Μία οφειλόμενη απάντηση στους διάφορους ΚΚΕδολόγους για τη Βάρκιζα

Του Θ. Βογιατζή, δημοσιογράφου - συγγραφέα

Η επίθεση κατά του ΚΚΕ, μέσω της διαστρέβλωσης της Ιστορίας του, είναι φυσικό να περιλαμβάνει σοβαρές αποσιωπήσεις σημαντικών γεγονότων, καθώς και αλλοιώσεις άλλων, ή χρησιμοποίηση υποθετικών ερωτημάτων, μετατρέποντας την ιστορία σε μεταφυσική.
Ετσι για παράδειγμα, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με αφορμή την επέτειο από την υπογραφή της απαράδεκτης για τα συμφέροντα του κινήματος «Συμφωνίας της Βάρκιζας», μια σειρά δήθεν ιστορικοί και δημοσιολόγοι επικεντρώνουν σ’ αυτήν ή την άλλη επιμέρους περιγραφή και στο σχολιασμό του γεγονότος, «αναζητούν» αν εδώ ή πιο πέρα έγινε και ποιο λάθος... Φέρονται στην ιστορία λες και είναι σαπουνόπερα της τηλεόρασης, με ευφάνταστους διαλόγους, ανάμεσα π.χ. στο Στάλιν και το Ζαχαριάδη κτλ. Η Ιστορία όμως δεν είναι ένα άθροισμα γεγονότων ή στιγμών, πόσο μάλλον κάποια νουβέλα, αλλά η πραγματικότητα της ταξικής αναμέτρησης όπως αποτυπώνεται στο σύνολό της, την κάθε περίοδο. Στην περίπτωση της «Βάρκιζας», επιδιώκεται να εδραιωθεί η εκτίμηση ότι ιστορικά το ΚΚΕ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κόμμα λαθών, να σπείρουν την απογοήτευση κύρια για τη σημερινή πάλη. Με αυτόν τον τρόπο, ιδίως οι νέοι σοσιαλδημοκράτες, προσπαθούν να δικαιολογήσουν την δική τους συμβιβαστική στάση απέναντι στην άρχουσα τάξη, την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη Βάρκιζα.
Από το 1943 και έπειτα, είναι εμφανές ότι, ύστερα από την αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού, οι δυνάμεις του Αξονα θα έχαναν τον πόλεμο.
Κατά συνέπεια, το ζήτημα που ετίθετο την επαύριο του πολέμου ήταν αν αυτός ο αγώνας θα οδηγούσε στην επαναφορά της προ του πολέμου κατάστασης και συνακόλουθα στη συνέχιση της ταξικής εκμετάλλευσης και στην προοπτική νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων ή αν, αντίθετα, η εμπειρία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τη φρικαλεότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και την οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στην κατοχή θα αποτελούσε εφαλτήριο για τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, ο δεύτερος δρόμος συναντούσε ακόμα ευνοϊκότερες προϋποθέσεις, αφού η πλειοψηφία της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων είχε χάσει το κύρος της έναντι του ελληνικού λαού, αρχικά λόγω της δικτατορίας του Μεταξά και στη συνέχεια είτε ακολουθώντας τον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην Αίγυπτο είτε παραμένοντας για να συνεργαστεί με το γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της Κατοχής δημιούργησε το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, την Εθνική Αλληλεγγύη που έσωσε στην κυριολεξία το λαό από την πείνα, την ΟΠΛΑ, έδωσε στον αγώνα χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Δημιούργησε πρότυπα στάσης ζωής μέσα από ένα μαζικό ηρωισμό, που κλόνισε το αστικό πολιτικό σύστημα και οδήγησε τα αστικά κόμματα σε απομαζικοποίηση και ανυποληψία. Ομως, το ΚΚΕ δεν κατόρθωσε να εκτιμήσει ολοκληρωμένα τις συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης και να διατυπώσει μια στρατηγική με στόχο την πάλη για την εργατική εξουσία.
Τον Ιούλη του 1943 υπογράφηκε η συμφωνία υπαγωγής του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Ακολούθησε η απαράδεκτη υπογραφή των Συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας (Μάης και Σεπτέμβρης 1944 αντίστοιχα), που οδήγησαν στη νομιμοποίηση των επιδιώξεων του αστικού πολιτικού κόσμου και του αγγλικού ιμπεριαλισμού, μέσα από τη συμμετοχή του ΕΑΜ σε κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» και την υπαγωγή των ανταρτών στη διοίκηση του Βρετανού στρατηγού Σκόμπι και μετά την απελευθέρωση της χώρας. Με την έλευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, ο αστικός πολιτικός κόσμος, η άρχουσα τάξη και οι Άγγλοι ζητούσαν επίμονα τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και επέμειναν στη διατήρηση των ένοπλων σωμάτων της άρχουσας τάξης.
Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 του Φλεβάρη, έπειτα από την 33ήμερη ηρωική πάλη του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, το Δεκέμβρη του 1944, ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό και στην ελληνική αστική τάξη και υπό το βάρος της στρατιωτικής ήττας. Κατά τους αστούς, ο Δεκέμβρης και αργότερα η τρίχρονη πάλη του ΔΣΕ ήταν μία «κομμουνιστική στάση» και μια επιλογή «εθνικού διχασμού»! Κατά τους οπορτουνιστές, που συνηθίζουν να ασελγούν επί των λαϊκών αγώνων που υπερβαίνουν το αστικό πλαίσιο, ο Δεκέμβρης όπως και ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν ακατανόητοι τυχοδιωκτισμοί. Ετσι μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αρχίζει ένας αγώνας εξόντωσης του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος, με αιχμή το ΚΚΕ και το ΕΑΜ.
Παρά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, έστω και τυπικά, κοινοβουλευτικά. Η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε αφήσει μεγάλη αγωνιστική παρακαταθήκη στη συνείδηση του λαού, στις μορφές οργάνωσης και στις μορφές πάλης. Η αστική προπαγάνδα στην ολομέτωπη επίθεσή της στο ΚΚΕ χρησιμοποιεί τη θέση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για αποχή από τις εκλογές το Μάρτη του 1946, ως στοιχείο που τεκμηριώνει ότι το ΚΚΕ επέλεξε το δρόμο της ένοπλης πάλης σε αντιπαράθεση με τις εκλογές. Τα ίδια λένε και οι οπορτουνιστές, προβάλλοντας την άποψη ότι η συμμετοχή στις εκλογές, αφενός, θα απέτρεπε τον ένοπλο αγώνα και, αφετέρου, θα άνοιγε ο δρόμος για την «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη», αφού θα εξέλεγε 100-120 βουλευτές. Οι ίδιοι, δηλαδή, που κάνουν βρώμικη πολεμική στο ΚΚΕ για τη Βάρκιζα, είναι οι ίδιοι που σε όλους τους τόνους ζητάνε τα ρέστα από το ΚΚΕ γιατί δεν υπέγραψε και άλλες Βάρκιζες το 1946 και το τρίχρονο 1946-1949!
Από την ιστορική (αρνητική για το εργατικό - λαϊκό κίνημα) πείρα, που προκύπτει από την πορεία που οδήγησε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και από τις συνέπειές της, αναδεικνύεται, αφενός, ότι η επιδίωξη της εθνικής ενότητας είναι ουτοπική, αφού τα συμφέροντα της αστικής και της εργατικής τάξης είναι αντιτιθέμενα, και, αφετέρου, ότι η συμμετοχή ενός ΚΚ σε αστική διακυβέρνηση δεν ωφέλησε ποτέ το λαό. Αντίθετα ότι θα ωφεληθεί το σύστημα, ακριβώς επειδή, κάτι τέτοιο απαιτείται την πλήρη εγκατάλειψη ή το στρίμωγμα σε μια παρένθεση της επαναστατικής στρατηγικής από τους κομμουνιστές. Αυτή την ιστορική πείρα, το ΚΚΕ, την έχει ενσωματώσει σήμερα, στο πρόγραμμά του και αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα της χώρας μας. Οι δυσκολίες της αστικής τάξης, ιδίως σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, βγάζουν ξανά μπροστά τα ιδεολογήματα περί «εθνικής ομοψυχίας», ενώ η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος βγάζει τα συνθήματα για «κυβερνήσεις εθνικού σκοπού» όπως λέει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνησή του είναι που σήμερα όχι μόνο δουλεύει για λογαριασμό της εγχώριας πλουτοκρατίας, αλλά έχει επιδίωξη και να ενσωματώσει το εργατικό κίνημα σε μια ταξική ειρήνη για να προχωρήσει ανεμπόδιστο το κάρο της εκμετάλλευσης του λαού. Τους ενοχλεί που δεν μπορούν να ενσωματώσουν το ΚΚΕ και ότι τους χαλάει τη σούπα. Το ξέρουμε. Οσα, όμως, λιβελογραφήματα και να γράψουν οι υποστηρικτές τους - αυτή την περίοδο για τη Βάρκιζα, τον άλλο μήνα για κάτι άλλο - για να κάνουν το ΚΚΕ να αλλάξει ρότα, μάταια προσπαθούν. Οπως επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά και στο 19^ο Συνέδριό του: «Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας». Ολοι οι υπόλοιποι ας εξανθρωπίζουν τον καπιταλισμό. 

Συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα την Παρασκευή 27 Φλεβάρη στις 7 μ.μ.

 Συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα την Παρασκευή 27 Φλεβάρη στις 7 μ.μ.

    Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ

               

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΕ ΓΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ-ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ

ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΑΠΩΛΕΙΩΝ

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΙΣ 7μμ

           ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ 

                 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

Η νέα συμφωνία, που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, αποτελεί ουσιαστικά και τυπικά επέκταση του μνημονίου και των δεσμεύσεων που προέβλεπε, συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η συμφωνία αυτή και η λίστα «μεταρρυθμίσεων» περιλαμβάνει όλα τα αρνητικά για τους εργαζόμενους μέτρα που πήρε το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, μαζί με την ΕΕ στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, μέτρα που βοηθούσαν και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Όλα αυτά, δηλαδή, για τα οποία ο ελληνικός λαός τα προηγούμενα χρόνια μάτωσε, αλλά και αντιπάλεψε: Αυστηρή επιτήρηση, αξιολόγηση από την τρόικα, που τώρα ονομάζεται «τρεις θεσμοί», διατήρηση και επέκταση των αντεργατικών και αντιλαϊκών κατευθύνσεων.
Η συμφωνία αυτή επιβεβαιώνει ότι οι διαπραγματεύσεις, ακόμη και οι ονομαζόμενες «σκληρές», που διεξάγονται μέσα στα τείχη της ΕΕ και με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη, έχουν σταθερά αντιλαϊκό αποτέλεσμα. Η δήθεν «περήφανη» διαπραγμάτευση ήταν διαφημιστική απάτη.
Η όποια αναθεώρηση του προηγούμενου προγράμματος π.χ. τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, δε θα γίνει για να ανακουφιστεί πραγματικά ο λαός, ν' αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές παροχές, αλλά για να εξοικονομηθούν κρατικοί πόροι που θα στηρίξουν το κεφάλαιο, τις επενδύσεις και την κερδοφορία του, καθώς και τους δανειστές. Οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι αυταπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι συνταξιούχοι, θα συνεχίσουν να πληρώνουν το «μάρμαρο» της όποιας ανάκαμψης, με συνέχιση της λιτότητας, που η κυβέρνηση αποκαλεί «λιτό βίο».
Ακόμη και τα ψίχουλα, κυρίως για την απόλυτη φτώχεια, που έταξε η κυβέρνηση με το πρόγραμμά της, είναι στον «αέρα» και θα εξαρτώνται από τη συμφωνία με τους εταίρους και με την προϋπόθεση ότι δεν θα τίθεται σε κίνδυνο η δημοσιονομική πειθαρχία, η ανάκαμψη της οικονομίας και η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων.
Γι' αυτό και η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, άλλα κόμματα και κέντρα του συστήματος, όπως ο ΣΕΒ, που τα προηγούμενα χρόνια στήριξαν την αντιλαϊκή πολιτική, χαιρέτισαν ως θετική τη συμφωνία της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρουσιάζει τη νέα συμφωνία, ως αποτέλεσμα της λαϊκής θέλησης και της στήριξης του λαού στην κυβερνητική πολιτική. Επιδιώκει να εξαπατήσει και να φορτώσει στο λαό τους συμβιβασμούς και τις αντιλαϊκές συμφωνίες με την ΕΕ. Προσπαθεί να χειραγωγήσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα, να μετατρέψει το λαό σε χειροκροτητή της κυβέρνησης, να τον πείσει ότι πρέπει να συνεχίσει τις θυσίες του, να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα.
Καμιά στήριξη και ανοχή στην κυβέρνηση που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, των δεσμεύσεων στην ΕΕ και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Γι' αυτό και βαφτίζει «εθνική» υπόθεση τις ανάγκες του κεφαλαίου, την εξυπηρέτηση αυτού του δρόμου, που δεν είναι όμως προς το συμφέρον του λαού. Άλλωστε, ο λαός έχει πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσει, ότι δηλαδή οι κάθε φορά «εθνικοί στόχοι» των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου κατέληξαν σε μεγάλες θυσίες για τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα.
Όσοι είχαν ελπίδες για κάτι καλύτερο, δεν πρέπει να απογοητευτούν, αλλά να αντιδράσουν. Πολύ περισσότερο δεν θα πρέπει να εγκαταλείψουν το στόχο της πραγματικής κατάργησης των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων, των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και της ανάκτησης των απωλειών.
Η θέληση του λαού ν' απαλλαγεί από την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται με μνημόνια, ν' απαλλαγεί από τα μέτρα και τους επιτηρητές, μπορεί να αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο, όταν ο λαός διεκδικήσει με τον αγώνα του όσα έχασε, απαιτώντας εδώ και τώρα:

Λήψη άμεσων μέτρων ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών και προστασίας των ανέργων.

• Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την υποχρεωτική εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων και την κατάργηση αντεργατικών μέτρων που χτυπάνε εργασιακά δικαιώματα 
• Πραγματική επαναφορά, τώρα, με νόμο, του κατώτατου μισθού το λιγότερο στα 751 Ευρώ για όλους, χωρίς εξαιρέσεις και αστερίσκους, ως βάση για αυξήσεις των μισθών. 
• Επαναφορά της 13ης και της 14ης σύνταξης και κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων, που μείωσαν τις συντάξεις και αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, απαιτώντας ταυτόχρονα την επιστροφή των «κλεμμένων» από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και την καταβολή των υποχρεώσεων της πλουτοκρατίας και του κράτους. 
• Απαλλαγή των λαϊκών οικογενειών από τα χαράτσια, με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, του φόρου αλληλεγγύης, την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, του ΦΠΑ και του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο, την αύξηση του αφορολόγητου στις 40.000 ευρώ για κάθε οικογένεια, με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου. 
• Κανένας πλειστηριασμός σε πρώτη και δευτερεύουσα κατοικία των λαϊκών οικογενειών. Διαγραφή χρεών από τόκους, δραστική περικοπή των δανείων των λαϊκών νοικοκυριών. 
• Αύξηση των δαπανών για αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν παιδεία, υγεία, πρόνοια. 

