Όχι ΡΕ Λαφαζάνη, εμείς θυμόμαστε!

Ήταν τότε το 1991 …

Που δεν μας έφταναν οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, είχαμε (στο ΚΚΕ) να αντιμετωπίσουμε και μια εσωτερική πληγή – που ακόμα δεν έκλεισε.

Ήταν τότε, που ο μεσιές Λαφαζάνης, μαζί με τον Στρατούλη, τον Δραγασάκη, τον Ανδρουλάκη, την Δαμανάκη και ένα … σωρό … άλλα «παιδιά» πήραν την «μεγάλη απόφαση» να διαλύσουν το ΚΚΕ και να το διαχύσουν στις οργανώσεις του τότε Συνασπισμού, πιστεύοντας (ποιοι άραγε;) ότι έτσι θα τελειώσουν ΚΑΙ στην Ελλάδα οριστικά με το Κομμουνιστικό Κίνημα, όπως ήδη είχε γίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Όταν τελικά (τα γεγονότα αποτελούν πλέον Ιστορία) είδαν ότι αυτό δεν θα μπορούσαν να το κάνουν (κάτι ξέρουν κάτι κάναν οι Οικοδόμοι της Αθήνας, αλλά και πολλοί από μας στην Επαρχία), όόόλοι οι παραπάνω, εγκατέλειψαν το Κόμμα και τρέξαν να κρυφτούν στον Συνασπισμό – σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα, ο ίδιος ο Λαφαζάνης (και τα … άλλα «παιδιά»), κάνοντας τον … ξεχασιάρη, έχει το απύθμενο θράσος να απευθύνεται στο Κόμμα που προσπάθησε να διαλύσει, να εξαφανίσει.

Όμως να ξέρουν ένα πράγμα.
Δεν είμαστε όλοι … λωτοφάγοι, ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ !

Άσε που οι … κορώνες για νέα αντιμνημονιακή παρέμβαση ΔΕΝ πείθει κανέναν, γιατί και ο Λαφαζάνης και οι άλλοι, είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για το 3ο και επαχθέστερο Μνημόνιο!
Μεσιέ Λαφαζάνη, συνένοχο στο «φόνο» το ΚΚΕ, δεν πρόκειται να το κάνετε!

► υ.γ. 1: Α, εκείνο το «ρε» στον τίτλο του άρθρου, είναι ΤΟΝΙΣΜΕΝΟ!

► υ.γ. 2: Όχι ΡΕ Λαφαζάνη, το ΚΚΕ ΔΕΝ είναι αντιμνημονιακό κόμμα. Το ΚΚΕ είναι κόμμα ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ, κόμμα που θέλει την Ελλάδα ΕΞΩ από ΕΕ και ΝΑΤΟ, που θέλει Λαϊκή Εργατική Εξουσία που θα βάλει τέλος στην αστική εξουσία στη χώρα μας.

Γκέγκε;;;

Πηγή: Φάρος

Οι χιλιάδες του ΠΑΜΕ και οι 50 νοματαίοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς…

        

Κατάπιαν για μία ακόμη φορά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τους χιλιάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ οι οποίοι έδωσαν αγωνιστικό παρών στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης! Οι εικόνες από το ογκώδες συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ εξαφανίστηκαν όπως κάθε φορά ως δια μαγείας! Η φωνή των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων, που δεν εξαπάτησαν και δεν παραπλάνησαν ποτέ τον λαό λέγοντάς του παραμύθια ή παρασύροντάς τον σε ανέξοδα για το σύστημα μονοπάτια, είναι καταδικασμένη να μην ακουστεί.

Αντί λοιπόν για τους χιλιάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ είδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες τους 50 νοματαίους (αν ήταν και τόσοι) της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, να σηκώνουν τα ρολά της Έκθεσης και να παρατάσσονται για λίγη ώρα απέναντι από τα ΜΑΤ φωνάζοντας συνθήματα ίσα για να δώσουν εικόνα στα κανάλια! Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά διαμαρτύρονταν για τα αντιλαϊκά μέτρα της Αριστεράς! Ποια αντιλαϊκά μέτρα;! Αυτά που πήρε η Αριστερά με τις πλάτες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς όταν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά καλούσε όλες τις Αριστερές δυνάμεις να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά χοροπηδούσε με τον ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες καλλιεργώντας αυταπάτες ότι η κοινωνία αλλάζει με το χτύπημα τεντζερέδων, με γραφικές μεταμφιέσεις, με σουβλάκια και μπύρες, όταν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξαπάτηση του λαού με εκείνο το στημένο δημοψήφισμα που έλεγε «ΟΧΙ» στα μνημόνια των Ευρωπαίων και «ΝΑΙ» στα μνημόνια των Συριζαίων, όταν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά χοροπηδούσε στο Σύνταγμα μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της διαπραγμάτευσης!

Μπράβο στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά! Άξιος ο μισθός της! Είναι η ίδια εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που έκανε πλάτες στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση για να αρπάξει την λαϊκή κατοικία κι εκείνη τώρα δήθεν χοροπηδάει στα δικαστήρια για να γλιτώσει τα σπίτια των φτωχών! Είναι αυτή η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που πίσω από τους πενήντα χοροπηδούντες νοματαίους της τα Αστικά Μέσα Ενημέρωσης καταφέρνουν να κρύψουν τους χιλιάδες ταξικούς διαδηλωτές!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Της… Κορέας

  

