Μακελειό στο Ντονέτσκ! Οι Ουκρανοί βομβάρδισαν την αγορά – έγινε σφαγή!

83

 

5

 

0

Google +

0

 

0

Reddit

0

SUpon

0

 

Διαβάστε σχετικά για Βίντεο, Ντονέτσκ, Ουκρανία, Φωτογραφίες,

Σφοδρό βομβαρδισμό εξαπέλυσε η ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας εναντίον του Ντονέτσκ, του προπυργίου της αντίστασης των ρωσόφιλων αποσχιστών στην ανατολική Ουκρανία.
Οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι από το εκτεταμένο σφυροκόπημα εγκαταλείπουν την περιοχή κοντά στο αρχηγείο των φιλορώσων ανταρτών.
Σύμφωνα με τα όσα διαβάζουμε στο twitter, οι Ουκρανοί βομβάρδισαν και την αγορά της πόλης, όπου υπάρχουν πολλοί νεκροί μεταξύ των αμάχων. Οι περιγραφές μιλάνε για σφαγή!

Δείτε βίντεο:

Στο βίντεο που θα δείτε οι Ουκρανοί χτυπάνε ένα λεωφορείο στο Ντονέτσκ με επιβάτες αμάχους και παιδιά:

Αυτοκίνητα τα οποία μεταφέρουν ενόπλους φιλορώσους αντάρτες περιφέρονται στους δρόμους της πόλης, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Reuters, επικαλούμενο δύο δημοσιογράφους του οι οποίοι βρίσκονται στην πόλη.
Τα οχήματα των φιλορώσων τρέχουν ιλιγγιωδώς εντός του Ντονέτσκ να γλιτώσουν από τις ουκρανικές βόμβες, παραβιάζοντας ερυθρούς σηματοδότες, ενώ τα καταστήματα έκλεισαν νωρίτερα, λόγω των βομβρδισμών στην αγορά της πόλης.
Δείτε φωτογραφίες που έχουν αναρτηθεί στο twitter:

35 χώρες στις οποίες οι ΗΠΑ υποστήριξαν φασίστες, εμπόρους ναρκωτικών & τρομοκράτες

 35 χώρες στις οποίες οι ΗΠΑ υποστήριξαν φασίστες, εμπόρους ναρκωτικών & τρομοκράτες

Η υποστήριξη των ΗΠΑ σε ακροδεξιούς και το πρόσφατο πραξικόπημα στην Ουκρανία είναι απλώς άλλο ένα παράδειγμα της στήριξης από τις ΗΠΑ του φασισμού, της τρομοκρατίας και της διακίνησης ναρκωτικών κατά τη διάρκεια όλης της σύγχρονης ιστορίας.
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα AlterNet, o δημοσιογράφος Nicolas J.S. Davies ρίχνει μια ματιά στην ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα και δείχνει πως φασίστες δικτάτορες, έμποροι ναρκωτικών και πολέμαρχοι σε όλο τον κόσμο έχουν απολαύσει την υποστήριξη και την χορηγία των ΗΠΑ, στα πλαίσια του αδυσώπητου αγώνα της για άσκηση παγκοσμίου ελέγχου και κυριαρχίας.
Παρακάτω, σύμφωνα με τον Nicolas J.S. Davies, είναι οι 35 σημαντικότερες χώρες που η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι η Αμερική έβαλε το 'χεράκι' της. Ένα 'χεράκι' που αρκετές φορές δεν ήταν και τόσο αόρατο.
1. Αφγανιστάν
Στη δεκαετία του 1980, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν με το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία για να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν. Η εισβολή των ΗΠΑ το 2001 αποκατέστησε τους πολέμαρχους και εμπόρους ναρκωτικών στην εξουσία. Το Αφγανιστάν είναι σήμερα η 175η πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου και από το 2004 κατέχει το ρεκόρ παραγωγής οπίου (5.300 τόνοι ετησίως).
2. Αλβανία
Μεταξύ 1949 και 1953, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο κάνανε ενεργές προσπάθειες για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Αλβανίας, της μικρότερης και πιο ευάλωτης κομμουνιστικής χώρας της Ανατολικής Ευρώπης. Πολλοί Αλβανοί εξόριστοι είχαν προσληφθεί και εκπαιδευτεί για να επιστρέψουν στην Αλβανία, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η διαφωνία και ο σχεδιασμός μιας ένοπλης εξέγερσης. Πολλοί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ήταν πρώην συνεργάτες της ιταλικής και γερμανικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσά τους ήταν ο πρώην Υπουργός Εσωτερικών, Xhafer Deva, ο οποίος επέβλεψε την απέλαση των «Εβραίων, κομμουνιστών, και συναφή υπόπτων» (όπως περιγράφεται σε έγγραφο των Ναζί) στο Άουσβιτς. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των ΗΠΑ έχουν αποκαλύψει ότι ο Deva ήταν ένας από τους 743 φασίστες εγκληματίες πολέμου που έχουν προσληφθεί από τις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο.
3. Αργεντινή
Έγγραφα των ΗΠΑ που διέρρευσαν το 2003 αποκάλυψαν συνομιλίες μεταξύ του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Henry Kissinger, και του Υπουργού Εξωτερικών της Αργεντινής, Admiral Guzzetti, τον Οκτώβριο του 1976, λίγο μετά την στρατιωτική χούντα που κατέλαβε την εξουσία στην Αργεντινή. Ο 'βρώμικος πόλεμος' που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν συνολικά 30.000 άτομα, οι περισσότεροι από αυτούς νέοι, και εκλάπησαν 400 μωρά που προέρχονταν από οικογένειες των οποίων οι γονείς δολοφονήθηκαν.
4. Βραζιλία
Το 1964, ο στρατηγός Castelo Branco ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος που καθιέρωσε μια βίαιη στρατιωτική δικτατορία επί δύο δεκαετίες. Ο Vernon Walters, στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ και αργότερα διευθυντής της CIA και αναπληρωτής πρεσβευτής στον ΟΗΕ, είχε μια καλή σχέση με τον Castelo Branco μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η CIA παρείχε την αναγκαία υποστήριξη για να εξασφαλιστεί η επιτυχία του πραξικοπήματος , συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης της εργατικής αντιπολίτευσης και σε ομάδες φοιτητών στις διαδηλώσεις στους δρόμους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.
5. Καμπότζη
Όταν ο Πρόεδρος Νίξον διέταξε τον μυστικό και παράνομο βομβαρδισμό της Καμπότζης το 1969, οι πιλότοι των ΗΠΑ διατάχθηκαν να παραποιήσουν και να αλλοιώσουν τις καταγραφές για να αποκρυφτεί το γεγονός ότι σκοτώθηκαν τουλάχιστον μισό εκατομμύριο Καμποτζιανοί, από τη ρίψη βομβών στη χώρα τους. Δεδομένου ότι οι Ερυθροί Χμερ ενισχύθηκαν το 1973, η CIA ανέφερε ότι "η προπαγάνδα ήταν η πιο αποτελεσματική μεταξύ των προσφύγων θύματα του βομβαρδισμού B - 52". Μετά αφού οι Ερυθροί Χμερ σκότωσαν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια από τους συμπατριώτες τους και είχαν εκδιωχθεί από το Βιετναμέζικο στρατό το 1979, η ομάδα των ΗΠΑ στην Καμπότζη, η οποία είχε βάση στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μπανγκόκ, έθεσε ως στόχο να τους κρατήσει για τουλάχιστον άλλη μια δεκαετία ως «αντίσταση» στη νέα επίσημη κυβέρνηση της Καμπότζης, η οποία είχε την υποστήριξη του Βιετνάμ.
6. Χιλή
Όταν ο Salvador Allende έγινε πρόεδρος το 1970, ο Πρόεδρος Nixon είχε υποσχεθεί "θα κάνω την οικονομία της Χιλής να κελαηδάει". Οι ΗΠΑ, ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Χιλής, μείωσε τότε σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο με τη χώρα των Άνδεων για να προκαλέσει ελλείψεις και οικονομικό χάος. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA είχαν κάνει εξελιγμένες επιχειρήσεις προπαγάνδας και δυσφήμισης στη Χιλή για μια δεκαετία, χρηματοδοτούσαν συντηρητικούς πολιτικούς, συνδικάτα, ομάδες φοιτητών και όλα τα μέσα ενημέρωσης, ενισχύοντας παράλληλα τους δεσμούς τους με το στρατό. Μετά αφού ο στρατηγός Pinochet κατέλαβε την εξουσία, η CIA διατήρησε στο μισθολόγιο της τους υπαλλήλους της στη Χιλή και συνεργάστηκε στενά με τη Χιλιανή μυστική υπηρεσία πληροφοριών, ενώ η στρατιωτική κυβέρνηση σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους και φυλάκιζε και βασάνιζε δεκάδες χιλιάδες.
7. Κίνα
Στα τέλη του 1945, 100.000 Αμερικανοί στρατιώτες πολέμησαν στο πλευρό των δυνάμεων του Kuomintang της Κίνας σε περιοχές του βορρά που είχαν καταληφθεί από τους κομμουνιστές. Ο Chiang Kai-shek ήταν ίσως ο πιο διεφθαρμένος όλων των συμμάχων των ΗΠΑ. Μια σταθερή ροή των συμβούλων των ΗΠΑ στην Κίνα είχε προειδοποιήσει ότι η βοήθεια των ΗΠΑ είχε κλαπεί από τον Chiang και τους φίλους του, ορισμένες μάλιστα είχαν πωληθεί ακόμη και στους Ιάπωνες, αλλά η δέσμευση των ΗΠΑ με τον Chiang συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
8. Κολομβία
Όταν οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ και η Υπηρεσία Καταπολέμησης Ναρκωτικών βοήθησαν τις Κολομβιανές δυνάμεις να κυνηγήσουν και να εξολοθρεύσουν των άρχοντα των ναρκωτικών Pablo Escobar, συνεργάστηκαν με μια ομάδα εθελοντών φρουρών εν ονόματι «Los Pepes». Το 1997, ο Diego Murillo Bejarano και άλλοι ηγέτες συμμοριών ίδρυσαν την AUC ( Ηνωμένες Δυνάμεις Αυτοάμυνας της Κολομβίας), που ήταν υπεύθυνες για το 75 % των βίαιων θανάτων πολιτών στην Κολομβία κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών.
9. Κούβα
Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη δικτατορία του Batista στη δημιουργία συνθηκών καταπίεσης που σκότωσαν 20.000 ανθρώπους. Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ, Earl Smith, κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου ότι "η επιρροή των ΗΠΑ ήταν τόσο συντριπτική στην Κούβα αφού ο πρέσβης της Αμερικής ήταν ο δεύτερος πιο σημαντικός άνθρωπος, μερικές φορές πιο σημαντικός και από τον Κουβανό Πρόεδρο". Μετά την επανάσταση, η CIA ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία τρομοκρατίας ενάντια στην Κούβα, τη διαμόρφωση των εξόριστων Κουβανών στη Φλόριντα, την Κεντρική Αμερική και τη Δομινικανή Δημοκρατία για διάπραξη φόνων και σαμποτάζ στο νησί. Οι πράξεις που χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA ενάντια στην Κούβα περιλαμβάνουν την απόπειρα εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, δεκάδες απόπειρες δολοφονίας κατά του Fidel Castro, δολοφονίες αρκετών υπαλλήλων της Κυβέρνησης, πολλές βομβιστικές επιθέσεις το 1960 και τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον τουριστών, τον βομβαρδισμό ενός γαλλικού πλοίου στο λιμάνι της Αβάνας, την επίθεση τρομοκρατίας του Κουβανικού αεροσκάφος η οποία είχε σχεδιαστεί από τον  Luis Posada Carriles και τον Orlando Bosch, οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα ελεύθεροι στις ΗΠΑ.
10. Ελ Σαλβαδόρ

