20 Αυγ 2015

Εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη

 Εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη

Εκλογές προανήγγειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο μηνυμά του προς τους έλληνες πολίτες με πιθανότερη ημερομηνία προσφυγής στις κάλπες την 20ή Σεπτεμβρίου. Η ημερομηνία θα ανακοινωθεί, πιθανότατα, κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αυτή την ώρα.

Η επιλογή είναι μόνο μια:

Τότε που ο κ. Τσίπρας αγόρευε περί της "αυτογελοιοποίησης"

Τότε που ο κ. Τσίπρας αγόρευε περί της "αυτογελοιοποίησης"


Το βίντεο που ακολουθεί δεν είναι από συνομιλία του κ.Τσίπρα με το είδωλο μπροστά στον καθρέφτη του. Είναι απόσπασμα από ομιλία του στη Λαμία. Ήταν 29 Νοεμβρίου 2014. Μόλις δυο μήνες, δηλαδή, πριν από τις εκλογές του Γενάρη. Μόλις δέκα μήνες πριν από την επιβολή και υπερψήφιση του «Μνημονίου Τσίπρα».

Σας παρακαλούμε να δώσετε προσοχή ειδικά στο πρώτο 1,5 λεπτό του βίντεο. Ειδικότερα, δε, στο σημείο που ο πρωθυπουργός συμπυκνώνει – ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης - το συλλογισμό του κάνοντας λόγο για την «αυτογελοιοποίηση» όσων το παίζουν «αντιμνημονιακοί» και χρησιμοποιούν κάθε λογής τερτίπια για να επιβάλλουν, τελικά, Μνημόνια.



 Όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης – θεατής, ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Τσίπρας περιέγραφε τις μεθοδεύσεις των μνημονιακών αντιπάλων του, τότε, και συνεταίρων του, σήμερα, είναι μαγικός!

Η ρητορική δεινότητα με την οποία απογυμνώνει και αποδομεί τις πρακτικές τους, το ψέμα τους, τη σκηνοθεσία τους, την υποκρισία τους, είναι απαράμιλλη!

Οσκαρική ερμηνεία την αποκαλεί ο κ. Δ. Βουζουναράς, από την προσωπική σελίδα του οποίου δανειστήκαμε αποσπάσματα του βίντεο.

Δείτε και ξαναδείτε, λοιπόν, πως ο Τσίπρας (ο Τσίπρας της αντιπολίτευσης) καταγράφει - βήμα προς βήμα – τα κολπάκια, το «θέατρο», τους εκβιασμούς της μνημονιακής προπαγάνδας.   

Δείτε με τι κινηματογραφική πιστότητα παρουσιάζει την αλληλουχία των γεγονότων.

Δείτε τον να αναλύει την τεχνική των δημαγωγών να περνούν από την δραματοποιημένη κωμωδία στην μνημονιακή τραγωδία.

Τώρα πια μπορούμε να το πούμε: Ο κ.Τσίπρας μιλούσε σαν προφήτης!  

Ακούστε τον! Μιλά για τους προηγούμενους απ’ αυτόν, αλλά είναι σαν να μας εξιστορεί – χαρτί και καλαμάρι - όλα όσα ζήσαμε επί των ημερών του!

Ο κ. Τσίπρας τα είχε πει όλα με το «νι» και με το «σίγμα»! Λες και απήγγειλε το σενάριο του μέλλοντος: Μιλούσε για τους άλλους και σήμερα είναι σαν να ακούμε να μας διηγείται - από πρώτο χέρι - τα πεπραγμένα της δικής του «περήφανης διαπραγμάτευσης», του δικού του ιταμού Μνημονίου, της δικής του άθλιας προπαγάνδας.

Όπως και να’ χει, η αλήθεια να λέγεται: Ο Τσίπρας της αντιπολίτευσης είναι, πραγματικά, ασυναγώνιστος. Δεν θα βρείτε καλύτερο από τον Τσίπρα της αντιπολίτευσης για να σας περιγράψει τις πρακτικές, τις μεθοδεύσεις, την προπαγάνδα του Τσίπρα της κυβέρνησης!

Κανένας μέχρι τώρα δεν έχει καταγράψει με τόση παραστατικότητα, με τόση αμεσότητα, με τέτοια χειρουργική ακρίβεια τα όσα ζήσαμε στην Ελλάδα στους 7 μήνες διακυβέρνησης Τσίπρα.  

Κανένας. Μόνο ο Τσίπρας (της αντιπολίτευσης) το κατάφερε. Λες και το ‘ξερε!

 Νίκος Μπογιόπουλος: 


ΕΠΙΜΟΝΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

 ΕΠΙΜΟΝΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ





Δεν είναι ότι μας ξεπερνούν τα γεγονότα όσο τα είδος των αναλύσεων και σχολιασμών γι’ αυτά, που επιδιώκουν, λειτουργώντας πια σαν άλλοθι μιας απραξίας που μας εξουδετερώνει, την καθήλωσή μας σε λεπτομέρειες χωρίς νόημα, σε πρόσωπα χωρίς σημασία, σε διαδικασίες χωρίς αποτέλεσμα.   Δημοψήφισμα, έλεγχοι κεφαλαίου, τρίτο μνημόνιο, διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ, ιδιωτικοποιήσεις, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Μέρκελ, Τσίπρας κλπ. υπαινιγμοί υπουργών, ψηφοφορίες, εκλογές  κλπ. όλα γεγονότα που δείχνουν μια κινητικότητα της πολιτικοοικονομικής σκηνής, η οποία όμως εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια παραμένει στην πραγματικότητα ίδια. Η ουσία είναι πως  η επίθεση του κεφαλαίου είναι βίαιη και  απροκάλυπτη  ανεξάρτητα από τις μορφές που παίρνει. Πέντε χρόνια έχει κανείς την εντύπωση ότι αποδέχονται μοιρολατρικά την επίθεση  αυτοί που την υφίστανται,  σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς, έτσι ανυπόμονοι που έχουμε γίνει, μήπως και πραγματικά δεν υπάρχει διέξοδος. Και ακριβώς αυτή η αντίληψη που διαπερνά μεγάλα στρώματα του πληθυσμού είναι που δείχνει την νίκη, προς το παρόν, του κεφαλαίου.
               Πώς είναι δυνατόν να ξεπεραστεί η κυρίαρχη αντίληψη που διαποτίζει μεγάλα στρώματα των υποτελών τάξεων και τις στερεί την αυτογνωσία τους; Πώς έγινε και ζητήματα που έμοιαζαν λυμένα, όπως υποκειμενικότητα, ατομική ζωή και κοινωνία να κυριαρχούν σε ανθρώπους που δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε τους βασικούς υλικούς όρους επιβίωσης; Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η ανεργία, η φτώχεια κλπ. είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα ατομικής ευθύνης, όπως εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε εκείνα τα χρόνια της υπόσχεσης για ευμάρεια, όταν ήταν διάχυτη η αντίληψη πως τα ταξικά όρια συγχέονταν από την σχετική ρευστότητα των κοινωνικών βαθμίδων και την ατομική προσδοκία ανταγωνιστικής ανόδου; Η  κυρίαρχη σκέψη οικοδομείται πάνω σε ένα μεταμφιεσμένο ιδεαλισμό με κυρίαρχο τον ατομικό άνθρωπο δοξασμένο μέσα στα αδιέξοδά του, τις υπαρξιακές ανησυχίες του και την προσωπική του ευθύνη ανασταίνοντας δήθεν τον ζωντανό άνθρωπο πέρα από τους υλικούς όρους που τον καθορίζουν. Ανυψώθηκε η  αντίφαση ανάμεσα στο άτομο, μέσα στην απελπισμένη αστική μοναξιά του, και στην κοινωνία σε φυσικό δεδομένο αναλλοίωτο που χρειάζεται μόνο συνδρομή ειδικών για να ξεπεραστεί και όχι αλλαγή της κοινωνίας. Και μετατέθηκε το πρόβλημα  στην ατομικότητα που απολυτοποιήθηκε για να καταδικαστεί κάθε συλλογική δράση. Κι εμείς εξαπατημένοι, με έλλειψη ταξικής αυτογνωσίας, αλλοτριωμένοι αδυνατούσαμε κι ακόμα αδυνατούμε να δούμε σε όλα αυτά τις αντανακλάσεις και προβολές ενός αποξενωμένου κόσμου σε ταξική διάρθρωση.
               Κι ενώ το κεφάλαιο με σιδερένια πυγμή, οργανωμένα και συστηματικά καταστρέφει τις ίδιες τις ζωές μας εμείς ψελλίζουμε τα λόγια που μας έμαθαν, για ελεύθερα όντα που αυτόνομα και  δημιουργικά, ατομικά ο καθένας, θα αντιδρούν   στα χτυπήματά του, χωρίς να καταπιεστεί ο ατομισμός μας και να χαθεί η ελευθερία μας. Τόσο χαθήκαμε στις συγκεκριμένες  σχέσεις  προσώπων, στην προβολή των  ιδιαιτεροτήτων τους, τον εμπλουτισμό της εσωτερικής τους ζωής, που εξαφανίστηκαν παραγωγικές δυνάμεις, ταξικές σχέσεις, υλικές συνθήκες κλπ.
               Καραβιές προσφύγων, χιλιάδες άνεργοι, αμέτρητοι φτωχοί κι εμείς κονιορτοποιούμε τη βασική αιτία που τους δημιουργεί σε αμέτρητες ατομικές περιπτώσεις (π.χ οι χαμένοι αδελφοί πρόσφυγες που ξαναβρέθηκαν), αναζητώντας, με κυρίαρχο το συναίσθημα,  τη νοηματική πολλαπλότητα  των γεγονότων στο ατομικό επίπεδο, για να μη χαθεί το συγκεκριμένο, πέρα από ιμπεριαλισμούς, ταξικές σχέσεις, καπιταλιστική παραγωγή. Κι ενώ η κυρίαρχη σκέψη  μοιάζει να  επιμένει στο συγκεκριμένο, στην πραγματικότητα οδηγεί στο  υπερβατικό και την αφαίρεση, όταν θεωρεί  μια πραγματικότητα ανεξάρτητα από την ολότητα στη οποία εντάσσεται και όταν όλα τα γεγονότα αποκομμένα και αποσπασματικά ακροθιγώς εξετάζονται σε σχέση με το ίδιο το πολιτικοκοινωνικό σύστημα -τόσο όσο για να το δικαιώσουν.
Και όλη αυτή η διάχυτη αντίληψη, που εκφράζει την κυρίαρχη τάξη,  κατάφερε την καθολική της ενσωμάτωση στη δική μας σκέψη ώστε ο κομμουνιστικός λόγος, ξεκάθαρος και στοχευμένος στα συμφέροντα της εργατικής τάξης  να θεωρείται αρτηριοσκληρωμένος, αφηρημένος, ξύλινος και δογματικός  γιατί, λέει,  παραμερίζονται ιδιομορφίες, ελεύθερες σκέψεις αποκλείονται, απολυτοποιούνται αρχές, περιθωριοποιούνται οι ετερότητες, καταδικάζεται η ατομικότητα που καταστρέφεται με την πειθαρχία στη συλλογικότητα και την οργάνωση. Μόνο που κι έτσι, μένει η απορία, για ποια ατομικότητα μιλάμε όταν οι συνθήκες εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης την έχουν σακατέψει σωματικά αλλά και πνευματικά;

