Δεν είναι ατύχημα, δεν είναι συνωμοσία, είναι έγκλημα διαρκείας με υπογραφή των κυβερνήσεων

Κατιούσα

“Ορίστε εκεί! Τους σφάζεις, τους υποτάσσεις, τους κατακτάς και αυτοί χωρίς κανένα λόγο σου επιτίθενται”. Η φράση αυτή είναι βασικά από ένα τεύχος του Αστερίξ, κολλάει γάντι όμως για τη στάση των ελληνικών αρχών στην τραγωδία της Μόριας. Αυτών που έφτιαξαν δηλαδή και συντήρησαν το κολαστήριο στη Λέσβο, αυτών που στοίβαξαν σαν κοπάδια ζώα χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, πολλαπλάσιους από την αρχική πρόβλεψη – σε μια δομή με άθλιες συνθήκες, χωρίς να υπάρχουν υγειονομικά πρωτόκολλα και στοιχειώδη μέτρα προστασίας.
Και ποιο είναι το συμπέρασμα του ακροδεξιού ψεκασμένου μετώπου, που παίρνει γραμμή από τις αρχές και τα ΜΜΕ – ή μήπως γίνεται το αντίστροφο; Ότι υπήρχε οργανωμένο σχέδιο με δάκτυλο Ερντογάν, ότι φταίνει οι ίδιοι οι πρόσφυγες για τον εμπρησμό – το συμπέρασμα ήταν έτοιμο πριν καν διευκρινιστεί τι έγινε, κι ενώ υπήρχαν άλλες δύο, άσχετες εστίες πυρκαγιάς στο νησί. Κι ότι έπρεπε να υπάρχουν κλειστές δομές, δηλαδή κανονικές φυλακές για τους πρόσφυγες.
Το νησί κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όχι για να δουν πού θα φιλοξενηθούν οι πρόσφυγες που μένουν ξανά στο δρόμο, αλλά για να διασφαλιστεί πως δε θα φύγουν μακριά από την ευρύτερη περιοχή της Μόριας. Για τον ίδιο λόγο στέλνονται ενισχύσεις με ΜΑΤ για να “αποκαταστήσουν την τάξη” απέναντι στην “απειλή”. Δε θεωρούσαν υγειονομική βόμβα το κολαστήριο της Μόριας, αλλά τώρα θεωρούν τέτοια τους πρόσφυγες και τα 35 κρούσματα της δομής, λες και ήταν αυτοφυή και δεν τα κόλλησαν κατά την παραμονή τους στο νησί. Δε λένε κουβέντα για το έγκλημα διαρκείας, για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που έλεγε ότι σε τέτοιες συνθήκες, αργά ή γρήγορα θα είχαμε κάτι αντίστοιχο.
Η Μόρια όμως δεν είναι ένα απλό ατύχημα που οφείλεται στην κακιά στιγμή, δεν είναι μια διεθνής συνωμοσία για να μας εξισλαμίσουν και να μας εξαφανίσουν, είναι ένα έγκλημα διαρκείας που έχει τη σφραγίδα των ελληνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ. Η κυβερνώσα αριστερά έφτιαξε το κολαστήριο της ντροπής, δείχνοντας τις ευαισθησίες της. Η κυβερνώσα δεξιά, το διατήρησε, το γιγάντωσε και το οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Η διαχρονικά κυβερνώσα ΕΕ το χρηματοδοτούσε, βγάζοντας κατά καιρούς ανακοινώσεις “ανησυχίας” για να αποποιηθεί τις ευθύνες της. Την ίδια στιγμή, οι τοπικές αρχές και τα κανάλια, με πρωτοπορία τον ΣΚΑΪ, μεταφέρουν “αθώα” ή απλώς υιοθετούν άκριτα τις ακροδεξιές θεωρίες συνωμοσίας. Και στο επόμενο πογκρόμ θα αναρωτιούνται πώς φτάσαμε ως εδώ και ποιος φταίει για το ρατσιστικό παραλήρημα.
Πηγή φωτογραφίας: Reuters

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του αστικού πολιτικού κατεστημένου

