύρι που κήρυξε προχτές ο κ.Σαμαράς. Διότι τώρα έχουμε… πλεόνασμα! Από το οποίο πλεόνασμα, ο λαός – ο λεηλατημένος – το 2014 θα λάβει μέρισμα. Πόσο είναι το μέρισμα; Κάντε τη διαίρεση: 500 εκατομμύρια το πλεόνασμα προς 1.000.000 ασθενέστερους, ίσον 500 ευρώ ετησίως, ήτοι… 1,5 ευρώ την ημέρα!

Περί αυτού πρόκειται! Τόσο αξίζουν οι εξαγγελίες του κ.Σαμαρά: 1,5 ευρώ… Δεν φτάνει, δηλαδή που η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στήνει ψηφοθηρικό γλεντοκόπι πάνω στο κοινωνικό νεκροταφείο που προκάλεσε. Δεν φτάνει που το γλεντοκόπι γίνεται με ξένα κόλλυβα. Τα κόλλυβα του 1,5 ευρώ τα βαφτίζει και… «παντεσπάνι»!


Την ίδια στιγμή που προχτές ο κ.Σαμαράς έδινε νέα διάσταση στον «μαυρογιαλουρισμό», παριστάνοντας τον «Ρομπέν» του… 1,5 ευρώ, ερχόταν στην δημοσιότητα η έκθεση του ΟΟΣΑ. Προσέξτε:  Δυο χρόνια μετά τις εκλογές, απ΄ όταν δηλαδή οι Σαμαράς – Βενιζέλος ζητούσαν ψήφο ειδάλλως όπως έλεγαν η Ελλάδα δεν θα είχε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα, το 18% των Ελλήνων δεν διαθέτει χρήματα ούτε για να αγοράσει τρόφιμα!

Πρόκειται για ποσοστό – συμφώνα με την έκθεση – μεγαλύτερο κι από το αντίστοιχο στην Κίνα!


Αλλά ο κ.Σαμαράς θα δώσει… μέρισμα. Σε ποιους, όμως, θα το δώσει; Προσέξτε: Σύμφωνα με την ίδια έκθεση του ΟΟΣΑ, η απώλεια εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών την περίοδο 2007 – 2012 ήταν 4 φορές μεγαλύτερη από τα μέσα επίπεδα των κρατών της Ευρωζώνης!

Προσέξτε: Ανά άτομο η μέση αυτή απώλεια υπολογίζεται στην Ελλάδα στις 4.400 ευρώ! Αλλά ο κ.Σαμαράς, από το πλεόνασμα, θα δώσει μέρισμα: 1,5 ευρώ. Ολόκληρο…


Πάμε, όμως, να δούμε και τα άλλα «μαγικά» του πλεονάσματος:

Πρώτο «μαγικό»: Σύμφωνα με τα στοιχεία Γενικής Κυβέρνησης για τον Ιανουάριο του 2014, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς τους ιδιώτες ανήλθαν στα 4,36 δις. ευρώ. Ταυτόχρονα, η μαύρη τρύπα στα Ασφαλιστικά Ταμεία μόνο από τις συντάξεις που βρίσκονται σε εκκρεμότητα ανέρχεται στα 3 δισ. ευρώ. Εντούτοις η κυβέρνηση και η τρόικα μιλούν για… πλεόνασμα! Πράγματι, λοιπόν: υπάρχει πλεόνασμα. Μπορεί, φυσικά, το πλεόνασμα να μην είναι οικονομικό και ταμειακό. Αλλά σίγουρα πρόκειται για αυθεντικό πλεόνασμα πολιτικής αγυρτείας, πολιτικής απάτης και αναίσχυντης (ευρω)ψηφοθηρίας.

Παρεμπιπτόντως: Καθόλου δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι η «αδέκαστη» τρόικα, σε αυτό το έργο της εξαπάτησης, διατηρεί ρόλο συμπρωταγωνιστή δίπλα στην κυβέρνηση. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η ευρωενωσιακή οικογένεια του «πνεύματος και της ηθικής», ανάλογα με τα πολιτικά της παιχνίδια, τα κάθε λογής πλαστά στοιχεία που της χρειάζονται τα βρίσκει «άριστα»: Από τα πλαστά στοιχεία με τα οποία μπήκαν όλες σχεδόν οι χώρες στην ΟΝΕ έως τα «σουάπ» του Παπαντωνίου. Και από τη «δημιουργική λογιστική» των κυβερνήσεων Σημίτη, έως τη «δημιουργική λογιστική» του Αλογοσκούφη και του Παπακωνσταντίνου. Όλα «άριστα». Γιατί όχι και του Στουρνάρα…

Δεύτερο «μαγικό»: Λόγω πλεονάσματος θα έχουμε και «ανάπτυξη». Η οποία θα τροφοδοτηθεί και με την μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Αλλά, λόγω ακριβώς της μείωσης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, τα Ταμεία θα επιβαρυνθούν κατ’ έτος με νέα τρύπα ύψους 800 εκ. ευρώ! Τι σόι «ανάπτυξη» είναι αυτή, με τα Ασφαλιστικά Ταμεία εντελώς διαλυμένα;

Και τι είδους πρωθυπουργό «Χουντίνι» διαθέτουμε που λέει ότι θα δώσει 350 εκ. ευρώ στα Ταμεία από το πλεόνασμα για να καλύψει την τρύπα των 800 εκ. ευρώ; Σε ποια μαθηματικά το 350 είναι μεγαλύτερο του 800 (πλην, ενδεχομένως, των μαθηματικών του Μητσοτάκη, όπου το 0+0 έβγαζε… 14%);

Τρίτο «μαγικό»: Ανάμεσα στα άλλα, θα καλύψουν, λένε, την δαπάνη για την αποκατάσταση των μισθών των ένστολων και των δικαστικών. Από το πλεόνασμα, πάλι. Αλλά η δαπάνη αυτή ανέρχεται στα 1,060 δισ. ευρώ. Και το πλεόνασμα που θα διανείμουν (σσ: μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε…), το προσδιόρισαν στα 500 εκ. ευρώ. Επομένως «πόθεν»;

Μα, με τον συνήθη τρόπο: Με νέα φορολογικά μέτρα! Με κατάργηση και των τελευταίων επιδομάτων, όπως ακόμα και αυτό το επίδομα μητρότητας! Αλλά δεν θα τα πουν «μέτρα». Θα τα βαφτίσουν ξανά… «ισοδύναμα». Και μόλις τα ανακοινώσουν θα ορκίζονται ότι «δεν» πρόκειται για νέα μέτρα. Καθότι, ως γνωστόν, ο κύριος πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι «δεν θα παρθούν νέα μέτρα». Ο λόγος του, δε, είναι συμβόλαιο. Επικυρωμένο και με φτηνό χαρτόσημο: Μόλις 1,5 ευρώ…


Εν κατακλείδι:

«Τα τελευταία τούτα χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας. Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα 'λεγαν» - (Μενέλαος Λουντέμης, «Οδός Αβύσσου- Αριθμός Ο»)

Η κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα – Μέρος Β’

 Η κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα – Μέρος Β’

Η σωστή κριτική προϋποθέτει τη σφαιρική γνώση –κι η αυτοκριτική αντιστοίχως ένα βαθμό αυτογνωσίας. Συνεπώς, μια σφαιρική αποτίμηση της δουλειάς των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα προϋποθέτει να έχουμε μια συνολική εικόνα και να γνωρίζουμε συγκεκριμένα στοιχεία: από τη διείσδυση και την επιρροή μας σε χώρους δουλειάς, επιμέρους κλάδους, βιομηχανικές ζώνες και την πορεία της κομματικής οικοδόμησης, μέχρι τη συμμετοχή των εργατών στα συνδικάτα και τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η κε του μπλοκ δεν είναι προφανώς σε θέση να γνωρίζει τα παραπάνω στοιχεία, οπότε η δική της κριτική της προσέγγιση είναι αναπόφευκτα κάπως γενική και αφηρημένη. Είναι ένα ερώτημα πάντως για ποιο λόγο υπάρχει έλλειψη κάποιων στοιχείων, τα οποία δεν αφορούν οργανωτικά ζητήματα του κόμματος, αλλά τη συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και στις μαζικές διαδικασίες των τελευταίων χρόνων, τη στιγμή μάλιστα που μπορούμε να βρούμε αντίστοιχα αριθμητικά δεδομένα σε ιστορικές μελέτες για πολύ πιο μακρινές περιόδους –πχ για τα χρόνια του μεσοπολέμου.