Το πλοίο των ηλιθίων

 Το πλοίο των ηλιθίων





Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.
Έστρεψαν το πλοίο βόρεια και προχώρησαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνους ογκόπαγους. Συνέχισαν να πηγαίνουν βόρεια σε όλο και περισσότερο επικίνδυνα νερά με μόνο σκοπό να δώσουν στους εαυτούς τους ευκαιρίες να πραγματοποιήσουν ακόμα περισσότερα λαμπρά κατορθώματα στην ναυσιπλοΐα.
Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα γίνονταν όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι. Άρχισαν καυγάδες μεταξύ τους και παράπονα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.
«Τρέμω από το κρύο», είπε ένας ρωμαλέος ναυτικός. «Αυτό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω βρεθεί. Το κατάστρωμα είναι γλιστερό από τον πάγο. Όταν είμαι στο παρατηρητήριο ο αέρας περνά το πανωφόρι μου σαν μαχαίρι. Κάθε φορά που δένω το πανί της πλώρης τα δάχτυλά μου πάνε να παγώσουν. Και γι’ όλα αυτά παίρνω μόνο πέντε πενιχρά σελίνια το μήνα».
«Νομίζεις ότι εσύ μόνον την έχεις άσχημα;», είπε μια γυναίκα επιβάτης. «Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το κρύο. Οι κυρίες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν όσες κουβέρτες παίρνουν οι άντρες. Αυτό δεν είναι δίκαιο».
Ένας μεξικανός ναύτης παρεμβαίνει στην συζήτηση. «Εγώ παίρνω μόνο τον μισό μισθό από ότι παίρνουν οι άγγλοι ναύτες. Χρειαζόμαστε αρκετή ποσότητα φαγητού για να είμαστε ζεστοί σε αυτό το κλίμα και δεν παίρνω το μερίδιό μου. Οι Άγγλοι παίρνουν περισσότερο. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι αξιωματικοί μου δίνουν διαταγές στα αγγλικά αντί στα ισπανικά».
«Εγώ έχω περισσότερους λόγους να διαμαρτύρομαι από οποιονδήποτε άλλο», είπε ένας Ινδιάνος ναύτης. «Αν τα χλωμά πρόσωπα δεν μου είχαν κλέψει την προγονική μου γη, δε θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο μέσα στα παγόβουνα και τους αρκτικούς ανέμους. Θα ήμουν σε ένα κανό και θα κωπηλατούσα σε μια ωραία γαλήνια λίμνη. Μου αξίζει αποζημίωση. Τουλάχιστον ο καπετάνιος πρέπει να με αφήσει να παίζω ζάρια για να βγάζω μερικά λεφτά».
Ο λοστρόμος τότε φώναξε: «Χτες ο πρώτος αξιωματικός με αποκάλεσε «πούστη» μόνο και μόνο επειδή παίρνω πίπες. Έχω το δικαίωμα να παίρνω πίπες χωρίς να μου αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς».
«Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που έχουν κακή μεταχείριση σ’ αυτό το πλοίο…», παρενέβη μια φιλόζωη από τους επιβάτες, με φωνή τρεμάμενη από αγανάκτηση, «…γιατί την τελευταία εβδομάδα είδα τον δεύτερο αξιωματικό να κλοτσά τον σκύλο του πλοίου δύο φορές».
Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής κολεγίου. Σηκώνει τα χέρια και κραυγάζει: «Ρατσισμός, σεξισμός, ειδισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης!Είναι διακρίσειςΠρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: ίσους μισθούς για τους μεξικανούς ναύτες, υψηλότερους μισθούς για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον Ινδιάνο, ίσο αριθμό κουβερτών για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα το να παίρνει πίπες κανείς και όχι άλλες κλωτσιές στον σκύλο».
«ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζουν οι επιβάτες. «ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζει και το πλήρωμα. «Είναι διακρίσεις πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας».
Ο μικρός καμαρότος καθάρισε το λαιμό του :
«Χμ. Χμ. Όλοι έχετε καλούς λόγους για να παραπονιέστε. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να γυρίσουμε αυτό το πλοίο προς τα πίσω και να πάμε νότια. Γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια σίγουρα θα ναυαγήσουμε αργά ή γρήγορα και τότε οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας και το δικαίωμα να παίρνεται πίπες δε θα προσφέρουν τίποτα γιατί θα έχουμε πνιγεί όλοι».
Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία γιατί ήταν ένας μικρός καμαρότος.

Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί από την βάση τους στο πρυμναίο κατάστρωμα, έβλεπαν και άκουγαν. Τώρα αυτοί χαμογελούν και κλείνουν το μάτι ο ένας στον άλλο. Με ένα νεύμα του καπετάνιου ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε από το πρυμναίο κατάστρωμα, σουλατσάρισε μέχρι εκεί που είχαν συγκεντρωθεί οι επιβάτες και το πλήρωμα και σπρώχνοντας με τον ώμο του μπήκε ανάμεσά τους. Πήρε μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του και μίλησε έτσι: «Εμείς οι αξιωματικοί πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποια πραγματικά ασυγχώρητα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το πλοίο. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα μέχρι που ακούσαμε τα παράπονά σας. Εμείς είμαστε άντρες με καλή θέληση και θέλουμε να είμαστε σωστοί μαζί σας. Αλλά όμως ο καπετάνιος είναι σχετικά συντηρητικός και επιβάλει τους δικές του θέσεις, Μάλλον χρειάζεται ένα μικρό σκούντημα πριν κάνει οποιαδήποτε απτή αλλαγή. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν διαμαρτύρεστε έντονα –αλλά πάντα ειρηνικά και χωρίς να παραβιάζετε τους κανόνες του πλοίου– θα ταρακουνήσετε τον καπετάνιο που αδρανεί και θα τον αναγκάσετε να καταπιαστεί με τα προβλήματα για τα οποία τόσο δίκαια διαμαρτύρεστε».
Αφού είπε αυτά ο τρίτος αξιωματικός γύρισε πίσω στο πρυμναίο κατάστρωμα. Καθώς πήγαινε, το πλήρωμα και οι επιβάτες του φώναζαν: «Μετριοπαθή! Ρεφορμιστή! Ψευτοπροοδευτικέ! Τσιράκι του καπετάνιου
Όμως, παρ’ όλα αυτά, έκαναν όπως αυτός τους είπε. Μαζεύτηκαν μπροστά από το πρυμναίο κατάστρωμα φωνάζοντας βρισιές προς τους αξιωματικούς και ζητώντας τα δικαιώματά τους. «Θέλω υψηλότερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας», φώναξε ο ρωμαλέος θαλασσοπόρος. «Ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες», φώναξε η γυναίκα επιβάτης. «Θέλω να λαμβάνω τις διαταγές μου στα ισπανικά», κραύγασε ο μεξικάνος ναύτης. «Θέλω το δικαίωμα να παίζω ζάρια», φώναξε ο ινδιάνος ναύτης. «Δεν θέλω να με λένε πούστη», φώναξε ο λοστρόμος. «Όχι άλλες κλοτσιές στον σκύλο», φώναξε η φιλόζωη. «Επανάσταση τώρα», φώναξε ο καθηγητής.

Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί μαζεύονται και συσκέπτονται για μερικά λεπτά, κλείνοντας το μάτι ο ένας στον άλλο, γνέφοντας καταφατικά και γελώντας. Τότε ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και με μια σπουδαία προσποίηση καλοσύνης, ανακοίνωσε ότι:
– Ο μισθός του ρωμαλέου ναυτικού θα ανέβει στα έξι σελίνια το μήνα.
– Ο μισθός του μεξικανού ναυτικού θα ανέλθει στα δύο τρίτα του μισθού των άγγλων.
– Η διαταγή για δέσιμο του πανιού της πλώρης θα δίνεται στα ισπανικά.
– Οι γυναίκες επιβάτες θα πάρουν άλλη μια κουβέρτα.
– Ο ινδιάνος ναύτης θα έχει το δικαίωμα να στήνει ένα παιχνίδι ζάρια τα σαββατόβραδα.
– Ο λοστρόμος δε θα αποκαλείται πούστης όσο κρατά την πεολειχία αυστηρά ιδιωτική.
– Και το σκυλί δεν θα τρώει κλωτσιές εκτός αν κάνει κάποια αταξία, όπως το να κλέψει φαγητό από το μαγειρείο.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα γιόρτασαν αυτές τις παραχωρήσεις σαν μεγάλη νίκη, αλλά το επόμενο πρωί αισθάνονταν πάλι δυσαρεστημένοι.
«Έξι σελίνια το μήνα είναι πενταροδεκάρες και ακόμα παγώνουν τα δάκτυλά μου όταν δένω το πανί της πλώρης», γκρίνιαξε ο ρωμαλέος ναυτικός.
«Ακόμα δεν παίρνω τον ίδιο μισθό με τους άγγλους ή αρκετά τρόφιμα γι’ αυτό το κλίμα», είπε ο μεξικανός ναύτης.
«Εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε ακόμα αρκετές κουβέρτες, που να μας κρατάν ζεστές», είπε η γυναίκα επιβάτης. Οι υπόλοιποι εξέφρασαν παρόμοια παράπονα και ο καθηγητής τους παρότρυνε.
Όταν τελείωσαν, ο μικρός καμαρότος μίλησε αυτή τη φορά αρκετά δυνατά ώστε οι υπόλοιποι να μην μπορούν εύκολα να τον αγνοήσουν: «Είναι πραγματικά τρομερό που το σκυλί τρώει κλωτσιές επειδή κλέβει ένα κομμάτι ψωμί από το μαγειρείο, και ότι η γυναίκες δεν έχουν ίσο αριθμό κουβερτών και ότι παγώνουν τα δάχτυλα του ναύτη και δεν βλέπω τον λόγο ο λοστρόμος να μη παίρνει πίπες αν το θέλει. Αλλά κοιτάτε πόσο χοντρά έχουν γίνει τα παγόβουνα και πόσο ο άνεμος φυσάει όλο και πιο άγρια.Πρέπει να γυρίσουμε το πλοίο προς τον νότο γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια θα ναυαγήσουμε και θα πνιγούμε».
«Ω!, ναι», είπε ο λοστρόμος. «Είναι τόσο απαίσιο να συνεχίζουμε να πηγαίνουμε βόρεια, αλλά γιατί πρέπει εγώ να παίρνω πίπες κρυφά; Γιατί πρέπει να αποκαλούμαι πούστης; Δεν είμαι εγώ καλός όπως οι άλλοι
«Το να πλέουμε βόρεια είναι τρομερό», είπε η γυναίκα επιβάτης. «Αλλά δεν βλέπεις; Γι’ αυτό ακριβώς οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερες κουβέρτες για να μένουν ζεστές. Απαιτώ ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες τώρα».
«Είναι αλήθεια», είπε ο καθηγητής, «ότι το να πλέουμε προς τα βόρεια επιφέρει μεγάλες κακουχίες σε όλους μας. Αλλά το να αλλάξουμε πορεία προς το νότο είναι ουτοπικό. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω το ρολόι. Πρέπει να βρούμε έναν ώριμο τρόπο για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση».
«Κοιτάτε» είπε ο μικρός καμαρότος. «Αν αφήσουμε αυτούς τους τέσσερις παράφρονες στο κατάστρωμα την πρύμνης να έχουν τη δική τους πορεία θα πνιγούμε όλοι. Αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να απομακρύνουμε το πλοίο από τον κίνδυνο, τότε μπορούμε να ανησυχούμε για τις εργατικές συνθήκες, της κουβέρτες για τις γυναίκες, και το δικαίωμα στην πεολειξία. Αλλά πρώτα πρέπει να στρίψουμε προς τα πίσω το σκάφος. Αν κάποιοι από εμάς μαζευτούν, φτιάξουν ένα σχέδιο και δείξουν λίγο θάρρος, μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζονται πολλοί από εμάς, έξι με οχτώ φτάνουν. Μπορούμε να καταλάβουμε την πρύμνη, να πετάξουμε αυτούς τους τρελούς έξω από το πλοίο, και να πάμε προς το νότο».

Ο καθηγητής σήκωσε τη μύτη του και είπε αυστηρά: «Δεν πιστεύω στην βία. Είναι ανήθικο».
«Είναι αήθης η χρήση βίας πάντα», είπε ο λοστρόμος.
«Με τρομάζει η βία», είπε η γυναίκα επιβάτης.
Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί έβλεπαν και άκουγαν όλη αυτή την ώρα. Με ένα σήμα από τον καπετάνιο ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε κάτω στο κυρίως κατάστρωμα. Μπήκε ανάμεσα στους επιβάτες και στο πλήρωμα, λέγοντάς τους ότι ακόμα υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πλοίο.
«Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο», είπε. «Αλλά, απομένουν ακόμα πολλά για να γίνουν. Οι συνθήκες εργασίας για τον ναύτη είναι ακόμα σκληρές, ο μεξικάνος δεν παίρνει ακόμα τα ίδια λεφτά με τον άγγλο, οι γυναίκες δεν έχουν ακόμα τις ίδιες κουβέρτες με τους άντρες, το παιχνίδι με ζάρια του ινδιάνου τα σαββατόβραδα είναι πενιχρή αποζημίωση για την χαμένη γη του, είναι άδικο για τον λοστρόμο να παίρνει πίπες στα κρυφά και ο σκύλος ακόμα να τρώει κλωτσιές πότε -πότε. Νομίζω ότι ο καπετάνιος χρειάζεται ακόμα ένα σκούντημα. Θα βοηθούσε αν όλοι εσείς πραγματοποιούσατε ακόμα μια διαμαρτυρία εφ’ όσον αυτή παραμένει μη βίαιη».
Καθώς ο τρίτος αξιωματικός πήγαινε πίσω στην πρύμνη, οι επιβάτες και το πλήρωμα του πλοίου τον έβριζαν αλλά μολαταύτα έκαναν αυτό που τους είπε και μαζεύτηκαν μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα για ακόμα μια διαμαρτυρία. Φώναζαν με στόμφο και ενθουσιασμό κραδαίνοντας τη γροθιά τους και ακόμα πέταξαν ένα κλούβιο αυγό στον καπετάνιο (ο οποίος το απέφυγε με έναν επιδέξιο ελιγμό).
Αφού άκουσαν τα παράπονά τους, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί, μαζεύτηκαν για μια κουβέντα κατά την οποία έκλειναν το μάτι ο ένας στον άλλο και γελούσαν πονηρά. Μετά ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και ανακοίνωσε ότι:
– Ο ρωμαλέος ναύτης θα πάρει γάντια για να κρατά τα δάκτυλά του ζεστά.
– Ο μεξικανός ναύτης θα παίρνει μισθό ίσο με τα τρία τέταρτα του άγγλου ναυτικού.
– Οι γυναίκες θα πάρουν μια ακόμα κουβέρτα.
– Ο ινδιάνος ναύτης θα μπορεί να στήνει το παιχνίδι του και το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ.
– Ο λοστρόμος θα μπορεί να παίρνει πίπες δημοσίως αφού νυχτώσει
– Και κανείς δε θα κλωτσά τον σκύλο χωρίς ειδική εντολή από τον καπετάνιο.
Οι επιβάτες και το πλήρωμα έμειναν εκστασιασμένοι από αυτή τη μεγάλη επαναστατική νίκη, αλλά το επόμενο πρωί πάλι αισθάνονταν δυσαρεστημένοι και άρχισαν να γκρινιάζουν για τις ίδιες παλιές κακουχίες.