Ο εμφύλιος πόλεμος στο Ελ Σαλβαδόρ στη δεκαετία του 1980 ήταν μια λαϊκή εξέγερση εναντίον ενός καθεστώτος που κυβερνούσε με πρωτοφανή αγριότητα. Τουλάχιστον 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι εξαφανίστηκαν. Η Επιτροπή Αλήθειας που καθορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη μετά τον πόλεμο, διαπίστωσε ότι το 95 % των νεκρών σκοτώθηκαν από κυβερνητικές δυνάμεις και τάγματα θανάτου, και μόνο το 5 % από αντάρτες του FMLN. Οι κυβερνητικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και εποπτευόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη CIA, της Ειδικές Δυνάμεις και από τη Σχολή της Αμερικής.
11. Γαλλία
Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία, την Κορέα και τις Φιλιππίνες στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η προώθηση των συμμαχικών δυνάμεων διαπίστωσε ότι οι κομμουνιστικές αντιστασιακές δυνάμεις είχαν πάρει τον έλεγχο μεγάλων περιοχών ή ακόμα και ολόκληρων χωρών, όταν οι Γερμανικές και Ιαπωνικές δυνάμεις είχαν αποσυρθεί ή παραδοθεί. Στη Μασσαλία, η κομμουνιστική ένωση CGT έλεγχε τις αποβάθρες που ήταν το κλειδί για το εμπόριο με τις ΗΠΑ και της διενέργειας του σχεδίου Μάρσαλ. Το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (OSS), είχε συνεργαστεί με την Αμερικανο-Σικελική μαφία και τους γκάνγκστερ της Κορσικής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά αφού το OSS έγινε η νέα CIA μετά τον πόλεμο, χρησιμοποίησε τις επαφές του για να αποκαταστήσει τους γκάνγκστερ της Κορσικής στην εξουσία στη Μασσαλία, προκειμένου να σπάσουν τις απεργίες στις αποβάθρες και να πάρουν τον έλεγχο από την CGT. Η CIA προστάτευσε τους Κορσικανούς, κι αυτοί δημιούργησαν εργαστήρια ηρωίνης . Η αποστολή του εν λόγω ναρκωτικού στη Νέα Υόρκη εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η Αμερικανο-Σικελική μαφία άκμασε υπό την προστασία της CIA.

