Χρηματισμός βουλευτών ΚΚΕ!

 Χρηματισμός βουλευτών ΚΚΕ!

Έντονες παρασκηνιακές σκηνές αποκαλύφθηκαν σήμερα το μεσημέρι καθώς εμφανίστηκε βίντεο-σοκ που παρουσιάζει βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γνωστοί και ως "πρώην" να προσπαθούν να δελεάσουν βουλευτές του ΚΚΕ, προσφέροντας υπουργεία σε μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Το γεγονός καταγγέλθηκε από νυν βουλευτή του ΚΚΕ που έμεινε εκτός μοιρασιάς! Σύμφωνα με πληροφορίες ο  βουλευτής του ΚΚΕ που έμεινε εκτός των προσφορών, είχε πλουτίσει πρόσφατα από την αγοροπωλησία του Γερμανού καθώς ήταν μεγαλομέτοχος! Επίσης άλλος βουλευτής του ΚΚΕ που φαίνεται ότι δε συμμετείχε στις δωροδοκίες, είχε κρύψει ρούβλια στα υπόγεια του Περισσού από την εποχή της τιμημένης ΕΣΣΔ λόγω των κερδοφόρων εμπορευματικών συναλλαγών, όπλων και ναρκωτικών.

Στη συνέχεια των αποκαλύψεων το κουβάρι που ξετυλίχτηκε θα αφήσει άφωνο και τον τελευταίο αθώο κομμουνιστή. Μέλη του ΠΓ και του νέου ΚΣ της ΚΝΕ διαφώνησαν για τη στάση του ΚΚΕ απέναντι σε ενδεχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας χαρακτηριστικά πως η μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις μπορεί να έχει και τις εξαιρέσεις της, καθώς ο κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεση του. 

Την ίδια στιγμή βγήκε νέο βίντεο (μονταρισμένο κατά κάποιες πληροφορίες) από τον Τζίμαρο που δείχνει στελέχη του ΚΚΕ να συζητούν με τον Ραούλ Κάστρο για ενδεχόμενες επιχειρηματικές κινήσεις στην Αβάνα, γεγονός που σχετίζεται και από τις τελευταίες εξελίξεις στις σχέσεις Κούβας-ΗΠΑ.

Και αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο σάλο που προκάλεσε η αναφορά πως το ΠΑΜΕ τα έχει βρει σε όλα με το ΜΕΤΑ (σχόλια που λένε πως "τι είναι αυτό" κρίνονται προβοκατόρικα) για τη συγκρότηση ενός νέου συνδικαλιστικού μετώπου με την ονομασία "ΠΑΜΕΤΑ" και με πολιτική αναφορά στο τέλος της ταξικής πάλης με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.  

Στη συνέχεια και για να μην πολυλογούμε εμφανίστηκε ο Κρουζ από τη Σάντα Μπάρμπαρα, ο Ριτζ από την Τόλμη και γοητεία, η Μπρέντα από το Μπέβερλι Χιλς, ο Παραμυθάς και ο Πίκος Απίκος και όλοι μαζί αναρωτήθηκαν για το ποιος σκότωσε τον Τιμόθεο Κώνστα, αν θα κάνει νέα ταινία η Τζούλια, αν θα στείλει τραγούδι στη eurovision η Ελλάδα και αν ο Μέσσι είναι καλύτερος του Ρονάλντο.

Και έτσι άρχισε  να πλανάται ένα νέο ερώτημα στο φόντο των αποκαλύψεων για αυτό το περίεργο και τυχοδιωκτικό κόμμα με τα μόλις 96 χρόνια ζωής.

Πόσο βαρετό μπορεί να είσαι ρε ΚΚΕ;

Όυτε μια αποχώρηση από την κοινοβουλευτική ομάδα;

Ούτε μια ομαδοποίηση; Ούτε ένας διαχωρισμός;

Ούτε λίγο ίντριγκα και περιπέτεια; Ούτε ένα non paper;

Ούτε ένας χρηματισμός; Και υπάρχει και οικονομική εξόρμηση..

Όυτε μια κασέτα, ένα βίντεο, ένα θέατρο σκιών με τόσους καραγκιόζηδες γύρω μας;

Δώσε ρε ΚΚΕ στον κόσμο λίγο πολιτική της espresso και της κλειδαρότρυπας!

Δώσε λίγο κουτσομπολιό, λίγο διαπλοκή..

Μπες κι εσύ στο παιχνίδι των εντυπώσεων!

Τι αγώνες, συλλαλητήρια και απεργίες; Τι μουτζουφλιά και γραφικότητα είναι αυτή;Που να ασχολούμαστε τώρα με μισθούς και ασφαλιστικό;

Δώσε λίγο μυστήριο! Είναι δυνατόν να είσαι το μόνο κόμμα που δεν έχει μεταβολές στη σύνθεση του, δεν έχει αντάρτες και φωνασκούντες στα τηλεπαράθυρα;

Δώσε λίγο ένταση!

Το τραβάει και ο καιρός!

Χριστούγεννα, κουβέρτα, τηλεόραση..

Ζήτω ο καναπές και τα σενάρια! 

Κάνε ένα διάγγελμα. 

Βάλε μέσα χαρακτηρισμούς. 

Δώσε όργανα και νταούλια κι εσύ!

Τελικό συμπέρασμα

Ζήτω οι μυθοπλασίες και η βρωμιά του συστήματος που πουλαεί κι αγοράζει και με ευρώ και με δραχμή, που αποπροσανατολίζει και με ΠΑΣΟΚ και με ΝΔ και με ΝΔΠΑΣΟΚ αλλά και με κυβερνώσα αριστερά, με ψεκασμένους, με φασίστες αλλά και με "ανεξάρτητους".

Αν μέσα σε όλο αυτό δεις το μισθό και τη σύνταξη σου να χάνεται και την ασφάλιση σου να εξαφανίζεται, μην απορήσεις! Ήταν στις παράπλευρες απώλειες.

Και στο τέλος μην ξεχάσεις να ρίξεις την ευθύνη στο ΚΚΕ πάλι που δεν "έκανε τίποτα"!

Linkwithin

Καλώς το Λούλη, το Λουλααααάκη μααας...

 Καλώς το Λούλη, το Λουλααααάκη μααας...

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡ-ΓΑΣΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΥΛΗ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Οι επαφές του πρώην συμβούλου του Κώστα Καραμανλή και της Αμερικανικής Πρεσβείας με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουν ευρύτερους στόχους –που υπόκεινται, όμως, σε σοβαρούς αστάθμητους παράγοντες

(το κείμενο γράφτηκε τον Μάρτη που μας πέρασε) 

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στην πιθανή συνεργασία του με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα, ο πρώην συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή, πολιτικός επιστήμονας κ. Γιάννης Λούλης έχει ένα πολύ πειστικό επιχείρημα, το οποίο αναπτύσσει ο ίδιος στον πρόλογο του τελευταίου του βιβλίου «Ο Δρόμος προς την Άβυσσο» (εκδ. Καστανιώτης), όπου, μεταξύ άλλων, γράφει:

«Ως τεχνοκράτης-επαγγελματίας στο χώρο της επικοινωνίας, με δράση στο πεδίο αυτό κυρίως στο εξωτερικό, συνεργάστηκα σε ζητήματα στρατηγικής επικοινωνίας με τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Επρόκειτο για την μοναδική αμιγώς επαγγελματική συνεργασία μου με αρχηγό κόμματος στην Ελλάδα. Την περίοδο της διακυβέρνησης της ΝΔ (2004-2009) δεν κατείχα οργανική θέση σε οποιονδήποτε βραχίονα της εξουσίας. Δεν υπήρξα ούτε είμαι πολιτικό πρόσωπο. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος κόμματος –οποιουδήποτε κόμματος. Δεν θεωρώ ότι ανήκω, περιοριστικά, σε κάποιον πολιτικό χώρο. Η όποια πολιτική οπτική μου ίσως να μπορεί να προσδιοριστεί ως κεντρώα, αν και αμφιβάλλω πλέον αν ο όρος αυτός έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Επίσης, το με ποιον πολιτικό συνεργάζομαι επικοινωνιακά προφανώς δεν με προσδιορίζει. Στην Κύπρο, λόγου χάριν, έχω συνεργαστεί και με τα δύο μεγάλα κόμματα. Αρχικά, συνεργάστηκα με τον ιδρυτή του κεντροδεξιού ΔΗ.ΣΥ. και Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη, καθώς και με τον πρόεδρο του ΔΗ.ΣΥ. Νίκο Αναστασιάδη. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές συνεργάστηκα με τον Γραμματέα του αριστερού (κομμουνιστικού) ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια. Πρόσφατα ξεκίνησα μια νέα συνεργασία με τον Νίκο Αναστασιάδη με αφετηρία τις βουλευτικές εκλογές του 2011».

Με βάση λοιπόν την παραπάνω τοποθέτηση, η συνεργασία ενός πολιτικού αναλυτή και επικοινωνιολόγου με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα είναι απολύτως θεμιτή. Πλην όμως, πίσω από το θεμιτόν του όλου θέματος, υπάρχουν και κάποιες άλλες παράμετροι που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.

Η πρώτη παράμετρος έγκειται στην σχέση του δρος Γιάννη Λούλη με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, που ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ο πρώτος ήταν επικεφαλής του Κέντρου Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης (ΚΠΕΕ) και υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, με μάλλον αγγλοσαξωνικά χρώματα την εποχή εκείνη. Πιστεύουμε έτσι ότι αυτή η καλή σχέση διατηρείται –και αυτό έχει σημασία: ιδού γιατί.

Ο Κώστας Καραμανλής, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, φέρει βαρέως την εκλογική ήττα του 2009 και σίγουρα δεν είναι αδιάφορος για την υστεροφημία του στην ελληνική πολιτική ζωή. Υπό αυτή την έννοια, η ύπαρξη μιας γέφυρας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει της προεδρικής εκλογής του Μαΐου 2015, κάθε άλλο παρά αδιάφορο τον αφήνει. Και αυτόν τον ρόλο γεφυροποιού ο δρ. Γιάννης Λούλης μπορεί κάλλιστα να τον παίξει. Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι κάποιοι βουλευτές και πολιτευτές της ΝΔ φιλικά προσκείμενοι στον Κώστα Καραμανλή, πιστεύουν ότι πρέπει να βοηθηθεί η άνοδος του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία γιατί αυτό θα συμβάλει και στο ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου στον κεντροδεξιό και κεντροαριστερό χώρο στην συνέχεια.

