7 Οκτ 2012

Η στάση πληρωμών και παροχών στους δήμους


Η στάση πληρωμών και παροχών στους δήμους
Η κατάσταση στους δήμους όλης της χώρας είναι εκρηκτική. Αυτό που έγινε στο Μενίδι πριν από μερικές μέρες, όπου ο δήμος έβαλε λουκέτο και σταμάτησε να πληρώνει τους εργαζόμενους, αναμένεται να συμβεί σε δεκάδες ακόμα δήμους της χώρας. Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δημοσιοποιηθεί σε δεκάδες δήμους υπάρχει αντίστοιχο πρόβλημα με τους εργαζόμενους να μην έχουν πληρωθεί. Επιπλέον, μέσα στον Οκτώβρη αναμένεται να σκάσουν και άλλες τέτοιες «βόμβες» με τους δήμους να μην μπορούν ούτε στο ελάχιστο να ανταποκριθούν στις πληρωμές τους.
Η λεγόμενη «στάση πληρωμών» δεν αφορά μόνο το ζήτημα της καταβολής των μισθών των εργαζομένων. Είναι ταυτόχρονα και στάση παροχών. Ηδη, αυτό, εδώ και πολλούς μήνες έχει ξεκινήσει σε μια σειρά υπηρεσίες όπως: παιδικοί σταθμοί που κόβουν απ' το φαΐ των παιδιών. Μετακίνηση των μαθητών στα σχολεία τους. Συντήρηση και λειτουργικά έξοδα δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων. Περικοπές στο πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι και άλλες υπηρεσίες Πρόνοιας. Περιορισμός του προσωπικού. Ενώ υπάρχουν και άλλα ζητήματα που άπτονται της Δημόσιας Υγείας. Για παράδειγμα, η πλειοψηφία των δήμων έχει μειώσει τη συχνότητα πλυσίματος των κάδων απορριμμάτων λόγω έλλειψης χρημάτων. Κάτι που μπορεί να προκαλέσει μολυσματικές ασθένειες, με σημαντικό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Στην πραγματικότητα, μία πλευρά αυτού που συμβαίνει στους δήμους μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Και δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι εξαιτίας της στάσης πληρωμών - και κρατιέται ή έχει κρατηθεί από το κράτος ο φόρος από το μισθό το δικό τους και των άλλων εργαζομένων που θα έπρεπε να αποδοθεί στο δήμο - και κόβονται οι παροχές που θα έπρεπε να παρέχονται από τους δήμους, εξαιτίας της αδυναμίας κάλυψης του κόστους.
Τα παραπάνω έχουν επιπτώσεις στους εργαζόμενους στους δήμους, στους εργαζόμενους γενικά που κατοικούν στο δήμο, στους γονείς, στους συνταξιούχους, στους δασκάλους, στους νηπιαγωγούς, στα παιδιά, στα βρέφη, στα νήπια. Κατά συνέπεια, είναι ένα πρόβλημα που για να αντιμετωπιστεί και να υπάρξουν άμεσες λύσεις ανακούφισης απαιτεί συντονισμένο και κοινό αγώνα εργαζομένων του δήμου (συμβασιούχων και μόνιμων) δασκάλων, γονιών, συνταξιούχων.
Μερικά παραδείγματα
Ενα παράδειγμα:
Το πρόβλημα με τους απλήρωτους εργαζόμενους σε παιδικούς παιδικούς ενός δήμου δεν αφορά μόνο τους ίδιους τους απλήρωτους εργαζόμενους. Αφορά τα ίδια τα νήπια, γιατί η δουλειά του εργαζόμενου που δεν έχει να φάει, που ζει με την αγωνία της απόλυσης, με το άγχος αν έχει να ταΐσει τα δικά του τα παιδιά, επηρεάζει άμεσα την καθημερινή δουλειά αυτού του εργαζόμενου με τα παιδιά στους σταθμούς. Μια κινητοποίηση λοιπόν των εργαζομένων στους σταθμούς, αφορά άμεσα και τους γονείς των παιδιών που πηγαίνουν στους σταθμούς. Αφορά τον συνταξιούχο παππού ή γιαγιά των παιδιών, που συμμετέχουν όλο και περισσότερο στο μεγάλωμά τους, βοηθώντας την οικογένεια να βγει στο μεροκάματο. Αφορά άλλους εργαζόμενους σε άλλες υπηρεσίες του δήμου που και αυτοί μπορεί να είναι απλήρωτοι, που μπορεί τα δικά τους παιδιά να πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό. Να γιατί πρέπει να υπάρχει κοινός και συντονισμένος αγώνας. Δεν μπορεί να λένε οι γονείς ότι δεν τούς ενδιαφέρει το θέμα των εργαζομένων και το μόνο που τούς νοιάζει είναι να λειτουργεί ο παιδικός σταθμός. Οπως, δεν μπορούν και οι βρεφονηπιοκόμοι και το παιδαγωγικό προσωπικό, απλά να μοιράζουν λίστες με τα απαραίτητα υλικά που χρειάζεται ο παιδικός σταθμός ή το νηπιαγωγείο για να τα αγοράσουν οι ίδιοι οι γονείς, επειδή ο δήμος δεν δίνει λεφτά και να μην παίρνουν υπόψη τους την οικονομική κατάσταση των εργαζόμενων γονιών και το γεγονός ότι τα ίδια προβλήματα αφορούν και τους ίδιους.
Αλλο παράδειγμα:
Λόγω της οικονομικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουν οι δήμοι, των περικοπών και της έλλειψης προσωπικού στους δήμους, εξαιτίας της απαγόρευσης των προσλήψεων που αποφάσισε η κυβέρνηση και προβλέπουν τα μνημόνια, οι υπηρεσίες καθαριότητας υπολειτουργούν. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά, οι δρόμοι πήζουν στο σκουπίδι, οι κάδοι δεν καθαρίζονται με τη συχνότητα που πρέπει. Οι εργαζόμενοι παλεύουν για να γίνουν προσλήψεις προσωπικού, να μπορούν να παίρνουν τα απαραίτητα ρεπό και να ξεκουράζονται όσο πρέπει. Αυτός ο αγώνας αφορά μόνο τους ίδιους; Αφορά το σύνολο των κατοίκων του δήμου. Αφορά την υγεία τη δική τους και των παιδιών τους. Αφορά τους μικρούς καταστηματάρχες του δήμου. Δεν μπορεί να λέει ο μικρέμπορος που έχει ένα μαγαζάκι να ζητά να μαζέψουν τα σκουπίδια έστω και απλήρωτοι, έστω και με 10 ή 12 ώρες δουλειάς. Το ότι δεν χρηματοδοτεί το κράτος τους δήμους και άρα δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι ή δε γίνονται προσλήψεις και δεν μπορούν να λειτουργήσει η καθαριότητα, έχει άμεση σχέση με την επίθεση που δέχονται και οι ίδιοι οι φτωχοί επαγγελματίες που φορολογούνται άγρια, που πληρώνουν υπέρογκα δημοτικά τέλη, που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο. Είναι η ίδια η αντιλαϊκή πολιτική που χτυπά αλύπητα και τους δύο για να βγουν ωφελημένοι οι επιχειρηματίες του τομέα καθαριότητας, οι μεγαλέμποροι και οι πολυεθνικές του κλάδου, το κεφάλαιο συνολικά.
Πολλοί δήμοι έχει μειώσει τη συχνότητα πλυσίματος των κάδων απορριμμάτων λόγω έλλειψης χρημάτων. Αυτό μπορεί να προκαλέσει μολυσματικές ασθένειες. Το συγκεκριμένο δεν αφορά τους γιατρούς, το υγειονομικό προσωπικό ενός νοσοκομείου που βρίσκεται στα όρια του δήμου; Δεν αφορά τους ίδιους τους ασθενείς και τις οικογένειές τους; Δεν αφορά τους εργαζόμενους του δήμου αλλά και το σύνολο των κατοίκων; Εχει νόημα να ψάχνει κάποιος από τους παραπάνω να βρει αν φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν πλένουν τους κάδους;
Πού οδηγεί αυτή η κατάσταση;
Συγκυβέρνηση και δημοτικές αρχές ήδη σχεδιάζουν την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών. Καθαριότητα, δομές Πρόνοιας, παιδικοί σταθμοί, αθλητικοί χώροι κ.ά. Οσοι δήμαρχοι και διευθυντές υπηρεσιών των δήμων έρχονται σε επαφή με τους Επιτρόπους του Ελεγκτικού Συνεδρίου που ελέγχουν τις δαπάνες τους με τις Γραμματείες Αποκεντρωμένης Διοίκησης, συζητούν το ενδεχόμενο της άμεσης ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών που τούς δίνει τη δυνατότητα η νομοθεσία («Καλλικράτης» κ.ά.) Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Ηδη, δήμαρχοι και διάφοροι άλλοι φορείς επιχειρούν να στήσουν τις λεγόμενες κοινωνικές επιχειρήσεις, για να υποκαταστήσουν υπηρεσίες που πρέπει να παρέχει το κράτος. Ζητάνε από εργαζόμενους που ήταν στο πρόγραμμα και απολύθηκαν (συμβασιούχοι) ή από άνεργους να κάνουν τέτοιες επιχειρήσεις για να έχουν έσοδα. Ταυτόχρονα, συνδικαλιστικές ηγεσίες των σωματείων στους δήμους παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους ότι εάν καταργηθούν υπηρεσίες και ιδιωτικοποιηθούν θα προσληφθούν στις εταιρείες που θα αναλάβουν έργο. Παίζουν με τον πόνο τους, δηλαδή. Δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δραστηριοποιούνται στην κατεύθυνση της σύστασης κοινωνικών επιχειρήσεων. ΣτοΜοσχάτο, επιχειρούν να στήσουν κοινωνική επιχείρηση για να λειτουργεί το δημοτικό Ωδείο. Στο Μαρούσι, κάνουν το ίδιο για να λειτουργήσουν παιδικό σταθμό. Αντίστοιχη δράση αναπτύσσουν στη Δυτική Αθήνα για να λειτουργούν φροντιστήρια. Σε άλλους δήμους καλούν τον κόσμο να δημιουργήσουν ομάδες κατοίκων και να πληρώνουν τους γυμναστές του δήμου που θα γυμνάζουν τα παιδιά τους επειδή ο δήμος δεν μπορεί να τούς προσλάβει, δηλαδή ρίχνουν ολοκληρωτικά στις πλάτες των εργαζόμενων γονιών, μια υπηρεσία, αυτή του αθλητισμού, για να μην έχει κόστος ο δήμος. Υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα. Περιπτώσεις που ρίχνουν νερό στο μύλο της αντιλαϊκής πολιτικής που στερεί μια σειρά νευραλγικές κοινωνικές υπηρεσίες από το λαό.
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Συνδικάτα, εργαζόμενοι, γονείς, κάτοικοι, πρέπει οργανωμένα να αντιδράσουν. Και να διεκδικήσουν άμεσα μέτρα χρηματοδότησης των υπηρεσιών των δήμων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΡΙΤΗ 9-10 7μμ στο ΣΑΡΟΚΟ


ΕΡΓΑΤΗ ΠΕΙΝΑΣ ΜΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ



Ο πρωθυπουργός ομολογεί ότι ο ορυμαγδός των βάρβαρων μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση αποσκοπεί στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, δηλαδή στην ένταση της εκμετάλλευσης και στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανάκαμψη και θωράκιση της κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρηματιών. Παραδέχεται δηλαδή αυτό που από την πρώτη στιγμή υπογράμμιζε το ΚΚΕ, ότι τα άγρια μέτρα σφαγιασμού των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων δεν εφαρμόζονται για τα χρέη και τα ελλείμματα, αλλά στοχεύουν στη σωτηρία του κεφαλαίου και στην έξοδο από την κρίση σε όφελός του.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Το ΕΑΜ και το σήμερα



Το ΕΑΜ και το σήμερα
Στην επίθεση εναντίον της στρατηγικής του ΚΚΕ, με στόχο να μετατραπεί το Κόμμα μας σε ένα εργαλείο του διαχειριστικού συρμού τύπου ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, οι οπορτουνιστές επιστρατεύουν εδώ και μερικά χρόνια και το ΕΑΜ. Σύμπας ο πολύμορφος και ίδιας ουσίας οπορτουνιστικός χώρος το έχει κάνει σημαία στήριξης της λεγόμενης αντιμνημονιακής πολιτικής του. Υποστηρίζουν ότι σήμερα που η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες κατοχής, όπως λένε, επιβάλλεται με πρωτοβουλία της Αριστεράς να δημιουργηθεί ένα μέτωπο για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, ανάλογο με το ΕΑΜ.
Σε αυτή τη βάση προβάλλουν την τότε στρατηγική του ΚΚΕ, για να υπονομεύσουν τη σημερινή, που την ονοματίζουν σεχταριστική και τροτσκιστική, κατηγορώντας το Κόμμα μας ότι, με την κριτική που ασκούμε βγάζοντας συμπεράσματα από εκείνα τα χρόνια, επί της ουσίας τοποθετούμαστε κατά της ίδρυσης του ΕΑΜ! Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει...
Δε φτάνει ότι καπηλεύονται το ΕΑΜ. Την ίδια στιγμή αποσιωπούν βασικά χαρακτηριστικά του ΕΑΜικού κινήματος και επιχειρούν επιπόλαιες αναλύσεις που τελικά οδηγούν στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τις παρακαταθήκες των μεγάλων λαϊκών ξεσηκωμών τις έχουν πετάξει.
«Ξεχνούν» ότι το ΕΑΜ δεν ήταν αποκλειστικά και κυρίως μια συμμαχία κομμάτων, αλλά ότι είχε κορμό του την εργατική τάξη (πρώτα ιδρύθηκε το Εργατικό ΕΑΜ). «Ξεχνούν» ότι στις γραμμές του εκφραζόταν η κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Οτι στο μαζικό λαϊκό ηρωισμό την πρώτη θέση κατείχε η οργανωμένη δύναμη του κόμματος νέου τύπου, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Και βεβαίως «ξεχνούν» ότι το ΕΑΜ χρησιμοποίησε όλες τις μορφές πάλης, και την ένοπλη. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, σωρεία των οποίων μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ; Τι σχέση έχουν με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που εδώ και 20 χρόνια έβαλαν πλάτη να περάσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις; Τι σχέση έχουν με τον κυβερνητισμό τους;

Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στον ένοπλο αγώνα ενάντια στην τριπλή κατοχή με την Αντίσταση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, δυο φορές, το Δεκέμβρη του 1944 και στην τρίχρονη πάλη (1946 - 1949) του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), το εργατικό κίνημα με επικεφαλής το ΚΚΕ και το σύμμαχο αγροτικό κίνημα συγκρούστηκαν ένοπλα με την αστική εξουσία, την οποία στήριξαν με άμεση στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ στη συνέχεια.
Η πάλη του ΚΚΕ κατά τη δεκαετία 1940 - 1949, με τον ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη του 1944 και το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946 - 1949), αποτελεί τη μεγαλύτερη προσφορά του Κόμματός μας στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς και τη μεγαλύτερη συμβολή του στη δράση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά τον 20ό αιώνα.
Ωστόσο, επιβεβαιώθηκε και στην Ελλάδα και διεθνώς ότι μεγαλειώδη κινήματα είναι καταδικασμένα σε βέβαιη ήττα αν δεν μπορέσει η πρωτοπορία τους να λύσει σωστά το θεμελιώδες ζήτημα κάθε αγώνα, αυτό της εξουσίας.
Το 1944 διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση και το ζήτημα της εξουσίας τέθηκε εξ αντικειμένου. Τις μέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (Οκτώβρης του 1944) δεν υπήρχε ακόμα κυβέρνηση στην Ελλάδα και οι αστικές πολιτικές ηγεσίες είχαν χάσει τη δυνατότητα να χειραγωγούν πλατιές λαϊκές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις ήταν στο έπακρο οξυμένες και το ΕΑΜ με τον ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν σχεδόν στο σύνολο της χώρας.

