Ρε παιδιά, πραγματικά, σας ορκίζομαι έχω χάσει τη μπάλα και δεν θυμάμαι σε ποιο μνημόνιο βρισκόμαστε τώρα.
Δεν μπορώ να παρακολουθήσω πια την αλληλουχία γεγονότων. Και ομολογώ τα έχω μπερδέψει. Είχαμε το 1ο Μνημόνιο, το 2ο, κάποια μεσοπρόθεσμα (δεν θυμάμαι πόσα), το PSI, την ανακεφαλαιοποίηση, πρόσφατα το 3ο και πάμε για 4ο; Το μόνο που θυμάμαι είναι το μνημόνιο διαρκείας που έτσι κι αλλιώς υφίσταται στην Ε.Ε.
Συνεπώς το θέμα είναι μεθοδολογικό. Είναι διαλεκτική της ποσότητας και της ποιότητας.
Στην πόση αντιλαϊκότητα μιλάμε για μνημόνιο και όχι απλά για μέτρα;
Αρκεί ένα, μόνο ένα βαρύ και επώδυνο μέτρο για να μιλήσουμε για μνημόνιο
ή πρέπει να υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από μέτρα;
Μεθοδολογικά πάντα μιλώντας, στην πόση εκμετάλλευση και καταπίεση γινόμαστε από θύματα, σκλάβοι;
Το μέγεθος και η διάρκεια της ταξικής επίθεσης που βιώνουμε εξαιτίας
της οικονομικής κρίσης είναι ασύλληπτο. Ίσως δεν το κατανοούμε στην
ολότητά του γιατί ακριβώς το βιώνουμε καθημερινά. Αν κανείς προσπαθήσει
να αποτραβηχτεί και να εξετάσει την ελληνική περίπτωση σαν να μην
συνέβαιναν όλα αυτά εδώ, αλλά σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου, θα
φρίκαρε.
Θα μου πείτε και διεθνώς αν δούμε τι γίνεται, το ερώτημα είναι
παρόμοιο: στον πόσο καπιταλισμό μπορούμε να πούμε ότι επιστρέφουμε στη
σκλαβιά; Αρκεί άραγε για να μιλήσουμε για σκλαβιά να σταθούμε σε 3-4
παραδείγματα, όπως τους κλειδωμένους εργάτες σε εργοστάσια της Κίνας,
τους εργάτες στις ΗΠΑ που φορούν πάμπερς για να μην διακόψουν την
παραγωγή ή τους δεκάδες νεκρούς στην κατασκευή έργων, ή θα πρέπει να
συγκεντρώνονται κι άλλα χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα η αφαίρεση
τιμαλφών από ανθρώπους για να ζήσουν σε μια χώρα;
Μεθοδολογικά πάντα μιλώντας, πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε πόσο ψέμα,
υπεροψία, κοροϊδία και εξαπάτηση χρειάζεται για να χαρακτηριστείς
ΠΑΣΟΚ; Είναι με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ απλά απατεώνες ή έχουν γίνει εντελώς
ΠΑΣΟΚ;
Μεθοδολογικά μιλώντας ας αναρωτηθούμε αν ο ανεγκέφαλος που θα ψηφίσει
Τραμπ κατέχει τόση λογική ώστε να ανήκει στην κατηγορία «άνθρωπος».
Μεθοδολογικά μιλώντας, πόση ώρα αποβλάκωσης αρκεί να μας κάνει φυτά;
Μεθοδολογικά μιλώντας, πόσο ακόμα θα αντέχουμε αυτή τη ζωή;
Οι αναφορές Τσίπρα στον Κουτσούμπα και η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος
Η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στον γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, κατά την
ομιλία του για το ασφαλιστικό και φορολογικό στη Βουλή, ήταν μόλις η
δεύτερη παρόμοια μνημόνευση σε κορυφαίο νομοσχέδιο.
Ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον Δημήτρη Κουτσούμπα, προσφωνώντας τον μάλιστα «Δημήτρη», τόνισε ότι «στις
σημερινές συνθήκες αριστερό και ριζοσπαστικό δεν είναι να φαντασιώνεσαι
μια ιδεατή κοινωνία, που ξέρεις ότι δεν είναι εύκολο να έρθει, αλλά να
ματώνεις για να έρθουν σιγά - σιγά αλλά σταθερά οι συνθήκες στις οποίες
θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν αλλαγές υπέρ του κόσμου της εργασίας».
Προσπάθησε δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, να παρουσιάσει την εναλλακτική που προβάλλει το ΚΚΕ ως ουτοπία
και την ψήφιση νομοσχεδίων που κόβουν συντάξεις και αυξάνουν ακόμα
περισσότερο τα φορολογικά βάρη των μικρομεσαίων ως ένα μακρύ δρόμο που
στο τέλος του οδηγεί σε αλλαγές υπέρ του κόσμου της εργασίας.
Οι παρεμβάσεις του πρωθυπουργού δεν γίνονται βέβαια στον... αέρα και είναι πάντα πολύ καλά μελετημένες. Κάτι που φάνηκε και από την αναφορά σε ποίημα του Μαγιακόφσκι και στη φράση «Το μέλλον δεν θα έρθει μόνο του έτσι νέτο-σκέτο». Αναφορά που έμεινε... μισή, καθώς το υπόλοιπο κομμάτι του στίχου («αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς») σίγουρα δεν θα δημιουργούσε τους συνειρμούς που επεδίωκε ο πρωθυπουργός.
Η προηγούμενη αντιπαράθεση κυβέρνησης και ΚΚΕ, με πρωτοβουλία του
Αλέξη Τσίπρα, ήταν τον περασμένο Ιούνιο κατά την επικύρωση του
δημοψηφίσματος, όταν ο πρωθυπουργός κομπορρημονούσε για την
κυβέρνησή του που «δεν θα υπογράψει μνημόνιο» και επεδίωκε να λάβει
δέσμευση από το ΚΚΕ πως «θα στοιχιστεί» πίσω από το «ΟΧΙ», χωρίς όμως να
επιβεβαιωθεί σε κανένα από τα δύο.
Άμεσος στόχος
Η φράση βέβαια του πρωθυπουργού στην Ολομέλεια για το ασφαλιστικό το πιθανότερο είναι πως είχε
ως άμεσο στόχο να απαντήσει στις απεργιακές κινητοποιήσεις του
τριημέρου ή στο «αριστεροχώρι», όπως θα έλεγε ο ίδιος, και όχι στο ΚΚΕ.
Επέλεξε προφανώς να αναφερθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα και τον
επικεφαλής του, καθώς μόνο το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο έδωσε με
όλες του τις δυνάμεις τη μάχη για να αποφευχθεί η ψήφιση του εν λόγω
νομοσχεδίου στη Βουλή.
Η πρωτοφανής - ακόμα και για τα μέτρα τους - απουσία του επίσημου
συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και του «εξωκοινοβουλίου» από
αυτή την κρίσιμη για το εργατικό κίνημα μάχη δεν μπορεί παρά να
είναι απόρροια των προηγούμενων επιλογών τους. Των μεν συνδικαλιστικών
οργάνων να σιγήσουν για σχεδόν μια τριετία. Του δε «εξωκοινοβουλίου»
η... λευκή στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα την περίοδο του
δημοψηφίσματος, που έδωσε προίκα στην κυβέρνηση τον όποιο πληθυσμό του «αριστεροχωρίου».
Με το «αριστεροχώρι» λοιπόν να έχει σχεδόν ξεκληριστεί από τους... Ρωμαίους της κυβέρνησης, το
βάρος της ευθύνης να δημιουργηθεί ένα «σοκ» που θα ανασυντάξει το
συνδικαλιστικό κίνημα (αν και μιλάμε περισσότερο για μακρά διαδικασία
και όχι για μια στιγμή) πέφτει στις πλάτες του «γαλατικού χωριού» που
απέμεινε στην άκρη του χάρτη και, παρά τις όποιες δυσκολίες, έχει και
τη διάθεση και την απήχηση για να το πετύχει.