12. Γκάνα
Δεν φαίνεται να υπάρχει παρότρυνση εθνικών ηγετών στην Αφρική αυτές τις μέρες. Και αυτό μπορεί να είναι σφάλμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1950 και το 1960, υπήρχε ένα ανερχόμενο αστέρι στην Γκάνα: ο Kwame Nkrumah, ο οποίος διετέλεσε Πρωθυπουργός υπό βρετανική κυριαρχία το 1952-1960. Όταν η Γκάνα έγινε ανεξάρτητο κράτος, έγινε πρόεδρος. Ήταν σοσιαλιστής, παν- Αφρικανός και αντι-ιμπεριαλιστής, και το 1965 έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Νεοαποικιοκρατία: Το τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού». Ο Nkrumah ανατράπηκε με πραξικόπημα της CIA το 1966. Η CIA αρνήθηκε τη συμμετοχή της σε αυτό, αλλά ο Βρετανικός Τύπος αργότερα ανέφερε ότι 40 πράκτορες της CIA λειτουργούσαν έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ στη χώρα. Ο πρώην πράκτορας της CIA, John Stockwell, έχει αποκαλύψει πολλά σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο της CIA στο πραξικόπημα αυτό στο βιβλίο του «Στην αναζήτηση των εχθρών».
13 . Ελλάδα
Όταν οι Βρετανικές δυνάμεις προσγειώθηκαν στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944, βρήκαν ότι η χώρα βρισκόταν υπό τον αποτελεσματικό έλεγχο του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, την αντάρτικη ομάδα αριστερών που σχηματίστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας το 1941 μετά την Ιταλική και Γερμανική εισβολή. Ο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ χαιρέτισε τις βρετανικές δυνάμεις αλλά οι Βρετανοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε συμφωνία μαζί τους και εγκατέστησαν μια κυβέρνηση που περιλάμβανε μονάρχες και συνεργάτες των Ναζί. Όταν ο αντάρτικος στρατός πραγματοποίησε μια μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα, η αστυνομία άνοιξε πυρ και σκότωσε 28 άτομα. Οι Βρετανοί προσέλαβαν μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας εκπαιδευμένα από τους Ναζί για να κυνηγήσουν και να συλλάβουν τα μέλη του ΕΛΑΣ, τα οποία επανεξοπλίστηκαν ως κίνημα αντίστασης. Το 1947, βυθισμένοι σε ένα βίαιο εμφύλιο πόλεμο, οι Βρετανοί, οι οποίοι ήταν σε πτώχευση, ζήτησαν βοήθεια από τις ΗΠΑ να αναλάβουν την κατεχόμενη Ελλάδα. Η υποστήριξη των ΗΠΑ στη φασιστική κυβέρνηση που ήταν εγκατεστημένη στην Ελλάδα, στη συνέχεια κατοχυρώθηκε στο Δόγμα Τρούμαν, γεγονός που θεωρείται από πολλούς ιστορικούς ως η αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Ο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα του το 1949, μετά αφού η Γιουγκοσλαβία απέσυρε την υποστήριξή της, και 100.000 από τα μέλη του εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν.
14. Γουατεμάλα
Μετά την πρώτη προσπάθεια της να ανατρέψει μια ξένη κυβέρνηση στο Ιράν το 1953, η CIA ξεκίνησε μια επιχείρηση για να εξαλείψει την εκλεγμένη φιλελεύθερη κυβέρνηση του Jacobo Arbenz στη Γουατεμάλα το 1954. Η CIA προσέλαβε και εκπαίδευσε ένα μικρό στρατό μισθοφόρων κάτω από την αρχηγία του εξόριστου Γουατεμαλού Castillo Armas για να εισβάλουν στη Γουατεμάλα με 30 αεροπλάνα, δίχως αμερικανικά σύμβολα, με αεροπορική υποστήριξη. Ο πρέσβης Peurifoy, απεσταλμένος των ΗΠΑ στη Γουατεμάλα, ετοίμασε μια λίστα των κατοίκων της Γουατεμάλας που έπρεπε να εκτελεστούν, και ο Armas εγκαταστάθηκε ως πρόεδρος . Η κυριαρχία του τρόμου που ακολούθησε κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, οδήγησε σε 40 χρόνια εμφυλίου πολέμου, στον οποίο τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από αυτούς αυτόχθονες. Έγγραφα της CIA λεπτομερώς περιγράφουν τη σφαγή και την καταστροφή ολόκληρων χωριών.
15. Αϊτή
Περίπου 200 χρόνια μετά την εξέγερση των σκλάβων που δημιούργησε το έθνος της Αϊτής και νίκησε τα στρατεύματα του Ναπολέοντα, ο λαός της Αϊτής, που είχε υποφέρει τόσο πολύ, ήταν τελικά σε θέση να επιλέξει μια πραγματικά δημοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον πάτερ Jean - Bertrand Aristide το 1991. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Aristide ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από οκτώ μήνες στο γραφείο και ο Οργανισμός Πληροφοριών Άμυνας των ΗΠΑ(DIA), προσέλαβε μια παραστρατιωτική δύναμη που ονομαζόταν FRAPH για να επιτεθεί και να καταστρέψει το κίνημα Lavalas, το οποίο είχε δημιουργηθεί από τον Aristide στην Αϊτή. Η CIA προσέλαβε τον ηγέτη της FRAPH, Emmanuel ‘Toto’ Constant, δίνοντας του όπλα από τη Φλόριντα. Όταν ο Πρόεδρος Clinton έστειλε μια δύναμη κατοχής των ΗΠΑ να αποκαταστήσει τον Aristide στην εξουσία το 1994, τα μέλη της FRAPH που κρατούνταν από τις δυνάμεις των ΗΠΑ αφέθηκαν ελεύθερα με εντολή της Ουάσιγκτον , και η CIA διατήρησε την FRAPH για να υπονομεύσει τον Aristide και το κίνημά του. Αφού ο Aristide εξελέγη Πρόεδρος για δεύτερη φορά το 2000, μια ειδική ομάδα δράσης των ΗΠΑ με 200 στρατιώτες εκπαίδευσαν 600 πρώην μέλη της FRAPH στη Δομινικανή Δημοκρατία για να προετοιμάσουν ένα δεύτερο πραξικόπημα. Το 2004, ξεκίνησε μια εκστρατεία βίας με σκοπό την αποσταθεροποίηση της Αϊτής, η οποία αποτελούσε εσκεμμένα στην ουσία, την αφορμή για τις αμερικανικές δυνάμεις να εισέλθουν στη χώρα της Καραϊβικής και να απομακρύνουν από το αξίωμά του τον Aristide.
16. Ονδούρα
Το πραξικόπημα στην Ονδούρα το 2009 προκάλεσε καταστολή και μαζικές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν την οποιαδήποτε ανάμειξη σε αυτό, απέρριψαν ωστόσο να διακόψουν τη στρατιωτική βοήθεια. Ωστόσο, το Wikileaks αποκάλυψε ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη διαχείριση του πραξικοπήματος κατά του Manuel Zelaya και στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης που, σύμφωνα με αναφορές από οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταπιέζει και δολοφονεί τους κατοίκους της.
17. Ινδονησία
Το 1965, ο Στρατηγός Suharto ανέλαβε την εξουσία μετά την ανατροπή του Προέδρου Sukarno, και η θητεία του πυροδότησε ένα κύμα μαζικών δολοφονιών που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από μισό εκατομμύριο τουλάχιστον ανθρώπους. Διπλωμάτες των ΗΠΑ αργότερα παραδέχθηκαν ότι είχαν ετοιμάσει και παραδώσει λίστες με τα ονόματα 5.000 μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος που έπρεπε να δολοφονηθούν.
18 . Ιράν
Το Ιράν μπορεί να αποτελεί την πιο ενδεικτική περίπτωση πραξικοπήματος της CIA και των μακροπρόθεσμων συνεπειών του. Το 1953, η CIA και η MI6 του Ηνωμένου Βασιλείου ανέτρεψαν την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Mohamed Mosadegh. Το Ιράν είχε εθνικοποιήσει τη βιομηχανία πετρελαίου με ομόφωνη ψήφο του κοινοβουλίου του, που έληγε το μονοπώλιο της Ιρανικής Εταιρίας ΠετρελαίουAnglo (σημερινή ΒΡ), που στο Ιράν κατέβαλλε μόνο το 16% της αξίας του πετρελαίου. Για δύο χρόνια, το Ιράν αντιστάθηκε στον Βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό και τις διεθνείς οικονομικές κυρώσεις. Μετά αφού ο πρόεδρος Eisenhower ανέλαβε τα καθήκοντά του το 1953, η CIA ενέκρινε το αίτημα της Βρετανίας για επέμβαση. Μετά την αρχική αποτυχία του πραξικοπήματος και αφού ο Σεΐχης της Περσίας και η οικογένειά του είχαν καταφύγει στην Ιταλία, η CIA κατέβαλε εκατομμύρια δολάρια στη δωροδοκία στρατιωτικών και στην ενοικίαση γκάνγκστερ να εξαπολύσουν τη βία στους δρόμους της Τεχεράνης. Ο Mosadegh αφαιρέθηκε απομακρύνθηκε τελικά από το αξίωμα του και επέστρεψε ο Σεΐχης για να κυβερνήσει με μεγάλη βαρβαρότητα ως μαριονέτα της Δύσης μέχρι την Ιρανική Επανάσταση του 1979.
19. Ισραήλ
Από το 1966, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχει ασκήσει το βέτο της στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την προστασία του Ισραήλ 83 φορές περισσότερο από ό, τι τα άλλα τέσσερα μόνιμα μέλη σε συνδυασμό, και 42 του εν λόγω βέτο ήταν στα ψηφίσματα που σχετίζονται με το Ισραήλ ή / και την Παλαιστίνη. Η Διεθνής Αμνηστία κυκλοφόρησε πρόσφατα μια έκθεση που υποστήριζε ότι "οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν δείξει μια ανάλγητη περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή, σκοτώνοντας δεκάδες Παλαιστινίων αμάχων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη κατά τα τελευταία τρία χρόνια, με σχεδόν απόλυτη ατιμωρησία". Από την πλευρά του, ο Richard Falk, Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα Εδάφη, περιέγραψε την επίθεση στη Γάζα το 2008 ως "μαζική παραβίαση του διεθνούς δικαίου", προσθέτοντας ότι "οι ΗΠΑ έχουν παράσχει όπλα και υποστήριξαν την πολιορκία, έτσι είναι συνένοχοι στα εγκλήματα". Ο Νόμος Leahy απαιτεί από τις ΗΠΑ να κόψει την στρατιωτική βοήθεια προς τις δυνάμεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά κάτι τέτοιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ εναντίον του Ισραήλ.
20. Ιράκ
Το 1958, αφού η μοναρχία που υποστηριζόταν από τους Βρετανούς ανατράπηκε από τον Στρατηγό Abdul Qasim, η CIA στρατολόγησε έναν Ιρακινό 22 ετών εν ονόματι Sadam Husein για να δολοφονήσει τον νέο Πρόεδρο. Ο Husein και οι συνεργοί του δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τη δουλειά και κατέφυγαν στο Λίβανο. Η CIA τους νοίκιασε ένα διαμέρισμα στη Βηρυτό και στη συνέχεια ο Husein μεταφέρθηκε στο Κάιρο, όπου προσελήφθη ως πράκτορας των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών και σύχναζε επιμελώς στη πρεσβεία των ΗΠΑ. Ο Qasim δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ενός πραξικοπήματος που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ το 1963, και όπως και στην Γουατεμάλα και στην Ινδονησία, η CIA έδωσε στη νέα κυβέρνηση μια λίστα με τουλάχιστον 4.000 κομμουνιστές που έπρεπε να «εξαλειφθούν». Αλλά από τη στιγμή που βρέθηκε στην εξουσία η Επαναστατική Κυβέρνηση του Μπάαθ (το Μπάαθ είναι το μαζικότερο και μακροβιότερο εθνικιστικό σοσιαλιστικό κίνημα που έκανε την εμφάνισή του στον Αραβικό κόσμο), αρνήθηκε να είναι μια δυτική μαριονέτα και εθνικοποίησε τη βιομηχανία πετρελαίου στο Ιράκ, υιοθέτησε μια αραβική εθνική εξωτερική πολιτική και έχτισε τα καλύτερα συστήματα εκπαίδευσης και υγείας στον αραβικό κόσμο. Το 1979, ο Sadam Husein έγινε Πρόεδρος, διεξήγαγε εκκαθαρίσεις των πολιτικών αντιπάλων και ξεκίνησε έναν καταστροφικό πόλεμο κατά του Ιράν, κάτι για το οποίο ο Donald Rumsfeld (American politician and businessman) και άλλοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ εξέφρασαν την ικανοποίηση τους και τον χαιρέτησαν ως ένα αποτελεσματικό σύμμαχο κατά της Τεχεράνης. Όταν το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ, ο Husein έγινε πιο χρήσιμος στις ΗΠΑ ως εχθρός παρά ως σύμμαχος. Στη συνέχεια, η Αμερικανική χώρα άρχισε παγκοσμίως την προπαγανδιστική εκστρατεία της για να δυσφημίσει τον Ιρακινό Πρόεδρο, τον «νέο Χίτλερ», το οποίο διευκόλυνε την εισβολή των ΗΠΑ και των διεθνών εταίρων της στο Ιράκ το 2003.
21. Κορέα
Όταν οι δυνάμεις των ΗΠΑ κατέφθασαν στην Κορέα το 1945, παρελήφθησαν από υπαλλήλους της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας (RPC), η οποία ήταν συγκροτημένη από αντιστασιακές ομάδες που είχαν αφοπλίσει και πείσει τις Ιαπωνικές δυνάμεις να παραδοθούν και άρχισαν να καθιερώνουν τον νόμο και την τάξη σε όλη την Κορέα. Η Στρατηγός Hodge τις απέλασε και τοποθετήθηκε στο νότιο μισό της Κορέας υπό τη στρατιωτική κατοχή των ΗΠΑ. Αντίθετα, οι ρωσικές δυνάμεις στη Βόρεια Κορέα αναγνώρισαν την RPC, γεγονός που οδήγησε στη διαίρεση της Κορέας μακροπρόθεσμα. Οι ΗΠΑ έφεραν πίσω από την Κίνα τον Syngman Rhee, έναν συντηρητικό Κορεάτη εξόριστο, και τον τοποθέτησαν ως πρόεδρος της Νότιας Κορέας το 1948. Ο Rhee έγινε δικτάτορας και καθοδηγούταν από την αντικομμουνιστική σταυροφορία, η οποία συνελάμβανε και βασάνιζε χιλιάδες ανθρώπους με την κατηγορία ότι είναι κομμουνιστές και κατέστειλε βίαια τις διαδηλώσεις, σκοτώνοντας 100.000 ανθρώπους. Τελικά, ο Rhee αναγκάστηκε να παραιτηθεί κατά τη διάρκεια των μαζικών διαδηλώσεων των φοιτητών το 1960.
22. Λάος
Η CIA ξεκίνησε την παροχή της εναέριας υποστήριξης στις γαλλικές δυνάμεις στο Λάος το 1950 και παρέμεινε ενεργή εκεί για 25 χρόνια. Η CIA επινόησε τουλάχιστον τρία πραξικοπήματα μεταξύ 1958 και 1960 για να κρατήσει έξω την αριστερή κυβέρνηση Pathet Lao. Η CIA συνεργάστηκε με τους δεξιούς άρχοντες των ναρκωτικών του Λάος, όπως με τον Στρατηγό Phoumi Nosavan, μετέφερε όπιο από τη Βιρμανία, το Λάος και το Βιετνάμ, και προστάτευε το μονοπώλιο από το εμπόριο οπίου στο Λάος. Το 1962, η CIA προσέλαβε έναν μυστικό μισθοφορικό στρατό από 30.000 βετεράνους πρώην αντάρτες πολέμων στη Ταϊλάνδη, την Κορέα, το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες, για την καταπολέμηση του Pathet Lao. Δεδομένου ότι ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών στρατιωτών στο Βιετνάμ ήταν εθισμένος στην ηρωίνη, η εταιρεία Air America, που ήταν στις υπηρεσίες της CIA, μετέφερε όπιο από την επικράτεια του Hmong στα εργαστήρια ηρωίνης του Στρατηγού Vang Pao στο Long Tieng και στο Vientiane για την αποστολή στο Βιετνάμ. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες από τη CIA για την ανατροπή του Pathet Lao, οι ΗΠΑ βομβάρδισαν την ασιατική χώρα με δύο εκατομμύρια τόνους βομβών.
23. Λιβύη
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ ήταν δικαιολογημένη με δόλο ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ως μια προσπάθεια να προστατευθούν οι άμαχοι της Λιβύης. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ διεξήγαγε 7.700 αεροπορικές επιδρομές, κατά τις οποίες 30.000-100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, ολόκληρα χωριά μετατράπηκαν σε ερείπια και πραγματοποιήθηκε εθνοκάθαρση. Η χώρα παραμένει σε χάος καθώς ισλαμιστές πολιτοφύλακες εκπαιδεύονταν και εξοπλίζονταν από τη Δύση για να αναλάβουν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της χώρας και να ανταγωνιστούν για την εξουσία.
24. Μεξικό
Ο αριθμός των νεκρών σε πολέμους των ναρκωτικών στο Μεξικό, πρόσφατα, έφθασε τους 100.000. Το πιο βίαιο καρτέλ ναρκωτικών είναι οι Zetas. Αμερικανοί αξιωματούχοι το αποκαλούν ως "το πιο σοφιστικέ και επικίνδυνο καρτέλ ναρκωτικών, άρτια εξελιγμένο τεχνολογικά, που λειτουργεί στο Μεξικό". Αλλά δεν μας λένε ότι το καρτέλ Zetas σχηματίστηκε από μεξικανικές δυνάμεις ασφαλείας που εκπαιδεύτηκαν από τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ στη Σχολή της Αμερικής στο Fort Benning στη Georgia και στο Fort Bragg στη Βόρεια Carolina.
25. Βιρμανία
Μετά την Κινέζικη Επανάσταση, οι στρατηγοί του Kuomintang μετακόμισαν στη Βόρεια Βιρμανία και έγιναν ισχυροί άρχοντες των ναρκωτικών, με την προστασία του Ταϊλανδέζικου στρατού, τη χρηματοδότηση της Ταϊβάν και την εναέρια υποστήριξη και εφοδιασμό από τη CIA. Η παραγωγή οπίου στη Βιρμανία αυξήθηκε από 18 τόνους το 1958 σε 600 τόνους το 1970. Η CIA διατήρησε αυτές τις δυνάμεις ως προπύργιο ενάντια στους κομμουνιστές της Κίνας, αλλά έγινε το «χρυσό τρίγωνο», ο μεγαλύτερος παραγωγός οπίου στον κόσμο.
26. Νικαράγουα
Anastasio Somoza κυβέρνησε τη Νικαράγουα σαν προσωπικό του φέουδο για 43 χρόνια με την άνευ όρων υποστήριξη της Εθνικής Φρουράς των ΗΠΑ, διαπράττοντας αδιανόητα εγκλήματα, βασανιστήρια, εκβιασμούς και βιασμούς με ατιμωρησία. Μετά την επανάσταση των Sandinista, και όταν ο Somoza ανατράπηκε το 1979, η CIA προσέλαβε, εκπαίδευσε και χρηματοδότησε μισθοφόρους για να εισβάλουν στη Νικαράγουα και να διαπράξουν τρομοκρατικές ενέργειες για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. Το 1986, το Διεθνές Δικαστήριο καταδίκασε τις ΗΠΑ για την αποστολή αυτή και διέταξε οι ΗΠΑ να θέσουν ένα τέλος στην επιθετικότητα τους και να πληρώσουν πολεμικές αποζημιώσεις στη Νικαράγουα, κάτι το οποίο φυσικά ποτέ δεν έγινε. Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν να δηλώσει ότι πλέον δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης, παρακάμπτοντας έτσι όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
27 Πακιστάν, 28 Σαουδική Αραβία, 29 Τουρκία
Σύμφωνα με πρώην συνεργάτη και εμπειρογνώμονα τρομοκρατίας της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, Larry Johnson: "Το κύριο πρόβλημα που αφορά την αξιολόγηση μιας τρομοκρατικής απειλής είναι στο να οριστεί επακριβώς η κατάσταση του κράτους. Οι μεγαλύτεροι ένοχοι σήμερα, σε αντίθεση με ό, τι συνέβη πριν από 20 χρόνια, είναι το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία. Το Ιράν , παρά τις ασυναρτησίες του δεξιού κλάδου / νεοσυντηρητικών, δεν είναι τόσο δραστήριο στην προώθηση ή στη διευκόλυνση της τρομοκρατίας". Κατά τα τελευταία 12 χρόνια, η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια στο Πακιστάν ξεπερνά τα 18.600 εκατ. δολλάρια. Οι ΗΠΑ απλώς διαπραγματεύτηκε την μεγαλύτερη συμφωνία πώλησης όπλων στην ιστορία με τη Σαουδική Αραβία. Και η Τουρκία είναι ένα μακροχρόνιο μέλος του ΝΑΤΟ. Οι τρεις κύριοι χορηγοί της τρομοκρατίας στον κόσμο σήμερα είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ.
30. Παναμάς
Αξιωματούχοι της Υπηρεσίας Καταπολέμησης Ναρκωτικών των ΗΠΑ ήθελαν να συλλάβουν τον Manuel Noriega το 1971, όταν ήταν επικεφαλής της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Παναμά. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι είχαν άφθονα στοιχεία για να τον καταδικάσουν για διακίνηση ναρκωτικών, ο Noriega είχε πολύ καιρό για να δράσει αναλόγως ως συνεργάτης της CIA και πληροφοριοδότης, έτσι παρέμεινε άθικτος. Παρά το γεγονός ότι η CIA αγνόησε προσωρινά τις πράξεις του κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Carter, ο Noriega συνέχισε να λαμβάνει τουλάχιστον 100.000 δολάρια ανά έτος από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Όταν ανήλθε στην εξουσία ως de facto κυβερνήτης του Παναμά, αποτελούσε πάλι μεγάλη αξία για τη CIA, καθώς ήταν σε θέση να υποβάλει τις εκθέσεις του σχετικά με τις συναντήσεις του με τον Fidel Castro και με τον Daniel Ortega της Νικαράγουας και υποστήριζε παράλληλα τους μυστικούς πολέμους των ΗΠΑ στην Κεντρική Αμερική. Ο Noriega προφανώς παράτησε την διακίνηση ναρκωτικών το 1985, πολύ πριν αφού οι ΗΠΑ τον κατηγόρησαν για αυτό το έγκλημα το 1988. Η κατηγορία ήταν ένα πρόσχημα για την εισβολή στον Παναμά από τις ΗΠΑ το 1989, κύριος στόχος της οποίας ήταν να αποκτήσουν οι ΗΠΑ μεγαλύτερο έλεγχο της Λατινικής αυτής χώρας, αν και η παρέμβαση στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 2.000 ανθρώπους.
31. Φιλιππίνες
Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ ξεκίνησαν το λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας το 2001, μια ειδική ομάδα από 500 στρατιώτες των ΗΠΑ διεξήγαγε μυστικές επιχειρήσεις στις νότιες Φιλιππίνες. Τώρα, στο πλαίσιο της πολιτικής Obama «περιστροφή του άξονα προς την Ασία», η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στις Φιλιππίνες αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, από 12 εκατομμύρια το 2011 σε 50 το τρέχον έτος. Αλλά οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Φιλιππίνες έχουν αναφέρει ότι η αύξηση της βοήθειας συμπίπτει με την αύξηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ταγμάτων θανάτου εναντίον αμάχων. Τα 3 τελευταία χρόνια, τουλάχιστον 158 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στα χέρια αυτών των μονάδων.
32. Συρία
Όταν ο Πρόεδρος Obama ενέκρινε την αποστολή όπλων και μαχητών από τη Λιβύη προς τη βάση του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στην Τουρκία με αγνώστων στοιχείων αεροσκάφη του ΝΑΤΟ στα τέλη του 2011, πίστευαν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της μπορούσαν να αναπαράγουν την «επιτυχή» ανατροπή της κυβέρνησης της Λιβύης. Λίγους μήνες αργότερα, όταν δυτικοί ηγέτες υπονόμευσαν το ειρηνευτικό σχέδιο του Kofi Annan με αυτό του «Plan B», μακριά από την επιδίωξη της ειρήνης, ήταν ένα κίνητρο για την κλιμάκωση της βίας με την παροχή όπλων και οικονομικής στήριξης στους Τζιχαντιστές στη Συρία ώστε να διασφαλιστεί ότι θα αγνοηθεί το ειρηνευτικό σχέδιο Annan και θα αγωνιστούν. Αυτή η κίνηση σφράγισε τη μοίρα εκατομμυρίων Σύριων. Οι συνομιλίες της Γενεύης ΙΙ ήταν μια προσπάθεια κατά το ήμισυ να αναβιώσει το ειρηνευτικό σχέδιο Annan το 2012, αλλά η δυτική επιμονή σε μια «πολιτική μετάβαση» σήμανε την άμεση παραίτηση του Al Assad γεγονός που δείχνει ότι οι ηγέτες της Δύσης εξακολουθούν να δίνουν μεγαλύτερη αξία σε μια αλλαγή καθεστώτος παρά στην ειρήνη.
33. Ουρουγουάη
Στην Ουρουγουάη, το 1970, όταν ο αρχηγός της αστυνομίας Alejandro Otero εναντιώθηκε στους Αμερικανούς στο να εκπαιδεύσει τους πράκτορες του στην τακτική των βασανιστηρίων, υποβιβάστηκε. Ο Αμερικανός αξιωματούχος στην οποία ο Otero εξέδωσε πολλές καταγγελίες ήταν ο Dan Mitrione, ο οποίος εργαζόταν για το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας των ΗΠΑ, ένα τμήμα της Αμερικανικής Υπηρεσίας για τη Διεθνή Ανάπτυξη . Έχει αναφερθεί ότι οι συνεδρίες του Mitrione περιλάμβαναν βασανιστήρια σε άστεγους που κακοποιούνταν μέχρι θανάτου με ηλεκτροσόκ για να διδάξει στους μαθητές τους μέχρι που μπορούν να φτάσουν με αυτές τις τεχνικές.
34. Γιουγκοσλαβία
Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, το 1999 ήταν μια πράξη κατάφωρης επίθεσης κατά παράβαση του άρθρου 2.4 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Όταν ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, Robin Cook, είπε στην Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Madeleine Albright, ότι "το Ηνωμένο Βασίλειο έχει δυσκολίες με τους δικηγόρους του" για τη σχεδιαζόμενη επίθεση, αυτή πρότεινε στους Βρετανούς "τότε βρείτε νέους δικηγόρους", όπως αποκάλυψε ο James Rubin, Υφυπουργός Εξωτερικών. Η συμμαχική δύναμη εδάφους του ΝΑΤΟ στην επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου (KLA), με επικεφαλή τον Hashim Thaci. Τόσο η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2010, καθώς και το βιβλίο «Το κυνήγι», της Carla Del Ponte, πρώην εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, υποστήριξαν τους ισχυρισμούς ότι κατά τη διάρκεια της εισβολής του ΝΑΤΟ, ο Thaci ήταν επικεφαλής μιας εγκληματικής οργάνωσης που ονομαζόταν «Ομάδα της Drenica» που έστειλε πάνω από 400 Σέρβους στην Αλβανία για να δολοφονηθούν, να εξαχθούν και να πουληθούν τα όργανα τους στη μαύρη αγορά. Ο Hashim Thaci είναι τώρα Πρωθυπουργός του προτεκτοράτου του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο.
35. Ζαΐρ (Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό)
Ο Patrice Lumumba, Πρόεδρος του Εθνικού Παν-Αφρικανικού Κινήματος του Κονγκό, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα της χώρας για ανεξαρτησία και εξελέγη Πρωθυπουργός για πρώτη φορά στο Κονγκό το 1960. Καθαιρέθηκε από ένα υποστηριζόμενο από τη CIA πραξικόπημα με επικεφαλής τον Joseph-Desire Mobutu, Αρχηγό του Επιτελείου του Στρατού. Ο Mobutu κατάργησε τις εκλογές και αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος το 1965, μετονομάζοντας τη χώρα και διοίκησε  με την βοήθεια και υποστήριξη των ΗΠΑ ως δικτάτορας γνωστός για την βιαιότητα του για 30 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Κάρτερ αποστασιοποιήθηκε δημοσίως από τον Αφρικανό ηγέτη, το Ζαΐρ συνέχισε να λαμβάνει το 50 % του συνόλου των αμερικανικών στρατιωτικών ενισχύσεων στην υποσαχάρια Αφρική. Στη δεκαετία του 1990 η υποστήριξη των ΗΠΑ στον Mobutu άρχισε να κλονίζεται και να μειώνεται έως ότου ανατράπηκε από τον Laurent Kabila το 1997. Λίγο μετά πέθανε.

