Οι πρώτοι δάσκαλοι της Ελεύθερης Ελλάδας!

Το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα συγκινητικό κείμενο-ντοκουμέντο το οποίο αναφέρεται στην τελετή ορκομωσίας των πρώτων απόφοιτων δασκάλων της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) που πραγματοποιήθηκε στο ορεινό χωριό Τροβάτο της Ευρυτανίας όπου εκεί, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, είχε μεταφερθεί το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο Καρπενησίου της Αντίστασης, μετά την εισβολή και το κάψιμο της ευρυτανικής πρωτεύουσας από τους ναζί τον Αύγουστο του 1944 (βλ. εδώ)

Το κείμενο εμπεριέχεται στο ιστορικό αναγνωστικό «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ της Ε’ και ΣΤ’ τάξης του Μ. Παπαμαύρου, με τη συνεργασία και άλλων εκπαιδευτικών», έκδοση της ΠΕΕΑ του 1944, επανέκδοση “Σύγχρονη εποχή”.

Παραθέτουμε το εν λόγω κείμενο:

“ ΕΝΑΣ ΟΡΚΟΣ

Απ’ έξω από την εκκλησία του Άι-Δημήτρη στο χωριό Τροβάτο της Ευρυτανίας, είναι μαζεμένοι οι σπουδαστές του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου του Καρπενησιού.

Στο χωριό αυτό τελείωσαν τα μαθήματά τους και τώρα διορίστηκαν όλοι δάσκαλοι στην Ελεύθερη Ελλάδα.

Σήμερα θα δώσουν τον όρκο στην ΠΕΕΑ.

Μπροστά σε ένα τραπέζι στέκονται ο παπάς του χωριού ο Παπαγιώργης, ο πρόεδρος της Αυτοδιοίκησης, ο διευθυντής και οι καθηγητές του Φροντιστηρίου.

Ολονών η καρδιά είναι σφιγμένη. Μερικά μάτια είναι βουρκωμένα.

Οι τελευταίες περιπέτειες της εχθρικής επίθεσης, οι κόποι και τα βάσανα της πορείας, από το Καρπενήσι ως εδώ, είχαν ενώσει τις ψυχές τους. Καθηγητές και σπουδαστές είχαν όλοι την ίδια τύχη και ζούσαν όλοι σαν φίλοι, σαν αδερφοί.

Ο Παπαγιώργης έβαλε «ευλογητός». Ευλόγησε όλους, που εργάζονται στον Αγώνα είτε με το ντουφέκι είτε με την πένα.

Ο διευθυντής του Φροντιστηρίου διέταξε: «Προσοχή!». Όλοι στάθηκαν ακίνητοι.

Ο παπάς διαβάζει μία-μία τις λέξεις του όρκου και οι σπουδαστές τις επαναλαμβάνουν με υψωμένο το δεξιό τους χέρι.

«Ορκίζομαι ότι θα εκτελέσω πιστά τα καθήκοντά μου σαν υπάλληλος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, έχοντας σαν γνώμονα το συμφέρο της Πατρίδας μου και του Ελληνικού λαού. Ότι θα αγωνιστώ με αυτοθυσία για την απελευθέρωση της χώρας μου από τον ζυγό των κατακτητών. Ότι θα υπερασπίζω παντού και πάντοτε τις λαϊκές ελευθερίες και θα είμαι παραστάτης και οδηγός του λαού στον αγώνα για τη λευτεριά του και τα κυριαρχικά του δικαιώματα».

Μερικοί χωρικοί, που από το δρόμο παρακολουθούσαν την τελετή, στάθηκαν κι αυτοί, όσο βαστούσε ο όρκος, αμίλητοι κι ακίνητοι στις θέσεις τους. Κοντά τους στέκονταν σε θέση προσοχής και οι Ιταλοί αιχμάλωτοι, που ζούσαν στο χωριό.

Η αναμνηστική πλάκα στην εκκλησία του Άι-Δημήτρη στο Τροβάτο

Όταν τελείωσε ο όρκος, ο διευθυντής του Φροντιστηρίου άρχισε να διαβάζει ένα μήνυμα από τον πρόεδρο της ΠΕΕΑ, που αποχαιρετούσε τους σπουδαστές και τους ευχόταν καλή επιτυχία στο μεγάλο έργο του δασκάλου, που άρχιζαν από τη μέρα εκείνη.

Τους έλεγε μαζί πως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν πως είναι κι αυτοί παιδιά του λαού. Πως γι’ αυτό πρέπει πάντα να στέκουν κοντά στο λαό.

Πως έχουν χρέος όχι μόνο να μάθουν γράμματα στα παιδιά, μα και να διδάξουν και να οδηγήσουν και τους μεγάλους.

Ακόμα τους έλεγε πως πρέπει να είναι περήφανοι, γιατί είναι δάσκαλοι. Γιατί και οι δάσκαλοι είναι από κείνους που εργάζονται για την πρόοδο του λαού.

Στα τελευταία τους έλεγε:

«Πηγαίνετε στο καλό! Και μην ξεχνάτε πως είστε οι πρώτοι δάσκαλοι της Ελεύθερης Ελλάδας. Είμαι βέβαιος πως θα φανείτε άξιοι της εμπιστοσύνης μας».

Όταν ο διευθυντής τελείωσε το διάβασμα οι περισσότεροι από τους σπουδαστές έκλαιγαν.

Έκλαιγαν από συγκίνηση, μα έκλαιγαν και από χαρά.

Μία άποψη του Τροβάτου Αγράφων

Ύστερα άρχισε να τους μιλεί ο διευθυντής του Φροντιστηρίου.

