J.V. Stalin-Διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός Ι

 J.V. Stalin-Διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός Ι

Ι. Β. Στάλιν

Διαλεκτικός και Ιστορικός Υλισμός

(1938)

Μτφρ από την αγγλική: Επαγρύπνηση

Ο διαλεκτικός υλισμός είναι η κοσμοθεωρία του μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος. Ονομάζεται διαλεκτικός υλισμός επειδή ο τρόπος προσέγγισης των φυσικών φαινομένων, η μέθοδος με την οποία τα μελετά και τα κατανοεί, είναι η διαλεκτική, ενώ η ερμηνεία των φυσικών φαινομένων, η σύλληψη αυτών των φαινομένων, η θεωρία του, είναι υλιστική.

Ο ιστορικός υλισμός είναι η προέκταση των αρχών του διαλεκτικού υλισμού στη μελέτη της κοινωνικής ζωής, η εφαρμογή των αρχών του διαλεκτικού υλισμού στα φαινόμενα της ζωής της κοινωνίας, στη μελέτη της κοινωνίας και της ιστορίας της.

Περιγράφοντας τη διαλεκτική τους μέθοδο, ο Μαρξ και ο Ένγκελς συνήθως αναφέρονται στον Χέγκελ ως τον φιλόσοφο που διατύπωσε τα κύρια χαρακτηριστικά της διαλεκτικής. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως η διαλεκτική του Μαρξ και του Ένγκελς ταυτίζεται με τη διαλεκτική του Χέγκελ. Για την ακρίβεια, ο Μαρξ και ο Ένγκελς πήραν από την εγελιανή διαλεκτική μόνο τον ‘ορθολογικό της πυρήνα’, αφήνοντας κατά μέρους το ιδεαλιστικό της περίβλημα, και ανέπτυξαν τη διαλεκτική παραπέρα ώσπου της έδωσαν σύγχρονη επιστημονική μορφή.

‘Η διαλεκτική μου μέθοδος’, λέει ο Μαρξ, ‘δεν είναι μόνο διαφορετική της εγελιανής, αλλά το ακριβές αντίθετό της. Για το Χέγκελ, η διαδικασία του σκέπτεσθαι, την οποία, κάτω από την ονομασία ‘Ιδέα’, δε διστάζει να μεταμορφωθεί σε ανεξάρτητο υποκείμενο, είναι ο δημιουργός του αληθινού κόσμου, και ο αληθινός κόσμος είναι μονάχα η εξωτερική, φαινομενική μορφή της ‘Ιδέας’. Για μένα, αντίθετα, το ιδεατό δεν είναι τίποτα άλλο από τον υλικό κόσμο όπως αντανακλάται από τον ανθρώπινο νου και μεταφράζεται σε μορφές σκέψης’.

Περιγράφοντας τον υλισμό τους, ο Μαρξ και ο Ένγκελς, συνήθως αναφέρονται στον Φόιερμπαχ ως τον φιλόσοφο που αποκατέστησε τον υλισμό στη θέση του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως ο υλισμός του Μαρξ και του Ένγκελς ταυτίζεται με τον υλισμό του Φόιερμπαχ. Για την ακρίβεια, ο Μαρξ και ο Ένγκελς πήραν από τον υλισμό του Φόιερμπαχ τον ‘εσωτερικό του πυρήνα’, και τον ανέπτυξαν σε μια επιστημονικο-φιλοσοφική θεωρία του υλισμού, αφήνοντας κατά μέρους τα ιδεαλιστικά και θρησκευτικο-ηθικά του φορτία. Γνωρίζουμε πως ο Φόιερμπαχ, αν και ήταν βαθύτατα υλιστής, είχε αντιρρήσεις για το όνομα υλισμός. Ο Ένγκελς είχε επανειλημμένα δηλώσει πως ‘παρά την υλιστική βάση’ ο Φόιερμπαχ ‘παρέμενε προσδεμένος στα παραδοσιακά ιδεαλιστικά δεσμά’, και πως ‘ο αληθινός ιδεαλισμός του Φόιερμπαχ γίνεται φανερός μόλις φτάσουμε στη φιλοσοφία της θρησκείας και της ηθικής του’.

Η λέξη διαλεκτική έχει της ρίζες της στην αρχαία ελληνική λέξη διαλέγομαι, που σημαίνει συζητώ, συνομιλώ. Στην αρχαία εποχή η διαλεκτική ήταν η τέχνη του να φτάνει κανείς στην αλήθεια, φανερώνοντας τις αντιθέσεις στο επιχείρημα του αντιπάλου, και ξεπερνώντας αυτές τις αντιθέσεις. Υπήρχαν φιλόσοφοι στην αρχαία εποχή που πίστευαν πως η φανέρωση των αντιθέσεων στη σκέψη και η σύγκρουση των αντιθέτων ήταν η καλύτερη μέθοδος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια. Η διαλεκτική μέθοδος σκέψης, αφού αργότερα προεκτάθηκε στα φυσικά φαινόμενα, εξελίχθηκε σε διαλεκτική μέθοδο αντίληψης της φύσης, η οποία παρατηρεί τα φυσικά φαινόμενα να είναι σε διαρκή κίνηση και να υποβάλλονται σε συνεχή αλλαγή, και την εξέλιξη της φύσης ως το αποτέλεσμα της ξεδίπλωσης των εγγενών αντιθέσεων της φύσης, ως το αποτέλεσμα της διάδρασης των αντιθετικών δυνάμεων στη φύση.

Στην ουσία της, η διαλεκτική είναι το ακριβές αντίθετο της μεταφυσικής.

1) Μαρξιστική Διαλεκτική Μέθοδος

Τα κύρια χαρακτηριστικά της μαρξιστικής διαλεκτικής μεθόδου έχουν ως εξής:

α) Φύση συνδεδεμένη και καθορισμένη

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική δε θεωρεί τη φύση ως μια τυχαία συσσώρευση πραγμάτων, φαινομένων, ασύνδετων, απομονωμένων, και ανεξάρτητων το ένα από το άλλο, αλλά ως συνδεδεμένο και ενιαίο όλον, εντός του οποίου τα πράγματα, τα φαινόμενα είναι οργανικά συνδεδεμένα, εξαρτημένα και καθορισμένα το ένα από το άλλο.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, κανένα φαινόμενο δεν μπορεί να κατανοηθεί μονάχο του, αποκομμένο από τα φαινόμενα που το περιβάλλουν, καθώς οποιοδήποτε φαινόμενο σε οποιαδήποτε σφαίρα της φύσης μπορεί να καταστεί χωρίς νόημα, αν ιδωθεί όχι σε σχέση με τις περιβάλλουσες συνθήκες, αλλά χωρισμένο από αυτές. Και αντίθετα, οποιοδήποτε φαινόμενο μπορεί να κατανοηθεί και να εξηγηθεί αν θεωρηθεί σε αδιάσπαστη σύνδεση με τα περιβάλλοντα φαινόμενα, ως καθορισμένο από τα φαινόμενα που το περιβάλλουν.

β) Η φύση είναι σε κατάσταση αέναης κίνησης και αλλαγής

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική θεωρεί ότι η φύση δε βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας και ακινησίας, στασιμότητας και αμεταβλητότητας, αλλά σε κατάσταση συνεχούς κίνησης και αλλαγής, διαρκούς ανανέωσης και εξέλιξης, όπου πάντα κάτι αναδύεται και εξελίσσεται, και πάντα κάτι αποσυντίθεται και αργοπεθαίνει.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, τα φαινόμενα πρέπει να εξετάζονται όχι μόνο από την άποψη της αλληλοσύνδεσης και αλληλεξάρτησής τους, αλλά και από την άποψη της κίνησης, της αλλαγής, της εξέλιξης, της εμφάνισης και της εξαφάνισής τους.

Η διαλεκτική μέθοδος θεωρεί ως πρωταρχικής σημασίας όχι αυτό που τη δεδομένη στιγμή φαίνεται σταθερό και μόνιμο, ενώ έχει ήδη αρχίσει να απογίνεται και να χάνεται, αλλά αυτό που αναδύεται και εξελίσσεται, ακόμη και αν τη δεδομένη στιγμή δε φαίνεται να έχει αντοχή και σταθερότητα, επειδή η διαλεκτική βλέπει ως ανίκητο μόνο αυτό που αναδύεται και εξελίσσεται.

‘Ολόκληρη η φύση’, λέει ο Ένγκελς, ‘από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, από τους κόκκους άμμου στα ηλιακά άστρα, από τους μονοκύτταρους οργανισμούς ως τον άνθρωπο, υφίσταται μια ατελείωτη σειρά σταθμών εξέλιξης, ένα αιώνιο προτσές εμφάνισης και εξαφάνισης, μέσα σε ακατάπαυστη ροή, μέσα σε ατελείωτη κίνηση και αλλαγή’.

‘Γι αυτό το λόγο, η διαλεκτική’, λέει ο Ένγκελς, ‘συλλαμβάνει τα πράγματα, και την αντανάκλασή τους στον ανθρώπινο νου, μέσα στην αλληλοσύνδεσή τους, μέσα στην κίνησή τους, την εμφάνιση και την εξαφάνισή τους’.

γ) Η ποσοτική αλλαγή οδηγεί σε ποιοτική αλλαγή

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική δε θεωρεί το προτσές (πορεία) εξέλιξης σαν ένα απλό προτσές ανάπτυξης, όπου οι ποσοτικές αλλαγές δεν οδηγούν σε ποιοτικές αλλαγές, αλλά ως μια εξέλιξη που περνά από ασήμαντες και αδιόρατες αλλαγές σε ολοφάνερες, θεμελιώδεις, ποιοτικές αλλαγές. Μια εξέλιξη στην οποία οι ποιοτικές αλλαγές δεν συμβαίνουν σταδιακά, αλλά γρήγορα και απότομα, παίρνοντας τη μορφή άλματος από τη μία κατάσταση στην άλλη. Συμβαίνουν όχι τυχαία, αλλά ως το φυσικό αποτέλεσμα της συσσώρευσης αδιόρατων και σταδιακών ποσοτικών αλλαγών.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, το προτσές της εξέλιξης πρέπει να εξετάζεται όχι ως κυκλική κίνηση, όχι σαν απλή επανάληψη αυτού που έχει ήδη συμβεί, αλλά ως μια προοδευτική κίνηση προς τα πάνω, ως μετάβαση από μία παλιά ποιοτική κατάσταση σε μια καινούρια ποιοτική κατάσταση, ως εξέλιξη από το απλό στο σύνθετο, από το κατώτερο στο ανώτερο.

