Γίνονται βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ; Θεός φυλάξοι…

 

Ρωτήθηκε η Πελώνη σχετικά με τον τετραήμερο άγριο ξυλοδαρμό Γεωργιανού στη ΓΑΔΑ, προκειμένου να ομολογήσει ότι αυτός σκότωσε την Καρολάιν Κράουτς, και έδωσε την εξής… τροχονομική απάντηση: 

«Είναι πολύ ειδικό αυτό που ρωτάτε. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι στο πλαίσιο της έρευνας για το έγκλημα εξετάστηκε ο εν λόγω ύποπτος με βάση τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Σε κάθε περίπτωση αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά το αρχηγείο της ΕΛΑΣ».

Είναι πραγματικά καταπληκτικό. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ερωτάται για ένα σοβαρό ζήτημα (εκτός αν δεν είναι σοβαρό ζήτημα ο βασανισμός ενός ανθρώπου από την Αστυνομία) και αντί να απαντήσει με το καθιερωμένο «θα ρωτήσω και θα σας ενημερώσω στο επόμενο μπρίφινγκ», παρέπεμψε τους πολιτικούς συντάκτες στην… Αστυνομία.

Από ΜΜΕ της Δεξιάς, που δε θέλουν να βλέπουν τον Χρυσοχοΐδη ούτε ζωγραφιστό, η απάντηση της Πελώνη ερμηνεύτηκε ως «άδειασμα» του Χρυσοχοΐδη, συνδυαζόμενη και με την απάντηση του Σκέρτσου σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, στο ερώτημα αν «συνεχίζει να έχει την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη»: «Ολοι οι υπουργοί έχουν την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού μέχρι να υπάρξει κάποια αλλαγή», είχε απαντήσει ο Σκέρτσος. 

Το φαινόμενο των δεξιών που προσπαθούν να ξεφορτωθούν τον Χρυσοχοΐδη, χρεώνοντάς του (όχι άδικα) από τον ξυλοδαρμό του Ινδαρέ και των γιων του μέχρι το ξέλο στη Νέα Σμύρνη, από τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ μέχρι τους μαφιόζους που αλληλοεξοντώνονται εν μέση οδώ και από τη δραπέτευση του χρυσαυγίτη Παππά μέχρι τον Φουρθιώτη, είναι διασκεδαστικό. Καλύτερα να τραγουδήσουν το άσμα «Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες», το οποίο δεν ταιριάζει στον Χρυσοχοΐδη. 

Εχει «υψηλούς» προστάτες, οι οποίοι υποχρέωσαν τον Μητσοτάκη να τον βγάλει από τη ναφθαλίνη και να τον ξανακάνει υπουργό Μπάτσων και Καταστολής. Ο νοών νοείτω.

Πηγή: Κόντρα

Τα τρελά κέρδη δεν έπεσαν από τον ουρανό

...

Μπούκωσαν στα κέρδη! Αυτή είναι με τρεις λέξεις η εικόνα για τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ στην Ευρώπη και την Ελλάδα σε ό,τι αφορά τις πωλήσεις και τα κέρδη τους κατά την περίοδο της πανδημίας.

Σύμφωνα με μελέτη που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας («Oxfam»), οι πωλήσεις τροφίμων από τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο αλυσίδες σούπερ μάρκετ στην Ευρώπη αυξήθηκαν κατά 11,1% την περίοδο ανάμεσα στο β' και στο δ' τρίμηνο του 2020. Την αντίστοιχη περίοδο του 2019, η αύξηση ήταν μόλις 1,6%. Η χρηματιστηριακή αξία τους αυξήθηκε κατά 101 δισ. δολάρια την περίοδο Μάρτης - Δεκέμβρης 2020, στην καρδιά δηλαδή του πρώτου κύματος της πανδημίας, έναντι 75 δισ. δολαρίων την αντίστοιχη περίοδο του 2019. Στους μετόχους δόθηκαν μερίσματα 22,3 δισ. δολάρια το 2020 από 10 δισ. το 2019, καταγράφοντας αύξηση 123%! Να σημειωθεί ότι πριν το 2020 το δεύτερο μεγαλύτερο ύψος μερισμάτων ήταν αυτό το 2017, με 12,3 δισ. δολάρια. Ανάλογη είναι η εικόνα και για αλυσίδες μη εισηγμένες στο χρηματιστήριο, που επίσης μετρούν τα κέρδη τους σε δισεκατομμύρια δολάρια.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με σχετικές μελέτες οι μεγαλύτερες αλυσίδες σούπερ μάρκετ είδαν τις πωλήσεις τους να αυξάνονται κατά σχεδόν 10% και τα ταμεία τους να γεμίζουν με 12 δισ. ευρώ την περίοδο της πανδημίας. Αλήθεια, όμως, από πού προέκυψαν όλα αυτά τα δυσθεώρητα ποσά; Πώς «αυγάτισαν» τα κέρδη των μετόχων σε τέτοιο βαθμό μέσα σε έναν χρόνο;