Από atexnos3

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Οι ΗΠΑ είναι η μεγάλη… δημοκρατική χώρα που διαφεντεύει τον πλανήτη. Καλή χώρα! Μέχρι που ξαλαφρώνει την ανθρωπότητα από τα βάρη της και τα φορτώνεται αυτή. Εξ’ αυτού κατέστη και η εκλεκτή του θεού σε πείσμα των φουκαράδων των Εβραίων, τους οποίους ο θεός αγνοεί και συνδιαλέγεται μόνο με αμερικανούς προέδρους κι έχει βάλει και το ένα του μάτι στο δολάριο. Οι πολίτες της χαίρουν της απόλυτης ελευθερίας. Είναι ένας εξόχως καλλιεργημένος λαός, που αρέσκεται στα γράμματα και στις τέχνες, εξόχως φιλομαθής και γνωρίζει άριστα που πέφτει ο κάθε γείτονας της χώρας του ανά τον κόσμο. Αλλά θυσιάζουν αγαθά και δικαιώματα οικειοθελώς, για να τα χαίρονται διάφοροι άλλοι λαοί – κατά κανόνα αχάριστοι. Εξ αυτής της αλληλεγγύης όμως και δυστυχώς, σαράντα εκατομμύρια (40.000.000) πολίτες των ΗΠΑ, έχουν αναγκαστεί να ζουν κάτω από το όριο φτώχιας, αυτοστερούμενοι κάθε αυτονόητου δικαιώματος. Είναι κι άλλα εκατομμύρια (πιο τυχεροί αυτοί) που την κουτσοβολεύουν, προφανώς κλέβοντας απ’ τη βοήθεια που προορίζεται για τους άλλους λαούς. Κι όλα αυτά για να περνάει καλύτερα ο κάθε τυχάρπαστος Ιρακινός, Σύριος, Λίβυος και δεν συμμαζεύεται.
Αυτές οι ΗΠΑ συνορεύουν, σχεδόν, με όλον τον κόσμο. Απέναντι σε κάποια από τα σύνορά τους, στο ανατολικό ημισφαίριο (κάποιοι που δεν ξέρουν τι είναι ημισφαίριο, ας φανταστούν μισή μπάλα που την γνωρίζουμε όλοι και μερικοί την έχουν στο κεφάλι τους, αντί φαιάς και χρήσιμης ουσίας), ζει μια υποχθόνια, ύπουλη, άγρια και διαβολική εθνότητα. Είναι οι Κορεάτες. Ακριβώς μετά τον Β΄Π.Π. οι αμερικανοί βρέθηκαν στην Κορέα για να την βοηθήσουν. Πριν από αυτούς την είχαν βοηθήσει οι Ιάπωνες. Οι τελευταίοι κατάφεραν σπουδαία πράγματα. Περιόρισαν τον πληθυσμό της κατά ένα εκατομμύριο περίπου, αριθμός που μπορεί να φαντάζει αστείος σε σχέση με τα πάνω από δέκα εκατομμύρια Κινέζων που εξάλειψαν, πάντως οι υπόλοιποι Κορεάτες… αραίωσαν κι αισθάνονταν πιο άνετα. Εισήγαγαν και καμιά διακοσαριά χιλιάδες (200.000) Κορεάτισσες στα μυστικά του σεξ, με επιμονή και μεθοδικότητα, έστω κι αν αυτές, εκ της αγριοσύνης τους και της εγγενούς αχαριστίας τους, αντιδρούσαν. Οι ανιδιοτελείς και μεγαλόψυχοι Ιάπωνες, παρ’ όλα αυτά, τις αποκαλούσαν, τρυφερά, «γυναίκες ανακούφισης».
Όταν λοιπόν οι Αμερικανοί νίκησαν τους Ιάπωνες, δωρίζοντάς τους, εις εκδήλωση μεγαλοθυμίας και δύο υπέροχες βόμβες – έτσι για να τους θυμούνται και μπήκαν στην Κορέα, σκέφτηκαν και πολύ ορθώς, να στελεχώσουν τις διοικητικές δομές της επικράτειάς τους με… Ιάπωνες. Οι τελευταίοι είχαν ήδη δημιουργήσει… αδιάρρηκτους δεσμούς με τον ντόπιο πληθυσμό και οι Κορεάτες είχαν, τρόπον τινά, εξοικειωθεί μαζί τους. Χώρια που ως γειτνιάζοντες φυλετικά είχαν και παρόμοια χαρακτηριστικά.
Αυτά συνέβαιναν μέχρι τον 38^ο παράλληλο.[1] Από κει και πάνω είχαν εισέλθει οι Σοβιετικοί οι οποίοι κυνηγούσαν τους Ιάπωνες κι είχαν σοβαρούς λόγους, όπως και οι άλλοι λαοί, να αντιπαθούν τις πράξεις τους, έτρεφαν δε διαφορετικές αντιλήψεις για την οργάνωση του κράτους κι έτσι δεν τους χρησιμοποίησαν.
Οι νοτιοκορεάτες, ως μικρόψυχοι, δεν είδαν με καλό μάτι τους Ιάπωνες και πολύ λογικά αναρωτήθηκαν τι διάολο θέλουν οι δολοφόνοι τους και βιαστές των γυναικών τους, πάλι, στη χώρα τους. Τα ίδια ερωτήματα ενέσκηψαν σχετικά και με τους Αμερικάνους, άσε που δεν έβρισκαν σοβαρούς λόγους να είναι χωρισμένοι από τα βόρεια αδέρφια τους. Έτσι κάποια στιγμή τα «πήραν» τα έκαναν λαμπόγυαλο – βοήθησαν κι οι βόρειοι σ’ αυτό κι έτσι οι Ιάπωνες εξαφανίστηκαν, οι δε Αμερικανοί βρέθηκαν στριμωγμένοι στην παραλία, προβληματισμένοι για το ότι θα ‘πεφταν στη θάλασσα με τα ρούχα. Πάνω εκεί άρχισαν να φωνάζουν βοήθεια, μάς την πέφτουν οι κομμουνιστές, κινδυνεύει η πατρίς, το δολάριο, το μάτι του θεού, ο δυτικός πολιτισμός, ο ελεύθερος κόσμο κλπ, πήραν και μια απόφαση στον ΟΗΕ (Οι Κίνα – ΕΣΣΔ απείχαν για σοβαρούς λόγους) κι έστειλαν κορόιδα από διάφορες χώρες να πολεμήσουν για την ελευθερία των Αμερικανών στην Κορέα. Από την Ελλάδα στάλθηκαν 1.067 κορόιδα και επτά αεροπλάνα. Κατά την επιστροφή, εκατόν ογδόντα έξι (186) ήταν σε φέρετρα και πεντακόσιοι εξήντα έξι (566) σακάτηδες. Παρασημοφορήθηκαν όμως και τους έστησαν κι ένα μνημείο κοντά στη Σεούλ. Χάσαμε και τέσσερα αεροπλάνα (C-47 Ντακότα) που προσφάτως είχαμε αγοράσει.
Εν τω μεταξύ στην Κορέα γινόταν της… Κορέας. Συν τω χρόνω οι Κορεάτες γενικώς, αραίωσαν κατά ένα εκατομμύριο ακόμη. Βλέποντας τόσο και τέτοιο λερό συρφετό στα πόδια τους οι Κινέζοι, που προσφάτως είχαν αποτινάξει τη δική τους λέρα, έδωσαν ένα χεράκι βοηθείας στους βόρειους συντρόφους τους. Από κοντά και οι Σοβιετικοί που δεν έβρισκαν λόγους να είναι ο ιμπεριαλιστικός εσμός στην αυλή τους. Ξανά οι Αμερικανοί κι οι πολιτισμένοι σύμμαχοί τους πλησίον της θάλασσας, να ψάχνουν το μαγιό τους. Με τα πολλά, τα  πράγματα σταθεροποιήθηκαν κάπως, κι ο 38^ος παράλληλος έμεινε το σύνορο των δύο Κορέων. Οι βόρειοι εξάλειψαν αυτό που λέγεται «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και οι νότιοι το ενέτειναν.
Οι βόρειοι με ηγέτη τον Κιμ Ιλ Σουγκ, ΓΓ του Κόμματος Εργατών Κορέας και την αλληλεγγύη των συντρόφων τους Σοβιετικών και Κινέζων, εξαφάνισαν τον αναλφαβητισμό, την ανεργία, δημιούργησαν υποδομές, άρχισαν να χτίζουν σπίτια και να αναπτύσσουν τη βιομηχανία τους. Οι Νότιοι απόκτησαν την SAMSUNG, την LG, την Hyundai και μεγάλα ναυπηγεία. Βεβαίως δεν τα απόκτησαν όλοι οι νότιοι αλλά μια χούφτα από αυτούς. Κάποιοι ζαβοί όμως, από τον νοτιοκορεάτικο λαό (όπως συμβαίνει με όλους τους λαούς) καυχιόνταν πως έχουν την SAMSUNG, την LG, την Hyundai, τα μεγάλα ναυπηγεία και άλλες βιομηχανίες. Κάποιοι άλλοι – πιο ξύπνιοι αυτοί, τους αντέτειναν «τα… τέτοια μας έχουμε»,[2] με το οποίο συμφωνούσαν ομοθυμαδόν και οι βόρειοι. Ενίοτε, όλοι οι νότιοι και αυτοί με τις βιομηχανίες και οι άλλοι με τα… τέτοια τους,[3] έπαιρναν ανάποδες και δεν άφηναν κολυμπηθρόξυλο που λένε κι οι Κομφουκιανοί, οπότε τους την έπεφταν τα νοτιοκορεάτικα ματ και τα πράγματα ηρεμούσαν. Τους φόβιζαν και με το ότι, όπου να ‘ναι επιδράμουν τα βόρεια αδέλφια τους του ολοκληρωτισμού, για να τους χαλάσουν την όμορφη δημοκρατία τους. Και τα χρόνια περνούσαν.
Κατά τον ρουν των γεγονότων, η Βόρεια Κορέα (καθώς και όλοι οι άλλοι, ακόμη κι εγώ που σας τα γράφω) έχασε την Σοβιετική Ένωση (και μαζί μ’ αυτήν τ’ αυγά και τα πασχάλια κατά πως λέει και η γνωστή κινέζικη παροιμία) κι η Κίνα μάζευε άσπρες και μαύρες γάτες και τις εκπαίδευε να νιαουρίζουν.[4] Επίσης εξέλειπαν οι σοσιαλιστικές χώρες γενικώς, ρίξανε το τείχος του Βερολίνου – κάποιοι του χειρίστου είδους έτρεχαν για αναμνηστικό, ύψωσαν άλλα τείχη σε διάφορα μέρη και πόλεις του κόσμου και πολλοί – οι χειρότεροι, χάρηκαν για όλα αυτά. Οι βορειοκορεάτες όμως που είχαν, κατά πως φαίνεται, περισσότερο μυαλό και έβλεπαν να χάνονται απ’ τη μια μέρα στην άλλη και διάφορες άλλες – εκτός από τις σοσιαλιστικές χώρες, τα χρειάστηκαν. Βρέθηκε να έχουν και πλούσιο υπέδαφος σε σπάνιες γαίες που τις καλοβλέπουν οι διάφορες SAMSUNG και Apple, εν τω μεταξύ εκτραχύνονταν κι οι Αμερικάνοι όλο και περισσότερο, οι οποίοι με την γειτόνισσά τους Κίνα παθαίνουν ίκτερο. Έτσι είδαν κι αποείδαν «Στη χώρα των Κιμ»[5] και το ‘ριξαν στα πυρηνικά μπας και σφίξουν οι κώλοι.  Και ω του θαύματος, οι κώλοι έσφιξαν! Υστεριάζει ο Τραμπ, κτυπάνε τις σειρήνες οι Ιάπωνες που ο πύραυλος πέρασε 550 χιλιόμετρα ψηλά από πάνω τους (που από διεθνή συνθήκη επιτρέπεται), αγρίεψαν οι Κινέζοι κι είπαν στους Αμερικανούς «το νου σας, γιατί μπουκάρουμε». Επίσης τρέμω κι εγώ που έχω κινητό και τάμπλετ SAMSUNG, τηλεοράσεις, πλυντήριο πιάτων και φούρνο μικροκυμάτων LG, μη συμβεί κάτι και δεν έχω τεχνική… υποστήριξη. Έχω να αντιμετωπίσω και τους χαχόλους που όταν τους αντιτείνεις κάτι λογικό, σου λένε να πας να ζήσεις στην βόρειο Κορέα. Μου αρκούν, ρε δυστυχείς, οι δυναστείες των Παπανδρέου και των Καραμανλήδων, ας μου λείπει των Κιμ. Χώρια που συνήθισα τους αυτόχθονες μαλάκες που προσκυνάνε εικόνες, πανιά, εσώρουχα, κόκκαλα και πετσάκια. Αλλά και το να βλέπεις τους ξεβράκωτους να στηρίζουν τον καπιταλισμό έχει – όπως και να το κάνουμε τη… σαδιστική του χάρη κι ένα επιστημονικό ενδιαφέρον, ρε αδερφέ.