Η εργατική τάξη, ο λαός, μπορεί να τα καταφέρει, οργανώνοντας τον αγώνα και τη συμμαχία του, παλεύοντας για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και με το λαό στην εξουσία.
Αυτός είναι ο δρόμος μιας πραγματικά περήφανης κι αξιοπρεπούς στάσης του ελληνικού λαού.


Το ΚΚΕ καλεί το λαό της Αθήνας και του Πειραιά, της Περιφέρειας Αττικής σε συλλαλητήριο, την Παρασκευή 27 Φλεβάρη στις 7μμ στο Σύνταγμα, με ομιλητή το ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα.

                                         Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
                                               24-2-2015

Σημειώσεις του τριημέρου

 Σημειώσεις του τριημέρου

για όσα μας έκαναν σοφότερους τις τελευταίες μέρες

Η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει μια συμφωνία που την υποχρεώνει να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες –αν υποθέσουμε δηλ πως είχε την πολιτική βούληση να το κάνει. Όπου μονομερής ενέργεια βαφτίζεται όχι πχ η παύση πληρωμών ή η διαγραφή του χρέους, αλλά η κατάργηση επιμέρους εφαρμοστικών νόμων (κι ούτε καν του συνόλου) του μνημονίου, οτιδήποτε αφορά μισθούς, συντάξεις και μπορεί να επηρέασει τα δημοσιονομικά, οπότε πρέπει να αποφασιστεί από κοινού (διμερώς ή πολυμερώς) και να πάρει έγκριση, προτού τεθεί σε εφαρμογή. Αυτά σε ό,τι αφορά την εθνικά υπερήφανα κι ανεξάρτητη πολιτική της συγκυβέρνησης.

Υπάρχει πάντως μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα ανθρώπων, ακόμα και φίλων που είναι ή βρέθηκαν κάποτε κοντά στο κόμμα, που ασκούν κριτική για την επικοινωνιακή τακτική του, την πολεμική του προς τη συγκυβέρνηση, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις παλινωδίες της και τις ελπίδες που εναπόθεσε ο κόσμος σε αυτήν· λένε δηλ ότι θα έπρεπε να είμαστε λιγότερο αιχμηροί, συγκαταβατικοί και μετρημένοι, να αναγνωρίζουμε τις διαφορές της από την προηγούμενη κυβέρνηση και να μην προεξοφλούμε σαν κασσάνδρες την αρνητική κατάληξη.

Χωρίς καμία απολύτως διάθεση να αμφισβητήσω την ειλικρίνειά τους ή τις καλές τους προθέσεις (κάτι που δεν περιλαμβάνει διάφορους διαδικτυακούς καλοθελητές σχολιαστές), σημειώνω σχετικά τα εξής:

α. η κασσάνδρα είχε δίκιο, το πρόβλημα ήταν πως δεν την πίστεψαν

β. η αξία του πολιτικού μας ρόλου έγκειται στο να βοηθήσουμε το λαό να μην πατήσει την μπανανόφλουδα –πόσο μάλλον όταν το έχει κάνει αρκετές φορές κατά το παρελθόν- κι όχι στο να του γλείφουμε τις πληγές εκ των υστέρων

γ. στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των περιπτώσεων, η επίκληση της χαμηλής συνειδητοποίησης και των αυταπατών του κόσμου, αντανακλά τις αντίστοιχες «αδυναμίες» του συνομιλητή μας που τις επικαλείται, κοιτώντας το είδωλό του στον καθρέφτη και προβάλλοντά το ως γενική εικόνα στο σύνολο.

Αν λοιπόν η δική μας κριτική φαίνεται σκληρή κι άδικη, ας πάρουν υπόψη την γκρίνια και τα παράπονα που προέρχονται από το εσωτερικό του ίδιου του σύριζα. Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί δεν μπορούν να πείσουν ούτε καν τους δικούς τους –που έχουν καταπιεί άλλα και άλλα βέβαια. Και το πιο εντυπωσιακό είναι πως αντιδρούν ακόμα και οι παλιές μεταγραφές από το πασόκ, όπως η τίμια σακοράφα και ο μητρόπουλος (που βγαίνει στα κεραμίδια, εφόσον δεν μπήκε στο υπουργικό συμβούλιο). Κάτι που μας δείχνει πως ακόμα και το πασόκ του 09’, δηλ του γαπ, είναι ψηλός πήχης σε κάποια σημεία για το σημερινό σύριζα. Κι αν ποτέ σφίξουν τα γάλατα κι αυτά τα στελέχη ακολουθήσουν τις τελικές συνέπειες της διαφωνίας τους αποχωρώντας (που δεν... αλλά ας κάνουμε υπόθεση εργασίας), είναι πολύ πιθανό να αποκτήσει από το πουθενά η ανταρσυα ευρωκοινοβουλευτική ομάδα, με γλέζο-σακοράφα, όπως είχε δηλ και το ναρ το δεσύλλα για μερικά χρόνια.

Αντέδρασε λοιπόν με τη γνωστή επιστολή του και ο γλέζος, εκπροσωπώντας αυτός το παλιό(τερο) πασόκ της αλλαγής, με το οποίο είχε εκλεγεί δύο φορές βουλευτής. Σου λέει δηλ, έχω ζήσει ως πρωταγωνιστής το αυθεντικό 81’, γιατί να λερώσω την υστεροφημία μου με την επανάληψή του ως φάρσα; Και (του) γράφει ένας συριζαίος στο twitter, πως η τελευταία φορά που είχαν χαρεί τόσο οι σταλινικοί –sic- μαζί του, ήταν όταν είχε πάει στην κηδεία του χότζα. Ξεχνάει όμως την ανείπωτη χαρά, όταν ο γλέζος συνέκρινε τις προγραμματικές δηλώσεις του αλέξη με το νίκο ζαχαριάδη –χώρια η ασύγκριτη χαρά από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο σκοπευτήριο της καισαριανής, όπου εκτελούσαν αβέρτα σταλινικούς. Αλλά εκεί στο σύριζα το έχουν χάσει τελείως με τους ιστορικούς παραλληλισμούς και γράφουν για συντηρητικούς-ανανεωτικούς και το... γεκόρ λιγκατσόφ (που παρεμπιπτόντως, τα έχει ακόμα 400 και κάνει κριτική εξ αριστερών στο σημερινό κκρο), που αν δε μου διαφεύγει κάτι, αφήνει στον αλέξη το ρόλο του γκορμπατσόφ –οπότε ας βιαστεί η πίτσα χατ να τον κλείσει για ένα διαφημιστικό. Αν και η δική του περεστρόικα αλά ελληνικά θα έχει κάτι γνήσια ρωμέικο, όχι σαν την αλέκα και το.. οργανάκι τον κουτσούμπα, όπως μας ενημερώνει ο αρθρογράφος του διαδικτυακού μπαρ (τι άλλο θα διαβάσουμε...)

