Τα Μαριακά

Από herko 

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «ΑΝΤΙΓΝώΣΗ Τα δεκανίκια του καπιταλισμού»)

Επί τέσσερις τόσους αιώνες, τους πρώτους, η Μαρία του Ιωσήφ, και ιστορικό βεβαιωμένη μητέρα του Ιησού, θα εξαφανιστεί σχεδόν από το επίσημο προσκήνιο. Η ιστορική ύπαρξη της Μαρίας κρίθηκε αρχικά ενοχλητική. Στα ευαγγέλια αναφέρεται μόνο όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. (Άσε που βγάλε βγάλε δε θά “μενε τελικά τίποτα). Και ο ίδιος ο Παύλος, φανατικός μισογύνης, δεν την αναφέρει ούτε μια φορά στις Επιστολές του. Η ταπεινή καταγωγή του Ιησού και το σκάνδαλο της γέννησης του δεν μπορούσαν να αμφισβητηθούν, φυσικά, από κείνον ιδιαίτερα που ήταν συγκαιρινός του. (Πολλοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι έλαβε μέρος στη σταύρωση, αλλά τα ντοκουμέντα τους δεν είναι πειστικά, ακόμη). Ο τρόπος όμως που είχε αρχίσει ο Παύλος να εμφανίζει το σήριαλ του Κυρίου, που απεσταλμένος από τον ουράνιο πατέρα είχε ενσαρκωθεί σε ταπεινό άνθρωπο για να σώσει τους αμαρτωλούς, προϋπέθετε πως σιγά σιγά θ” άφηνε να ξεχαστούν μέσα στη σιωπή όλα τα στοιχεία της ιστορικής ύπαρξης του Ιησού, τα σχετικά με το οικογενειακό του περιβάλλον. Αυτό που κυρίως ενδιέφερε κείνα τα χρόνια ήταν ν” αποσυνδεθεί όχι μονάχα από την πληβεία καταγωγή του, αλλά και από το εσσαιικό κίνημα που απλωνότανε όλο και περισσότερο απειλητικό στην Παλαιστίνη. Το ηθικό πρόβλημα της γέννησης δημιουργεί στον Παύλο οπωσδήποτε αμηχανία, γι” αυτό και το αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Θεωρεί την εκκλησία σαν δεύτερη Εύα, σύζυγο και μητέρα του νέου Αδάμ, ενωμένους σε σάρκα μία (Εφεσ., ε”, 22).
Και για νά “μαστε δίκαιοι, ο ευαγγελισμός, τα κρίνα κι όλα τα θεαματικά περί την Μαρία είναι κατασκευάσματα άλλων, μετα­γενέστερων του Παύλου.
Ως τον τέταρτο αιώνα, οι απολογητές του χριστιανισμού είναι κάπως προσεχτικοί, γιατί έχουν αντιμέτωπο τον ελληνικό ορθολογισμό και αποφεύγουν με κάθε τρόπο να δώσουν λαβή σε σαρκαστικά σχόλια. Στα αρχαιότερα χριστιανικά κείμενα του Didache, του Κλήμεντα της Ρώμης, του Αγίου Πολύκαρπου κ.ά., δε βρίσκουμε καμιά αναφορά σχετικά με τη Μαρία-Παρθένο. Με εξαίρεση τις ελάχιστες νύξεις του Αγίου Ιγνατίου, του Αγίου Ιουστίνου και του μάρτυρος Ειρηναίου.
Την αγνοούν και στην πραγματικότητα τόσο πολύ, ώστε κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει την παραμικρή πληροφορία για το πώς έζησε και το πότε πέθανε.
Στο τέλος του 2ου αιώνα, όμως, κάνει την εμφάνιση του ο πρώτος μύθος. Το σώμα της Μαρίας, τη στιγμή του θανάτου της, μεταφέρθηκε πάνω σ” ένα σύννεφο στην Ιερουσαλήμ και κει, μπροστά στους αποστόλους, ήρθε πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ (είναι αυτός που της είχε φέρει και τον κρίνο) πήρε την ψυχή της και την πήγε στον παράδεισο. Όταν μετά οι απόστολοι θέλησαν να θάψουν το «θνητό» κορμί της Μαρίας σ” έναν τάφο στην κοιλάδα του Γιοσαφάτ, εμφανίζεται πλέον ο ίδιος ο Ιησούς, αυτοπροσώπως, κρατάει την ψυχή, που τού “φερε πίσω από τον παράδεισο ο αρχάγγελος Μιχαήλ μ” έναν άγγελο βοηθό, και την ενώνει με το σώμα…
Ο Άγιος Επιφάνειος διαψεύδει απερίφραστα τον παραπάνω μύθο, που αποδιδότανε στον Άγιο Μελίτωνα των Σάρδεων: «Ψάξτε σε όλες τις Γραφές», γράφει, «δε θα βρείτε πουθενά το θάνατο της Μαρίας. Ούτε αν πέθανε ούτε αν δεν πέθανε, ούτε αν θάφτηκε ούτε αν δε θάφτηκε· ουδείς γνωρίζει το τέλος της».
Επί έξι ολόκληρους αιώνες η άγνοια και η σιωπή καλύπτουν το θάνατο της.

Δεν είναι μόνο το Isis. Τα παιδιά της Ουκρανίας "εκπαιδεύονται" στα όπλα από τους Ναζί

 Δεν είναι μόνο το Isis. Τα παιδιά της Ουκρανίας "εκπαιδεύονται" στα όπλα από τους Ναζί

 

Οι φωτογραφίες, που δημοσίευσε η  αγγλική Daily Mail, της "θερινής στρατιωτικό-πατριωτικής κατασκήνωσης" για παιδιά, που διοργάνωσε το  νεο-ναζιστικό τάγμα της Αζοφικής και ο ηγέτης του, ο βουλευτής του κόμματος Ράντα, Αντρέι Μπιλέτσκι ,κοντά στο Κίεβο, όπου  οι νέοι, υπό τη σκιά της σβάστικας, εκπαιδεύονται στη χρήση όπλων.

Ένα λαμπρό παράδειγμα "διεύρυνσης της ευρωπαϊκής δημοκρατίας" στα χνάρια της χιτλερικής νεολαίας.

 http://www.dailymail.co.uk/news/article-3195711/Now-CHILDREN-taking-arms-Shocking-pictures-inside-Ukraine-s-neo-Nazi-military-camp-recruits-young-six-learn-fire-weapons-s-ceasefire.html 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[--->]

Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά

 Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά

Αν κοιμηθώ αργά, θα σηκωθώ αργά, και όταν θα κάνω ζάπινγκ θα ‘ναι πάλι αργά

Αν κοιμηθώ νωρίς, θα σηκωθώ νωρίς και θα προλάβω το τέλος της βουλής

Τελικά την κορύφωση της ολονύχτιας βουλής δεν την πρόλαβαν οι ξενύχτηδες, αλλά οι πρωινοί τύποι. Κι έτσι σε όσα λέγαμε για τη χτεσινή, σημαδιακή μέρα και το ιστορικό της φορτίο, μπορούμε να προσθέσουμε και μια σημερινή επέτειο (απόψε που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη) και να συνδέσουμε συνειρμικά τους στίχους με την περίσταση της αγαστής συνεργασίας κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά (στα οποία πέταξε τους σφους του ο Τσίπρας, όπως είπε χτες η πρόεδρος της Βουλής). Και παράμερα κάποια λυκόσκυλα, που το παίζουν πως αυτοί δεν είναι γερμανικοί ποιμενικοί, για να στήσουν το νέο ανάχωμα.

Σε κάθε περίπτωση, οι συνηθισμένες κοινοβουλευτικές παραστάσεις, που στήνονται σε τέτοιες περιστάσεις, κατρακυλούν ολοένα και πιο χαμηλά, πέρα από τα όρια της γραφικότητας, φτάνοντας πρωτόγνωρα επίπεδα γελοιότητας κι εξευτελισμού, με την αναπαράσταση του κλασικού μαρτυρίου-βασανιστηρίου της αϋπνίας. Κι απ’ αυτήν την άποψη, καλά έκανε και τους γλέντησε τρολάροντας η Ζωή, που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της, για να οδηγηθούμε ντε φάκτο στην υλοποίηση της δικής της πρότασης (να πάει η ολομέλεια για το πρωί, όπως και έγινε βασικά στην πράξη). Και μου θύμισε εκείνον το Χιλιανό τενίστα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (άλλη μια χτεσινή επέτειος), που εξαντλημένος από το τουρνουά του διπλού που είχε προηγηθεί, έκανε συστηματικά καθυστέρηση σε κάθε φάση στον τελικό του μονού, παίζοντας με τα όρια της υπομονής και τα νεύρα του αντιπάλου, για να κερδίσει μερικές ανάσες.