Θέλεις να γαμιέσαι στη δουλειά για ένα μισθό, που δεν προλαβαίνεις να
τον ξοδέψεις, αλλά ποτέ δε σου φτάνει, και να μην έχεις ζωή, αφού ακόμα
και τα... ερωτικά-σεξουαλικά σου, κατά μία έννοια εδώ που σε πηδάνε τα
εκδηλώνεις; (Και η πλάκα είναι πως πολλοί αγαπάνε τον εργοδότη τους,
κατά το σύνδρομο της Στοκχόλμης, με το βιαστή. Και να έπαιρναν
τουλάχιστον μισθό Στοκχόλμης, να πεις δε γαμιέται. Αλλά ο μόνος που
γαμιέσαι είσαι εσύ στη δουλειά, από το βιαστή που έμαθες ν' αγαπάς)
Αν θέλεις κάτι τέτοιο λοιπόν, χρειάζεται μέσο.
Μήπως προτιμάς μία θεσούλα τρεις και εξήντα, όπου να μην κάνεις βασικά
τίποτα, να καλλιεργείς επιμελώς αυτό το τίποτα, να σου απορροφά όλη τη
δύναμη, τη ζωντάνια, την όρεξη για δημιουργία;
Και αυτό χρειάζεται μέσο. Και ενίοτε, ένα χαρτί που να πιστοποιεί πως
ειδικεύεσαι στο τίποτα, γιατί τώρα με την ΕΕ, θεσπίζονται αυστηροί
κανόνες, τα δικαιώματα είναι τίποτα, το πήδημα είναι το παν, αλλά πρέπει
να είσαι πιστοποιημένη πόρνη, για να σε πηδάμε, να φτάσεις να μας
παρακαλάς κιόλας, κι αν δε σου αρέσει, εκεί είναι η πόρτα για την
ανεργία.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως σου λείπουν κάποια προσόντα, για να
μπορείς να πηδιέσαι, όπως η εμπειρία σε άλλα μπουρδέλα, ή μάλλον η
βεβαιωμένη εμπειρία, γιατί δε μας νοιάζει η πρακτική σου, τι κάνεις στον
ελεύθερο χρόνο σου, κι αν πηδιέσαι για τη δική σου ευχαρίστηση. Από την
άλλη όμως έχεις υπερβολικά προσόντα, για να χωρέσεις σε κάποια άλλη
θέση, όπου δεν πρέπει να κάνεις τίποτα, κι η ανικανότητα είναι στα
προαπαιτούμενα.
Στο πτυχίο σου δε χωράει, στις ΔΕ θέσεις κολυμπάει.
Το πρόβλημα είναι ότι χιλιάδες άνεργοι νιώθουν πως είναι ανίκανοι,
εσωτερικεύουν το πρόβλημα, το φταίξιμο και πιστεύουν πως είναι δικό
τους, ότι είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κατάστασή τους. Χώρια
που στην πορεία μπορεί να αποκτήσεις όντως πρόβλημα στύσης, με τόσο
άγχος και τα ψυχολογικά κουσούρια που σου αφήνει το θέμα.
Η άλλη όψη του προβλήματος είναι πως και όσοι γαμιούνται στη δουλειά πχ,
θεωρούν πως το πρόβλημα δεν είναι ο (εκ)βιασμός αυτός καθαυτός, δούλεψε
με αυτούς τους όρους ή αλλιώς ψόφα, αλλά η αξιοκρατία: αν παίρνουν καλά
λεφτά, καθώς εκδίδουν την εργατική τους δύναμη στην αγορά εργασίας,
ψάχνοντας τα προς το ζην και τον αγοραίο έρωτα, τόσα δίνω πόσα θες, κι
αν τους ρίχνουν στη μοιρασιά, σε σχέση με άλλους συναδέλφους, αν κάποιοι
άλλοι πληρώνονται, για να μην κάνουν τίποτα, χωρίς να πιάνουν στόχους,
πελάτες, να ικανοποιούν τα βίτσια του αφεντικού, τη στιγμή που εσύ δεν
προλαβαίνεις να κλείσεις πόδι από την πολλή δουλειά.
