«Η κυβέρνηση επαναφέρει το πλαίσιο των ΣΣΕ», το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Παπαγάλος

Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τα ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν το λαό και τους εργαζόμενους ότι επιστρέφουμε στη λεγόμενη «κανονικότητα» με επαναφορά του πλαισίου της εργατικής νομοθεσίας σε όσα ίσχυαν πριν τα μνημόνια. Αιχμή αυτής της προπαγάνδας έχει γίνει το ζήτημα της επέκτασης των κλαδικών ΣΣΕ. Συνεχή δημοσιεύματα και ρεπορτάζ αναφέρουν ότι η υπουργός έχει ήδη υπογράψει την επέκταση 4 κλαδικών συμβάσεων και είναι με το στυλό στο χέρι για να υπογράψει την επέκταση κι άλλων. Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ ή ακούγοντας τους δημοσιογράφους αναρωτιέσαι «Καλά τόσος κόσμος θα πάρει αύξηση μόνο εγώ δεν θα πάρω ρε γαμώτο;».

Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα ακόμα Συριζαίικο ψέμα. Ένα ψέμα που προσπαθεί να μας πείσει ότι η βαρβαρότητα που βιώνουμε καθημερινά οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς για πολλούς αποτελεί ήδη παρελθόν ενώ σε λίγο θα αποτελεί για όλους. Είναι, όμως έτσι τα πράγματα; Η απάντηση είναι πως δυστυχώς δεν είναι.

Στις αρχές του καλοκαιριού μετά από αίτημα του ΚΚΕ η κυβέρνηση έφερε προς συζήτηση στη βουλή, με καθυστέρηση 2,5 ετών, την πρόταση νόμου που κατέθεσαν 530 συνδικαλιστικοί φορείς (σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα) με την οποία ζητούσαν να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι που ψηφίστηκαν την περίοδο των μνημονίων και να επανέλθει η εργατική νομοθεσία στα προ κρίσης δεδομένα. Η απάντηση της υπουργού ήταν ότι η πρόταση νόμου είναι ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ. Αντίστοιχης απόρριψης έτυχε η πρόταση νόμου και από το σύνολο των άλλων κομμάτων (πλην ΚΚΕ) τα οποία πιστά στο ρόλο του υπηρέτη των συμφερόντων της αστικής τάξης βγάζουν σπυριά όταν ακούν περί εργασιακών δικαιωμάτων και ΣΣΕ.

Νομίζω ότι αυτό αρκεί για να καταλάβει ο καθένας για το παραμύθι των Συριζαίων περί επαναφοράς των ΣΣΕ και των εργασιακών δικαιωμάτων. Από τη μια πλευρά μιλούν για επαναφορά των εργασιακών δικαιωμάτων κι από την άλλη απορρίπτουν ως αντισυνταγματική την πρόταση που καταργεί τους μνημονιακούς νόμους. Ας δούμε τι εννοούν, όμως, όταν λένε ότι γίνεται επαναφορά των ΣΣΕ και των εργασιακών δικαιωμάτων.

Λένε ότι επεκτείνουν τις κλαδικές ΣΣΕ και τις καθιστούν υποχρεωτικές σε όλες τις επιχειρήσεις των κλάδων. Δεν λένε, όμως, ότι με δική τους διάταξη δίνεται η δυνατότητα σε έναν εργοδοτικό φορέα, που έχει υπογράψει μια κλαδική ΣΣΕ, να μην δώσει τα στοιχεία των εταιριών που εκπροσωπεί, με αποτέλεσμα να μην μπορεί το υπουργείο να υπολογίσει αν ο εργοδοτικός αυτός φορέας εκπροσωπεί τις επιχειρήσεις που απασχολούν το 50%+1 των εργαζόμενων ενός κλάδου. Άρα, η επέκταση μια κλαδικής ΣΣΕ είναι καθαρά στο χέρι των εργοδοτών. Για αυτό το λόγο οι κλαδικές ΣΣΕ που έχουν επεκταθεί μέχρι σήμερα είναι μόνο όσες ήθελαν οι εργοδότες. Για παράδειγμα η ΣΣΕ που υπέγραψε το σωματείο μετάλλου Αττικής στη Ναυπηγοεπισκευταστική Ζώνη δεν πρόκειται να επεκταθεί, γιατί είναι μια ΣΣΕ που υπέγραψαν οι εργοδότες κάτω από την πίεση των εργαζόμενων και του αγώνα τους. Αφού δεν τους βγήκε η ενεργοποίηση των ναζί και η επίθεση τους στο σωματείο αναγκάστηκαν από τους εργαζόμενους να υπογράψουν ΣΣΕ ωστόσο εκμεταλλευόμενοι τα δώρα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αρνούνται να συναινέσουν στην επέκταση της.

Λένε ότι θα αυξήσουν τον κατώτερο μισθό. Δεν λένε, όμως, ότι αυτό θα το κάνουν με βάση το νόμο Βρούτση που ορίζει ότι ο κατώτερος μισθός ορίζεται με υπουργική απόφαση σε τέτοιο ύψους ώστε να μην πλήττεται η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αρνούνται, δηλαδή, την επαναφορά του πλαισίου των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων μέσα από τις οποίες καθοριζόταν ο κατώτερος μισθός ως κομμάτι της Εθνικής Γενικής ΣΣΕ.

Λένε ότι οι εργαζόμενοι στους κλάδους για τους οποίους γίνεται επέκταση των ΣΣΕ θα δουν αυξήσεις. Δεν λένε ότι και σε αυτούς τους κλάδους, όπως και στο σύνολο της οικονομίας, το καθεστώς της δανεικής εργασίας και της εργολαβίας είναι σε τέτοια έκταση που την όποια αύξηση θα την πάρουν ελάχιστοι από τους εργαζόμενους των κλάδων αυτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν την κρίση με βάση το τότε εργασιακό πλαίσιο το 98% των εργαζόμενων καλυπτόταν από κάποια κλαδική ή κάποια επιχειρησιακή ΣΣΕ με αποτέλεσμα μόνο ένα 2% των εργαζόμενων αμειβόταν με τον κατώτερο μισθό. Σήμερα, ακόμα και όλες να επεκταθούν, το ποσοστό των εργαζόμενων που θα καλύπτεται από τις κλαδικές θα φθάνει περίπου το 10% των εργαζόμενων.

Λένε ότι επανέρχονται οι ΣΣΕ. Δεν λένε ότι δεν υπάρχει καμία νομική διάταξη που να υποχρεώνει τους εργοδότες να υπογράψουν ΣΣΕ. Δηλαδή, η εργατική νομοθεσία έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήνει στο χέρι του εργοδότη το αν θα υπογραφεί μια ΣΣΕ.

Αυτά είναι κάποια από τα σημεία της κοροϊδίας της κυβέρνησης. Στο παιχνίδι βέβαια αυτό η κυβέρνηση δεν παίζει μόνη. Έχει άξιο συμπαραστάτη τη Νέα Δημοκρατία η οποία στην προσπάθειά της να φανεί ακόμα πιο καλή υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου εξαγγέλλει την πλήρη κατάργηση των κλαδικών ΣΣΕ και την υπερίσχυση των επιχειρησιακών έναντι όλων των άλλων μορφών ΣΣΕ. Ουσιαστικά, η ΝΔ εξαγγέλλει την πλήρη ισοπέδωση κάθε έννοιας εργατικού δικαιώματος με διπλό στόχο. 1) Να φανεί πιο πιστή υπηρέτης του κεφαλαίου από το ΣΥΡΙΖΑ 2) Να συντηρήσει την κάλπικη αντιπαράθεση με το ΣΥΡΙΖΑ περί δεξιάς και αριστεράς εμφανίζοντας ακόμα και το μνημονιακό εργασιακό καθεστώς που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως «αριστερή» – αντιμνημονιακή πολιτική.