Η Ζωή μπορεί να μην κέρδισε ακριβώς τη μάχη, πήρε όμως πολλούς επικοινωνιακούς πόντους, για να υπηρετήσει την προσωπική της στρατηγική –που γίνεται ολοένα πιο φιλόδοξη κι επικίνδυνη. Και βλέποντας τη διαδικασία να τραβάει μέχρι τις δέκα το πρωί (και να μην τελειώνει ούτε καν τότε), θα τραγουδούσε ικανοποιημένη από μέσα της εκείνο το γηπεδικό σύνθημα που έλεγε: πώς τα φέρνει η σουζάνα η ζωή, πώς τα φέρνει η σουζάνα η ζωή…

Για να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση, όπως λέει κι η Ζωή

Κι όπως κελαηδάει ένα σφος στο τουίτερ, αφού κλονίστηκε αυτό το διάστημα η μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα της ΕΕ, και απαξιώθηκε πλήρως η εικόνα του αστικού κοινοβουλίου, στην επόμενη ολομέλεια μπορεί να τεθούν και πιο προχωρημένα ζητήματα πχ ιδιοκτησίας. Καλομελέτα και έρχεται από μια άποψη, αφού δεν είναι μακριά οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας από τράπεζες.

Κατά τα άλλα, η διαδικασία δεν είχε ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ο Παναγούλης (στην επέτειο της απόπειρας του αδελφού του και της ομάδας του να εκτελέσουν το δικτάτορα Παπαδόπουλο) μπορεί να ετοιμάσει μια κρεμάλα για τον εαυτό του –όπως είχε προτείνει για κάθε μνημονιακό βουλευτή. Η Τζάκρη συνέχισε το δικό της άχαστο σερί, παρά την ενδιάμεση μετακίνησή της –ενώ συνήθως οι πιο πολλοί μετακινούνται για να αποφύγουν και να γλιτώσουν τη μνημονιακή ρετσινιά. Και ο Ψαριανός συνεχίζει μια τρομερή δική του παράδοση, που τον θέλει να αλλάζει κόμματα σαν τα γιλέκα, αλλά να κρατάει πάντα τον ίδιο σάπιο, αντιδραστικό πυρήνα στις ιδέες του.

Κι αν κάποιος ψάχνει να βρει και να κρατήσει την ουσία από τη χτεσινοσημερινή ολονυχτία –αλλά του πέφτει βαρύς και «ξύλινος» ο Κουτσούμπας, για να ακούσει την ομιλία του- μπορεί να σταθεί σε μια αποστροφή του λόγου του Μεϊμαράκη (που όσο τραμπούκος-Ρέιντζερ γίνεται, άλλο τόσο ικανός και έξυπνος ρήτορας είναι) για τον περιβόητο διαχωρισμό μνημονιακών-αντιμνημονιακών δυνάμεων. Ένας διάδρομος μας χωρίζει μόνο, τον κάνουμε πέρα και συζητάμε… Η πρόβα του μεγάλου συνασπισμού, που έρχεται (στη θέση της ελπίδας). Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά…

Κατά τα άλλα, ο Τσίπρας θα ζητήσει μέχρι το τέλος του μήνα ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, για να διαχωρίσει με έναν πολύ έξυπνο τακτικό ελιγμό τις διαρροές του «παρών» από το «όχι» της πλατφόρμας και να πάει σε εκλογές, πιθανότατα μες στο Σεπτέμβρη και κατά πάσα πιθανότητα εις βάρος του Φεστιβάλ και της κορύφωσης των εκδηλώσεών του στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Ενώ έπαιξε για πολλοστή φορά το χαρτί της μη ύπαρξης ρεαλιστικής εναλλακτικής (κι έχει δίκιο από την πλευρά του, εφόσον μιλάμε για το κυρίαρχο αστικό πλαίσιο και τις βασικές σταθερές του) καθώς το μοναδικό δίλημμα που έμπαινε ήταν μνημόνιο με δραχμή ή μνημόνιο με ευρώ! Είναι λοιπόν στο χέρι όλων εμάς που βρεθήκαμε χτες στην πορεία του Παμε (σεχταριστικά απομονωμένοι για άλλη μια φορά από τις μάζες των λουόμενων και το κίνημα του ελεύθερου κάμπινγκ) να δείξουμε τη δική μας εναλλακτική πρόταση στον κόσμο και να το συσπειρώσουμε σε τροχιά σύγκρουσης και ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;

 Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;

απο τον "Διότιμο"

Σαν προφητικό προβάλλεται κύριο άρθρο του τέως διευθυντή του “Οικονομικού ταχυδρόμου” Γ. Μαρίνου, που δημοσιεύτηκε το 1986.

Αναμεταδίδεται μέσω email στις μέρες μας και χαρακτηρίζεται σαν άρθρο... “καταπέλτης”, που προειδοποιούσε δήθεν την τότε Ελληνική Κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) ότι η οικονομία οδεύει προς την καταστροφή.

Αν δε διαβάσει κανείς προσεκτικά το άρθρο μπορεί να συμπεράνει πως αυτός ο “αρθρογράφος- προφήτης” είχε δίκιο και πως αν είχε τότε εισακουστεί από την κυβέρνηση η Ελλάδα δεν θα ταλανιζόταν σήμερα από την κρίση “χρέους”.

Ας μεταφερθούμε στη δεκαετία του 1980 που γράφτηκε το άρθρο. Υπενθυμίζουμε ότι η τότε πολιτική των βιομηχάνων εκφραζόταν με την ατάκα: “Λίγο ως πολύ και οι επιχειρηματίες σήμερα πρέπει να είναι λιγάκι ...σοσιαλιστές.” Υπενθυμίζουμε επίσης ότι ο Γ. Μαρίνος το 1986 ήταν ο κατ' εξοχήν δημοσιογράφος του μεγάλου κεφαλαίου, δεξί χέρι του τότε Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ).

Για να δούμε τι πραγματικά λέει το άρθρο παραθέτουμε αυτολεξεί με κιτρινο τα επιχειρήματα του άρθρου και απο κατω την ανάλυσή μας.

πανω: Από το άρθρο του Γ. Μαρίνου

κατω: Τι κρύβεται πίσω από κάθε φράση του άρθρου

“Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά.”

Οι εργαζόμενοι τότε όπως και σήμερα δούλευαν με μεροκάματα πολύ μικρότερα από τα Ευρωπαϊκά. Τα δανεικά από το ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο δεν πήγαν στις τσέπες των εργαζομένων. Τα λυμαίνονταν αποκλειστικά το κεφάλαιο.

“Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν.”

Ο λαός δεν ευθυνόταν για το κλείσιμο των εργοστασίων. Οι επιχειρηματίες έπαιρναν υπέρογκα δάνεια και αφού τσέπωναν τα μισά δεν είχαν κανένα λόγο να ολοκληρώσουν ή να λειτουργήσουν παραγωγικά τις επιχειρήσεις τους. Οι δανειοδοτήσεις από την ΕΟΚ ήταν καταστροφικές για την παραγωγική βάση και αντίθετες προς τις αναπτυξιακές δυνατότητες και ανάγκες της χώρας. Για παράδειγμα, ενώ τα ελληνικά ναυπηγεία συρρικνώνονταν, τα Γερμανικά ναυπηγεία κατασκεύαζαν πλοία, μολονότι τα γερμανικά μεροκάματα ήταν τριπλάσια από τα Ελληνικά και η ναυπηγική πείρα στην Ελλάδα υψηλότερη από τη γερμανική.

“Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, υπονομεύουμε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά. Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκουμε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.”

Οι Έλληνες αγρότες έθαβαν τα προϊόντα τους λόγω των κοινοτικών ποσοστώσεων στις εισαγωγές. Οι κυρίαρχες χώρες της ΕΟΚ έκαναν εισαγωγές αγροτικών προϊόντων από τις πρώην αποικίες (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία κλπ), ενώ συρρικνωνόταν η ελληνική αγροτική παραγωγή.

Η αύξηση των τιμών των Ελληνικών προϊόντων οφειλόταν κατά κύριο λόγο στις υψηλές μονοπωλιακές τιμές των εισαγομένων γεωργικών μηχανημάτων, εργαλείων και πρώτων υλών από την ΕΟΚ.

Η ΕΟΚ επί πλέον επιδοτούσε την εγκατάλειψη Ελληνικών καλλιεργειών με καταστροφικές συνέπειες για την παραγωγική βάση της χώρας.