Το πρόβλημα, σου λέει ο υποψήφιος εργοδότης, προτού σε απορρίψει και
προχωρήσει στο επόμενο θύμα, είναι πως δεν κάθεσαι να το απολαύσεις, για
να περάσεις καλά και να φανεί αυτό στο γύρισμα, είμαστε μια ωραία
ατμόσφαιρα, να είσαι πρόθυμος και να του το δείχνεις σε κάθε ευκαιρία,
με ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο επιτυχίας, και βασικά του μαλάκα, που δεν
αντιδρά ποτέ και για τίποτα, όλα θα παν καλά, δες τη θετική πλευρά των
πραγμάτων.
Ναι μεν έχεις αποφασίσει να εκδοθείς και να πουλήσεις ό,τι πολυτιμότερο
έχεις (την εργατική σου δύναμη, την ικανότητά σου να δημιουργείς αξίες
(που για σένα είναι σημαντικές όταν είναι χρήσης ή ηθικές, ενώ για τον
άλλο μόνο ως ανταλλακτικές), αλλά δε ντύνεσαι πρόστυχα, δε φτιάχνεσαι
πολύ, δεν περιποιείσαι τον εαυτό σου, δε χαμογελάς, δε φτιάχνεις
καφέδες, δε συναινείς στην υποταγή και δε σου αρέσει το πυγοράπισμα,
όπως στον Τσάντλερ.
Άσε που στυλώνεις τα πόδια καμιά φορά αντί να τα ανοίγεις κι αντί να
απεργείς φορώντας πχ κάτι στο πέτο ή ακόμα καλύτερα, μια σέξι ζαρτιέρα,
ασορτί με το πήδημα στη δουλειά. Ή να παίξεις λίγο με BDSM, να σου
φορέσουν ένα κολάρο, μια αλυσίδα (που μόνο αυτή έχεις, οπότε πρόσεχε να
μην τη χάσεις) ή ένα πάμπερ για να τα κάνεις πάνω σου και να μη χάνεις
πολύτιμο χρόνο στην τουαλέτα.
Κατά βάθος είσαι πουριτανός, συντηρητικός, δεν απελευθερώνεσαι μαζί με
την αγορά εργασίας, έχεις ταμπού κι αγκυλώσεις (άδειες, επιδόματα). Άσε
που κάποιες γυναίκες έχουν συνδέσει το σεξ με την τεκνοποίηση,
αραδιάζουν ένα σωρό κουτσούβελα και τρέχα-γύρευε να περιμένει μετά 1,5
χρόνο το αφεντικό μέχρι να μπορεί να τις απολύσει.
Και εσύ μου λες πως ο έρωτας και η δουλειά πρέπει να είναι αυτοσκοπός,
χωρίς καταναγκασμό (ναι αλλά τι πλάκα θα έχει τότε;), να σε γεμίζει (μα
και το πήδημα αυτό δεν κάνει, στην κυριολεξία;), σαν ένα παιχνίδι (μα
και το αφεντικό αυτό λέει).
Let's play master and servant
Κι αντί για πήδημα, ονειρεύεσαι ένα επαναστατικό άλμα, την έφοδο στον ουρανό, σάλτα μάνα και θα γίνει το μεγάλο πήδημα.
Αλλά ξέρεις, δεν μπορεί να γίνει έτσι από μόνο του, αν δεν πάρουμε εμείς
μέτρα για αυτό (όχι σαν του Τσίπρα, που απαγγέλλει Μπρεχτ). Γιατί αν
μείνεις με σταυρωμένα χέρια, θα είμαστε σαν εκείνο το ανέκδοτο με το
γαμπρό που δεν ξέρει τι να κάνει την πρώτη νύχτα του γάμου, ακούει τη
μάνα του που το συμβουλεύει να κάνει ό,τι κι η γυναίκα του και μένει
δίπλα της με ανοιχτά τα πόδια, οπότε τη φέρνει στο αμήν:
άντε να δούμε μήπως περάσει κανείς και μας απαυτώσει..
