Πρώην πράκτορας CIA: Πληρώσαμε εκατ. σε πολιτικούς, ΜΚΟ, δημοσιογράφους για να διαλύσουμε τη Γιουγκοσλαβία

 

Σχόλιο ιστολογίου: Συνέντευξη - υπενθύμιση για το πως περίπου λειτουργεί η μεθόδευση της διάλυσης εθνών και κρατών. Αυτές οι τακτικές που περιλαμβάνουν: δόλιο δανεισμό με υπέρογκα χρέη, υποκινούμενους αλυτρωτισμούς, προβοκάτσιες, μετακινήσεις πληθυσμών, εξαγορές προσώπων, δολοφονίες κ.α. είναι τα όπλα για την επίτευξη των στόχων της παγκόσμιας απάνθρωπης εκμεταλλευτικής κάστας ελαχίστων φυσικών προσώπων. 

Τόσο τώρα στις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε όσο και για αυτές που πολύ πιθανό να ακολουθήσουν θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.  

Αίσθηση προκαλούν οι αποκαλύψεις στις οποίες προέβη ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ και συγγραφέας πολλών βιβλίων που φανερώνουν τα μυστικά της υπηρεσίας, αλλά και των κυβερνήσεων του Μπιλ Κλίντον και του υιού του Τζόρτζ Μπους, του τζούνιορ.

Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί όπως αναφέρει στο σάιτ του ο Μιχάλης Ιγνατίου. Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί.

Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991-94 και στη Μέση Ανατολή. Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο.

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύει και το ebritic.com, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:

«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991, με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία.

»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βόσνια, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στη Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).

»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.

»Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας. Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.

»Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.

»Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες. Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στη Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.

»Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας.

»Το 1992 ήμουν ξανά στη Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.

»Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο. Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για τους υποκινήσει.

»Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων. Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.

»Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.

»Το Κόσοβο, δια παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟΑ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.

»Θέλω να πως στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ που εκλέχτηκε από το 20ο Συνέδριο - Γενικός Γραμματέας ξανά ο Δημήτρης Κουτσούμπας

 

Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ με την εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.

Η Κεντρική Επιτροπή, στην πρώτη της συνεδρίαση, εξέλεξε Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ τον Δημήτρη Κουτσούμπα.

Η Κεντρική Επιτροπή που εξέλεξε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ (με αλφαβητική σειρά) είναι:
1. Αβραμόπουλος Κώστας
2. Αλέπης Πέτρος
3. Αμπατιέλος Νίκος
4. Αρβανιτάκης Δημήτρης
5. Αρβανιτάκης Διονύσης
6. Βαγενάς Ελισαίος
7. Βασιλειάδης Σάββας
8. Γαβαλά Μαρία
9. Γκιόκας Γιάννης
10. Γκιώνης Θέμης
11. Γόντικας Δημήτρης
12. Δάγκα Βιβή
13. Δημουλάς Τηλέμαχος
14. Ζιώγας Κώστας
15. Ιωαννίδης Κυριάκος
16. Κανταρτζής Αχιλλέας
17. Καπέτη Θεανώ
18. Καραθανασόπουλος Νίκος
19. Καραντούσας Μανώλης
20. Κατσώτης Χρήστος
21. Κουμπούρης Δήμος
22. Κουρμούλης Περικλής
23. Κουτουμάνος Νίκος
24. Κουτσούμπας Δημήτρης
25. Κωνσταντινίδης Θεοδόσης
26. Λαμπρινού Μαρία
27. Λιονής Γρηγόρης
28. Λουκάς Στέφανος
29. Λυμπερίδης Ζήσης
30. Μαΐλης Μάκης
31. Μανουσογιαννάκης Γιάννης
32. Μανωλάκου Διαμάντω
33. Μαρίνος Γιώργος
34. Μαρούδας Ρίζος
35. Μαρούπας Βαγγέλης
36. Μαυροκέφαλος Νίκος
37. Μεντρέκας Παναγιώτης
38. Μηλιαρονικολάκη Ελένη
39. Μπασδέκης Κώστας
40. Μπάτσικας Κώστας
41. Μπέλλου Ελένη
42. Μπούτας Βαγγέλης
43. Παναγιωτακοπούλου Χριστίνα
44. Παντελάκη Ελπίδα
45. Παπαδάκης Κώστας
46. Παπαδόπουλος Μάκης
47. Παπαρήγα Αλέκα
48. Παπασταύρου Κύριλλος
49. Παπατολίδης Δημήτρης
50. Παρασκευάς Κώστας
51. Παφίλης Θανάσης
52. Πέρρος Γιώργος
53. Πρωτούλης Γιάννης
54. Ράζου Λουΐζα
55. Σκαλούμπακα Χριστίνα
56. Σοφιανός Νίκος
57. Συρίγος Βάλσαμος
58. Ταβουλάρη Γιώτα
59. Τασιούλας Γιάννης
60. Τζαβάρας Δημήτρης
61. Τζίμας Θανάσης
62. Τούσσας Γιώργος
63. Τριάντης Νεκτάριος
64. Τσατσούλη Τασία
65. Τσιαπλές Τάσος
66. Φειδάκη Καίτη
67. Χαρίτος Γιώργος
68. Χιώνης Θοδωρής
69. Χριστάνης Νίκος
Η ΚΕΟΕ
1. Βλόντζος Θανάσης
2. Κακουλίδου Χρύσα
3. Κατροδαύλη Ελένη
4. Κουρκούνης Νίκος
5. Νάνος Γιώργος
6. Νταγκουνάκης Γιώργος
7. Παναγής Γιώργος

902

Συνεδριολογίες

 Συνεδριολογίες

Σήμερα ολοκληρώνονται αισίως οι εργασίες του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ. Όλοι όσοι αντιμετώπισαν το προηγούμενο -19ο- προγραμματικό του συνέδριο κάπως σαν το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (παρά ένα δεν τους έκατσε η σημειολογία), έδωσαν ρέστα "πολιτικής κριτικής" τις τελευταίες μέρες.

Ιδίως την πρώτη μέρα του συνεδρίου, όπου αξιολόγησαν ως πιο σημαντικό γεγονός την παρουσία του Πέτρου Κόκκαλη στο πρώτο ανοιχτό μέρος του συνεδρίου, αν και ο Π.Κ. α) ήρθε -και πέρασε βασικά απαρατήρητος- ως δημοτικός σύμβουλος Πειραιά κι όχι με ειδική προσωπική πρόσκληση β) δεν του πήρε δηλώσεις ο 902 γ) έχει δεδομένη κοινωνική θέση, αλλά είναι μάλλον σεμνός και με ειλικρινή σεβασμό στα ζητήματα που άπτονται με το κόμμα και την ιστορία του συνονόματου παππού του (που ήταν υπουργός στην κυβέρνηση του βουνού).

Την πρώτη μέρα έσπασε και το "άβατο" της έδρας της ΚΕ στον Περισσό για τους Συριζαίους, με την παρουσία του Βούτση -ως προέδρου της Βουλής- που ανακοινώθηκε από το προεδρείο για να ακολουθήσει... πώς λέμε "θυελλώδικα χειροκροτήματα"; Καμία σχέση.
Είχαμε και μερικές εκπλήξεις, όπως ο Δρογώσης κι ο Αριστείδης Καμάρας, παλαίμαχος του ΠΑΟ, που ομολογώ πως δεν του το 'χα, μάλλον γιατί τον είχα συνδέσει λανθασμένα με το Ουέμπλεϊ, τη χούντα κι όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν αναμφισβήτητα η ανακοίνωση των ονομάτων των μελών της ΚΕ, κομματικών στελεχών κι αγωνιστών, που έφυγαν από τη ζωή στο μεσοδιάστημα από το προηγούμενο συνέδριο: Τσίγκας, Κολοζόφ, Χουρμουζιάδης, Λιαπάτης και πολλοί άλλοι -δεν τους αναφέρω όλους, τα ονόματα είναι απλώς ενδεικτικά.