‘Η φύση’, λέει ο Ένγκελς, ‘είναι η λυδία λίθος της διαλεκτικής. Και πρέπει να ειπωθεί για τις σύγχρονες φυσικές επιστήμες ότι έχουν προσκομίσει πλούσιο και ολοένα αυξανόμενο υλικό για επαλήθευση, και έχουν αποδείξει ότι σε τελευταία ανάλυση το προτσές της φύσης είναι διαλεκτικό και όχι μεταφυσικό, ότι δεν κινείται σε αιώνια ομοιόμορφους και διαρκώς επαναλαμβανόμενους κύκλους, αλλά ότι η φύση περνά μέσα από την αληθινή ιστορία. Εδώ πρέπει να γίνει μνεία στο Δαρβίνο, που κατέφερε αποφασιστικό χτύπημα στη μεταφυσική αντίληψη της φύσης, αποδεικνύοντας ότι ο οργανικός κόσμος του σήμερα, η χλωρίδα, η πανίδα, αλλά και ο άνθρωπος, είναι προϊόν ενός προτσές εξέλιξης, που διαρκεί εκατομμύρια χρόνια’.

Περιγράφοντας τη διαλεκτική εξέλιξη ως μια μετάβαση από ποσοτικές αλλαγές σε ποιοτικές αλλαγές, ο Ένγκελς λέει:

‘Στη φυσική […] κάθε αλλαγή είναι ένα πέρασμα από την ποσότητα στην ποιότητα, ως αποτέλεσμα της ποσοτικής αλλαγής κάποιας μορφής κίνησης, είτε του ίδιου του σώματος είτε μεταδιδομένης στο σώμα. Για παράδειγμα, η θερμοκρασία του νερού αρχικά δεν επηρεάζει την υγρή του κατάσταση. Αλλά καθώς η θερμοκρασία του υγρού νερού ανεβαίνει ή πέφτει, έρχεται στιγμή, όπου η κατάσταση του αλλάζει και το νερό μεταβάλλεται στην μια περίπτωση σε ατμό και στην άλλη σε πάγο. Κατά τον ίδιο τρόπο, για να γίνει φωτεινό ένα σύρμα από πλατίνα χρειάζεται ηλεκτρικό ρεύμα μιας ορισμένης δύναμης. Με ίδιο τρόπο, κάθε μέταλλο λιώνει σε ορισμένους βαθμούς θερμοκρασίας. Κάθε υγρό, κάτω από μια ορισμένη πίεση, φτάνει στο σημείο που πήζει ή πού βράζει, εφόσον τα μέσα μάς επιτρέπουνε να πετύχουμε τις απαραίτητες θερμοκρασίες για κάθε περίπτωση. Τέλος, κάθε αέριο έχει ένα κρίσιμο σημείο στο οποίο, με την κατάλληλη πίεση μπορεί να μετατραπεί σε υγρό. Οι γνωστές σταθερές στη φυσική (τα σημεία όπου μία κατάσταση περνά σε μία άλλη) είναι ονομασίες για τα κομβικά σημεία στα οποία μια ποσοτική αλλαγή (αύξηση ή μείωση της κίνησης) προκαλεί ποιοτική αλλαγή στην κατάσταση ενός σώματος, και στα οποία, συνεπώς, η ποσότητα μεταμορφώνεται σε ποιότητα’.

Περνώντας στη χημεία, ο Ένγκελς συνεχίζει:

‘Μπορούμε να αποκαλέσουμε τη χημεία ως την επιστήμη των ποιοτικών αλλαγών που λαμβάνουν χώρα σε σώματα, ως αποτέλεσμα αλλαγών της ποσοτικής τους σύνθεσης. Αυτό ήταν ήδη γνωστό στον Χέγκελ. Ας πάρουμε για παράδειγμα το οξυγόνο: αν ένα μόριο περιέχει τρία άτομα οξυγόνου αντί για δύο, τότε έχουμε όζον, ένα σωματίδιο φανερά διακριτό από το οξυγόνο σε σχέση με τη μυρωδιά και τις αντιδράσεις. Και τι να πούμε για τις διαφορετικές αναλογίες στις οποίες το οξυγόνο συνδυάζεται με το άζωτο ή με το θειάφι, καθεμιά από τις οποίες παράγει ένα σώμα ποιοτικά διάφορο από όλα τα άλλα σώματα!’.

Τέλος, ασκώντας κριτική στον Ντύρινγκ, ο οποίος επέκρινε τον Χέγκελ, ενώ κρυφά ‘δανειζόταν’ τη γνωστή θεωρία του σύμφωνα με την οποία η μετάβαση από τον άψυχο κόσμο στον κόσμο των αισθήσεων, από τον κόσμο της ανόργανης ύλης στο βασίλειο της οργανικής ζωής, είναι ένα άλμα σε μια νέα κατάσταση, ο Ένγκελς λέει:

‘Αυτή είναι ακριβώς η εγελιανή κομβική γραμμή σχέσεων μέτρησης, όπου σε ορισμένα συγκεκριμένα κομβικά σημεία, η καθαρά ποσοτική αύξηση ή μείωση οδηγεί σε ποιοτικό άλμα. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του νερού το οποίο ζεσταίνεται ή παγώνει, το σημείο βρασμού ή το σημείο τήξης είναι οι κόμβοι στους οποίους -κάτω από κανονική πίεση- συμβαίνει το άλμα σε μία νέα συνολικά κατάσταση, και όπου, συνεπώς, η ποσότητα μεταμορφώνεται σε ποιότητα’.

δ) Εγγενείς αντιφάσεις της φύσης

Σε αντίθεση με τη μεταφυσική, η διαλεκτική θεωρεί ότι εσωτερικές αντιθέσεις βρίσκονται σε κάθε πράγμα και φαινόμενο της φύσης, γιατί όλα έχουν θετική και αρνητική πλευρά, παρελθόν και μέλλον, στοιχεία που χάνονται και στοιχεία που αναπτύσσονται. Και η διαπάλη μεταξύ αυτών των αντιθέτων, η διαπάλη μεταξύ του παλιού και του νέου, μεταξύ αυτού που πεθαίνει και αυτού που γεννιέται, μεταξύ αυτού που εξαφανίζεται και αυτού που εξελίσσεται, συνιστά το εσωτερικό περιεχόμενο του προτσές της εξέλιξης, το εσωτερικό περιεχόμενο της μεταμόρφωσης των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές αλλαγές.

Σύμφωνα με τη διαλεκτική μέθοδο, λοιπόν, το προτσές της εξέλιξης από το χαμηλότερο στο υψηλότερο λαμβάνει χώρα όχι σαν αρμονικό ξεδίπλωμα των φαινομένων, αλλά ως φανέρωση των εγγενών αντιφάσεων των πραγμάτων και των φαινομένων, ως διαπάλη των αντιθετικών τάσεων οι οποίες λειτουργούν στη βάση των αντιφάσεων αυτών.

‘Η καθαυτή έννοια της διαλεκτικής’, λέει ο Λένιν, ‘είναι η μελέτη των αντιφάσεων εντός της ίδιας της ουσίας των πραγμάτων’. Και παρακάτω: ‘Η εξέλιξη είναι η πάλη των αντιθέτων’.

Αυτά είναι, συνοπτικά, τα κύρια χαρακτηριστικά της μαρξιστικής διαλεκτικής μεθόδου.

Είναι εύκολο να κατανοήσουμε πόσο πολύ σημαντικό είναι να επεκτείνουμε τις αρχές της διαλεκτικής μεθόδου στη μελέτη της κοινωνικής ζωής και της ιστορίας της κοινωνίας, και πόσο πολύ σημαντικό είναι να εφαρμόσουμε αυτές τις αρχές στην ιστορία της κοινωνίας και στις πρακτικές δραστηριότητες του κόμματος του προλεταριάτου.

Αν δεν υπάρχουν στον κόσμο απομονωμένα φαινόμενα, αν όλα τα φαινόμενα είναι αλληλοσυνδεδεμένα και αλληλοεξαρτημένα, τότε είναι φανερό ότι κάθε κοινωνικό σύστημα και κάθε κοινωνικό κίνημα της ιστορίας πρέπει να αξιολογείται όχι από την άποψη της ‘αιώνιας δικαιοσύνης’ ή κάποιας άλλης προκαθορισμένης ιδέας, όπως συμβαίνει συχνά από τους ιστορικούς, αλλά από την άποψη των συνθηκών που γέννησαν αυτό το σύστημα ή αυτό το κίνημα και με το οποίο είναι συνδεδεμένες.

Το δουλοκτητικό σύστημα θα ήταν ανόητο, χαζό, και αφύσικο υπό τις σύγχρονες συνθήκες. Αλλά κάτω από τις συνθήκες του αποσυντεθειμένου συστήματος της πρωτόγονης κοινοκτημοσύνης, το δουλοκτητικό σύστημα είναι αρκετά κατανοητό και φυσικό φαινόμενο, αφού αντιπροσωπεύει μια πρόοδο από το σύστημα του πρωτόγονου κομμουνισμού.

Το αίτημα για μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην εποχή του Τσάρου και της αστικής κοινωνίας, στη Ρωσία του 1905, ήταν ένα κατανοητό, πρέπον και επαναστατικό αίτημα. Εκείνη την περίοδο μια αστική δημοκρατία θα ήταν ένα βήμα προόδου. Αλλά τώρα, κάτω από τις συνθήκες της ΕΣΣΔ, το αίτημα για μια αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία θα ήταν αίτημα ανόητο και αντεπαναστατικό. Γιατί μία αστική δημοκρατία θα ήταν πισωγύρισμα για τη Σοβιετική δημοκρατία.

Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, την ιστορική συγκυρία (χρόνο) και τον τόπο (χώρο).

Είναι φανερό πως χωρίς μια τέτοια ιστορική προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων, η ύπαρξη και η εξέλιξη της επιστήμης της ιστορίας είναι αδύνατη. Γιατί μόνο μία τέτοια προσέγγιση σώζει την επιστήμη της ιστορίας από το να μετατραπεί σε ένα συρφετό τυχαίων γεγονότων και σε μία σύμπηξη παράλογων λαθών.

Επιπλέον, αν ο κόσμος είναι σε κατάσταση αέναης κίνησης και εξέλιξης, αν η εξαφάνιση του παλιού και η άνοδος του νέου είναι νόμος της εξέλιξης, τότε είναι φανερό ότι δεν μπορούν να υπάρξουν αμετάβλητα κοινωνικά συστήματα, ούτε ‘αιώνιες αρχές’ της ατομικής ιδιοκτησίας και της εκμετάλλευσης, ούτε ‘αιώνιες ιδέες’ της υποταγής του φτωχού αγρότη στο γαιοκτήμονα, του εργάτη στον καπιταλιστή.

Ως εκ τούτου, το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να αντικατασταθεί από το σοσιαλιστικό σύστημα, όπως κάποτε το φεουδαρχικό σύστημα αντικαταστάθηκε από το καπιταλιστικό σύστημα.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να προσανατολίζουμε τη δράση μας με βάση τα στρώματα της κοινωνίας που δεν εξελίσσονται πλέον, ακόμα και αν αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη ακόμη και τώρα, αλλά με βάση εκείνα τα στρώματα που εξελίσσονται και έχουν το μέλλον μπροστά τους, ακόμα και αν στην παρούσα φάση δεν αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη.