[1] Είναι αυτοί οι οριζόντιοι κύκλοι στην υδρόγειο ή οι οριζόντιες γραμμές στο χάρτη που μερικοί σπάτε το κεφάλι τους, γιατί υπάρχουν.
[2] Κορεάτικη αγοραία έκφραση που σημαίνει «στ’ αρχίδια μας».
[3] Ως ανωτέρω.
[4] «Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια», Ντενγκ Ξσιάο Πινγκ.
[5] «Στη χώρα των Κιμ», Φραγκίσκα Μεγαλούδη, Εκδόσεις Εντύποις.

Με αγάπη από την Τουρκία

Σφυροδρέπανος

Κάποιοι επιμένουν να συγχέουν τις βούρτσες με τις οδοντόβουρτσες και τη Ρωσία -που είναι ο σημερινός μας αντίπαλος στο Ευρωμπάσκετ- με την κραταιά Σοβιετική Ένωση. Αλλά το μόνο που έχει μείνει ίδιο έκτοτε είναι οι κόκκινες στολές κι η ανάκρουση του ύμνου, που του άλλαξαν τα λόγια, αλλά έχει μείνει η ίδια μελωδία (κυρίως αυτή καταλαβαίναμε έτσι κι αλλιώς) για να ξυπνάει ηρωικές μνήμες.
Πολλοί έκαναν το συνειρμό με το 87′ και το “τιρινίνι”, τριάντα χρόνια πριν, στον τελικό με τους Σοβιετικούς. Αλλά σε εκείνη την ομάδα έπαιζαν μάλλον περισσότεροι παίκτες από τις Βαλτικές χώρες και τους Λιθουανούς τους νικήσαμε στον προηγούμενο γύρο. Τους Ρώσους τους είχαμε βρει ξανά στο Βελιγράδι το 05′, στο δρόμο προς το χρυσό. Αν είχε αποκλείσει κι η Γερμανία τους Ισπανούς, όπως τότε με το σουτ του Νοβίτσκι…

Στο δρόμο μας θα βρούμε κι ένα “πατριωτάκι”, το Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, που είχε παίξει μια χρονιά στον ΠΑΟΚ και είχε πολιτογραφηθεί δημότης Βόλου, για να πάρει ελληνικό διαβατήριο -όσο δημότης Τριλόφου ήταν κι ο Γκάλης, σε ακούω να λες, κακόπιστε αναγνώστη. Εμένα πάλι το μουστάκι του Μπαζάρεβιτς (ή Μπαζαρέβιτς) μου φαίνεται τόσο γνώριμο κι οικείο, που με οδηγεί σε άλλους συνειρμούς, αλλά δεν τους λέω ανοιχτά, για να μην πέσει κράξιμο στα σχόλια.

Ίσως οι Κροάτες να ταίριαζαν περισσότερο στην πνευματική προετοιμασία της Εθνικής, που ξέρει να συσπειρώνεται στα δύσκολα, αλλά μπορεί να αποτύχει να περάσει και το πιο βατό εμπόδιο, αν επικρατήσει εφησυχασμός πως “τους έχουμε”. Το βασικό είναι να παίξουμε καλή άμυνα, όπως με τους Λιθουανούς, γιατί αν αφήσουμε το Σβεντ -κυρίως- και τους Βορόνσεβιτς, Μοζγκόφ (δευτερευόντως) να αλωνίζουν, θα δούμε τα ραδίκια ανάποδα, όπως οι Κροάτες που είδαν το κοντέρ να σταματάει στους 101 (μόνο η Λετονία έφαγε περισσότερους στη νοκ-άουτ φάση, αλλά έβαλε 97, στο χτεσινό εκπληκτικό προημιτελικό με τους Σλοβένους).
Ανάμεσα στους 64 που δεχτήκαμε από τους Λιθουανούς και τους 101 που έβαλαν οι Ρώσοι την περασμένη Κυριακή, υπάρχει μια άβυσσος, που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία. Αν και αυτά μπορεί καμιά φορά να τα διαχωρίζει και μια κλωστή…
Εκτός από την άμυνα, το κλειδί σε αυτήν την “επικίνδυνη αποστολή”, απέναντι στους Ρώσους, είναι να μην τους δώσουμε επιθετικά ριμπάουντ (0), να ελέγξουμε το ρυθμό χωρίς πολλά λάθη (0) και να βάλουμε τα τρίποντα όπως στους δύο προηγούμενους αγώνες (τουλάχιστον 7), για να πιάσουμε καλό βαθμό ως πράκτορες (007) και να πάμε στην επόμενη αποστολή.
Το κλειστό ροτέισον των οκτώ παικτών έχει δώσει λύσεις κι ομοιογένεια, αλλά πέρα από τη δύναμη κρούσης με το δίδυμο Σλούκα-Καλάθη στην περιφέρεια, πρέπει να βγουν από τις τάξεις της ομάδας καινούριοι πρωταγωνιστές, για να τους πλαισιώσουν. Τα ακούς σύντροφε, Νίκο Παππά;
Το πιο ανησυχητικό πάντως είναι πως κάποιος στη ΦΙΜΠΑ ακούει το δίδυμο Ιωάννου-Χατζηγεωργίου (οι δικοί μας “Λιθουανοί”, αλλά με ήτα μπροστά) και υιοθέτησε το παρατσούκλι του πρώτου για το Σλούκα, παρουσιάζοντάς τον στην επίσημη σελίδα της Ομοσπονδίας ως Σλούκι-Λουκ. Μέχρι κι ο Αγραβάνης απόρησε, με το δίκιο του.
Σλούκι Λουκ; Σλούκι Λουκ; Ποιος είναι αυτός ρε σεις…;