ΚΟΥΚΟΣ
Η επαναστατική κατάσταση αποτελεί αντικειμενικό στοιχείο της ταξικής πάλης. Η διαμόρφωσή της θέτει το ζήτημα είτε της εφόδου του επαναστατικού κινήματος για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και καμιάς άλλης (αφού άλλη προς τα μπρος δεν υπάρχει), είτε, αν την παραγνωρίσεις, οδηγεί στο πισωγύρισμα και στην αναδίπλωση του κινήματος. Εκείνο το διάστημα συνέβη το δεύτερο. Γιατί; Γιατί το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να εντάξει στη στρατηγική του την εθνικοαπελευθερωτική πάλη ως κρίκο για την κατάκτηση της εξουσίας.
«Οπως στην Κατοχή το ίδιο και τώρα: Αντίσταση», έγραψε ο Μανώλης Γλέζος, προλογίζοντας την επανέκδοση από την «Αυγή» της μπροσούρας του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Και ο ιστορικός Σπύρος Ασδραχάς, στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γλέζο, έγραψε: «Η επικαιρότητα του ιδρυτικού κειμένου είναι προφανής».
Και καλά ο Μ. Γλέζος, που επειδή πήρε μέρος στην ΕΑΜική Αντίσταση θεωρεί ότι είναι ο αυθεντικός να αναλύει το ΕΑΜ και την πορεία του. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αλλά από τον Σπ. Ασδραχά θα περίμενε κανείς μία ορισμένη αντικειμενικότητα λόγω της ιδιότητάς του ως ιστορικού. Ομως, αποδείχνεται ότι αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, αφού αντικρίζει τα γεγονότα της Κατοχής και το ΕΑΜ από τη σημερινή οπορτουνιστική - σοσιαλδημοκρατική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα ίδια με τους παραπάνω αναγράφονται σε σειρά ιστοσελίδων (π.χ. στην Ισκρα του Π. Λαφαζάνη), όπου γίνεται λόγος για τους «συμβιβασμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό», δίχως βέβαια να εξηγούν ποιες βαθύτερες αιτίες οδήγησαν στους συγκεκριμένους συμβιβασμούς. Ισως προέκυψαν από το πουθενά...
Πάντως, φέρνουν όλα τα ζητήματα στα μέτρα τους. Οι ίδιοι που σήμερα καταγγέλλουν τη στρατηγική του ΚΚΕ ως αιτία της εκλογικής του μείωσης στις δεύτερες εκλογές, επειδή έτσι τους συμφέρει, θεωρούν ότι είναι άσχετα με τη στρατηγική του ΚΚΕ πελώρια στρατηγικής σημασίας λάθη, όπως οι συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας! Πάλι επειδή έτσι τους συμφέρει. Μία εκλογική μείωση οφείλεται κατ' αυτούς στη στρατηγική του ΚΚΕ, ενώ λάθη που αφόπλισαν το κίνημα, όχι!...
Η προβληματική στρατηγική είχε ως αποτέλεσμα την ένταξη του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ), το 1943. Κυρίως όμως εκδηλώθηκε την άνοιξη του 1944, όταν αντιπροσωπείες του ΚΚΕ, της κυβέρνησης του βουνού (ΠΕΕΑ), του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ πήραν μέρος στη σύσκεψη του Λιβάνου μαζί με όλους τους αστούς πολιτικούς, που είχαν εγκαταλείψει το λαό στην Κατοχή και από το Κάιρο και το Λονδίνο σχεδίαζαν την υπονομευτική δράση τους κατά του ΕΑΜ, σε συνεργασία με τους Εγγλέζους.
Από τη σύσκεψη του Λιβάνου προέκυψε η λεγόμενη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Το ΕΑΜ πήρε μέρος τελικά σε αυτή την κυβέρνηση με πέντε υπουργούς (Οικονομικών, Γεωργίας, Εργασίας, Εθνικής Οικονομίας, Δημοσίων Εργων) και έναν υφυπουργό (Οικονομικών). Η συγκεκριμένη κυβέρνηση ήρθε στην Ελλάδα μια βδομάδα μετά την απελευθέρωση.
Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ σε αυτή την κυβέρνηση συνιστούσε εγκλωβισμό τους στην αστική πολιτική, η οποία είχε στόχο το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, ώστε να εδραιωθεί και να θωρακιστεί η αστική εξουσία.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι αξιοσημείωτο και το εξής: Η παρουσία έξι ΕΑΜιτών υπουργών στην κυβέρνηση (ανάμεσά τους πρώτα στελέχη του ΚΚΕ, οι Γιάννης Ζεύγος και Μιλτιάδης Πορφυρογένης) όχι μόνο δε συνέβαλε στη λήψη ουσιαστικών φιλολαϊκών μέτρων, αλλά και υποχρέωσε τους ΕΑΜίτες υπουργούς να συναινέσουν σε μέτρα τα οποία δεν είχαν φιλολαϊκό χαρακτήρα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ψηφίστηκε νόμος, άρθρο του οποίου προέβλεπε απολύσεις εργατών. Οριζε: «Βιομηχανικαί Επιχειρήσεις, το προσωπικό των οποίων υπάγεται εις την ασφάλισιν του παρόντος Νόμου δύνανται να θέτουν το πλεονάζον τμήμα τούτου εις κατάστασιν διαθεσιμότητος, συνεπαγομένην αναστολήν της μισθοδοσίας, άνευ λύσεως της εργασιακής σχέσεως»(Εφημερίς της Κυβερνήσεως, 11 Νοέμβρη 1944, αριθμός φύλλου 15).
Την ίδια στιγμή που η πείνα και η εξαθλίωση οργίαζαν, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας καθόρισε τα μεροκάματα στο ύψος των 240 - 300 δραχμών. Περιττό να ειπωθεί ότι οργίαζε και η κερδοσκοπία, στα παιχνίδια της ανατίμησης της χρυσής λίρας και της συναλλαγής με χρυσές λίρες, την ώρα που η δραχμή ήταν σταθεροποιημένη στη χάρτινη λίρα.
Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατεί αναστάτωση στην εργατική τάξη, ενώ η ΓΣΕΕ πραγματοποίησε διάβημα στην κυβέρνηση ζητώντας «αύξηση 50% στα σημερινά μεροκάματα, που είναι 2 - 2½ φορές μεγαλύτερα από τα προπολεμικά, ενώ ο τιμάριθμος για τα βασικά είδη διατροφής είναι σε σύγκριση με τον προπολεμικό 6 - 20. (...) Η ύψωση στις τιμές τις τελευταίες μέρες έχει φέρει σε μεγάλη απελπισία όχι μόνο τον εργατικό κόσμο, αλλά όλες χωρίς εξαίρεση τις φτωχές λαϊκές τάξεις»(«Ριζοσπάστης», 28 Νοέμβρη 1944).
Γιατί συνέβαιναν αυτά; Ηταν αντεργατικές δυνάμεις το ΚΚΕ και το ΕΑΜ; Ασφαλώς όχι! Συνέβαιναν, γιατί από τη στιγμή που το ΚΚΕ παρέμενε στην κυβέρνηση, ήταν υποχρεωμένο να αποδέχεται τη βασική γραμμή της αστικής οικονομικής πολιτικής που εξέφραζε τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων. Εξ αντικειμένου συρόταν σε αυτή την πολιτική, προκειμένου να μη θυσιάσει τη στρατηγική της Εθνικής Ενότητας. Αλλωστε, και στο πρώτο διάγγελμα της ΠΕΕΑ προς τον ελληνικό λαό η ατομική ιδιοκτησία κατοχυρωνόταν ως δικαίωμα.
Επιβεβαιώνεται (βρίσκεται και εδώ η επικαιρότητα των συμπερασμάτων από εκείνη την περίοδο) ότι η συμμετοχή κομμουνιστών σε διακυβέρνηση πάνω στο καπιταλιστικό έδαφος όχι μόνο δε συμβάλλει στη χάραξη φιλολαϊκής γραμμής, αλλά και εξασθενεί μέχρι και εκμηδενίζει την ικανότητα του Κόμματος να οργανώσει, να προσανατολίσει την ταξική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου.
Είναι και αυτή η εμπειρία που δίνει απάντηση στην άποψη πολλών ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε «κυβέρνηση της αριστεράς» θα περιόριζε την αφερεγγυότητα του ΣΥΡΙΖΑ και θα τον υποχρέωνε να μην τα διπλώσει απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου και της ΕΕ. Αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί, από τη στιγμή που η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ θα σήμαινε αποδοχή της άποψης ότι είναι δυνατό να υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην ΕΕ και με τα μονοπώλια να κυριαρχούν.
Η παραπάνω θέση οδηγεί και στο να είναι λόγια του αέρα ότι η «αριστερή κυβέρνηση» θα καταργήσει τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση. Είναι λόγια του αέρα γιατί η κατάργησή τους σημαίνει απευθείας σύγκρουση όχι μόνο με την Ευρωζώνη, αλλά και με την ΕΕ. Επομένως, ή συγκρούεσαι με αυτήν, αλλά και με την εγχώρια αστική τάξη και πηγαίνεις τη σύγκρουση μέχρι το τέλος, δηλαδή στην αποδέσμευση και στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ή αναζητάς διέξοδο μαζί με το κεφάλαιο!...
Στην Κατοχή υπήρξε συμβιβασμός από την πλευρά του ΚΚΕ και με εγχώριες αστικές πολιτικές δυνάμεις και με τους Εγγλέζους, συμβιβασμός που δεν αντανακλούσε τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων, ούτε έδινε ώθηση στην ταξική πάλη. Ας μην ξεχνάμε ότι στον Γ. Παπανδρέου είχε προταθεί να αναλάβει την ηγεσία του ΕΑΜ, αλλά αυτός αρνήθηκε.
Στα χρόνια της Κατοχής, γινόταν λόγος για λαϊκή δημοκρατία - λαοκρατία και λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, επί της ουσίας ένα στάδιο πριν την επαναστατική εργατική εξουσία, που είχε τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος.
Η Β' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (τελευταία βδομάδα του Δεκέμβρη του 1942) υπογράμμισε ως εξής το στόχο του:
«Η συγκρότηση προσωρινής κυβέρνησης από τα κόμματα και οργανώσεις που αγωνίζονται σύμφωνα με τους σκοπούς του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου αμέσως μετά το διώξιμο του ξένου καταχτητή - η οποία θα αποκαταστήσει τις λαϊκές ελευθερίες, θα ενεργήσει ελεύθερο δημοψήφισμα για τη λύση του πολιτειακού ζητήματος και εκλογές συντακτικής εθνοσυνέλευσης με το αναλογικό εκλογικό σύστημα - αποτελεί τον πιο σωστό τρόπο λύσης του εσωτερικού ζητήματος και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού (...) Η πραγματοποίηση του άμεσου πολιτικού σκοπού του Κόμματός μας - εθνική απελευθέρωση και λαοκρατική λύση του εσωτερικού καθεστώτος - αποτελεί στη συγκεκριμένη στιγμή τη μοναδική επαναστατική θέση».
Επιβεβαιώθηκε ότι «ο άμεσος πολιτικός στόχος», δηλαδή το λεγόμενο σκαλοπάτι για να προχωρήσει το κίνημα σε πιο προωθημένους στόχους, όχι μόνο δεν είναι βήμα μπροστά, αλλά αποτελεί πισωγύρισμα.
Εκφραση της παραπάνω γραμμής ήταν και η παρακάτω τοποθέτηση του Γιώργη Σιάντου (Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ) στην ΠΕΕΑ (27.7.1944), σε συζήτηση σχετική με τις διαπραγματεύσεις στο Λίβανο και το ενδεχόμενο συμμετοχής της ΠΕΕΑ στην κυβέρνηση Παπανδρέου:
«...Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό κι αν ακόμα όλος ο κόσμος μάς πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό (...) Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις, αλλαγές της κατάστασης (...) Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη».
Αυτή την τοποθέτηση επανέλαβε και το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1945). Η εισήγηση της ΚΕ προς το 7ο Συνέδριο ανέφερε χαρακτηριστικά:
«...Η Συμφωνία του Λιβάνου δεν ήταν λάθος, γιατί ήταν μέσα στην πολιτική μας της εθνικής ενότητας και της ομαλής δημοκρατικής λύσης των εσωτερικών ζητημάτων. Το ίδιο επιδιώξαμε και με τη Συμφωνία της Καζέρτας»(Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β' Τόμος, σελ. 618-619).
Με τη Συμφωνία της Καζέρτας ο ΕΛΑΣ έθετε τις δυνάμεις του κάτω από τις διαταγές του Εγγλέζου στρατηγού Σκόμπι, ο οποίος ορίστηκε «στρατηγός διοικών τας Δυνάμεις εν Ελλάδι».
Ο στόχος για ένα εκσυγχρονισμένο αστικό δημοκρατικό καθεστώς (έστω κι αν το ονομάζαμε λαοκρατία, δεν έχει καμιά σημασία) οδηγούσε σε σύμπτωση και με σειρά πολιτικών δυνάμεων, που είχαν στόχο την εγκαθίδρυση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η διαφορά βρισκόταν στο εξής: Επρεπε πρώτα να αλλάξουν σε όφελός τους το συσχετισμό δυνάμεων, ώστε να κυριαρχήσουν. Αυτό μπορούσαν να το πετύχουν, όπως και το πέτυχαν, μόνο με την άγρια καταστολή. Και εδώ ακριβώς έγινε η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς (μαζί τους οι Εγγλέζοι) και το ΕΑΜ. Σε αυτή την περίπτωση λαϊκή ευοίωνη προοπτική αποτελούσε μόνο η σχεδιασμένη σύγκρουση για την εξουσία και μάλιστα στην πιο ευνοϊκή περίοδο και φάση για λογαριασμό των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Δηλαδή, έτσι ή αλλιώς, συνειδητά ή μη συνειδητά, ετίθετο το θέμα του «ποιος - ποιον».
Τα παραπάνω προβλήματα στρατηγικής δεν αφορούσαν μόνο το ΚΚΕ. Το κομμουνιστικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες καταγράφηκε ως παράγοντας ανάπτυξης εργατικών αγώνων, αλλά δεν μπόρεσε να παίξει το ρόλο της πραγματικής εργατικής πρωτοπορίας, να οργανώσει την πάλη για την εργατική εξουσία. Η αδυναμία επεξεργασίας επαναστατικής στρατηγικής είχε εκδηλωθεί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και συνεχίστηκε και μετά από αυτόν.
Τελικά, η στρατηγική του ΚΚΕ άλλαξε το Γενάρη του 1949 (5η Ολομέλεια της ΚΕ), ενώ διαρκούσε ο αγώνας του ΔΣΕ. Και τέθηκε ο στόχος της πάλης για το σοσιαλισμό, γεγονός που παρέκαμπτε το αστικοδημοκρατικό στάδιο.
Επομένως, όταν κρίνεται η στρατηγική του ΚΚΕ, αυτό πρέπει να γίνεται αντικειμενικά και όχι με κορόνες «σύγχρονης εθνικοαπελευθερωτικής πάλης», που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα γιατί:
Η Ελλάδα δε βρίσκεται υπό κατοχή. Υπό κατοχή τη βλέπουν και η «Χρυσή Αυγή» και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και διάφοροι καλοζωισμένοι καθηγητές των τηλεοπτικών παραθύρων. Η αστική τάξη στην Ελλάδα και συμμετέχει και κερδίζει από το πλιάτσικο σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Από την άλλη τα μέτρα των μνημονίων εφαρμόζονται και στις χώρες που δεν έχουν μνημόνια και άρχισαν να μπαίνουν σε εφαρμογή από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που την ψήφισαν όλοι πλην του ΚΚΕ. Η καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε τα αντιλαϊκά μέτρα.
Αν το ΚΚΕ εγκατέλειπε την παραπάνω ανάλυση και την πολιτική που απορρέει από αυτή, θα προσχωρούσε στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ήθελε είτε όχι.
Πάντως, είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στο ΚΚΕ γινόταν και γίνεται επίθεση για τη δήθεν λαθεμένη στρατηγική του, κρίνοντας βασικά από το εκλογικό του ποσοστό. Για κανένα άλλο κόμμα δεν έθεσαν τέτοιο ζήτημα και οι αστοί και οι δημοσιογράφοι τους και οι οπορτουνιστές. Ούτε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε 3-4%, ούτε όταν το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώθηκε από το 42 στο 12%. Και τότε και τώρα η στρατηγική τους ήταν σωστή για το λαό. Αντίθετα, του ΚΚΕ είναι λαθεμένη και όταν ανεβαίνει εκλογικά!...
Φυσικό είναι για όσους επιθυμούν μία στρατηγική που θα έχει το σοσιαλισμό στον... ορίζοντα, δηλαδή στη Δευτέρα Παρουσία, αλλά ποτέ ως στόχο αναγκαίο και επίκαιρο.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ


«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» Φασιστικό ναζιστικό εργαλείο του αστικού πολιτικού συστήματος


«ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»
Φασιστικό ναζιστικό εργαλείο του αστικού πολιτικού συστήματος

Παπαγεωργίου Βασίλης
Η «Χρυσή Αυγή» είναι μια εθνικοσοσιαλιστική ναζιστική φασιστική οργάνωση. Αυτό προκύπτει από τα επίσημα κείμενά της. Αν και δεν αυτοπροσδιορίζεται ανοιχτά ως εθνικοσοσιαλιστική, ωστόσο προπαγανδίζει κείμενα για τον εθνικοσοσιαλισμό των Γκαίμπελς, Χίτλερ και άλλων. Αυτό προκύπτει επίσης και από τις θέσεις της.
Η επιλογή της να μην αυτοχαρακτηρίζεται ανοιχτά και επίσημα εθνικοσοσιαλιστική αποσκοπεί στο να μπορεί να απευθύνεται και να κερδίζει τμήματα της ευρύτερης δεξιάς και του εθνικισμού που προηγουμένως εντάσσονταν στη ΝΔ και στο ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, και στο κόμμα του Καμμένου σήμερα. Αυτό αποτελεί μια κίνηση τακτικής που ακολουθούν και άλλα ανάλογα κόμματα στην Ευρώπη (π.χ. Γερμανία, NPD) είτε γιατί υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν την ανοιχτή εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα είτε για να μη στιγματιστούν από την αρνητική εικόνα που υπάρχει σε πλατιά λαϊκά στρώματα για τον εθνικοσοσιαλισμό και τα εγκλήματά του εξαιτίας των ιστορικών εμπειριών σε διάφορες χώρες.
Η «Χρυσή Αυγή» αξιοποιεί τη φασιστική δημαγωγία και θυμίζει αρκετά τις θέσεις αλλά και τις πρακτικές (τάγματα εφόδου κ.ά.) ιδιαίτερα της περιόδου πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Πώς καθορίζουν οι ίδιοι την ιδεολογικοπολιτική τους ταυτότητα, που επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση:
-- Δέχονται, λένε, την τρίτη μεγάλη ιδεολογία της ιστορίας, εννοούν τον εθνικισμό, που είναι ριζωμένη στο ιστορικό παρελθόν του λαού. Τάσσονται εξαρχής πρώτα απ' όλα ενάντια στον κομμουνισμό - διεθνισμό, όσο και στο φιλελευθερισμό - κοσμοπολιτισμό. Πρόκειται, δηλαδή, και για βαθιά αντικομμουνιστική οργάνωση και είναι βασικό χαρακτηριστικό της ο αντικομμουνισμός.
Προσθέτουν, φυσικά δημαγωγώντας στην ουσία, ότι είναι εχθροί κάθε εξουσίας που διαιωνίζει τη σήψη και στηρίζεται στην πλουτοκρατία και κάθε εξουσίας, είτε δικτατορία στρατιωτική είτε δικτατορία του κοινοβουλευτισμού.
-- Μιλάνε για λαϊκό κράτος του εθνικισμού με «άμεση δημοκρατία» και εννοούν στην ουσία συμμετοχή στην εξουσία της αστικής τάξης των δυνάμεων του εθνικισμού.
-- Δεν αναγνωρίζουν την εργατική τάξη ως τάξη αλλά μιλάνε για συνεργαζόμενες «λαϊκές» τάξεις με άλλες ομάδες ανθρώπων με παραγωγικές ικανότητες (ιδιοκτήτες).
-- Εχουν ακραία φυλετιστική και εθνικιστική ιδεολογία με την πρόταξη του έθνους ως ανώτερης πνευματικής εκδήλωσης της φυλής και του κράτους ως στοιχείου που σταθεροποιεί και αναπτύσσει το έθνος. Προτάσσουν την προβολή του ελληνικού έθνους υπεράνω όλων. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λένε, ότι «πάνω απ' όλα είναι το ελληνικό αίμα».
-- Η αντιπλουτοκρατική δημαγωγία τους είναι επικίνδυνη γιατί ενώ εμφανίζονται υποστηρικτές της οικογενειακής ιδιοκτησίας και της μικρής ιδιοκτησίας, δε θίγουν την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από τους καπιταλιστές. Γράφουν, για παράδειγμα, ότι το εθνικό κράτος καθορίζει την παραγωγή, την κυκλοφορία και τη διανομή και αναγνωρίζει την καπιταλιστική ιδιωτική πρωτοβουλία που υπηρετεί το έθνος και το εθνικό κράτος. Κατά τ' άλλα, φωνάζουν «ούτε Μαρξ ούτε Ροκφέλερ».
Δημαγωγούν, δηλαδή, για τους μικροϊδιοκτήτες ενώ έχουν ανοιχτή την πόρτα στους κεφαλαιοκράτες που δέχονται τον εθνικισμό.
-- Θεωρούν φυλετικό εχθρό τους μετανάστες, κυρίως τους «σκουρόχρωμους, μαύρους», τους Τσιγγάνους, όπως ο Χίτλερ τους Εβραίους. Επικαλούνται τα γνωστά, παρεμπόριο, μείωση θέσεων εργασίας, φυγή συναλλάγματος κ.λπ.
-- Προωθούν την ιδέα για τη μεγάλη Ελλάδα με τυχοδιωκτικές διεκδικήσεις για Βόρεια Ηπειρο, Μακεδονία, Θράκη.
-- Στην προπαγάνδα τους οργανώνουν συνεχείς επιθέσεις ενάντια στο Κόμμα και την ιστορία του με προβοκατόρικα δημοσιεύματα.
-- Κάνουν ειδική δουλειά σε γυναίκες (μιλάνε για μέτωπο γυναικών) και στη νεολαία.
-- Προσπαθούν να διαμορφώσουν μαζική βάση σε μικροαστικά στρώματα που συμπιέζονται από τα μονοπώλια και με ταυτόχρονη προσπάθεια διείσδυσης σε στρώματα της εργατικής τάξης με χαμηλό επίπεδο ταξικής συνείδησης με την προβολή μέτρων «άμεσης» ανακούφισης, όπως προστασία κατοικίας, συσσίτια, μοίρασμα τροφίμων. Εμφανίζονται αντιμνημονιακοί, ψαρεύοντας στο λεγόμενο «εθνικό πατριωτικό» χώρο.
-- Ο εθνικοσοσιαλισμός, όπως είναι γνωστό, στο επίπεδο της ιδεολογίας αποτελεί συγχώνευση του εθνικισμού με μικροαστικές «σοσιαλιστικές» αντιλήψεις που καμία φυσικά σχέση δεν έχουν με τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έστω χοντροκομμένα αναφέρει ότι παίρνει η «Χρυσή Αυγή» «ιδέες» από το ΠΑΣΟΚ, π.χ. «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» και από την «αριστερά» ορισμένα σε σχέση κυρίως με δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας.
Διασύνδεση με κεφαλαιοκράτες
Η διασύνδεση και η στήριξη της «Χρυσής Αυγής» από συγκεκριμένους κεφαλαιοκράτες ή ακόμα και δυνάμεις (πολιτικές ή/και οικονομικές) από το εξωτερικό (βλ. τις προτάσεις της για αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής προς τη Ρωσία) όχι μόνο δεν αντιβαίνουν στην κατάταξη αυτής της οργάνωσης στο χώρο του εθνικοσοσιαλισμού, αλλά συνάδουν με τα ιστορικά προηγούμενα.
Η «Χρυσή Αυγή» έχει μία γενικότερη πολιτική πρόταση για την «εθνική ανάπτυξη», που στηρίζεται στην εκτίμηση ότι η Ελλάδα διαθέτει σημαντική γεωστρατηγική θέση και πλουτοπαραγωγικές πηγές (προβάλλονται τα ανεξερεύνητα κοιτάσματα νότια της Κρήτης και στο θαλάσσιο χώρο μέχρι την Κύπρο) που δεν αξιοποιούνται λόγω του ότι οι πολιτικές ηγεσίες που κυβερνούν είναι «υπηρέτες ξένων συμφερόντων». Εκτίμηση που πατά βεβαίως σε κάποια αντικειμενική βάση. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει κατανοητό ότι η «Χρυσή Αυγή» δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στα ζητήματα των μεταναστών, της εγκληματικότητας κ.λπ., παρόλο που τα συγκεκριμένα ζητήματα αποτελούν αιχμή ενός προφίλ προστάτη των Ελλήνων από τους ξένους εισβολείς. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι και το ζήτημα της αντιπαράθεσης με τους μετανάστες δεν περιορίζεται απλώς στο ότι «οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές», αλλά αναδεικνύουν και τη γεωπολιτική διάσταση, δηλαδή ότι η μετανάστευση εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο με σκοπό την αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών της Ελλάδας και τελικά την υποταγή της στην Τουρκία.
Οι θέσεις που προβάλλει η «Χρυσή Αυγή» δεν είναι άσχετες με την άνοδο του εθνικισμού που προωθήθηκε συστηματικά από τμήματα αστικών δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης με τη μορφή των μνημονίων, διαμορφώνοντας την αντίληψη της Ελλάδας που είναι υπό κατοχή, που έχασε την εθνική της ανεξαρτησία, που είναι προτεκτοράτο της τρόικας. Αντιλήψεις που καλλιέργησαν συστηματικά όλοι οι φορείς του «αντιμνημονιακού ρεύματος» σε όλες τις εκδοχές τους και τις οποίες ενίσχυσε με τη στάση του και ο οπορτουνισμός. Ακόμα και αν ορισμένα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε συντάσσονται με τη «Χρυσή Αυγή», βλέπουν με συμπάθεια ή με ανεκτικότητα τις θέσεις και τη δράση της ενάντια στο «προδοτικό» σύστημα που μας έφθασε ως εδώ.
Με λίγα λόγια, η «Χρυσή Αυγή» δυναμώνει στον λεγόμενο εθνικιστικό χώρο, έχει δυνατότητα να συγκεντρώνει δυνάμεις από ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΠΑΣΟΚ, Καμμένο, αλλά και κάπως ευρύτερα, ως δήθεν αντισυστημική δύναμη.
Κομμάτι και κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος
Γενικότερα, η «Χρυσή Αυγή» αποτελεί κομμάτι και κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι οργάνωση της αστικής τάξης, του κεφαλαίου. Η ενίσχυση της «Χρυσής Αυγής» είναι επιλογή τμημάτων της αστικής τάξης και μηχανισμών του αστικού κράτους. Απόγονοι και υποστηρικτές του φασισμού-ναζισμού της 4ης Αυγούστου και της δικτατορίας του '67. Αποτελεί όχημα για να διεισδύσουν στα εργατικά - λαϊκά στρώματα αντιδραστικές ιδέες, περιτυλιγμένες με τη δήθεν αντιπλουτοκρατική γραμμή της «Χρυσής Αυγής» και τη φασιστική δημαγωγία, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Για να διαμορφωθεί ένα αντιδραστικό ρεύμα και να χτυπήσει το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ, με όλους τους τρόπους, για τη συντριβή τους και όχι μόνο για μεμονωμένες ενέργειες όπως σήμερα, με τραμπουκισμούς και προβοκάτσιες.
Τα άλλα αστικά κόμματα, η αστική τάξη αξιοποιούν τη «Χρυσή Αυγή». Μιλάνε για τα άκρα, κάνουν «στραβά μάτια» και μόνο τελευταία και για λόγους κυρίως συσχετισμού άνοιξαν μία ορισμένη αντιπαράθεση για τις επιθέσεις.
Η Ιστορία έχει διδάξει ότι απέναντι στην ολοένα και μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του συστήματος, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείξει την παραμικρή ανοχή σε τέτοια φαινόμενα, να υποστείλει τη σημαία του ταξικού αγώνα ενάντια στην εξουσία της αστικής τάξης και στους τραμπούκους της, της ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργατών. Και έχει σημασία το γεγονός ότι ήδη εργάτες διώχνουν τους τραμπούκους από τα εργοστάσια όπου πάνε να χύσουν το δηλητήριό τους. Οτι σωματεία και συνδικάτα καταγγέλλουν τη στάση τους που δίνει άλλοθι στα αφεντικά και βγάζει λάδι το καπιταλιστικό σύστημα. Ο λαός έχει πείρα και μνήμη και μπορεί να τους απομονώσει.

