ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

• 
  

 ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

• 
  

του Δημήτρη Γόντικα

Χρόνο το χρόνο, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή ρίχνει τα φώτα του στα μεγάλα εκείνα γεγονότα που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην πρόοδο της ανθρωπότητας στον 20ό αιώνα, έφεραν μεγάλες ανατροπές και κατακτήσεις.

Στα γεγονότα εκείνα που καθορίζουν και οδηγούν τις εξελίξεις μπροστά και αναδεικνύουν υψηλές αξίες, ιδανικά, μεγάλους σκοπούς και μεγάλα έργα, που γράφονται στις σελίδες της Ιστορίας με ανεξίτηλα γράμματα.

Γεγονότα που εμπνέουν, παραδειγματίζουν και αποτελούν κίνητρο στις νέες γενιές για νέα και πιο μεγάλα έργα, για νέες κατακτήσεις, για τη δικαίωση και την ολοκλήρωση του αγώνα, των θυσιών και της προσφοράς των προηγούμενων γενιών. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες κοσμοϊστορικές αξίες, γεγονότα. Μεγάλες επιστημονικές εφευρέσεις και ανακαλύψεις και μεγάλες κοινωνικοπολιτικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις.

Από την εξέγερση των δούλων με τον Σπάρτακο, τη Γαλλική Επανάσταση, την Παρισινή Κομμούνα, ως τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917.

Πολύ εύστοχα το φετινό Φεστιβάλ έχει ως σύνθημά του: «Την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες… Θα βγούμε νικητές, κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές».

Σύνθημα εμπνευσμένο από τις γιγαντομαχίες των περασμένων αιώνων και ειδικά του αιώνα που περάσαμε, του 20ού.

Γιγαντομαχίες ανάμεσα σε δυο κόσμους. Ανάμεσα στους εξουσιαστές και στους εξουσιαζόμενους. Ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο και σε αυτούς που τον αρπάζουν και τον ιδιοποιούνται. Ανάμεσα σε αφέντες και δούλους. Οι σύγχρονοι αφέντες είναι η αστική τάξη, οι καπιταλιστές, μια μειοψηφία του πληθυσμού, που έχει στα χέρια της όλα τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται τη δουλειά των πολλών, της εργατικής τάξης, που είναι οι σύγχρονοι μισθωτοί σκλάβοι.

Προαιώνιος πόθος και σκοπός του αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων είναι η κοινωνική απελευθέρωσή τους. Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η κοινωνική ευημερία για όλους, η κοινωνική ισότητα και αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς. Σκοπός που εκφράζεται ολοκληρωμένα κάτω από το πάντα επίκαιρο σύνθημα: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε».

Η πάλη αυτή ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους, η ταξική πάλη, είναι ασταμάτητη, συνεχής. Πότε ήρεμη και πότε ορμητική, πότε ειρηνική και πότε βίαιη ένοπλη. Πάντα σε κάθε περίπτωση σκληρή, συχνά αιματηρή, με πολλές θυσίες.

Καμιά δύναμη, «μήτε θεός, μήτε άνθρωπος», μπορεί να σταματήσει αυτήν την πάλη, αν δεν εκπληρωθεί ο σκοπός της.

Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η συντριβή και εξάλειψη των εκμεταλλευτών και η οικοδόμηση μιας κοινωνίας ελεύθερων ανθρώπων χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, φτώχεια, πολέμους, δυστυχία, όπου κυρίαρχος νόμος θα είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου, η καθολική ευημερία.

Η εργατική τάξη που αποτελεί σήμερα την πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που με τα χέρια και το μυαλό της έχει δημιουργήσει όλο τον πλούτο και τον πολιτισμό που βλέπουμε γύρω μας και στερείται ακόμα και τα στοιχειώδη για μια ανθρώπινη ζωή, που τα παιδιά της ζουν στην ανεργία και την ανασφάλεια για το αύριο, δεν πρόκειται να συμβιβάζεται και να αποδέχεται αυτήν την κατάσταση μόνιμα.

Θα ’ρθει η ώρα που θα πάρει την τύχη της στα χέρια της και θα διεκδικήσει όλα όσα της ανήκουν και πρώτ’ απ’ όλα την εξουσία, οικονομική και πολιτική. Μπορεί και πρέπει να συνειδητοποιήσει τη θέση και τα συμφέροντά της και θα ηγηθεί του νέου επαναστατικού κύματος στον 21ο αιώνα.

Σε αυτόν τον αγώνα έχει μπει και η εργατική τάξη της Ελλάδας και θα τον φέρει σε πέρας γιατί υπάρχει ο ηγέτης του αγώνα της, το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, που στέκει μπροστά, ατρόμητο, ασυμβίβαστο, έμπειρο, αποφασισμένο και εξοπλισμένο, με σύγχρονη επαναστατική γραμμή, επεξεργασμένη με επιστημονικό τρόπο. Το σύνθημα του Φεστιβάλ από αυτόν τον αγώνα είναι εμπνευσμένο και αυτήν την προοπτική προδιαγράφει με αισιοδοξία και σιγουριά.

Το σύνθημα αυτό δεν είναι θεωρητικό, αφηρημένο, λογοτεχνικό σχήμα, αποσπασμένο από τη ζωή. Πατάει στέρεα στην πραγματικότητα και έχει ατράνταχτες αποδείξεις. Έχει ως απόδειξη της δυναμικής και του ρεαλισμού που κρύβει τις νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης. Τα ιστορικά εκείνα γεγονότα για τα οποία μιλήσαμε πιο πάνω είναι ο προάγγελος των μεγάλων ανατροπών και επαναστάσεων που ετοιμάζονται μπροστά στα μάτια μας.

Το φετινό Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι αφιερωμένο στους πρωταγωνιστές αυτών των εξελίξεων. Είναι αφιερωμένο στους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Εδώ στην Κέρκυρα είναι αφιερωμένο στις φυλακές της Κέρκυρας και το Λαζαρέτο. Στους αλύγιστους της ταξικής πάλης που πέρασαν και θυσιάστηκαν σε αυτά τα κολαστήρια και τους οποίους τιμάμε σήμερα.

Τα κολαστήρια αυτά δεν αφορούν το παρελθόν. Η ιστορία που κρύβουν δεν είναι ξεπερασμένη. Οι φυλακές των πολιτικών κρατούμενων, μελών, στελεχών και οπαδών του ΚΚΕ, στην Κέρκυρα και το Λαζαρέτο, τόπο εκτέλεσης, δολοφονίας περίπου 200 αγωνιστών, είναι ένα από τα σύμβολα της σύγχρονης ταξικής πάλης.

Από τη δεκαετία του ’30 κι έπειτα, οι φυλακές της Κέρκυρας και οι δεκάδες άλλες φυλακές και εξορίες είναι το σύμβολο της ασυμφιλίωτης πάλης ανάμεσα σε δύο κόσμους, ανάμεσα στην αστική και στην εργατική τάξη. Από την ώρα που η εργατική τάξη άρχισε να οργανώνεται –με την ίδρυση του ΚΚΕ και κάτω από την καθοδήγησή του– σε τάξη για τον εαυτό της και διακήρυξε την πάλη των τάξεων ως το μόνο δρόμο για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης, ανθρώπινης ζωής, ως την κατάκτηση της εξουσίας, η αστική τάξη και το κράτος της επέλεξε τότε ως κύριο μέσο την ωμή βία μέχρι τη φυσική εξόντωση για να αναχαιτίσει την επαναστατική ορμή της. Γέμισε όλες τις μεγάλες πόλεις με φυλακές, έκανε πολλά νησιά τόπους εξορίας και γέμιζε κάθε χρόνο τους δρόμους με αίματα και νεκρούς απεργούς.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και μέσα από σκληρούς αγώνες η εργατική τάξη και το κίνημά της απόσπασε σημαντικές κατακτήσεις, ατσαλώθηκε και υποχρέωσε την άρχουσα τάξη να κάνει αρκετές παραχωρήσεις.

Αυτοί οι τόποι μαρτυρίας είναι μέρος της ιστορίας του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος και του ηρωισμού των κομμουνιστών. Είναι μια ακόμα τρανταχτή απόδειξη της απόλυτης αφοσίωσης των κομμουνιστών στο δίκιο και στα συμφέροντα του λαού, τρανταχτή απόδειξη της παντοδυναμίας των ιδεών του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού, που εξοπλίζει τους αγωνιστές με τεράστια δύναμη και αντοχή.

Ναι! Οι ιδέες μας είναι παντοδύναμες και ακατανίκητες γιατί είναι αληθινές.

Σε αυτήν την τιτάνια σύγκρουση και αναμέτρηση εδώ στην Κέρκυρα, ανάμεσα στον παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης και της σαπίλας και στο νέο κόσμο του σοσιαλισμού, νικητές βγήκαν οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές του ΚΚΕ και θα βγούμε οριστικά νικητές, κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές. Τιμημένοι από την Ιστορία και δικαιωμένοι βγήκαν οι αγωνιστές του ΚΚΕ. Θα έρθει η ώρα που στο Λαζαρέτο θα στηθεί μνημείο μεγαλοπρεπές και αντάξιο της θυσίας τους.