Η Ελλάδα από εξαγωγική χώρα σε αγροτικά προϊόντα έγινε εισαγωγική μετά την ένταξή της στην ΕΟΚ με όλες τις δυσμενείς συνέπειες για την οικονομία της. 

“Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με τη εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ' αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.”

Η θέση αυτή του Γ. Μαρίνου δεν είναι παρά η αέναη προσπάθεια της εργοδοσίας να αγοράζει όσο το δυνατόν φθηνότερη εργατική δύναμη, να παραβιάζει όποτε χρειάζεται τα εργατικά δικαιώματα, αλλά η εργατική τάξη να μην είναι σε θέση να αντισταθεί.

Για τις κοπάνες, τη νωθρότητα και την τσαπατσουλιά στο δημόσιο δεν ευθύνεται η εργατική τάξη. Τα φαινόμενα αυτά είναι η αναπόφευκτη συμπεριφορά κάποιων ομήρων των κυβερνητικών κομμάτων, με αντάλλαγμα την ψήφο τους και τις ψήφους των συγγενών τους.

Η εργασία όμως είναι δικαίωμα. Δεν είναι ούτε ευκαιρία, ούτε ρουσφέτι, ούτε συναλλαγή με την εκάστοτε εξουσία. Η κοινωνία εδώ και πάνω από έναν αιώνα έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώσει την παραγωγή ώστε να έχουν όλοι εργασία, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις.

“Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολουμένων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.”

Το δημόσιο δεν είναι κάποιος ουδέτερος μηχανισμός έξω και πάνω από την κοινωνία. Είναι εργαλείο στα χέρια της αστικής τάξης, δηλαδή του κεφαλαίου. Το εργαλείο αυτό κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσει την εξουσία του κεφαλαίου. Η κακοδιαχείριση, το κόστος, η αντιπαραγωγική οργάνωση και η παρασιτική δραστηριότητα του δημοσίου δεν οφείλεται στη “νοοτροπία” των εργαζομένων αλλά στο αστικό κράτος, που το δημιούργησε και το χειρίζεται προς όφελός του. Από την γραφειοκρατία και την αντιπαραγωγική δραστηριότητα του δημοσίου όχι μόνο δεν έχει όφελος ο λαός αλλά αντίθετα ο λαός ταλαιπωρείται και στη συνέχεια καλείται να πληρώσει ο ίδιος το κόστος της κακοδιαχείρισης.

“Αντί να αναπτύσσουμε την παραγωγή και να ενισχύουμε την αυτοδυναμία τη οικονομίας μας, το 'χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.”

Τα δάνεια στην πλειοψηφία τους μετατρέπονται σε “δανεικά και αγύριστα”, που πήγαιναν και πάνε στις τσέπες των επιχειρηματιών, σε οικιστικά και καταναλωτικά δάνεια, με τα οποία δελεάστηκαν άνθρωποι του λαού και έβαλαν εγγύηση ακόμη και τους μισθούς τους. Οι εργαζόμενοι χάνοντας την εργασία τους εξ αιτίας της καπιταλιστικής κρίσης έχασαν και την κυριότητα των σπιτιών τους.

“Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.

Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού.

Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται.....».

Η παρομοίωση του καταποντισμού ΟΛΩΝ χορεύοντας και τραγουδώντας όπως οι επιβάτες του Τιτανικού χρειάζεται κάποια διευκρίνιση. Στο καράβι της Ελλάδας, όπως και στο καράβι κάθε καπιταλιστικής χώρας δεν είναι όλοι οι επιβάτες ίσοι. Η τάξη που διαθέτει τον πλούτο βρίσκεται στην πρώτη θέση και ο λαός στο κατάστρωμα.

Επίσης η θεραπευτική αγωγή που υπαινίσσεται ο Γ. Μαρίνος δεν είναι καινούργια. Είναι η κλασσική συνταγή του κεφαλαίου είτε βρίσκεται σε ανάπτυξη είτε σε κρίση. Εφαρμόζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τι επιδιώκει λοιπόν στις μέρες μας η κυκλοφορία αυτού του άρθρου και ποιοι έχουν συμφέρον από τη διακίνησή του;

Επιδιώκει να πείσει το λαό ότι η κρίση “χρέους” προήλθε από κακοδιαχείριση και από λαθεμένες πολιτικές επιλογές. Κακοδιαχείριση και κακοί χειρισμοί υπήρχαν αλλά η κρίση δεν είναι συνέπεια της κακοδιαχείρισης και των κακών χειρισμών. Είναι η αναπόφευκτη κρίση υπερπαραγωγής του κεφαλαίου, κατά την οποία το κεφάλαιο φορτώνει όλα τα βάρη της κρίσης στο λαό. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν και θα συμβαίνει σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες χωρίς εξαίρεση. Οι κρίσεις υπερπαραγωγής λύνονται με αφάνταστες συμφορές για τους λαούς και πολέμους. Οι δύο παγκόσμιου πόλεμοι του 20ου αιώνα ξεκίνησαν μετά από τέτοιες κρίσεις.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα. Στην Ελλάδα έσπασε ευκολότερα το απόστημα της καπιταλιστικής κρίσης και τώρα ο λαός πληρώνει τα σπασμένα.

Δημοσιεύματα αυτού του τύπου θολώνουν το μυαλό και αποπροσανατολίζουν το λαό. Η ιστορία διδάσκει ότι ο λαός δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα βάρη της κρίσης περιμένοντας από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου να κάνουν καλύτερους χειρισμούς. Πρέπει να πάρει ο ίδιος στα χέρια του όχι μόνο το κυβερνητικό τιμόνι, αλλά και την οικονομική εξουσία της χώρας.

   Στο μυαλό του Αλεξέι Λένιν

Η μεγάλη αλλαγή της 25ης Γενάρη ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, εφάμιλλη του Κόκκινου Οχτώβρη και της εμβέλειάς του. Ο πάγος έσπασε, ο ευρωμονόδρομος χαράχτηκε. Κι ο αριστερός κυβερνητισμός είναι το ανώτατο στάδιο του κοινοβουλευτικόυ κρετινισμού.

Το ελληνικό παράδειγμα θα προκαλούσε ένα επαναστατικό φαινόμενο-ντόμινο με εκλογές και σε άλλες χώρες, μιας Ευρώπης που αλλάζει. Αλλά προς το παρόν η Ελλάδα απέμεινε μόνη της να οικοδομήσε τον αντινεοφιλελευθερισμό σε μία μόνο χώρα, με όχημα τη μη μνημονιακή ανάπτυξη. Όταν αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, η επανάσταση θα επικρατήσει παγκόσμια.

Χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος, για να καταργηθεί το κράτος και περισσότερα μνημόνια για να σκίσουμε τα μνημόνια. Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαλεκτικής, αλλά δεν το καταλαβαίνουν κάτι σχολαστικοί σαν το Λαφαζάνη και τον Μπουχάριν.

Κάνουμε ένα βήμα μπρος (δύο βήματα πίσω) για να βγούμε από το λάκκο των λεόντων. Αλλά με το τελευταίο δεν εννοώ την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την έλεγε στον καιρό της η ΕΔΑ, που όμως δεν ακολουθούσε λενινιστική τακτική και κατέληξε να γίνει ουρά της Ένωσης Κέντρου.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είναι είτε αντιδραστικές είτε απραγματοποίητες. Αλλά εμείς είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκοντας το αδύνατο, όπως έλεγε κι ο μεγάλος Τσε.

Οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι κι αναγκαίοι, όπως εξηγείται αναλυτικά στην μπροσούρα για τον

Αριστερισμό, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού. Η μνημονιακή συμφωνία στην οποία καταλήξαμε ήταν κάτι ανάλογο με αυτήν του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχαν υπογράψει οι μπολσεβίκοι. Αυτοί είχαν διαγράψει βέβαια το δημόσιο χρέος κι είχαν βγάλει στο ενδιάμεσο το διάταγμα για τη γη και για την ειρήνη. Αλλά είναι αντιδιαλεκτικό να παίρνουμε τοις μετρητοίς έναν ιστορικό παραλληλισμό. Εμείς εξάλλου τρέμουμε και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εμφύλιος πόλεμος».

Οι υποχωρήσεις που κάνουμε είναι προσωρινές (τα μνημόνια θα είναι μόνιμα). Όπως εξάλλου και στην περίοδο της ΝΕΠ. Η οποία είχε γίνει βέβαια για να ανασάνει η ύπαιθρος και οι αγρότες, στους οποίους εμείς δίνουμε τη χαριστική βολή. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μην αφήνεις ποτέ μικρές λεπτομέρειες να σου χαλάνε έναν ωραίο ιστορικό παραλληλισμό.