Το ζουμί πάντως βρισκόταν στην εισήγηση της απερχόμενης ΚΕ, που είχε ουσιαστικές παρατηρήσεις και πολλά ενδιαφέροντα σημεία, από τα οποία ξεχωρίζω και μεταφέρω τα εξής:

-τα πολύ υψηλά ποσοστά συμφωνίας με τις θέσεις (πάνω από 99%) στο κόμμα και την ΚΝΕ. Τη σημείωση πως το κριτήριο της συμφωνίας δεν είναι γενικό κι αόριστο. Τη βελτίωση της ταξικής, κοινωνικής σύνθεσης των οργανωμένων μελών -περισσότερα μέλη από την εργατική τάξη- και την αύξηση του αριθμού των γυναικών.

-ότι οι θέσεις έφτασαν σε 80 χιλιάδες κόσμου -με τη διακίνηση των φύλλων του Ριζοσπάστη- ενώ στις διάφορες συσκέψεις και παρουσιάσεις των θέσεων συμμετείχαν πάνω από 20 χιλιάδες φίλοι και μέλη.

-το βασικό τρίπτυχο α) η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η κοινωνική συμμαχία β) η πάλη ενάντια στον πόλεμο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς γ) ο στρατηγικός στόχος της εξουσίας
που περιγράφει κι ιεραρχεί εύστοχα τα καθήκοντα του κόμματος.

-ότι χρειάζεται να ερμηνεύουμε καλύτερα τις τρέχουσες εξελίξεις, τη συγκυρία. Ότι η ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων και των συνειδήσεων δεν έρχεται αυτόματα, όταν προσθέτουμε το στόχο της εξουσίας -που μπαίνει ως άμεσο σύνθημα μόνο σε επαναστατική περίοδο. Κι ότι αυτό το καθήκον δεν πρέπει να κατανοείται απλουστευμένα και συνθηματολογικά, πρέπει να εξειδικεύουμε τις θέσεις μας και να μη χρησιμοποιούμε γενικά κι αφηρημένα συνθήματα.

-ότι βλέπουμε τη συμμαχία από τη σκοπιά της στρατηγικής με σκοπό την απόσπαση μαζών από το ρεφορμισμό και τις γραφειοκρατικές, συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ότι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας συναρτάται από/με την ευθύνη και την πολιτική ευαισθησία του κόμματος. Ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε τη συμμαχία και τον τρόπο που την κατανοούμε στις ήδη υπάρχουσες κοινωνικές συσπειρώσεις, όπου δρουν οι κομμουνιστές, που είναι απλώς το πρόπλασμά της. Ότι οι Λαϊκές Επιτροπές δεν πρέπει να λειτουργούν ως απλές κινήσεις πολιτών, χωρίς να συνδέονται οργανικά με τα σωματεία και το εργατικό κίνημα.

-Ότι χρειάζεται επικαιροποίηση του διεκδικητικού πλαισίου πάλης μέσα από ειδικό σώμα για την κοινωνική συμμαχία και αντίστοιχες διαδικασίες για τους ΕΒΕ και τους αγρότες. Ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η μελέτη για την ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας -η οποία νομίζω πως δεν είναι μια δουλειά που γίνεται μια κι έξω, αλλά καθήκον διαρκείας, καθώς καταπιάνεται με μεγέθη που μεταβάλλονται στο χρόνο.

-Ότι τα στελέχη δεν πρέπει να βλέπουν με καχυποψία και να μην αξιοποιούν τους συντρόφους με τους οποίους έχουν κάποιες διαφωνίες. Ότι οι τομεακές επιτροπές είναι κρίσιμος κρίκος ακριβώς για την εξειδίκευση των θέσεων σε κάθε τομέα, χωρίς αυτό να απαλλάσσει τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα από τις ευθύνες τους.

-ότι οι κομμουνιστές πρέπει να οξύνουν τα διάφορα μέτωπα πάλης και να οξύνουν τα όποια ρήγματα.
-ότι χρειάζεται ένταση της αντιπολεμικής πάλης, της πάλης για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
-ότι πρέπει να βάλουμε στην προμετωπίδα το σύνθημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ, τονίζοντας παράλληλα ποιος πρέπει να έχει τα κλειδιά της οικονομίας σε αυτήν την περίπτωση.
-ότι μια απλή αλλαγή νομίσματος, χωρίς ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας, θα χτυπήσει το λαϊκό εισόδημα, κι είναι συνεπώς κοροϊδία να προβάλλεται ως κρίκος.

-η αναφορά στη μεγαλύτερη εμπλοκή της ελληνικής αστικής τάξης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τη "γεωστρατηγική αναβάθμιση" της Ελλάδας, τη συμμετοχή της σε επιχειρήσεις για τη μοιρασιά της λείας των αγορών, τις ΑΞΕ από την Ελλάδα στο εξωτερικό.

-Ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι σχεδόν συγχρονισμένη, αγγίζει όμως και οικονομίες, όπως η κινέζικη, που δεν έχει αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά είδε το αντίστοιχο ποσοστό της να έχει σαφώς πτωτική τάση.

-η αναφορά στις παρακαταθήκες της κουβανικής επανάστασης που κρατάμε ζωντανές στη μνήμη μας (εννοώντας πιθανότατα ότι δεν είναι ζωντανές, υπαρκτές στη σύγχρονη πραγματικότητα).
-η αναφορά στην οικογενειοκρατία και τον Κιμιλσουνγκισμό-Κιμγιονγκ-υλισμό της Κορέας -που δεν έχει σχέση με το διαλεκτικό υλισμό και το σοσιαλιστικό όραμα.

-η απάντηση στο αστικό ιδεολόγημα της προβολής των κατακτήσεων του περασμένου αιώνα ως υπερβολικών, τη στιγμή που σήμερα έχουμε τεχνικά τις δυνατότητες να πετύχουμε πολύ περισσότερα

Ίσως κάποια σημεία χάνουν στη μεταφορά, συνεπώς ενδείκνυται -και βασικά επιβάλλεται- ο αναγνώστης να διαβάσει το πρωτότυπο, για να βγάλει ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Ακόμα κι έτσι όμως γίνεται φανερή η γενική κατεύθυνση, που είναι καθαρή και δεν επιδέχεται διαστρεβλώσεων -από αυτές που ευδοκιμούν στο μαγικό υπόκοσμο του διαδικτύου.

Όσο για τους πανομοιότυπους πρωτοσέλιδους τίτλους του Ρίζου για το συνέδριο τις τελευταίες μέρες (αύριο ξεκινά, σήμερα ξεκινά, χτες ξεκίνησε), αφενός είναι πολύ προτιμότεροι από τους 'εμπορικούς' τίτλους και τις κριτικές, που προεξοφλούν το συμπέρασμα για ένα συνέδριο, προτού καν διαβάσουν τις επεξεργασίες του και δουν τι θα γίνει. Αφετέρου όμως αναδεικνύουν ένα σημαντικό ζήτημα: ότι η αύξηση της κυκλοφορίας του Ριζοσπάστη και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για αυτή, δεν μπορεί να συζητιούνται ξεκομμένα από την ανάγκη ριζικής βελτίωσης του περιεχομένου -ή έστω της μορφής που παίρνει το τελευταίο.

Στον επίλογο της ανάρτησης, μπορείτε να δείτε εδώ τη σύνθεση της νέας ΚΕ και ΚΕΟΕ που εκλέχτηκε στο συνέδριο, κι εδώ τη σύνθεση των αντίστοιχων οργάνων στο προηγούμενο συνέδριο, για να γίνουν οι απαραίτητες συγκρίσεις.
Η νέα ΚΕ έχει έξι μέλη περισσότερα, μερική ανανέωση με νέα στελέχη -αρκετά από αυτά γνωστά από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα- και κάποιες επιστροφές, όπως πχ του Μεντρέκα, που δεν ήταν στην προηγούμενη ΚΕ.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον η ανακοίνωση και για τη σύνθεση του νέου ΠΓ.

"Ακραίες απόψεις... "

 "Ακραίες απόψεις... "

Απριλίου 02, 2017

Την ώρα που η κυβέρνηση «κλειδώνει» τη συμφωνία με το κουαρτέτο για τις νέες περικοπές στις συντάξεις, με διαρροές της εμφανίζεται να ανεβαίνει τάχα στα κάγκελα για την προχτεσινή ομιλία του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ), Γ. Στουρνάρα, για το Ασφαλιστικό.