Στα 1880, την περίοδο της διαπάλης μεταξύ μαρξιστών και ναροντνικών, το προλεταριάτο στη Ρωσία αποτελούσε μια ασήμαντη μειονότητα του πληθυσμού, ενώ οι ιδιώτες αγρότες αποτελούσαν την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Αλλά το προλεταριάτο αναπτυσσόταν ως τάξη, ενώ η αγροτιά ως τάξη αποσυντίθετο. Και ακριβώς επειδή το προλεταριάτο αναπτυσσόταν ως τάξη, οι μαρξιστές προσανατόλισαν τη δράση τους στη βάση του προλεταριάτου. Και δε λάθεψαν. Γιατί, όπως είναι γνωστό, το προλεταριάτο στη συνέχεια εξελίχθηκε από ασήμαντη δύναμη σε πρώτης τάξης ιστορική και πολιτική δύναμη.

Ως εκ τούτου, για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να βλέπουμε μπροστά και όχι προς τα πίσω.

Επιπλέον, αν το πέρασμα από αργές ποσοτικές αλλαγές σε γρήγορες και ξαφνικές ποιοτικές αλλαγές είναι νόμος της εξέλιξης, τότε είναι φανερό ότι οι επαναστάσεις που κάνουν οι καταπιεσμένες τάξεις είναι φυσικά και αναπόφευκτα φαινόμενα.

Ως εκ τούτου, η μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τον ζυγό του καπιταλισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω αργών, σταδιακών αλλαγών, μέσω μεταρρυθμίσεων, αλλά μόνο μέσω μιας ποιοτικής αλλαγής του καπιταλιστικού συστήματος, μέσω επανάστασης.

Ως εκ τούτου, για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να είμαστε επαναστάτες, και όχι ρεφορμιστές (μεταρρυθμιστές).

Επιπλέον, αν η εξέλιξη προχωρά μέσα από την αποκάλυψη των αντιφάσεων, μέσα από τις συγκρούσεις μεταξύ αντιθετικών δυνάμεων στη βάση αυτών των αντιφάσεων και με στόχο την υπέρβαση των αντιφάσεων, τότε είναι φανερό ότι η ταξική πάλη του προλεταριάτου είναι ένα φυσικό και αναπόφευκτο φαινόμενο.

Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε τις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά να τις φανερώνουμε και να τις ξεδιπλώνουμε. Οφείλουμε να οδηγήσουμε μέχρι τέλους την ταξική πάλη και όχι να την καταπνίξουμε.

Ως εκ τούτου, για να μη λαθεύουμε στη χάραξη της πολιτικής, πρέπει να ακολουθήσουμε την αδιάλλακτη προλεταριακή ταξική πολιτική, και όχι τη ρεφορμιστική πολιτική της αρμονικής συνύπαρξης των συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, όχι την πολιτική του συμβιβασμού, της ‘ωρίμανσης’ του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό.

Αυτή είναι η μαρξιστική διαλεκτική μέθοδος εφαρμοσμένη στην κοινωνική ζωή, στην ιστορία της κοινωνίας.

Όσο για το μαρξιστικό φιλοσοφικό υλισμό, είναι ριζικά αντίθετος του φιλοσοφικού ιδεαλισμού.

Γιατί δεν θα γίνει ποτέ πραξικόπημα στις ΗΠΑ ;

 Γιατί δεν θα γίνει ποτέ πραξικόπημα στις ΗΠΑ ;

Πηγή: cubadebate

Είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα που παρουσιάζουν οι «εξεγέρσεις» στην Λατινική Αμερική, στις Αραβικές χώρες και τώρα στην Ουκρανία. Στο πρόγραμμα του Russia Today (RT) με τίτλο «Εξαγώγιμα Πραξικοπήματα» η Jelena Milincic παρουσιάζει στοιχεία και εκθέτει επιχειρήματα σχετικά με την συμμετοχή σε αυτές τις «εξεγέρσεις» ή πραξικοπήματα, των Ηνωμένων Πόλιτειών.

- Γιατί δεν θα υπάρξει ποτέ πραξικόπημα στις Ηνωμένες Πολιτείες ;
- Γιατί στην Ουάσιγκτον δεν υπάρχει πρεσβεία των ΗΠΑ !
Αυτό το παλιό ανέκδοτο, που επαναλαμβάνουν συχνά οι σημερινοί λατινοαμερικάνοι ηγέτες, στην πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι πολύ επίκαιρο. Τις τελευταίες δεκαετίες στα πραξικοπήματα που εκδηλώθηκαν σε πολλές χώρες (Ιράν (1953), Γουατεμάλα (1954), Νότιο Βιετνάμ (1963), Ελλάδα (1967), Χιλή (1973) υπήρξαν σημαντικές ενδείξεις για την άμεση εμπλοκή της πρεσβείας των ΗΠΑ.

Την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στους οργανισμούς που οργανώνουν αυτές τις δράσεις την έχει ο γνωστός USAID (United States Agency for International Development), η συμμετοχή του οποίου ήταν καθοριστική π.χ στην προετοιμασία του πραξικοπήματος στην Ονδούρα τον Ιούνιο του 2009. Πολυάριθμες πρόβες πραγματοποιήθηκαν από τον USAID για «χρωματιστές επαναστάσεις» και πραξικοπήματα στις χώρες του δυτικού ημισφαίριου. Κυρίως για την Κούβα, την Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, την Βολιβία, την Νικαράγουα.

Μια άλλη ομάδα πίσω από πολλές «επαναστάσεις» είναι η Σερβική «Otpor» (Αντίσταση) που διοργάνωσε την πρώτη «επανάσταση» ενάντια στον Slobodan Milosevic στην Σερβία το 2000 και έπειτα επέκτεινε την δραστηριότητά της σε όλο τον κόσμο.

Στην Βενεζουέλα

Σύμφωνα με τα WikiLeaks, το «Canvas» (το νέο κίνημα Otpor) κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να αποσταθεροποιήσει και ανατρέψει το καθεστώς του Ούγκο Τσάβες στην Βενεζουέλα. Επιπλέον, οι δραστηριότητες του USAID δεν είχαν καμιά νομική βάση σε αυτή την χώρα, δεδομένου ότι δεν υπήρρχε διακρατική συμφωνία για την παρουσία τους εκεί. Παρ όλα αυτά, από το 2002 (μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Απριλίου) το προσωπικό της εν λόγω υπηρεσίας, με την βοήθεια της πρεσβείας των ΗΠΑ εμφανίζεται πολύ δραστήριο. Η αντιπολίτευση έλαβε πάνω από 70 εκατομμύρια δολάρια από διάφορες πηγές χρηματοδότησης για την υποστήριξη των αντι-Τσάβες υποψηφίων, την δημιουργία πολιτικής κρίσης, την κινητοποίηση της κοινωνίας, και την δημιουργία μίας νέας ηγεσίας των λεγόμενων δημοκρατικών.

Στην Βολιβία

Ο USAID ήταν ο πρώτος οργανισμός που επένδυσε πάνω από 97 εκατομμύρια δολάρια στην ενίσχυση και υποδαύλιση των αυτονομιστικών - αποσχιστικών τάσεων, την στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης και την διείσδυση στην κοινότητα των ιθαγενών. Τον Οκτώβριο του 2006 οι ΗΠΑ διόρισαν πρεσβευτή στη χώρα των Άνδεων, τον Philip Goldberg που είχε εργαστεί στο διπλωματικό γραφείο των ΗΠΑ στην Βοσνία, σαν δεξί χέρι του Richard Holbruk, αυτού που ανάγκασε τους Σέρβους να υπογράψουν την Συμφωνία του Dayton.


Το 2007 ο USAID διένειμε πάνω από 13 εκατομμύρια δολάρια σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις στην Βολιβία για να ενισχύσει τις περιφερειακές κυβερνήσεις και συνεπώς να αποδυναμώσει την κεντρική κυβέρνηση. Το 2008 ο δήμαρχος της Σάντα Κρούζ κάλεσε τον Στρατό της χώρας να σκοτώσει τον Μοράλες, ωστόσο ο Στρατός παρέμεινε πιστός στην κυβέρνηση. Τον Απρίλιο του 2009 σε ένα ξενοδοχείο της Σάντα Κρούζ εξουδετερώθηκε μία ομάδα τρομοκρατών από την Ευρώπη που είχε αποστολή να δολοφονήσει τον πρόεδρο Εβο Μοράλες. Μεταξύ των υποστηρικτών των τρομοκρατών ήταν Βολιβιάνοι που είχαν επαφές με το προσωπικό του USAID στην χώρα.

Στο Εκουαδόρ

Αντίστοιχο με της Βολιβίας σκηνικό με αγώνα ανάμεσα σε αυτονομιστές και στην κυβέρνηση υπήρξε και στο Εκουαδόρ. Η αντιπολίτευση έλαβε μεγάλη υποστήριξη τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από δεξιά κινήματα της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής και τον Αύγουστο του 2008 οι ΗΠΑ διόρισαν νέα πρέσβη στο Εκουαδόρ την Heather Hodges, που πριν ήταν σταθμάρχης στην Μολδαβία κατά την διάρκεια των «χρωματιστών επαναστάσεων» σε αυτή την χώρα. Επιπλέον, ο USAID χρηματοδότησε τον αντιπολιτευόμενο Δήμο Guayaquil, καθώς επίσης και την καμπάνια για «περιφερειακή αυτονομία» στα μέσα ενημέρωσης. Παρ’ όλα αυτά οι προσπάθειες των αντιπάλων του Ραφαέλ Κορέα ήταν ανεπιτυχείς και τον Σεπτέμβριο του 2008 σχεδόν το 64% ψήφισε υπέρ του νέου Συντάγματος.

Στην Ουκρανία

Στην λίστα των χωρών που έχουν πληγεί από τις εισαγόμενες «επαναστάσεις» προστίθεται και η Ουκρανία. Τον Δεκέμβριο του 2013 η Victoria Nuland, βοηθός του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ επιστρέφοντας από το Μαιτάν, δήλωσε στην Ουάσιγκτον: «Έχουμε επενδύσει στην επανάσταση του Μαιτάν πάνω από 5.000 εκατομμύρια δολάρια» εκ των οποίων τα 815 εκατομμύρια πήγαν για την χρηματοδότηση του έργου της δημοκρατίας και σε προγράμματα ανταλλαγών». Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα είχε ξοδέψει 184 εκατομμύρια δολάρια σε έργα που σχετίζονται με την υποτιθέμενη «ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Επιπλέον, ο οργανισμός για την ασφάλεια της Ουκρανίας αποκάλυψε ένα σύστημα χρηματοδοτικών ροών για την διοργάνωση ταραχών στο κέντρο του Κιέβου και σε άλλες πόλεις της Ουκρανίας. Η έρευνα που διεξήχθη κατέληξε ότι τα χρήματα είχαν μεταφερθεί δια της διπλωματικής οδού, μέσω της πρεσβείας του Κιέβου. Από την πλευρά της, η πρεσβεία των ΗΠΑ είχε πραγματοποιήσει την μεταφορά μέσω των οργανώσεων «Ελευθερία» και «Μητέρα Πατρίδα» με ρυθμό 20 εκατομμυρίων δολαρίων την εβδομάδα.

