Ο δικός μας ο δρόμος

 Ο δικός μας ο δρόμος

Σήμερα, στο ιστορικό ένθετο, πιάνουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει την τελευταία φορά (δρόμοι του πουθενά) για να δούμε συνοπτικά το δεύτερο μέρος της εκδήλωσης με το μαργαρίτη και να σταθούμε σε κάποια σημεία της συζήτησης που ακολούθησε με το κοινό. Το οποίο δεν έκανε μόνο φιλικές ή αβανταδόρικες ερωτήσεις, αλλά έθεσε προβληματισμούς από διάφορες σκοπιές, που βοήθησαν να διευκρινίσουν κάποια ζητήματα και να γίνει ουσιαστική κουβέντα.

Στο πρώτο ερώτημα πχ κάποιος παρατήρησε ότι δεν αναλύθηκε εκτενώς και με τους ίδιους όρους ο ρόλος του ρώσικου ιμπεριαλισμού -αν και το αρχικό θέμα της εκδήλωσης ήταν ούτως ή άλλως ειδικά για τον χαρακτήρα της εε. Ο μαργαρίτης βρήκε την ευκαιρία να διευκρινίσει πως από ταξική σκοπιά η ουσία δεν αλλάζει, τόσο για τη ρωσία, όσο και για το προηγούμενο καθεστώς στην ουκρανία ( επί γιανουκόβιτς). Στην ουκρανία συγκρούονται δύο ιμπεριαλιστικοί πόλοι, που είναι κι οι δύο εχθρικοί κι όποιος κερδίσει θα προωθήσει τα δικά του συμφέροντα εις βάρος των λαών. Το γεγονός ότι στεκόμαστε στον πιο επιθετικό πόλο του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού κι αναδεικνύουμε τις ευθύνες του, δε σημαίνει καθόλου ότι αθωώνουμε την άλλη πλευρά. Έφερε μάλιστα ένα πιο ειδικό παράδειγμα από τη ναζιστική εισβολή στην πολωνία το 39’, που ήταν αυτονόητα καταδικαστέα, αν και το πολωνικό καθεστώς μπορεί να ήταν... «ο θεός να μας φυλάει», όπως είπε χαρακτηριστικά. Στο ερώτημα αν είμαστε με τη ρωσία ή με τη δύση, εμείς απαντάμε πως είμαστε με τους λαούς.

Ακολούθησε μια σχετικά αβανταδόρικη ερώτηση για τις εξόφθαλμες αντιφάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με τη στάση της και τις αυταπάτες που καλλιεργεί για την εε, με το μαργαρίτη να απαντά πως θα ήταν ενδιαφέρον να τη θέσουμε στον ίδιο το σύριζα. Έδραξε ωστόσο την ευκαιρία για κάποιες φαρμακερές ατάκες για το νέο και ωραίο μεσσία-ηγέτη, που προβάλλει ως η ελπίδα της ευρώπης για την κρίση· και μπορεί να του ξεφεύγουν μερικές φράσεις (σε ντοκιμαντέρ), τουλάχιστον όμως τις λέει με αυτοπεποίθηση. Κι έχει στο οπλοστάσιό του φρέσκα εργαλεία, σαν το new deal και το σχέδιο μάρσαλ, που υπήρξαν εξόχως αντιλαϊκά. Αν δεν κάνω λάθος, σημείωσε ο μαργαρίτης, ο στάινμπεκ συνέγραψε τα σταφύλια της οργής κατά την περίοδο εφαρμογής του νιου ντιλ, που έσωσε τις τράπεζες, όχι όμως και το λαό. Σε ένα σημείο μάλιστα χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τους δροσουλίτες πολεμιστές που πολέμησαν κάποτε ενάντια στον τούρκικο στόλο και τη μυθική οπτασία στο νότιο τμήμα της κρήτης, για να την παραλληλίσει με μια πτυχή του ουτοπικού πολιτικού λόγου του σύριζα.

Με αφορμή μια ερώτηση-τοποθέτηση που συμπεριελάμβανε έναν προβληματισμό για τον πολιτικό ορίζοντα και τη στόχευση κάποιων κινημάτων –πχ ενάντια στην εν πλω υδρόλυση των χημικών της συρίας στη μεσόγειο- ο μαργαρίτης έκανε μια γενικότερη κριτική στη νέα αριστερά και το μάη του 68’, όπου αναβαπτίστηκαν ως ιδεολογικά ινδάλματα της αριστεράς φιλόσοφοι όπως ο (θετικά διακείμενος προς τους ναζί) χάιντεγκερ. Και συνέχισε κριτικάροντας τα διάφορα παρδαλά κινήματα διαμαρτυρίας, που καθίστανται εύκολα ελεγχόμενα και καταλήγουν στην πολιτική τους ουσία σα μικρές, πορτοκαλί επαναστάσεις.

Όταν τέθηκε πιο ειδικά το ζήτημα αν πρέπει ή όχι να συμμετέχουν οι κομμουνιστές σε αυτά τα κινήματα, για να επιδράσουν στην ωρίμανση και την πολιτική τους κατεύθυνση, ο μαργαρίτης διευκρίνισε αρχικά ότι χρειάζεται συγκεκριμένη κάθε φορά αντιμετώπιση και πως δε θα μπορούσε να μιλήσει ειδικά για την περίπτωση των χημικών στη συρία και των κινητοποιήσεων στην κρήτη –για τις σκουριές ρωτήστε με ό,τι θέλετε, πρόσθεσε. Για να καταλήξει πολύ εύστοχα στο ότι οι κομμουνιστές δεν πρέπει να είναι ο φτωχός συγγενής και διακοσμητικό συμπλήρωμα σε τέτοιες κινήσεις, όταν αποφασίζουν να συμμετέχουν, ούτε να παρασύρονται από το ποτάμι (του θεοδωράκη και γενικώς).

Η επόμενη ερώτηση έθιγε ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα σχετικά με τους λόγους που επιλέχθηκε τώρα η χρησιμοποίηση των ναζί (που απαιτεί θεωρητικά μεγαλύτερη κάλυψη-δικαιολόγηση για να το αποδεχτεί η κοινή γνώμη) κι αν υπάρχει ως ενδεχόμενο για την ελλάδα ένα αντίστοιχο πραξικόπημα, με άξονα τους νεοναζί της χρυσής αυγής.

Ο μαργαρίτης απάντησε πως αυτό που διαφοροποιεί σχετικά το ναζισμό από τον κλασικό φασισμό είναι ότι δεν περιορίζεται σε εθνική κλίμακα, αλλά είχε ένα συνολικό σχέδιο για την αποκατάσταση της θέσης της ευρώπης στο διεθνή κεφαλαιοκρατικό καταμερισμό και την ανάκτηση των πρωτείων απ’ τις ηπα, με μοχλό ένα μοντέλο δουλικής εκμετάλλευσης των λαών μέχρι θανάτου, που δε θα μπορούσαν να το ακολουθήσουν οι ανταγωνιστές της. Σε αυτά τα πλαίσια δημιουργήθηκε πχ το 43’ στο κολαστήριο του άουσβιτς κι η περίφημη βιομηχανία ελαστικών continental.

Αυτός είναι ο λόγος που όλες σχεδόν οι άρχουσες τάξεις της ευρώπης συμμάχησαν πρόθυμα με το ναζισμό και γοητεύονται ως και σήμερα από τις ιδέες του, γιατί έχει κάτι να πει για την εποχή μας –σε αντίθεση με τη σοσιαλδημοκρατία πχ που ψελλίζει πως «λεφτά υπάρχουν» ως αντανάκλαση του ιστορικού χαρακτήρα της ήδη από το 19^ο αιώνα και του αιτήματος για μια πιο δίκαιη διανομή των αποικιακών λάφυρων. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως επιστρέφουμε στα ίδια –προπαντός γιατί δεν υπάρχει τόσο ισχυρό αντίπαλο δέος, όπως η σοβιετική ένωση και οι λαοί που θα συνασπίζονταν γύρω της σε περίπτωση μιας εναντίον της επίθεσης. Έτσι προς το παρόν οι ιμπεριαλιστές τρώγονται μεταξύ τους.

Ακολούθως αναφέρθηκε στο ελληνικό παράδειγμα, στην πολυτέλεια της εγχώριας αστικής τάξης να βασίζεται στον αγγλικό παράγοντα και στην αξιοποίηση των φασιστικών οργανώσεων –πχ τη στρατολόγηση των μελών της τρία έψιλον ως ελεύθερων σκοπευτών στα γεγονότα του μάη του 36’. Όταν όμως ρωτήθηκε πιο ειδικά αν αισιοδοξεί τελικά πως στην ελλάδα δεν έχει τόσο βαθιές ρίζες ο φασισμός, για να παίξει αντίστοιχο ρόλο, δεν το απέκλεισε κατηγορηματικά, προσθέτοντας: πολύ θα το ‘θελαν οι έλληνες φασίστες, αλλά δεν έχουν στο ενεργητικό τους τη «δόξα» και τα κατορθώματα των ναζί με τις εκατόμβες θυμάτων σε αυτές τις χώρες.

Στην επόμενη απάντησή του ο μαργαρίτης έδωσε κάποια στοιχεία για την περίοδο του χολομοντόρ και την αμέσως επόμενη περίοδο, όπου η δράση του ουκρανικού αντάρτικου κατά των ναζί απέδειξε τη δημοφιλία της σοβιετικής εξουσίας. Παρέθεσε την εκπληκτική εκτίμηση του πολύ μαζάουερ ότι ο χίτλερ έκανε απλώς σε κάποιες μειονότητες, ό,τι έκανε ο στάλιν εις βάρος όλου του αγροτικού πληθυσμού της ρωσίας! Και τη συνέκρινε με την ευαισθησία των αστών ιστορικών στην περίπτωση της ιρλανδίας και της εξόντωσης πολυάριθμων αντιστασιακών ιρλανδών από τους βρετανούς. Αναφέρθηκε στους εκτοπισμούς πληθυσμών που συνεργάστηκαν με τους ναζί από στρατηγικές περιοχές της εσσδ αλλά συνεχίζουν προφανώς να υπάρχουν μέχρι σήμερα, καθώς τιμωρήθηκαν μόνο οι ηγέτες τους (πχ οι αταμάνοι των τσετσένων). Και μίλησε για την ψυχολογία του φασισμού που σε κάνει να μισείς τους πάντες και τον ίδιο τον εαυτό σου σε τελική ανάλυση, και για τη στρατιά του μπαντέρα που διακρίθηκε κυρίως στις σφαγές άμαχων πληθυσμών, όχι όμως και στις μάχες κατά του κόκκινου στρατού.

Οι σημειώσεις δε με βοηθάν ιδιαίτερα στη σύνδεση με το επόμενο σημείο, πάντως έγινε κάποια ερώτηση σχετικά με την ικανότητα να προβλέπουμε τις εξελίξεις, όπου ο μαργαρίτης ανέφερε ένα σπαρταριστό περιστατικό με τον πασίγνωστο αναλυτή φρόιντ. Που το 14’ είχε γράψει μια εκτενή 25σέλιδη ανάλυση, όπου εξηγούσε τα κοινά συμφέροντα και τους λόγους που θα απέτρεπαν το ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Τελικά το ξέσπασμά του τον βρήκε στις διακοπές του κι η οικογένειά του δεινοπάθησε μέχρι να καταφέρει να επιστρέψει πίσω.