Ένα τεράστιο ποσό του ανθρώπινου πόνου θα μπορούσε να μετριαστεί και πολλά παγκόσμια προβλήματα να λυθούν εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μια πραγματική δέσμευση στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο κράτος δικαίου. 

Nicolas J.S. Davies / AlterNet  Μετάφραση στα Ελληνικά: Sierra Maestra
English: http://www.alternet.org/world/35-countries-where-us-has-supported-fascists-druglords-and-terrorists?paging=off&current_page=1#bookmark
Español: http://www.contrainjerencia.com/?p=84594

Πηγή: Sierra Maestra

 Ο Kareem Abdul-Jabbar με αφορμή την εξέγερση στο Ferguson: Ταξικός και όχι απλά φυλετικός ο πόλεμος.

ενα ενδιαφερον αρθρο

• 
  

Ο Kareem Abdul-Jabbarέγραψε ένα σημαντικό άρθρο στο TIME της 17ης Αυγούστου. Υποστηρίζει –προκλητικά για το λευκό κατεστημένο των ΗΠΑ- ότι τη δολοφονία του Michael Brownδεν μπορούμε να τη δούμε αποκλειστικά με το πρίσμα του φυλετικού ρατσισμού, αλλά και με αυτό του ταξικού πολέμου.