• 
  

Του Χρήστου Δ. Τουρτούρα, επίκουρου Καθηγητή του ΑΠΘ
Στα πλαίσια του λόγου που αρθρώνεται γύρω από την καταπολέμηση της πανδημίας, μεταξύ πολλών μέτρων που αποφασίζονται σε μία νύκτα και αναιρούνται με την ανατολή της άλλης μέρας, υπήρξε και εκείνο που αναφερόταν στη λειτουργία των σχολείων κατά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Το μέγεθος των σχολικών τάξεων απασχόλησε, ως φαίνεται, ιδιαίτερα τους ειδικούς, αλλά και την κοινή γνώμη, όταν ήρθε αντιμέτωπη με τις πρακτικές αδυναμίες και την ελλιπή θεωρητική συγκρότηση των αντίστοιχων μέτρων που αποφασίσθηκαν.
Τα «κάστανα από τη φωτιά» ανέλαβε να βγάλει ο υπεύθυνος, μέχρι πρότινος, ενημέρωσης του κοινού για θέματα πρόληψης της πανδημίας, κ. Μαγιορκίνης. Ο συγκεκριμένος γιατρός και ακαδημαϊκός επιχείρησε να υπεραμυνθεί μιας προγενέστερης δήλωσής του ότι η μείωση του αριθμού των παιδιών στις τάξεις δεν απαντά στο πρόβλημα μετάδοσης του κορονοϊού, αναρτώντας στην προσωπική του ιστοσελίδα τη σχετική του επιχειρηματολογία.¹ Αυτή, λοιπόν, στηρίχθηκε σε ένα αυτοσχέδιο διάγραμμα, όπου αντιπαρέθετε δύο σχολικές τάξεις (μία των 25 και μία των 15 μαθητών) και με μια σειρά από βελάκια απέβλεπε στην εξεύρεση της αποτελεσματικότερης φόρμας κοινωνικής αποστασιοποίησης μεταξύ τους, γεγονός που το ανήγαγε σε ένα, θα λέγαμε, πρώτου μεγέθους «αντικοινωνιόγραμμα», η εναντίωση του οποίου σε καθετί κοινωνιολογικό δεν επέτρεπε καμία μέριμνα για ανίχνευση σχέσεων μεταξύ των παιδιών και των ιδιαίτερων προτιμήσεών τους, με σκοπό τη συγκρότηση ομάδων, ώστε να καταστεί η διδασκαλία μια εμπειρία ελκυστική και αποτελεσματική ως προς τη μάθηση. Αντιθέτως, το αντικοινωνικό ευφυολόγημα του κ. Μαγιορκίνη έφερε στη μνήμη μας τα περίφημα κλισέ σχεδιαγράμματα διάταξης των θρανίων που προτείνονταν ως πανάκεια στα παλιά εγχειρίδια Διδακτικής Μεθοδολογίας, που με τη σειρά τους υποστήριζαν θεωρητικά ξεπερασμένες εκπαιδευτικές πρακτικές του πλέον συντηρητικού παρελθόντος της παιδαγωγικής επιστήμης στη χώρα μας και διεθνώς. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ωστόσο, το γεγονός ότι μια τέτοιου είδους «ασφαλής συνύπαρξη» μεταξύ αποστασιοποιημένων, κατά τα άλλα, παιδιών δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από ένα ακόμη θετικίστικο τερτίπι που ανάγει την επαφή με τον συνάνθρωπο σε τυραννία, σε μια υποχρέωση που πρέπει το συντομότερο να διεκπεραιωθεί.
Με άλλα λόγια, προτείνεται στα παιδιά των λαϊκών τάξεων ότι θα πρέπει να συνεχίσουν να έχουν για αυτοσκοπό την επιβίωση και όχι την αναζήτηση των αληθινά ποιοτικών υλικών όρων της ύπαρξής τους. Άλλωστε, το είπε και ο Μαρξ ότι για το κεφάλαιο οι άνθρωποι αποτελούν ήδη κτήμα, έχουν κιόλας αποξενωθεί από τον εαυτό τους και την εργασία τους, άρα και από τη φύση και τους συνανθρώπους τους, τη στιγμή που εισέρχονται ως μισθωτοί εργάτες στον καταμερισμό εργασίας για να μετατραπούν σε εμπορεύματα. Έτσι, η σημασία των κοινωνικών επαφών, των ανθρώπινων και ποιοτικών, των αλληλέγγυων και αλτρουιστικών με τον συνάνθρωπο, η ανταλλαγή γνήσιων συναισθημάτων και τόσα άλλα που, εν τέλει, διαφοροποιούν το ανθρώπινο είδος από όλα τα υπόλοιπα, θυσιάζονται για μια ακόμη φορά στο βωμό του κέρδους και στην προσπάθεια διαχείρισης των συνειδήσεων. Σε αυτά τα πλαίσια, τα παιδιά δεν απελευθερώνονται, δεν εμπιστεύονται το ένα το άλλο, δεν αποκτούν ενσυναίσθηση απέναντι στους συνανθρώπους τους, παρά απομακρύνονται ακόμη περισσότερο μεταξύ τους. Βέβαια, προετοιμάζονται τέλεια, ώστε να συγκροτήσουν την αυριανή, βαθιά ανταγωνιστική, υποκριτική και συμφεροντολόγα, αντικοινωνική κοινωνία του καπιταλιστικού συστήματος, όπου τους έχει προκαθοριστεί ότι θα ζήσουν.
Ο κ. Μαγιορκίνης μας λέει, λοιπόν, ότι το «αντικοινωνιόγραμμά» του αποδεικνύει ότι μεταξύ των δύο περιπτώσεων οι διαφορές είναι ελάχιστες, αφού στην περίπτωση της τάξης με τα 25 παιδιά, το ασφαλές (πλην όμως αυθαίρετο) όριο του 1,5 μέτρου παραβιάζεται μόνον σε 13 συνδυασμούς, δηλαδή στο 4% των περιπτώσεων. Μάλιστα, οι παραβάσεις αυτές εντοπίζονται μόνο σε οριζόντιο επίπεδο και δεν επιτρέπουν τη μετάδοση της νόσου στον κάθετο άξονα της τάξης. Τι καταλαβαίνουμε, λοιπόν; Κατ’ αρχάς ότι παραδέχεται πως στο βωμό της απόσπασης υπεραξίας, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις που υποκλίνονται σε αυτήν, θεωρούν πολιτικά και κοινωνικά έντιμο να θυσιάζεται ένα ποσοστό ανθρώπων, προκειμένου να διατηρηθούν ακμαίοι οι υπόλοιποι. Κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει ως προς αυτό, αρκεί να το γνωρίζουν και να το αποφασίζουν οι ίδιοι εκείνοι που καλούνται να πραγματοποιήσουν τη θυσία. Τότε και μόνον τότε η πράξη αποκτά στοιχεία κοινωνικής διάθεσης του εαυτού, αυτοθυσίας για την κοινωνική ευημερία, αλλιώς φαντάζει ως προσυμφωνημένη πολιτική εξόντωσης κάποιων που θεωρούνται έτσι και αλλιώς ανταλλάξιμοι. Βεβαίως, για κανέναν -και ιδιαίτερα για έναν γιατρό- ούτε μία ζωή δεν θα ’πρεπε να είναι πρόχειρη, ούτε ένας άνθρωπος δεν θα ’πρεπε να θεωρείται αναλώσιμος. Έχω τη βεβαιότητα ότι η ίδια πεποίθηση χαρακτηρίζει και τον κ. Μαγιορκίνη. Οπότε, σε μια τέτοια περίπτωση, τίθεται εύλογα το ερώτημα, μήπως υφίσταται όντως ζήτημα ανικανότητας της κυβέρνησης για σοβαρή διαχείριση του προβλήματος της επικινδυνότητας για τη δημόσια υγεία και αναλώνονται οι εκπρόσωποί της σε ασκήσεις επί χάρτου, λες και πρόκειται για κάποιο γενικευμένο κοινωνικό πείραμα, στα πλαίσια του οποίου επιτρέπεται σε διάφορους να επιδίδονται σε μαθηματικές γιάπικες σάχλες.²
Επίσης, ο κ. Μαγιορκίνης ανατρέπει και τη χωροχρονική πραγματικότητα, αφού καταφέρνει και τη σταματά, την ακινητοποιεί, προκειμένου να τη μελετήσει, ομολογώντας με τον τρόπο του τη συμπόρευση της αστικής τάξης με την παλιά φιλοσοφία που συνήθιζε να μελετά στατικά τον κόσμο για να τον γνωρίσει. Δυστυχώς γι’ αυτόν και την τάξη της οποίας τα συμφέροντα υπηρετεί, την κοινωνία, μάθαμε από τον Μαρξ, πρέπει -και μπορούμε- να την μελετάμε διαλεκτικά, με κριτικό στοχασμό, αποβλέποντας στο να την αλλάξουμε.