Ένα ακόμα βασικό σημείο, που ξεπερνά ωστόσο τις δικές μου δυνατότητες και προθέσεις, είναι μια γενική αποτίμηση της 15χρονης πορείας του παμε, σε συνάρτηση και με την πρόσφατη συνεδρίαση της πανελλαδικής συντονιστικής επιτροπής του –από τις εργασίες της οποίας δημοσιεύτηκαν κάποια αποσπάσματα από τοποθετήσεις δεκάδων συνδικαλιστών, από την εισήγηση κι απ’ την τελική ομιλία του πέρρου. Και πιο ειδικά, η μελέτη της απόφασης της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του 10’ για τη δουλειά του κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα, εν όψει και της επικείμενης ευρείας ολομέλειας που αναφέρει η πολιτική απόφαση του 19ου συνεδρίου για τον έλεγχο των αποφάσεων της συνδιάσκεψης. Με άλλα λόγια δηλ απαιτείται μια προσπάθεια που να εξετάζει: ποιοι στόχοι είχαν μπει, σε ποιο βαθμό επιτεύχθηκαν, πού και για ποιους λόγους δεν προχώρησαν και τι συμπεράσματα βγαίνουν για τη συνέχεια.

Σε αυτό το τελευταίο διάστημα –από το 10’ και μετά δηλ- εστιάζω κι εγώ τη δική μου αναφορά. Το βασικό παράδοξο της περιόδου είναι πως ο κατεξοχήν ‘αντιμνημονιακός’ πολιτικός λόγος πιστώθηκε σε δυνάμεις που δημαγωγούσαν με υποσχέσεις για την επαναδιαπραγμάτευση – ακύρωση - πολιτική καταγγελία – αυτοκαταστροφή του μνημονίου, όπως τα χαρτάκια του αρχηγού κουίμπι στο σαΐνη, κι άλλα τινά παρόμοια. Ενώ οι κομμουνιστές κατηγορήθηκαν πως τα παραπέμπουν όλα στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού, μολονότι έδωσαν (και δίνουν) τον πιο συνεπή κι αποφασιστικό αγώνα για την απόκρουση και ανατροπή της πολιτικής που επέβαλε τα μνημόνια και της αστικής στρατηγικής που υπηρετούσε.

Αυτό το τελευταίο δεν προκύπτει μόνο από την πρόταση νόμου του κουκουέ για την κατάργηση των μνημονίων –που δεν έφτασε καν να συζητηθεί στην ολομέλεια της βουλής- όσο κυρίως από τη στάση του παμε και των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, που:

-άσκησαν πίεση στην ηγεσία της γσεε για να κηρυχθούν (έστω, γιατί για να πετύχουν χρειάζονται πολύ περισσότερα) κάποιες απεργιακές κινητοποιήσεις –αναγκάστηκε μάλιστα να κηρύξει 48ωρη γενική απεργία για πρώτη φορά, μετά από είκοσι χρόνια.

-σήκωσαν χωρίς αυτήν ισάριθμες απεργίες, με επικεφαλής το παμε, τα σωματεία και τις ομοσπονδίες που συσπειρώνει και τις δυνάμεις του σε όλους τους κλάδους, ανεξαρτήτως συσχετισμών.

Αυτό το τελευταίο σημείο, η απόφαση δηλ να απεργήσουν όλοι ακόμα και χωρίς κάλυψη-αγωνιστική απόφαση από το σωματείο τους, προκάλεσε μια οξεία κριτική που μέσω κάποιων μάλλον αυθαίρετων και τραβηγμένων ισχυρισμών, καταλήγει στο έωλο συμπέρασμα πως το παμε θέλει να συγκροτήσει κόκκινα σωματεία! Ένα δείγμα αυτής της… εποικοδομητικής κριτικής, που εκπορεύεται κυρίως από διάφορους διαδικτυακούς υπονόμους, μπορείτε να δείτε και σε προηγούμενη ανάρτηση, στο αθώο σχόλιο ενός δ.υ.

Αυτό που καταλαβαίνω πάντως εγώ για την ουσία του θέματος είναι πως εκείνη ειδικά η περίοδος απαιτούσε κι αντίστοιχα ανεβασμένες μορφές πάλης, έξω από τα ήδη γνωστά, συμβατικά μέσα. Και ότι ο πήχης των απαιτήσεων ανέβαινε αντίστοιχα για κάθε οργανωμένο μέλος και όσους θέλουν να έχουν ουσιαστικό πρωτοπόρο ρόλο στο κίνημα. Αν αυτό λοιπόν αφορούν οι παραπάνω κατηγορίες και η «κριτική» που γίνεται, μπορούμε να τις αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε παρακάτω.

Για ποιο λόγο δε νίκησαν όμως οι αγώνες που ξεδιπλώθηκαν αυτό το διάστημα; Αυτό είναι ένα πολύ σύνθετο ζήτημα, με πολλές παραμέτρους, όπως για παράδειγμα, την προβοκάτσια της μαρφίν, που ανέστειλε πολύ αποτελεσματικά για λίγο καιρό τις ριζοσπαστικές διαθέσεις και τον ενθουσιασμό του κόσμου, αλλά και μια γενικότερη εξέταση της τακτικής και των μέσων που χρησιμοποίησε το αστικό μπλοκ.

Υπάρχει όμως και μια ειδική παράμετρος, που δεν αφορά μόνο την «κόπωση» και την οικονομική εξάντληση των εργαζόμενων μαζών, όπως την αναλύσαμε στο πρώτο μέρος, αλλά τις εκδικητικές απολύσεις πρωτοπόρων στελεχών σε νευραλγικούς εργασιακούς χώρους, που αποδεκάτισαν ως ένα σημείο τις ταξικές δυνάμεις, τις άφησαν χωρίς εφεδρείες και αναχαίτισαν κάπως την οργάνωση του αγώνα και το προχώρημα της δουλειάς.

Μπορεί βέβαια το διάστημα αυτό (των… αντιμνημονιακών αγώνων, για να το ορίσουμε κάπως σχηματικά) να μην αντιστοιχούσε σε κάποια προεπαναστατική κατάσταση, όπου η εξουσία κυκλοφορούσε στους δρόμους, περιμένοντας να απλώσουμε το χέρι και να την καταλάβουμε, ήταν ωστόσο μια ρευστή περίοδος, που κυκλοφορούσαν πολλές συνειδήσεις στους δρόμους και το σχολείο του αγώνα, που τις διαμορφώνει, αφυπνισμένες από πολύχρονη χειμερία νάρκη και με όλα τα σημάδια που άφησε αυτή η χρόνια νάρκωση. Παραμένει συνεπώς το ερώτημα τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ή τι παραπάνω θα μπορούσαμε να κάνουμε, για να κερδηθούν περισσότερες συνειδήσεις, να οικοδομηθούν πιο στέρεοι δεσμοί, να υπάρχει κινηματική συνέχεια.