Η βασική αντίθεση στη σύγχρονη αστική κοινωνία είναι ανάμεσα στις τράπεζες και το νεοφιλελευθερισμό από τη μια και στην κοινωνική αλληλεγγύη και την ισότητα από την άλλη. Η κυβέρνησή μας είναι με τους δεύτερους, αλλά βοηθάει τις πρώτες να ανακεφαλαιωθούν, για να έχει ενδιαφέρον η σύγκρουση.

Οι κλασικοί μας διδάσκουν πως κυβέρνηση κι εξουσία δεν ταυτίζονται. Η δική μας διακυβέρνηση είναι κάτι σαν την ισορροπία της δυαδικής εξουσίας. Ας μην τα περιμένουμε όλα λοιπόν από την κυβέρνηση. Δεν πρέπει να κάνει επιτέλους κάτι και το λαϊκό κίνημα; Εμείς θα τα κάνουμε όλα;

Υγ: Κι αν τελικά τα μπέρδεψα και είμαι ο Αλέξανδρος Κερένσκι;

ΙΡΛΑΝΔΙΑ Η «επαναφορά του κέλτικου τίγρη» του κεφαλαίου ... τρώει τους εργαζόμενους

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Η «επαναφορά του κέλτικου τίγρη» του κεφαλαίου ... τρώει τους εργαζόμενους

Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην τιμολόγηση του νερού

Η περίπτωση της Ιρλανδίας παρουσιάζεται συχνά από τους οπαδούς του ευρωμονόδρομου ως το παράδειγμα χώρας, όπου η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων οδήγησε σε έξοδο από την κρίση. Ετσι ονομάζουν την υποτιθέμενη έξοδο από το μνημόνιο στα τέλη του 2013. Στα δύο χρόνια που πέρασαν η πραγματικότητα «φωνάζει» ότι πράγματι το κεφάλαιο βγήκε προσωρινά από την κρίση αλλά τα λαϊκά στρώματα είδαν τη ζωή τους να χειροτερεύει. Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας, από το 2011, του κεντροδεξιού Fine Gael και του σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (Labour) και τα όργανα της ΕΕ προβάλλουν ότι η Ιρλανδία θα έχει τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρωζώνη κατά τη διάρκεια του 2015. Το υπουργείο Οικονομικών της Ιρλανδίας δεν ανακοίνωσε μόνο αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης κατά 1,4% στο δεύτερο, σε σχέση με το πρώτο, τρίμηνο του 2015. Αναθεώρησε, επίσης, στο 5,2% το ρυθμό ανάπτυξης καθ' όλη τη διάρκεια του 2014, από το 4,8% που είχε ανακοινωθεί αρχικά.
Η καπιταλιστική ανάκαμψη αποδίδεται στο ότι πρόκειται για μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία παρά το μικρό μέγεθός της και στις φορολογικές συμφωνίες που έχει συνάψει με μεγάλους ομίλους, όπως η «Google» και η «Apple», όπως και στην ενίσχυση της κατανάλωσης και τις εξαγωγές κατά 2,3% και 1,2%, αντίστοιχα.
Ετσι, στον αγγλοσαξονικό Τύπο και στο δικό μας αστικό Τύπο (βλέπε «Καθημερινή», «Ναυτεμπορική» κ.λπ.) εμφανίζονται ρεπορτάζ περί «επαναφοράς του κέλτικου τίγρη», όπως ονομαζόταν η Ιρλανδία όταν ήταν ο «παράδεισος» για τις πολυεθνικές (σε τομείς της νέας τεχνολογίας, του φαρμάκου κ.λπ.), ιδιαίτερα δε τις αμερικανικές από το 1987 έως το 2001 και την περίοδο του «μπουμ» στον κατασκευαστικό τομέα. Και βέβαια το «ιρλανδικό θαύμα» στηρίχτηκε στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Μετά την καπιταλιστική ανάπτυξη ακολούθησε το 2008 και το σκάσιμο της «φούσκας» των ακινήτων στις ΗΠΑ, που επηρέασε την κατάσταση στην Ιρλανδία, όπου υπήρχαν αμερικανικά κεφάλαια (τράπεζες, επιχειρήσεις) και υπήρξε μια καθίζηση των μισθών, που έφτασε το 20% την περίοδο που η αστική κυβέρνηση, το 2010, σύναψε μνημόνιο με την τρόικα και δάνειο 67 δισ. ευρώ. Το κεφάλαιο βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει ακόμα περισσότερο τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και εξασφάλισε την ταξική συνεργασία από τα συμβιβασμένα εργατικά συνδικάτα, τύπου ΓΣΕΕ. Ετσι, σε αυτά τα σμπαραλιασμένα δικαιώματα «πατάει» η σημερινή ανάκαμψη.

Χειροτερεύει η θέση των λαϊκών στρωμάτων

Η «προίκα» της ταξικής συνεργασίας των λεγόμενων «κοινωνικών εταίρων» του «Εθνικού Κέντρου Συνεργασίας», όπως ονομάζεται, είναι οι χαμηλοί μισθοί, η ενίσχυση της ευέλικτης απασχόλησης των λεγόμενων «μηδενικών συμβολαίων», που συγκαλύπτουν επίσης την ανεργία, που εμφανίζεται γύρω στο 15%. Ο πραγματικός λόγος όμως της παρουσιαζόμενης μείωσης της ανεργίας είναι το γεγονός ότι πολλοί νέοι που ήταν άνεργοι έχουν οδηγηθεί στη μετανάστευση, ενώ οι 1,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι από 35 χρόνων και πάνω απασχολούνται στα λεγόμενα «μίνι τζομπς» (αντίστοιχα με αυτά στη Γερμανία), δηλαδή ουσιαστικά φυτοζωούν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα.
Επίσης, καθιερώθηκε και ισχύει η «ευελιξία στον τρόπο πληρωμής», δηλαδή η δυνατότητα της εργοδοσίας να πληρώνει είτε με τη μορφή της «συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη, είτε με το μοίρασμα μετοχών». Ταυτόχρονα, χτυπήθηκαν τα επιδόματα και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα με αύξηση των ορίων, που σταδιακά θα φτάσουν τα 67 χρόνια μέχρι το 2022. Υπήρξαν νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 22% το 2013 και σε 23% το 2014, φόρος «τοπικών υπηρεσιών» (θα τον εφαρμόζουν τα τοπικά κρατικά όργανα). Επίσης, παράλληλα με τη μείωση των κοινωνικών παροχών, τις περικοπές σε Παιδεία και Υγεία που εφαρμόστηκαν για να παραμείνουν, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας δηλώνει ότι κάθε χρόνο πρέπει να εξασφαλίζονται 8 δισεκατομμύρια ευρώ για την αποπληρωμή του χρέους. Παρά το τέλος του προγράμματος της τρόικας το δημόσιο χρέος θα είναι το 2020 στο 122% του ΑΕΠ από το 94% που ήταν όταν η χώρα μπήκε στο μνημόνιο το 2010.
Χαρακτηριστική είναι η θέσπιση τιμολογίου στην ύδρευση που έως τώρα πληρωνόταν έμμεσα με τη γενική φορολογία, ενώ τώρα ουσιαστικά ιδιωτικοποιείται και θα περάσει σε χέρια πολυεθνικών.
Η τιμολόγηση άρχισε από φέτος το Γενάρη και ο διακηρυγμένος στόχος είναι να βγουν από τις τσέπες των λαϊκών νοικοκυριών από 300 έως 500 ευρώ το χρόνο, ανάλογα με την κατανάλωση, μέτρο που εντάσσεται στο επταετές πακέτο λιτότητας, ύψους 30 δισ. ευρώ, που θα πληρώσει ο λαός. Το ζήτημα αυτό έχει ξεσηκώσει ένα μεγάλο κίνημα με την επωνυμία «Δικαίωμα στο Νερό» (Right2water), που αντιδρά και καλεί τους εργαζόμενους να μην πληρώνουν τους λογαριασμούς, ωστόσο είναι φανερό ότι το κίνημα αυτό προσπαθούν να εκμεταλλευτούν διάφορες διαχειριστικές δυνάμεις, τύπου Σιν Φέιν (που εμφανίζεται ως ο ΣΥΡΙΖΑ της Ιρλανδίας) για να το χειραγωγήσουν σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια. Ακόμα, προωθείται η πλήρης ιδιωτικοποίηση του ιρλανδικού αερομεταφορέα «Aer Lingus».