Ευθύνη - Πρωτοβουλία - Ταξική αδιαλλαξία - Αντοχή


Ευθύνη - Πρωτοβουλία - Ταξική αδιαλλαξία - Αντοχή
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των κομμουνιστών και κομμουνιστριών που τους καταξιώνουν ως πρωτοπορία στον αγώνα της εργατικής τάξης για την υπεράσπισή της από την αχόρταγη δίψα του κεφαλαίου για κέρδος, για την απελευθέρωσή της από τη μισθωτή σκλαβιά, από τη δικτατορία του κεφαλαίου. Είναι μόνιμα και πάγια γνωρίσματα που εκδηλώνονται συνεχώς και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Είναι ένα από τα βασικότερα κριτήρια του βαθμού αφοσίωσης στην υπόθεση της εργατικής τάξης και ένα επίσης από τα κριτήρια των καθοδηγητικών οργάνων για την αποτελεσματικότητα της καθοδήγησης των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των οπαδών και φίλων του Κόμματος στην πράξη.
Σε στιγμές δύσκολες, σαν τις σημερινές, βαθιάς κρίσης, όπου εκδηλώνεται με τη μεγαλύτερη αγριότητα η επίθεση του κεφαλαίου για την υπεράσπιση της κερδοφορίας του, η γεμάτη αυτοθυσία δράση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών αποκτά ξεχωριστή σημασία.
Εκδηλώνονται αυτά τα ιδιαίτερα γνωρίσματα πριν απ' όλα, από καθέναν και από καθεμία,εκεί ακριβώς που ξεδιπλώνεται αυτός ο πόλεμος, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα νοσοκομεία, στα γραφεία, γενικά στους τόπους δουλειάς, εκεί όπου υποφέρει η εργατική και λαϊκή οικογένεια, ο άνεργος από το κεφάλαιο και το κράτος του.

Είναι δράση σχεδιασμένη και κρίνεται για την αποτελεσματικότητά της από την πρόοδο στην οργάνωση της εργατικής τάξης απέναντι στο αδηφάγο κεφάλαιο πριν απ' όλα στα σωματεία της, στην πορεία και στο ΚΚΕ, από την πρόοδο στη συνειδητοποίηση της δύναμής της και της ιστορικής της αποστολής. Αυτός ο αγώνας δε μετριέται και δεν εξαργυρώνεται με καμία ψήφο, αλλά με την αναγνώριση των κομμουνιστών ως πρωτοπόρας δύναμης. Η ψήφος θα 'ρθει στην ώρα της.
Οι δυσκολίες, που δεν είναι λίγες, δεν αποθαρρύνουν τους κομμουνιστές. Αντίθετα, τους κάνουν ακόμα πιο ανθεκτικούς και πιο ικανούς να αντιπαλέψουν τις κάθε είδους δυσκολίες χωρίς να κλονίζεται ούτε στιγμή η εμπιστοσύνη τους στην εργατική τάξη, στο δίκιο, στη δύναμή της, στην αποστολή της. Αυτή είναι η παράδοση του ΚΚΕ, η ιστορία του, για την οποία είμαστε περήφανοι.
Για τα μέλη του ΚΚΕ που είναι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των συναδέλφων τους στα σωματεία η ευθύνη τους είναι διπλή. Ευθύνη απέναντι στους συναδέλφους τους ώστε να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους με πλήρη συνέπεια και ευθύνη, απέναντι στο ΚΚΕ γιατί στο πρόσωπό τους κρίνεται και δοκιμάζεται η συνέπεια λόγων και έργων του ΚΚΕ απέναντι στην εργατική τάξη.
Η περίοδος που διανύουμε μας υποχρεώνει όλους να βλέπουμε και να κρίνουμε κάθε μέρα πόσο ανταποκρινόμαστε σε αυτή την ευθύνη με μεγάλη απαιτητικότητα από τον εαυτό μας.
Η πρόσφατη απεργία, για παράδειγμα, είναι μια ευκαιρία να εξετάσουμε κριτικά, αυτοκριτικά πώς δουλέψαμε, είτε ως μάχιμοι στην πρώτη γραμμή, είτε ως καθοδηγητές.
Να κρίνουμε το βαθμό προσωπικής ευθύνης και πρωτοβουλίας στο σχεδιασμό της δράσης για την καλύτερη δυνατή επιτυχία της απεργίας στο χώρο ευθύνης μας. Είμαστε περήφανοι και δεν το κρύβουμε ότι στις γραμμές του ΚΚΕ υπάρχουν πολλά έμπειρα, αφοσιωμένα και αποφασισμένα μέλη εκλεγμένα στα συνδικάτα. Βάζουμε, όμως, για προβληματισμό, για συζήτηση και εξέταση το εξής ζήτημα: Σε ποιο βαθμό όλοι και όλες διακρίνονται για την ευθύνη και την πρωτοβουλία στο σχεδιασμό της δράσης ή αν καλλιεργούμε και ενθαρρύνουμε ένα τέτοιο πνεύμα.
Για παράδειγμα, όταν η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει γενική απεργία και να καλέσει τα συνδικάτα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, πολλοί εκλεγμένοι συνδικαλιστές, χωρίς χρονοτριβή και χωρίς καμία άλλη «εντολή», πήραν πρωτοβουλία και ξεκίνησαν τον αγώνα της προετοιμασίας με τους συναδέλφους τους, πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Ανοιξαν συζήτηση στους τόπους δουλειάς του κλάδου τους, προετοίμασαν συνελεύσεις ή άλλου είδους συζητήσεις. Εβαλαν σε κίνηση δυνάμεις. Τα αποτελέσματα της απεργίας σε αυτούς τους κλάδους ήταν πολύ καλά. Είναι κατανοητό ότι δε γίνονται όλα αυτά πατώντας κουμπιά. Χρειάστηκαν προετοιμασία, σχεδιασμός μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων και πολλά άλλα.
Εκείνο που μετράει είναι η πρωτοβουλία ενεργειών και η ευθύνη στην οργάνωση και καθοδήγηση της δουλειάς των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο σωματείο, των πιο δραστήριων εργατών και εργατριών του εργοστασίου, του χώρου δουλειάς. Αντίστοιχες πρωτοβουλίες ξεδιπλώθηκαν κι εκεί όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είναι μειοψηφία.
Εχουμε, όμως, και περιπτώσεις που δεν κινήθηκαν με αυτό το πνεύμα, είτε από έλλειψη πρωτοβουλίας και ευθύνης, είτε γιατί περίμεναν την «εντολή», είτε γιατί υποχώρησαν μπροστά σε κάποιες δυσκολίες.
Πρέπει να προβληματίσει πώς δουλεύουμε με πρωτοβουλία και πώς βάζουμε σε κίνηση δυνάμεις σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο, πώς με τη δύναμη της οργάνωσης ξεπερνάμε δυσκολίες, εμπόδια, ανοίγουμε δρόμους.
Να προβληματιστούμε πώς ενθαρρύνουμε και καλλιεργούμε αυτό το πνεύμα και ελέγχουμε στην πορεία τα βήματα που γίνονται, διορθώνουμε, συμπληρώνουμε χωρίς να δίνουμε έτοιμες λύσεις και να καθοδηγούμε με συνταγές.
Οι κομμουνιστές, έχει ειπωθεί πολλές φορές, δεν είναι υπεράνθρωποι. Ούτε ισχυριστήκαμε ποτέ ότι αποτελούμε την κινητήρια δύναμη της ιστορικής εξέλιξης. Αλλοι αυτοπροσδιορίζονται υπερφίαλα ότι είναι οι σωτήρες, οι μοναδικοί, οι εξουσιοδοτημένοι από την ιστορία να σώσουν το λαό από την καταστροφή και τη δυστυχία.
Εμείς ισχυριζόμαστε και πιστεύουμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης είναι η ταξική πάλη. Είμαστε απόλυτα πεισμένοι ότι η εργατική τάξη από τη θέση της στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής - κύρια παραγωγική δύναμη - είναι η ηγετική δύναμη της ταξικής πάλης και ο φορέας των νέων σχέσεων παραγωγής. Οτι ο καπιταλισμός είναι το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα. Σύστημα που σαπίζει, γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό και πιο βάρβαρο. Οτι η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι το ιστορικό έργο της εργατικής τάξης και η σωτηρία της από τα βάσανά της.
Οτι σε αυτή την ιστορική εξέλιξη η εργατική τάξη κατακτά τον ηγετικό της ρόλο ως επικεφαλής όλου του λαού μέσα από την οργάνωσή της σε τάξη για τον εαυτό της.
Οι κομμουνιστές είναι πρωτοπορία αυτού του αγώνα. Δε χριστήκαμε αυθαίρετα ως πρωτοπόροι. Οργανωθήκαμε ως πρωτοπορία, ως Κομμουνιστικό Κόμμα, γιατί στηριζόμαστε στην επιστήμη της ιστορικής εξέλιξης, τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, που θεμελίωσαν οι Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν.
Πιστεύουμε απόλυτα σε αυτή τη θεωρία.
«Είναι παντοδύναμη γιατί είναι σωστή. Είναι πλήρης και αρμονική γιατί δίνει στους ανθρώπους μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, ασυμβίβαστη απέναντι σε κάθε δεισιδαιμονία, σε κάθε αντίδραση, σε κάθε υπεράσπιση της αστικής καταπίεσης» (Λένιν, «Για τον Μαρξ και το Μαρξισμό», σελ. 10, «Σύγχρονη Εποχή»).
Εμπνεόμαστε από αυτή την κοσμοθεωρία, την υπερασπιζόμαστε από θέσεις αρχών με συνέπεια, τόλμη και αδιαλλαξία απέναντι στους παραχαράκτες και πολέμιούς της, την εμπλουτίζουμε, όπως ακριβώς έκαναν και οι θεμελιωτές της.
Είναι θέση αρχής για τους κομμουνιστές η ουσία της ταξικής πάλης όπως τη θεμελίωσε ο Μαρξ και τη δίνει συμπυκνωμένα σε επιστολή του στον Βαϊντεμάγιερ, το Μάρτη του 1852:
...«Οσο για μένα, δε μου ανήκει η τιμή ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσά τους. Πολύ πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι την οικονομική ανατομία των τάξεων. Ο,τι καινούργιο έκανα εγώ ήταν: ν' αποδείξω: 1) ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες ιστορικές φάσεις ανάπτυξης της παραγωγής, 2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη διχτατορία του προλεταριάτου, 3) ότι η ίδια αυτή η διχτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μιαν αταξική κοινωνία...».
Είναι θέση αρχής ότι η κυριαρχία των μονοπωλίων σε όλους τους κλάδους παραγωγής έχει φέρει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στα όρια της παρακμής και της σαπίλας. Η σημερινή οικονομική κρίση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, που διαρκεί πάνω από 4 χρόνια, είναι μια ακόμα απόδειξη.
Είναι θέση αρχής ότι όσο μεγαλώνει η αναρχία στην παραγωγή τόσο μεγαλώνουν οι κρίσεις, το λυσσαλέο κυνήγι των αγορών, η φτώχεια και η εξαθλίωση των λαϊκών μαζών.
Είναι θέση αρχής ότι ποτέ καμία κυρίαρχη τάξη στην ιστορία των κοινωνικών συστημάτων δεν παραιτήθηκε από τα προνόμιά της. Καταβάλλει ως το τέλος λυσσαλέα αντίσταση. Αυτή η αντίσταση θα καμφθεί μόνο με την υπεροχή της οργανωμένης δύναμης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Είναι θέση αρχής ότι ο καπιταλισμός στο στάδιο του ιμπεριαλισμού έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια των μεταρρυθμίσεων και έχει περάσει στην αντίδραση σε όλη τη γραμμή. Το βλέπουμε σήμερα ολοκληρωμένα μπροστά μας με την αρπαγή όλων των βασικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης στον 20ό αιώνα.
Είναι, επομένως, θέση αρχής ότι δεν υπάρχουν περιθώρια μεταρρυθμίσεων και επιστροφής σε συνθήκες ζωής και δουλειάς των λαϊκών στρωμάτων που είχαν κατακτήσει στις προηγούμενες δεκαετίες.
Η ανατροπή, η ρήξη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, με τους μονοπωλιακούς ομίλους και την εξουσία που υπερασπίζεται αυτά τα συμφέροντα είναι αναπόφευκτη, είναι όρος για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας για το λαό. Εργο που καλείται να φέρει σε πέρας η εργατική τάξη με τη δική της εξουσία, την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Από αυτές ακριβώς τις ιδέες εμπνέονται οι κομμουνιστές, αυτές τις ιδέες υπερασπίζονται με συνέπεια και με αυτές τις ιδέες αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Είναι σαφές, πρέπει να γίνει ακόμα πιο καθαρό σε όλους όσοι είναι οπαδοί της ταξικής πάλης ότι: Οσο θα κυριαρχούν στην οικονομία οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να ξεφύγουν από τη φτώχεια και την εξαθλίωση όσες κυβερνήσεις με όποια ονομασία κι αν εμφανιστούν. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες.
Ο αγώνας για λύση αυτού του προβλήματος έχει ξεκινήσει. Είναι σκληρός, είναι αγώνας ζωής και θανάτου.
Η ιδιαιτερότητα της περιόδου που ζούμε βρίσκεται στο εξής:
  • Το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης και ειδικά του βιομηχανικού προλεταριάτου σε αρκετούς κλάδους είναι ακόμα χαμηλό ή είναι κάτω από την επιρροή εχθρικών δυνάμεων στην ταξική πάλη. Γι' αυτούς τους λόγους το επίπεδο της ταξικής πάλης δεν είναι στο ύψος των αναγκών.
  • Η αστική τάξη μπροστά στο φόβο ανόδου της ταξικής πάλης και γενικευμένων ταξικών συγκρούσεων που ωριμάζουν δε μένει με σταυρωμένα χέρια. Επιστρατεύει τις δυνάμεις της και συγκεντρώνει τα κύρια πυρά της στο ΚΚΕ με στόχο να πλήξουν το ΚΚΕ, να περιορίσουν τη δύναμή του, να δυσκολέψουν τους δεσμούς του με πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες.
  • Δοκιμάζει διάφορα όπλα. Ενισχύει την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, επιλέγει ταυτόχρονα ως πιο αποτελεσματικό μέσο την υποστήριξη ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων που εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στο ταξικό ρεύμα μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην επαναστατική γραμμή πάλης του ΚΚΕ.
Υιοθετούνται και προβάλλονται ύπουλες και πολύ επικίνδυνες θεωρίες που δεν πρέπει να υποτιμηθούν.
Παλιότερα η επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» ήταν η κύρια επιλογή της αστικής τάξης για να φοβίζει το λαό ή να δικαιολογεί τα πιο ειδεχθή εγκλήματα σε βάρος όλου του λαού.
Σήμερα επιχειρείται να αντικατασταθεί αυτό το δόγμα με ένα νέο δόγμα με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ.
Οτι οι κομμουνιστές είναι εμπόδιο σε λύσεις υπέρ του λαού γιατί αρνούνται να δεχθούν μια συγκυβέρνηση με την κυβερνώσα αριστερά, όπως αυτοαποκαλούνται οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι κομμουνιστές είναι εκτός πραγματικότητας.
Με όχημα τον «κυβερνητισμό», την κυβερνητική εναλλαγή, καλλιεργείται το σύνθημα όλοι μαζί για μια κυβερνητική αλλαγή που θα απαλλάξει το λαό από την κρίση και την εξαθλίωση, όπως ισχυρίζονται, χωρίς να αμφισβητηθεί η κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην οικονομία. Να φύγει αυτή η κυβέρνηση και μετά βλέπουμε, κρύβοντας τι θα ακολουθήσει.
Επιχειρείται μια μεγάλη εκστρατεία υποταγής των αγώνων και της λαϊκής δυσαρέσκειας σε μια καλύτερη διαχείριση της κρίσης. Για μια ανάπτυξη με υποστήριξη, όπως ισχυρίζονται, της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή της καπιταλιστικής οικονομίας. Μέχρι εκεί φτάνουν οι ριζοσπαστικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο που γνωρίσαμε το 1981 με το ΠΑΣΟΚ. Μόνο που σήμερα δεν είναι το 1981. Θα είναι τραγωδία για το λαό.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η κατάσταση για το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι δύσκολη και κρίσιμη όσο δε θα αλλάζουν οι συσχετισμοί από τα κάτω, όσο δεν ανεβαίνει το επίπεδο οργάνωσης πριν απ' όλα στη βιομηχανία, όσο δεν ισχυροποιείται το ταξικό ρεύμα για ρήξεις και ανατροπές και σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας.
Από την άποψη αυτή η ευθύνη, η πρωτοβουλία, η ταξική αδιαλλαξία, η περηφάνια, η αυτοθυσία στη δράση των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών, των οπαδών και φίλων του ΚΚΕ και σε πρώτη γραμμή όσων είναι εκλεγμένοι στα Συνδικάτα θα κρίνουν πολλά για την πορεία των εξελίξεων.
Οπως έδειξαν η πρόσφατη απεργία και οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, η βάση για να φουντώσει αυτό το κίνημα υπάρχει.
Δε δικαιολογούνται, επομένως, ούτε αναστολές, ούτε πικρίες και απογοητεύσεις από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Πολύ περισσότερο δε δικαιολογείται έλλειψη εμπιστοσύνης στις εργατικές και λαϊκές μάζες και στη δύναμή τους.
Η εξέλιξη της ταξικής πάλης δεν ήταν και δε θα είναι ευθύγραμμη, θα υπάρχει παλίρροια και άμπωτη, βήματα εμπρός αλλά και στασιμότητα, ή και υποχώρηση.
Σημασία έχει να είσαι πρωτοπόρος πάντα, ανεξάρτητα από καμπές και πισωγυρίσματα.

Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή»


Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή»
Η καπιταλιστική κρίση, οι δυσκολίες στη διαχείρισή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, αλλά και στις ΗΠΑ, οι συνέπειές της ακόμη και στις καπιταλιστικές οικονομίες που εξακολουθούν να έχουν προς το παρόν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, δυναμώνουν τους ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στη Νοτιοανατολική Ασία, την Κασπία και την Κεντρική Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική.
Ιδιαίτερα, άκρως επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που εκδηλώνεται με την υλοποίηση σχεδίου ιμπεριαλιστικής επέμβασης για την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων μεγάλων οικονομικών ομίλων κρατών - μελών της ΕΕ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στον Περσικό Κόλπο, για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, την Κίνα, τη συμμαχία των BRICS , που απειλούν την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».
Κρίκος σ' αυτές τις εξελίξεις είναι η κρίση στη Συρία που τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία την εμφάνισαν ως πρόβλημα «δημοκρατίας», αλλά έχει αποκαλυφθεί πλέον ότι εντάσσεται στην αλυσίδα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που ονομάστηκαν από τα αστικά επιτελεία και τους οπορτουνιστές «Αραβική Ανοιξη». Η κρίση στη Συρία έχει πολλές ομοιότητες με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Ηδη έχει εκδηλωθεί η ιμπεριαλιστική επέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας από ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το Ισραήλ ενδιαφέρονται για την αποσταθεροποίηση και την αποδυνάμωση του συσχετισμού μέσα στο συριακό αστικό καθεστώς, γιατί η ηγεσία του είναι σύμμαχος δυνάμεων στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και αντιτίθεται στις ιμπεριαλιστικές θέσεις και σχεδιασμούς για την περιοχή, που προωθούν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, το οποίο ακόμα κατέχει παλαιστινιακά και συριακά εδάφη.
Ποιο είναι το πρόβλημα των οξύτατων ανταγωνισμών που εκδηλώνονται στο «ζήτημα Συρία»; Το πραγματικό πρόβλημα είναι το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, το ποια μονοπώλια θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος. Οι κίνδυνοι νέας εστίας ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης είναι εμφανείς. Οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) από τη Λιβύη έχασαν, εδώ δε φαίνονται διατεθειμένοι να χάσουν. Να γιατί λέμε ότι η τεράστια όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τους υδρογονάνθρακες της περιοχής ωθεί σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ανάλογες επεμβάσεις στην περιοχή, με τη συμμετοχή μάλιστα και της Ελλάδας. Η «υπόθεση Συρία» είναι ενταγμένη στο σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».
Είναι γνωστό πως από τις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή».
Η «πρώτη» φάση αυτής της «ανασυγκρότησης» είχε ξεκινήσει έξι μήνες νωρίτερα (20 Μάρτη 2003) με τηνεισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Σήμερα, γνωρίζουμε πως και τα δύο αυτά προσχήματα, που χρησιμοποιήθηκαν για τη χειραγώγηση των λαών και των κινημάτων τους, έχουν πλήρως καταρρεύσει!
Το σχέδιο της «ανασυγκρότησης» της λεγόμενης «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» απασχόλησε στην πορεία τόσο τη Σύνοδο των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών (G8), όσο και το ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ επεδίωξαν να κερδίσουν την υποστήριξη σ' αυτά τα σχέδια, που προβλέπουν εκσυγχρονισμό των αστικών δομών, για τη διασφάλιση της αστικής εξουσίας κι ακόμη και την αλλαγή συνόρων, διαμόρφωση νέων κρατών.
Τα σχέδια των ΗΠΑ, που παρουσιάστηκαν υπό την ταμπέλα του «εκδημοκρατισμού» της περιοχής, απασχόλησαν τα κυρίαρχα αστικά καθεστώτα αρκετά έγκαιρα.
Ετσι, στις 22-23 Μάη 2004, στη 16ηΣύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία.
Είναι χαρακτηριστικό πως στη Σύνοδο των G8 (8-10 Ιούνη 2004), όπου συζητήθηκε το σχέδιο «ανασυγκρότησης», παραβρέθηκαν μόνον οι ηγέτες του Αφγανιστάν, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Υεμένης και του Ιράκ, ενώ αρνήθηκαν να παραβρεθούν στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τυνησία). Επιφυλακτικά στα αμερικανικά σχέδια τοποθετήθηκαν τότε η Γαλλία (που παίζει ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο στην περιοχή) και η Γερμανία.
Λίγο αργότερα, ο Τζ. Μπους, μιλώντας στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28-29 Ιούνη 2004), χαρακτήρισε την Τουρκία «μοντέλο» για μια «ισλαμική κοσμική δημοκρατία».
Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι ΗΠΑ από τότε έχουν κάνει βήματα, στην προετοιμασία «διάδοχων» καταστάσεων, αξιοποιώντας πρώην στελέχη διεθνών οργανισμών (π.χ. ο Αλ Μπαραντέι στην Αίγυπτο, πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας του ΟΗΕ, και ο Αλασάν Ουαταρά, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ στην Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς και των λεγόμενων «μετριοπαθών ισλαμιστών», που τα προηγούμενα χρόνια είχαν βρει καταφύγιο στη Μεγάλη Βρετανία).
Βασικοί στόχοι τους, κι όχι οι προσχηματικοί (περί «δημοκρατίας» και «πυρηνικών όπλων»), είναι:
  • Ο αστικός εκσυγχρονισμός των αστικών καθεστώτων της περιοχής, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο νομικό - πολιτικό εποικοδόμημα για να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν σταθερή βάση για την εξάπλωση των μονοπωλιακών ομίλων στις αγορές της περιοχής και την ενίσχυση του ρόλου τους σε διεθνές επίπεδο. Και αυτό σε έναν αγώνα δρόμου για να προφτάσουν εξελίξεις επέκτασης, επικράτησης του σκληρού ισλαμικού πυρήνα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Λίβανο.
  • Η διασφάλιση της πρόσβασής τους στις πηγές ενέργειας της περιοχής και στα νέα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.
  • Ο έλεγχος μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.
Σχεδιασμός πριν από πολλά χρόνια
Αμέσως μετά τα καταστροφικά γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, το Ιράκ πρόβαλε ως στόχος των αμερικανικών δυνάμεων, ενώ ως στόχοι είχαν επισημανθεί και οι εξής: Ιράν, Συρία, ΛΔ Κορέας, Κούβα... αλλά και η Ρωσία και η Κίνα σε δεύτερο επίπεδο, «ο άξονας του κακού που απειλεί τον πολιτισμό». Είναι οι ίδιοι που είχαν επισημανθεί και από την κυβέρνηση Κλίντον. Η τότε υπουργός Εξωτερικών, Μ. Ολμπράιτ, είχε μιλήσει κατ' επανάληψη για τον «άξονα του κακού» στοχεύοντας ακριβώς τις ίδιες χώρες. Αλλά γιατί μετά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν έγινε πρώτος στόχος το Ιράκ; Γιατί συνιστούσε την αρχή μίας μακριάς, επώδυνης και καταστροφικής εκστρατείας αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, με την ανατροπή των υπαρχόντων ηγεσιών στη Συρία και το Ιράν, σύμφωνα με έκθεση της «δεξαμενής σκέψης Carnegie Endowment Center», όπως αναφερόταν σε άρθρο στην αμερικανική εφημερίδα «San Franscisco Chronicle». «Πάνω από όλα, το Ιράκ προσφέρει την ευκαιρία να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το ριζοσπαστικό Ισλάμ εντός της έδρας του, όπως ακριβώς αντιμετωπίστηκε ο κομμουνισμός στην Ευρώπη και την Ασία», συμπλήρωνε στην ανάλυσή του για την αμερικανική πολιτική και ο Χιουζ Γουάιτ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Στρατηγικής Πολιτικής της Αυστραλίας.
Ο Σάιμον Τίσνταλ, αρθρογράφος της βρετανικής «Guardian», αναρωτιόταν γιατί η Ουάσιγκτον, ενώ είναι γνωστό πλέον ότι ετοιμάζεται πυρετωδώς για μια επίθεση σε βάρος του Ιράκ, επιλέγει αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή να διαρρήξει τις, έστω πρωτόλειες, σχέσεις της με την Τεχεράνη, αντί, όπως διατάζει η λογική, να τις ενισχύσει και να την προσεταιριστεί; Ιράν και Ιράκ, ούτως ή άλλως, δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις. Η απάντηση ήρθε από τον Τζον Γκαλαγουέι, που σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα, θα αποκαλύψει μυστική έκθεση του Πενταγώνου, όπου το Ιράν, η Συρία συνιστούν τους επόμενους στόχους των ΗΠΑ, σε συντονισμό ή επέκταση της εισβολής στο Ιράκ.
Επομένως ο πόλεμος στο Ιράκ, είναι απλώς το πρώτο στάδιο της πρωτοφανούς εκστρατείας των ΗΠΑ, όπου μετά το Ιράκ αυτές οι αμερικανικές δυνάμεις θα χρησιμοποιηθούν για τον ευρύτερο πόλεμο κατά όλης της περιοχής, και στο οποίο κατέληξε με ενδελεχείς αναλύσεις και το Ινστιτούτο «Stratfor». Το καινούριο που προστίθεται σε αυτές τις αναλύσεις, από την εταιρεία στρατηγικών αναλύσεων με στενές διασυνδέσεις με CIA και Πεντάγωνο, ότι «η ολοκλήρωσή του, κατά πάσα πιθανότητα, θα διαρκέσει μια γενιά».
Επιπροσθέτως, σύμφωνα με το «Stratfor», στόχος αυτού του πρώτου σταδίου, «είναι να εισαχθούν μαζικές στρατιωτικές δυνάμεις για να πιέσουν τις χώρες της περιοχής, ώστε να τις υποχρεώσουν είτε να συνεργαστούν, ή, διαφορετικά, να πραγματοποιήσουν μελλοντικά νέες στρατιωτικές συγκρούσεις», δηλαδή κυρίως τη Συρία και το Ιράν.
Το «Stratfor» σε τότε αναλύσεις του έλεγε: «αναμένουμε το Ιράν να αποτελέσει την επόμενη μεγάλη σύγκρουση, ως η μόνη χώρα που μπορεί πραγματικά να αμφισβητήσει την αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή».
Ο Κόλιν Πάουελ, υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ τότε, μιλώντας ενώπιον της Επιτροπής Δημοσίων Ισραηλινο-Αμερικανικών Υποθέσεων του Κογκρέσου, ενός από τα ισχυρότερα φιλοϊσραηλινά λόμπι της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, μετά την εισβολή στο Ιράκ είπε: «Η Συρία ή θα συνεχίσει να υποστηρίζει τρομοκρατικές οργανώσεις και το ετοιμοθάνατο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν ή θα εισέλθει σε έναν πιο ελπιδοφόρο δρόμο. Βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη επιλογή και έχει την πλήρη ευθύνη για τις συνέπειες των επιλογών της»... Οσο για το Ιράν, «θα πρέπει πλέον η διεθνής κοινότητα να επιμείνει ώστε να πάψει να στηρίζει τρομοκράτες που απειλούν την ισραηλινή ασφάλεια και αντιτάσσονται στις ειρηνευτικές προσπάθειες στη Μέση Ανατολή και να μην επιδιώκει την απόκτηση όπλων μαζικής καταστροφής».
Οι απειλές Πάουελ εκτοξεύτηκαν λίγα 24ωρα μετά τις, αναλόγου περιεχομένου, δηλώσεις του Ντόναλντ Ράμσφελντ (υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ), ο οποίος απείλησε Ιράν και Συρία «να μη θέτουν εμπόδια στις επιχειρήσεις που διοικεί ο Τόμι Φρανκς, διότι αυτό θα θεωρηθεί εχθρική ενέργεια». Η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να προετοιμάσει το έδαφος για γενίκευση της σύρραξης είναι, πλέον, απροκάλυπτα κυνική. Και όλ' αυτά γιατί «η Συρία επέλεξε να υποστηρίξει τον αδελφό ιρακινό λαό ενάντια στην παράνομη και αδικαιολόγητη εισβολή...», σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, «...επέλεξε το δρόμο της διεθνούς νομιμότητας, του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, που είναι το μοναδικό αρμόδιο για τη διατήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης στον κόσμο και είπε "όχι" σε αυτόν τον πόλεμο». Ανακοίνωση, που κατέληγε ως εξής: «τώρα, ο ιρακινός λαός υφίσταται όλες τις μορφές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας».
