Άστεγος καταδικάστηκε στη Γαλλία γιατί “έκλεβε” από τα σκουπίδια Σούπερ Μάρκετ

Κατιούσα

Η είδηση δεν προέρχεται από μυθιστόρημα του Ουγκώ αλλά από τη σύγχρονη καπιταλιστική Γαλλία. Ένας νεαρός άστεγος καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών μηνών με αναστολή και 210 ώρες κοινωνικής εργασίας, γιατί είχε έρθει σε τόσο απελπιστική κατάσταση, που αναγκάστηκε να κλέψει.
Αυτή τη φορά η “λεία του δράστη” δεν ήταν απλά ένα καρβέλι ψωμί, αλλά μερικά σάντουιτς, σόδα και ένα κάλυμμα για να σκεπαστεί και να προστατευεί από το δριμύ ψύχος. Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως πήρε τα αντικείμενα από τα σκουπίδια ενός σούπερ μάρκετ στο Saone et Loire της Γαλλίας. Εκεί όπου αναβιώνουν μαζικά φαινόμενα φτώχιας μαζί με τους ήρωες από τους Άθλιους του Β. Ουγκώ.
Ο νεαρός άστεγος δικάστηκε, με τον εισαγγελέα να χαρακτηρίζει το προφίλ του “ανησυχητικό” και το δικηγόρο του να απαντά πως “το μόνο ανησυχητικό είναι ένας 24χρονος νεαρός εγκατελειμμένος στην τύχη του”.
Κάθε ομοιότητα και συνειρμός με την ελληνική πραγματικότητα κάθε άλλο παρά τυχαίος ή άστοχος είναι.
Δεν αποτελεί ασφαλώς είδηση ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα παράγει μαζικά φτώχια κι εξαθλίωση, της Γης τους κολασμένους και σύγχρονους ήρωες του Ουγκώ, σαν το Γιάννη Α-Γιάννη. Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι πως τα αστικά κράτη ενσαρκώνουν τους σύγχρονους Ιαβέρηδες, δεν είναι παρά φύλακες της εξουσίας, της ιδιοκτησίας και του καπιταλιστικού κέρδους.

Άρθρο του Ελισαίου Βαγενά για τις εξελίξεις με την ΠΓΔΜ: Οι συνέπειες μιας «διαβολικά θεόσταλτης» λύσης

 

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της ΚΕ και Υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, το οποίο δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα Συντακτών», στο φύλλο του Σαββατοκύριακου, που κυκλοφορεί σήμερα Παρασκευή 5 Γενάρη, σχετικά με τις εξελίξεις με την ΠΓΔΜ. 
Παρατίθεται το άρθρο: 

«Το ΚΚΕ παρακολουθεί με προσοχή τις εξελίξεις, που διεξάγονται γύρω από το ζήτημα της ονοματοδοσίας της ΠΓΔΜ. Είναι πασίγνωστο, πως απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, το ΚΚΕ τοποθετήθηκε στο ζήτημα αυτό από θέσεις αρχών και η νηφάλια τοποθέτηση του έρχονταν κόντρα στο κυρίαρχο εθνικιστικό ρεύμα, που καλλιέργησαν όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα από την “άκρα δεξιά” έως την “ανανεωτική αριστερά”, τον τότε ΣΥΝ μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ο “πατριάρχης” της τελευταίας, Λ. Κύρκος, συμμετέχοντας καιροσκοπικά στα πατριδοκάπηλα συλλαλητήρια είχε εκστομίσει το γνωστό “πλην Λακεδαιμόνιων”, για την απουσία των κομμουνιστών από τις γνωστές “φιέστες”.


Το ΚΚΕ και τότε και σήμερα πατά σταθερά στην πραγματικότητα, η οποία διδάσκει πως για να εξασφαλιστεί η ειρήνη, η ασφάλεια κι η ευημερία των λαών δεν είναι αρκετό το όνομα. Μάλιστα η ονοματολογία μπορεί να δράσει αποπροσανατολιστικά, να κρύψει τους πραγματικούς κινδύνους για τους λαούς, που βρίσκονται στη σύγκρουση των συμφερόντων μεγάλων μονοπωλίων στην περιοχή, στην επέμβαση των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Άλλωστε, ας μην λησμονούμε, με δική τους απροκάλυπτη παρέμβαση φτάσαμε στη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και στη δημιουργία του προβλήματος.

Οι ιμπεριαλιστές και οι αστικές τάξεις επιδιώκουν την αξιοποίηση μειονοτικών κι αλυτρωτικών ζητημάτων, για την εξυπηρέτηση των δικών τους οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Αυτά τα συμφέροντα, που είναι ξένα προς τα συμφέροντα των εργαζομένων, μπορεί να προκαλέσουν πραγματικό μακελειό. Δεν τελειώνουμε, όπως μας καθησυχάζουν, οι κυβερνητικοί παράγοντες, με το όνομα, ακόμα κι αν εισακουστεί μετά από 25 χρόνια το ΚΚΕ κι επιλεγεί ένα όνομα για όλες τις χρήσεις, που στην περίπτωση που έχει το όνομα “Μακεδονία” ή “Μακεδονικό” αυτό να έχει αποκλειστικά και μόνο γεωγραφικό προσδιορισμό. 
Απομένουν ακόμα πολλά να γίνουν ώστε να αποτραπεί η αλυτρωτική προπαγάνδα από κυρίαρχους κύκλους της ΠΓΔΜ αλλά κι από εθνικιστικές δυνάμεις στη χώρα μας. Εκείνο, μάλιστα, που είναι το κρίσιμο ζήτημα, είναι αυτό της διεύρυνσης κι ενίσχυσης στην περιοχή μας τέτοιων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως είναι το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ.

Βεβαίως φανταζόμαστε τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ο κύριος Τσίπρας απέναντι στον “διαβολικά καλό”, όπως τον χαρακτήρισε, Αμερικανό πρόεδρο, Τραμπ. Λέμε φανταζόμαστε, γιατί επίσημα, παρά το ότι το ΚΚΕ τον έχει προκαλέσει να μιλήσει γι’ αυτές από το βήμα της Βουλής, κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Γνωρίζουμε, ωστόσο, πως ό,τι “μαγειρεύεται” αυτή την εποχή γύρω από το όνομα της ΠΓΔΜ έχει ορίζοντα τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ κι αποσκοπεί στη διευκόλυνση της ένταξης αυτής της χώρας στο ΝΑΤΟ.

Κάποιος, βλέποντας τις εξελίξεις κοντόφθαλμα, θα έλεγε “δεν βαριέσαι”, αν είναι να λυθεί ένα ζήτημα που ταλανίζει τις σχέσεις δύο χωρών εδώ και 25 χρόνια, ... “ας ποτιστεί κι η γλάστρα”, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση το ΝΑΤΟ. 
Μονάχα που τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί το ΝΑΤΟ δεν είναι ... “γλάστρα”, αλλά ο πολιτικό-στρατιωτικός “βραχίονας” του αμερικάνο-ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Κι αυτός ο “βραχίονας” με την κίνηση αυτή, όπως λίγο νωρίτερα με την ενσωμάτωση του Μαυροβουνίου στους “κόλπους” του, (χωρίς καν δημοψήφισμα, όπως είχαν υποσχεθεί οι αρχές της χώρας), αποσκοπεί στο να βάλει φραγμό στα ανταγωνιστικά μονοπωλιακά συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή των Βαλκανίων, να “σφραγίσει” την περικύκλωση της Ρωσίας από τη Βαλτική ως τη Μαύρη Θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη, λαμβάνοντας υπόψη πως η διαπάλη δημιουργεί πλέον ανοικτές πολεμικές πληγές που αιμορραγούν, στη Συρία, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία κ.ά.