Συμπερασματικά

Ορισμένες από αυτές τις χώρες ζουν την «μετπεπαναστατική» τους περίοδο ενώ σε άλλες συνεχίζονται οι διαδηλώσεις στους δρόμους με την ίδια αίσθηση: ότι όλοι είναι ευάλωτοι και μία νέα «εξέγερση» μπορεί να συμβεί κάθε στιγμή.

Σημειώστε, ότι στο άμεσο μέλλον οι ΗΠΑ προτίθενται να αλλάξουν τον πρεσβευτή τους στην Ρωσία. Η λίστα των υποψηφίων περιλαμβάνει 3 πρόσωπα που έχουν διατελέσει πρεσβευτές στην Ουκρανία, τον John Tefft, τον Steven Pifer και τον Carlos Pascual., ενώ ένα άλλο πρόσωπο που φιλοδοξεί να καταλάβει την θέση είναι ο Rose Gottemoeller, κορυφαίος ειδικός σε θέματα «αφοπλισμού και πυρηνικής ασφάλειας».

πηγή: Prensa Rebelde

Των φρονίμων τα παιδιά, επειδή πεινάνε μαστορεύουν.

 Των φρονίμων τα παιδιά, επειδή πεινάνε μαστορεύουν.

Πριν προχωρήσω στο να κάνω τις σχετικές παρατηρήσεις, δείτε τα 2 βιντεάκια που μου γνωστοποίησε ο Θερσίτης.

Και τώρα οι παρατηρήσεις

1) Τα δύο αυτά βίντεο αναπαράγουν επαγγελματικά στερεότυπα για άντρες και γυναίκες. Το αγόρι θα γίνει ο Μπόμπ ο μάστορας και η κοπέλα θα γίνει η σχεδιάστρια μόδας.


2) Τα βίντεο αυτά έρχονται να χρυσώσουν το χάπι, αφού τα παιδιά πλέον δεν θα μπορούν εύκολα να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια, το παρουσιάζουν σαν να είναι επιλογή των παιδιών που δεν το κάνουν και όχι καταναγκασμός. "Γιατί να γίνω γιατρός;", "γιατί να γίνω δικηγόρος;". Ε όχι παιδί μου, δεν θα γίνεις γιατρός εσύ ούτε δικηγόρος, άσε να γίνουν τα παιδιά των ευκατάστατων οικογενειών τα οποία μπορούν να αντέξουν το δυσβάσταχτο κόστος των σπουδών σε εποχή κρίσης. Εσείς τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να αρκεστείτε σε μια τεχνική σχολή της κακιάς ώρας(που και αυτή συχνά είναι ιδιωτική και χρειάζεται να την πληρώνεις, απλά σου έρχεται πιο φτηνά από το να στείλεις το παιδί σου σε άλλη πόλη να σπουδάσει), στην μαθητεία και στην "δια βίου μάθηση". Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους, το αν θα γίνεις γιατρός ή δικηγόρος, δεν έχει να κάνει τόσο με το αν σου αρέσει ή με το αν έχεις κλήση, αλλά με το αν αντέχει η οικογένεια σου το δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος που απαιτείται.


3) Και επειδή αναπαράγεται και αυτή η περιβόητη δια βίου μάθηση να πούμε δυο λόγια και για αυτή. Στις μέρες μας δια βίου μάθηση σημαίνει σεμινάρια εξειδίκευσης σε διάφορους τομείς, τα οποία βαραίνουν εκείνον που τα κάνει αν θέλει να φτιάξει ένα ελκυστικό βιογραφικό και να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να βρει εργασία. Σεμινάρια και εξετάσεις τύπου Lower, Acdl, αλλά και σεμιναριακά προγράμματα πανεπιστημίων που για να τα παρακολουθήσεις και να πάρεις κάποιο χαρτί χρειάζεται να πληρώσεις. Η επανειδίκευση αυτή και η παιρετέρω εξειδίκευση, που θα βαραίνει τον ίδιο τον ειδικευόμενο, θα είναι απαραίτητη σε μια αγορά εργασίας που τα υποκείμενα περνούν μεγάλα διαστήματα στην ανεργία, και άρα θα πρέπει να συνεχώς να επενδύουν στον εαυτό τους, να εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους. Την επένδυση αυτή δεν θα την καρπώνονται οι ίδιοι αλλά οι εργοδότες τους, οι οποίοι θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε διαφόρων επιπέδων μορφωμένο και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο θα είναι διατεθημένο να εργαστεί για πενταροδεκάρες και χωρίς να του δίδεται καμία εξασφάλιση.


4) Άμα πάρεις μια παλιά ραπτομηχανή και ένα κολλητήρι μπορείς να λύσεις το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας σου. Θα ράβεις τα ρούχα τους και δεν θα χρειάζεται να ξοδεύουν για να αγοράζουν καινούρια, θα προγραμματίζεις τον εγκέφαλο του αυτοκινήτου, θα φτιάχνεις ολοκληρωμένα κυκλώματα και θα κάνεις μόνος σου την αναβάθμιση του υπολογιστή σου. Στο κάτω κάτω με τέτοια ανεργία όλη μέρα στο σπίτι θα κάθεσαι(αν δεν στο έχει πάρει καμία τράπεζα), κάνε και τίποτα χρήσιμο(τα λέει και ο Τζήμερος)!


5) Τα εξιδανικευμένα παιδιά στα δυο βίντεο είναι τόσο γαμάτα, που δεν χρειάζονται καν την εκπαίδευση. Ο ένας είναι ήδη καταξιωμένος μάστορας και η κοπέλα έχει γεμίσει 7 ντουλάπες ρούχα. Είναι αυτοδημιούργητοι, ξεκίνησαν από το να φτιάχνουν λέγκο και φορέματα σε κούκλες και έγιναν με τον καιρό ξεφτέρια. Σαν και εκείνον που αγόρασε ένα μήλο, και το πούλησε και αγόρασε δυο μήλα, και τα πούλησε και αγόρασε τέσσερα μήλα, κλπ. Γιατί η πενία τέχνας κατεργάζεται(είναι αυτό που λέγανε παλιά υποτιμητικά οι καθηγητές μας στο σχολείο σε όλους εμάς τους κουμπούρες μαθητές "τι τα θες τα γράμματα, μάθε παιδί μου μια τέχνη").


6) Η δουλειά τους δίνει τόση ικανοποίηση, που θα μπορούσαν να την κάνουν όλη μέρα, και χωρίς χρήματα. Όταν λοιπόν το αφεντικό θα τους δίνει αύριο μεθαύριο 400 ευρώ για να δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο, εκείνα θα του φιλάνε και το χέρι, αφού θα τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Κανονικά θα έπρεπε να τον πληρώνουν κιόλας.


Εννοείται φυσικά πως και τις κλήσεις τους πρέπει να εκμεταλλεύονται αν είναι δυνατόν τα παιδιά, και ούτε όλα μπορούν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι. Όμως ποιό είναι το κριτήριο για το τι θα γίνουν τελικά, τι είναι αυτό που καθορίζει τον δρόμο που θα πάρουν; Η κλήση που πιθανόν να έχουν, ή οι αντικειμενικές συνθήκες; Και όταν λέμε αντικειμενικές συνθήκες εννοούμε ότι σε μια Ελλάδα που κοντεύουν οι μισές οικογένειες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας μάλλον δεν θα καταφέρουν να υποστηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους οι πιο φτωχοί. Δεν θα καταφέρουν να πληρώσουν τα φροντιστήρια, δεν θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για να στείλουν το παιδί τους να σπουδάσει σε μια άλλη πόλη, δεν θα μπορεί και το παιδί τους με τόσο υψηλή ανεργία να βρει δουλεία ακόμα και αν θέλει, προκειμένου να υποστηρίξει από μόνο του τις σπουδές του. Έτσι το παιδί που θα προέρχεται από φτωχή οικογένεια, και κατά πάσα πιθανότητα ούτε καλοντυμένο και καλοθρεμένο θα είναι, όπως είναι τα παιδιά στο βίντεο, ούτε σε τόσο όμορφο παιδικό δωμάτιο θα ζει και ούτε θα έχει πρόσβαση σε ακριβό εξοπλισμό. Το κριτήριο για το τι θα σπουδάσει ή σε τι θα ειδικευτεί κανείς λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με την κλήση του ούτε με το τι του αρέσει(άλλωστε σε νεαρή ηλικία τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν), έχει να κάνει με την οικονομική του κατάσταση και την ταξική του θέση.


Και για να μην παρεξηγηθώ...


Προσωπικά, δεν θεωρώ τα τεχνικά η τα εμπειρικά επαγγέλματα κατώτερα από αυτά του δικηγόρου ή του γιατρού, όμως άσχετα με το τι τα θεωρώ εγώ, η ίδια η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε έχει κατεστημένες αντιλήψεις απέναντι στο τι δουλειά κάνει ο καθένας. Άλλο κοινωνικό στάτους απολαμβάνει ο ντελιβεράς, άλλο ο δικηγόρος, άλλες ευκαιρίες έχει στην αγορά εργασίας ο απόφοιτος ανώτατης εκπαίδευση και άλλες εκείνος που έχει τελειώσει μια τεχνική σχολή.
Συνοψίζοντας...


Η φιλοσοφία γύρω από τα δυο αυτά βίντεο, η αστική δηλαδή αντίληψη για την εκπαίδευση  στην περίοδο της κρίσης, αντανακλά την ανάγκη του κεφαλαίου, για φτηνό, ευέλικτο, τσακισμένο, υποταγμένο στην ταξική του θέση, συμβιβασμένο με την δομική ανεργία και με ελάχιστες γενικά απαιτήσεις, εργατικό δυναμικό. Ένα δυναμικό έτοιμο να προσφέρει σε τιμή ευκαιρίας τον ιδρώτα και το αίμα του, για να γίνει λίπασμα στην υπηρεσία της ανάπτυξης, ανάπτυξη δηλαδή καπιταλιστικού τύπου, που σημαίνει εξαθλίωση εξουθένωση και απανθρωπιά, κατά των πολλών αδυνάτων και υπέρ των λίγων δυνα(σ)τών.


Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Ο φετιχισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας

 Ο φετιχισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας

Οι εκλογές πλησιάζουν και, όπως πριν από δύο χρόνια, θα αρχίσουμε να ακούμε παροτρύνσεις για ‘ενωμένη αριστερά’, καλοθελητές να εκλιπαρούν για συσπείρωση, όπως πριν δύο χρόνια σε ‘κυβέρνηση της αριστεράς’, και λοιπές συμβουλές ή ερωτήσεις τέτοιου είδους. Όχι ότι σταμάτησε, δηλαδή, ποτέ αυτή η τακτική. Μόλις πριν ένα μήνα η θέση αυτή εκφραζόταν με την ανεδαφική και προβοκατόρικη ερώτηση ‘ποιον θα στηρίξει το ΚΚΕ αν στο β’ γύρο των δημοτικών εκλογών είναι αντίπαλοι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ με τον υποψήφιο του ΧΑ’. Αλλά τι πάει να πει ‘ενωμένη αριστερά’ για ‘κυβέρνηση αριστεράς’; Τι πάει να πει κυβέρνηση αριστεράς σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης; Ακόμα και αν ‘κυβερνούν’ οι ‘αριστεροί’, την εξουσία θα την έχει το Κεφάλαιο. Και αυτό είναι πλέον ολοφάνερο, από τις ομιλίες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ, και τη συμπόρευση με το ΣΕΒ.

 

Σοβιετική γελοιογραφία που παρουσιάζει τους πυλώνες που στηρίζουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία: εξαπάτηση, εκλογικά εμπόδια δια της βίας, και δωροδοκία 

Η προβοκατόρικη αυτή ρητορική είναι μία από τις μορφές έκφρασης του φαινομένου του φετιχισμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το ιδεολογικό αυτό εργαλείο του κεφαλαίου συνοδεύεται από την πάσχουσα λογική και πρακτική της ανάθεσης. Είναι η μικροαστική εκείνη αντίληψη του εγκλωβισμού σε υπάρχοντα σχήματα, που εκφράστηκε στις εκλογές του 2012 με προβοκατόρικες ερωτήσεις στη ΓΓ του ΚΚΕ, όπως, για παράδειγμα, ‘τι θα κάνετε αν κερδίσετε τις εκλογές’, ‘γιατί δεν συμμαχείτε όπως το ’89 για να κυβερνήσει η αριστερά’; Σε αυτές τις, εγκλωβισμένες στη λογική της ανάθεσης, ερωτήσεις, η ΓΓ απαντούσε: ‘Μα οι αστοί θα είναι ακόμα εκεί και την επομένη των εκλογών. Το θέμα είναι τι θα κάνετε εσείς. Ο λαός. Εκεί θα κριθεί η ταξική πάλη, στον τόπο εργασίας και όχι στη βουλή και από καμία ‘κυβέρνηση Αριστεράς’.

Για να κατανοήσουμε πόσο αποπροσανατολιστικά για το εργατικό κίνημα και πόσο επωφελή για τον καπιταλισμό είναι τα αιτήματα για ‘κυβέρνηση αριστεράς’, οφείλουμε να αναλύσουμε, συνοπτικά εδώ, τη μία από τις μορφές του καπιταλιστικού εποικοδομήματος, την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι απαραίτητο να τονιστεί πως το κοινοβούλιο, τόσο πολύτιμο για την αστική τάξη, δεν είναι αυτοσκοπός που πρέπει να βλέπεται έξω από ιστορικές συνθήκες που το γέννησαν. Κάθε άλλο, είναι ένας θεσμός ο οποίος, όπως και ο καπιταλισμός, είναι ξεπερασμένος και πρέπει να δώσει τη θέση του σε ανώτερες μορφές πολιτικής οργάνωσης, τα εργατικά συμβούλια.

Η μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση του εποικοδομήματος εξετάζει τις μορφές του στη διαλεκτική τους σχέση με την οικονομική βάση, τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής σε ένα κοινωνικό σχηματισμό. Σύμφωνα με τις αρχές του ιστορικού υλισμού, λοιπόν, βλέπουμε πως το νομικο-πολιτικό εποικοδόμημα αντανακλά τη θέληση της άρχουσας τάξης, αλλά και την ένταση της ταξικής πάλης. Στην παραδειγματική περίπτωση της Αγγλίας, το αστικό κοινοβούλιο ήρθε στη ζωή με τη σύμπραξη της προηγούμενης άρχουσας τάξης, των ευγενών φεουδαρχών. Η κυριαρχία του Κοινοβουλίου, βασική συνταγματική αρχή της Αγγλίας ακόμα και στις μέρες μας, ήρθε στη ζωή μέσα από την ‘ένδοξη επανάσταση’ του 1688, που σήμανε τον ιστορικό συμβιβασμό των δύο τάξεων.

Παρόλαυτα, ο ιστορικός συμβιβασμός χτίστηκε, και τότε αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση, με το αίμα των φτωχότερων στρωμάτων, που χύθηκε στον εμφύλιο πόλεμο για τη στιγμιαία εγκαθίδρυση της αστικής δημοκρατίας του Κρόμγουελ. Οι ελάχιστες κατακτήσεις, οι οποίες αντανακλάστηκαν στο αστικό εποικοδόμημα, κερδήθηκαν, με αίμα από το 1640, στο 1790, και από το 1850, στο 1917. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμα και η δημιουργία του κοινωνικού κράτους, του κράτους προνοίας, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσε παραχώρηση υπό την πίεση της ταξικής πάλης, του οργανωμένου εργατικού κινήματος, που ήδη ήταν νικηφόρο στο 1/3 του κόσμου. Το κοινωνικό κράτος, το οποίο αποτελεί το ιδανικό, τον χαμένο παράδεισο για τους σημερινούς μας οπορτουνιστές-σοσιαλδημοκράτες, ήταν αποτέλεσμα των θυσιών των εργατών και της υποχώρησης της αστικής τάξης υπό τον φόβο επανάστασης. Το μοντέλο κεϋνσιανών πολιτικών που δοκιμάστηκε για την αντιμετώπιση της όξυνσης της ταξικής πάλης λόγω της οικονομικής κρίσης του 1930 στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε ύστερα στην Ευρώπη, ήταν η άλλη όψη του φασιστικού νομίσματος. Το αστικό κοινωνικό κράτος, όπως και ο φασισμός, είναι τα δεκανίκια της αστικής τάξης.

Έτσι, λοιπόν, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί αυτοτελές ιδανικό. Έχει απεμπολήσει, μαζί με την αστική τάξη, τον επαναστατικό της χαρακτήρα εδώ και εκατονταετίες. Πλέον αποτελεί ένα απλό, αλλά καίριας σημασίας, ιδεολογικά, στήριγμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής/εκμετάλλευσης. Ήδη από το τέλος του 19^ου αιώνα, ο Ένγκελς έγραφε πως ‘από το 1789 μέχρι το 1869 [η δημοκρατία] αποτελούσε το ιδανικό ενθουσιωδών μαχητών της ελευθερίας, οι οποίοι πάντα φιλοδοξούσαν να την πετύχουν μέσ’ από σκληρό, αιματηρό αγώνα’.

Η δημοκρατία εμφανίζεται επιτέλους και στην Ευρώπη ως αυτό που είναι σύμφωνα με τη φύση της και ως αυτό που αποτελεί πραγματικότητα στην Αμερική -ως η πιο τελειοποιημένη μορφή της εξουσίας της αστικής τάξης. […] Από δω και στο εξής η εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει πια αυταπάτες για τη φύση της σύγχρονης δημοκρατίας ως τη μορφή του κράτους στην οποία η εξουσία της αστικής τάξης επιτυγχάνει την τελική, την πιο τελειοποιημένη της έκφραση.

Ο ίδιος ο Μαρξ αναφέρεται στο Κεφάλαιο στο ρόλο που έπαιξαν οι νόμοι του αγγλικού Κοινοβουλίου στην άνοδο και εξασφάλισης της κυριαρχίας από την αστική τάξη. Πιο συγκεκριμένα, στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου, στο κεφάλαιο για την πρωταρχική συσσώρευση, ο Μαρξ περιγράφει τους Νόμους για τις ‘περιφράξεις της κοινής γης’ ως καθοριστικής σημασίας για την δημιουργία μονοπωλίων γεωργικής εκμετάλλευσης. Ακόμη, οι νόμοι του αστικού κοινοβουλίου στόχευσαν στην προλεταριοποίηση των φτωχών στρωμάτων, μέσω της απαλλοτρίωσης των μικρο-κτηματιών, της εκδίωξης τους προς τις πόλεις και την εφαρμογή ‘αιματηρών νόμων ενάντια στην αλητεία’. Όπως γράφει, ‘η νομοθεσία τους μεταχειριζόταν σαν ‘εθελοντές’ εγκληματίες, ξεκινώντας από την προϋπόθεση πως εξαρτιόταν από την καλή τους θέληση να εξακολουθούν να ζουν στις παλιές συνθήκες που δεν υπήρχαν πια’.

Επιπλέον, μία σειρά νόμων ψηφισθέντων από το αστικό κοινοβούλιο -όπως οι βάρβαροι νόμοι ενάντια στο συνδικαλισμό, νόμοι που ποινικοποιούσαν την μονομερή διακοπή σύμβαση εργασίας από τον εργάτη, νόμοι που ρύθμιζαν τον ανώτατο μισθό και βάρβαρα ωράρια εργασίας- φανερώνουν πως ‘μόνο ενάντια στη θέλησή της, και κάτω από την πίεση των μαζών, η αγγλική βουλή αναθεώρησε τους νόμους ενάντια στις απεργίες και τα συνδικάτα, αφού προηγούμενα η ίδια βουλή επί πέντε αιώνες, με ξεδιάντροπο κυνισμό, έπαιζε το ρόλο ενός μόνιμου συνδικάτου των κεφαλαιοκρατών ενάντια στους εργάτες’.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όμως, είναι ένας απαραίτητος μηχανισμός, όχι μόνο για την πρωταρχική συσσώρευση και τη δημιουργία, αλλά και για την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής/εκμετάλλευσης. Όπως γράφει ο καθηγητής Γ. Μαργαρίτης, η αστική δημοκρατία ‘αμβλύνει και οργανώνει τις εσωτερικές αντιφάσεις του συστήματος -τους ανταγωνισμούς μεταξύ των ισχυρών παραγόντων της μονοπωλιακής οικονομίας- και καθιστά -σε κάποιο βαθμό- συνεργό μεγάλο μέρος της κοινωνίας’. Το τελευταίο επιτυγχάνεται μέσω μιας διπλής ψευδαίσθησης. Από τη μία, την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, μέσω του μηχανισμού της ‘τυπικής ισότητας’, και από την άλλη την ψευδαίσθηση συμμετοχής στις πολιτικές αποφάσεις. Ο Λένιν αναφέρεται σε αυτή την ψευδαίσθηση που δημιουργεί το αστικό Κοινοβούλιο στο έργο ‘Κράτος και Επανάσταση’. Η πραγματικότητα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι πως ‘επιτρέπει στις καταπιεσμένες τάξεις κάθε λίγα χρόνια να αποφασίζουν ποιοι συγκεκριμένοι αντιπρόσωποι της τάξης των καταπιεστών θα τους εκπροσωπήσουν και θα τους καταπιέσουν στο Κοινοβούλιο’.

