30 Μαρ 2015

Ποιοί τα φάγανε, τελικά;

 Ποιοί τα φάγανε, τελικά;


Όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος διατύπωνε τον πασίγνωστο αφορισμό του "όλοι μαζί τα φάγαμε", δικαίως αντιδράσαμε αγανακτημένοι και τον αρχίσαμε στα φάσκελα. Όμως, η αγανάκτηση και το φάσκελο μπορεί να δίνουν διέξοδο στην οργή αλλά αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα "Ποιοί τα φάγανε;". Διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι, αφού λεφτά δεν υπάρχουν, κάποιοι τα φάγανε. Ποιοί;

Πρώτον, οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια. Καλός ο καπιταλισμός αλλά πώς να κάνεις δουλειά αν δεν βάλει και το κράτος ένα χεράκι; Να σου φτιάξω δυο δρόμους, κύριε κράτος, αλλά βάλε κι εσύ δυο φράγκα. Να σου φτιάξουμε τα έργα για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 αλλά ρίξε και καμμιά επιδότηση. (Ερώτημα εν παρενθέσει: Μήπως ξέρει κανείς πόσο μας κόστισαν τελικά αυτοί οι αγώνες; Η τελευταία πληροφορία έκανε λόγο για εννέα δισ. ευρώ αλλά το μέτρημα συνεχιζόταν.)

Δεύτερον, οι δαπάνες για την άμυνα. Μιλάμε για το κονδύλι τού προϋπολογισμού, το οποίο επί σειρά δεκαετιών υπερψηφιζόταν από όλα τα κόμματα πλην ΚΚΕ,  με την φράση "όχι σε όλα, ναι στην άμυνα". Κάπως έτσι καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε την ύψους τριών δισ. ευρώ "αγορά του αιώνα", επί υπουργείας Άκη. Κατάντησε η φτωχή Ελλαδίτσα να πληρώνει, σε σχέση με το ΑΕΠ της, το δεύτερο μεγαλύτερο ποσό (μετά τις ΗΠΑ) ανάμεσα σε όλες τις χώρες τού ΝΑΤΟ. Και πάντα η δικαιολογία ήταν η ίδια: ο κίνδυνος από την Τουρκία.



Τρίτον, το αυτοτροφοδοτούμενο χρέος. Είναι γνωστή η λαϊκή αποστροφή "παίρνω δανεικά για να ξοφλήσω τα δανεικά που είχα πάρει". Αυτή η αποστροφή έχει απόλυτη εφαρμογή στα δημοσιονομικά τής χώρας ακόμη και σήμερα. Γιατί καλέσαμε την τρόικα και υπογράψαμε τα μνημόνια; Διότι δεν είχαμε λεφτά να πληρώσουμε τα ομόλογα που έληγαν. Επομένως, μπήκαμε στην πρέσσα ως λαός για να πάρουν τα λεφτά τους εκείνοι που μας είχαν δανείσει παλιότερα. Μόνο που τα παλιά δανεικά τα είχαμε πάρει με επιτόκιο 1,5% ή 2% και τα καινούργια της τρόικας τα πήραμε με 5,5%. Μ' αυτό το "σατανικό κόλπο" καταφέραμε να μπούμε υπό επιτήρηση με χρέος 120% του ΑΕΠ και ύστερα από πέντε χρόνων ξεμάτωμα (συν ένα κούρεμα) να έχουμε φτάσει στο 180%.

Τέταρτον, το επίσημα θεσμοθετημένο δικαίωμα του κεφαλαίου να μη πληρώνει φόρους. Πριν τριάντα χρόνια, τα κέρδη των κεφαλαιουχικών εταιρειών φορολογούνταν με 63%. Αργότερα, ο συντελεστής μειώθηκε στο 45%. Στις αρχές της χιλιετίας έπεσε στο 35%. Το 2009, επί Κώστα "σεμνά και ταπεινά" Καραμανλή, κατρακύλησε στο 25%. Ο Γιώργος "λεφτά υπάρχουν" Παπανδρέου έκοψε άλλες πέντε μονάδες. Σήμερα, τα αδιανέμητα κέρδη των ανωνύμων εταιρειών φορολογούνται με 10% ενώ μένουν αφορολόγητα τα κέρδη που καταχωρίζονται σε ειδικά αποθεματικά και προορίζονται για επένδυση.

Πέμπτον, η -επίσης θεσμοθετημένη- δυνατότητα των επιχειρήσεων να μη πληρώνουν ακόμη και αυτά τα ψίχουλα, μεταφέροντας τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους, μέσω λογιστικών εγγραφών ή τριγωνικών συναλλαγών. Θυμηθείτε την περίπτωση της Μοτορ Όιλ στην οποία αναφερθήκαμε τις προάλλες (αγορά πετρελαίου από Ρωσσία - τιμολόγιο από Παναμά). Θυμηθείτε, επίσης, τον Γιώργο "νόμιμον ίσον ηθικόν" Βουλγαράκη, ο οποίος εισέπραττε τα ενοίκια των ακινήτων του μέσω οφσόρ. Και, φυσικά, θυμηθείτε την "εθελοντική φορολόγηση" των εφοπλιστών.

Έκτον, η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συμμόρφωσή μας στις ευρωενωσιακές οδηγίες μάς οδήγησε στο κλείσιμο της ανθούσας και λίαν κερδοφόρου Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, στην εξαφάνιση της προσοδοφόρου βαμβακοκαλλιέργειας, στην απαξίωση της κτηνοτροφίας, στην καταστροφή της παράκτιας αλιείας κλπ. Εκεί όπου κάποτε ήμασταν αυτάρκεις και κάναμε κι εξαγωγές, φτάσαμε στο σημείο να εισάγουμε ζάχαρη, κρέατα και ψάρια. Και μη βρεθεί κανείς και μου αντιτείνει ότι η Ε.Ε. μας δίνει και λεφτά μέσω προγραμμάτων (ΕΣΠΑ κλπ), διότι αυτά τα λεφτά (α) μαζεύονται από εισφορές των κρατών-μελών, δηλαδή από τους φόρους που πληρώνουμε και (β) καταλήγουν σε κάποιους λίγους (βλέπε πιο πάνω, το "πρώτον") ενώ στους πολλούς φτάνουν μόνο κάτι ψίχουλα ανάξια λόγου.

Έβδομον, η ευρωζώνη. Μπορεί η ένταξή μας στο ευρώ να έλυσε βραχυχρόνια κάποια προβλήματα (π.χ. ελλείμματα εμπορικού ισοζυγίου) αλλά μακροχρόνια αποδείχτηκε καταστροφική κι αυτό θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο. Το νόμισμα κάθε χώρας αντανακλά την ίδια την χώρα, από τα προβλήματά της ως την κουλτούρα της. Αυτό που έγινε με το ευρώ, ήταν πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία: χώρες με διαφορετικά προβλήματα, διαφορετικές δυνατότητες και διαφορετική κουλτούρα υποχρεώθηκαν να χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα. Μοιραία, η δυναμική αυτού του νομίσματος προσαρμόστηκε στις ανάγκες των ισχυρότερων, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στους ασθενέστερους.

Όγδοον, το περίφημο "κούρεμα χρέους", για το οποίο τόσο περήφανος αισθάνεται ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ. Χάρη σ' αυτό το κούρεμα, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιώτεροι (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άλλες τράπεζες, κερδοσκοπικά funds κλπ έβγαλαν μυθικά κέρδη αγοράζοντας τα ελληνικά ομόλογα στο 10%-15% της αξίας τους και ρευστοποιώντας τα είτε στην "κουρεμένη" είτε ακόμη και στην ονομαστική τιμή τους) και οι φτωχοί φτωχότεροι (εξανεμίστηκαν τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων, επιμελητηρίων, πανεπιστημίων κλπ ακόμη δε και απλών ανθρώπων που είχαν τοποθετήσει τις οικονομίες τους "υπό την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου").