Επιπλέον, αν νομίζει κανείς πως η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ αυτόματα θα αποσοβήσει τυχόν κινδύνους παραπέρα εμπλοκής των διμερών σχέσεων, ας ρίξει μια ματιά στην πολύχρονη πείρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που αποδεικνύει πως η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν εξασφαλίζει την ειρήνη, την εδαφική ακεραιότητα και ασφάλεια των λαών, αλλά, αντίθετα αποτελεί παράγοντα όξυνσης των προβλημάτων και ενδυνάμωσης αμφισβητήσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Να γιατί το ΚΚΕ αγωνίζεται για να αναπτυχθεί ισχυρή αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του "διαίρει και βασίλευε" στα Βαλκάνια κι ευρύτερα, ενάντια στη χρησιμοποίηση από τους ιμπεριαλιστές υπαρκτών ή και ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στους διαμελισμούς κρατών, στη δημιουργία προτεκτοράτων, στις στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων. Η πείρα του λαού μας επιβεβαιώνει πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ εμπλέκει τη χώρα και το λαό μας σε επικίνδυνους σχεδιασμούς κι επιπλέον κάθε άλλο παρά διασφαλίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Η θέση μας είναι πως οι ανάγκες των λαών της περιοχής, η αμοιβαία επωφελής συνεργασία των χωρών, μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με την αποδέσμευση από αυτές και κάθε άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους».

902gr

Ο επικίνδυνος εθνικόπληκτος οχετός του Σεφερλή

Ραφαήλ Μπελενιώτης

Ο Μάρκος Σεφερλής, μας έχει συνηθίσει με τις παραστάσεις του όλα αυτά τα χρόνια, στην «ακραία» στηλίτευση, στον ανελέητο σχολιασμό «αντιλήψεων»  ή «στάσεων» και στην πετυχημένη διακωμώδηση της πραγματικότητας,  δημοσίων προσώπων και πολιτικών, περσόνες της τέχνης ή της διασκέδασης, ομολογουμένως με μεγάλο, εύστοχο και αμίμητο ταλέντο.
Έτσι και στην παράστασή του «Αγάπη Μόνο», που προβλήθηκε και ανήμερα πρωτοχρονιάς από το  Star, δεν έλειψε τίποτα από τα παραπάνω και σίγουρα το άφθονο γέλιο. Όμως, το γέλιο από μόνο του δεν αρκεί πάντα για να δώσει λευκή επιταγή, στο τι λέμε δημόσια, ούτε έχει την ικανότητα να μας θέτει στο απυρόβλητο. Άλλωστε ούτε ο ίδιος ο Αριστοφάνης δεν υπήρξε σε κάποιο είδους «απυρόβλητο» της εποχής του. Γιατί πολύ απλά ο δημόσιος λόγος αλληλεπιδρά, έχει αντίκτυπο στον δέκτη.
Εξηγούμαι.  Παρακολούθησα και εγώ  την κωμική επιθεώρησή του «Αγάπη Μόνο», από το Star, ανήμερα πρωτοχρονιάς. Πέρα ενός χιούμορ που εκτιμώ βαθύτατα δεν αποκόμισα κάτι άλλο πέρα από γέλιο. Ούτε περίμενα κιόλας να αποκομίσω κάτι βαθύτερο. Άλλωστε δεν κάνουμε λόγο για διαλεκτική αλλά για σάτιρα, ένα λαϊκό show εκτόνωσης και τέρψης, ίσως κάποιες φορές – και όχι στην προκειμένη – και αναστοχασμού ή αυτοκριτικής. Και λέω όχι στην προκειμένη περίπτωση στους δύο τελευταίους στόχους, καθώς αυτή η γενίκευση καταστάσεων, πόσο μάλλον πολιτικών καταστάσεων, μια γενίκευση δίχως παραπάνω περίσκεψη ή ανάλυση σοβαρή, με βαρύγδουπους βερμπαλισμούς δεν μπορεί να προσφέρεται για τον οποιοδήποτε αναστοχασμό, ή εσώτερη περίσκεψη.
Μάλλον το αντίθετο. Μένει στην εκτόνωση – που τόσο έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος – δίχως να αγγίζει ούτε καν την επιφάνεια των προβλημάτων του. Πέρα όμως από το γέλιο, όταν αυτό διαλύεται από το πρόσωπο, κάτι μένει. Σε ορισμένες σκηνές του Σεφερλή, το ποιοτικό απόσταγμα του γέλιου, αυτό που μας μένει δηλαδή, είναι επικίνδυνο. Μια επικίνδυνη εκτόνωση, μια επικίνδυνη καλλιέργεια και αναπαραγωγή στερεοτύπων, ψευδών και εθνικοπατερικών «λεονταρισμών».
Στο τελευταίο λοιπόν κατά σειρά νούμερο της επιθεώρησης «Αγάπη Μόνο», με τίτλο «Αγάπη Για την Ελλάδα», ο Σεφερλής εμφανίζεται μεταμφιεσμένος σε θεό Δία. Οι συμπαραγωγοί και ηθοποιοί της ομάδας του είχαν μεταμφιεστεί και ο καθένας σε έναν αρχαίο Ολύμπιο θεό, την Άρτεμη, τον Ήφαιστο, την Αθηνά κτλ.  Στην αρχή η πράξη ξεκινάει με στηλίτευση κατευθείαν της κυβέρνησης, της πολιτικής κατάστασης γενικά, με ένα όμορφο και χιουμοριστικό, εν τέλει ανθρώπινο τρόπο με πολλές  δόσεις αλήθειας.

Συγχαρητήρια στον κ. Μάρκο Σεφερλή για αυτό το σκετς
Συγχαρητήρια στον κ. Μάρκο Σεφερλή για αυτό το σκετς
Posted by EΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΡΑΧΜΕΣ on Dienstag, 2. Januar 2018