Προοπτική μόνο σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου

Το παράδειγμα της Ιρλανδίας αποδεικνύει περίτρανα ότι η ταξική συνεργασία, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, φέρνει τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους. Αυτό το συμπέρασμα είναι χρήσιμο όχι μόνο για τους Ιρλανδούς εργαζόμενους αλλά και για τα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας που ξεγελάστηκαν από τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έταζε ευημερία μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Επίσης, τώρα που ξεφτίζει η αντιμνημονιακή ρητορική του, επιχειρείται η χειραγώγηση του λαϊκού κόσμου να γίνει μέσα από τα νέα παραμύθια που προωθούν οι διάφορες δυνάμεις της «Αριστερής Πλατφόρμας» και άλλοι οπαδοί της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, όπου το κεφάλαιο και η εξουσία του μένουν ανέπαφα. Αρα, αυτό που απαιτείται είναι η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών με βάση τις δυνατότητες της εποχής να συνδεθεί με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό σημαίνει σήμερα διεκδίκηση κάλυψης όλων των απωλειών της περιόδου της κρίσης, κατάργησης όλου του αντεργατικού, αντιλαϊκού οπλοστασίου, ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει.

Επιβραδύνεται η οικονομία των ΗΠΑ;

Επιβραδύνεται η οικονομία των ΗΠΑ;

Μπ. Ομπάμα

«Σύμφωνα με τα πρακτικά της διήμερης συνεδρίασης της αρμόδιας επιτροπής για τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, που έλαβε χώρα στις 16 και 17 Ιουνίου 2015, οι αξιωματούχοι της Fed χρειάζονται περισσότερα σημάδια ενδυνάμωσης της αμερικανικής οικονομίας προτού προχωρήσουν σε αύξηση των επιτοκίων. Συγκεκριμένα, εννέα από τα δέκα μέλη υποστήριξαν πως θα χρειαστεί να υπάρξουν περισσότερες ενδείξεις για ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη, συνεχιζόμενη βελτίωση της αγοράς εργασίας και αύξηση του πληθωρισμού προς το επίπεδο - στόχο της Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε η Fed να προβεί σε πιο σφικτή νομισματική πολιτική. Επιπρόσθετα, τα πρακτικά της συνεδρίασης του Ιουνίου αποκαλύπτουν την ανησυχία των αξιωματούχων αναφορικά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα και το ρυθμό ανάπτυξης στην Κίνα και άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες. Σύμφωνα με τις αναθεωρημένες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι οποίες δημοσιεύτηκαν νωρίτερα στην εβδομάδα, ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας των ΗΠΑ αναμένεται να αυξηθεί οριακά στο 2,5% φέτος (χαμηλότερα από 3,1% που αναμενόταν τον Απρίλιο) από 2,4% το 2014, ενώ το 2016 προβλέπεται να παρουσιάσει περαιτέρω ανάκαμψη στο 3,0% (έναντι 3,1% προηγουμένως)».(«Καθημερινή» 10/7/2015).

Το ζήτημα της νομισματικής πολιτικής της Fed με το ερώτημα πότε θα αυξήσει τα επιτόκιά της, βρίσκεται σε συνεχή συζήτηση στα ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ, από τις αρχές του 2014. Αφενός ως ένα από τα μέτρα που θα βάλουν τέλος στη χαλαρή νομισματική πολιτική που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ προκειμένου να ενισχυθεί η ανάκαμψη της οικονομίας από την καπιταλιστική κρίση, που επίσης θα ήταν απόδειξη ότι έχουν περάσει οι κίνδυνοι επιστροφής σε ύφεση και κρίση, και αφετέρου από τις επιπτώσεις που έχει μια τέτοια εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία. Ως προς αυτό το τελευταίο, εκτιμάται από διεθνείς διακρατικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, ότι μια αύξηση των επιτοκίων της Fed θα ωθήσει σε φυγή κεφαλαίων από τις λεγόμενες αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες προς τις ΗΠΑ. Και αν συμβεί αυτό, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Πράγματι από πέρσι το ΔΝΤ προειδοποιεί τη Fed να αντιμετωπίσει με πολλή προσοχή το θέμα της αύξησης των επιτοκίων. Γιατί οι καπιταλιστικές οικονομίες έχουν τόσο βαθιά αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους, που η φυγή κεφαλαίων από μια ισχυρή οικονομία, όπως οι αναδυόμενες, σε μια άλλη ισχυρή την ενισχύει μεν, αλλά υπονομεύει τις οικονομικές της σχέσεις με αυτήν (π.χ. μειώνει τις εξαγωγές της και τις εισαγωγές από άλλες οικονομίες).

Ποια ανάπτυξη;

Ας δούμε όμως την αιτία του μη τερματισμού και της συνέχισης της πολιτικής χαλάρωσης άρα της μη αύξησης των επιτοκίων: «Χρειάζονται περισσότερες ενδείξεις για ισχυρότερη οικονομική ανάπτυξη» εκτιμούν στη Fed. Και αυτό όταν οι ΗΠΑ βρίσκονται ήδη σε ανάπτυξη με ρυθμό 2,4% το 2014. Τι είναι αυτό που τους κάνει διστακτικούς; Θέλουν περισσότερα σημάδια. Αρα δεν υπάρχει σιγουριά για συνεχή οικονομική ανάπτυξη, δεν υπάρχει σιγουριά ότι εξαλείφθηκαν οι πιθανότητες να πισωγυρίσουν σε ύφεση.
Πράγματι το πρώτο τρίμηνο του 2015, υπήρχε επιβράδυνση, αφού το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 0,2% σε ετήσια βάση. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι παραγγελίες διαρκών αγαθών των ΗΠΑ υποχώρησαν κατά 1,8% τον Μάη. Τους πρώτους πέντε μήνες του 2015, οι επενδύσεις των επιχειρήσεων ήταν 2,6% χαμηλότερες σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2014.
Αρα το πραγματικό πρόβλημα είναι η οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ που επιβραδύνεται, ενώ τέτοια πρόβλεψη κάνει τώρα και το ΔΝΤ, 2,5% το 2015, χαμηλότερα από 3,1% που προέβλεπε τον Απρίλη, για τον ίδιο χρόνο. Ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι η ιδιωτική κατανάλωση κράτησε το ΑΕΠ σε ίδια επίπεδα με το τέταρτο τρίμηνο του 2014, ενώ η μείωση των εξαγωγών ώθησε στην επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης.
Μείωση των εξαγωγών όμως σημαίνει ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται σε περιδίνηση και όχι σε σταθερή τροχιά εξόδου από την ύφεση και σε ανάπτυξη. Για παράδειγμα, το ΔΝΤ εκτιμά ότι οι οικονομίες της Ευρωζώνης και της Κίνας, ωστόσο αποτελούν και οι δύο πηγές κινδύνου. Η Κίνα βρίσκεται σε συνεχή επιβράδυνση, 7% και κάτω, ενώ η Ευρωζώνη σε στασιμότητα με τάση ανάκαμψης, αλλά ασταθούς, αφού Γαλλία, Ιταλία βρίσκονται σε στασιμότητα ενώ η Γερμανία που είχε ανάπτυξη βρίσκεται σε επιβράδυνση και μάλιστα με μείωση της βιομηχανικής παραγωγής της.
Ουσιαστικά όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι δε γίνονται καπιταλιστικές επενδύσεις στις ΗΠΑ, ενώ υπάρχει και μείωση της παραγωγής σε ορισμένους τομείς, όπως η Ενέργεια και μάλιστα το πετρέλαιο και λόγω μείωσης της τιμής και λόγω μείωσης της παγκόσμιας ζήτησης, ακριβώς λόγω στασιμότητας ή πιο σωστά μιας ελάχιστης μόνο και εύθραυστης ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας.
Ετσι σύμφωνα με την αμερικανική Υπηρεσία Πληροφορίας Ενέργειας, μειώνεται η παραγωγή πετρελαίου, αφού μειώθηκαν κατά 42 οι πετρελαιοπηγές που είναι σε λειτουργία, σήμερα είναι λιγότερες και από το 2010. «Οδεύουμε προς έναν αναπόφευκτο γκρεμό», λόγω της μείωσης των εξεδρών γεώτρησης, λέει ο Carl Larry, επικεφαλής αγοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου της «Frost & Sullivan».
Επίσης, αρνητική επίδραση είχε στην αμερικανική αγορά (ελάχιστα στις άλλες) η αναπάντεχη πτώση των λιανικών πωλήσεων τον Ιούνη στις ΗΠΑ, που ανακοίνωσε την Τρίτη το αμερικανικό υπουργείο Εμπορίου.
Η πτώση οφείλεται στη σημαντική κάμψη που εμφάνισαν οι αγορές αυτοκινήτων και μια σειρά άλλων διαρκών καταναλωτικών αγαθών από τα αμερικανικά νοικοκυριά, εξέλιξη που έκανε πολλούς να σκέπτονται μήπως η οικονομία των ΗΠΑ αρχίσει πάλι να συρρικνώνεται.