Επίσης την ίδια περίοδο ο ΥΠΕΞ, Φαρούκ αλ Σάραα, μιλώντας στο Κοινοβούλιο, είχε τονίσει ότι «η Συρία θέλει να δει τους εισβολείς ηττημένους. Η αμερικανική κυβέρνηση οδηγεί τον αμερικανικό λαό στην καταστροφή φέρνοντάς τον σε σύγκρουση με ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα. Είμαστε ενάντια στην ξένη κατοχή μιας αραβικής χώρας... Οι εισβολείς σοκαρίστηκαν από την ιρακινή λαϊκή αντίσταση. Ο αμερικανικός λαός αρχίζει να καταλαβαίνει το ρόλο του Ισραήλ στα σχέδια αναδιαμόρφωσης όλης της Μέσης Ανατολής»...
Η Συρία είχε μπει στο μάτι του κυκλώνα, όπως και το Ιράν από τότε. Ηδη ξεδιπλωνόταν το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».
Η «ντόμινο θεωρία» για την «αναμόρφωση» της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής
Στις 26 Γενάρη του 2003, στον «Ριζοσπάστη», δύο μήνες πριν την επίθεση στο Ιράκ, δημοσιεύσαμε άρθρο με τον πιο πάνω τίτλο, που αποκάλυπτε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τη Μέση Ανατολή. Ας το παρακολουθήσουμε.
«"Νεοσυντηρητικοί κύκλοι που κατέχουν θέσεις-κλειδιά στην κυβέρνηση των ΗΠΑ - ιδιαίτερα στο Πεντάγωνο - επιδιώκουν μια πλήρη αναμόρφωση όλης της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Το Ιράν - μετά το δεύτερο πόλεμο κατά του Ιράκ - είναι ο επόμενος στόχος, αλλά και η Συρία και ο Λίβανος όπως και η Σαουδική Αραβία είναι στην ημερήσια διάταξη".
Αυτή είναι η γνώμη του Knut Mellenthin, Γερμανού δημοσιολόγου, σε ολοσέλιδο άρθρο του, δημοσιευμένο στη "Neues Deuthchland" (18/19 Γενάρη).
Αφού διαπραγματεύεται το θέμα διεξοδικά, ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα: "Η θέση των στρατηγών των ΗΠΑ ότι οι λαοί στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή αναμένουν την "απελευθέρωσή τους" από τα βομβαρδιστικά και τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ, παραγνωρίζει την πραγματικότητα". Ακόμα και στο Αφγανιστάν, όπου οι Αμερικανοί μπορούσαν να στηριχτούν σε μια τεράστια προκαταβολή εμπιστοσύνης - λόγω της πολύχρονης υποστήριξης των πολέμαρχων φονταμενταλιστών κατά του σοβιετικού στρατού - αλλάζουν οι διαθέσεις σημαντικά. Ο στρατός των ΗΠΑ δρα στο Αφγανιστάν σαν εκτός δικαίου στρατός κατοχής, έχει κάνει εκατοντάδες αυθαίρετες συλλήψεις και απαγωγές, για τις οποίες δε δίνει λόγο στις αφγανικές αρχές. Τώρα ετοιμάζουν πόλεμο και κατά των παστουνικών περιοχών του Πακιστάν.
Η ιστορική εμπειρία μιλάει για το γεγονός ότι ο δεύτερος πόλεμος κατά του Ιράκ, που τώρα αναμένεται για το Φλεβάρη, θα αυξήσει την πικρία σε όλα τα ισλαμικά κράτη για τον τρόπο ενέργειας των ΗΠΑ που τον νιώθουν σαν αλαζονικό, μονόπλευρο και ανυπολόγιστο. Τρομοκρατικές πράξεις εναντίον των Αμερικανών, των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων θα αυξηθούν μελλοντικά πάρα πολύ από άποψη αριθμού και διάστασης. Εως τώρα πάνω από 90% των "ισλαμικών" αποπειρών στον κόσμο γίνονται από Παλαιστίνιους σε στενό συσχετισμό με την τοπική σύγκρουση. Αυτό σημαίνει όμως ότι υπάρχει τεράστιο δυναμικό και για μια παγκόσμια κλιμάκωση. Ταυτόχρονα θα οξυνθούν οι τοπικές συγκρούσεις μεταξύ μουσουλμάνων και οπαδών άλλων θρησκειών (στο Κασμίρ, στις Φιλιππίνες, στη Νιγηρία κ.α.). Ολα αυτά πάλι θα χρησιμοποιηθούν σαν επιχείρημα από εκείνους που σήμερα αντιπροσωπεύουν με όλα τα δημοσιογραφικά μέσα τη θέση ότι ο κύριος εχθρός δεν είναι η τρομοκρατία, αλλά "το επιθετικό Ισλάμ".
Ο Μελεντίν στηρίζεται στα εξής επιχειρήματα για τις επιδιώξεις των ΗΠΑ να "αναμορφώσουν όλη την Εγγύς και Μέση Ανατολή": Στις ΗΠΑ κάνει το γύρο μια νέα "θεωρία του ντόμινο". Οι υποστηρικτές της ισχυρίζονται ότι "η απελευθέρωση" του Ιράκ θα έχει τεράστια ενθαρρυντική επίπτωση στο Ιράν και θα επιταχύνει την ανατροπή της δικτατορίας των μουλάδων. Επίσης, το καθεστώς της Συρίας, ενσφηνωμένο μεταξύ Ισραήλ και φιλοδυτικών κοινωνιών στην Ιορδανία, στο Ιράκ και στο Ιράν, δε θα μπορούσε να αντέξει πολύ χρόνο. Κατόπιν, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, θα κατέρρεε η κυριαρχία των Σαουδαράβων, επειδή η κατοχή του Ιράκ, με τα δεύτερα κατά σειρά κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο, θα μείωνε την οικονομική σημασία του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας. Μια άλλη συνέπεια της θεωρίας του ντόμινο θα ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι θα έχαναν σχεδόν κάθε υποστήριξη με συνέπεια την αντικατάσταση του Αραφάτ με μια εντελώς νέα γαρνιτούρα υποτακτικών πολιτικών και μια "ειρήνη" στα μέτρα του Αριέλ Σαρόν.
Οι ΗΠΑ, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, δε θα 'πρεπε να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να υποστηρίξουν γενναιόδωρα αντιπολιτευτικά κινήματα στον αραβικό χώρο. Ιστορικό πρότυπο, λένε, είναι η ανατροπή των σοσιαλιστικών κρατών και η αποσύνθεση της Σοβιετικής Ενωσης. Οι θεωρητικοί αυτοί παραβλέπουν όμως τη σημαντικότερη διαφορά των δύο καταστάσεων: Οτι ενώ στην Ανατολική Ευρώπη και στη Σοβιετική Ενωση ήταν πλατιά διαδομένες οι αυταπάτες για τις ΗΠΑ, στον ισλαμικό κόσμο υπερτερούν σχεδόν παντού αντιπάθεια και δυσπιστία απέναντι στις ΗΠΑ.
Η πραγματική κεφαλή αυτού του νεοσυντηρητικού δικτύου, που εργάζεται προς την κατεύθυνση της "αγοράς των καθεστώτων" σε όλη την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, είναι ο Richard Perle, πρόεδρος του Defense Policy Board (Γραφείο Αμυντικής Πολιτικής), μιας συμβουλευτικής επιτροπής του Πενταγώνου, με επιρροή. Ο Perle σε συνομιλία με την εφημερίδα "Zeit" (σ.σ. του Αμβούργου) στις 5 του Δεκέμβρη 2002 είχε πει: "...Αν επιτύχουμε να ειρηνοποιήσουμε τη χώρα (το Ιράκ) και να οικοδομήσουμε μια σταθερή δημοκρατική κυβέρνηση, τότε μέσα σ' αυτό βρίσκεται τεράστιο δυναμικό να ενθουσιάσουμε και άλλους λαούς". Αλλά είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί θα επιτύχουν οι ΗΠΑ ακριβώς στο Ιράκ αυτό που στο Αφγανιστάν μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν δεν το επιχείρησαν και πολύ περισσότερο δεν το πέτυχαν.
Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου επικαλείται και τις ακόλουθες πηγές. Ειδικά για τις σχέσεις ΗΠΑ - Σαουδικής Αραβίας αναφέρει η "Wall Street Journal" (30/10/2001) ότι η Σαουδική Αραβία είναι "η κύρια πηγή της χρηματοδότησης της "Αλ Κάιντα" και ότι αν στη χώρα αυτή ανερχόταν στην εξουσία ένα "ριζοσπαστικότερο καθεστώς", τότε έμπαινε άμεσα το ζήτημα της κατάληψης των πετρελαιοπηγών από τις ΗΠΑ".
Με το ίδιο θέμα ασχολήθηκε και μια εισήγηση του Laurent Murawiec, ενός αναλυτή της συντηρητικής "φάμπρικας σκέψεων" Rand, στο προαναφερόμενο γραφείο Defence Policy Board στις 10 του Ιούλη 2001, για την οποία ορισμένες πληροφορίες δημοσίευσε η "Ουάσιγκτον Ποστ" (6 και 7 του Αυγούστου 2002). Κατά τον Murawiec, οι ΗΠΑ θα 'πρεπε να θέσουν στη Σαουδική Αραβία τελεσίγραφο και να απαιτούν μεταξύ άλλων την παύση της υποστήριξης φονταμενταλιστών εξτρεμιστών σε όλο τον κόσμο. Την παύση αντιαμερικανικών, αντιισραηλινών και γενικά αντιδυτικών θέσεων και στην περίπτωση της μη συμμόρφωσης την κατάληψη των σαουδαραβικών πετρελαιοπηγών και την κατάσχεση των σαουδαραβικών καταθέσεων στο εξωτερικό.
Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Κόλιν Πάουελ, έσπευσε να διαβεβαιώσει τον Σαουδάραβα ομόλογό του ότι η γνώμη του Murawiec δεν εκπροσωπεί τη γνώμη του Προέδρου και της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Είναι όμως γεγονός ότι η εισήγηση Murawiec υπάρχει στο διαδίκτυο (Internet) υπό τα στοιχεία www.d-n-i.net/fcs/comments/c457.htm.
Για την αμερικανόπνευστη πολιτική του Ισραήλ ο Knut Mellnthin γράφει: "Κεντρικά σημεία της πορείας για μια γενική αλλαγή καθεστώτων" στην Εγγύς και στη Μέση Ανατολή βρίσκονται ήδη σε μια μελέτη του έτους 1996. Μετά τη δολοφονία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν το 1995 και λίγες βδομάδες μετά τη νίκη του Μπενιαμίν Νετανιάχου στις εκλογές της 28ης του Μάη του 1996, το ισραηλινο-αμερικανικό Ινστιτούτο προηγμένων στρατηγικών και πολιτικών σπουδών (Institu for advenced strategic and political studies) υπέβαλε στον Νετανιάχου ένα σχέδιο γενικής αναμόρφωσης της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής. Το σχέδιο είχε συνταχθεί από εφταμελή επιτροπή με επικεφαλής τον Richard Perle και πρότεινε "μια νέα ισραηλινή στρατηγική πριν το 2000", τελείως αντίθετη από την πολιτική του Ράμπιν. Μερικές συστάσεις του σχεδίου εκείνου αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία της τωρινής "επαναστατικής αναδιάρθρωσης" όλης της Εγγύς και Μέσης Ανατολής:
  • Στενή συνεργασία του Ισραήλ με την Τουρκία και την Ιορδανία.
  • Συγκέντρωση του Ισραήλ στο ζήτημα της ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν και υποστήριξης της βασιλικής οικογένειας της Ιορδανίας για την επανάκτηση του ιρακινού θρόνου (που κατείχε έως το 1958).
  • Ριζική αλλαγή των σχέσεων του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους και (μαζί με την Ιορδανία) εξεύρεση εναλλακτικής λύσης στο ζήτημα Αραφάτ.
  • Το Ισραήλ να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις με τη Συρία για επιστροφή των υψωμάτων του Γκολάν και να ενεργεί αεροπορικές επιθέσεις εναντίον συριακών περιοχών.
Αυτό το σχέδιο του 1996 δείχνει πόσο λίγο σχετίζεται η στρατηγική της "καθεστωτικής αλλαγής" (στην Εγγύς και Μέση Ανατολή) με τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης του Σεπτέμβρη 2001».
Βεβαίως τα γεγονότα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως το τότε σχέδιο, αφού στην πορεία η στρατηγική συνεργασία Τουρκίας - Ισραήλ έσπασε, οξύνθηκαν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα δύο κράτη, αλλά και τα δύο έχουν σήμερα συγκεκριμένους ρόλους στην περιοχή και στην επέμβαση στη Συρία. Το βασικό όμως σχέδιο για τη "Μεγάλη Μέση Ανατολή", όπως θα δούμε στη συνέχεια εξελίσσεται. Αλλωστε ο Τζ. Μπους το ανέπτυξε το Νοέμβρη του 2003. Ας το δούμε.
Απειλές για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή
Προτεραιότητα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τον πρόεδρο Μπους, αποτελεί η προώθηση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή. «Η ελευθερία μπορεί να είναι το μέλλον κάθε έθνους» της περιοχής φυσικά, δήλωσε ο Μπους κατά τη διάρκεια της ομιλίας και όλοι πια μπορούν να διαγνώσουν τι ακριβώς εννοεί ο Αμερικανός πρόεδρος, όταν «οραματίζεται» την ειρήνη...