Τι είπε ο διοικητής της ΤτΕ; Επανέλαβε το γνωστό αντιλαϊκό τροπάρι που αναμασούν όλα τα αστικά επιτελεία, ειδικά όταν επίκειται νέο τσεκούρι στις συντάξεις, περί «δαπανηρού» ασφαλιστικού συστήματος και «γενναιόδωρων συνταξιοδοτικών παροχών», στις οποίες θα πρέπει να γίνουν οι «αναγκαίες προσαρμογές», ενώ υποστήριξε επίσης τον «αυξημένο ρόλο» που θα πρέπει να έχει η ιδιωτική Ασφάλιση. «Οι απόψεις αυτές είναι πιο ακραίες ακόμα και από αυτές των υπερασπιστών του πιο σκληρού αμερικανικού φιλελευθερισμού», έσπευσε να σχολιάσει η κυβέρνηση, η οποία, αφού ψήφισε πέρσι το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, έρχεται τώρα να κόψει άλλο 1,8 δισ. ευρώ από τους συνταξιούχους! Η ίδια κυβέρνηση που με τους αντιασφαλιστικούς της νόμους στρώνει το έδαφος για την υλοποίηση των αντιλαϊκών αποφάσεων της ΕΕ για επέκταση των επαγγελματικών ταμείων και της ιδιωτικής Ασφάλισης!

Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και... τα δυο μαζί χτυπούν το λαό, ακριβώς γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου! Είτε με τη γνωστή θεωρία περί «δαπανηρού ασφαλιστικού συστήματος», είτε με την εξίσου γνωστή απάτη της κυβέρνησης ότι «δεν το θέλουμε που πετσοκόβουμε τις συντάξεις, αναγκαζόμαστε να το κάνουμε γιατί είναι αρνητικός ο συσχετισμός στην ΕΕ», η λυπητερή πέφτει στις πλάτες των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων.

Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις

 Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις

Ο Χέγκελ λέει πως το πραγματικό είναι και λογικό και το λογικό είναι πραγματικό -ακόμα κι αν δεν υπάρχει ακόμα. Αλλά οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται μόνο την απτή πραγματικότητα και θεωρούν άπιαστο όνειρο και ουτοπία οτιδήποτε μη συντελεσμένο δεν περιλαμβάνεται σε αυτήν.

-Πού εφαρμόζονται αυτά που λέτε;
Είναι μια συχνή ερώτηση, που αξιοποιεί αυτού του είδους τον πραγματισμό, για να απαξιώσει το δικό μας στρατηγικό στόχο. Και δεν τους απασχολεί προφανώς πως όλα όσα βλέπουμε γύρω μας δεν υπήρχαν από καταβολής του κόσμου και κάποτε ίσως έμοιαζαν ουτοπικά, αλλά προέκυψαν δια της εξέλιξης στην πορεία.

Στον πραγματισμό βασίστηκε κι ο Σουσλόφ -το ιδεολογικό στέλεχος που δέσποζε στη μεταπολεμική  ΕΣΣΔ- όταν είπε τη φράση του περί υπαρκτού σοσιαλισμού, του μόνου "μοντέλου" που υφίσταται στην πραγματικ΄ζωή, σε αντίθεση με τις θεωρίες και τις φαντασιοκοπίες όσων το απέρριπταν κι ευαγγελίζονταν ένα διαφορετικό σύστημα -πχ με περισσότερη δημοκρατία. Αλλά το πραγματικό ήταν και λογικό. Και ο σοβιετικός σοσιαλισμός ήταν αναπόφευκτο να χρησιμοποιεί περιορισμούς για την άμυνά του και αυξημένη καταστολή, για να αντιμετωπίσει τον επιθετικό καπιταλιστικό περίγυρο και την πολιορκία του από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Και δε θα μπορούσε να πράξει και πολύ διαφορετικά, στο συγκεκριμένο περιβάλλον με το δοσμένο αρνητικό συσχετισμό, αν ήθελε να συνεχίσει να υπάρχει.

Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα
Στο τείχος η φωνή μου χτυπά

Το τείχος ήταν πραγματικό, επειδή ήταν λογικό -και βασικά αναπόφευκτο. Η πτώση του δεν είχε καμία λογική από σοσιαλιστική άποψη -δεν γκρέμιζε κάποιο ταξικό φραγμό ή το τείχος της ντροπής- είχε όμως για του λύκους που φορούσαν την προβιά του κομμουνιστή, επιδιώκοντας το γκρέμισμα του σοσιαλισμού, κι όχι απλώς ενός τοίχου. Αλλά κράτησαν ένα ψέμα για το τέλος, και έλεγαν πως παλεύουν για την αναγέννηση και την ενδυνάμωσή του.

Η πραγματικότητα είναι μία -σαν τη Φρουτοπία- αντικειμενική και γνώσιμη, αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να την ερμηνεύσεις, πολλές αλήθειες, ανάλογα με το (ταξικό, υποκειμενικό, κοκ) πρίσμα από το οποίο την αντικρίζεις. Η αλήθεια είναι επαναστατική και γράφεται με κόκκινο -ακόμα κι αν είναι το κόκκινο στυλό που διορθώνει κάποιες ανορθογραφίες ή δυσάρεστες λεπτομέρειες της ιστορίας, όπως κάποια ανεπιθύμητα πρόσωπα σε ιστορικά φωτογραφικά στιγμιότυπα. Το ρετουσάρισμά τους όμως δεν ήταν καθόλου διαπαιδαγωγητικό για τις μάζες και τον τελικό σκοπό, που δε θα έχει δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά με αντιφάσεις -ακόμα κι εντός της επαναστατικής πρωτοπορίας- και πισωγυρίσματα.

Οι μπολσεβίκοι δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν από την αλήθεια. Γι' αυτό ήθελαν πχ να δημοσιευτούν όλες οι μυστικές διπλωματικές συμφωνίες των ιμπεριαλιστικών κρατών, και εξηγούσαν ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν οι τακτικές υποχωρήσεις τους -πχ η ΝΕΠ. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως πήγαιναν με το σταυρό στο χέρι, γιατί τότε θα έτρωγαν τον αγκυλωτό σταυρό στο κεφάλι.

Αυτή ήταν πχ η λογική πίσω από την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, για να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο -όπως κι έκαναν. Αυτό το σκοπό υπηρετούσε επίσης η επιστράτευση του χρήσιμου μύθου και του φαντασιακού στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο κατά των ναζί, η επίκληση του θρησκευτικού συναισθήματος ή των τσαρικών πολέμων κατά του Ναπολέοντα, για να πετύχουν την καθολική συστράτευση στον υπέρ πάντων αγώνα της επιβίωσης.

Αυτή ήταν κι η περίπτωση της (αντι)κατασκοπίας, πριν, μετά και κατά τη διάρκεια του πολέμου, και του δικτύου της Κόκκινης Ορχήστρας, με επικεφαλής τον αντισταλινικό, Λέοπολντ Τρέπερ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του "το μεγάλο παιχνίδι", όπου διηγείται πως έπεσε μεν στα χέρια των Γερμανών, αλλά κατάφερε να τους πείσει πως μπαίνει στην υπηρεσία τους και παίζει διπλό ρόλο με απώτερο σκοπό το κλείσιμο ξεχωριστής ειρήνης μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ, ενώ παράλληλα είχε ειδοποιήσει κρυφά το σοβιετικό κέντρο για την κατάστασή του και το σχέδιό του. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Γερμανοί προσπαθώντας να ξεγελάσουν τους σοβιετικούς και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους, άρχισαν να τους δίνουν αξιόπιστες, διαβαθμισμένες πληροφορίες και υλικό για τη διάταξη του στρατού τους, που μόνο ένα άρτια κατασκοπευτικό δίκτυο, χωρίς απώλειες κι απρόοπτα, θα μπορούσε να συγκεντρώσει. Κι οι Σοβιετικοί κατάφερναν να τις παίρνουν άκοπα...
Ο μύθος στην υπηρεσία της επανάστασης...