Ο μικρός καμαρότος αυτή τη φορά άρχισε να οργίζεται:
«Βρε ηλίθιοι», φώναξε, «δεν βλέπετε τι κάνουν ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί; Σας κρατούν απασχολημένους με τα ασήμαντα παράπονά σας για κουβέρτες, μισθούς, και κλωτσιές στο σκύλο ώστε να μη σκέφτεστε τι πραγματικά πάει στραβά σε αυτό το πλοίο, το ότι δηλαδή πάει όλο και περισσότερο προς τα βόρεια και όλοι θα πνιγούμε. Αν κάποιοι από εσάς έρθετε στα συγκαλά σας, μαζευτούμε και καταλάβουμε το πρυμναίο κατάστρωμα, θα μπορούσαμε να στρέψουμε αυτό το πλοίο και να σώσουμε τις ζωές μας. Αλλά το μόνο που κάνετε είναι να κλαψουρίζετε για τόσο μικρά θέματα όπως οι συνθήκες εργασίας, παιχνίδια με ζάρια και το δικαίωμα να παίρνει κανείς πίπες».
Οι επιβάτες και το πλήρωμα εξαγριώθηκαν.
«Μικρό!!» φώναξε ο Μεξικανός. «Θεωρείς λογικό το να παίρνω μόνο τα τρία τέταρτα του μισθού του άγγλουΕίναι αυτό μικρό πράγμα
«Πώς μπορείς να λες το παράπονό μου ασήμαντο!!» φώναξε ο λοστρόμος. «Δεν ξέρεις πόσο υποτιμητικό είναι να σε φωνάζουν πούστη
«Το να κλωτσάς ένα σκύλο δεν είναι μικρό θέμα», φώναξε η φιλόζωη. «Είναι άκαρδο, αισχρό και κτηνώδες».
«Εντάξει τότε», απάντησε ο μικρός καμαρότος, «τα θέματα αυτά δεν είναι μικρά και ασήμαντα. το να κλωτσάς είναι αισχρό και κτηνώδες και υποτιμητικό να σε αποκαλούν πούστη. Αλλά σε σχέση με το πραγματικό μας πρόβλημα, σε σχέση με το ότι το πλοίο πηγαίνει ακόμα βόρεια, τα παράπονά σας είναι μικρά και επουσιώδη. Επειδή, αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα, θα πνιγούμε όλοι».
«Φασίστα», είπε ο καθηγητής.
«Αντεπαναστάτη», είπε η γυναίκα επιβάτης.
Κι όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα μπαίνουν στην κουβέντα ο ένας μετά τον άλλο αποκαλώντας τον μικρό καμαρότο φασίστα και αντεπαναστάτη. Τον έσπρωξαν μακριά και συνέχισαν να γκρινιάζουν για μισθούς, κουβέρτες για τις γυναίκες, για το δικαίωμα στην πεολειχία και για τη συμπεριφορά στο σκύλο.
Το πλοίο συνέχισε να πλέει βόρεια και μετά από λίγο συντρίφτηκε ανάμεσα σε δύο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.
(To κείμενο αυτό γράφτηκε το 1999 μέσα στην φυλακή από τον Ted Kaczynski γνωστότερο ως UNABOMBER και δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 9, Δεκέμβριος 2002)


Ο μελισσοκόμος

 Ο μελισσοκόμος

Η προλεταριακή δημοκρατία είναι χίλιες φορές πιο δημοκρατική από οποιαδήποτε αστική δημοκρατία· η σοβιετική εξουσία είναι πιο δημοκρατική από τη δημοκρατικότερη αστική δημοκρατία.

Β.Ι. Λένιν

Η αράχνη κάνει δουλειές που μοιάζουν με αυτές που κάνει ο υφαντής και η μέλισσα με το κτίσιμο των κυττάρων της κερήθρας της· ντροπιάζει καμπόσους ανθρώπους-αρχιτέκτονες. Αυτό όμως που ξεχωρίζει από τα πριν το χειρότερο αρχιτέκτονα από την καλύτερη μέλισσα είναι ότι έχει κιόλας φτιάξει το κύτταρο στο κεφάλι του, προτού το φτιάξει στο κερί.

Κ. Μαρξ

Στο μυαλό πολλών αντισοβιετικών αριστερών (που είναι αντίφαση εν τοις όροις και θα μπορούσε να σταματήσει αυτομάτως εκεί η συζήτηση για την όποια σοβαρότητα της επιχειρηματολογίας τους), η Σοβιετική Ένωση ήταν μία από τις χειρότερες πιθανές εκδοχές της ΔτΠ (δικτατορίας του προλεταριάτου), που κατέληξε να τη δυσφημεί. Αν και το πρόβλημά τους τελικά δεν ήταν η δυσφήμησή της, αλλά αυτή καθαυτή η έννοια, που σύντομα την απέρριψαν και την αποκήρυξαν. Κι ας τον Κάρολο να λέει πως η δική του ουσιαστική συμβολή δεν έγκειται προφανώς στην ανακάλυψη της ταξικής πάλης (που κι αυτή κρίνεται ντεμοντέ και περαιωμένη πλέον) αλλά στην υπόδειξη ότι υπόκειται σε συγκεκριμένους νόμους που την κινούν και πως οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου. Για κάτι τέτοιους πολιτικούς οπαδούς του εξάλλου είχε δηλώσει πως ο ίδιος δεν είναι μαρξιστής.