Ούτε σε αυτό το ερώτημα, με την αντιδιαλεκτική γοητεία της εναλλακτικής εξέλιξης της ιστορίας, είναι εύκολο να δοθεί μια απλή απάντηση. Νομίζω ωστόσο πως μια κρίσιμη καμπή που χάθηκε το παιχνίδι και θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί διαφορετικά, ήταν η υπόθεση με το χαράτσι, όπου –κατά τη δική μου αντίληψη τουλάχιστον- οι δυνάμεις μας φάνηκαν ανεπαρκείς και απροετοίμαστες για να υποδεχτούν και να χωρέσουν αυτό το μαζικό κι αυθόρμητο κύμα άρνησης πληρωμής, δεν μπόρεσαν να το οργανώσουν σε συγκεκριμένες δομές και να το κινητοποιήσουν, τόσο σε επίπεδο συνδικάτων, όσο –κυρίως- στο επίπεδο της γειτονιάς, όπου θα μπορούσε να έχει γίνει δουλειά υποδομής και με προοπτική για τις λαϊκές επιτροπές, αλλά και για το κομβικό ζήτημα της οργάνωσης των ανέργων.

Πολύ σημαντικό επίσης είναι να δούμε και να αναλύσουμε τα διδάγματα από το σημαντικότερο ίσως αγώνα της τελευταίας τριετίας, την ηρωική πολύμηνη απεργία των χαλυβουργών, όπου διαφάνηκαν οι αρετές και η δύναμη της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης και ταυτόχρονα κάποιες χρόνιες, γενικές αντιφάσεις και παθογένειες του εργατικού κινήματος. Όπως για παράδειγμα:

-ο κοντόφθαλμος συντεχνιασμός στην περίπτωση των εργατών της μονάδας του βόλου, που νόμιζαν πως θα επωφεληθούν από την εύνοια του εργοδότη και τώρα το βρίσκουν μπροστά τους –και ενώ θα αρκούσε έστω και μία εβδομάδα απεργιακής πίεσης και παράλληλων κινητοποιήσεων για να καμφθεί η αδιαλλαξία του μάνεση και να νικήσει ο κοινός αγώνας.

-οι δυνατότητες αλλά και τα όρια της περιβόητης κοινής δράσης και της ειλικρινούς διάθεσης όσων την επικαλούνται και έσπευσαν να κεφαλαιοποιήσουν σε αντι-παμε κατεύθυνση το περιστατικό με το κλιμάκιο των νεοναζί στην πύλη του εργοστασίου.

-η αντιφατική συνείδηση πολλών εργαζόμενων, στην πρώιμη φάση διαμόρφωσής της, που σε συνδυασμό και με τις δεκάδες απολύσεις πρωτοπόρων εργατών της χαλυβουργίας, οδήγησε σε πισωγύρισμα και αλλαγή συσχετισμών, με την ανάδειξη μιας υστερικής απεργοσπάστριας (που είχε πιάσει στασίδι στα κανάλια, σε τη διάρκεια της απεργίας) στη θέση του προέδρου του σωματείου.

Σε κάθε περίπτωση όμως παραμένει η αγωνιστική πείρα ως μαγιά και πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον του ταξικού κινήματος. Που δεν περιορίζεται στα πολλά και συγκινητικά παραδείγματα ταξικής αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς, αλλά συνίσταται κυρίως στην πρωτοπόρο δράση ενός και μόνο οργανωμένου κομματικού μέλους, που κατάφερε να οργανώσει τους συναδέλφους του, για να σηκώσουν έναν πολύμηνο απεργιακό αγώνα.

Αυτό είναι που θέτει τον πήχη των απαιτήσεων για κάθε κομμουνιστή σήμερα, δείχνοντας τι σημαίνει να είναι κανείς πραγματικά πρωτοπόρος στον χώρο του. Κι από αυτό το ζητούμενο περνάει η –δύσκολη, αλλά αναγκαία όσο ποτέ- ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, σε αγωνιστική, ταξική βάση.

Συκοφάντες και πριν και ΜΕΤΑ...

 Συκοφάντες και πριν και ΜΕΤΑ...

Την παρθενική της ανακοίνωση εξέδωσε στις 18/3 η «Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή» (ΜΕΤΑ), η «νέα» παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, για την απεργία στις 9 Απρίλη. Ανάμεσα σε γενικόλογες περιγραφές των προβλημάτων, η «ΜΕΤΑ» γράφει:

 «Στη συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ (σ.σ. όπου αποφασίστηκε η απεργία), για μια ακόμα φορά αναδείχθηκαν οι μεγάλες ευθύνες της ηγετικής πλειοψηφίας της Συνομοσπονδίας, η οποία με τις πλάτες και του ΠΑΜΕ, ουσιαστικά αποφεύγει με κάθε τρόπο, να οργανώσει με σύστημα και μέθοδο τις αντιστάσεις των εργαζομένων». Και σε άλλο σημείο: «Στο πλαίσιο αυτό, το ΠΑΜΕ, για άλλη μια φορά, συνεχίζει να αναλώνεται κυρίως στην επίθεση ενάντια στις δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς, να περιχαρακώνεται στη σεχταριστική του τακτική και να αφήνει στο απυρόβλητο την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ».

Το αντι-ΠΑΜΕ αμόκ των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ίδιο πριν και μετά την αναβάπτισή τους. Να σημειώσουμε ότι πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που «ξέχασαν» να βγάλουν ανακοίνωση για τις αξιώσεις των βιομηχάνων, τις οποίες μετέφερε ο πρόεδρος του ΣΕΒ στη συνάντηση για τη νέα ΕΓΣΣΕ και κατάπιαν «αμάσητες» τις δηλώσεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ότι θα υπογράψουν τη Σύμβαση με τις εργοδοτικές Ενώσεις. Τώρα, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνουν στα κεραμίδια και συκοφαντούν το ΠΑΜΕ ότι «βάζει πλάτες» για να μη γίνονται αγώνες! Ποιοι τα λένε αυτά; Αυτοί που θέλουν τις απεργίες μόνο για ντεκόρ στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση. Οι ίδιοι που κάθε φορά δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι στους χώρους δουλείας για να οργανωθεί μια απεργία, που την υπονομεύουν από την πρώτη ώρα, μαζί με τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ.

Το ΠΑΜΕ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους, καλώντας τους να πάρουν στα δικά τους χέρια την οργάνωση της απεργίας. Τα ταξικά συνδικάτα καταστρώνουν σχέδιο παρέμβασης στους τόπους δουλειάς, με συναίσθηση της ευθύνης που έχουν για την οργάνωση της σκληρής αναμέτρησης με την εργοδοσία, όπως είναι κάθε απεργία. Το ΠΑΜΕ προβάλλει πλαίσιο πάλης που βοηθάει να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την πολιτική του, δείχνει το περιεχόμενο που πρέπει να έχει η ανασύνταξη του κινήματος για να υπηρετεί τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Στον αντίποδα, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ερίζουν για το αν θα έπρεπε να κηρυχτεί απεργία στις 9 Απρίλη, ενώ η «ΜΕΤΑ» παζαρεύει το πλαίσιο της κινητοποίησης με τη ΔΑΚΕ! Ταυτόχρονα, εκλιπαρεί τη ΓΣΕΕ «να οργανώσει με σύστημα και μέθοδο τις αντιστάσεις των εργαζομένων» (!), απογειώνοντας τις αυταπάτες για το ρόλο της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας.