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στη φράση του Σουσλόφ για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, δηλ αυτόν που γνωρίσαμε (κι αγαπήσαμε, σε βαθμό που τον υπερασπιστήκαμε άκριτα μερικές φορές) κατά τον εικοστό αιώνα. Μια φράση που στοιχειώνει -ως σημαίνον και σημαινόμενο- όχι μόνο τον ταξικό εχθρό, αλλά και πολλούς αντικομμουνιστές σοβιετιολόγους, με ριζοσπαστικό προσωπείο. Οι οποίοι προσπαθούν να ορκίσουν το φάντασμα -που πλανάται πάνω τους, απειλώντας να πάρει ξανά σάρκα και οστά- και να αποδείξουν πως ο υπαρκτός δεν υπήρξε ποτέ. Και δως του εισαγωγικά -δίπλα από το "υπαρκτός"- και δως του "ευφάνταστα" λογοπαίγνια με τον "αν-ύπαρκτο σοσιαλισμό".

Μα αν είστε τόσο έξυπνος, δώστε μου πίσω αυτό που δεν υπήρξε, λέει ένας εργάτης στο μικροαστό διανοούμενο, σε ένα λαϊκό ρωσικό ανέκδοτο, στα χρόνια της αντεπανάστασης.
Κι αυτό δε λέγεται προφανώς από τη σκοπιά της στείρας υπεράσπισης αυτού που υπήρχε -και οδηγήθηκε στην ανυπαρξία από τις αντιφάσεις του- αλλά ως αναγνώριση της προσφοράς του και των επιτευγμάτων του.

Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις, θα υπάρχω.
Αλλά οι κομμουνιστές συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά τον υπαρκτό. Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο υπάρχουν οι αιτίες που γεννάνε την αδικία, την εκμετάλλευση, και σε τελική ανάλυση την ταξική πάλη.
Τι στάση πρέπει να κρατήσουν όμως απέναντι στην εμπειρία και το μύθο του υπαρκτού σοσιαλισμού που γνωρίσαμε τον περασμένο αιώνα;

Κάποιοι -που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές- λένε ότι ήταν κάτι που απέτυχε, δυσφήμησε τις ιδέες μας και πρέπει να το απαρνηθούμε. Θεωρούν πιο βολικό το χρήσιμο μύθο που λέει ότι οι ιδέες μας, οι ιδέες του Μαρξ και το όραμά του για κοινωνική χειραφέτηση, είναι ακατανίκητες. Συνεπώς δεν απέτυχαν, απλώς δεν εφαρμόστηκαν ποτέ -οπότε κρατάνε το αήττητό τους. Κι έτσι είναι έτοιμοι να συνηγορήσουν υπέρ των πιο χυδαίων αστικών μύθων και της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, που γράφει την ιστορία με το μαύρο των νικητών και της αντίδρασης, αφού αυτό που υπήρξε δε μας αφορά και δεν ήταν ποτέ σοσιαλισμός.

Όσο κι αν είναι αλήθεια βέβαια πως ο σοσιαλισμός απέτυχε ή όξυνε τις αντιφάσεις του, όταν άρχισε να δανείζεται συνταγές από το οπλοστάσιο του αντιπάλου (που αφήνει ωστόσο ανοιχτό το ζήτημα τι ήταν αυτό που τον ώθησε σε αυτές τις απαντήσεις), αυτή είναι μια μισή αλήθεια, που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα περισσότερο από ό,τι ένα χυδαίο και φανερό ψέμα.

Οι ιδέες της επανάστασης εφαρμόστηκαν σε ένα δυσμενές περιβάλλον, και παρόλα αυτά ευδοκίμησαν -κι ως ένα βαθμό αναπτύχθηκαν- για πολλές δεκαετίες, να βγάλουν ρίζες και να αφήσουν σπορά που θα καρπίσει ξανά, στις κατάλληλες (επαναστατικές) συνθήκες, αρκεί να τις καλλιεργήσουν οι κομμουνιστές.

Κι η υπεράσπιση της σοβιετικής πείρας, η αναγνώριση των επιτευγμάτων και της προσφοράς της, δεν είναι ένας χρήσιμος μύθος, ένα ψέμα που μας παρηγορεί για να μην απογοητευτούμε, χωρίς ένα φάρο κι ένα μπούσουλα που φωτίζει την πράξη μας, αλλά μια αλήθεια, αντιφατική όπως κάθε τι πραγματικό, που πιθανότατα θα συναντήσουμε ξανά μπροστά μας στα επαναστατικά εγχειρήματα του μέλλοντος.

Οι μονομάχοι του εξαίσιου τραγουδιού!

Καλωσορίζουμε τον Απρίλη με ένα υπέροχο γραπτό του αξέχαστου Ευρυτάνα αγωνιστή της Αντίστασης Γεωργούλα Μπέικου (1919-1975) - εμπνευστή του περίφημου «Κώδικα Ποσειδώνα»! (βλ.  εδώ!)

Το απόσπασμα που διαλέξαμε αναφέρεται στην απίστευτη… μουσική «μονομαχία» των αηδονιών στην ανοιξιάτικη Ευρυτανία!

Ιδού:

“Και ξάφνου- αχ, πως το θυμάμαι!- πάνω στο φόρτε τής μυριόφωνης συμφωνίας να σωπαίνουνε, με το μαχαίρι, όλα τα βιολιά, όλα τ΄ αηδόνια. Κι από μια μικρή παύση μετά, ένα, μόνον ένα, ν’ αρχίζει το σόλο! Μάγια, των μαγιώνε μάγια!... Ποιες τρίλιες, τι τσακίσματα, ώ σκέρτσο!

Μυριάδες όλα τ’ άλλα, ακούνε! Ευφραίνονται και κρίνουνε.

Και κατεβάζει το δοξάρι το μοναχικό τ’ αηδόνι. Και καρτερεί. Σιγή. Μηδέ γουστέρα, μουιδέ φύλλο δέντρου δεν τήνε ταράζει.

Κι ένα άλλο από τ’ αντίπερα παίρνει το σόλο. Αλλά το παίρνει μια οχτάβα πιο πάνω-πρόκληση! Δίνει, δίνει! Παραδείσιοι λαρυγγισμοί. Έχει αρχίσει η μονομαχία, ως το θάνατο!

Σωπαίνει και τούτο. Μικρή σιγή..

Και ξαναρχίζει το πρώτο. Δέχτηκε την πρόκληση, το πήρε ακόμα μια οχτάβα ψηλότερα. Τρίλιες τρέλες! Όλα τ’ άλλα μόνο ακούνε.

Οι μονομάχοι του εξαίσιου τραγουδιού, όλο κι ανεβάζουνε την κλίμακα κι ώρες κρατάει το πάλεμα….

Ωσότου το ένα να πέσει  στη γη πλανταγμένο με την αρτηρία κομματιασμένη απ΄την ένταση, με το αίμα στο λαιμό! Ωσότου το ένα σκάσει πάνω στο τραγούδι της Αγάπης – ευτυχισμένος θάνατος!

Και σαν πια ο ένας μονομάχος του τραγουδιού δεν απαντήσει, σίγησε, τότε αλαλάζει ομαδικό τ’ αηδονολάλημα και πάλι κι απ’ άκρη σ’ άκρη. Θρήνος και κοπετός, άραγε, για το θάνατο του ενός τραγουδιστή, για «ωσανά» και «χαίρε» στο νικητή; Ποιος ξέρει!...”

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

«Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα χρυσά και τα αιματοβαμμένα ράσα…» - Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ, o αγωνιστής ιεράρχης

Οι μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ (αριστερά),
Ηλείας Αντώνιος και ο παπα-Στάθης Κτενάς (όρθιος)
στο Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ

Σαν σήμερα, στις 2 του Απρίλη 1962 έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής του λαού Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ, στέλεχος του ΕΑΜ και εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ. Μετά την απελευθέρωση επειδή αρνήθηκε να αναθεματίσει τους κομμουνιστές, καταδιώχτηκε από το δοσίλογο κράτος και καθαιρέθηκε από την αντιδραστική Σύνοδο της Εκκλησίας…

Μεγάλη και δραστήρια, γεμάτη σθένος αίμα και ηρωισμό ήταν η συμμετοχή της πλειοψηφίας του κατώτερου κλήρου στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος του ανώτερου κλήρου, όχι μόνο έμεινε αμέτοχο κι ασυγκίνητο στο δράμα, αλλά έσπειρε και το διχασμό και σε πολλές περιπτώσεις στάθηκε δίπλα στον εχθρό και τον βοήθησε.