-Συναγωνιστές  και συναγωνίστριες! Είπε. Το έργο μας τελείωσε. Πρέπει να χωριστούμε!

Από σήμερα είστε δάσκαλοι των παιδιών του Ελληνικού λαού. Δουλέψτε με ενθουσιασμό, για να πλάσετε χαρακτήρες, ευγενική ψυχή, γερή καρδιά στα παιδιά.

Φανείτε αντάξιοι του ηρωικού λαού μας. Γίνετε οδηγοί του.

Κάμετε το λαό μας μεγάλο στην ψυχή, εργατικό και χαρούμενο!

Εργαστείτε κι εσείς να γίνει η Ελλάδα μας ελεύθερη, χαρούμενη κι ευτυχισμένη!

«Πηγαίνετε!» είπε στο τέλος, «και να μη μας ξεχνάτε! Εμείς, με το νου μας, θα είμαστε πάντα κοντά 
σας».

Όταν τελείωσε ο διευθυντής, ένας σπουδαστής βγήκε μπροστά και από μέρος και των άλλων σπουδαστών ευχαρίστησε το διευθυντή και τους καθηγητές για τους κόπους τους.

Τους έδωσε την υπόσχεση και τη διαβεβαίωση πως θα εργαστούν και μέσα στο σχολείο τους για τα παιδιά και τον λαολυτρωτικό Αγώνα για τα δικαιώματα του λαού μας για την επιτυχία των λαοκρατικών μας ιδανικών…

Κατόπι ένας-ένας περνούσε από το τραπέζι, έπαιρνε το διορισμό του, χαιρετούσε και πήγαινε και στεκόταν μαζί με τους άλλους.

Τραγούδησαν τον ύμνο της ΠΕΕΑ και τον Εθνικό Ύμνο και η τελετή τελείωσε.

Την άλλη μέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες, δάσκαλοι πια, έφευγαν για τα χωριά τους.

Και μόνο αυτοί που έγραψαν το βιβλίο σας τούτο έμειναν εκεί ακόμα λίγες μέρες, για να το τελειώσουν.”

blog  "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Θανάτω θάνατον πατήσας

 Θανάτω θάνατον πατήσας

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός, είχα πάθει ένα μικρό σοκ στην Τρίτη Δημοτικού, μόλις κατάλαβα πως δεν αρκεί να μαθαίνουμε κάποια πράγματα, αλλά πρέπει να τα αποστηθίζουμε κιόλας. Άλλο να ρουφάς γνώσεις σαν σφουγγάρι λόγω ηλικίας, κι άλλο να γίνεται ξεσκονόπανο το μυαλό για να αποθηκεύσει άχρηστες γνώσεις, σκουριασμένες κι αραχνιασμένες.

Πιο σοκαριστικό ήταν πως έπρεπε να αποστηθίζουμε επιπλέον το μάθημα των θρησκευτικών και όχι μόνο την ιστορία, που είχε σίγουρα πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες, με αληθινούς ήρωες ή πιο ωραίους μύθους -αν μιλάμε σε επίπεδο μυθολογίας. Και εμείς είχαμε ιστορία με κατακλυσμό, που πρέπει να υπάρχει σε όλους τους αρχαίους λαούς, αλλά δε μείναμε σε αυτό. Φτιάξαμε λαούς μπερμπάντηδες, με ανθρώπινα πάθη, αντί για ανώτερα όντα-τιμωρούς, με περιούσιους φτωχούς λαούς, κοκ.

Κι ακόμα πιο σοκαριστικό ήταν πως έπρεπε να αποστηθίζουμε προσευχές-μακρινάρια, σε μια γλώσσα που κανείς μας δεν καταλάβαινε, κι όχι μόνο τα απλά συμβατικά μαθήματα, όπου αρκούσε να γράψεις κάτι σαν τις προσευχές που ήδη ήξερες -άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός- να εισακουστούν από το δάσκαλο και να σε ελεήσει με καλό βαθμό για τα κλισέ που του έγραψες.

Κι ακόμα πιο πολύ ότι μετά το Πάσχα έπρεπε να μαθαίνουμε και να λέμε καινούριες προσευχές, που ήταν... αουτσάιντερ, κι όχι το πασίγνωστο "πατερημών" (όπως λέει σε ένα κείμενο που διδαχτήκαμε, αυτό το "πατ" το καταλάβαινα από το ξύλο που έτρωγα σπίτι, το "ερημών" είναι που με μπέρδευε τι μπορεί να σημαίνει).

Κι έτσι, ενώ έχω καταφέρει -χωρίς προσπάθεια- να συγκρατήσω διάφορες άχρηστες λεπτομέρειες και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, που χρησιμεύουν συνήθως στα σταυρόλεξα ή στο τρίβιαλ και ελάχιστα ως καθόλου στην πραγματική ζωή, για κάποια δουλειά, πρόσφατα συνειδητοποίησα πως το συρταράκι της μνήμης όπου αποθήκευα αυτές τις προσευχές που λέμε μετά το Πάσχα είναι σχεδόν κενό. Μόνο η αρχή από το "αναστάς ο Ιησούς από του τάφου..." μου ερχόταν, κι αυτή πιθανότατα επειδή μου θυμίζει τον Αναστάς Μικογιάν του ΚΚΣΕ.

Αναστάς ο Μικογιάν από του τάφου...

Εκεί να δεις χαρά και τι θα 'χαμε να τον ρωτήσουμε... Κι ας συμπορεύτηκε μάλλον με το Νικήτα.