Στο ίδιο επίπεδο σκέψης κινείται και ο δρ. Γιάννης Λούλης, που πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει συμμάχους για να συγκυβερνήσει. Πιο αναλυτικά, ο πρώην σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή πιστεύει ότι, στο πλαίσιο της σημερινής συγκυρίας, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, κάπου 35%, έχει επιλέξει την αποχή ως εκδήλωση διαμαρτυρίας ενώ ένα άλλο τμήμα ευνοεί κυβερνήσεις συνεργασίας. Ειδικότερα, η κοινή γνώμη δεν θα ήταν αντίθετη με μία κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, ενδεχομένως με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα αλλά και με συμμετοχή της κεντροδεξιάς στο κυβερνητικό όχημα.

Αν λάβουμε δε υπ’ όψιν μας ότι ο γνωστός πολιτικός αναλυτής χρημάτισε και σύμβουλος της Αμερικανικής Πρεσβείας την περίοδο της προεδρίας Κλίντον στις ΗΠΑ, η συνεργασία του με τον ΣΥΡΙΖΑ προσλαμβάνει και άλλες διαστάσεις, οι οποίες επίσης έχουν σημασία.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι το θέμα της συνεργασίας Λούλη-Τσίπρα ανέδειξε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» το Σαββατοκύριακο ο σύμβουλος της εφημερίδας και καταξιωμένος πολιτικός συντάκτης Νίκος Σίμος, χωρίς το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας –για πολλούς και διαφόρους λόγους– να πάρει διαστάσεις.

Πηγή:europeanbusiness

Παγίδα για το λαό το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια»

Παγίδα για το λαό το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια»

Ενα από τα ψευτοδιλήμματα που ρίχνει στην αρένα της πολιτικής αντιπαράθεσης η ΝΔ είναι το «σταθερότητα ή αστάθεια». Το δίλημμα αυτό το απευθύνει στο λαό και τον καλεί να διαλέξει ανάμεσα στη «σταθερότητα», που εκπροσωπεί η ίδια, και στην «αστάθεια», την οποία ταυτίζει με το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα δυο μέρη του ψευτοδιλήμματος αφορούν τόσο την πολιτική όσο και την οικονομική σταθερότητα - αστάθεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, δεν αισθάνεται την ανάγκη να απορρίψει το δίλημμα ως κάλπικο. Αντίθετα, επειδή δίνει εξετάσεις στο ίδιο ακροατήριο με τη ΝΔ, δηλαδή στο κεφάλαιο μέσα και έξω από την Ελλάδα, το υιοθετεί και προσπαθεί να το αντιστρέψει. Ισχυρίζεται, δηλαδή, ότι η σημερινή συγκυβέρνηση είναι φορέας της «αστάθειας» και ότι ο ίδιος είναι εγγυητής της «σταθερότητας». Χρησιμοποιεί το ίδιο δίλημμα για να απαντήσει στη ΝΔ αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκει ό,τι και εκείνη: Από τη μια, να πείσει το κεφάλαιο ότι η «σταθερότητα» είναι για τον ίδιο το παν και, από την άλλη, να πείσει το λαό ότι έξω από αυτήν τη «σταθερότητα» παραμονεύει το χάος.
Πώς, όμως, μεταφράζεται πραγματικά αυτό το δίλημμα για το λαό; Ποιο περιεχόμενο παίρνουν η «σταθερότητα» και η «αστάθεια», αν πάρουμε για κριτήριο τα όσα ζει σήμερα η εργατική - λαϊκή οικογένεια και όσα την περιμένουν, όσο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν αποφασίζουν με την πάλη τους να καθορίσουν τις εξελίξεις;

Η «σταθερότητα» της ΝΔ...

Στο σημερινό καθεστώς της «σταθερότητας», που υπερασπίζεται η συγκυβέρνηση, περίπου ένας στους δύο είναι άνεργος, αφού η ανεργία άγγιξε στατιστικά το 25,5% το γ' τρίμηνο του 2014. Οι νέοι είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από την «αρρώστια» της ανεργίας, που είναι στο DNA του καπιταλισμού: Στις ηλικίες 15 - 24 ετών η ανεργία φτάνει στο 49,5%, ενώ στις νέες γυναίκες φτάνει στο 56,6%!
Για τους «τυχερούς» που έχουν ακόμα δουλειά η «σταθερότητα» τους προσφέρει τα εξής «προνόμια»: Το 21,81% των μισθωτών, δηλαδή 333.918 εργαζόμενοι από τους συνολικά 1.531.179, έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω από 500 ευρώ μεικτά, καθώς απασχολούνται με μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία. Συνολικά, συνυπολογίζοντας και τους μισθωτούς με μερική απασχόληση, σχεδόν ένας στους δύο εργαζόμενους το 2014 έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από τα κατώτερα όρια ή γύρω απ' αυτά που όριζε η ΕΓΣΣΕ του 2012, δηλαδή τα 751 ευρώ μεικτά.
Η «σταθερότητα» για τη νέα γενιά, ακόμα και για το τμήμα εκείνο που απασχολείται με κάποιον τρόπο, σημαίνει ότι δε θα πάρει ποτέ σύνταξη, έστω και μικρότερη από αυτή που πήραν οι παππούδες και οι πατεράδες της. Και αν τελικά, στο όνομα της «σταθερότητας», αυξηθούν τα αναγκαία ένσημα από τα 4.500 στα 6.000, τότε, για τους γεννημένους μετά το 1970, πάνω από τους μισούς θα βγουν εκτός σύνταξης, σύμφωνα με στοιχεία του ΚΕΠΕ.
Κρίνοντας τη «σταθερότητα» από τη σκοπιά ενός νέου που αυτή την περίοδο ψάχνει για δουλειά, αυτή μεταφράζεται σε προσφορά 92.000 θέσεων πεντάμηνης απασχόλησης σε προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» και «voucher». Στα πρώτα, οι μηνιαίες αποδοχές είναι 490 ευρώ και 425 ευρώ, για πάνω και κάτω από τα 25 έτη. Στα «voucher» η συνολική αμοιβή είναι 2.300 ευρώ για απόφοιτους ΑΕΙ - ΤΕΙ και 2.000 ευρώ για τους υπόλοιπους. Ποιος νέος με αυτό το εισόδημα θα αποφασίσει να κάνει οικογένεια; Ποιος θα αποφασίσει να αφήσει το σπίτι των γονιών του για να πάει να μείνει μόνος του, να αρχίσει τη ζωή του;
Για όσους στο πλαίσιο της σημερινής σταθερότητας ελπίζουν στο «κάτι παραπάνω», έρχονται τα επίσημα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» να πουν ότι το Νοέμβρη, από τις νέες προσλήψεις που έγιναν, το 37,78% ήταν θέσεις μερικής απασχόλησης, το 17,45 θέσεις εκ περιτροπής εργασίας και μόνο το 44,77 ήταν πλήρους απασχόλησης. Συνολικά στο εντεκάμηνο, το 36,20% των προσλήψεων ήταν θέσεις μερικής απασχόλησης, το 14,02% εκ περιτροπής εργασίας και μόνο το 49,78% ήταν θέσεις πλήρους απασχόλησης.
Για τους απόμαχους της δουλειάς «σταθερότητα» σημαίνει επιβίωση με συντάξεις πείνας. Η μέση κύρια σύνταξη είναι μόλις στα 708 ευρώ μεικτά και η μέση κύρια σύνταξη γήρατος είναι 778 ευρώ μεικτά! Ακόμα μικρότερη είναι η μέση κύρια σύνταξη αναπηρίας, που φτάνει μόλις τα 569,4 ευρώ μεικτά και αφορά 265.929 συντάξεις, ενώ η μέση σύνταξη θανάτου είναι 549,8 ευρώ μεικτά.
Για τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ η «σταθερότητα» έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Πάνω από 370.000 ασφαλισμένοι έχουν χρέη προς τον ΟΑΕΕ, σε σύνολο 740.000 ενεργών ασφαλισμένων, δηλαδή οι μισοί. Ολο και περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι χάνουν το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λόγω χρεών (στοιχεία του ΟΑΕΕ). Η κατηγορία «πολύ μικρές επιχειρήσεις» (απασχόληση έως 10 άτομα), που περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο αυτοαπασχολούμενους χωρίς προσωπικό, από 820.000 το 2009 μειώθηκε σε 514.000 το 2013. Δηλαδή, μείωση κατά 37% σε 5 χρόνια, σύμφωνα με τη Eurostat.
Σε συνθήκες σταθερότητας, το εισόδημα του φτωχού αγρότη εξανεμίζεται από το πετσόκομμα των άμεσων ενισχύσεων κατά 8,5% για το 2014 και επιπλέον 15% με την έναρξη της νέας ΚΑΠ το 2015. Συνολικά η μείωση την περίοδο 2014 - 2019 θα φτάσει το 45% σε σχέση με σήμερα, που σημαίνει «φτώχεια και των γονέων»! Σ' αυτά προστίθεται η άγρια φορολόγηση με 13% από το πρώτο ευρώ, με τον ΕΝΦΙΑ σε σπίτια, χωράφια και στάνες, με συνεχείς αυξήσεις στα μέσα και εφόδια και εξευτελιστικές τιμές σε όλα σχεδόν τα προϊόντα και πάει λέγοντας...

