Ανταπόκριση από τη γιορτή του Ποδοσφαίρου

.

2310net

Αν ο τελικός του Κυπέλλου είναι μια ποδοσφαιρική γιορτή, τότε όπως σε κάθε γιορτή ο καθένας από τους συμμετέχοντες φέρνει ό,τι έχει. Η ΕΠΟ τον καλύτερο διαιτητή που μπορούσε να βρει, οι ομάδες τους καλύτερους παίκτες τους, οι οπαδοί την αγάπη τους για την ομάδα τους, οι χούλιγκανς τα πολεμοφόδια, η Αστυνομία τα δακρυγόνα. Έτσι στήνεται ένα καλό πάρτι.  Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή:
Τα προεόρτια
Οι γνωστοί κάφροι χούλιγκανς ξαναχτύπησαν σε διάφορα σημεία της Πρωτεύουσας. Ήταν σαν να ήθελαν οι ντόπιοι χούλιγκανς να ξεναγήσουν τους καλεσμένους τους σε διάφορα hot-spots της πόλης: Μεταξουργείο, Εξάρχεια. Να πάνε σε μέρη που δεν πήγαν.
Η πορεία προς το γήπεδο
Ανηφορίζοντας την λεωφόρο Κηφισίας ακούς ειδήσεις όπως «100 οπαδοί της ΑΕΚ ξυλοκόπησαν πέντε οπαδούς του ΠΑΟΚ και τους έκαψαν το βαν», συμπλοκές έξω από το ΟΑΚΑ, συμπλοκές μέσα στο ΟΑΚΑ, συμπλοκές δίπλα στο ΟΑΚΑ. Οι κρότου-λάμψης λειτουργούν σαν φάρος που σου δείχνουν το δρόμο. Και βαδίζεις με μια κάποια ανασφάλεια: Κάποιος θα σου την πέσει, κάποιος μπορεί να σε μαχαιρώσει ή απλά να σε κοπανήσει με ένα ρόπαλο γιατί είσαι από τους άλλους. Προσπαθείς να το εξηγήσεις λογικά, αλλά δεν το καταφέρνεις, οπότε απλά το αποδέχεσαι.
Φτάνεις στο γήπεδο και ενώ έχεις ακούσει για μπλόκα της αστυνομίας, για ταυτοποίηση και εξονυχιστικούς ελέγχους, μπαίνεις στο «ασφαλέστερο γήπεδο της χώρας»  χωρίς την παραμικρή ενόχληση, ούτε καν για να δουν αν έχεις εισιτήριο.
Το pre-game
Περίπου δύο ώρες πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, λίγοι οπαδοί του ΠΑΟΚ ξεκίνησαν να συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Κάτι αντίστοιχο έγινε για λίγο και από το πέταλο της ΑΕΚ. Οι γνωστοί κάφροι στους οποίους κανείς από την υπόλοιπη κερκίδα δεν δίνει πια σημασία. Κατάντησαν τόσο γραφικοί και κουραστικοί που δεν έχει πια κανείς ούτε το κουράγιο ούτε να εκνευριστεί μαζί τους.

Το Παιχνίδι
Η ώρα έφτασε, ο Ισπανός διαιτητής σφυρίζει την έναρξη του Τελικού και μπροστά στα μάτια μας βλέπουμε ένα σπάνιο θέαμα: Τον ΠΑΟΚ να παίζει καλό ποδόσφαιρο μέσα στο καταραμένο ΟΑΚΑ, να χάνει τη μια ευκαιρία πίσω από την άλλη και την πρωταθλήτρια και γηπεδούχο ΑΕΚ να μην μπορεί να απειλήσει σε κανένα σημείο του παιχνιδιού. Το ημίχρονο τελειώνει και το συναίσθημα που επικρατεί στην κερκίδα του ΠΑΟΚ είναι απογοήτευση. Μετά από τόσες χαμένες ευκαιρίες, θα γίνει μια στραβοκλωτσιά και θα το φάμε.
Το δεύτερο ημίχρονο αρχίζει με ένα ακόμα χαμένο τετ-α-τετ για τον ΠΑΟΚ. Όμως είναι λες και όλα έγιναν για να γραφτεί η ιστορία του τελικού με τρόπο συμβολικό: Φάουλ έξω από την περιοχή, εκτέλεση του αρχηγού Βιερίνια και γκολ μπροστά στα μάτια των οπαδών.
Τα υπόλοιπα λεπτά πέρασαν με δύο κόκκινες κάρτες, εντάσεις και αγωνία, ώσπου ήρθε το δεύτερο γκολ να επικυρώσει ότι ο ΠΑΟΚ ήταν και χτες η καλύτερη ομάδα και να χαρίσει ένα όμορφο ταξίδι επιστροφής για τους 17.000 εκδρομείς.
Όπως είπαμε, κάθε ένας είχε φέρει μαζί του ό,τι διέθετε. Έτσι, μετά από κάθε γκολ εκείνοι οι 5-10 που δεν έβλεπαν παιχνίδι, παρα μόνο έπαιζαν ξύλο με τα ΜΑΤ, έριχναν προς αυτούς λίγες φωτοβολίδες και οι ΜΑΤατζήδες απαντούσαν με ρίψεις χημικών μέσα στην κερκίδα. Πάλι καλά που ο ΠΑΟΚ έβαλε μόνο δύο γκολ και όχι 4-5 όπως θα έπρεπε.

Το τέλος και η απονομή
Αν σε έναν τελικό κυπέλλου κάτι είναι πιο σίγουρο ακόμα κι από την απονομή, είναι ότι οι χαμένοι αποχωρούν απο τον τελικό κάνοντας επεισόδια μέσα και έξω από το γήπεδο. Οι παραδόσεις αυτές δεν σπάνε.
Ωστόσο, εκείνο που στιγμάτισε περισσότερο κι από τον γδυμένο Βιειρίνια τα πανηγύρια μετά το τέλος, ήταν η στιγμή αποθέωσης της κιτς αισθητικής, η στιγμή δηλαδή που οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ φόρεσαν μπλούζες και μάσκες με το πρόσωπο του Σαββίδη.
Και αφού μιλάμε για Σαββίδη, το σήκωμα στα χέρια και η αποθέωση που γνώρισε, ήταν η πιο ενδεικτική εικόνα του ποδοσφαίρου μας. Πρωταγωνιστές οι παράγοντες και οι ποδοσφαιριστές να υπάρχουν απλά για να ευχαριστούν και να εξυμνούν τους προεδράρες.
Κάτι σαν να μην φαίνεται σωστό ε;
Επίλογος
Ο ΠΑΟΚ ήταν ανώτερος και κέρδισε δίκαια. Η οπαδική βία, το τυφλό μίσος που οδήγησαν σε ένα τριήμερο φεστιβάλ επεισοδίων δεν έλειψαν ούτε φέτος. Μάλιστα, ίσως  είναι η πρώτη χρονιά που αντίστοιχα επεισόδια έγιναν σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ακόμα και στη Σουηδία! Εμείς έχουμε προτείνει λύσεις, αλλά δεν έχουν εισακουστεί!
Μια κουραστική σεζόν για τους φιλάθλους έφτασε στο τέλος της. Κάποιος αισιόδοξος ίσως ευχόταν να αλλάξουν τα πράγματα την επόμενη χρονιά αλλά δυστυχώς τα προβλήματα θα οξύνονται όσο το ποδόσφαιρο συνεχίζει να είναι ένα ακόμα πεδίο ξεκαθαρίσματος επιχειρηματικών λογαριασμών!