Με αυτήν την πλειοψηφία, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν διέκοψαν ποτέ τις σχέσεις στοργής και αλληλοστήριξης, πάντα ενάντια στο ΠΑΜΕ. Αυτό επιβεβαιώνει και η ανακοίνωση με την οποία λανσάρουν τη νέα τους «προβιά», μαζί με πρώην συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι η πρώτη φορά που λένε ψέματα για το ΠΑΜΕ, προκειμένου να σκεπάσουν τις πομπές τους. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, είναι τούτο: Στη συνεδρίαση της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ στις 7/3, ο εκπρόσωπός του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε το ΠΑΜΕ ότι στη ΓΣΕΕ δεν κατέθεσε πρόταση για απεργία. Οταν στην τελευταία συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ, τη Δευτέρα που μας πέρασε, το ΠΑΜΕ τούς προκάλεσε να δημοσιοποιήσουν τα πρακτικά για να φανεί τι πρότεινε ο καθένας, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ «τα μάζεψε», λέγοντας ότι «έκαναν λάθος»! Παρεμπιπτόντως, τη σύνταξη της ανακοίνωσης για την απεργία της ΑΔΕΔΥ, που ολοκληρώνεται σήμερα, ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και «Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή» (Μπαλασόπουλος, πρώην ΠΑΣΚΕ) την ανέθεσαν στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κι αυτό ένα δείγμα για την εμπιστοσύνη με την οποία περιβάλλει ο παλιός εργοδοτικός συνδικαλισμός τους εκπροσώπους του νέου...

Από το μπλογκ του σύλλογου εμποροϋπάλληλων

Oταν ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το...Άγιο Όρος!

 Oταν ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το...Άγιο Όρος!

Θα στηρίξουμε το Άγιο Όρος - Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταργήσει μονομερώς τις σχέσεις εκκλησίας - κράτους. Ως γυναίκα η Ρένα Δούρου «ζηλεύει και το καταπολεμά, ως οφείλει» ότι δεν μπορεί να επισκεφθεί το Άγιον Όρος!

Αυτα δηλωσε η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής με το ΣΥΡΙΖΑ, Ρένα Δούρου, σε μεγάλη συνέντευξή της στην ιστοσελίδα agioritikovima.gr, που πρόσκειται στο Άγιον Όρος. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λεει, η Ρένα Δούρου, δεν θα  προβεί σε καμία μονομερή ενέργεια που θα αλλάζει τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας. 

 ΣΥΡΙΖΑ και Εκκλησία συμβαδίζουν, λοιπον, στις δράσεις τους!  

''Ευχαριστα νεα'' λοπον για οσους μεχρι τωρα ανησυχουσαν για την....''επαναστατικοτητα'' του ΣΥΡΙΖΑ! 

Παντα τετοια, παιδια!


Η ιδια συνεντευξη δημοσιευτηκε και στο Πρωτο Θεμα!

Αναρτήθηκε από Elva

«Facebook» και «Google» γνώριζαν τα πάντα για τις παρακολουθήσεις, λέει η NSA

 «Facebook» και «Google» γνώριζαν τα πάντα για τις παρακολουθήσεις, λέει η NSA

O νομικός εκπρόσωπος της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ δήλωσε κατά την ακρόασή του στο Συμβούλιο Επίβλεψης Πολιτικών Ελευθεριών ότι οι αμερικανικές εταιρείες του διαδικτύου γνώριζαν πως η υπηρεσία συνέλεγε δεδομένα χρηστών, κάτι που οι εταιρείες μέχρι στιγμής αρνούνται.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο Ράτζες Ντε, νομικός εκπρόσωπος της NSA, είπε ότι εταιρείες όπως το «Facebook» και η «Google» είχαν πλήρη γνώση όλων των επικοινωνιακών πληροφοριών και των μετα-δεδομένων που συνέλεξε η NSA, είτε το υλικό συλλεγόταν από το πρόγραμμα PRISM είτε από το αποκαλούμενο «upstream».

Η ύπαρξη του PRISM αποκαλύφθηκε τον περασμένο Ιούνη, μέσα από τη δημοσιοποίηση στοιχείων από τον πρώην εργαζόμενο της NSA Έντουαρντ Σνόουντεν. Οι εταιρείες που εμπλέκονταν στις αποκαλύψεις, ανάμεσά τους «μεγαθήρια» όπως η «AOL», η «Apple», η «Microsoft» και η «Yahoo!» αρνήθηκαν ότι ήξεραν πως η NSA είχε τέτοια πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα των χρηστών-πελατών τους.

902.gr

Χωρίς καθυστέρηση, όλοι στη μάχη για την απεργία στις 9 Απρίλη

Χωρίς καθυστέρηση, όλοι στη μάχη για την απεργία στις 9 Απρίλη

Το ΠΑΜΕ δε θα κάνει βήμα πίσω από το αυτονόητο δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικήσουν τη βελτίωση των όρων της ζωής τους, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες τους

«Ολοι και όλες στην 24ωρη πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη» είναι το κάλεσμα που απευθύνει το ΠΑΜΕ, στην κεντρική του ανακοίνωση για την απεργιακή κινητοποίηση. Στην Αθήνα, το ΠΑΜΕ καλεί σε συγκέντρωση στις 10 π.μ. στην Ομόνοια. Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«

Εργαζόμενε, εργαζόμενη, άνεργοι, νέοι, συνταξιούχοι,

Στις 9 Απρίλη απεργούμε όλοι, ξεπερνώντας τις απειλές και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, τα εμπόδια που βάζει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Πρέπει τώρα να ανασυνταχθούμε!
Να πιστέψουμε και να δοκιμάσουμε τη δύναμή μας.
Καμία αναμονή.
Βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοξενοδόχοι, μεγαλέμποροι, τρόικα, κυβέρνηση θέλουν να τα αρπάξουν όλα.
Η ζωή μας έχει γίνει αφόρητη! Μας οδηγούν στη μαζική εξαθλίωση για να σωθούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Η λαιμαργία τους δε θα σταματήσει ποτέ! Μας θέλουν σκλάβους, αμίλητους, ανοργάνωτους, πετώντας μας μερικά ψίχουλα. Πρέπει να βρεθούμε σε αγωνιστική δράση και ετοιμότητα για τα χειρότερα που θα βρούμε μπροστά μας.
Ετοιμάζουν νέο γύρο επίθεσης.
Πλάι στους άθλιους μισθούς των 586 ευρώ και των 511ευρώ για τους νέους, που μονιμοποιεί αυτήν την περίοδο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στις διαπραγματεύσεις με τους βιομηχάνους, δίπλα στους άθλιους μισθούς των προγραμμάτων απασχόλησης για ανέργους, στοχεύουν σε ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Το νέο πακέτο για τα εργασιακά περιλαμβάνει νέα μείωση των "εργοδοτικών" ασφαλιστικών εισφορών, δηλαδή σε ετήσια βάση οι μεγάλες επιχειρήσεις θα κερδίζουν πάνω από 800 εκατομμύρια ευρώ. Το ποσό αυτό, που θα λείπει από τα ταμεία του ΙΚΑ, μαζί με τις περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση, θα το οδηγήσει σε οικονομική ασφυξία, άρα σε νέο Ασφαλιστικό, δηλαδή νέες μειώσεις στις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις, νέες αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.
Είναι άθλιοι. Χτυπάνε τα οικογενειακά επιδόματα, το επίδομα μητρότητας. Μπαίνουν στο στόχαστρο οι γυναίκες, τα παιδιά, τα νέα ζευγάρια. Την ίδια στιγμή που δήθεν κόπτονται για την ανεργία, φέρνοντας συνεχώς άθλια και κακοπληρωμένα προγράμματα που την ανακυκλώνουν, συζητούν για την απελευθέρωση των απολύσεων έτσι ώστε οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να μπορούν να απολύουν όποτε και όσους θέλουν, να πληρώνουν όσο θέλουν, να προχωρούν χωρίς εμπόδια σε εξαγορές και "λουκέτα" με θύματα πάντα τους εργαζόμενους.
Το ξήλωμα των τριετιών γίνεται με την επίκληση της προστασίας των μακροχρόνια ανέργων, για τους οποίους ομολογούν κυνικά ότι πρέπει να γίνουν φτηνότεροι. Προβλέπεται ότι η πρόσληψη μακροχρόνια ανέργων θα γίνεται με "ειδικό μισθολογικό καθεστώς", που θα επιβάλλει μείωση της προσαύξησης για προϋπηρεσία τουλάχιστον κατά 50% σε σύγκριση με το ύψος της αμοιβής που ισχύει σήμερα. Είναι η αρχή για τη γενική κατάργηση των τριετιών.
Παράλληλα επιχειρούν να περάσουν στο γύψο κάθε λαϊκή κινητοποίηση και διαμαρτυρία, να βάλουν χέρι στη συνδικαλιστική δράση, στην απεργία, με στόχο να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου στους τόπους δουλειάς και στα εργοστάσια.