Από όλα τα παραπάνω αυτό που πρέπει να μείνει στο μυαλό κάθε εργαζόμενου είναι ότι η κυβέρνηση δεν επαναφέρει καμιά κανονικότητα στις εργασιακές σχέσεις. Παρουσιάζει ως κανονικότητα όσα ψηφίστηκαν στα χρόνια των μνημονίων και το παίζει «αριστερή» αντιπαραθέτοντας όσα κάνει με όσα ακόμα πιο εφιαλτικά εξαγγέλλει η ΝΔ.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, που προκύπτει είναι ότι η επαναφορά των ΣΣΕ και των εργασιακών δικαιωμάτων δεν θα γίνει από καμιά κυβέρνηση και από κανένα εργοδότη αν δεν υπάρξει αγώνας από τους εργαζόμενους. Εκεί που οι εργοδότες πιέζονται και υπογράφουν ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις (Ν/Ζ, εργοταξιακές ΣΣΕ στην παραλιακή, στον Αστέρα, και στο Λήδρα) αξιοποιούν τα δωράκια της κυβέρνησης και θέτουν εμπόδια στην επέκτασή τους. Για αυτό το λόγο ο αγώνας για τις ΣΣΕ αφορά κάθε εργαζόμενο σε κάθε κλάδο της οικονομίας και αυτό τον αγώνα θα πρέπει να τον δώσουμε όλοι οι εργαζόμενοι μαζί βάζοντας ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ.

Αποχαιρέτα τη γερουνδιακή έλξη που χάνεις – Τα Λατινικά και οι τρίχες της Ιουλίας

Δύσκολες Νύχτες

Στην Ελλάδα παράγουμε περισσότερες μεταρρυθμίσεις του εξεταστικού συστήματος από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε κι αυτό ήρθε να επιβεβαιώσει κι η χθεσινή ανακοίνωση του νέου τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια, που θα ισχύσει για τους μαθητές της φετινής Β’ Λυκείου.
Η γενική κατεύθυνση των αλλαγών κινείται στις γνωστές εδώ και χρόνια ράγες της μετατροπής του Λυκείου σε έναν απέραντο εξεταστικό προθάλαμο, μόνο που πλέον εξαλείφονται και τα όποια ψήγματα γενικής παιδείας είχαν απομείνει -η οποία εναποτίθεται στο Άγιο Πνεύμα που μέσω του ανέγγιχτου μαθήματος των Θρησκευτικών θα φωτίζει τους μαθητές, στη λογική πως έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν έδινε σημασία στα μη πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα. Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι δηλαδή.
Το πιο προβεβλημένο “θύμα” της νέας -στη νιοστή- μεταρρύθμισης είναι βέβαια τα Λατινικά, που καταργούνται πλήρως από το πρόγραμμα κι αντικαθίστανται από την Κοινωνιολογία. Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες, κατά βάση όμως, σχηματίστηκαν δύο “στρατόπεδα”. Από τη μια υπέρμαχοι της “αριστείας”, προφανώς εξ απαλών ονύχων μυημένοι στον Οβίδιο και τον Κικέρωνα, που βρήκαν ευκαιρία για εύκολη αντικυβερνητική κριτική, κι από την άλλη όσοι με χαρά κι ανακούφιση αποδέχτηκαν την απαλλαγή των μαθητών από ένα “άχρηστο μάθημα”. Προφανώς υπάρχουν και πολλές ενδιάμεσες απόψεις και μακριά από μένα το τσουβάλιασμα, ενώ δεν έλειψαν κι αυτοί που σχολίασαν την κατάργηση με… “λατινικό χιούμορ”.


Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός πως επιχειρήματα του τύπου “τι θα κάνουν οι νομικοί χωρίς Λατινικά” είναι σαν να αναρωτιόμαστε πώς θα βρει τη βλάβη στο σασμάν ο μαστρο-Τάκης αν δεν έχει Sorbonne στα γαλλικά. Με αυτή τη λογική είναι να απορεί κανείς πώς το βγάζουν πέρα οι χημικοί με τον περιοδικό πίνακα, αφού κατά κανόνα δεν έχουν διδαχτεί ποτέ Λατινικά.
Από την άλλη, η άποψη περί “άχρηστων μαθημάτων, παρότι συχνά διατυπώνεται καλοπροαίρετα, δεν μπορεί να αποκρύψει τη βαθιά αγοραία προέλευσή της. Είναι η αντίληψη που θέλει κάθε μη άμεσα ή απτά εξαργυρώσιμη γνώση, να ανήκει στον κάλαθο των αχρήστων. Η αντίληψη που επικρατεί πρακτικά στο σύνολο του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου κι έχει οδηγήσει σε τραγική ενίοτε υποβάθμιση των ανθρωπιστικών και δη των κλασικών σπουδών διεθνώς. Είναι ακριβώς αυτό το σκεπτικό που διέπει και την τελευταία αλλαγή του εξεταστικού, ολοκληρώνοντας μέσω της υπερεξειδίκευσης στα 16-17 χρόνια τη μετατροπή των μαθητών σε “εξειδικευμένους ηλίθιους” (Fachidioten, σύμφωνα με μια πολύ ακριβή γερμανική έκφραση).
Ασφαλώς δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως το σημερινό μάθημα των Λατινικών, που για τελευταία φορά θα διδαχθεί φέτος στη Γ’ Λυκείου, δεν είναι είναι κατά κανένα τρόπο προς υπεράσπιση με τον τρόπο που γίνεται. Το εγχειρίδιο είναι απολύτως παρωχημένο, έχοντας -αν δεν κάνω λάθος- παραμείνει ίδιο κι απαράλλαχτο για δεκαετίες, με εξαίρεση το εξώφυλλο και την κατανομή της ύλης σε μία ή δύο τάξεις, ανάλογα με το εκάστοτε εξεταστικό σύστημα. Τα δε κείμενα είναι απολύτως βαρετά και συνάμα παιδαριώδη. Ενδεικτικά ένα από τα πιο συναρπαστικά είναι εκείνο στο οποίο η κόρη του Αυγούστου, η Ιουλία, μαδάει τις λευκές της τρίχες, προκαλώντας την προειδοποίηση του μπαμπά της πως θα μείνει φαλακρή. Στη βάση αυτών των υποτιμητικών για τη νοημοσύνη κειμένων καλούνταν ο μαθητής να μάθει ένα σεβαστό κομμάτι της γραμματικής και του συντακτικού της κλασικής λατινικής γλώσσας.