Και ξέρεις ποιος θα είναι αυτός, ε; Ο εργοδότης. Αλλά μόνο αν είσαι
χαμογελαστός κι υπάκουος, όχι σαν κάτι ξενέρωτους κομμουνιστές...
Η «αντιπυραυλική ασπίδα» του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη
είναι μια παλιά υπόθεση, που εντάσσεται στη λεγόμενη «νέα στρατηγική
2020» της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας με την ηγεσία των ΗΠΑ, που
ουσιαστικά αποτελεί το «νέο δόγμα», το οποίο διαμορφώθηκε αμέσως μετά
την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες και το νέο
αρνητικό συσχετισμό, σε βάρος των λαϊκών κινημάτων. Η τελευταία εξέλιξη
είναι η ανακοίνωση με τον πιο επίσημο τρόπο, προχτές, της έναρξης
λειτουργίας στη βάση Ντεσεβέλου στη Ρουμανία, στην περιοχή του Ολτ, στα
σύνορα με τη Βουλγαρία, ενός τμήματος της «ασπίδας», που θα έχει
πυραύλους τύπου SM-2 και θα περιληφθεί επισήμως στο ΝΑΤΟικό οπλοστάσιο
κατά τη σύνοδο της λυκοσυμμαχίας στη Βαρσοβία τον ερχόμενο Ιούλη.
Εχουν
προηγηθεί η συμφωνία εγκατάστασης δορυφορικού συστήματος ραντάρ του
ΝΑΤΟ στην Τουρκία, που εντάσσονται στην «ασπίδα». Συστοιχίες πυραύλων
έχουν αναπτυχθεί στην Πολωνία, τέσσερα πλοία «Aegis» με αντιπυραυλικές
ικανότητες στη βάση της Ρότα στην Ισπανία, ενώ και στις Βαλτικές χώρες
αναπτύσσονται στρατιωτικές δυνάμεις «ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ». Στην
Ουκρανία, μετά την επέμβαση του 2014, διευρύνεται ο ρόλος της
λυκοσυμμαχίας και πυκνώνουν οι συζητήσεις για ένταξή της σ' αυτήν. Είναι
φανερό ότι το ΝΑΤΟ διευρύνεται και πλησιάζει όλο και περισσότερο προς
τα σύνορα της Ρωσίας. Δεν πρέπει να μας διαφύγει επίσης ότι και η
συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας την «παράδοση» των προηγούμενων
αστικών κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, έχει δηλώσει τη διαθεσιμότητά της να
συμμετάσχει στην αμερικανοΝΑΤΟική «ασπίδα».
Αρα, η τελευταία
εξέλιξη με τους πυραύλους στη Ρουμανία, που προκάλεσε την άμεση
αντίδραση της Ρωσίας λέγοντας ότι θα πάρει όλα τα απαραίτητα αντίμετρα
και ότι ήδη αναπτύσσει τα δικά της πυραυλικά συστήματα, είναι μέρος του
διευρυνόμενου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Αξίζει έτσι τον κόπο να
παρακολουθήσουμε σε αδρές γραμμές την εξέλιξη αυτού του σχεδιασμού του
στρατιωτικού βραχίονα του κεφαλαίου, που είναι το ΝΑΤΟ.
