8 Ιαν 2017

Ροκ ― μουσική και «τρόπος ζωής»

 Ροκ ― μουσική και «τρόπος ζωής»

Ο «βασιλιάς» του ροκ εν ρολ

Στο κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννηθήκαμε και πορευόμαστε συνηθίσαμε να βλέπουμε κατά καιρούς να ξεπετάγονται διάφορα είδωλα, στον αθλητισμό, στην τέχνη, στην πολιτική, ακόμα και στα γράμματα.
Πολλοί είναι αυτοί που τα πιστεύουν και τ’ ακολουθούν, ανάγοντάς τα σε σύμβολα λατρείας. Και ενώ θα περίμενε κανείς μετά από τόσα βήματα που έκανε ο άνθρωπος προς την κατάκτηση της γνώσης, να υπερνικάει την ανάγκη του για πίστη σε θεούς και «θεότητες», ακριβώς το ίδιο αυτό σύστημα ανακαλύπτει συνεχώς τρόπους και κάνει τα πάντα για να κρατάει τον άνθρωπο δεμένο με τις ανασφάλειες, τις αδυναμίες και τους φόβους του, για να μην ξυπνήσει και αμφισβητήσει ποτέ τον προορισμό που του έχουν εξασφαλίσει οι επιτήδειοι εκμεταλλευτές του ιδρώτα του και της ίδιας της ζωής του: να παραμένει ευάλωτος στην οικονομική και άλλων μορφών εκμετάλλευση.
Η επιτυχία του συστήματος είναι μεγαλύτερη όταν σε καιρούς κρίσης, όπως η σημερινή, καταφέρνει και αποσυμπιέζει ελεγχόμενα (τα είδωλα είναι μέρος της «βαλβίδας» αποσυμπίεσης) την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής, χωρίς κόστος για την τάξη των εκμεταλλευτών. Ο χτυπημένος από την κρίση, ο εξαθλιωμένος ή δυνάμει εξαθλιωμένος, απογοητευμένος και απελπισμένος, ακόμα και ο κάτοχος μόρφωσης είναι επιρρεπής να πιστέψει το παραμύθι, σε οποιαδήποτε μορφή και αν του σερβίρεται, παρά να αγωνιστεί για να ισχυροποιήσει τη θέση του απέναντι στους εκμεταλλευτές του. Πάνω σε αυτή την αδυναμία του πατάει το σύστημα και θολώνοντας τη σκέψη του, ευνουχίζει τη συνείδησή του και στο τέλος πατάει κυριολεκτικά και συνθλίβει και τον ίδιο· κάνοντάς τον, κάποιες φορές,  να νομίζει ότι εξεγείρεται ή ότι επαναστατεί κιόλας, ξεθυμαίνοντας την οργή του, όμως «άσφαιρα», διότι στην ουσία έχει γίνει, με τη συναίνεσή του,  ακίνδυνος, ασήμαντη απειλή για την κυρίαρχη τάξη και το σύστημα της εκμετάλλευσης.

(- Σάκηηηηηηη!!!)
Ο άνθρωπος δεν ―πρέπει να― έχει ανάγκη από είδωλα αλλά από πρότυπα, που θα του εμπνεύσουν αξίες και θα του μεταλαμπαδεύσουν ιδανικά και τη διάθεση να υπερασπίζεται το δικαίωμά του  να ζήσει σε μια κοινωνία όπου οι βασικές ανάγκες του θα είναι εξασφαλισμένες πριν ακόμα γεννηθεί. Για τις άλλες, τις πιο εσωτερικές του, θα του δίνει το σύστημα όλες εκείνες τις δυνατότητες και τις διεξόδους για να τις καλύψει, μέσα από την καλλιέργεια του νου και της ψυχής, και το δυνάμωμα των δεσμών του με τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Έχει σημασία το πώς πορευόμαστε, τελικά, αν αποδεχόμαστε τα είδωλα και ό,τι άλλο μας προσφέρει αυτό το σύστημα, ή χαράζουμε τις αντιστάσεις του ο καθένας πάνω σ’ έναν άλλο, όχι μοναχικό άλλα κοινό  δρόμο· αυτόν της πάλης για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας με τον άνθρωπο στο κέντρο της, παντού και πάντα, χωρίς είδωλα και, κυρίως, χωρίς την ανάγκη για είδωλα, τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία.
Με αφορμή τη γέννηση σαν σήμερα του «βασιλιά» του ροκ εν ρολ Έλβις Πρίσλεϊ, ενός ειδώλου παγκόσμιας εμβέλειας, του περασμένου αιώνα, που η λάμψη του όμως δεν έσβησε ακόμα, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν χρήσιμο να μεταφέρουμε στο διαδίκτυο ένα σχετικό με την εισαγωγή μας άρθρο. Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη (7/10/1982) και φέρει για υπογραφή τα αρχικά Γ.Μ. Αυτό που ξεχωρίζουμε στο άρθρο και θεωρούμε ότι το κάνει σημαντικό είναι η ανάδειξη του διαχωρισμού του ροκ ως είδος  μουσικής από το «φαινόμενο ροκ», τον «ροκ  τρόπο ζωής»· έναν τρόπο ζωής που το σύστημα δημιούργησε και φόρτωσε σαν ανάγκη σε εκατομμύρια νέους κυρίως σε ηλικία, για τους λόγους που περιγράψαμε και στην εισαγωγή μας. Αυτή τη διαφορά αρκετοί από τους καθοδηγητές μας την ίδια ακριβώς  εποχή στην ΚΝΕ δεν ήταν σε θέση να την κατανοήσουν και δεν δυσκολεύονταν να μοιράζουν «αφορισμούς» στα νεαρά κνιτάκια που ακούγαμε κομμάτια της ροκ μουσικής (πάντως όχι Έλβις) σχεδόν με το ίδιο πάθος που θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Το που «βόσκουν» σήμερα, ιδεολογικοπολιτικά, όλοι αυτοί, είναι βέβαια μια άλλη ιστορία…
Ροκ ― μουσική και «τρόπος ζωής»
Ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου ροκ; Δε θα επιχειρήσουμε την συστηματική του ανάλυση ― κάτι τέτοιο απαιτεί και χώρο πολλαπλάσιο από τον καθορισμένο και έρευνα και στοιχεία που θα κάλυπταν εξαντλητικά το θέμα. Θα προσπαθήσουμε απλά να επισημάνουμε σκιαγραφικά μερικές πλευρές του φαινομένου.
Και καταρχήν γιατί «φαινόμενο ροκ» και όχι ειδικά μουσική ροκ. Το ροκ «φαινόμενο» είναι γενικότερο, πλατύτερο από τη μουσική ροκ. Συνιστά μια συγκεκριμένη συμπεριφορά ― και όχι γενικά τρόπο ζωής ― ακόμα και μόδα στο ντύσιμο (εξάλλου ο όρος «ροκάς-άδες» που συχνά ακούγεται ανάμεσα στους νέους, καλύπτει περισσότερα πράγματα και δεν αναφέρεται μόνο στην αγάπη για τη συγκεκριμένη μουσική). Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και τα κριτήρια αξιολόγησης  και τοποθέτησης απέναντι στο ροκ σαν μουσική και στο ροκ σαν «φαινόμενο» δεν είναι τα ίδια, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Σήμερα προβάλλεται, με τρόπο μάλιστα επιτήδειο και παραπλανητικό, η άποψη ότι «το ροκ δεν είναι απλά ένα είδος μουσική, αλλά κυρίως ένας τρόπος ζωής». Ακόμα περισσότερο ότι είναι «μια κοινωνική διαμαρτυρία». μια προσπάθεια «ελευθέρωσης» από καθιερωμένα σχήματα, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά ηθικά, αξιών, κανόνων κλπ. Επομένως, λένε οι υποστηρικτές της άποψης, κάθε αρνητική ακόμη και επιφυλακτική στάση απέναντι στο ροκ δεν αποτελεί μόνο έκφραση οπισθοδρόμησης και κονφορμισμού, αλλά είναι αντιδραστική και στη μουσική πρόοδο και στον «αγώνα» για κοινωνική απελευθέρωση. Ας δούμε αναλυτικότερα το ζήτημα.
Αναφέρθηκε παραπάνω ότι το φαινόμενο ροκ συνιστά μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Μπορεί να ταυτιστεί η συμπεριφορά που συνοδεύει ένα συγκεκριμένο είδος μιας συγκεκριμένης τέχνης με την έννοια «τρόπος ζωής»; Η τελευταία έχει πλατύτερο περιεχόμενο από την πρώτη. Ο τρόπος ζωής είναι φαινόμενο συνθετότερο, με πολλές διαστάσεις και εκδηλώσεις· η συγκεκριμένη συμπεριφορά έχει χαρακτήρα ειδικό, μερικό. Η ταύτισή τους σημαίνει ότι περιορίζεται ο τρόπος ζωής σε μια μεμονωμένη εκδήλωσή του. Μπορεί αυτή η συμπεριφορά των «φανατικών» του ροκ να θεωρηθεί γενικά σαν ο «τρόπος του ζην» τους; Αν ναι, τότε η άρχουσα τάξη πέτυχε ένα μέρος από τον επιδιωκόμενο στόχο της: να καλλιεργήσει, σε ένα μέρος της νεολαίας ιδίως, τη «φιλοσοφία» του απομονωτισμού, του εγκλωβισμού σ’ ένα σχήμα συμπεριφοράς με σαφείς τάσεις για επιτήδευση και αρνητικότητα. Μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα κινδυνεύει από ουσιαστικές αμφισβητήσεις και προσπάθειες ανατροπής του καθεστώτος της. Λύση ιδανική για τη διατήρησή της. Και αυτός ο «τρόπος ζωής» που προτείνεται και πλασάρεται τι είναι; Η «φυγή» σε «κόσμους παραδεισένιους» με τα ναρκωτικά και η κατάληξη στην αθλιότητα, στο χάσιμο της αξιοπρέπειας, στο ζωώδες.