Ψηλά το κεφάλι!

Πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά, με ακόμα μεγαλύτερη μαζικότητα να συνεχίσουμε την πάλη. Να σηκώσουμε πιο ψηλά τη σημαία των ταξικών αγώνων.
Η τρόικα και η ΕΕ είναι οι εκπρόσωποι των εργοδοτών.
Τα μέτρα αυτά, όπως και τα προηγούμενα που πάρθηκαν στα εργασιακά, στους μισθούς και στο Ασφαλιστικό, δεν αποτελούν "καινοτομία" της τρόικας. Υπάρχουν προ μνημονίου και κρίσης, είναι διακαής και σταθερός πόθος των μεγαλοεργοδοτών στην Ελλάδα και την ΕΕ, προκειμένου να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρήσεών τους.
Αυτές οι απαιτήσεις δε θα εξαφανιστούν όταν έρθει η ανάκαμψη και όταν το μνημόνιο τελειώσει, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση. Δε θα εξαφανιστούν αν αναδειχτεί άλλη κυβέρνηση, λόγου χάρη "της αριστεράς", που αθωώνει και νομιμοποιεί την ΕΕ και χαριεντίζεται παράλληλα με τους βιομηχάνους. Οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες δεν μπορούν να γίνουν αρνάκια και φίλοι των εργαζομένων. Υπερασπίζονται ένα σύστημα σάπιο και ξεπερασμένο, που δε διορθώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης μόνο βάσανα και δυστυχία θα φέρει για την εργατική τάξη, για τους λαούς.
Στις 9 Απρίλη απεργούμε, για να διεκδικήσουμε αποφασιστικά:

• Να πάρει πίσω η κυβέρνηση το νόμο για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, να επανέλθει η υποχρεωτικότητά τους και να υπογραφεί ΕΓΣΣΕ με επαναφορά των μισθών στα 751 ευρώ ως βάση για διαπραγμάτευση. Να σταματήσει το άθλιο καθεστώς των ατομικών συμβάσεων και ο απαράδεκτος διαχωρισμός στους μισθούς των εργαζομένων με βάση την ηλικία.
• Να μην καταργηθούν τα ήδη πετσοκομμένα οικογενειακά επιδόματα, τα επιδόματα μητρότητας και τα άλλα επιδόματα του ΟΑΕΔ, ως συνέπεια της νέας μείωσης των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών.
• Να αυξηθούν τα επιδόματα ανεργίας. Να απλοποιηθούν οι διαδικασίες και να δίνονται σε όλους τους ανέργους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Να καταργηθούν όλα τα δουλεμπορικά γραφεία. Ολοι οι άνεργοι να έχουν δωρεάν ιατρική, νοσηλευτική και φαρμακευτική φροντίδα, δωρεάν μεταφορές. Ουσιαστικά μέτρα προστασίας της μητρότητας, επαναφορά του επιδόματος τοκετού για όλες τις γυναίκες.
• Να σταματήσει η άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων στα άθλια και κακοπληρωμένα προγράμματα απασχόλησης.
• Να μπει φρένο στις συζητήσεις για την απελευθέρωση των απολύσεων που προετοιμάζουν. Καμιά απόλυση στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Να ανακληθούν οι ως σήμερα απολύσεις στο δημόσιο τομέα και να δοθούν κονδύλια για την κάλυψη των αναγκών στην Παιδεία, στην Υγεία και την Πρόνοια.
• Αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν Υγεία και Παιδεία.
• Να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που επιφέρουν. Να γίνουν τα μονοπώλια λαϊκή περιουσία.
• Να σταματήσουν τώρα όλα τα χαράτσια είτε της ΔΕΗ είτε της εφορίας. Να σταματήσει κάθε κατάσχεση και πλειστηριασμός στα σπίτια του εργαζόμενου λαού.
• Να σταματήσει κάθε συζήτηση για παρέμβαση του κράτους και των εργοδοτών στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα της απεργίας.

Καμία καθυστέρηση, καμία αναμονή!

Κανένας εργάτης, νέος, άνεργος δεν πρέπει να μείνει εκτός από αυτήν τη μάχη. Να κυριαρχήσει η αφοβία μπροστά στις απειλές και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Το ΠΑΜΕ δε θα κάνει βήμα πίσω από το αυτονόητο δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικήσουν τη βελτίωση των όρων της ζωής τους, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες τους.
Υπάρχει διέξοδος! Να βαδίσουμε στο δρόμο της λαϊκής συμμαχίας. Αυτός είναι ο δρόμος ώστε να αλλάξει ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης. Αυτός είναι ο δρόμος ώστε να πετάξουμε από πάνω μας τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων».

    

Συκοφάντες και πριν και ΜΕΤΑ...

Την παρθενική της ανακοίνωση εξέδωσε στις 18/3 η «Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή» (ΜΕΤΑ), η «νέα» παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, για την απεργία στις 9 Απρίλη. Ανάμεσα σε γενικόλογες περιγραφές των προβλημάτων, η «ΜΕΤΑ» γράφει: «Στη συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ (σ.σ. όπου αποφασίστηκε η απεργία), για μια ακόμα φορά αναδείχθηκαν οι μεγάλες ευθύνες της ηγετικής πλειοψηφίας της Συνομοσπονδίας, η οποία με τις πλάτες και του ΠΑΜΕ, ουσιαστικά αποφεύγει με κάθε τρόπο, να οργανώσει με σύστημα και μέθοδο τις αντιστάσεις των εργαζομένων». Και σε άλλο σημείο: «Στο πλαίσιο αυτό, το ΠΑΜΕ, για άλλη μια φορά, συνεχίζει να αναλώνεται κυρίως στην επίθεση ενάντια στις δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς, να περιχαρακώνεται στη σεχταριστική του τακτική και να αφήνει στο απυρόβλητο την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ».

Το αντι-ΠΑΜΕ αμόκ των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ίδιο πριν και μετά την αναβάπτισή τους. Να σημειώσουμε ότι πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που «ξέχασαν» να βγάλουν ανακοίνωση για τις αξιώσεις των βιομηχάνων, τις οποίες μετέφερε ο πρόεδρος του ΣΕΒ στη συνάντηση για τη νέα ΕΓΣΣΕ και κατάπιαν «αμάσητες» τις δηλώσεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ότι θα υπογράψουν τη Σύμβαση με τις εργοδοτικές Ενώσεις. Τώρα, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνουν στα κεραμίδια και συκοφαντούν το ΠΑΜΕ ότι «βάζει πλάτες» για να μη γίνονται αγώνες! Ποιοι τα λένε αυτά; Αυτοί που θέλουν τις απεργίες μόνο για ντεκόρ στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση. Οι ίδιοι που κάθε φορά δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι στους χώρους δουλείας για να οργανωθεί μια απεργία, που την υπονομεύουν από την πρώτη ώρα, μαζί με τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ.