***
Το
ΝΑΤΟ όλα τα χρόνια μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην Ανατολική
Ευρώπη συστηματικά προώθησε στην ένταξη σε αυτό νέων καπιταλιστικών
κρατών που δημιουργήθηκαν (όπως Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία,
Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία,
Αλβανία, Κροατία). Παρά τη συνεργασία αρχικά με την καπιταλιστική Ρωσία
στον λεγόμενο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» (δημιουργήθηκε το 1994 και
σε αυτόν συμμετέχουν και άλλα 22 κράτη, Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της
πρώην ΕΣΣΔ και της πρώην Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας), επιδίωξη του
ΝΑΤΟ ήταν πάντα να περιορίσει τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας διεθνώς. Η
περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Ουκρανία, οι διενέξεις στον
Καύκασο, η ενίσχυση των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών δυνάμεων στις Βαλτικές
χώρες είναι οι πιο χαρακτηριστικές ενδείξεις - για να μιλήσουμε μόνο για
το χώρο της πρώην ΕΣΣΔ - της βασικής αυτής επιδίωξης. Σε ό,τι αφορά την
«ασπίδα», ειδικά μετά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα, το Νοέμβρη του
2010, εντάθηκαν οι προσπάθειες για τη δημιουργία της «ασπίδας» στην
Ευρώπη ως, υποτίθεται, αμυντικού μέτρου για να αντιμετωπιστούν «νέες
παγκόσμιες απειλές», όπως η «τρομοκρατία», ο «εξτρεμισμός», η «διάδοση
των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων» (εδώ προβαλλόταν τα περασμένα
χρόνια πολύ έντονα η «απειλή του Ιράν», πριν από την επίτευξη του
συμβιβασμού, ή προβάλλεται η «απειλή της ΛΔ Κορέας»). Στην
πραγματικότητα, τα σχέδια αυτά ήταν και είναι μέρος της νέας
ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, που εκφράζει την επιδίωξη της
πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στον διεθνή ανταγωνισμό με άλλες ισχυρές
δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα, άλλες χώρες και εκτός Ευρασίας. Το
ζήτημα της δυνατότητας για το «πρώτο πυρηνικό πλήγμα» εξακολουθεί να
υπάρχει και είναι βέβαιο ότι τροφοδοτεί νέα, επικίνδυνη για τους λαούς,
κούρσα εξοπλισμών.
***
Ολες αυτές οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι το «νέο ΝΑΤΟ» είναι νέος θανάσιμος κίνδυνος για τους λαούς,
που για τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών για νέες αγορές, πηγές
Ενέργειας, δρόμους μεταφοράς της και σφαίρες επιρροής θα συνεχίσουν να
ματώνουν, όπως δείχνουν τα παραδείγματα της Ουκρανίας, της Μέσης
Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής. Ευθύνη γι' αυτήν την κατάσταση έχει και
σημερινή αστική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που συμμετέχει ενεργά,
προσδοκώντας οφέλη για το ντόπιο κεφάλαιο, σε όλους τους ΝΑΤΟικούς
σχεδιασμούς. Το ΝΑΤΟ ήταν και θα παραμείνει ο σφαγέας των λαών, το
φονικό χέρι των καπιταλιστών. Γι' αυτό είναι επίκαιρη και αναγκαία η
θέση του ΚΚΕ, που καλεί το λαό να παλέψει για την απεμπλοκή της χώρας
από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, την επιστροφή των σωμάτων των Ενόπλων
Δυνάμεων, που βρίσκονται στις ιμπεριαλιστικές αποστολές, καθώς και την
αποδέσμευση της χώρας μας από το ΝΑΤΟ, όπως και κάθε χώρας, από αυτή και
κάθε ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Αντιιμπεριαλιστική πάλη σημαίνει πάλη
για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για εργατική - λαϊκή
εξουσία.
Η
κυβέρνηση, με την προπαγάνδα που αναπτύσσει το τελευταίο διάστημα και
κυρίως μετά το Γιούρογκρουπ της περασμένης Δευτέρας, δεν κοιτάζει μόνο
να «ευλογήσει τα γένια της» για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρει
στο κεφάλαιο, αλλά προσπαθεί ταυτόχρονα να ενισχύσει το δίπολο με τη ΝΔ,
δίνοντάς της διέξοδο από το αντιπολιτευτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει.