Πιστεύω επίσης πως αν ήμουν δάσκαλος, όπως κάθε διορατικός νέος της γενιάς μας, που σκέφτηκε το μέλλον του με μπόλικο ελεύθερο χρόνο, χωρίς ανεργία, κι έπρεπε να διδάξω οπωσδήποτε στην τάξη το μάθημα των θρησκευτικών, πιθανότατα θα έβαζα τα παιδιά να ζωγραφίσουν, περνώντας δημιουργικά την ώρα τους, για να το αποφύγω. Κι αν έπρεπε να κάνω κάτι για τα μάτια του κόσμου και των πιστών γονιών, μάλλον θα διάλεγα να τους μεταφράσω στα νέα ελληνικά τις ακατανόητες προσευχές που μαθαίνουν να παπαγαλίζουν, για να ξέρουν τι λένε περίπου και να μην τους είναι σαν ξένη γλώσσα. Κι ίσως μια μέρα, όταν μεγαλώσουν, κρίνουν μόνοι τους την αλήθεια για αυτές.

Να ξέρουν τουλάχιστον τι είναι αυτό το "πατερημόν" τα έρμα, που τα φυλάει ο φόβος -όπως έλεγαν οι βοσκοί για τα ζωντανά του κοπαδιού τους- και τα οδηγεί στη θρησκευτική πίστη.

Ο Μικογιάν δεν είναι όμως ο μόνος προφανής συνειρμός -και πόσοι τον ξέρουν εξάλλου σήμερα, για να (τους) είναι προφανής ο συνειρμός; Υπάρχουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες προεκτάσεις.

Κάποιοι θα σκεφτούν το θαύμα της επ-ανάστασης (δε λέω, τρομερό λογοπαίγνιο, αλλά ξεχείλωσε προ πολλού) και την προσδοκία της δευτέρας παρουσίας που την θεωρούν κάτι μακρινό -μακριά από εμάς κι όπου θέλει ας είναι- χωρίς να αναγνωρίζουν καν την πρώτη παρουσία του υπαρκτού σοσιαλισμού και το φάντασμά του που πλανάται πάνω από τα κεφάλια τους, αλλά δεν μπορούν να το ξορκίσουν.

Δείγμα κι αυτό πως η μεταφυσική σκέψη θεοποιεί "ρεαλιστικά" το υπάρχον, τον υπαρκτό καπιταλισμό, πιστεύει δογματικά ότι μπορεί να τον μεταρρυθμίσει για να τον κρατήσει αιώνια στη ζωή -σαν βρικόλακα που απορροφά την υπεραξία της εργατικής μας δύναμης- κι απορρίπτει ως ουτοπική χίμαιρα κάθε προσπάθεια ή σκέψη για μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας.

Αλλά είναι και κάτι ακόμα.

Θανάτω θάνατον πατήσας, λένε οι πιστοί αυτές τις μέρες.

Θάνατος (μαύρος αδερφός) να γίνω αθάνατος τραγουδούσαν στο βουνό οι αντάρτες, χωρίς να έχουν γλυκιές αυταπάτες για μεταθανάτια ζωή, παρά μόνο πίστη στην αθανασία του αγώνα τους, που δε θα πάψει να αναπτύσσεται ώσπου να βρει δικαίωση, και θα τον συνεχίζουν διαρκώς νέοι πολεμιστές που θα στρατεύονται στην υπόθεσή του.

Έπεσαν για τη ζωή, λέει ένας υπέροχος διαλεκτικός τίτλος μιας έκδοσης της Σύγχρονης Εποχής -που βγάζει αυτές τις μέρες κάτι αντίστοιχο για τα στελέχη του ΚΚΕ και της Κεντρικής του Επιτροπής, από τον Παπαρήγα στον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη, που έδωσαν απλόχερα τη ζωή τους στο κίνημα, για να στεριώσει η κοινωνία του μέλλοντος.

Σύντροφοι αγωνιστές που δεν αψήφησαν μόνο το θάνατο, αλλά τον περιγέλασαν, τον έκαναν να φαντάζει μικρός κι αδύναμος να τους λυγίσει και να σκυλεύσει τη δική τους αθανασία, να ντρέπεται για τη νίκη του και να την περιφέρει σαν πτώμα που αποσυντίθεται και σαπίζει -όπως το σύστημα της εκμετάλλευσης. Ήρωες που αποτελούν τη ζωντανή ιστορία του τόπου κι έχουν αφήσει παντού το αποτύπωμά τους, την παρακαταθήκη της θυσίας τους και του παραδείγματός τους. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που τους τιμάμε, μακριά από λογικές πολιτικού μνημόσυνου και φτηνού, κομματικού πατριωτισμού.

Αλίμονο σε αυτόν που αναστατώνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με το θείο δράμα, αλλά αγνοεί το ανθρώπινο, σνομπάρει τους απλούς ανθρώπους που ανυψώθηκαν σε υπεράνθρωποι μέσα από τον αγώνα και τη θυσία τους, αγκαλιάζοντας όλη την ανθρωπότητα και την προοπτική της χειραφέτησής της από ό,τι την κρατάει δέσμια στο σύγχρονο μεσαίωνα.

Όπως είχε πει ο Μπελογιάννης στην απολογία του, οι θυσίες των κομμουνιστών στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτές των πρώτων χριστιανών, που διώκονταν για την πίστη τους. Με τη διαφορά πως εκείνοι πίστευαν πως θα δικαιωθούν στη μετά θάνατον ζωή, ενώ οι κομμουνιστές δεν είχαν τέτοια "παρηγοριά" και θυσιάζονταν με πλήρη ανιδιοτέλεια.