...και η «σταθερότητα» του ΣΥΡΙΖΑ

Μια διαφορετική εκδοχή της ίδιας «σταθερότητας» δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. «Σταθερότητα» που θα βασίζεται στην αυταπάτη, στο ξεγέλασμα του λαού, στις ψεύτικες προσδοκίες. Με άλλα λόγια, «σταθερότητα» για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η διαχείριση της φτώχειας (και μάλιστα μόνο στην ακραία μορφή της), όπως κάνει η κυβέρνηση με τα ψίχουλα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Τη «σταθερότητα» εγγυάται πράγματι η εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα αποκαταστήσει μόνο την 13η σύνταξη και μόνο για τους συνταξιούχους που παίρνουν κάτω από 700 ευρώ. «Σταθερότητα» είναι η αναγνώριση του χρέους της πλουτοκρατίας, όλου ή μέρους του, οι όρκοι πίστης στην ΕΕ και στα μονοπώλια, οι δεσμεύσεις ότι το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κοντολογίς, «σταθερότητα» για το κεφάλαιο, τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ είναι να συνεχίσουν να ρέουν τα πράγματα στην κοίτη του σημερινού αντιλαϊκού ποταμιού, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Γι' αυτό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζουν και δημόσια πλέον κάθε σκέψη για αναπλήρωση των απωλειών την εποχή της κρίσης, παραπέμποντας τέτοια μέτρα στο αόριστο μέλλον, όταν η ανάπτυξη θα καλπάζει! Το ίδιο κάνουν και οι συνδικαλιστές του, όπως έγινε τις προάλλες στην ΟΛΜΕ, όπου η παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «Παρεμβάσεις» αρνήθηκαν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να υιοθετήσει η Ομοσπονδία το αίτημα για αναπλήρωση των απωλειών που είχαν τα τελευταία χρόνια οι δημόσιοι υπάλληλοι (μισθοί, δώρα, συντάξεις κ.ά.).

Η πραγματική σταθερότητα για το λαό

Αν, λοιπόν, στον πόλο της «σταθερότητας», που όλοι υπερασπίζονται, αθροίζονται τα παραπάνω, στον άλλον πόλο της «αστάθειας», τι μπορεί να υπάρχει; Υπάρχει το επείγον αίτημα, η πραγματική ανάγκη να αναπληρώσει η εργατική τάξη και ο λαός τις απώλειες που είχαν τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια. Κι αυτό μόνο ως βάση για να διεκδικήσουν από καλύτερη θέση την ουσιαστική βελτίωση της ζωής τους. Είναι άραγε «αστάθεια» το αίτημα για κατώτερο μισθό 751 ευρώ για όλους ως βάση για τη διεκδίκηση αυξήσεων, με επαναφορά όλων των κλαδικών στο ύψος του 2009 και με ταυτόχρονη κατάργηση όλων των νόμων για την ελαστική απασχόληση, όπως ζητάει το ταξικό κίνημα;
Είναι παράγοντας «αστάθειας» να διεκδικεί το κίνημα αποκατάσταση των συντάξεων τουλάχιστον στο ύψος που ήταν πριν τις περικοπές των μνημονίων, καθώς και του εφάπαξ;
Είναι «αστάθεια» να ανασάνει ο λαός από το χρέος, πετώντας το στον κουβά τον αχρήστων, αμφισβητώντας την ΕΕ και τα μονοπώλια, την αστική τάξη που τον ξεζουμίζει σε κάθε χώρα;
Σταθερότητα, όμως, για το λαό είναι να αναδειχτεί ο ίδιος σε πρωταγωνιστή, με Λαϊκή Συμμαχία, ισχυρό ΚΚΕ και κίνημα που θα διεκδικεί αιτήματα αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών του. Που δε θα στοιχίζεται πίσω από τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας των καπιταλιστών και των κομμάτων τους. Αυτή η επιλογή είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία.

ΗΠΑ Μεγάλα εταιρικά κέρδη, μεγάλες ταξικές ανισότητες και φτώχεια άνευ προηγουμένου

ΗΠΑ

Μεγάλα εταιρικά κέρδη, μεγάλες ταξικές ανισότητες και φτώχεια άνευ προηγουμένου

• Τα κέρδη των επιχειρήσεων έφτασαν τα 1,872 τρισ. δολάρια, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο
• Εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας

Απεργία εργαζομένων στα φαστ φουντ στη Νέα Υόρκη, 4/9/2014

Πολύς λόγος γίνεται και στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα από δυνάμεις που προβάλλουν την ανάγκη για εφαρμογή «επεκτατικού μείγματος» πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, κόντρα στο «αυστηρό δημοσιονομικό» που εφαρμόζεται στην ΕΕ, αναφέροντας ως παράδειγμα την «ανάκαμψη» που φαίνεται να σημειώνει η οικονομία των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τη μείωση της ανεργίας που σημειώνει - αναμένεται να πέσει κάτω από το 6% του χρόνου - στοιχεία που αποδίδονται, εν πολλοίς, στην επεκτατική νομισματική πολιτική, η οποία εφαρμόστηκε κατά την περίοδο που ακολούθησε το ξέσπασμα της κρίσης το 2008. Σύμφωνα με τα στοιχεία για το ΑΕΠ των ΗΠΑ στο τρέχον έτος, αλλά και τα στοιχεία που καταγράφουν το μεγάλο ύψος που έχουν φτάσει τα εταιρικά κέρδη στη χώρα, η αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης μπορεί να δίδουν θετικό πρόσημο σε ορισμένα βασικά μεγέθη της ισχυρότερης, ακόμη, καπιταλιστικής οικονομίας, την ίδια όμως στιγμή τα στοιχεία δείχνουν μεγαλύτερο βάθεμα των ταξικών ανισοτήτων. Αρα αυτή η πολιτική συνέβαλε στη συσσώρευση του πλούτου στους καπιταλιστές.
Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη, το υπουργείο Εμπορίου των ΗΠΑ δημοσίευσε στοιχεία¹ του τρίτου τριμήνου, σύμφωνα με τα οποία το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν αυξήθηκε με ρυθμούς 3,9% έναντι αύξησης 4,6% που είχε καταγράψει το δεύτερο τρίμηνο και μείωσης 2,1% το πρώτο. Οπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση, βασικοί παράγοντες που οδήγησαν στην αύξηση αυτή είναι η ενίσχυση που καταγράφει η ιδιωτική κατανάλωση, η αύξηση των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου από το εξωτερικό, η ενίσχυση της δαπάνης από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση (αφορά κυρίως στον αμυντικό προϋπολογισμό, ο οποίος αυξήθηκε κατά 16%) όσο και των τοπικών κυβερνήσεων σε πολιτειακό επίπεδο, καθώς και η ενίσχυση των εξαγωγών.
Τα εταιρικά κέρδη μετά φόρων και αποσβέσεων καταγράφουν νέα αύξηση κατά 48,6 δισ. δολάρια το τρίτο τρίμηνο του έτους, ενώ και το δεύτερο τρίμηνο είχαν σημειώσει αύξηση κατά 118,4 δισ. δολάρια. Οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί καταγράφουν κέρδη 20,3 δισ. δολάρια, προστιθέμενα στα 33,3 δισ. που είχαν το δεύτερο τρίμηνο και οι μη χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί 22,5 δισ. έναντι 134,3 δισ. δολάρια που είχαν καταγράψει το προηγούμενο τρίμηνο. Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ², τα εταιρικά κέρδη στη χώρα ξεπέρασαν το τρίτο τρίμηνο του 2014 κάθε ιστορικό προηγούμενο, φτάνοντας τα 1,872 τρισ. δολάρια.
Πρόκειται για το δωδέκατο συνεχόμενο τρίμηνο αύξησης κερδών - σε ετήσια σύγκριση - που σημειώνουν οι εταιρείες στις ΗΠΑ, αύξηση που το τρέχον τρίμηνο συγκριτικά με το αντίστοιχο του προηγούμενου έτους, φτάνει το 3,8%. Ειδικά για τις εταιρείες που περιλαμβάνονται στο χρηματιστηριακό δείκτη «S&P 500» - πρόκειται για τις 500 εταιρείες με τη μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση, οι μετοχές των οποίων διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και στον NASDAQ - ή αύξηση των κερδών τους έφτασε το 12%. Τα εταιρικά κέρδη, που έφτασαν το 1,872 τρισ. δολάρια, είναι αυξημένα επίσης και σε σχέση με το δεύτερο τρίμηνο του έτους κατά 1,7%, όταν είχαν φτάσει τα 1,842 τρισ. Πρόκειται για σταθερή αύξηση που σημειώνεται από τις αρχές του 2012 και η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Παράλληλα, τα στοιχεία τρίτου τριμήνου που δημοσίευσε το υπουργείο Εργασίας³ των ΗΠΑ εμφανίζουν αύξηση κατά 2,3% της παραγωγικότητας της εργασίας σε σχέση με αντίστοιχο τρίμηνο πέρσι, καθώς η παραγωγή ανά ώρα αυξήθηκε κατά 4,9%, ενώ οι ώρες εργασίας αυξήθηκαν επίσης κατά 2,5%, ενώ το κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 1%, συντελεστής που ειδικά στον κλάδο της μεταποίησης μειώθηκε κατά 1,3%.

Ανισότητα συγκρίσιμη με την περίοδο της «Μεγάλης Υφεσης»