O «φρανκενστάιν» δημιουργός των Μπιν Λάντεν και των ISIS:

  

,,στα 16 χρόνια που συμπληρώθηκαν σήμερα από την τραγική «επέτειο» του χτυπήματος της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στους Δίδυμους Πύργους δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία: 

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ο «φρανκενστάιν» δημιουργός των Μπιν Λάντεν και των ISIS, 

δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει σαν πρόσχημα ακόμα και το αίμα του ίδιου του αμερικανικού λαού, όπως συνέβη με τα σχεδόν 3.000 θύματα της επίθεσης στη Νέα Υόρκη, για να επεκτείνει τη θηριωδία του.,,

11η Σεπτέμβρη

Το τί και το πώς συνέβη εκείνο το πρωινό στη Νέα Υόρκη, τί προηγήθηκε, πώς σχεδιάστηκε, ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις της επιχείρησης και των μηχανισμών που την έφεραν σε πέρας, ίσως δεν αποκαλυφθούν ποτέ στην ολότητά τους.

Ωστόσο στα 16 χρόνια που συμπληρώθηκαν σήμερα από την τραγική «επέτειο» του χτυπήματος της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στους Δίδυμους Πύργους δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία: 

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ο «φρανκενστάιν» δημιουργός των Μπιν Λάντεν και των ISIS, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει σαν πρόσχημα ακόμα και το αίμα του ίδιου του αμερικανικού λαού, όπως συνέβη με τα σχεδόν 3.000 θύματα της επίθεσης στη Νέα Υόρκη, για να επεκτείνει τη θηριωδία του.

Έχει πια αποκαλυφθεί στην ολότητά του: Η 11η Σεπτέμβρη 2001, αυτό το στυγερό έγκλημα, χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για την επιβολή μιας παγκόσμιας χούντας, που στα κελιά της, στο Γκουαντανάμο, στο Αμπού Γκράιμπ, στις μυστικές φυλακές της CIA, επιβλήθηκε ο νόμος των «Αουσβιτς» της νέας τάξης.

Όσα ακολούθησαν την 11η του Σεπτέμβρη ήταν το πρελούδιο μιας ανείπωτης σφαγής από την Λιβύη και τη Συρία μέχρι την Ουκρανία και την Υεμένη Η κτηνωδία και η καταστροφή που ακολούθησε του Δίδυμους Πύργους αποτέλεσε και αποτελεί, ταυτόχρονα, μια υπερκερδοφόρα μπίσνα για τα μονοπώλια του ολέθρου:

Σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις το άμεσο κόστος του πολέμου μόνο σε Αφγανιστάν και Ιράκ υπολογίζεται ότι έχει ξεπεράσει τα 2 τρισ. δολάρια.

Με το κόστος του 2 τρισ. δολαρίων των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, με τα πάνω από 1,5 τρισ. δολάρια που δαπανούν οι ΗΠΑ και οι φίλοι τους κατ’ έτος σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί η πείνα παγκοσμίως πάνω από 10 φορές.

Από το 2001 και μετά, πάνω από 10,5 εκατομμύρια δολάρια δίνονται κάθε ώρα (!) από το Αμερικανικό Πεντάγωνο στο Μινώταυρο του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος για τη συνέχιση των επιχειρήσεων («National Priority Project cost of war»).

Είναι προφανές: Τα μονοπώλια για την εξασφάλιση του κέρδους τους επιδίδονται στη γνωστή εκείνη ιστορία, την ιστορία του πολέμου. 

Βλέπετε ο πόλεμος, όπως είχε ευφυώς επισημάνει ο Κλάουζεβιτς, δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.

Το φάντασμα του Στάλιν στοιχειώνει ακόμα τον Γκορμπατσόφ

Σφυροδρέπανος

Ο 86χρονος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, που έχει πάρει από τα 60 του πολιτική σύνταξη και βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων, προσπαθεί μάταια να ανασύρει την ασημαντότητά του από το χρονοντούλαπο της ιστορίας κι έβγαλε ένα ακόμα βιβλίο, με τον τίτλο “παραμένω αισιόδοξος”. Καμία σχέση ασφαλώς με τους κομμουνιστές, που είναι ιστορικά αισιόδοξοι πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και να πάψει να υφίσταται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Δε γνωρίζουμε αν αυτό το τελευταίο του πόνημα φτάνει στα “απροσμέτρητα βάθη” της “Νέας Σκέψης” που εξέθεσε στα βιβλία του για την Περεστρόικα -τα οποία είχαν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ο Γκόρμπι φαίνεται πάντως να μένει κολλημένος σε εκείνα τα χρόνια, καθώς με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του, δήλωσε στους δημοσιογράφους: Θα ήθελα να εκφράσω την υποστήριξη μου προς εκείνους που θεωρούν σωστό ότι πρέπει να απαλλαγούμε από τον σταλινισμό. Παραδέχτηκε επίσης πως η απόρριψη αυτής της ιδεολογίας είναι μια ολόκληρη διαδικασία, που την πέρασε κι ο ίδιος, όταν ήταν νέος και περιέγραψε τις διώξεις και την ταλαιπωρία που υπέστησαν οι δύο παππούδες του σε εκείνα τα χρόνια.
Στην ουσία, ο Γκορμπατσόφ εννοεί (κι ας μην το λέει ευθέως) δύο πράγματα: ότι ήταν από οικογένεια κουλάκων, που αντιτάχθηκαν στην κολεκτιβοποίηση. Κι ότι από τα νεανικά του χρόνια, είχε πάψει να είναι κομμουνιστής -και όχι γενικά “σταλινικός”.
Μπορεί ο Γκόρμπι να έβαλε σκοπό της ζωής του να διαλύσει το σοβιετικό, σοσιαλιστικό σύστημα και να είδε τους κόπους του να δικαιώνονται, σίγουρα όμως δεν αντέχει να βρίσκεται σήμερα σε πλήρη ανυποληψία (την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη κανείς), βλέποντας τους συμπατριώτες του να νοσταλγούν μαζικά το σοσιαλισμό και το Στάλιν να απολαμβάνει μεγάλα ποσοστά δημοτικότητας. Πώς να μην τον κυνηγά ακόμα λοιπόν το φάντασμα του σοσιαλισμού που εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από τη Ρωσία και όλο τον κόσμο;

Άτιμοι κομμουνιστές θα πεθάνετε!

Αρμόδιος Αριστογείτων

Ένα σχετικά άγνωστο -τουλάχιστον μεταξύ των νεότερων- περιστατικό, συνέβη λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές της 12ης Ιουνίου του 1994, κατά τη διάρκεια κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης του Κόμματος στις 3 Ιούνη στην πλατεία Αριστοτέλους. Μετά το τέλος της ομιλίας του ευρωβουλευτή και υποψηφίου Βασίλη Εφραιμίδη, ο ακροδεξιός Μανώλης Θεοδωράκης κρύβοντας ένα μαχαίρι μέσα σε ένα μπουκέτο λουλούδια του επιτέθηκε με ξεκάθαρη δολοφονική διάθεση τραυματίζοντάς τον πολλαπλώς. Ακολούθως, και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μαχαίρωσε τους επίσης υποψήφιους ευρωβουλευτές Γιάννη Θεωνά και Μιχάλη Σπυριδάκη.