Παρόλαυτα, όπως έχουμε ήδη εξετάσει, σε εποχές καπιταλιστικής κρίσης, όταν οι ανάγκες συγκέντρωσης του κεφαλαίου καθιστούν ενοχλητικές τις κατευναστικές διαστάσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η ίδια η αστική δημοκρατία, μέσω του αστικού Συντάγματος, προβλέπει την άλλη όψη της δημοκρατικής νομιμότητας: την κατάσταση ανάγκης. Η δικτατορία και ο φασισμός δεν μπαίνουν από την πίσω πόρτα, αλλά είναι πάντα εκεί. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και η φασιστική δικτατορία είναι οι δύο εναλλασσόμενες μορφές της δικτατορίας της αστικής τάξης. Το μόνο που χρειάζεται είναι ο φόβος που προκαλεί το εργατικό κίνημα για να αλλάξει η αστική τάξη προσωπείο. Τι καλύτερο παράδειγμα από τη ‘δημοκρατική’ άνοδο του ναζισμού, παράλληλη με αντι-κομμουνιστικά πογκρόμ, στη δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Ο φετιχισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εξυπηρετεί τους ίδιους σκοπούς με την α-ταξική έννοια της ‘λαϊκής κυριαρχίας’. Αποπροσανατολίζει τα φτωχά, λαϊκά στρώματα από τον δρόμο της αληθινής λαϊκής κυριαρχίας, τον δρόμο της Λαϊκής Συμμαχίας γύρω από το μοναδικό επαναστατικό υποκείμενο σε συνθήκες καπιταλισμού, την εργατική τάξη. Προϋπόθεση αυτής είναι η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η ταξική ανάλυση των ιστορικών συνθηκών και της κοινωνίας, αλλά και των φαινομένων που συμβάλλουν στην αναπαραγωγή των σάπιων καπιταλιστικών σχέσεων, όπως το ξεπερασμένο ιστορικά κοινοβούλιο.

Το εργατικό συμβούλιο -Σοβιέτ- της Πετρούπολης

Για αυτό και το ΠΑΜΕ μιλά για την αναγκαιότητα ανασύνταξης κινήματος ταξικού, ριζωμένου στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, που στοχεύει στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και της πείρας της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, στην οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης πάνω στο έδαφος των σύγχρονων αναγκών της, για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για ανατροπές σε επίπεδο οικονομίας κι εξουσίας. Αυτό το κίνημα τρέμει η καπιταλιστική εργοδοσία γιατί μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να έχει κατακτήσεις και επιτυχίες.

Η ταξική πάλη, η πάλη στον τόπο εργασίας, είναι η βάση για την ανάπτυξη των δομών της εργατικής εξουσίας. Η ριζική τομή με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής συνδέεται άμεσα και με την ολική ρήξη με το καπιταλιστικό εποικοδόμημα. Το ιστορικό παράδειγμα των Σοβιέτ, των εργατικών συμβουλίων, όπου δεν λειτουργεί η λογική της ανάθεσης, όπου οι εργάτες αποφασίζουν εκπροσωπώντας εαυτούς, με βάση τις αρχές της άμεσης εκλογής, της ανακλητότητας και του εργατικού μισθού των αντιπροσώπων, μας διδάσκει ένα σύστημα εξουσίας ανώτερο από αυτό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Τα εργατικά συμβούλια είναι η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Το σύνθημα ‘Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ’ εξέφραζε το 1917 την αναγκαιότητα της μετατροπής των εργατικών συμβουλίων από ταξικές οργανώσεις στην αποκλειστική μορφή κρατικής οργάνωσης της εργατικής εξουσίας. Αν δε γίνει αυτό, αν η εξουσία δεν περάσει στα χέρια του ανώτερου αυτού δημοκρατικού θεσμού, αυτό θα σημάνει υποταγή των εργατών στην αστική τάξη. Δεν μπορεί να υπάρξει εργατική εξουσία στο πλαίσιο του αστικού κοινοβουλίου. Δεν μπορεί να υπάρξει εργατική εξουσία, και πραγματική δημοκρατία, όσο λειτουργεί η λογική της ανάθεσης, όσο οι εργάτες δεν οργανώνονται στον τόπο εργασίας τους.

Για αυτό και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ κατοχυρώνεται ως άμεσος στόχος η εργατική εξουσία θεμέλιο της οποίας είναι η παραγωγική μονάδα, η κοινωνική υπηρεσία, η διοικητική μονάδα, ο παραγωγικός συνεταιρισμός. ‘Στη Συνέλευση των εργαζομένων θεμελιώνεται η άμεση και έμμεση εργατική δημοκρατία, η αρχή του ελέγχου, της απόδοσης ευθύνης και της ανακλητότητας’. Θα επανέλθουμε σε επόμενη ανάρτηση με διεξοδικότερη ανάλυση της εργατικής εξουσίας, που εκφράζει μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης και γενικότερα του λαού στη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην επίλυση όλων των παλιών αντιφάσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων, στον έλεγχο της διεύθυνσης των παραγωγικών μονάδων, των κοινωνικών και διοικητικών υπηρεσιών, όλων των οργάνων εξουσίας από κάτω έως πάνω.

Είναι φανερό, όμως, ήδη από τα παραπάνω πως μόνο η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, μόνο η Λαϊκή Συμμαχία, οργανωμένη γύρω από τη συνειδητοποιημένη εργατική τάξη, μπορεί να οδηγήσει τα φτωχά λαϊκά στρώματα να ξεφύγουν από την παραλυτική επίδραση της λογικής της ανάθεσης και το φετιχισμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Κλείνουν τα «στόματα» και βγάζουν από την φυλακή τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος

 Κλείνουν τα «στόματα» και βγάζουν από την φυλακή τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος

Οι  «επώνυμοι» που κατηγορούνται για κατάχρηση σε βάρος του δημοσίου, όπως ο Λαυρεντιάδης, ο Φιλιππίδης, ο Παπαγεωργόπουλος, οι υπεύθυνοι του ομίλου «ΑΚΤΩΡΑΣ», όπως και οι καταχραστές που έφαγαν χρήματα από την τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω δανείων και από ΜΚΟ σε λίγο δεν θα αντιμετωπίζουν καμία κατηγορία.

Η κυβέρνηση «κατεβάζει» νομοσχέδιο για την αντικατάσταση του Ποινικού Κώδικα με...
πλήθος καταργήσεων άρθρων και παραγράφων. Μέσα …στις μαζικές αλλαγές,  άκρως εντυπωσιακή και ύποπτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σπουδή να καταργηθεί ο νόμος Ν. 1608/1950 «Περί αυξήσεως των ποινών των προβλεπομένων για τους καταχραστάς του Δημοσίου» και όλων των άρθρων που τον συνοδεύουν.

Δικαστικοί κύκλοι αναφέρουν στο Koutipandoras.gr ότι «ο νόμος όχι μόνο θα καταργηθεί, δημιουργώντας ατιμωρησία και αποφυλάκιση όσων είναι στη φυλακή, αλλά πρακτικά θα κλείσει και τα στόματα όσων είχαν την διάθεση να συνεργαστούν με τις Αρχές»… «Αν δεν έχω υπόθεση τι να τον κάνω τον μάρτυρα;», τονίζει επίσης με νόημα άνθρωπος της δικαιοσύνης που σχολίασε τα τεκταινόμενα, τόσο για την πρότερη κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής, δηλαδή της δυνατότητας του κατηγορούμενου να δώσει πληροφορίες για «μεγαλύτερα ψάρια» στους εισαγγελείς και να κερδίσει ελαφρυντικά, τουλάχιστον για υποθέσεις που αφορούν την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, όσο και για την αποδυνάμωση ή πλήρη κατάργηση του υφιστάμενου νόμου, πολύ απλά θα οδηγούσε σε ανυπαρξία υπόθεσης, άρα γιατί να συνεργαστεί κάποιος, εάν στην καλύτερη των περιπτώσεων θα διωκόταν με πλημμέλημα;

«Με αυτόν τον τρόπο περιορίζονται τα εργαλεία των Αρχών. Πρακτικά θα κλείνουν τα στόματα, αφού απλά δεν θα υπάρχει υπόθεση, άρα ούτε και όφελος!», συμπλήρωσε με νόημα ο ίδιος αξιωματούχος της Δικαιοσύνης.

Σε μία εποχή άλλωστε που υποτίθεται, πως το Δημόσιο κάνει «σαφάρι» για την συλλογή εσόδων στα κρατικά ταμεία και που συνεχώς αποκαλύπτονται λεπτομέρειες και πρόσωπα για το πάρτυ της «μίζας» της συναλλαγής και της διαφθοράς από  τα εξοπλιστικά, μέχρι και την διαχείριση των απορριμμάτων, ποιος είναι αυτός που θα είχε συμφέρον να πάψει να υπάρχει ένας νόμος που όχι μόνο διαχωρίζει τους καταχραστές σε βάρος ιδιωτών, αλλά και πολλαπλασιάζει το «βάρος» του «πέλεκυ» της δικαιοσύνης που προσγειώνεται στα κεφάλια τους όταν πρόκειται για δημόσιο χρήμα; Μα και βέβαια οι εν δυνάμει παραβάτες…

Εν ολίγοις, παρατηρείται μία διαρκώς αυξανόμενη προσπάθεια να αφαιρεθούν όλα και περισσότερα «όπλα» της Δικαιοσύνης σε βάρος των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος, την ίδια ώρα, που η εφορία πραγματοποιεί 160 κατασχέσεις την ώρα από τραπεζικούς λογαριασμούς ακόμα και μικροοφειλετών…

Αυτή η «σπουδή» σε συνδυασμό με την πρότερη κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής των κατηγορουμένων με την Δικαιοσύνη για υποθέσεις διασπάθισης του Δημοσίου χρήματος, αλλά και η εκ νέου «υπενθύμιση» σε προωθούμενη τροποποίηση που λειτουργεί ενισχυτικά στην κατάργηση της ποινικής συνδιαλλαγής για τέτοιες υποθέσεις, οδηγεί σε πλήρη αδυναμία τους δικαστές και άρα την Πολιτεία, να αμυνθεί απέναντι στα άπληστα χέρια των κακοποιών με τα «λευκά κολάρα». Οι κύριοι λόγοι που ισχυρίζονται οι πολέμιοι του νόμου αυτού την «ανάγκη» για κατάργησή του, είναι για να υπάρξει ισονομία προς όλους και πως τα ισόβια είναι εξαιρετικά μεγάλη ποινή, όμως πώς μπορεί να συγκριθεί π.χ. η βλάβη σε βάρος ενός ιδιώτη, σε σχέση με την βλάβη σε βάρος των πολιτών μίας ολόκληρης χώρας και ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης και της επιβολής της σκληρής λιτότητας;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που καλείται να απαντήσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης και ο υπουργός κ. Χαρ. Αθανασίου. Μάλιστα, είναι τέτοια η «σπουδή» στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο προς διαβούλευση για τον νέο Ποινικό Κώδικα, που προβλέπει ακόμα και την κατάργηση του δεύτερου άρθρου του Ν. 2656/1998 «Κύρωση της Σύμβασης για την καταπολέμηση της δωροδοκίας αλλοδαπών δημόσιων λειτουργών σε διεθνείς επιχειρηματικές συναλλαγές» και των άρθρων τρίτο–έκτο του Ν. 2802/2000 «Κύρωση της Σύμβασης περί καταπολεμήσεως της δωροδοκίας στην οποία ενέχονται υπάλληλοι των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ή των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Δηλαδή, όσοι έβαλαν το χέρι στο βάζο με το «μέλι», ακόμα και αν αυτό το «μέλι» έχει προκύψει από φρικτή φορολογία, πέφτουν στα μαλακά και μαζί τους πέφτουν στα μαλακά και όσοι ξένοι παράγοντες εντός της Ε.Ε. έχουν προχωρήσει σε καταστροφικές για το κοινό συμφέρον συμβάσεις με το ελληνικό Δημόσιο, έχουν «σπρώξει» χρήμα για τα συμφέροντά τους και έχουν προκαλέσει αλυσιδωτά σκάνδαλα με την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.