Στη συνέχεια ο μαργαρίτης σκιαγράφησε με πολύ γλαφυρό τρόπο την ψυχολογία του μικροαστού που νιώθει να χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του, τον τρόπο με τον οποίο η επίπλαστη καταναλωτική ευημερία μεταφράζεται πολιτικά σε ρατσισμό και φασισμό, και την καταγγελτική μανία των συναδέλφων του ακαδημαϊκών που θέλουν να περάσουν από πειθαρχικό όποιον και ό,τι δεν τους αρέσει (από φοιτητικά πάρτι μέχρι κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση). Από αυτή την άποψη, είπε, ευτυχώς που η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν πείθει ευρύτερα τον κόσμο. Για να το φέρει σε αντιδιαστολή με ένα σχόλιο από κάποιον στο κοινό για το κκε που δεν μπορεί να πείσει τις μάζες.

Κι αφού εξήρε το κόμμα, γιατί αυτό τουλάχιστον έχει επιστημονική πρόταση και ταξική σκοπιά στο εργατικό κίνημα, είπε ότι το κκε δεν είναι ζορό να πάρει την εξουσία για λογαριασμό κάποιου άλλου, παρά μόνο όταν το αποφασίσουν οι ίδιοι εργαζόμενοι. Και ανέτρεξε σε ιστορικά παραδείγματα, για να πει πως το 44’ η ελλάδα είχε πολύ περισσότερους κομμουνιστές απ’ ό,τι το 39’, που είχαν μείνει μόλις δύο χιλιάδες κομματικά μέλη σε φυλακές κι εξορίες –όπως αντιστοίχως και στην ισπανία του 39’ σε σχέση με το 36’. Οι μάζες δηλ συναντάνε την κρίσιμη ιστορικά στιγμή τους κομμουνιστές· δεν τις στρατολογεί, έναν προς έναν, το κόμμα –κάτι τέτοιο εξάλλου θα ήταν πολύ κουραστικό και πρακτικά αδύνατο σε συνθήκες σαν κι αυτές στις οποίες έδρασε το κκε στην κατοχή.

Όταν επέμεινε ο ερωτών κι έβαλε το θέμα άλλες περιχαράκωσης, ο μάργκαρετ είπε πολύ εύστοχα πως όταν εμφανιστεί άλλες κομμουνιστής σε κάποιο συλλογικό χώρο, οι άλλες δυνάμεις είναι αυτές που περιχαρακώνονται, για να τον αντιμετωπίσουν κι όχι το αντίστροφο.

Για το τέλος άφησε ένα δύσκολο ερώτημα –που δε συνδεόταν άμεσα με το θέμα της εκδήλωσης- σχετικά με τη γιουγκοσλαβία. Η οποία ενώθηκε ιστορικά δύο φορές, τη μία για να αντιμετωπίσει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και τη δεύτερη με κομμουνιστικά λάβαρα για να αντιμετωπίσει τους ιμπεριαλιστές. Παρόλα αυτά αποδέχτηκε τη «βοήθεια» του σχεδίου μάρσαλ, που χρησιμοποιήθηκε μαεστρικά για να δυναμώσει τις αποσχιστικές τάσεις μεταξύ των λαών της (εστιάζοντας στη σλοβενία πχ κι όχι στο νότο ή το κοσυφοπέδιο). Προφανώς όμως σήμερα πρέπει να έχουν αλλάξει με κάποιο θαυματουργό τρόπο οι στόχοι κι ο χαρακτήρας του σχεδίου μάρσαλ, γι’ αυτό και το συναντάμε στη ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πρόσθεσε μάλιστα ότι έχει και μια διδακτορική διατριβή που ασχολείται με αυτά τα θέματα, από την οποία έχει μάθει κι ο ίδιος αρκετά πράγματα. Κι ίσως να κάνω λάθος αλλά νομίζω ότι πρόκειται για τη διατριβή της –πάλαι ποτέ red blogger- παρτιζάνας για τη γιουγκοσλαβία.

Άντε και καλή δημοσίευση.

Βουλευτικές αποζημιώσεις: Ήξερες ψηφοφόρε ότι...

 Βουλευτικές αποζημιώσεις: Ήξερες ψηφοφόρε ότι...

...το ΚΚΕ έχει επανειλημμένα ζητήσει τη δραστική μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης κάτι που έχουν απορρίψει τα υπόλοιπα κόμματα; Πρωτού αναρωτηθείς εάν κάποιο κόμμα τοποθετήθηκε για τη βουλευτική αποζημίωση (γιατί δεν είναι όλοι κλέφτες σε αυτή τη Βουλή) ψάξε και θα βρεις ότι:

Τα κανάλια της πλουτοκρατίας, με τους χρυσοπληρωμένους «άκορμαν» των εργολάβων, των τραπεζιτών και των εφοπλιστών καναλαρχών, ως έτοιμα από καιρό, πήραν την πάσα που τους έδωσαν από βήματος Κοινοβουλίου οι φασίστες.

Κι έτσι άρχισαν να αναπαράγουν τα χρυσαυγίτικα καραγκιοζιλίκια και να... οικτίρουν, με κάθε δυνατό λαϊκισμό, για το υπαρκτό θέμα, κάνοντας αβάντα στο χρυσαυγίτικο ασκέρι.

Αλλά αν η πρόθεση των χρυσοπληρωμένων τηλεαστέρων και των Κροίσων αφεντικών τους είναι η αντιστοίχηση του μισθού του βουλευτή με τα δεδομένα που βιώνει η ελληνική κοινωνία, και όχι το να κάνουν πλάτες στη Χρυσή Αυγή, τότε πώς εξηγείται ότι τόσα χρόνια τους έχει «ξεφύγει» το συγκεκριμένο ζήτημα και ότι το «ανακάλυψαν» μόνο μετά το χρυσαυγίτικο «θέατρο»;

Πώς, ας πούμε, τους έχουν «ξεφύγει» μια ντουζίνα τοποθετήσεις, δηλώσεις, ανακοινώσεις και παρεμβάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή για το ύψος του βουλευτικού μισθού;

Πότε μετέδωσαν έστω και... μισή λέξη από τις παρεμβάσεις αυτές του ΚΚΕ στα δελτία τους;

Πότε διαμαρτυρήθηκαν έστω και για ένα δευτερόλεπτο του τηλεοπτικού τους χρόνου επειδή αυτές οι παρεμβάσεις του ΚΚΕ προσπερνιούνται με τόση ευκολία από την πλειοψηφία της Βουλής;

Πότε γνωστοποίησαν αυτές τις παρεμβάσεις του ΚΚΕ στο τηλεοπτικό κοινό;

(Ριζοσπάστης, 27 Νοέμβρη 2010).

Ήξερες, ψηφοφόρε, πως:

Ηδη, προ μνημονίων, στις 22/3/2010, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ δήλωνε:

«...Το ΚΚΕ επανειλημμένα έχει τοποθετηθεί και έχει ζητήσει τη δραστική μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης και την κατάργηση της αποζημίωσης για τη συμμετοχή στις συνεδριάσεις των Επιτροπών και άλλες κοινοβουλευτικές δραστηριότητες. Εχει επίσης ζητήσει την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης ώστε οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται από τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Η θέση αυτή του ΚΚΕ σχετίζεται με τη γενικότερη θέση του για το ρόλο των βουλευτών και δεν το συνδέει συγκυριακά με την κρίση».

Για το ίδιο θέμα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, τόνιζε:

«Εχουμε ζητήσει τη μείωση των βουλευτικών μισθών, την κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων, διαχρονικά, μονίμως, όχι τώρα στην περίοδο της κρίσης.Να μην παίρνει αμοιβή ο βουλευτής επειδή είναι σε επιτροπή. Είναι έργο του (...). Εμείς ακριβώς θεωρούμε ότι πρέπει να καταργηθούν όλα αυτά, που σημαίνει ότι το Δημόσιο και ο προϋπολογισμός της Βουλής θα ελαφρυνθεί».

Ηδη από το Μάη του 2010 - ανήμερα μάλιστα της ψήφισης του μνημονίου - το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση νόμου για τη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης και την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης.

Η συζήτηση της πρότασης δεν έχει γίνει ακόμα στην Ολομέλεια... Πότε διαμαρτυρήθηκαν τα κανάλια των πλουτοκρατών που εδώ και δυο χρόνια μια πρόταση νόμου για ένα θέμα που υποτίθεται ότι τόσο τους «συγκινεί», δεν έχει εισαχθεί καν για συζήτηση;

(Ριζοσπάστης, Νοέμβρης 2010).

Πως, το 2009:

Η Αλ. Παπαρήγα πρότεινε όχι μόνο να μειωθούν οι μισθοί, αλλά επιπλέον να καταργηθούν οι βουλευτικές συντάξεις και να αντικατασταθούν με κανονικές, βάσει των ενσήμων του εργάσιμου βίου των βουλευτών. Υπενθυμίζεται ότι οι βουλευτές του ΚΚΕ είναι οι μόνοι που δεν εισπράττουν για λογαριασμό τους τη βουλευτική αποζημίωση, αλλά την καταθέτουν εξ ολοκλήρου στο Κόμμα.

Ήξερες πως στην εισηγητική του πρόταση στη Βουλή το ΚΚΕ σημείωνε μεταξύ άλλων:

«Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι η βουλευτική σύνταξη πρέπει να καταργηθεί και ο χρόνος βουλευτικής θητείας να λογίζεται χρόνος πραγματικής ασφάλισης στον ασφαλιστικό φορέα που ήταν ασφαλισμένος ο κάθε βουλευτής πριν την εκλογή του. Ως προς το ύψος της σύνταξης, τα όρια συνταξιοδότησης καθώς και τις λοιπές διατάξεις, θα ισχύουν οι κοινές διατάξεις.

Επίσης, το ΚΚΕ υποστηρίζει την κατάργηση της αποζημίωσης των βουλευτών για τη συμμετοχή τους σε συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών, ή σε άλλες δραστηριότητες του Κοινοβουλίου, δεδομένου ότι η συμμετοχή αυτή δε συνιστά υπερωριακή απασχόληση, αλλά είναι μέσα στα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του βουλευτή».

Οταν αναποδογυρίζεται η Ιστορία...

Οταν αναποδογυρίζεται η Ιστορία...

Η όξυνση της ταξικής πάλης ύστερα από τη Βάρκιζα, οδήγησε στον ταξικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, ο οποίος αποτελεί κορύφωση της ταξικής πάλης στη χώρα μας, αποτελεί τη μοναδική φορά που αμφισβητήθηκε εξ αντικειμένου και τέθηκε σε κίνδυνο η ύπαρξη της αστικής εξουσίας

Ο ραδιοφωνικός σταθμός ΣΚΑΪ 100,3 κάθε Κυριακή, από τις αρχές του χρόνου, μεταδίδει την εκπομπή με τίτλο «Από τον πόλεμο του '40 ως τη χούντα του '67». Την εκπομπή παρουσιάζει ο γνωστός για την... αντικειμενικότητά του Αρης Πορτοσάλτε, ο οποίος, όπως και ο ΣΚΑΪ, «αγανακτεί» με κάθε κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Για το περιεχόμενο των ιστορικών γεγονότων από το συγκεκριμένο κύκλο εκπομπών, επιφυλασσόμαστε για μια ολοκληρωμένη απάντηση στο προσεχές διάστημα. Προς το παρόν, θα ασχοληθούμε με ορισμένα μόνο σημεία της πιο πρόσφατης εκπομπής (της 30ής Μάρτη), όπου και σε αυτήν ήταν προσκεκλημένοι καθηγητές Πανεπιστημίου που διεξήγαγαν τη σχετική συζήτηση.