Μία άκρως αποκαλυπτική έρευνα⁴ για τις εισοδηματικές ανισότητες που επικρατούν στις ΗΠΑ καθώς και για το διαρκές άνοιγμα της «ψαλίδας» μεταξύ των πλουσιότερων και φτωχότερων στρωμάτων,(παρ' όλο που αυτός ο δείκτης δεν δείχνει επακριβώς τις ταξικές ανισότητες ανάμεσα σε εργατική τάξη και φτωχά λαϊκά στρώματα, από τη μια, και αστική τάξη, από την άλλη), δημοσίευσε τον περασμένο Οκτώβρη το «Εθνικό Γραφείο Οικονομικών Ερευνών». Σύμφωνα με τους δύο ερευνητές που διεξήγαγαν την έρευνα - καθηγητές οικονομικών στα πανεπιστήμια, Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια και Λονδίνου αντίστοιχα - επισημαίνεται ότι ο βαθμός συγκέντρωσης πλούτου στις ΗΠΑ από το 0,1% του πληθυσμού (και αυτός ο δείκτης συγκαλύπτει τον πλούτο των αστών που είναι μεγαλύτερος, αλλά εμείς τον δίνουμε ενδεικτικά), μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα ανάλογα επίπεδα που είχαν διαμορφωθεί κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1920.
Οπως αναφέρουν, η συγκέντρωση πλούτου από αυτό το ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού είναι συνεχής από το 1978, καθώς εκείνη τη χρονιά το 0,1% του πληθυσμού κατείχε το 7% του συνολικού πλούτου στη χώρα, ενώ σήμερα το ίδιο ποσοστό πληθυσμού κατέχει το 22% του συνολικού πλούτου. Οι συντάκτες της έκθεσης κάνουν τους υπολογισμούς τους βάσει της διεθνούς πρακτικής που ορίζει τον «πλούτο» ως την τρέχουσα αγοραία αξία του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων (χρηματοπιστωτικών και μη) και εισοδημάτων που έχει ένα νοικοκυριό στη διάθεσή του.
Υπολογίζουν ότι ο μέσος ρυθμός συσσώρευσης πλούτου στις ΗΠΑ ανά οικογένεια ήταν 1,9% το χρόνο, όμως, όπως σημειώνουν χαρακτηριστικά, αυτός ο μέσος όρος κρύβει μια μεγάλη ανομοιογένεια στη διαδικασία συσσώρευσης καθώς το 0,1% αύξαινε τα περιουσιακά του στοιχεία με ετήσιο ρυθμό 5,3%, ενώ αντίθετα το 90% του πληθυσμού, δεν τα αύξαινε καθόλου. Το 2012 ο πλούτος που κατείχε η μειοψηφία αυτή του πληθυσμού ήταν συγκρίσιμος μόνο με τα αντίστοιχα ποσοστά του 1916 και του 1929 και τρεις φορές υψηλότερος από τη δεκαετία του 1970.
Στην έκθεση επισημαίνεται ότι το 1920 το 90% του φτωχότερου πληθυσμού συγκέντρωνε το 20% του συνολικού πλούτου της χώρας, ποσοστό που έφτασε στο 35% κατά τη δεκαετία του 1980, οπότε και αρχίζει μία κάθετη πτώση για να φτάσει ξανά στο 23% το 2012.
Υπό αυτούς τους όρους, 160.000 οικογένειες στις ΗΠΑ - σε αυτό το νούμερο αντιστοιχεί το 0,1% - διαθέτουν όσο πλούτο διαθέτουν 145 εκατ. οικογένειες. (Εδώ π.χ. συμπεριλαμβάνονται και οικογένειες, που δεν είναι φτωχές, ανήκουν στα μεσαία και πάνω στρώματα και στην αστική τάξη). Υπολογίζεται ότι κάθε μία από αυτές τις... «αγίες οικογένειες» διαθέτει περιουσιακά στοιχεία άνω των 20 εκατ. δολαρίων, ενώ το αντίστοιχο ποσό για το 90% του πληθυσμού είναι 80.000 δολάρια (αυτό είναι μέσος όρος και δεν απεικονίζει ακριβώς την πραγματικότητα), που αφορούν πάσης φύσης ετήσια εισοδήματα, αλλά και την τρέχουσα αξία άλλων περιουσιακών στοιχείων όπως σπίτια, αυτοκίνητα που μπορεί να έχουν στη διάθεσή τους. Προσπαθώντας να εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους τα εισοδήματα και η περιουσία του 90% του πληθυσμού μειώνονται διαρκώς, οι συντάκτες της έκθεσης σημειώνουν τον πολύ υψηλό βαθμό χρεών τους, τονίζοντας ότι μπορεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού να διαθέτει ιδιόκτητο σπίτι και να απολαμβάνει συντάξεις και άλλου είδους εισοδήματα, ωστόσο την ίδια στιγμή καταβάλλει πολύ υψηλές δόσεις σε στεγαστικά, πιστωτικές κάρτες και φοιτητικά δάνεια.

Εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες φτώχειας

Αξίζει, τέλος, να παραθέσουν τα πιο πρόσφατα στοιχεία⁵ του υπουργείου Υγείας που καταγράφουν την εξέλιξη της φτώχειας στις ΗΠΑ. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτά, 45,3 εκατ. άνθρωποι ζούσαν στα τέλη του 2013 σε συνθήκες φτώχειας, δηλαδή με ετήσιο εισόδημα 23.834 δολάρια για μια τετραμελή οικογένεια, σύμφωνα με το όριο που θέτουν οι αμερικανικές υπηρεσίες, για να ορίζεται κάποιος ως «φτωχός». Σημειώνεται ότι το μέσο εισόδημα νοικοκυριού το 2013 ήταν τα 51,939 δολάρια, το οποίο παραμένει σταθερό από το 2011, έχοντας όμως προηγουμένως σημειώσει διαρκή συρρίκνωση από το 2007 μέχρι και το 2011.
Επίσης, το 6,3% επί του συνολικού πληθυσμού, δηλαδή 19,9 εκατ. άνθρωποι σε απόλυτο αριθμό, ζούσε σε συνθήκες «ακραίας φτώχειας», δηλαδή με ετήσιο εισόδημα κάτω του μισού από αυτό που ορίζεται επίσημα ως το όριο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η φτώχεια στις ΗΠΑ έχει και φυλετικά χαρακτηριστικά, καθώς, ενώ το ποσοστό της στο σύνολο του πληθυσμού ήταν 14,5% το 2013, ανάμεσα στον αφροαμερικανικό πληθυσμό το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 27,1%, ενώ ανάμεσα στους λατινοαμερικανικής καταγωγής το ποσοστό είναι 23,5%.
Ειδικά για την παιδική φτώχεια, τα επίσημα στοιχεία εμφανίζουν ένα ποσοστό της τάξης του 19,9% ή 14,7 εκατ. σε απόλυτο αριθμό, μειωμένο ελαφρά από το 21,8% ή των 16,1 εκατ. που ήταν το 2012. Πρόκειται για την πρώτη μείωση που παρουσιάζει ο συγκεκριμένος δείκτης τα τελευταία 15 χρόνια και συγκεκριμένα από το 2000. Ειδικά για τα παιδιά αφρο-αμερικανικής καταγωγής το ποσοστό φτώχειας φτάνει τα 36,9%, ενώ για τα λατινοαμερικανικής καταγωγής 30,4%. Για τα παιδιά που προέρχονται από τη λευκή φυλή το ποσοστό είναι 10,7%. Τα στοιχεία αυτά αφορούν ποσοστά φτώχειας σύμφωνα με εισοδηματικά κριτήρια, δίχως να υπολογίζονται κοινωνικά επιδόματα ή άλλου είδους κοινωνικές παροχές, όπως κουπόνια σίτισης, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζουν την ουσία της βαθύτατης ταξικής - γιατί και οι φυλετικές διαφορές, ταξικές διαφορές είναι εν τέλει - ανισότητας που επικρατεί στις ΗΠΑ.
Παραπομπές:
1. http://www.bea.gov/newsreleases/national/gdp/gdpnewsrelease.htm
2. http://research.stlouisfed.org/fred2/series/CP/
3. http://www.bls.gov/news.release/pdf/prod2.pdf
4. http://gabriel-zucman.eu/files/SaezZucman2014.pdf
5. http://aspe.hhs.gov/hsp/14/PovertyAndIncomeEst/ib_poverty2014.pdf

Η «σκακιέρα» των σχέσεων ΗΠΑ - Ρωσίας

Η «σκακιέρα» των σχέσεων ΗΠΑ - Ρωσίας

Πούτιν και Ομπάμα, σε παλιότερες «ευτυχέστερες» στιγμές, τον Ιούνη του 2012 στη Σύνοδο του G20 στο Μεξικό

Στις 11 Δεκέμβρη, η αμερικανική Γερουσία ενέκρινε νομοσχέδιο το οποίο επιτρέπει στον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να επιβάλλει επιπλέον κυρώσεις στη Ρωσία και να προσφέρει παραπέρα στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία.
Την ίδια ώρα, στη Μόσχα πραγματοποιούνταν συνάντηση του υφυπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Ριάμπκοφ, με τον Τζορτζ Φρίντμαν, επικεφαλής του αμερικανικού κέντρου αναλύσεων «Στράτφορ» (Stratfor-Strategic Forecasting Inc.). Οπως σημείωσε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, κατά τη διάρκεια της συνάντησης εξετάστηκαν η κατάσταση και οι προοπτικές των ρωσο-αμερικανικών σχέσεων, καθώς και σειρά διεθνών και περιφερειακών ζητημάτων, μεταξύ αυτών και η κατάσταση στην Ουκρανία και γύρω απ' αυτήν. Είναι χαρακτηριστικό πως το ειδησεογραφικό πρακτορείο ειδήσεων, αναμεταδίδοντας την είδηση, πρόσθεσε πως το «Στράτφορ» αποκαλείται «σκιώδης CIA», εξαιτίας των επεξεργασιών και αναλύσεων που κάνει για τα ηγετικά κλιμάκια των ΗΠΑ.
Ακολούθησε την περασμένη Κυριακή, 14/12, η τρίωρη συνάντηση του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών, Σ. Λαβρόφ, με τον Αμερικανό ομόλογό του, Τ. Κέρι, στη Ρώμη. Η μόνη πληροφορία που διέρρευσε ήταν ότι ο Σ. Λαβρόφ τόνισε πως «οι πιέσεις στη Ρωσία δεν έχουν καμία προοπτική»
Οι ειδήσεις αυτές δείχνουν, ως ένα βαθμό, από τη μια, τις δυσοίωνες προοπτικές των ρωσο-αμερικανικών σχέσεων και, από την άλλη, την επιδίωξη των δύο πλευρών να βρουν την «ισορροπία» στο «τεντωμένο σχοινί» των σχέσεών τους, πριν αυτό «σπάσει».