Όλοι αυτοί και πολλοί ακόμη (π.χ. χρηματιστήριο, τράπεζες κλπ) τα έφαγαν, άλλος πολλά κι άλλος περισσότερα. Αυτοί έχουν ακέραιη την ευθύνη για το ότι σήμερα χρωστάμε και αυτούς θα θέλαμε να μας δείξει με το δάχτυλο μια κυβέρνηση της αριστεράς. Όχι τον τυροπιττά της γωνίας, που δεν κόβει αποδείξεις.

No pasarán

 No pasarán

«Θα πας αράν το  βράδυ;» ήταν η πιο συχνή ερώτηση που άκουγες να απευθύνουν ο ένας στον άλλον. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως κανείς τους δεν είχε ιδιαίτερα καλή άποψη (από πολιτική άποψη) για τη συμμαχική οργάνωση, και θα πήγαιναν αργά το βράδυ για τη συναυλία των social waste, που για μένα θα ήταν (social waste) of time, και θα με έκαναν να νιώθω σαν γριά εξήντα χρονών στο ιβανώφειο, μουσικό παιδί της μεταπολίτευσης γαρ. Και αν ακόμα ξεπερνούσα την προκατάληψη απέναντι στο είδος συνολικά, γιατί θεωρητικά δεν πρέπει να είμαστε αρνητικοί στις νέες μορφές που πιάνουν το σφυγμό της νεολαίας και στέλνουν το δικό σου κοντά στο μηδέν, θα σκόνταφτα σε εκείνη την αθλιότητα που έχουν γράψει για το βελουχιώτη και το κόμμα που έχει μάθει να χάνει και να προδίδει –ρώτησε και τον πλουμπίδη. Έλα ρε φίλε, σοβαρά; Μωρέ αφάζα και πάλι αφάζα, αν είναι έτσι.

Αλλά τι πλάκα θα ‘χει εφόσον δεν πας στις πολιτικές συζητήσεις από νωρίς, να ακούσεις και τον πι-πι, που στην ουσία αραν είναι ο άνθρωπος, με την πρότασή του για αριστερό μέτωπο –και γιατί να μη συμμετέχει και η δημάρ δηλ, είναι και αυτή μια αριστερή γωνιά, και δη του εξωκοινοβουλίου. Άσε τη σημειολογία με το ιβανώφειο, όπου είχε κάνει την πρώτη, νομίζω, αρχηγική εμφάνιση κι ομιλία του ο τσίπρας, τότε που νόμιζαν πως είχε έρθει η ώρα τους, αλλά έμειναν τελικά στο 4,5%. Είχαν καβαλήσει ήδη όμως το καλάμι κι είχαν βγάλει προσωποκεντρική και όχι πολιτική αφίσα, φάτσα-κάρτα η μουτσούνα του ηγέτη, που πουλούσε τρελά σαν καινούριο προϊόν (αν κι όχι ιδιαίτερα επαναστατικό). Αυτά τότε βέβαια, γιατί σήμερα που είναι κόμμα εξουσίας γεμίζουν ίσα και με το μισό αλεξάνδρειο, όπως στην προεκλογική τους. Σα να λέμε δηλ, ένα ιβανώφειο. Δηλ όσο περίπου η αράν, που δε γέμισε μεν το ιβανώφειο, αλλά δεν ξέρεις από τι θέσεις μπορεί να μιλάει σε επτά χρόνια από σήμερα κι αν θα γεμίζει κι αυτή το μισό αλεξάνδρειο.

Το ίδιο πρωί είχε γίνει και το συλλαλητήριο για τις σκουριές στην χαλκιδική, που είχε αρκετό κόσμο κι ανάμεσά τους ένα μπλοκ του παμε. Αλλά θα μπορούσε να είναι και περισσότερος, αν δεν ήταν τόσο αποθαρρυντικός ο καιρός, με βροχή και λίγο αέρα. Κι ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που τον κουράκη, με το μη αεροδυναμικό του κότσο, τον έπαιρνε προς τα πίσω ο άνεμος της αλλαγής και προσέγγιζε το μπλοκ της ανταρσυα που ακολουθούσε.

Παραφράζοντας λοιπόν ένα τσιτάτο του ραφαηλίδη για το κόμμα, θα λέγαμε πως το ρεύμα είναι ένας απίθανος, πολυσυλλεκτικός χώρος, όπου μπορείς να βρεις τα πάντα, ακόμα και σταλινικούς! Οπαδούς του ααδμ (που δεν εφαρμόστηκε λέει ποτέ στην πράξη ή εγκαταλείφτηκε γρήγορα) και ενός ενδιάμεσου σταδίου, που μπορείς να το πεις και μεταβατικό, αλλά όχι με την τροτσκιστική έννοια, όσο με τον τρόπο που το περιέγραφε το παλιό πρόγραμμα: ένα σύντομο διάστημα, όπου θα γείρει σύντομα η (γιουγκο)πλάστιγγα προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Τίμια, μπερδεμένα κουκουνάρια, που συζητάς ευχάριστα μαζί τους, αντιμετωπίζοντας τα ίδια γνωστά ερωτήματα.

Αν το κουκουέ επιδίωκε την ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (ή μήπως της αντιιμπεριαλιστικής; εδώ σε θέλω μάστορα) δε θα έπαιρνε μαζί του και το εξωκοινοβούλιο, για να το αφομοιώσει και να μην υπάρχει καν σε μερικά χρόνια, ή να είναι καταδικασμένο στην αφάνεια, εφόσον έμενε έξω από αυτό το μετωπικό σχήμα;
Κάτι σαν αυτό που έκανε κι ο σύριζα δηλ, πριν από δέκα χρόνια, με κοε, δεα, κτλ, για να επιβιώνει εκλογικά, ξεπερνώντας οριακά το 3%; Ή αυτό που έκανε εκλογικά η ανταρσυα με τον αλαβάνο; Πόσο τίμιο όμως είναι να επιδιώκεις μια τέτοια συμμαχία για να καταπιείς έναν χώρο –κι όχι απλά για να ηγεμονεύσεις- ή με βασικό στόχο τα εκλογικά κουκιά;

Θα δεχόταν ποτέ το παμε ναρίτες στις συγκεντρώσεις του;
Γιατί (νο1), κατεβαίνει το κουκουέ ως κόμμα στο παμε και τις απεργίες;
Και γιατί νο2: θα ερχόταν δηλ ποτέ το ναρ; Και γιατί δεν το έκανε την 1η νοέμβρη με τα σωματεία που ελέγχει-επηρεάζει; Αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα ή θέμα καπελώματος κάποιο σωματείο από όσα έκαναν τελικά τότε το βήμα και συμμετείχαν στην κινητοποίηση;
Γιατί το ρεύμα έκανε το συντονισμό πρωτοβάθμιων, ενώ υπήρχε ήδη το παμε; Και από την άλλη, γιατί να προχωρήσει σε μια τέτοια συνεργασία, εφόσον φοβάται μην το καταπιούν και να μη μείνει πρώτο στο χωριό, να καταπίνει αυτό μικρότερους συγχωριανούς;
Εξάλλου, αν το ααδμ περιελάμβανε και πολιτικές συμμαχίες, αυτές εκφράζονταν όμως πρωτίστως σε κινηματική βάση, πχ στο παμε. Τι νόημα έχει μια μετωπική συμμαχία με εκλογικό χαρακτήρα, που δεν εκφράζεται ενιαία σε κανένα άλλο ζήτημα –καλή ώρα σαν αυτές του εξωκοινοβουλίου;
Πώς να μην υπάρχει λοιπόν δικαιολογημένη καχυποψία; Εδώ δεν καταφέραμε να σπάσει σε ένα απλό μπλοκ, πόσο μάλλον για πιο σοβαρά διακυβεύματα (σόρι, επίδικα ήθελα να πω).