Η «επιστημονική αυθεντία» και η κυρίαρχη αστική ιδεολογία

Το πλαίσιο της συγκεκριμένης εκπομπής προσδιόρισε ο Α. Πορτοσάλτε, διασαφηνίζοντας ότι η ιδεολογική κίνηση δεν μπορεί να έχει σχέση με τη μελέτη της Ιστορίας. Σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτού του ιδεολογήματος, οι εκμεταλλευτές και οι υπό καθεστώς εκμετάλλευσης καλούνται να βγάλουν κοινά πορίσματα και από την εξέταση της ιστορίας των ταξικών τους συγκρούσεων.
Καθόλου δεν είναι ανεξάρτητο το παραπάνω από την αντίληψη ενός σταθμού ο οποίος βλέπει ότι στην κοινωνία δεν ασκείται η παραμικρή κρατική και κυβερνητική βία σε βάρος των εργαζομένων. Αντίθετα, θεωρεί ότι υπάρχει μια κατάσταση μη βίας, μια γενική νομιμότητα, με την οποία οι εργαζόμενοι οφείλουν να συμμορφωθούν, δηλαδή, λέμε εμείς ότι εννοεί να υποταχθούν.

Η αντεκδίκηση δε συνιστά ένα ψυχολογικό φαινόμενο, αλλά αντανάκλαση της σκληρής ταξικής πάλης. Οταν δε η αντεκδίκηση αποτελεί απάντηση στην οργανωμένη και ένοπλη πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αποτελεί αντιδραστική αστική βία για τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας και εκμετάλλευσης (φωτό: Ανώτερος Αγγλος αξιωματικός ανάμεσα στο Σούρλα και τη συμμορία του)

Το παραπάνω αξίωμα, ότι η ιδεολογική κίνηση δεν μπορεί να έχει σχέση με τη μελέτη της Ιστορίας, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι δουλοκτήτες και οι δούλοι όφειλαν να έχουν κοινή αντίληψη για την επανάσταση του Σπάρτακου...
Σε αυτή τη βάση, ο καθηγητής Ν. Μαραντζίδης, «αντικειμενικός» ιστοριογράφος, γνωστός αντικομμουνιστής και εσχάτως υποστηρικτής του κόμματος «Ποτάμι», πρότεινε ως πρότυπο αντικειμενικής καταγραφής της ιστορικής αλήθειας το βιβλίο του πρώην προέδρου της ΝΔ Ευάγγελου Αβέρωφ, «Φωτιά και τσεκούρι»! Είπε συγκεκριμένα:
«Ο Ευάγγελος Αβέρωφ στο βιβλίο "Φωτιά και τσεκούρι", που πολλοί νομίζουν ότι είναι ένα βιβλίο - πώς να το πω - ακραίας μισαλλοδοξίας, κάθε άλλο. Θα συνιστούσα να διαβαστεί αυτό το βιβλίο γιατί είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό βιβλίο, όπου έχουμε την πολιτική ανάλυση να συμβαδίζει με την ιστορική αλήθεια».
Ας πάρουμε, όμως, ένα δείγμα αυτής της «αντικειμενικής» ιστοριογραφίας και του πώς ο Αβέρωφ χαρακτήριζε τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Εγραψε:
«Οταν οι συμμορίες εξηφανίσθησαν και όλα αυτά ηχούσαν ψεύτικα, άλλοι παράγοντες επενήργησαν ως διεγερτικό του οδυνηρού εμβολίου του συμμοριτοπολέμου»¹.
Αντίστοιχα «αντικειμενικός» είναι ο τρόπος που τοποθετήθηκε ο Αβέρωφ αναφορικά με τα παιδιά που φυγάδευσε ο Δημοκρατικός Στρατός με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών τους στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (Βουλγαρία, Ουγγαρία, κ.ά.), προκειμένου να γλιτώσουν από την πείνα, τον εξευτελισμό και τις «τυφλές» επιθέσεις των κυβερνητικών στρατευμάτων, και για να ζήσουν αξιοπρεπώς:

Το ΚΚΕ αντλεί πείρα και ιστορικά διδάγματα από τις μεγάλες ταξικές αναμετρήσεις, πιστεύοντας ότι η ανατροπή του καπιταλισμού αποτελεί μονόδρομο για την εργατική τάξη και πλατιά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων

«Υπήρχαν επιπλέον τα 28.000 απαχθέντα παιδιά, που επρόκειτο να υποστούν σημαντική διαφώτιση και να είναι πολύ χρήσιμα σε προσεχές μέλλον»².
Πρόκειται για την επαναφορά της γνωστής αστικής προπαγάνδας περί «παιδομαζώματος». Με αυτή την έννοια, ο Ν. Μαραντζίδης, επικαλούμενος τον Αβέρωφ, δεν αποκάλυψε άθελά του μόνο τους ισχυρισμούς του Α. Πορτοσάλτε περί ουδέτερης, υπερταξικής ιστοριογραφίας, αλλά, πολύ περισσότερο, φανέρωσε ότι και η ιστοριογραφική σχολή του «νέου κύματος», που ο Μαραντζίδης εκπροσωπεί, στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναμασά την αντικομμουνιστική ιστοριογραφία και την αντίστοιχη προπαγάνδα της «εθνικοφροσύνης» κατά των «ξενοκίνητων κομμουνιστών ΕΑΜοβουλγάρων»!...

«Επιστημονικές» επεξεργασίες ή «φαντάσματα του παρελθόντος»

Φυσικά, η συγκεκριμένη λογική συμπληρωνόταν πάντα από δύο επιχειρήματα: Την ενοχοποίηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ «που ήθελε να καταλάβει την εξουσία» (θα αναφερθούμε στη συνέχεια) και την αθώωση του αστικού πολιτικού και στρατιωτικού κόσμου της Κατοχής. Ετσι, ο Σ. Σφέτας παρουσίασε τις συμμορίες τύπου Σούρλα, που οργίασαν εναντίον του λαού, ως ομάδες που προσπαθούσαν να αντεκδικηθούν για τα «εγκλήματα του ΕΑΜ». Είπε:
«Η τρομοκρατία έχει μια συνέχεια από την ΕΑΜοκρατία ας το πούμε και τότε υπάρχει... Η Θεσσαλία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα και ξέρουμε τι έγινε από το ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Μετά οι ομάδες των Σούρληδων εκδικούνται αυτούς».

Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στη συγκρότηση αρχικά του Εργατικού ΕΑΜ και στη συνέχεια του ΕΑΜ, υπό την ομπρέλα του οποίου εντάχθηκαν πολλές αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Αλληλεγγύη, ΟΠΛΑ κ.λπ.), που συσπείρωναν τη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ηταν αυτές οι οργανώσεις που πρωτοστάτησαν στην πάλη ενάντια στους καταχτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Για την ενίσχυσή τους το ΚΚΕ προσέφερε κάθε θυσία. (φωτό: έφιπποι αντάρτες του ΕΛΑΣ)

Βέβαια, τον Σ. Σφέτα, αυτό που κυρίως φαίνεται να τον απασχολεί για την περίοδο της Κατοχής, είναι η δράση του ΕΑΜ και όχι οι πραγματικές αιτίες για τα εγκλήματα των φασιστών καταχτητών και των συνεργατών τους, καθώς και η αποκρουστική δράση των συνεργατών των Βρετανών. Ετσι, δεν θεώρησε υποχρέωσή του να εξηγήσει στους ακροατές, πώς έγινε δυνατό να διαμορφωθεί δίχως ιδεολογία και πολιτική υπόσταση - όπως είπε - ένα τεράστιο πολιτικο-στρατιωτικό κίνημα, όπως το ΕΑΜ, που καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ. Ετσι και αλλιώς, αντιλαμβάνεται ως εξής τις σκληρές αντιπαραθέσεις ανταρτών και δοσιλόγων:
«Θέλω να πω ότι είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών, γιατί τώρα ιδεολογία σε μεγάλο βαθμό, οι αγροτικές κοινότητες εκεί τι να έχουνε; Σε προσωπικό επίπεδο νομίζω...».
Με αυτόν τον τρόπο, φανέρωσε και την αντίληψή του αναφορικά με την αντιμετώπιση των ανθρώπων του μόχθου, τους οποίους έκρινε ανίκανους για ιδεολογικές - πολιτικές διαμάχες. Στον ίδιο άξονα και ο Γ. Σακκάς, που επίσης θεώρησε ότι οι «παρακρατικές συμμορίες» των Σούρληδων και τα τάγματα ασφαλείας διακατέχονταν από το σκεπτικό της αντεκδίκησης:
«Ο Σούρλας ήταν, για παράδειγμα, στη Θεσσαλία. Ενας άλλος, ο Βουρλάκης, ήταν στην περιοχή της Φθιώτιδας, ο οποίος και αυτός τρομοκρατούσε όλη την περιοχή της Φθιώτιδας και της Ευρυτανίας. Πήγαινε δηλαδή στα χωριά της Ευρυτανίας, έμπαινε μέσα στα χωριά, τα οποία στη διάρκεια της Κατοχής ήταν ΕΑΜικά χωριά, με την έννοια δηλαδή ότι εκεί κυριαρχούσε το ΕΑΜ. Και οι ομάδες του Βουρλάκη εξόντωναν εκεί τον πληθυσμό. Ανεξέλεγκτα, δηλαδή χωρίς να παίρνουν υπόψη ατομικά τον καθένα τι ήταν. Απλώς επειδή ανήκανε σε μια ΕΑΜοκρατούμενη περιοχή. Ο Βουρλάκης, θα ρωτήσετε τώρα γιατί να κάνει αυτές τις πράξεις; Γιατί να οργανώσει τέτοια τρομοκρατική ομάδα; Γιατί βέβαια και ο ίδιος είχε εμπειρία από το ΕΑΜ. Για παράδειγμα, ο αδελφός του ήταν στον ΕΔΕΣ, είχε πολεμήσει τον ΕΛΑΣ και είχε σκοτωθεί... Δεν ήταν κάτι το μεταφυσικό. Ξαφνικά αποφασίζουν να χτυπήσουν το ΕΑΜ. Υπήρχαν βιώματα τρομερά! Θέλανε οι ίδιοι να πάρουν μέτρα αντεκδίκησης. Αρα, λοιπόν, η αντεκδίκηση για μένα είναι ένα σοβαρό κίνητρο. Υπήρχε στο Αγρίνιο ο Τολιόπουλος. Τι ήταν ο Τολιόπουλος; (...) Ηταν συνεργάτης των Γερμανών (...) Ηθελε να πάρει εκδίκηση για το ΕΑΜ και αυτός».
Μόνο που η αντεκδίκηση δε συνιστά ένα ψυχολογικό φαινόμενο, αλλά αντανάκλαση της σκληρής ταξικής πάλης. Οταν δε η αντεκδίκηση αποτελεί απάντηση στην οργανωμένη και ένοπλη πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αποτελεί αντιδραστική αστική βία για τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι Βουρλάκηδες και συνολικά οι κρατικοί και «παρακρατικοί» μηχανισμοί βρίσκονταν στην υπηρεσία του αστικού κράτους και των συμμάχων του, δηλαδή αρχικά του βρετανικού και στη συνέχεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Φυσικά, όλα αυτά τα προσπερνούν, υποβιβάζοντας την ανάλυση των δυνάμεων της ιστορικής κίνησης σε σχολιασμό προσωπικών αντιπαραθέσεων και αντεκδικήσεων! Αυτή είναι η επιστημοσύνη που επικαλούνται.
Στην πραγματικότητα, ιδιαίτερα μετά από το 1943, η αστική τάξη και τα κόμματά της πήραν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να διασφαλίσουν τη διατήρηση της εξουσίας τους και μετά τον πόλεμο. Γι' αυτό, μπροστά στον κίνδυνο του ανερχόμενου ΕΑΜικού κινήματος, οι αντιμαχόμενες μερίδες της αστικής τάξης (μαζί και αυτές που συνεργάστηκαν με τον καταχτητή) συνενώθηκαν υπό τη σκέπη του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικά, η Ενωση Νέων Αξιωματικών (πρόδρομος του ΙΔΕΑ), που είχε ιδρυθεί στο πλαίσιο των ελληνικών κυβερνητικών στρατευμάτων που βρίσκονταν στην Παλαιστίνη, υποστήριζε τότε πως τα τάγματα ασφαλείας:
«...αποτελούσαν βασικήν δύναμιν πέριξ της οποίας συσπειρούμενοι οι εθνικόφρονες Ελληνες θα ηδύναντο να ματαιώσουν τα κομμουνιστικά σχέδια»³.
Επίσης, ο Κρις Γούντχαουζ, αρχηγός της συμμαχικής στρατιωτικής αποστολής στα ελληνικά βουνά μετά την αποχώρηση του Εντι Μάγιερς, έγραψε:
«Ο Ράλλης έβλεπε τα Τάγματα Ασφαλείας ως μία γέφυρα διά το πέρασμα της Ελλάδος από της γερμανικής κατοχής εις την απελευθέρωσίν της υπό των συμμάχων, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα χάος»⁴.
Και ο ίδιος ο Ράλλης ομολόγησε ευθαρσώς τις συνθήκες της ταξικής πάλης όταν ιδρύθηκαν τα τάγματα ασφαλείας:
«Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήταν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού καθεστώτος μας εσείοντο»⁵.
Και φυσικά μαζί με τον Ράλλη και τη συμμετοχή και συναίνεση των Γερμανών, στην οργάνωση των ταγμάτων ασφαλείας πρωτοστάτησαν βενιζελικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί, ενώ τη συγκρότησή τους ενθάρρυναν και οι Βρετανοί.