Θα αποτελέσει η πρόσφατη εξέγερση στο Φέργκιουσον του Μιζούρι, ένα σημείο καμπής στη μάχη ενάντια στη φυλετική αδικία ή θα είναι μιά μικρή υποσημείωση, σε κάποια μελλοντική πτυχιακή διατριβή σχετικά με τις πολιτικές αναταραχές στον πρώιμο 21ο αιώνα;

Η απάντηση μπορεί να βρεθεί στο Μάη του 1970
Θα έχετε πιθανά ακούσει για τoυς πυροβολισμούς στο Kent State: Στις 4 Μάη του 1970, η εθνοφρουρά του Οχάϊο, άνοιξε πύρ κατά των φοιτητών που διαδήλωναν στο Πανεπιστήμιο του Kent. Στα 13 δευτερόλεπτα των πυροβολισμών, τέσσερις φοιτητές σκοτώθηκαν και εννέα τραυματίστηκαν, με το ένα να μένει μόνιμα παράλυτος. Το σοκ και η κατακραυγη για το γεγονός, έφεραν ως αποτέλεσμα μια πανεθνική απεργία στην οποία συμμετείχαν τέσσερα εκατομμύρια φοιτητές, οι οποίοι έκλεισαν 450 ιδρύματα. Πέντε μέρες μετά τα γεγονότα του Kent State, 100 χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Ουάσινγκτον και η νεολαία της χώρας κινητοποιούταν πλέον ενεργητικά για να έρθει το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ, του ρατσισμού, του σεξισμού και της ανόητης πίστης στο πολιτικό κατεστημένο.
Πιθανότατα, δεν έχετε ακούσει για τους πυροβολισμούς στο Jackson State.
Στις 14 Μάη, δέκα μέρες αφού το Kent State έβαλε φωτιά στο έθνος, στο Πανεπιστήμιο του Jackson State, στο οποίο σπούδαζαν κυρίως μαύροι, η αστυνομία σκότωσε δύο μαύρους νεαρούς (ο ένας τελειόφοιτος του Λυκείου, ο άλλος πατέρας ενός μωρού 18 μηνών), με καραμπίνες και τραυμάτισε άλλους δώδεκα.
Δεν υπήρξε καμία κατακραυγή σε εθνικό επίπεδο. Το έθνος δεν κινητοποιήθηκε για να κάνει κάτι. Αυτό το άψυχο τέρας που αποκαλούμε Ιστορία, κατάπιε το όλο συμβάν σβήνοντας το από τη μνήμη του έθνους.
Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: ταξικός πόλεμος.
Επικεντρώνοντας μονάχα στη φυλετική πτυχή, η συζήτηση γίνεται στο αν ο θάνατος του Michael Brown – ή αυτός των τριών άοπλων μαύρων, που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία στις ΗΠΑ μέσα σε αυτό το μήνα – έγκειται στο θέμα των διακρίσεων ή στις αιτιολογήσεις της αστυνομίας. Έπειτα θα συζητάμε για το αν υπάρχει ο ρατσισμός των μαύρων εναντίον των λευκών, όσο υπάρχει ο ρατσισμός των λευκών ενάντια στους μαύρους. (Ναι, όντως υπάρχει. Αλλά σε γενικές γραμμές, ο ρατσισμός των λευκών ενάντια στους μαύρους επηρεάζει οικονομικά το μέλλον της μαύρης κοινότητας. Ο ρατσισμός των μαύρων απέναντι στους λευκούς, έχει σχεδόν μηδαμινές κοινωνικές επιπτώσεις.)
Στη συνέχεια, θα αρχίσουμε να συζητάμε για το αν η αστυνομία στις ΗΠΑ είναι και η ίδια μία μειονότητα σε κίνδυνο, που υπόκειται σε διακρίσεις με βάση το χρώμα (της στολής της) - το μπλέ. (Ναι, είναι. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες να λάβουμε υπόψη πριν καταδικάσουμε την αστυνομία, όπως οι πολιτικές πιέσεις, η ανεπαρκής εκπαίδευση και διάφορες απόκρυφες πολιτικές). Ύστερα, θα διερωτηθούμε αν οι μαύροι πέφτουν συχνότερα θύματα πυροβολισμών εξαιτίας του ότι διαπράττουν συχνότερα εγκλήματα. (Στην πραγματικότητα, έρευνες αποδεικνύουν ότι οι μαύροι γίνονται στόχαστρο συχνότερα σε κάποιες πόλεις όπως η Νέα Υόρκη. Είναι δυσκολότερο να μιλήσουμε για μια μεγαλύτερη, εθνικής εμβέλειας, εικόνα γιατί η έρευνα στο θέμα είναι θλιβερά ανεπαρκής. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, μας δείχνει ότι στο διάστημα 2003-2009 στις ΗΠΑ, ανάμεσα στους θανάτους που είχαν να κάνουν με σύλληψη, υπάρχει ελάχιστη διαφορά ανάμεσα σε μαύρους, λευκούς ή λατίνους. Μολαταύτα, τα στοιχεία δεν μας δείχνουν πόσοι από αυτούς ήταν άοπλοι.)
Τα φυλετικά ζητήματα, για τα οποία όλοι σπεύδουν να υψώσουν γροθιές, αποσπούν την Αμερική από το να δει ότι οι στόχοι της υπερβολικής αντίδρασης της αστυνομίας, βασίζονται λιγότερο στο χρώμα και περισσότερο σε κάτι που είναι ακόμα χειρότερο και από το επίπεδο οδύνης του ιού Έμπολα: στο να είσαι φτωχός. Φυσικά, για πολλούς στην Αμερική, το να έχεις συγκεκριμένο χρώμα στο δέρμα σου είναι συνώνυμο με το να είσαι φτωχός και το να είσαι φτωχός είναι συνώνυμο με το να είσαι εγκληματίας. H ειρωνεία είναι ότι αυτή η παρεξήγηση υπάρχει στην πραγματικότητα και μεταξύ των ίδιων των φτωχών.
Και έτσι ακριβώς θέλει να έχουν τα πράγματα, η καθεστηκυία τάξη.
H τελευταία απογραφή έδειξε ότι 50 εκατομμύρια Αμερικανοί είναι φτωχοί. 50 εκατομμύρια ψηφοφόροι είναι ένα σημαντικό μπλοκ αν κάποτε οργανωθούν σε μια προσπάθεια να πετύχουν τους οικονομικούς τους σκοπούς. Έτσι, είναι κρίσιμο για εκείνους που βρίσκονται στο «Πλουσιότερο 1%» να κρατούν τους φτωχούς διαλυμένους, αποσπώντας την προσοχή τους με ζητήματα που κυρίως ακουμπούν στο συναίσθημα τους όπως η μετανάστευση, οι αμβλώσεις, ο έλεγχος της οπλοκατοχής, έτσι ώστε να μην σταματήσουν κάποια στιγμή (σ.σ. οι φτωχοί) και αναρωτηθούν πώς τους κοροϊδεύουν για τόσο καιρό.
Ένας τρόπος να κρατήσεις αυτούς τους 50 εκατομμύρια φτωχούς, διαλυμένους είναι μέσω της παραπληροφόρησης. Τα τελευταία στοιχεία από το PunditFact σχετικά με τα ειδησεογραφικά δίκτυα, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι για το Fox και το Fox News Channel, το 60% των όσων μεταδίδουν, είναι ψέματα. Για το NBC και το MSNBC, το ποσοστό είναι 46%.
Αυτά είναι τα «νέα», αδέρφια! Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στο Ferguson, το Fox News έπαιξε μια ασπρόμαυρη φώτο του Martin Luther King, με την επιγραφή: «Ξεχνώντας το μήνυμα του Μartin Luther King / Οι διαδηλωτές στο Missouri στρέφονται στη βία». Μήπως έπαιξαν κάτι αντίστοιχο όταν και οι δύο Μπούς εισέβαλλαν στο Ιράκ: «Ξεχνώντας το μήνυμα του Ιησού Χριστού / Οι ΗΠΑ ξεχνούν να γυρίσουν το μάγουλο και σκοτώνουν χιλιάδες»;
Πώς γίνεται οι τηλεθεατές να κάνουν λογικές επιλογές σε μια Δημοκρατία, αν οι πηγές πληροφόρησης τους είναι διεφθαρμένες; Δεν μπορούν. Και αυτό είναι ακριβώς πώς το «1%» ορίζει τη μοίρα του «99%».
Ακόμα χειρότερα, ορισμένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες συνωμοτούν για να μείνουν οι φτωχοί ως έχουν. Στην κωμική-ειδησεογραφική εκπομπή του στο HBO με τίτλο Last Week Tonight, o John Oliver έκανε ένα θέμα πάνω στις επιχειρήσεις των payday loans (σ.τ.μ. εταιρίες που παρέχουν «δάνεια ημέρας», με υψηλό τόκο) και εκείνους που με απίστευτη αναισθησία εκμεταλλεύονται την απόγνωση του φτωχού κόσμου. Πώς γίνεται μια τέτοια βιομηχανία που αποσπά 1900% σε τόκους επί των δανείων να τη βγάζει καθαρή; Στο Τέξας, ο τοπικός βουλευτής Gary Elkins κατάφερε και μπλόκαρε νομοθετική ρύθμιση για το θέμα, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είναι ιδιοκτήτης μιας τέτοιας αλυσίδας καταστημάτων που δίνουν payday loans. H βουλευτής Vicki Truitt που διαρκώς κατήγγειλε τον Elkins για την προφανή σύγκρουση συμφερόντων στο θέμα λόγω της εταιρίας του, έγινε λομπίστα για την ACE Cash Express, μόλις 17 μέρες μετά τη λήξη της θητείας της. Στην ουσία, ο Oliver έδειξε πως οι φτωχοί οδηγούνται σε τέτοιου είδους δάνεια, μόνο και μόνο για να καταλήξουν σε αδυναμία πληρωμής και έτσι να συνεχίζουν να δανείζονται. Ο κύκλος αυτός δεν μπορεί να σπάσει.
Βιβλία και ταινίες σε περιβάλλον δυστοπίας, όπως το Snowpiercer, το Divergent, τα Hunger Games και το Elysium σηματοδότησαν την οργή, τα τελευταία χρόνια. Όχι μόνο επειδή εκφράζουν μια νεανική δυσαρέσκεια απέναντι στα πρότυπα εξουσίας. Αυτό θα εξηγούσε κάποια από τη δημοφιλία που έχουν ανάμεσα σε νεότερης ηλικίας κοινά, αλλά δεν δικαιολογεί τη δημοφιλία ανάμεσα στους «20κάτι» και σε μεγαλύτερους ενήλικες. O πραγματικός λόγος που μαζευόμαστε για να δούμε τον πορσελάνινο χαρακτήρα του Donald Sutherland στο Hunger Games είναι το γεγονός ότι ένας αδίστακτος πρόεδρος των ΗΠΑ αφιερωμένος στο να διατηρεί τη θέση του πλούτου ενώ λειαίνει τη φτέρνα του στους λαιμούς των φτωχών, φαντάζει αληθινό σενάριο σε μια κοινωνία που το «1%» κερδίζει ακόμα περισσότερο πλούτο, ενώ η μεσαία τάξη καταρρέει.
Αυτό δεν είναι υπερβολή. Στατιστικές το αποδεικνύουν. Σύμφωνα με την έρευνα του Pew Research Center, μόνο τα μισά από τα νοικοκυριά στις ΗΠΑ είναι μεσαίου εισοδήματος, καταγράφοντας μια πτώση 11% από τη δεκαετία του 1970. Το μέσο εισόδημα της μεσαίας τάξης έχει πέσει 5% την τελευταία δεκαετία και ο συνολικός πλούτος βρίσκεται 28% κάτω. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι (μόνο το 23%), θεωρούν ότι θα έχουν αρκετά χρήματα για να βγουν στη σύνταξη. Πιο καταδικαστικό για την κατάσταση, όλων: Λιγότεροι Αμερικανοί από ποτέ, πιστεύουν στην κινητήρια αρχή του Αμερικάνικου Ονείρου, ότι η σκληρή δουλειά θα τους πάει μπροστά.
Αντί να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό εχθρό – ανίκανους πολιτικούς, νομοθέτες και άλλους που βρίσκονται στην εξουσία- πέφτουμε στην παγίδα να στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο, ξοδεύοντας τις δυνάμεις μας μαχόμενοι ενάντια στους συμμάχους μάς και όχι ενάντια στους εχθρούς μας. Αυτό δεν έχει να κάνει με αποκλεισμούς μόνο με βάση το χρώμα ή τα πολιτικά κόμματα αλλά, επίσης και σχετικά με το φύλο. Στο βιβλίο της Unspeakable Things: Sex, Lies and Revolution, η Laurie Penny αναφέρει ότι οι μειωμένες ευκαιρίες για καριέρα στους νέους άνδρες, τους οδηγεί στο να νιώθουν λιγότερο πολύτιμοι για τις γυναίκες, με αποτέλεσμα να εκτρέπουν την οργή τους από αυτούς που πραγματικά προκαλούν το πρόβλημα, σε αυτές που επίσης βιώνουν τις συνέπειες: τις γυναίκες.
Ναι, γνωρίζω ότι είναι άδικο να σταμπάρω τους πλουσιότερους με τόσο χοντρές γραμμές. Υπάρχουν μερικοί πολύ πλούσιοι που έχουν προσφέρει φοβερή υποστήριξη στην κοινότητα τους. Ταπεινοί για την επιτυχία τους, προσπαθούν να βοηθήσουν τους άλλους γύρω τους. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με το πλήθος των εκατομμυριούχων και δισεκατομμυριούχων που συνεργάζονται παρασκηνιακά για να μειώσουν τα κουπόνια τροφίμων, δεν ανακουφίζουν το βάρος των φοιτητικών δανείων από τους νέους και τσακίζουν την επέκταση του επιδόματος ανεργίας.
Σε κάθε τέτοια περιστατικά πυροβολισμών, θανάτων και αγριοτήτων, η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα μοιάζουν να επιβάλλουν το νόμο ενός άδικου καθεστώτος. Η οργή μας αυξάνεται και οι εξεγέρσεις ζητούν να προκύψει δικαιοσύνη. Τα ειδησεογραφικά κανάλια κάνουν συνεντεύξεις με τον καθένα και οι γνωστές αυθεντίες επιρρίπτουν ευθύνες.
Μετά τι;
Δε λέω ότι οι διαμαρτυρίες στο Ferguson δεν είναι δικαιολογημένες - είναι. Στην πραγματικότητα, χρειαζόμαστε περισσότερες διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα. Που είναι όμως το Kent State της εποχής; Τι θα χρειαστεί για να κινητοποιήσει 4 εκατομμύρια φοιτητές σε ειρηνική διαμαρτυρία; Γιατί αυτό χρειαζόμαστε για να προκαλέσουμε πραγματική αλλαγή. Η μεσαία τάξη πρέπει να ενωθεί με τους φτωχούς και οι λευκοί να ενωθούν με τους αφροαμερικανούς σε μαζικές διαδηλώσεις για να ανατρέψουμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς, για να μποϊκοτάρουμε τις εκμεταλλευτικές επιχειρήσεις, για να περάσει νομοθεσία που θα προωθεί την οικονομική ισότητα και τις ευκαιρίες για όλους και για να τιμωρήσουμε όλους όσους τζογάρουν με το οικονομικό μας μέλλον.
Σε αντίθετη περίπτωση, θα πάθουμε ότι έχουμε τώρα για τα γεγονότα του Ferguson: Μια χούφτα πολιτικών και διασημοτήτων να εκφράζουν τη συμπάθεια και τον αποτροπιασμό τους. Αν δεν έχουμε μια συγκεκριμένη ατζέντα – μια λίστα με τι θέλουμε να αλλάξουμε και πως – θα μαζευόμαστε ξανά και ξανά δίπλα στα νεκρά κορμιά των νεκρών παιδιών μας, των γονιών μας και των γειτόνων μας.
Ελπίζω ο John Steinbeck να αποδειχθεί σωστός όταν έγραφε στα Σταφύλια της Οργής ότι «H Ύφεση δουλεύει για να δυναμώσει και να ενώσει τους καταπιεσμένους». Αλλά είμαι περισσότερο διατεθειμένος να επαναλάβω το Inner City Blues του Marvin Gaye, που γράφτηκε το χρόνο μετά τους πυροβολισμούς στο Kent State και το Jackson State
Inflation no chance
To increase finance
Bills pile up sky high
Send that boy off to die
Make me wanna holler
The way they do my life
Make me wanna holler
The way they do my life