Αν γινόταν ένα τέτοιο μετωπικό σχήμα, θα αναπτυσσόταν μια διαφορετική δυναμική, που θα έπειθε και θα κινητοποιούσε πολύ περισσότερο κόσμο, που σήμερα μένει μακριά από το προσκήνιο, αμήχανος κι απογοητευμένος.
Δεν είμαι πολύ σίγουρος αν θα αντιστρεφόταν η βασική φορά των εξελίξεων. Άσε που αργά ή γρήγορα θα έμπαινε το κομβικό ζήτημα της κυβέρνησης, της συμμετοχής ή της (δια)κριτικής στήριξης σε μια αριστερή κυβέρνηση, κτλ. Πέρα από αυτό όμως, το ζήτημα δεν είναι να ενωθούμε εγώ κι εσύ, ακόμα κι αν συμφωνούσαμε στη γενική κατεύθυνση. Αλλά να πείσουμε τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, που παραμένει ανοργάνωτη, έξω από τα σωματεία, το ζωντανό κίνημα (που πάσχει εσχάτως από νεκροφάνεια), κτλ.
Κι αν εξαιρέσεις, το λαϊκό στρώμα, που λέει μεταξύ ασόβαρου κι αστείου ότι είναι μεταξύ 15ου και 19ου συνεδρίου, δηλ με το 17ο, δηλ μεταξύ αριστερού ααδμ και δεξιάς λαϊκής συμμαχίας, το ζητούμενο προς κατάκτηση παραμένει να γίνουμε πρωτοπόρα και μαζικά στοιχεία στον χώρο δράσης μας. Δηλ ξέρεις εσύ κάποιον που πριν έπειθε αβέρτα και συσπείρωνε κόσμο, αλλά σήμερα δεν το κάνει, γιατί στένεψε η γραμμή ή γιατί έπαψε να πείθει τους άλλους με αυτά που λέει;

Και γιατί έχει αλλάξει τόσο θεαματικά το κοινό κι η θεματολογία του μπλοκ και δεν ασχολείται πια τόσο με το εξωκοινοβούλιο αλλά στοχοπροσηλώνεται σε αμιγώς κουκουέ θέματα;
Α, σας ευχαριστώ πολύ που μου κάνετε αυτή την ερώτηση. Γιατί δεν υπάρχουν πια οι ίδιοι ψυχικοί δεσμοί κι οι ίδιες παρέες –όχι στην ίδια ποσότητα τουλάχιστον. Και γιατί δεν υπήρχε λόγος να ασχολούμαι συστηματικά με έναν χώρο που δε νιώθω τόσο κοντά μου πολιτικά (για να μου απαντάνε: κράζεις; θαυμάζεις). Και η απόσταση αυτή μεγάλωσε τα τελευταία χρόνια, που οι μεταβατικές γέφυρες στο κενό ήρθαν να προστεθούν στις αντισοβιετικές αναλύσεις του ναρ που γνωρίσαμε για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και γιατί το ναρ που γνωρίσαμε δεν είναι πια το ίδιο, ούτε κι ακριβώς ενιαίο, αλλά τέτοιο δεν ήταν ποτέ, και δεν το έκρυβε.

Ο χρόνος μπορεί να λειάνει γωνίες, διατυπώσεις, αλλά όχι τη σκέψη μας. Εγώ βλέποντας τη δική μου από μέσα, την καταλαβαίνω καλύτερα και τη θεωρώ ενιαία κι αδιαίρετη, και ας καταλαβαίνω πως κανείς δεν μένει ακίνητος στον χρόνο χωρίς να εξελίσσεται. Αλλά αν τα προηγούμενα χρόνια έφεραν ένα γερό ταρακούνημα, αφυπνίζοντας πολλές συνειδήσεις και έναν κόσμο που ήθελε να μυρίσει τα πάντα και χωνόταν παντού με ζήλο κουταβιού, σήμερα το τοπίο ξεκαθαρίζει, καθώς καταλαγιάζει η μνημονιακή άμμος, και δεν υπάρχουν περιθώρια για χαρούμενες ουρές (του σύριζα και της ένωσης κέντρου), ανέξοδα κινηματίστικα γαβγίσματα, χωρίς στρατηγική στόχευση και αυταπάτες για μεσοβέζικες λύσεις με χορτάτους σκύλους και ολάκερες πίτες κερδών που μεγαλώνουν, αφήνοντας για εμάς τα ψίχουλα. Μπορείς να ξεκινήσεις τουλάχιστον από μια καλύτερη περιφρούρηση από τους μαύρους, τους ταμ-ταμ-ταμ, να μην είναι μπάτε σκύλοι αλέστε το μπλοκ σου, ως ένα πρώτο βήμα καλής θέλησης. Και για τα υπόλοιπα βλέπουμε.


Και τελικά το ιβανώφειο; Θα πας αράν;
Χωρίς παρέα, δε νομίζω. Νο παρέα, νο πας αράν. Και ούτω πως προέκυψε κι ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης.