Το ΚΚΕ και το ζήτημα της εξουσίας

Φυσικά, όλες οι προηγούμενες αναφορές και άλλες «έστρωναν» το έδαφος για να αναδειχθεί η κύρια θεματολογία της συγκεκριμένης εκπομπής από συγκεκριμένη ιστοριογραφική και ταξική σκοπιά. Θεωρώντας ως φυσική τη μεταπολεμική αποκατάσταση της αστικής εξουσίας και επομένως υπερασπίζοντας τις επιδιώξεις του αστικού πολιτικού κόσμου, που ένα μέρος του μετακόμισε την Κατοχή στην Αίγυπτο και το Λονδίνο και ένα άλλο συνεργάστηκε με τους κατακτητές, έστρεψαν τα βέλη της κριτικής τους στο ΚΚΕ. Η δράση και η άποψη των πρωταγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και γενικά η θέληση του λαϊκού παράγοντα αναφορικά με το μέλλον του, θεωρήθηκαν στη συζήτηση παράγοντας αναταραχής και αιτία των δεινών!
Επειτα από αυτή την αντιστροφή της πραγματικότητας, λοιπόν, υπήρξε μια ευρεία συνηγορία καταδίκης «της επιδίωξης του ΚΚΕ να καταλάβει την εξουσία», η οποία δε στερούνταν φυσικά ιστορικών ανακριβειών και μεθοδολογικών ατοπημάτων. Ετσι, ο ταξικός ένοπλος αγώνας αποδόθηκε με ευκολία σε προσωπικές στρατηγικές και σε ξένα συμφέροντα! Οπως επισήμανε ο Ν. Μαραντζίδης:
«Η απόφαση για την ένοπλη εξέγερση ουδόλως έχει να κάνει με τη "λευκή" τρομοκρατία, είναι μια απόφαση πολιτική που ο Ζαχαριάδης τη μελετά συστηματικά και όπως σωστά είπε ο κύριος Σφέτας πριν, προέκυψε μετά από συμφωνία για βοήθεια από τις αδελφές χώρες, από τα αδελφά Κομμουνιστικά Κόμματα, τα οποία από τις αρχές του '46 πια μπαίνουν σε αυτή τη λογική».
Ομως, με αυτόν τον τρόπο, η αστική (αλλά και η οπορτουνιστική ιστοριογραφία) εισάγει τον ανορθολογισμό στην ιστορική έρευνα, στην προσπάθειά της να υπερασπισθεί την αστική εξουσία. Ως αποτέλεσμα, η αστική ιστοριογραφία και συνολικά η κυρίαρχη αστική ιδεολογία, που άλλοτε αντιπαρατέθηκαν με τις μεταφυσικές και οπισθοδρομικές απόψεις της φεουδαρχίας, χρησιμοποιούν πλέον τα ίδια μέσα απέναντι στην εργατική τάξη, όταν αυτή αμφισβητεί την αστική εξουσία. Πρόκειται για μια ακόμα απόδειξη ότι η αστική ιδεολογία και τάξη είναι ιστορικά παρωχημένη.

Τα ιστορικά γεγονότα και η άποψη του ΚΚΕ

Ο Ν. Μαραντζίδης επισήμανε ότι η άποψη του ΚΚΕ είναι πως δεν επιδίωξε ποτέ να κατακτήσει την εξουσία:
«Η άλλη ακραία άποψη, που ήταν περίπου η άποψη που εκφράζει το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα και πολλοί υποστηρικτές του, αλλά ακούγεται και στην ιστοριογραφία, είναι ότι το ΚΚΕ ήθελε να κάνει αντίσταση, δεν ενδιαφερόταν να καταλάβει την εξουσία. Αντίθετα, και όταν την είχε την εκχώρησε, απλώς οι αντίπαλοί του δεν καταλάβαιναν ότι αυτό την εκχωρούσε και χάθηκαν λίγο στη μετάφραση και εν πάση περιπτώσει, σε κάθε περίπτωση το ΚΚΕ δεν ήθελε να καταλάβει την εξουσία, ήθελε να κάνει αντίσταση μέχρι το 1944. Αυτό είναι μια ακραία άποψη ιστοριογραφικά τοποθετημένη στο χώρο της Αριστεράς και είναι περίπου η επίσημη άποψη του ΚΚΕ».
Βέβαια, η παραπάνω εκτίμηση δεν αποκρυσταλλώνει τη σημερινή προσέγγιση του ΚΚΕ, γεγονός που δείχνει είτε ότι δεν παρακολουθούν τι λέει το ΚΚΕ, είτε ότι σκόπιμα διαστρεβλώνουν τις θέσεις του.
Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στη συγκρότηση αρχικά του Εργατικού ΕΑΜ και στη συνέχεια του ΕΑΜ, υπό την ομπρέλα του οποίου εντάχθηκαν πολλές αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Αλληλεγγύη, ΟΠΛΑ κ.λπ.), που συσπείρωναν τη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ηταν αυτές οι οργανώσεις που πρωτοστάτησαν στην πάλη ενάντια στους καταχτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Για την ενίσχυσή τους το ΚΚΕ προσέφερε κάθε θυσία.
Ωστόσο, το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά εφάρμοσε τη στρατηγική της «εθνικής ενότητας». Αυτό αποδεικνύουν τόσο η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, όσο και η συνεχής υποχωρητικότητα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ απέναντι στις αστικές δυνάμεις, που οδήγησε στην υπογραφή των συμφωνιών του Λιβάνου, της Καζέρτας και εν τέλει της Βάρκιζας. Φυσικά, στη διαμόρφωση της στρατηγικής του ΚΚΕ επέδρασαν και οι γενικότερες αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Η όξυνση της ταξικής πάλης ύστερα από τη Βάρκιζα (δολοφονίες καταδιώξεις, συλλήψεις, φυλακίσεις ΕΑΜιτών, βιασμοί γυναικών, εμπρησμοί σπιτιών και κομματικών γραφείων) οδήγησε στον ταξικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, ο οποίος αποτελεί κορύφωση της ταξικής πάλης στη χώρα μας, αποτελεί τη μοναδική φορά που αμφισβητήθηκε εξ αντικειμένου και τέθηκε σε κίνδυνο η ύπαρξη της αστικής εξουσίας.
Το ΚΚΕ αντλεί πείρα και ιστορικά διδάγματα από τις μεγάλες ταξικές αναμετρήσεις, πιστεύοντας ότι η ανατροπή του καπιταλισμού αποτελεί μονόδρομο για την εργατική τάξη και πλατιά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων. Υιοθετώντας τη συγκεκριμένη ταξική οπτική δεν επιδιώκει τη (δι)αταξική αντικειμενικότητα (που άλλωστε δεν υπάρχει), αλλά σαφώς βρίσκεται στην πλευρά της κοινωνικής εξέλιξης. Και φυσικά αυτό δεν του το συγχωρούν ποτέ όσοι ιστοριογράφοι και δημοσιολόγοι υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Παραπομπές:
1. Ευάγγελος Αβέρωφ - Τοσίτσας, «Φωτιά και τσεκούρι», σελ. 464, εκδόσεις «Εστία», Αθήνα 1975.
2. Ο.π., σελ. 462.
3. Φοίβος Οικονομίδης, «Η Επανάσταση στην Ελλάδα», σελ. 358, εκδόσεις «Λιβάνη», Αθήνα 2011.
4. Νίκος Καρκάνης, «Οι δωσίλογοι της Κατοχής», σελ. 23, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
5. «Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», σελ. 42, Αθήνα 1947.

Του Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
*Ο Κώστας Σκολαρίκος είναι συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Τοπική Διοίκηση, «δομές αλληλεγγύης» και «κοινωνική οικονομία»...

Τοπική Διοίκηση, «δομές αλληλεγγύης» και «κοινωνική οικονομία»...

Motion Team

«Στήριξη κοινωνικών ιατρείων», «Σύσταση γραφείου αλληλεγγύης», «Αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης», «στήριξη των υπαρχουσών δημοτικών δομών κοινωνικής αλληλεγγύης και δημιουργία νέων», «προώθηση - ενίσχυση συνεργατικών μορφών αλληλέγγυας οικονομίας», «Δωρεάν παροχή νομικής συμβουλής στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά».

Οι παραπάνω είναι μερικές από τις προτάσεις που φιγουράρουν στην πλειοψηφία των προγραμμάτων δημοτικών και περιφερειακών συνδυασμών που στηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως συνολική φιλολαϊκή πρόταση. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταγράφουν στα προεκλογικά τους κείμενα τέτοιες δεσμεύσεις που θα υλοποιήσουν εάν γίνουν δήμαρχοι ή περιφερειάρχες. Τα ονομάζουν «δίκτυα κοινωνικής προστασίας». Ανάλογες προτάσεις υπάρχουν ή υλοποιούνται από υποψήφιους και δημοτικές αρχές που στηρίζονται και από άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Σε πολλούς δήμους της χώρας λειτουργούν κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, δομές στήριξης και αλληλεγγύης και προσφέρουν μια ελάχιστη ανακούφιση σε οικογένειες που βιώνουν πιο έντονα τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Κανείς δεν μπορεί να είναι αδιάφορος στις σημερινές συνθήκες που ο καπιταλισμός τσακίζει χιλιάδες ανέργους, συνταξιούχους, χρόνια πάσχοντες, άστεγους που δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις βασικές ανάγκες.
Γι' αυτό το λόγο άλλωστε σωματεία, Λαϊκές Επιτροπές, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά έχουν αναπτύξει πολύμορφες δραστηριότητες αλληλεγγύης, βρίσκονται σε ετοιμότητα να στηρίξουν έμπρακτα όποιον έχει πραγματική ανάγκη, να βοηθήσουν όλους αυτούς τους εργαζόμενους να σταθούν στα πόδια τους.
Είναι λογικό, λοιπόν, αυτά τα τμήματα του λαού να ελπίζουν για βοήθεια από τέτοιες δομές που διαμορφώνονται στους δήμους. Αν κάποιος βρεθεί σε έναν τέτοιο χώρο, θα διαπιστώσει ότι όσοι προσδοκούν μια βοήθεια, που μπορεί να είναι στη δοσμένη περίοδο καθοριστική για την επιβίωσή τους, πολύ γρήγορα καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί η ζωή τους να συνεχίσει να εξαρτάται από αυτές τις δομές. Πολύ συχνά δε όσα τους παρέχουν δεν φτάνουν γιατί οι ανάγκες αυξάνονται διαρκώς, ενώ σε πολλές περιπτώσεις - κυρίως στα κοινωνικά φαρμακεία και τα κοινωνικά ιατρεία - το αδιέξοδο εμφανίζεται με τραγικό τρόπο όταν τελειώνουν οι προμήθειες ή όταν ο ασθενής πρέπει να ακολουθήσει θεραπεία που δεν μπορεί να πληρώσει. Ανθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους ή κρέμονται σε μια κλωστή ακριβώς γι' αυτό το λόγο...