Η σχολική αίθουσα, λοιπόν, εκλαμβάνεται από τον κ. Μαγιορκίνη ως κάτι σταθερό και αμετακίνητο και τα σταγονίδια από τον ιδρώτα και το σάλιο των ζωντανών -«δυστυχώς»- μαθητών και μαθητριών διαγράφουν τροχιές αποκλειστικά παράλληλες, εξ ου και η βεβαιότητά του ότι στις «λιγοστές», όπως τις αποκαλεί, παραβιάσεις της απόστασης ασφαλείας, ο ιός δεν θα μεταδίδεται στον κάθετο άξονα της τάξης, εξαιτίας, υποψιάζομαι, κάποιου μυστικού νόμου που κάνει τα μόρια του αέρα να κινούνται μονάχα οριζόντια και ποτέ τους κάθετα και, βέβαια, το πολύ πολύ μέχρι 1,5 μέτρο μακριά. Πέρα, δηλαδή, από το ότι με κάποιον μυστήριο τρόπο, ο χρόνος σταματά και τα παιδιά ακινητοποιούνται στις προκαθορισμένες θέσεις τους, έχει και ο χώρος τα δικά του μυστικά και τους δικούς του νόμους, που, πραγματικά, εγώ προσωπικά, για πρώτη φορά πληροφορούμαι. Ωστόσο, η επεξεργασία «στοχαστικών» μοντέλων από ερευνητική ομάδα του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικής Μηχανικής (EnVe-Lab) του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με επικεφαλής τον καθηγητή Χημικών Μηχανικών κ. Σαρηγιάννη, αποκαθιστά την αλήθεια, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι στις τάξεις με 25 παιδιά ο δείκτης βασικών επαφών, μια από τις συνιστώσες δηλαδή του βασικού αριθμού αναπαραγωγής και μετάδοσης του κορονοϊού, αυξάνεται κατά 50% σε σχέση με τις τάξεις εκείνες που φιλοξενούν 15 μαθητές και μαθήτριες.³ Μοιραία, λοιπόν, καταρρίπτεται η σαθρή επιχειρηματολογία του κ. Μαγιορκίνη, ο οποίος, επιπλέον, δείχνει να μη θυμάται τίποτε απολύτως από την εμπειρία του ως μαθητής, αφού αντιμετωπίζει τα παιδιά ως πούλια σε ένα παιχνίδι ντάμας, όπου εκεί που τα τοποθετείς εκεί και παραμένουν. Προφανώς, διαπιστώνεται έλλειμμα παιδαγωγικής γνώσης, που αποτελεί μέγιστο ατόπημα σε κάθε περίπτωση ενασχόλησης κάποιου με ζητήματα του συγκεκριμένου επιστημονικού χώρου. Η παραπάνω διαπίστωση δεν επιτρέπει κανένα σοβαρό διάλογο, χωρίς μια -έστω και φευγαλέα, πλην όμως ουσιαστική- αναφορά στα παιδαγωγικά αυτονόητα της μαθητοκεντρικής διδασκαλίας και της ελευθερίας της κίνησης των παιδιών μέσα στην τάξη (και, βέβαια, σε όλους τους άλλους χώρους του σχολείου αδιακρίτως και ιδιαίτερα στα διαλείμματα), της διαρκούς συναλλαγής τους με τους συμμαθητές, τις συμμαθήτριες, τους δασκάλους και τις δασκάλες τους. Παρεμπιπτόντως, ο εκπαιδευτικός λείπει από το διάγραμμα του κ. Μαγιορκίνη, αφού, είτε θεωρείται πολυτέλεια η ενασχόληση με την περίπτωσή του είτε ότι κινδυνεύει λιγότερο από τις ιώσεις, όντας φύσει και θέσει αποστασιοποιημένος από τους μαθητές και τις μαθήτριές του κατά τη διδακτική διαδικασία. Άλλωστε, η έδρα αποτελεί το μείζον σύμβολο αποστασιοποιημένης και απρόσιτης εξουσίας στην παραδοσιακή Παιδαγωγική του Έρβαρτου, την οποία, μάλλον, το επιτελείο της κυβέρνησης τιμά ιδιαίτερα.⁴
Έτσι, ο εκπαιδευτικός εμφανίζεται μόνον ως κατακλείδα στην επιχειρηματολογία του κ. Μαγιορκίνη, αποτελώντας τη μεγάλη ανησυχία του γιατρού, μήπως και αναγκαστεί να επωμιστεί εκείνος (ο εκπαιδευτικός) τις παραπανίσιες ώρες διδασκαλίας που θα προκύψουν στην περίπτωση που οι τάξεις λειτουργήσουν με 15 παιδιά. Η ξαφνική αυτή αστική ευαισθησία απέναντι στα εργασιακά θέματα του κλάδου των εκπαιδευτικών θα μας ξένιζε ιδιαίτερα, αν δεν διανύαμε περίοδο παρατεταμένου μασκαρέματος και πρώιμων Αποκριών. Αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει καν στον ορίζοντα του τεχνοκράτη αναλυτή η δυνατότητα και οι τάξεις να μικρύνουν (ακόμη και κάτω από 15 παιδιά να φθάσουν) και οι υπάρχοντες εκπαιδευτικοί να μην επιβαρυνθούν τις περαιτέρω ώρες που επικαλείται ότι θα δημιουργηθούν. Αρκεί να ενεργοποιηθεί ο γνωστός παλιός (ξεχάσαμε πόσα χρόνια πριν εφαρμόστηκε για τελευταία φορά) καλός τρόπος του διορισμού μεγάλου αριθμού εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αποσυμφορώντας (όρος ιδιαίτερα οικείος στα αυτιά μας το τελευταίο διάστημα) τις δυσλειτουργικές λίστες αναμονής αδιόριστων νέων και, συνάμα, πολύ καταρτισμένων εκπαιδευτικών, που περιμένουν να υπηρετήσουν στον χώρο όπου επένδυσαν, πόνεσαν, κουράστηκαν και ονειρεύτηκαν ότι θα σταδιοδρομήσουν. Με την απλή αποκατάστασή τους μέσω μαζικών διορισμών, που τόσα χρόνια ζητά επισταμένως ο κλάδος τους, τα τμήματα θα μικρύνουν, η ανεργία θα ελαττωθεί και σοβαρά βήματα θα γίνουν προς τη θετική έκβαση της πανδημίας. Ας μην ξεχνάμε, ακόμη, ότι θα ικανοποιηθεί και μια από τις βασικότερες συνθήκες καλής εφαρμογής της Παιδαγωγικής, που είναι το μικρό μέγεθος σχολικών τάξεων και σχολικών μονάδων. Πρόκειται για μια συνθήκη σε βάρος της οποίας ενορχηστρώνονται διαχρονικά αστικές εκπαιδευτικές πολιτικές. Θυμίζω ότι στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης, η κ. Διαμαντοπούλου και ο κ. Πανάρετος (υπουργός και υφυπουργός, αντίστοιχα, Παιδείας την εποχή εκείνη) κατέληξαν στο άκυρο και αναξιόπιστο επιστημονικά, αλλά και εκπαιδευτικά επικίνδυνο συμπέρασμα ότι οι μεγάλες σχολικές μονάδες είναι και οι πλέον αποτελεσματικές, κραδαίνοντας στο χέρι το όπλο της στατιστικής του μέσου όρου, το ίδιο μέσο που χρησιμοποιεί και η κ. Κεραμέως σήμερα, στην προσπάθειά της να μας πείσει ότι οι σχολικές μας τάξεις είναι πολύ μικρότερες από 25 παιδιά. Το χειρότερο ήταν ότι, στη βάση αυτής της θεωρητικής αυθαιρεσίας, συγκροτήθηκε μια διαρκής πολιτική συγχωνεύσεων σχολείων και, άρα, τάξεων, στο όνομα δήθεν της «Παιδαγωγικής» που επικαλούνταν το κυβερνητικό επιτελείο. Τη δημοσιονομική και οικονομικίστικη, ωστόσο, αυτή διαχείριση εξέθεσα με σχετικό μου εκτενές άρθρο στα «Θέματα Παιδείας».