Υπήρξαν όμως και ιεράρχες σαν τους μητροπολίτες Ιωακείμ Κοζάνης, Αντώνιο Ηλείας, Ειρηναίο Σάμου, το μητροπολίτη Χίου τον πατέρα Γερμανό (Ανυπόμονο) που συμμετείχαν ενεργά στην Αντίσταση και μάλιστα οι δύο πρώτοι, παρά την ηλικία τους, ανέβηκαν στο βουνό και μοιράστηκαν με τους αντάρτες τις κακουχίες και τις στερήσεις τους.

Στις 4 του Μάρτη του '43, την ημέρα που τ' αντάρτικα τμήματα της Δυτικής Μακεδονίας συνέτριβαν στο Μπουγάζι της Σιάτιστας έναν ολόκληρο λόχο Ιταλών (αιχμαλωτίστηκαν όλοι, 603), έβγαινε στο βουνό ο μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ , αφού προηγούμενα είχε αναπτύξει σοβαρή αντιστασιακή δράση κατά των κατακτητών, μαζί με τον ηρωικό αρχιμανδρίτη Παπαλιούλια (εκτελέστηκε από τους φασίστες στις 2/7/43 μαζί με άλλους 49 πατριώτες).1

Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ (Απόστολος Αποστολίδης), ήταν ανιψιός του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ'. Γεννήθηκε στη Νικομήδεια (Ορτάκιοϊ) της Βιθυνίας (Μ. Ασία) το 1883. Σπούδασε στη θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Το 1914 πήγε στη Θράκη και αγωνίστηκε για την κατάπαυση των ανθελληνικών διωγμών που είχαν εξαπολύσει οι Νεότουρκοι εναντίον του ντόπιου πληθυσμού. Τον ίδιο χρόνο ο Ιωακείμ εκλέχτηκε από τη Σύνοδο του Οικ. Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Μητρών.

Για την πολύπλευρη πατριωτική του δράση καταδικάστηκε σε θάνατο το 1923. Κατάφερε να ξεφύγει και να ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα. Αργότερα εκλέχτηκε Μητροπολίτης Σερβίων - Κοζάνης 1923-1945.

Εξορίστηκε από τον Μεταξά στον Αθω τον Αύγουστο του 1936, γιατί την 1-8-36, έστειλε οξύτατη επιστολή στο βασιλιά και την κυβέρνηση, εξ ονόματος του λαού της Δυτ. Μακεδονίας για παραμέληση της περιοχής.

Ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ,
με Εθνοσύμβουλους της ΠΕΕΑ (1944)

Στην περίοδο της Κατοχής βγήκε στο βουνό (Απρίλης 1943), ήταν τότε πρόεδρος της ΝΕ Κοζάνης του ΕΑΜ. Το Πάσχα λειτούργησε στη Δεσκάτη και στη σύντομη ομιλία του, κάλεσε το λαό στον αγώνα. Από κείνη την ημέρα βρισκόταν όλο σε κίνηση στην Ελεύθερη Ελλάδα.

Τον θυμάμαι τις μέρες του 1ου Παμακεδονικού Συνεδρίου της ΕΠΟΝ που έγινε τον Οκτώβρη του 1943 στο όμορφο χωριό των Πιερίων Καταφύγι. Ο φλογερός λόγος του γέμισε εμάς τότε τους ΕΠΟΝίτες, με αισιοδοξία για τη νίκη και τη λευτεριά.

Είναι μεγάλες οι υπηρεσίες που προσέφερε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και δίκαια ο λαός μας τον αποκάλεσε πνευματικό ηγέτη του ΕΑΜ. Με την ίδρυση της ΠΕΕΑ εκλέχτηκε αντιπρόεδρος και παρέμεινε στην έδρα της στους Κορυσχάδες, ως την απελευθέρωση.

Το δοσίλογο κράτος και η αντιδραστική Σύνοδος της Εκκλησίας, καταδίωξε τον αείμνηστο ιεράρχη, τον καθαίρεσε, τον προπηλάκισε, όπως όλους τους αγωνιστές. Και μόνο ύστερα από πολύχρονους αγώνες του λαού μας και του αντιστασιακού κλήρου, επέβαλαν την αναγνώριση της Εθ. Αντίστασης από το επίσημο κράτος και το αντιδραστικό κατεστημένο της Εκκλησίας.

Για πρώτη φορά, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Σεραφείμ άνοιξε τις πύλες του καθεδρικού ναού της Αθήνας, στις 20-1-1985, για να εξοφλήσει ένα μεγάλο χρέος, που όφειλε το μεταπολεμικό εκκλησιαστικό κατεστημένο, στον απλό αντιστασιακό παπά, να τελέσει το πρώτο ιστορικό αρχιεπισκοπικό μνημόσυνο.

Δυστυχώς ο αξέχαστος αγωνιστής ιεράρχης, δε ζούσε πια. Πέθανε το 1962 στην Αθήνα, στο Παγκράτι. Στον αγωνιζόμενο λαό, άφησε το μεγάλο παράδειγμα ανθρωπιάς και πατριωτισμού. Ο,τι είχε σε χρήμα, το άφησε στις φιλόπτωχες αδελφότητες Κοζάνης, Σερβίων και Βελβενδού. Χάρισε την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Δημοτική βιβλιοθήκη Κοζάνης και την αρχιερατική του στολή στο Μητροπολιτικό ναό Κοζάνης Αγίου Νικολάου.2

Φλάμπουρα ράσα ολόφλογα

στον άμβωνα ανεμίζουν

ξεσπάθωσαν οι αρχάγγελοι

κι οι τρούλοι αντιβουίζουν.

Μπρος στ' άγιο βήμα

κι ο Χριστός άφησε το Βαγγέλιο

και μαχητής κατέβηκε

κρατώντας το φραγγέλιο...

Κώστας Καλατζής (Θεσσαλός)

Καθένας σ' αυτόν τον τόπο γράφει τη δική του ιστορία. Αλλος με θυσία αγώνα και αίμα κι άλλος με φανταχτερά πετραχήλια, φανφάρες και φραμπαλάδες. Τούτος ο τόπος γέννησε και τον Παπαφλέσα και τον Γρηγόριο τον Ε'. Παιδιά και οι δυο του ίδιου Θεού. Ποιος κρίνει; Ποιος συγχωρεί και ποιος δε λησμονεί; Ιδού η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα χρυσά και τα αιματοβαμμένα ράσα.

Αμάρτημα υψηλόν, το έμπρακτο παράδειγμα πατριωτισμού και αυτοθυσίας των παραπάνω ιεραρχών πλάι στους αγώνες του λαού για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. Εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι ας αποδώσουμε δικαιοσύνη!..3

1,3: Βασίλης Λιόγκαρης (Ριζοσπάστης,18/2/2005)

2: Μαίρη Ζιώγα (Επονίτισσα), Πολύγυρος Χαλκιδικής (Ριζοσπάστης, 9/4/1999)

Το 8ωρο της φάμπρικας

Δεκέμβρης, παραμονές εορτών 1946, το κρύο ανυπόφορο. Ο προσφυγικός συνοικισμός, φτιαγμένος από μικρά άθλια σπιτάκια, λες φυτεμένα μέσα στη λάσπη που έφτιαξαν βροχή και χώμα, ζυμωμένα με τα ανθρώπινα πόδια.

Ο παγωμένος βοριάς σφύριζε στα δρομάκια, παρασύροντας με δύναμη το χιονόνερο.

Ωρα πέντε πρωί, αυτή την ώρα, κάθε μέρα, είναι που κτυπούν τα ξυπνητήρια εγερτήριο.