Οι συνέπειες των δυτικών μέτρων

Οι οικονομικές κυρώσεις που έλαβαν οι ΗΠΑ μαζί με τους συμμάχους τους (τις χώρες της ΕΕ, την Ιαπωνία, Αυστραλία, τον Καναδά και τη Νορβηγία) κατά της Ρωσίας συνέπεσαν με τη σημαντική πτώση της τιμής του πετρελαίου, που αποτελεί και τη σημαντικότερη «πηγή» εσόδων για το ρωσικό προϋπολογισμό. Είναι χαρακτηριστικό πως ο ρωσικός προϋπολογισμός, για να μην είναι ελλειμματικός, θα πρέπει οι τιμές του πετρελαίου να είναι γύρω στα 90 δολάρια το βαρέλι. Σήμερα αυτό κυμαίνεται στα 60 δολάρια και ήδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση για την τροποποίησή του. Ολη αυτή η κατάσταση με τον εμπορικό και χρηματιστικό «πόλεμο» με τη Δύση, έχει οδηγήσει στην υποχώρηση του ρουβλίου, που από το Φλεβάρη 2014 έχει χάσει το 45% της αξίας του έναντι του ευρώ και του δολαρίου, ενώ παρατηρείται και διαφυγή κεφαλαίων από τη Ρωσία, ύψους 110 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Υπολογίζεται πως, ως αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής συγκυρίας, η ρωσική οικονομία μπορεί το 2015 να πέσει σε φάση ύφεσης έως -5%.
Εννοείται πως πλέον οι κυρώσεις αγγίζουν όχι μόνο διάφορα μεγαλεπήβολα σχέδια των ρωσικών μονοπωλίων συνεργασίας με ανάλογες δυτικές εταιρείες, π.χ., στον τομέα εξόρυξης στην Αρκτική, αλλά πλέον αρχίζουν να τις βιώνουν και απλοί Ρώσοι πολίτες, λόγω των ελλείψεων προϊόντων που εισάγονταν από τη Δύση ή της αύξησης των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων και συνολικά του πληθωρισμού.

Η ρωσική αντίδραση

Η Ρωσία απάντησε στις δυτικές κυρώσεις με αντίμετρα και δηλώνει την πρόθεσή της, σε περίπτωση που αυτές οι κυρώσεις ενταθούν, να λάβει ανάλογα αντίμετρα.
Σήμερα η Ρωσία έχει επιβάλει εμπάργκο στις εισαγωγές προϊόντων (κρέατος, γαλακτοκομικών, φρούτων και λαχανικών, αλιείας) από τις παραπάνω χώρες, που έχουν επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της.
Αντικειμενικά η όλη αυτή εξέλιξη έχει οδηγήσει τη Μόσχα στην παραπέρα ανάπτυξη των εμπορικών, γενικότερα των οικονομικών, αλλά και πολιτικών της σχέσεων με εκείνες τις χώρες που δεν ακολούθησαν τις αμερικανικές εκκλήσεις για επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία. Τέτοιες χώρες ήταν οι άλλες χώρες των BRICS (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία και Νότια Αφρική) αλλά και κοντά σ' αυτές ένας δεύτερος κύκλος χωρών, όπως η Τουρκία, που εμφανίζεται ωφελημένη από την πρόθεση της ρωσικής ηγεσίας να ματαιώσει την κατασκευή του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου «Νότιο ρεύμα», που ήταν να διέλθει μέσω της Βουλγαρίας, και τον προσανατολισμό να διοχετεύσει τώρα αυτό το φυσικό αέριο προς την Ευρώπη μέσω Τουρκίας.
Επιπλέον, υπάρχει κι η προσπάθεια στήριξης ντόπιων καπιταλιστικών συμφερόντων, με στόχο τη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, για την άμβλυνση των συνεπειών από τις δυτικές κυρώσεις.

Τι θα έπρεπε να φοβούνται οι ΗΠΑ

Οι κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας αποτελούν μέρος της προσπάθειας «συγκράτησης» της ανάπτυξης της Ρωσίας, δήλωσε ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλ. Πούτιν, στο πρόσφατο ετήσιο διάγγελμά του. Ο ίδιος πρόσθεσε πως οι εξελίξεις στην Ουκρανία, η προσχώρηση της Κριμαίας στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αποτελούν μονάχα την πρόφαση που χρησιμοποιεί η Δύση για την επιβολή των κυρώσεων κατά της χώρας του.
Το σκεπτικό αυτό συνδέεται με εκείνες τις αναλύσεις που θεωρούν πως η κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ - ΕΕ και Ρωσίας έχουν μπει σε ποιοτικά νέα φάση αντιπαράθεσης, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον.
Ωστόσο, η όξυνση των σχέσεων της Ρωσίας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία, έχει προκαλέσει αντιδράσεις και στο εσωτερικό των ΗΠΑ αλλά και άλλων ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, όπως της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Οι δυνάμεις αυτές, που τόσο στις ΗΠΑ όσο και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες, αντιδρούν στην παραπέρα όξυνση της κατάστασης, εκφράζοντας τμήματα του κεφαλαίου που πλήττονται από την πολιτική των κυρώσεων, θεωρούν πως πρέπει να ακολουθηθεί μια άλλη τακτική έναντι της Ρωσίας. Οι δυνάμεις αυτές θεωρούν πως η Ρωσία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως «μια κάπως μεγαλύτερη Σερβία», διότι έτσι θα πληγούν τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τονίζουν πως η Ρωσία έχει ένα αξιόλογο ανθρώπινο και τεχνολογικό δυναμικό και είναι θεωρητικά η μόνη χώρα που έχει ισχυρό πυρηνικό οπλοστάσιο, που θα μπορούσε να καταφέρει συντριπτικό πλήγμα στη Δύση. Επιπλέον, θεωρούν πως η Ρωσία θα μπορούσε να απαντήσει στη Δύση και μάλιστα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, όπου διακυβεύονται «συμφέροντα» της Δύσης. Τέτοιο παράδειγμα θα μπορούσε, π.χ., να ήταν η διαφοροποίηση της στάσης της Ρωσίας στα ζητήματα της πώλησης όπλων σε Ιράν, Συρία, ΛΔ Κορέας κ.α. Επιπλέον, εκτιμούν πως η πολιτική των κυρώσεων είναι «αντιπαραγωγική», αφού συνοδεύεται με «διαφυγόντα κέρδη» για τα δυτικά μονοπώλια και με τον κίνδυνο απώλειας μεριδίων στη ρωσική αγορά, προς όφελος ρωσικών αλλά και άλλων ξένων μονοπωλίων, κυρίως των χωρών των BRICS, που συνεχίζουν τη δράση τους στη Ρωσία.

Εναλλακτικές στη σημερινή διαχείριση

Οι δυνάμεις αυτές προτείνουν την αποκλιμάκωση της έντασης, κάτι που θεωρούν πως μπορεί να γίνει με την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, με την αποσύνδεση της περίπτωσης της Κριμαίας, για την οποία υπάρχει τεράστιο χάσμα απόψεων ανάμεσα στη Ρωσία και σε ΗΠΑ - ΕΕ.
Σε ό,τι αφορά την κατάσταση στην Ανατολική Ουκρανία, ουσιαστικά συμφωνούν με τη ρωσική πρόταση για παραχώρηση διευρυμένης αυτονομίας, με τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας.
Προτείνουν, επίσης, η διαδικασία ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στην ΕΕ να γίνει σταδιακά, μέσα από τριμερείς συνομιλίες (ΕΕ - Ουκρανία - Ρωσία), που θα επιδιώξουν να αμβλύνουν τις αντιθέσεις. Καθώς και την παραχώρηση της δέσμευσης προς τη Ρωσία πως η Ουκρανία δε θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι παραπάνω προτάσεις, που επί της ουσίας ζητούν από την ηγεσία των ΗΠΑ να περιοριστεί σ' αυτά που μπορεί να εξασφαλίσει σήμερα και να χαμηλώσει τον «πήχη» των στόχων της, παρουσιάζονται σε άρθρο των Ρ. Μπλέκουιλ (στενού συνεργάτη του Χ. Κίσινγκερ, πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στην Ινδία, συμβούλου του Τζ. Μπους) και του Ντ. Σάιμς (προέδρου του Κέντρου Εθνικών Συμφερόντων) στο περιοδικό«The National Interest».
Την ίδια ώρα, βέβαια, υπάρχουν και φωνές, όπως του γνωστού Αμερικανού γερουσιαστή Τζ. Μακ Κέιν, που ζητούν την παραπέρα σκλήρυνση της στάσης της αμερικανικής ηγεσίας έναντι της Ρωσίας.
Επιπλέον και οι δύο πλευρές, και αυτοί που ζητούν την «αποκλιμάκωση» της όξυνσης των σχέσεων με τη Ρωσία και αυτοί που ζητούν την σκλήρυνση της αμερικανικής στάσης, εκτιμούν ως προτεραιότητα την ενίσχυση του ΝΑΤΟ, τόσο στην Ευρώπη όσο και σε άλλες γωνιές του πλανήτη.

Δυσοίωνο κι απρόβλεπτο το μέλλον

Το μέλλον των ρωσο-αμερικανικών σχέσεων στα τέλη του 2014 διαγράφεται δυσοίωνο και απρόβλεπτο. Ο στόχος των ΗΠΑ σαφώς και δεν είναι απλώς η «τιμωρία» της Ρωσίας για την αντίδρασή της στην επέμβαση των ΗΠΑ - ΕΕ στις ουκρανικές εξελίξεις. Η πολιτική των κυρώσεων συνδέεται με την επιδίωξη να δημιουργήσουν το έδαφος για την επιτάχυνση της ευρω-αμερικανικής συνεργασίας, αποδυναμώνοντας, όσο περνά από το χέρι τους, το ρόλο των ρωσικών μονοπωλίων, όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά συνολικά στην ευρωπαϊκή ήπειρο και παραπέρα στον κόσμο.
Βέβαια, ένα παλιό τραγούδι, που τραγουδά ο Πάνος Γαβαλάς, συμβουλεύει «στάσου στο 14 κι ας το 31, γιατί στο λέω θα καείς, μα θα 'ναι αργά για σένα». Ωστόσο, ανάλογες παραινέσεις, μάλλον, δε φαίνεται να κερδίζουν έδαφος στις ΗΠΑ.