Δεν συνεχίζει όμως έτσι, το αντίθετο μάλιστα.  Το γνωστό κλισέ «Οι κακοί Γερμανοί και απολίτιστοι Ευρωπαίοι» κυριαρχεί. Όπως επίσης και άλλα παρόμοια δημώδη σοφίσματα, όπως  οι σπηλιές στις οποίες κατοικούσαν  αυτοί οι «Ασιάτες Ούννοι» όταν εμείς χτίζαμε..Παρθενώνες και Ακρόπολη. Όταν τα παραπάνω δεν είναι ανιστόρητα είναι προσβλητικά και αντιστρόφως. Βέβαια, για την ειρωνεία, κάποιος καλοθελητής θα μπορούσε να.. «διακωμωδήσει» αυτό το τεράστιο πολιτιστικό επίτευγμα της Κλασσικής Ελλάδας – με τον αναγκαίο παραλληλισμό στο σήμερα – καθώς, ως γνωστόν, ο Περικλής τον 5ο αιώνα π.Χ. έχτισε την ακρόπολη με καταχρασμένο δημόσιο χρήμα της Δηλιακής συμμαχίας..
Τρανταχτό παράδειγμα του επικινδύνου λαϊκισμού του είναι το σημείο που αναφέρεται στη θρησκεία και τη γλώσσα, ασκώντας κριτική στις ανακοινώσεις και στους νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Στον πρώην υπουργό παιδείας Νίκο Φίλη και την  θέση του απέναντι στην εκκλησία, αλλά και για την συζήτηση που είχε εγείρει με την σκέψη για  απομάκρυνση του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών και των θρησκευτικών από τα διδακτικά προγράμματα.
Τη θρησκεία και τη γλώσσα, σαν άλλος αυτόκλητος κήρυκας πλέον και όχι κωμικός, την αναγνωρίζει ως συνεκτικούς κρίκους της χώρας και του λαού, που ως  άθεοι οι «αριστεροί» θέλουν να «καταργήσουν». Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα του ρεφορμιστικού αριστερού χώρου δεν διέθετε ξεκάθαρη θέση διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους. Ο χαρακτήρας του ήταν ανέκαθεν «αμοιβαία επωφελής» και όχι συγκρουσιακός. Οι μόνες σχετικές αναφορές προεκλογικά – ή ακόμα και επίσημα – είχαν στόχο προοδευτικά εκλογικά ακροατήρια, ποτέ όμως δεν αποτέλεσαν κεντρικό σχεδιασμό σίγουρα της κυβέρνησης. Περισσότερα ηχούσαν σαν «δυτικές»  μεταρρυθμίσεις και για αυτό προοδευτικές, σαν αντιστάθμισμα των «μέτρων» που εν τέλει υπέγραφαν, για να φανεί πως πλησιάζουμε και εμείς σε κάποιο «κράτος δικαίου» σαν τις Γερμανίες ή τις Γαλλίες. Όλος αυτός ο πανικός που επικράτησε δεν ήταν τίποτα απο καλά παιγμένα χαρτιά της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ που, για ξεχωριστούς λόγους ο καθείς τους , «κομουνιστικοποιούσαν» τον ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια της κοινωνίας. Και αυτό φάνηκε. Τίποτα δεν καταργήθηκε από το παλαιό οικοδόμημα, εν πολλοίς συντηρητικό για τις σταθερές ενός ευρωπαϊκού κράτους. Τα αρχαία Ελληνικά είναι εδώ. Το ίδιο και η εκκλησία παρούσα στα θρανία – απούσα από τους φορολογικούς καταλόγους.
Αυτά όμως δεν μπορούμε να τα αναπαράγουμε για «πλάκες» – δεν είναι. Μήπως μας παίρνει να δυναμιτίζουμε την εύθραυστη  κοινή γνώμη με αερολογικούς συντηρητισμούς; Δεν κείτονται μακράν τα φρενήρη  Μακεδονικά συλλαλητήρια του 90΄και τα διπλωματικά που προκάλεσε. Ο Πατήρ Κλεομένης αν και αποκηρυγμένος από την εκκλησία και οριακό φαινόμενο, δεν είναι μόνος. Πρόσφατα μάλιστα, ενορίτες του Ιερού Ναού Παναγίας πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας με μεγάφωνα, σημαίες, λάβαρα, και προσευχές προς το «σατανικό» άγαλμα Phylax  στο Φάληρο.  Στο τέλος ο εφημέριος Πατάπιος το ράντισε με αγιασμό.
Παράλληλα το «Σκλάβοι των Τούρκων είμασταν χρόνια πικρά και μαύρα και άρχισε η επανάσταση απο την Αγία Λάυρα. Εκεί ο Παλαιών Πατρών με το σταυρό στο λάβαρο ένωσε όλους τους Έλληνες και διώξανε τον βάρβαρο. Και αυτόν ακόμα τον σταυρό βγάζουνε απο το κοντάρι, οι αθεόφοβοι, ο διάολος να τους πάρει!».  Ακούγεται συγκηντικό αλλά είναι ανιστόρητο και η αλήθεια είναι πεζή, στεγνή και, ως οφείλει, πολιτική. Ιστορικά η επίσημη εκκλησία  και τα ανώτερα κλιμάκιά της στην Ιεραρχία έπαιξαν έναν κατευναστικό και πυροσβεστικό ρόλο πριν την επανάσταση. Η Εκκλησία ως σώμα, πολέμησε τις «αιρετικες» απόψεις προερχόμενες από τη Δύση, για ελευθερία-ισότητα και απελευθέρωση, που εκφράζονταν απο διανοητές της Ελληνικής επανάστασης καθώς ένιωθε πως απειλείται η καθεδρία της. Έφτασε σε σημείο να αφορίσει τον Ρήγα Φεραίο. Όπως  σημειώνει και ο Σκαρίμπας στο έργο του «Το 1821 και η Αλήθεια»: «Το Πατριαρχείο το αφόρισε (εννοούσε την επανάσταση του 21). Οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες. Ο Κοραής μας το μυκτήρισε»
Στις 25 Μαρτίου κανένα λάβαρο δεν υψώθηκε στην περιοχή της Αγίας Λαύρας απο τον Παλαιών Πατρών, ο οποίος αποκαλούσε «τρελό» τον Παπαφλέσα. Απο την άλλη, αν αναφερόμαστε γενικά στο θρησκευτικό αίσθημα της εποχής ως συνεκτικότητα  των υπόδουλων Ελλήνων τότε αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό στα αυστηρά ιστορικά του πλαίσια. Στο σήμερα είναι ένα γραφικός και εξόφθαλμος αναχρονισμός. Δεν υπάρχει το ανάλογο υπόβαθρο στην κοινωνία του 21ου αιώνα, ούτε και το θρησκευτικό συναίσθημα θα μπορούσε πλέον να αποτελέσει απάντηση σε κάτι – άλλωστε αν το ξεχνάμε δεν είμαστε υπό κατοχή.  Κανένας πάλι σταυρός δεν έχει αφαιρεθεί σήμερα απο κανένα επίσημο εθνικό λάβαρο. Φαντάσματα και fake news.
Παρεμφερής είναι και η «στάση» του απέναντι στους κακούς Γερμανούς, τους   ξενέρωτους που είχαν «Ναζί Μπαμπάδες», που είναι  «εγγόνια του Χίτλερ».  Σε αντιπαραβολή με τους Έλληνες με τους λαμπρούς προγόνους «που ποτέ δεν αιματοκύλησαν  άλλους λαούς στον κόσμο».  Για ακόμα μια φορά ανιστόρητοι βερμπαλισμοί. Πώς θα το λέγαμε αυτό  στους  τόσους ξεριζωμένους πρόσφυγες της ομογένειας  από την Μικρά Ασία;  Που η πολιτική της κυβέρνησης Βενιζέλου, αυτό το μικρομέγαλο εθνικιστικό- αλυτρωτικό όραμα της «Μεγάλης Ελλάδας»  που έσερνε από την μύτη την μικρή Ελλάδα του 19ου αιώνα ως και την τρίτη δεκαετία του 20ου ευθύνεται  για χιλιάδες σφαγές Ελλήνων και Τούρκων,  για αναγκαστικές ανταλλαγές πληθυσμών με αποτέλεσμα την εξαφάνιση του ελληνισμού της Ανατολής  έπειτα από δύο χιλιάδες χρόνια και 1,5 εκατομμύριο  εξαθλιωμένους  πρόσφυγες να φτάνουν στην Ελλάδα; Βιώνοντας και τον ρατσισμό των ντόπιων! Και τέλος πάντων δεν υπαγορεύεται το διεθνές δίκαιο απο την Παλαιά Διαθήκη για να τιμωρούνται τα τέκνα για τις αμαρτίες των πατεράδων τους…
Γιατί εγώ όταν σκέφτομαι Έλληνας, μου έρχεται στο μυαλό ο λαντζιέρης μετανάστης που εργάζεται σε κάποιο αμερικάνικο εστιατόριο στην Αστόρια για ψίχουλα, προσπαθώντας  να ζήσει με αξιοπρέπεια την δεκαετία του 50΄ κυνηγημένος από τους «λευκούς» της ΚΚΚ. Η έγκυος γυναίκα του  φοβάται να πάει στον γυναικολόγο μην της σκοτώσει το παιδί αν μάθει πως είναι Ελληνίδα. Μου έρχεται στο μυαλό ο παππούς μου ο Θανάσης που στην ηλικία των είκοσσι ήταν μετανάστης εργάτης στη Γερμανία, σε εργοστάσιο του Γκλάντμπαχ, χτίζοντας μια καινούρια ζωή εκεί  μες στον ρατσισμό και τη φτώχεια αλλά και την καλοσύνη των Γερμανών.  Αργότερα, αντί να προτιμήσει την με κόπο χτισμένη βολή του μακριά απο τα βάσανα της πατρίδας του, ρίχνεται στον δημοκρατικό αντιδικτακτορικό αγώνα με τους υπόλοιπους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία. Όταν έπειτα φθάνει μόνιμα στην Ελλάδα είναι «Λαζογερμανός».  Και τέλος,  τα δάκρυα τις γιαγιάς μου στο μπαλκόνι του σπιτιού, όταν μου μιλούσε για τον θάνατο του πατέρα της  γυρνώντας από την Μακρόνησο που τον είχαν στείλει οι «εθνικόφρονες».  Και εγώ, για αυτήν την Ελλάδα είμαι περήφανος. Για μια Ελλάδα  που «ορκίζεται στο ψωμί και την γροθιά της». Χωρίς να μου φταίει κανένας «Γερμανός» που είναι ναζί από την φύση του ή βρώμικος Τούρκος.
Οι λαοί όμως είχαν ανέκαθεν ανάγκη από αρένες με λιοντάρια (δημοφιλέστατο θέαμα στην εποχή του μέσα στις μάζες) για να εκτονώνονται ή δημώδεις κήρυκες που με το πρόσωπό τους και με την φωνή τους μπορούσαν να ταυτιστούν και να εκφραστούν. Έναν τέτοιον  «κήρυκα» στην προκείμενη περίπτωση ενσαρκώνει και ο Σεφερλής – και όχι μόνο αυτός – με όσα, εύστοχα και περίτεχνα, περνάει στο κοινό.
Διαφέρει από την απλή σάτιρα που επιτελεί συχνά, που δεν είναι και απλή δηλαδή αλλά ταλαντούχα και περίτεχνη. Περνάει μια κόκκινη γραμμή. Δεν σατιρίζει ήδη υπάρχουσες στάσεις με χιούμορ και σπιρτάδα, αντιλήψεις, συμπεριφορές ή ανθρώπους και σαν καθρέπτης να φανερώνει τα άσχημα και τα ωραία μιας  κοινωνίας που καταρρέει αξιακά και ηθικά, που υποτιμάει την γυναίκα και εκχυδαΐζει τον έρωτα. Δεν τα βάζει – και με το δίκιο του όταν το κάνει – με την αγιοποίηση του politically correct. 
Παρά γίνεται εκφραστής μιας  λιγδιασμένης, λαϊκίστικης και αδιέξοδης φωνής που έχει πλέον κουράσει και στοιχίσει. Που το μόνο που μπορεί να προστάξει τον κόσμο είναι να γελάει από τους καναπέδες του, ασφαλής μέσα στην ανασφάλεια την πτώση του και να ρίχνει την ευθύνη στους  «ξένους», τους «τοκογλύφους», «τους απολίτιστους» και τους τουρίστες ή τους Αλβανούς – όπως κάνει στο 50 αποχρώσεις του Greece. Ελάχιστα διαφέρει στο τέλος από τους τηλεοπτικούς κράχτες ή  τον γραφικό ραβίνο Μορντεχάι Φριζή που πρόσφατα θέλησε να φυτέψει μια σφαίρα στα «αναρχοκουμούνια του Ρουβίκωνα» ή τον παλαιό τότε Καρατζαφέρη και άλλους  παρόμοιους. Ποιος γελάει τέλος πάντων με όλα αυτά από ευχαρίστηση και όχι από γραφικότητα; Εμένα με αηδιάζει.
Για αυτό, προλαβαίνοντας τους «καλοθελητές», το παρόν δεν πρόκειται για λογοκρισία  που ακυρώνει την ελευθερία του λόγου και βάλει  κατά της σάτιρας. Δεν έχω ανάγκη από κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μια οφειλόμενη απάντηση – και όχι μόνο στον Σεφερλή. Αλλά σε μια ολική  νεοελληνική  κραταιά ακόμα αντίληψη, μίγμα ημιμάθειας, αγανάκτησης,  και λαϊκισμού, αλλά και απόρροια μιας χαμένης αξιοπρέπειας, «άρχοντα» χωρίς παιδεία, η οποία για όσο επιζεί θα αποτελεί σκέτο καρκίνωμα για όλη την κοινωνία.
Όσον τώρα αφορά τη σάτιρα, εγώ προτιμώ αυτό που είχε πέι ένας άλλος stand up comedian ο Σίλας Σεραφείμ σε μια συνέντευξη του «Ο σατιρικός πρέπει να είναι πάντα «απέναντι» από το Μαξίµου» αλλά «Το όριο της Σάτιρας είναι η ευστοχία της«.
Εκτός βέβαια αν έχουμε και εμείς βρει την υγειά μας στους κήρυκες. Άλλωστε ό,τι και να λένε, δεν φωνάζουμε εμείς, δεν κουραζόμαστε εμείς, δεν ξελαρυγγιαζόμαστε εμείς. Χειροκροτούμε ή γελάμε, ουρλιάζουμε και σφυρίζουμε, επευφημώντας από κάτω. Όπως και οι σκλάβοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που για μια στιγμή και αυτοί στην αρένα, είχαν το δικαίωμα να μεταμορφώνονται σε «δήμιους» ή «θεούς»  από τις εξέδρες…
Ας επιλέξουμε όμως τι προτιμάμε: «Βουλή» με όλη την ηθική και πνευματική σημασία και ευθύνη της, ή μια «κοινωνική αρένα»;