Το ΠΑΜΕ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους, καλώντας τους να πάρουν στα δικά τους χέρια την οργάνωση της απεργίας. Τα ταξικά συνδικάτα καταστρώνουν σχέδιο παρέμβασης στους τόπους δουλειάς, με συναίσθηση της ευθύνης που έχουν για την οργάνωση της σκληρής αναμέτρησης με την εργοδοσία, όπως είναι κάθε απεργία. Το ΠΑΜΕ προβάλλει πλαίσιο πάλης που βοηθάει να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την πολιτική του, δείχνει το περιεχόμενο που πρέπει να έχει η ανασύνταξη του κινήματος για να υπηρετεί τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Στον αντίποδα, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ερίζουν για το αν θα έπρεπε να κηρυχτεί απεργία στις 9 Απρίλη, ενώ η «ΜΕΤΑ» παζαρεύει το πλαίσιο της κινητοποίησης με τη ΔΑΚΕ! Ταυτόχρονα, εκλιπαρεί τη ΓΣΕΕ «να οργανώσει με σύστημα και μέθοδο τις αντιστάσεις των εργαζομένων» (!), απογειώνοντας τις αυταπάτες για το ρόλο της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας.

Με αυτήν την πλειοψηφία, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν διέκοψαν ποτέ τις σχέσεις στοργής και αλληλοστήριξης, πάντα ενάντια στο ΠΑΜΕ. Αυτό επιβεβαιώνει και η ανακοίνωση με την οποία λανσάρουν τη νέα τους «προβιά», μαζί με πρώην συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι η πρώτη φορά που λένε ψέματα για το ΠΑΜΕ, προκειμένου να σκεπάσουν τις πομπές τους. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, είναι τούτο: Στη συνεδρίαση της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ στις 7/3, ο εκπρόσωπός του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε το ΠΑΜΕ ότι στη ΓΣΕΕ δεν κατέθεσε πρόταση για απεργία. Οταν στην τελευταία συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ, τη Δευτέρα που μας πέρασε, το ΠΑΜΕ τούς προκάλεσε να δημοσιοποιήσουν τα πρακτικά για να φανεί τι πρότεινε ο καθένας, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ «τα μάζεψε», λέγοντας ότι «έκαναν λάθος»! Παρεμπιπτόντως, τη σύνταξη της ανακοίνωσης για την απεργία της ΑΔΕΔΥ, που ολοκληρώνεται σήμερα, ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και «Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή» (Μπαλασόπουλος, πρώην ΠΑΣΚΕ) την ανέθεσαν στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κι αυτό ένα δείγμα για την εμπιστοσύνη με την οποία περιβάλλει ο παλιός εργοδοτικός συνδικαλισμός τους εκπροσώπους του νέου...

Η υποκρισία ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ για την Κριμαία

Η υποκρισία ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ για την Κριμαία

Εχουν περισσέψει τις τελευταίες μέρες οι κραυγές και διακηρύξεις ηγετών και αξιωματούχων της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και άλλων «δυτικών» καπιταλιστικών κρατών ότι η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία είναι κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Μάλιστα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, είπε - άκουσον, άκουσον - ότι «δεν είναι δυνατό στον 21ο αιώνα οι όποιες διαφορές να λύνονται με τα όπλα».
Η υποκρισία των δήθεν ευαίσθητων για την τύχη του ουκρανικού λαού είναι έκδηλη. Οι δυνάμεις αυτές που... θίχτηκαν από τη μη τήρηση του διεθνούς δικαίου είναι οι ίδιες - για να θυμηθούμε μόνο τα τελευταία - που επιδόθηκαν σε επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο, στην υποδαύλιση ομάδων με ενθοτικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά για το παραπέρα «διαίρει και βασίλευε», προκειμένου ν' ανοίγουν δρόμους για τους μονοπωλιακούς τους ομίλους. Θυμίζουμε ότι απόφαση της ΕΕ ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση της Κροατίας, της Σλοβενίας και στη συνέχεια της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Μήπως όμως δεν έβαλαν και το χεράκι τους και σε άλλες αυτονομιστικές συγκρούσεις, σε εθνοτικές συγκρούσεις στην Αφρική; Σχέδια διάσπασης και διχοτόμησης δεν υπήρχαν για το Ιράκ και τη Συρία; Επίσης δεν είδαμε το «ενδιαφέρον» της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα ν' αφορά τμήματα του ρωσόφωνου πληθυσμού στα Βαλτικά κράτη, σε ορισμένα από τα οποία θεωρούνται ως μη πολίτες (π.χ. Λετονία).

***

ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ στήριξαν ποικιλότροπα το συνονθύλευμα της ουκρανικής αντιπολίτευσης που αποτελείται από εθνικιστές μέχρι νεοναζί παραστρατιωτικούς ενάντια στην κυβέρνηση Γιανουκόβιτς, επεμβαίνοντας ανοιχτά στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας και παρά τη συμφωνία συμβιβασμού που επιτεύχθηκε στις 21 Φλεβάρη ανάμεσα στην κυβέρνηση Γιανουκόβιτς και τα άλλα κόμματα. Οταν η απάντηση σε αυτές τις εξελίξεις ήρθε, με τη στήριξη της Ρωσίας, στην αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας όπου πλειοψηφεί το ρωσικό στοιχείο και δρομολογήθηκαν οι εξελίξεις που κορυφώθηκαν με το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής και τη διαδικασία ενσωμάτωσης, οι ίδιοι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ έσκιζαν τα ιμάτιά τους. Επειδή πολύ απλά η ρωσική αστική τάξη αξιοποίησε τα φιλορωσικά αισθήματα του ντόπιου πληθυσμού, το φόβο από τη δράση φασιστικών οργανώσεων, για να βάλει εμπόδια στους σχεδιασμούς τους, να κατοχυρώσει τα συμφέροντά της σε μια περιοχή που θεωρεί «αυλή της».

***

Και επειδή φαίνεται ότι όλοι αυτοί, όπως και οι ντόπιοι συνοδοιπόροι τους της συγκυβέρνησης έχουν «κοντή μνήμη», να τους θυμίσουμε ότι πριν 15 χρόνια οι ευρωατλαντικοί ιμπεριαλιστές άρχισαν τους βομβαρδισμούς στη Σερβία χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της προστασίας των δικαιωμάτων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Μόνο που ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ήταν αυτοί που εξόπλισαν τους εγκληματίες του αλβανικού UCK που υποδαύλισαν την αντιπαράθεση και διεκδίκησαν την απόσχιση από τη Σερβία, αξιοποιώντας το χάος που προέκυψε μετά από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που είχαν πετύχει λίγα χρόνια πριν. Εστίες έντασης που μένουν ακόμα ανοιχτές στα Βαλκάνια. Βεβαίως, οι ίδιοι υποκριτικά ισχυρίζονται ότι το προτεκτοράτο που έχουν στήσει στο Κοσσυφοπέδιο, μετά από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είναι ξεχωριστή περίπτωση και δεν έχει καμία σχέση με την Κριμαία.
Η επέμβαση όμως στη γειτονιά μας στα Βαλκάνια, αλλά και οι επεμβάσεις σε όλη την υφήλιο των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ αποδεικνύουν ότι η... ευαισθησία τους σήμερα για την Κριμαία είναι κάλπικη. Αυτό που κρύβεται από πίσω είναι η προσπάθειά τους να περιορίσουν την καπιταλιστική Ρωσία, για να εξασφαλίσουν καλύτερες θέσεις για τα μονοπώλιά τους σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει αποφασιστικά να εναντιωθούν σε κάθε προσπάθεια ενεργότερης στήριξης της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και αντιθέσεις στην περιοχή. Στήριξη που φαίνεται να επιδιώκει βασικό τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου, προσδοκώντας κέρδη από το «γεωπολιτικό παιχνίδι» που παίζεται, και σίγουρα θα φορτώσει με δεινά τον ελληνικό λαό.