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ε. Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΡΟΖΕΤΑ»

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΡΟΖΕΤΑ»

Δεν προέρχεται από κομήτες το νερό των ωκεανών

Νέες εκπληκτικές φωτογραφίες του κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο έστειλε η «Ροζέτα» τις τελευταίες 20 μέρες

Πολύ διαφορετική σύνθεση ισοτόπων έχει το νερό στον κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο (67P/C-G), σε σχέση με το νερό των ωκεανών της Γης. Αυτό έδειξαν οι αναλύσεις ατμών από την επιφάνεια του κομήτη, που πραγματοποίησε το μητρικό σκάφος της αποστολής «Ροζέτα» του ESA (Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος). Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το νερό των ωκεανών της Γης δεν μπορεί να προέρχεται εξολοκλήρου ή κατά μεγάλο μέρος, τουλάχιστον από την κατηγορία των κομητών που ανήκει ο 67P/C-G. Αδυνατίζει έτσι η θεωρία σύμφωνα με την οποία το νερό στη Γη είναι εξωτερικής προέλευσης, από το βομβαρδισμό κομητών και αστεροειδών που υπέστη ο πλανήτης λίγο μετά το σχηματισμό του και την εμφάνιση στερεού φλοιού.
Το κλειδί για τον προσδιορισμό της προέλευσης του νερού είναι η αναλογία δευτερίου ως προς το πρώτιο, δηλαδή των δύο από τα τρία ισότοπα υδρογόνου που υπάρχουν στη φύση (το άλλο είναι το τρίτιο). Το πρώτιο είναι αυτό που εννοούμε συνήθως όταν μιλάμε για υδρογόνο, καθώς αποτελεί το 99,99% του φυσικού υδρογόνου, με το δευτέριο, που έχει εκτός από το πρωτόνιο και ένα νετρόνιο στον πυρήνα του, να αποτελεί σχεδόν το σύνολο του υπολειπόμενου 0,01%. Αυτή η αναλογία είναι σημαντικός δείκτης για τις πρώιμες φάσεις εξέλιξης του ηλιακού συστήματος, αφού, σύμφωνα με θεωρητικές προσομοιώσεις η αναλογία αυτή μεταβαλλόταν τα πρώτα εκατομμύρια χρόνια με βάση την απόσταση από τον Ηλιο. Ετσι μπορεί να γίνει προσδιορισμός της περιοχής του ηλιακού συστήματος όπου σχηματίστηκε ένα ουράνιο σώμα, ανεξάρτητα από το πού κινείται σήμερα, καθώς οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μπορεί να έχουν μεταβάλλει ριζικά την τροχιά του.

Ο «λόφος του περιηλίου» στον κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο, όπως φωτογραφήθηκε από τη διαστημοσυσκευή «Φιλέ»

Η θεωρία για την κομητική προέλευση των ωκεανών, προσπαθεί να εξηγήσει πώς γίνεται να υπάρχει τόσο νερό στη Γη, όταν θα έπρεπε όλο να είχε βράσει και διαφύγει στο Διάστημα, την περίοδο που η Γη ήταν ακόμη μια διάπυρη σφαίρα. Η θεωρία αυτή είχε ενισχυθεί όταν πριν λίγα χρόνια είχε διαπιστωθεί πως ο κομήτης Χάρτλεϊ-2 είχε αναλογία ισοτόπων σχεδόν ίδια με του θαλασσινού νερού. Αν και ο Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο θεωρείται ότι σχηματίστηκε στην ίδια περιοχή με τον Χάρτλεϊ-2, το νερό του έχει τρεις φορές περισσότερο δευτέριο σε σχέση με το νερό της Γης. Επειδή η μέτρηση της «Ροζέτα» είναι πιο άμεση από εκείνη για τον Χάρτλεϊ-2, συμπεραίνεται ότι ο τελευταίος μάλλον πρέπει να σχηματίστηκε κάπου μακριά από τον 67P/C-G. Παραμένει ανοιχτή η παραλλαγή της θεωρίας, σύμφωνα με την οποία πηγή του γήινου νερού είναι οι αστεροειδείς που ναι μεν έχουν μικρότερο υδάτινο φορτίο σε σχέση με τους κομήτες, ωστόσο υπάρχουν σε μεγάλους αριθμούς και θα μπορούσαν με τον ανηλεή βομβαρδισμό τους να είχαν μεταφέρει όλο το νερό που υπάρχει σήμερα στη Γη και ακόμη περισσότερο.
Η «Ροζέτα» συνεχίζει να παρακολουθεί τον κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο καθώς πορεύεται προς το περιήλιο, στέλνοντας νέες εκπληκτικές φωτογραφίες της επιφάνειάς του. Τον ερχόμενο Φλεβάρη πρόκειται να πλησιάσει σε απόσταση μόλις 6 χιλιομέτρων, φωτογραφίζοντας λεπτομέρειες με ακόμη υψηλότερη ανάλυση. Ο ESA έδωσε φωτογραφία της κορυφής ενός μικρού λόφου που τράβηξε η διαστημοσυσκευή προσεδάφισης «Φιλέ», καθώς και απεικόνιση της θέσης στην οποία κατέληξε σε ένα χαντάκι, μετά τις διαδοχικές αναπηδήσεις της. Η Φιλέ βρίσκεται σε «χειμερία νάρκη», καθώς η ηλιακή ακτινοβολία δεν επαρκεί για να γεμίσει τις μπαταρίες της, κατάσταση που ίσως αλλάξει την άνοιξη ή το καλοκαίρι, όταν ο κομήτης θα έχει πλησιάσει περισσότερο τον Ηλιο.

Η θέση στην οποία κατέληξη η διαστημοσυσκευή «Φιλέ», μετά τις απρόβλεπτες διαδοχικές αναπηδήσεις της στον κομήτη κατά τη διαδικασία της προσεδάφισης. Στη μικρή ένθετη εικόνα η θέση του «λόφου του περιηλίου»

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: esa.int, nasa.gov

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΑΒΑΝΗΣ - ΡΕΝΤΗΣ (1925 - 1996)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΑΒΑΝΗΣ - ΡΕΝΤΗΣ (1925 - 1996)

Ο δημιουργός αγωνίζεται στο πεζοδρόμιο

Ο Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής

Η εποχή μας δεν είναι επική και μεγαλειώδης, έχει πολλή σκληρότητα, πολλή πεζότητα, θέλει υπομονή και επιμονή, η φλόγα της ψυχής πρέπει να ζεσταίνει και να φωτίζει τη σκέψη και, από την άλλη, η «ψυχρή» ανάσα της σκέψης δεν πρέπει να σβήνει αυτή τη φλόγα.

Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Ο κομμουνιστής λογοτέχνης Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής το κατάφερε με τη στάση ζωής του και με το σύνολο του έργου του, προτρέποντας ταυτόχρονα: «Συνεχίστε...»
Του ήταν αρκετά μερικά μέτρα ενός ταπεινού δρομάκου για να δείξει το πολύπλευρο πλέγμα κοινωνικών σχέσεων, «πίσω» από τα πρόσωπα των έργων του, τα οποία παρακολούθησε στην «κίνησή» τους στη ζωή, αλλά κυρίως στις μεταβολές τους και στις αιτίες τους.
Ενιαία και αδιαίρετη με την πολιτική στράτευσή του στο ΚΚΕ, όχι ως άθροισμα, αλλά με την κάθε πλευρά να πηγάζει και να δένεται με την άλλη, η δημιουργία του διακρίνεται από την αταλάντευτη πίστη στη δυνατότητα της εργατικής τάξης και του λαού να γνωρίσει την αντικειμενική πραγματικότητα και να μετατρέψει αυτήν τη γνώση σε δύναμη, για να αλλάξει τον κόσμο.
Πέρα από τη συναισθηματική δόνηση, ωθεί τον αναγνώστη σε βαθιές σκέψεις και τον καλεί σε συνειδητή δράση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Είναι τρομακτικού βάθους, η «φωνή που βγάζει» στο θεατρικό του έργο «Η Σκοπιά», γραμμένο για την τελευταία μάχη στο Γράμμο, όταν ο ασυρματιστής αγωνιά «να μη χαθεί η σύνδεση...», δηλαδή η σύνδεση με το αύριο, καθώς ο αγώνας παίρνει νέα μορφή, αλλά ο στόχος παραμένει ο ίδιος.
Γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα, στο «Δρομάκο με την Πιπεριά» στην πλατεία Βικτωρίας, από όπου ξεκίνησε τους αγώνες του με την ΕΠΟΝ αρχικά και στη συνέχεια με το ΚΚΕ.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, γράφει τη σατιρική επιθεώρηση «Ο Αρχικένταυρος» που ανέβηκε, αργότερα, από ερασιτεχνικό θίασο, για την προπαγάνδιση του ΕΑΜ.

Το 1942 συνεργάζεται με τον Γρηγόρη Ξενόπουλο στη «Διάπλαση των Παίδων» και δημοσιεύει αντιστασιακούς στίχους στον ΕΑΜικό, και στον ΕΠΟΝίτικο Τύπο.
Εντάσσεται στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Νεανική φωνή», μαζί με την Αλκη Ζέη, τον Τάσο Λιγνάδη και άλλους, όπου δημοσιεύει ποιήματά του με το ψευδώνυμο «Στέφος Ροδάνθης», το πρώτο από μια σειρά καλλιτεχνικών ψευδωνύμων (Φώτης Αθηναίος, Δήμος Ροδάς, Φους - Φους κ.ά.), που θα χρησιμοποιήσει όλα τα επόμενα χρόνια είτε για να προστατευθεί στα χρόνια της παρανομίας είτε απλά για λόγους σεμνότητας και χιούμορ.
Ως υπεύθυνος Πολιτισμού στα Αετόπουλα και στην ΕΠΟΝ συμβάλλει αποφασιστικά στην πολιτιστική έκρηξη της Εθνικής Αντίστασης με το «Θέατρο του Δρόμου» στις γειτονιές και αργότερα με έργα στο Βουνό και το καλλιτεχνικό συγκρότημα του ΔΣΕ.
Για την προσφορά του θα προλάβει ήδη μέχρι το 1949 να ...τιμηθεί από το αστικό κράτος με δύο καταδίκες σε θάνατο!
Γράφοντας για τον πόλεμο, ο Ρεντής ξεγύμνωσε τις ταξικές αντιθέσεις και συγκρούσεις στις συνθήκες της Κατοχής, ανέδειξε τον αγώνα του ΕΑΜ, ψυχή και κύριος αιμοδότης του οποίου ήταν το ΚΚΕ, και υπογράμμισε τη σημασία της οργανωμένης πάλης.
Η θεματολογία του ήταν πρωτότυπη, όπως το έργο του «10 ατέλειωτες ώρες» που αφορά τη δράση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, από την επιχειρούμενη αρπαγή της εκ μέρους των ναζί και των συνεργατών τους.
Απέδειξε έτσι, πόσο ολοκληρωμένος ήταν και πρέπει να είναι ο αγώνας των κομμουνιστών, συμπεριλαμβάνοντας στην πάλη για το «καθημερινό ψωμί», και όλα όσα είναι αναγκαία για την ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου, όπως ο Πολιτισμός.
Στα έργα του σκιαγραφείται επίσης, το «πρόπλασμα» του αυριανού ανθρώπου, έτσι όπως γεννιέται, συμμετέχοντας με όλο του το είναι στον αγώνα του σήμερα.