Ορισμένες σκέψεις για τη βελτίωση της δράσης των Λαϊκών Επιτροπών

Ορισμένες σκέψεις για τη βελτίωση της δράσης των Λαϊκών Επιτροπών

Εχουμε πλέον αρκετή πείρα από τη δουλειά των Λαϊκών Επιτροπών, από το πρόπλασμα της Λαϊκής Συμμαχίας όπως τονίσαμε ότι αποτελεί το συγκεκριμένο εγχείρημα στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Θυμίζουμε από την Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου: «Είναι βασικό καθήκον να δυναμώσει, να οικοδομείται παντού στους κλάδους, στις πόλεις η Λαϊκή Συμμαχία. Εκφρασή της στις συνοικίες αποτελούν οι Λαϊκές Επιτροπές που πρέπει να συγκροτηθούν παντού (...). Να είναι οι Λαϊκές Επιτροπές, η Λαϊκή Συμμαχία στους κλάδους και στις γειτονιές που θα εξασφαλίζουν αλληλεγγύη, ακόμη και το ψωμί που λείπει στον φτωχό, θα συμμετέχουν θα στηρίζουν την πάλη των εργαζομένων ενάντια στα βάρβαρα μέτρα (...) Να προχωρεί η σύνδεση των Λαϊκών Επιτροπών με τοπικούς φορείς και ομάδες εργαζομένων καθώς και ανέργων». Επίσης: «η Λαϊκή Συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με το κοινό πλαίσιο δράσης με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ. Δεν αποτελεί συμμαχία κομμάτων».
Εχουμε καταγράψει σημαντική θετική δράση, αλλά και αδυναμίες. Εχουμε συσσωρευμένη πείρα από την εκδήλωση ταξικής αλληλεγγύης με πολλές μορφές και τρόπους σε χιλιάδες ανθρώπους. Με μαθήματα αλληλεγγύης σε παιδιά που δεν μπορούν για οικονομικούς λόγους να πάνε σε φροντιστήριο, με διανομή τροφίμων, με πολύμορφες παρεμβάσεις ενάντια στα χαράτσια, στους αφόρητους λογαριασμούς ρεύματος, στη φοροληστεία. Αυτά τα στοιχεία ήδη αποτελούν μια μεγάλη προσφορά στην πάλη του λαϊκού κινήματος. Παράλληλα, όμως, χρειάζεται να μας απασχολήσει η διεύρυνση της γκάμας των θεμάτων που καταπιάνεται η Λαϊκή Επιτροπή, το περιεχόμενο δράσης της. Αρα, μπορούμε πιο συντεταγμένα να γενικεύσουμε ουσιαστικά συμπεράσματα, να ενισχύσουμε τις θετικές πλευρές, αλλά και να δράσουμε αποφασιστικά εκεί που «πονάμε».
Η Λαϊκή Επιτροπή να «πατάει» σε υπαρκτές δυνάμεις που δρουν στο δήμο
Τι θα θέλαμε από την αρχή να τονίσουμε: Από την ίδια τη ζωή επιβεβαιώνεται η ορθότητα των χαρακτηριστικών, του περιεχομένου δράσης και της σύνθεσης που έχουμε προσδώσει στις Λαϊκές Επιτροπές. Αποτελούν την ταξική συσπείρωση και συμμαχία στο επίπεδο ενός δήμου, των σωματείων των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων, των Συλλόγων των γυναικών, των φοιτητικών Συλλόγων. Βεβαίως, το συγκεκριμένο θέμα θέλει περισσότερη και πιο συγκεκριμένη διασαφήνιση όταν πηγαίνουμε να το εφαρμόσουμε σε έναν συγκεκριμένο δήμο, με δοσμένες δυνατότητες και υποδομή. Δηλαδή, δεν μπορεί σε όλους τους δήμους η σύνθεση να είναι ακριβώς η ίδια. Χρειάζεται να εξετάζονται οι συγκεκριμένες δυνατότητες σε κάθε δήμο, βεβαίως και με προοπτική και επιδίωξη διεύρυνσης. Για παράδειγμα: Ποια σωματεία μπορούν να στελεχώσουν με ουσιαστικό τρόπο αυτήν την προσπάθεια. Υπάρχουν σωματεία οικοδόμων, ΟΤΑ, εκπαιδευτικών (που έχουν και τη βάση τους, την «έδρα» τους, στο επίπεδο της γειτονιάς) που μπορούν να αποτελέσουν τον καταρχήν πυρήνα της Λαϊκής Επιτροπής, αν συμπορεύονται φυσικά με το ΠΑΜΕ. Αν αφορά κλαδικά συνδικάτα η εξέταση του θέματος πρέπει να είναι πιο σαφής. Π.χ. το Συνδικάτο Μετάλλου δεν μπορεί στις δεκάδες Λαϊκές Επιτροπές που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Αττική να έχει σε όλες κάποια ουσιαστική εκπροσώπηση, θα λέγαμε και σε ορισμένους δήμους δεν θα μπορούσε να έχει από την άποψη και έλλειψης χώρων δουλειάς, αλλά και έλλειψης μεταλλεργατών που ζουν στο δήμο. Αρα, πρέπει το ίδιο το ΔΣ του Συνδικάτου να το απασχολήσει σε ποιες Λαϊκές Επιτροπές θα συμμετάσχει ενεργά, ποιο μέλος της διοίκησης ή άλλο ενεργό μέλος θα χρεώσει εκεί. Οταν λέμε «χρεώσει», εννοούμε καταρχήν να κάνει δουλειά με βάση τον κλάδο, αλλά και αξιοποιώντας το γενικότερο πρόγραμμα της Λαϊκής Επιτροπής. Δηλαδή, να παρεμβαίνει στα αντίστοιχα εργοστάσια του μετάλλου, επίσης στους εργάτες μετάλλου που κατοικούν στο δήμο και δουλεύουν πιθανόν αλλού. Να ενημερώνει τους συναδέλφους π.χ. για τα μαθήματα αλληλεγγύης της Λαϊκής Επιτροπής, για την κινητοποίηση για το ΠΕΔΥ που κλείνει ή υπολειτουργεί, για τον παιδικό σταθμό που βάζει υπέρογκα τροφεία. Αλλά και αντίστροφα: Να συμμετέχει στη Λαϊκή Επιτροπή για να γνωστοποιεί τα προβλήματα του κλάδου, για τις απολύσεις στο τοπικό εργοστάσιο, για την απλήρωτη εργασία, τις υπερωρίες κ.λπ. Αρα, να συμβάλει ώστε η Λαϊκή Επιτροπή ως συμμαχία σε ανώτερο επίπεδο που είναι, να παρεμβαίνει ενεργητικά και στο εργοστάσιο πάντα σε συνεννόηση φυσικά με το Συνδικάτο.
Αντίστοιχα: Φοιτητικός Σύλλογος ή επιτροπή του ΜΑΣ, έχει νόημα να συμμετάσχει σε μία Λαϊκή Επιτροπή, αν στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχει πανεπιστημιακό ίδρυμα ή ΤΕΙ ή έστω αν για διάφορους λόγους κατοικούν πολλοί φοιτητές (π.χ. μπορεί να υπάρχει φοιτητική Εστία). Για παράδειγμα, στο Αιγάλεω που είναι μια μεγάλη και λαϊκή περιοχή, έχει νόημα και ουσία να καταφέρουμε πιο οργανικά να εντάξουμε το ΜΑΣ από τα ΤΕΙ στη συνολική προσπάθεια της Λαϊκής Επιτροπής. Να αξιοποιηθούν και πιο συγκεκριμένα οι δυνάμεις μας στις σχολές της Νοσηλευτικής, καθώς ανοίγουμε στη Δυτική Αθήνα το οξυμένο πρόβλημα της Υγείας.
Αρα: Η σύνθεση της Λαϊκής Επιτροπής χρειάζεται να «πατάει» σε υπαρκτές δυνάμεις που δρουν στο δήμο, εκφράζουν με βάση τα κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά και προτεραιότητες που αφορούν τη Λαϊκή Συμμαχία, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης καταρχήν, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων, της νεολαίας, των γυναικών. Ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει μια τέτοια διαμορφωμένη υποδομή πρέπει από κάπου να ξεκινήσουμε. Σε ποιον κλάδο μπορεί να φτιαχτεί μια ομάδα ανθρώπων που μπορεί να πρωτοστατήσει στη δουλειά. Το θέμα δεν είναι να βιαστούμε και να χτίζουμε στην άμμο, αλλά και από την άλλη δεν μπορούμε να βλέπουμε μια αδιαμόρφωτη κατάσταση και να καθυστερούμε, να μην κάνουμε την αρχή.