 Οφείλεις να παραδεχτείς όμως σφε αναγνώστη πως το κατέχουν άριστα το επικοινωνιακό κομμάτι. Κάνουν κριτική και σαματά, χωρίς να διαχωρίζει κανείς τη θέση του, αποχωρώντας. Έχουν κριτικές φωνές εν είδει αριστερής αντιπολίτευσης, για να εγκλωβίζουν τους όποιους ανησυχούντες. Ξεκινούν υπόγεια μια επιχείρηση μείωσης της επιστολής του γλέζου, που σε οποιαδήποτε άλλοτε περίπτωση, θα είχε αντιμετωπιστεί ως τοτέμ, που δεν πρέπει να αγγίζεται –φανταστείτε αντιδράσεις πχ αν απαντούσε το κκε σε μια αντίστοιχη κριτική του. Η κυβέρνηση επισήμως μένει σε μια χαλαρή δήλωση, που τα αποδίδει όλα σε παρεξήγηση και κακή πληροφόρηση, για να μην χρεωθεί τίποτα η ίδια. Κι αφήνει τη βρώμικη δουλειά σε τρίτα πρόσωπα, όπως ο ζουγανέλης κι ο χάρρυ κλυνν, που κάποτε τραγουδούσε για τις βάσεις που μένουν που φεύγουν, αλλά τώρα έχει  χάσει το χιούμορ του μαζί με τη σοβαρότητα και την κριτική του ικανότητα.

Συμπέρασμα; Μία ή η άλλη, φράγκο δύο. Γράμματα κερδίζουμε, κορόνα χάνουμε, για την κυβέρνηση. Ή μάλλον win-win situation, όπως θα λέγαμε και στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης...

Κλείνουμε το σημερινό σημείωμα με μικρές ευχάριστες στιγμές από το φετινό,  βροχερό καρναβάλι της πάτρας, όπου οι παρουσιαστές της νεριτ, έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μη δείξουν καν πλάνα του πελετίδη (εκτός κι αν τους έχει κηρύξει ο ίδιος εμπάργκο) ή του άρματος του παμμικρασιατικού (με το σφυροκόπημα του σήματος της εε), ενώ πήραν πχ συνέντευξη από τον υπέυθυνο καρναβαλιού της προηγούμενης δημοτικής αρχής (αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται). Όπως και να ‘χει όμως, τους ήταν δύσκολο να θάψουν όλους τους καρναβαλιστές που άντλησαν έμπνευση από την κόκκινη δημοτική αρχή, πχ με το άρμα της αγίας πατρούπολης –ευθεία αναφορά στη σημερινή ονομασία του λένινγκραντ- ένα άλλο με τη μορφή μπάμπουσκας, κτλ. Μπορείτε επίσης να διαβάσετε σε αυτό το σύνδεσμο για την εντύπωση που δημιούργησε η επιλογή του πελετίδη να βρεθεί μαζί με τους άλλους θεατές της παρέλασης και την ειδοποιό διαφορά του σε σχέση με προηγούμενους δημάρχους.

Έχουμε να «χάσουμε» μόνο τις......... αλυσίδες μας!!!!!!!

 Έχουμε να «χάσουμε» μόνο τις......... αλυσίδες μας!!!!!!!

 Αρχή πρώτη: Η Αλήθεια είναι Επαναστατική και Εθνικόν είναι το Αληθές

 Αρχή δεύτερη: Το μεν αληθές εν, το δε ψεύδος πολυσχιδές.

 Αρχή Τρίτη: Η πραγματικότητα όσο κι αν προσπαθήσεις να την μεταμφιέσεις είναι ξεροκέφαλη, όπως και τα γεγονότα που την συνθέτουν.

  Πάμε να δούμε τα γεγονότα χωρίς να τα λογοκρίνουμε, να τα ωραιοποιούμε ή να τα ανασκολοπίζουμε:

ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ

 Η κυβέρνηση την περασμένη Παρασκευή ζήτησε από τους «εταίρους» να αποδεχτούν το αίτημά της για παράταση της λεγόμενης «Δανειακής Σύμβασης». Σύμφωνα με την κυβέρνηση είναι «άλλο πράγμα» η Δανειακή κι «άλλο πράγμα» το Μνημόνιο. Όμως:

 α) Η Δανειακή – όπως σημειώναμε και σε προηγούμενο κείμενο της στήλης – δεν είναι τίποτα λιγότερο από την νομική βάση του Μνημονίου. Πάνω από 41 φορές στο κείμενο της Δανειακής Σύμβασης αναφέρεται ότι Μνημόνιο και Δανειακή σύμβαση αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα. Οτι προϋπόθεση της Δανειακής είναι το Μνημόνιο. Και ότι προϋπόθεση του Μνημονίου είναι η Δανειακή (Αυτό λέγεται “Μνημόνιο”).

 β) Η Δανειακή δεν είναι τίποτα λιγότερο από το ιταμό κείμενο που υπέγραψαν και συμφώνησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, με το οποίο η Ελλάδα τίθεται υπό το Αγγλικό Δίκαιο, η εκδίκαση των υποθέσεων που αφορούν στην Ελλάδα ανατίθεται στα δικαστήρια του Δουκάτου του Λουξεμβούργου και η πατρίδα μας παραιτείται της ασυλίας επί των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, τόσο εκείνων που έχουν ήδη αποκτηθεί όσο και εκείνων που θα αποκτηθούν στο μέλλον!

 γ) Για το ποιος είναι ο χαρακτήρας της Δανειακής Σύμβασης αδιάψευστος μάρτυρας είναι οι  δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Ενδεικτικά:

· «Είμαι βέβαιος ότι η διαχωριστική γραμμή που θα μπει πλέον πολύ βίαια στη ζωή μας θα είναι ή αποδοχή της νέας δανειακής σύμβασης και της υποτέλειας και της επιτροπείας του διεθνούς οικονομικού ελέγχου ή μη αποδοχή και εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης. Αυτό είναι το βασικό». (Αλ. Τσίπρας, ρ/σ Real FM, 8/2/2012). 

· «Πράξη εθνικής ευθύνης είναι η απόρριψη της δανειακής σύμβασης (...). Με έναν νέο συνασπισμό εξουσίας δεν θα αναγνωρίσουμε τις παράνομες και αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις...». (Αλ. Τσίπρας, Γραφείο ΤύπουΣΥΡΙΖΑ, 11/2/2012).

· «...Με τη συμφωνία τους για τη νέα αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση, το δρακόντειο μνημόνιο που τη συνοδεύει (...) οδηγεί τον λαό σε εξανδραποδισμό, ταπείνωση και αφανισμό». (Δ. Στρατούλης, ρ/σ «Κόκκινο», 9/2/2012).

«Αν περάσει αυτό το πακέτο (σ.σ.: μνημόνιο και δανειακή σύμβαση) θα δεθούν η χώρα και οι πολίτες της χειροπόδαρα για δεκαετίες, μηδενίζεται κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης σαν και αυτή που υποσχόταν παλιά ο κ. Σαμαράς». (Δηλώσεις Δ. Παπαδημούλη, ρ/σ «Κόκκινο», 9/2/2012).

 Όπως βλέπουμε, πριν από τις εκλογές του 2012, για τον ΣΥΡΙΖΑ η δανειακή σύμβαση δεν ήταν «άλλο πράγμα» από το μνημόνιο. Μνημόνιο και σύμβαση, έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα και το αυτό «πακέτο». Που μηδένιζε «κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης». Το «δρακόντειο μνημόνιο» δεν ήταν κάτι άσχετο από τη σύμβαση, αντίθετα ήταν το «συνοδευτικό» της «αποικιοκρατικής», «παράνομης» και «αντισυνταγματικής» σύμβασης.     

 Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «απόρριψη» της «υποτέλειας» που συνεπαγόταν η δανειακή σύμβαση. Σήμερα επιλέγει τη «διαπραγμάτευση» με «γέφυρα» την παράταση της δανειακής. Αλλά θα επαναλάβουμε το ερώτημα όπως το θέσαμε και μέσα από την «Real News» της Κυριακής: Από πότε το πέρασμα από την υποτέλεια στην ανεξαρτησία γίνεται με «γέφυρα» την παράταση της «αποικιοκρατίας»;

ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΟΥ EUROGROUP

  Ας έρθουμε τώρα στο τι υπέγραψε η κυβέρνηση την περασμένη Παρασκευή στο «Eurogroup». Σύμφωνα με το Ανακοινωθέν που εκδόθηκε, η κυβέρνηση έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο στο οποίο τονίζεται ότι:

 α) Η παράταση της Δανειακής Σύμβασης «διέπεται από μια σειρά δεσμεύσεων» όπου πρώτη αναφέρεται  «η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της υπάρχουσας συμφωνίας». Για όσους – κάνουν ότι – δεν θυμούνται, η «υπάρχουσα συμφωνία» (επί των όρων της οποίας θα συνεχίσει να «αξιολογείται» και να «επιθεωρείται» η Ελλάδα) δεν είναι άλλη από τα δυο Μνημόνια που προηγήθηκαν, οι 400 εφαρμοστικοί νόμοι και τα 25.000 περίπου άρθρα των Μνημονίων.

 β) «…τα κεφάλαια που είναι διαθέσιμα ως απόθεμα του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα πρέπει να παραμείνουν δεσμευμένα (…). Τα κεφάλαια αυτά (….) μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών…». Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ η κυβέρνηση υπέγραψε ότι παραιτείται από τη θέση που ανέπτυξε ο κ.Τσίπρας στο λεγόμενο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» όταν έλεγε ότι η χρηματοδότηση του εν λόγω προγράμματος θα γινόταν σχεδόν κατά το ήμισυ από τα χρήματα που θα «αποδεσμεύονταν» από το ΕΤΧΣ.

 γ) «Συμφωνούμε επιπλέον ότι το ΔΝΤ θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο του». Επ’ αυτού και με δεδομένο το ρόλο του ΔΝΤ μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο σχόλιο.

  δ) «…οι ελληνικές αρχές υπόσχονται να χρησιμοποιήσουν με το βέλτιστο τρόπο τη συνεχιζόμενη διάθεση τεχνικής βοήθειας». Θυμίζουμε ότι οι Φούχτελ και οι Ράιχενμπαχ κυκλοφορούν στην Ελλάδα την τελευταία 5ετία ως επικεφαλής της λεγόμενης «τεχνικής βοήθειας»…

 ε) – παρακαλούμε την προσοχή σας: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα». Και στη συνέχεια: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται επιπλέον να διασφαλίσουν τα πρέποντα πρωτογενή πλεονάσματα ή τα οικονομικά έσοδα που απαιτούνται για τη βιωσιμότητα του χρέους σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012». Ούτε «διαγραφή» χρέους, λοιπόν, ούτε «κούρεμα», ούτε «λογιστικός έλεγχος», ούτε «διεθνής διάσκεψη», ούτε κιχ για το επαχθές, επονείδιστο και απεχθές βάρος του παράνομου χρέους που έχει γονατίσει τον ελληνικό λαό. Αντιθέτως: «Αδιαμφισβήτητη δέσμευση» ότι το χρέος θα πληρωθεί «πλήρως και έγκαιρα»! Αντιθέτως: Διαβεβαιώσεις ότι τα «πρωτογενή πλεονάσματα» θα πηγαίνουν όχι για την ανακούφιση του λαού αλλά – όπως και επί Σαμαρά – για την «βιωσιμότητα» ενός χρέους που, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ παραδεχόταν προεκλογικά, είναι «μη βιώσιμο».  

 στ) – παρακαλούμε την προσοχή σας: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από κάθε ανατροπή μέτρων ή μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές αυτές και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν αρνητικές συνέπειες στους δημοσιονομικούς στόχους (….) όπως αξιολογούνται από τους θεσμούς». Καμία «μονομερής» ενέργεια, λοιπόν, που θα ανατρέπει τις πολιτικές των Μνημονίων. Καμία δημοσιονομική κίνηση (πχ μέτρα προγράμματος Θεσσαλονίκης) που δεν θα έχουν την αξιολόγηση και την έγκριση των «θεσμών». Οπου «θεσμοί» η τρόικα. Αλλά που τώρα θα τη λέμε «θεσμούς». Και καμιά φορά… «θεσμοτρόικα».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 Πρώτο (και σε συνάφεια με τις τρεις Αρχές που καταγράψαμε στο προοίμιο του σημερινού άρθρου):

 Η Αριστερά, με όπλο την αλήθεια και το δίκιο, ή θα είναι η δύναμη της ρήξης, της σύγκρουσης και τελικά της ανατροπής των ταξικών δεσμών που καθυποτάσσουν το λαό στο σύστημα της κυριαρχίας των μονοπωλίων και των «θεσμών» τους ή θα είναι μια κατ΄ όνομα «Αριστερά» που - πέρα από καλές προθέσεις και «διαπραγματευτικά κλέη» - θα λειτουργεί ως διαχειριστής των υποθέσεων της ολιγαρχίας, την ώρα που θα επιδίδεται σε «αντιολιγαρχικές» ρητορείες. 

 Δεύτερο: Στις εκλογές υπερψηφίστηκε η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι μέσα στην ΕΕ, με «σεβασμό στις συνθήκες», σε συνεννόηση με τους «εταίρους», μέσα από διαπραγματεύσεις μαζί τους και χωρίς να αμφισβητείται το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται η Ελλάδα (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κλπ) μπορεί να υπάρξει ανατροπή του Μνημονίου και όλων όσα αυτό σημαίνει. Και επίσης ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας τα κατέχει η ελληνική και η διεθνής χρηματιστική ολιγαρχία, μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία, χωρίς εποπτείες, χωρίς «αξιολογήσεις», ότι μπορεί να υπάρξει ολόκληρη λαική περηφάνια και αξιοπρέπεια.

 Αλλά – ευτυχώς - οι εκλογές δεν σταματούν τη δυνατότητα των ανθρώπων να σκέφτονται και να αναστοχάζονται. Το ερώτημα επανατίθεται, λοιπόν:  Αυτός είναι ο δρόμος της εξόδου από τα Μνημόνια; Εδώ που «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητούνται»; Εδώ όπου τα μονοπώλια και οι «Αγορές» ελέγχουν τον πλούτο και ταυτόχρονα την οικονομία μιας χώρας;   

 Η θέση μας είναι γνωστή: Αυτός ο δρόμος, που ακολουθείται από συστάσεως του ελληνικού κράτους, με ή χωρίς «κυβερνήσεις της Αριστεράς», είναι ο δρόμος των αέναων και μάταιων θυσιών. Εδώ, είτε την κρίση, είτε την «ανάπτυξη», πάντα θα τις πληρώνουν οι καταπιεσμένοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι σκλάβοι της εργασίας, της ανεργίας και της βιοπάλης.

 Αλλά το ζήτημα δεν είναι η φενάκη της προσμονής να χαλαρώσει ο χαλκάς της αλυσίδας. Το ζήτημα είναι ο ελληνικός λαός να στηριχτεί στο ιστορικό του μεγαλείο, στην τεράστια εμπειρία του, στις αστείρευτες δυνάμεις του και να πορευτεί το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής των πλαισίων που τον αλυσοδένουν.

    Που σημαίνει:

·  Να αποδεσμευτεί από τους «θεσμούς» των Σόιμπλε.

· Να αρνηθεί να αναγνωρίσει ένα χρέος που δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει χίλιες φορές.