Για
παράδειγμα, η προχτεσινή δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου έλεγε: «Η
ΝΔ οικοδόμησε τη στρατηγική της στην αποτυχία της ολοκλήρωσης της
αξιολόγησης. Προδίκασαν πρόσθετα μέτρα, φαντασιώθηκαν νέα μνημόνια,
επένδυσαν στην καταστροφή. Τώρα που διαψεύστηκαν από την πραγματικότητα,
τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».
Βέβαια, η ΝΔ ποτέ δεν
είπε ότι θέλει να αποτύχει η «αξιολόγηση». Αντίθετα, κινδυνολογούσε ότι η
κυβέρνηση καθυστερεί και ότι αυτό υπονομεύει την ανάπτυξη.
Για
παράδειγμα, μιλώντας τις προάλλες στην ΕΡΤ, ο Κυρ. Μητσοτάκης έλεγε ότι
«το τίμημα της ανικανότητας της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου το πληρώνει
ο Ελληνας πολίτης, είναι το τίμημα της καθυστέρησης και της ύφεσης».
Το
βασικότερο πρόβλημα της ΝΔ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί μέτρα ίδιας κοπής
με αυτά που θα έπαιρνε η ίδια και αυτό τη δυσκολεύει στην
αντιπολίτευση. Οι διαχωριστικές γραμμές που προσπαθούν να στήσουν είναι
τόσο δυσδιάκριτες όσο ένας ψύλλος στα άχυρα...
Το γεγονός,
μάλιστα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει κυριολεκτικά την «μπουκιά από το στόμα»
της ΝΔ με τα μέτρα που προωθεί, αποτυπώνεται στην αγωνιώδη προσπάθεια
της ΝΔ να βρει πεδίο αντιπολίτευσης.
Η δυσκολία αυτή είναι εμφανής
όταν στα στελέχη της μπαίνει το ερώτημα: «Κι εσείς τι θα κάνατε αν
ήσασταν κυβέρνηση»; Στις απαντήσεις που δίνονται, οι «αποχρώσεις» σε
σχέση με τη διαχείριση που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, γίνονται ολοένα και πιο
δυσδιάκριτες.
Για παράδειγμα, ένα από τα σημεία που ασκεί κριτική η
ΝΔ, είναι το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων, στο οποίο συμφώνησε ο
ΣΥΡΙΖΑ. Οπως σχολίαζε ο Γ. Κουμουτσάκος, «τα πρωτογενή πλεονάσματα αυτής
της έκτασης, για τόσα πολλά χρόνια, δεν είναι επιτεύξιμα. Μπορούμε,
ενδεχομένως, να πετύχουμε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για λίγο χρόνο,
αλλά να δεσμευτούμε για τα επόμενα 15 χρόνια για πρωτογενή πλεονάσματα
της τάξης του 3,5% θεωρούμε ότι δεν είναι εφικτό».
Δηλαδή, δεν
διαφωνούν με τα αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα, στα οποία άλλωστε και οι
ίδιοι είχαν συμφωνήσει ως κυβέρνηση, ούτε για το ύψος τους, σε ό,τι
αφορά τους μεσοπρόθεσμους στόχους, αλλά για τη διατήρησή τους σε υψηλά
επίπεδα σαν ποσοστό του ΑΕΠ για τα επόμενα 15 και 30 χρόνια!
Κατά
τ' άλλα, η ΝΔ χρεώνει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι με την πολιτική του δεν
διαμορφώνει κλίμα «φιλικό» για τις επενδύσεις και ότι η ίδια μπορεί να
τα καταφέρει καλύτερα στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, στον οποίο
βέβαια ταυτίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και με όλα τα άλλα αστικά κόμματα της
αντιπολίτευσης.
Ο τσακωμός τους είναι για τα μάτια του κεφαλαίου.
Ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ικανότερος να υπηρετήσει
το στρατηγικό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και ταυτόχρονα
νοιάζονται να παραμένει ο λαός εγκλωβισμένος στη λογική της κυβερνητικής
εναλλαγής, ως διέξοδο τάχα από τα οξυμένα προβλήματα.