⁵ Δεν είναι κακό να ξαναθυμίσω, ωστόσο, ότι οι ΗΠΑ, στο όνομα των οποίων ομνύουν οι αστοί πολιτικοί μας, κατέληξαν στην ελάττωση του μεγέθους των σχολικών μονάδων-μαμούθ της επικράτειάς τους, προκειμένου να απολαύσουν καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα και λιγότερα περιστατικά βίας και σχολικού εκφοβισμού. Η Φινλανδία, που τόσο περίοπτη θέση κατέχει επίσης στις συνειδήσεις των αστών αναλυτών της εκπαίδευσης, διατηρεί πολύ μεγάλο ποσοστό σχολικών μονάδων με λιγότερους από 50 μαθητές. Βέβαια, δεν υπάρχει κανένας μα κανένας παιδαγωγός, θεωρητικός ή της πράξης, που να έχει διατυπώσει στην ιστορία της Παιδαγωγικής κάτι διαφορετικό. Κλείνω με τη σεπτή αναφορά μου στον Μακάρενκο, η μελέτη του έργου του οποίου αποτελεί την πλέον γόνιμη επένδυση για μένα. Ο παιδαγωγός αυτός μίλησε ξεκάθαρα υπέρ εκείνου που θεωρούσε αδιαπραγμάτευτο όρο για την αποτελεσματικότητα της τέχνης που ασκούσε, δηλαδή τα μικρά τμήματα και τις ανθρώπινες, μικρές σχολικές μονάδες ή κολεκτίβες που θα επέτρεπαν το δέσιμο σε προσωπικό επίπεδο των τροφίμων μεταξύ τους και με τους δασκάλους τους.
Για να μην μακρηγορούμε περισσότερο, σοβαρές πολιτικές διαχείρισης προβλημάτων οικονομικής ανάπτυξης γίνονται στη βάση της διάθεσης μεγάλων -των μεγαλύτερων από όλα- κονδυλίων στην Εκπαίδευση και την Υγεία. Το ζήτημα των έκτακτων περιστατικών, όπως οι πανδημίες, δεν διευθετείται με βελάκια και επιπόλαιη εφαρμογή μαθηματικών αφελειών, ούτε απαντά κανείς σε επιδημιολογικά και άλλα προβλήματα με χορήγηση παγουριών και μασκών στους μαθητές ή με ξενέρωτα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια. Η επιμονή της αδιοριστίας εκπαιδευτικού, ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, η επιλογή της υποβάθμισης της λειτουργίας των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων, η επιμονή ενοικίασης με δυσβάσταχτους όρους -αντί της επίταξης- των ΜΕΘ των ιδιωτικών κλινικών, η εξακολούθηση συνωστισμού πολλών μαθητών σε στενόχωρες και ανεπαρκείς αίθουσες διδασκαλίας, δεν συνηγορούν στην επίλυση του προβλήματος. Οι αντιφάσεις στις ενίοτε εξαγγελίες μέτρων και οι συνοδευτικές κατασταλτικές πρακτικές καθόλου δεν εκτονώνουν την κατάσταση, παρά ενισχύουν -και πολλές φορές δικαίως- σενάρια καχυποψίας που, ολοένα περισσότερο, κατακλύζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Η εμμονή της κυβέρνησης να χρησιμοποιεί ατελέσφορες πρακτικές, εκπτωτικές της μάθησης, όπως η πρόσφατη επιβολή εξ αποστάσεως εκπαίδευσης ή τα υπεράριθμα τμήματα, παρατείνουν, πολύ απλά, το πρόβλημα και δημιουργούν νέα σημαντικά αδιέξοδα και αντιφάσεις όσον αφορά το μέλλον. Για παράδειγμα, ποια θα είναι τα καινοτόμα προγράμματα που θα εφαρμόζουν μαθητές και μαθήτριες που θα μάθουν να αποφεύγουν μετά βδελυγμίας τους συμμαθητές τους; Για ποια βιωματικά μοντέλα μάθησης και ομαδοσυνεργατικές μορφές διδασκαλίας θα μπορούμε να μιλάμε; Ποια θα είναι εκείνα τα project που θα καλούνται να αναλάβουν αποστασιοποιημένοι κοινωνικά δάσκαλοι και μαθητές και στη βάση ποιων σεναρίων διδασκαλίας και μάθησης αμφότεροι θα αξιολογούνται, κατά τις επικείμενες πρακτικές αξιολόγησης εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων;
Ας μη γελιόμαστε! Η ανάγκη του κεφαλαίου για απόσπαση ολοένα μεγαλύτερης υπεραξίας είναι νομοτελειακή, είναι αναπόδραστη και τείνει να ικανοποιείται σε βάρος πάντα των οικονομικά ασθενέστερων και εξαρτημένων. Έτσι, η ανεργία, οι ανύπαρκτοι διορισμοί και οι περικοπές στα μεροκάματα και τις συντάξεις αποτελούν προσφιλείς για το σύστημα πολιτικές, παρ’ όλα τα αδιέξοδα που δημιουργούν ενίοτε στη νομισματική κυκλοφορία και τις εμπορευματικές αξίες. Οι προειδοποιήσεις του Μαρξ όσον αφορά τη σχέση μεταξύ διατήρησης σε υψηλά επίπεδα της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων -δηλαδή της χρηματικής τιμής του μισθού τους- και περιορισμού των αναγκών για κοπή και διάθεση νέου χρήματος στη νομισματική κυκλοφορία -οπότε και μείωσης των δαπανών σε ποσότητες χρυσού- φαίνεται πως αδυνατούν να επιβληθούν στις ενστικτώδεις τάσεις των αστών κεφαλαιοκρατών για υπερσυσσώρευση. Σήμερα, ιδιαίτερα, ανάγοντας σε νόρμα τη νέα φόρμουλα συναλλαγών με κάρτες (μέσω πλαστικού χρήματος), ξεπερνιέται οποιοσδήποτε φόβος για δημιουργία πληθωριστικού χρήματος, αφού αυτό τείνει στην ουσία να αποσυρθεί σε μεγάλη έκταση από την αγορά. Έτσι, αντλούν υπεραξία από την ολοένα μεγαλύτερη καταλήστευση της εργατικής δύναμης των εργαζομένων, επιτρέποντας ταυτόχρονα τη μη νομισματοποίηση και συσσώρευση του πολυπόθητου γι’ αυτούς ευγενούς μετάλλου στα θησαυροφυλάκια και τα υπόγεια των τραπεζών τους. Ωστόσο, η διαρκής μέριμνα για το χρυσό, εγκαθιστά στο θρόνο, σφετεριστή βασιλιά, τον κορονοϊό και μετατρέπεται σε όλεθρο καθολικό.
_______________
Παραπομπές - Υποσημειώσεις:
1. https://www.iefimerida.gr/ellada/magiorkinis-simasia-megethos-ton-taxeon.
2. Κατ’ αρχάς, στη διακήρυξη της κυβέρνησης περί ποινικοποίησης των όποιων αντιεπιστημονικών «σεναρίων συνωμοσίας» θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, αμφισβητώντας και μόνον την ύπαρξη της πανδημίας, επιλέγω την επιμονή στον κριτικό στοχασμό. Πιστεύω ακράδαντα ότι επιστημονική σκέψη είναι, αντίθετα, εκείνη που δεν παραμένει οκνηρή, καταναλώνοντας πάραυτα ό,τι της σερβίρεται, αλλά εκείνη που αναζητά διαρκώς απαντήσεις, που φλέγεται για έρευνα, αφού το μόνο που γνωρίζει είναι ότι δεν κατέχει εντελώς καμία απόλυτη αλήθεια. Η επιστημονική σκέψη δεν υποτάσσεται σε σκοταδιστικού τύπου καταστολές, παρά ανάγεται σε κολασμό κάθε είδους εξαπάτησης. Όπως λέει και ο Nuccio Ordine στο βιβλίο του «Η χρησιμότητα του άχρηστου. Μανιφέστο με ένα δοκίμιο του Abraham Flexner», από τις εκδόσεις «Άγρα», πραγματικός εχθρός του ανθρώπινου γένους δεν είναι ο άφοβος σκεπτόμενος άνθρωπος, είτε έχει δίκιο είτε άδικο, αλλά εκείνος που προσπαθεί να περιορίσει το ανθρώπινο πνεύμα σε καλούπι. Έτσι, λοιπόν, χωρίς τίποτε να αμφισβητείται, αλλά και τίποτε να μη θεωρείται αξιωματικά αποδεκτό, για την οικονομία της συζήτησης και μόνον, θυμίζω ότι εγείρονται κατά καιρούς ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Όπως, για παράδειγμα, πώς έγινε ξαφνικά βεβαιότητα ότι οι νέοι και τα παιδιά κινδυνεύουν από τον κορονοϊό το ίδιο όπως και οι ηλικιωμένοι, όταν στην περίοδο του μεγάλου εγκλεισμού, κάτι τέτοιο μας έλεγαν ότι δεν ίσχυε. Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν, με όλους τους ασυμπτωματικούς εκείνους νέους και παιδιά που πιθανόν να νόσησαν χωρίς να το καταλάβουν, τη στιγμή που, σύμφωνα με άλλες δηλώσεις του κ. Μαγιορκίνη και των συναδέλφων του ειδικών, ο ασυμπτωματικός χαρακτήρας της νόσου είναι πιθανόν να προσβάλλει ζωτικά όργανα και, ως εκ τούτου, καθίσταται εξίσου επικίνδυνος. Όντως, αποτελεί σοβαρό μέτρο προφύλαξης η δωρεά μασκών (που, επίσης, θεωρούσαν οι λοιμωξιολόγοι ότι δεν έχουν αποτέλεσμα, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την υγεία) και η στοίβαξη των παιδιών και των νέων σε τμήματα υπεράριθμα, που με ταχυδακτυλουργικό τρόπο αποενοχοποιούνται σήμερα από το να είναι χώροι μετάδοσης του ιού, ενώ την περασμένη άνοιξη οδήγησαν σε εφαρμογή εξ αποστάσεως διδασκαλιών; Τι περιθώρια κριτικής απομένουν σε απόψεις όπως εκείνη που διατείνεται ότι όσοι συνυπάρχουν στις σχολικές τάξεις είναι πρόσωπα γνωστά που μπορούν να περιοριστούν άμεσα σε περίπτωση εκδήλωσης κάποιου περιστατικού, σε αντίθεση με τους χώρους εστίασης, όπου υπάρχει εναλλαγή ατόμων που συνευρίσκονται και, έτσι, η όποια μετάδοση του ιού αδυνατεί να είναι ιχνηλατίσιμη; Μάλιστα δε, όταν ανάλογες απόψεις οδηγούν σε διαφοροποιημένα μέτρα πρόληψης στα σχολεία από εκείνα που εφαρμόζονται στους χώρους εστίασης, όπου πριν τις 12.00 το βράδυ ο ιός, μάλλον, βαριέται να χτυπήσει… Επίσης, πώς προέκυψε το όριο του 1,5 μέτρου απόστασης για την προφύλαξη του ενός από τον άλλον, τη στιγμή που ακούγονται απόψεις άλλων ειδικών για διασπορά μέχρι και σε απόσταση 8 και πλέον μέτρων; Τελικά, όντως, νίκησε η κυβέρνηση με το μέτρο του μεγάλου εγκλεισμού τον κορονοϊό ή απλά παρέτεινε την επαφή του κόσμου με αυτόν για αλλότρια συμφέροντα; Αν τον είχε νικήσει, γιατί μας ξανααπασχολεί σήμερα; Τέλος, ο μεγάλος εγκλεισμός αποφασίσθηκε, προκειμένου, όπως επίσημα κοινοποιούνταν, να δοθεί στο δημόσιο σύστημα Υγείας ο απαιτούμενος χρόνος να αντεπεξέλθει, αφού δεν επαρκούσαν οι υποδομές ούτε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Τι έγινε, λοιπόν, ποια ήταν τα μέτρα που πάρθηκαν γι’ αυτό στη συνέχεια; Ο εξοπλισμός απέναντι στην πανδημία, μάλλον, πέρασε σε δεύτερη μοίρα έναντι εκείνου για τα εθνικά γεωστρατηγικά μας ζητήματα, ενώ μόνον μια τραγελαφικού χαρακτήρα σύνδεση απόμεινε μεταξύ των δύο γεγονότων, πρόκειται για τη θέα Ελλήνων και Τούρκων στρατιωτών με πλήρη στρατιωτικό εξοπλισμό (για την αλληλοεξόντωσή τους) και μάσκες (για την προστασία από τον κορονοϊό), αποφασισμένων να πεθάνουν, χωρίς να φοβούνται τον θάνατο στον πόλεμο, δείχνοντας, ωστόσο, να τον τρέμουν, στην περίπτωση που ερχόταν από τον κορονοϊό. Αφαιρετικά, θα λέγαμε ότι το «υπερταξικό» στοιχείο του πολέμου βαδίζει χέρι-χέρι με το «υπερεθνικό» στοιχείο του κορονοϊού στον κοινό δρόμο της χειραγώγησης της ανθρώπινης συνείδησης.
3. Βλ. Σαρηγιάννης Δ. (2020) «ΑΠΘ: 25 μαθητές ανά τάξη αυξάνουν το δείκτη επαφών κατά 50% σε σχέση με τους 15». (Αναρτήθηκε 1/9/2020, στο: www.typosthes.gr/ygeia-epistimi, προσπελάστηκε στις 3/9/2020).
4. Ας θυμηθούμε τις σχετικά πρόσφατες δηλώσεις της υπουργού Παιδείας, της κ. Κεραμέως, ότι η μαγνητοσκόπηση των διδασκαλιών μέσω καμερών θα αφορά αποκλειστικά το μέρος του μαθήματος που αναλογεί στην παράδοση της επόμενης ύλης. Το γεγονός αποδεικνύει από μόνο του πόσους αιώνες έχει μείνει πίσω η παιδαγωγική ενημέρωση της ανώτατης αρχής της εκπαίδευσης στη χώρα μας, όταν μιλά ακόμη για διακριτά μέρη στο πλαίσιο της διδασκαλίας… Τώρα, έρχεται ο κ. Μαγιορκίνης να μας το επιβεβαιώσει, μιλώντας για παιδιά που θα πρέπει να κάθονται ακίνητα, κάποια δε χωριστά (σαν να είναι τιμωρημένα) ή σε δυάδες στα μαθήματα και τον δάσκαλο απομονωμένο στην έδρα του, επαναφέροντας τη διδασκαλία στην παλιά, περιέργως γνώριμη γι’ αυτόν (εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας του), αλλά παρωχημένη μετωπική μορφή της. Πληροφοριακά να πω στο σημείο αυτό ότι η έδρα και η στατικότητα, η αφωνία και ο αυταρχισμός έχουν προ πολλού δραπετεύσει από τα σχολειά των αναπτυγμένων χωρών, αφού φρόντισαν γι’ αυτό γίγαντες της Παιδαγωγικής που έγραψαν με το έργο τους την παγκόσμια ιστορία της συγκεκριμένης επιστήμης. Αναφέρω ενδεικτικά το Φρενέ και την κατάργηση της έδρας και της στρατιωτικοποίησης στην εκπαιδευτική διαδικασία, προτείνοντας το «Μοντέρνο Σχολείο του λαού και της ζωής», το οποίο και εφάρμοσε και υποστήριξε θεωρητικά κατά την εποχή του μεσοπολέμου, μέχρι και τον θάνατό του. Επίσης, κάνω ιδιαίτερη αναφορά στο «Σχολείο της χαράς και των συναισθημάτων» του Σουχομλίνσκι, δείχνοντας ότι η ανυπόκριτη αγάπη και η ολοσχερής αφιέρωση στην επιστήμη του παιδιού, συνδέει επιστήμονες που έζησαν και έδρασαν σε πολύ διαφοροποιημένα κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά συστήματα. Στη χώρα μας, τέλος, το μέγεθος των Δημήτρη Γληνού και Μιχάλη Παπαμαύρου επισκίασε παλιές, αναχρονιστικού τύπου παιδαγωγικές πρακτικές που χρεώνονταν σε οπαδούς του Έρβαρτου, κλειδώνοντάς τες μια και καλή στο ιστορικό αρχείο της Παιδαγωγικής Επιστήμης.
5. Τουρτούρας Δ. Χρ. (2013) «Παιδαγωγικός προβληματισμός και αντίσταση σε εκπαιδευτικές πολιτικές αντιπαιδαγωγικού προσανατολισμού». «Θέματα Παιδείας». Τρίμηνη Επιθεώρηση Εκπαιδευτικής Πολιτικής και Έρευνας, τεύχ. 51-52, σ. 44-63.