· Να πάρει στα χέρια τον παραγωγικό πλούτο του τόπου και πάνω σε αυτή τη βάση να οικοδομήσει την αναδημιουργημένη και «ελεύθερη Ελλάδα» στέλνοντας το μήνυμα της «πανανθρώπινης λευτεριάς» (όπως έλεγε το τραγούδι του ΕΑΜ και μιας και πολλοί θέλουν να μιλούν για το ΕΑΜ…)

 Οι τελευταίες εξελίξεις το επιβεβαιώνουν ακόμα μια φορά: Εκείνο που θα έχει να χάσει ο λαός μας ιχνηλατώντας αυτόν τον δρόμο θα είναι μόνο τις αλυσίδες του.        

Ζουγανελολουδοβικοχαρρυκλυννοφιλοσοφίες...

 Ζουγανελολουδοβικοχαρρυκλυννοφιλοσοφίες...

Αρκετές αντιδράσεις έφεραν οι πρόσφατες δηλώσεις του Μ. Γλέζου, προσωπικά την κριτική μου και την οπτική μου την έχω καταθέσει εκεί. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθώ στην κριτική που του ασκήθηκε από κάποιους "ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού" η οποία γίνεται από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά από τη δική μου. Έχουν ενδιαφέρον οι σχετικές δηλώσεις, διότι φανερώνουν και αντανακλούν τις απόψεις μιας μεγάλης μερίδας, μάλλον της κυρίαρχης, του χώρου της διανόησης και των τεχνών. Τις παραθέτω με την χρονική σειρά με την οποία υπέπεσαν στην αντίληψη μου και τις χρησιμοποιώ ως σημείο εκκίνησης για την ανάλυση που θα ακολουθήσει:

Χάρρυ Κλυνν:             

                                     
" Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Βλάπτεις, δυστυχώς, σοβαρά την Αριστερά σύντροφε, την τραυματίζεις, κι εκεί που είναι να σηκωθεί για να σταθεί στα πόδια της, μπανγκ-μπανγκ την ξαναρίχνεις στο χώμα. Κουράστηκαν οι πολίτες να ακούνε πόσο δίκαιο έχεις εσύ και πόσο άδικο έχουν οι άλλοι… Πόσο «ήρωας» είσαι εσύ και πόσο δεν είναι οι άλλοι. Ο κάθε αγωνιστής με τον τρόπο του, ήρωας είναι κι αυτός σύντροφε. Το λυπηρό είναι ότι αυτήν την καινούρια, τη σύγχρονη Αριστερά, την «κυβερνώσα» όπως την αποκαλούνε, όσο κι αν προσπαθήσεις δε θα μπορέσεις μάλλον να την κατανοήσεις… Λείπουν πολλοί κρίκοι από την αλυσίδα σου! Σαν Μικέλε σύντροφε… Η βάρκα πλέει προς την άλλη όχθη και οι συνομιλίες των συντρόφων ηχούν παράξενα στ’ αυτιά μας… Λόγια αλλόκοτα, ακαταλαβίστικα για ΄μας… Τη συνέχεια την ξέρεις, και το τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει, με όλο το συμβολισμό που εμπεριέχει, όταν είσαι μόνος σου, χωρίς την παρέα του ήρωα Γλέζου, κι αυτό το ξέρεις. Κακός σύμβουλος ο πολιτικός ναρκισσισμός σύντροφε. Ασφαλώς, έχεις τη γνώμη σου, αλλά καλά θα κάνεις να την κρατήσεις για τον εαυτό σου. Σε πληροφορώ, όμως, ότι αυτό το είδος των επικοινωνιακών «ακροβατισμών» δεν το έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ του 50%, ούτε και που το φοβάται… Αυτό μας έλειπε… Τα μόνα μπράβο που θα εισπράξεις στην προκειμένη περίπτωση, θα είναι από τα κατάλοιπα της Σαμαρικής ακροδεξιάς και τα χειροκροτήματα από κάποια αποστεωμένα κομουνιστοειδή κρουπούσκουλα που υπάρχουν, για να λένε μόνο ότι υπάρχουν. "

Στάσου μια στιγμή ρε Χάρρυ για να καταλάβω κι εγώ τι μας λες... εσύ δεν καταλαβαίνεις τα λόγια της κυβερνώσας, ηχούν παράξενα στα αυτιά σου, ακαταλαβίστικα, αλλά μας λες να τη στηρίξουμε; Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που σου συμβαίνει, απλά τώρα άλλαξες μετερίζι.

Και ποιός είσαι εσύ ρε φίλε που θα απαγορεύσεις στον, κατά τις δικές σου δηλώσεις, τεράστιο Γλέζο να πει τις απόψεις του, αυτά είναι φασιστικά πράγματα. Μήπως είναι τεράστιος όσο λέει αυτά που σου αρέσουν, δηλαδή όσο λέει ευχάριστα ψέματα, και "μικραίνει" όταν λέει άβολες αλήθειες(έστω και αν πίσω από τις άβολες αυτές αλήθειες υπάρχουν πονηρές σκοπιμότητες);

Για το τέλος ο Χάρρυ δεν χάνει ευκαιρία να χτυπήσει το ΚΚΕ, βλέπεις του χαλάει τη σούπα και δεν μοιράζεται την αισιοδοξία του για την νέα κυβέρνηση, έστω και αν ο ίδιος ομολογεί πως δεν την καταλαβαίνει.

Συνεχίζουμε με Γιάννη Ζουγανέλη:

"Σεβαστέ και αγαπημένε πατριώτη και αγωνιστή Μανώλη Γλέζο. ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα απ όλους μας οτι η πολιτική εκτός όλων των άλλων είναι και τέχνη του συμβιβασμού. Κάνε μας να χαρούμε με τις επιτυχίες μη μας γυρνάς πίσω. Κάνε να νοιωσουμε ακόμα λιγο την αξιοπρέπεια μας. Μην κατεβάζεις τη ψυχολογία. Άσε τον έλληνα να χαίρετε την επιστροφή του στη πολιτικοποίηση. Μη αδειάζεις Τους συναγωνιστές σου. Άσε να ελπίζουμε για να δημιουργήσουμε επιτέλους. Μην δίνεις τροφή σ αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε. Η πολυφωνία είναι καλή άμα φέρνει αρμονία και όχι διάλυση. ΕΣΥ σ όλη μου τη ζωή ήσουν πρότυπο και μέντορας για μενα. Μη με κανεις ν απορώ τωρα. Δες τον Τσίπρα δεν το εγγόνι σου που θέλει στοργή και αγαπη. Κι άμα εχεις να του πεις τιποτα πέστο στ αυτή μην το ακούσουν οι φαιδροί οι ασήμαντοι οι εθνικοί μειοδότες. Και μη ξεχνάς οτι καλώς αυτή τη νεανική προσωπικότητα εμπιστεύτικε ο λαός μας. Και είναι αυτός ο πολιτικός που ένωσε ετερόκλητες δύναμης της αριστεράς και όλοι τωρα έχουν φωνή. Ας παλέψουμε με συντροφικότητα ακόμα και τον ιδεολογικά αντίπαλο για να πάμε στη ζωή με αξίες. Μη βάζεις σπόρους εκει που δε θα φυτρώσει τιποτα. Ολα αυτά επειδή σ αγαπω."