Παθογένειες και στρεβλώσεις

 

Ολο και πιο συχνά, η κυβέρνηση παρουσιάζει το τέλος του τρέχοντος προγράμματος ως μια «νέα σελίδα» που μετά το πέρας της υποτίθεται ότι «θα αλλάξουν όλα» και κυρίως αυτά που οδήγησαν στην καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ως προς αυτό έλεγε, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μέσα στη βδομάδα ότι «τις παθογένειες που όλοι τις γνωρίζουμε που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία: το στρεβλό παραγωγικό μοντέλο, την αύξηση της οικονομίας ως φούσκα με θαλασσοδάνεια και με ένα σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς (...) όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός παρελθόντος και μιας εποχής που μας οδήγησαν στην κρίση πρέπει να τα ξεπεράσουμε». Αλλά τι ακριβώς εννοούν; Μήπως θα καταργήσουν «μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο» όλες τις νομοτέλειες του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, το κυνήγι της κερδοφορίας, την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη και μαζί όλα όσα οδηγούν στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, που δεν βρίσκουν κερδοφόρα διέξοδο; Μήπως το αστικό κράτος και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, θα σταματήσουν να στηρίζουν με χέρια και με πόδια την κερδοφορία του κεφαλαίου, με άφθονο χρήμα, διευκολύνσεις κάθε είδους και με το νομοθετικό πλαίσιο που διευκολύνει την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης; Τίποτα βέβαια απ' αυτά. Οι «παθογένειες» και οι «στρεβλώσεις» είναι για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων. Αυτά ζητάνε να «ξεχαστούν» διά παντός, και ο λαός δεν πρέπει να το επιτρέψει.

Εντονο «ενδιαφέρον»

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ιρανικός λαός έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται και να κινητοποιείται ενάντια στην κυβέρνηση της χώρας, αντιδρώντας στην αντιλαϊκή οικονομική και εξωτερική της πολιτική. Επειδή όμως στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής το φιτίλι είναι αναμμένο και επειδή στο παρελθόν έχουμε ζήσει ανάλογες καταστάσεις (βλέπε «Αραβική Ανοιξη»), δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το έντονο «ενδιαφέρον» που έδειξαν οι ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή για τις εξελίξεις στο Ιράν. Οι παρεμβάσεις του Προέδρου και άλλων Αμερικανών αξιωματούχων είναι καθημερινές και ισοδυναμούν με επικίνδυνη ανοιχτή παρέμβαση. Αποκορύφωμα είναι ένα από τα τελευταία «tweets» του Ντ. Τραμπ, στο οποίο υπόσχεται «τεράστια στήριξη» στους διαδηλωτές «την κατάλληλη στιγμή!». Η αναβάθμιση του ρόλου του Ιράν και η συνεργασία του με τη Ρωσία και την Τουρκία, για τη διαμόρφωση της επόμενης μέρας στη Συρία, έχουν προκαλέσει έντονες ανησυχίες σε ΗΠΑ, Σ. Αραβία και Ισραήλ, που δεν κρύβουν την επιδίωξή τους να περιορίσουν με κάθε τρόπο την επιρροή του στην περιοχή, εκτοξεύοντας ακόμα και απειλές πολέμου, στο πλαίσιο των μεταξύ τους ισχυρών ανταγωνισμών. Με δεδομένα τα παραπάνω, θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι οι δυνάμεις αυτές, με διάφορους μηχανισμούς, δεν προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο εσωτερικό του Ιράν, για να προκαλέσουν εξελίξεις προς όφελός τους. Ολα αυτά, βέβαια, καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα του ιρανικού λαού, που είναι και ο μόνος αρμόδιος να διαμορφώσει το μέλλον του.