Ο "βασιλιάς" στη Γερμανία
Η εκμετάλλευση της τάσης του νέου να εκφράσει την ορμή που ξεχειλίζει από μέσα του και «η διοχέτευσή» της σε κανάλια που κάνουν αυτή την ορμή, που σ’ άλλη περίπτωση θα ήταν δημιουργική και ζωογόνα, παθητικότητα, «άρνηση για την άρνηση».
Το άλλο μέρος του επιδιωκόμενου στόχου της άρχουσας τάξης είναι να δημιουργήσει στη νεολαία την ψευδαίσθηση ότι η «προσήλωσή» της στο ροκ αποτελεί «κοινωνική διαμαρτυρία». Η τέχνη προβάλλεται σαν «ισοδύναμη’ με την κοινωνική πραγματικότητα και γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί η τελευταία στην πρώτη. Η τέχνη είναι κομμάτι της κοινωνικής πραγματικότητας, δεν ταυτίζεται μ’ αυτήν, με την πολυμορφία και τη δυναμική της. Το να τις ταυτίσουμε σημαίνει ότι αφαιρούμε από την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα αυτήν ακριβώς τη δυναμική πολυμορφία που τη χαρακτηρίζει. Σημαίνει ότι κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα, αυτονομούμε ένα κομμάτι της και στην περίπτωση του ροκ ένα κομματάκι αυτού του κομματιού, το απολυτοποιούμε και ζούμε μόνο μέσα στα πολύ στενά του πλαίσια. Η τέχνη μπορεί ν’ αποτελέσει μια μορφή διαμαρτυρίας και κριτικής της συγκεκριμένης κοινωνικής πραγματικότητας, η ιστορία της το έχει αποδείξει. Αρκεί να της είναι συνειδητό ότι η περιοχή της κοινωνικής πραγματικότητας είναι πολύ ευρύτερη από τη δική της και το κυριότερο, για να μπορέσει να διαμαρτυρηθεί, να κρίνει, να προτείνει, θα πρέπει να γνωρίζει το αντικείμενο αυτής της διαμαρτυρίας, της κρίσης και των προτάσεών της. Να γνωρίζει την πραγματικότητα που είναι μέρος της.

Ο "βασιλιάς" με τον πρόεδρο
Το ροκ, όχι τα ροκοειδή «εξαμβλώματα, σα μουσικό είδος κατέχει μιας αξιόλογη θέση στη σύγχρονη μουσική. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το παραβλέψει. Ούτε μπορεί να αρνηθεί τη δημιουργική χρησιμοποίηση στοιχείων του σε άλλα είδη μουσικής ― κάτι ανάλογο έγινε και με την τζαζ από συνθέτες σαν τον Στραβίνσκι, το Μιλώ, το Μαρτινού και τόσους άλλους, με θαυμάσια αποτελέσματα. Το «φαινόμενο» ροκ που κατασκευάζει «είδωλα», που περνάει έναν άθλιο τρόπο ζωής στη νεολαία, που χρησιμοποιείται σαν πρόφαση για κάποια «απελευθέρωση», η οποία στην πραγματικότητα οδηγεί στην πιο ανελέητη υποδούλωση, είναι στη βάση του αντιδραστικό. Είναι όπλο της άρχουσας τάξης, σε βάρος της νεολαίας. Όπλο εκμαυλισμού και αποπροσανατολισμού.
Ας θυμηθούμε το φαινόμενο Πρίσλεϊ . Όταν πρωτοεμφανίστηκε, φάνηκε να εκφράζει την αμερικανική νεολαία και την περίοδο του ψυχρού πολέμου και τις αμφισβητήσεις της. Όταν η νεολαία «δέθηκε» μαζί του, όταν έγινε μόδα το ντύσιμο και το χτένισμά του, τότε χρησιμοποιήθηκε από τον ιμπεριαλισμό. Παρουσιάστηκε σ’ εκείνες τις ανεκδιήγητες ταινίες σαν ο αντιπροσωπευτικός Αμερικάνος στρατιώτης από «ζάχαρη», που ξελογιάζει γαλλιδούλες, γερμανιδούλες κλπ και κάνει να φαίνεται «ανώδυνη» η αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία στην Ευρώπη. Μήπως κάτι τέτοιο δεν επιχειρείται και σήμερα με το ροκ που προβάλλεται σαν «τρόπος ζωής» και μάλιστα με το μανδύα του «προοδευτισμού»;
Γ.Μ.
Κυριακή 8 Γενάρη 2017.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ

 ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ



Ένας προσωπικός φίλος, που πίστευε στις «αξίες» του καπιταλιστικού συστήματος, αφηγείται ότι εγκαταλείπει τον αγώνα κατά των καρτέλ, παραδεχόμενος την ήττα του στη μάχη που έδωσε.
Τι να του πω;
 «ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ. ΤΟ ΚΑΝΩ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ. ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΨΥΧΙΚΗ ΠΙΕΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΝΗΚΕ. ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ.» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΛΩΡΑ

Στην ζωή μου ποτέ δεν ήμουν ρίψασπις. Έχω αγωνιστεί για πολλά πράγματα ακόμα και όταν όλα ήταν απέναντί μου. Αγωνιζόμουν και αγωνίζομαι για αυτά όταν πιστεύω ότι έχω δίκιο. Όταν όμως διαπιστώσω ότι έχω άδικο (αντικειμενικά ή υποκειμενικά) τότε σταματάω. Μια μεγάλη μάχη της ζωής μου είναι και η μάχη κατά του πιο βρόμικου συστήματος της διαπλοκής στην Ελλάδα, κατά των καρτέλ και των προστατών τους. Έμπλεξα άθελά μου όταν ένα «καρτελάκι» σχηματίστηκε στον χώρο που δούλευε η οικογένειά μου επί δεκαετίες, στα ξενόγλωσσα βιβλία. Το λέω «καρτελάκι» γιατί αυτοί έκλεψαν καμιά 100στη εκατομμύρια ευρώ μόνο από τους καταναλωτές, ψίχουλα μπροστά στους «αρχηγούς» (τρόφιμα, καύσιμα, δομικά υλικά, κατασκευές, σούπερ μάρκετ, τράπεζες κλπ). Η ανάγκη να αντισταθώ (μαζί με την οικογένειά μου) στα λαμόγια που αποφάσισαν να μας κλείσουν με παράνομες μεθόδους, με έφερε αντιμέτωπο με μια τρομακτική πραγματικότητα. Ο ατομικός αγώνας στην πορεία έγινε αγώνας κατά της διαπλοκής που διέλυε την Κοινωνία.

Στην πορεία ανακάλυψα από πρώτο χέρι την μεγάλη ληστεία. Μεγάλες ελληνικές και ξένες επιχειρήσεις είχαν στήσει καρτέλ παντού. Σε κάθε αγορά που ο Καταναλωτής είχε ανάγκη να προμηθευθεί τα αγαθά, ένα καρτέλ επικρατούσε. Είτε με αρχηγό την ισχυρή πολυεθνική που κατείχε δεσπόζουσα θέση, είτε με συνεννόηση των 4-5 κορυφαίων κάθε κλάδου. Παντού τα ίδια. Σκεφθείτε μόνο ότι την 10ετία 2000-2010 η Ελλάδα έκανε εισαγωγές 550 δις ευρώ, σε τιμές αγοράς. Σκεφθείτε τι μας λήστεψαν οι εταιρείες που έλεγχαν την αγορά και που μας χρέωναν 30%-50% παραπάνω από όσο έπρεπε λόγω έλλειψης ανταγωνισμού. Η ληστεία του Αιώνα, όχι SIEMENS και αηδίες.
Το τρομακτικό που διαπίστωσα από πρώτο χέρι ήταν ότι το γνώριζαν όλοι όσοι έπρεπε να πολεμάνε τα καρτέλ. Το γνώριζε η Επιτροπή Ανταγωνισμού, η πολιτική ηγεσία, οι δημοσιογράφοι, η δικαστική εξουσία. Το γνώριζαν φυσικά και οι καταναλωτές που πλήρωναν πανάκριβα τα προϊόντα πρώτης ανάγκης αλλά ήταν αδύναμοι (και αδιάφοροι) να αντιδράσουν.

Όσο έψαχνα έβρισκα. Και όσο έβρισκα το δημοσιοποιούσα. Πίστευα ότι αυτά που έβρισκα θα ενδιέφεραν τους διώκτες των εγκληματιών. Μα τι ανόητος που ήμουν τόσα χρόνια. Μου έκανε εντύπωση ότι εύκολα έβρισκα τις βρομιές τους. Δεν είχα καταλάβει ότι τις έβρισκα εύκολα γιατί δεν τους ένοιαζε να τις κρύβουν, αφού ήξεραν ότι το σύστημα θα τις θάψει.

Ας ξεκινήσουμε από την πολιτική ηγεσία. Τα καρτέλ είχαν τον πλήρη έλεγχο τους. Οι εγκληματίες με τις γραβάτες, είτε κατείχαν οι ίδιοι τα Μέσα (τηλεόραση, ράδιο, εφημερίδες) είτε με την διαφήμιση που έδιναν στα Μέσα τους έλεγχαν πλήρως. Είναι κοινό μυστικό ότι στις εκλογές οι μεγάλοι διαφημιζόμενοι έκλειναν θέσεις στα πάνελ για υποψηφίους βουλευτές που στήριζαν. Όταν σκας στα κανάλια 30-40 εκατομμύρια το χρόνο, βάζεις στα προεκλογικά πάνελ και την γιαγιά σου. Πρόσθεσε σε αυτά και το μαύρο μετρητό στους υποψήφιους βουλευτές και στα κόμματα της εξουσίας (Χριστοφοράκος: όλες οι μεγάλες εταιρείες έδιναν το 2% του τζίρου τους σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), έτσι οδηγηθήκαμε στο να ελέγχουν οι εγκληματίες των καρτέλ μεγάλο μέρος της Βουλής. Φυσικά παντού υπάρχουν οι εξαιρέσεις, όπως ο «τρελός Αχαιός»…. αλλά και διάφοροι άλλοι Βουλευτές κατά το παρελθόν, άνθρωποι που ήταν έτσι και αλλιώς στην μαύρη λίστα του συστήματος.