Παίζουν με τον πόνο

Τα παραπάνω τα αναφέρουμε για ένα βασικό λόγο. Οποιος προβάλλει αυτές τις δομές ως προεκλογικό επιχείρημα για να τον ψηφίσει αυτός που δεν έχει να φάει, να πάρει τα φάρμακά του, να έχει ιατρική περίθαλψη, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι «παίζει» με τον πόνο τους. Πολλοί επίσης δήμαρχοι, ανεξάρτητα αν πρόσκεινται στη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, προβάλλουν και υλοποιούν τέτοιες δράσεις. Είτε τις λειτουργούν είτε υπόσχονται ότι μετά τις εκλογές θα τις διευρύνουν. Η «λογική» αυτών των δομών είναι η «διαχείριση» και όχι βέβαια η «λύση» των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων. Είναι βεβαίως επικίνδυνο το παιχνίδι δημάρχων και δημοτικών παραγόντων που με το ένα χέρι ενισχύουν την πολιτική που οδηγεί τα εργατικά - λαϊκά στρώματα σε αυτή την κατάσταση και με το άλλο διαμορφώνουν τέτοιες δομές. Υπάρχουν δήμοι που προσφέρουν στήριξη σε εργαζόμενους που έχουν απολυθεί από την ίδια τη διοίκηση του δήμου ή έχουν υποστεί κατασχέσεις χρημάτων για χρέη προς το δήμο. Δηλαδή, ο δήμος ή η περιφέρεια ως τμήμα του κρατικού μηχανισμού είναι φορέας της πολιτικής που σκορπίζει φτώχεια και στη συνέχεια μοιράζει κάποια ψίχουλα, δυστυχώς, πολύ συχνά - όπως την τελευταία περίοδο - με προεκλογική σκοπιμότητα. Υπήρξε και παράδειγμα δήμου που απέλυσε εργαζόμενους, αλλά τους έστελνε ψυχολόγο για δήθεν υποστήριξη, μόνο που οι εργαζόμενοι φώναζαν ότι δεν θέλουν ψυχολόγο, αλλά δουλειά.
Το ίδιο το σύστημα χρηματοδοτεί τέτοιες «κοινωνικές» δράσεις. Επιχειρηματικοί όμιλοι που πίνουν το αίμα των εργατών ή απολύουν, χρηματοδοτούν τέτοιες δράσεις. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, που με την πολιτική της στερεί από το λαό βασικές υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, χρηματοδοτεί υποτυπώδεις δράσεις για να κουκουλώσει τη βασική αιτία από την οποία πηγάζει το πρόβλημα. Αυτά δεν μπορεί να τα αγνοήσει κάποιος. Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, που αναγκάζονται από τις συνθήκες να προσφύγουν σε αυτές τις δομές, δεν τους έχουν καμία υποχρέωση.
Πολλές από τις δομές αλληλεγγύης αξιοποιούνται σε «αντικατάσταση» δημόσιων και δωρεάν δομών Υγείας - Πρόνοιας με ευθύνη του κράτους. Για παράδειγμα, δημόσιες δομές Υγείας, που έκαναν - έστω και υποτυπωδώς - προληπτικούς ελέγχους για μια σειρά ασθένειες, έκλεισαν και στη θέση τους ξεφύτρωσαν προγράμματα που υλοποιούν δήμοι μαζί με εταιρείες και ΜΚΟ. Η λειτουργία του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», που πνέει τα λοίσθια εδώ και λίγα χρόνια, σε πολλούς δήμους έχει αντικατασταθεί από προγράμματα δήμων με συμβασιούχους μέσω της κοινωφελούς εργασίας. Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ είχε αντιταχθεί στο πέρασμα τέτοιων δομών Υγείας - Πρόνοιας στους δήμους, ακριβώς γιατί κίνητρο για κάτι τέτοιο ήταν να απαλλαγεί το κεντρικό κράτος από τη χρηματοδότηση και τη λειτουργία τους, αλλά και γιατί δεν είναι δυνατόν η παροχή Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ή υπηρεσίες Πρόνοιας να αποτελούν τοπική αρμοδιότητα ενός δήμου. Ομως, πάντα το ΚΚΕ πάλευε, διεκδικούσε και διεκδικεί αυτές οι δομές, όπου τις λειτουργούν οι δήμοι, να χρηματοδοτούνται επαρκώς, να επανδρώνονται με μόνιμο προσωπικό για να καλύπτουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ανάγκες.

Βολεύει το σύστημα

Υπάρχουν περιφερειάρχες που δεν χρηματοδοτούν τη λειτουργία δημόσιων πανεπιστημιακών νοσοκομείων γιατί δεν προβλέπεται τέτοια χρηματοδότηση από την ΕΕ και την ίδια στιγμή εκταμιεύουν κονδύλια της ΕΕ για τη λειτουργία κοινωνικών ιατρείων με τη συμμετοχή ΜΚΟ ή άλλων φορέων.
Θα πει κάποιος: Αυτές οι δράσεις βοηθούν έναν κόσμο. Στηρίζουν την οικογένειες. Είναι κακό να υπάρχουν τέτοιες δομές; Δεν μπορεί να μείνει κάποιος μόνο σε αυτό. Αυτή η λογική επιδρά στη μείωση των απαιτήσεων ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, επιδρά στο να αρκείται ο λαός σε μια ελάχιστη παροχή, σε μία φιλανθρωπία που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες. Και κυρίως είναι μια λογική πολύ βολική για το σύστημα, για το μεγάλο κεφάλαιο και τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά του. Οι δήμαρχοι που εφαρμόζουν αυτή την πολιτική, προβάλλοντας το επιχείρημα «αυτό μπορούμε να κάνουμε», είναι συνυπεύθυνοι της διαιώνισης της εξαθλίωσης. Γιατί δεν διεκδικούν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, δεν συμβάλλουν ώστε το κίνημα να διεκδικεί την ικανοποίησή τους. Και οι Λαϊκές Επιτροπές, τα συνδικάτα αναλαμβάνουν πρακτική δράση βοήθειας σε όσους έχουν ανάγκη, οργανώνοντας όμως ταυτόχρονα την πάλη, στην οποία επιδιώκουν και τη συμμετοχή αυτών που βοηθούν, ώστε να διεκδικούν από τον αντίπαλο που τους καταδικάζει στην εξαθλίωση όλα όσα τους ανήκουν. Ετσι που οργανωμένα και συλλογικά να παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους...

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

22/2/2014

 -- Ισχυρό ΚΚΕ ενάντια στα αντιλαϊκά μείγματα διαχείρισης

31/1/2010

 -- Πικρή πείρα για εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα

25/12/2009

 -- Δεν εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, αλλά διευκολύνει τον αντιλαϊκό σχεδιασμό

13/5/2007

 -- Σχεδιασμός πολιτικής για την πρόληψη

9/5/2002

 -- ΑΤΙΤΛΟ

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Στη «μέγγενη» ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και με αντιλαϊκά μέτρα ενόψει

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Στη «μέγγενη» ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και με αντιλαϊκά μέτρα ενόψει

Από τη σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου κυριάρχησε το θέμα της Ουκρανίας και της αντιμετώπισης της Ρωσίας

Οι κινήσεις στη γεωστρατηγική «σκακιέρα» για την Ουκρανία, αλλά και άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης (άμεσα Γεωργία και Μολδαβία) συνεχίζονται με ένταση σε όλα τα επίπεδα, διπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό, στο πλαίσιο του σκληρού ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και την καπιταλιστική Ρωσία, η οποία βέβαια αντιδρά στην προσπάθεια αποκοπής της από αυτό που θεωρεί ζωτικό της χώρο.
Στις αρχές της βδομάδας πραγματοποιήθηκε η σύνοδος των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ με τη συμμετοχή και του Ελληνα υπουργού Ε. Βενιζέλου όπου, αφού επιβεβαιώθηκε η καταδίκη της Ρωσίας για την ενσωμάτωση της Κριμαίας, υπογραμμίστηκε η διαρκής δέσμευση η Ουκρανία να ενταχθεί στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Κίνηση με ιδιαίτερη σημασία ήταν επίσης η απόφαση για αναστολή της πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας με τη Ρωσία, περιορίζοντάς την μόνο σε διπλωματικό επίπεδο πρεσβευτών και χαμηλότερων αξιωματούχων, κίνηση που εντάσσεται στις κυρώσεις. Αναμενόμενη ήταν η αντίδραση της ρωσικής κυβέρνησης που μίλησε για «επιστροφή στη γλώσσα του Ψυχρού Πολέμου». «Η γλώσσα των δηλώσεων μοιάζει μάλλον με τα φραστικά κονταροχτυπήματα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου». Ενδεικτική η ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας που σημείωνε με νόημα: «Η τελευταία φορά που το ΝΑΤΟ είχε πάρει μια τέτοια απόφαση ήταν το 2008, αναφορικά με τον πενθήμερης διάρκειας πόλεμο της Ρωσίας με τη Γεωργία. Η συμμαχία επανέλαβε αργότερα τη συνεργασία με δική της πρωτοβουλία. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποιος θα κερδίσει από τη διακοπή της συνεργασίας ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση σύγχρονων απειλών και προκλήσεων στη διεθνή και την ευρωπαϊκή ασφάλεια, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η μάχη εναντίον της τρομοκρατίας, της πειρατείας, καθώς και των φυσικών καταστροφών και των καταστροφών που προκαλεί ο άνθρωπος».
Την ίδια ώρα «λάδι στη φωτιά έριξε» και ο Αμερικανός πτέραρχος Φίλιπ Μπρίντλαβ, επικεφαλής των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην Ευρώπη, που δήλωσε ότι «η Ρωσία έχει όλες τις δυνάμεις τις οποίες χρειάζεται στα σύνορα με την Ουκρανία εάν επιθυμούσε να εισβάλει στη χώρα και θα μπορούσε να πετύχει τους στρατιωτικούς σκοπούς της σε τρεις έως πέντε μέρες». Μετά από αυτό οι υπουργοί Εξωτερικών ζήτησαν από τον πτέραρχο Μπρίντλαβ να εκπονήσει μέχρι τις 15 Απρίλη σχέδιο εξασφάλισης της ασφάλειας των μελών του ΝΑΤΟ στην περιοχή και αμέσως ξεκίνησαν από την Τρίτη αεροπορικά γυμνάσια στις Βαλτικές χώρες, Εσθονία και Λιθουανία. Επίσης δόθηκε το «πράσινο φως» για να προχωρήσουν και ΝΑΤΟικά γυμνάσια στο έδαφος της Ουκρανίας. Μια μέρα μετά η Ουκρανική Βουλή, με δεδομένο το συσχετισμό των δυνάμεων που ανέτρεψαν τον Πρόεδρο Β. Γιανουκόβιτς, έδωσε και τύποις την άδεια για διεξαγωγή επτά στρατιωτικών ασκήσεων που θα γίνουν τους επόμενους μήνες στη Δυτική Ουκρανία και τη Μαύρη Θάλασσα με συμμετοχή συνολικά 7.000 στρατιωτών από 17 χώρες.
Στα σχέδια της λυκοσυμμαχίας είναι και η προοπτική ένταξης της Γεωργίας στους ευρωατλαντικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, κάτι που συζητήθηκε και στη συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών της Γεωργίας, Μάια Παντζίκτζε, που βρέθηκε στις Βρυξέλλες.
Η ίδια ατζέντα εξάλλου απασχόλησε και την 4η Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ και την άτυπη σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ που έγιναν στην Αθήνα την Πέμπτη και Παρασκευή, όπου δόθηκε βάρος στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΠΓ) της ΕΕ, τόσο στο «νότιο» όσο και στο «ανατολικό» σκέλος της, υπό το πρίσμα των εξελίξεων σε Ουκρανία, Συρία και Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα. Και βέβαια η λεγόμενη Ανατολική Εταιρική Σχέση έχει στο στόχαστρο τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και του Καυκάσου (Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Γεωργία, Μολδαβία, Ουκρανία), εκεί δηλαδή που τα ευρωενωσιακά και αμερικανικά μονοπώλια ανταγωνίζονται με τα ρωσικά.