Αξεπέραστες αντιφάσεις

Δε γίνονται επενδύσεις, λοιπόν, αλλά έξοδος από την κρίση και καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει βασικά νέες επενδύσεις. Η παγκόσμια οικονομία όμως βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση και με συνεχείς προς τα κάτω τις προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης (επιβράδυνση προβλέπει το ΔΝΤ 3,3% από 3,5% που προέβλεπε τον περασμένο Απρίλη, με δεδομένη την ανάπτυξη της Κίνας στο 6,8%), που δεν μπορεί να απορροφά μεγαλύτερη παραγωγή συγκριτικά με τη σημερινή. Να θυμίσουμε ότι το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ επιμένουν συνεχώς ότι χρειάζεται τόνωση της εσωτερικής ζήτησης, αλλά αυτό απαιτεί τόνωση των εργατικών, των λαϊκών εισοδημάτων. Αν γίνει αυτό, μειώνεται το ποσοστό κέρδους των καπιταλιστών (από την εργατική δύναμη παράγεται η υπεραξία, άρα βγαίνει και το κέρδος). Είναι ενδογενής και αξεπέραστη αντίφαση του καπιταλισμού. Δεν αυξάνουν λοιπόν το εργατικό εισόδημα. Η όξυνση των ανταγωνισμών σε συνδυασμό με τις δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου και την κρίση που δεν έχει γίνει ακόμη παρελθόν, έχει καθηλωμένους τους μισθούς.
Πράγματι στις ΗΠΑ οι μισθοί είναι καθηλωμένοι -όσο και στην περίοδο της κρίσης- και οι εργασιακές σχέσεις λάστιχο. Αυτές οι εργασιακές σχέσεις βοηθούν στο να φαίνεται ότι μειώνεται η ανεργία, αφού μειώνονται αριθμητικά οι άνεργοι χωρίς να αυξάνονται οι ώρες δουλειάς στο σύνολο της παραγωγής.
Ο ΟΟΣΑ («Καθημερινή» 7/7/2015) προτείνει επίσης ως διέξοδο για την καπιταλιστική ανάπτυξη την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. Σωστά. Η παραγωγή περισσότερων εμπορευμάτων ή υπηρεσιών στη μονάδα του χρόνου ωθεί στην καπιταλιστική ανάπτυξη, την αύξηση της αναπαραγωγής κερδών και κεφαλαίου. Ταυτόχρονα όμως απαιτεί επενδύσεις σε μέσα παραγωγής που να συμβάλουν στην άνοδο της παραγωγικότητας που μπορούν να λειτουργούν παράγοντας με λιγότερο εργατικό δυναμικό. Πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ αναφέρει ότι «οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να αναζωογονήσουν τη διάχυση της καινοτομίας και να συνδράμουν στην καλύτερη χρησιμοποίηση των ταλέντων των εργαζομένων. Αυτό θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη αύξηση της παραγωγικότητας. Η παραγωγικότητα μεταφράζεται όχι στο "εργάζομαι σκληρότερα", αλλά στο "εργάζομαι εξυπνότερα". Το χάσμα μεταξύ εταιρειών υψηλής παραγωγικότητας και των άλλων, διευρύνεται τα τελευταία χρόνια, κάνοντας φανερά τα εμπόδια στη διάχυση της καινοτομίας». Επενδύσεις όμως δε γίνονται αφού υπάρχει επιβράδυνση στην παγκόσμια οικονομία.
Ο ΟΟΣΑ προκειμένου να διευκολύνει τις επενδύσεις σε νέα μέσα παραγωγής (καινοτομία), γνωρίζοντας ότι αυτό δεν πρόκειται να αυξήσει τις θέσεις εργασίας, προτείνει παράλληλα μεταρρυθμίσεις για ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας. Ετσι στην ίδια έρευνα, «βοηθητικά θα λειτουργούσαν μεταρρυθμίσεις στην αγορά προϊόντων και στην πτωχευτική νομοθεσία, ώστε να μην τιμωρείται υπερβολικά η αποτυχία και να ενθαρρύνονται οι επιχειρήσεις να πειραματίζονται με νέες τεχνολογίες. Επιπλέον, ευνοϊκό ρόλο θα διαδραμάτιζαν πολιτικές υπέρ της κινητικότητας των εργαζομένων, καθώς και περισσότερες δημόσιες επενδύσεις στη βασική έρευνα».
Βλέπουμε όμως ότι αυτή η τελευταία επισήμανση, ενώ στις ΗΠΑ εφαρμόζεται, (ευέλικτη αγορά εργασίας), δεν απέτρεψε την επιβράδυνση της οικονομίας. Κέρδη δίνει, ανάκαμψη δεν φέρνει. Είναι άλλο ένα φαινόμενο των αντιφάσεων του καπιταλισμού.

Μονόδρομος για το λαό η αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από την κοινωνική

Η συνολική εικόνα της οικονομίας των ΗΠΑ, (το ΔΝΤ εκτιμά ότι συμβάλλει στην επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας), δείχνει τις τεράστιες δυσκολίες της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας να βγει από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, παρά τις διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης που εφαρμόζονται και τις οποίες εναλλάσσουν, πασχίζοντας να εφαρμόζουν πολιτική που να ανταποκρίνεται στη φάση του κύκλου κάθε φορά σε συνδυασμό με την πολιτική φτώχειας και εξαθλίωσης των εργαζομένων. Βεβαίως φιλολαϊκή διέξοδος μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Η αιτία της κρίσης βρίσκεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Μονόδρομος λοιπόν για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της είναι η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου για να αντικατασταθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία από την κοινωνική, να εξαλειφθούν οι κρίσεις, να μπει η οικονομία, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, στην υπηρεσία κάλυψης των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των εργαζομένων.

Πρόωρη εκκόλαψη για αποφυγή θηρευτή!

Πρόωρη εκκόλαψη για αποφυγή θηρευτή!

Ενας γυρίνος (δεξιά πλευρά) βγήκε πρόωρα από το αυγό του για να αποφύγει την επίθεση από το φίδι

Τα περισσότερα ζώα ξεκινούν τη ζωή τους ως έμβρυα μέσα σε αυγά, ωστόσο πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή των εμβρύων. Πώς επηρεάζει το περιβάλλον τη συμπεριφορά κατά την πιο ευάλωτη φάση της ζωής; Είναι δυνατόν τα έμβρυα να αντιδράσουν ενεργητικά σε αλλαγές που συμβαίνουν στο περιβάλλον τους; Μπορούν να κάνουν κάτι πριν βγουν από το αυγό; Η Κάρεν Γουαρκεντίν, του πανεπιστημίου της Βοστόνης, διερεύνησε το ζήτημα, μελετώντας τα αυγά των κοκκινόφθαλμων βατράχων των δέντρων, θεωρώντας το είδος ως ιδανικό για μια τέτοια μελέτη. Και δεν είχε άδικο...
Τα έμβρυα των κοκκινόφθαλμων βατράχων των δέντρων μετασχηματίζονται από σάκους διαιρούμενων κυττάρων σε πλήρως ανεπτυγμένους γυρίνους μέσα σε μόλις 7 μέρες. Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η βδομάδα για τα έμβρυα. Τα αυγά των βατράχων τοποθετούνται από τα εγκυμονούντα θηλυκά πάνω στα φύλλα δέντρων που κρέμονται πάνω από λιμνούλες και βάλτους σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής, όπου ευδοκιμεί το είδος. Συχνά τα αυγά πέφτουν θύματα πεινασμένων θηρευτών, αφυδάτωσης ή πνιγμού. Ομως, όπως έμαθε η Γουαρκεντίν, τα αυγά δεν είναι εντελώς ανυπεράσπιστα: Μπορούν να εκκολαφθούν πρόωρα (ακόμη και στο μέσο της εβδομάδας επώασης), ώστε να αποφύγουν αυτούς τους κινδύνους. Φυσικά, αυτό δεν προσφέρει εξασφάλιση. Νέοι κίνδυνοι ελλοχεύουν μέσα στο νερό που βρίσκεται από κάτω.