Στις εξώπορτες, φάνηκαν οι πρώτες φωτεινές χαραμάδες, δείγμα πως στο εσωτερικό των σπιτιών άρχιζε η ζωή! Εξω ψυχή, τίποτα δεν κινούνταν, ούτε σκυλιά, κουρνιασμένα κι αυτά ποιος ξέρει πού.

Οι άνθρωποι του συνοικισμού πετάχτηκαν στους δρόμους την ίδια σχεδόν στιγμή, λες και υπάκουσαν σε κάποιο φανταστικό παράγγελμα: Μαζί με τα πρώτα τσαλαβουτήματα στο λασπόδρομο, ακούστηκαν και τα πρώτα καλημερίσματα.

- Μωρέ μέρα να σου πετύχει! πέταξε κάποιος.

Το ανθρώπινο μπουλούκι κατηφόρισε για τη ρεματιά. Κουκουλωμένοι και δαρμένοι όλοι από το βοριά και το χιονόνερο. Και παρόλο το σκοτάδι, ήξεραν πού πατούσαν! Εκαναν βλέπεις αυτή τη διαδρομή χρόνια τώρα. Ομως, το κέφι δεν τους εγκατέλειπε. Πέταγαν διάφορα πράγματα ο ένας στον άλλον, κι αυτό οφείλονταν κατά πολύ στην παρουσία των θηλυκών συναδέλφων της δουλιάς.

Εργάτες και εργάτριες προχωρούσαν στον ίδιο δρόμο, για την ίδια δουλιά, στην ίδια μοίρα της ζωής.

Η φάμπρικα ήταν απ' την άλλη μεριά της ρεματιάς. Το μπουλούκι άρχισε να κατεβαίνει την επικίνδυνη πλαγιά με προσοχή. Βοηθώντας ο ένας τον άλλον, οι νέοι τους μεγαλύτερους και ιδιαίτερα τις γυναίκες.

Κατέβαιναν το γλιστερό μονοπάτι, βρίζοντας και καταριόνταν τους υπεύθυνους, που δε θέλησαν, χρόνια τώρα, να κάνουν το γεφύρι που υπόσχονταν.

Τσαλαβούτησαν μέσα στα παγωμένα βρωμονέρια της ρεματιάς με τα απόβλητα, χημικά και άλλα, απ' τις υπόλοιπες φάμπρικες. Αρχισε το ανηφόρισμα στην απέναντι πλαγιά, το ίδιο γλιστερή και επικίνδυνη. Εδώ οι ανήμποροι έμεναν πίσω, αναθεματίζοντας τη μοίρα τους, δυσκολοανασαίνοντας, αυτό βέβαια όχι λόγω ηλικίας, αλλά να, χρόνια τώρα, περνούσαν απ' το ίδιο μέρος, κάνοντας την ίδια ανθυγιεινή δουλιά στη φάμπρικα. Τα πνευμόνια τους, σαπισμένα απ' την ψιλή σκόνη του βαμβακιού, τους βασάνιζαν σε κάθε αναπνοή τους.

- Αναπνοή, αυτό το πρώτιστο δώρο της φύσης για τη ζωή και τον άνθρωπο, που εμείς οι ίδιοι δηλητηριάσαμε! είπε ένας βάζοντας και τον εαυτό του φταίχτη. Διακόσια μέτρα από τη ρεματιά αμίλητη η φάμπρικα, ο τεράστιος όγκος της, φάνταζε μέσα στο σκοτάδι. Το μπουλούκι δρασκέλισε τα τελευταία μέτρα γρήγορα, έστριψε στη γωνία της μάντρας, αμέσως μετά από είκοσι μέτρα. Ηταν η κεντρική είσοδος. Εκεί περίμεναν και άλλοι εργάτες. Και συνεχώς έρχονταν από διάφορες μεριές και μονοπάτια. Τα μπουλούκια ανακατεύτηκαν και έγιναν ένα, συζητώντας και περιμένοντας να ανοίξει η μαύρη σιδερόπορτα της μάνδρας, που θα τους κατάπινε.

Η μαντρόπορτα δεν έλεγε να ανοίξει. Αυτός είναι κανονισμός, έλεγαν. Ηταν ορισμένη η ώρα που θα άνοιγε, και ο επόπτης τηρούσε τον κανονισμό κατά γράμμα. Ας περίμεναν τριακόσιοι και πλέον άνθρωποι έξω στην παγωνιά και το χιονόνερο. Και αυτό (δηλαδή που δεν άνοιγε η πόρτα), όχι επειδή άργησαν να έλθουν οι εργάτες στη δουλιά τους, αλλά επειδή ήρθαν νωρίτερα. Επιτέλους ακούστηκε η κλειδαριά, το μικρό πορτάκι υποχώρησε προς τα μέσα τρίζοντας.

Οι πρώτοι εργάτες το δρασκέλισαν. Με βιασύνη περνούσε ο ένας πίσω απ' τον άλλον, για να προλάβουν να είναι στις θέσεις τους, καλημερίζοντας επόπτη και θυρωρό.

- Η καλημέρα σας μάρανε: Εμπρός μην καθυστερείτε, γρήγορα στη δουλιά σας! ήταν η απάντηση του αγουροξυπνημένου επόπτη.

- Να ανοίγεις την πόρτα πιο νωρίς και να ξυπνάς ακόμα νωρίτερα, χοντρέ, πήρε την απάντηση από έναν εργάτη.

Ο επόπτης έκανε μόνο ένα Μμμ, σαν βόδι.

Η αντίθεση μεταξύ εργαζομένων και τεμπελχανάδων άρχιζε από το πρωί.

Οι εργάτες έπρεπε να βιαστούν, ήταν έξι παρά τέταρτο και στις έξι ακριβώς έπρεπε να είναι στη θέση τους.

Είχαν να αλλάξουν τα βρεμένα με τα κουρέλια της δουλιάς, με την ελπίδα πως ύστερα από οκτώ ώρες, θα είχαν στεγνώσει!

Τώρα οι εργάτες είχαν σχηματίσει ουρά για το χτύπημα της κάρτας.

Αυτόν τον επόπτη, οι εργάτες, παρότι τον έβλεπαν κάθε μέρα και χρόνια τώρα, δεν μπορούσαν να τον συνηθίσουν, μόλις τον αντίκριζαν το πρωί τους προκαλούσε αηδία.

Ηταν ένα κτήνος, μόλο που είχε την ικανότητα να στέκεται σε δύο πόδια:

Ενας άνθρωπος διαστάσεων, σε ύψος και πλάτος, με ένα μάτσο κλειδιά περασμένα σε ένα τεράστιο χαλκά στο ένα χέρι και στο άλλο μια σφυρίκτρα.

Η γλώσσα του εργαλείο της απανθρωπιάς του, έκοβε σαν ψαλίδι: Κάθε πρωί στεκόταν στην είσοδο της φάμπρικας, φωνάζοντας στους εργάτες να μη χαζεύουν.

Θύμιζε όρθια αγριεμένη αρκούδα που μούγκριζε. Γι' αυτό τον έλεγαν Αρκούδο! Οι εργάτες δεν υποψιάζονταν πόσο αδικούσαν αυτό το κατά τα άλλα συμπαθές ζώο.

Στο πίσω μέρος της φάμπρικας ήταν μια πανύψηλη τσιμινιέρα, σαν τεντωμένη ουρά θυμωμένου θεριού, που όταν βρίσκεται σε χέρια ασυνείδητων, που από τόπος εργασίας, χαράς και ευημερίας, γίνεται τόπος βασανιστικός, τυραννικός, τόπος μαρτυρίου.

Κι αυτό το πελώριο άψυχο θηρίο καταβρόχθιζε, κάθε πρωί, αναρίθμητες ανθρώπινες υπάρξεις μέχρι το βράδυ, έτσι το είχαν γυμνάσει οι «θηριοδαμαστές» του, να υπακούει τυφλά.

Οσο για τον επόπτη, ήταν ο καταλληλότερος, ας τον πούμε «άνθρωπος», στη δουλιά του.

Ζωώδης εξωτερικά και εσωτερικά.