Στήριξη του Ευρωκοινοβουλίου στο ουκρανικό κεφάλαιο

Και το Ευρωκοινοβούλιο με πλειοψηφία προχώρησε σε μια κίνηση στήριξης του ουκρανικού κεφαλαίου, προχωρώντας σε άρση των δασμών για εξαγωγές προς την ΕΕ στους τομείς των προϊόντων σιδήρου, χάλυβα, γεωργίας, αλλά και μηχανημάτων. Το μέτρο θα έχει προσωρινό μονομερές χαρακτήρα, δηλαδή η Ουκρανία δεν υποχρεώνεται να άρει με τη σειρά της τους δασμούς στα εμπορεύματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εισάγει και θα ισχύσει μέχρι την τελική υπογραφή εμπορικής συμφωνίας που έχει παραπεμφθεί για μετά τις προεδρικές εκλογές, που η νέα αστική ηγεσία προγραμματίζει για τις 25 Μάη, δηλαδή την ημερομηνία και των ευρωεκλογών. Ταυτόχρονα, η νέα εξουσία δε χάνει χρόνο και προχωράει σε σειρά αντιλαϊκών μέτρων, με πρώτο από την 1η Μάη το διπλασιασμό της τιμής του φυσικού αερίου για τα λαϊκά νοικοκυριά, ενώ η αύξηση προβλέπεται να φτάσει και το 73%. Επίσης προαπαιτούμενα για το δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ύψους ως και 18 δισ. δολάρια, είναι το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων και περικοπές και χτύπημα όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει μετά από πάνω από μια 20ετία καπιταλιστικής βαρβαρότητας, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Δάνειο και από τις ΗΠΑ

Την Πέμπτη υπογράφτηκε από τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα η λεγόμενη βοήθεια για την «εθνική ακεραιότητα, ανεξαρτησία, δημοκρατία και οικονομική σταθερότητα της Ουκρανίας», που περιλαμβάνει εγγυήσεις για δανεισμό, κυρώσεις κατά προσώπων κυρίως της προηγούμενης κυβέρνησης και δάνειο 1 δισ. δολαρίων. Ταυτόχρονα εκφράζεται από το αμερικανικό Κογκρέσο η έκκληση προς τον Πρόεδρο να πάρει περισσότερα μέτρα για να εξασφαλιστεί η τροφοδοσία της ΕΕ με φυσικό αέριο. Εξάλλου και ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, κάλεσε τους ομολόγους των χωρών της ΕΕ να μειώσουν την εξάρτησή τους από το ρωσικό φυσικό αέριο. Το ζήτημα αυτό φέρνει στο προσκήνιο και διαφορετικά συμφέροντα όπως π.χ. της Γερμανίας που τα μονοπώλιά της έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με ρωσικούς ενεργειακούς ομίλους, αλλά και την προσπάθεια που γίνεται το τελευταίο διάστημα οι ΗΠΑ να πλασάρουν το δικό τους σχιστολιθικό αέριο και την τεχνολογία που το συνοδεύει.

Κινήσεις τακτικής από τη νέα αστική κυβέρνηση

Μέσα στην ίδια την Ουκρανία η νέα αστική εξουσία προσπάθησε μέσα στη βδομάδα να αντιστρέψει την προβοκάτσια που η ίδια είχε στήσει. Ετσι κατηγόρησαν τον ανατραπέντα πρόεδρο Β. Γιανουκόβιτς για τις δολοφονίες 100 ανθρώπων από σφαίρες τους περασμένους μήνες στην πλατεία Ανεξαρτησίας, όπως και τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες. Ετσι αποσιωπάται πλήρως η αποκάλυψη μετά από υποκλοπή της συνομιλίας της επικεφαλής της Διπλωματίας της ΕΕ, Κάθριν Αστον, με τον Εσθονό ΥΠΕΞ, Ούρμας Πάετ, όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που έδρασαν στην πλατεία ήταν από τις φασιστικές ομάδες κρούσης του «Δεξιού Τομέα» και οι σφαίρες με τις οποίες χτυπήθηκαν διαδηλωτές και αστυνομικοί ήταν αποδεδειγμένα από το ίδιο όπλο.
Επίσης, σε μια κίνηση αντιπερισπασμού, οι αρχές προχώρησαν στην απομάκρυνση των φασιστών του «Δεξιού Τομέα» από το ξενοδοχείο «Δνείπερος» στο κέντρο του Κιέβου, όπου είχαν καταλύσει, κατά την εφαρμογή υποτίθεται του αφοπλισμού αυτής της ένοπλης συμμορίας. Ωστόσο, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι εν πολλοίς ανεξέλεγκτη.
Κατά τα άλλα, οι προετοιμασίες για τις προεδρικές εκλογές της 25ης Μάη συνεχίζονται και ανακοινώθηκε από τη λεγόμενη εκλογική επιτροπή ότι εγκρίθηκαν 23 υποψήφιοι από τους συνολικά 46 που υπέβαλαν υποψηφιότητα και πληρούσαν τις προϋποθέσεις του νόμου.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δίνει η επιτροπή, οι 7 είναι υποψήφιοι κομμάτων και οι 16 αυτοπροτεινόμενοι. Οι υποψήφιοι των κομμάτων είναι: Από το κυρίαρχο στη νέα αστική εξουσία «Μπατκίβτσινα» (Πατρίδα) η Γιούλα Τιμοσένκο, πρώην πρωθυπουργός, η «βασίλισσα του φυσικού αερίου» που θησαύρισε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού κατακλέβοντας τη λαϊκή περιουσία. Από το εθνικιστικό «Σβόμποντα» (Ελευθερία) ο Ολεγκ Τιανιμπόκ, από το ΚΚ Ουκρανίας ο Πέτρο Σιμονένκο, από το Κόμμα Πολιτών ο Ανατόλι Χρίτσενκο, από το Ουκρανικό Κόμμα του Λαού ο Ολεξάντερ Κλιμένκο, από το Λαϊκό Μέτωπο ο Βασίλ Κουίμπιντα.
Στους αυτοπροτεινόμενους ξεχωρίζει ο μεγαλοκαπιταλιστής Πέτρο Ποροσένκο, σήμερα ανεξάρτητος βουλευτής με θητεία σε κυβερνήσεις και της Γ. Τιμοσένκο και του Β. Γιανουκόβιτς, ο φασίστας από το «Δεξιό Τομέα» Ντμίτρο Γιάρος, πρώην βουλευτές του Κόμματος Περιοχών του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και κρατικοί αξιωματούχοι, καθώς και κάποιοι ακόμα επιχειρηματίες.

Δ. Κ.

Εργα και ημέρες της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στους ηθοποιούς

Εργα και ημέρες της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στους ηθοποιούς

Ενα «ανεξάρτητο σωματείο, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις», υπόσχεται η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ «Κίνηση Ηθοποιών» στο πρόσφατο κείμενο των θέσεών της για τις επικείμενες εκλογές στο ΣΕΗ, προσπαθώντας να ξεγελάσει όσους δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει πως τίποτα «ακομμάτιστο» δεν υπάρχει στην εκμεταλλευτική κοινωνία μας. Στην πραγματικότητα, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, πίσω από το προσωπείο του «ανεξάρτητου», επιδιώκουν να κρύψουν την «κομματικότητα» των προτάσεών τους και για το ΣΕΗ. Το ότι δηλαδή είναι προτάσεις και θέσεις εναρμονισμένες με την κυρίαρχη πολιτική, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υπηρετεί τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και μεγαλοεργοδοτών σε βάρος των μισθοσυντήρητων, φτωχότερων και άνεργων ηθοποιών.

Από την πρόσφατη θητεία και δράση της στο Προεδρείο του ΣΕΗ - σε αγαστή σύμπνοια με τις παρατάξεις «Ενωμένοι Ηθοποιοί» («ανεξάρτητοι» δήθεν κι αυτοί) και «Ελεύθερη Εκφραση» (παράταξη της ΝΔ) - μπορεί να αντλήσει κανείς δεκάδες παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την παραπάνω διαπίστωση. Συνέπραξε στην προσπάθεια των «Ενωμένων Ηθοποιών» να διαγραφούν οι άνεργοι ηθοποιοί από το σωματείο, τη στιγμή που η ανεργία στον κλάδο αγγίζει το 90% και να εγγραφούν εργοδότες αντίθετα με το καταστατικό του. Πρόβαλλε αίτημα για μείωση της Συλλογικής Σύμβασης των ηθοποιών κατά 40% σε αντίθεση με την απόφαση της Γενικής Συνέλευσής τους. Αρνιόταν τη σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων, υπονόμευε τις απεργίες και τον αγώνα για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, καλλιεργούσε συστηματικά την ηττοπάθεια, την απογοήτευση και τελικά την απομαζικοποίηση του σωματείου. Ακόμη και όταν -μετά από συγκέντρωση υπογραφών από την παράταξη «Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών» που στηρίζεται από το ΠΑΜΕ - αυτή και οι συνεργάτες της στο προεδρείο του ΣΕΗ υποχρεώθηκαν να συγκαλέσουν Γενική Συνέλευση, αρνήθηκαν τελικά να υλοποιήσουν τις αποφάσεις της. Αν οι Γενικές Συνελεύσεις δε συμφωνούν με τις απόψεις της «Κίνησης», τόσο το χειρότερο γι' αυτές.
Το άκρον άωτον του καιροσκοπισμού είναι ότι, αφού όλον αυτό τον καιρό έγραφε στα παλιά της παπούτσια τις Γενικές Συνελεύσεις και τις αποφάσεις τους, ξαφνικά, ω! του θαύματος, στις προεκλογικές θέσεις της δηλώνει πως «τα σημαντικά ζητήματα (απεργίες π.χ.) δεν πρέπει να αποφασίζονται στο Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά στις Γενικές Συνελεύσεις, με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή», λες και κάποιοι άλλοι είναι αυτοί που θέλουν το αντίθετο! Μάλλον το ΠΑΜΕ. Τα ίδια και για το καταστατικό. «Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει», δηλώνει η «Κίνηση», «κυρίως θα πρέπει να αλλάξουν τα άρθρα εκείνα που δυσκολεύουν την εγγραφή νέων Ηθοποιών στο ΣΕΗ». Οταν, όμως, η «Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών» πρότεινε στο ΔΣ να πάρει πολιτική απόφαση να ανοίξει το Σωματείο στους νέους ηθοποιούς χωρίς την καταστατική προϋπόθεση των 200 ενσήμων, που πλέον είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθούν, την καταψήφισαν.