Κατά τον Αμερικανό πρόεδρο, υπάρχει μια περιοχή στον πλανήτη μας όπου δεν έχει ριζώσει η δημοκρατία, «η αραβική Μέση Ανατολή», όπως είπε χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Ινστιτούτο «National Endowment for Democracy». Μία ομιλία που είχε προαναγγελθεί εκ των προτέρων ως βαρύνουσας σημασίας και μάλιστα από τη Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, Κοντολίζα Ράις.
Ο Τζορτζ Μπους έσπευσε πάντως να διευκρινίσει πόσο λάθος κάνουν όσοι επιρρίπτουν στο Ισλάμ την ευθύνη για την έλλειψη δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή: Οπως είπε, μπορεί να συνάδει το Ισλάμ και η αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση αναφέροντας μάλιστα μία σειρά χώρες, όπως η Τουρκία, η Ινδονησία, ο Νίγηρας και η Σιέρα Λεόνε ανάμεσα στις άλλες ως δημοκρατικά παραδείγματα!
Οι ηγέτες της περιοχής, συνέχισε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, θα πρέπει ν' αποφασίσουν εάν θέλουν να τους θυμούνται οι συμπολίτες τους για τον εκδημοκρατισμό στον οποίο προχώρησαν ή για τα εμπόδια τα οποία παρενέβαλαν στη διαδικασία αυτή.
Και πιο συγκεκριμένα για το Παλαιστινιακό τόνισε ότι ο μόνος δρόμος είναι η δημοκρατία και πρόσθεσε πως όπως η Αίγυπτος άνοιξε το δρόμο για την ειρήνη, έτσι και τώρα θα πρέπει να ηγηθεί των προσπαθειών για την προώθηση της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή. Σχολίασε τα δημοκρατικά βήματα που κάνουν η Σαουδική Αραβία, το Μαρόκο και το Μπαχρέιν, ενώ εν συνεχεία αναφέρθηκε στην κατάσταση στο Ιράκ, τονίζοντας ότι αν δε στεφθεί μ' επιτυχία ο εκδημοκρατισμός στη χώρα αυτή, «κερδισμένοι θα βγουν οι τρομοκράτες σε ολόκληρο τον κόσμο»! Ειδική αναφορά επιφύλαξε για το Ιράκ, ουσιαστικά φωτογραφίζοντας τη Συρία, τονίζοντας ότι τα καθεστώτα των δύο αυτών χωρών - δηλαδή τα κόμματα Μπάαθ - υποσχέθηκαν στο λαό τους εθνική αξιοπρέπεια... αντ' αυτού όμως άφησαν πίσω τους «μία κληρονομία βασανιστηρίων και καταπίεσης». Αναφερόμενος τέλος στο θέμα του Ιράν, κάλεσε τους ηγέτες της χώρας αυτής να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του λαού τους, που ζητεί δημοκρατικές αλλαγές.
Η ίδια υπόθεση συζητήθηκε και στους G8. Στο επίκεντρο της μοιρασιάς της «Ομάδας των Οκτώ» (G8) όλες οι καυτές περιοχές του πλανήτη, όπως το Ιράκ και η ευρύτερη Μέση Ανατολή, αλλά και όσες πιθανώς γίνουν λίαν συντόμως, όπως η Αφρική, έγραφε τότε ο «Ριζοσπάστης».
Συμφώνησαν παρά τις επιμέρους διαφωνίες, για την προώθηση των θεσμικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, υιοθετώντας το αμερικανικό «αναθεωρημένο» σχέδιο, όπως τουλάχιστον τονίζεται στο κοινό ανακοινωθέν που εξέδωσαν οι ηγέτες των κρατών της «G8». Συγκεκριμένα, οι ηγέτες των οκτώ πιο ανεπτυγμένων χωρών, δηλαδή των ΗΠΑ, του Καναδά, της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, συμφώνησαν... ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, ωστόσο επισήμαναν ότι δεν πρέπει να επιβληθούν εξωτερικά, επιχειρώντας να κάμψουν τις αντιδράσεις των Αράβων, που στο παρελθόν έχουν διαφωνήσει έντονα με το αίτημα των ΗΠΑ για ριζικές μεταρρυθμίσεις, καταγγέλλοντας προσπάθεια επιβολής των δυτικών αξιών στην περιοχή. Κατά το «Reuters» και το BBC, η παλαιότερη πρόταση των ΗΠΑ τροποποιήθηκε στο ηπιότερο και στο κοινό ανακοινωθέν συμπεριελήφθη τελικά η φράση: «Η υποστήριξή μας για μεταρρύθμιση στην περιοχή πρέπει να ανταποκρίνεται στις τοπικές συνθήκες και κάθε κοινωνία να καταλήξει στα δικά της συμπεράσματα για το ρυθμό και το εύρος των αλλαγών».
Ωστόσο, παρά τις σημαντικές αναθεωρήσεις, το σχέδιο της Ουάσιγκτον εξακολουθούν να απορρίπτουν η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, που να σημειωθεί δεν αποδέχτηκαν την πρόσκληση του Προέδρου Μπους να παραβρεθούν στη σύνοδο. Αντιθέτως τις ευλογίες τους στο σχέδιο έδωσαν η Ιορδανία και η Υεμένη.
Παράλληλα, στο κοινό ανακοινωθέν των κρατών της G8 εμπεριέχεται και ειδική μνεία για το Παλαιστινιακό, χαρακτηρίζοντας την «εξεύρεση ειρηνευτικής λύσης προτεραιότητα, που ωστόσο δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για να μην προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις».
Οι διαφορές, σύμφωνα με τους αναλυτές, έγιναν πιο αισθητές όσον αφορά στο θέμα του Ιράκ. Μόλις ο Αμερικανός Πρόεδρος εξέφρασε τη βούλησή του για μεγαλύτερη ανάμειξη του ΝΑΤΟ - ο Μπους αιτιολόγησε το αίτημά του, αναφέροντας ότι ενώ πολλές χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ έχουν ήδη στείλει στρατεύματα στο Ιράκ, η Συμμαχία δεν έχει κάποιο επίσημο ρόλο στις εξελίξεις - ο Ζακ Σιράκ έσπευσε να εκφράσει την αντίθεσή του.
Τον Απρίλη του 2003 επανέρχεται το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» ως εξής: Στις 8 Απρίλη παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Το σχέδιο περιλαμβάνει 32 χώρες. Οπως Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά. Το 10ο άρθρο του σχεδίου, ανοιχτά και σαφώς, υπογραμμίζει και ζητά την ευθυγράμμιση των εθνικών πολιτικών αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τα άρθρα αυτά θεωρούν εχθρική πράξη οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ολόκληροι λαοί θεωρούνται τρομοκράτες και όλη η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία θεωρούνται περιοχές στρατηγικής σημασίας για την πολιτική, οικονομική και ασφάλεια των ΗΠΑ. Καλούνται οι χώρες της περιοχής να προχωρήσουν σε βαθιές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και να απαλλαχτούν από τα καθεστώτα που δεν είναι δημοκρατικά. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι η Αμερική και το ΝΑΤΟ θα προχωρήσουν σε τεράστιες επιθέσεις και πολέμους ενάντια στους λαούς, χρησιμοποιώντας κάθε μέθοδο και τρόπο για να συμμορφωθούν τα καθεστώτα της περιοχής πάντοτε προς το συμφέρον της. Ωστόσο, ο Τζ. Μπους πριν από πολύ καιρό είχε τονίσει ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας». Αυτό δεν ήταν μία απλή απειλή. Φαίνεται να υλοποιείται σε όλο τον κόσμο οργανωμένα και με σχέδιο.
Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Μάγιερς, στις 7 Απρίλη είχε κάνει την εξής δήλωση: «Παντού είναι μέτωπο πια. Ολοι μας σε Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, Μαδρίτη, Ουζμπεκιστάν, στην Κωνσταντινούπολη πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή στον πόλεμο αυτό».
Η υλοποίηση αυτού του σχεδίου βασίζεται στα εξής, όπως συζητήθηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο:
1) Θα δημιουργηθεί η Αναπτυξιακή Τράπεζα της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας. Η Αμερική θα είναι μέλος της Τράπεζας και θα βάλει τα κεφάλαια. Μ' αυτό τον τρόπο θα ελεγχθεί η οικονομία των χωρών, αλλά και θα εξασφαλιστούν τα αμερικανικά συμφέροντα σε «επενδύσεις και εμπόριο».
2) Θα δημιουργηθεί Ιδρυμα Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και Κεντρικής Ασίας. Το Ιδρυμα αυτό θα λειτουργήσει ως Πέμπτη Φάλαγγα και έχει σκοπό να δυναμώσει την αμερικανική πολιτική με την αντιπολίτευση μέσα στις χώρες που είναι στόχος.
3) Δημιουργία του Ιδρύματος της Δημοκρατίας. Οι μονοπωλιακές εταιρείες θα είναι τα μέλη του Ιδρύματος και, ταυτόχρονα, θα βάλουν και τα κεφάλαια.
Σύμφωνα με το σχέδιο, η Αμερική από τις 31 Γενάρη 2005 θα ξεκινήσει να ελέγχει την πορεία αυτών των χωρών όπως προβλέπεται. Και όχι μόνον. Αναφέρεται ακόμα πως εάν μία από αυτές τις χώρες υποστηρίξει την τρομοκρατία δεν μπορεί να πάρει οικονομική βοήθεια, αλλά και θα θεωρηθεί εχθρική πράξη. Η απειλή είναι ανοιχτή και σαφής.
Στον πιο πάνω σχεδιασμό είναι εμφανής τώρα πια η επιλογή των χωρών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής που εκδηλώθηκε η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη». Δεν αφήνει κανένα περιθώριο ότι σε όλες τις χώρες υπήρξε ιμπεριαλιστική επέμβαση. Βεβαίως στη συνέχεια το θέμα απασχόλησε και τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, στις 28 και 29 Ιούνη του 2004. Το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» τότε έλεγε:
Η ΝΑΤΟική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη
Η ΝΑΤΟική Σύνοδος έχει ακόμα ως κύριο θέμα το ζήτημα Ιράκ και Αφγανιστάν. Ο σκοπός είναι το ΝΑΤΟ να χρησιμοποιηθεί ενεργά σ' αυτούς τους πολέμους. Αυτό σημαίνει πως από κει και πέρα θα αχρηστευτεί ο ρόλος του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ θα κρίνει το μέλλον των λαών. Δηλαδή, τα μέλη του ΝΑΤΟ πια δεν μπορούν να αρνηθούν να στείλουν στρατιώτες ή να συμμετέχουν κατευθείαν στους ιμπεριαλιστικούς βρώμικους πολέμους. `Η αν θέλετε να μιλήσουμε πιο σαφώς: Ούτε η Τουρκία, ούτε η Ελλάδα, ούτε κανένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ δε θα μπορέσει να αρνηθεί να στείλει στρατό. Να μην ξεχάσουμε πως η Αμερική αυτές τις μέρες θυμίζει συχνά τις συμφωνίες που έχουν γίνει στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Βασιζόμενοι σ' αυτές τις συμφωνίες, ήδη, πολλές χώρες έχουν γίνει ένα κομμάτι των βρώμικων πολέμων και επιχειρήσεων ενάντια στους λαούς.
Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Jaap de Hoop Scheffer, σε δήλωσή του στη «Financial Times», είχε τονίσει πως το ΝΑΤΟ χρειάζεται ριζοσπαστικές αλλαγές. Και τα σχέδια για τις αλλαγές θα συζητηθούν στις 28-29 Ιούνη στην Κων/πολη. Στην ίδια δήλωση, συνεχίζοντας, λέει πως θα δημιουργηθεί μία ταχεία στρατιωτική δύναμη απ' όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ και στους πολέμους και επιχειρήσεις. Δηλ., το ΝΑΤΟ θα είναι πάντα έτοιμο να επέμβει ανά πάσα στιγμή όπου θέλει. Και όχι μόνο. Διευκρινίζει κιόλας και το οικονομικό πλαίσιο και τα έξοδα αυτής της ταχείας δύναμης. Ο Scheffer δηλώνει πως το κόστος των επιχειρήσεων θα μοιραστεί σε 26 ΝΑΤΟικές χώρες με τον πιο ισότιμο τρόπο. Βέβαια, κι αυτό σημαίνει πως οι λαοί θα πληρώσουν τους δολοφόνους τους. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σε δήλωσή του πριν από μια βδομάδα, μίλησε ανοιχτά και είπε πως στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ μπορεί να βγει απόφαση τα μέλη του να στείλουν στρατιώτες στο Ιράκ. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας Φράνκο Φρατίνι, πριν από ένα μήνα, είχε κάνει μία δήλωση προς αυτήν την κατεύθυνση και είχε πει πως πιθανόν η Γαλλία και η Γερμανία δε θα στείλουν στρατιώτες στο Ιράκ, όμως ούτε θα δημιουργήσουν εμπόδια για να μην επικυρωθεί μία τέτοια απόφαση.
Ο πρόεδρος του Στρατιωτικού Συμβουλίου του ΝΑΤΟ, στρατηγός Χάρολντ Κουζάτ, προς το τέλος Μάη είχε πραγματοποιήσει μία ξαφνική και σχεδόν ανεπίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ. Οι ισραηλινές αρχές δήλωναν εκείνη τη μέρα: «Το ΝΑΤΟ με τη Σύνοδο της Κων/πολης ανοίγεται προς τη Μέση Ανατολή. Αυτά είναι σπουδαία νέα για το Ισραήλ». Μόνον αυτή η δήλωση σημαίνει πολλά και δε χρειάζεται κανένα σχόλιο. Μόνο να υπενθυμίσουμε ότι μερικές ώρες πριν πραγματοποιηθεί η Σύνοδος των G8, η Αμερική είχε κάνει δήλωση περί δημοκρατίας στις αραβικές χώρες, αλλά και είχε υπενθυμίσει πως το παλαιστινιακό ζήτημα να μη χρησιμοποιηθεί ως εμπόδιο μπροστά στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται οι αραβικές χώρες. Η στρατιωτική σύμβουλος των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, είχε μιλήσει πιο αποκαλυπτικά: «Οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να καθυστερήσουν άλλο».