Αυτό δείχνει πόσο ζωντανοί είναι οι σύντροφοι και το παράδειγμά τους, ιδίως συγκριτικά με όσους διαφυλάσσουν τη μίζερη ζωούλα τους και την ευτελίζουν, την υποβιβάζουν σε "ζωή εν τάφω".

Αυτούς που μας προσάπτουν αφ' υψηλού μοιρολατρία κι εγκαρτέρηση στις δοκιμασίες, που θα μας δώσουν κάποτε την έφοδο στους ουρανούς και τη βασιλεία τους.

Που κρίνουν τα αλλότρια από τη δική τους αλλοτριωμένη συνείδηση, που θέλουν εδώ και τώρα μερεμέτια και ημίμετρα, εξοβελίζοντας στο επέκεινα και το πυρ της κολάσεως κάθε ριζική αλλαγή εκ βάθρων.

Που χλευάζουν τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, γιατί δεν είχαν τη δική τους τακτική ευλυγισία (έτσι βαφτίζεται στις μέρες μας η οσφυοκαμψία). Τους υποβιβάζουν στο επίπεδο του θρησκόληπτου που έπεσε θύμα της πλάνης του, για να τους μειώσουν και να τους φέρουν στα δικά τους μέτρα.

Που θεωρητικοποιούν τη στάση τους, ψάχνοντας άλλοθι για την παθητικότητά τους, και πάνε χέρι-χέρι με το θρησκευτικό αφιόνι και τη μεταφυσική σκέψη πως τα πράγματα θα αλλάξουν μόνα τους, χωρίς θυσίες και χωρίς να βάλουμε εμείς το χέρι μας -μαζί με την Αθηνά κι όποιον άλλο θεό πιστεύει κανείς.

Που προσμένουν δειλοί και άβουλοι αντάμα κάποιο θάμα, αντί να γίνουν οι ίδιοι το θαύμα που καρτερούν. και δε θα χωρέσει ποτέ ο νους τους το θαύμα της ανάστασης του κινήματος από τις στάχτες του, από τη σπορά που άφησαν πίσω τους όσοι θυσιάστηκαν και καρπίζουν μέσα από αυτήν και τους αγώνες της.

Μια υπόθεση σκοταδισμού, θεομπεξίας, αγυρτίας, χριστεμπορίας και η γιαλαντζί Αριστερά

Με αφορμή τη συζήτηση για το «Άγιον Φως»

Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή:
Είναι δικαίωμα κάθε κληρικού και κάθε πιστού να πιστεύει πως το Άγιον Φως, που μας έρχεται κάθε χρόνο από τα Ιεροσόλυμα,  ανάβει «θαυματουργικώ τω τρόπω» και το παίρνει ο ελληνορθόδοξος πατριάρχης, ο οποίος έχει μπει μόνος του στο κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου.
Είναι δικαίωμα κάθε κληρικού και πιστού να πιστεύει και να το διακηρύσσει πως το Άγιον Φως δεν καίει και μπορεί ο κάθενας να περάσει τα χέρια του από αυτό, να το ακουμπήσει στα γένια του ή τα μαλλιά του και να μην καεί.
Είναι δικαίωμα των πατριαρχών, μητροπολιτών, παπάδων και καλογήρων, εκεί στα Ιεροσόλυμα, να πλακώνονται κάθε τρεις  και λίγο με τα σκουπόξυλα και να βρίζονται σαν χουλιγκάνοι με τους αρμένηδες ρασοφόρους, για το ποιος θα σκουπίσει λίγους πόντους παραπάνω από το δάπεδο του ναού.
Είναι δικαίωμα του ιερατείου να πιστεύει και να κανοναρχεί και τους πιστούς για το Μέγα Θαύμα που συντελείται κάθε Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι γύρω από το κουβούκλιο  του Παναγίου Τάφου.
Μέχρις εδώ σε όλους τους άλλους δεν πέφτει λόγος. Δουλειά τους είναι αυτή και ρέστα μη γυρεύεις, παραφράζοντας και τα «Λεμονάδικα» του αξέχαστου Βαγγέλη Παπάζογλου. 

Μια άθλια παράσταση 

Μας πέφτει όμως λόγος και μας παραπέφτει όταν όλη αυτή η ιστορία με το Άγιον Φως  καταντάει μια κυβερνητική και πολιτική υπόθεση στην οποία αγύρτες και θεομπαίχτες πολιτικοί, από τους οπαδούς  του «Ελλάς  Ελλήνων Χριστιανών», μέχρι και τους γιαλαντζί αριστερούς,  επιδίδονται σε ένα άθλιο παιχνίδι ψηφοθηρίας,  εκμεταλλευόμενοι το θρησκευτικό συναίσθημα ενός λαού βασανισμένου και τυραγνισμένου από αυτούς τους ίδιους.
Όλοι αυτοί στήνουν μια άθλια παράσταση, με  υπουργούς που δίπλα στους χρυσοστολισμένους δεσποτάδες με το ένα χέρι σταυροκοπιούνται και με το άλλο  σπρώχνουν  για να τους πιάσει ο τηλεοπτικός φακός και να δουν οι πιστοί και ψηφοφόροι πόσο ευλαβείς είναι. Μια παράσταση με  ταρατατζούμ, ευσταλείς ευζώνους και στρατιωτικά αγήματα, που αποδίδουν σε ένα φανάρι τιμές αρχηγού κράτους, μεταφέροντας μας στα χρόνια του Μεσαίωνα.
Και όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι απλώς  αντικείμενο ενός σκετς σε μια επιθεώρηση, αν δεν ήταν μια ακόμη προσβολή σε ένα λαό που υποφέρει. Μια προσβολή στη νοημοσύνη μας και στο λογικό μας.
Πολύ περισσότερο που σήμερα, μέσα σε συνθήκες κρίσης, δίνει και παίρνει το χριστεμπόριο. Δεν περνάει βδομάδα που να μην διαβάσουμε (κυρίως σε εκκλησιαστικές ιστοσελίδες) για τις κάρες αγίων, τις χείρες μαρτύρων, τα δάχτυλα οσίων , τα κομμάτια του Τίμιου Ξύλου, που περιφέρονται σε όλη τη χώρα, σε τελετές που παίρνουν τη μορφή κρατικών εκδηλώσεων με τιμητικά αγήματα, στρατιωτικές μπάντες και βεβαίως τους απαραίτητους ευσεβείς κυβερνητικούς και πολιτικούς μαϊντανούς που τρέχουν να πουλήσουν ευσέβεια για να τους θυμηθεί ο λαουτζίκος την ώρα της κάλπης.