Ακολουθούν αποσπάσματα της 2843/1994 απόφασης του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης με την οποία ο δράστης και ο συνεργός του παραπέμπονται για να διακασθούν ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, από τα οποία αποδεικνύεται η σοβαρότητα της επίθεσης:
(…) Στις 3.6.1994, στη Θεσσαλονίκη και στην πλατεία Αριστοτέλους, έγινε προεκλογική συγκέντρωση για της Ευρωεκλογές από το ΚΚΕ. Ομιλητές στη συγκέντρωση αυτή ήταν οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές του εν λόγω κόμματος Βασίλης Εφραιμίδης και Ιωάννης Θεωνάς. (…) Οι ομιλίες άρχισαν την 21.00′ ώρα και τελείωσαν την 22.15′ ώρα περίπου με τον Βασίλη Εφραιμίδη. Ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα ότι θα ακολουθούσε μουσική εκδήλωση και, ενόσω οι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές χαιρετούσαν τους οπαδούς τους, άρχισαν ν’ ανεβαίνουν στην εξέδρα τα μέλη του μουσικού συγκροτήματος, ανάμεσα στα οποία παρεισέδυσε (εισήλθε κρυφά και επιτηδείως) και ο πρώτος κατηγορούμενος Εμμανουήλ Θεοδωράκης, που κρατούσε στα χέρια του ανθοδέσμη και κόκκινα τριαντάφυλλα (βλ. ανθοδέσμη στη δικογραφία), για να την προσφέρει στους ομιλητές. Τη στιγμή που ανέβηκε στην εξέδρα, άρχισαν να αποχωρούν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και πρώτος από αυτούς κατευθύνθηκε στη σκάλα ο Β.Ε., προς τον οποίο ο Θ. έτεινε την ανθοδέσμη, που κρατούσε αρχικά στο δεξί του χέρι και έφερε στο αριστερό. Κατά την αλλαγή αυτή της ανθοδέσμης από χέρι σε χέρι, ο Ε., που βρισκόταν ένα βήμα από τον Θ., αντιλήφθηκε ότι ο τελευταίος κρατούσε στο δεξί του χερι κάτι που γυάλιζε. (…) Τη στιγμή εκείνη ο κατηγορούμενος, με το μαχαίρι που κρατούσε τελικά στο χέρι του, με λάμα μήκους 13 εκατοστων τραυμάτισε τον Εφραιμίδη στην περιοχή της “άμφω μηρογλουτιαίας πτυχής” και όταν ο τελευταίος, δεχόμενος τη μαχαιριά, αναπήδησε εκ νέου προς την αντίθετη κατεύθυνση, ο κατηγορούμενος Θ. του κατάφερε ακόμα μια μαχαιριά στην αριστερή “άμφω μηρογλουτιαία πτυχή”. Κατά το χρόνο (δευτερολέπτων) που εκδηλώθηκε η επίθεση αυτή, ο Ιωάννης Θεωνάς βρίσκόταν πίσω και αριστερά του Εφραιμίδη, ενώ πίσω και δεξιά του τελευταίου βρίσκονταν ο Μιχάλης Σπυριδάκης, όλοι τους κατευθυνόμενοι στην κλίμακα καθόδου. Μόλις λοιπόν ο προπορευόμενος Ε. δέχθηκε την πιο πάνω επίθεση από τον Θ., ο οποίος συγχρόνως φώναξε “έτσι πληρώνουμε του κομμουνιστές, άτιμοι κομμουνιστές θα πεθάνετε”, τότε ακριβώς ο μεν Σ. έσπευσε και άρπαξε μια καρέκλα από την εξέδρα, δίπλα του, με την οποία κτύπησε τον Θεοδωράκη στο κεφάλι για να τον αδρανοποιήσει, ο δε Θεωνάς προσπάθησε να τον παρεμποδίσει από περαιτέρω μαχαιρώματα. Όμως ο κατηγορούμενος ήταν αποφασισμένος να προκαλέσει αιματοκύλισμα, αφού αμέσως στράφηκε κατά του Θεωνά και με δύναμη κατάφερε κατ’ αυτού τρείς αλλεπάλληλες μαχαιριές, προκαλώντας του τρία τραύματα (τα δύο βαθιά) 3, 4 και 12 εκατοστών αντίστοιχα, στην έξω επιφάνεια του άνω τριτημορίου δεξιού μηρού, όπου και προκλήθηκε εκτεταμένο αιμάτωμα των μαλακών μορίων, όπως στράφηκε και κατά του Σπυριδάκη, αμέσως αφότου δέχθηκε την καρέκλα στο κεφάλι του, στο οποίο, χρησιμοποιώντας το ίδιο μαχαίρι, προκάλεσε τραύμα 3 εκατοστών(…). Στη μανία του κατηγορουμένου για κτυπήματα των ανωτέρω παθόντων με μαχαίρι, έθεσαν τέλος άτομα της περιφρούρησης της συγκέντρωσης, μέλη ή οπαδοί του ΚΚΕ, που ανέβηκαν στην εξέδρα και με σκοπό κατάφεραν να αποσπάσουν από τα χέρια του δυναμικού κατηγορουμένου το μαχαίρι.

Το κείμενο της απόφασης είναι αποκαλυπτικό για το ποιόν του δράστη, ο οποίος ζούσε και εργαζόταν για πολλά χρόνια στη Γερμανία, και τις πολιτικές του διασυνδέσεις που εξηγούν εν πολλοίς τον άκρως πολιτικό χαρακτήρα της πράξης του:
(…)Είναι άτομο θρησκόληπτο, δηλαδή υπερβολικά αφοσιωμένο στη χριστιανική θρησκεία και ιδιαίτερα στους θρησκευτικούς τύπους και για αρκετά έτη συμμετείχε στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ενορίας Αναλήψεως του Σωτήρος στο Βερολίνο. Είναι επίσης μέλος ενός Ελληνικού Συλλόγου του Βερολίνου, με την επωνυμία “Ελληνική Κοινότητα”, που ιδρύθηκε το 1967 και υφίσταται μέχρι σήμερα. Κατά τον Έλληνα Πρόξενο στο Βερολίνο, η Κοινότητα αυτή έχει μικτό αριθμό μελών, με περιορισμένη δραστηριότητα, οι σκοποί της είναι αδιαφανείς και έχει κατά τις πληροφορίες των ομογενών μας “χουντικό προσανατολισμό“. Ο Θ. που επισκεπτόταν συχνά το “Κοινοτικό Κέντρο” του Συλλόγου αυτού, είναι σε μεγάλο βαθμό προσηλωμένος στο έθνος και στα εθνικά ιδεώδη, αντίθετος στις αριστερές τάσεις και αντικομμουνιστής.(…)
Προσπαθώντας, δε να απολογηθεί, κατέφυγε στα εξής φαιδρά αλλά ενδεικτικά των ιδεολογικών του καταβολών:
(…)Αντικρύζοντας το άγαλμα του Αριστοτέλη και επειδή διακατεχόταν από πολλά χρόνια από πατριωτικές και αντικομμουνιστικές διαθέσεις, τώρα με κλίμα πατριωτικής έξαρσης σκέφθηκε ότι, για τη Μακεδονία και Δημοκρατία, έπρεπε να εκφοβίσει τους κομμουνιστές ομιλητές. Και αυτό, γιατί πίστευε ότι οι κομμουνιστές ήθελαν να διαλύσουν το Ελληνικό Κράτος και να δώσουν τη Μακεδονία στους Σκοπιανούς. Ακούγοντας λοιπόν και τα συνθήματα από τα μεγάφωνα για τη συγκέντρωση και μετέχοντας και στις διαδηλώσεις που είχαν γίνει για τη Μακεδονία, εστάνθηκε έναν πατριωτισμό έντονο “και με την ψυχή του και με την καρδιά του, μέχρι θανάτου” (…).
Όσον αφορά τον συνεργό του Ε. Ράδο, ο οποίος βρέθηκε επίσης στην εξέδρα και ακινητοποιήθηκε από την περιφρούρηση, η απόφαση παρέχει λίγα αλλά ενδιαφέροντα στοιχεία:
(…)Από τη Γερμανία “γύρισε με κουρεμένο κεφάλι”, που είναι χαρακτηριστικό της ναζιστικής νεολαίας, “νευρίαζε με το παραμικρό και στη γειτονιά του δημιουργούσε προβλήματα (…)

Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε τον Μανώλη Θεοδωράκη σε 13 χρόνια και 9 μήνες φυλάκιση και 5ετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των Βασίλη Εφραιμίδη και Γιάννη Θεωνά και πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών κατά του Μιχάλη Σπυριδάκη. Ο Ε. Ράδος αθωώθηκε ήδη από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο.
Ο Ριζοσπάστης σχολιάζοντας την απόφαση καταγγέλλει την “αμέλεια” των προανακριτικών όσο και των ανακριτικών αρχών να ερευνήσουν τις συγκεκριμένες διασυνδέσεις του δράστη με τις φασιστικές, εθνικιστικές, παραθρησκευτικές και άλλες ακροδεξιές – ρατσιστικές οργανώσεις τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο, κυρίως, στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γερμανία, καθώς και τη στάση κυβερνητικών παραγόντων, όπως π.χ. του γνωστού Παπαθεμελή, υπουργού Δ. Τάξης τότε, που έσπευσαν να προεξοφλήσουν το “μεμονωμένο και ασύνδετο” της πράξης του δράστη και πρόλαβαν να διαγνώσουν πως, τάχα, επρόκειτο για ιδιόρρυθμο άτομο, ενώ από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης διαδιδόταν πως πρόκειται για καλό χριστιανό κλπ.

Το κεφάλαιο σκοτώνει

Κατιούσα

Η φύση είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου, λένε οι κλασικοί του μαρξισμού. Το κεφάλαιο δεν καταστρέφει απλώς τη φύση, σκοτώνει καθημερινά τον άνθρωπο, απορροφά άπληστα την υπεραξία του και κάθε δημιουργική δύναμή του, υποτάσσοντάς την στο κέρδος, που γίνεται αυτοσκοπός. Το κεφάλαιο δεν κινεί τον κόσμο, αλλά βάζει τα θεμέλια της καταστροφής του. Ο καπιταλισμός δε φέρνει ζωή κι ανάπτυξη. Σκοτώνει…
Το παράδειγμα στις Σκουριές, όπου η Eldorado θέλει να μολύνει με κυάνιο τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής, για να εξορύξει με το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος το χρυσό, είναι χαρακτηριστικό. Κι ήρθε πρόσφατα στην επικαιρότητα, με τις απειλές της εταιρίας πως θα σταματήσει την “επένδυση” αν δεν μπορέσει να επιβάλει εκβιαστικά τους όρους της.
Όσοι τυχόν πιστεύουν πως η “επένδυση” και η “ανάπτυξη” κολλάει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, που είναι καθαρά ελληνικό φαινόμενο, μπορούν να δουν σε αυτόν το σύνδεσμο, πώς η ίδια εταιρία πήρε μες στο 17′ παρόμοιες αποφάσεις για πάγωμα των δραστηριοτήτων της στη γειτονική Τουρκία και τη Βραζιλία, ακολουθώντας αντίστοιχη τακτική.
Το γενικό συμπέρασμα ωστόσο για τη φύση του κεφαλαίου και την καταστροφική του επίδραση στο περιβάλλον παραμένει. Κι επιβεβαιώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο από τη βύθιση του δεξαμενόπλοιου στο Σαρωνικό, που γέμισε πίσσα και πετρέλαιο τις παραλίες της Σαλαμίνας, μολύνοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον, μαυρίζοντας τη θάλασσα και τις αναμνήσεις ενός κόσμου, που περνούσε τα καλοκαίρια του στο νησί.
Το σύστημα που βάζει στο επίκεντρό του το κέρδος, είναι πρόθυμο να μας τυλίξει με πίσσα και πούπουλα για να επιβιώσει και να διευρύνει την κερδοφορία του, να μαυρίσει τις ζωές μας, τον ουρανό και τις θάλασσες, στέλνοντας στην… Κούλουρη τις οικολογικές ανησυχίες και άλλες τέτοιες “περιττές λεπτομέρειες”. Το κεφάλαιο σκοτώνει, πότε με εργατικά δυστυχήματα-δολοφονίες, πότε καταστρέφοντας το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. Και είναι ζωτικής σημασίας να το βάλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, πριν να μας βάλει αυτό εκεί.

Τίποτα το «νέο»

Οταν σε μία ομιλία 40 λεπτών κλίνεται πάνω από 40 φορές η λέξη «νέο», εύλογα αναρωτιέται κανείς για το περιεχόμενο που δίνει ο ομιλητής στη λέξη. Ο λόγος για την Φώφη Γεννηματά και την προχτεσινή της ομιλία στη ΔΕΘ. Στους άξονες για την ανάπτυξη που παρουσίασε η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφια για την ηγεσία του «νέου» φορέα, ήταν: Μείωση των φορολογικών και ασφαλιστικών βαρών για να έρθουν άμεσα νέες επενδύσεις, διαδικασίες «fast track» όπως στους Ολυμπιακούς Αγώνες (αυτό κι αν είναι... «νέο») και πολλά ακόμα κίνητρα για τις επιχειρήσεις: Σταθερό φορολογικό σύστημα, ταχύτερη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, επιδότηση της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα κ.λπ. Βέβαια, κανένα από τα παραπάνω δεν είναι «νέο». Ολα κινούνται στον «αστερισμό» της διαμόρφωσης «φιλικού επενδυτικού κλίματος», για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Οι προτάσεις αυτές είναι πανομοιότυπες ακόμα και στις διατυπώσεις με αυτές που καταθέτουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ... Επομένως, οι διάφορες αστικές φωνές που διαμαρτύρονται ότι ο «νέος» φορέας αναζητά αρχηγό χωρίς να έχει διαμορφώσει πρόγραμμα, δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Το πρόγραμμα υπάρχει, είναι δοκιμασμένο στην πλάτη του λαού και συνίσταται στο εξής: «Φτηνότεροι εργάτες και προνόμια στο κεφάλαιο, για να αυξάνει τα κέρδη του».

Οι «καλοί» και οι «κακοί» καπιταλιστές

Αν κάτι επιβεβαιώνεται και από το νέο επεισόδιο στην υπόθεση της «Eldorado» και έχει ιδιαίτερη αξία σήμερα, που κυβέρνηση και αστικά επιτελεία προσπαθούν να καλλιεργήσουν στο λαό ψεύτικες προσδοκίες για την καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι ότι το κυνήγι του κέρδους ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να διασφαλίσει μόνιμα τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους.

Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή απ' όσα ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που αξιοποιώντας και την υπόθεση αυτή, με τους γνωστούς «φραμπαλάδες» περί «κυβέρνησης που δεν υποκύπτει σε αποικιοκρατικούς εκβιασμούς» κ.λπ., επιχειρεί να παρουσιάσει στα μάτια των εργαζομένων μια καθαγιασμένη όσο και ψεύτικη εικόνα, της «καλής» καπιταλιστικής κερδοφορίας και των «καλών» επενδύσεων, για τις οποίες οι εργαζόμενοι αξίζει τάχα να κάνουν κάθε θυσία, στον αντίποδα της «κρατικοδίαιτης» επιχειρηματικότητας και των «αρπαχτών».