Η ενσωμάτωση της Κριμαίας και οι επιδιώξεις της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας

Η ενσωμάτωση της Κριμαίας και οι επιδιώξεις της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας

Με «κλάδο ελαίας» και συνάμα με «παρατεταμένο δόρυ» στο προχτεσινό διάγγελμά του ο Πούτιν

Αποφασισμένος να υπερασπιστεί με κάθε δυνατό μέσο την επιλογή ενσωμάτωσης της Κριμαίας στη Ρωσία, εμφανίστηκε ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν στο προχτεσινό διάγγελμά του. Καυστικός και καταγγελτικός για τις μεθοδεύσεις των «δυτικών δυνάμεων», κυρίως των ΗΠΑ, αλλά και επαινετικός για την Κίνα και την Ινδία, που δεν «στρατεύθηκαν» σε βάρος των κινήσεων της χώρας του.
Απευθυνόμενος στους πολίτες των ΗΠΑ τούς κάλεσε να θυμηθούν τη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» της χώρας τους, ενώ απευθυνόμενος στους πολίτες της Γερμανίας υπενθύμισε τις «υπηρεσίες» του Γκορμπατσόφ (χωρίς να τον κατονομάζει) στην «ενοποίηση» της Γερμανίας, δηλαδή στην επιχείρηση ανατροπής και διάλυσης της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Μάλιστα, τόνισε πως τότε «όχι όλοι οι εκπρόσωποι των χωρών, που ήταν σύμμαχοι της Γερμανίας, υποστήριξαν την ιδέα της ενοποίησης, σε αντίθεση με τη χώρα μας», μιλώντας έτσι ακόμη κι εκ μέρους της... ΕΣΣΔ.
Την ίδια ώρα ήταν σαφής: «Ποτέ δεν θα επιδιώξουμε την αντιπαράθεση με τους εταίρους μας στην Ανατολή ή στη Δύση, αντίθετα, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να χτίσουμε μια πολιτισμένη σχέση γειτονίας». Διευκρίνισε πως η Ρωσία δεν επιθυμεί το ΝΑΤΟ «να κάνει κουμάντο στην αυλή μας, δίπλα στο σπίτι μας, ή στα ιστορικά εδάφη μας», προσθέτοντας ωστόσο πως η Ρωσία επιδιώκει τη συνεργασία με το ΝΑΤΟ και με τη Δύση, «σε όλα τα ζητήματα - κλειδιά, σε ισότιμη, ανοιχτή και τίμια βάση».

Ο Πούτιν με τους αξιωματούχους της Κριμαίας μετά την υπογραφή της ενσωμάτωσης

Ακόμη και με τις «αρχές του Κιέβου», τις οποίες εξακολουθεί να μην τις αναγνωρίζει και να τονίζει τη σχέση τους με τους ιδεολογικούς απογόνους των Ουκρανών φασιστών, ήταν «μετρημένος». Υπογράμμισε πως η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται για τον παραπέρα διαμελισμό της Ουκρανίας, «αδειάζοντας» τους χιλιάδες Ρώσους και ρωσόφωνους στο Χάρκοβο, στο Ντονιέτσκ, στην Οδησσό και στις άλλες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας, που εδώ και μέρες διαδηλώνουν με το αίτημα της «αυτοδιάθεσης» και του «δημοψηφίσματος». Μερικές δεκάδες απ' αυτούς ήδη έχουν συλλάβει οι «αρχές του Κιέβου» με την κατηγορία του διαμελισμού της Ουκρανίας.

Μια οφειλόμενη απάντηση στις αντικομμουνιστικές αιχμές

Σ' αυτήν τη «γλυκανάλατη» τοποθέτησή του προς τη «Δύση», που τα είχε όλα, ο Β. Πούτιν, όχι μια, αλλά δύο φορές, «τσαλαβούτησε» στην αντικομμουνιστική λασπολογία, για να τεκμηριώσει την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, με το Διάγγελμά του στα νομοθετικά Σώματα της Ρωσίας σχετικά με το θέμα αυτό.
Την πρώτη φορά, μιλώντας για τους Τατάρους της Κριμαίας, αναφέρθηκε στις διώξεις σε βάρος τους, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλώνοντας πως την ίδια περίοδο, δηλαδή την περίοδο που επικεφαλής του σοβιετικού κράτους και του κόμματος ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν, «πολλά εκατομμύρια άνθρωποι διαφορετικών εθνών διώχθηκαν».
Στο συγκεκριμένο ισχυρισμό του Πούτιν απαντά παλιότερη δήλωση για το ζήτημα του Π. Σιμονιένκο, Α΄ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας: «Τους Τατάρους της Κριμαίας, τους έσωσε ο Στάλιν, στέλνοντάς τους σε άλλο μέρος για να μη γίνει εμφύλιος στην Κριμαία. Είναι γνωστό πως δύο σοβιετικές μεραρχίες Τατάρων της Κριμαίας, 20 χιλιάδες άντρες, παραδόθηκαν στον εχθρό και πέρασαν στην υπηρεσία του Χίτλερ. Χρησιμοποιήθηκαν κατά του αντάρτικου και σε μαζικές δολοφονίες. Αυτοί οι δολοφόνοι έπρεπε να λογοδοτήσουν. Για να μην την πληρώσουν όμως όλοι οι Τάταροι της Κριμαίας έγινε αυτή η επιχείρηση εκτόπισής τους. Γύρισαν αργότερα, από εκεί που πήγαν, μορφωμένοι, επιστήμονες, στελέχη και διευθυντές επιχειρήσεων. Γιατί αυτό το θεωρείτε καταπάτηση των δικαιωμάτων τους; Ο Στάλιν απέτρεψε απλώς έναν εμφύλιο πόλεμο στην Κριμαία».
Τη δεύτερη φορά, μέσα σε μια ομιλία, («το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!») ο Βλ. Πούτιν διολίσθησε στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα με την περίπτωση της μεταφοράς της Κριμαίας από τη σύνθεση της Σοβιετικής Ρωσίας στη σύνθεση της Ουκρανικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, που έγινε όταν επικεφαλής του σοβιετικού κράτους ήταν ο Ν. Χρουστσόφ. Κατά τη γνώμη του, αυτό συνέβηκε γιατί ο Χρουστσόφ ήθελε να προσεταιριστεί τη «νομενκλατούρα» της Ουκρανίας, ώστε αυτή να ξεχάσει τις ευθύνες του στις «μαζικές διώξεις» την προηγούμενη περίοδο, δηλαδή την περίοδο, που επικεφαλής της χώρας ήταν ο Στάλιν. Ετσι, ο Πούτιν απέφυγε το γεγονός της γεωγραφικής θέσης της Κριμαίας και της μορφολογίας του εδάφους της. Το γεγονός, δηλαδή πως τότε, όπως και σήμερα, η Κριμαία εξαρτιόταν σε νερό από την Ουκρανία (σήμερα κατά 90% των αναγκών της), σε ηλεκτρική ενέργεια (κατά 80%), σε βασικά αγαθά (κατά 60%). Για να μπορέσει να λύσει αυτά τα ζητήματα η σημερινή Ρωσία σχεδιάζει μια γέφυρα 4,5 χιλιομέτρων, που θα συνδέσει τα ρωσικά εδάφη με την Κριμαία. Γιατί, λοιπόν, δεν περνά από το μυαλό ότι αυτά τα οικονομικά ζητήματα μπορεί στη συγκεκριμένη φάση (πριν από 60 χρόνια) να μέτρησαν σ' εκείνη την απόφαση; Τουλάχιστον, εδώ ο Βλ. Πούτιν αναγνώρισε το «ελαφρυντικό» πως η αλλαγή αφορούσε τα διοικητικά σύνορα στο εσωτερικό μιας χώρας και πως «κανένας τότε δεν φανταζόταν πως η ΕΣΣΔ θα διαλυόταν».