Ιστορίες «θαυμάτων» 

Μια ματιά μόνο στην ελληνική ιστορία, δείχνει πως σε συνθήκες κρίσεων, πολέμων και καταστροφών, αναπτύσσεται μια φιλολογία περί θαυμάτων, αναγκαίων για να διασκεδάσουν τον φόβο και τον πανικό των πολλών και αμαθών, μπροστά στα όσα τρομακτικά συμβαίνουν. Οραματίστριες, «γεροντάδες» του Αγίου Όρους , θαυματουργικές εμφανίσεις, όλα αυτά επιστρατεύονται για να διασκεδάσουν  τους φόβους και τα  αισθήματα  των λαϊκών μαζών με την εμφάνιση του «υπερφυσικού» και του «θεϊκού». Και σ’ αυτό το παιχνίδι εμπλέκονται όχι μόνο αμαθείς γυναίκες της υπαίθρου και απλοϊκοί χωρικοί, αλλά υπουργοί, βουλευτές, μεγαλοεπιχειρηματίες  (σήμερα «χορηγοί» των προσκυνημάτων) και τρανταχτά ονόματα της άρχουσας τάξης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίοδος του Εμφυλίου Πολέμου. Μια απλή περιδιάβαση στις εφημερίδες της εποχής δείχνει πως κάθε τόσο η Αθήνα αναστατωνόταν πότε για εμφανίσεις μορφών αγίων στις βιτρίνες καταστημάτων του κέντρου της πόλης και πότε για την θαυματουργή παρέμβαση του «θείου» , κυρίως με τη μορφή της  «Υπερμάχου Στρατηγού» Παναγίας, που οδηγούσε τον ευσεβή στρατό στη νίκη  κατά των «αθέων κομμουνιστοσυμμοριτών».
Όχι, δεν θα σταθούμε αναλυτικά στο γιατί όλη αυτή η ιστορία της «θαυματουργικώ τω τρόπω» αφής του Αγίου Φωτός είναι ένα καλά σχεδιασμένο εκκλησιαστικό θεατρικό δρώμενο. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά που δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Απλώς  θα θυμίσουμε ότι όλη αυτή την ιστορία την ξεκίνησαν λατίνοι καλόγεροι που συνόδευαν τις ορδές των τυχοδιωκτών και αλητών από όλη την Ευρώπη, σ’ αυτό που έμεινε στην ιστορία σαν Σταυροφορίες. Και μετά, όταν οι Άραβες κατέλαβαν πάλι την Ιερουσαλήμ και για μια σειρά λόγους, που δεν είναι του παρόντος για να τους αναλύσουμε, έδωσαν κυρίαρχη θέση στους ορθοδόξους  και αυτοί, σαν καλοί διαχειριστές, κατάλαβαν πόσο επικερδής είναι αυτή η ιστορία και την συνέχισαν. Έτσι απλά. Πώς λέμε business as usual; Ακριβώς!

Αδ. Κοραής: «Όνειδος και αίσχος, στρατηγούμενον από θρασυτάτους θαυματοπλάστας…»

Τα έχει γράψει και ο Κοραής από το 1825:
 «Μην πιστεύετε όσα λέγουν περί του αγίου φωτός. Το άγιον φως είναι πλάσμα ασεβές και αναίσχυντον […] πλάσμα λατίνων μοναχών και φραγκοπατερικών γέννημα […] Μηχανουργήματα λαοπλάνων ιερέων το εξ ουρανού ψευδοκαταίβατα φώτα […] όνειδος και αίσχος, στρατηγούμενον από θρασυτάτους θαυματοπλάστας […] Μοναχοί, θρασύτατοι γόητες, επενόησαν το θαύμα του αγίου φωτός, δια να ενισχύσουν τον ηλίθιον ζήλον των προσκυνητών […] Ξεκίνησε τον ένατο αιώνα […] στα χέρια Δυτικών μοναχών… πέρασε στα χέρια των Ανατολικών την δωδεκάτην εκατονταετηρίδα […] και έπραξαν βέβαια (πάλιν το λέγω) κακά υιοθετώντας το θαύμα των Δυτικών […] διότι έπραξαν ό,τι θα έπραττε και κάθε άλλος κοσμικός, όστις κληρονομών πλούσιον εργαστήριον, δεν το κλείει αλλά απεναντίας φροντίζει και τις πραμάτειες ν’ αυξήσει και τους αγοραστές να πολλαπλασιάσει. […] Το ψευδόθαυμα αυτό το πιστεύουν ολίγοι, ίσως τινές δια μωρίαν και άλλοι δι’ αισχροκέρδειαν […] Ουδέ ο Χρυσόστομος το επίστευεν ή μάλλον ουδέ το εγνώριζε, διότι, αν εις τον καιρόν του εθαυματουργείτο το άγιον φως, πώς ήτο δυνατόν να λέγη ότι δέν εγίνοντο πλέον θαύματα;» (Άτακτα: Περί του Ιεροσολύμοις Αγίου Φωτός, Τόμ. 3, 1825).