Θα είναι σαν 8ωρο αλλά θα δουλεύετε 9 ώρες – Το μαύρο άσπρο από το Γιάννη Βρούτση για τις απλήρωτες υποχρεωτικές υπερωρίες

Κατιούσα

Τι είναι μερικές απλήρωτες υπερωρίες μπροστά στην αιωνιότητα; Αυτό μάλλον σκέφτηκε ο Γιάννης Βρούτσης, πριν επιχειρήσει να απαντήσει στις μεγάλες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η πρόθεση της κυβέρνησης, μέλος της οποίας φυσικά αποτελεί, να επιβάλλει μεταξύ άλλων υποχρεωτική υπερεργασία μιας ώρας σε όσους εργαζόμενους υποχρεωθούν να μπουν σε καραντίνα ή ασθενήσουν τα παιδιά τους από κορονοϊό.
Ο Γιάννης Βρούτσης έκανε λόγο για “έκτακτα” μέτρα από τα οποία “δεν διαλύεται ο πυρήνας του Εργατικού Δικαίου”,  ισχυριζόμενος ότι δεν καταργείται το εργατικό πλαίσιο, δεν θίγονται το 8ωρο, ούτε οι υπερωρίες, το δώρο του Πάσχα και των Χριστουγέννων”, που, “είναι θεμελιακοί πυλώνες για τους εργαζόμενους και παραμένουν ακλόνητα πράγματα”. Τόσο ακλόνητα, που όποιος εργαζόμενος έχει την ατυχία να αρρωστήσει ο ίδιος ή το παιδί του, θα πρέπει να εργαστεί τσάμπα για τον κακομοίρη τον εργοδότη που ευτυχώς έχει ένα καλό υπουργείο να φροντίζει και τον ίδιο μες στον πόνο του.
Ο υπουργός μάλιστα παρουσίασε ουσιαστικά ως ευεργέτημα τις απλήρωτες υπερωρίες επειδή έτσι δίνεται η “δυνατότητα στους γονείς να είναι κοντά στο παιδί τους όσο καιρό ασθενεί από τον covid 19 ή σε περίπτωση 7 ή 14 ημερών καραντίνας του εργαζομένου. Οι ημέρες και οι ώρες αυτές απουσίας του εργαζομένου θα πληρώνονται όλες κανονικά”. Μάλιστα, επειδή κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα λαρτζ: “οι μισές ημέρες και ώρες απουσίας του εργαζομένου χαρίζονται, (υπογράμμιση δική μας) δηλαδή δεν χρειάζεται να τις εργασθούν, ενώ τις άλλες μισές θα τις αναπληρώσει εργαζόμενος όμως με μια μόνο ώρα εργασίας παραπάνω του ωραρίου ημερησίως”. Το αφεντικό τρελάθηκε δηλαδή, που λένε και στις λαϊκές. Αντί κάποιοι να λοιδωρούν τον αταλάντευτο αυτό υπερασπιστή των εργατικών δικαιωμάτων, θα έπρεπε να τους στέλνουν λουλούδια κάθε μέρα στο γραφείο του. Να μας κόβει ο θεός χρόνια και να δίνει δωρεάν ώρες υπερεργασίας σε αναξιοπαθούντες εργοδότες, αυτό είναι το σωστό κι ευτυχώς υπάρχει ένας υπουργός και μια κυβέρνηση που το έχουν αντιληφθεί.

Και μια φωνή λογικής

Έχοντας πλέον αναρρώσει από επιβεβαιωμενη λοίμωξη με τον κορονοιο, θέλω να πω 2-3 πράγματα σε γνωστούς και φίλους προς γνώση και συμμόρφωση.

1) Δεν ξέρουμε σίγουρα ποιος θα νοσησει σοβαρά και ποιος όχι. Είμαι σχετικά νέος ακόμα (42 ετών), χωρίς χρόνια προβλήματα υγείας και χωρίς επιβαρυντικους παράγοντες εκτός του ότι είμαι άνδρας. Επί δέκα μέρες δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, και την 5η-6η μέρα όταν έφτασα 39 πυρετό και το οξυγόνο μου έπεσε ελαφρώς πίστεψα ότι θα καταλήξω στο νοσοκομείο.

2) Δεν ξέρουμε που μπορεί να κολλήσουμε. Εγώ μπορεί να κόλλησα στο κάμπινγκ, στην δουλειά ή και σε σύντομη επίσκεψη στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς. Προσοχή χρειάζεται παντού.

3) Αφήστε τις συνωμοσιολογικες σαχλαμάρες. Δεν θέλει κανένας να σας τσιπαρει, δεν θέλει κανένας να σας στερήσει την "ελευθερία" σας ή τα εργασιακά σας δικαιώματα. Είναι μία ακόμα από τις εκατοντάδες πανδημίες που έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα, από τότε που δεν υπήρχαν τσιπ, δεν υπήρχε ελευθερία, δεν υπήρχαν εργασιακά δικαιώματα. Διεκδικήστε ότι θέλετε να διεκδικήσετε, αλλά επιπλέον των μέτρων προστασίας και όχι ΑΝΤΊ αυτών. Ο κορονοιος σκοτώνει ΕΠΙΠΛΈΟΝ της ελονοσίας, της φυματίωσης, της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, σκοτώνει ΕΠΙΠΛΈΟΝ όλων αυτών και πολλών άλλων σχετικών και άσχετων αιτιων θανάτου που βλέπω να προφασιζονται οι Ταλιμπαν της "ελευθερίας", και όχι ΑΝΤΊ αυτών. Όταν δεν προστατεύετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας, ποιον τιμωρείτε αν νοσησετε εσείς και οι γύρω σας? Το "σύστημα" ή τους ίδιους σας τους εαυτούς και τους γύρω σας?

3+) Αν πιστεύετε στις παραπάνω συνωμοσιολογικες σαχλαμάρες, παρακαλώ αφαιρέστε με απ την λίστα των φίλων σας. Έχω δει αρκετούς θανάτους από κορονοιο, και έχοντας πλέον περάσει την λοίμωξη και έχοντας φοβηθεί και για την δική μου ζωή, δεν θέλω να συναναστρεφομαι με ανθρώπους που προτιμούν να ακούνε συνωμοσιολογους και τους ελάχιστους εκκεντρικούς υγειονομικους από σοβαρούς και αμερόληπτους επιστήμονες.

4) Αφήστε τις αηδίες τύπου "μόνο όσοι έχουν υποκείμενα νοσήματα πεθαίνουν". Αφενός αυτό δεν ισχύει, υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι παγκοσμίως χωρίς κανένα γνωστό πρόβλημα υγείας που έφυγαν πολύ πριν την ώρα τους. Αφετέρου όσοι έχουν υποκείμενα νοσήματα, είναι αποδεκτό να πεθάνουν προωρα? Όταν βασικοί παράγοντες κινδύνου είναι η παχυσαρκία, η υπέρταση, ο διαβήτης, το γήρας και οι μισοί σχεδόν Έλληνες έχουν τουλάχιστον έναν από αυτούς τους παράγοντες, είναι αποδεκτό να χάσουμε διψήφιο ποσοστό τους λόγω "υποκείμενων" νοσημάτων? Ή και πιο γενικά ακόμα, από πότε ως κοινωνία αποδεχόμαστε τον πρόωρο, προλαμβανομενο θάνατο?

*Μην ζητάτε άδεια για να κοινοποιήσετε, κάντε το ελεύθερα.

Θοδωρής Βρούχος, κλινικός μικροβιολογος, ΗΒ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ facebook

Για το star system της τηλεόρασης...