Ή μάλλον, για να είμαστε ακριβέστεροι, καλούνταν να αποστηθίσει με τον πιο αισχρά παπαγαλίστικο τρόπο κάθε πιθανή χρονική κι εγκλιτική αντικατάσταση των ρημάτων, κάθε κλίση ουσιαστικών κι επιθέτων και κάθε συντακτική αναγνώριση ή μετατροπή των προτάσεων που βρίσκονταν σε αυτά τα κείμενα. Μάταια θα αναζητούσε κανείς οποιαδήποτε πραγματολογική προσέγγιση των κειμένων, κάποια ιστορική ή γλωσσολογική πληροφορία για μια γλώσσα κι έναν πολιτισμό που μαζί με τον αρχαιοελληνικό, θεμελίωσαν (με τα καλά και τα άσχημά τους) τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Δε χρειάζονται λοιπόν δάκρυα για τον εξόριστο ποιητή Οβίδιο (από την εισαγωγική φράση του διαβόητου εγχειριδίου, τη μόνη που ίσως θυμούνται οι περισσότεροι μαθητές που την διδάχθηκαν: Ovidius poeta in terra pantica exulat). Έχουν λοιπόν θέση τα Λατινικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Η απάντηση είναι πως ασφαλώς και έχουν, τουλάχιστον ως μάθημα επιλογής, τουλάχιστον για όσους σκέπτονται να φοιτήσουν σε τμήμα της φιλοσοφικής, αλλά και για οποιονδήποτε άλλο ενδιαφέρεται για τον ρωμαϊκό κόσμο και τη γλώσσα του. Όσοι φοιτήσαμε σε κάποιο τμήμα όπου τα Λατινικά ήταν μεν μάθημα κορμού, αλλά όχι ειδίκευσης, γνωρίζουμε καλά το ήδη χαμηλό επίπεδο με το οποίο καλούμασταν ξαφνικά να αντιμετωπίσουμε “κανονικά” κείμενα ρητορικής ποίησης και ιστοριογραφίας και όχι διασκευές για το σύκο που περιέφερε ο Κάτωνας στη Σύγκλητο.

Η εισαγωγή πρωτοετών χωρίς καμία γνώση Λατινικών θα σήμαινε απλά πως τα πανεπιστημιακά τμήματα θα κληθούν να λειτουργήσουν ως φροντιστήρια, κάτι που θα οδηγήσει στην υποβάθμιση ενός ήδη κακοπαθημένου κλάδου. Είναι αλήθεια πως δε χρειάζονται όλοι οι απόφοιτοι Φιλοσοφικής, ακόμα κι όσοι ακολούθησαν ανώτερες σπουδές ή ακαδημαϊκή πορεία, εξίσου τα Λατινικά, είναι όμως εξίσου αληθές πως κλασική παιδεία χωρίς αυτά απλά δε νοείται. Πραγματικά θα είναι κρίμα η λατινομάθεια να γίνει προνόμιο αποκλειστικά των αποφοίτων της κλασικής κατεύθυνσης του φιλολογικού.
Αλλά επειδή αρκετά μακρηγορήσαμε, πάμε και στο δια ταύτα. Το μάθημα των Λατινικών έχει νόημα στα πλαίσια νέων βιβλίων και νέας φιλοσοφίας στο αναλυτικό πρόγραμμα. Η απόκτηση βασικών συντακτικών, γραμματικών γνώσεων συμβαδίζει με σωστά επιλεγμένα κείμενα, που θα δίνουν όσο το δυνατόν μια σφαιρική εικόνα της γλώσσας και του πολιτισμού στον οποίο άνθισε, της μετεξέλιξής της στο χρόνο, το πώς γέννησε τόσες γλώσσες που μιλιούνται από εκατομμύρια ανθρώπους (ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, ρουμάνικα, κ.ά.), πώς επηρέασε ακόμα και τα νέα ελληνικά, κυρίως μέσω των ιταλικών δανείων αλλά και πρωτογενώς.
Πόσοι γνωρίζουν ότι ακόμα και η υποκοριστική κατάληξη -ούλης (μικρούλης) είναι λατινικής προέλευσης; Πραγματικό νόημα βέβαια θα αποκτούσε η ύπαρξη του μαθήματος, όπως και οποιουδήποτε άλλου μαθήματος εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης στο πλαίσιο ενός άλλου σχολείου κι ενός άλλου κοινωνικού συστήματος. Αυτό δε σημαίνει παραπομπή των πάντων στο σοσιαλισμό. Δε χρειάζεται επανάσταση για να διασωθούν κάποια  στοιχεία ουμανιστικής μόρφωσης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα -άλλες προτεραιότητες και πολιτική βούληση χρειάζεται.

Μέχρι τότε, μην ξεχνάμε πως η μάνα των βλακών είναι πάντα έγκυος (mater stultorum sempiter gravida est).

Ο παράς κι ο φουκαράς

Ο παράς κι ο φουκαράς

Από atexnos

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Αριστερά στην φωτογραφία ο… φουκαράς. Δηλώνεται ευθαρσώς κι απ’ την στάση του. Δεξιά ο παράς ή αφεντικό.

Πρόκειται για τον Έλληνα αρχηγό ΓΕΕΘΑ και τον Αμερικανό ομόλογό του, στρατηγό Joseph Dunford και επισκέπτη μας.

Εφαρμογή. στην κυριολεξία, της παραφρασμένης παροιμίας: 

«Μάθανε πως… ξεπουλιόμαστε, πλακώσανε κι οι σκύλοι».

Ο στρατηγός ήρθε για… έρευνα αγοράς. Χώρους εκπαίδευσης, λιμάνια, βάσεις. Κάτι ο Άραξος με τα μελλούμενα πυρηνικά, λίγο η Λάρισα με τα MQ-9Reaper, η Αλεξανδρούπολη, η Σούδα και βεβαίως η Κάρπαθος που την πρόσφερε αυτός ο αδάμας της αξιοπρέπειας, της εθνικής υπερηφάνειας, της συνέπειας και της ευφυΐας ο Πάνος Καμένος και εταίρος της κυβέρνησης των ρεταλιών της αστικής τάξης.

Ξεπουλάμε, αδέρφια! Κι όχι αυτό το χάλι με την Τρούμπα περασμένων δεκαετιών και την αγωνία πότε θα ‘ρθει ο στόλος. Θα τον έχουμε μόνιμα εδώ. Και τα ναυτάκια, και τους πιλότους, και τα αεροπλάνα τους, και βεβαίως, τα πυρηνικά τους.

Θα πήξουμε στο δολάριο. Όπως στην Κρήτη. Ποιος στη χάρη των κοριτσιών μας.

«Να παίζει το τραντζίστορ τ’ αμερικάνικα…» και κάποιοι – λίγοι να μακαρίζουμε τον κομμουνιστή ποιητή Ζ. Σαραμάγου:

«…και μια και τα ξεπουλήσατε όλα, ξεπουλήστε τώρα και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε».