Ασυνείδητος, χωρίς αισθήματα, αδίστακτος, χωρίς οίκτο. Μπορούσε να εκστομίσει τη χειρότερη βρισιά, με τη μεγαλύτερη ευκολία. Είρων, έκφυλος και φαγάς... Τα είχε με όλους τους εργάτες, μα με τις εργάτριες περισσότερο. Τις περιφρονούσε, τις έβλεπε σαν αδύνατα και κατώτερα όντα. Τις κυνηγούσε αδιάκοπα όπως τις κυνηγούσαν και οι μηχανές που δούλευαν. Φώναζε άγρια, χειρονομούσε πρόστυχα. Τις σφύριζε δαιμονισμένα. Δημιουργούσε συνεχώς επεισόδια. Αλλά και οι εργάτες δεν κάθονταν με σταυρωμένα χέρια, κατάγγελλαν στη διεύθυνση τον πρόστυχο τρόπο που φερνόταν ο επόπτης στις εργάτριες. Η διεύθυνση όλο και βαριάκουε: Αν ήταν δυνατόν να κόψει τη φόρα του μαντρόσκυλου. Είδε και έπαθε να τον εκπαιδεύσει, ώστε να τον κάνει έτσι όπως τον ήθελαν.

Οι εργάτες όμως δεν το 'βαζαν κάτω. Κι έτσι φτάσαμε μια μέρα στο παρακάτω επεισόδιο.

Σε ένα πέρασμα, από τα κανονισμένα του επόπτη, πήρε το μάτι του μια εργάτρια που καθόταν, ενώ η μηχανή της δούλευε. Αρχισε να τη βρίζει χυδαία: - Το σταυρό σου, την Παναγία σου, μωρή πουτάνα! Η εργάτρια σηκώθηκε αμέσως κλαίοντας. Ηταν μια νιόπαντρη κοπέλα δεκαοχτάρα και σε ενδιαφέρουσα.

Ο συνδικαλιστής, ένας ψηλός σαραντάρης, σφυρηλατημένος στη φάμπρικα, παρεμβαίνει δυναμικά και του' πε:

- Γιατί ρε βρίζεις την κοπέλα; Τι σου έκανε; Δεν μπορείς να της μιλήσεις καλύτερα; Δεν τη βλέπεις που είναι έγκυος;

- Και εγώ τι φταίω; Εγώ την γκάστρωσα; Μούγκρισε το κτήνος.

Μη μιλάς σε μένα έτσι, γιατί θα πάρω το σίδερο και θα σου ανοίξω το γουρουνοκέφαλό σου στα δύο.

Μπήκαν εργάτες στη μέση να τους χωρίσουν.

- Αυτό δε θα περάσει έτσι, απείλησε ο επόπτης.

- Τον κακό σου τον καιρό ταγματασφαλίτη, του απάντησε ένας εργάτης.

- Οχι και ταγματασφαλίτης ρε συνάδελφε, τον έκοψε άλλος.

- Αυτός, να μου το θυμάσαι. Για να βγει χονδρός από την Κατοχή πάει να πει πως καλότρωγε, εκτός αν νομίζεις πως έπαθε αποβιταμίνωση!

Οι παρευρισκόμενοι εργάτες γέλασαν και τράβηξαν για τις μηχανές τους.

Στην τραπεζαρία, στο κλεμμένο τέταρτο του κολατσιού, οι εργάτες έβρισκαν την ευκαιρία να συζητούν θέματα της δουλιάς, να ανταλλάξουν αστεία κλπ.

Η τραπεζαρία σαν κατασκευή ήταν πολυτελής, με μωσαϊκά, λαδομπογιές, με άπλετο φως, τραπέζια και πάγκους από καλό χονδρό ξύλο λουστραρισμένο.

Ενας μισότοιχος χώριζε την τραπεζαρία στα δύο, για άνδρες και γυναίκες. Κι αυτό γιατί ο εργοστασιάρχης ήταν θεοφοβούμενος! Οι εργάτες και οι εργάτριες κατέβαιναν φορτωμένοι από χνούδι και σκόνη, με βουλωμένα αυτιά, μάτια, ρουθούνια. Ξερόβηχαν, τρίβοντας πρόσωπα και φυσώντας τις μύτες για να ελευθερωθούν. Δεν πλένονταν, γιατί δε θα προλάβαιναν. Γι' αυτήν, ας την πούμε πλούσια αίθουσα το κολατσιό ήταν φτωχό. Ψωμί, ελιές, κρεμμύδι, πού και πού καμιά σαρδέλα παστή που τραβάει νερό. Ετσι για να μη μένει άδειο το στομάχι. Μια μέρα ένας εργάτης μπουκωμένος είπε:

- Γιατί ρε συνάδελφοι, ο εβραίος έχει στο γραφείο του πάνω απ' το κεφάλι του, την εικόνα του Χριστού με το αγκαθένιο στεφάνι; (Εβραίος ήταν ο διευθυντής, νεοφερμένος από την Αγγλία, κατά τα άλλα ευγενικός) και η συζήτηση άναψε.

- Γιατί κι ο Χριστός εβραίος ήταν! είπε κάποιος με διάθεση να αστειευτεί.

- Ωστε κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, απάντησε άλλος.

- Δηλαδή όπως λένε, το αίμα νερό δε γίνεται, ακούστηκε ένας τρίτος.

- Ναι, μα οι ίδιοι οι εβραίοι τον βασάνισαν και τον σταύρωσαν! Ακούστηκε άλλος.

- Βλαστημάτε συνάδελφοι, με το να μιλάτε έτσι για το Χριστό. Διαμαρτυρήθηκε ένας εργάτης που όλοι τον ήξεραν για θεοφοβούμενο.

- Ρε Χιώτη, αυτοί βρίζουν το Χριστό, που τον έφεραν εδώ και τον ξεφτιλίζουν! Ενώ η θέση του Χριστού είναι στην Εκκλησία, και όχι στο λημέρι του εβραίου. Εδώ μόνο το διάλογο πρέπει να βάλουν στα γραφεία τους.

- Συνάδελφοι, να πω κι εγώ τη γνώμη μου; Αντήχησε η σοβαρή φωνή του συνδικαλιστή.

- Βεβαίως, αλίμονο, απάντησαν σχεδόν ομόφωνα οι εργάτες.

- Αστειευόμενοι όλοι μας, χωρίς να το θέλουμε, ανοίξαμε, κατά τη γνώμη μου, μια σοβαρή συζήτηση, μα επίσης και ένα σοβαρό θέμα, συνεχίζοντας:

- Θα έπρεπε να ξέρουμε όλοι γιατί έφεραν το Χριστό στη φάμπρικα, κι όχι γιατί τον έβαλαν εδώ ή εκεί.

Αυτό το νόημα πιστεύω πως είχε το ερώτημα του πρώτου συναδέλφου μας. Η γνώμη μου, λοιπόν, είναι πως έφεραν την εικόνα του Χριστού, όχι βέβαια επειδή ο Χριστός και ο διευθυντής είναι πατριώτες (χωρίς πατρίδα για την ώρα), μα ούτε επειδή Χριστός και διευθυντής ανήκουν στην ίδια φυλή, ούτε πως ο Χριστός ήταν κλωστοϋφαντουργός, ούτε για να έχει γερούς εμάς. Αν ήθελαν να είμαστε γεροί, ας μας δώσουν αυτά που ζητάμε, και δε ζητάμε αυτά που μας ανήκουν, για την ώρα τουλάχιστον. Εμείς ζητάμε τώρα, να μας δώσουν καλύτερο μεροκάματο να τρώμε καλύτερα εμείς και οι οικογένειές μας, τι το απλούστερο.

- Αμ δεν είναι απλούστερο, για τους εργοδότες, γιατί αυτωνών οι τσέπες έχουν αχινούς! διέκοψε κάποιος με νόημα.