Ν. Καζαντζάκης: «Τα απομεινάρια της φοβερής οπτασίας…» 

Κλείνουμε με ένα απόσπασμα της μαρτυρίας του Νίκου Καζαντζάκη που βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα στα χρόνια του μεσοπολέμου:
« Στέκομαι στην είσοδο του Άγιου Τάφου με ολανοιγμένα αχόρταγα μάτια: Μεγάλο Σάββατο. Ο ναός της Ανάστασης  σα μια τεράστια κυψέλη βουίζει , οι πλάκες κάτω είναι γιομάτες αραβόφωνους χριστιανούς, με τα φέσια, με τις βρωμερές πολύχρωμες τζελεμπίες, με τα φλεγόμενα τσιμπλισμένα μάτια. Κάτω από τις αψίδες του ναού, ξαπλωμένοι σε ψάθες, σε κουρέλια ή σε χαλιά, άντρες και γυναίκες που έχουν κοιμηθεί εδώ τη νύχτα προσμένοντας τη στιγμή τούτη τη φοβερή που θα σφεντονιστεί το άγιο φως από το κουβούκλι του Παναγίου Τάφου.
Γκρίζα λαγήνια με νερό, με πορτοκαλιά ράπικα ξόμπλια , γκαζόζες, σερμπέτια, λεμόνια, κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι μέσα στο κατασκηνωμένο στην εκκλησία ανθρωπομάζωμα.
Τα μπρίκια  του καφέ βράζουν σε καμινέτα, κάτω από τα μεγάλα κονίσματα, οι μάνες ανοίγουν τα στήθια τουςμπροστά στον κόσμο και βυζαίνουν τα μωρά τους (…) Γέλια, κλάματα, στριγγλιές. Άλλοι ψέλνουν, άλλοι κάτω από τις λοήσιμες πατανίες παίζουν στις σκοτεινές γωνιές του ναού με τις γυναίκες τους. Κι ακούς ξάφνου, ως περνάς μέσα στο βαριόχνοτο σκοτάδι, γέλια από κοπέλες που γαργαλίζονται …».
Κι αφού περιγράφει την είσοδο του Πατριάρχη στο κουβούκλιο, ο Καζαντζάκης καταλήγει:
«… Ο ναός άδειασε. Σαν όνειρο ξωτικό, απίθανο μου φάνταξε όλη τούτη η φοβερή βουή, το μανιασμένο πλήθος και τα λοήσιμα κουρέλια. Μα σκύβοντας χάμω, έτσι που γύριζα ολομόναχος μέσα στην εκκλησία, ένιωσα πως όλο τούτο το ανατολίτικο όραμα ήταν αλήθεια, γιατί κάτω στις πλάκες είδα τα’ απομεινάρια της φοβερής οπτασίας: πασατέμπος, πορτοκαλόφλουδες, λιοκούκουτσα και σπασμένες μποτίλιες γκαζόζα»…(«Ταξιδεύοντας: Ιταλία- Αίγυπτος- Σινά- Ιερουσαλήμ- Κύπρος- Ο Μοριάς», σελ 152- 156). 

Υστερόγραφα

Υ.Γ. 1: Και μετά το Άγιον Φως τι; Μην ανησυχείτε. Οι καλοί μας ιεράρχες δεν θα μας αφήσουν έτσι. Στις 14 Μαίου μας έρχεται το ιερό λείψανο της αγίας Ελένης και θα γίνει κι αυτό δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους, όπως έγινε και με το λείψανο της Αγίας Βαρβάρας, που μας το έφεραν κι αυτό από την Ιταλία το 2015. Κι άντε ξανά μανά από την αρχή ταρατατζούμ, αποσπάσματα, απευθείας τηλεοπτικές μεταδόσεις, χρυσές μίτρες μητροπολιτών, χρυσά γαλόνια στρατηγών, πονηροί πολιτευτές, που θα συνωστίζονται για να φανούν, ταλαίπωρα φαντάρια και ναυτάκια, με το όπλο υπό μάλης και το υποχρεωτικό μελαγχολικό ύφος και βεβαίως το… παγκάρι δίπλα στο λείψανο, απαραίτητο σκεύος σε κάθε προσκύνημα.
Το λείψανο το φέρνουν από την Βενετία. Εκεί κατέληξε μετά τις Σταυροφορίες όταν το άρπαξαν τα κουμάσια που παρίσταναν τους στρατιώτες του Χριστού, μαζί με τους παπάδες που τους συντρόφευαν και ήξεραν να εκτιμούν όχι μόνο την εμπορική αξία του λειψάνου, αλλά και τη σημασία του, για να κρατάνε στην αμάθεια το πόπολο.
 Όπως διαβάσαμε σε εκκλησιαστικές ιστοσελίδες μαζί με το λείψανο θα φέρουν, λέει ,  «τεμάχιο Τιμίου Ξύλου με τα Αχραντα Πάθη του Χριστού, που αποθησαυρίζεται στον Θησαυρό της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία». Όσο για τη γνησιότητα των προς προσκύνησιν λειψάνων και τεμαχίων του Τιμίου Ξύλου μη  μας ρωτάτε. Γιατί απλούστατα δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Το ίδιο ισχύει και για την ακεραιότητα του λειψάνου. Είναι ολόκληρο; Λείπουν τμήματα; Τι να σας πούμε; Αυτό που ξέρουμε είναι πως πάγια τακτική των ιερωμένων ήταν να τεμαχίζουν τα λείψανα ( τελευταίο και πρόσφατο, εκεί στις αρχές του ’80, το περιστατικό στην Κεφαλλονιά που οδήγησε και στην αποπομπή του μητροπολίτη), «προς παρηγορίαν»  όλο και περισσότερων πιστών. Αυτό που ξέρουμε είναι πως στην Ελλάδα μόνο υπάρχουν μέρος του πέλματος της αγίας Ελένης στη μονή Προυσσού στην Ευρυτανία και αποτμήματα στη Μονές Μεγίστης Λαύρας στο Άγιον Όρος και Υψηλού στη Λέσβο, στον Άγιο Κωνσταντίνο της Νέας Ιωνίας στην Αττική και στην Κύπρο, στη Μονή Κύκκου. Όσο για το τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου, εκεί χάνεται ο μπούσουλας γιατί αν ήταν αληθινά όσα τεμάχια αναφέρονται τότε δεν θα μιλάμε για Σταυρό αλλά για το δάσος του Αμαζονίου.