Η πένα του πάντοτε ανέδειξε το μεγαλείο του Ανθρώπου: Σε μια εκπληκτική σκηνή στον «Δρομάκο με την Πιπεριά», η νίκη της ανθρώπινης προσωπικότητας επί του αφρισμένου φασιστικού κτήνους έχει το πρόσωπο ενός δασκάλου κρατούμενου των ναζί στο Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου στα παιδιά της γειτονιάς που τον επισκέφθηκαν είπε ότι εκτός από τα φρικτά σωματικά βασανιστήρια, οι ναζί εφάρμοζαν και ψυχολογικά βασανιστήρια, όπως το άσκοπο κουβάλημα τόνων πέτρας.

Οι κρατούμενοι, όμως, σώρευαν τις πέτρες σχηματίζοντας πυραμίδα, ένα γεωμετρικό σχήμα με μορφή, δηλαδή, για να «μη χάσουν το μυαλό τους».
Καμιά πλευρά της ανθρώπινης προσωπικότητας δεν απουσιάζει από το έργο του Ρεντή, στο οποίο ιδιαίτερα «γόνιμο», κοινωνικά, πρόσωπο αναδεικνύεται η Γυναίκα.
Πρόκειται για τα ντροπαλά κορίτσια που προπολεμικά περίμεναν στο σπίτι να τους φέρει ο πατέρας το «γαμπρό» και έφθασαν να καθοδηγούν με το αυτόματο στο χέρι, ολόκληρα τμήματα στο Γράμμο.
Αλλά και οι «βαριοί» σύντροφοι μαθαίνουν να εκδηλώνουν τα αισθήματά τους.
Βαθιά ανθρώπινες σελίδες για όλα εκείνα τα παιδιά που περπάτησαν το θάνατο δίχως να σκοντάψουν, χωρίς προηγουμένως να γνωρίσουν τη γλύκα του φιλιού και τον έρωτα που «σταματά το χρόνο».
Μετά τον αγώνα του ΔΣΕ, ακολούθησε η πολιτική προσφυγιά - κυρίως στη Ρουμανία - για δεκαεννιά έτη, από τα πλέον δημιουργικά της ζωής του.
Το 1962 τού απονέμεται το Πρώτο Βραβείο του Ελληνικού Κρατικού Θεατρικού Οργανισμού, και ανοίγει έτσι ο δρόμος για τον επαναπατρισμό του, που επικυρώθηκε με κυβερνητική απόφαση του 1966, αλλά υλοποιήθηκε το 1968.
Η επιστροφή του κατά τη διάρκεια της χούντας σήμανε - για ακόμα μια φορά - μια ζωή μέσα στο κυνηγητό και την παρανομία. Αρχικά συλλαμβάνεται και αργότερα αφήνεται ελεύθερος, αφού πρώτα του αφαιρούνται η ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα προς εργασία.
Αδυνατώντας να εκδώσει οποιοδήποτε έργο του, κερδίζει το ψωμί του γράφοντας με ψευδώνυμα επιτυχημένες σειρές για το ραδιόφωνο («Το σπίτι των ανέμων» κ.ά.) αλλά και βραβευμένες διαφημίσεις, την αμοιβή των οποίων εισέπρατταν γνωστοί και φίλοι για λογαριασμό του.
Μετά την πτώση της χούντας, συνεχίζει την πετυχημένη δουλειά σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές σειρές, ενώ το 1974 εκδίδει το πρώτο βιβλίο του στην Ελλάδα, την ποιητική συλλογή «Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη», που γράφτηκε μέσα στην καρδιά των γεγονότων του Πολυτεχνείου και αρχικά μοιράστηκε σε χειρόγραφα από χέρι σε χέρι.

Το 1976 μετακομίζει στην Καλλιθέα όπου θα μείνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Θα στηρίξει τη δημιουργία του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου και θα αφιερωθεί στη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας.

Παρά τις απίστευτες δυσκολίες, την παρανομία και τα οικονομικά προβλήματα, η λογοτεχνική παραγωγή του Ρεντή είναι εξαιρετική τόσο σε όγκο όσο και σε ποιότητα, αφού αποτελείται συνολικά από 32 εκδομένα έργα, 15 ανέκδοτα, 21 ποιητικές συλλογές, 24 θεατρικά, 50 μονόπρακτα, σενάρια για πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, 10 ραδιοφωνικές εκπομπές με 1.000 συνολικά επεισόδια και 22 τηλεοπτικές εκπομπές.
Αναπόσπαστο κομμάτι του έργου του η δημοσιογραφία μέσω της μακροχρόνιας συνεργασίας του με το «Ριζοσπάστη» και τον «902» και η απλόχερη βοήθειά του σε πολλούς νέους δημοσιογράφους.
Η πένα του αναμετρήθηκε με όλους όσοι ήθελαν να βάλει το ΚΚΕ «λίγο νερό στο κρασί του», να χάσει δηλαδή την επαναστατική του ψυχή.
Τιμήθηκε πολλές φορές για το έργο και την ανεκτίμητη προσφορά του. Ανάμεσα στα βραβεία αυτό της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης στη Ρουμανία και το Πρώτο βραβείο του Ελληνικού Κρατικού Θεατρικού Οργανισμού για το έργο του «Νεκρή Γραμμή» το 1962 και εκ νέου από το Φεστιβάλ Ιθάκης το 1980 και από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1993. Επίσης, έλαβε το πρώτο βραβείο «Κώστα Ελευθερουδάκη» για το παιδικό βιβλίο «Το πιο παράξενο ταξίδι».
Ηταν ο άνθρωπος που έγραψε το «Σαν ατσάλινο τείχος», το «Παιδιά σηκωθείτε», το «Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι» για τον ΔΣΕ και το τραγούδι για τον Νίκο Μπελογιάννη.
Στη διαθήκη του, με την οποία άφησε όλο του το έργο στο Κόμμα, έγραψε πως «ο δημιουργός, όπως με δίδαξε το ΚΚΕ δεν μπορεί να μένει κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, παρατηρητής και "κριτής", αλλά ν' αγωνίζεται στα πεζοδρόμια, τον ίδιο αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού».
Ο κομμουνιστής λογοτέχνης, Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής με τα χέρια του ποτισμένα από τον ιδρώτα του ανθρώπινου μόχθου, μια στάλα τρίμμα πιπεριάς και την αψιά μυρωδιά της μπαρούτης, αγωνίστηκε στον ίδιο αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού.

Ν. Α.

«NON OMNIS MORIAR" Ενα ντοκιμαντέρ για την 9μηνη απεργία στη «Χαλυβουργία Ελλάδος»

«NON OMNIS MORIAR"

Ενα ντοκιμαντέρ για την 9μηνη απεργία στη «Χαλυβουργία Ελλάδος»

Λατινική η έκφραση που συνιστά τον τίτλο τής, χαμηλού προϋπολογισμού, ανεξάρτητης παραγωγής της κολεκτίβας «Λοκομοτίβα». «Non omnis moriar» τιτλοφορείται το ντοκιμαντέρ με την ταξική ματιά στην 9μηνη απεργία των εργαζομένων στην «Χαλυβουργία Ελλάδος», απεργία που ξεκίνησε το Νοέμβρη του 2011. Η ταινία ολοκληρώθηκε μετά από δύο χρόνια προσπάθειας, με τη σκηνοθεσία να υπογράφεται από την Θεοδοσία Γραμματικού. Η αξιόλογη πρωτότοκη δουλειά μεγάλου μήκους της Γραμματικού θα αρχίσει να προβάλλεται στους δυο θρυλικούς, νεοανακαινισμένους αθηναϊκούς κινηματογράφους «Αλκυονίς - new star art cinema» και «Στούντιο - new star art cinema», από την Πέμπτη 8 Γενάρη 2015. Για τους νεότερους αναφέρουμε ότι, στην Ιουλιανού 42 - 46, δίπλα στην πλατεία Βικτωρίας βρίσκεται ο πρώτος κινηματογράφος, ενώ, λίγο πιο πάνω, στην πλατεία Αμερικής ο δεύτερος, στην οδό Σπάρτης και Σταυροπούλου 33.

«Δεν θα πεθάνω ολάκερος» δηλώνει, μεταφρασμένος στα ελληνικά, ο τίτλος της ταινίας, δανεισμένος από τις Ωδές του Οράτιου (Βιβλίο ΙΙΙ). «Δεν θα πεθάνω ολάκερος», με την έννοια του «κάτι θα μείνει από μένα»... κάτι σαν μαγιά, μια αδιαπραγμάτευτη παρακαταθήκη για τους αυριανούς εργατικούς αγώνες. Σ' αυτό το τελευταίο, συνοψίζεται το μήνυμα του στρατευμένου στην ταξική αλήθεια ντοκιμαντέρ της Θεοδοσίας Γραμματικού, που ακολούθησε με την κάμερα στο χέρι την εξέλιξη της απεργίας των εργατών με τα σκαμμένα πρόσωπα. Εννέα μήνες η απεργία, εννέα μήνες βήμα προς βήμα η καταγραφή γεγονότων σε στιλ ρεπορτάζ: Στην πύλη του εργοστασίου που μετουσιώθηκε σε φάρο της, καταγραφή των πολυποίκιλων και πυκνών εκδηλώσεων αλληλεγγύης σε Ελλάδα και εξωτερικό, της μάχης των γυναικών των απεργών και των παιδιών τους, των μεγάλων κινητοποιήσεων στο κέντρο της Αθήνας και έξω από τη βίλα του ιδιοκτήτη της επιχείρησης, καταγραφή των ανυποχώρητων διεκδικήσεων του σωματείου σε υπουργεία με καλοπληρωμένους και κακοπληρωμένους υπαλλήλους του κράτους των αφεντικών για τη βρώμικη δουλειά, καταγραφή της βίαιης καταστολής της. Η κινηματογράφηση επιτόπου, σε αυθεντική ατμόσφαιρα και ντεκόρ, σε πραγματικό χρόνο, με πραγματικό ήχο - συχνά μη επεξεργασμένο - και με πρωταγωνιστές πραγματικούς ανθρώπους που είναι οι εαυτοί τους. «Δραματοποιημένη αφήγηση» είναι απούσα από τις σκηνές, προκύπτει όμως από τα πραγματικά προ-φιλμικά γεγονότα. Και το σπουδαίο κείμενο / σχόλιο του ντοκιμαντέρ σε voice over, ρίχνει φως αναλύοντας και σκάβοντας σε βάθος, θεατές και αθέατες πτυχές αυτού του αγώνα, που τον κατέστησαν τόσο ξεχωριστό... Ας μην ξεχνάμε ότι ο όρος «ντοκιμαντέρ» έχει τις ρίζες του στη λατινική λέξη «docere», που σημαίνει διδάσκω, διαφωτίζω.