Γκριζάρισμα

 

Μια σοβαρή παράμετρο για το πλαίσιο μέσα στο οποίο κλιμακώνονται οι αμφισβητήσεις της τουρκικής κυβέρνησης στο Αιγαίο αναδεικνύει η υπόθεση με το γερμανικό ερευνητικό σκάφος, το οποίο στα τέλη της περασμένης βδομάδας εμφανιζόταν να παρενοχλείται από τουρκικό πολεμικό πλοίο, βόρεια της Λήμνου, με το αιτιολογικό ότι έπλεε σε διεθνή ύδατα υπό τουρκική αρμοδιότητα. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περιοχή το γερμανικό σκάφος πραγματοποιούσε έρευνες με την άδεια των ελληνικών Αρχών, αφού βρισκόταν σε διεθνή ύδατα που συμπίπτουν με το FIR Αθηνών και επομένως η αρμοδιότητα για την έκδοση NAVTEX ανήκει στις ελληνικές Αρχές. Ολα αυτά όμως άλλαξαν άρδην, όταν μετά από λίγες μέρες το γερμανικό σκάφος εμφανίστηκε ξανά να πλέει στο Αιγαίο, εφοδιασμένο αυτή τη φορά με NAVTEX από τις τουρκικές Αρχές! Κάτι που σημαίνει ότι ο ιδιοκτήτης του πλοίου, στην προκειμένη περίπτωση το γερμανικό Ομοσπονδιακό υπουργείο Παιδείας και Ερευνας, απευθύνθηκε γι' αυτόν το σκοπό στις αρμόδιες υπηρεσίες της Τουρκίας, οι οποίες βέβαια μετά χαράς εξέδωσαν τα σχετικά έγγραφα, ως έμμεση αναγνώριση της δικαιοδοσίας τους στη θαλάσσια περιοχή όπου θα γίνονταν οι έρευνες. Ανεξάρτητα από τους χειρισμούς που ακολούθησαν από την ελληνική πλευρά, το ερώτημα παραμένει: Δεν γνώριζαν οι υπεύθυνοι του πλοίου ποιος έχει την αρμοδιότητα για την έκδοση της επίμαχης NAVTEX; «Μπερδεύτηκαν» άραγε και τη ζήτησαν από την Τουρκία; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου έχουν βάλει τις «πινελιές» τους με διάφορους τρόπους ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, κέντρα και οργανισμοί, με πρώτο και καλύτερο το ΝΑΤΟ, που θεωρεί την περιοχή ενιαίο επιχειρησιακό χώρο της νοτιοανατολικής του πτέρυγας.

Αντικομμουνισμός... 

 

Είτε κολλάει είτε όχι, ο αντικομμουνισμός πρέπει να γίνει... Κάπως έτσι σκέφτονται δημοσιογράφοι σε αστικά ΜΜΕ, που έχουν πάρει εργολαβία να παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι που δεν είναι, δηλαδή περίπου ως κομμουνιστική δύναμη. Κι έτσι, εκτός από την αποπροσανατολιστική κριτική που κάνουν στην κυβέρνηση, πετούν και λάσπη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, φέρνοντάς τον στα μέτρα τους για να τον αντιμετωπίσουν. Τελευταία «αφορμή» ήταν οι ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας για περιορισμό των σχολικών εκδρομών στο εξωτερικό, λόγω της φτώχειας που μαστίζει τη λαϊκή οικογένεια εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής. Βεβαίως, κανένας από αυτούς (προφανώς ούτε από την κυβέρνηση) δεν συμφωνεί ότι πρέπει με ευθύνη του κράτους να χρηματοδοτούνται οι εκδρομές και το δικαίωμα συμμετοχής να παρέχεται σε όλους τους μαθητές, να μην εξαρτάται από την τσέπη των γονιών τους. Τι βρήκαν να πουν παπαγαλάκια, όπως στον «ΣΚΑΪ», για τη ρύθμιση αυτή; Οτι είναι «σοσιαλιστικό μέτρο», αφού «έτσι συνέβαινε και στην ΕΣΣΔ»!

... με κάθε ευκαιρία

 

Η μεγάλη εμπάθεια τυφλώνει, όμως το να φτάνει να συγκρίνει κανείς τη μιζέρια του σχολείου στον καπιταλισμό, που ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνέχεια των προηγούμενων κάνει ακόμα χειρότερο, με τις παροχές που απολάμβαναν οι μαθητές στην ΕΣΣΔ και στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κράτη, αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης. Οι «φωστήρες» που τα λένε αυτά, αν τολμούν ας κάνουν μια σύγκριση του καλύτερου σχολείου της Ελλάδας τον περασμένο αιώνα με τις σχολικές υποδομές που αναπτύχθηκαν την ίδια περίοδο στις σοσιαλιστικές χώρες. Δεν έχουν άγνοια, απλώς τρέφουν μίσος για τα επιτεύγματα που κατάφερε η εργατική τάξη εκεί που πήρε την εξουσία. Οπότε, αφού δεν μπορούν να τα αμφισβητήσουν, περιορίζονται στην άσφαιρη κριτική στην πολιτική που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που τον πυρήνα της υπερασπίζονται και οι ίδιοι άλλωστε...

Ριζοσπάστης

Το Βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα το έβραζαν!!!

Ήταν σχεδόν τέτοιες μέρες, λίγο πριν τις γιορτές του …μακρινού 2008, τότε που την καπιταλιστική κρίση οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους αρνιόντουσαν πεισματικά να την ονομάσουν «Καπιταλιστική» και την έλεγαν «Κρίση χρέους». Ήταν τότε που δεν την είχαμε νιώσει ακόμα τόσο πολύ στο πετσί μας και τα πάντα κυλούσαν, για τους περισσότερους, όμορφα και αισιόδοξα, αφού ότι και να μας λέγανε κάποιοι τους θεωρούσαμε γραφικούς για να μην πω συνομωσιολόγους που δήθεν τρομοκρατούν τον λαό για να του αρπάξουν την ψήφο και χιλιάδες άλλα. Τότε στο μυαλό της πλειοψηφίας του λαού, δεν υπήρχε η σκέψη πως θα του μειώσουν το μισθό, την σύνταξη, τα επιδόματα και γενικότερα θα του αφαιρούσαν όλα τα δικαιώματά του, που τα είχε κατακτήσει με αγώνες και θυσίες. Δεν μπορούσαν με τίποτα να φανταστούν ότι θα του πάρουν, με ηλεκτρονικά μέσα, το σπίτι του μέσα σε ένα λεπτό και θα ανοίξει ούτε μύτη. Ήταν τότε που ακόμα πίστευαν ότι ο …»Έλληνας» δεν σηκώνει τέτοια!!! Δεν μπορεί κανένας να του πειράξει την περιουσία του!!! Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του!!! Και διάφορα άλλα τέτοια «κουλά» που του περνάγανε από γενιά σε γενιά, για να νομίζει ότι κάποιος είναι.