Η Eurovision “παιχνίδι” ξεπλύματος του ισραηλινού ιμπεριαλισμού

Κατιούσα

Ο 63ος διαγωνισμός της Eurovision για κάποιους θα μείνει στην ιστορία  για την εισβολή άνδρα στη σκηνή την ώρα που εμφανιζόταν η Βρετανίδα τραγουδίστρια, αρπάζοντάς της για λίγο το μικρόφωνο, με εκείνη να αντιδρά με χαρακτηριστικό φλέγμα, το οποίο ωστόσο δεν την βοηθήσε και πολύ στην τελική βαθμολογία. Για άλλους πάλι ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αντιδραστική πολιτική πορεία του διαγωνισμού, η οποία φαίνεται να εντείνεται με τα χρόνια.
Μετά το πλυντήριο των Τατάρων δοσιλόγων με την ανάδειξη της Ουκρανίας στην πρώτη θέση το 2016, σειρά είχε το Ισραήλ, σε μια περίοδο που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητά του στη Μέση Ανατολή αυξάνεται, με πιο πρόσφατο κρούσμα το νέο βομβαρδισμό συριακών θέσεων πριν λίγες μέρες, ενώ παράλληλα η βία προς τους Παλαιστίνιους κλιμακώνεται, με νωπές τις μνήμες από τις δολοφονίες αμάχων διαδηλωτών πριν λίγες βδομάδες, την καταδίκη της Αχέντ Ταμίμι σε πολύμηνη φυλάκιση, αλλά και τη σύλληψη του αδελφού της πριν τρεις μέρες.
Η συμμετοχή της Νέτα Μπαρζιλάι με το τραγούδι “Toy” (Παιχνίδι) εξαρχής προβλήθηκε διεθνώς ως αποθέωση της “διαφορετικότητας”, λόγω της εμφάνισης της τραγουδίστριας, που αποκλίνει αισθητικά από τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς. Υπό άλλες συνθήκες, η νίκη μιας ευτραφούς κοπέλας έναντι της τυπικής σεξοβόμβας Φουρέιρα -που με το συμβατικό πλην μη προσβλητικό ποπάκι της, πάλεψε, αλλά δεν επιβεβαίωσε τα προγνωστικά- θα μπορούσε όντως να χαρακτηριστεί κι ως κάτι θετικό. Εν προκειμένω ωστόσο λειτουργεί απλά ως μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την ίδια την πολιτική του ισραηλινού κράτους.
Κάτι που έγινε ακόμα πιο φανερό από τις δηλώσεις της τραγουδίστριας, που σημειωτέον πέραν της υποχρεωτικής ως γνωστόν για όλους τους πολίτες στρατιωτικής της θητείας στην μπάντα του Ισραηλινού ναυτικού, υπηρέτησε εθελοντικά και στην παραστρατιωτική οργάνωση Nahal των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων. H Νέτα λοιπόν αφού δήλωσε πως “αγαπά τη χώρα της”, κάτι όχι κακό από μόνο του φυσικά, αρκεί να μην περιλαμβάνει και την αγάπη ή την ανοχή απέναντι στα εγκλήματά της, κάλεσε το κοινό της Eurovision στην Ιερουσαλήμ του χρόνου, όπου προφανώς προτίθεται η ισραηλινή κρατική τηλεόραση να διοργανώσει το διαγωνισμό.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτή η προσφώνηση έγινε αυθόρμητα, χωρίς συνεννόηση με τους ίδιους τους Ισραηλινούς υπεύθυνους του διαγωνισμού. Είναι προφανές ότι η πρόθεση διοργάνωσης του διαγωνισμού στην Ιερουσαλήμ είναι ένα ακόμα βήμα για να νομιμοποιηθεί στην κοινή γνώμη η αξίωση του Ισραήλ, με την πρόσφατη στήριξη των ΗΠΑ του Τραμπ, αλλά την καταδίκη της απόφασης από τον ΟΗΕ, να θεωρεί πρωτεύουσά του τη μαρτυρική πόλη. To πιο λυπηρό σε όλ’ αυτά είναι πως η ανάδειξη του τραγουδιού στην πρωτιά, δεν έγινε τόσο από “σπρώξιμο” των κριτικών επιτροπών, που κατέταξαν τα “κακαρίσματα” της Νέτα στην τρίτη θέση, όσο από την ψήφο του κοινού, ένα σημαντικό τμήμα του οποίου προφανώς είτε εγκρίνει, είτε πολύ περισσότερο είναι παντελώς αδιάφορο απέναντι στην πολιτική εκμετάλλευση του θεσμού από ένα κράτος-δολοφόνο.

Μόνο ευχάριστο, πλην της ανάδειξης της τίμιας Ιταλίας στην 5η θέση, ότι ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ δε λειτούργησε ιδιαίτερα στις ψηφοφορίες, καθώς η αποκλεισμένη χώρα μας έδωσε μέτριες βαθμολογίες, η δε Κύπρος κανένα βαθμό (το ίδιο συνέβη αντίστροφα και με το Ισραήλ στη Φουρέιρα). Eίναι ζήτημα βέβαια κατά πόσον αυτό οφείλεται σε “αντιϊμπεριαλιστικά” αντανακλαστικά, ή απλώς σε υπολογισμούς προκειμένου να μην πριμοδοτηθεί το “αντίπαλον δέος” της κυπριακής συμμετοχής. Άλλο ένα ευρω-πανηγύρι φτάνει στο τέλος του, λειτουργώντας και πάλι ως “παιχνίδι” προώθησης αντιδραστικών ιδεών στους ευρωπαϊκούς λαούς, που είναι ζητούμενο πότε θα πάψουν να παίζουν το “παιχνίδι” που τους επιβάλλεται, έστω και ως τηλεθεατές.

EUROVISION απ τα μπάζα

Η ισραηλινή τραγουδίστρια κέρδισε το διαγωνισμό της Eurovision με σημαία κατά του "μπούλινγκ" και υπέρ του σεβασμού της "διαφορετικότητας". Στο καπάκι έριξε και προπαγανδιστικές ατάκες υπέρ του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ. Ο διαγωνισμός φάρσα γίνεται και διαγωνισμός πλυντήριο εγκλημάτων. Το μήνυμα είναι σαφές: Δεν πρέπει να ειρωνευόμαστε τους διαφορετικούς, εκτός κι αν είναι πολύ διαφορετικοί, ήτοι Παλαιστίνιοι, οπότε τους ρίχνουμε και μια σφαίρα στο κεφάλι.


Μ.Σ.

«Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον»… και δικαστικά αθώωσέ τον

Κατιούσα

Του Μηνά Κωνσταντίνου
Τελευταία απόφαση που φούσκωσε με φρέσκο αέρα τα πανιά της ναζιστικής οργάνωσης, αυτή δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης παραμονές της χουντικής επετείου της 21ης Απριλίου, κατά του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλου, που τόλμησε να αποδοκιμάσει το ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης και των μελών της.
«Οι νοσταλγοί του Χίτλερ, οι πολιτικοί απόγονοι των ντόπιων συνεργατών του βρωμίζουν τον τόπο και δεν έχουν θέση σε παρελάσεις και εκδηλώσεις που τιμούν την αντίσταση του λαού μας κατά των φασιστών – ναζιστών» είχε δηλώσει ο ευρωβουλευτής, πίσω στο μακρινό 2012, όταν «κανείς δεν ήξερε» το ποιόν και το υπόβαθρο του μορφώματος, που η πλειοψηφία των ΜΜΕ φρόντιζε να κρατά καλά κρυμμένο στο σκοτάδι.
Η δήλωση του ευρωβουλευτή είχε γίνει λίγο πριν την παρέλαση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, και λίγους μόλις μήνες μετά από την γνωστή δήλωση του αρχηγού του μορφώματος, Νίκου Μιχαλολιάκου, που ανερυθρίαστα παραδεχόταν «Είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945! Αυτοί είμαστε! Οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες!».
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης αρχικά, και το Εφετείο Θεσσαλονίκης σε δεύτερο χρόνο, αποφάσισαν πως οι αναφορές του Σ. Ζαριανόπουλου προσέβαλαν προσωπικά τους χρυσαυγίτες Ματθαιόπουλο, Γρέγο και Ζησιμόπουλο, που δικάζονται με κακουργηματικές κατηγορίες στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Μάλιστα, καταδίκασε τον ευρωβουλευτή σε αποζημίωση 1.000 ευρώ στον καθένα, αποδεχόμενο πως οι αναφορές του δεν συνιστούν πολιτική τοποθέτηση κατά της ναζιστικής οργάνωσης, αλλά αφορούν τους βουλευτές αυτούς προσωπικά.
Τον ίδιο μήνα που ο Σ. Ζαριανόπουλος έκανε τις δηλώσεις που οδήγησαν στην καταδίκη του, τον Οκτώβριο του 2012, ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ και δημοσιογράφος, Ανδρέας Παπαδόπουλος, χαρακτήριζε «ανθρώπους του κοινού ποινικού δικαίου, ανθρώπους της νύχτας και κουμπουροφόρους» την κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο ίδιος και ο δημοκρατικός κόσμος άκουγε άλλο δικαστήριο να ανακοινώνει την καταδίκη του σε έναν χρόνο φυλάκισης για συκοφαντική δυσφήμιση του μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

Φτερά στο χρυσαυγιτισμό

Μία άλλη απόφαση δικαστηρίου που δεν αφορούσε τη Χρυσή Αυγή, αλλά απόψεις από τον χώρο του «πολιτικού κέντρου» που όμως είναι διάχυτες σε μέλη και υποστηρικτές του μορφώματος, ήρθε για να προβληματίσει εκ νέου. Όχι τόσο για την ετυμηγορία, αλλά για το σκεπτικό των δικαστών.
Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, στις αρχές Μαΐου δικάστηκε και αθωώθηκε για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου, μετά από αναφορά που του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι. Αιτία, άρθρο της στη φυλλάδα της Athens Voice υπό τον τίτλο «Rock and roll will never die», στον απόηχο της επίθεσης στο συναυλιακό χώρο του Μπατακλάν στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 2015.
Η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για τη Σώτη Τριανταφύλλου και το πόνημά της, στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης, ας θεωρηθεί ως κάτι παραπάνω από θεμιτή και μία καλή αφορμή για μία απαραίτητη συζήτηση για τα ίδια τα όρια του αντιρατσιστικού νόμου στη χώρα μας. Το σκεπτικό όμως με το οποίο συνοδεύτηκε η αθωωτική απόφαση, αποκαλύπτει για ακόμα μία φορά το μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένοι πολλοί άνθρωποι στους κόλπους της Δικαιοσύνης.
Η αναφορά στο άρθρο της Σ. Τριανταφύλλου σε μια φράση που ψευδώς έχει αποδοθεί τα τελευταία χρόνια στον Μάρκο Πόλο του Μεσαίωνα πως «φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που σε κρατάει για να σου κόψουν το κεφάλι», καθώς και άλλη που υποστηρίζει πως «όσα υφιστάμεθα από τους ισλαμιστές (όχι μόνον την τρομοκρατία αλλά την καθημερινή πίεση, τη συμπεριφορά μίσους) δεν οφείλονται στις “επεμβάσεις” της Δύσης στις χώρες της Ανατολής, αλλά στην πολεμοχαρή και φθονερή φύση του ισλάμ», θεωρήθηκαν από την εισαγγελέα έδρας του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου πως «εκφράζουν τις απόψεις που πέρασαν από το μυαλό όλων μας, μετά την επίθεση στο Μπατακλάν».
Ένα σκεπτικό που απερίσκεπτα (;) και χωρίς αιδώ «χρεώνει» σε δημοκράτες και μη, αντιλήψεις που στρώνουν τον δρόμο στη μισαλλοδοξία και την ρατσιστική προπαγάνδα.
Την ίδια και πιο ακραία άποψη περί «ελευθερίας της έκφρασης» φαίνεται πως είχε και το δικαστήριο του Αιγίου, όταν τον περασμένο Μάρτιο βρέθηκε στο εδώλιο του ο μητροπολίτης Αμβρόσιος για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος και δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους έπειτα από μήνυση πολιτών, για το άρθρο του με τίτλο «ΑΠΟΒΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΗΚΩΣΑΝ ΚΕΦΑΛΙ!- Ας μιλήσουμε έξω απ τα δόντια ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΥΣ!», αναφορικά με τους ομοφυλόφυλους.
Εκεί, ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, έχοντας στο πλευρό του τους δημάρχους Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και χρυσαυγίτες βουλευτές, όχι μόνο δεν εμφανίστηκε μετανοημένος για τις παροτρύνσεις του. Ο παπάς ένιωσε στην αίθουσα του δικαστηρίου αρκετά άνετα για να συμπληρώσει το κήρυγμα μίσους του πονήματός του, δηλώνοντας ανερυθρίαστα πως «αν είχα όπλο και με άφηνε ο νόμος θα το χρησιμοποιούσα να ξεμπερδεύουμε». Λίγο πριν ακούσει την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου…

Πολιτική καταδίκη vs δικαστική προστασία

Η δίκη της ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης έκλεισε προ ημερών τρία χρόνια, με τη διαδικασία ανάγνωσης εγγράφων να βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα στοιχεία που έχουν ήδη προκύψει καταμαρτυρούν με απόλυτο τρόπο τη λειτουργία μίας εγκληματικής οργάνωσης με προμετωπίδα τη ναζιστική σβάστικα.
Είναι γεγονός πως ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της δίκης της Χρυσής Αυγής, εκείνο που προέχει απέναντι στο φασισμό είναι η πολιτική καταδίκη του με κάθε τρόπο.
Ο στίχος του Φώντα Λάδη, που λαθεμένα έχει αποδοθεί στον Μπρεχτ και έχει τραγουδηθεί από τη Μαρία Δημητριάδου, κραυγάζει «το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον». Φαίνεται, ωστόσο, πως αρκετοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης έχουν μάλλον λαθέψει το νόημα των στίχων, κατανοώντας μεν τον φασισμό βαθιά, αλλά παίρνοντας θέση στο πλάι του, κρατώντας του το χέρι στον φόβο να «πεθάνει μόνος»…