Έρχεται “κοινωνικό μακελειό” στην Ιταλία προειδοποιεί ο Μάρκο Ρίτσο του Κομμουνιστικού Κόμματος

Κατιούσα

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για την εσωτερική πολιτική αλλά και το προσφυγικό στη γείτονα έδωσε ο γ.γ του ΚΚ Ιταλίας Μάρκο Ρίτσο στην ιστοσελίδα Lo speciale. Διαβλέπει πιθανή κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού Λέγκας – Πέντε Αστέρων, προβλέπει “κοινωνικό μακελειό” λόγω της εμμονής στις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, στηλιτεύει τον κούφιο ανισυστημισμό της συγκυβέρνησης και υποδεικνύει ξεκάθαρα τους υπεύθυνους της προσφυγικής κρίσης στη Λιβύη:

Κοινωνική βόμβα έτοιμη να εκραγεί πάνω στην απελπισία του κόσμου και την εκτόξευση των spread. Υπάρχει πράγματι τέτοιο ρίσκο;
Πραγματοποιείται αυτό που είχαμε προβλέψει πριν την ψήφο. Ο μόνος δρόμος εξόδου για την Ιταλία θα ήταν να μην υπομένει τα δεσμά που της επιβάλλουν η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ. Πέρα από την προπαγάνδα, δεν μου φαίνεται πως αυτή η κυβέρνηση έχει δείξει πραγματική θέληση να βγει από αυτές τις λογικές. Αντίθετα, οι λίγες απαντήσεις που δόθηκαν μου φαίνονται όλες να κατευθύνονται στη διατήρηση αυτής της υποταγής. Στην στρατιωτική πολιτική μου φαίνεται πως είμαστε σε απόλυτη συνέχεια των πεπραγμένων των προηγούμενων κυβερνήσεων σε ό,τι αφορά τις στρατηγικές συμμαχίες, διατηρώντας απόλυτη αφοσίωση στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. “
Οι Κόντε, Σαλβίνι και Ντι Μάιο υποστηρίζουν το αντίθετο, δηλαδή ότι έχουν θέσει την Ευρώπη προ των ευθυνών της. Δεν είναι αλήθεια;
Με συγχωρείτε, τι έχει κάνει η κυβέρνηση; Απείλησε να μην ψηφίσει τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό; Ε και; Είναι φλυαρίες, όχι πράξεις. Ήρθε η στιγμή να φύγουμε από την προπαγάνδα. Είναι σαφές ότι αν μείνουμε σε συγκεκριμένες ράγες θα προκληθεί κοινωνικό μακελειό.
Είναι δηλαδή συγκεκριμένη η περίοδος στην οποία γίνεται μια κοινωνική έκρηξη;

Σίγουρα, είναι σαφές ότι είτε σε εθνικό είτε σε τοπικό επίπεδο ο σεβασμός των περιορισμών των Βρυξελλών θα έχει βαριές συνέπειες. Θα τις έχει στην κυβέρνηση, αλλά ακόμα περισσότερους στους νομούς και τους δήμους που θα κληθούν για μια ακόμη φορά να περικόψουν τις δημόσιες δαπάνες. O σεβασμός στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς σημαίνει την παραμονή σε μια λογική κοινωνικού μακελειού που επαναλαμβάνεται για χρόνια και θα συνεχιστεί κι άλλο.
Ένα σενάριο ανάλογο με εκείνο του 2011 με την εκτόξευση των spread και την κυβερνητική κρίση το βλέπετε πιθανό;
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Την κυβερνητική κρίση τη θεωρώ πολύ πιο πιθανή σε σχέση με τις αντικειμενικές διαφορές που θα αναδυθούν μεταξύ Λέγκας και Κινήματος πέντε αστέρων. Υπάρχει μια γεωγραφική σύνθεση της ψήφου που καθιστά τις δυνάμεις αυτές σχεδόν ασύμβατες μεταξύ τους και αργά ή γρήφορα θα εκραγεί με όλες της τις αντιαφάσεις. Το κίνημα 5 αστέρων προσήλκυσαν την ελπίδα μιας εύκολης λύσης των προβλημάτων ανεργίας του ιταλικού νότου μέσου του κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος, πρόταση την οποία καθόλου δε συμμερίζομαι, θεωρώντας πως η ανεργία πρέπει να καταπολεμάται με δουλειές, όχι δίνοντας λεφτά στον κόσμο. H Λέγκα του βορρά από την άλλη ενισχύει συνθήματα που θεωρώ πολύ επικίνδυνα, κυρίως τον αγώνα κατά των μεταναστών. Δε φταίει ο μετανάστης αν δεν υπάροχυν δουλειές, αυτό είναι προϊόν μιας γενικής κατάστασης του συστήματος που ορίζει την κρίση στη χώρα μας και στην οποία δεν μπορεί να απαντήσει μια επιφανειακή πολιτική. Είναι πολύ πιθανό οι στοχεύσεις της Λέγκας και των 5 αστέρων θα συγκρουστούν μεταξύ τους.
Σχετικά με τις διαιρέσεις στην κυβερνητική πλειοψηφία, πώς κρίνετε τη θερμή υποδοχή που επεφύλαξαν οπαδοί του Δημοκρατικού Κόμματος στον πρόεδρο της βουλής Φίκο στη Γιορτή της Unitá; (Γιορτή για την εφημερίδα του πάλαι ποτέ ΚΚ Ιταλίας, που εδώ και χρόνια διοργανώνεται από το Δημοκρατικό Κόμμα)
Δείχνει ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι μάλλον σε κώμα. Θεωρώ πως υπάρχουν βασικές διαφορές με το κίνημα πέντε αστέρων, είτε γεωγραφικές είτε στα κοινωνικά μπλοκ στα οποία απευθύνονται. Ο Φίκο είναι εκπρόσωπος του κινήματος πέντε αστέρων και συγκυβερνά με τη Λέγκα. Άρα λοιπόν τι συζητάμε; Για το γεγονός πως οι του Δημοκρατικού κόμματος δεν ξέρουν ποια με ποιον να πάνε;
Η Λάουρα Μπολντρίνι (πρώην πρόεδρος της ιταλικής βουλής, σ.σ) διατύπωσε την ιδέα μιας νέας πολιτικής κίνησης ενόψει ευρωεκλογών με τίτλο Ενωτική Ευρωπαϊκή Λίστα. Το αρκτικόλεξο Lue (Lista Unitaria Europea) σε κάποιους θυμίζει υπερβολικά την ΕΕ (UE στα ιταλικά, σ.σ). Συμφωνείτε;
Δεν παρακολουθώ τη Μπολντρίνι. Ό,τι λέει ή κάνει ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει.
Φοβάστε ένα νέο προσφυγικό ρεύμα, λόγω κρίσης στη Λιβύη;

Η κρίση στη Λιβύη είναι ένα παράδειγμα αυτού που έγινε στην Αφρική, σημείο σύγκρουσης των πολέμων μεταξύ ιμπεριαλιστών, εκεί που συγκρούονται ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ακούω να λένε πως η Γαλλία στη Λιβύη νίκησε την Ιταλία. Καλύτερα να πούμε πως η Τοτάλ νίκησε την (ιταλική) Ένι στον πόλεμο για το πετρέλαιο. Αυτό παίζεται στην πραγματικότητα. Κι αυτό μετά αναπόφευκτα προκαλεί τη μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων. Αλλά το φταίξιμο είναι της Ευρώπης που δημιούργησε την κρίση στη Λιβύη.

«Ε, σύντροφε…ούτε άγιοι ούτε αγγελούδια είμαστε…»

Κατιούσα

Υπάρχουν και όμορφα και ωραία περιστατικά στη ζωή του αγωνιστή. Αλλά υπάρχουν και δυσάρεστα. Αυτά πρέπει να τα βλέπει, να βλέπει την ωμή πραγματικότητα, έτσι όπως είναι, όχι όπως θέλει να είναι, όπως του αρέσει. Και να την αντιμετωπίζει σωστά. Ο λαός μας, με το αλάθητο κριτήριό του, έχει μια παροιμία που λέει:
«Και τα καλά δεχούμενα, και τα κακά δεχούμενα».
(…)Μετά από ένα μήνα από τότε που με πήγαν στην Αίγινα, ήρθε η μάνα μου επισκεπτήριο. Ήταν πολύ αδυνατισμένη. Πολύ της στοίχισε η σύλληψή μου. Το μικροαστικό περιβάλλον του Αλμυρού, στο οποίο ανήκε η οικογένειά μου, δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον «άσωτο» γιο, που εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο κι έγινε κομμουνιστής, αφήνοντας απροστάτευτη την οικογένειά του: μια μάνα, δυο αδελφές ανύπαντρες κι ένα μικρότερο αδελφό. Αυτά τα σχόλια πιο πολύ τα υπολόγιζε η μάνα, παρά αυτό καθεαυτό το γεγονός. Γιατί το ήξερε και το έλεγε ανοιχτά η μάνα, πως το παιδί της «είναι ένας τίμιος άνθρωπος, καλό παιδί, μυαλωμένο, έχει καλή καρδιά…» Αλλά όσο κι αν το ’ξερε αυτό και το πίστευε, υπολόγιζε, όμως, και τα λόγια του κόσμου.