Οι δημοσιογράφοι ήθελαν να μιλήσουν, στην πλειοψηφία τους, αλλά δεν μπορούσαν. Όταν μιλάμε για καρτέλ μιλάμε για το συντριπτικό ποσοστό των διαφημιζομένων στα ΜΜΕ. Έχω συνεργαστεί με δεκάδες δημοσιογράφους για θέματα καυτά που στο τέλος δεν βγήκαν στον αέρα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ομολογώ. Τι γινόταν μετά στις εξαιρέσεις; Απειλές ότι αν ξαναβγεί σχετικό θέμα κόπηκε η διαφήμιση ή απευθείας κόψιμο της διαφήμισης προς συμμόρφωση. Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις απειλές ορισμένα ισχυρά Media Shops. Αυτά έπαιζαν τον ρόλο του νταβατζή για το βρόμικο σύστημα των καρτέλ. Θυμάμαι σε ένα έντυπο, όπως μου είχαν εκμυστηρευθεί, τους είπαν, όταν έμαθαν ότι ετοίμαζαν ένα σχετικό θέμα “αν θέλετε διαφήμιση τρεχάτε να σας την δώσει ο Φλωράς”. Δεν θα ξεχάσω επίσης μια δημοσιογράφο σε «αληθινή» εφημερίδα που μου τηλεφώνησε 15 Αυγούστου να μου ζητήσει επισταμένα «ένα θέμα για τα καρτέλ, ότι να ναι». Της έδωσα ότι ήθελε, το θέμα δεν μπήκε ποτέ, όμως μπήκε μια θαυμάσια ολοσέλιδη διαφήμιση εταιρείας τηλεπικοινωνιών με σοβαρή διαπλοκή στο σύστημα αυτό.

Για την Επιτροπή Ανταγωνισμού κάθε λόγος είναι περιττός. Πρόεδροι και μέλη διορισμένοι με κομματικά κριτήρια, επιλογές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από το 2003 έως σήμερα ο πρόεδρος. Έχει καταλογίσει πρόστιμα 490 εκ. ευρώ από το 2004 ως το 2014 και από αυτά έχουν εισπραχθεί μόνο 190 εκ. ευρώ Δηλαδή σκεφθείτε ότι τα καθάρματα που μας κατακλέβουν επί 15 χρόνια, από το 2000 και μετά, που έχουν ληστέψει από τις τσέπες μας δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, έχουν πληρώσει πρόστιμο μόνο 190 εκ. ευρώ Τιμωρεί τα λαμόγια με καθυστέρηση ετών (26 χρόνια καρτέλ κατασκευαστικών, 16 χρόνια Μπύρα, 20 χρόνια η μεγαλύτερη αλυσίδα τεχνολογίας) χαρίζοντας τους δισεκατομμύρια. Εξαιτίας της αδράνειάς της καταστράφηκαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις που τις συνέτριψαν τα καρτέλ.

Η προσπάθειά μου να αναδείξω τις αδυναμίες της Επιτροπής Ανταγωνισμού ήταν συστηματική επί χρόνια. Πίστευα ότι ενδιαφερόντουσαν αυτοί που έπρεπε. Τι ανόητα ρομαντικός που ήμουν. Όταν τελικά καταδικάστηκε αμετάκλητα η Επιτροπή Ανταγωνισμού και κατέβαλε 500.000€ στην εταιρεία μου επειδή καθυστέρησε αδικαιολόγητα, σχεδόν 4 χρόνια, να εξετάσει την καταγγελία μου (οδηγώντας την επιχείρηση σε πτώχευση), εκδικητικά (κατόπιν πολιτικής εντολής όπως έχει καταγραφεί σε επίσημα πρακτικά) μου έκανε αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση ζητώντας ως αποζημίωση το ίδιο ποσό, 500.000€!!! Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που το Κράτος στρέφεται κατά ενός πολίτη ζητώντας αποζημίωση για ηθική βλάβη από υποτιθέμενη συκοφαντία μέσω ενός προσωπικού blog. Φανταστείτε να κερδίσει το δικαστήριο, ο Ερντογάν μετά θα φαντάζει δημοκράτης μπροστά στην καταδίωξη των απλών πολιτών από το Ελληνικό δημόσιο, όπως αυτό εκφράζεται από την Ανεξάρτητη Αρχή.

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση επί χρόνια ήταν η απάθεια των Καταναλωτών. Όταν όλα τα επίσημα στοιχεία έδειχναν ότι πληρώναμε τα προϊόντα 40-60% ακριβότερα από χώρες με ίδιο εισόδημα με εμάς και σε ανάλογες τιμές με χώρες που ο βασικός μισθός ήταν διπλάσιος, οι Καταναλωτικές Οργανώσεις το μόνο που έκαναν ήταν να βγάζουν δελτία τύπου. Σε άλλες χώρες ένα τέτοιο φαινόμενο θα είχε ρίξει την Κυβέρνηση. Στην Ελλάδα σιωπή. Βρισίδια στο σπίτι μας γιατί δεν μας φτάνουν τα χρήματα για αγορές αλλά αντίδραση μηδενική.

Να μην ξεχάσω φυσικά και την στάση των επιχειρηματικών φορέων. Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Έχει κανείς απορία γιατί; Οι ισχυροί φορείς έχουν σαν βασικά μέλη τους τις εταιρείες που στήνουν όλες τις αγορές. Οι λιγότεροι ισχυροί φορείς εξαγοράζονται με διαφόρους τρόπους, βλ. Πχ τα προϊόντα τους σε μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ με προνομιακούς όρους. Φυσικά και οι πολιτικές σχέσεις των προέδρων παίζουν σημαντικό ρόλο.

Το δεδομένο για εμένα ήταν ότι η προηγούμενη Κυβέρνηση, και τα δυο κόμματα, ήταν ένα με το βρόμικο σύστημα της διαπλοκής. Περίμενα και περιμένω από την παρούσα Κυβέρνηση να δράσει ουσιαστικά. Γνωρίζω τι συμβαίνει. Το βρόμικο σύστημα προστατεύεται από μεγάλα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας, ιδίως από την πλευρά των δανειστών. Μην ξεχνάμε ότι αυτοί που μας ληστεύουν, στην πλειοψηφία τους είναι επιχειρήσεις που εδρεύουν στις χώρες τους σκληρού πυρήνα των δανειστών μας.

Όμως η προστασία του βρόμικου συστήματος από άλλες δυνάμεις δεν είναι ουσιαστικός λόγος να μην αλλάζει τίποτα. Ο νόμος περί ελεύθερου ανταγωνισμού έχει δεχθεί αστείες αλλαγές τα 2 τελευταία χρόνια. Η προσπάθεια της Κυβέρνησης επικεντρώθηκε στην μελλοντική αλλαγή προσώπων στην σύνθεση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, όταν λήξει η θητεία τους. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Σταθάκης (ο προηγούμενος) και Παπαδημητρίου (ο νυν) δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει να είσαι Υπουργός Ανάπτυξης αναφορικά με τα θέματα Ανταγωνισμού. Παρέδωσαν πλήρως την εθνική πολιτική στην ανίκανη και κομματική Επιτροπή Ανταγωνισμού. Δεν κατάλαβαν ότι αυτοί νομοθετούν στο όνομα του Ελληνικού λαού. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, τα λαμόγια των πολυεθνικών που καταχρώνται την δεσπόζουσα θέση τους να έχουν ως ποινική ευθύνη ένα αστείο χρηματικό πρόστιμο. Είναι αδιανόητο να μην τιμωρείται ποινικά σχεδόν ποτέ κανείς από τα λαμόγια που μας ληστεύουν, όταν για ευτελή αδικήματα ο Έλληνας πολίτης θα καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 5-10-20 μηνών. Για ένα αυθαίρετο κοτέτσι η ποινή μπορεί να φτάσει τους 12 μήνες, για μια ληστεία εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από μια πολυεθνική εις βάρος των καταναλωτών, η ποινή από το δικαστήριο 15.000€ πρόστιμο. Πρόστιμο που και αυτο δεν θα πληρωθεί ποτέ καθώς μπαίνουν συστηματικά στο αρχείο οι καταδίκες αυτές.

Μπορεί ο κ. Παπαδημητρίου να έχει υψηλό εισόδημα και να μην τον ενοχλεί μια τιμή 30% ακριβότερη στα τρόφιμα, όμως η πλειοψηφία του κόσμου μετράει τα 10λεπτα στην τσέπη του για να ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ. Ξέρετε όμως κ. Υπουργέ, στην Αμερική που ζήσατε, όταν στήσουν καρτέλ πάνε φυλακή (στην πράξη όχι στα λόγια) και τους τσακίζουν στα πρόστιμα. Δεν τους χαϊδεύουν όπως γίνεται στην Ελλάδα.

Πέρασα πολλά στην μάχη με το βρόμικο σύστημα. Έκτος την αγωγή της Επιτροπής Ανταγωνισμού (500.000€) μου έκαναν αγωγές τα μέλη του καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου ζητώντας μου 1.200.000€ για συκοφαντική δυσφήμηση. Οι ίδιοι τύποι που έχουν καταδικαστεί σε κάθε δικαστήριο ότι λήστευαν τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Προσπάθησαν όλοι τους να μου κλείσουν το στόμα με εξοντωτικές αγωγές.

Μου έριξαν λάσπη με τους τόνους. Η αιχμή του δόρατος η εφημερίδα με την μεγαλύτερη κυκλοφορία που έχει συνδέσει το όνομά της με ιδιοκτήτες που ξεπλένουν μαύρο χρήμα. Αυτούς που η Ντόρα έλεγε ότι “κάθε Κυριακή εκβιάζουν από την εφημερίδα τους επιχειρηματίες και πολιτικούς”. Τελείως τυχαία φυσικά ουδείς από αυτούς τιμωρείται τελικά παρότι διακινούν εκατομμύρια ευρώ σε σακούλες και τους σταματάνε στα σύνορα. Από άλλα σημαντικά ΜΜΕ, μεγάλα κανάλια, είχα την “τιμή” να είμαι στην μαύρη λίστα των προσκεκλημένων. Δεν το ήξερα ότι υπήρχε η λίστα αυτή έως ότου μου το επιβεβαίωσε δημοσιογράφος που εργαζόταν εκεί. Όταν ρώτησα με ποιο κριτήριο με έβαλαν στην Μαύρη λίστα μου είπε “μιλάς πολύ”.