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ

Στις 9 Μαίου η  Ευρώπη γιορτάζει την ημέρα της, την επέτειο της αντίστοιχης   ημέρας του 1950 όταν ο Ρ. Σούμαν διάβασε τη διακήρυξη ενοποίησης της Ευρώπης, των αστικών δημοκρατιών της δυτικής Ευρώπης, επανασηματοδοτώντας εκείνη του 1945, ενώ η Ρωσία την ίδια μέρα τιμά  την άνευ όρων  συνθηκολόγηση των Γερμανών στα 1945 μετά την κατάληψη του  Βερολίνου από  τον   κόκκινο στρατό της ΕΣΣΔ. Η Ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα Άνθρακα και  Χάλυβα γέννησε την Ένωση της καπιταλιστικής Ευρώπης και η Ρωσία του Β. Πούτιν στην προσπάθεια να οικειοποιηθεί την ΕΣΣΔ  αποδίδει την κύρια ευθύνη για τη διάλυσή της στο κομμουνιστικό κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.

               Δυο ενδεικτικά παραδείγματα ερμηνείας της ιστορίας με σκοπό τη δικαίωση σύγχρονων πολιτικών επιλογών. Η νίκη επί του φασισμού δικαιώνεται στην καπιταλιστική Δύση από τη μια  με την καπιταλιστική  ενοποιητική διαδικασία της Ευρώπης και από την άλλη  στη Ρωσία με την  ανάδειξη της εθνικής ενότητας που την καθιστά διάδοχο της ΕΣΣΔ, χωρίς  όμως σοσιαλισμό ή ταξικά συμφέροντα.

               Κι αν η ιστορία, έστω και κομμάτια της, καθορίζει την εμπειρία μας όταν τη βιώνουμε, όμως τις στάσεις κι αντιλήψεις, που μας κληροδοτεί για να αντιληφθούμε το παρόν, η κυρίαρχη εξουσία έχει άφθονα μέσα για να διαμορφώσει κατά τα συμφέροντά της. Φτάνοντας λοιπόν στο βιολογικό της τέλος η γενιά στη οποία εγγράφηκε η ιστορία  του β’ παγκοσμίου πολέμου στο σώμα της  καθώς χάνεται η μνήμη της, ακόμα κι αν πλεκόταν το πραγματικό με το φανταστικό, απομένουν οι μεταγενέστερες γενιές μόνο με τις  ερμηνείες της ιστορίας που επεμβαίνουν και διαμορφώνουν τη συλλογική μνήμη.  Κι επειδή αυτή που  επικρατεί είναι  η ερμηνεία της κυρίαρχης τάξης η ιστορία καταλήγει ένα ακόμα όργανό της για την επιβολή των συμφερόντων της.

               Αποδεσμεύοντας λοιπόν το ναζισμό και φασισμό από τον καπιταλισμό, η κυρίαρχη τάξη μέσω οικονομικών και στρατιωτικών ενώσεων, όπως ΕΕ και ΝΑΤΟ,  με ρητορική που υπερασπίζεται δημοκρατία και αστικά δικαιώματα εφαρμόζει  φασιστική πρακτική για να επιβάλλει τα συμφέροντά της. Τέτοια δείγματα λόγου ιμπεριαλιστικής χειραγώγησης και ψεύδους είναι  οι ανθρωπιστικές δηλώσεις του ΟΗΕ που δεν αποτρέπουν, κι ούτε και το επιδιώκουν άλλωστε, τις σφαγές των λαών στη Μ. Ανατολή. Κι αν ο ναζισμός ήταν μια ιδιαίτερη, γερμανικής πατέντας, μορφή ιμπεριαλισμού, που προκάλεσε ανείπωτη φρίκη και κακό σε εκατομμύρια λαών δεν ήταν όμως απαραίτητα η αιχμή του εφόσον η βαρβαρότητα συνεχίζεται μέχρι σήμερα ακόμα και κάτω από δημοκρατικές μεταμφιέσεις. Ο ναζισμός που προκάλεσε το λουτρό αίματος στην Ευρώπη, αντίστοιχο με το συνεχές, μακροχρόνιο λουτρό αίματος που οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι έχουν προκαλέσει σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αν δεν επικράτησε είναι γιατί συνθλίφτηκε από τους κομμουνιστές της ΕΣΣΔ. Βέβαια όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ ο κόκκινος στρατός απεικονίζεται ως καταπιεστής και κατακτητής όλο και περισσότερο αποσιωπάται ο μέχρι εσχάτων αγώνας του στην απελευθέρωση από τους ναζί της Ευρώπης, ενώ δυναμώνουν και οι φωνές που κατηγορούν μαζί με τον Χίτλερ και τον Στάλιν για την έναρξη του πολέμου.

               Και στην τελική αυτό που έχει επικρατήσει για το β παγκόσμιο πόλεμο είναι η απλοϊκή εικόνα ενός κακού παράφρονα, του Χίτλερ, με όλους τους άλλους, μ’ επικεφαλής τον Τσώρτσιλ,  σε ρόλο καλού  που προσπαθούν να τον  σταματήσουν.  Η απλοϊκότητα της ερμηνείας χρεώνει στη σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης τον πόλεμο προκρίνοντας μεταφυσική αιτιολόγηση και καλύπτοντας έτσι τις πολύ υλικές αιτίες που τον προκαλούν. Κι είναι μια βολική εξήγηση αυτή  που επιτρέπει να μένουν στο μισοσκόταδο έρευνες κι εργασίες οι οποίες αποδεικνύουν τη χρηματοδότηση της γερμανικής πολεμικής μηχανής  από εταιρείες ευρωπαϊκές και  αμερικανικές.

               Βολικές εξηγήσεις επιστρατεύονται και τώρα  για τις συγκρούσεις στη Συρία, όπου ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι αναπαράγουν την προπαγάνδα του ΝΑΤΟ  για αντίσταση σε αυταρχικά καθεστώτα που δολοφονούν με χημικά όπλα, δίνοντας ευκαιρία στις ασήμαντες αστικές ευαισθησίες προοδευτικών αστών να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους για τα παιδάκια που σκοτώνονται. Διαχέεται κάθε είδους αστική σύγχυση, όπως η σιωπηρή προϋπόθεση για τη μεταφυσική σχεδόν δύναμη του διεθνούς σιωνισμού, συγχωνευμένη με απλό φασισμό για να δικαιολογούνται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, που έχουν ανακηρύξει το Ιράν σε αποδιοπομπαίο τράγο και  το Ισραήλ, σύμμαχο μας τα τελευταία χρόνια, που εφαρμόζει τις πολιτικές του ΝΑΤΟ,  σε αιωνίως αμυνόμενο του οποίου απειλείται η ύπαρξη, όταν το ίδιο δεν επιτρέπει ούτε την επιβίωση στους παλαιστίνιους.