Πρόκειται για μια κυριολεκτικά άθλια προσπάθεια, μέρος του συνολικότερου αφηγήματος της «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης που κατά την κυβέρνηση τάχα θα ωφελήσει και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, σε αντίθεση με την πραγματικότητα που δείχνει ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και η προσέλκυση «επενδύσεων» δεν μπορεί παρά να βασίζονται στο τσάκισμα των δικαιωμάτων του και στα ατελείωτα «μνημόνια», ότι οι στόχοι των καπιταλιστών δεν μπορεί παρά να έχουν ως θύματα τους ίδιους τους εργαζόμενους, με τη μία ή την άλλη μορφή.

Στην προσπάθεια αυτή, η χτεσινή «Αυγή» έφτασε να μιλάει για καπιταλιστικές επιχειρήσεις - «κανονικές εταιρείες (που) κάνουν πραγματικές επενδύσεις και όλες οι άλλες αποκαλούν "επένδυση" μόνο ό,τι τις συμφέρει, προσβλέποντας στο εύλογο κέρδος, δηλαδή κάνουν "αρπαχτές"» (!), λες και υπάρχουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις που «επενδύουν» με άλλα κριτήρια πέρα από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους!
'Η ακόμα, λες και οι εταιρείες που «σέβονται τους νόμους του κράτους» και «τιμούν τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει» δεν εκμεταλλεύονται επίσης άγρια τους εργαζόμενούς τους, αξιοποιώντας ακριβώς όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που βάζουν στη διάθεσή τους η μία πίσω από την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή, μαζί φυσικά και με τα κάθε είδους άλλα προνόμια, το «ζεστό» χρήμα, τις κάθε λογής φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, το «ευέλικτο» πλαίσιο και την «άρση των εμποδίων» που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος, την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων που τους εξασφαλίζει «επισήμως» το αστικό κράτος. Το «δούλεμα» δεν έχει τέλος...
Παρά τους «υψηλούς τόνους», η κριτική των άλλων αστικών κομμάτων με αφορμή την υπόθεση, στην ουσία λέει σε εργαζόμενους και ανέργους το ίδιο «αφήγημα», ότι δηλαδή πρέπει να κάνουν κάθε θυσία στο όνομα της προσέλκυσης των καπιταλιστών - «επενδυτών», καλώντας τους με τη σειρά τους να περιορίσουν τη ζωή και τις ανάγκες τους στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση, αλλά και συνολικά οι κάτοικοι της περιοχής, δεν πρέπει να δεχτούν να γίνουν το «μπαλάκι» των αντιπαραθέσεων στα παζάρια της κυβέρνησης με την πολυεθνική, στις επιχειρηματικές κόντρες στην περιοχή και γύρω από την εκμετάλλευση ενός πολύτιμου ορυκτού όπως είναι ο χρυσός, στον καβγά για το ποιο κόμμα της αστικής διαχείρισης είναι «καταλληλότερο» να προωθήσει συνολικά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Ο αγώνας για την προστασία των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους, για την προστασία του περιβάλλοντος, πρέπει να στοχεύει και στην ίδια την «καρδιά» του προβλήματος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Η κοινωνικοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας, στο πλαίσιο μιας άλλης οργάνωσης της παραγωγής, της εργατικής εξουσίας και οικονομίας, αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την αξιοποίησή του με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Δεν φταίει «η κακιά η ώρα» για το ναυάγιο

Το ναυάγιο του γκαζάδικου «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ», που από το ξημέρωμα της Κυριακής βρωμίζει με μαζούτ τη θάλασσα και τις ακτές του Σαρωνικού, δεν οφείλεται στην «κακιά την ώρα». Πρόκειται για ένα 45χρονο πλοίο, το οποίο θα έπρεπε κανονικά να είχε πάρει «απόπλου» για το διαλυτήριο. Παρ' όλα αυτά, συνέχιζε να είναι εν πλω από την ιδιοκτήτρια εταιρεία, ενώ τα όσα καταγγέλλονται από ναυτεργάτες μετά το ναυάγιο γεννούν σοβαρά ερωτήματα για το αν στο πλοίο γίνονταν έστω και οι στοιχειώδεις επισκευές, ώστε να είναι τουλάχιστον οριακά αξιόπλοο. Για παράδειγμα, σοβαρές καταγγελίες υπάρχουν για το μηχανοστάσιο του πλοίου, που περιγράφεται ως «ρημάδι», ενώ οι σωληνώσεις του, ακόμα κι αυτές που έχουν να κάνουν με τη θάλασσα, είχαν παντού τρύπες και μπαλώματα... Οι ίδιες καταγγελίες αναφέρουν ότι η σκουριά είχε «φάει» και σημεία των λαμαρινών στα στεγανά του πλοίου, με αποτέλεσμα συχνά να «μπάζει» κι από εκεί νερά. Και όμως, γι' αυτό το πλοίο, το υπουργείο Ναυτιλίας αναφέρει σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε ότι «είχε σε ισχύ τα πιστοποιητικά του»!

***

Με άλλα λόγια, το υπουργείο και οι υπηρεσίες του (Επιθεώρηση Εμπορικών Πλοίων, Νηογνώμονας) είχαν χαρακτηρίσει «αξιόπλοο» αυτό το καράβι και του έδιναν άδεια να δουλεύει ως ανεφοδιαστικό, δηλαδή να φορτώνει πετρελαιοειδή από τα διυλιστήρια, όπως του Ασπρόπυργου, της ΠΕΤΡΟΛΑ κ.λπ., και στη συνέχεια να τα παραδίδει στα διερχόμενα πλοία, στο λιμάνι και στη ράδα του Πειραιά. Του είχαν ανανεώσει τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας, παρά το γεγονός ότι «έβγαζε μάτι» ο κίνδυνος να συμβεί το «κακό» και μαζί με την καταστροφή του περιβάλλοντος να θρηνήσουμε και ανθρώπινες ζωές. Τελικά, το καράβι βούλιαξε, έχοντας στις δεξαμενές του 2.200 τόνους μαζούτ και 370 τόνους ντίζελ, τα οποία από τα ξημερώματα της Κυριακής διαρρέουν στη θάλασσα. Ηδη, τα νότια παράλια της Σαλαμίνας έχουν «αχρηστευτεί» σε μεγάλο βαθμό και έπεται συνέχεια, ενώ την τελευταία στιγμή σώθηκαν οι ναυτεργάτες του πληρώματος.

***

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν σταματάει εδώ, καθώς το συγκεκριμένο δεξαμενόπλοιο δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Καταρχάς είναι το δεύτερο ναυάγιο που καταγράφεται σε διάστημα πέντε χρόνων στα ανεφοδιαστικά πλοία. Στις 5 Μάρτη 2012, μέσα στον Κόλπο της Ελευσίνας, τουμπάρισε το δεξαμενόπλοιο ανεφοδιαστικό «ΑΛΦΑ 1», πνίγοντας τον πλοίαρχο. Και τότε οι καταγγελίες έλεγαν για «στεγανά γεμάτα τρύπες», για λαμαρίνες «τσιγαρόχαρτο» κ.ο.κ. Δεύτερον, η πλειοψηφία του στόλου των ανεφοδιαστικών που εκτελούν «τοπικά δρομολόγια» (Ασπρόπυργος, λιμάνι και ράδα Πειραιά), μεταφέροντας χιλιάδες τόνους πετρελαιοειδών καθημερινά, αποτελείται από πλοία γέρικα που οι εφοπλιστές τα κρατούν «εν πλω» όσο αντέχουν, με αποκλειστικό κριτήριο το κέρδος. Για παράδειγμα, κυκλοφορούν πλοία με έτος κατασκευής το 1964! Μάλιστα, την ίδια στιγμή που δίνουν πιστοποιητικά αξιοπλοΐας σε τέτοια σαπάκια, ο κρατικός μηχανισμός - όπως αποδείχθηκε και με το ναυάγιο του «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ» - δεν διαθέτει κανένα σοβαρό μέτρο ή υποδομή για να αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις τέτοιας μεγάλης έκτασης, ούτε καν μπροστά στο κεντρικό λιμάνι του Πειραιά και στο αγκυροβόλιό του!