* * *

Για ερωτήματα όπως τα παραπάνω αρκεί μια ματιά στο πώς βίωσαν οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ και τις αποθήκες αυτήν τη φρενήρη αύξηση της κερδοφορίας για τη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου. Η κατάσταση περιγράφεται συνοπτικά από την εξής φράση: «Τους στύβουν σαν λεμονόκουπες»! Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Μεγάλη εντατικοποίηση, ωράρια που «τεντώνονται», εργαζόμενοι που δουλεύουν σερί για μήνες χωρίς ρεπό, ήλιο με ήλιο, χωρίς ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας. Δουλειά και τις Κυριακές την περίοδο της πανδημίας, ωράρια - λάστιχο που ξεκινούν 7 το πρωί και μπορούν να φτάσουν μέχρι και τις 10.30 το βράδυ.

Κι από πάνω, εργοδότες να απειλούν εργαζόμενους για να μη χαθεί ούτε μια ώρα εργασίας, παρά τα κρούσματα που καταγράφονταν κατά δεκάδες στους χώρους δουλειάς. Κι όμως, η εργοδοσία καλούσε τους εργαζόμενους να παραβιάσουν ακόμα και την προληπτική καραντίνα, προκειμένου «να βγει η δουλειά». Καταστήματα έμεναν ανοιχτά, αν και υπήρχαν διαπιστωμένα κρούσματα, με την εργοδοσία να μετακινεί προσωπικό από το ένα στο άλλο, ευνοώντας αντί να φρενάρει την υπερμετάδοση.

Ακόμα και τις μέρες της ισχυρής χιονόπτωσης στην Αττική υπήρξαν περιπτώσεις εργαζομένων που αναγκάστηκαν εκβιαστικά να πάνε για δουλειά, με την απειλή ότι θα τους κόψουν μεροκάματα ή μέρες από την άδειά τους.

* * *

Ο εφιάλτης που ζουν τους τελευταίους μήνες οι εργαζόμενοι πίσω από τους πάγκους, στα ταμεία και στα ράφια, γράφοντας κάθε μέρα χιλιόμετρα στο «πέρα - δώθε» για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία και κερδοφορία των επιχειρήσεων, τώρα γίνεται προσπάθεια να γενικευτεί. Εκεί προσβλέπει το νομοσχέδιο - έκτρωμα Χατζηδάκη που ψήφισε η κυβέρνηση, με τη συνδρομή του ΣΥΡΙΖΑ στα περισσότερα άρθρα του.

Και όσο ο ιδρώτας τρέχει για τους εργαζόμενους, τόσο φουσκώνουν οι λογαριασμοί για τους μετόχους, την ώρα μάλιστα που στο σύνολό τους τα εργατικά - λαϊκά στρώματα βάζουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα είδη πλατιάς κατανάλωσης. Αποκαλυπτική ως προς αυτό είναι η προαναγγελία των ανατιμήσεων που περνάνε ήδη στη λαϊκή κατανάλωση, εξαιτίας της αύξησης του κόστους μεταφοράς των εμπορευμάτων και της αύξησης στις τιμές των πρώτων υλών.

Η εικόνα λοιπόν για την κατάσταση των εργαζομένων σε έναν κλάδο που δεν γνώρισε κρίση, αλλά αλματώδη αύξηση της κερδοφορίας του, παρά τη μεγάλη βύθιση της καπιταλιστικής οικονομίας, καταρρίπτει τον μύθο των κομμάτων και των επιτελείων της αστικής τάξης: Τον μύθο της «ανάπτυξης για όλους» ή της «δίκαιης ανάπτυξης», που τώρα αναβαθμίζεται με το Ταμείο Ανάκαμψης και τις νέες θυσίες στις οποίες καλούνται οι εργαζόμενοι για την προώθηση των επενδύσεων.

* * *

Οι αντιφατικές αυτές εικόνες δεν αποτελούν κάποια «εξαίρεση» σε μια κατά τ' άλλα «κανονικότητα» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Είναι μέρος της ίδιας της «κανονικότητάς» του, η οποία εκφράζεται σε όλους τους κλάδους και σε όλα τα κράτη, είτε με νεοφιλελεύθερες είτε με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, είτε με «περιοριστικά» είτε με «επεκτατικά» μέτρα στη δημοσιονομική πολιτική.

Εκεί είναι που πρέπει να αναζητηθεί και η διέξοδος από τους εργαζόμενους: Στην πάλη για να γίνει δικός τους ο αμύθητος πλούτος που παράγουν με τα χέρια και το μυαλό τους, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, τις οποίες σήμερα τσαλαπατούν μια χούφτα παράσιτα.

Χ. Μ.