Το σχέδιο Ανάν ήταν και είναι μέσα στα πλαίσια της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Ηδη, η Αμερική, ύστερα από την άρνηση των Ελληνοκυπρίων, έχει δηλώσει πως θα προχωρήσει σε διάφορα πακέτα μέτρων για το βόρειο τμήμα του νησιού. Φαίνεται πως η Αμερική, ό,τι δεν κατάφερε να κατακτήσει με το σχέδιο, θα προσπαθήσει να το κατακτήσει με το βόρειο τμήμα. Και το βόρειο τμήμα, ανοιχτά και σαφώς, έχει δηλώσει όλη τη διάθεσή του να διευκολύνει την Αμερική. Δηλ., το βόρειο τμήμα είναι υποψήφιο για αμερικάνικες βάσεις.
Εδώ και καιρό, οι ΗΠΑ μιλούν για ένα μετριοπαθή ισλαμισμό. Αυτό σημαίνει ότι οι ιμπεριαλιστές αισθάνονται ιδιαίτερη ενόχληση απ' τις αντιστάσεις των λαών της Μέσης Ανατολής και προσπαθούν ακόμα και τον ισλαμισμό να τον κάνουν αμερικάνικο, δηλ. «αμερικάνικος ισλαμισμός». Και ως πιλοτική χώρα δείχνουν την Τουρκία. Τους τελευταίους μήνες οργανώθηκαν στις ΗΠΑ και στην Τουρκία συνδιασκέψεις με τη συμμετοχή τσιρακιών της Αμερικής προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει στην ισλαμική γεωγραφία ότι θα συντριφτούν οι δυνάμεις που είναι ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, τα λυσσασμένα κοπάδια του Ισραήλ, σε συνεργασία με την Αμερική, σκότωσαν πολλούς ηγέτες. Με αυτές τις δολοφονίες, έστελναν ένα σαφές μήνυμα προς το λαό της Μέσης Ανατολής: «`Η θα συνεργαστείτε, ή θα πεθάνετε».
Ο μετριοπαθής ισλαμισμός που προσπαθούν να δημιουργήσουν είναι ένας ισλαμισμός που δεν ενοχλείται απ' τους κατακτητές στρατιώτες, δεν αντιστέκεται ενάντια στην εκμετάλλευση του τεράστιου πλούτου, π.χ. του πετρελαίου, της ενέργειας κλπ., αλλά συνεργάζεται με τις μονοπωλιακές εταιρείες. Δηλ., συνεργάζεται με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα.
Εδώ και πολλά χρόνια, η Αμερική υλοποιεί στην περιοχή την πολιτική της, βασισμένη στα συντηρητικά καθεστώτα, στις χούντες και τους δικτάτορες. Οπότε τι άλλαξε και ξαφνικά η Αμερική μιλάει για δημοκρατία; Είναι φανερό πως οι λαοί της περιοχής έχουν μεγάλες αντιδράσεις στα καθεστώτα της περιοχής. Φαίνεται ότι το ισλαμικό κίνημα δυναμώνει. Σε πολλές χώρες, τα ισλαμικά κόμματα και οργανώσεις είναι η κύρια δύναμη. Δηλ., αν γίνονταν όντως δημοκρατικές εκλογές, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα κόμματα και οι οργανώσεις αυτές να βγουν κερδισμένοι, αλλά και ίσως στην κυβέρνηση. Γι' αυτό πρέπει να δημιουργηθεί αμερικάνικος ισλαμισμός ή, όπως τον ονομάζουν, μετριοπαθής. Δηλ. συνεργάσιμος. Είναι κατανοητό γιατί η Αμερική δίνει τόση σημασία στην κυβέρνηση της Τουρκίας και γιατί ο Ερντογάν θεωρείται μεγάλος ηγέτης. Με λίγα λόγια, όχι ένας Ερντογάν, αλλά χρειάζονται πολλοί Ερντογάν.
Ο μετριοπαθής ισλαμισμός είναι ένα απ' τα σημαντικότερα θέματα του σχεδίου της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής».
Ο 2ος στρατηγός στην ιεραρχία του τουρκικού στρατού, Ιλκέρ Μπασμπού, στις 27 Μάη είχε δηλώσει πως το σχέδιο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι να ξεριζωθούν οι αιτίες που δημιουργούν την τρομοκρατία. Τις ίδιες μέρες, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Τουρκίας Χιλμί Οζκιόκ είχε τονίσει το εξής: «Αν μελετήσουμε τις περιοχές του κόσμου όπου υπάρχουν κρίσεις και αστάθεια, θα δούμε πως η Τουρκία είναι πολύ κοντά σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο».
Η Τουρκία είχε προσκληθεί στη Σύνοδο των G8 ως χώρα συνεργάτης που είχε γίνει πρόσφατα. Ο Ερντογάν πριν πάει στις ΗΠΑ, στο αεροδρόμιο, είχε κάνει την εξής δήλωση: «Οι χώρες της περιοχής πρέπει να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες. Συμφωνούμε για το στόχο, γιατί ευθυγραμμίζεται με την πολιτική που έχουμε για τη Μέση Ανατολή. Υποστηρίζουμε τις στρατηγικές για τη δημοκρατία».
Στο σχέδιο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής που παρουσιάστηκε στο Αμερικάνικο Κογκρέσο αναφέρεται ο ρόλος της Τουρκίας με τα εξής λόγια: «Πρέπει να υποστηριχτεί η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Η Τουρκία παίζει ένα βασικό ρόλο για την ανάπτυξη και σταθερότητα στη Μέση Ανατολή και Κεντρική Ασία». Τα λόγια αυτά δείχνουν το βρώμικο ρόλο που θα αναλάβει η Τουρκία.
Το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική
Στα πλαίσια του σχεδίου «Μεγάλη Μέση Ανατολή» οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, έκαναν προσπάθειες να εντάξουν τις αραβικές χώρες της περιοχής στους γενικότερους σχεδιασμούς τους από κοινού με το Ισραήλ αλλά αυτές δε συμφωνούσαν. Είναι και αυτή μιά παράμετρος των επεμβάσεων. Ετσι το ΝΑΤΟ επιδίωκε αναβάθμιση των σχέσεών του με έξι αραβικές χώρες και το Ισραήλ. Πιέζει, λοιπόν, η συμμαχία, στο πλαίσιο του «μεσογειακού διαλόγου», την Αλγερία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Μαυριτανία, το Μαρόκο και την Τυνησία να αποδεχτούν τη συνύπαρξή τους με το Ισραήλ και να οικοδομήσουν τις στρατιωτικές τους δομές σε έναν σχηματισμό που θα αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με το ΝΑΤΟ, στα πρότυπα του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» (pfp), με τον οποίο, ας μην το ξεχνάμε, οι Αμερικανοί «μάντρωσαν» στο συνασπισμό τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Επιχειρώντας μια ταχύτατη επέκταση της παρουσίας του στη Μέση Ανατολή και χρησιμοποίησε το «μεσογειακό διάλογο» ως πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι επτά χώρες που προαναφέραμε, προφανώς δε θα προσκληθούν να συμμετάσχουν στο ΝΑΤΟ ως πλήρη μέλη στο άμεσο μέλλον. Θα απαιτηθεί ο απαραίτητος χρόνος της ...προσαρμογής. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, η διαδικασία προβλέπει την οικοδόμηση στενών στρατιωτικών και πολιτικών σχέσεων με τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ, καθώς επίσης και στενή συνεργασία στον ευαίσθητο τομέα των μυστικών υπηρεσιών. Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας δεν οδηγούν σε τίποτε λιγότερο από τον ασφυκτικό έλεγχο των Ενόπλων Δυνάμεων αυτών των χωρών αφού θα επανεξοπλιστούν στο μοντέλο που επιβάλλει η συμμαχία, και κατά συνέπεια θα μετατραπούν σε απλά εξαρτήματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Το καλά ενημερωμένο αμερικανικό ίδρυμα «Στρατηγικών Προβλέψεων» (Stratfor) διακρίνει, μέσα από τη δική του αποκαλυπτική λογική, αρκετούς λόγους που επιβάλλουν στο ΝΑΤΟ (δηλαδή, στις ΗΠΑ) να αναπτύξει μια στρατηγική για τις στρατιωτικές του σχέσεις στη Μέση Ανατολή. Οπως γράφει το αμερικανικό ίδρυμα, οι ΗΠΑ επιθυμούν την εμβάθυνση των σχέσεων με τη στρατιωτική ηγεσία αυτών των χωρών, γιατί πολύ συχνά στον αραβικό κόσμο οι στρατιωτικοί αναδεικνύονται σε πολιτικούς ηγέτες, ειδικότερα σε περιόδους κρίσεων. Με άλλα λόγια, η ενσωμάτωση των στρατιωτικών ηγεσιών των χωρών της Μέσης Ανατολής στους μηχανισμούς και στη λογική του ΝΑΤΟ εξασφαλίζει στις ΗΠΑ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον έλεγχο στις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή.
Δεύτερος αλλά εξίσου σημαντικός παράγοντας, που εξηγεί το αμερικανικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη των σχέσεων του ΝΑΤΟ με τις χώρες της Μέσης Ανατολής, είναι αυτό που περιφραστικά μπορούμε να ονομάσουμε «αμυντική βιομηχανία». Πρόκειται, πολύ απλά, για το αμερικανικό σύμπλεγμα της βιομηχανίας όπλων, που μέσα από τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ, την επέκταση των ορίων, τον πολλαπλασιασμό των εταίρων και συνεταίρων, πολλαπλασιάζει σε ασύλληπτο βαθμό τον κύκλο εργασιών του και τον τζίρο του.
Ετσι, λοιπόν, η μεταφορά όπλων προς αυτές τις χώρες, η πώληση τεχνολογίας και η λογιστική υποστήριξη έτσι ώστε να εξασφαλιστούν οι ΝΑΤΟικές προδιαγραφές, εκτός του ότι καθιστά τις Ενοπλες Δυνάμεις αυτών των χωρών υποχείριες, ανοίγει και τις δουλειές για τις αμερικανικές εταιρείες και, μάλιστα, σε μια περιοχή όπου οι αμυντικές δαπάνες είναι από τις υψηλότερες στη Γη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει σε ανάλυσή του το Stratfor, οι έξι αραβικές χώρες και το Iσραήλ, που βρίσκονται προ των πυλών του ΝΑΤΟ, ξοδεύουν περί τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για την άμυνά τους. Αν αυτό το ποσό συγκριθεί με τα 25 δισ. δολάρια που αποτελούν τις εξαγωγές της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της αγοράς για την οποία ενδιαφέρεται το ΝΑΤΟ.
Οι χώρες που θα αποδεχτούν, θέλοντας και μη, τελικά την πρόσκληση, προφανώς θα υποχρεωθούν (εκτός από το Ισραήλ) να αναδιοργανώσουν εκ βάθρων τις Ενοπλες Δυνάμεις τους. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι θα κλειδωθούν έξω από την αγορά της Μέσης Ανατολής οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ, όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Νότια Αφρική.
Το πρόσχημα για το στενό δέσιμο των κρατών της Μέσης Ανατολής με τους Αμερικανοευρωπαίους και το ΝΑΤΟ δεν είναι άλλο από την παγκόσμια μάχη κατά της τρομοκρατίας και την «Αλ Κάιντα». Με το πρόσχημα αυτό επιχειρείται η «ενσωμάτωση» όλων αυτών των χωρών στο συνασπισμό του «καλού», τον οποίο καθοδηγούν οι ΗΠΑ. Ομως, καθώς το «καλό» και το «κακό» δε γίνονται αντιληπτά με τον ίδιο τρόπο από Αμερικανοευρωπαίους χορτασμένους και τους πεινασμένους και καταπιεσμένους αραβικούς πληθυσμούς, η επιχειρούμενη ενσωμάτωση των χωρών της Μέσης Ανατολής στους δυτικούς μηχανισμούς σκέψης και δράσης αναπόφευκτα θα αποξενώσει τις φιλοδυτικές ηγεσίες αυτών των χωρών από τους πληθυσμούς τους και θα εκτραχύνει το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον στην περιοχή.
Αυτό για το οποίο προορίζονται οι αραβικές χώρες που πιέζονται να συνεργαστούν στενότερα με το ΝΑΤΟ είναι σαφές: Επιδίωξη της Ουάσιγκτον είναι να τις μετατρέψει σε πολιτικά και στρατιωτικά προγεφυρώματα, τα οποία θα χρησιμοποιήσει για να κερδίσει τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει στη Μέση Ανατολή, τη μεγαλύτερη διαπιστωμένη δεξαμενή πετρελαίου στον πλανήτη.
Οι ηγεσίες των έξι αραβικών χωρών, που καλούνται να συμμαχήσουν με το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, γνωρίζουν πολύ καλά τον εκβιασμό τον οποίο υφίστανται. Αυτό που για την ώρα δε γνωρίζουν, καθώς μελετούν την αμερικανική πρόσκληση, είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο εκβιασμός της Ουάσιγκτον, πώς και αν μπορούν να αντιδράσουν... Αυτά έγραφε ο «Ριζοσπάστης», τον Ιούλη του 2004, αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη. Το πού έφτασε σήμερα το ξέρουμε πολύ καλά.

TOP READ