Γιατί εναντιώνεστε όλοι και όλες σε μία ενική περίπτωση, του γενικού ξεπεσμού μιας κοινωνίας που μόνο πουλάει ότι πουλιέται?
Μιας πραγματικότητας ήπιου μη αισθητού δηλητηρίου, που λίγο λίγο μας θανατώνει;
Αυτό ήταν η κορύφωση; Ένας λεβεντομαλάκας που νομίζει ότι νομίζει;
Η τηλεόραση έχει πολλά χρόνια να ψυχαγωγήσει, γιατί δεν προτείνει.. Παπαγαλίζει εκπομπές των αποτυχημένων πολιτισμών, και της νέας τάξης πραγμάτων.. 
Γιαυτό και παρουσιάζει, ότι ζητάει κι ότι μπορεί να χωνευτεί από την κουλτούρα της μη αναζήτησης και της λάθρο-παρατήρησης...
 Ναι, και βέβαια εννοώ, ότι υπάρχουν κάμερες, κοριοί drones, κατασκοπεία, παρακολούθηση, σε ιδιωτικές ζωές στους δρομους στα φανάρια στις πρεσβειες στα πολυκαταστήματα και σε πολλες άλλες λειτουργίες μας
Το όλο star system της τηλεόρασης που δεν έχει να προσφέρει και πολλά, απλώς προπαγανδίζει και φτιάχνει τη δίκη της πραγματικότητα με έτοιμα ανώδυνα μοντέλα ζωής. Οι πραγματικότητες όμως είναι δισεκατομμύρια.
Παρουσιάζει ότι επιτρέπουν τα ελληνικά hoaxes.. και χάνει αυτοματως τη δυναμή της, αν την κλείσεις.
Νοιώσε τη δύναμη της σιωπής και του κενού.. τη δύναμη της σκεψης κι όχι της οπτικοποιημενης.. 
Τη δύναμη του απείρου, που είναι χωροχρόνος..Στην ανάγκη κατέβασε το διακόπτη της ΔΕΗ, και δες τ αστέρια ..
Εκεί δεν υπάρχουν αστέρια τέτοια και μοντέλα, ούτε ο Χατζηνικολαου, ούτε ο Ρουβας, (δανείζομαι τα ονόματα), ούτε και κανείς τους ξέρει ..

Pantelis Thalassinos

Facebook Twitter Pinterest

Ανταλλαγή

Ο ... βολικός ανορθολογισμός

«Πολυεργαλείο» στα χέρια της κυβέρνησης αποδεικνύονται οι λεγόμενοι «αρνητές της μάσκας και του κορονοϊού», που οργάνωσαν και κινητοποιήσεις μέσω διαδικτύου την περασμένη Κυριακή, με σκοταδιστικά συνθήματα, όπως να «σωθούν τα παιδιά μας από τις μάσκες». Κοντά σ' αυτά, ακούγονταν και διάφορες εθνικιστικές - ακροδεξιές «παρόλες», παρόμοιες με αυτές που αναπαράγει κατά καιρούς και η ΝΔ, ψαρεύοντας σε θολά νερά.
Τέτοιου είδους απόψεις είναι ο πιο βολικός αντίπαλος της κυβέρνησης και του αστικού κράτους, την ώρα μάλιστα που αποκαλύπτονται πιο καθαρά οι ευθύνες τους για τη νέα έξαρση της πανδημίας.
Απόδειξη γι' αυτό είναι και η υπερπροβολή τους από ΜΜΕ, ο χαρακτηρισμός που τους αποδίδουν ως «κίνημα». Οι «αρνητές του κορονοϊού» προβάλλονται με πλούσια αφιερώματα και ρεπορτάζ από έντυπα και ηλεκτρονικά αστικά ΜΜΕ, που τους πήρε τάχα ο πόνος για την «ορθολογική σκέψη», την ίδια στιγμή που τα ίδια βομβαρδίζουν το κοινό με διάφορες ανορθολογικές «ειδήσεις», όπως για τις «προφητείες γερόντων», για «εικόνες που δακρύζουν» και άλλα παρόμοια.
Πρόκειται για τα ίδια ΜΜΕ που «θάβουν» τις μαζικές δίκαιες διεκδικήσεις των υγειονομικών για μόνιμες προσλήψεις προσωπικού, για επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας, για χρηματοδότηση των νοσοκομείων και της Πρωτοβάθμιας Υγείας κ.ο.κ. `Η τις κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών και γονέων για μέτρα προστασίας στα σχολεία κ.λπ.

* * *

Ταυτόχρονα, βγάζει μάτι η προσπάθεια να συκοφαντηθεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση της επικίνδυνης πολιτικής της κυβέρνησης, να φανεί ότι όποιος αντιδρά στα ημίμετρα για την πανδημία, όποιος διεκδικεί ουσιαστικά μέτρα προστασίας είναι «ψεκασμένος» και «αρνητής της πραγματικότητας».
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στη Βουλή, υπερασπιζόμενος τάχα το «μέτωπο της λογικής», στο οποίο - σύμφωνα με την κυβέρνηση - θα πρέπει να εντάσσεται όποιος αποδέχεται την ύπαρξη του κορονοϊού, δηλαδή να στοιχίζεται με τις κυβερνητικές επιλογές! Μόνο που ως «λογική» τα κυβερνητικά στελέχη εννοούν τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις των μέτρων που παίρνουν, τα πρωτόκολλα - λάστιχο, την προσαρμογή τους στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, τον χαρακτηρισμό ως «ανέφικτων» και «κοστοβόρων» των μέτρων ουσιαστικής προστασίας.
Η συνωμοσιολογία είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και του συστήματος, για να τσουβαλιάζουν το «όχι στις μάσκες» με τα δίκαια αιτήματα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Για παράδειγμα, υπουργοί της κυβέρνησης έφτασαν να λένε ότι το «όχι στη μάσκα» είναι το ίδιο με το «ΟΧΙ στο ΝΑΤΟ» και το «ΟΧΙ στην ΕΕ», την ώρα που η Φώφη Γεννηματά ισχυριζόταν ότι το «όχι στις μάσκες» έχει την ίδια ρίζα με το «όχι στα μνημόνια»! Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας προφανώς «παρών» στο «μέτωπο της λογικής» μαζί με την κυβέρνηση, όπως διαβεβαίωσε ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας προχτές στη Βουλή, αφού στην πρώτη φάση της πανδημίας άφησε για ...αργότερα τους λογαριασμούς του με την κυβερνητική πολιτική, τώρα καταθέτει κι αυτός το άγχος του για τον «ανορθολογισμό».

* * *

Την ίδια στιγμή που με ευθύνη της κυβέρνησης τα νοσοκομεία παραμένουν αθωράκιστα, που οι ελλείψεις γιγαντώνονται, που η ροή των διαγνωστικών τεστ μπουκώνει και στέλνεται πελατεία στους ιδιωτικούς ομίλους, το καλύτερο δώρο σε αυτή την πολιτική που τζογάρει την υγεία του λαού, είναι η συζήτηση να φεύγει απ' το πεδίο της απαίτησης του λαού από το κράτος και της ευθύνης του για ένα σύστημα Υγείας δημόσιο, δωρεάν, που θα λειτουργεί με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και ικανό να αντιμετωπίζει πανδημίες και υγειονομικές κρίσεις.
Αυτό διευκολύνει την κυβέρνηση να αναπαράγει την προκλητική ρητορική της «ατομικής ευθύνης», υποστηρίζοντας ότι τάχα «κάνει αυτό που πρέπει», και ταυτόχρονα να εμφανίζει την πολιτική της στη διαχείριση της πανδημίας ως μονόδρομο, ως μοναδική επιλογή. Οποιος δηλαδή δεν αμφισβητεί την πανδημία, πρέπει να αποδέχεται τα μέτρα της κυβέρνησης. Τελεία και παύλα...
Επομένως, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν οι περιβόητοι «ψεκασμένοι», η κυβέρνηση θα μπορούσε να τους είχε εφεύρει. Αλλωστε, τέτοιες αντιδραστικές απόψεις γεννιούνται από την ίδια μήτρα των σάπιων ιδεών ενός σάπιου συστήματος, με τις κυβερνητικές θέσεις που ζητούν «τυφλή υπακοή» στο κράτος και στη διαχείριση της πανδημίας απ' αυτό, παρόλο που οι αντιφάσεις τους βγάζουν μάτι. Παρόλο που το κράτος αυτό έχει ως κριτήριο τα συμφέροντα της μειοψηφίας αυτών που έχουν στα χέρια τους τον πλούτο και όχι της λαϊκής πλειοψηφίας, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη λεγόμενη «εφαρμοσιμότητα των μέτρων» - με πραγματικό κριτήριο τις αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας - και την «επιστημοσύνη» με την οποία ντύνεται η απόρριψη των πιο λογικών αιτημάτων προστασίας της ζωής του λαού και της νεολαίας (όπως η λειτουργία περισσότερων τμημάτων στα σχολεία).