Να δουλεύουμε πλατιά με ριζοσπαστική γραμμή συσπείρωσης
Κρίσιμο επιπλέον ζήτημα έχει αποδειχτεί η προσπάθεια παρέμβασης και κατά το δυνατόν διεύρυνσης της Λαϊκής Επιτροπής. Δηλαδή, η ζωντανή και ενεργητική παρέμβαση σε οξυμένα θέματα που αντιμετωπίζουν εργατοϋπάλληλοι της περιοχής που από διάφορες αφετηρίες μπορούν να προσεγγίζουν τη Λαϊκή Επιτροπή. Οι καθαρίστριες του δήμου ή των σχολείων που δεν ανανεώνεται η σύμβασή τους και απολύονται, οι εργάτες ενός εργοστασίου που κλείνει ή κάνει απολύσεις, οι υπάλληλοι ενός εμπορικού ή ενός καταστήματος επισιτισμού που δουλεύουν με τα γνωστά 4ωρα και με μισθούς - χαρτζιλίκι, απασχολούν τη Λαϊκή Επιτροπή, για να παρέμβει, να τους συμπαρασταθεί έμπρακτα, να τους βοηθήσει να οργανωθούν, να τους «συνδέσει» με το αντίστοιχο κλαδικό Συνδικάτο. Απασχολούν, επίσης, οι εκατοντάδες μισοάνεργοι που κυκλοφορούν και ταλαιπωρούνται στα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, περνάνε και ξαναπερνάνε από προγράμματα κατάρτισης, πληρώνονται όπως - όπως και μαθαίνουν σε δουλειά με όρους δουλεμπορίου. Απασχολούν τα λουκέτα και η γενικότερη κατάσταση των φτωχών αυτοαπασχολούμενων. Κανένα θέμα, δηλαδή, δεν είναι αδιάφορο για μια Λαϊκή Επιτροπή. Παρεμβαίνει όπου υποφέρει η εργατική τάξη, επίσης οι αυτοαπασχολούμενοι της περιοχής με το γενικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, με την απαιτούμενη εξειδίκευση όπου χρειάζεται. Παίζει ρόλο και έχει ενεργητική συμβολή στην επιπλέον προσπάθεια οργάνωσης εργατών ή ανέργων. Συμβάλλει, δηλαδή, με εγγραφές σε συνδικάτα, ή καλεί τους ανέργους ενός κλάδου για να στήσουν επιτροπή, να προβάλλουν τα αιτήματά τους, να διεκδικήσουν.
Η πιο ενεργητική μέθοδος φυσικά για να υπάρξει ουσιαστική διεύρυνση της δουλειάς, ζωντάνεμα της συζήτησης μέσα στο κίνημα και τους φορείς του, είναι η Λαϊκή Επιτροπή να πάρει ζωντανές και τολμηρές πρωτοβουλίες για οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και να καλέσει σωματεία και φορείς να πάρουν θέση. Για παράδειγμα η σημαντική πρωτοβουλία που πήραν οι Λαϊκές Επιτροπές της Δυτικής Αθήνας για το ζήτημα της Υγείας, έβαλε επιτακτικά το πρόβλημα σε ευρύτερες δυνάμεις, σε σωματεία της περιοχής. «Υποχρέωσε», θα λέγαμε, όλες τις δυνάμεις να πάρουν θέση, όχι για το «αν η Υγεία είναι σημαντικό αγαθό» (σε αυτό ποιος θα διαφωνήσει άραγε), αλλά για το ότι η Υγεία πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, ότι η πολιτική που εφαρμόζεται τώρα στερεί και τα στοιχειώδη δικαιώματα στο συνταξιούχο, στον άνεργο. Το κύριο θέμα φυσικά δεν είναι μόνο πώς κινήθηκε ή τι απόφαση πιθανά πήρε ένα ΔΣ, αλλά όλη αυτή η κινητικότητα τι επίδραση είχε στη βάση των χώρων δουλειάς, στα απλά μέλη ενός σωματείου ή ακόμη και σε ανοργάνωτους εργάτες. Εχουμε μια ορισμένη θετική πείρα από αυτόν τον τρόπο δουλειάς που κι άλλο χρειάζεται να ενισχύσουμε.
Γενικεύοντας: Ξεχωρίζει η ανάγκη να καταφέρουμε να δουλεύουμε πλατιά με ριζοσπαστική γραμμή συσπείρωσης με απλό εργατικό κόσμο που πρέπει μέσα από την ίδια του την πείρα να βγάζει συμπεράσματα, να το παίρνει απόφαση να συμμετάσχει στην πάλη, να οργανώνεται. Να καταφέρνει να προσπερνά και συμβιβασμένες δυνάμεις μέσα στο κίνημα, να φτιάχνει το δικό του αγωνιστικό πυρήνα κόντρα στο ρεφορμισμό, σε αντιπαράθεση με την εργοδοσία όπως και με τη γενικότερη αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, του τέλματος, της ανάθεσης σε «σωτήρες». Να συμπορεύεται έτσι με το όμορο ταξικό συνδικάτο, με το ΠΑΜΕ. Να αλλάζει τελικά, ή να βελτιώνει τους συσχετισμούς μέσα στο κίνημα υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Αυτό το στοιχείο στο βαθμό που εδραιώνεται θα δίνει νέες δυνάμεις και στη Λαϊκή Επιτροπή. Αλλωστε, η πείρα μας δείχνει πως και στους πιο «άγονους» χώρους έχει νόημα και ουσία να παρεμβαίνουμε, να ρίχνουμε το σπόρο της διεκδίκησης, της πάλης.
Η σχέση με άλλους φορείς
Παράλληλα, η Λαϊκή Επιτροπή επιδιώκει να έρθει σε επαφή και με ορισμένους άλλους φορείς που αντικειμενικά δρουν στο κίνημα. Μπορεί δηλαδή να μην αποτελούν οργανικά της «μέλη», όμως να έχει νόημα να πιάσει επαφές, να επιδράσει. Για παράδειγμα, στην ανάγκη να παρέμβει στα προβλήματα των σχολείων, αντικειμενικά έρχεται σε επαφή με Ενώσεις και Συλλόγους Γονέων. Μπορεί και μια κοινή πρωτοβουλία να παρθεί αν υπάρχει φυσικά η κύρια προϋπόθεση που είναι η συμφωνία στο πλαίσιο πάλης και διεκδίκησης.
Αλλο ενδιαφέρον και συνάμα απαραίτητο στοιχείο: Για να μπορεί η Λαϊκή Επιτροπή να απλώνει τη δραστηριότητά της, να πραγματοποιεί συσκέψεις, συναντήσεις, να γίνεται ένα οργανωμένο ταξικό επιτελείο δουλειάς σε ένα δήμο, χρειάζεται να διαθέτει κάποιον χώρο, όπως και να έχει λειτουργία συγκεκριμένη, όχι δηλαδή ό,τι τύχει και όπου λάχει. Χώρο που να διασφαλίζει τις στοιχειώδεις τουλάχιστον προϋποθέσεις λειτουργίας και δράσης. Παράλληλα, λειτουργία με κατάλληλη σύνθεση μιας «γραμματείας» που θα απαρτίζεται από στελέχη των σωματείων και των άλλων επιτροπών και φορέων που συμμετέχουν στην Επιτροπή, σχεδιάζουν και υλοποιούν, οργανώνουν και ελέγχουν τη δουλειά. Η άποψη ή η πρακτική που περίπου στο κίνημα εννοεί ότι όλα μπορούν να κινηθούν «χύμα», και από την πείρα των Λαϊκών Επιτροπών διαψεύδεται πανηγυρικά.
Μπορούμε, λοιπόν, να βελτιώσουμε κι άλλο τη δουλειά μας, να γίνουμε πιο διεισδυτικοί και εύστοχοι στη δουλειά των Λαϊκών Επιτροπών. Να έχει αυτή η σημαντική δουλειά τη δική της συμβολή στο γενικότερο πλαίσιο ανασύνταξης και αναζωογόνησης του εργατικού λαϊκού κινήματος. Οι κομμουνιστές μέσω της πρωτοπόρας δράσης τους στα σωματεία και στους υπόλοιπους φορείς που εκ των πραγμάτων είναι οι ίδιοι μέλη, θα δώσουν τον τόνο, θα βάλουν τη σφραγίδα τους στην πάλη.