Εξοδος κατά «βούληση»

Πώς τα έμβρυα «αποφασίζουν» να κάνουν πρόωρη έξοδο; Η Γουαρκεντίν υποψιάστηκε ότι το μυστικό βρίσκεται στην ανίχνευση των κραδασμών και γι' αυτό έφτιαξε μια εργαστηριακή κατασκευή που μιμείται τις δονήσεις που προκαλεί στα φύλλα ένα φίδι που θεωρεί τα αυγά των κοκκινόφθαλμων βατράχων των δέντρων ως ιδιαίτερη λιχουδιά. Η ερευνήτρια παρατήρησε τα μάτια των εμβρύων καθώς πραγματοποιούσε το πείραμα και διαπίστωσε ότι πράγματι αντιλαμβάνονται το αναποδογύρισμα του κόσμου τους, που συχνά συμβαίνει όταν το φίδι τα πλησιάζει.

Κοντινή φωτογραφία αυγών του κοκκινομάτη βατράχου των δέντρων κατά την τρίτη μέρα επώασης

Την αντίδραση απότομης πρόωρης εκκόλαψης η Γουαρκεντίν την είχε παρατηρήσει για πρώτη φορά στη ζούγκλα, όταν περνώντας μέσα από μια περιοχή με πυκνή τροπική βλάστηση γέμισε ξαφνικά γυρίνους που πετάχτηκαν από τα προσκολλημένα σε υπερκείμενα φύλλα δέντρων αυγά τους. Την εποχή εκείνη οι περισσότεροι βιολόγοι θεωρούσαν τη στιγμή της εκκόλαψης χρονοπρογραμματισμένη από το γενετικό κώδικα του κάθε είδους. Μήπως όμως ορισμένα είδη μπορούν να αντιδράσουν με πρόωρη εκκόλαψη για να αποφύγουν τον κίνδυνο; Αν το άγγιγμα ενός φύλλου από έναν άνθρωπο που περνάει μέσα από τη ζούγκλα κάνει τα αυγά των κοκκινόφθαλμων βατράχων να εκκολαφθούν, πώς θα αντιδρούσαν σε ένα φίδι που τρώει αυγά;

Γενικότερο φαινόμενο

Στα τροπικά δάση, οι βάτραχοι των δέντρων πρέπει να αποφύγουν πολλούς θηρευτές μέχρι να ενηλικιωθούν. Μελετώντας τους στο φυσικό τους χώρο στην Κόστα Ρίκα, η Γουαρκεντίν ανακάλυψε ότι κάθε έμβρυο του είδους έχει 50% πιθανότητες να δεχτεί επίσκεψη από φίδι ή σφίγγα την εβδομάδα που αναπτύσσεται μέσα στο αυγό. Ηταν απίθανο η βιολογική εξέλιξη να τα είχε αφήσει εντελώς ανυπεράσπιστα μπροστά σε τόσο κοινές απειλές. Διαπίστωσε ότι αυγά 5 ημερών εκκολάπτονταν απότομα όταν δέχονταν επίθεση από φίδια Leptodeira annulata, που τα μάτια τους μοιάζουν με της γάτας. Σε άλλα πειράματα στον Παναμά διαπίστωσε ότι ακόμη και έμβρυα 4 ημερών εμφάνιζαν δυνατότητα πρόωρης εκκόλαψης.

Αρσενικός κοκκινομάτης βάτραχος των δέντρων. Το είδος ζει στην περιοχή από την Κολομβία έως το Μεξικό

Η δουλειά της Γουαρκεντίν έγινε αφορμή να ανοίξει ένα ολόκληρο πεδίο μελέτης της διαφοροποίησης των βιολογικών ειδών ως προς το χρόνο εκκόλαψης. Αλλοι επιστήμονες απέδειξαν ότι το φαινόμενο είναι αρκετά διαδεδομένο στο ζωικό βασίλειο. Μεταξύ των αμφιβίων, τουλάχιστον 38 είδη μπορούν να ελέγξουν το χρόνο εκκόλαψης. Θηρευτές, παθογόνα, έλλειψη οξυγόνου, ακόμα και έλλειψη φροντίδας από τους γονείς, μπορούν να κάνουν το νεοσσό να βγει γρηγορότερα από το αυγό. Φυσικά, τα πρόωρα έχουν μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας από τα ζώα που βγαίνουν από το αυγό έχοντας συμπληρώσει το συνηθισμένο για το είδος τους χρόνο επώασης. Τα έμβρυα δεν μπορούν να υπολογίσουν τους κινδύνους και να αποφασίσουν τι θα επιλέξουν να κάνουν. Αντιδρούν αυτόματα σε περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως είναι οι δονήσεις, στην περίπτωση των κοκκινόφθαλμων βατράχων των δέντρων.

Αντανακλαστικά στις δονήσεις

Πώς, όμως, διακρίνουν τις δονήσεις που σηματοδοτούν κίνδυνο από εκείνες που προκαλούνται π.χ. από τις σταγόνες της βροχής, που χτυπάνε καθημερινά τα φύλλα στα τροπικά δάση; Για να το ανακαλύψουν οι επιστήμονες επικόλλησαν επιταχυνσιόμετρα πάνω σε αρμαθιές αυγών και κατέγραψαν τις επιταχύνσεις που προκαλούνται από τις σταγόνες της βροχής, αλλά και από τις επιθέσεις των φιδιών. Αναπαρήγαγαν τα μοτίβα των δονήσεων στο εργαστήριο και διαπίστωσαν ότι τα έμβρυα διέκριναν τις μεν από τις δε, με βάση το αν ήταν σταθερά επαναλαμβανόμενες ή όχι. Οι σταγόνες πέφτουν σχετικά σταθερά για ορισμένη ώρα, ενώ τα φίδια πρέπει να σταματήσουν να κινούνται (και να κουνάνε τα φύλλα), για να καταπιούν τα πρώτα αυγά.
Τώρα έπρεπε να απαντηθεί ένα νέο ερώτημα: Με ποιο τρόπο ανιχνεύουν τις δονήσεις τα έμβρυα των βατράχων; Οπως διαπίστωσε η Γουαρκεντίν, υπάρχει απόλυτη ταύτιση του χρόνου εμφάνισης του αιθουσαιο-οπτικού αντανακλαστικού, με το χρόνο έναρξης της αντίδρασης στις δονήσεις. Η εμφάνιση του αντανακλαστικού αυτού σηματοδοτεί την ολοκλήρωση του νευρικού κυκλώματος των οργάνων ανίχνευσης της κίνησης που υπάρχουν στα αυτιά, με την κίνηση των ματιών, έτσι ώστε ακόμη κι όταν αλλάζει θέση το σώμα το βλέμμα να παραμένει καρφωμένο στο ίδιο σημείο. Στην τέταρτη μέρα επώασης εμφανίζεται το αντανακλαστικό στα έμβρυα των κοκκινόφθαλμων βατράχων, στην τέταρτη μέρα αρχίζουν να ανιχνεύουν τις δονήσεις και να αντιδρούν σ' αυτές.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Discover»

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ Στους λίγους... τα πολλά της πίτας των κερδών

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ

Στους λίγους... τα πολλά της πίτας των κερδών

Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης είναι αυτές που εκτοξεύουν το ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου

Associated Press

Στην τελική τους ευθεία για την έναρξη ενόψει της νέας σεζόν μπαίνουν πλέον τα περισσότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, όπως παραδοσιακά συμβαίνει στο δεύτερο 15νθήμερο του Αυγούστου τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συνεχώς αυξανόμενης εμπορευματοποίησης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα, εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αφού το κυνήγι του κέρδους επέβαλλε τις όσο το δυνατόν διευρυμένες αγωνιστικές σεζόν. Ετσι, η κλασική περίοδος έναρξης απ' τα τέλη Αυγούστου έως το πρώτο 10ήμερο του Σεπτέμβρη, που υπήρχε μέχρι τουλάχιστον τις αρχές της 10ετίας του '90, έχει μετατεθεί τα τελευταία χρόνια ακόμα πιο νωρίς, ως αποτέλεσμα των λογικών που επιβάλλει η αγορά.

Στα ύψη οι ισχυροί - στα ίδια οι μικρομεσαίοι

Ωστόσο, εκεί που έχουν σημειωθεί άλματα είναι στα αποτελέσματα αυτής της εμπορευματοποίησης, τα οποία έχουν κάνει τουλάχιστον τα 5 απ' τα λεγόμενα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης να θεωρούνται... μαγαζιά γωνία και να συγκεντρώνουν κάθε χρόνο τεράστια κέρδη από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις χορηγίες, τις διαφημίσεις, που ανεβαίνουν σε... αστρονομικά ύψη. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η ευρωπαϊκή αγορά του ποδοσφαίρου τη σεζόν 2013/14, όταν και έληξε η σχετική τριετία που αφορά τη μελέτη εσόδων, έσπασε το «φράγμα» των 20 δισ. ευρώ χάρη στην άνοδο που παρουσίασαν τα «πέντε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα» (Bundesliga, La Liga, Ligue 1, Premier League και Serie A). Νεότερα στοιχεία για την περσινή σεζόν 2014/15 αναφέρουν ότι τα έσοδα μόνο για τα συγκεκριμένα πέντε πρωταθλήματα έφθασαν στα 11,3 δισ. ευρώ, παρουσιάζοντας αύξηση 15%. Αντίθετα, τα στοιχεία δείχνουν μικρότερη αύξηση για τα υπόλοιπα πρωταθλήματα των ευρωπαϊκών χωρών σε σχέση με τα ποσά που υπήρξαν τη σεζόν 2013/14.