- Αυτό είναι σωστό συνάδελφε που είπες, έκανε ο συνδικαλιστής και συνέχισε: Οπως επίσης και καλύτερες συνθήκες δουλιάς. Τον Χριστό, λοιπόν, τον έφεραν στη φάμπρικα, ακριβώς για το αντίθετο, για να μη μας δώσουν καλύτερο μεροκάματο. Τον έφεραν και τον χρησιμοποιούν για εκμετάλλευση εις βάρος μας, και εξηγούμαι:

Πέστε πως πάμε στον διευθυντή για κάποιο παράπονό μας, ή ένα οικονομικό αίτημά μας. Κι αντικρίζουμε την εικόνα του Χριστού με το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι, με το πονεμένο και ματωμένο πρόσωπο. Αυτό και μόνο, ο Χριστός ο ίδιος είναι σα να μας λέει:

- Εμένα με κυνήγησαν, με εβασάνισαν, με σταύρωσαν και όμως δεν παραπονέθηκα ποτέ και για τίποτα. Και παραπονιέστε εσείς;

Σκεφθείτε, λοιπόν συνάδελφοι μέχρι πού έφθασαν οι ασυνείδητοι την εγκληματικότητά τους. Κι αυτό για να υπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντά τους.

Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, δε σέβονται τίποτα... Οι εργάτες χειροκρότησαν με θέρμη, τα τελευταία λόγια του συνδικαλιστή. Ομως, στην πόρτα της τραπεζαρίας, με τη σφυρίχτρα στο απαίσιό του στόμα, στεκόταν ο επόπτης και σφύριζε συνεχώς σαν δαιμονισμένος.

Τα χειροκροτήματα σταμάτησαν.

- Πάλι κυβέρνηση φτιάξατε, ειρωνεύτηκε, εμπρός, αρκετά, γρήγορα στις δουλιές σας, σήμερα το παρακάνατε, εδώ είναι εργοστάσιο και όχι Βουλή. Ακούς εκεί, αρχίσαμε τώρα και τους λόγους εδώ μέσα. Δε θα τα πάμε καλά... γρήγορα επάνω. Ετσι κόπηκε και η συζήτηση.

- Τι γρήγορα ρε χοντρέ, εδώ μας τρως δεκαπέντε λεπτά από το κολατσιό, το κορόιδο κάνεις;

Ηταν μια φωνή ανάμεσα από τους εργάτες, που έβγαιναν μπουλούκι απ' την τραπεζαρία, και προχωρούσαν κοπαδιαστά προς την κεντρική σκάλα. Ο Αρκούδας πίσω τους μούγκριζε συνεχώς. Ναι δεν το ξέραμε, να σας φέρω και κρεβάτια τώρα:

- Στα άλλα εργοστάσια, το ξέρετε πως οι εργάτες τρώνε στις μηχανές τους; χωρίς να κατεβάζουν τους διακόπτες!

Μπα, δηλαδή σου χρωστάμε, όπως τα λες έτσι; Πήρε την απάντηση. Ολοι οι εργάτες έβγαλαν την αγανάκτησή τους, με ένα κοροϊδευτικό χάχανο!

Αυτά ακούγονταν σχεδόν κάθε μέρα. Συνεχίζονταν και οι αναφορές στη διεύθυνση. Αυτή όμως πάντα έπαιρνε το μέρος των οργάνων της, και συγχρόνως απειλούσε με απολύσεις. Σε αυτή την περίπτωση φαινόταν πόσο χαρακτηριστική ήταν η μαχητικότητα των γυναικών.

Κατέβαζαν αμέσως τους διακόπτες και έτρεχαν στα γραφεία, να διαδηλώσουν με πείσμα τη συμπαράστασή τους. Ετσι προχωρούσε η ζωή στη φάμπρικα.

Η ώρα ήταν περασμένη, δύο μετά το μεσημέρι, όταν η πρωινή βάρδια χύθηκε σαν ποτάμι έξω και σκόρπισε στα διάφορα μονοπάτια, γύρω από τη φάμπρικα, επιστρέφοντας στη φτωχική μα ζεστή οικογενειακή φωλιά τους. Προχωρώντας, ήταν αδύνατον να μη γυρίσουν τα κεφάλια τους και να δουν αυτήν την τεράστια τσιμινιέρα, που, απειλητικά πάντα, πετούσε κόπο, ιδρώτα και αίμα, και τα σκορπούσε στους ανέμους υπό μορφή καπνού. Και ήταν σα να έλεγε:

- Θέλετε δε θέλετε, όλοι αποδώ θα περάσετε; Σας αρέσει δε σας αρέσει!..

Από το βιβλίο του Χρυσόστομου Ορφανού «Στο Διάβα της ζωής» (2000)

Ο Χρυσόστομος Ορφανός γεννήθηκε στα Βουρλά Μικράς Ασίας το 1921. Με τη Μικρασιατική καταστροφή, το 1922, η οικογένειά του ήρθε με το κύμα της προσφυγιάς στην Ελλάδα. Καταστάλαξε στην Αθήνα. Και τελικά εγκαταστάθηκε στο Πολύγωνο, στα «Παραπήγματα» (προσφυγικές παράγκες). Το 1930 με την οικογένειά του μετακόμισε στη Μαγκουφάνα (Πεύκη). Δώδεκα χρόνων μπήκε στη βιοπάλη, δούλεψε εμποροϋπάλληλος. Εζησε εκεί μέχρι τη χιτλεροφασιστική κατοχή. Το Νοέμβρη του 1941 έφυγε για τη Μέση Ανατολή. Κατατάχτηκε στα τμήματα του ελληνικού στρατού, συγκεκριμένα στην αεροπορία. Εκπαιδεύτηκε σε Σχολή Μηχανικών Αεροπορίας. Εκεί οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Στο Κίνημα που εκδηλώθηκε το 1944 πήρε μέρος. Και με πολλούς άλλους συναδέλφους του και χιλιάδες αγωνιστές πιάστηκε και κλείστηκε στο «σύρμα». Κρατήθηκε στο Στρατόπεδο «Ντεκαμερέ» της Ερυθραίας μέχρι την απελευθέρωση. Γύρισε στην Ελλάδα, στον Πειραιά, στις 6 Δεκέμβρη 1945. Μετά τη Βάρκιζα γνώρισε απίθανες διώξεις. Το 1947 και 1948 ήταν εξόριστος στην Ικαρία. Μετά το 1950 δούλεψε στην ΕΔΑ. Μετά την πτώση της χούντας, κάτοικος Ζωγράφου, βοήθησε με όλες τις δυνάμεις του το ΚΚΕ. Και μένει πάντα πιστός οπαδός του. Καθώς και η συντρόφισσα της ζωής του, Φανή.

Στην υγειά των εργολάβων:

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/4/2017&id=16598&pageNo=2

Την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί με άθλια προπαγανδιστικά τεχνάσματα να πείσει ότι «μάχεται για να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα», 

με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, 

φέρνει και ψηφίζει τροπολογία στη Βουλή με την οποία προβλέπεται η αποζημίωση πολλών εκατομμυρίων ευρώ της κοινοπραξίας που έχει αναλάβει την κατασκευή του οδικού άξονα Κόρινθος - Τρίπολη - Καλαμάτα! 

Ακριβώς αυτό έγινε το βράδυ της Τετάρτης στη Βουλή, όταν κατατέθηκε και ψηφίστηκε τροπολογία που υπογράφεται από τους Χρ. Σπίρτζη και Ευ. Τσακαλώτο και η οποία προβλέπει πως το ελληνικό Δημόσιο, από την τσέπη των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων,

 θα αποζημιώσει την κοινοπραξία στην περίπτωση που τα έσοδα από τα διόδια είναι χαμηλότερα από τα προϋπολογιζόμενα στη σχετική σύμβαση παραχώρησης! Θυμίζουμε ότι η σύμβαση παραχώρησης που είχαν συνάψει με νόμο προηγούμενες κυβερνήσεις, έχει τέτοια πρόβλεψη. 

Κι επειδή το ...«κράτος έχει συνέχεια», ήρθε τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να την ενεργοποιήσει. 

Και να σκεφτεί κανείς ότι λίγες ώρες πριν, τσακώνονταν στη Βουλή «περί όνου σκιάς», για τα σκάνδαλα και τις εξεταστικές επιτροπές...

Από Μέρα σε Μέρα

του Ριζοσπάστη.