Γι’ αυτό ήρθε στη φυλακή με φουσκωμένα τα στήθη της από τη στενοχώρια. Μόλις με είδε πίσω απ’ το συρματόπλεγμα, έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε με λυγμούς. Φούσκωσαν και τα δικά μου στήθη κι άρχισαν και τα δικά μου μάτια να τρέχουν δάκρυα. Οι φύλακες που παρακολουθούσαν το επισκεπτήριο προσπάθησαν να τα εκμεταλλευτούν όλα αυτά. Αλλά άδικα. Γιατί μπορεί να τρέχαν τα δάκρυα από τα μάτια μου, όμως η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, μεγάλωνε πιο πολύ το πείσμα μου, μεγάλωνε πιο πολύ η δύναμη και η θέληση για εκδίκηση, για το κακό που έκαναν στη βασανισμένη μου μάνα. Οι κομμουνιστές μπορεί να είναι οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι στα πάθη και τους καημούς του κόσμου. Να είναι οι πιο ευαίσθητοι στο κλάμα του μικρού παιδιού, στο κλάμα της μάνας, αλλά να είναι και οι πιο σκληροί στον ταξικό αντίπαλο, αλύγιστοι στις μάχες μαζί του. Γι’ αυτό άλλωστε είναι κομμουνιστές. Κι όσο τα χρόνια διαβαίνουν τόσο και πιο ευαίσθητοι γίνονται, αλλά και πιο αλύγιστοι. Σήμερα, π.χ., δεν μπορείς ν’ αντικρίζεις να σκοτώνονται τα παιδιά της Νικαράγουας από τους μισθοφόρους των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, τα παιδιά της Παλαιστίνης από τους σοβινιστές του Ισραήλ, να πεθαίνουν τα παιδιά της Αφρικής από την πείνα και να μη συγκινείσαι, να στέκεις αδιάφορος. Να στέκεσαι αδιάφορος στο δράμα των λαών της Γιουγκοσλαβίας, εξαιτίας των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και της Αμερικής. Αντίθετα, πρέπει πιο πολύ να μεγαλώνει το μίσος σου ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την πείνα και τον πόλεμο.
Η μάνα ήρθε κι έφυγε, αφού με είδε άλλη μια φορά. Έφυγε ξαλαφρωμένη. Τη βοήθησε ίσως η κουβέντα που κάναμε. Φεύγοντας μου άφησε διάφορα τρόφιμα, φρούτα και 20 μεγάλα πακέτα τσιγάρα No 1 Παπαστράτου. Εκείνη την εποχή ήταν από τα πιο καλά και ακριβά τσιγάρα. Στην ομάδα έδωσα το 50% από τα τσιγάρα, τα φρούτα και τα τρόφιμα.
Όταν είσαι καπνιστής, σε στιγμές χαράς ή και στεναχώριας καπνίζεις χωρίς σταματημό και περισσότερα όταν νιώθεις ότι έχεις πολλά τσιγάρα. Πρόσφερα και σ’ όσους συντρόφους είχα δίπλα μου στη βόλτα ή στην παρέα. Δεν μπορείς, π.χ., να καπνίζεις ολόκληρο τσιγάρο και μάλιστα πολυτελείας και να νιώθεις το διπλανό σου να καπνίζει μισαδάκι ή τριτάκι, δεύτερης ποιότητας τσιγάρα, ή να μην καπνίζει καθόλου. Νιώθεις ντροπή. Εγώ τουλάχιστον αυτό δεν μπορούσα να το κάνω και πάντα πρόσφερα. Όμως, μέσα σε πέντε περίπου ημέρες είχαν τελειώσει τα Παπαστράτου και άρχισα ξανά τα δεύτερα, τα Ματσάγγου.
Μια μέρα με πλησιάζει ένας σύντροφος και μου ζητάει ένα τσιγάρο Παπαστράτου. Ήταν από τους πιο θεριακλήδες της φυλακής και τους πιο φτωχούς. Όσο δεν είχε τσιγάρο, τον έβλεπες νευριασμένο να στριφογυρίζει στο προαύλιο, να μη μιλάει σε κανέναν κι αν πήγαινε κανείς να τού πει κάτι, φώναζε, νεύριαζε κλπ. Του απάντησα πως δεν έχω τσιγάρα Παπαστράτου, αλλά δεύτερα Ματσάγγου και μπορούσα να του δώσω απ’ αυτά. Πριν καλά-καλά του προσφέρω τσιγάρο Ματσάγγου, άρχισε να φωνάζει, να βρίζει:
«Κράτησέ τα, ρε, και μη μου δίνεις. Νομίζεις επειδή είσαι πλουσιόπαιδο, πως θα ζήσεις εσύ κι εμείς θα πεθάνουμε;»
Φώναζε δυνατά κι ακουγόταν σ’ όλο το προαύλιο, έχασε τον έλεγχο αυτών που έλεγε. Όλοι γύρισαν προς αυτόν και δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν για να τον σταματήσουν.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μεγάλη στενοχώρια, απογοήτευση. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως ένας σύντροφος παλιός, με πολλά χρόνια στη φυλακή, θα μπορούσε να μου μιλάει μ’ αυτό τον τρόπο.
Χωρίς να βγάλω λέξη, έφυγα. Αποτραβήχτηκα στο κελί μου, χώθηκα στο κρεβάτι μου, πολύ στενοχωρημένος, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω αυτό που μου συνέβη.
Ο Ζεύγος κι ο Παπαρήγας παρακολούθησαν αυτή τη σκηνή. Ύστερα από λίγο, τους βλέπω να μπαίνουν στο κελί και να με ρωτάν: «Τι σου συνέβη, σύντροφε, και είσαι έτσι στενοχωρημένος;» Τους αφηγήθηκα το περιστατικό. Τους είπα και τη στενοχώρια και την απογοήτευση που ένιωσα από τη συμπεριφορά αυτού του συντρόφου, που ήταν παλιός με μεγάλη ιστορία και με πολλά χρόνια στη φυλακή.
Πρώτος μίλησε ο Ζεύγος:
«Ε, σύντροφε», μου λέει, «μπήκες στο κίνημα μ’ έναν επαναστατικό ενθουσιασμό. Ήρθες στη φυλακή, νομίζοντας πως όλοι μας είμαστε αγγελούδια. Αλλά ούτε άγιοι ούτε αγγελούδια είμαστε. Ζήσαμε και μεγαλώσαμε σ’ αυτή την κοινωνία της εκμετάλλευσης και της σκλαβιάς. Κληρονομήσαμε απ’ αυτή ένα σωρό κουσούρια. Είμαστε γεμάτοι αδυναμίες και ελλείψεις. Μπορούμε να τα εξαλείψουμε όλα αυτά με την πάλη ενάντια σ’ όλες αυτές τις ελλείψεις και αδυναμίες. Με τη μελέτη και την αφομοίωση της θεωρίας μας, με την πάλη που πρέπει να κάνει ο καθένας μας, για να γίνουμε καλοί άνθρωποι, καλοί επαναστάτες.»
«Γι’ αυτό, λοιπόν, σύντροφε», συνέχισε ο σ. Παπαρήγας, «δεν πρέπει ν’ απογοητεύεσαι από κάτι τέτοια περιστατικά, αλλά να δεις την πραγματικότητα τέτοια που είναι, να προσπαθήσεις το νεανικό σου ενθουσιασμό να τον στεριώσεις με το ιδεολογικό σου ανέβασμα, μελετώντας και αφομοιώνοντας δημιουργικά τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία. Να παλεύεις καθημερινά, να κάνεις και τους συντρόφους σου καλύτερους για την υπόθεση για την οποία αγωνιζόμαστε όλοι μας…»
Πόσο σωστά, αλήθεια, αυτά τα λόγια! Και πόσο με βοήθησαν να δω τα πράγματα έτσι όπως ήταν και να καθορίσω τι έπρεπε να κάνω, για να γίνω ένας σωστός άνθρωπος, ένας καλός κομμουνιστής!
Το καλοκαίρι του 1978, ύστερα από 40 χρόνια, σε μια περιοδεία μου σε μια ακριτική περιοχή της Ελλάδας, είχα μια ευχάριστη έκπληξη. Συνάντησα το σύντροφο που μου έκανε τη φασαρία στην Αίγινα με το τσιγάρο. Με υποδέχτηκε με εγκαρδιότητα. Βέβαια, δεν αναφερθήκαμε σ’ εκείνο το θλιβερό επεισόδιο με το τσιγάρο. Ήταν μέλος του Κόμματος και τον εκτιμούσαν όλοι στην περιοχή του. Είχε δυο παιδιά, μέλη του Κόμματος, με καλή δράση και με μεγάλη εκτίμηση. Πόσο το χάρηκα αυτό! Γιατί είδα την ευεργετική επίδραση του Κόμματος στη διαπαιδαγώγησή του, είδα και τη δύναμη του ίδιου να ξεπεράσει αδυναμίες και ελλείψεις.