Βέβαια, τίποτα στη στάση αυτής της παράταξης δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, γιατί στην αντίληψή της είναι μάλλον πως η πάλη των εργαζομένων για όλα αυτά που κάθε άνθρωπος δικαιούται στη ζωή του είναι ξεπερασμένη και αναχρονιστική. Στο κείμενο των προεκλογικών θέσεων της «Κίνησης» τα επίθετα αυτά κοσμούν σταθερά τις έννοιες «συλλογική σύμβαση» και «καταστατικό του σωματείου», τα «απαρχαιωμένα» τούτα σύνεργα, με τα οποία οι εργαζόμενοι προσπαθούν να προστατευτούν στοιχειωδώς από τον ανελέητο πόλεμο των «από πάνω» εναντίον τους.

Αντίθετα, ως σύγχρονη αναγορεύεται η εργασιακή εξαθλίωση των ηθοποιών, όπως και των υπόλοιπων εργαζόμενων: Η ανεργία, το μπλοκάκι, η ωρομισθία των 3,5 ευρώ ή τα εξευτελιστικά ποσοστά επί των εσόδων της παράστασης, η εντελώς απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία και τέλος η εργασία που όχι μόνο δεν πληρώνεται, αλλά την πληρώνεις κι από πάνω, το «σύγχρονο» αυτό μοντέλο ακόμη μεγαλύτερης εκμετάλλευσης όπου οι ηθοποιοί, για να επιβιώσουν καλλιτεχνικά, συστήνουν εταιρικές ομάδες. Αναλαμβάνουν, δηλαδή, οι ίδιοι όλο το κόστος και το ρίσκο της παραγωγής, ενώ στη συνέχεια πληρώνουν ενοίκιο και ποσοστά στους ιδιοκτήτες θεατρικών σκηνών για να την προβάλουν. Ολα αυτά με την πιθανότητα ότι ίσως κάποτε, κάποιο από τα μονοπώλια της πολιτιστικής βιομηχανίας (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ίδρυμα «Κακογιάννη» π.χ.) που δεν έχουν δική τους παραγωγή καθώς δεν τα συμφέρει να αναλάβουν τα ρίσκα της, θα μυριστεί κέρδη και θα αγοράσει την παράστασή τους. Με λίγα λόγια, προσπαθούν απεγνωσμένα να πουλήσουν την εργατική δύναμή τους.
«Η πραγματικότητα μας επιβάλλει να δούμε τα φαινόμενα τούτα με σύγχρονη ματιά. Δεν μπορούμε πλέον να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με γνώμονα μια ενιαία σύμβαση», διακηρύσσει η «Κίνηση». Οι ηθοποιοί δηλαδή θα πρέπει επιτέλους να εκσυγχρονιστούν, που σημαίνει να προσαρμοστούν στην άθλια πραγματικότητα που βιώνουν. Να αλλάξουν, για παράδειγμα, το καταστατικό του σωματείου που καλύπτει αποκλειστικά τους μισθωτούς, για να μπορούν να εγγραφούν μαζικά οι εργοδότες, με πρόσχημα ότι η μισθωτή εργασία τείνει να εκλείψει -αφού φυσικά υποκαθίσταται από συγκαλυμμένες και στυγνότερα εκμεταλλευτικές μορφές όπως το μπλοκάκι, τα ποσοστά, η «αυτοαπασχόληση» - να πάψουν οι ηθοποιοί να διεκδικούν την ανάκτηση της ενιαίας Συλλογικής Σύμβασής τους, καθώς έτσι κι αλλιώς στην πραγματικότητα «καθένας διαπραγματεύεται πλέον ατομικά».
«Μέσα από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση ξεπροβάλλει η ανάγκη για τη διατήρηση των κεκτημένων δικαιωμάτων μας», αναφωνεί στη συνέχεια. Προφανώς, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ -όπως άλλωστε και ο κομματικός φορέας της- εννοεί να διατηρήσουν οι εκατοντάδες άνεργοι, μισοάνεργοι και απλήρωτοι ηθοποιοί το δικαίωμά τους στον καθημερινό εφιάλτη της επιβίωσης, γιατί υπάρχουν και χειρότερα, να καταντήσουν για παράδειγμα όλοι άστεγοι που θα ψάχνουν στα σκουπίδια.

Καλεί με άλλα λόγια τους ηθοποιούς να μην αγωνιστούν για να αλλάξουν την κατάστασή τους και τη θέση τους στην κοινωνία, αντιπαλεύοντας σε συμπαράταξη με το συνεπές εργατικό κίνημα την πολιτική της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των εργοδοτών που τους συντρίβει, να απορρίψουν τη μόνη διέξοδο που εγγυάται την αποτροπή των χειρότερων σήμερα, την αναγέννηση της ελπίδας για το αύριο. Τέτοιες αντιλήψεις είναι άλλωστε «κομματικές», μπανάλ και ντεμοντέ στον εκλεπτυσμένο κόσμο της.

Αυτό που χρειάζεται, υπογραμμίζει, είναι «ενότητα και αλληλεγγύη». Αν εννοούσε, βέβαια, την ενότητα και την αλληλεγγύη όλων των καταπιεσμένων, θυμάτων της βάρβαρης πολιτικής της εκμετάλλευσης, ποιος θα μπορούσε να έχει αντίρρηση; Δυστυχώς, όμως, όπως προκύπτει από τις προτάσεις της, αυτό που υπονοεί είναι ότι οι ηθοποιοί ενωμένοι και αλληλέγγυοι προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες εργοδότες, πρέπει να τους βοηθήσουν για να τα βγάλουν πέρα στην κρίση, γιατί μόνον έτσι θα πάρουν κι εκείνοι ένα κομματάκι πίτας.
Αντί να διεκδικούν μισθούς, εργασιακά δικαιώματα, γενναία κρατική χρηματοδότηση των δημόσιων πολιτιστικών οργανισμών κ.α. να προτείνουν ό,τι ακριβώς λέει και η Ευρωπαϊκή Ενωση: Το κράτος να ενισχύσει τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις, για να επενδύσουν στον πολιτισμό, φορώντας τη μάσκα του σωτήρα του. Συγκεκριμένα προτείνει: «Στήριξη του θεσμού της χορηγίας με κίνητρα προς τους χορηγούς (π.χ. φοροελαφρύνσεις)», καθώς μάλιστα «ο θεσμός του χορηγού είναι ιερός!», «οικονομικές απαλλαγές για όσους θέλουν να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών», διαπλοκή των επιχειρηματικών συμφερόντων με τα κρατικά θέατρα, τη δημόσια τηλεόραση, τα Φεστιβάλ και τους άλλους πολιτιστικούς φορείς, αρκεί να υπάρχει «διαφάνεια» και να μην παρεμβαίνουν στο περιεχόμενο της Τέχνης! Να είναι, δηλαδή, «υγιής» και ανιδιοτελής η διαπλοκή.
Φτάνει, μάλιστα, να απαιτεί επιτακτικά την εφαρμογή του τελευταίου νόμου για τον κινηματογράφο της πρώην κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Ενα νόμο που οι σκηνοθέτες αποκαλούν «νόμο - ταφόπλακα του ελληνικού κινηματογράφου», γιατί διέκοψε την κρατική χρηματοδότηση και πρόσφερε «γην και ύδωρ» στους επιχειρηματίες με τη μάταιη προσδοκία να «επενδύσουν» σ' αυτόν, οδηγώντας σήμερα τον ελληνικό κινηματογράφο στην ανυπαρξία και την καταστροφή.

Με λίγα λόγια, η «Κίνηση Ηθοποιών» ούτε λίγο - ούτε πολύ ζητά από τους ηθοποιούς να την ψηφίσουν για να βοηθήσει στο να συνεχιστεί η ίδια πολιτική των οικονομικών προνομίων και παροχών προς το κεφάλαιο, που μας έφερε στο σημερινό χάλι. Μια πολιτική που σημαίνει νέα φοροληστεία και λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων, ακόμη πιο ασφυκτικό έλεγχο της τέχνης από τους «χρηματοδότες» της και χυδαία εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης ανάγκης όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Τέχνη και ο Πολιτισμός. Δε φαίνεται όμως πως θα πείσει. Στο κάτω-κάτω οι ηθοποιοί το ξέρουν καλά ότι οι «λύκοι» δεν έρχονται για να τους ταΐσουν, αλλά για να τους καταβροχθίσουν!

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ Πηγή κινδύνων για παίκτες τα νέα σχέδια της UEFA

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Πηγή κινδύνων για παίκτες τα νέα σχέδια της UEFA

Το κυνήγι για μεγαλύτερο κέρδος της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας βαραίνει ακόμα περισσότερο το ήδη υπερφορτωμένο πρόγραμμα για τους παίκτες

Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουν αυξηθεί οι μελέτες (ιδιαίτερα οι ιατρικές), αλλά και οι φωνές διαμαρτυρίας προπονητών και παικτών για τις εξαντλητικές υποχρεώσεις των ποδοσφαιριστών από το βαρύ πρόγραμμα και τους συνεχόμενους αγώνες, ωστόσο αυτό δεν φαίνεται να ...ιδρώνει το αυτί των αρμοδίων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Το αντίθετο μάλιστα, αφού για την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΟΥΕΦΑ) η σχεδόν εκπλήρωση του παλιότερου συνθήματος «ούτε μέρα χωρίς ποδόσφαιρο», που αποτέλεσε τον κύριο άξονα της διαμόρφωσης της σημερινής αγωνιστικής πραγματικότητας στη «Γηραιά ήπειρο», δεν φαίνεται να αρκεί. Για την ΟΥΕΦΑ, αφού το προϊόν πουλάει και φέρνει κέρδη, τότε τα πάντα πρέπει να κινηθούν γύρω από αυτό. Ετσι, παρά την άκρατη εμπορευματοποίηση που σχετίζεται με το άθλημα τα τελευταία χρόνια, απ' ό,τι φαίνεται υπάρχει ακόμα έδαφος προκειμένου αυτή να αυξηθεί, φυσικά με το ανάλογο όφελος (αύξηση κερδών).