Αυτό που ξεχνάνε βολικά όμως είναι η προφητική σημείωση του Βλαδίμηρου. Ότι δηλ ακόμα και η χειρότερη ΔτΠ είναι από ταξική άποψη χίλιες φορές πιο δημοκρατική στην ουσία της απ’ την πιο εκλεπτυσμένη και μετριοπαθή δυτική δημοκρατία, γιατί εκφράζει την κυριαρχία των εκμεταλλευόμενων τάξεων επί μιας χούφτας εκμεταλλευτών, ενώ στην αστική δημοκρατία συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο. Κι επίσης γιατί ο κεντρικός σχεδιασμός, η σχεδιασμένη, συνειδητή οργάνωση της παραγωγής και της οικονομίας είναι ένα τεράστιο βήμα, με όλες τις αδυναμίες κατά την εφαρμογή του, σε σχέση με την άναρχη καπιταλιστική παραγωγή, που λειτουργεί με βάση το κέρδος κι όχι τις ανάγκες, ακόμα και στην πιο αποτελεσματική κι εκλεπτυσμένη εκδοχή της.

Η «ταξική» διάρθρωση της «κοινωνίας» των μελισσών δίνει θεωρητικά ένα επιχείρημα σε όσους υποστηρίζουν τη διατήρηση των ταξικών διακρίσεων, ως της φυσικής τάξης πραγμάτων στην ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά το μόνο που αποδεικνύει η χοντροκομμένη αυτή φυσικοποίηση είναι πως επιθυμούν να κρατήσουν το ανθρώπινο είδος στην κατάσταση του ζώου, και σε επίπεδα (καπιταλιστικής) ζούγκλας, όπου κάθε άνθρωπος απέναντι στον άλλο είναι λύκος, δηλ εχθρός. Ενώ το παράδειγμα του βασιλικού πολτού, που ονομάζεται έτσι γιατί προορίζεται για τη βασίλισσα, αν και έχει κατασκευαστεί από τον κόπο των εργατριών μελισσών, παραπέμπει συνειρμικά στην απόσπαση υπεραξίας της εργατικής δύναμης και στην ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη για τους ευεργέτες επιχειρηματίες, που προσφέρουν δουλειές και τον πολτό τους στην κοινωνία, ενώ στην πραγματικότητα δε θα μπορούσε να γυρίσει ούτε γρανάζι στις επιχειρήσεις τους, χωρίς την εκμετάλλευση (και ενίοτε την πολτοποίηση που βαφτίζεται «εργατικό ατύχημα») των εργατών τους.

Όλα αυτά γράφονται με αφορμή μια πρόσφατη έξοδο και τις μέλισσες που εμφανίζονται στην ταινία Mr Holmes (καμία σχέση με το μελισσοκόμο του Αγγελόπουλου), τον τελευταίο κρίκο στην αλυσιδωτή μανία Σερλοκχολμίτιδας που έχει καταλάβει το τελευταίο διάστημα τους Άγγλους, αλλά δε νομίζω πως έχει πολλά να πει σε κάποιον που δεν είναι οπαδός του είδους ή του συγκεκριμένου ήρωα.


Αν πάντως βρεθείτε στο θερινό Σινε-Θησείο, για αυτήν ή για κάποια άλλη ταινία, φροντίστε να πάτε λίγο πιο νωρίς, γιατί θα πετύχετε πολύ μεγάλη ουρά, και να πιάσετε θέση στη δεξιά πλευρά, για να βλέπετε, εκτός από την οθόνη, και τη φωτισμένη Ακρόπολη. Μη σας πιάσει ο συναισθηματισμός με τις γεωγραφικές έννοιες αριστερά-δεξιά, και χάσετε τη θέα. Εξάλλου είναι ζήτημα (κι είναι πολύ σχετικό) από ποια σκοπιά (ταξική και γεωγραφική) το βλέπεις. Οι βουλευτές του Κόμματος κάθονται πχ στα δεξιά έδρανα της Βουλής, αλλά αριστερά όπως τους δείχνει το γενικό πλάνο. Ενώ η «πρώτη φορά Αριστερά» μπαίνοντας στην Κυβέρνηση, έγινε καραμπινάτη Δεξιά και περνάει νομοσχέδια που καμία παραδοσιακή Δεξιά δε θα μπορούσε να περάσει στη χώρα μας.


Δεν είναι μονόδρομος αυτά που έφεραν το λαό ως εδώ

Δεν είναι μονόδρομος αυτά που έφεραν το λαό ως εδώ  



Τι προτινει το ΚΚΕ
Ομηλια-συζητηση
Σαβατο  22-8  ωρα 21.00
στον Αγ.Ματθαιο

Πυροτεχνήματα

Πυροτεχνήματα

Παλιά τους τέχνη κόσκινο η εντυπωσιοθηρία, καταφεύγουν σ' αυτήν στα δύσκολα κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ. Χτες, ο πρωθυπουργός έστειλε στον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Μ. Σουλτς, επιστολή με την οποία ζητά την εμπλοκή του οργάνου στη διαδικασία αξιολόγησης της πορείας υλοποίησης του μνημονιακού προγράμματος απ' την τρόικα (καλύτερα κουαρτέτο, μιας και προστέθηκε ο ESM).

«Σου αποστέλλω αυτήν την επιστολή για να ζητήσω την άμεση και πλήρη εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - ως πέμπτου παράγοντα στο πλαίσιο του λεγόμενου "κουαρτέτου των πιστωτών" - στην τακτική διαδικασία αξιολόγησης ως προς την εφαρμογή της δανειακής συμφωνίας ανάμεσα στην Ελληνική Δημοκρατία και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και τις συνοδευτικές προϋποθέσεις πολιτικών που δίνουν υπόσταση στη δήλωση του Euro Summit στις 12 Ιουλίου 2015», γράφει ο Αλ. Τσίπρας και ακολουθεί η αιτιολόγηση του ...αιτήματος:

«


...Θεωρώ πολιτικά επιτακτικό, ο μόνος ευρωπαϊκός θεσμός με άμεση λαϊκή εντολή, να λειτουργήσει ως ο έσχατος εγγυητής της δημοκρατικής λογοδοσίας και συμβατότητας της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη με το ευρωπαϊκό πολιτικό και κοινωνικό κεκτημένο. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν η εφαρμοσμένη πολιτική αποτελεί μέρος μιας δεσμευτικής δανειακής συμφωνίας ανάμεσα σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και σε κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, η οποία έχει εκ των προτέρων κυρωθεί από εθνικά Κοινοβούλια»!!!

Ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι η φτώχεια, τα συσσίτια, είναι οι μισθοί πείνας, η ανεργία, οι εξώσεις και κατασχέσεις, είναι η «ευελφάλεια», είναι τα mini jobs, τα συμβόλαια μηδενικών ωρών... Είναι όλα όσα εγγυάται η «οικονομική πολιτική» ή καλύτερα η στρατηγική της ΕΕ, που τόσο υπολήπτεται η κυβέρνηση. Ολα αυτά δεν είναι άγνωστα στο Ευρωκοινοβούλιο, τα έχει επικυρώσει. Δεν έπεσε άλλωστε απ' τον ουρανό. Συντίθεται από στελέχη κομμάτων που κυβερνούν στα κράτη - μέλη της ΕΕ και υλοποιούν, με σιδερένια πειθαρχία σε βάρος των λαών, υπέρ των μονοπωλίων, τη στρατηγική που σε επίπεδο ΕΕ συνομολογούν. Οργανο του κεφαλαίου είναι και το Ευρωκοινοβούλιο, τη δημοκρατία του κεφαλαίου προασπίζει, τα συμφέροντα του κεφαλαίου επίσης, όπως και η κυβέρνηση, που ζητά μια ακόμη επιβεβαίωση ότι καλώς προωθεί αυτά τα συμφέροντα.

Ας αφήσει, λοιπόν, τα «πυροτεχνήματα» το Μέγαρο Μαξίμου κι ας εγκαταλείψει την ελπίδα ότι θα μπορέσει έτσι να αποσπάσει την προσοχή απ' το γεγονός ότι ανήκει, όπως και η πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου, στο μπλοκ των δυνάμεων που πολεμούν λυσσασμένα τους λαούς. Αλλωστε, δεν πάει καιρός, τον περασμένο Γενάρη ήταν που ο Μ. Σουλτς σχολιάζοντας αιτιάσεις για αντικατάσταση της τρόικας από άλλο σχήμα είχε κυνικά παραδεχτεί: «Η τρόικα είναι ένα εργαλείο, δεν πρέπει να συζητάμε για εργαλεία, πρέπει να συζητάμε για το περιεχόμενο...».

Κι επίσης δεν πάει καιρός που το Ευρωκοινοβούλιο επιστέγασε την πρωτοβουλία του για έλεγχο της τρόικας, με πλήρη νομιμοποίηση των πεπραγμένων της, της μνημονιακής πολιτικής ως τμήματος της ευρωενωσιακής στρατηγικής, ως αναγκαίας για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.

Β. Ν.

Νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους

Νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους
Η παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας από την κυβέρνηση στην κοινοπραξία της γερμανικής «Fraport» και της «Slentel» (όμιλος Κοπελούζου) είναι μία απόφαση που ολοκληρώνει τους όρους της συμφωνίας, όπως είχαν καταληχθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και το ΤΑΙΠΕΔ, με βάση και το αποτέλεσμα του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίησή τους. Αυτή η εξέλιξη, βέβαια, αναδεικνύει ορισμένα σημαντικά θέματα που αφορούν στο τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και στο εξής στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και βέβαια του νέου Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, που προβλέπει το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το οποίο ψηφίστηκε και από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Είναι αλήθεια ότι έχει γίνει πολύ μεγάλη συζήτηση για το μνημόνιο που ψηφίστηκε την περασμένη Παρασκευή. Για τα αντιλαϊκά μέτρα, για δικαιώματα δεκαετιών που κατακρεουργούνται, για νέα βάρη που θα προστεθούν σε όσα έχουν θεσπιστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οι αντιλαϊκές ρυθμίσεις όμως δεν έρχονται μόνες τους. Συνοδεύονται από ρυθμίσεις που ευνοούν τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Και από αυτή την άποψη αποκαλύπτεται και ο ταξικός χαρακτήρας των πολιτικών επιλογών της συγκυβέρνησης.

* * *

Ενταγμένη ακριβώς σε αυτήν την ταξική πολιτική είναι και η προχτεσινοβραδινή απόφαση της κυβέρνησης για την παραχώρηση των 14 αεροδρομίων σε επιχειρηματικούς ομίλους. Οπως επίσης και η δημιουργία του περιβόητου νέου Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, που θα λειτουργεί παράλληλα με το παλιό ΤΑΙΠΕΔ. Το συγκεκριμένο θέμα θεωρείται από τα σημαντικότερα της διαπραγμάτευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι καραδοκούν και ήδη είναι γνωστές οι επαφές τους με κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης. Δημοσιεύματα στον Τύπο κάνουν λόγο για επίσκεψη εκπροσώπων επιχειρηματικών funds στη χώρα, που διαπραγματεύονται αφενός μεν τη συνέχιση των επενδυτικών προγραμμάτων που έχουν μπει μπροστά (βλ. αεροδρόμια, Ελληνικό, «Αστέρας» Βουλιαγμένης κ.λπ.) αφετέρου συζητούν για τη δική τους θέση στο επικείμενο μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων. Ο πλούτος, οι υποδομές, που έχουν φτιαχτεί με τον κόπο και το αίμα των εργαζομένων, παραδίδονται στο μεγάλο κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο. Και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πρωτοστατεί στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής, που υποθηκεύει το μέλλον του λαού.