Γ. Τρικαληνού, Ανασκαλεύοντας τη χόβολη της μνήμης, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1998

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Πάρε-πάρε κόσμε, εδώ η καλή προστασία…

Σφυροδρέπανος

Το σημερινό πρωτοσέλιδο της ΕΦΣΥΝ ντύθηκε με την αστερόεσσα, παίζει σε δύο ταμπλό και στο τρανζίστορ τα αμερικάνικα…

Αφενός έρχονται δεκάδες αμερικανικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί, έτοιμοι να επενδύσουν, να καταστήσουν τη Θεσσαλονίκη εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων, πρωτεύουσα της χερσονήσου, συμβασιλεύουσα και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Δυστυχώς, ο έντυπος τύπος δεν έχει τεχνικά τη δυνατότητα αναπαραγωγής βίντεο, αλλιώς μπορεί και να συνόδευαν το πρωτοσέλιδο με την προτροπή: “απλώστε τα ξερά σας και αρπάχτε ό,τι βρείτε…”

Αφετέρου, μετά τη δημιουργία κλίματος για τους ακροδεξιούς που θα βγουν υστερικά στους δρόμους για να ρίξουν την αριστερή κυβέρνηση, μας ενημερώνουν πως θα έχουμε αυστηρά μέτρα ασφαλείας με τη συνδρομή πρακτόρων του FBI. Δεν έχουμε κανένα λόγο να μην πιστέψουμε την εσωτερική πληροφόρηση που έχουν, το ζήτημα είναι γιατί θα έπρεπε αυτό να μας κάνει να αισθανόμαστε χαρούμενοι και ασφαλείς, ενώ στο βάθος ακούγονται οι στίχοι από το “Φοβάμαι” (του Ζουγανέλη, που τώρα δε φοβάται τίποτα, ελπίζει πολλά, είναι στην ΕΡΤ).
Μέτρα ασφαλείας πήρανε για την αναπνοή μου
Και σε πολυεθνικό μονόδρομο,
το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή…
Εκτός κι αν το έχουν σκεφτεί καλά στο επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου και γίνει η ανατροπή και πάει κάποιος αμερικανός αξιωματούχος και πει στον Τσίπρα: “πρωθυπουργέ μου, ιδού η μυστική σας υπηρεσία”, για να νιώσουμε περήφανοι με τους ιστορικούς συμβολισμούς και την αντιστροφή των ρόλων.
Κι έτσι από το “Yankees go Home”, κάνουμε τα πάντα για να νιώσουν σαν το σπίτι τους, πρόθυμοι να κεράσουμε και κατιτίς σαν καλοί οικοδεσπότες που είμαστε. Καλώς ήρθε το δολάριο και τα πρακτοράκια τα ζουμπουρλούδικα…
Υστερογραφο

GO ΔΕΘ, life is peaceful there…

Όταν οι αστικές εφημερίδες της Ελλάδας μάζευαν εργάτες για το Ράιχ

Τα παρακάτω άρθρα προέρχονται από αστικές Αθηναϊκές εφημερίδες της κατοχικής περιόδου και συλλέχθηκαν από τον Μανώλη Κασιμάτη, πρόκειται ουσιαστικά για προπαγανδιστικό υλικό της γερμανικής διοίκησης, στο οποίο προβάλλεται με τα φωτεινότερα χρώματα, το δήθεν κοινωνικό κράτος εργασίας του Γ΄Ράιχ και επιχειρείται η προσέλκυση Ελλήνων εργατών, για να εργαστούν στη Γερμανία. 

"Προκειμένου περί των εκ ξενων χωρων εργατων ισχυει γενικως η αρχη της πληρους ισοτητος δικαιωματων. Συνεπως εις το σημειον αυτο δεν γινεται διακρισις μεταξυ Γερμανου η ξενου εργατου, Γερμανιδας η ξενης εργατιδος. Το αυτο συμβαινει και ως προς το ημερομισθιον.Αι κοινωνικαι ασφαλισεις της Γερμανιας εδημιουργηθησαν υπο του Μπισμαρκ του Σιδηρου Καγκελαριου του ΡΑΙΧ. Το εθνικοσοσιαλιστικον καθεστως του οποιου το προγραμμα υπηρξεν ανεκαθεν σοσιαλιστικον οχι μονον δεν καταργησε καμμιαν ευεργετικη διαταξι της ισχυουσης ηδη κοινωνικης νομοθεσιας αλλα και διευρινε και επεξετεινεν την φιλεργατικην νομοθεσια του κρατους.....Κατα το αρχικον προγραμμα του Αδολφου Χιλτερ ο εργατης και εν γενει ο εργαζομενος ανθρωπος θεωρειται το πολυτιμωτερον μελος της κοινωνιας δηλ. της ολης εθνικης οικογενειας. Εφ ` οσον λοιπον δεν γινεται διακρισις μεταξυ αυτοχθονος και ξενου εργατου ειναι φυσικον ν` απολαμβανουν οι απασχολουμενοι εν Γερμανια ξενοι εργαται ολων των ευεργετηματων....Η βασικη ιδεα της εφαρμογης των γερμανικων κοινωνικων ασφαλισεων και δια τους ξενους εργατας προηλθεν εκ της ορθης αντιληψεως οτι η ασφαλισις του εργαζομενου βασιζεται προ παντος , επι των ανθρωπιστικων αρχων. Εκτος τουτου ομως η κυβερνησις του ΡΑΙΧ εσκεφθη οτι δια να ειναι ευχαριστημενος ο ξενος εργατης και ν` αποδιδη ποιοτικως και ποσοτικως καλην εργασιαν, πρεπει να γνωριζη οτι η συζυγος και τα τεκνα του εις την πατριδα αποτελουν το αντικειμενον μεριμνης και προστασιας βασει του θεσμου των γερμανικων κοινωνικων ασφαλισεων εν περιπτωσει σε ασθενειας ευρισκουν δωρεαν ιατρικη περιθαλψιν, τα απαιτουμεν φαρμακα κ.λ.π."