               Ο τρόπος που ο κυρίαρχος λόγος ανασυνθέτει το παρελθόν θρυμματίζοντας το σε ανεξάρτητα μεταξύ τους τμήματα που δεν μπορούν να διασυνδεθούν κατά την αιτιώδη σχέση τους δεν αντανακλά παρά ιδεολογικές παραστάσεις που μπορεί να  δικαιώνουν την πρακτική της άρχουσας τάξης και στο παρόν.

Βασικοί σταθμοί από τη διαπάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος Α' ΜΕΡΟΣ: Από την ίδρυση της ΓΣΕΕ μέχρι το 9ο Συνέδριό της το 1948

Από το Ιδρυτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ, 3 - 10 Νοέμβρη 1918 (21 - 28 Οκτώβρη 1918 με το παλιό ημερολόγιο)

Με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ, ο «Ριζοσπάστης», σε αυτό και το επόμενο φύλλο, παρουσιάζει βασικούς σταθμούς της πορείας της, μιας πορείας που αποτυπώνει τη συνεχή διαπάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Με την ευκαιρία αυτού του αφιερώματος, υπενθυμίζουμε όσα υπογραμμίζονται στα ντοκουμέντα του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ, στην ενότητα για τη σχέση Κόμματος - κινήματος:
«Τα συνδικάτα και γενικότερα οι κατώτερες μορφές οργάνωσης επιδρούν, παίζουν ρόλο στην οργάνωση και διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Γι' αυτό και αποτελεί αναγκαιότητα η συνεχής, αποφασιστική παρέμβαση των δυνάμεων του Κομμουνιστικού Κόμματος στη διαπάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, επαναστατικές ή μη.
Αντικειμενικά, δεν υπάρχουν πολιτικά ουδέτερα συνδικάτα. Σε αυτά θα κυριαρχεί είτε η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, είτε η γραμμή του ρεφορμιστικού, οπορτουνιστικού ρεύματος είτε η γραμμή της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης. Επομένως, η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη μέσα στο κίνημα έχει σημασία για την επίτευξη του στόχου της οργάνωσης σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για την εμβάθυνση και διεύρυνση των δεσμών της με το Κόμμα».

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», 3 Φλεβάρη 1929. Κύριο θέμα η έναρξη των εργασιών του Ιδρυτικού Συνεδρίου της Ενωτικής ΓΣΕΕ

Στο σημερινό πρώτο μέρος του αφιερώματος, παρουσιάζονται τα γεγονότα από τη στιγμή ίδρυσης της ΓΣΕΕ, μέχρι και το 9ο Συνέδριό της το 1948.

Η ίδρυση της ΓΣΕΕ

Η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία το 1917 έδωσε ώθηση και στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας. Τα συνδικάτα που το 1917 δεν ήταν περισσότερα από 200, την επόμενη χρονιά υπολογίζονταν σε περίπου 320. Σε αυτές τις συνθήκες, η «Φεντερασιόν» (Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης) έθεσε θέμα ίδρυσης τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, όπως και ενιαίου σοσιαλιστικού κόμματος.
Το Ιδρυτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ πραγματοποιείται στις 3 - 10 Νοέμβρη 1918 (21 - 28 Οκτώβρη 1918 με το παλιό ημερολόγιο - στο εξής θα αναφέρονται οι ημερομηνίες με βάση το ισχύον). Στο συνέδριο πήραν μέρος 252 αντιπρόσωποι από 200 σωματεία, 10 Εργατικά Κέντρα, 2 Ομοσπονδίες και 2 επαγγελματικές ενώσεις, με συνολικό αριθμό 60.000 μελών, από 20 πόλεις και 48 επαγγέλματα.
Σχεδόν μια βδομάδα μετά, ιδρύεται το ΣΕΚΕ που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ.
Στο συνέδριο της ΓΣΕΕ εμφανίστηκαν τρεις βασικές τάσεις, οι οποίες εκδηλώθηκαν μέσα από την αντιπαράθεση για τα ζητήματα του καταστατικού, του προγράμματος διεκδικήσεων και της διοίκησης της Συνομοσπονδίας, τα οποία από την άποψη περιεχομένου αφορούσαν στο ζήτημα του ταξικού προσανατολισμού της Συνομοσπονδίας.
Οι τάσεις αυτές ήταν: Η συντηρητική - ρεφορμιστική (βενιζελική), η σοσιαλιστική με επικεφαλής τη «Φεντερασιόν» και η αναρχοσυνδικαλιστική. Η σοσιαλιστική τάση ήταν υπέρμαχη της αναγνώρισης της πάλης των τάξεων και της ίδρυσης ταξικής συνομοσπονδίας. Οι άλλες δύο τάσεις ήταν υπέρμαχες του διαχωρισμού της πολιτικής από το συνδικαλισμό.

Ο Μήτσος Παπαρήγας στο βήμα του 8ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ

Τελικά, ύστερα από έντονη διαμάχη επικράτησε η αρχή της «πάλης των τάξεων» με 158 ψήφους υπέρ, 21 κατά, 1 λευκό. Ωστόσο, εξαιτίας συμβιβασμών στο όνομα της «ενότητας», στην 11μελή Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ εκλέχτηκαν 6 βενιζελικοί συνδικαλιστές και 5 σοσιαλιστές, εκ των οποίων οι δύο ήταν ρεφορμιστές, ανήκαν στην ομάδα Γιαννιού, που είχε ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με το Φιλελεύθερο Κόμμα (Ελ. Βενιζέλος). Γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ εκλέγεται ο φιλελεύθερος Μαχαίρας.