***

Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα καραμπινάτα στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι το καπιταλιστικό κέρδος είναι ασύμβατο με την προστασία του περιβάλλοντος, τα δικαιώματα, ακόμα και τη ζωή των ναυτεργατών, συνολικά τις λαϊκές ανάγκες. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή της η ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ, «ο κρατικός προϋπολογισμός, που απλόχερα δίνει δισ. ευρώ στο κεφάλαιο, είναι ιδιαίτερα φειδωλός όσον αφορά τις λαϊκές ανάγκες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το υπουργείο Ναυτιλίας, μαζί με τους εφοπλιστές, συνεχίζουν την πολιτική των προκατόχων τους, σύμφωνα με την οποία όλα υποτάσσονται στο κέρδος, περιφρονώντας επιδεικτικά τους κανόνες ασφαλείας και αξιοπλοΐας των πλοίων». Και προσθέτει: «Ας σκεφτεί ο καθένας την έκταση και τις επιπτώσεις μιας καταστροφής σε μια εξέδρα άντλησης πετρελαίου, π.χ. δυτικά της Πελοποννήσου ή νότια της Κρήτης». Γι' αυτό χρειάζεται ο λαός της περιοχής χωρίς καθυστέρηση να διεκδικήσει και να απαιτήσει όλα τα αναγκαία μέτρα για την άμεση αντιμετώπιση της ρύπανσης, με το κόστος να βαραίνει την πλοιοκτήτρια εταιρεία και να μη μετακυλιστεί στη ρημαγμένη τσέπη του. Προπάντων, χρειάζεται οργανωμένα να συγκρουστεί με τα «αναπτυξιακά σχέδια» κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ, που θυσιάζουν την υγεία, το περιβάλλον και γενικότερα τα δικαιώματα των εργαζομένων στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ανάμεικτα συναισθήματα...

Μια νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε τη Δευτέρα, με το πρώτο κουδούνι να βρίσκει τις λαϊκές οικογένειες να στέκονται δίπλα στα παιδιά τους με αισιοδοξία αλλά και με αγωνία, με συναισθήματα ανάμεικτα. Γιατί τη χαρά τού να καμαρώνεις το παιδί σου να έχει μεγαλώσει και να πηγαίνει στην επόμενη τάξη, τη συνοδεύει ο έντονος προβληματισμός για όλα όσα θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες.
Ετσι, δυστυχώς, τέτοιες μέρες η λαϊκή οικογένεια, που έχει τσακιστεί από τις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, καλείται να γεμίσει τη σχολική τσάντα, να πληρώσει για φροντιστήρια. Να πάρει χαρτί και μολύβι για να δει τι πρέπει ακόμα να κόψει, για να πάρει το παιδί της εφόδια που μπορεί και πρέπει να έχει σήμερα ο άνθρωπος και που έχουν καταντήσει να θεωρούνται πολυτέλεια και προσωπική υπόθεση. Αλλά και για άλλες αθλητικές, πολιτιστικές δραστηριότητες που είναι αναγκαίες, ωστόσο βρίσκονται έξω από το σημερινό κρατικό σχολείο.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ούτε λίγο ούτε πολύ θριαμβολογεί για το άνοιγμα των σχολείων και ξαναμιλά για επιστροφή στην «κανονικότητα», καλώντας το λαό να συμβιβαστεί με όλο και λιγότερα, επιχειρώντας να αποκρύψει τα όσα τελικά στερεί η πολιτική τους από τα παιδιά του.
Γιατί η δική τους «κανονικότητα» δεν είναι παρά το σχολείο της μιζέριας, των απαρχαιωμένων υποδομών, των κενών και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, των τμημάτων με μεγάλο αριθμό παιδιών, της παγιωμένης υποχρηματοδότησης, του περιεχομένου που γίνεται όλο και πιο φτωχό, όλο και πιο προσανατολισμένο στις απαιτήσεις της «αγοράς», του σχολείου που διαχωρίζει τους μαθητές αντί να εξασφαλίζει ισότιμα ολόπλευρη μόρφωση για όλους. Η «κανονικότητά» τους είναι η Εκπαίδευση που καθορίζεται από την τσέπη του καθενός, που διαμορφώνει εργαζόμενους με δεξιότητες και συνειδήσεις στα μέτρα του εκμεταλλευτικού συστήματος. Σε αυτά τα δεδομένα καλούν το λαό να χωρέσει τα όνειρα και τις προσδοκίες του για την Εκπαίδευση αλλά και το μέλλον των παιδιών του.
Οταν η κυβέρνηση χαρακτηρίζει την Παιδεία προτεραιότητα, δεν εννοεί βέβαια την ικανοποίηση των αναγκών των νέων ανθρώπων, τον εφοδιασμό τους ώστε να βαδίσουν στην υπόλοιπη ζωή τους σε στέρεες βάσεις. Εννοεί πως με μεγαλύτερη ένταση προωθούνται αναδιαρθρώσεις με ταξικό πρόσημο, ως κομμάτι της στρατηγικής του μεγάλου κεφαλαίου για την αύξηση των κερδών του, όπως απέδειξαν και οι θεσμικές παρεμβάσεις των τελευταίων μηνών, τμήμα των δεσμεύσεων που απορρέουν από τα μνημόνια αλλά και συνολικά από τις αντιλαϊκές επιλογές, για Παιδεία - υπηρέτη των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Εννοεί την προώθηση ενός ακόμα πιο υποβαθμισμένου σχολείου, όπου η γενική μόρφωση θα σταματά στην Α' Λυκείου, πολλαπλές εξετάσεις κ.λπ.
Στοχεύοντας και η συγκυβέρνηση, και όλα τα κόμματα που υπηρετούν την ίδια πολιτική, σε μια Παιδεία που έχει σκοπό τη διαμόρφωση ενός «αυριανού» εργατικού δυναμικού που θα έχει συμβιβαστεί με όλο και λιγότερα και θα κάνει διαρκείς εκπτώσεις από τις σύγχρονες ανάγκες. Και επιπλέον με την επέκταση της επιχειρηματικής λειτουργίας σε πλευρές της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που σε τελική ανάλυση, και αυτό εκτός όλων των άλλων, εξυπηρετεί τη διαμόρφωση συνείδησης στους νέους ανθρώπους ότι η γνώση πρέπει να υποτάσσεται και να εξυπηρετεί τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης.
Ούτε το παλιό ούτε το δήθεν νέο τοπίο που αντικρίζουμε στην Εκπαίδευση αποτελεί απάντηση στις σύγχρονες πραγματικές ανάγκες και απαιτήσεις. Οι μαθητές, οι φοιτητές και σπουδαστές, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, έχουν συμφέρον να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν στο μπόι των αναγκών και απαιτήσεων μίας εποχής πρωτοφανούς ανάπτυξης της επιστήμης και τεράστιων δυνατοτήτων, ώστε όλοι να έχουν ολόπλευρη μόρφωση. Ωστε η Παιδεία να γίνει μέσο καλυτέρευσης της ζωής του ανθρώπου και όχι εργαλείο έντασης της εκμετάλλευσης και αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.