Οι Έλληνες πολίτες που δηλώθηκαν εργάτες, με τον τρόπο αυτό βρέθηκαν αντιμέτωποι με το ζόφο της εργασίας υπό ναζιστικό καθεστώς, που λίγα είχε να ζηλέψει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας.

Νέες «ευκαιρίες»..

.

Συντηρείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η φιλολογία περί «ευκαιριών» που ανοίγονται για την Ελλάδα από την κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας, αλλά και εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική οικονομία αυτήν την περίοδο. Σε αρθρογραφία του Σαββατοκύριακου διαβάσαμε ξανά για την ανάγκη ανάπτυξης «εθνικής στρατηγικής», που θα παίρνει υπόψη τη συγκυρία, ώστε με «αυτοπεποίθηση» να αξιοποιηθεί η «γεωπολιτική αξία» της χώρας. Βέβαια, όταν τέτοιες αναλύσεις φτάνουν στο «ζουμί», αποκαλύπτεται τι εννοούν όταν μιλούν για «ευκαιρίες»: Εννοούν «πρωτοβουλίες» από την πλευρά της Ελλάδας στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, που θα αποφέρουν «ενεργότερη υποστήριξη από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ των εθνικών μας συμφερόντων», στην προκειμένη περίπτωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, που αμφισβητεί η Τουρκία. Με τέτοιες «παροτρύνσεις» ενθαρρύνουν και δικαιολογούν τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε σχέδια που μυρίζουν μπαρούτι.

Το Μάτι, τα στοιχήματα και οι ψεύτικες προσδοκίες

«Το Μάτι δεν θα ξεχαστεί». «Είναι στοίχημα να αναγεννηθεί». «Εφικτό οι εργασίες αποκατάστασης να ξεκινήσουν σε δύο μήνες». «Το Μάτι δεν πωλείται». «Να δούμε την αποκατάσταση της εικόνας». Ολα τα παραπάνω ακούστηκαν, γράφτηκαν, κυκλοφόρησαν από το προπαγανδιστικό επιτελείο της κυβέρνησης, με αφορμή την επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο Μάτι, περίπου 50 μέρες μετά την καταστροφή. Είναι, αλήθεια, απορίας άξιο το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός πήγε εκεί και ρωτούσε τους πυρόπληκτους ποια είναι τα προβλήματά τους, δεδομένου ότι όχι μόνο τα γνωρίζει, αλλά πολύ περισσότερο η κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρώσει καν την απόδοση της έκτακτης ενίσχυσης στο σύνολο των πληγέντων, με αποτέλεσμα να υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε ένα ευρώ για να καλύψουν κάποιες πολύ βασικές καθημερινές ανάγκες. Αλλά, προφανώς, οι ανάγκες της τηλεοπτικής κάμερας επιβάλλουν μια ...ανθρώπινη, προσωπική προσέγγιση του τύπου: «Πείτε μου, τι πρόβλημα έχετε;». Για να πάμε, όμως, στην ουσία του πράγματος.

* * *

Είπε ο πρωθυπουργός:«Είμαι εδώ για να δώσω το μήνυμα ότι το Μάτι δεν θα ξεχαστεί μετά το πέρας της θλιβερής δημοσιότητας των πρώτων ημερών».
Η πραγματικότητα είναι ότι επτά βδομάδες από την 23η Ιούλη, οι πυρόπληκτοι κάτοικοι στο Μάτι συνεχίζουν να ζουν με την αβεβαιότητα για το εάν θα μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Και είναι φυσιολογικό, αφού βλέπουν ότι:
-- Δεν υπάρχει καμία μέριμνα για ανθρώπους που δεν έχουν πού να μείνουν και αναγκάζονται να ζουν φιλοξενούμενοι ή να πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε σπίτια ή ξενοδοχεία.
-- Παιδιά πυρόπληκτων οικογενειών κόβονται από τους παιδικούς σταθμούς ή τους δίνεται ένα κουπόνι από άλλα παιδιά - μη πυρόπληκτων οικογενειών - που θα αναγκαστούν να μετακινηθούν αρκετά χιλιόμετρα για να πάνε σε κάποιον άλλο παιδικό σταθμό. Επίσης, υπάρχουν οικογένειες πυρόπληκτων από τις οποίες ζητούν να πληρώσουν τροφεία.
-- Η διαδικασία της απορρύπανσης της περιοχής προχωρά με αργούς ρυθμούς (στην Κινέτα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα...). Στο Μάτι, μάλιστα, τα μπάζα εναποτίθενται σε σημεία ακατάλληλα που δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα δημόσιας υγείας.
-- Οι πυρόπληκτοι - παρά τις αρχικές υποσχέσεις - καλούνται να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ εάν το σπίτι τους δεν έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Πρέπει δηλαδή αποδεδειγμένα να έχει γίνει στάχτη ένα σπίτι για να απαλλαγεί ο ιδιοκτήτης από τον φόρο (αναλυτικό ρεπορτάζ στη σελίδα 9).
-- Οι πυρόπληκτοι καλούνται να πληρώσουν ακόμα και για το συσσίτιό τους στις κατασκηνώσεις στις οποίες διαβιούν.
Τα παραπάνω είναι ορισμένα από τα πιο χτυπητά προβλήματα και είναι αποκαλυπτικά για τον Γολγοθά που συνεχίζουν να βιώνουν οι κάτοικοι στο Μάτι αλλά και στην Κινέτα. Είναι αλήθεια λοιπόν ότι το κράτος δεν ξέχασε το Μάτι. Το θυμούνται πολύ καλά το υπουργείο Οικονομικών και η κυβέρνηση για να ζητήσει ΕΝΦΙΑ, ο δήμος και το υπουργείο Εσωτερικών για να ζητήσει τροφεία, άλλοι φορείς για να ζητήσουν συσσίτιο με το κεφάλι...