Και εδώ βέβαια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την Siemens, την Ferrostaal με τα υποβρύχια, το πλήθος των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών και τις συμβάσεις τους με τα «μπουμπούκια» υπουργούς, τα ναυπηγεία, τις συμβάσεις για τα διόδια; Τι να αφήσει κάποιος και τι να πρωτοαναφέρει; Για όλους αυτούς λοιπόν, «φαίνεται» σαν να προλειαίνεται το έδαφος ώστε να μπορούν με λιγότερο ρίσκο να συνεχίσουν το βρώμικο αλισβερίσι τους σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων.

Για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί το μέγεθος του όλου πονήματος από πλευράς κυβέρνησης, αρκεί να σκεφτεί ότι όσοι βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για υποθέσεις μιζών και διασπάθισης δημόσιου χρήματος, βρίσκονται ακριβώς λόγω της ύπαρξης αυτού του νόμου, που η κυβέρνηση θέλει τώρα να καταργήσει. Βεβαίως, ως αντίλογο θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί ότι ο νόμος αυτός υφίσταται εδώ και 64 χρόνια στο «οπλοστάσιο» της Δικαιοσύνης και παρόλα αυτά το πάρτυ με τις «μίζες» όχι μόνο δεν κάμφθηκε ποτέ, αλλά στην πορεία των ετών θέριεψε κιόλας… Υπήρχε όμως στην «φαρέτρα» των εισαγγελέων και των δικαστών και όταν η Δικαιοσύνη θέλησε και μπόρεσε  να ασχοληθεί, δεν ήταν «αφοπλισμένη»…

Στο σημείο αυτό αρκεί να θυμηθεί κάποιος την επαίσχυντη ρύθμιση για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών ακόμα και την πολύ πρόσφατη απόπειρα να περάσει τροπολογία με την οποία απαλλάσσονταν δήμαρχοι και περιφερειάρχες από τυχόν ποινικές ευθύνες αναφορικά με την παραλαβή έργων που θα κρίνονταν ασύμφωνα με την αρχική προκήρυξή τους… Άκρως φωτογραφική τροπολογία δηλαδή, ειδικά για κάτι «καρντάσια» της Β. Ελλάδος, που τελικά βρήκε την σφοδρότατη αντίδραση της αντιπολίτευσης και ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Μιχελάκης αναγκάστηκε να μαζέψει άρον-άρον.

«Γη και ύδωρ» στους επιχειρηματικούς ομίλους της Αττικής

«Γη και ύδωρ» στους επιχειρηματικούς ομίλους της Αττικής

Τα δίνει όλα με το «καλημέρα» η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ για την Περιφέρεια Αττικής, Ρένα Δούρου, που έπλεξε την περασμένη Τετάρτη το εγκώμιο της «υγιούς επιχειρηματικότητας», διαβεβαιώνοντας τους επιχειρηματικούς ομίλους ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι η Περιφέρεια Αττικής θα σταθεί αρωγός στην προσπάθεια για ανάκαμψη της κερδοφορίας τους.
Μιλώντας σε εκδήλωση του Ινστιτούτου Επιχειρηματικότητας και Αειφόρου Ανάπτυξης είπε: «Η υγιής επιχειρηματικότητα αποτελεί συστατικό στοιχείο στη συλλογική προσπάθεια κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας. Μια επιχειρηματικότητα δηλαδή που θα σέβεται τα εργασιακά δικαιώματα, θα αποδίδει τους νόμιμα προβλεπόμενους φόρους, θα σέβεται το περιβάλλον. Μια επιχειρηματικότητα ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο. Χρήσιμη για τις ανάγκες της κοινωνίας»!
Κοροϊδεύει τους εργαζόμενους ότι υπάρχουν καλοί και κακοί εκμεταλλευτές της εργατικής τους δύναμης. Οτι υπάρχουν και χρήσιμοι καπιταλιστές, που νοιάζονται όχι για τα κέρδη τους αλλά για τους εργαζόμενους! Κι όλα αυτά για να καλέσει τους εργαζόμενους να συμπαραταχθούν με τον αντίπαλό τους, να στηρίξουν τον απολύτως εχθρικό για τα συμφέροντά τους στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης με τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, στηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι αφοσιωμένος στο στόχο αυτό. Μάλιστα, το κριτήριο σύμφωνα με το οποίο οι καπιταλιστές εμπίπτουν στη μία ή την άλλη κατηγορία είναι, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο σεβασμός στους νόμους, αυτούς που επιβάλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα και τους λύνουν τα χέρια να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους, τους νόμους που φορολεηλατούν το ισχνό λαϊκό εισόδημα, την ώρα που διασφαλίζουν στο μεγάλο κεφάλαιο φοροασυλία.

***

Στο συναγωνισμό με την κυβέρνηση για το ποιος θα αποσπάσει την προτίμηση της αστικής τάξης, η Ρ. Δούρου πρόσθεσε: «Το σημερινό περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει κυβέρνηση και τρόικα, κάθε άλλο παρά φιλικό προς αυτή την υγιή επιχειρηματικότητα μπορεί να χαρακτηριστεί. Για παράδειγμα, το αβέβαιο φορολογικό καθεστώς - μέσα σε δύο χρόνια, υπήρξαν, όχι ένα ούτε δύο ούτε δέκα αλλά... 32 διαφορετικά φορολογικά νομοθετήματα - καθώς και τα άνισα φορολογικά βάρη σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση, που επιβάλλει η τρόικα, κάθε άλλο παρά ευνοούν τη δραστηριότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων».
Υπόσχεται δηλαδή περιβάλλον ευνοϊκό για να «ανθίσουν» τα καπιταλιστικά κέρδη και την ίδια ώρα διαβεβαιώνει πως το κόμμα της μπορεί να εξασφαλίσει στο κεφάλαιο «ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο που θα στηρίξει τις απαραίτητες εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα αναζωογονήσουν τις ΜΜΕ. Με νέες δημόσιες πολιτικές και χρηματοδοτικά εργαλεία». Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλές φορές μιλήσει για τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου προκειμένου να γίνουν επενδύσεις. Να θυμίσουμε μόνο την κριτική προς την κυβέρνηση όταν ο όμιλος Στασινόπουλου μετέφερε την έδρα του στο Λουξεμβούργο αναζητώντας χαμηλότερη φορολογία. Και εδώ εντάσσει και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες για να αποσπάσει τη συναίνεσή τους στην πολιτική που χρειάζεται ώστε να πάρει μπρος η κερδοφορία του κεφαλαίου και η οποία είναι κόλαφος για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μόνο που οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν χτυπιούνται μόνο από τους φόρους, αλλά και από το μονοπωλιακό ανταγωνισμό.

***

Ειδικότερα για την Περιφέρεια, δεσμεύτηκε ότι «μπορεί να καταστεί ο κινητήριος μοχλός για την ανάπτυξη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας». Ως προς τον τρόπο που θα το πράξει αυτό, ανέφερε: «Η Περιφέρεια μπορεί να προωθήσει τη στήριξη της κοινωνικής οικονομίας». Τι επιχειρήσεις είναι αυτές; Είναι οι γνωστές ΚΟΙΝΣΕΠ που αξιοποιούν οι δήμοι με εργαζόμενους με εξευτελιστικούς μισθούς, είναι άλλες επιχειρήσεις, όπως συνεταιρισμοί ανέργων που πουλάνε διάφορες «κοινωνικές υπηρεσίες», πρόκειται δηλαδή για πατενταρισμένες από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς μεθόδους διαχείρισης της φτώχειας, συμφιλίωσης του λαού με την ανέχεια και τις μειωμένες απαιτήσεις. Σ' αυτό έχει ήδη βάλει πλάτες ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική του στο συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με τις άλλες δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, υπονομεύοντας την πάλη. Αλλωστε, «πουλάει» στους αστούς την ικανότητα διατήρησης της «κοινωνικής συνοχής».
Με όλα αυτά, λοιπόν, απερίσπαστος, όπως ελπίζει, από λαϊκές αντιδράσεις, θα ξεδιπλώσει τη στρατηγική του δίνοντας «γην και ύδωρ» στους καπιταλιστές ή, όπως το έθεσε η Ρ. Δούρου, θα εφαρμόσει «(...) πολιτικές, με στόχευση την εξυγίανση και ανασυγκρότηση υφιστάμενων επιχειρήσεων, με υπερχρέωση και με κυρίαρχα στοιχεία λειτουργικής και παραγωγικής στέρησης (...) και στήριξης δυναμικών και καινοτόμων παραγωγικά επιχειρήσεων». Δηλαδή, πολιτικές για τη στήριξη με κάθε τρόπο και μέσο των επιχειρήσεων.

Η φτώχεια και το μοίρασμα...

Η φτώχεια και το μοίρασμα...