* * *

Είναι χαρακτηριστικό ότι η συγκυβέρνηση πανηγυρίζει για το γεγονός ότι τα 50 δισ. ευρώ του νέου Ταμείου προβλέπεται να «πιαστούν» σε βάθος 30ετίας, άρα μπορούν να επιτευχθούν μεγαλύτερα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, «όταν οι συνθήκες θα είναι περισσότερο ευνοϊκές». Η παράδοση, δηλαδή, των στρατηγικών υποδομών, του ορυκτού πλούτου της χώρας στα μονοπώλια είναι δεδομένη και, πλέον, αυτό που μπαίνει σε συζήτηση είναι το πώς θα μοιραστεί η πίτα, το πόσο θα κοστίσει αυτό το μοίρασμα και το πότε θα γίνει. Είναι επίσης χαρακτηριστικό σε αυτήν την κατεύθυνση ότι πηγές της κυβέρνησης αναφέρουν ότι «το Ταμείο θα πρέπει να εφευρίσκει τρόπους να έχει μόνιμα έσοδα, όχι κατ' ανάγκη από την πώληση ακινήτων του Δημοσίου». Και ότι «ο χρόνος ζωής (30 χρόνια) δίνει τη δυνατότητα στο Ταμείο να "καλλιεργήσει" τα περιουσιακά του στοιχεία που, ιδίως στα ακίνητα, παρουσιάζουν προβλήματα ως προς την εκμετάλλευσή τους - καταπατήσεις, ελλιπείς τίτλοι κ.λπ.».
* * *
Η συγκυβέρνηση έχει κάνει ξεκάθαρο πως το επόμενο διάστημα θα παίξει το ρόλο του καλύτερου ντίλερ ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, ελληνικούς και ξένους, και πως ό,τι μπορεί να παραχωρηθεί, εκποιηθεί ή πουληθεί θα πουληθεί για να αποπληρωθεί το χρέος. Το για ποιον δουλεύει η συγκυβέρνηση αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου είναι εξόφθαλμη και αποτελεί έναν από τους βασικούς της στόχους. Την ίδια στιγμή που ο λαός θα βογκά κάτω από μέτρα που θα τον σπρώχνουν όλο και περισσότερο στη φτώχεια, στην ανεργία, τις περικοπές στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν τη δική τους απάντηση, μακριά από όσους τον έχουν εξαπατήσει, είτε με αριστερό είτε με πιο ...αριστερό πρόσημο. Να άρουν την «εμπιστοσύνη» τους από τα κόμματα των μνημονίων, της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Να εμπιστευτούν το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που παλεύει με συνέπεια και σταθερότητα για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.

Κ. Πασ.

Οι ιδιωτικοποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Οι ιδιωτικοποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ


Μια σειρά από ζητήματα προκύπτουν από την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, παρά την προσπάθεια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να στρέψουν την αντιπαράθεση σε κανάλια ανώδυνα για την πολιτική που συνυπηρετούν.
Με απόφαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τα περιφερειακά αεροδρόμια εκχωρούνται στην κοινοπραξία της γερμανικής «Fraport» και της «Slentel» (όμιλος Κοπελούζου), βάσει συμφωνίας που είχαν κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ.
Τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγορούν την κυβέρνηση ότι εγκατέλειψε τις προεκλογικές της εξαγγελίες για μια «καλύτερη» σύμβαση, που θα εξασφάλιζε περισσότερα οφέλη για το κράτος από την παραχώρηση των αεροδρομίων.
Της καταλογίζουν, ακόμα, ότι επέλεξε τώρα να υλοποιήσει την προηγούμενη συμφωνία, σαν «αντίδωρο» στη Γερμανία, προκειμένου το Κοινοβούλιό της να εγκρίνει τη δανειακή σύμβαση της Ελλάδας με τον ESM.
Η κυβέρνηση ανταπαντά ότι επιχείρησε να βελτιώσει τους όρους της παραχώρησης, αλλά δεν τα κατάφερε και ότι η ολοκλήρωση της παραχώρησης ορίζεται ως «προαπαιτούμενο» από το τρίτο μνημόνιο.
Βέβαια, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αμφισβητεί την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων (όπως κι αν γίνουν), ως «εργαλείο ανάπτυξης» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Ούτε βέβαια «λογαριάζονται» πάνω στο ζήτημα της απελευθέρωσης των αερομεταφορών, που είναι στρατηγική της ΕΕ.
Επομένως, η αντιπαράθεση για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, σκόπιμα περιστρέφεται γύρω από τους όρους και το τίμημα της παραχώρησης. Ομως, οι εργαζόμενοι και ο λαός αλλού πρέπει να αναζητήσουν την ουσία.
Πράγματι, οι ιδιωτικοποιήσεις, όπως κι αν γίνουν, αποτελούν παράγοντα αναθέρμανσης της καπιταλιστικής οικονομίας, αφού επενδύεται ένα μέρος από τα λιμνάζοντα συσσωρευμένα κεφάλαια, προκειμένου να παραχθεί νέο κέρδος.
Αυτό, όμως, θα γίνει σε βάρος των εργαζομένων και συνολικά των λαϊκών στρωμάτων. Οι εργασιακές σχέσεις σ' αυτά τα αεροδρόμια θα χειροτερέψουν, όπως έγινε άλλωστε και στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», με την παραχώρησή του στη «Χόχτιφ». 'Η με την παραχώρηση μέρους της δραστηριότητας του ΟΛΠ στην κινεζική «Cosco».
Επιπλέον, οι υπηρεσίες θα γίνουν ακριβότερες για τους ταξιδιώτες και κυρίως για τους κατοίκους των απομακρυσμένων περιοχών, όπου συχνά το αεροπλάνο είναι το μόνο μέσο για να φτάσουν έγκαιρα στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Μία ακόμα πλευρά είναι ότι ο έλεγχος βασικών πυλών εισόδου στην Ελλάδα (όπως είναι τα αεροδρόμια) για ανθρώπους και εμπορεύματα περνάει αποκλειστικά στους ιδιώτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια, αλλά και το κόστος των μεταφορών και των συγκοινωνιών.
Υπάρχουν, όμως, και λιγότερο «ορατές» πλευρές. Πίσω από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και παραχωρήσεων βασικών υποδομών της χώρας εξελίσσεται ένας αδυσώπητος ανταγωνισμός για το ποια μονοπώλια θα τις βάλουν στο χέρι. Οπως και για το ποιοι όμιλοι, με συμμετοχή Ελλήνων κεφαλαιοκρατών, θα συμμετέχουν στις αντίστοιχες κοινοπραξίες.
Για παράδειγμα, πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία της παραχώρησης, οι ΗΠΑ είχαν εκφράσει ισχυρές αντιρρήσεις για το ενδεχόμενο να περάσουν σε χέρια ανταγωνιστικών δυνάμεων, όπως είναι η Γερμανία, αεροδρόμια στρατηγικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα, όπως αυτά των Χανίων (Σούδα) και της Ρόδου.
Ανάλογες κόντρες υπάρχουν για το σύνολο των υποδομών που βρίσκονται σε τροχιά ιδιωτικοποίησης - παραχώρησης (λιμάνια, τρένα, Ενέργεια κ.ά.). Είναι φανερό ότι οι ανταγωνισμοί αυτοί δεν αφορούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς πολυεθνικών ομίλων, με αντικρουόμενα μεταξύ τους συμφέροντα.
Επομένως, να ποια είναι η σωστή «ανάγνωση» της απόφασης της κυβέρνησης να ανοίξει τον κύκλο των «αριστερών» ιδιωτικοποιήσεων και των «ενστάσεων» που διατυπώνει τάχα η αστική αντιπολίτευση.
Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι ασύμβατη με τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και την πολιτική της ΕΕ και γι' αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί απ' το λαό.

TOP READ