ΗΠΑ και.....πολιτισμος

Ο κόκκινος κάβουρας

 Ο κόκκινος κάβουρας

Ο κόκκινος κάβουρας είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του μίμη ανδρουλάκη, που βασίζεται στην υπαρκτή (απ’ όσο καταλαβαίνω) περίπτωση ενός πράκτορα της κυπ, που είχε διεισδύσει στο κόμμα και τα ηγετικά του κλιμάκια, φτάνοντας να γίνει και μέλος της κετουκε –αν δεν κάνω λάθος ήταν στο γραφείο της κοθ και λεγόταν σταμπουλίδης, αν και ο ανδρουλάκης αποφεύγει επιμελώς να τον κατονομάσει συγκεκριμένα και σε όλο το βιβλίο αναφέρεται σε αυτόν με την κωδική του ονομασία. Ενώ η αποκάλυψή του ήταν δώρο της αλλαγής και της νέας πράσινης και δημοκρατικής πολιτικής διοίκησης της κυπ (νομίζω του τσοχατζόπουλου) στο κόμμα.

Η ιστορία αυτή αποτελεί την χαρά και το έσχατο καταφύγιο στην επιχειρηματολογία κάθε αναρχικής ή εξωκοινοβουλευτικής ομάδας, που δικαιολογεί, με ένα ακλόνητο παράδειγμα από τη ζωή, τη δική της μισοδιαλυτική οργανωτική κατάσταση, εφόσον ούτε η «σκληρή δομή» του κουκουέ αποδείχτηκε άτρωτη και στεγανή από τους ασφαλίτικους μηχανισμούς του κράτους. Φανταστείτε βέβαια με το ίδιο σκεπτικό, τη «δικαίωση» που πρέπει να ένιωσαν οι μενσεβίκοι, όταν άνοιξαν τα μυστικά αρχεία της οχράνα κι αποδείχτηκε πως ο μαλινόφσκι, μέλος του πολίτ-μπιρό του κόμματος των μπολσεβίκων, ήταν πράκτορας της τσαρικής μυστικής αστυνομίας. Και δεν το λέω αυτό για να ισχυριστώ πως το κκε στέκει στο ύψος των μπολσεβίκων, αλλά για να δείξω την κοινή, διαχρονική μενσεβίκικη λογική στο οργανωτικό ζήτημα, όπως είχε αποτυπωθεί και στην πρόταση καταστατικού του μάρτοφ, να είναι μέλη του κόμματος όσοι είναι συμπαθούντες και σύμφωνοι γενικά με το πρόγραμμά του –ή με άλλα λόγια, όποιος παλεύει γενικά και γενικώς δεν την παλεύει άλλο με τη σημερινή κατάσταση.

Όποιος διάβαζε πέρσι βέβαια στον αστικό κυριακάτικο τύπο την αναγγελία του βιβλίου και την προδημοσίευση κάποιων αποσπασμάτων του, θα σχημάτιζε τελείως διαφορετική εντύπωση –όχι μόνο για το περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά και για το κείμενο της ίδιας της παρουσίασής του- από τους συντονισμένους πρωτοσέλιδους τίτλους και τον τρόπο με τον οποίο διαφήμιζαν τον κόκκινο κάβουρα: ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΣΤΟ ΚΚΕ!

Για να υποθέσει ο αναγνώστης πως μιλάμε για κάποια καινούρια, τωρινή αποκάλυψη για το σημερινό κκε, που είναι διάτρητο και ξέφραγο αμπέλι, όπου αλωνίζουν πράκτορες, χαφιέδες, σταυρόπουλοι, πληροφοριοδότες του σταυρόπουλου, σκυλιά, γατιά και αλεστικά μη δίνετε. Και για να ερεθίσει το θυμικό του μέσου συντρόφου, που με έναν ιδιότυπο μαζοχισμό –από τον οποίο δεν εξαιρώ φυσικά τον εαυτό μου- παρακολουθεί και συγκεντρώνει τις διάφορες αντικομμουνιστικές χυδαιότητες –λες και θα αναλάβει να απαντήσει ο ίδιος ή απλώς για να ‘χει εικόνα. Κι η αλήθεια είναι πως είμαστε μία από τις βασικές κατηγορίες του αναγνωστικού κοινού στις οποίες απευθύνονται τέτοια βιβλία και που μπορεί να (τα) τσιμπήσει, όχι με αυτά που λένε, αλλά για να δει τι λένε.

Όσο άθλια και εφετζίδικη ήταν λοιπόν η ρεκλάμα που του έκανε ο αστικός τύπος, άλλο τόσο άθλιο κι απογοητευτικό είναι το ίδιο το βιβλίο του ανδρουλάκη, που ενδιαφέρεται πρωτίστως να πουλήσει πάση θυσία, αλλά μας πούλησε τελικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες, χωρίς να μας δώσει καν αυτό που διαφήμιζε: δηλ ένα φτηνό αντικομμουνιστικό καλτ, με τζεϊμς-μποντιλίκια και κρυφές βουτιές στα άδυτα του περισσού, παρασκήνια και μια εσάνς πολιτικού κουτσομπολιού.

Ο φλωράκης πχ εμφανίζεται σε ένα μικρό, δευτερεύοντα ρόλο, βασικά μόνο στο πρώτο κεφάλαιο, όπου ο στόχος είναι να εμπεδώσουμε πως ο ανδρουλάκης ήταν παιδί του χαρίλαου, διαρκώς δίπλα του στις κρίσιμες στιγμές και την τελική ευθεία εκείνης της «σκοτεινής υπόθεσης» -εδώ το σκοτάδι μπαίνει για να ανατριχιάσουμε και να μπούμε στο κλίμα της περιπέτειας. Ακολουθεί ένα κεφάλαιο με σημειώσεις για διάφορες ιστορικές συμπτώσεις και ιντριγκαδόρικους συνειρμούς-παραλληλισμούς συγκαιρινών γεγονότων με το κομβικό έτος 1913 (στο φετινό βιβλίο του –γιατί βγάζει περίπου ένα κάθε χρόνο- μπορεί να μας λέει για τα εκατό χρόνια από τον πρώτο παγκόσμιο), αλλά όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας, θα μπορούσαμε να το παραλείψουμε χωρίς να χάσουμε κάτι από την πλοκή.

Η οποία πλοκή εκτείνεται χωρίς ουσιαστικό λόγο στις επόμενες τριακόσιες και βάλε σελίδες του βιβλίου και είναι τόσο ανιαρή και αδιάφορη, που μπορεί και να την έχεις ξεχάσει –καλή ώρα- μόλις λίγους μήνες αφού την έχεις διαβάσει. Θυμάμαι μόνο πως στο τέλος ο ανδρουλάκης ανακαλύπτει τη γερμανίδα σύζυγο του κόκκινου κάβουρα, την κυρία καβουρίνα (κάπως αλλιώς τη λένε αλλά δεν έχω συγκρατήσει το όνομα), ενώ στο ενδιάμεσο έχει προλάβει να γοητεύσει αυτήν και όλες τις υπόλοιπες γυναίκες της υπόθεσης, με τις τρομερές του γνώσεις και την ακατάσχετη ανδρουλακολογία του. Μία ζωγράφος μάλιστα διακόπτει σε κάποια στιγμή την τέχνη της κι αφήνει τον πίνακα για να αυνανιστεί μπροστά του και να φτάσει σε οργασμό.

Ο ανδρουλάκης φαίνεται να αναπολεί περασμένα μεγαλεία και το ντόρο που προκάλεσε, την εποχή που βγήκε, το μ^ν, όταν μας γράφει για το μουνί της ζωγράφου και μας το επαναλαμβάνει, για να το εμπεδώσουμε και να σοκαριστούμε με το τολμηρό, ελευθερόστομο πνεύμα του: «μουνί-μουνί». Ενώ το ίδιο περίπου αποτέλεσμα φαίνεται να επιδιώκει και με τη συνεχόμενη επανάληψη «πράκτορας-πράκτορας».