Έλα ρε Γλέζο μη μας τη σπας τώρα, δηλαδή επειδή συμβιβαστήκαμε να μην μπορούμε να χαρούμε λίγο την αυταπάτη, μη γίνεσαι σπασαρχίδας. Εγώ δεν έχω πρόβλημα να λες ότι θέλεις παππούλη Γλέζο, μόνο την αλήθεια μην πεις, κράτησε τη για τον εαυτό σου, μη δίνεις τροφή στα κομμούνια τους εθνικούς μειοδότες(γιατί αυτούς εννοεί ο Ζουγα όταν λέει μη δίνεις τροφή σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε, τουλάχιστον οι πρόσφατες δηλώσεις του αυτό δείχνουν -παράρτημα 1). Γιατί βρε Γλέζο, αυτός ο άνθρωπος, το αγγόνι σου, ο Τσίπρας, ένωσε οοοοοοολη την αριστερά, εδώ ένωσε μαζί της και τη δεξιά στην αριστερά θα κολλούσε; Μιλάμε για εθνική παλιγγενεσία, πλην Λακαιδεμονίοις κομμουνιστάς, αλλά για κομμουνιστάς θα μιλάμε τώρα; Μη βάζεις σπόρους εκεί που δεν θα φυτρώσει τίποτα, ή και αν θα φυτρώσει θα φυτρώσει στη δευτέρα παρουσία, ζήσε το σήμερα, ζήσε την ευρωπαϊκή προοπτική, ζήσε ακόμη μια φορά την αλλαγή!
Δεν μας είπες Γιάννη, θες να γράφουμε το όνομα σου με ένα ν ή με δύο;

Και τέλος ο (Λου)Λουδοβίκος των Ανωγείων:

«Η Ιστορία σάς έχει τιμήσει και δικαίως, κύριε Γλέζο, αλλά αυτό που δηλώσατε, επιτρέψτε μου, είναι ένας ναρκισισμός που δεν αφορά κανέναν! Αφήστε τον κόσμο να ονειρευτεί μετά από τόσο καιρό την εθνική του περηφάνεια! Κρίνατε νομίζω με τόση βιασύνη και πιστέψτε με δεν διαφαίνεται πόνος στη δήλωσή σας»

Ρε Μάνο, ρε συ, μη δίνεις πόνο αγόρι μου, άσε τον ελληνικό λαό να χαρεί τα όνειρα που του πουλάει η κυβέρνηση της αριστεροδεξιάς... μην του λες την αλήθεια, δεν τον αφορά, άφησε τον να κοιμάται...

Συνοψίζοντας.

Από τις δηλώσεις των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα.

1) Προτιμάμε ένα ευχάριστο ψέμα από την άβολη αλήθεια, μη λέτε στον λαό άβολες αλήθειες, λέγετε του ψέματα με το τσουβάλι, κάντε τον να αισθανθεί θεός, τι και αν πέσει μετά από τα σύννεφα στα καρφιά της ΕΕ. Εν ανάγκη πρέπει φασιστικά - αλλά πάντα με τον δέοντα σεβασμό - να κλείσουμε το στόμα όποιου λέει τα πράγματα ως έχουν.

2) Μακριά από το ΚΚΕ, του σατανά, μην ακούτε τι λέει, είναι προδοτικό, αντεθνικό, απολιθωμένο!(εδώ εξαιρείται ο Λουδοβίκος, που τουλάχιστον στην επίμαχη δήλωση δεν κατηγόρησε για κάτι το ΚΚΕ, ενώ για τον Ζουγανέλη, μάλλον είναι καλύτερη η Χ.Α που είναι και πατριωτική στα μάτια του παρά το ΚΚΕ -παράρτημα 2-)

3) Υπάρχει και δηλώνεται ένας ισχυρός, στην καλύτερη περίπτωση εθνικισμός, για να μην πούμε τίποτα πιο βαρύ, στα λόγια και των τριών ανθρώπων των τεχνών.

4) Και οι τρείς ούτε λόγο δεν κάνουν για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων, ο ένας μάλιστα ομολογεί ότι δεν τις καταλαβαίνει καν, παρόλα αυτά μας καλούν να στηρίξουμε την κυβέρνηση που διαπραγματεύεται.

Το ζήτημα με όλους αυτού του τύπου τους "ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού" είναι ότι διαμορφώνουν(ή έστω ανακυκλώνουν) συνειδήσεις, και το κάνουν αναπαράγοντας το δικό τους τύπο συνείδησης ο οποίος είναι τίγκα στον ιδεαλισμό, τον κενό συναισθηματισμό, και τον ξερολισμό. Είναι πολλοί οι παράγοντες που οδηγούν στη διαμόρφωση αυτού του τύπου συνείδησης και αλληλοδιαπλεκόμενοι μεταξύ τους, αξίζει να αναφερθούμε συνοπτικά σε κάποιους από αυτούς. Καταρχήν η απομάκρυνση από την καθημερινή ζωή του απλού λαού, τα πραγματικά του προβλήματα, τις άδειες κοιλιές που όσες υποσχέσεις και αν τους δοθούν, όσο θετικά και αν τα δουν οι φορείς τους τα πράγματα, αυτές δεν γεμίζουν. Ύστερα είναι ο εγωκεντρισμός(από τον οποίο όντως δεν εξαιρείται ο Γλέζος, όπως σωστά επισημαίνουν οι άνθρωποι της τέχνης, απλώς παραλείπουν να κάνουν την αυτοκριτική τους), παράγωγο της αναγνωσιμότητας τους και της ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους ότι είναι τάχα ικανοί, εργατικοί, αυτοδημιούργητοι κλπ-παράρτημα 3. Αλλά δεν απολαμβάνουν μόνο αναγνωσιμότητα, απολαμβάνουν και κάποια οικονομικά οφέλη, κάποια σταθερότητα εντός του καπιταλιστικού συστήματος που τους "εξυψώνει" σε σχέση με τις ανώνυμες και πτωχευμένες μάζες. Ακόμα και αν αυτό δεν αποτελεί μια συνειδητή κατάσταση, ο τρόπος σκέψης της μερίδας αυτής της διανόησης έχει διαμορφωθεί σε βάθος χρόνου κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που ισχύουν στο καπιταλιστικό σύστημα[1], και έτσι κατά κάποιο τρόπο "κληρονομείται" όπως ακριβώς κληρονομείται και το μίσος σε μια βεντέτα και ας μη θυμάται κανείς από τους εμπλεκόμενους ποια ήταν η αιτία που την ξεκίνησε.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, και για ακόμη περισσότερους, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου των τεχνών θεωρεί ότι τα συμφέροντα της ταυτίζονται, ή είναι πιο κοντά, στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, άρα καθήκον έχουν να αναπαράγουν και οι ίδιοι κάποια απόχρωση της κυρίαρχης ιδεολογίας, λίγο αριστερότερη, λίγο δεξιότερη, λίγο ερεθιστική, έτσι ώστε να αγκαλιάζει ένα ευρύ φάσμα υποκειμένων. Και πιο στέρεα αυτό μπορούμε να το δούμε κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στον θεσμό της "πατρωνίας" που έχει τις ρίζες του πολύ πριν από τον καπιταλισμό. Δηλαδή το να χρηματοδοτείται ο καλλιτέχνης από τον εκάστοτε άρχοντα, τον βασιλιά, την εκκλησία, κάποιο τραπεζικό οργανισμό κλπ. Φυσικά κάποιες φορές ο τύπος της πατρωνίας δεν είναι τόσο ξεκάθαρος, μπορεί πάτρωνας να μην είναι άμεσα ένα πρόσωπο ή κάποιος οργανισμός, αλλά ένα κοινωνικό στρώμα, πχ μικρομεσαίοι-μικροαστοί, αυτοί δηλαδή που έχουν να πληρώνουν το αντίτιμο μιας παράστασης του Πανούση. Στην περίπτωση αυτή ο Πανούσης και ο κάθε Πανούσης είναι υποχρεωμένος να τους ικανοποιήσει με πράγματα συμβατά με την ιδεολογία τους και τον τρόπο που έχουν μάθει να σκέφτονται, έστω και αν μοιάζει να τα ντύνει με ένα μανδύα "αντισυμβατικότητας". Υπάρχει λοιπόν μια αλληλεπίδραση μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού του, μια αλληλεπίδρασή η οποία σκοπό έχει όχι να προχωρήσει προς τα εμπρός τις πολιτικές συνειδήσεις των συμμετεχόντων, αλλά να ανακυκλώσει μια κατάσταση, να εφησυχάσει, η ακόμα και να τους ωθήσει σε οπισθοδρόμηση.