ΑΓΓΛΙΑ - PREMIER LEAGUE: Στην κορυφή με όπλο τα τηλεοπτικά δικαιώματα

Στην κορυφή με τεράστια διαφορά απ' τους υπόλοιπους βρίσκεται από πλευράς εμπορικότητας η Πρέμιερ Λιγκ της Αγγλίας

Την ίδια ώρα, διαφορές υπάρχουν και μεταξύ των... πρωτοπόρων, με το αγγλικό πρωτάθλημα της Premier League να βρίσκεται στην κορυφή, μακράν του δεύτερου. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι το ποσό για τα τηλεοπτικά δικαιώματα της περιόδου 2016 - '19 έφθασε λίγο κάτω απ' τα 12 δισ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των εκτός Αγγλίας συμφωνιών. Την αμέσως προηγούμενη σεζόν για τα τηλεοπτικά δικαιώματα που αφορούσαν την τριετία 2013 - '16 το αντίστοιχο ποσό ήταν 7,4 δισ. Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι 20 κορυφαίοι αγγλικοί σύλλογοι αναλογούν στο 20% της συνολικής ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής αγοράς. Αξίζει να σημειωθεί πως με βάση τη νέα συμφωνία για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ακόμα και η ομάδα που θα πάρει την τελευταία θέση στη βαθμολογία θα καρπωθεί περισσότερα από 120 εκατ. ευρώ, ποσό που είναι μεγαλύτερο από τα γενικά έσοδα των περισσότερων ομάδων στον κόσμο. Σύμφωνα με κάποια άλλα στοιχεία, τη σεζόν 2013/14 μοιράστηκαν στις ομάδες της Premier League 1.875.000.000 ευρώ, ενώ τη φετινή σεζόν 2014/15, που τελείωσε το Μάη, το συγκεκριμένο νούμερο ξεπέρασε τα 2 δισ. φτάνοντας τα 2.274.300.000 ευρώ.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ - ΒUNDESLIGA: Κορυφαία στις χορηγίες

Στη δεύτερη θέση των πρωταθλημάτων με τα μεγαλύτερα έσοδα βρέθηκε η γερμανική Bundesliga, με τη συγκεκριμένη περίοδο να είναι η όγδοη που παρουσιάζεται αύξηση εσόδων. Τα συνολικά έσοδα έφθασαν στα 2,3 δισ. ευρώ (+13%), με την αύξηση να αποδίδεται στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά έσοδα, τα οποία πάντως είναι τα χαμηλότερα μεταξύ των πέντε κορυφαίων πρωταθλημάτων. Ωστόσο, εκεί που είναι το βαρύ χαρτί του γερμανικού πρωταθλήματος είναι οι χορηγίες και η υποστήριξη των πολυεθνικών, αφού η Bundesliga θεωρείται ότι κατέχει την πρώτη θέση εκ των 5 ισχυρών πρωταθλημάτων στον τομέα του μάρκετινγκ, βοηθούμενη και από την πληρότητα των γηπέδων και το ενδιαφέρον του γερμανικού κοινού, γεμίζοντας έτσι τα ταμεία της και με άλλους τρόπους, μη στηριζόμενη στα τηλεοπτικά δικαιώματα. Αλλωστε, υπάρχει και το κακό προηγούμενο του ομίλου «Κιρχ», που έπληξε τα έσοδα του πρωταθλήματος.

ΙΣΠΑΝΙΑ - LA LIGA: Την... απογειώνουν Ρεάλ, Μπαρτσελόνα

Οι χορηγίες απ' τις πολυεθνικές κρατούν στα ...ψηλά το γερμανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου

Associated Press

Σε σημαντική άνοδο βρίσκεται τα τελευταία χρόνια το ισπανικό πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας, ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα δείχνουν να είναι διαφορετικά απ' ό,τι στα πρωταθλήματα της Αγγλίας και της Γερμανίας. Και αυτό γιατί η La Liga στηρίζει την ανοδική της πορεία κυρίως στην απήχηση που έχουν παγκοσμίως οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές του πρωταθλήματος, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, και όχι τόσο στο συνολικό επίπεδο. Αλλωστε, όσον αφορά τα οικονομικά οι διαφορές είναι τεράστιες ανάμεσα στις δύο συγκεκριμένες και τις υπόλοιπες ομάδες. Ουσιαστικά, θα 'λεγε κανείς πως υπάρχουν τρεις εμπορικές ζώνες, με τις δύο άσπονδες... φίλες του ισπανικού πρωταθλήματος να είναι στην πρώτη, τις Ατλέτικο Μαδρίτης, Βαλένθια, Σεβίλη να αποτελούν τη δεύτερη και όλες τις υπόλοιπες ομάδες να ακολουθούν σε μια τρίτη ζώνη, που έχει και αυτή τις διαφορές της (π.χ. Ατλέτικο Μπιλμπάο, Βιγιαρεάλ, Λα Κορούνια δείχνουν να είναι σε κάπως καλύτερη μοίρα). Σημειώνεται πως στο ισπανικό πρωτάθλημα δεν υπήρχε μέχρι πέρσι κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων.
Σημαντικό πλεονέκτημα για την εμπορική άνοδο της La Liga αποτέλεσαν οι συμφωνίες με την ασιατική αγορά που υπογράφτηκαν τα τελευταία χρόνια για τα παιχνίδια της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα περισσότερα μεταξύ τους ντέρμπι τα τελευταία χρόνια επιλέγονται απ' τους διοργανωτές να γίνονται σε απογευματινές ώρες Ευρώπης προκειμένου να είναι στη λεγόμενη prime time της Ασίας.

ΓΑΛΛΙΑ - Ligue 1: Σε άνοδο λόγω του ανταγωνισμού

Σημαντική άνοδο έχει πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια και το γαλλικό πρωτάθλημα της Ligue 1 καθώς υπολογίζεται ότι τη σεζόν 2013/14 τα έσοδα αυξήθηκαν κατά 201 εκατ. ευρώ αγγίζοντας το 1,5 δισ. Αυτό οφείλεται και στην αύξηση του ανταγωνισμού στο πρωτάθλημα με την ισχυροποίηση ομάδων όπως η Παρί Σ.Ζ., η Μαρσέιγ, που έβαλαν τέλος στην πρωτοκαθεδρία της Λιόν. Ετσι, το γαλλικό πρωτάθλημα άρχισε να αποκτάει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και εκτός Γαλλίας και να «τσιμπάει» στα διεθνή τηλεοπτικά δικαιώματα.

ΙΤΑΛΙΑ - SERIE A: Προσπαθεί να συνέλθει

Εχοντας πληγωθεί απ' τα εξωαγωνιστικά σκάνδαλα με τους στημένους αγώνες και επηρεασμένο και από τη γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, το Campionato προσπαθεί να ξαναβρεί τον δρόμο του προς τις πρώτες θέσεις. Αν και θεωρείται εντός των 5 κορυφαίων πρωταθλημάτων, εντούτοις η απόσταση από το αγγλικό, το γερμανικό και το ισπανικό πρωτάθλημα θεωρείται τεράστια. Πλεονέκτημα της Serie A είναι ότι διαθέτει φανατικό κοινό και εκτός Ιταλίας κυρίως λόγω των δημοφιλών ομάδων που διαθέτει και όχι τόσο λόγω του θεάματος που προσφέρει. Την ίδια ώρα η κατάσταση στους περισσότερους συλλόγους δεν είναι και η καλύτερη οικονομικά, με την πρόσφατη χρεοκοπία της Πάρμα να το αποδεικνύει. Στην ουσία, οι περισσότερες ομάδες είναι εξαρτημένες απ' τα τηλεοπτικά έσοδα, τα οποία αγγίζουν σχεδόν το 55% του προϋπολογισμού ενός συλλόγου. Ωστόσο, τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Serie Α κυμαίνονται σε ένα ποσό 700 - 800 εκατ. ευρώ.

ΜΠ. ΤΣ.