Υ.Γ. 2: Και μιας και μιλάμε για τα Ιεροσόλυμα και συγχρόνως έχει ξεκινήσει και μια κουβέντα για την αναθεώρηση του Συντάγματος να σημειώσουμε και τα εξής: Ουδείς «εθνικός λόγος» και ουδεμία «εθνική υπόθεση» υπαγορεύουν το μεν ελληνικό Σύνταγμα να κατοχυρώνει το αναπαλλοτρίωτο της περιουσίας του πατριαρχείου Ιεροσολύμων στη χώρα μας και οι διοικούντες αυτό να ξεπουλάνε ανυπολόγιστης αξίας εκτάσεις στο Ισραηλινό Κράτος, βοηθώντας στα σχέδια των κυβερνήσεων των σιωνιστών  για εκδίωξη των Αράβων από την Ιερουσαλήμ. Είναι κι αυτή μια ιστορία που δεν πρέπει να περνάει στα ψιλά…

Yetmez ama Hayir:“Αυτό το δημοψήφισμα φέρει τα σημάδια της τυραννίας και της απάτης” “Boyun Egme”

 

Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας: Νόθο το δημοψήφισμα, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση η κυβέρνηση Ερντογάν

“Αυτό το δημοψήφισμα φέρει τα σημάδια της τυραννίας και της απάτης” 

αναφέρει σε ανακοίνωση της η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (TKP) που καλεί την εργατική τάξη και το λαό της χώρας 

“να ενωθεί, να δράσει οργανωμένα και να μη δεχθεί τετελεσμένα γεγονότα”.

 Η αντίδραση του TKP ήρθε μόλις λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση Ερντογάν και την οριακή επικράτηση του “Ναι” με 51.4%.

Το ΚΚ Τουρκίας χαρακτηρίζει “κοροϊδία του λαού” τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος, επισημαίνοντας τις προσπάθειες αλλοίωσης του αποτελέσματος και το γεγονός ότι θεωρήθηκαν έγκυρα και ψηφοδέλτια χωρίς σφραγίδες. 

Η ανακοίνωση αναφέρει μεταξύ άλλων: “Είναι μάταιο για το AKP (σ.σ: το κυβερνών κόμμα), το οποίο διοικεί τη χώρα σύμφωνα με τα συμφέροντα των εχθρών του εργαζόμενου λαού, τις καπιταλιστικές δυνάμεις και τα μονοπώλια,

 να προσπαθεί ακόμη μια φορά να επιβιώσει βασιζόμενο σε αυτές τις δυνάμεις”.

Της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος ακολούθησε σωρεία αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες πόλεις, με τους Τούρκους κομμουνιστές να πρωτοστατούν. 

“Η πιθανότητα να δεχθεί η κοινωνία το “Ναι” είναι μηδενική” 

υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση του TKP που επισημαίνει το γεγονός ότι η ψήφος υπέρ του “Όχι” κυριάρχησε στα μεγάλα αστικά κέντρα (Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Σμύρνη) τα οποία θεωρούνταν εκλογικά προπύργια της κυβέρνησης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΚΚ Τουρκίας -παρά το όργιο κυβερνητικής τρομοκρατίας και της απαγόρευσης συγκεντρώσεων που του επιβλήθηκε- βγήκε τις προηγούμενες μέρες στους δρόμους, καλώντας το λαό σε απόρριψη των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων. 

Το σύνθημα του TKP ήταν “Yetmez ama Hayir” (“Όχι”, αλλά αυτό δεν αρκεί), 

αναδεικνύοντας ότι, πέραν της αρνητικής ψήφου στο δημοψήφισμα, προέχει η πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της χώρας απέναντι στο κεφάλαιο και την εξουσία του.

 Με το σύνθημα “Boyun Egme” 

(Μην παραδίνεσαι) 

και την προσπάθεια να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη για γενικότερη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, το TKP συνεχίζει, μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, την προσπάθεια για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό της γειτονικής χώρας.