Τότε λοιπόν είχα ανεβάσει στο Redilioupoli`s Blog ένα κείμενο του Olivier Clerc, με τίτλο » Το Βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα το έβραζαν…» και το ανεβάζω πάλι, μετά από 9 χρόνια εξαθλίωσης από τις βάρβαρες πολιτικές που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις κατ εντολή των παγκόσμιων μεγαλοκαπιταλιστικών επιχειρήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο όνομα της οποίας πίνουν νερό όλοι αυτοί που ξεπούλησαν τα πάντα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Ας θυμηθούμε όμως το κείμενο.

Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβει μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά. Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.

Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει σιγά – σιγά.

Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.

Η θερμοκρασία εξακολουθεί να ανεβαίνει και το νερό είναι πραγματικά αρκετά ζεστό. Το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο.

Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά. έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.

Όμως αν έριχναν το ίδιο βατραχάκι, κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, τότε με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.

Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.

Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρονιά, θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες ή αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.

Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας έκαστου, της αξιοπρέπειας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.

Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.

Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως με την υπέρ-πληροφόρηση, τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του…

Όταν για πρώτη φορά μίλησα γι αυτά τα πράγματα, αναφερόμουν στο …αύριο.

Τώρα, αναφέρομαι στο …σήμερα!!!

Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά!!!

Μήπως να αναθεωρήσουμε ότι δεν είμαστε ακόμα μισοβρασμένοι και να κάνουμε κάτι, πριν καταλήξουμε εντελώς βρασμένοι???

 

Olivier Clerc, συγγραφεύς και φιλόσοφος.

 

geranista.wordpress.com/

Όταν η μεγαλοεργοδοσία τραβάει τ’ αυτιά, πέφτει και το τελευταίο «φύλλο συκής»…

Κατιούσα

Διανύουμε μια περίοδο με διεργασίες, άλλες φανερές, άλλες όχι. Κυοφορούνται και ελπιδοφόρες εξελίξεις που αργά ή γρήγορα θα εκφραστούν.
Μέσα σε αυτές τις διεργασίες και τις εξελίξεις εντάσσεται και το γεγονός πως πέφτει και ό,τι είχε απομείνει ως «φύλλο συκής» για το ρόλο των ηγεσιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή τις δυνάμεις που ευθύνονται για την απαξίωση των συνδικάτων, την απομάκρυνση των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων, την αναποτελεσματική απάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος στην κρίση. Τις συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ) των πολιτικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες άνοιξαν, ως πέμπτη φάλαγγα, τις πύλες για να περάσει η πιο άγρια επίθεση του κεφαλαίου, που σάρωσε εργατικά – λαϊκά δικαιώματα.

Σε ρόλο ανοιχτά απεργοσπαστικό

Ολο και περισσότεροι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, που μέχρι τώρα για διάφορους λόγους βρίσκονταν στο ίδιο σπίτι με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, αναρωτιούνται για τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Μας λένε: «Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν; Ούτε για το δικαίωμα στην απεργία και την οργάνωση των εργαζομένων δεν θα κάνουν κινητοποίηση;». Τα ερωτήματα αυτά προκύπτουν από συνδικάτα και συνδικαλιστές, αλλά και εργαζόμενους που δεν συμφωνούν συνολικά με τις αντιλήψεις, τις κατευθύνσεις του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, αναγνωρίζουν όμως την αγωνιστική συνέπεια, τη μαχητικότητα, το ρόλο του στην αναζωογόνηση των συνδικάτων.
Αυτό είναι μια θετική εξέλιξη, ελπιδοφόρα. Χρειάζεται και οι ίδιοι για να βρουν απαντήσεις να θυμηθούν τη στάση αυτών των ηγεσιών όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η στάση τους απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση είναι ίδια όπως και στις προηγούμενες, γιατί από κοινού, παρά τις όποιες διαφορές τους, υπηρετούν την ίδια στρατηγική, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Χρειάζεται να θυμηθούν ότι δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που όλοι μαζί, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ψήφισαν τη μονιμοποίηση όλων των παλιών και τη νομοθέτηση νέων άγριων μέτρων που φτωχοποιούν τους εργαζόμενους και διαμορφώνουν μια εργασιακή ζούγκλα για τα νέα παιδιά. Σήμερα, μαζί επιδιώκουν να τα επιβάλουν.
Οι όποιες αντιπολιτευτικές κορόνες υψώνονταν, «για τα μάτια του κόσμου», όπως λέει και ο λαός μας, από αυτούς που τώρα δεν είναι στην κυβέρνηση, έχουν και ένα όριο. Και αυτό το όριο είναι η στιγμή που θα τους τραβήξει το αυτί η μεγαλοεργοδοσία, το μεγάλο κεφάλαιο. Τώρα είναι φανερό ότι τους τράβηξαν τα αυτιά. Φαίνεται ότι δεν είναι αρκετός ο ρόλος που είχαν αναλάβει, να υπονομεύουν κινητοποιήσεις που δεν μπορούσαν να σταματήσουν. Τώρα, τα αφεντικά τούς αναθέτουν ρόλο ανοιχτά απεργοσπαστικό, όχι συγκαλυμμένο, να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου.Γιατί μέτρα, όπως η απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, που θα ακολουθήσει, είναι απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας, η οποία θέλει να έχει λυμένα τα χέρια της για τα επόμενα χρόνια, χωρίς αντιστάσεις και διεκδικήσεις δικαιωμάτων, για να θωρακίσει την ανάκαμψη των κερδών της, που σημαίνει εκτίναξη της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι’ αυτό και ξεκινούν την επίθεση από τα πρωτοβάθμια σωματεία, εκεί όπου η εργοδοτική τρομοκρατία είναι άμεση αλλά και τα προβλήματα οξυμένα. Εκεί θέλουν να μην υπάρχει οργάνωση, συνδικάτο, να μπει στο «γύψο» το απεργιακό δικαίωμα, να περιοριστεί η συνδικαλιστική δράση. Με τις ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και σε μια σειρά από Ομοσπονδίες δεν έχουν πρόβλημα, κοιμούνται ήσυχοι. Αποδεικνύουν ότι έχουν συμφωνήσει στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και αυτό φανερώθηκε ανάγλυφα στην πρόσφατη αντιαπεργιακή τροπολογία, η οποία αποσύρθηκε προσωρινά: Η ΓΣΕΕ θυμήθηκε να βγάλει ανακοίνωση την επόμενη μέρα το μεσημέρι!