* * *

Σήμερα, η αγωνία και η δικαιολογημένη ανησυχία για την εξέλιξη της πανδημίας πρέπει να εκφραστούν με οργανωμένη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων προστασίας και δικαιωμάτων του λαού. Καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, στο κράτος και τα άλλα αστικά κόμματα, που η πολιτική τους συνθλίβει τις ανάγκες του λαού στη λογική του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, όπως απέδειξε περίτρανα και η πανδημία.
Η δυσπιστία προς την κυβέρνηση έχει νόημα όταν δεν εγκλωβίζεται σε αντιεπιστημονικές θεωρίες, όταν δεν στρέφεται ενάντια στην ίδια την προστασία της λαϊκής υγείας. Εχει νόημα και αποτέλεσμα όταν κατατίθεται στη ζωντανή λειτουργία των σωματείων, στην οργάνωση της πάλης για άμεσα μέτρα ανακούφισης, αλλά και για την ανατροπή αυτού του συστήματος που υπονομεύει τις ανάγκες των εργαζομένων για να ικανοποιεί την κερδοφορία των μονοπωλίων. Εχει νόημα όταν γίνεται δυσπιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, στο αστικό κράτος, στην καπιταλιστική οικονομία και εμπιστοσύνη στη δύναμη που έχει ο λαός μέσα από το οργανωμένο κίνημά του να φέρει τα πάνω κάτω.

Δ. Π.

Το καλάθι

«Κλείδωσε το πακέτο των ελαφρύνσεων», «"Καλάθι εργαζομένων" από τον Μητσοτάκη» είναι μερικοί από τους τίτλους που αποδίδουν την προπαγανδιστική προετοιμασία της κυβέρνησης για την ομιλία του πρωθυπουργού το Σάββατο στη ΔΕΘ.
Τη μέρα εκείνη, σωματεία και φορείς της Θεσσαλονίκης ετοιμάζονται να διαδηλώσουν μαζικά, με σύνθημα «Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά», στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση και την εργοδοσία ότι η προσπάθεια εμπαιγμού και παγίδευσης του λαού στις κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργούν τα επιτελεία τους θα πέσει στο κενό.
Το «καλάθι» που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τους εργαζόμενους είναι ήδη εδώ! Περιλαμβάνει απλήρωτες υπερωρίες για όσους μπαίνουν σε καραντίνα, προσαρμογή του Δώρου Χριστουγέννων στους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις της πανδημίας, που ήρθαν για να μείνουν, επέκταση όλης της παλέτας της ευελιξίας που έχει στη διάθεσή της η εργοδοσία, για θα θωρακίσει τα κέρδη της.
Ολα αυτά και πολλά ακόμα που νομοθετήθηκαν στη διάρκεια της πανδημίας, η κυβέρνηση τα βαφτίζει με θράσος «μέτρα στήριξης των εργαζομένων» και στη ΔΕΘ αναμένεται να ανακοινώσει την παράτασή τους.
Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, που βλέπουν πολύ πιο μπροστά από την περίοδο πανδημίας και τη διαχείρισή της με τα πρωτόκολλα της εργοδοσίας.
Είναι μέτρα που στόχο έχουν να φορτώσουν και τη νέα οικονομική κρίση στους εργαζόμενους και τον λαό, μετατρέποντας την πανδημία σε «ευκαιρία» για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Πρόκειται για μέτρα που υπηρετούν στρατηγικές επιδιώξεις της εργοδοσίας, για την «απελευθέρωση» των υπερωριών, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την καθήλωση και μείωση των μισθών. Ολα αυτά δηλαδή που συμβάλλουν ώστε να μειώνεται η τιμή της εργατικής δύναμης, για να θωρακίζονται τα κέρδη της εργοδοσίας.
Αυτή είναι η μια πλευρά. Γιατί το καλάθι της κυβέρνησης είναι γεμάτο και με άλλα «καλούδια», όχι όμως για τους εργαζόμενους, αλλά πάντα για τη μεγαλοεργοδοσία.
Ετσι, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ανακοινώσει από τη ΔΕΘ νέες φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο το 2021, μόνιμες και πιο προσωρινές, παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, ακόμα και την κατάργηση ορισμένων κεφαλικών φόρων που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια και στη συνέχεια κρίθηκαν «αντιαναπτυξιακοί».
Ολα αυτά συμπληρώνουν τα 100 αντιλαϊκά νομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση στον ένα χρόνο της θητείας της, παρεμβαίνοντας σε όλη την γκάμα των αναγκών του κεφαλαίου: Από την καλύτερη προσαρμογή του κρατικού μηχανισμού στις απαιτήσεις της «επιχειρηματικότητας», μέχρι το πλήρες ξεχαρβάλωμα της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, για να απαλειφθεί και το ελάχιστο εμπόδιο στην επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων.
Τα ίδια έκαναν βέβαια και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ανάμεσά τους και ο ΣΥΡΙΖΑ, που διέπρεψε στην αντιλαϊκή πολιτική, στο όνομα της «ανόρθωσης της οικονομίας» από την προηγούμενη κρίση. Εμβληματικές μεταρρυθμίσεις της ΝΔ, όπως οι νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, το χτύπημα της συλλογικής οργάνωσης και δράσης, η βαθύτερη προσαρμογή της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στις ανάγκες των επιχειρήσεων κ.ά., έχουν και τη δική του σφραγίδα, ενώ τώρα υπερθεματίζει σε μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, κατηγορώντας τη ΝΔ ότι με την πολιτική της οδήγησε την οικονομία ξανά σε κρίση.
Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι το αντιλαϊκό κράτος έχει συνέχεια, επειδή είναι κράτος επιβολής των συμφερόντων του κεφαλαίου πάνω στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, ανεξάρτητα από την κυβερνητική εναλλαγή και τις διάφορες παραλλαγές στη διαχείριση.
Το δίλημμα επομένως για τους εργαζόμενους και τον λαό είναι καθαρό: `Η θα αποδεχτούν να τους φορτώσουν στην πλάτη το βάρος της πανδημίας και της νέας κρίσης, εκθέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο την υγεία, τα δικαιώματα, ακόμα και τη ζωή τους.
`Η θα απαντήσουν οργανωμένα και μαζικά στην αντιλαϊκή πολιτική και τα σχέδια κυβέρνησης - μεγαλοεργοδοσίας, των ιμπεριαλιστικών τους ενώσεων, προβάλλοντας τα δίκαια αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους, παλεύοντας για σύγχρονα δικαιώματα, για τις λαϊκές ανάγκες, αντιμετωπίζοντας και τις πρόσθετες δυσκολίες που βάζει η πανδημία στην ανάπτυξη της δράσης.
Σ' αυτό το δίλημμα δίνει απάντηση η συγκέντρωση και διαδήλωση το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, στις 6.30 μ.μ., στην πλατεία ΧΑΝΘ, συνολικά η παρέμβαση του ταξικού κινήματος με αφορμή το «φόρουμ της ΔΕΘ», που σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας αγωνιστικής και μαχητικής χρονιάς!