Άλλοι «χρήσιμοι» φίλοι του συστήματος με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να σταματήσω γιατί οι «σκληροί ποινικοί στις φυλακές» για 5-10 χιλιάρικα μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό.
Κατά του καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου κέρδισα επτά δικαστήρια, δικαιώθηκα πλήρως. Και τι έγινε; Οι ποινές τους από τα ποινικά δικαστήρια μπήκαν στο αρχείο, δεν πλήρωσαν ούτε ένα ευρώ, από τα 20 εκ. Ευρώ πρόστιμο της Επιτροπής Ανταγωνισμού καταβλήθηκαν μόνο 2 εκ. Ευρώ. Καταλήστεψαν τους καταναλωτές, άνω των 100 εκ. Ευρώ, και δεν πλήρωσαν ουσιαστικά τίποτα. Σε αντίθεση με αυτούς, όσοι τα έβαλαν μαζί τους καταστράφηκαν.

Κατάλαβα λοιπόν ότι μάλλον εγώ κάνω λάθος και όχι όλοι όσοι αναφέρω παραπάνω. Μάλλον το σωστό σε μια Κοινωνία είναι να ληστεύουν τα καρτέλ του καταναλωτές, οι καταναλωτές να το γνωρίζουν και να μην τρέχει τίποτα. Το σωστό είναι να τα αρπάζουν κάποιοι τύποι και να κερδίζουν δισεκατομμύρια τα καρτέλ χωρίς ποτέ να τιμωρούνται. Το σωστό είναι η πολιτική ηγεσία να προτιμάει τις επενδύσεις των εγκληματιών, επιτρέποντας τους να κλέβουν τους Καταναλωτές. Αυτό προφανώς είναι το σωστό και όχι η ιδέα μου ότι η σωστή Κοινωνία θα πρέπει να έχει κανόνες στο επιχειρείν και να προστατεύει τους Καταναλωτές.

Εγκαταλείπω λοιπόν την μάχη κατά των καρτέλ. Το κάνω με βαριά καρδιά αλλά και με ανακούφιση. Πολλά χρόνια ψυχική πίεση χωρίς τελικά να νοιάζεται κανείς, από ότι φάνηκε. Λυπάμαι πολύ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΩΡΑΣ
*******
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ
Φίλε Γιώργο,
Είναι αδύνατο να σε φανταστώ να αποχωρείς από τη μάχη κατά των καρτέλ.
Νικημένο (προσωρινά) ναι μπορώ να σε φανατιστώ, αλλά ηττημένο ποτέ. Σε γνώρισα σαν άνθρωπο του συστήματος, που πίστευε στις αξίες του, τις υπεράσπιζε και θεωρούσε ότι μπορούν να λειτουργήσουν και να αποκαθάρουν την κοινωνία από τα «λαμόγια», όπως λες. Σε γνώρισα αγωνιστή, για τις δικές σου ιδέες και όχι προσκυνημένο.
Πάντα με ευγενικό τρόπο, όπως ταιριάζει σε κάποιον που έχει διαφορετική γνώμη και την πιστεύει αγνά, σου εξέφραζα τις αντιρρήσεις μου για τις αφέλειες και τις πίστεις σου. Το κράτος είναι «αυτό», σου έλεγα, κατ’ εικόνα και ομοίωση των παραγωγικών σχέσεων που κυριαρχούν (το κέρδος πάνω απ όλα, ακόμη και με αίμα και οι «αρχές» είναι μόνο μόστρα).
Σου είχα επισημάνει να μη τρέφεις ελπίδες για την Επιτροπή Ανταγωνισμού, όχι γιατί τη γνώριζα από μέσα μιας και ήμουν 3 χρόνια μέλος της, αλλά γιατί «έτσι είναι το σύστημα». Ήταν μόνο για διευθετήσεις μεταξύ καρτελ όχι για περιφρούρηση του πεθαμένου εδώ και ενάμισι αιώνα «ελεύθερου ανταγωνισμού» και σε έναν  καπιταλισμό που σήμερα διανύει το ιμπεριαλιστικό του στάδιο και τον βλέπουμε όχι μόνο να τα τσαλαπατάει όλα, αλλά και να μακελεύει ανοιχτά τον κόσμο για «ένα βαρέλι πετρέλαιο». Κανένας δεν θα ασχολούνταν με τους μικρούς και ηττημένους του οικονομικού ανταγωνισμού σαν εσένα, από αυτές τις Επιτροπές. Και κάποια μέτρα που λαμβάνουν, το διαπιστώνεις κι εσύ, είναι για το θεαθήναι ή για να πάρουν κομμάτι και οι άλλοι παίκτες (πχ όμιλος Μπ. Γκαίητζ)
Ήξερα καλά τι θα πει σύμφυση κράτους – μονοπωλίων που έστησαν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό και τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις (προμήθειες, κίνητρα, φοροαπαλλαγές, ΣΔΙΤ κ.α.) τις οποίες παρουσιάζουν σαν ανάπτυξη επενδύσεων ενώ είναι τζάμπα χρήμα, φοροαπαλλαγές, μοίρασμα αγορών, προείσπραξη κεφαλαίου (διόδια), παραχώρηση οικοπέδων και κέρδη προς τα καρτέλ και το χρηματιστικό κεφάλαιο. Τι να απορήσουμε δηλαδή που ο τάδε επίτροπος της ΕΕ ανέλαβε κάποιο πολυεθνικό τέρας και κάποιος διευθυντής άλλου πολυεθνικού τέρατος ανέλαβε επίτροπος ανταγωνισμού κλπ; Τι να πούμε για τα προγράμματα και τα ΚΠΣ που έγιναν εξαγωγή κεφαλαίων, τι να πούμε για τους φορολογικούς παράδεισους, τι να απορήσουμε για τη μικρή Ελλάδα που τα ζει όλα εξ αντανακλάσεως και κυρίως παραποιημένα προς το χειρότερο.
Εγώ δεν είχα καμία απορία για όλα αυτά γιατί τα διδάχτηκα πολύ καλά στα γνωστά «Πέτρινα Πανεπιστήμια», μιας και πήγα μόνο 6 χρόνια δημοτικό, την ώρα που υποτίθεται άλλοι σπούδαζαν «πραγματικές επιστήμες» στα πανεπιστήμια. Πραγματικές επιστήμες διδάσκονται και το Χάρβαρντ αλλά ούτε λέξη για την κρίση την ώρα που έρχονταν και ακόμη και το ΚΚΕ την περιέγραφε! Γιατί να το πουν; Είναι πολλά τα λεφτά, δεν καταλαβαίνεις; Όσο θυμάμαι τον χλευασμό που μου έκαναν όταν προδιέγραφα από το 1992 τι θα μας έρθει με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ή σε τι παγίδα θα οδηγήσει η άνοδος του χρηματιστηρίου, πριν ξεσπάσει η κρίση (γιατί τα γραπτά μένουν), τόσο θυμώνω με τους επιστήμονες και τους πολιτικούς και κρατικούς λειτουργούς που δήθεν με τις επιλογές τους θα έφερναν την ευτυχία και την ανάπτυξη.
Προσωπικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να παραδεχτώ ήττα και να τους προσκυνήσω. Άλλωστε ο δικός μου αγώνας δεν είναι ατομικός, είναι κοινωνικός τον άρχισαν άλλοι και θα τον συνεχίσουν άλλοι, ένας κρίκος που δεν έσπασε, είμαι στον αγώνα αυτόν και ξέρεις τι υπέφερα για να τον κρατήσω ψηλά.
Αυτά που γράφεις για τα καρτέλ, έπρεπε να τα δεις με τα μάτια σου για να τα καταλάβεις. Όμως αν κάποιος σου έλεγε, βρε Γιώργο αυτά έχουν καταγραφεί σε παγκόσμιο επίπεδο 100 χρόνια πριν (1917), πως θα σου φαινόταν;
Είχες την ατυχία να μη διαβάσεις το απλό βιβλίο του Λένιν  «Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού». Και δεν κάνω εδώ προπαγάνδα, ξέρω και σέβομαι τις απόψεις σου, θέλω μόνο να πω πόσο καλά είχε περιγράψει την κατάσταση 100 χρόνια πριν.
Ελάχιστα αποσπάσματα από το βιβλίο θα σου δώσουν μια γεύση. Και θα δείξουν πόσο μπροστά είναι κάποιες σκέψεις που ο «σύγχρονος κόσμος» μας τις παρουσιάζει για ξεπερασμένες, αναχρονιστικές κλπ. Κι όμως, αυτοί είναι πιο πίσω και από 100 χρόνια!
Το μυστικό δεν είναι η εξυπνάδα του Λένιν και του κάθε Λένιν, ούτε πολύ περισσότερο η ανύπαρκτη ικανότητα… αστρολογικής πρόβλεψης. Το μυστικό είναι η γνώση των νομοτελειών του συστήματος μέσα από τις οποίες προδιαγράφεται αυτό που θα συμβεί σαν από αυτό που άλλοι μας το λένε «μονόδρομο» Μόνο που βλέπει τα πραγματικά και όχι τα παραπλανητικά.
Στέργιος 