Οι αντίπαλοί τους, οι διώκτες τους πέρασαν στην ατίμωση, ντροπιασμένοι και υπόλογοι στην Ιστορία.

Να ένα μικρό δείγμα του ηρωισμού, της αυτοθυσίας, της ευαισθησίας και του μεγαλείου των κομμουνιστών. Σας διαβάζω ένα απόσπασμα από το τελευταίο γράμμα του κλωστοϋφαντουργού Ηλία Λιακούρα, 27 χρονών, στις 3 Απρίλη 1948, που έπεσε με ψηλά το κεφάλι στο Λαζαρέτο:

«Λατρευτή μου γυναίκα, γεια σου.

Γεια σου για πάντα, γιατί άλλο γράμμα απ’ αυτό δεν πρόκειται να ξαναλάβεις. Αγάπη μου όταν (όταν) θα λάβεις και θα διαβάσεις το γράμμα μου αυτό, θέλω να κάνεις πέτρα την καρδιά σου για να μπορέσεις να συνεχίσεις αυτόν τον άνισο αγώνα που έκανα κι εγώ μέχρι σήμερα, που για το μεγαλείο του αγώνα αυτού έπεσαν χιλιάδες μάρτυρες, μα δεν πρόδωσαν, για να κατακτήσουν αυτά τα ιδανικά που λέγονται Λευτεριά, Δημοκρατία, Ανεξαρτησία!!!

Θέλω να είσαι υπερήφανη και να κρατάς πάντα το κεφάλι σου ψηλά σαν τίμια Ελληνίδα και σαν γυναίκα ενός ήρωα που πολεμώντας έπεσε από τα δολοφονικά βόλια των προδοτών, μόνο και μόνο για να κάνει ευτυχισμένο το λαό και εσένα. […]

Αγαπούλα μου, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μας, θέλω να τα διδάξεις να αγαπήσουνε το Λαό, να παλεύουν για τα συμφέροντά του, να αγαπάνε το δίκιο, να αγωνίζονται γι’ αυτό, έστω και αν χρειαστεί να δώσουνε και τη ζωή τους. Ακόμα δίδαξέ τα να αγαπήσουνε και να γίνουν μέλη του ηρωικού αυτού κόμματος που λέγεται ΚΚΕ.

Ηλίας Λιάκουρας».

Αυτός είναι ο δικός μας κόσμος. Ο Λιάκουρας είναι στεφανωμένος και δικαιωμένος από την Ιστορία, απέναντι σ’ έναν κόσμο που ξεπέρασε σε θηριωδία και εγκληματικότητα και την πιο νοσηρή φαντασία.

Να ορισμένα ακόμα δείγματα:

Στην Κέρκυρα λειτούργησε το γκέτο με την επωνυμία «Παιδούπολις “Ο Άγιος Σπυρίδων”», με 850 παιδιά από τα χωριά της Θεσπρωτίας, Φιλιατών και Κόνιτσας, ηλικίας 4-15 χρόνων, καθώς και 21 νήπια, τα οποία εγκατέστησαν στους στρατώνες του Κάιζερ, χωρίς κρεβάτια και στρώματα. Το Δημοτικό Σχολείο εγκαταστάθηκε στο κτήριο «Στάβλοι και Αμαξοστάσια Ανακτόρων του Αχιλλείου». Οι εντεταλμένοι από τη Φρειδερίκη για τη διοίκηση της «παιδούπολης» ήταν «υψηλά» πρόσωπα της κερκυραϊκής κοινωνίας.

Στο νησάκι Βίδο απέναντι από το λιμάνι της Κέρκυρας, κλείστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα παιδιά ηλικίας 14-19 χρόνων με την κατηγορία ότι ήταν σύνδεσμοι στο ΔΣΕ και για το λόγο αυτό βασανίστηκαν απάνθρωπα. Οι συνθήκες διαβίωσης των παιδιών στο νησί αυτό, με διευθυντή κάποιον Νταλιάνη, παρέμειναν άγνωστες και για τους ίδιους τους κατοίκους της Κέρκυρας, στους οποίους είχε απαγορευτεί η προσέγγιση. Σύμφωνα με δημοσιεύματα αθηναϊκών εφημερίδων:

«Στο βράχο αυτό βρίσκονται ανήλικα παιδιά, τα οποία υποβάλλονται σε μαρτύρια, όπως να τα ζεύουν σαν άλογα και να σέρνουν κάρα φορτωμένα πέτρες. Το ξυλοκόπημα έφτασε μέχρι που τα παιδιά ουρούσαν αίμα. Σκοπός ήταν η απόσπαση δήλωσης».

Το αιμοβόρο καθεστώς, ξεσπώντας πάνω στα μεγαλύτερα παιδιά που δε δέχτηκαν να κάνουν «δήλωση μετανοίας», δε δίστασε να τα δολοφονήσει. Στο Λαζαρέτο ανάμεσα στους εκτελεσμένους συμπεριλαμβάνονται 24 νέοι ηλικίας 21-25 χρόνων και 9 ακόμα έφηβοι, παιδιά, ηλικίας 18, 19 και 20 χρονών.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες

Η Κέρκυρα έχει τη δική της ιστορία. Δεν είναι μόνο τα παλάτια των βασιλιάδων, οι επαύλεις και τα θέρετρα των Κόντε. Έχει και τα δικά της σύμβολα αγώνα απέναντι σε όλη αυτήν τη σαπίλα.

Οι φυλακές της Κέρκυρας, θανατοποινιτών πολιτικών κρατούμενων, αντανακλούν την περηφάνια, τη λεβεντιά, τον αληθινό πατριωτισμό, το βαθύ ανθρωπισμό και τον ηρωισμό ενός άλλου κόσμου, που μάχεται για τα πιο όμορφα ιδανικά.

Αντανακλούν όμως και τη σκληρότητα της ταξικής πάλης και την εξέλιξή της.

Ανάμεσα σε αυτούς που πέρασαν από τις φυλακές της Κέρκυρας είναι ο Ν. Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Χρήστος Μαλτέζος, Γραμματέας της ΟΚΝΕ, που πέθανε μέσα στη φυλακή από τα βασανιστήρια, με ψηλά το κεφάλι.

Μετά από την απελευθέρωση και την υποχώρηση του ΔΣΕ, πέρασαν πολλές εκατοντάδες αγωνιστές καταδικασμένοι σε θάνατο, σε ισόβια, σε πολλά χρόνια φυλάκισης.

Ποιο ήταν το «έγκλημά» τους και τι ακριβώς υπερασπίζονταν;

Ήταν πρωτοπόροι αγωνιστές, ηγετικά στελέχη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, που τη δεκαετία του ’20 πάλευαν με αυτοθυσία για την οργάνωση του εργατικού κινήματος και έβαλαν τις βάσεις για την απόσπαση σημαντικών κατακτήσεων, όπως το 8ωρο, την κοινωνική ασφάλιση κ.ά., και την παρουσία της εργατικής τάξης στο στίβο της πολιτικής πάλης.

Ήταν η εποχή που οι εργάτες δούλευαν ήλιο με ήλιο. Ήταν πρωταγωνιστές μεγάλων αγώνων και μεγάλων κινητοποιήσεων, όπως το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη.

Γι’ αυτούς τους αγώνες διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν.

Ήταν αγωνιστές που αντιτάχτηκαν σε απανωτά εγκλήματα της αστικής τάξης. Στη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή. Στα απανωτά στρατιωτικά πραξικοπήματα και δικτατορίες, όπως αυτή του Μεταξά το 1936.

Υπερασπίζονταν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού απέναντι στην ωμή φασιστική βία, την τρομοκρατία, κρατική και εργοδοτική.

Οι φυλακισμένοι αγωνιστές μετά από τον πόλεμο υπερασπίζονταν την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Ήταν αγωνιστές που τα έβαλαν όχι μόνο με την ντόπια αντίδραση, αλλά και με δυο αυτοκρατορίες. Τον αμερικανικό και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό.

Είναι πολύ βαρύς ο φόρος του αίματος που έδωσε αυτήν την περίοδο το ΚΚΕ. Είναι χιλιάδες αυτοί που πέρασαν από τις φυλακές για πολλά χρόνια, που φτάνουν και τα 20 χρόνια για πολλούς. Οι καταδικασμένοι από τα έκτακτα στρατοδικεία του 1946-1951 ξεπερνούν τις 49.000, ανάμεσά τους 4.705 γυναίκες. Πάνω από 6.000 είναι οι καταδικασμένοι σε θάνατο από τα δικαστήρια σκοπιμότητας και τα έκτακτα στρατοδικεία την περίοδο του εμφύλιου πολέμου. Πλησιάζουν τις 4.000 αυτοί που εκτελέστηκαν στα θυσιαστήρια της λευτεριάς μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας, μέχρι ακόμα το 1952.