Του Πέτρου ΑΛΕΠΗ*
* Ο Πέτρος Αλέπης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Ελληνοτουρκική παρέλαση στο Αιγαίο

Ελληνοτουρκική παρέλαση στο Αιγαίο



Με εμφανές το άγχος να παρουσιάζει σε όλα τα μέτωπα «νίκες», η κυβέρνηση με μεγάλη επιπολαιότητα, πριν από μερικές μέρες, ανήγγειλε ότι ανάγκασε την Αγκυρα να αποσύρει ατάκτως τη ΝΟΤΑΜ για την εκτέλεση τουρκικής άσκησης ανατολικά της Σκύρου. Ακολουθώντας όμως πιστά την πολιτική των προκατόχων της, η κυβέρνηση απέκρυψε ότι η Αγκυρα έχει καταρρακώσει την εθνική κυριαρχία, διχοτομώντας το Αιγαίο και καταλαμβάνοντας για έναν ολόκληρο χρόνο(!) μεγάλη ελληνική κυριαρχία βορειοανατολικά της Νάξου για άσκηση με πυρά.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι η Αγκυρα έχει σπεύσει να βομβαρδίσει τη νέα κυβέρνηση από το τέλος Ιανουαρίου 2015 με σειρά ΝΟΤΑΜ για επικίνδυνες, προκλητικές και παράνομες ασκήσεις της καθ' όλη τη διάρκεια του 2015, δίνοντας έτσι καθαρά όχι μόνον το στίγμα των κινήσεών της στο Αιγαίο, αλλά και τις διαθέσεις της απέναντι σε οποιαδήποτε διαπραγματευτική προσπάθεια της Αθήνας.
Τα χταπόδια πνίγουν το Αιγαίο
Η Αγκυρα, αγνοώντας παντελώς την ελληνική κυβέρνηση, έχει μετατρέψει την περιοχή στις ελληνικές βραχονησίδες ΧΤΑΠΟΔΙΑ και ΜΠΕΛΑΜΠΙΟΥΣ σε τουρκική επικράτεια και κατοχή. Προς τούτο εξέδωσε την αγγελία (ΝΟΤΑΜ Α0126) με την οποία θα εκτελεί αεροναυτική άσκηση με πυρά μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015, καθημερινά, εκτός από Σαββατοκύριακα, στην περιοχή μεταξύ Νάξου, Αμοργού και Ικαρίας, που φαίνεται στο χάρτη. Η περιοχή αυτή επικαλύπτει εθνική κυριαρχία στις βραχονησίδες ΧΤΑΠΟΔΙΑ και ΜΠΕΛΑΜΠΙΟΥΣ. Επίσης, δεν υπάρχει διεθνής θάλασσα και εναέριος χώρος για είσοδο των τουρκικών πλοίων και αεροσκαφών στην περιοχή, διότι αυτή είναι ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΗ από ελληνική κυριαρχία, που καθιστά την προσπέλαση στην περιοχή αδύνατη, χωρίς να παραβιάζεται η ελληνική κυριαρχία.

Χάρτης με τον τουρκικό νόμο 24611/12 Δεκ. 2001 που διχοτομεί το Αιγαίο, χωρίς καμία μέχρι σήμερα ελληνική αντίδραση
Χάρτης με τον τουρκικό νόμο 24611/12 Δεκ. 2001 που διχοτομεί το Αιγαίο, χωρίς καμία μέχρι σήμερα ελληνική αντίδραση
Πολιτικά και στρατιωτικά η Τουρκία καταλαμβάνει για έναν τουλάχιστον χρόνο ελληνική κυριαρχία με την περιοχή της άσκησης αυτής. Επίσης, για ένα χρόνο παραβιάζει και τεράστια ελληνική κυριαρχία γύρω και έξω από την περιοχή, προκειμένου τα τουρκικά στρατιωτικά μέσα να εισέλθουν στην περιοχή της άσκησης.
Το κωμικοτραγικό της κατάστασης είναι ότι η «διαφορετική» γιορτή της 25ης Μαρτίου κατάντησε κοινή ελληνοτουρκική γιορτή, με την κυβέρνηση να γιορτάζει στην Αθήνα με νταούλια και βιολιά και από την άλλη η Τουρκία να κάνει παρέλαση στην κατεχόμενη ελληνική κυριαρχία στην περιοχή της άσκησης αυτής, (όπως και στην περιοχή της Λήμνου, όπως έχει ήδη αναφέρει ο «Ρ»).
Φαίνεται ότι οι παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας από τα τουρκικά F-16, προκειμένου να εισέλθουν στην κατεχόμενη περιοχή της άσκησης δεν πολυαπασχολούν την κυβέρνηση.
Οπως προκύπτει από τα επίσημα κρατικά έγγραφα, η ΥΠΑ συντονίστηκε με το ΥΠΕΞ και το ΥΕΘΑ για να αποφασιστεί κοινός τρόπος αντίδρασης στην τουρκική άσκηση. Ετσι η ΥΠΑ εξέδωσε τη ΝΟΤΑΜ Α002/15 με την οποία χαρακτήρισε την τουρκική Α0126 της άσκησης άκυρη και καταχρηστική, με το αιτιολογικό ότι η δεσμευμένη από την Τουρκία περιοχή καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία. Ωστόσο στη ΝΟΤΑΜ η ΥΠΑ δεν αναγράφει ότι πέραν της κατάληψης ελληνικής κυριαρχίας, η ΕΙΣΟΔΟΣ των στρατιωτικών τουρκικών μέσων στην περιοχή είναι αδύνατη, διότι πριν από την είσοδό τους και τα κατά την είσοδό τους στην περιοχή της άσκησης, παραβιάζουν ελληνική κυριαρχία, διότι γύρω και έξω από την περιοχή υπάρχει επίσης ελληνική κυριαρχία.

Στην περιοχή τουρκικής άσκησης για ένα χρόνο με πυρά μεταξύ Νάξου - Ικαρίας που φαίνεται στο χάρτη, η Τουρκία καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία πριν και κατά την είσοδο των τουρκικών F-16 στην κατεχόμενη περιοχή. Στην περιοχή νότια της Ρόδου η Τουρκία εκτελεί άσκηση έρευνας - διάσωσης και με τουρκική ΝΟΤΑΜ ισχυρίζεται διεθνώς ότι η περιοχή ανήκει στον έλεγχο της Αγκυρας, εφαρμόζοντας τον τουρκικό νόμο 24611/12 Δεκ. 2001 που διχοτομεί το Αιγαίο