Αποσπάσματα από το βιβλίο 
 Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ (1)
 ….Τα καρτέλ κλείνουν συμφωνία γιά τούς όρους πώλησης, για τίς προθεσμίες πληρωμής κ.ά. Μοιράζονται μεταξύ τους τις περιοχές πώλησης. Καθορίζουν την ποσότητα των προϊόντων πού πρέπει νά παραχθούν. Κανονίζουν τίς τιμές. Κατανέμουν τά κέρδη άνάμεσα στίς διάφορες επιχειρήσεις κτλ.
(…)
‘Ο άριθμός των καρτέλ στη Γερμανία ύπολογιζόταν σέ 250 περίπου τό 1896 καί σε 385 τό 1905, καί συμμετείχαν σ ’αύτά πάνω-κάτω 12 000 επιχειρήσεις*. "Ολοι όμως παραδέχονται ότι οί άριθμοί αύτοί παρουσιάζονται πολύ μειωμένοι.
(…)
Στίς 'Ενωμένες Πολιτείες τής Βόρειας ’Αμερικής ό άριθμός των τράστ ύπολογιζόταν τό 1900 σέ 185 καί τό 1907 σε 250.  Η άμερικανική στατιστική χωρίζει όλες τις βιομηχανικές επιχειρήσεις σέ επιχειρήσεις πού άνήκουν σέ χωριστά άτομα, σέ εταιρίες καί ενώσεις. Στίς τελευταίες άνήκαν τό 1904 τά 23,6% καί τό 1909 τά 25,9%, δηλαδή πάνω άπό τό ένα τέταρτο του συνολικού άριθμοϋ των επιχειρήσεων. Στις επιχειρήσεις αύτές εργάζονταν τό 1904 τά 70,6% των εργατών καί τό 1909 τά 75,6%, δηλ. τά τρία τέταρτα τού συνολικού άριθμού των εργατών…
(…)
Στα χέρια των καρτέλ καί των τραστ συγκεντρώνονται συχνά τά επτά ώς όκτώ δέκατα όλης τής παραγωγής ένός δοσμένου κλάδου τής βιομηχανίας.
(…)
Ο γερμανός οικονομολόγος Κέστνερ αφιέρωσε ειδικό έργο στήν «ΠΑΛΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΑΡΤΕΛ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΡΤΕΛ ΕΤΑΙΡΙΕΣ», ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΑ ΚΑΡΤΕΛ. Τό εργο αύτό τό ονόμασε «ό εξαναγκασμός για οργάνωση», ενώ θά επρεπε νά μιλάει, αν δέν θέλει φυσικά να έξωραΐσει τόν καπιταλισμό, γιά εξαναγκαστική ύποταγή στις ενώσεις τών μονοπωλητών. Θά είναι διδακτικό νά ρίξουμε μια ματιά εστω καί μόνο στήν άπαρίθμηση τών μέσων τής σύγχρο­νης, νεότατης, πολιτισμένης πάλης γιά «οργάνωση», στην οποία καταφεύγουν οί ενώσεις τών μονοπωλητών: 1) στέρηση τών πρώτων ύλών («... είναι μιά άπό τίς σπουδαιότερες μεθόδους γιά τήν εξαναγκαστική προσχώρηση στό καρτέλ»)· 2) στέρηση τών εργατικών χεριών μέ τίς «συνεργασίες» (δηλαδή μέ συμφω­νίες τών καπιταλιστών μέ τίς έργατικές ένώσεις, γιά νά πιάνουν οί εργάτες δουλιά μόνο σέ έπιχειρήσεις πού άνήκουν στο καρτέλ)· 3) στέρηση τού εφοδιασμού' 4) αποκλεισμός άπό την αγορά κατανάλωσης* 5) συμφωνία μέ τόν άγοραστή νά έχει εμπορικές σχέσεις αποκλειστικά μέ τά καρτέλ* 6) σχεδιασμένη μείωση τών τιμών (γιά τήν καταστροφή τών «έξωκαρτελικών», δηλαδή τών επιχειρήσεων πού δεν υποτάσσονται στούς μονοπωλητές, ξοδεύονται εκατομμύρια γιά νά πωλούνται επί ορισμένο χρονικό διάστημα τά εμπορεύματα σέ τιμές κάτω άπό τό κόστος. Στή βιομηχανία τής βενζίνης ύπήρξαν παραδείγματα μείωσης τών τιμών άπό 40 σέ 22 μάρκα, δηλαδή σχεδόν στό μισό!)· 7) στέρηση τής πίστωσης  8) κήρυξη μποϋκοτάζ.
(…)
Δέν έχουμε πιά μπροστά μας τήν πάλη τού συναγωνισμού τών μικρών καί τών μεγάλων, τών τεχνικά καθυστερημένων και των τεχνικά προοδευμένων επιχειρήσεων. ’ΈΧΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ  ΤΟ ΠΝΙΞΙΜΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΠΩΛΗΤΕΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ, ΣΤΟ ΖΥΓΟ ΤΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΟΥΣ.
(…)
Νά  πώς άντανακλαται τό προτσές αυτό στή συνείδηση ένός άστού  οικονομολόγου:
«’Ακόμη καί μέσα στή σφαίρα τής καθαρά οικονομικής  δραστηριότητας - γράφει ό Κέστνερ - γίνεται μιά ορισμένη  μετατόπιση από τήν εμπορική δραστηριότητα, με τήν προηγούμενή της έννοια, στήν όργανωτικο-κερδοσκοπική. Τή μεγαλύτε­ρη επιτυχία δέν τήν έχει ό έμπορος πού, στηριζόμενος στήν τεχνική καί εμπορική του πείρα, ξέρει νά υπολογίζει καλύτερα  τίς ανάγκες των πελατών καί πού είναι σέ θέση νά βρίσκει καί,  μπορεΐ νά πει κανείς, νά «θέτει σέ ενέργεια» τή ζήτηση, ή οποία  βρίσκεται σέ ύπολανθάνουσα κατάσταση, ΑΛΛΑ Η ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ  ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ (;!), πού είναι σέ θέση νά ύπολογίζει από πρίν ή  έστω καί νά προαισθάνεται μόνο τήν οργανωτική ανάπτυξη καί  τή δυνατότητα ορισμένων σχέσεων ανάμεσα στις ξεχωριστές  έπιχειρήσεις καί στίς τράπεζες...».
 (…)
Θά  δούμε παρακάτω πώς «πάνω σ’ αύτή τή βάση» ή μικροαστική -  άντιδραστική κριτική τού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού ονει­ρεύεται τήν επιστροφή  προς τά πίσω, προς τόν «έλεύθερο», «ειρηνικό», «τίμιο» συναγωνισμό.
 (...)
Οί μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, τά καρτέλ, τά συνδικάτα, τά τράστ, μοιράζουν μεταξύ τους πρίν άπ’ όλα την εσωτερική αγορά, κατακτώντας περισσότερο ή λιγότερο ολο­ κληρωμένα τήν παραγωγή τής δοσμένης χώρας. Στίς συνθήκες όμως τού καπιταλισμού ή εσωτερική αγορά συνδέεται αναπό­φευκτα μέ τήν έξωτερική. O καπιταλισμός από καιρό εχει δημιουργήσει τήν παγκόσμια άγορά. Και στό μέτρο πού αναπτυσσόταν ή εξαγωγή κεφαλαίου καί άπλώνονταν μέ κάθε τρόπο οί εξωτερικές καί οί αποικιακές σχέσεις καί οί «σφαίρες έπιροής» των πιό μεγάλων μονοπωλιακών ενώσεων, τά πράγμα­ τα τραβούσαν «φυσιολογικά» προς την παγκόσμια συνεννόηση ανάμεσα τους, προς τή δημιουργία διεθνών καρτέλ.
(…)
Καί νά, τό 1907 άνάμεσα στό άμερικανικό καί τό γερμανικό τραστ υπογράφτηκε συμφωνία γιά τό μοίρασμα του κόσμου. * Ο συναγωνισμός παραμερίζεται. Η «Γενική Ήλεκ. Εταιρία» (G.E.C.) «παίρνει» τίς Ενωμένες Πολιτείες καί τόν Καναδά. Στή «Γενική Εταιρία ’Ηλεκτρισμού» (A.E.G.) «πέφτουν» ή Γερμανία, ή Αύστρία, ή Ρωσία, ή ’Ολλανδία, ή Δανία, ή ’Ελβετία, ή Τουρκία καί τά Βαλκάνια. ’Ιδιαίτερα - φυσικά μυστικά - σύμφωνα ύπογράφτηκαν σχετικά μέ τίς «εταιρίες- θυγατέρες», πού διεισδύουν σέ νέους κλάδους τής βιομηχανίας καί σέ «νέες», τυπικά άκόμη άμοίραστες χώρες. Καθορίστηκε ή αμοιβαία ανταλλαγή των εφευρέσεων καί τής πείρας*.
(…)
Εξαιρετικά διδακτική είναι έπίσης ή ιστορία του σχηματι­ σμού του διεθνούς καρτέλ σιδηροτροχιών. Γιά πρώτη φορά τά άγγλικά, τά βελγικά καί τά γερμανικά έργοστάσια σιδηροτρο­χιών άποπειράθηκαν νά ιδρύσουν τέτιο καρτέλ τό 1884 ήδη, τον καιρό πού οί δουλιές τής βιομηχανίας σημείωναν τή μεγαλύτερη πτώση. Συμφώνησαν να μή συναγωνίζονται αναμεταξύ τους στήν έσωτερική άγορά τών χωρών πού συμμετείχαν στη συμφωνία καί νά μοιράσουν τίς εξωτερικές άγορές μέ την παρακάτω άναλογία: * Αγγλία 66%, Γερμανία 27% καί Βέλγιο 7%. 'Η * Ινδία είχε παραχωρηθεϊ ολοκληρωτικά στήν 'Αγγλία. Ενάντια σέ μιά άγγλική έταιρία πού είχε μείνει εξω άπό τη συμφωνία διεξήχθηκε κοινός πόλεμος, πού τά δξοδά του καλύπτονταν άπό όρισμένο ποσοστό τών κοινών πωλήσεων.
Στίς άρχές τού 1904 ιδρύθηκε τό συνδικάτο ατσαλιού στη Γερμανία. Τό Νοέμβρη τού 1904 άνασυστήθηκε τό διεθνές καρτέλ σιδηροτροχιών μέ τήν παρακάτω άναλογία: "Αγγλία 53,5%, Γερμανία 28,83% Βέλγιο 17,67%. ’Αργότερα προσχώρη­σε ή Γαλλία μέ 4,8% γιά τόν πρώτο χρόνο, 5,8% γιά τό δεύτερο καί 6,4% γιά τόν τρίτο χρόνο, τά ποσοστά αύτά ύπολογίζονται πάνω άπό 100%, δηλαδή μέ βάση τό συνολικό ποσό 104,8% κτλ. Τό 1905 προσχώρησε τό «Τράστ άτσαλιού» τών Ενωμένων Πολιτειών (ή «Έταιρία άτσαλιού»), κατόπι ή Αύστρία καί ή Ισπανία. «Τότε - εγραφε ο Φόγκελσταϊν τό 1910—τό μοίρασμα του κόσμου τέλειωσε καί οί μεγάλοι καταναλωτές και πρώτ’άπ’δλα οί κρατικοί σιδηρόδρομοι - μιά καί ό κόσμος εχει πιά μοιραστεί χωρίς νά παρθούν ύπόψη τά συμφέροντα τους - μπορούν νά κατοικούν, όπως ό ποιητής, στούς ουρανούς τού Δία»*.
(…)
Το  μονοπώλιο ξεπήδησε από τή συγκέντρωση της παραγωγής σέ μιά πολύ υψηλή βαθμίδα τής ανάπτυξής της. Είναι οι μονοπωλιακές ενώσεις τών καπιταλιστών, τά καρτέλ, τά συνδικάτα, τά τράστ. Είδαμε τί τεράστιο ρόλο παίζουν αυτά στή σύγχρονη οικονομική ζωή. Στις αρχές τού 20ού αιώνα άπόκτησαν απόλυτη ύπεροχή στίς προηγμένες χώρες, καί αν τά πρώτα βήματα στό δρόμο τής καρτελοποίησης εγιναν νωρίτερα στις χώρες μέ ύψηλούς προστατευτικούς δασμούς (Γερμανία, ’Αμερική), στήν ’Αγγλία μέ τό σύστημά της τού έλεύθερου εμπορίου παρουσιάστηκε απλώς λίγο αργότερα τό ϊδιο ακριβώς βασικό γεγονός - γέννηση τών μονοπωλίων από τή συγκέντρωση της παραγωγής.