Συνεχής παρέμβαση του αστικού κράτους

Από την πρώτη στιγμή ίδρυσης της ΓΣΕΕ, μέχρι και σήμερα, η προσπάθεια του αστικού κράτους να την ελέγξει ήταν και είναι συνεχής.
Την 1η Μάη του 1919, οι 5 σοσιαλιστές στη διοίκηση της ΓΣΕΕ οργάνωσαν απεργία και συγκέντρωση στου Ρέντη. Ανάμεσα στα αιτήματα της Πρωτομαγιάτικης απεργίας ήταν η απόσυρση των ελληνικών στρατευμάτων από τη σοβιετική Ρωσία και η αναγνώριση της σοβιετικής εξουσίας. Σύμφωνα με το φύλλο του «Ριζοσπάστη» της επόμενης μέρας, η απεργιακή συγκέντρωση στου Ρέντη είχε μεγάλη επιτυχία, καθώς συμμετείχαν 10.000 εργάτες, ενώ απέργησαν 30.000. Ταυτόχρονα, όπως υπολογίστηκε, οι απεργοί στη Θεσσαλονίκη ήταν 50.000, ενώ Πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις. Ανήμερα της Πρωτομαγιάτικης απεργίας στην Αθήνα συνελήφθησαν τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής της και κλείστηκαν στις φυλακές Αβέρωφ.
Η συνέχεια δόθηκε με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να προσπαθούν να εκδιώξουν, με τη συνεργασία του αστικού κράτους, τους σοσιαλιστές από τα συνδικάτα. Η διαπάλη οξύνθηκε τον Ιούνη του 1919, όταν οι 6 βενιζελικοί συνδικαλιστές στη διοίκηση της ΓΣΕΕ καθαίρεσαν «πραξικοπηματικά» τους 5 σοσιαλιστές. Το Εθνικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ συνεδρίασε εκτάκτως, καθαίρεσε τους 6 βενιζελικούς και ανέθεσε τη διοίκηση στους 5 εξόριστους. Για αυτό η νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ έμεινε στην Ιστορία ως 5μελής.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου στις 18 Ιούλη συνέλαβε τα 4 μέλη της πενταμελούς διοίκησης και αργότερα συνέλαβε και το πέμπτο. Οι συλληφθέντες εξορίστηκαν στη Φολέγανδρο. Στις 19 Ιούλη συνελήφθη ο Γ. Πετσόπουλος, διευθυντής του «Ριζοσπάστη». Αμέσως κηρύχθηκε πανελλαδική απεργία με κεντρικά αιτήματα την απελευθέρωση των εξόριστων, τον τερματισμό της τρομοκρατίας και των κυβερνητικών παρεμβάσεων στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα. Τελικά, τον Οκτώβρη του 1919, η κυβέρνηση απελευθέρωσε τους 4 από τους 5 εξόριστους.
Στο μεταξύ, ο αριθμός των συνδικάτων κατέγραψε σημαντική αύξηση. Από περίπου 320 το 1918, έφτασαν τα 390 το 1919.
Το Σεπτέμβρη του 1920, οι βενιζελικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τον Μαχαίρα, έχοντας την πλήρη οικονομική στήριξη του αστικού κράτους - και όχι μόνο - πραγματοποιούν μόνες τους ένα συνέδριο - παρωδία της ΓΣΕΕ στον Πειραιά. Σε αυτό συμμετείχαν και οι δύο συνδικαλιστές από την ομάδα Γιαννιού. Στο συνέδριο πήραν μέρος και συνδικάτα - σφραγίδες που δημιουργήθηκαν από το κόμμα των Φιλελευθέρων, ενώ οι αποφάσεις του ευθυγραμμίζονταν με τις κυβερνητικές επιλογές. Το συνέδριο εξέλεξε «Διοίκηση της ΓΣΕΕ», η οποία δεν είχε κανένα κύρος και ουσιαστικά έπαψε την όποια δράση της δύο μήνες μετά, όταν το κόμμα των Φιλελευθέρων έχασε στις εκλογές.
Στις 10 Οκτώβρη 1920 συγκλήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Αθήνας το 2ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο οποίο πήραν μέρος 137 συνδικαλιστικές οργανώσεις με 54.000 μέλη. Το βασικό θέμα που απασχόλησε το Συνέδριο ήταν οι σχέσεις της ΓΣΕΕ με το ΣΕΚΕ. Υπήρξαν τρεις προτάσεις. Η πρώτη ήταν η συγχώνευση ΓΣΕΕ - ΣΕΚΕ, η δεύτερη η οργανική σύνδεσή τους, η τρίτη η διατήρηση της ΓΣΕΕ μακριά από την επιρροή οποιουδήποτε κόμματος. Με μεγάλη πλειοψηφία υπερψηφίστηκε η δεύτερη πρόταση.
Στη δεκαετία του 1920, συνεχίζονται οι τρομοκρατικές επιθέσεις του αστικού κράτους κατά του εργατικού κινήματος.
Το 1923, βιομήχανοι και εφοπλιστές αξιοποιούν τη μαζική είσοδο των προσφύγων και προχωρούν σε απολύσεις και μειώσεις μισθών. Η ΓΣΕΕ μαζί με το Εργατικό Κέντρο Πειραιά (ΕΚΠ) καλούν τους εργάτες να μη δεχτούν τον εκβιασμό. Υπάρχει αναβρασμός με κέντρο τον Πειραιά. Ξεσπούν απεργίες που εξαπλώνονται. Η κυβέρνηση Πλαστήρα - Γονατά απαντά με καταστολή και με συλλήψεις μελών της διοίκησης των ναυτεργατών, μαζικές συλλήψεις απεργών, ενώ απαγορεύει τα σωματεία της ΓΣΕΕ. Στις 21 Αυγούστου προκηρύσσεται πανεργατική απεργία στον Πειραιά. Η κυβέρνηση στέλνει το Α' Σώμα Στρατού με τανκς και απαγορεύει την κυκλοφορία. Στις 23 Αυγούστου γίνεται συγκέντρωση ΓΣΕΕ - ΕΚΠ στο Πασαλιμάνι. Στρατός και Αστυνομία τη χτυπάνε και την πνίγουν στο αίμα. Εντεκα εργάτες νεκροί, 100 τραυματίες, ενώ τους 500 φτάνουν οι συλληφθέντες. Η εργατική τάξη, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, ποτίζει με το αίμα της την άνδρωση του κινήματός της. Παράλληλα, δυναμώνει η κρατική καπιταλιστική επίθεση, για να ελέγξουν τα κορυφαία συνδικαλιστικά όργανα.

Η «αποκομμουνιστικοποίηση» της ΓΣΕΕ

Τον Ιούνη του 1925, ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος ανέτρεψε την τότε κυβέρνηση και επέβαλε δικτατορία. Εθεσε εκτός νόμου το ΚΚΕ, προχώρησε στη σύλληψη κομμουνιστών και άλλων προοδευτικών συνδικαλιστών και τους εξόρισε σε νησιά του Αιγαίου.
Τον Αύγουστο του 1925, με απόφαση του ΚΚΕ, διακόπτεται η οργανική σύνδεση με τη ΓΣΕΕ, σε ευθυγράμμιση με τις Αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τη σχέση των Κομμουνιστικών Κομμάτων με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Στις 27 Μάρτη - 7 Απρίλη 1926 γίνεται το 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, ενώ η κυβέρνηση Πάγκαλου διακηρύσσει το στόχο της «αποκομμουνιστικοποίησής» της.
Και σ' αυτό το συνέδριο οι ταξικές δυνάμεις έχουν την πλειοψηφία. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ήταν 457. Από αυτούς, οι 278 (60%) ήταν κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές και οι 179 συνδικαλιστές που κινούνταν στη γραμμή της ταξικής συναίνεσης. Ο δικτάτορας Πάγκαλος, με διάφορα προσχήματα, συνέλαβε τους 110 από τους 278, τους οποίους αμπάρωσε σε φορτηγό πλοίο και τους κράτησε σε αυτό πέντε μίλια ανοιχτά του Πειραιά μέχρι τη μέρα που έληξαν οι αρχαιρεσίες στη ΓΣΕΕ! Ετσι, μετά από την απροκάλυπτη κρατική παρέμβαση, στην εκλογή της διοίκησης, οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού πήραν 179 ψήφους και οι αγωνιστικές δυνάμεις 168. Νέος γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ εκλέχθηκε ο σοσιαλδημοκράτης Δ. Στρατής.
Η σύγκρουση της περιόδου εκείνης κορυφώθηκε στο 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, 8 - 15 Μάη 1928. Η προετοιμασία είχε αρχίσει αμέσως μετά το προηγούμενο συνέδριο, με διαγραφές ταξικών Σωματείων από Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, οπότε και θα εκδιωχθούν οι κομμουνιστές από τη ΓΣΕΕ. Παρ' όλα αυτά, ο συσχετισμός όπως καταγράφηκε την πρώτη μέρα των εργασιών του συνεδρίου ήταν 230 αντιπρόσωποι με ταξικό προσανατολισμό έναντι 136 αντιπροσώπων που συγκροτούσαν το συνασπισμένο μπλοκ συντηρητικών, ρεφορμιστών και σοσιαλδημοκρατών. Για να αλλάξει ο συσχετισμός διαγράφηκαν, με διάφορες μεθοδεύσεις, 213 αντιπρόσωποι και μαζί τους 300 σωματεία με 75.000 μέλη που υπερασπίζονταν την ταξική γραμμή στο κίνημα. Αποκλείστηκαν μεγάλες Ομοσπονδίες, ανάμεσά τους η μεγαλύτερη της χώρας, η Καπνεργατική.