Τιμή και αιώνια δόξα στους ήρωες και αλύγιστους της ταξικής πάλης.

Ήταν μαχητές απόλυτα αφοσιωμένοι στο λαό και πεισμένοι για τη δύναμή του. Γνώρισαν την τεράστια δύναμη που έχει όταν είναι οργανωμένος, αποφασισμένος και διεκδικεί τα συμφέροντά του. Γνώρισαν αυτήν τη δύναμη στους μεγάλους αγώνες που έχουν γραφεί στην Ιστορία με χρυσά γράμματα.

Αυτός ο λαός, με ηγέτη το ΚΚΕ, έφερε πολλές φορές σε δύσκολη θέση την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Και στο στίβο της ταξικής πάλης απέδειξε ότι η αστική εξουσία και το καπιταλιστικό της σύστημα δεν είναι ούτε παντοδύναμοι, ούτε ανίκητοι.

Με αυτήν την πίστη και τη μεγάλη αυτή κληρονομιά συνεχίζουμε σήμερα πιο έμπειροι και πιο δυνατοί, καθώς το Κόμμα μας σε τρία χρόνια συμπληρώνει έναν αιώνα ζωής και δράσης. Προετοιμαζόμαστε για νέους, μεγάλους και νικηφόρους αγώνες.

Ξέρουμε καλά τον αντίπαλο και δεν πρόκειται ποτέ να μας ξεγελάσει και να μας βάλει στο χέρι. Ποτέ δεν υποταχτήκαμε και δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να προσκυνήσουμε και να κάνουμε δήλωση μετάνοιας.

Δοκιμάσαμε όλα του τα όπλα, και την ωμή βία και τον ύπουλο πόλεμο, τη μαζική εξαγορά και φθορά συνειδήσεων, ως τη χρησιμοποίηση των κάθε λογής αποστατών της ταξικής πάλης και του οπορτουνισμού. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια η τακτική αυτή εμπλουτίστηκε από την πείρα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Η ιστορική όμως αλήθεια είναι αμείλικτη. Ό,τι κατακτήσεις και δικαιώματα απέσπασε ο λαός μας ήταν αποτέλεσμα του αγώνα του με την πρωτοπόρα, γεμάτη αυτοθυσία πάλη των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών. Αυτή η παρακαταθήκη είναι μεγάλη δύναμη στους σημερινούς ταξικούς αγώνες. Αντίθετα, η ιστορία της αστικής τάξης και των κομμάτων της είναι γεμάτη από εγκλήματα σε βάρος του λαού χωρίς τελειωμό. Είναι υπεύθυνη για τα βάσανα και τη δυστυχία του λαού στις μέρες μας, όπου έχει σηκώσει το βούρδουλα και με την απειλή της πείνας θέλει να καθυποτάξει το λαό σε μόνιμες και διαρκείς θυσίες για τη σωτηρία των προνομίων και της εξουσίας της.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι επίκαιρο και ρεαλιστικό το καθήκον και η υποχρέωση να ξεσηκώσουμε την εργατική τάξη μαζί με όλους τους βιοπαλαιστές της πόλης και του χωριού στον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου αυτού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να πάρει μαζικά και χωρίς καμιά επιφύλαξη μέρος η νεολαία.

Όλα όσα ζούμε σήμερα και ειδικά η νεολαία, τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών δε σηκώνουν άλλη καθυστέρηση.

Η μαζική ανεργία που βασανίζει κυριολεκτικά τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, η φτώχεια που εξαπλώνεται ραγδαία, οι άθλιες συνθήκες εργασίας και αμοιβής, η τεράστια εξάπλωση των ναρκωτικών και πολλά άλλα δεινά που μας βασανίζουν δεν είναι προσωρινά φαινόμενα. Δεν είναι αποτελέσματα λαθών και ανικανότητας των κυβερνήσεων ή έλλειψης ικανών ανθρώπων και κομμάτων.

Έχουν όλα την ίδια αιτία, τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Την κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς, τον καταναγκασμό των πολλών να ζουν και να δουλεύουν με τους όρους που καθορίζουν οι λίγοι, αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα μεγάλα μέσα παραγωγής: Τα εργοστάσια, τα ξενοδοχεία, τις εμπορικές αλυσίδες, τα καράβια, τις τράπεζες.

Με λίγα λόγια, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ένα σύστημα που ιστορικά έχει φτάσει στο τέλος του.

Μία από τις αποδείξεις την έχουμε στα χέρια μας, είναι η συχνότητα με την οποία ξεσπά γενικευμένα, παγκόσμια, η βαθιά οικονομική κρίση, οι πόλεμοι που μαίνονται γύρω μας για τα πετρέλαια και τους δρόμους μεταφοράς τους, πετώντας στους δρόμους και στην προσφυγιά εκατομμύρια ανθρώπους.

Είναι η προκλητική χλιδή και ο τεράστιος πλούτος που συσσωρεύεται γύρω μας. Είναι η καταστροφή παραγωγικών μέσων και προϊόντων, οι βιτρίνες να είναι γεμάτες και ο κόσμος να υποφέρει.

Η κρίση που ζούμε σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα κακών χειρισμών, ανίκανων ανθρώπων και κομμάτων ή το αποτέλεσμα των βάρβαρων μνημονίων.

Η κρίση είναι το αποτέλεσμα της βαριάς και αγιάτρευτης αρρώστιας του συστήματος της εκμετάλλευσης. Η κρίση προκαλείται από το γεγονός ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έρχεται σε όλο και πιο μεγάλη αντίθεση με τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας.

Είναι το αποτέλεσμα του τεράστιου πλούτου που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους οι λίγοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Δεν ενδιαφέρονται για τις ανάγκες των ανθρώπων, παρά μόνο για το κέρδος και την αύξηση των κεφαλαίων που έχουν συσσωρεύσει.

Εδώ βρίσκονται οι αιτίες της κρίσης που εκδηλώνεται κάθε τόσο περιοδικά. Φτάνει σε ένα σημείο η καπιταλιστική παραγωγή, που δεν μπορεί να αναπαράγει τα κεφάλαια και τα κέρδη.

Τα μνημόνια που επιβάλλουν είναι οι πολιτικές για να ξεπερνούν προσωρινά την κρίση τους για να ανακάμπτουν και να αυξάνουν τα κέρδη των μονοπωλίων, φορτώνοντας τις συνέπειες στις πλάτες των εργαζομένων. Είναι οι πολιτικές που έχει σχεδιάσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για λογαριασμό των κεφαλαιοκρατών σε όλη την ΕΕ, όχι για τη σωτηρία του λαού, αλλά για τη σωτηρία των μονοπωλίων της ΕΕ έναντι των μονοπωλίων άλλων μεγάλων καπιταλιστικών αγορών, π.χ., ΗΠΑ, Κίνας, Ιαπωνίας, Ινδίας, της Ένωσης των Κρατών της Λατινικής Αμερικής, Καναδά κλπ.

Ο ευρωπαϊκός δρόμος που υπερασπίζονται όλα τα άλλα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ, ως μονόδρομο για τα συμφέροντα των λαών είναι σκέτη υποκρισία και μεγάλο ψέμα. Αυτός ο δρόμος αποδεικνύεται ότι είναι ο παράδεισος για τα μεγάλα συμφέροντα και κόλαση για τους λαούς.

Όλα όσα ζούμε σήμερα αποδεικνύουν αυτό που έλεγε πάντα και μόνο το ΚΚΕ, ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

Τα μέτρα που παίρνονται στην Ελλάδα παίρνονται και σε όλες τις χώρες της ΕΕ, και σε αρκετές μάλιστα, όπως στη Γερμανία, στην Αγγλία, πολύ νωρίτερα από την κρίση.

Στην Ελλάδα παίρνουν αυτήν την αγριότητα των μνημονίων γιατί υπήρχε πιο βαθιά καπιταλιστική κρίση και ταυτόχρονα αντίσταση από το εργατικό και λαϊκό κίνημα με τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ, όπου πρωταγωνιστούν τα μέλη του ΚΚΕ και άλλοι αγωνιστές. Πέρασαν το τρίτο και φαρμακερό μνημόνιο χάρη στο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό, του κ. Τσίπρα, του κ. Λαφαζάνη, της κ. Κωνσταντοπούλου, ξεγέλασε και εξαπάτησε το λαό με τα αριστερά συνθήματα και τις ψεύτικες υποσχέσεις ότι θα σκίσουν τα μνημόνια. Οι μόνοι που δεν είχαν καμία ανησυχία από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ήταν τα μεγάλα συμφέροντα, οι καπιταλιστές. Ήξεραν πολύ καλά τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, τον στήριξαν με όλα τα μέσα.

Η ΕΕ, η Μέρκελ, ο Γιούνκερ, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες ούτε τώρα μπροστά στις εκλογές δεν ανησυχούν από το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και από το ΣΥΡΙΖΑ Νο 2, του κ. Λαφαζάνη.