Τα φιλικά στο στόχο για νέα κέρδη

Σε αυτό το τελευταίο υπάγονται και τα νέα σχέδια που εγκρίθηκαν σε πρόσφατη συνεδρίαση της ΟΥΕΦΑ και αφορούν στη δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος που θα αντικαταστήσει τα φιλικά παιχνίδια που έδιναν οι ομάδες μέχρι τώρα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι συγκεκριμένοι αγώνες μπορεί σε αγωνιστικό επίπεδο να θεωρούνταν σημαντικά τεστ για ομοσπονδιακούς τεχνικούς και διεθνείς παίκτες, εμπορικά όμως δεν επρόκειτο συνήθως για κάτι το ιδιαίτερο με βάση τις λογικές του σημερινού εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Αυτό βέβαια είναι που θέλουν να αλλάξουν και οι υπεύθυνοι της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας μέσω των νέων σχεδίων που στόχο έχουν τη μεγαλύτερη εμπορική εκμετάλλευσή τους. Η δημιουργία κινήτρων, όπως π.χ. η πρόκριση στο ΕURO ή στο Μουντιάλ στις ομάδες, που θα αυξήσει τον ανταγωνισμό, καθώς και η εξασφάλιση συγκεκριμένου αριθμού παιχνιδιών είναι οι δύο βασικοί άξονες των νέων σχεδίων ώστε το προϊόν να μπορέσει να πουληθεί καλύτερα. Το συγκεκριμένο εγκρίθηκε ομόφωνα από τις 54 Ομοσπονδίες - μέλη της ΟΥΕΦΑ, με τον υπεύθυνο της επιτροπής για διοργανώσεις Εθνικών ομάδων, Βόλφγκανγκ Νίρσμπαχ, να καλεί τις χώρες - μέλη να στηρίξουν τη νέα διοργάνωση. Καταληκτική ημερομηνία για την εφαρμογή του νέου εγχειρήματος θα είναι το 2018, αμέσως μετά το Μουντιάλ της Ρωσίας.

Η δημιουργία ανταγωνισμού και η αύξηση των παιχνιδιών είναι ο στόχος των νέων πλάνων της UEFA αντί των φιλικών παιχνιδιών

Eurokinissi

Στις πρώτες δηλώσεις μετά την έγκριση του σχεδίου, παράγοντες της OYΕΦΑ διαφημίζοντας το νέο εγχείρημα έκαναν λόγο για βήμα μπροστά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, υποστηρίζοντας πως δίνεται η ευκαιρία ακόμα και σε χώρες που θεωρούνταν περιορισμένων δυνατοτήτων να αυξήσουν τις πιθανότητες για συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ή στο Μουντιάλ. Ωστόσο, είναι προφανές ότι με βάση και το άνοιγμα της ψαλίδας λόγω των οικονομικών και αγωνιστικών αντιθέσεων στο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα σήμερα, και πάλι τα όποια οφέλη θα αφορούν συγκεκριμένη μερίδα ομάδων αφού, με απλά λόγια, θα έχουν πλέον μια δεύτερη ευκαιρία να εκπληρώσουν τους στόχους τους.

Και ...εγένετο «Νations League»

Το νέο σχέδιο αφορά τη δημιουργία στην ουσία ενός τουρνουά με την επωνυμία «Νations League», που προορίζεται να αντικαταστήσει από το καλοκαίρι του 2018 τα διεθνή φιλικά. Το αρχικό σχέδιο προβλέπει το διαχωρισμό των ομάδων σε τέσσερις κατηγορίες των 12 - 14 ομάδων ανάλογα με τη δυναμικότητά τους. Κάθε κατηγορία θα έχει τρία ή τέσσερα μίνι τουρνουά με εντός και εκτός έδρας παιχνίδια για κάθε ομάδα, κάτι που σημαίνει ότι δυνατές, θεωρητικά, ομάδες μπορούν να βρεθούν αντιμέτωπες, το φθινόπωρο του 2018. Κάθε νικητής του μίνι πρωταθλήματος θα περνάει στα ημιτελικά της κατηγορίας και ο νικητής κάθε κατηγορίας θα κερδίζει μια θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2020. Οι υπόλοιπες 20 θέσεις (μιας και οι τέσσερις θα καλυφθούν από το Nations League) του Euro θα καλύπτονται με το ισχύον σύστημα των προκριματικών. Επίσης, όσον αφορά τη συμμετοχή στο Μουντιάλ τέσσερις από τις 13 θέσεις που παίρνει η Ευρώπη για το Μουντιάλ θα πληρώνονται επίσης από τους δύο πρώτους των δύο πρώτων γκρουπ δυναμικότητας από το Nations League.

Πηγή κινδύνων το υπερφορτωμένο πρόγραμμα

Παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις για την προστασία, η αύξηση των κερδών είναι ο στόχος της ΟΥΕΦΑ και του προέδρου της, Μισέλ Πλατινί

Η δημιουργία της νέας διοργάνωσης με τον αυξημένο ανταγωνισμό σε συνδυασμό και με το ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στο μέχρι τώρα σύστημα των προκριματικών αγώνων για διοργανώσεις όπως το Euro ή το Μουντιάλ στην ουσία αποτελεί μια επιπρόσθετη (και ιδιαίτερων απαιτήσεων) υποχρέωση για τους παίκτες. Και μάλιστα σε μια εποχή όπου το πρόγραμμα θεωρείται υπερφορτωμένο από αγώνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κυνήγι του κέρδους έχει πλέον καταντήσει τις δυο διασυλλογικές διοργανώσεις της Ευρώπης (Τσάμπιονς Λιγκ, Γιουρόπα Λιγκ) σε ένα αγωνιστικό... μαραθώνιο διάρκειας σχεδόν 11 μηνών (αρχή στα μέσα Ιούλη λήξη στα μέσα Μάη). Μάλιστα, το πρόβλημα για τους ίδιους τους παίκτες μεγιστοποιείται στις λεγόμενες ιδιαίτερες χρονιές όταν υπάρχει διοργάνωση για Εθνικές ομάδες, όπως π.χ. η φετινή με το Μουντιάλ της Βραζιλίας (ή αντίστοιχες με πρωταθλήματα ηπείρων), αφού κάποιοι από αυτούς (ιδιαίτερα των ομάδων που πρωταγωνιστούν μέχρι τέλους των διοργανώσεων) κυριολεκτικά δεν... παίρνουν ανάσα.
Για την κατάσταση που επικρατεί είναι ενδεικτικά τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαιριστών (FIFPro) που ανακοινώθηκαν λίγες μέρες μετά τη δημοσιοποίηση των νέων σχεδίων της ΟΥΕΦΑ. Σύμφωνα με αυτή, τα τελευταία χρόνια υπάρχει αύξηση των κρουσμάτων στους ποδοσφαιριστές των λεγόμενων ψυχικών νοσημάτων, με 1 στους 4 να αντιμετωπίζει πρόβλημα κατάθλιψης ή υπερβολικού άγχους. Επίσης σε παλιότερη έρευνά της η FIFPro παρουσίαζε στοιχεία σχετικά με τη φυσική κατάσταση των ποδοσφαιριστών, από τα οποία προέκυπτε ότι ο χρόνος ξεκούρασής τους είναι ανεπαρκής πλέον και χρειάζεται μείωση των υποχρεώσεων που έχουν κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Παράλληλα, όπως έχει αποδειχθεί πρακτικά, η κόπωση θεωρείται πρωτεύων λόγος αύξησης της συχνότητας των σοβαρών τραυματισμών σε παίκτες πολλοί από τους οποίους προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά που σε κάποιες περιπτώσεις επιταχύνει και το τέλος μιας καριέρας. Επίσης, ας σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια επίσης παρατηρείται αύξηση και των περιστατικών που συνδέονται με παθήσεις της καρδιάς πολλά από τα οποία έχουν σταθεί και μοιραία για τη ζωή κάποιων αθλητών.

ΜΠ. ΤΣ.

Brecht: Κίνδυνος από τα κτήνη της διανόησης

 Brecht: Κίνδυνος από τα κτήνη της διανόησης

Κίνδυνος από τα κτήνη της διανόησης

Αν ο πόλεμος, για παράδειγμα, ήταν ο πατέρας όλων των πραγμάτων, τότε θα έπρεπε να καλέσει κανείς σε πατροκτονία.

Οι φασίστες, σαν παλιοί μπογιατζήδες που είναι, ζωγραφίζουν συνήθως στον τοίχο το διάβολο που θα μπορούσε να 'ναι δυσάρεστος γι' αυτούς. Σκέφτομαι όμως πως καθώς είναι καλό να 'ναι δυσάρεστο γι' αυτούς, θα 'πρεπε κανείς να 'ναι ο ίδιος αυτός ο διάβολος. Οταν θέλει κανείς να τους βλάψει (και πρέπει να το θέλει, αν πράγματι επιθυμεί να κάνει καλό στην ανθρωπότητα), δεν έχει παρά να κοιτάξει τον τοίχο και να παρατηρήσει τι ζωγράφισαν. Ζωγράφισαν, για παράδειγμα, το κτήνος της διανόησης. Πολλοί από εμάς κοιτάζουν αυτόν τον τοίχο και βλέπουν την εικόνα αυτού του κτήνους και λένε: Πράγματι αυτό που δεν θέλουν να έχουν είναι η διανόηση κι έχουν δίκιο. Η διανόηση είναι αυτό που πρέπει να κινητοποιήσει κανείς εναντίον τους. Ομως δεν κατάλαβαν καλά την εικόνα, αν πιστεύουν ότι κι ο φασισμός έχει την ίδια γνώμη μ' αυτούς, ότι δέχεται κι αυτός την άποψη πως αρκεί η ύπαρξη της καλοσύνης για να νικηθεί για πάντα η κακία, πως αρκεί η λογική για να νικηθεί η ανοησία. Παρέβλεψαν ουσιαστικά το σημαντικότερο: τη λέξη «κτήνος». Στην πραγματικότητα, αυτό είναι και το κύριο ερώτημα: Πώς μπορούμε να γίνουμε κτήνη της διανόησης, κτήνη με την έννοια που οι φασίστες θεωρούν απειλητική για την κυριαρχία τους. Ενα κτήνος είναι κάτι το δυνατό, το τρομακτικό, το καταστροφικό. Ακούγεται βάρβαρα. Πιστεύετε όμως ότι η βαρβαρότητα μπορεί να καταπολεμηθεί με την αθωότητα; Θα ήταν σαν να θέλαμε ν' ανακόψουμε την ορμή ενός ξίφους προτάσσοντας τις αρτηρίες μας. Πρέπει να μάθουμε να το κατανοούμε: Και η καλοσύνη βλάπτει. Βλάπτει την ωμότητα. Το κάθαρμα δολοφονεί, αλλά ενεργεί μόνο με το φόνο όταν θέλει να εξαφανίσει κάτι από τον κόσμο. Καταλαβαίνετε: Δεν εννοώ να γυρίσουμε πίσω και να σκοτώσουμε τον Χίτλερ. Αυτό θα ήταν κτηνώδες, αλλά όχι έξυπνο. Πρέπει όμως να χρησιμοποιήσει κανείς κάτι το θανατηφόρο, αλλιώς το κάθαρμα θα συνεχίσει να ζει μέχρι το τέλος των ημερών του ή τουλάχιστον των δικών μας ημερών. Πώς μπορούμε εμείς οι συγγραφείς να γράφουμε θανατηφόρα;

Ξέρουμε ότι γύρω από τα φασιστικά κράτη υψώνεται ένα τεράστιο, χοντρό τείχος από κενές, πρόχειρες, παραφθαρμένες φιλοσοφίες που από πίσω του πραγματοποιούνται τα κέρδη. Αυτό το τείχος από καπνό είναι ένα θαύμα της τεχνικής προπετασμάτων καπνού. Πολλοί από εμάς ασχολούνται τώρα με το ν' αποδείξουν το χαρακτήρα αυτού του αερίου, την αστάθεια του τείχους και τα λοιπά. Φοβάμαι πως αυτό δεν είναι θανατηφόρο. Αντίθετα, θανατηφόρο είναι ν' αποδείξουμε αυτά που γίνονται πίσω από το τείχος. Αυτό απαιτεί περισσότερη δουλειά, περισσότερη μελέτη, βρίσκεται έξω από τον τομέα μας ουσιαστικά, γι' αυτό και δεν το καταλαβαίνουμε και τόσο καλά, είναι κάτι πρακτικό, είναι όμως θανατηφόρο.

Πηγή: Ριζοσπάστης