Στην περιοχή τουρκικής άσκησης για ένα χρόνο με πυρά μεταξύ Νάξου - Ικαρίας που φαίνεται στο χάρτη, η Τουρκία καταλαμβάνει ελληνική κυριαρχία πριν και κατά την είσοδο των τουρκικών F-16 στην κατεχόμενη περιοχή. Στην περιοχή νότια της Ρόδου η Τουρκία εκτελεί άσκηση έρευνας - διάσωσης και με τουρκική ΝΟΤΑΜ ισχυρίζεται διεθνώς ότι η περιοχή ανήκει στον έλεγχο της Αγκυρας, εφαρμόζοντας τον τουρκικό νόμο 24611/12 Δεκ. 2001 που διχοτομεί το Αιγαίο
(Η τουρκική περιοχή στο χάρτη βγάζει μάτι. Η άσπρη κουκκίδα στο κέντρο της περιοχής είναι πράγματι διεθνής εναέριος και θαλάσσιος χώρος, περίκλειστος όμως από εθνική κυριαρχία. Με πράσινο χρώμα απεικονίζονται τα τουρκικά αεροσκάφη στην πορεία τους στον διεθνή εναέριο χώρο μέχρι την περιοχή της άσκησης. Με κόκκινο χρώμα απεικονίζεται η παραβίαση της ελληνικής κυριαρχίας προτού καν τα τουρκικά αεροσκάφη εισέλθουν στην περιοχή).
Είναι, δηλαδή, σαν να έχει κάποιος μια τριώροφη οικοδομή με εσωτερική σκάλα και κάθε μέρα, κάποιοι ξένοι να παραβιάζουν την είσοδο, να περνούν από τον πρώτο και δεύτερο όροφο, να αρπάζουν ό,τι βρουν και να αράζουν μέχρι το βράδυ στον τρίτο, για έναν χρόνο. Είναι προφανές ότι καταλαμβάνουν και τους τρεις ορόφους, αλλά ο ιδιοκτήτης προβληματίζεται μόνον για τον τρίτο.
Περιττό να αναφερθεί βεβαίως ότι πέραν της ελληνικής κυριαρχίας, η Τουρκία με την άσκηση αυτή, για έναν χρόνο με πυρά, παραβιάζει κατάφωρα το Μνημόνιο Παπούλια - Γιλμάζ, τη Σύμβαση του ICAΟ, ενώ δημιουργεί θέματα ασφαλείας για τους αεροναυτιλλομένους για διεθνείς και εσωτερικές πτήσεις, διότι στραγγαλίζει τους αεροδιαδρόμους ROMEO19 και LΙΜΑ995, που οδηγούν τα αεροπλάνα από την Ευρώπη προς και από τη Μέση Ανατολή.
Η κυβέρνηση ακόμα έχει αποκρύψει ότι η Τουρκία διεξάγει άσκηση Ερευνας και Διάσωσης σε περιοχή νότια της Ρόδου.
Στόχος της Τουρκίας είναι η πάγια πολιτική διχοτόμησης του Αιγαίου με στρατιωτικά μέσα. Η ΥΠΑ εξέδωσε τη ΝΟΤΑΜ Α0355/15 για την εκτέλεση της τουρκικής άσκησης Ερευνας Διάσωσης μετά από συντονισμό με ΥΠΕΞ και ΥΕΘΑ. Ωστόσο η Τουρκία αντέδρασε και εξέδωσε τη δική της ΝΟΤΑΜ Α0816/15 με την οποία «φρεσκάρει» τη μνήμη και της παρούσας κυβέρνησης με τις τουρκικές θέσεις που εμμένουν σε παρανομίες και παραβιάσεις κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου (ICAOIMOOHE κ.λπ.).
Η Τουρκία, λοιπόν, υποστηρίζει και πάλι διεθνώς ότι
  • Τα τουρκικά στρατιωτικά αεροσκάφη δεν θα καταθέτουν σχέδια πτήσης, κάτι που κάνει πράξη από τις 14 Φεβρουαρίου 1975 μέχρι σήμερα. Ομως από το 1975, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν ότι η Τουρκία παρανομεί σε βάρος της Ελλάδας, χωρίς όμως να κάνουν τις νόμιμες ενέργειες στον ICAO, με αποτέλεσμα, η τουρκική παρανομία να καθίσταται στην πράξη... νόμιμη.
  • Η Ελλάδα έχει 6νμ εθνικό εναέριο χώρο και όχι 10νμ.
Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει ότι η Ελλάδα με νόμο του 1931 έχει 10νμ, μπερδεύοντας ενδεχομένως τους νόμους και τους παρανόμους, καθόσον τα 10νμ εθνικού εναερίου χώρου καθορίστηκαν μόνον με Προεδρικό Διάταγμα το 1931.
  • Η περιοχή της τουρκικής άσκησης Ερευνας - Διάσωσης νότια της Ρόδου κείται εντός της ευρύτερης περιοχής Ερευνας - Διάσωσης, που ελέγχεται από την Αγκυρα, ενώ τα τουρκικά μέσα Ερευνας - Διάσωσης θα βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας, αφού για την περιοχή ελέγχου έχει ενημερώσει αρμοδίως τον ΙΜΟ.
Η Τουρκία, δηλαδή, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες της Σύμβασης του Αμβούργου 1979 του ΙΜΟ για την έρευνα και Διάσωση έχει ψηφίσει από το Δεκέμβρη του 2001 το νόμο 24611/2001, με τον οποίο διχοτομεί το Αιγαίο και την Κύπρο για λόγους έρευνας και διάσωσης, όπως φαίνεται στο χάρτη.
Ετσι, η Τουρκία ισχυρίζεται ότι για κάθε ατύχημα στην περιοχή αυτή, που απαιτεί έρευνα και διάσωση, αρμόδια και υπεύθυνη για παροχή υπηρεσιών είναι μόνον η Τουρκία, διότι η περιοχή αυτή ανήκει στον έλεγχο της Αγκυρας.
Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις, άρα και η παρούσα, σφυρίζουν αδιάφορα..