ΑΠΟ HERKO στο

:Ατέχνως 

ΔΙΕΘΝΗ

Έγραψε ο Νίκος Μόττας //

Μιλάνε όλοι ...μιλάν κι οι κώλοι

 Μιλάνε όλοι ...μιλάν κι οι κώλοι

Πύρρειος, λέει, η νίκη του Ερντογάν, με 51,4 έναντι 48,6. Και συνεχίζουν τις κραυγές για τον διχασμό του τουρκικού λαού. Ξαφνικά, δηλαδή, ανακαλύπτουν ότι η δημοκρατία, η δική τους αστική δημοκρατία, δεν έχει όριο το 50% για να κριθεί το αποτέλεσμα ενός πολιτικού δημοψηφίσματος, που έτσι κι αλλιώς δεν επιδέχεται τρίτη απάντηση.
Δεν τους αρκεί, λοιπόν, το 51,4, την ίδια στιγμή που τους αρκεί το 35,5% του Τσίπρα! Ενοχλούνται από μια καραμπινάτη πλειοψηφία αλλά τσιμουδιά για τις αμερικάνικες εκλογές, όπου οι πρώτοι γίνονται δεύτεροι και οι τρίτοι διαγράφονται από το χάρτη!

Δημοκρατία κατά το δοκούν.

Εκείνο που είναι όμως πιο σοβαρό, εν τούτοις, είναι η κριτική τους, η προβοκατόρικη (στα μέτρα πάντα της αστικής δημοκρατίας), που θέλει τον Ερντογάν σουλτάνο και δικτάτορα. Να το πει αυτό ένας κομμουνιστής είναι εύλογο και δεν θα αφορά μόνο στον Τούρκο αλλά σε όλο το καπιταλιστικό σύστημα.

Οι «δικτάτορες» της Δύσης και τα τσιράκια τους τι να μας πουν;

Ο Ερντογάν απλά άλλαξε το Σύνταγμα, δια δημοψηφίσματος, και μετέτρεψε την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε προεδρική. Καμιά πρωτοτυπία. 
Η «ανεπτυγμένη» Δύση έχει κάνει το ίδιο. Γαλλία, ΗΠΑ αλλά και Κύπρος, Ρωσία. Εκτός αν είναι λάτρεις των βασιλέων, γι αυτό και δεν έχουμε δει ποτέ ένα αρνητικό σχόλιό τους για τις βασιλευόμενες δημοκρατίες των Βελγίου, Δανίας, Ισπανίας, Βρετανίας, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου, Σουηδίας!

Μεγάλο άγχος οι καπιτάλες και τα φερέφωνά τους για τις εξουσίες του Ερντογάν, με το αναθεωρημένο, πλέον, Σύνταγμα.
Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά στα επίμαχα σημεία:

• Ο Τούρκος πρόεδρος αποφασίζει αν θα κηρύξει ή όχι κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το Κοινοβούλιο αποφασίζει αν θα την άρει, αν θα μειώνει ή θα παρατείνει τη διάρκειά της.
• Ο Γάλλος πρόεδρος είναι αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και αποφασίζει για τη χρήση της πυρηνικής δύναμης της Γαλλίας.
Σε περίπτωση εθνικού κινδύνου διαθέτει εξαιρετικές εξουσίες.
• Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον.

 Ο Τούρκος πρόεδρος ορίζει τους υπουργούς και τον αντιπρόεδρο (αντί πρωθυπουργού) της κυβέρνησης.
 Ο Γάλλος πρόεδρος διορίζει πρωθυπουργό, τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης και τους επικεφαλής της δημόσιας διοίκησης.

• Ο Τούρκος πρόεδρος και το Κοινοβούλιο επιλέγουν από κοινού τέσσερα (4) από τα 11 μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου Δικαστών και Εισαγγελέων. Το Κοινοβούλιο επιλέγει μόνο του τα άλλα επτά (7) μέλη.
• Ο Γάλλος πρόεδρος διορίζει μόνος του τα τρία (3) από τα εννέα (9) μέλη του Συνταγματικού Συμβουλίου, ανάμεσά τους και τον πρόεδρο.
• Ο Έλληνας πρόεδρος, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, ορίζει τους προέδρο και αντιπροέδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τον γενικό επ'ιτροπο του Ελεγκτικού Συνεδρίου και των Διοικητικών Δικαστηρίων.

• Η Τουρκία κατάργησε το Στρατοδικείο.
• Η Γαλλία διατηρεί ακόμα ένα ειδικό Στρατοδικείο, για υποθέσεις εκτός συνόρων, για τις ιμπεριαλιστικές της δηλαδή δουλειές.
• Η Ελλάδα μας, δόξα τω θεώ το έχει ζωντανό και με παραρτήματα.
πρωτοβάθμια: Στρατοδικεία, Ναυτοδικεία, Αεροδικεία, δευτεροβάθμιο: Αναθεωρητικό δικαστήριο
. Το τούρκικο κοινοβούλιο ελέγχει τις ενέργειες του προέδρου.
Στην περίπτωση που ο πρόεδρος κατηγορηθεί ή θεωρηθεί ύποπτος ότι διέπραξε εγκληματική ενέργεια, το κοινοβούλιο μπορεί να ζητεί να διεξαχθεί έρευνα.
 Ο Γάλλος πρόεδρος χαίρει ποινικής ασυλίας.
Δεν διώκεται, δεν υποχρεώνεται να καταθέσει ως μάρτυρας, κατά τη διάρκεια της θητείας του.

χώρος  και χρόνος