Η άλλη πλευρά αυτού του ιδεαλισμού, είναι η αντιπάθεια για ότιδήποτε μπορεί να απειλήσει αυτόν τον κάπως προνομιακό τρόπο ζωής. Τα ρετάλια της διανόησης, διαισθάνονται ότι σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, που τα πράγματα θα αλλάξουν, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να γίνουν ένα με τη μάζα, να χάσουν την αναγνώριση τους και τα όποια προνόμια(παρότι θα έκαναν και σε εκείνες τις συνθήκες -του σοσιαλισμού- ότι περνά από το χέρι τους ή από την γλώσσα τους, που έχει μάθει να κολακεύει όταν πρέπει να βαρέσει και να βαρά όταν πρέπει να κολακεύσει, προκειμένου να τα διατηρήσουν τα εν λόγω προνόμια). Τους τρομάζει όμως και η ίδια η διαδικασία μετάβασης, διότι πρόκειται για μια βίαιη μετάβαση, επαναστατική, αστάθμητη, και σε τέτοιες συνθήκες ο κόσμος μάλλον δεν θα έχει πρώτη του προτεραιότητα να πηγαίνει στις ακριβές παραστάσεις του Πανούση και στις "αισθαντικές" μουσικές βραδιές του Λουδοβίκου. Επιπλέον, κάτω από επαναστατικές συνθήκες, όλοι θα κληθούν να διαλέξουν ξεκάθαρα και με το ποιούς θα παν και ποιούς θα αφήσουν ή εναλλακτικά να κουρνιάσουν στη φωλιά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που ικανοποιούνται με τις υποσχέσεις για ειρηνική βελτίωση των συνθηκών από μέσα(μέσα από την ΕΕ, που είναι κατά βάθος καλή, μέσα από το ΝΑΤΟ που μας βομβαρδίζει για το καλό μας, μέσα από το ΔΝΤ που κάνει οικονομία για πάρτη μας), και ας γνωρίζουν ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, στα παπάρια τους στο κάτω κάτω, δεν το έχουν οι ίδιο το ζόρι, ο λαός το έχει. Το αμάρτημα τους είναι ότι αυτόν τον λαό προσπαθούν να τον κάνουν να πιστέψει πως το σφαγείο μέσα στο οποίο είναι φυλακισμένος δεν είναι σφαγείο αλλά είναι η Ντύσνειλαντ.

Σταματάω εδώ γιατί το παράκανα με την έκταση του άρθρου...

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Παράρτημα 1, πρόσφατες δηλώσεις του Ζουγανέλη για το ΚΚΕ: " Θα χειροκροτήσω και θα αγωνιστώ γιά κάθε τι που θα είναι υπέρ των συμφερόντων του λαού. Και σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να καταλάβω, πώς το ΚΚΕ δεν συντάσσεται στον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ. Με όλο τον σεβασμό στο ΚΚΕ θεωρώ τη στάση του χυδαία και αναξιοπρεπή."(προφανώς ο Ζουγανέλης τρέφει για το Γλέζο τον ίδιο τύπο σεβασμού που τρέφει και για το ΚΚΕ)

Παράρτημα 2, απαλές δηλώσεις του Ζουγανέλη για την Χ.Α, συγκρίνετε τις με τα όσα είπε για το ΚΚΕ, έχουν παρθεί από την ίδια συνέντευξη:
" Πρέπει να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Να μην πετάμε στην πυρά κανέναν. Ακόμη και όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή κι έχουν αυτόν τον επιθετικό χαρακτήρα και τον αψύ λόγο. Πρέπει να πειστούν γιά την αλήθεια. Είναι κι αυτοί ΄Ελληνες. Σαφέστατα δεν έχω καμία ιδεολογική συγγένεια με τη Χρυσή Αυγή. Προς Θεού! Αλλά δεν τους πετάς αυτούς τους ανθρώπους βορά σε ένα σύστημα, το οποίο αλλοιώνει τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να μπούνε σε μία διαδικασία ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι βίας. ΄Εχουν τρομακτική όψη γιατί ξέφυγαν από τη μορφη τους. Συνεπώς πρέπει να δημιουργήσουμε ένα αρμονικό περιβάλλον, ώστε να ζήσουμε όλοι ειρηνικά."
Δεν έχει καμιά ιδεολογική συγγένεια με τη Χ.Α μας λέει ο Ζούγα, εγώ όμως παραθέτω 2 ακόμη 

αποσπάσματα από την ίδια συνέντευξη:

" Δεν είμαι ρατσιστής. Δεν μπορώ να είμαι όμως και αντι – “ Ελληνας. Πρέπει όμως να ισορροπήσουμε με τους αλλοδαπούς. Είναι αλήθεια ότι η χώρα δεν αντέχει άλλους αλλοδαπούς. Να βοηθήσουμε να επιστρέψουν στις χώρες τους με σχέδιο και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα."
" - Τι εύχεσαι σε ένα παιδί που γεννιέται σήμερα, τον Φεβρουάριο του 2015;
Να μην έχει εμπιστοσύνη στο παρελθόν. Να εμπιστεύεται από το παρελθόν μόνο τα στοιχεία της σοφίας. Να πάρει στα χέρια του την τύχη του. Να υπερασπίζεται την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο. Γιατί ο ελληνικός πολιτισμός είναι τεράστιος. Είναι ο θεμέλιος λίθος του δυτικού κόσμου."


Παράρτημα 3, πως ο αυτοδημιούργητος Ζουγα τα ψέλνει σε όλους εμάς τους τεμπέληδες:
" Δεν με ενδιαφέρει το προσωπικό μου βόλεμα. Εγώ τα κατάφερα με πολύ σκληρή δουλειά και το ξέρεις καλά αυτό, γιατί γνωριζόμαστε τριάντα χρόνια. Βιοπορίζομαι λοιπόν και δεν έχω παράπονο. Όμως το προσωπικό βόλεμα μας έφερε σε αυτή την κατάσταση. Είμαστε σε μία φάση που σιγά σιγά οι Έλληνες αρχίζουν και βγάζουν φτερά. Πρέπει να παράξουμε όλοι. Ας πούμε οι αγρότες να δουλέψουν, γιατί δεν δουλεύουν όλοι. Να παρατήσουν τα στριπτιζάδικα στην επαρχία που «έτρωγαν» τα δάνεια και τις επιδοτήσεις. Να μην περιμένουμε τα πάντα από το κράτος. Πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της υπευθυνότητας. Λίγοι Έλληνες δυστυχώς, είναι συνειδητοποιημένοι πολίτες."

Αύριο κατατίθεται η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων

 Αύριο κατατίθεται η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων

Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε υπερ της συγκεκριμένης πρότασης νόμου και αναμένουμε ... να κάνει ακριβώς το ίδιο και τώρα, ώστε να τελειώσει το μνημόνιο, όπως ακριβώς έχει δεσμευτεί προεκλογικά.

Η πρόταση νόμου όπως είχε κατατεθεί το 2012