Ιδρυση της Ενωτικής ΓΣΕΕ

Μετά από το βίαιο αποκλεισμό των αγωνιστών αντιπροσώπων από το 4ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, οι Ομοσπονδίες Ηλεκτρισμού, Καπνεργατών, Τύπου, Δέρματος, Οικοδόμων και άλλες πραγματοποίησαν σύσκεψη και εξέλεξαν Πενταμελές Γραφείο των αποκλεισμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων με δύο βασικά καθήκοντα: Να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους αγώνες των εργαζομένων και, δεύτερο, να αγωνιστεί για τον εκδημοκρατισμό και την αποκατάσταση της νομιμότητας στη ΓΣΕΕ.
Την ίδια περίοδο, το 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ, (Δεκέμβρης 1928), θέτει ως άμεσο καθήκον «τη σύγκληση του εργατικού πανελλαδικού συνεδρίου... τη συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος, την επανίδρυση του ταξικού κέντρου των συνδικάτων για την οργάνωση και διεξαγωγή των οικονομικών αγώνων της εργατικής τάξης, την καταπολέμηση της πολιτικής συνεργασίας των τάξεων...». Το συνέδριο εκτιμά ότι «για την επιτυχή διεξαγωγή των αγώνων της εργατικής τάξης, επιβάλλεται το ενιαίο μέτωπο όλων των εργατών, ανεξαρτήτως πολιτικών αντιλήψεων», μέτωπο ενάντια στην «κρατικοποιημένη», όπως τη χαρακτηρίζει, ηγεσία της ΓΣΕΕ και στην κεφαλαιοκρατία.
Το ΚΚΕ, μπροστά στον επιδιωκόμενο ταξικό αφοπλισμό του κινήματος, παρεμβαίνει έτσι ώστε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να εξασφαλίσει ταξική ηγεσία, ταξική ενότητα δράσης και προσανατολισμό.
Στις συνθήκες αυτές, στις 3 - 9 Φλεβάρη 1929 συνήλθε στην Αθήνα το Συνέδριο για την ίδρυση της Ενωτικής ΓΣΕΕ (ΕΓΣΕΕ). Στο Συνέδριο πήραν μέρος 237 αντιπρόσωποι από 142 οργανώσεις. Οι μεγαλύτερες από αυτές ήταν οι Ομοσπονδίες Καπνεργατών, Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου, Επισιτισμού, Δέρματος, Μηχανουργών, Οικοδόμων κ.ά. Ακόμα συμμετείχαν 52 αντιπρόσωποι από μειοψηφίες σωματείων και ανοργάνωτους εργάτες. Συνολικά εκπροσωπούνταν οι 35.000 από τους 50.000 συνδικαλιστικά οργανωμένους εργάτες στη χώρα. Στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη των αντιπροσώπων συμμετείχαν 21.000 εργάτες.
Η ίδρυση της ΕΓΣΕΕ αποσκοπούσε στη δημιουργία των προϋποθέσεων ενότητας δράσης πάνω στις αρχές της ταξικής πάλης και της απόκρουσης οποιασδήποτε εξάρτησης από την αστική τάξη και τα κυβερνητικά - κρατικά όργανά της.
Η ΕΓΣΕΕ καθημερινά συσπείρωνε ολοένα και περισσότερο τους εργάτες. Η κυβέρνηση Βενιζέλου, προκειμένου να ενισχύσει την κυβερνητική ΓΣΕΕ και να χτυπήσει την Ενωτική, προχώρησε στην ψήφιση τριών νόμων. Με τον έναν έδινε το προνόμιο στη διοίκηση της ΓΣΕΕ να υποδείχνει τέσσερις γερουσιαστές. Με τον δεύτερο ίδρυσε την «Εργατική Εστία», στην οποία εξασφάλιζε και τους πόρους, ώστε να μπορεί να έχει στη διάθεσή της οικήματα, στα οποία θα μπορούσαν να στεγάζονται τα σωματεία της κυβερνητικής ΓΣΕΕ. Στο νόμο αυτό υπήρχε και διάταξη που προέβλεπε τον αποκλεισμό από τα οικήματα της «Εργατικής Εστίας» των συνδικάτων εκείνων που έκαναν αντικυβερνητική πολιτική.
Ομως, το κύριο μέσο καταστολής ήταν ο αντικομμουνιστικός νόμος «περί ιδιώνυμου». Με αυτόν, η ΕΓΣΕΕ παραπέμφθηκε σε δίκη στις 19 Δεκέμβρη 1929. Ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας ήταν μέλος του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας, γνωστοί χαφιέδες και σοσιαλδημοκράτες - ρεφορμιστές συνδικαλιστές. Στις 3 Γενάρη 1930 το Πρωτοδικείο Αθηνών εξέδωσε απόφαση διάλυσης της Ενωτικής ΓΣΕΕ, «επειδή εργάζεται κατά του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος».
Η ΕΓΣΕΕ δεν ανέστειλε τη δράση της. Συνέχισε να λειτουργεί παράνομα και αύξησε την επιρροή της μέσα στους εργάτες. Μάλιστα, στο 7ο Συνέδριο της κυβερνητικής ΓΣΕΕ, το 1934, το 1/3 των συνέδρων υποστήριξε τις προτάσεις της Ενωτικής για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Η θέση για ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος αποτυπώθηκε και στην τότε προγραμματική θέση του ΚΚΕ, στο 6ο Συνέδριό του τον Δεκέμβρη του 1935.
Κάτω από αυτήν την πίεση, η καθεστωτική ΓΣΕΕ υποχρεώθηκε τον Ιούλη του 1936 να έρθει σε επικοινωνία με την Ενωτική ΓΣΕΕ και να συμφωνήσει στη σύγκληση συνεδρίου για την αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η επιβολή, όμως, της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου έθεσε τέρμα σε τέτοιου είδους εξελίξεις. Το μεταξικό καθεστώς προχώρησε με ταχύτατους ρυθμούς στη στελέχωση των συνδικάτων με ανθρώπους εξαγορασμένους από το κεφάλαιο και έμπιστους της δικτατορίας, ενώ γέμισε τις φυλακές και τις εξορίες με κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές συνδικαλιστές όλων των βαθμίδων.