Τους θεωρούν ως τους πιο κατάλληλους γιατί αποδείχτηκαν ικανοί να παγιδεύουν τους εργαζόμενους και να εμποδίζουν την άνοδο του ΚΚΕ και τη συσπείρωση δυνάμεων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, στην εξουσία του κεφαλαίου.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Το ΚΚΕ δεν υποχώρησε στις πιέσεις, ούτε στην Κίρκη της εξουσίας, ούτε το 2012, ούτε το 2015. Το ΚΚΕ είχε δίκιο.

Όλοι θα θυμάστε το βρόμικο πόλεμο που δέχτηκε απ’ όλους. Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετείχαν όλοι, και αυτοί που σήμερα παριστάνουν τους σούπερ αντιμνημονιακούς.

Τι δεν ακούσαμε αυτά τα χρόνια απ’ όλους αυτούς, και ανάμεσά τους οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που όλη τους η ύπαρξη στηρίζεται στον πόλεμο ενάντια στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ.

Σήμερα καλούμε όσους και όσες είχαν τις επιφυλάξεις τους, να κάνουν τώρα το βήμα της συστράτευσης με το ΚΚΕ. Δεν είπαμε ψέματα, δεν κάναμε λάθος. Στηριζόμαστε στέρεα σε σωστές εκτιμήσεις και σωστή πολιτική.

Δεν υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική και προοπτική όταν στην οικονομία κυριαρχούν τα μεγαθήρια του πλούτου. Όλα τα δεινά που έχουν συσσωρευτεί στις πλάτες του λαού δεν πρόκειται να μειωθούν όσο η οικονομική και πολιτική ζωή καθορίζεται από την ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Η ζωή των εργαζομένων θα γίνεται κόλαση.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ανακοπεί ο κατήφορος στη ζωή του λαού όσες εκλογές και αν γίνουν, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξουν, όσα καινούργια κόμματα και αν δημιουργηθούν, αν δεν αρχίσει να αμφισβητείται η εξουσία, ο κλεμμένος πλούτος και η κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς που παράγουν όλο τον πλούτο.

Όταν το ΚΚΕ ζητάει από τους εργαζόμενους, από τη νεολαία, να του δώσουν δύναμη, αυτό ακριβώς διεκδικεί. Μαζί με τους εργαζόμενους να οργανώσουν τον αγώνα για να δυναμώσει το ρεύμα αυτό της αμφισβήτησης. Να δυναμώσει η ενότητα και η συμμαχία του λαού, για να διεκδικήσει και να επιβάλει ουσιαστικές αλλαγές προς όφελος του λαού.

Το ΚΚΕ δε ζητάει δύναμη για να διαχειριστεί την άθλια αυτή κατάσταση. Προβάλλει την ανάγκη να οργανωθεί ο λαός και μαζί με το ΚΚΕ να απαιτήσουν αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι αλλαγή κυβερνή-
σεων.

Όλα τα άλλα κόμματα θεωρούν ιερή και απαραβίαστη την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την υπηρετούν με συνέπεια. Όλη τους η φροντίδα είναι πώς θα εξαπατούν το λαό με ψεύτικες υποσχέσεις για να συντηρούν και να διαχειρίζονται αυτήν την αθλιότητα.

Κανένας τους δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει γιατί υπάρχει φτώχεια, ανεργία, γιατί υπάρχουν πισωγυρίσματα σε κατακτήσεις και δικαιώματα, γιατί καταστρέφονται παραγωγικές μονάδες και προϊόντα, γιατί ζούμε χειρότερα ενώ μπορούμε πολύ καλύτερα, με βάση την πρόοδο του πολιτισμού;

Αντίθετα, ο ένας τα φορτώνει στον άλλο, στην κακή διαχείριση του ενός, προτείνουν μια καλύτερη διαχείριση με μονοκομματικές ή κυβερνήσεις συνεργασίας. Ένα παράδειγμα:

Όλα τα κόμματα που ενσωματώνονται στο καπιταλιστικό σύστημα έχουν ως βασικό και κοινό άξονα την «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Ντύνουν αυτήν την πολιτική με πολλές και διάφορες διακηρύξεις, μεγάλα λόγια και υποσχέσεις, αντιμνημόνια και τεχνάσματα και πολλά δάκρυα για τη φτώχεια και τα βάσανα του λαού.

Όλοι τους εννοούν ενίσχυση της παραγωγικής βάσης που υπάρχει. Δεν προτείνουν τίποτα διαφορετικό. Αλλά η παραγωγική βάση που υπάρχει σήμερα είναι οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Αυτές έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους την παραγωγή, τη διακίνηση των εμπορευμάτων και υπηρεσιών, ελέγχουν την αγορά, το κράτος, όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας, το κράτος, προορίζονται για να κυριαρχούν οικονομικά οι καπιταλιστές.

Τα προγράμματα όλων αυτών των κομμάτων δε μιλάνε πουθενά για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, κάλυψη των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι αυτά τα 5 χρόνια. Δε λένε πουθενά για αύξηση των μισθών, των μεροκάματων και των συντάξεων. Δε λένε πουθενά για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών της εργατικής και λαϊκής οικογένειας με δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη φροντίδα για τα παιδιά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους γέροντες γονείς. Δε λένε πουθενά για την ανάγκη και το δικαίωμα των εργαζομένων να ξεκουράζονται, να έχουν ελεύθερο χρόνο, να ζουν ανθρώπινα.

Αξιοποιούν το δράμα των ανέργων για να ενισχύουν και πάλι τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Το μόνο που υπόσχονται είναι ότι μέσα από την «παραγωγική ανασυγκρότηση» θα καλυφθούν στο μέλλον οι λαϊκές ανάγκες.

Η υποκρισία και το ψέμα τους δεν έχουν όρια.

Τι λένε όμως τα πραγματικά αφεντικά, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, οι μεγάλες αγροτικές εκμεταλλεύσεις;

Λένε καθαρά και χωρίς περιστροφές ότι προϋπόθεση για να ανακάμψει η οικονομία και να μπούμε σε «παραγωγική ανασυγκρότηση είναι η χωρίς καθυστέρηση υλοποίηση των μνημονίων».

Οι καπιταλιστές, με γνώμονα τα συμφέροντά τους, έχουν δίκιο. Τα μνημόνια είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Είναι οι πάγιες αξιώσεις τους. Άλλωστε αυτοί τα επέβαλαν, σε πολύ καλή συνεργασία με την ΕΕ.

Τι προβλέπουν τα μνημόνια τα ξέρουμε. Προβλέπουν:

- Φθηνή εργατική δύναμη και απαγόρευση αυξήσεων.

- Ευέλικτη δουλειά, δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, ανάλογα με τις απαιτήσεις του εργοδότη καπιταλιστή, με ελάχιστο μισθό και χωρίς να πληρώνονται οι υπερωρίες, δουλειά τις Κυριακές.

- Ελάχιστη έως καθόλου καταβολή ασφαλιστικών εισφορών.

- Ομαδικές απολύσεις για να μπορούν να αντικαταστήσουν το παλιότερο εργατικό δυναμικό με φτηνότερο, να απολύουν χωρίς αποζημιώσεις ή αυτές να είναι ελάχιστες.

- Πλήρη κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης και νέο ασφαλιστικό σύστημα, όπου η σύνταξη θα καθορίζεται μόνο από τις εισφορές των εργαζομένων, με δουλειά και πέρα από τα 67 χρόνια.

- Κρατική στήριξη με ζεστό χρήμα, με διάθεση δημόσιας γης, δημόσιας περιουσίας, με ιδιωτικοποίηση των πάντων, πράγμα που σημαίνει νέες απολύσεις, αύξηση της εκμετάλλευσης και αύξηση της τιμής των υπηρεσιών προς το λαό σε ρεύμα, νερό, υγεία, εκπαίδευση, σκουπίδια κ.ά.

- Διατήρηση των φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο και άγρια φορολογία για το λαό. Πάνω από 50 δισ. φόροι θα συγκεντρωθούν αυτήν την τριετία και οι ισχυροί του πλούτου θα πληρώσουν μόνο 4 δισ., δηλαδή το 10% των φόρων.

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και καλύπτει εκατοντάδες σελίδες σε κάθε μνημόνιο.

Επομένως, τα μνημόνια δεν είναι μια λάθος πολιτική που μας επέβαλε η κακή τρόικα. Είναι η πολιτική στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου, η πολιτική για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου με το τσάκισμα και τη φτωχοποίηση του λαού.

Όλα επίσης τα κόμματα θεωρούν ότι είναι αδιανόητη κάθε σκέψη και συζήτηση για αποδέσμευση από την ΕΕ. Υπερασπίζονται με πάθος την ΕΕ, γιατί είναι η συμμαχία που στηρίζει την εξουσία των μονοπωλίων στη χώρα μας. Δε θέλουν να συγκρουστούν με τα μεγάλα συμφέροντα, γι’ αυτό έχουν αυτήν τη θέση.

Επομένως, η πρόταση για παραγωγική ανασυγκρότηση αποτελεί στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ιδιοκτησίας, με πολύ βαρύ τίμημα για τους εργαζόμενους, το λαό.