Ειδικός Συνεργάτης

Η εξωτερική πολιτική της συγκυβέρνησης και η θέση του ΚΚΕ

Η εξωτερική πολιτική της συγκυβέρνησης και η θέση του ΚΚΕ



Από συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, με την βοηθό ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ
Από συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, με την βοηθό ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ
Eurokinissi
Οι εξελίξεις σχετικά με τις επιδιώξεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να παίξει το χαρτί της λεγόμενης «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της χώρας επιβεβαιώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, εντείνεται η προσπάθεια από κυβερνητικά και φιλοκυβερνητικά επιτελεία ο λαός να υποστηρίξει αυτά τα επικίνδυνα για τον ίδιο σχέδια.

Με αφορμή όλα αυτά ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει ολόκληρη την τοποθέτηση του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτή του Κόμματος, στη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 18/03/2015 (αποσπάσματα είχαν δημοσιευθεί την επομένη, 19/03/2015).
Σημειώνουμε πως στο πλαίσιο της ενημέρωσης ο Γ. Μαρίνος έθεσε την εξής ερώτηση στον υπουργό: «Πώς τοποθετείται η κυβέρνηση στην προχτεσινή απόφαση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ για στρατιωτική δράση στη Συρία, στο Ιράκ και ενδεχομένως στη Λιβύη με το πρόσχημα της αντιμετώπισης του λεγόμενου "Ισλαμικού Κράτους", με την οποία συμφώνησε και ο κ. Χουντής;». Ωστόσο, απάντηση δεν πήρε. «Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την πολιτική της επιβεβαίωσε αυτό που σημείωσε το ΚΚΕ τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά: Οτι η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και συνεχίζει την ενσωμάτωση της χώρας στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στρέφεται κατά του λαού μας, τον ρίχνει σε νέες περιπέτειες.
Αυτό το βασικό συμπέρασμα τεκμηριώνεται με πλήθος στοιχείων, που αφορούν τόσο την αντιλαϊκή συμφωνία με την τρόικα, για τη συνέχιση του μνημονίου - όπως και να τα βαφτίσει η κυβέρνηση - όσο και την εξωτερική πολιτική που ακολουθεί.
Συμμετοχή στις ευρωατλαντικές προετοιμασίες για συγκρούσεις
Πρώτο, η κυβέρνηση συνεχίζει την εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μπαίνοντας πιο βαθιά στους ανταγωνισμούς στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης για λογαριασμό των συμφερόντων της αστικής τάξης.
Σημειώνουμε ως παραδείγματα:
Τη διατήρηση των στρατιωτικών βάσεων που είναι στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και έχουν εκπληρώσει επί κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων χρόνων, π.χ. στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, ακόμα και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση διατηρεί τη στρατιωτική βάση - ορμητήριο της Σούδας, το ΝΑΤΟικό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη, στο Κιλκίς, την ευρωατλαντική βάση στη Λάρισα, τη βάση των ιπτάμενων ραντάρ στο Ακτιο και άλλες υποδομές.
Σημειώνουμε, επίσης, τη συμμετοχή στις ευρωατλαντικές στρατιωτικές "Ασκήσεις Συνεκπαίδευσης", στις "Ασκήσεις Χειρισμού Κρίσεων", τη συμμετοχή στην υλοποίηση του "Σχεδίου Δράσης Ετοιμότητας του ΝΑΤΟ", που περιλαμβάνει τη συγκρότηση "Στρατιωτικής Δύναμης Υψηλής Ετοιμότητας", σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στην Ουαλία, το 2014.
Μέσα από αυτό το δρόμο η κυβέρνηση - ανεξάρτητα τι ισχυρίζεται - παίρνει μέρος στην προετοιμασία του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού για ενδεχόμενη σύγκρουση με τη Ρωσία για το ουκρανικό πρόβλημα και την ένταση των επιθέσεων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των τζιχαντιστών.
Από αυτή τη σκοπιά σιώπησε πριν από λίγες μέρες στη θέση του Γιούνκερ, του προέδρου της Κομισιόν, για τη μετατροπή του Ευρωστρατού σε μόνιμο σώμα, ως στρατού της ΕΕ, για νέες επεμβάσεις και πολέμους.
Δεύτερο, η κυβέρνηση υιοθετεί τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες οι θέσεις των υπουργείων Εξωτερικών και Αμυνας για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην "πάταξη της τρομοκρατίας", στην "ενεργειακή ασφάλεια", που χρησιμοποιήθηκαν και την προηγούμενη περίοδο για την εξαπόλυση των πολέμων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ στην περιοχή.
Στις 26 Φλεβάρη ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι πρέπει να "αξιοποιήσουμε τη γεωπολιτική δυναμική της χώρας στη διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης" και αυτό αναπαράγεται από τους υπουργούς με διάφορες μορφές, με αναφορά στους τζιχαντιστές, στην "προστασία των χριστιανικών πληθυσμών", παίζοντας με τη φωτιά της κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή και της συμμετοχής της Ελλάδας στη λεγόμενη Εαρινή Επίθεση.
Ο στόχος είναι να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση με βάση τη γεωστρατηγική θέση της χώρας ώστε να αναγνωριστεί η προσφορά της από τις ΗΠΑ και την ΕΕ και μέσα στα άλλα "λάφυρα" να αποσπάσει και ρυθμίσεις μιας πιο χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής, ένα μείγμα οικονομικής - πολιτικής διαχείρισης για μεγαλύτερη χρηματοδότηση των μονοπωλίων.
Οταν λες στην ΕΕ και στις ΗΠΑ "προσέξτε μας", είμαστε εδώ, έχουμε σημαντικά γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα, στηρίζουμε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, θα πάρουμε μέρος στις στρατιωτικές αποστολές, θα είμαστε δύναμη αναχαίτισης των τζιχαντιστών.
Οταν λες θα πάρουμε μέρος στις επιχειρήσεις για την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών, όπως λέει η Τουρκία για τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, συνεχίζεις την πολιτική εμπλοκής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με τα προσχήματα που έχουν χρησιμοποιήσει οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Η πολιτική αυτή είναι πολύ επικίνδυνη. Παίζει με τα θρησκευτικά αισθήματα, καλλιεργεί τον εθνικισμό και ακόμα χειρότερα. Γιατί η κυβέρνηση όχι μόνο δεν καταγγέλλει π.χ. τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Ιράκ και τη Συρία, που προκάλεσαν μεγάλο πρόβλημα, όχι μόνο δεν καταγγέλλει ότι οι τζιχαντιστές είναι δημιούργημα των ΗΠΑ και των συμμάχων που τους εξόπλισαν και τους εκπαίδευσαν για να τους χρησιμοποιούν για τον έλεγχο της περιοχής, αλλά τους επικαλείται ως πρόσχημα για να δικαιολογήσει την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Το ίδιο ισχύει και για τη χρησιμοποίηση των μεταναστών ως διαπραγματευτικής απειλής.
Δηλαδή, η κυβέρνηση δεν βγάζει λέξη για το ρόλο των ιμπεριαλιστικών πολέμων, που προκαλούν κύματα αναγκαστικής μετανάστευσης και δυστυχία, αλλά επικαλείται τη δυστυχία των λαών ως διαπραγματευτικό ατού.
Οι ανταγωνισμοί πυροδοτούν τους ιμπεραλιστικούς πολέμους
Τρίτο, δηλώσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας αναδεικνύουν το πρόβλημα της "αστάθειας" στην περιοχή και προβάλλουν το "σταθεροποιητικό" ρόλο της Ελλάδας και της Κύπρου - όπως ανέφερε ο πρωθυπουργός στο πρόσφατο ταξίδι του στο νησί.
Με τις θέσεις τους αυτές κρύβουν ότι η "αστάθεια" έχει αιτίες, είναι αποτέλεσμα του ανταγωνισμού για τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τους δρόμους μεταφοράς τους.
Αυτή είναι η βάση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, ανάμεσα στις ΗΠΑ, στην ΕΕ, στη Ρωσία και την Κίνα.
Αυτή είναι η βάση των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Να πάμε κι ένα βήμα παραπέρα. Μπορεί να καμαρώνεις για "σταθερότητα" όταν ενισχύεις με τη στάση σου τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που προκαλούν "αστάθεια" για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους;
Μπορείς να εφησυχάζεις το λαό με τα περί "σταθερότητας", όταν καθημερινά σημειώνονται τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, παραβιάζονται τα σύνορα ή όταν το 37% της Κύπρου παραμένει υπό κατοχή για 40 χρόνια και το πλοίο "Μπαρμπαρός" συνεχίζει να παραβιάζει την κυπριακή ΑΟΖ;
Η κυβερνητική προσέγγιση και σ' αυτή την περίπτωση μετατρέπει το μαύρο σε άσπρο.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εκδηλώνονται τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο, όσο και στο Αιγαίο. Πολύ περισσότερο εκδηλώνονται στις σχέσεις Τουρκίας - Ελλάδας που είναι χρόνια στη ΝΑΤΟική συμμαχία, τα προβλήματα οξύνονται και το ΝΑΤΟ αποθρασύνει την επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, της ΑΟΖ, του εναέριου και θαλάσσιου χώρου, την επιμονή στη διχοτόμηση του Αιγαίου, τις "γκρίζες ζώνες".
Οι εξελίξεις δεν χωρούν ούτε τυχοδιωκτισμούς ούτε εφησυχασμό. Η ανάκληση της αγγελίας που δέσμευσε μεγάλη έκταση του Αιγαίου για πολύ χρόνο, με πρόσχημα τις στρατιωτικές ασκήσεις της Τουρκίας, έχει προσωρινά χαρακτηριστικά, ήταν δοκιμή και η επιθετικότητα τώρα συνεχίζεται με τις πολύμορφες παραβιάσεις αεροσκαφών και πλοίων.
Τέταρτο, η κυβέρνηση μιλάει για βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, αλλά δεν έχει τοποθετηθεί για την πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ για την επίσπευση των συνομιλιών και τη διαμόρφωση νέου διχοτομικού "σχεδίου Ανάν", που ετοιμάζονται να επιβάλουν με το όνομα του γγ του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, σε κατεύθυνση συνομοσπονδίας, που θα στηρίζεται σε δύο "συνιστώντα κράτη", όπως προβλέπει η συμφωνία του Φλεβάρη του 2014 για το Κυπριακό.
Πέμπτο, ακούγαμε προεκλογικά πολλά λόγια για τη στήριξη των Παλαιστινίων, αλλά στην πράξη βλέπουμε ενίσχυση των στρατιωτικοπολιτικών και οικονομικών σχέσεων με το Ισραήλ, που χτυπάει τον παλαιστινιακό λαό και τις τελευταίες μέρες σηκώνει τους πολεμικούς τόνους σε βάρος του Ιράν.
Το ΚΚΕ συνεχίζει τη διεθνιστική του δράση
Συμπερασματικά, έχουμε σημειώσει πως όσο κι αν η κυβέρνηση μιλάει για "πολυδιάστατη και ενεργητική πολιτική", ακόμα κι αν ενισχύσει τις σχέσεις με τη Ρωσία, την Κίνα, τους BRICS, η αφετηρία δεν είναι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, αλλά τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.
Επιπλέον, στην πράξη αποδείχθηκε ότι οι όποιες διαφοροποιήσεις της κυβέρνησης έχουν ημερομηνία λήξης, όπως έδειξε και η στάση της στη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας. Ελιγμοί, αλλά στο τέλος ομόφωνη απόφαση, που επικυρώνει και επεκτείνει τις κυρώσεις (κατά της Ρωσίας) και παράλληλα επιχειρεί να αποκρύψει ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ έκαναν επέμβαση στην Ουκρανία, στήριξαν φιλοφασιστικές δυνάμεις, άναψαν τη φωτιά σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία.
Το ΚΚΕ συνεχίζει τη διεθνιστική του δράση υπέρ του παλαιστινιακού, του κυπριακού, των άλλων λαών, συνεχίζει την πάλη του για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας, με στόχο την οικοδόμηση αμοιβαία επωφελών σχέσεων με άλλες χώρες και λαούς.
Απαιτεί να κλείσουν οι ευρωατλαντικές βάσεις στην Ελλάδα, να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από το εξωτερικό».

TOP READ