Για την αντιπαράθεση Πλεύσης Ελευθερίας-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αριστερή σαπίλα

 Για την αντιπαράθεση Πλεύσης Ελευθερίας-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αριστερή σαπίλα



Πληθαίνουν τις τελευταίες μέρες οι ανακοινώσεις και τα άρθρα στο διαδίκτυο για την αντιπαράθεση της Πλεύσης Ελευθερίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά από τις καταγγελίες της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Και φουντώνει και η κουβέντα στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου. Το «αστυνομικό» μέρος της υπόθεσης είναι παντελώς αδιάφορο: η υπόθεση αυτή δεν έχει καμία σχέση με τους εργαζόμενους που έχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούν από τις αριστερές λασπομαχίες και ανθρωποφαγίες. Είναι όμως άλλο ένα παράδειγμα των γενικότερων χαρακτηριστικών αυτών των χώρων που, σε τελευταία ανάλυση, οφείλεται και στην πολιτική τους γραμμή και ταξική βάση. Συγκεκριμένα:
Όλοι γνωρίζουν ότι το μόρφωμα της «Πλεύσης Ελευθερίας» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα  απόκομμα του ΣΥΡΙΖΑ, απόκομμα δεξιάς σοσιαλδημοκρατικής κοπής, συγκροτημένο κατά βάση γύρω από την ηγεσία του, με συμπλήρωμα έναν αριστερό αντιμνημονιακό λόγο που δεν έχει, όπως δεν είχε και ποτέ, καμία συγκεκριμένη πρόταση για το εργατικό και λαικό κίνημα. 

Όπως και σε κάθε αστική πολιτική συγκρότηση, αυτή η έλλειψη συμπληρώνεται γύρω από την αρχηγό και την ηγεσία και τις ατέλειωτες ιστορίες της «δικαίωσης», της «προδοσίας», των «κέντρων» κλπ. Ένας τυπικός τρόπος άσκησης αστικής πολιτικής που είναι λάθος να αποδίδεται μόνο στα προσωπικά χαρακτηριστικά της προέδρου της Πλεύσης, αν και είναι αλήθεια ότι εδώ αυτά τα χαρακτηριστικά δημιουργούν ακραίες εκδοχές αυτού του μοντέλου. Τα ίδια όμως ακούγαμε και για τον ηγέτη Τσίπρα που μας «πρόδωσε» η και για άλλους αμετακίνητους μονιμάδες  της αριστερής παραγοντικής τσάρκας, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς με τις «αποκαλύψεις» σε μηναία βάση τέτοιων αντιπαραθέσεων: είναι τρόπος παρέμβασης.
Από την άλλη πλευρά, όλοι γνωρίζουν επίσης ότι στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά- και στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ιδιαίτερα-επικράτησε, κεντρικά αλλά και ανά περίπτωση, μια γραμμή «πολιτικής συνέχειας» με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια λογική παρέμβασης στην αριστερή στροφή που υποτίθεται ότι εξέφραζαν τα εκλογικά ποσοστά του. Αυτή η γραμμή ντύθηκε και μια αντίστοιχη λογική, το «μεταβατικό πρόγραμμα» (μια αριστερή εκδοχή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή), το οποίο υποτίθεται ότι θα επέβαλε το κίνημα σε μια αριστερή κυβέρνηση. Είναι γνωστό επίσης πώς αυτός ο χώρος αντιμετώπισε το ΚΚΕ και γενικότερα όσους έδειχναν το αυτονόητο, ότι αυτή η γραμμή δεν είχε καμία βάση και λογική, παρά μόνο να δικαιολογήσει τον τυχοδιωκτισμό διάφορων παραγόντων της αριστεράς: σεχταρισμός, «δευτέρα παρουσία» κλπ.
Απόρροια ακριβώς αυτής της γραμμής ήταν το φαινόμενο διάφορων αντικαπιταλιστών παραγόντων που όποια πέτρα και να σήκωνες τους έβρισκες από κάτω: κανάλια, ραδιοσταθμοί τύπου «Κόκκινο», περιοδικά, εκδόσεις κλπ, όλα από κοινού με μέλη η υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του «αντισεχταρισμού» και της αριστεράς. Ήταν λοιπόν απολύτως αναμενόμενο αλλά και λογικό να βρεθούν-ακόμα και αν δεν έφταιγαν- στο επίκεντρο αντιπαραθέσεων αυτού του χώρου και των διασπάσεων του. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο μέλλον θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες λασπομαχίες.
Πιο απλά: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τoν τρώνε οι κότες.
Ας βγάλουν τα συμπεράσματα τους όσα ταξικά στοιχεία έχουν απομείνει σε αυτούς τους χώρους.
γράφει η Κατερίνα Μαργαρίτη
αναδημοσίευση από Εργατικό περιοδικό Praxis
Πηγή theradicalmarxismproject.wordpress.com

Τα «κρίσιμα σταυροδρόμια» του κεφαλαίου και η κυβερνητική προπαγάνδα...

Τα «κρίσιμα σταυροδρόμια» του κεφαλαίου και η κυβερνητική προπαγάνδα...