Χαρακτηριστικά παραδείγματα από κλάδους

Η τακτική της ΓΣΕΕ αποκαλύπτει τον ολοένα και μεγαλύτερο, ασφυκτικό εναγκαλισμό με τις απαιτήσεις του ΣΕΒ, των άλλων εργοδοτικών ενώσεων και με τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Το αντιλαμβάνονται πολύ περισσότεροι. Είναι πιο ορατά τα εμπόδια που βάζουν για να εκφράσει η εργατική τάξη την αντίθεσή της στην αντιλαϊκή πολιτική, ακόμα και σε χώρους όπου οι παρατάξεις αυτές αντλούσαν τη δύναμή τους και σήμερα βρίσκονται στο κέντρο της επίθεσης, όπως οι επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι πρώην ΔΕΚΟ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ΔΕΗ. Κεντρικό θέμα ήταν αυτές τις μέρες η πώληση των λιγνιτικών μονάδων, αλλά στις μονάδες της ΔΕΗ στις 14 Δεκέμβρη δεν υπήρχε ουσιαστικά απεργία ούτε και κάποια άλλη αξιόλογη κινητοποίηση, αντίστοιχη των εξελίξεων, πέρα από ορισμένες φιέστες. Στην απεργιακή συγκέντρωση της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, που ήταν πανελλαδική, δεν κινητοποίησαν πάνω από 250 εργαζόμενους ούτε καν τα στελέχη τους που έχουν ως εκλεγμένους συνδικαλιστές στα σωματεία τους.
Στις τράπεζες παρομοίως. Αντίστοιχα στους χώρους του εμπορίου και των υπηρεσιών. Το ΔΣ της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) κωλυσιεργούσε συνειδητά να συνεδριάσει και το έκανε για να αποφασίσει απεργία δύο μέρες πριν, ώστε να μην υπάρχει χρόνος προετοιμασίας. Στην ίδια συνεδρίαση πήρε ακόμα μία απόφαση για απεργία για τις 17 Δεκέμβρη, με θέμα την υπεράσπιση της Κυριακής αργίας, αλλά και αυτή την ανακοίνωσε στους εμποροϋπαλλήλους πάλι 2 μέρες πριν. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΜΕΤΑ – ΠΑΣΚΕ) στην ΟΙΥΕ έχουν σύστημα να ανακοινώνουν απεργιακές συγκεντρώσεις για την Κυριακή αργία χωρίς σχέδιο, προετοιμασία, οργάνωση, απεργίες που μένουν στα δελτία Τύπου και δεν τις πραγματοποιούν, ενώ οι ίδιοι ακριβώς συνδικαλιστές στη ΓΣΕΕ δεν ψήφισαν την πρόταση για απεργία – απάντηση ενάντια στο πολυνομοσχέδιο γιατί… «οι εργαζόμενοι δεν συμμετέχουν»!
Οι ίδιοι που συστηματικά σπέρνουν την ηττοπάθεια, τον συμβιβασμό, τώρα εμφανίζονται δήθεν «προβληματισμένοι», φτάνοντας στο σημείο να ρίχνουν στους εργαζόμενους το φταίξιμο για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, ισχυριζόμενοι ότι «ο κόσμος δεν τραβάει». Και ακόμα περισσότερο, την υποχώρηση του κινήματος, για την οποία έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, την επικαλούνται για την παραπέρα υπονόμευση της δράσης των σωματείων και των μορφών πάλης, όπως είναι το όπλο της απεργίας!
Στην τελευταία συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, οι εκπρόσωποι μεγάλων οργανώσεων που απεργία συντονισμένη και επιτυχημένη στους χώρους τους δεν θα μπορούσε να την αγνοήσει κανείς, θα ταρακουνούσε πραγματικά (όπως ΟΤΟΕ, ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, ΟΜΕ – ΟΤΕ) στις παρεμβάσεις τους ανέφεραν: «Ο κόσμος δεν τραβάει, οι απεργίες πλέον δεν είναι μέσο πίεσης», «πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους»…
Ολα τα προηγούμενα χρόνια, αυτές οι ηγεσίες πρωτοστάτησαν για να επιβάλουν την «κοινωνική συνοχή», τον «κοινωνικό εταιρισμό», τη λογική των «κοινών συμφερόντων» εργαζομένων και κεφαλαίου, την ώρα που στους χώρους δουλειάς μαίνονταν η πιο μεγάλη φωτιά, η πιο άγρια σφαγή των εργαζομένων, ένας ταξικός πόλεμος με πραγματικά θύματα. Αυτές οι δυνάμεις πήραν ανοιχτά θέση υπέρ των αφεντικών εμποδίζοντας την ενιαία ταξική απάντηση, προωθώντας τη διαίρεση, με τον συντεχνιασμό, τη λογική της εξαίρεσης και συκοφαντώντας αγώνες που γίνονταν παραδείγματα, συγκέντρωναν την αλληλεγγύη του λαού μας και περνούσαν τα σύνορα της χώρας, όπως η πολύμηνη απεργία των χαλυβουργών.

Η επίθεση από όλες τις μεριές στην απεργία δεν είναι καινούργια

Αυτή η κουβέντα δεν είναι καινούργια ούτε αυθόρμητη. Με συστηματικό τρόπο βάλλεται από όλες τις μεριές, από αστικές κυβερνήσεις, εργοδότες, οπορτουνιστές, εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές, αστούς δημοσιολόγους το μεγάλο όπλο των εργατών, το δικαίωμα που κατέκτησαν με ποταμούς αίματος, το δικαίωμα στην απεργία. Αυτό είναι που φοβούνται. Να σταματήσει η παραγωγή, να δουν στην πράξη οι εργαζόμενοι την τεράστια δύναμή τους, αυτό που λέει το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στους μεγάλους εργατικούς αγώνες των ημερών μας: «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά…».
Αυτό το όπλο πρέπει να υπερασπίσουμε, την οργάνωση στο χώρο δουλειάς και τις μορφές πάλης του εργατικού κινήματος. Αντιμετωπίσαμε αυτές τις ίδιες απόψεις και πριν από λίγα χρόνια πιο έντονα, όταν ο κόσμος κατά τους ίδιους… «τραβούσε», τότε που τα ίδια στελέχη και άλλοι που σήμερα είναι υπουργοί, όπως ο Σκουρλέτης, μας καλούσαν να παρατήσουμε το όπλο της απεργίας και να κατεβαίνουμε στις πλατείες μετά τη δουλειά. Αυτό επιβεβαιώνει ότι σε αυτές τις οργανώσεις κυριαρχεί ο κυβερνητικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός, με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθούν οι εργαζόμενοι για να μπορέσουν να αναμετρηθούν αποτελεσματικά με την εργοδοσία και την κυβερνητική πολιτική. Για να μπορούν να οργανώσουν την πάλη τους, να έχουν μαζικές συλλογικές διαδικασίες, με ανοιχτή συζήτηση, διαπάλη και αντιπαράθεση, χωρίς τα εμπόδια των εργατοπατέρων οι οποίοι με τέτοιες συλλογικές διαδικασίες παθαίνουν αναφυλαξία.
Αλλο ένα παράδειγμα: Στα σωματεία του εργοδοτικού μηχανισμού των σούπερ μάρκετ, όπου πρωταγωνίστησαν οι δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ, εκεί όπου τις αρχαιρεσίες οργανώνει απευθείας η εργοδοσία, οι διευθυντές και οι μάνατζερς είναι οι υποψήφιοι και οι ίδιοι εκλέγονται, τα στελέχη του ΜΕΤΑ κοκορεύονταν για τη μεγάλη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες και για τις δήθεν πλατιές και μαζικές διαδικασίες. Στην απεργία στις 14 Δεκέμβρη δεν έβγαλαν καν ανακοίνωση, έστω για τα μάτια του κόσμου…
Επίσης, στις αστικές συγκοινωνίες, όλα τα συνδικαλιστικά τους στελέχη από κοινού έδωσαν τη μάχη για να μη γίνει απεργία, αλλά στάση εργασίας με το επιχείρημα «να κατέβει κόσμος στη συγκέντρωση». Κάθε φορά το ίδιο επιχείρημα, που όμως είναι ψεύτικο, κρύβει την απόφασή τους να μη διαταραχτούν οι σχέσεις με τις διοικήσεις των αστικών συγκοινωνιών. Εφτασαν στο σημείο να υιοθετήσουν και αντιδραστικά επιχειρήματα που ακούγαμε από παιδιά ενάντια στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπως ότι «με τις απεργίες ταλαιπωρείται η κοινωνία», λες και η απεργία γίνεται ενάντια στην κοινωνία και όχι για την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων! Παρ’ όλα αυτά, κόντρα στις προσπάθειές τους, στην απεργία συμμετείχαν 700 οδηγοί λεωφορείων και 180 από τα τρόλεϊ!
Η στάση τους δεν μένει αναπάντητη από τους εργαζόμενους. Στις κεντρικές τους συγκεντρώσεις φάνηκε η «γύμνια» τους, η αδύνατη σχέση που έχουν με τον κόσμο. Την ίδια εικόνα είχαν και λίγο πιο πέρα οι δυνάμεις των ΛΑΕ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πληρώνουν την ολόπλευρη στήριξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια και τώρα έχουν φτάσει να κυνηγούν την ουρά τους.