Κι όσοι
σήμερα αναρωτιούνται τι διαφορετικό θα γινόταν αν ήταν η ΝΔ κυβέρνηση,
δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στο πρόσφατο παρελθόν και να σκεφτούν τι
έγινε όταν αναδείχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, προβάλλοντας μάλιστα τότε ένα
ευδιάκριτα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης σε σχέση με τις προηγούμενες
κυβερνήσεις...
Τραυματισμοί, ακρωτηριασμοί και απαγόρευση χρήσης τουαλέτας ...αλλιώς απόλυση
Σε ένα από τα «κολαστήρια» για τους εργάτες
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Αληθινά
κολαστήρια είναι για δεκάδες χιλιάδες εργάτες στις ΗΠΑ τα εργοτάξια
στις αλυσίδες τεράστιων πτηνοτροφείων και μονάδων επεξεργασίας
πτηνοτροφικών προϊόντων, καθώς οι καπιταλιστές παραβιάζουν συστηματικά
θεμελιώδη ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα και κάθε έννοια
στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Οπως καταγγέλλει έκθεση του αμερικανικού
παραρτήματος της βρετανικής ΜΚΟ Oxfam America, κάθε χρόνο στα μονοπώλια επεξεργασίας πτηνοτροφικών προϊόντων, χιλιάδες
εργάτες και εργάτριες υφίστανται σοβαρούς ακρωτηριασμούς και άλλα
εργατικά ατυχήματα, σοβαρές ασθένειες ή επιπλοκές στην υγεία τους, καθώς στερούνται ακόμη και το δικαίωμα να κάνουν τη φυσική τους ανάγκη και να πάνε τουαλέτα όποτε το χρειάζονται, προκειμένου να μην διακόψουν ή καθυστερήσουν τη γραμμή παραγωγής!
Αρκετοί από αυτούς αναγκάζονται να φορούν πάνες ενηλίκων για να μη
δεχτούν την αυστηρή επίπληξη του επόπτη εργασίας ή ακόμη και μείωση του
ωρομισθίου τους ή απόλυση.
Αν και οι εκπρόσωποι αρκετών μονοπωλίων
αρνήθηκαν τις παραπάνω κατηγορίες, εντούτοις ενώσεις και συνδικάτα
εργατών στις βιομηχανίες επεξεργασίας πτηνοτροφικών προϊόντων στις ΗΠΑ
καταγγέλλουν πως ακόμη και τραυματισμένοι συνάδελφοί τους αναγκάζονται
να επιστρέψουν στη γραμμή παραγωγής, με αποτέλεσμα οι τραυματισμοί να
εξελιχθούν σε μακρόχρονα προβλήματα υγείας.
Χαρακτηριστικά, η
έρευνα της Oxfam America σε εργοστάσιο πουλερικών της Αλαμπάμα
διαπίστωσε ότι το 72% των εργαζομένων είχε υποστεί τραυματισμό στη
δουλειά, το 77% υπέφεραν από σωρευτικές διαταραχές στα χέρια και το 86%
ανέφερε πόνο, πρήξιμο και ενίοτε πλήρη ακινησία του καρπού.
Ο
εφιάλτης εκτυλίσσεται καθημερινά σε πολλά μονοπώλια πτηνοτροφικών
προϊόντων και στην έκθεση γίνεται αναφορά και στις τέσσερις μεγαλύτερες
εταιρείες «Τάισον Φουντς», «Πίλγκριμς Πράιντ», «Σάντερσον Φαρμς» και «Περντού Φαρμς», που ελέγχουν το 60% του κλάδου στις ΗΠΑ, τροφοδοτώντας με προϊόντα πάνω από 30 εταιρείες και αποκομίζοντας κέρδη περίπου 33 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Το 2014, μάλιστα, υπολογίζεται ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της κερδοφορίας
επιχειρήσεων του κλάδου έφτανε το 4%, δίχως βεβαίως οι εργαζόμενοι να
έχουν κανένα όφελος, ούτε στο μισθό ούτε καμία βελτίωση των άθλιων
συνθηκών δουλειάς.