«Είμαστε περήφανοι που η μικρή Ελλάδα δείχνει στην Ευρώπη το δρόμο των αξιών, σε αντίθεση με το δρόμο του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και των κλειστών συνόρων. Ξέρουμε ότι αυτός ο δρόμος, ο μοναδικός δρόμος για την Ενωμένη Ευρώπη, είναι δύσκολος. Εχει εμπόδια. Εχει ορκισμένους αντιπάλους. Τις δυνάμεις που τροφοδοτούν την ακροδεξιά και τον απομονωτισμό. Τις δυνάμεις της διαρκούς λιτότητας. Εκείνες ακριβώς τις δυνάμεις που οδήγησαν την Ευρώπη στα σημερινά αδιέξοδα. Αλλά παράλληλα γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι αν οι λαοί είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι, μπορούν να υπερβούν και τις πιο μεγάλες δυσκολίες».
Αυτά έλεγε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, σε μια νέα εκδοχή του παραμυθιού περί της «ΕΕ που αλλάζει», ενώ 10 μέρες πριν, από την Κρήτη, έλεγε πως «οι φωνές για αλλαγή δυναμώνουν. Και δυναμώνουν και χάρη στη δική μας στάση και τις δικές μας πρωτοβουλίες».
Η νέα εκδοχή του παλιού παραμυθιού...
Το συγκεκριμένο «αφήγημα» της ΕΕ που μπορεί τάχα να αλλάξει προς φιλολαϊκή κατεύθυνση έχει με επιμέρους διαφοροποιήσεις χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να καλλιεργήσει αυταπάτες και φρούδες ελπίδες που στοίχισαν πανάκριβα στο λαό. Τώρα, σε νέα πλέον φάση, ξανασερβίρεται γαρνιρισμένο με ολίγο από εξελίξεις που μπορεί να επιφέρουν οι εκλογικές αναμετρήσεις του επόμενου διαστήματος στην ΕΕ αλλά και όσες έχουν μεσολαβήσει, πότε ως «φόβητρο» και πότε ως «ευκαιρία», με σταθερό πάντα στόχο τη στράτευση του λαού στην επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Στη νέα αυτή εκδοχή η κυβερνητική προπαγάνδα καλεί τον ελληνικό λαό να υπομείνει τις κάθε είδους θυσίες, να αποδεχτεί ως «δεδομένα» όλα τα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα που μονιμοποιούνται και όλα τα επόμενα που έχουν συμφωνηθεί ή παζαρεύονται ακόμα στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης», προσβλέποντας σε μια «αλλαγή συσχετισμών» στην Ευρώπη και μια «οικοδόμηση συμμαχιών», ικανή να βρει το «σημείο ισορροπίας» ανάμεσα στους διαγκωνισμούς ΕΕ - ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ, και έτσι ικανή να ανοίξει το δρόμο σε μέτρα ρύθμισης της αποπληρωμής του μεγάλου κρατικού χρέους και σε πρόσβαση στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
Αυτό, λέει η σχετική φιλολογία της κυβέρνησης σχετικά με την προσπάθεια που κάνει για πρόσβαση των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων σε φτηνότερο χρήμα και στα υπόλοιπα μέτρα στήριξης της κερδοφορίας τους, είναι το στοιχείο που μπορεί να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάκαμψη και ως εκ τούτου προϋπόθεση για την ανάκαμψη των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ώστε ο λαός «να φτάσει στο ξέφωτο», όπως έλεγε και στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός.
Τίποτα πιο ψευδές. Οχι μόνο γιατί η καπιταλιστική ανάκαμψη έχει ως προϋπόθεση την τσακισμένη από τα μέτρα εργατική τάξη, την ένταση της εκμετάλλευσης και την ισοπέδωση συνολικά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά και γιατί οι αλλαγές και ανακατατάξεις που επικαλούνται, φέρουν τη σφραγίδα των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που εξ ορισμού είναι εχθρικές στα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Αλλαγές με κινητήρα τις ενδοαστικές συγκρούσεις...
Μια ματιά στις αλλαγές που επικαλείται η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλαγές που συντελούνται εδώ και πολλά χρόνια, αρκεί για να επιβεβαιώσει ότι κάθε άλλο παρά φιλολαϊκός είναι ο χαρακτήρας τους.
Να πώς περιγράφονται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο:
«Οι εξελίξεις μετά την εκδήλωση της διεθνούς κρίσης το 2008 - 2009 επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν αποτελούν ένα συνεκτικό, σταθερό, μόνιμο σχηματισμό.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την εκδήλωση της διεθνούς κρίσης ο συσχετισμός μεταβλήθηκε - τόσο στο σύνολο της ΕΕ όσο και στον ηγετικό πυρήνα της - υπέρ της Γερμανίας (...)
Μια σειρά παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στην αναιμική ανάκαμψη της Ευρωζώνης, όπως η μεγάλη πτώση της τιμής των καυσίμων και η υποτίμηση του ευρώ, αναμένεται να εξασθενήσουν. Ταυτόχρονα, μια σειρά εξελίξεων (π.χ. Brexit, τάση ενίσχυσης του προστατευτισμού, σημαντικά προβλήματα σε μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες) θα επηρεάσουν την προοπτική και τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε ΕΕ κι Ευρωζώνη.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιχειρεί να στηρίξει την πορεία ανάκαμψης με μικρή χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ενώ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από την πλευρά της, εφαρμόζει μέτρα σχετικής χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής. Ταυτόχρονα, όλοι οι θεσμοί της ΕΕ, σε σύμπνοια με τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, προωθούν αναδιαρθρώσεις για τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορούν ωστόσο να πετύχουν την άμβλυνση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης...».
Μέσα σε αυτήν την «κινούμενη άμμο» των ανακατατάξεων και του ανοίγματος της ψαλίδας ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, των δυσκολιών για το πέρασμα σε φάση ορμητικής καπιταλιστικής ανάκαμψης και με δεδομένη την ενιαία επίθεση στην εργατική τάξη για τη διασφάλιση ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, διεξάγεται η διαπάλη ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, κέντρα, και μερίδες του κεφαλαίου:
«Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας - καθώς και των υπόλοιπων χωρών που ανήκουν στο λεγόμενο "Club Med" που συγκροτήθηκε με την υπογραφή της λεγόμενης "Διακήρυξης της Αθήνας" - ζητούν από τη μια τη χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να αξιοποιήσουν σε μεγαλύτερο βαθμό εργαλεία της δημοσιονομικής πολιτικής για την υποβοήθηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και από την άλλη την εμβάθυνση σε μία πορεία ενοποίησης της Ευρωζώνης (ενιαίο κοινοβούλιο και ενιαίος προϋπολογισμός Ευρωζώνης, ενιαία διακυβέρνηση κ.ά.), ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Παράλληλα, στη Γαλλία και στην Ιταλία δυναμώνει το ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα της αντιπολίτευσης.
Κάποια κράτη - μέλη που διατηρούν στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, όπως η ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), καθώς και χώρες όπως η Σουηδία και η Δανία, ζητούν τη διατήρηση του διακυβερνητικού χαρακτήρα της ΕΕ και την ενίσχυση της αυτοτέλειας των εθνικών πολιτικών σε διάφορα θέματα (π.χ. Μεταναστευτικό - Προσφυγικό). (...)
Στις εξελίξεις στην ΕΕ παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ, στηρίζοντας την Ιταλία και τη Γαλλία στο ζήτημα της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής, καθώς και την ομάδα του Βίσεγκραντ και τις σκανδιναβικές χώρες.
Η Ρωσία, με τη σειρά της, παρεμβαίνει στους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, στηρίζοντας πολιτικές δυνάμεις και κράτη που τάσσονται ενάντια στην εμβάθυνση της καπιταλιστικής ενοποίησης στο πλαίσιο της ΕΕ» σημειώνεται στις Θέσεις.
Διέξοδος για το λαό η πάλη σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις
Να λοιπόν τι βρίσκεται πίσω από την περιβόητη «Ευρώπη που αλλάζει»: Οι κόντρες μερίδων του κεφαλαίου και καπιταλιστικών κρατών στο εσωτερικό της Ευρωζώνης αλλά και ευρύτερα για το ποιος θα πάρει «τον μουντζούρη» της ελάφρυνσης των τεράστιων κρατικών χρεών, την απαξίωση δηλαδή των τεράστιων συσσωρευμένων κεφαλαίων που οδήγησαν στην καπιταλιστική κρίση και τώρα πρέπει να «καθαριστούν» για να ξανανοίξει το πεδίο της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η διαπάλη για το αν μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας στο κεφάλαιο και καλύτερες προοπτικές ορμητικής ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας δίνει ένα μείγμα αστικής διαχείρισης με περισσότερα «επεκτατικά» ή περισσότερα «περιοριστικά» μέτρα, με μέτρα ενίσχυσης της «διεθνοποίησης» ή «προστατευτισμού», με δεδομένη πάντα τη συμφωνία και των δύο πλευρών στα μνημόνια διαρκείας και τα υπόλοιπα μέτρα που τσακίζουν την τιμή της εργατικής δύναμης και βαθαίνουν την εκμετάλλευση. Ο τσακωμός, πάνω σ' αυτό το έδαφος, για το αν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων κάθε χώρας υπηρετούνται καλύτερα με μια περαιτέρω «εμβάθυνση» και «ομογενοποίηση» της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ ή σε μια κατεύθυνση με μεγαλύτερο ρόλο των εθνικών κρατών και περισσότερα μέτρα «προστατευτισμού», παράλληλα με τη διαμόρφωση άλλων συμμαχιών στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα εκτός ΕΕ.
Αυτά είναι στο επίκεντρο και των πολιτικών διεργασιών, της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος συνολικά στην ΕΕ, είτε αυτή η αναμόρφωση αφορά την «κοσμοπολίτικη» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί διακαώς να ξεπλύνει, είτε αφορά την ενίσχυση του αστικού «ευρωσκεπτικισμού».
Οι συμμαχίες, οι άξονες και οι αντιάξονες πάνω σε αυτό το έδαφος διαμορφώνονται. Τα «κρίσιμα σταυροδρόμια» αφορούν τα διλήμματα του κεφαλαίου και όχι του λαού.
Κι από την άποψη αυτή, οι αλλαγές αυτές όχι μόνο δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν κάποια φιλολαϊκή εξέλιξη, αλλά, αντίθετα, επιβεβαιώνουν την ανάγκη ακόμα πιο αποφασιστικής ενίσχυσης της εργατικής - λαϊκής πάλης και οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Εκεί όπου βρίσκεται και η πραγματική ελπίδα για το λαό.