Κάλυψη στον Γιέλτσιν

Ο Βλ. Πούτιν, σε ορισμένα σημεία της ομιλίας του, επεδίωξε να καπηλευτεί και τις αντιφασιστικές στιγμές της σοβιετικής ιστορίας, τη γενικότερη νοσταλγία που υπάρχει για τη Σοβιετική Ενωση. Μεταξύ άλλων, είχε μια γενικόλογη αναφορά για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ωστόσο ήταν «ηχηρή» η «σιωπή» του για τις ονομαστικές ευθύνες του «μέντορα» και προκατόχου του, Μπορίς Γιέλτσιν, ο οποίος το Δεκέμβρη του 1991, κατά τη συμφωνία του Μπελοβέζσκ, που διέλυσε τη Σοβιετική Ενωση, και η οποία υπογράφηκε από δύο ακόμη Προέδρους (Ουκρανίας και Λευκορωσίας), θα μπορούσε να θέσει θέμα επιστροφής της Κριμαίας στη Ρωσία. Μιας και πλέον δεν άλλαζαν τα εσωτερικά - διοικητικά όρια μιας χώρας, αλλά διαμορφώνονταν νέα κράτη. Κάτι όμως που δεν έκανε, με αποτέλεσμα η Κριμαία να μείνει στο πλαίσιο της Ουκρανίας! Τόση ήταν η πρεμούρα των δυνάμεων της αντεπανάστασης, που ξερογλείφονταν για το πώς θα ξεκινήσουν το πλιάτσικο της κρατικής περιουσίας, που για δεκαετίες είχε οικοδομήσει η σοβιετική εργατική τάξη και δεν τους ένοιαζαν τα σύνορα.
Παρένθεση: Στις 17 Μάρτη συμπληρώθηκαν 23 χρόνια από το δημοψήφισμα, με το οποίο ο σοβιετικός λαός, με ποσοστό 75% είχε ψηφίσει υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ. Κι όμως, αυτή διαλύθηκε μετά από 9 μήνες...

Το «κοινό έδαφος» του αντικομμουνισμού

Μπορεί οι εργαζόμενοι και ο λαός της Κριμαίας αλλά και σε άλλες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας να υπερασπίζονται ακόμα και με το σώμα τους τα μνημεία του Κόκκινου Στρατού και της ΕΣΣΔ απέναντι σε φασιστικές ομάδες. Μπορεί, επίσης, στις φιλορωσικές διαδηλώσεις να υπάρχουν σημαίες της ΕΣΣΔ. Ομως οι αντικομμουνιστικές αιχμές στην τοποθέτηση Πούτιν δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη Ρωσία, που προέκυψε από την αντεπανάσταση, όπου 120 δισεκατομμυριούχοι έχουν στα χέρια τους τη «μερίδα του λέοντος» από τον πλούτο που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι. Σε δεκάδες εκατομμύρια μετρώνται οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι που ζούνε στη φτώχεια, όπου η εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας έχει πιάσει «πατάρι».
Είναι η χώρα που οι αρχές επίσημα πλέον χαρακτηρίζουν την Οχτωβριανή Επανάσταση ως «πραξικόπημα» και έχουν καταργήσει τη Μέρα της Επανάστασης (7 Νοέμβρη), κάνοντας αργία την 4ηΝοέμβρη, μια εθνικιστική γιορτή που κάθε χρόνο δίνει τη δυνατότητα στο ντόπιο φασισταριό να παρελαύνει στις ρωσικές πόλεις.
Η σημερινή Ρωσία, ενώ παρουσιάζεται «ενάντια στους φασίστες του Κιέβου», ενάντια στον φασίστα Ουκρανό Στέπαν Μπαντέρα, την ίδια ώρα, όπως έχουν καταγγείλει Ρώσοι κομμουνιστές, προχωρά στην πλαστογράφηση ιστορικών αρχείων, για να δικαιώσει τις αντισοβιετικές συκοφαντίες του Γκέμπελς σχετικά με τη σφαγή που έκαναν οι ναζί στο Κατίν. Πίσω από αυτήν την προσπάθεια βρίσκεται η επιδίωξη της διευκόλυνσης της διείσδυσης των ρωσικών κεφαλαίων στην Πολωνία.
Ερωτήματα προκαλεί το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κρατικό ξενόγλωσσο ρώσικο κανάλι στην Ελλάδα να κάνει ρεπορτάζ για τη φασιστική Χρυσή Αυγή.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας ξενίζει ο αντικομμουνισμός, αφού είναι το «κοινό ιδεολογικό έδαφος» της αστικής τάξης της Ρωσίας, με αυτό των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Τι θέλει η Ρωσία από την Κριμαία και από τη Δύση

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία στη βάση της σύγκρουσης στο εσωτερικό της ουκρανικής αστικής τάξης, η στήριξη από πλευράς τους εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων που συμμετέχουν στη νέα ουκρανική κυβέρνηση οδήγησε και στην ενσωμάτωση της Κριμαίας από τη Ρωσία, που πλέον είναι ένα τετελεσμένο γεγονός. Βεβαίως, όταν θα καταλαγιάσουν οι πανηγυρισμοί θα φανεί καλύτερα πως αυτή η λύση δεν μπορεί να απαλλάξει τους εργαζόμενους της περιοχής από τα αδιέξοδα και τα προβλήματα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που ακολουθεί και η Ρωσία.
Την ίδια ώρα, αντικειμενικά, η εξέλιξη αυτή δίνει τη δυνατότητα στην αστική τάξη της Ρωσίας να προωθήσει παραπέρα μια σειρά οικονομικούς και γεωπολιτικούς στόχους της στην περιοχή, κερδίζοντας θέσεις στο σκληρό ανταγωνισμό με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Τέτοιοι στόχοι είναι η μεγαλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Μαύρης Θάλασσας (πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου), η εξοικονόμηση σημαντικών πόρων (έως και 14 δισεκατομμυρίων ευρώ) για την κατασκευή του «Νότιου Ρεύματος», του αγωγού φυσικού αερίου που πλέον μπορεί να αλλάξει πορεία, αξιοποιώντας την Κριμαία. Θα δώσει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης της τουριστικής υποδομής από τα ανάλογα ρωσικά μονοπώλια και βέβαια θα ενισχύσει τη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό, εάν προχωρήσουν τα σχέδια της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Η τοποθέτηση του Βλ. Πούτιν ήταν ξεκάθαρη: Η ρωσική αστική τάξη θεωρεί γεγονός τετελεσμένο την κριμαϊκή ενσωμάτωση και καλεί τους Δυτικούς «εταίρους» και ανταγωνιστές της να μη «ρίξουν λάδι στη φωτιά», αλλά να βάλουν «νερό στο κρασί τους». Ο Βλ. Πούτιν επιχειρηματολογεί με βάση το Διεθνές Δίκαιο, όπως αυτό διαμορφώνεται τα τελευταία 20 χρόνια με τις απροκάλυπτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο Κόσσοβο κι αλλού, καλεί τη Δύση (ονομαστικά τις ΗΠΑ και τη Γερμανία) να «ζυγίσουν» τις νέες παραμέτρους. Να σταματήσουν την πολιτική, όπως είπε, «συγκράτησης της Ρωσίας», που ακολουθούν και να επιδιώξουν τη συνεννόηση με τη Ρωσία, βάζοντας «πάγο» στο Κίεβο, αλλά και στα σχέδια παραπέρα όξυνσης με τη Ρωσία.
Η «μπάλα» πέρασε στο άλλο μισό (στο «δυτικό μέρος») του γηπέδου...

Ε. Β.