Η υπόσχεσή τους ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα βρεθούν ισοδύναμα, θα γίνουν με κανόνες κοινωνικής δικαιοσύνης είναι λόγια του αέρα, όπως ήταν λόγια του αέρα η κατάργηση των μνημονίων.

Και όταν θα έχουμε μια ανάκαμψη των κερδών και της οικονομίας του κεφαλαίου, δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα κανένας ξενοδόχος, κανένας καπιταλιστής να πει: «Ελάτε τώρα να σας καλύψουμε τις απώλειές σας σε δικαιώματα και μισθούς». Αντίθετα, η αύξηση του τουρισμού και η ανάκαμψη των κερδών όχι μόνο δεν έφερε καμία βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, αλλά δουλεύουν με πολύ χειρότερους όρους. Δουλεύουν κυριολεκτικά σε συνθήκες γαλέρας.

Αιώνια σκλαβιά. Αυτά είναι τα προγράμματα των άλλων κομμάτων, προγράμματα νέου κύματος επίθεσης και εξαπάτησης να μην ξαναγυρίσουμε δήθεν σε νέα κρίση. Μεταχειρίζονται απίστευτα τεχνάσματα για να εξαπατούν το λαό και να κρύβουν τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής τους.

Με όλη αυτήν τη σαπίλα το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση. Είναι με τους εκμεταλλευόμενους, παλεύει μαζί τους και τους λέει την αλήθεια.

Αυτό το σύστημα δε διορθώνεται, δε βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Οι ανάγκες του λαού και της νεολαίας δε χωράνε σε αυτό το σύστημα. Είναι σε σύγκρουση. Αυτή η σύγκρουση με τα μνημόνια και τα αφεντικά πρέπει να οργανωθεί αποφασιστικά και να φτάσει στο τέλος της.

Με την οργάνωση για έναν τέτοιο αγώνα, με ένα δυνατό ΚΚΕ, μπορεί να δημιουργηθεί την άλλη μέρα των εκλογών μια άλλη κατάσταση, θετική για το λαό. Να περάσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην αντεπίθεση. Να τους χαλάσουμε τα σχέδιά τους, να αποτρέψουμε νέα βάρβαρα μέτρα.

Το κυριότερο, να βάλουμε στην ημερήσια διάταξη το στόχο που έχει ανάγκη ο λαός για τη σωτηρία του. Αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι κομμάτων. Μπορεί αυτός ο σκοπός να πραγματοποιηθεί, φτάνει ο λαός να συνειδητοποιήσει το συμφέρον του, να οργανωθεί, να μη συμβιβάζεται με την αθλιότητα, να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ.

Αυτά λέει το ΚΚΕ και ταυτόχρονα παλεύει όσο μπορεί να μη χειροτερεύσει παραπέρα σήμερα η θέση του λαού, να αποσπά ορισμένα δικαιώματα. Αυτά όμως εξαρτώνται από τη δύναμη του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος. Πάντα όμως αυτές οι μικρές κατακτήσεις θα είναι προσωρινές και περιορισμένες.

Η νεολαία, τα παιδιά των εργαζομένων έχουν κάθε συμφέρον να συνταχτούν με το ΚΚΕ σε αυτόν τον αγώνα. Είναι δρόμος που οδηγεί σε μια ζωή με:

- Υψηλό σκοπό και όραμα.

- Αξιοπρεπή στάση και περηφάνια.

Όσοι επιλέγουν την υιοθέτηση των θέσεων, των προτάσεων και της πολιτικής του ΚΚΕ και τη συμπόρευση μαζί του έχουν πολλά να κερδίσουν. Θ’ αποκτήσουν σκοπό και περιεχόμενο στη ζωή τους, θα είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα στην κατάκτηση μιας ελεύθερης σκέψης και δράσης. Θα απαλλαγούν από τις ψεύτικες ελπίδες και τις εξαρτήσεις που τους δημιουργούν οι κάθε λογής πολιτικάντηδες και τα τσιράκια της εργοδοσίας. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι η μόνη επιλογή που φοβάται η εξουσία του κεφαλαίου.

Και η επιλογή κόμματος για ψήφο στις βουλευτικές εκλογές είναι για όλους εμάς, που είμαστε πεισμένοι για την πολιτική του ΚΚΕ, στιγμή μεγάλης ευθύνης. Καλούμαστε να θέσουμε ως προσωπική και συλλογική φιλοδοξία και στόχο να ανοίξουμε αυτήν τη συζήτηση πλατιά και θαρραλέα και να φέρουμε κοντά στο ΚΚΕ νέους αγωνιστές. Να συναντηθούμε την άλλη μέρα στους χώρους δουλειάς, στα ξενοδοχεία, στα εμπορικά κέντρα, στα σχολεία, στους δήμους, στις υπηρεσίες, στα χωριά, για να οργανώσουμε τον αγώνα και το δικό μας σχέδιο για την ανατροπή της βάρβαρης και αντιλαϊκής πολιτικής, για να ξεπατώσουμε συθέμελα το κακό από τη ρίζα του. Να οργανώσουμε την πάλη μας για να ξεμπλέξουμε οριστικά με μνημόνια και αφεντικά.

Με την εργατική, λαϊκή εξουσία να οργανώσουμε την οικονομία κα την κοινωνία σε ριζικά διαφορετική βάση. Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα είναι ένα: Ανάπτυξη για το λαό ή για τα κέρδη των μονοπωλίων. Ευημερία για το λαό ή για τους λίγους. Με το λαό ή με τα μονοπώλια. Αυτά είναι τα πραγματικά διλήμματα που έχουν τεθεί μπροστά μας. Τα ψέματα τελείωσαν.

Μπαίνει συχνά το ερώτημα: Είναι ρεαλιστική και δυνατή αυτή η προοπτική;

Αυτό δεν είναι πραγματικό ερώτημα-δίλημμα. Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλη προοπτική, για το λαό, για τους εργαζόμενους. Είναι η μόνη εναλλακτική λύση.

Όσοι λένε ότι δεν είναι ρεαλιστική η πρόταση του ΚΚΕ λένε ψέματα, δε θέλουν να αλλάξει τίποτα προς όφελος του λαού, θέλουν τους εργαζόμενους υποταγμένους στη δική τους ταξική πολιτική, να ζουν με συνεχώς μειωμένες απαιτήσεις, με σκυμμένο το κεφάλι, με ψεύτικες υποσχέσεις και ελπίδες.

Τα αστικά κόμματα και ανάμεσά τους η «κυβερνώσα Αριστερά» από τον Κουβέλη, τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη έχουν ξεπεράσει και τους παπάδες, που υπόσχονται καλύτερη ζωή στη Δευτέρα Παρουσία.

Γιατί, για παράδειγμα, δεν είναι ρεαλιστικό, δυνατό και αναγκαίο όλοι οι νέοι και γενικά ο εργαζόμενος πληθυσμός να έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά με βάση τις σπουδές τους, τα προσόντα τους, τα ενδιαφέροντά τους, τις ανάγκες τους, να εξαλειφθεί οριστικά η ανεργία; Να έχουν συγκροτημένα δικαιώματα, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και αμοιβής;

Δεν είναι ρεαλιστικό επειδή δε συμφέρει τη μεγάλη εργοδοσία, που θέλει εργαζόμενους ως πηγή του μέγιστου δυνατού μεγαλύτερου κέρδους, που σημαίνει: Ευέλικτους, με ελάχιστη αμοιβή, με ελάχιστη ή καθόλου ασφάλιση, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και δικαιώματα. Όλα αυτά τα δικαιώματα θεωρούνται κόστος ή ξεπερασμένα.

Αυτός είναι ο σχεδιασμός σε όλη την ΕΕ. Είναι η μόνη προοπτική που έχουν χαράξει και την επιβάλλουν με τη φωτιά και το σίδερο σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές, αριστερές, συμμαχικές ή μονοκομματικές.

Αυτήν την αλήθεια την κρύβουν όλα τα άλλα κόμματα και ανάμεσά τους και τα λεγόμενα «αριστερά», οι διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχουν σκορπίσει σαν τα παιδιά του λαγού κάτω από τα χιλιάδες ψέματα που είπαν στο λαό και την εξαπάτηση χιλιάδων αγωνιστών.

Αφού έπαιξαν το ρόλο του κυματοθραύστη της λαϊκής αγανάκτησης και υποσχέθηκαν ρήξεις και ανατροπές, τώρα επιχειρούν ξανά να παγιδεύσουν λαϊκές δυνάμεις με τα ίδια πάλι συνθήματα.

Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να παράγουμε και να καλύπτουμε όλες μας τις ανάγκες με φτηνά και καλής ποιότητας αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και είμαστε υποχρεωμένοι να τα εισάγουμε;

Ποιος το εμποδίζει και το απαγορεύει;

Αυτοί που έχουν συμφέρον να κερδοσκοπούν, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και ο ανταγωνισμός μέσα στην ΕΕ, καθώς και οι συμφωνίες που κλείνει με χώρες τρίτες, στις οποίες πουλά προνομιακά τα βιομηχανικά εμπορεύματα και εισάγει αγροτικά σε βάρος των αγροτικών προϊόντων της Ελλάδας και άλλων κρατών-μελών της ΕΕ.

Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα αυτό, αν δε φύγουν από τη μέση αυτά τα παράσιτα;

Η χώρα μας έχει όλες τις προϋποθέσεις, πλουτοπαραγωγικές πηγές, επιστημονικό και εργατικό δυναμικό έμπειρο και ικανό.

Γιατί δεν είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι δωρεάν υγεία, εκπαίδευση, ελεύθερο χρόνο και δωρεάν υποδομές για ξεκούραση και διακοπές;

Δεν είναι ρεαλιστικό γιατί δε συμφέρει τους εμπόρους της υγείας, τα μεγάλα συμφέροντα που εκμεταλλεύονται και κερδοσκοπούν με τις λαϊκές ανάγκες και διεκδικούν περισσότερα προνόμια.

Έχουμε δίκιο όταν λέμε ότι η σύγκρουση με αυτά τα συμφέροντα είναι αναπόφευκτη και μονόδρομος για τον εργαζόμενο λαό. Αυτή είναι η προϋπόθεση. Σε αυτή σκοντάφτει η δυνατότητα να οργανώσουμε τη ζωή μας και το μέλλον του λαού μας. Να ζήσει σε συνθήκες καθολικής ευημερίας και ολόπλευρης ανάπτυξης.

Για τα παιδιά μας, για τη νεολαία μας, αξίζει κάθε θυσία.

Το ΚΚΕ παλεύει σε αυτήν την κατεύθυνση. Διδάσκεται από τα 97 χρόνια ύπαρξης και δράσης του, το πάνω από ενάμιση αιώνα κομμουνιστικό κίνημα, από τις επιτυχίες των σοσιαλιστικών επαναστάσεων στον 20ό αιώνα, από τα θετικά και αρνητικά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Διδάσκεται και γίνεται πιο ικανό.

Καλούμε τους εργατοϋπάλληλους, τους νέους και τις νέες, με ψηλά το κεφάλι, με τη λεβεντιά, τη θέληση και την αποφασιστικότητα των αλύγιστων της ταξικής πάλης να ριχτούμε στον αγώνα.

Να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για ένα ΚΚΕ δυνατό παντού.

Για ν’ ανοίξουμε το δρόμο για ένα σίγουρο και ευτυχισμένο μέλλον.

Να γκρεμίσουμε και να καταργήσουμε οριστικά τις σύγχρονες φυλακές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

  

* Ομιλία του Δημήτρη Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην προφεστιβαλική εκδήλωση ΚΝΕ-Οδηγητή στην Κέρκυρα, στις 5 Σεπτέμβρη 2015.

Ιστορική χρεοκοπία

 Ιστορική χρεοκοπία

Την Κυριακή έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις, σε Αυστρία και Κύπρο, που είχαν τη δική τους σημασία.

Στη γενέτειρα του Χίτλερ, οι νεοναζί έχασαν την ανάληψη της διακυβέρνησης για μερικές χιλιάδες ψήφους, με τους αυστριακούς μετανάστες (κατά μια παράδοξη ιστορική ειρωνεία) να αντιστρέφουν τα δεδομένα, το προβάδισμα των νεοναζί και το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, η "δημοκρατική Ευρώπη" ανάσανε ανακουφισμένη για τα προσχήματα που σώθηκαν και τον επελαύνοντα φασισμό, που θα συνεχίσει να λειτουργεί συγκαλυμμένα (και πιο αποτελεσματικά). Όπως έκανε φέτος, πχ κατά την προσφυγική κρίση, με το κλείσιμο των συνόρων, για να μη συνωστισθούν πρόσφυγες σε αυστριακό έδαφος κι αναγκαστούν να τους κλείσουν σε τίποτα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να τους βγει το όνομα. Έχουν και δημοκρατικές ευαισθησίες. (Έχω και τις πεποιθήσεις μου, μα στο τέλος θα στις βρέξω, που τραγουδούσε κι ο Άσιμος).

Η εξέλιξη των αυστριακών πραγμάτων είναι πολύ διδακτική για το πώς η υιοθέτηση ναζιστικών θέσεων κι ο αντίστοιχος καθορισμός της πολιτικής ατζέντας όχι μόνο δεν αφαιρούν το ζωτικό χώρο (lebensraum) για την ανάπτυξη του φασισμού, αλλά λειτουργούν σαν λαγός που μετακινεί όλη την πολιτική σκηνή σε τέτοια κατεύθυνση, καθιστώντας τον κυρίαρχη δύναμη (ακόμα και πριν ή χωρίς την τυπική επικράτησή του). Το ενδιαφέρον που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για μια συγγενή ιδεολογικά, ακροδεξιά κυβέρνηση, τύπου Σαμαρά, που ακολουθεί πολιτική κατευνασμού απέναντί τους και τους χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά για κεντρώες δυνάμεις (πράσινοι, σοσιαλδημοκράτες, κτλ) με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.

Η άνοδος της ακροδεξιάς, που εξασφαλίζει μάλιστα για πρώτη φορά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, είναι ένα απ' τα κύρια χαρακτηριστικά και των κυπριακών εκλογών (μια κριτική προσέγγιση του εκεί αποτελέσματος μπορείτε να διαβάσετε στο κείμενο της Agkarra). Η δεξιά κυβέρνηση του ΔΗΣΥ έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει, γιατί είναι η πρώτη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που κλήθηκε να εφαρμόσει ένα σκληρό, αντιλαϊκό πρόγραμμα (μνημόνιο) και δεν καταποντίστηκε εκλογικά, ούτε έχασε την πρώτη θέση. Μια εξέλιξη που οφείλεται προφανώς και στην αμήχανη αντιπολίτευση του ΑΚΕΛ, το οποίο επικέντρωσε την προεκλογική του εκστρατεία στο κομμάτι της διαφθοράς και της σκανδαλολογίας, και την επακόλουθη δυσκολία του κόσμου να εντοπίσει κάποια ουσιαστική διαφοροποίηση μεταξύ των δύο βασικών διεκδικητών ή ένα πρακτικό αντίκρισμα στην ψήφο του.

Αυτή η παράμετρος εξηγεί τόσο την αυξημένη αποχή, που (κινείται σε ευθεία αναλογία με την εντεινόμενη απογοήτευση και) προβληματίζει τα αστικά επιτελεία, όσο και τη μεγάλη διασπορά δυνάμεων, από την οποία προέκυψε οκτακομματική βουλή. Ακριβώς όπως και στην Ελλάδα, με το σύστημα-βεντάλια, που άνοιξε, για να ξανακλείσει σύντομα και να επιστρέψουμε στο γνώριμο διπολικό σκηνικό, αναδιαταγμένο κι ανασυγκροτημένο.

Η βάση στην οποία αναπτύσσονται κι εδραιώνονται ωστόσο όλα τα παραπάνω, ο καταλύτης για να ξεδιπλωθούν και να επικρατήσουν, είναι η ιστορική χρεοκοπία της εκεί αριστεράς (χρησιμοποιώ τον όρο συμβατικά, για να συμπεριλάβει το αρκετά ευρύ φάσμα που θα μας απασχολήσει) και των συγκεκριμένων εκδοχών της-πολιτικών λογικών, που δοκιμάστηκαν. Κι αν η ιστορική χρεοκοπία του αυστρομαρξισμού (που αναλύεται πολύ εύστοχα στο βιβλίο του Ντατ "Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση") είναι παλιά και γνωστή, από τη δεκαετία του 30', και τα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατικής μετεξέλιξής του δεν αποτελούν αυστριακή ιδιαιτερότητα, το στρατηγικό αδιέξοδο κι η χρεοκοπία του αριστερού κυβερνητισμού του ΑΚΕΛ είναι νωπό δίδαγμα, που θυμίζει σε πάρα πολλά την περιπέτεια της ΠΦΑ στα καθ' ημάς.

Άλλο ζήτημα βέβαια ποιοι θέλουν να λάβουν υπόψη τους αυτά τα διδάγματα. Και με αυτό δεν εννοώ μόνο όσους φαντασιώνονται πως ζουν σε μια Ευρώπη που αλλάζει (από μέσα, με εκλογές) και μαζί της αλλάζουν οι συσχετισμοί. Αλλά και σε όσους στήνουν νοερά έναν πόλεμο χαρακωμάτων, με την αστική εξουσία, τα οποία πιστεύουν πως καταλαμβάνονται σταδιακά και με διάφορους κρίκους (πχ τον κυβερνητικό). Εκτός πια κι αν θεωρεί κάποιος ότι τα όρια αυτών των κυβερνήσεων δεν ήταν αντικειμενικά, αλλά ζήτημα υποκειμενικών προθέσεων...

ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Πριν σχεδόν δυο βδομάδες σε πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1 ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος για να υπερασπιστεί το ασφαλιστικό που είχε την προηγούμενη μέρα ψηφιστεί δήλωσε  πως ««Θα έτρεμε η γη έξω από τη Βουλή, αν το νομοσχέδιό μας ήταν "νόμος - λαιμητόμος"» και απαξιώνοντας τις λαϊκές αντιδράσεις ««είδαμε ότι υπήρχαν διαμαρτυρίες από τις οργανώσεις, είδαμε και πόσος κόσμος μαζεύτηκε» προσπάθησε να δικαιώσει τις επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στην πραγματικότητα, με τον ισχυρισμό του ο υπουργός αντιστρέφοντας  την διάχυτη απορία για την αναντιστοιχία του μεγέθους των κινητοποιήσεων με την αγριότητα των μέτρων, βγάζει το συμπέρασμα πως ακριβώς το μέγεθος των κινητοποιήσεων δείχνει πως τα μέτρα δεν είναι σκληρά, επιμένοντας να αποδεικνύει το …φιλολαϊκό πρόσωπο της κυβέρνησης χλευάζοντάς μας.

               Για πολλούς από  μάς τους υπόλοιπους, που κάθε υπερψήφιση νομοσχεδίων μας οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερη εξαθλίωση,  κάθε κινητοποίηση επειδή  δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα θεωρείται μάταιη, ενώ βιώνεται προκαταβολικά η ήττα δικαιολογώντας έτσι την αδράνειά μας. Κι επειδή η  εκμετάλλευσή μας πραγματοποιείται  με  διάφορες μεθόδους που διατηρούν τον επιφανειακό χαρακτήρα νομιμότητας, -πρόστιμα, φόροι,  σταθεροποιητικά προγράμματα, κλπ στην τελική νομιμοποιούνται στη συνείδησή μας. Δεν συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά τα μέτρα που θρασύτατα ισχυρίζονται ότι με σπαραγμό καρδιάς οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν ("Θρηνώ γιατί θα ψηφίσω μέτρα που δεν θέλω"  ισχυρίζεται ανερυθριάστως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Δημαράς ) υλοποιούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και παραπλανημένοι εμείς τους επιτρέπουμε να δικαιολογούν  την επιβολή τους στο κοινωνικό σύνολο σαν κάτι το οικονομικά  αναπόφευκτο και κοινωνικά αναγκαίο.

               Ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν η λαϊκή αγανάκτηση άρχισε να αναπτύσσεται σαν ένας  αδιαμόρφωτος  αλλά σημαντικός αντίπαλος  της μνημονιακής πολιτικής, δεν δίστασε να συμπαραταχθεί μαζί του, κατορθώνοντας να υπερκεράσει τελικά τις δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς, με λόγο που κολάκευε τις μάζες, αλλά απαλλαγμένο από κάθε ταξικό προσδιορισμό, καταχρώμενος και διαστρεβλώνοντας τον μαρξιστικό λόγο. Κατάφερε έτσι  να στεγάσει χωρίς κλυδωνισμούς  μεγάλα στρώματα εργαζομένων, διαμορφώνοντας σταδιακά και τη δική του ταυτότητα ως διαφορετικό κόμμα εξουσίας, αποδεκτό  μάλιστα και στους κόλπους της αστικής τάξης.  Στην τελική πέτυχε να αναγνωριστεί  σαν χειροπιαστή  προοπτική εξουσίας, χωρίς να βαρύνει πάνω του το στίγμα και η φθορά του παλαιού πολιτικού κόσμου και του πολιτικού  προσωπικού του. Κι έτσι κατόρθωσε, χειραγωγώντας μεγάλα τμήματα εργαζομένων, να εφαρμόσει, προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, πολιτικές επιλογές που τα αστικά κόμματα του δικομματισμού θα δυσκολεύονταν να εφαρμόσουν. Και αν τώρα μεγάλο μέρος όσων εναπόθεσαν τις ελπίδες για μια άλλη πολιτική νιώθουν προδομένοι, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όμως κατάφερε (απαιτώντας να γίνει αποδεκτό η αριστερά να συνηγορεί στα μνημόνια) σε απόψεις και αντιλήψεις που  ωμά εξυπηρετούν το κεφάλαιο να διεκδικούν δικαιωμένη παρουσία σ’ έναν αριστερό λόγο. Κι έτσι χωρίς να φαίνεται άμεσα και απροκάλυπτα εχθρικός ο ΣΥΡΙΖΑ εξουδετερώνει τον αριστερό λόγο, (η δήλωση του Γ. Κατρούγκαλου πως είναι κομμουνιστής την ίδια σκοπιμότητα εξυπηρετεί) διαστρεβλώνοντας τον, συκοφαντώντας τον με την πολιτική του, ώστε να πειστούν μεγάλα τμήματα εργαζομένων πως διέξοδος δεν υπάρχει. Αρωγός στο έργο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται και η Ν.Δ που σκοπίμως τον ταυτίζει ιδεολογικά με την κομμουνιστική αριστερά.

               Σκέφτεται κανείς ότι οι συνέπειες της επτάχρονης δικτατορίας σχεδόν μισό αιώνα από την επιβολή της ακόμα μας  ταλανίζουν και μας προσδιορίζουν.  Γιατί με την πτώση της θεωρήθηκαν τα αιτήματα του πολιτικοκοινωνικού εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού του συστήματος επαναστατικά κι επειδή και κομμουνιστές πάλευαν γι’ αυτά ταυτίστηκαν δημοκρατικά αιτήματα και ταξικές διεκδικήσεις. Η αντίσταση στη δικτατορία ομογενοποίησε αστούς και κομμουνιστές και έδωσε την ευκαιρία στην αστική τάξη να περάσει σε μια συναινετική φάση της  ταξικής της ηγεμονίας. Στη μεταπολίτευση θεωρήθηκε η εκπλήρωση δημοκρατικών αιτημάτων, που εντάσσονταν στο γενικό σχέδιο σταθεροποίησης του συστήματος μέσα από τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό  που δεν ήταν απλά επιλογή αλλά και αναγκαιότητα μπρος στην απειλή  των λαϊκών δυνάμεων, ριζοσπαστισμός που οδηγεί στο μετασχηματισμό της κοινωνίας.

               Κι ήρθαν τα μνημόνια που απροκάλυπτα έδειξαν τα όρια του εκδημοκρατισμού και της «κοινωνικοποίησης» του κράτους και αποκάλυψαν τον αριστερό λεγόμενο λόγο που ήθελε να υπερβαίνει τις ταξικές αντιπαλότητες. Σφετεριζόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ το λόγο και τους αγώνες των κομμουνιστών επιχειρεί να ασκήσει την πιο ανάλγητη πολιτική όχι απειλώντας και εκβιάζοντας όπως το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία, αλλά υποκρινόμενος τον υπερασπιστή των δικαιωμάτων των εργαζομένων που δεν έχει άλλη εναλλακτική από την πολιτική που ασκεί. Οι συνέπειες της πολιτικής του είναι πιο καταστροφικές απ’  αυτές των κομμάτων του πάλαι ποτε δικομματισμού, γιατί εγκαθιστά την μοιρολατρία και ακυρώνει κάθε προοπτική για μετασχηματισμό της κοινωνίας.

               Καιρός να πάψουμε ν’ αντιμετωπίζουμε το ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα που υπερασπιζόταν τους εργαζόμενους αλλά για χάρη της εξουσίας τους πρόδωσε. Κι είναι δική μας αφέλεια να χρεώνουμε την πολιτική που ασκεί και το λόγο του που την δικαιολογεί σε αυταπάτες και εξαναγκασμούς. Δεν αυτοκτονεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά του για τη δική μας σωτηρία.   Ο ρόλος του είναι αυτός ακριβώς που φαίνεται: παραπλανητικός για τις μάζες των εργαζομένων, υποστηρικτικός για το κεφάλαιο.

               Το πρόβλημα λοιπόν πια είναι εμείς τι κάνουμε.