* * *

Είπε ο Αλέξης Τσίπρας: «Η μεγάλη μάχη είναι να δώσουμε ένα ισχυρό μήνυμα σε όσους ενδεχομένως θέλουνή εποφθαλμιούν να κερδοσκοπήσουν πάνω στην τραγωδία, ότι το Μάτι δεν πωλείται».
Ποια είναι η πραγματικότητα; Οτι είναι η ίδια η κυβέρνηση που σπρώχνει τους πυρόπληκτους στα νύχια των κερδοσκόπων. Σε εκείνους που θέλουν να αγοράσουν τα σπίτια ή τα οικόπεδα, για ένα κομμάτι ψωμί, πατώντας πάνω στη δυστυχία. Κι αυτό γιατί τα μέτρα που ήδη έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση για τη στεγαστική συνδρομή και την ανακατασκευή των σπιτιών όχι μόνο δεν φαίνονται ικανά να καλύψουν το εύρος των καταστροφών, αλλά είναι «βούτυρο στο ψωμί» των τραπεζών που θα δώσουν δάνεια στους πληγέντες. Θυμίζουμε πως σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, όχι μόνο δεν υπήρξε κάποιο θετικό αποτέλεσμα, αντίθετα, οι τράπεζες πήραν τελικά τις ιδιοκτησίες, εξαιτίας της αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων. Μάλιστα, η κυβέρνηση αφήνει να αιωρείται το εάν θα αποπληρώσει για το σύνολο των καταστροφών ή για ένα μέρος, με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγαλύτερη ανασφάλεια στους ιδιοκτήτες.

* * *

Είπε ακόμα ο πρωθυπουργός: «Είναι ένα στοίχημα να αναγεννηθεί το Μάτι.Να προστατευτούν οι κάτοικοι και να αντιμετωπιστούν χρόνιες στρεβλώσεις και παθογένειες στην περιοχή».
Οι πραγματικές «στρεβλώσεις» και «παθογένειες», όμως, είναι όσα δημιουργεί η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης που υπηρετεί η κυβέρνηση και η οποία δεν αλλάζει, αντίθετα ενισχύεται. Για παράδειγμα, αυθαίρετες παρεμβάσεις ακόμα και μέσα σε δάση ή στον αιγιαλό βαφτίζονται «οικιστικές πυκνώσεις», ενώ για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, το νομοθετικό πλαίσιο επιχειρηματικής αξιοποίησης δασών και αιγιαλού παρουσιάζεται ως συμβολή στη βελτίωση του «επενδυτικού κλίματος»! Και μετά απ' αυτό, η κυβέρνηση έχει το θράσος να βάζει κάτω από την ίδια ταμπέλα της «αυθαιρεσίας», της «παθογένειας» και των «στρεβλώσεων» το χαμόσπιτο μιας εργατικής - λαϊκής οικογένειας και τις βίλες ή τις μεγάλες επιχειρήσεις στην περιοχή.
Οσο για ζητήματα αιχμής, όπως τα αντιπλημμυρικά έργα που χρειάζονται στην περιοχή, δεν είναι τυχαίο ότι τοποθετούνται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα και ενώ μπαίνει σιγά - σιγά το φθινόπωρο, δεν έχει γίνει τίποτα.

* * *

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να σπείρει ψεύτικες προσδοκίες στους πυρόπληκτους και να συγκαλύψει τις τεράστιες ευθύνες της για την κατάσταση. Γι' αυτό οι πληγέντες στο Μάτι, την Κινέτα, τη Μάνδρα, δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες ότι θα γίνουν πράγματα χωρίς αγώνα, διεκδίκηση και πάλη για να μπορέσουν να ξανασταθούν στα πόδια τους. Γι' αυτό εργαζόμενοι, λαϊκές οικογένειες, ανεξάρτητα αν έχουν άμεσα πληγεί ή όχι από αυτές τις καταστροφές, οφείλουν να πυκνώσουν τις γραμμές των αγωνιστικών επιτροπών που έχουν συγκροτηθεί και να διεκδικήσουν τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της ζωής τους και των κόπων τους. Είναι ο μόνος τρόπος, ο μόνος δρόμος για να επιβάλουν μέτρα προστασίας και ανακούφισης για τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να τους οδηγήσει στη ζωή που δικαιούνται.

Αδίστακτοι

Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητικές και πρέπει να σημάνουν «καμπανάκι» για τον ελληνικό λαό.
Ο νέος γύρος αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τη Ρωσία για την «επόμενη μέρα» στη Συρία, η συγκέντρωση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, με συνεχείς στρατιωτικές ασκήσεις, η εμπλοκή και άλλων δυνάμεων, όπως το Ισραήλ, η Τουρκία, το Ιράν, είναι μερικές μόνο από τις «ψηφίδες» της επικίνδυνης κλιμάκωσης, ενώ ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο μιας νέας ιμπεριαλιστικής επίθεσης στη Συρία, με τον κίνδυνο να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα μιας πιο γενικευμένης ανάφλεξης στην περιοχή.
Πολύ περισσότερο που ενισχύεται το υπόβαθρο και η «καύσιμη ύλη» των ανταγωνισμών για το μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου της περιοχής και το πέρασμα των «διαδρομών» προς την ΕΕ συσσωρεύεται συνεχώς.
Σε αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς είναι που μπλέκει τον λαό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υπηρετώντας για λογαριασμό της αστικής τάξης με πρωτοφανή ζήλο τον σχεδιασμό ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, σε όλο το «φάσμα».
Είτε αυτό αφορά τα σχέδια για την ευρωατλαντική «ολοκλήρωση» των Βαλκανίων με τις «διευθετήσεις» με ΠΓΔΜ - Αλβανία και την εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις Σερβίας - Κοσσόβου, είτε τη μετατροπή όλης της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση εφόρμησης, είτε τη σταθερή παρουσία ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Ν/Α Μεσόγειο, που ενισχύεται ξανά σε λίγες μέρες, με τη συμμετοχή στην άσκηση «Bright Star 2018», είτε την προσπάθεια να διατηρηθεί η Τουρκία εντός ευρωατλαντικού πλαισίου.
Θυμίζουμε ότι οι αμερικανοΝΑΤΟικές ασκήσεις στην Ανατ. Μεσόγειο γίνονται στον απόηχο των αμερικανικών προειδοποιήσεων για χτύπημα στη Συρία, με πρόσχημα τη χρήση χημικών όπλων από την κυβέρνηση Ασαντ, όπως τον περασμένο Απρίλη. Με αυτόν τον τρόπο προετοιμάζουν και τυχόν απάντηση στην «τελική επίθεση» που σχεδιάζει ο συριακός στρατός, με τη στήριξη κυρίως της Ρωσίας και του Ιράν στην επαρχία Ιντλίμπ. Απ' αυτήν τη σκοπιά, η συμμετοχή ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στην άσκηση συνιστά σοβαρή πλευρά της άμεσης ελληνικής εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, που εκθέτουν το λαό σε μεγάλο κίνδυνο.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι δηλώσεις - αποκαλύψεις του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, που επισκέφτηκε την Τρίτη την Ελλάδα, ότι ο Ελληνας ομόλογός του «εξέφρασε ενδιαφέρον για την επέκταση της πρόσβασής μας στις βάσεις τους», ότι «οι Ελληνες, επίσης, ανησυχούν για το τι κάνουν οι Ρώσοι στη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο» και ότι «αν δούμε το χάρτη και τις τρέχουσες επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία αλλά και τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ευκαιρίες εδώ είναι αρκετά σημαντικές», μόνο συναγερμό μπορούν να προκαλέσουν σε εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα.
Επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι πραγματικά αδίστακτη και ετοιμάζεται να γράψει νέες σελίδες στην επικίνδυνη εμπλοκή στα αμερικανικά σχέδια, κάνοντας τη χώρα «στόχο» των ανταγωνισμών για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων και των σχεδίων τους.
Με πρώτο σταθμό τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα τις επόμενες μέρες, το μήνυμα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, όπως και το αίτημα για καμιά εμπλοκή της Ελλάδας, χρειάζεται να ακουστούν ακόμα πιο δυνατά.