Θεωρητικά ενδιαφέρεται από ερευνητική, λογοτεχνική άποψη να διεισδύσει στο φαινόμενο των λεγόμενων «διπλών ανθρώπων-πρακτόρων», τη διχασμένη προσωπικότητα και την ψυχολογία τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται μάλλον για ένα είδος υποσυνείδητης ενδοσκόπησης κι αυτοβιογραφικών αναζητήσων γύρω από τη δική του διπλή ψυχολογία, γλώσσα, στάση, τον καιρό που ήταν αναπληρωματικό μέλος του πγ της κετουκε, κι έπρεπε να πασπαλίζει με μαρξικές αναφορές αυτά που πρέσβευε. Δεν χρειάζεται εξάλλου να είναι κανείς έμμισθος, στρατολογημένος, πράκτορας, για να υπηρετεί την αστική τάξη και τα συμφέροντά της. Αν και ο ανδρουλάκης ανταμείφθηκε με το παραπάνω για την εξαργύρωση του κομμουνιστικού του παρελθόντος (κολαούζος του κόκκαλη στον φλας, πολιτική καριέρα με το πασόκ του γιωργάκη, κτλ).

Ο ανδρουλάκης ξέρει πως το κουκουέ πουλάει ακόμα, αφού το πούλησε κι αυτός την περίοδο του μαζικού ξεπουλήματος ιδανικών σε τιμή ευκαιρίας. Κι επιχειρεί πιθανότατα μια τελευταία αρπαχτή με μεταχρονολογημένες επιταγές από το πέρασμά του στο κόμμα, βλέποντας τις δικές του μετοχές στο πολιτικό χρηματιστήριο να κατρακυλάνε και το ρόλο της στυμμένης λεμονόκουπας να πλησιάζει επικίνδυνα. Δυστυχώς για αυτόν την έκανε πολύ νωρίς, με πλαϊνά, καβουρίσια πηδηματάκια, από το συνασπισμό (πριν από το εκλογικό ναυάγιο του 93’) γιατί ήταν φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα, αλλά δεν κατάφερε να πηδήξει εγκαίρως, όπως κάποια άλλα ποντίκια, από το πολιτικό ναυάγιο του πασόκ. Μπορεί όμως να πιάσει το τραγούδι, τώρα που θα μείνει πιθανότατα εκτός βουλής, στις επόμενες εθνικές εκλογές. Κι όλο κλαίνε τα καβουράκια...

Το βιβλίο λοιπόν έχει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αρπαχτής, σε πολλαπλάσιο βαθμό από ό,τι άλλα, προηγούμενα έργα του ανδρουλάκη, και συνεπώς δε συνίσταται, ούτε καν για ανάγνωσμα παραλίας ή τρένου. Η βασική αίσθηση που μένει στο τέλος είναι η ανεξάντλητη περιαυτολογία και αυταρέσκεια αυτού του σεμνού ανδρός, ίσως το μοναδικό χαρακτηριστικό το οποίο έχει παραμείνει σταθερό πάνω του σε αυτήν τη διαδρομή και στο οποίο παρουσιάζει θαυμαστή πολιτική συνέπεια. Όλος ο κόσμος ήτανε δικός του και δημιούργημά του. Κι ο εαυτός του ήτανε όλος ο κόσμος.

Αναρωτιέσαι πολλές φορές τι θα γινόταν ο μίμης ανδρουλάκης αν ήταν στοιχειωδώς εμφανίσιμος. Θα διοχέτευε σε άλλους τομείς την εγωπάθειά του ή θα έβγαινε περισσότερο πολιτικά ψωνισμένος, να ασκεί το αντικειμενικά (το λεν και τα βιβλία του) ακαταμάχητο σεξαπίλ του, λέγοντας σε καθεμιά αυτό που ζητάει να ακούσει; Και μήπως έτσι έβλεπε και το κόμμα και εξάσκησε πάνω στη ράχη μας, με περίτεχνες μαρξίζουσες αρλούμπες που ακούγονταν όμως όμορφα, αυτή τη ρητορική δεινότητα, να ντύνει το τίποτα με τόσο πομπώδεις φράσεις;

ΜΙΚΕΛ: Ο εργασιακός μεσαίωνας πίσω από τη βιτρίνα

ΜΙΚΕΛ: Ο εργασιακός μεσαίωνας πίσω από τη βιτρίνα

Τον εργασιακό μεσαίωνα που κρύβεται πίσω από τις ακριβές βιτρίνες και το δήθεν διανοουμενίστικο λάιφστάιλ προφίλ των καφέ «ΜΙΚΕΛ» φέρνει στο φως καταγγελία του ΠΑΜΕ επισιτισμού τουρισμού και του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Τουριστικών-Επισιτιστικών Επιχειρήσεων Θεσσαλονίκης-Πιερίας-Χαλκιδικής.
Στην καταγγελία γίνεται λόγος για υπογραφή ιδιωτικών συμφωνητικών με ρήτρα πολλών χιλιάδων ευρώ, με τα οποία «η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην ενεργήσουν οποιαδήποτε ανταγωνιστική προς την εταιρία πράξη, χωρίς να διευκρινίζεται τι είδους είναι αυτή πράξη.
Απαγορεύεται ακόμα και σε συγγενικό πρόσωπο (α” βαθμού) των εργαζόμενων να εργάζεται σε επισιτιστική επιχείρηση.»
 Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Η Γραμματεία Επισιτισμού-Τουρισμού του Π.Α.ΜΕ. και το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τουριστικών-Επισιτιστικών Επιχειρήσεων Θεσσαλονίκης-Πιερίας-Χαλκιδικής καταγγέλλει την απαράδεκτη τακτική της εταιρίας «ΜΙΚΕΛ καφέ Ανώνυμη Εταιρία Α.Ε.» (υπό καθεστώς franchise ή και ιδιοκτησίας της εταιρίας) για την τακτική της να υποχρεώνει τους εργαζόμενους να υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό-ρήτρα πολλών χιλιάδων ευρώ, δεσμευόμενοι πίστη και υπακοή στην εταιρία.
Η υπογραφή αυτών των συμφωνητικών είναι άκρως αντιδραστική, ισοδυναμεί με αλλαγή της σύμβασης εργασίας και ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση. Η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην ενεργήσουν οποιαδήποτε ανταγωνιστική προς την εταιρία πράξη, χωρίς να διευκρινίζεται τι είδους είναι αυτή πράξη.
Απαγορεύεται ακόμα και σε συγγενικό πρόσωπο (α” βαθμού) των εργαζόμενων να εργάζεται σε επισιτιστική επιχείρηση.
Το παραπάνω συμφωνητικό προσβάλλει βασικά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων, καθώς τους καθιστά ομήρους της επιχείρησης ακόμα και στην περίπτωση που αυτοί απολυθούν από την εν λόγω επιχείρηση. Είναι αδιανόητο να απειλούνται οι εργαζόμενοι με αποζημίωση προς την επιχείρηση αν πιάσουν δουλειά μέσα σε ένα χρόνο από την απόλυση ή την αποχώρησή τους. Και μάλιστα με κριτήρια που είναι εντελώς αυθαίρετα και εναπόκεινται αποκλειστικά στην κρίση της εταιρίας.
Για το λόγο αυτό επικρατεί αναστάτωση μέσα στους εργαζόμενους. Η προσυπογραφή από μέρους τους του συμφωνητικού δεν σημαίνει συμφωνία αλλά είναι αποτέλεσμα φόβου για τις επιπτώσεις από την άρνηση της υπογραφής.
Ήδη έχει γίνει απόλυση εργαζόμενης στη Θεσσαλονίκη που απλά “συζήτησε” το πρόβλημα.
Το περιστατικό με τη συναδέλφισσά μας δεν είναι το μοναδικό και δεν θα μείνει αναπάντητο. Είναι εκατοντάδες τα παραδείγματα στους χώρους δουλειάς με εργαζόμενους να διώκονται ή να καταδικάζονται επειδή διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή με αξιοπρέπεια.

Λαός χωρίς μνήμη, λαός χωρίς μέλλον !

 Λαός χωρίς μνήμη, λαός χωρίς μέλλον !

Επίθεση στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών - Καταγγελία της ΤΟ Πειραιά του ΚΚΕ

Σε βανδαλισμούς, με συνθήματα υπέρ της Χρυσής Αυγής και σβάστικες, προχώρησαν άγνωστοι στις εγκαταστάσεις του 14ου και 15ου Γυμνασίου Πειραιά, όπου συστεγάζεται και το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών.

Σύμφωνα με την Αστυνομία, οι δράστες διέρρηξαν το σχολικό συγκρότημα και αφαίρεσαν έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ενώ προκάλεσαν μικροζημιές και έγραψαν συνθήματα στις αίθουσες του σχολείου.

Ανακοίνωση της ΤΟ Πειραιά του ΚΚΕ

Τους βανδαλισμούς που προκάλεσαν φασιστές στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά καταγγέλλει η Τομεακή Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ.

«Οι ρατσιστικές αντιλήψεις και οι πρακτικές, που τις συνοδεύουν, είναι όπλο του κεφαλαίου για να διαιρεί τους εργάτες και να τους κρατά υποταγμένους και πάμφθηνους, για να μείνει στο απυρόβλητο το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τη φτώχεια και την ανεργία. Αυτές οι πρακτικές και οι αντιλήψεις πρέπει να απορριφθούν και να απομονωθούν από κάθε τίμιο εργάτη και λαϊκό άνθρωπο.

Καλούμε το λαό και τη νεολαία του Πειραιά να δώσουν απάντηση σε αυτά τα φαινόμενα με την καθημερινή τους στάση και δράση. Να δώσουν μαχητικό παρών στις εκδηλώσεις για τα 70 χρόνια από τη θηριωδία των Γερμανών ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους, πολιτικών προγόνων των χρυσαυγιτών, στο Μπλόκο της Κοκκινιάς. 

Γιατί λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον».