Η συζήτηση για τη φτώχεια τροφοδοτήθηκε και από τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ. Επικεντρώνεται στη λεγόμενη ανισότητα εισοδημάτων, χωρίς βεβαίως να εξηγείται πώς αυτή διαμορφώνεται. Με αφορμή μάλιστα το πλεόνασμα και την περίφημη «διανομή» του, προβάλλεται η λογική ότι αυτή η ανισότητα είναι αποτέλεσμα της άδικης αναδιανομής. Συνεπώς, η λύση βρίσκεται στη δικαιότερη αναδιανομή. Λογική πολύ βολική για όσους θέλουν να κρύψουν την πραγματική αιτία των μεγάλων - βαθιών και αξεπέραστων - ανισοτήτων, που δεν είναι άλλη από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που σε κάθε του διαδρομή, σε κάθε στροφή, είτε σε ανηφόρα είτε σε κατηφόρα, αναπαράγει διαρκώς την ανισότητα.
Η λογική αυτή βολεύει το κεφάλαιο για να επιβάλλει όρους αναδιανομής στους εργαζόμενους προς τα κάτω. Ετσι, ως ανισότητα θεωρείται το γεγονός ότι ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων παίρνουν περισσότερα, ενώ θα έπρεπε να παίρνουν όλοι λιγότερα! Αυτό μάλιστα προβάλλεται ως αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για τα «ρετιρέ» στους μισθούς έως σήμερα που η ΝΔ μιλά για τους «προνομιούχους» μισθωτούς.
Παράλληλα, προετοιμάζουν το κλίμα για να επιβάλουν το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», το οποίο ήδη προβάλλουν ως μέτρο ενίσχυσης των φτωχών. Στόχος που προβάλλεται και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αποδοχή της μόνιμης φτώχειας.
Οι καπιταλιστές δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δείχνουν με τα πιο μελανά χρώματα τη φτώχεια όταν αυτή ξεχειλίζει, όταν δεν μπορεί ο μηχανισμός προπαγάνδας τους να την καλύψει. Κάνουν, όμως, ταυτόχρονα τα πάντα για να μη γίνει κουβέντα για το ίδιο το σύστημα που γεννά τη φτώχεια, την ανισότητα. Δεν έχουν πρόβλημα να ρίχνουν τις ευθύνες στους πολιτικούς τους υπαλλήλους («οι πολιτικοί φταίνε», το 'πε με τον τρόπο του και ο πρόεδρος του ΣΕΒ προχτές), αρκεί να μη γίνεται κουβέντα για το κοινωνικό οικονομικό σύστημα.
Οι πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας είναι στην πραγματικότητα πολιτικές συντήρησης του προβλήματος στο διηνεκές, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση τα ψίχουλα, τα ξεροκόμματα που επιδιώκουν να συνηθίσουν τους εργαζόμενους σε μειωμένες απαιτήσεις, στο «δόξα τω θεώ έχουμε ένα πιάτο φαΐ». Και αυτό μάλιστα σε συνθήκες που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δίνει τη δυνατότητα για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Υπάρχει, όμως, απάντηση στη φτώχεια: Η αλλαγή δρόμου ανάπτυξης, για μια ανάπτυξη χωρίς τα δεσμά του κεφαλαίου και της ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Οι κομμουνιστές, τα μέλη, τα στελέχη του ΚΚΕ παλεύουν σήμερα στο εργατικό κίνημα, στη λαϊκή συμμαχία να στηριχτούν οι εργαζόμενοι που βιώνουν πιο έντονα την όξυνση των ανισοτήτων και λόγω κρίσης, να σηκωθούν στα πόδια τους, για να μη συμβιβαστούν με μια ζωή χωρίς απαιτήσεις, παλεύοντας ταυτόχρονα για να ανοίξει και ο δρόμος που θα κάνει τη φτώχεια παρελθόν.

ε ιδιώτες υπηρεσίες δήμων με ενέχυρο τα τέλη που πληρώνει ο λαός!

Σε ιδιώτες υπηρεσίες δήμων με ενέχυρο τα τέλη που πληρώνει ο λαός!

Το δρόμο για εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων υπηρεσιών των δήμων ανοίγει η συγκυβέρνηση με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε προχτές στη Βουλή και έχει τίτλο: «Επείγουσες ρυθμίσεις αρμοδιότητας υπουργείου Εσωτερικών». Το νομοσχέδιο με τα 80 άρθρα έρχεται να κάνει τις απαραίτητες για το κεφάλαιο προσαρμογές στον «Καλλικράτη» ώστε να λειτουργεί ακόμα πιο αποτελεσματικά η Τοπική Διοίκηση ως κομμάτι του αστικού κράτους.

Οι ιδιωτικοποιήσεις που φέρνει το νομοσχέδιο αφορούν τους τομείς της καθαριότητας και του φωτισμού και γενικά όποια υπηρεσία θεωρείται ανταποδοτικού χαρακτήρα, όπως δράσεις Πολιτισμού, Αθλητισμού, κοινόχρηστοι χώροι κ.λπ. Δηλαδή, σχετίζονται με ανάγκες του λαού, για τις οποίες ήδη φορολογείται και πληρώνει.
Μόνο που τώρα, οι δήμοι θα βάζουν ως ενέχυρο τα μελλοντικά τους έσοδα από τα ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας και φωτισμού - που εισπράττονται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ - και θα υπογράφουν συμβάσεις με ιδιώτες που θα αναλάβουν αυτές τις υπηρεσίες. Οι επιχειρήσεις θα εισπράττουν κατευθείαν από τη ΔΕΗ αυτά τα εγγυημένα έσοδα. Με δεδομένο δε ότι τέτοιες υπηρεσίες, που θεωρούνται από τις βασικές σε έναν δήμο, θα παραχωρούνται σε ιδιώτες, είναι προφανές ότι χιλιάδες εργαζόμενοι στους δήμους θα βρεθούν στον «αέρα»...

Συμβάσεις με ιδιώτες θα υπογράφουν οι δήμοι και για την αποκομιδή των απορριμάτων. Εγγύηση για σίγουρα κέρδη; Η φορολόγηση των εργαζομένων, τα λεγόμενα ανταποδοτικά τέλη...

Eurokinissi

Συγκεκριμένα, το άρθρο 45 του νομοσχεδίου αναφέρει: «Επιτρέπεται η εκχώρηση και η ενεχυρίαση εσόδων από ανταποδοτικά τέλη για την εξασφάλιση κάθε είδους δημοσίων συμβάσεων ιδίως έργου, προμήθειας, υπηρεσίας, παραχώρησης, σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα κατά το ν. 3389/2005 και σύμβασης ενεργειακής απόδοσης κατά το ν. 3855/2010, οι οποίες συνάπτονται από τους Δήμους με σκοπό την εξυπηρέτηση της αντίστοιχης υπηρεσίας χάριν της οποίας επιβάλλονται τα ανταποδοτικά τέλη».
Το έδαφος, λοιπόν, που έχουν να δράσουν οι ιδιώτες είναι αρκετά αποδοτικό, αφού σε πλείστους δήμους τα ανταποδοτικά τέλη και γενικώς τα τέλη και πρόστιμα είναι όχι απλά αυξημένα αλλά αποτελούν την κυρίαρχη πηγή εσόδων τους.
Για παράδειγμα:
-- Ενας δήμος υπογράφει σύμβαση με μια επιχείριση και της αναθέτει την αποκομιδή των απορριμμάτων, «πατώντας» πάνω στην οικονομική αδυναμία να συντηρήσει και να επισκευάσει τα απορριμματοφόρα, να λειτουργήσει τα πλυντήρια για τους κάδους απορριμμάτων ή επειδή έχει μειωθεί το προσωπικό. Η συμφωνία κλείνει ως εξής: Ο επιχειρηματίας κάνει το έργο και στη συνέχεια εισπράττει ο ίδιος απευθείας από τη ΔΕΗ τα ανταποδοτικά τέλη που έχει επιβάλει ο δήμος και έχει πληρώσει η λαϊκή οικογένεια μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ.
-- Το ίδιο ισχύει με το φωτισμό σε δρόμους, πλατείες, κοινόχρηστους χώρους, για τον οποίο το άρθρο του νομοσχεδίου κάνει ιδιαίτερη αναφορά. Τα τελευταία χρόνια πολλοί δήμοι ανέθεταν σε εταιρείες την αντικατάσταση στις λάμπες, με άλλες ειδικές χαμηλής ενέργειας. Ομως, λόγω των δραστικών περικοπών από το κεντρικό κράτος δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα ποσά που είχαν συμφωνηθεί. Αλλες φορές δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων που έπαιρναν για να πληρώσουν τους εργολάβους. Ετσι, αυτό το έργο «πάγωσε». Τώρα, οι επιχειρήσεις θα μπορούν να προχωρούν σε συμφωνία με τους δήμους με ενέχυρο τα ανταποδοτικά τέλη φωτισμού και να εισπράττουν το ποσό από τη ΔΕΗ.

`Η δάνειο ή ιδιώτες...

Στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου αναφέρεται πως η κυβέρνηση θέλει να διασώσει... τους δήμους από το δανεισμό για την άσκηση αρμοδιοτήτων ανταποδοτικού χαρακτήρα. Λένε, δηλαδή, ότι οι δήμοι έχουν δύο επιλογές για να παρέχουν υπηρεσίες: `Η δανεισμό ή ενεχυρίαση των εσόδων τους και παράδοση των ανταποδοτικών υπηρεσιών σε επιχειρήσεις. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση το μάρμαρο το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες. Και αυτό είναι ενδεικτικό του ρόλου που παίζει η Τοπική Διοίκηση.
Σε άλλο σημείο της εισηγητικής έκθεσης αναφέρεται πως η επιλογή αυτή θα διευκολύνει την αξιοποίηση κοινοτικών πόρων και χρηματοδοτικών εργαλείων, όπως το χρηματοδοτικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης «Jessica». Επιχειρείται, δηλαδή, η άσκηση μιας σταθερής και αναγκαίας υπηρεσίας προς τους δημότες, όπως η καθαριότητα, να ανατεθεί σε κοινοτικούς πόρους και εργαλεία, τα οποία διατίθενται μόνο εφόσον μπορούν να επιφέρουν επιπλέον έσοδα και προϋποθέτουν σύμπραξη με επιχειρηματίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρόγραμμα «Jessica», στο οποίο προτρέπει τους δήμους η κυβέρνηση, έχει ως προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση έργων και υπηρεσιών, αυτά να φέρνουν έσοδα.
Η συγκεκριμένη επιλογή διευκολύνει δημάρχους που υποστηρίζουν τον εξορθολογισμό των δαπανών του δήμου τους ή την περιβόητη «οικονομική αυτοτέλεια», που συνεπάγονται περικοπές σε προσωπικό, απολύσεις, κατάργηση ή περαιτέρω περικοπές σε υπηρεσίες, ώστε να προχωρήσουν στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής. Κυβέρνηση και δήμαρχοι συμπλέουν στο ότι η κρατική χρηματοδότηση προς τους δήμους θα σβήσει και σ΄αυτό το πλαίσιο αναζητούνται διέξοδοι ώστε να εκτελούνται υπηρεσίες με την ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή επιχειρηματικών σχημάτων. Και οι ευθύνες των δημάρχων είναι τεράστιες γι' αυτό.
Τέλος, να αναφέρουμε ότι υπάρχουν δεκάδες γνωστά ή λιγότερο γνωστά τέλη και φόροι ανταποδοτικού χαρακτήρα, όπως: Καθαριότητας και Φωτισμού, Χρήσης Κτημάτων, Εργων ή Υπηρεσιών, Κοινόχρηστων Χώρων, Διαφημίσεων, Στάθμευσης Οχημάτων, Εκδοσης Αδειών Οικοδομών, Εκμετάλλευσης Λατομείων Αδρανών Υλικών, Τέλος επί των ακαθάριστων εσόδων κέντρων διασκέδασης, καθαριότητας λαϊκών αγορών, λουτρών και αφοδευτηρίων, χρήσεως αποβαθρών επιβατών και εμπορευμάτων κ.ά.