Και μέτρα και κοροϊδία

Και μέτρα και κοροϊδία

Με το ένα χέρι η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους που σακατεύουν το λαό και, από την άλλη, υπόσχεται μέτρα που δήθεν θα «κλείσουν πληγές» και θα «αποκαταστήσουν αδικίες», όπως έλεγε το βράδυ της Κυριακής ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη Βουλή.
Σύμφωνα με τον ίδιο, το επόμενο διάστημα σκοπεύουν να θεσμοθετήσουν ένα «Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης», στο οποίο θα βάζουν το πλεόνασμα πάνω απ' το στόχο για κάθε χρονιά και ορισμένα άλλα κρατικά έσοδα, με τα οποία θα χρηματοδοτούν δράσεις για την ανακούφιση τάχα του λαού.
Ποιες είναι αυτές οι δράσεις, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό; Η επέκταση του προγράμματος για το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα, «ώστε να πιάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού», η διατήρηση του προγράμματος για την «καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης» και τα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας».
Και μόνο η απαρίθμησή τους δείχνει το μέγεθος της κοροϊδίας, που επιχειρεί η κυβέρνηση σε βάρος του λαού.
Ο Αλ. Τσίπρας τα είπε αυτά την ίδια μέρα που η κυβέρνηση ψήφισε νέα φοροληστρικά μέτρα ύψους 1,9 δισ. ευρώ, έχοντας προηγουμένως φορτώσει στις πλάτες ασφαλισμένων και συνταξιούχων το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό. Ολα αυτά τα μέτρα αθροίζονται σ' εκείνα που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και κάνουν το λαό δραματικά φτωχότερο, έχοντας επίσης εξαθλιώσει τμήματά του, για να ανακάμψει το κεφάλαιο.
Αυτήν την ακραία φτώχεια προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση και υπόσχεται να δώσει ψίχουλα γι' αυτόν το σκοπό. Ετσι, από τη μια, παίρνει από τις τσέπες του λαού 10 και πλέον δισ. ευρώ με το Ασφαλιστικό και το νέο Φορολογικό και, από την άλλη, υπόσχεται να διαθέσει 700 εκ. ευρώ το 2016 (αν ποτέ τα δώσει...) για τα μέτρα που περιγράφονται πιο πάνω.
Το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα, που ανακοίνωσε τις προάλλες η κυβέρνηση, είναι ένα πρόγραμμα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, που προβλέπει χρηματική ενίσχυση σε απόρους μέχρι να συμπληρώσουν εισόδημα στο όριο της στατιστικής φτώχειας (κάτω από 5.000 ευρώ το χρόνο). Ανάλογα στοχευμένα στους πιο φτωχούς είναι και τα άλλα μέτρα που περιλαμβάνονται στο λεγόμενο πρόγραμμα για την «καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης».
Οσο για τα προγράμματα της «κοινωφελούς εργασίας», είναι το χαλάκι κάτω από το οποίο η κυβέρνηση φιλοδοξεί να κρύψει την τεράστια ανεργία, καθώς προβλέπουν την απασχόληση ανέργων για οκτώ μόλις μήνες σε δήμους και άλλες υπηρεσίες του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, χωρίς καμιά παραπέρα προοπτική για τον «ωφελούμενο», όπως ονομάζεται, πέρα από την επιστροφή στην ανεργία.
Να, λοιπόν, ποια είναι τα όρια της «κοινωνικής πολιτικής», που δεσμεύεται να ασκήσει η κυβέρνηση, για να ανακουφίσει τάχα το λαό από τα μέτρα που παίρνει με καταιγιστικούς ρυθμούς, για να ανακάμψουν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Τα ποσά που λέει ότι σκοπεύει να δαπανήσει γι' αυτόν το σκοπό, είναι πραγματικά σταγόνα στον ωκεανό των κονδυλίων και των προνομίων που ήδη έχει δώσει και των νέων που ετοιμάζει για το κεφάλαιο με τον αναπτυξιακό νόμο, χώρια τα άλλα μέτρα που θα νομοθετήσει για λογαριασμό του μέσα στο καλοκαίρι.
Μ' αυτά και μ' αυτά, θυμηθήκαμε τη φράση που είπε ο πρωθυπουργός πριν από λίγες μέρες ξανά από το βήμα της Βουλής: «Αριστερό και ριζοσπαστικό δεν είναι να φαντασιώνεσαι μια ιδεατή κοινωνία, αλλά να ματώνεις για να δημιουργήσεις συνθήκες όπου θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν πολιτικές υπέρ των πολλών».
Πράγματι, οι τελευταίες εξαγγελίες της κυβέρνησης δίνουν περιεχόμενο στα λόγια του Αλ. Τσίπρα: «Αριστερό και ριζοσπαστικό» για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, είναι να υπηρετεί με συνέπεια το κεφάλαιο όπως και κάθε προηγούμενη αστική κυβέρνηση και να προσπαθεί να διαχειριστεί τη φτώχεια του λαού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκαναν και οι προκάτοχοί τους...

Αντιλαϊκό μπαράζ χωρίς τέλος...

Αντιλαϊκό μπαράζ χωρίς τέλος...

Αν υπήρχε κάποιος που να πίστεψε τα χοντροκομμένα ψέματα της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα περί «μιας νέας αρχής προς όφελος του λαού» που θα έρθει μετά την ψήφιση των νομοσχεδίων (Ασφαλιστικό - Φορολογικό, συν αυτό που ψηφίστηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο), έπεσε σίγουρα έξω. Δεν είναι μόνο η ωρίμανση των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί και εφαρμόζονται και αυτών που θα εφαρμοστούν στο άμεσο μέλλουν και θα επιβαρύνουν τη ζωή των εργαζομένων στο διηνεκές. Πριν ακόμα ψηφιστεί το νομοσχέδιο με τους έμμεσους φόρους, τον «κόφτη», το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ., η κυβέρνηση και πάλι με πανηγυρικό τρόπο έδωσε τον τόνο για τη συνέχιση της αντιλαϊκής της πολιτικής, μέσω της εφημερίδας «Αυγή» την περασμένη Κυριακή 22/5/2016, πριν καν ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Γράφει, λοιπόν, η εφημερίδα: «Αμέσως μετά την αξιολόγηση - Τα 10 νομοσχέδια για μια νέα αρχή». Και μέσα σε αυτά - που αναμένεται να περάσουν μέσα στο καλοκαίρι - συμπεριλαμβάνονται: ο νέος αναπτυξιακός νόμος, ο νόμος για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, ο νόμος για την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων και τη Δημόσια Διοίκηση, ο νέος «Καλλικράτης», ο νόμος για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου, νόμοι για δημόσιες συμβάσεις και αδήλωτες καταθέσεις κ.λπ. Λίγο - πολύ, το περιεχόμενο και η φιλοσοφία αυτών των νομοσχεδίων είναι γνωστά, πρόκειται για απαραίτητες ρυθμίσεις που χρειάζονται στο μεγάλο κεφάλαιο για να βοηθήσουν στην ανάκαμψη των κερδών του. Είναι δηλαδή το απαραίτητο συμπλήρωμα σε όσα μέτρα έχουν ήδη παρθεί και μειώνουν μισθούς, συντάξεις, αυξάνουν τη φορολογία στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, θεσπίζουν «κόφτη» για τις λαϊκές ανάγκες.

* * *

Για παράδειγμα: ο νέος αναπτυξιακός νόμος που είναι στα σκαριά, προβλέπει νέες φορολογικές απαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, δωρεάν κρατική χρηματοδότηση, επιδοτήσεις του μισθολογικού «κόστους», σταθερό φορολογικό συντελεστή επί των κερδών μέχρι και 12 χρόνια για τις «στρατηγικές επενδύσεις», αλλά και επιδότηση του «επιχειρηματικού κινδύνου» των καπιταλιστών! Η πρόκληση, μάλιστα, απέναντι στο λαό έχει και συνέχεια, με τις ειδικές διατάξεις που προβλέπονται για τις πολύ μεγάλες «στρατηγικές επενδύσεις», καθώς και για τις κρατικές ενισχύσεις σε «δίκτυα» επιχειρηματικών ομίλων και ισχυρών επιχειρήσεων, που θα ενταχθούν σε ενιαίο επιχειρηματικό σχηματισμό. Γίνεται κατανοητό ότι τα πάντα στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο - που μάλιστα η κυβέρνηση θα το διαφημίσει ως ωφέλιμο για το λαό - υποτάσσονται στην προοπτική ανάκαμψης των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου, στην προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων. Αλλο παράδειγμα: το νομοσχέδιο για την πάταξη του λαθρεμπορίου θα έρθει ενώ η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με παρεμβάσεις της από την πρώτη κιόλας θητεία της το Γενάρη του 2015, φρόντισε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου να χαρίσει τα πρόστιμα στους λαθρέμπορους!

* * *

Τα 10 αντιλαϊκά νομοσχέδια για τα οποία μιλά η κυβέρνηση, είναι μόνο το πρώτο πιάτο (μετά απ' όσα έχουν προηγηθεί) που θα σερβιριστεί το επόμενο διάστημα. Γιατί ακολουθούν τα Εργασιακά. Από το Σεπτέμβρη και ενώ θα έχει ανοίξει η συζήτηση για τη δεύτερη «αξιολόγηση» του μνημονίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, επίκειται η επέλαση στα Εργασιακά, που θα στοχεύσει στο να δημιουργήσει ακόμα καλύτερες προϋποθέσεις για το κεφάλαιο για φτηνά εργατικά χέρια για τις κερδοφόρες επενδύσεις του. Είναι φανερό ότι το νήμα της αντιλαϊκής πολιτικής δεν έχει ξετυλιχτεί ακόμα όλο. Και πως οι μελλοντικές παρεμβάσεις και ρυθμίσεις είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων. Από αυτή την άποψη, υπάρχει ένα δίκιο σε αυτά που λέει η κυβέρνηση περί «νέας αρχής». Πρόκειται για μια νέα αρχή, που αφορά αποκλειστικά και μόνο το κεφάλαιο, για να μπορέσει να αυγατίζει τα κέρδη του σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.