Η ταινία ξεκινά με αρχειακό υλικό από τις απεργίες του κλάδου το 1957 και το '62 για να φτάσει στον Νοέμβρη του 2011 στο Εργοστάσιο της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» όπου οι στριγκές των μηχανών ωχριούν μπροστά στην ένταση των συζητήσεων των εργαζομένων. Κυρίαρχη λέξη: Απολύσεις... Οι μηχανές παγώνουν και σιωπούν. Οι χαλυβουργοί συγκεντρώνονται για γενική συνέλευση. Δυο οι προτάσεις: Πενθήμερο / πεντάωρο - που σημαίνει δραστική μείωση αποδοχών. Εναλλακτική; Απολύσεις... Τίποτα απ' τα δυο. Απεργία!
Αντιμέτωπος με ένα θέμα ειδικού πολιτικού βάρους σαν κι αυτό της απεργίας, ο «δημιουργός» ενός - ανεξάρτητης και όχι παραγγελμένης παραγωγής - ντοκιμαντέρ, καλείται να επιλέξει τον τρόπο κινηματογράφησης του υλικού του, μια που δεν πρόκειται για απλή καταγραφή αλλά κύρια για επιλογή που θα στηρίξει ανεξίτηλα την πολιτική θέση της ταινίας. Ετσι ένα τέτοιο θέμα δε θα μπορούσε να αποδοθεί, υιοθετώντας είτε τον αποκαλούμενο «παρατηρητικό τρόπο» κινηματογράφησης είτε τον «αόρατο». Η όλη διαδικασία κινηματογράφησης και επεξεργασίας ενός τέτοιου ντοκιμαντέρ σχετίζεται ολοσχερώς με τις προθέσεις του σκηνοθέτη, το ήθος, την πολιτική και αισθητική του προσέγγιση, καθώς και τις προσδοκίες του κοινού του, αφού ο ίδιος έχει ξεκάθαρο το σε ποιους αποδέκτες απευθύνεται. Ως εκ τούτου, πρόκειται για κάτι το πολύ υποκειμενικό.

Το ύφος της ταινίας τραχύ, πορτρέτα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της δουλειάς, λήψεις γρήγορες να προλάβουν να καδράρουν τα σημαντικά, με ελάχιστες ή καθόλου επεμβάσεις. Μοντάζ με τάση ρητορική και σχολιασμός σπουδαίος, με φωνή voice-over, που σε σημεία διακόπτεται από τους ήχους των τραγουδιών,των συνθημάτων, των μαρτυριών για μια απεργία - ορόσημο των ταξικών αγώνων. Μια απεργία που κανείς δεν περίμενε να κρατήσει τόσο. Κανείς δε φανταζόταν τόση αλληλεγγύη από τον κόσμο. Κάνεις δεν περίμενε ότι θα έβγαινε πιο δυνατός από αυτήν τη μάχη.
Σχεδόν όλοι αισθάνθηκαν απολυμένοι. Σχεδόν όλοι συνειδητοποίησαν στην πορεία ότι δεν πάλευαν μόνο για τον εαυτό τους, για τα αιτήματά τους στο εργοστάσιο, αλλά για όλη την εργατική τάξη. Η συγκινητική αλληλεγγύη της τάξης τους ήταν αυτή που τους πυροδοτούσε και τους στήριζε έως το τέλος...

ΝΙΚΗ ΒΟΛΟΥ Ενας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των συνεπειών της εμπορευματοποίησης

ΝΙΚΗ ΒΟΛΟΥ

Ενας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των συνεπειών της εμπορευματοποίησης

Σε περιπέτειες που καθιστούν ρευστή ακόμα και την ύπαρξή της μπήκε η Νίκη Βόλου

Eurokinissi

Μπορεί η εμβόλιμη 15η αγωνιστική της Super League που διεξήχθη την περασμένη Τετάρτη να δημιούργησε νέο σκηνικό στη κορυφή της βαθμολογίας και στη μάχη του τίτλου, ανεβάζοντας το ενδιαφέρον, ωστόσο η σημερινή 16η αγωνιστική (το κυρίως μέρος της αφού η αυλαία άνοιξε χτες), πέρα από τα αγωνιστικά, ίσως να είναι καθοριστική και για ένα γεγονός πρωτόγνωρο στην κατηγορία αλλά όχι πρωτάκουστο για τα δρώμενα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Αυτό έχει να κάνει με τη Νίκη Βόλου, η οποία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα ...τραγουδήσει το κύκνειο άσμα της όσον αφορά την παρουσία της στη μεγάλη κατηγορία. Αιτία είναι τα οικονομικά προβλήματα που οδηγούν τον ιστορικό σύλλογο του Βόλου αν όχι στη διάλυση τουλάχιστον στην αφάνεια αφού κινδυνεύει άμεσα με υποβιβασμό στη β' τοπική κατηγορία της Μαγνησίας. Κατάσταση βέβαια που επιδεινώθηκε με τη φυγή του επιχειρηματία - ιδιοκτήτη της ομάδας, Ανδρέα Πάτση, πριν από 10 μέρες, η οποία στην ουσία σηματοδότησε την επόμενη και ιδιαίτερα θολή για το μέλλον μέρα για τους «κυανόλευκους». Με σχετική απόφασή της την Παρασκευή η Super League ανέβαλε το προγραμματισμένο για σήμερα παιχνίδι της Νίκης με τον Παναιτωλικό εφαρμόζοντας την τελεσίδικη απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου της ΕΠΟ για τις οφειλές των νεοφώτιστων σε δύο παίκτες τους. Ετσι, οι Αγρινιώτες πήραν το πιο εύκολο «τρίποντό» τους φέτος ενώ η Νίκη θα πρέπει να φροντίσει άμεσα για κάλυψη των οφειλών της. Οσο δεν το κάνει, δε θα ορίζονται οι επόμενοι αγώνες της και αν προκύψουν άλλες δύο «ματαιώσεις», τότε αυτομάτως αποβάλλεται από το πρωτάθλημα. Ωστόσο, οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν τα πράγματα να μη φθάνουν έως εκεί αφού το ενδεχόμενο αποχώρησης της Νίκης Βόλου, καθώς είναι αδύνατον να βρεθούν οικονομικοί πόροι για να τελειώσει την αγωνιστική περίοδο, είναι πλέον πιο ορατό από ποτέ. Αυτό θα σημάνει και την αποδέσμευση των παικτών της ομάδας.
Οπως και να 'χει πάντως και το συγκεκριμένο περιστατικό δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση ως μεμονωμένο ή τυχαίο αλλά, αντίθετα, εντάσσεται και αυτό στην αλυσίδα παρόμοιων περιπτώσεων που έχουν συμβεί σε όλο το φάσμα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, τουλάχιστον στα ομαδικά αθλήματα. Ο,τι συμβαίνει δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα της εμπλοκής των επιχειρηματικών συμφερόντων στον αθλητισμό (και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο), όπου οι αγοραίες λογικές και το κυνήγι του κέρδους είναι αυτά που κυριαρχούν. Και όταν τα σχέδια αλλάξουν (απώλεια κερδών, αλλαγή πλάνων ή επενδύσεων), τότε έρχεται η ώρα ο ίδιος ο σύλλογος να πληρώσει το λογαριασμό αυτής της εφήμερης σχέσης, που εκ των προτέρων είναι γνωστό το ποιος θα είναι ο τελικός χαμένος. Αυτό μάλιστα αποδεικνύεται περίτρανα είτε από πρόσφατα παραδείγματα είτε από παλιότερα, που όλα έχουν την ίδια κατάληξη.
Πριν από λίγες μέρες στη Football League δεν ορίστηκαν αγώνες για τον Πανηλειακό, που βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση με την βολιώτικη ομάδα, με τους Πυργιώτες πλέον να σκέφτονται την αποχώρηση από το πρωτάθλημα της Β' κατηγορίας.
Πρόσφατες είναι και οι περιπτώσεις της ανδρικής ομάδας βόλεϊ και της αντίστοιχης ανδρικής στο χάντμπολ της ΑΕΚ που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση και ιδιαίτερα η πρώτη που βαδίζει στην κόψη του ξυραφιού με αρκετούς παίκτες να είναι ένα βήμα πριν την έξοδο. Σε παλιότερη αντίστοιχη περίπτωση με αυτή της Νίκης Βόλου, η φυγή ενός άλλου επιχειρηματία οδήγησε στην εξαφάνιση της ομάδας μπάσκετ του Πανελληνίου, που είχε μπει μάλιστα από πριν σε περιπέτειες (π.χ. αλλαγή πόλης) με τα τελευταία σχέδια του ιδιοκτήτη πριν αποχωρήσει.
Σε μια άλλη περίπτωση αρκετά είναι τα παραδείγματα όπου ομάδες στηρίζονται για την επιβίωσή τους στα τηλεοπτικά συμβόλαια που όταν οι συνθήκες, οι όροι και οι συμφωνίες αλλάξουν (π.χ. μείωση των χρημάτων, αλλαγές στο συμβόλαιο με το τηλεοπτικό κανάλι, υποβιβασμός στην κατηγορία) τότε τα πάντα είναι στον «αέρα».