Στο έδαφος σημαντικών διεργασιών, προχωράμε την υπόθεση της ανασύνταξης

Σημαντικές διεργασίες καταγράφονται και μέσα στους εργαζόμενους, οι οποίες εκφράζονται με μεγάλη αύξηση συμμετοχής σε αρχαιρεσίες συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων σε πολλά σωματεία.
Πιο έκδηλα φανερώνονται η σήψη του εργατοπατερισμού, η εκτεταμένη νοθεία με την οποία διατηρούν καρέκλες, ενώ οι εργαζόμενοι τους έχουν πλήρως εγκαταλείψει σε μια σειρά από μεγάλα Εργατικά Κέντρα, σε πόλεις όπως στην Πάτρα, στη Λαμία, στην Κοζάνη, πιο πριν στα Γιάννενα. Σε αυτό το έδαφος, σωματεία παίρνουν πρωτοβουλίες για την αλλαγή των συσχετισμών, τη σύγκρουση με τους μηχανισμούς τους.
Ενοχλούνται από τις διεργασίες που υπάρχουν, από τον πρωτοπόρο ρόλο του ΠΑΜΕ, το κύρος του, ξέρουν ότι δεν κάνουμε πίσω από την απόφασή μας να οργανώσουμε την εργατική τάξη, να ανασυντάξουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να συγκρουστούμε με την πολιτική του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και επιτέθηκαν συντονισμένα κυβέρνηση, εργοδότες και εργατοπατέρες στο ΠΑΜΕ για τις κινητοποιήσεις που οργάνωσε.
Οι ηγεσίες αυτές δεν θα παραιτηθούν. Εχουν αναλάβει ρόλο, στηρίζονται σε ισχυρούς μηχανισμούς της εργοδοσίας και του κράτους. Θα συνεχίσουν, αλλάζοντας πιθανόν μορφές, την αποστολή τους για την ενσωμάτωση και την απονεύρωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να αλλάξουν συνολικά τους συσχετισμούς

Ενα ακόμα παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό: Στο κείμενο για τα μισθολογικά αιτήματα της ΓΣΕΕ για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το 2018, διατυπώνεται το αίτημα για 751 ευρώ. Είναι τέτοια η αξιοπιστία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και η «θέλησή» της για να πιέσει για την επαναφορά του κατώτερου μισθού, που ο ίδιος ο πρόεδρός της είναι αυτός που έχει δηλώσει δημόσια: «Το σοκ που προκάλεσε στην αγορά και το είδατε, της παραγωγικής αλλά και καταναλωτικής καθίζησης με την υποχώρηση του κατώτερου μισθού με νόμο, ενδεχομένως και με νόμο να προκαλέσει άλλο σοκ που δεν ξέρω αν η αγορά εργασίας μπορεί να το αντέχει (…) Αρα δεν είναι ένας νομικός βολονταρισμός η λύση, η λύση είναι να μπορέσουμε να βρούμε το πραγματικό επίπεδο ισορροπίας που θα δίνει και ανάσα στους εργαζομένους και θα διατίθενται πόροι προς την κατανάλωση, αλλά βεβαίως να μπορεί και η αγορά να τους πληρώνει χωρίς να καταστρέψουμε την παραγωγική διαδικασία».
Πρόκειται για δηλώσεις που αναδεικνύουν τα κούφια συνθήματα για το θεαθήναι.
Δεν έχουν τίποτα οι εργαζόμενοι να περιμένουν από αυτές τις δυνάμεις αν δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και με αποφασιστικότητα δεν οργανώσουν την πάλη τους για τον κατώτερο μισθό, τις κλαδικές συμβάσεις και τα άλλα δικαιώματά τους.
Το ταξικό κίνημα δεν θα μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Οργανώνει ήδη την απάντησή του καλώντας την εργατική τάξη να μπει μπροστά. Η αξιοποίηση όλων των συλλογικών διαδικασιών, η οργάνωση στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, η μαζική συμμετοχή στα συνδικάτα, η μαζικοποίησή τους θα βάλουν φρένο στις επιδιώξεις των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των καπιταλιστών. Κάθε πέτρα που θα σηκώνουν να βρίσκουν από κάτω την οργανωμένη δύναμη του ΠΑΜΕ.
Ηδη αρκετές δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν πάρει απόφαση για απεργία τη μέρα ψήφισης των νέων μέτρων, υπερασπίζοντας με την πιο αγωνιστική μορφή το όπλο της απεργίας. Το μαύρο μέτωπο που συνθέτουν κυβέρνηση και κόμματα των μνημονίων, εργοδοτικές ενώσεις και ΕΕ, μαζί με τα αποσπάσματά τους στην εργατική τάξη, θα πάρει την απάντηση που του αναλογεί.
Αν νομίζουν ότι θα περάσουν τα μέτρα «χωρίς να βραχούν» είναι βαθιά νυχτωμένοι! Αν νομίζουν ότι η κατάσταση στο κίνημα θα μείνει έτσι όπως είναι σήμερα είναι βαθιά γελασμένοι. Οι σημαντικές εξελίξεις είναι μπροστά μας.
Οι εργαζόμενοι έχουν το ΠΑΜΕ, έχουν δυνάμεις και συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, που μπορούν να στηριχτούν πάνω τους και πρέπει να τις δυναμώσουν, να αλλάξουν συνολικά τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα. Τώρα είναι πιο ευδιάκριτη η ανάγκη για να ξεφορτωθούν οι εργαζόμενοι όλη αυτήν τη γραφειοκρατική ελίτ στο συνδικαλιστικό κίνημα, που έχει κάτσει στο λαιμό μας, μπαίνει εμπόδιο στην ικανοποίηση των αναγκών μας, που αποτελεί τον πιο έμπιστο σύμμαχο των αφεντικών.

Δωρεάν σχολικές εκδρομές για όλους τους μαθητές

        

Δωρεάν σχολικές εκδρομές για όλους τους μαθητές ζητά η Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας, με αφορμή την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τις σχολικές εκδρομές στο εξωτερικό.

Σε σχόλιό της σημειώνει:

«Τώρα δωρεάν σχολικές εκδρομές για όλους τους μαθητές!

Η συμμετοχή των μαθητών στις σχολικές εκδρομές είναι δικαίωμα όλων των μαθητών! Είναι απαράδεκτο η κυβέρνηση να καταργεί σχολικές εκδρομές στο εξωτερικό με τη δικαιολογία ότι οι οικογένειες κάποιων μαθητών αδυνατούν να πληρώσουν τα έξοδα! Το να συμμετέχουν όλοι οι μαθητές στις εκδρομές δωρεάν, χωρίς να αναγκάζονται οι γονείς μας να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη δεν πέρασε απ’ το μυαλό ούτε της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ούτε της ΝΔ…;;;!!! Η ΝΔ, μάλιστα, το …τερμάτισε λέγοντας ότι έτσι κι αλλιώς δεν υποχρεώνονται όλοι οι μαθητές να πάνε, παρά μόνο όσοι το αντέχει το πορτοφόλι τους!

Τώρα να δυναμώσει σε κάθε σχολείο το αίτημα να δοθεί έκτακτο κονδύλι για τις σχολικές εκδρομές, ώστε να μπορούν όλοι οι μαθητές να συμμετέχουν δωρεάν, με αποκλειστική ευθύνη του σχολείου και του υπ. Παιδείας, με έλεγχο στις εταιρείες μεταφοράς, τα ξενοδοχεία κ.λπ., ενταγμένες εξ’ ολοκλήρου στην εκπαιδευτική διαδικασία, με μορφωτικό, πολιτιστικό, ψυχαγωγικό περιεχόμενο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ βρήκε σε μια μέρα 2,4 δισ. ευρώ για να κλείσει συμφωνίες για F-16 με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και δεν έχει για τις σχολικές μας εκδρομές…;;;!!! Ούτε βήμα πίσω απ’ αυτά που μας αξίζουν και μας στερούν!».