Φασιστοειδή μαχαίρωσαν 12 φορές Ιρανό μετανάστη

Φασιστοειδή μαχαίρωσαν 12 φορές Ιρανό μετανάστη

Επίθεση σε βάρος 28χρονου Ιρανού μετανάστη έγινε τα ξημερώματα της 7ης Αυγούστου, στα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, σύμφωνα με καταγγελίες που έγιναν γνωστές χτες. Ο Α.Ν. δέχτηκε συνολικά 12 μαχαιριές, με τους γιατρούς να του κάνουν 60 ράμματα για να κλείσουν τις πληγές.
Σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται, τρεις άνδρες που ήταν σε μηχανάκι πλησίασαν τον μετανάστη και τον ρώτησαν από πού είναι. Τότε οι δύο από τους τρεις κατέβηκαν από το μηχανάκι και του έδωσαν δύο μπουνιές. «Ενας καθόταν πάνω στην κοιλιά μου κι ο άλλος με χτυπούσε», ανέφερε χαρακτηριστικά το θύμα. Μετά άρχισαν να τον χτυπούν με μαχαίρι. «Με χτύπησαν πάρα πολύ, είπε ο μετανάστης, κι όταν κατάλαβα ότι θέλουν να με σκοτώσουν έβαλα το χέρι μου στο λαιμό και στο πρόσωπο. Δεν ήταν κλέφτες. Είχα πάνω μου λεφτά και κινητό αλλά δεν μου πήραν τίποτα». Περιγράφοντας αυτούς που του επιτέθηκαν ο Ιρανός μετανάστης λέει: «Είδα τα πρόσωπά τους κανονικά, δεν φορούσαν κουκούλα. Οι δύο από αυτούς φορούσαν μαύρη μπλούζα και μαύρο παντελόνι και ήταν ξυρισμένοι». Οπως αναφέρει, το αιχμηρό αντικείμενο με το οποίο του επιτέθηκαν μοιάζει με αυτό που κόβουν τις μοκέτες. «Αν δεν κρατούσα το λαιμό μου δε θα ήμουν ζωντανός τώρα», είπε.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Αλληλοκατηγορίες, αιματοκύλισμα του λαού και ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Αλληλοκατηγορίες, αιματοκύλισμα του λαού και ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια

Τα στρατεύματα του Κιέβου σφίγγουν τον κλοιό στις πόλεις της Ανατολικής Ουκρανίας

ΚΙΕΒΟ - ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Την ώρα που εξελίσσονται η ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη και το παζάρι ανάμεσα στις ΗΠΑ - ΕΕ και την καπιταλιστική Ρωσία για την Ουκρανία, ο ουκρανικός λαός συνεχίζει να ματώνει. Χτες, μια αυτοκινητοπομπή λεωφορείων που μετέφεραν πρόσφυγες από την πόλη Λουγκάνσκ στην Ανατολική Ουκρανία, χτυπήθηκε από πύραυλο με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλά θύματα, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Η κυβέρνηση των εθνικιστών και φασιστών του Κιέβου έσπευσε αμέσως να αποδώσει την ευθύνη στις πολιτοφυλακές των ρωσόφωνων, οι οποίοι αμέσως αρνήθηκαν ότι διέπραξαν μια τέτοια εγκληματική ενέργεια. Χαρακτηριστικά, ο λεγόμενος πρωθυπουργός της αυτοανακηρυχθείσας «Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ», Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, είπε ότι «πρόκειται για παραπληροφόρηση και καμία αυτοκινητοπομπή με πρόσφυγες δεν χτυπήθηκε από τις δυνάμεις αυτοάμυνας των "Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ"».
«Οι ίδιοι οι Ουκρανοί βομβαρδίζουν διαρκώς το δρόμο με αεροπλάνα και πυραύλους "Γκραντ". Φαίνεται πως σκότωσαν τώρα περισσότερους αμάχους, όπως κάνουν επί μήνες τώρα», πρόσθεσε ο λεγόμενος αντιπρόεδρος του Ντονέτσκ, Αντρέι Πούργκιν.
Την ίδια ώρα, συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί κατοικημένων περιοχών και οι μάχες μέσα σε πόλεις, ενώ εμφανέστατη στις μάχες αυτές γίνεται η δράση των φασιστών του «Δεξιού Τομέα», που είτε ως μέρος της λεγόμενης Εθνικής Φρουράς είτε με αυτοτελείς δικούς του σχηματισμούς, με την πλήρη ανοχή της κυβέρνησης του Κιέβου, συμμετέχουν στις επιχειρήσεις. Ο ουκρανικός στρατός ανακοίνωσε χτες ότι έχει καταλάβει ορισμένες μικρές πόλεις στην επαρχία του Ντονέτσκ και ότι περικυκλώνει την πόλη Χορλίφκα, 230 χιλιάδων κατοίκων, ωστόσο η αντίσταση είναι ισχυρή από τις δυνάμεις των ρωσόφωνων.

Στα σύνορα η ρωσική αυτοκινητοπομπή - χωρίς αποτέλεσμα η συνάντηση ΥΠΕΞ

Το κομβόι των ρωσικών φορτηγών στη μεθόριο με την Ουκρανία

Παράλληλα, το ζήτημα της παράδοσης της ανθρωπιστικής βοήθειας, που μεταφέρει η αυτοκινητοπομπή 280 φορτηγών που ξεκίνησε την περασμένη βδομάδα από τη Μόσχα, είναι άλλο ένα πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ ρωσικής κυβέρνησης και Ουκρανίας. Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας ανακοίνωσε ότι όλα τα θέματα που αφορούν την αποστολή αυτοκινητοπομπής με ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία έχουν επιλυθεί, τονίζοντας ωστόσο ότι δεν υπήρξε πρόοδος κατά τις συνομιλίες της τετραμερούς διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στο Βερολίνο για εκεχειρία και πολιτική διευθέτηση στις μάχες που μαίνονται στην Ανατολική Ουκρανία.
Τα φορτηγά βρίσκονται μεν στα σύνορα με την Ουκρανία, υποτίθεται ότι από την κυβέρνηση έχει δοθεί άδεια να περνούν κατά τμήματα αφού επιθεωρούνται πρώτα από τους υπαλλήλους του Ερυθρού Σταυρού, ωστόσο κανένας τέτοιος έλεγχος δεν έχει πραγματοποιηθεί. Η Ρωσία κάνει λόγο για σκόπιμη κωλυσιεργία ενώ ταυτόχρονα είναι γεγονός ότι στην περιοχή διεξάγονται μάχες.
Στις χαρακτηριστικές δηλώσεις του ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, σε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο είπε: «Τελικά, όλα τα θέματα επιλύθηκαν όσον αφορά το ανθρωπιστικό ζήτημα, όσον αφορά τη ρωσική πρωτοβουλία για την αποστολή 280 φορτηγών με ανθρωπιστική βοήθεια. Υπήρξε συμφωνία σε όλα με την Ουκρανία και τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού».
Ομως, καμιά πρόοδος δεν επιτεύχθηκε για εκεχειρία και πολιτική διευθέτηση της κρίσης στην Ουκρανία κατά την τετραμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας, Γερμανίας, Γαλλίας και Ουκρανίας. «Εκεί όπου δεν μπορούμε ακόμη να κάνουμε λόγο για θετικά αποτελέσματα, είναι πρωτίστως για την εκεχειρία και την πολιτική διευθέτηση» της κρίσης στην Ουκρανία, υπογράμμισε ο Λαβρόφ, σύμφωνα με τα ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία.
«Επαναλάβαμε τη θέση μας, σύμφωνα με την οποία κατάπαυση του πυρός πρέπει να υπάρξει χωρίς όρους. Αλλά οι Ουκρανοί συνάδελφοί μας συνεχίζουν δυστυχώς να θέτουν όρους που είναι επίσης αρκετά ασαφείς, όπως αυτόν της διασφάλισης του απαραβίαστου των συνόρων», δήλωσε ο Λαβρόφ. «Δεν έχουμε τίποτε κατά της πρόθεσης του Κιέβου να ασκήσει έναν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικό έλεγχο των συνόρων. Ολα όσα εξαρτώνται από εμάς, θα τα πράξουμε», τόνισε, εκφράζοντας την εκτίμηση ότι η Ουκρανία μπορεί από την πλευρά της να συμβάλει κατά τρόπο «πιο αποτελεσματικό».
Τη δική της σημασία έχει και η παρέμβαση του Προέδρου της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, που σε συνάντησή του με τον ΓΓ του ΟΗΕ, Μπαν Γκι Μουν, την Κυριακή, είπε ότι και οι δύο πλευρές, Ουκρανία, ΕΕ, ΗΠΑ και Ρωσία, «θα πρέπει να εργαστούν προς μία πολιτική λύση και να διεξαγάγουν διαπραγματεύσεις για ένα πρόγραμμα που θα λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα όλων των εμπλεκόμενων πλευρών με έναν ισορροπημένο τρόπο και σύντομα».

Απειλές κατά της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ

Αν η Ρωσία αποπειραθεί να στείλει στρατεύματα σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος του NATO, ακόμη και εάν δεν πρόκειται για δυνάμεις που θα φορούν στολές με διακριτικά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπως έπραξε όταν προσάρτησε την Κριμαία από την Ουκρανία, το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο θα αντιδράσει με στρατιωτικά μέσα. Αυτές τις απειλές εκτόξευσε ο πτέραρχος Φίλιπ Μπρίντλαβ, στρατιωτικός διοικητής της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, ρίχνοντας εκ νέου λάδι στη φωτιά για την κατάσταση στην Ουκρανία.
Η δήλωση αυτή έρχεται δύο μέρες ύστερα από τη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών της Ουκρανίας, Πάβλο Κλίμκιν, ο οποίος κάλεσε το Σάββατο το NATO και την ΕΕ να δώσουν στρατιωτική βοήθεια στη χώρα του αλλά και να διαμορφώσουν μια νέα στρατηγική έναντι της σύρραξης στην Ανατολική Ουκρανία.

Απασχολεί και το ζήτημα της Ενέργειας

Την ώρα που συνεχίζεται το αιματοκύλισμα του λαού της Ουκρανίας, συνεχίζονται κανονικά και τα παζάρια ανάμεσα στη Ρωσία, στην Ουκρανία και την ΕΕ για την προμήθεια φυσικού αερίου.
Οι Πρόεδροι της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συμφώνησαν να διεξαγάγουν συνομιλίες για ζητήματα τα οποία αφορούν τις προμήθειες αερίου, όπως ανακοίνωσε η Κομισιόν.
Υπενθυμίζεται ότι το ουκρανικό Κοινοβούλιο, όπου έχουν πλειοψηφία οι δυνάμεις των εθνικιστών και φασιστών, προχώρησε στην έγκριση κυρώσεων κατά της Ρωσίας, που σχετίζονται με το μπλοκάρισμα της μεταφοράς ρωσικής Ενέργειας από το ουκρανικό έδαφος προς την ΕΕ. Η Ρωσία ωστόσο υποστηρίζει ότι μπορεί να βρει εναλλακτικές διαδρομές, που όμως θα στοιχίσουν περισσότερο στις χώρες της ΕΕ.
Σημειώνεται ότι η μισή ποσότητα του φυσικού αερίου που προορίζεται για την ΕΕ περνά από αγωγούς που διασχίζουν την Ουκρανία.
Επίσης, οι συνομιλίες θα συμπεριλάβουν τις συμφωνίες σύνδεσης και εμπορίου ανάμεσα στην ΕΕ και την Ουκρανία και την αντίστοιχη με στόχο τη σταθεροποίηση της κατάστασης ασφάλειας στην Ουκρανία.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, συνομίλησε με τον Πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, τηλεφωνικά την Πέμπτη το βράδυ, όπου οι δύο άνδρες συμφώνησαν σε τρόπους για την ενδεχόμενη αποκλιμάκωση της κρίσης στην Ουκρανία, ανέφερε η Κομισιόν σε ανακοίνωσή της.
Οι όροι και οι λεπτομέρειες όσον αφορά τις συνομιλίες αυτές θα καθοριστούν σε «περαιτέρω συζητήσεις διά μέσου των κατάλληλων διπλωματικών διαύλων», σημειώνεται στην ανακοίνωση.

Προγραμματίζεται επίσκεψη της Μέρκελ στο Κίεβο

Η καγκελάριος της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, έλαβε πρόσκληση να ταξιδέψει το Σάββατο στο Κίεβο για πολιτικές συνομιλίες με θέμα την κρίση στην Ουκρανία και εξετάζει το αν θα αποδεχθεί την πρόσκληση αυτή, δήλωσε χτες μια κυβερνητική εκπρόσωπος.
Η πρόσκληση προέρχεται από τον Πρόεδρο της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, και το γραφείο της Μέρκελ εξετάζει αν μπορεί να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα επίσκεψης, διευκρίνισε η εκπρόσωπος.