Αντίστροφα

Λέξη προς λέξη, ακριβώς αντίστροφα πρέπει να «μεταφράζει» ο λαός όσα ακούει να λένε η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και επιτελεία για «ισχυρή και βιώσιμη» ανάπτυξη, από την οποία θα βγουν τάχα κερδισμένοι ο ίδιος και οι επιχειρηματικοί όμιλοι ταυτόχρονα. Μία ακόμα επιβεβαίωση έδωσε το χτεσινό υπουργικό συμβούλιο, όπου μεταξύ άλλων παρουσιάστηκαν οι άξονες της οικονομικής πολιτικής για το επόμενο διάστημα.

Με νέα δάνεια και επιδοτήσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης, φτηνό δανεισμό από τις διεθνείς αγορές και έναν ακόμα «αναπτυξιακό» νόμο, η κυβέρνηση βάζει στόχο να περιορίσει το «επενδυτικό κενό» και να εγγυηθεί την καπιταλιστική κερδοφορία, δίνοντας διέξοδο σε συσσωρευμένα κεφάλαια.

Με τον ίδιο ακριβώς στόχο, παρουσίασε χτες στο υπουργικό συμβούλιο τις επόμενες αντιλαϊκές παρεμβάσεις σε Ασφάλιση και Παιδεία. Τα νομοσχέδια αυτά προστίθενται στα πάνω από 180 που έχουν ήδη ψηφιστεί μέσα σε δύο χρόνια, με «κορωνίδα» το έκτρωμα για τα Εργασιακά.

Ποια είναι λοιπόν τα μέτρα με «αναπτυξιακή διάσταση», όπως τα χαρακτηρίζει η κυβέρνηση, που είτε υλοποιούνται ήδη είτε δρομολογούνται άμεσα;

Είναι ο νέος νόμος για την Επικουρική Ασφάλιση, με τον οποίο η κυβέρνηση χαρίζει 80 δισ. ευρώ, λεφτά των ασφαλισμένων, στα αρπακτικά των ιδιωτικών ομίλων της Ασφάλισης και της Υγείας, ενώ για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους «εγγυάται» μόνο νέες ανατροπές στο σύνολο της Ασφάλισης και φτώχεια στα γεράματα.

Είναι το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, που αναμενόταν χτες βράδυ να κατατεθεί στη Βουλή. Πίσω από τις διακηρύξεις για «ενίσχυση των επενδύσεων» και «διατήρηση ισχυρών ταμειακών αποθεμάτων», για τα οποία απαιτούνται υψηλά «πρωτογενή πλεονάσματα», κρύβονται σχεδιασμοί για γενίκευση της φοροληστείας, προκειμένου να αποπληρωθούν «μέχρι δεκάρας» τα δανεικά από το Ταμείο Ανάκαμψης και τις άλλες «πηγές», που θα ροκανίσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Είναι οι παρεμβάσεις που κλιμακώνονται για τη «βιώσιμη πιστωτική επέκταση» και τη στήριξη των τραπεζών, με «πογκρόμ» σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και αυτοαπασχολούμενων, στο έδαφος του νέου Πτωχευτικού Κώδικα, που φέρνει μαζικές εξώσεις, «λουκέτα» και κυνηγητό.

Είναι τα κάθε λογής «εξτραδάκια» που μοιράζει η κυβέρνηση κάτω από το τραπέζι στους επιχειρηματικούς ομίλους, για να στηρίξει την κερδοφορία τους, όπως τα 300 εκατομμύρια ευρώ που έδωσε στη «Fraport» για «διαφυγόντα κέρδη» την περίοδο της πανδημίας, αξιοποιώντας και εδώ το νομοθετικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Είναι το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση από κοινού με ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ και προβλέπει τη διεύρυνση της λίστας των επενδύσεων για τις οποίες καταργούνται ακόμα και στοιχειώδεις ρυθμίσεις προστασίας του περιβάλλοντος, της υγείας, στοιχειώδεις πολεοδομικές ρυθμίσεις.

Ολα τα παραπάνω υπενθυμίζουν ότι πλάι στην ένταση της εκμετάλλευσης, η καπιταλιστική ανάπτυξη και κερδοφορία προϋποθέτει ένα πραγματικό «κρανίου τόπο» για κάθε πλευρά των λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών.

Κι αν περιμένει κανείς να πάρει ανάσα με τα «ψίχουλα» που θα πέφτουν από το φαγοπότι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αποκαλυπτικά είναι και εδώ τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που δείχνουν ότι το 2019, σε περίοδο αναιμικής ανάκαμψης, ένας στους τρεις ενήλικες και ένα στα πέντε παιδιά ζούσαν στα όρια της στατιστικής φτώχειας, που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα φυτοζωούσαν, χωρίς καν τα στοιχειώδη.

Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, η καπιταλιστική ανάκαμψη έχει για λίπασμα την ένταση της εκμετάλλευσης, νέα αντιλαϊκά μέτρα, διευρύνει παραπέρα την ψαλίδα ανάμεσα στις σημερινές δυνατότητες και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Για να ικανοποιηθούν αυτές «προαπαιτούμενο» είναι να δυναμώσουν η οργάνωση, η συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, η σύγκρουση με τους στόχους και το σχεδιασμό του κεφαλαίου.