«Κουβάρι» επικίνδυνων αντιθέσεων και ανταγωνισμών

«Κουβάρι» επικίνδυνων αντιθέσεων και ανταγωνισμών



Ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, περιεργάζεται τον χάρτη του Αιγαίου, υπό το βλέμμα του Γερμανού διοικητή της Νατοϊκής ναυτικής δύναμης που επιχειρεί στην περιοχή
Ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, περιεργάζεται τον χάρτη του Αιγαίου, υπό το βλέμμα του Γερμανού διοικητή της Νατοϊκής ναυτικής δύναμης που επιχειρεί στην περιοχή
Στον σημερινό «Ριζοσπάστη», επιχειρούμε την καταγραφή των κυριότερων εξελίξεων στα βασικά μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά και οξύνονται στην περιοχή μας, υπό το φως της ανάλυσης που κάνουν οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος.
Ετσι, από τη θεματολογία της εφημερίδας ξεχωρίζουν το Κυπριακό, η κατάσταση στην Τουρκία, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη αιματηρή επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και οι τελευταίες εξελίξεις στον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση σε Συρία και Ιράκ.
Ολα τα παραπάνω μέτωπα αποτελούν μέρος και ταυτόχρονα ένδειξη ενός σύνθετου πλέγματος αντιθέσεων, ανταγωνισμών και ταυτόχρονα εύθραυστων και ευμετάβλητων συμβιβασμών ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, που συγκρούονται για τη διατήρηση ή την αύξηση της γεωπολιτικής τους επιρροής στην περιοχή.
Οι αντιθέσεις που οξύνονται και περιπλέκονται, δρουν καταλυτικά στην αναδιάταξη των συμμαχιών και αυξάνουν τους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής. Το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης ενισχύεται, με εμπλοκή και της Ελλάδας, που διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία.
Ενδεικτικά γι' αυτό είναι η προετοιμασία του ΝΑΤΟ και η διάταξη μάχης απέναντι κυρίως στη Ρωσία, όπως προκύπτει από το πρόγραμμα των «εκπαιδευτικών» ασκήσεων της λυκοσυμμαχίας για το 2017, αλλά και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία για τη στρατιωτική κυριαρχία στις θάλασσες, θέματα που περιέχονται στη σημερινή ύλη της εφημερίδας.
Με υπόβαθρο την καπιταλιστική κρίση
Αναμφισβήτητα, καθοριστικός παράγοντας και υπόβαθρο όλων αυτών των εξελίξεων είναι οι δυσκολίες που καταγράφονται παγκόσμια για ορμητική ανάκαμψη της οικονομίας μετά τη συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση, που έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της στις μεγαλύτερες οικονομίες.
Στις Θέσεις της ΚΕ σημειώνεται σχετικά ότι «ο πόλεμος αποτελεί ένα σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλισμού, καθώς και κάθε εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Η ιμπεριαλιστική "ειρήνη" ετοιμάζει τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αλλωστε, "ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα", ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και σημαντικών αλλαγών στο συσχετισμό των δυνάμεων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου το ξαναμοίρασμα των αγορών σπανίως γίνεται αναίμακτα, με βάση την πείρα όλου του 20ού αιώνα».
Βέβαια, όπως σημειώνεται σε άλλο σημείο, «παράλληλα με το σφοδρό ανταγωνισμό για τα κέρδη των μονοπωλίων, εξελίσσονται και οι προσπάθειες συμβιβασμού, συμφωνιών, προσωρινής αναστολής της όποιας γενίκευσης της αντιπαράθεσης, ακόμη και αναδιάταξης των συμμαχιών, όπως δείχνουν οι εξελίξεις μέσα στο ίδιο το ευρωατλαντικό "στρατόπεδο"».
Η Τουρκία στο επίκεντρο των εξελίξεων
Η Τουρκία βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων στην περιοχή μας και αναμφίβολα τις επηρεάζει καταλυτικά. Γράφουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο: «Η αστική τάξη της Τουρκίας - την οποία αυτή τη στιγμή, ως ένα βαθμό, προσπαθούν να αποδυναμώσουν άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη - προσπαθεί να αναβαθμίσει τη θέση της μέσω του ελέγχου και της απόκτησης νέων εδαφών και θαλάσσιων περιοχών».
Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η Τουρκία αναπτύσσει κινήσεις προσέγγισης και συνεργασίας με τη Ρωσία, ενώ είναι κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ, ανεβάζοντας την ένταση με τις ΗΠΑ. Γενικότερα, όπως σημειώνουν οι Θέσεις, «οι εξελίξεις στην Τουρκία και τη Συρία χαρακτηρίζονται από ρευστότητα και κινητικότητα στη διαμόρφωση συμμαχιών ανάμεσα στα διάφορα καπιταλιστικά κράτη και από ενδεχόμενη αναδιάταξη συμμαχιών.
Ωστόσο, δεν πρέπει να απολυτοποιούνται ούτε η τάση διατήρησης παλιών συμμαχιών ούτε η τάση διαφοροποίησής τους. Η συνεχής παρακολούθηση τέτοιων διεργασιών είναι σημαντική γιατί αφορά ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα σε συμμαχίες και ιμπεριαλιστικά κέντρα που αφορούν και την Ευρώπη και μπορούν να πυροδοτήσουν γενικότερες εξελίξεις».
Υπ' αυτό το πρίσμα χρειάζεται να ερμηνεύσουμε τα απανωτά «τρομοκρατικά» χτυπήματα στην Τουρκία, την κλιμάκωση της ρητορικής της απέναντι στην Ελλάδα και την ευθεία αμφισβήτηση συνθηκών με τις οποίες καθορίστηκαν σύνορα μετά από πόλεμο, όπως αυτή της Λοζάνης, τους υψηλούς τόνους της τουρκικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, τις απειλές της για παραπέρα επιδείνωση των σχέσεων με το ΝΑΤΟ.
Χρήσιμοι σε όλους και για όλα
Ειδικά, η τελευταία επίθεση στην Κωνσταντινούπολη άνοιξε κυριολεκτικά τον «ασκό του Αιόλου» για ένα νέο κύκλο αλληλοκατηγοριών ανάμεσα σε Τουρκία - Ρωσία από τη μια και τις ΗΠΑ από την άλλη για το ποιος υποθάλπει ή ανέχεται την «τρομοκρατία» των τζιχαντιστών. Η συζήτηση αφορά και το εσωτερικό της Τουρκίας, καθώς η κυβέρνηση Ερντογάν αποδεδειγμένα στήριξε στο παρελθόν την ισλαμιστική οργάνωση για να υπηρετήσει τα σχέδιά της στη Συρία, απέναντι στο καθεστώς Ασαντ και το κουρδικό στοιχείο στα νότια σύνορά της.
Εκ του αποτελέσματος επιβεβαιώνεται στο ακέραιο και ενισχύεται η εκτίμηση που κάνουν οι Θέσεις της ΚΕ: «Σε αυτές τις συνθήκες, η δράση των λεγόμενων "ισλαμικών τρομοκρατικών" ομάδων αποτελεί συστατικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στον 21ο αιώνα. Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό η δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων διαμορφώνεται κάτω από τη στήριξη ή ανοχή ιμπεριαλιστικών κέντρων ή εκδηλώνεται ως στοιχείο αυτονόμησης αυτών των δυνάμεων από τα όποια ισχυρά κέντρα τούς ενίσχυσαν στο παρελθόν.
Η δράση αυτών των οργανώσεων αξιοποιείται αντικειμενικά είτε ως στοιχείο του "ανορθόδοξου πολέμου" ενός κράτους ή κάποιων τμημάτων του κατά των συμφερόντων κάποιου άλλου καπιταλιστικού κράτους είτε ως πρόσχημα ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Εννοείται ότι παράλληλα με αυτούς τους στόχους, η δράση αυτών των οργανώσεων αξιοποιείται και για την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών μιας σειράς αστικών κρατών, αλλά και για την ιδεολογική προετοιμασία των εργαζομένων ενόψει ενδεχόμενης εμπλοκής των χωρών τους σε νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο όνομα της καταπολέμησης της "τρομοκρατίας"».
Το Κυπριακό
Αδιαχώριστο απ' όλα τα παραπάνω είναι το ζήτημα του Κυπριακού, στο οποίο τις επόμενες μέρες αναμένονται σημαντικές εξελίξεις, καθώς προγραμματίζεται να ξεκινήσει ο νέος κύκλος διμερών επαφών στη Γενεύη και στις 12 του Γενάρη η διάσκεψη με διευρυμένη σύνθεση, που δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί.
Παρά το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των διαπραγματεύσεων γίνεται στο παρασκήνιο, με δημόσιες παρεμβάσεις, στοχευμένες διαρροές και σε μια προσπάθεια «προληπτικής» απόδοσης ευθυνών για το ενδεχόμενο να μην υπάρχει κατάληξη στη Γενεύη, οι θέσεις με τις οποίες προσέρχονται οι βασικοί «παίκτες» στη διαπραγμάτευση είναι εν πολλοίς γνωστές.
Το συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται είναι ότι το Κυπριακό αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου παζαριού, που διεξάγεται και με στρατιωτικά μέσα και αφορά το σύνολο της αντιπαράθεσης των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη διασφάλιση και την επέκταση ζωτικών τους συμφερόντων με επίκεντρο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο η Τουρκία επιχειρεί σταθερά να συνδέσει τη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό τόσο με τις γενικότερες επιδιώξεις της στην περιοχή, όσο και με τα ζητήματα που θεωρεί ότι παραμένουν ανοιχτά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αφορούν πάγιες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Οπως αναφέρουν οι Θέσεις, «στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Κύπρου, καθώς και του αρνητικού ρόλου που έπαιξαν και παίζουν διαχρονικά έως σήμερα για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, αναπτύσσονται αρνητικοί σχεδιασμοί για τους λαούς (...)
Οι νέες διεργασίες οδηγούν στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου, ουσιαστικά στη συγκρότηση δύο ξεχωριστών κρατικών οντοτήτων που μόνο τυπικά και συγκυριακά θα συγκροτούν Ομοσπονδία».
Επαγρύπνηση και εγρήγορση του λαού
Οι εξελίξεις επιβάλλουν την επαγρύπνηση και την εγρήγορση του λαού. Μέσα σ' ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας και ανταγωνισμών που οξύνονται, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που παρουσιάζει τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ως προϋπόθεση για τη σταθερότητα στη χώρα, ανταγωνιστικά μάλιστα προς την Τουρκία, αυξάνει υπέρμετρα τους κινδύνους για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς στην περιοχή.
Γράφεται στις Θέσεις: «Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας.
Το γεγονός ότι και τα δύο κράτη, Ελλάδα και Τουρκία, είναι μέλη του ΝΑΤΟ, περιπλέκει την κατάσταση. Μία ενδεχόμενη κλιμάκωση της μεταξύ τους αντιπαράθεσης θα σήμαινε ένα ρήγμα στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ σε μια ευαίσθητη περιοχή για τα συμφέροντά του, που όμως την ίδια στιγμή μπορεί να αξιοποιηθεί από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για την ενίσχυση του ρόλου τους στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Βέβαια, ένα πολύ σοβαρό ρήγμα στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ θα είναι αποτέλεσμα κυρίως μιας κάθετης διάσπασης της όποιας συμφωνίας ή ισορροπίας ανάμεσα στα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα και όχι μόνο λόγω ελληνοτουρκικής έντασης ή αναμέτρησης. Συνεχή παρακολούθηση απαιτεί επίσης η στάση της ελληνικής αστικής τάξης μπροστά σε ένα ενδεχόμενο πιο γενικευμένης αντιπαράθεσης Ρωσίας - ΗΠΑ ή ακόμα και Κίνας - ΗΠΑ στο μέλλον.
(...) Σε κάθε περίπτωση, μία ενδεχόμενη όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα σε Ρωσία - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ θα αποτελέσει παράγοντα όξυνσης των αντιφάσεων και διλημμάτων στην αστική τάξη της Ελλάδας, αφού η συμμετοχή της στο ευρωατλαντικό πλαίσιο την ωφελεί».
Δεν είναι διλήμματα του λαού
Τα διλήμματα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει η αστική τάξη, προσπαθεί να τα μετατρέψει σε διλήμματα του λαού, κατά τον ίδιο τρόπο που βαφτίζει «εθνικά» τα δικά της συμφέροντα, τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς. Ολα αυτά είναι ξένα προς τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού, που χρειάζεται να διαχωριστεί και να ακολουθήσει το δικό του σχέδιο, είτε στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής ειρήνης είτε στο ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Την ευθύνη και την πρωτοπόρα συμβολή του στην ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση συζητάει το ΚΚΕ στο 20ό του Συνέδριο, που θα γίνει από τις 30 Μάρτη έως τις 2 Απρίλη, με τον εξής στόχο: Την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπροστά στο καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της ανάπτυξης της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία.

TOP READ