Το Εργατικό ΕΑΜ

Στις 16 Ιούλη 1941, στις συνθήκες της ναζιστικής Κατοχής, υπογράφτηκε το συμφωνητικό ίδρυσης του Εργατικού Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου (ΕΕΑΜ), που συγκρότησαν η Ενωτική ΓΣΕΕ και η ΓΣΕΕ, με γενικό γραμματέα τον Κώστα Λαζαρίδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους προσχώρησαν και τα «Ανεξάρτητα Συνδικάτα», με γραμματέα τον Δ. Στρατή. Εως τα τέλη του 1943, το ΕΕΑΜ είχε κατακτήσει σχεδόν την καθολική υποστήριξη των εργατών στα συνδικάτα. Την ίδια ώρα, όμως, οι διορισμένοι από τον Μεταξά συνέχιζαν ως προστατευόμενοι από τους ναζί να παριστάνουν την «Εθνική ΓΣΕΕ».
Το ΕΑΜ και το ΕΕΑΜ πρωτοστάτησαν, μεταξύ άλλων, στην οργάνωση του αγώνα του λαού για την επιβίωση, στην πάλη ενάντια στην επιστράτευση που τελικά κατάφερε να τη ματαιώσει, κηρύσσοντας γενική απεργία στις 5 Μάρτη 1943.
Τον Οκτώβρη του 1944, η ΚΕ του ΕΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία θέτει ως στόχους την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση γνήσιου συνεδρίου. Τον ίδιο μήνα, οι διορισμένοι του Μεταξά συλλαμβάνονται από τμήμα του ΕΛΑΣ, το οποίο παρέδωσε το κτίριο της ΓΣΕΕ στο Εργατικό ΕΑΜ.
Ο Δεκέμβρης του 1944 βρίσκει την προσωρινή διοίκηση της ΓΣΕΕ να δίνει τη μάχη δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό.
Το Γενάρη του 1945, η τότε κυβέρνηση Πλαστήρα έπαυσε τη διοίκηση της ΓΣΕΕ ως συμμέτοχη στην «ανταρσία» και διόρισε πάλι τους κατοχικούς συνδικαλιστές. Η πραξικοπηματική κατάληψη των συνδικαλιστικών οργανώσεων επικυρώθηκε με τη συμφωνία μεταξύ της διορισμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ και της αποστολής των βρετανικών συνδικάτων, με επικεφαλής τον Ουόλτερ Σιτρίν (γενικό γραμματέα της βρετανικής συνομοσπονδίας TUC), που είχε αναλάβει κεντρικό ρόλο στην αναδιοργάνωση του ελληνικού συνδικαλισμού. Η συμφωνία αναγνώριζε ως ισότιμους τους εγκάθετους και τη νόμιμη διοίκηση και όριζε ότι θα γίνουν εκλογές στα συνδικάτα. Ούτε αυτή η συμφωνία όμως τηρήθηκε.

Το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ

Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς άλλαξε ριζικά το τοπίο. Οι συμμορίες δεν τρομοκρατούσαν μόνο την ύπαιθρο αλλά και τις πόλεις. Σ' αυτό το κλίμα, τον Απρίλη του 1945, ιδρύθηκε ο ΕΡΓΑΣ (Εργατικός Αντιφασιστικός Συνασπισμός), που συγκέντρωσε τους κομμουνιστές συνδικαλιστές και όσους ρεφορμιστές συνδικαλιστές συμμετείχαν στο Εργατικό ΕΑΜ.
Ο ΕΡΓΑΣ είχε δομή οργανωτική, πρόγραμμα πάλης, οργάνωνε αυτοτελώς κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, έδινε κατεύθυνση στην εργατική τάξη. Τη χρονιά ίδρυσής του πέτυχε σημαντικές νίκες στις αρχαιρεσίες που έγιναν. Ενδεικτικά: Στην Αθήνα, σε 168 Συνδικάτα με 46.668 ψηφίσαντες, πήρε 33.500 ψήφους. Στον Πειραιά, σε 80 Σωματεία με 20.300 ψηφίσαντες, πήρε 16.539 ψήφους.
Παράλληλα, το πρόβλημα με τη ΓΣΕΕ παρέμενε και χρειάστηκαν 4 συμφωνίες για να αρχίσουν οι αρχαιρεσίες των συνδικάτων, που θα οδηγούσαν στο συνέδριο. Οι Βρετανοί και η ομάδα Μακρή, που είχε την κυβερνητική προστασία, ήλπιζαν ότι μπορούσαν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα.
Στις 1 - 7 Μάρτη 1946, πραγματοποιήθηκε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο οποίο ψήφισαν 1.436 από τους 1.790 αντιπροσώπους (η παράταξη του Μακρή απείχε από το Συνέδριο), οι οποίοι εκπροσωπούσαν 258.000 εργαζόμενους. Στο Συνέδριο, την ΠΣΟ αντιπροσώπευσαν ο Γάλλος Λινέ, ο Αγγλος Μπαγκίναλ και ο Σοβιετικός Βοσνικόφ. Για την 7μελή Εκτελεστική Επιτροπή εκλέχθηκαν 5 στελέχη του ΕΡΓΑΣ (Μήτσος Παπαρήγας, Κώστας Θέος, Γιώργης Δημητρίου, Νίκος Αραμπατζής και Σταμάτης Μαστρογιαννάκος) και οι Δημήτρης Στρατής και Γιάννης Καλομοίρης (οι παρατάξεις τους συμμετείχαν σε κοινό ψηφοδέλτιο με τον ΕΡΓΑΣ). Μετά το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στις 10 Μάρτη μεγάλη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων εργατών στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (Λεωφόρος Αλεξάνδρας).
Για άλλη μια φορά, το αστικό κράτος παρενέβη για να αντιμετωπίσει αυτήν τη φορά τη σαρωτική νίκη του ΕΡΓΑΣ. Τον Ιούνη του 1946, το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Στις 25 Ιούλη 1946, η εκλεγμένη διοίκηση απολύεται. Μέχρι τον Ιούλη του 1947 είχαν συλληφθεί όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές. Πρώτος, ο εκλεγμένος γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ Μήτσος Παπαρήγας, που τελικά δολοφονήθηκε στις 22 Φλεβάρη του 1949 στα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας στην Μπουμπουλίνας.

«Αισχρή θεατρική παράσταση»

Στις 28 Μάρτη 1948 πραγματοποιήθηκε το 9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το οποίο η σοβιετική εφημερίδα «Πράβντα» χαρακτήρισε «αισχρή θεατρική παράσταση». Το Συνέδριο οργανώθηκε από τους πράκτορες του κεφαλαίου Φώτη Μακρή (επικεφαλής της ΕΡΕΠ και βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος), Δ. Θεοχαρίδη (επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου Εργαζομένων, ΕΜΕ), Γιάννη Πασιαντζή, Αριστείδη Δημητράτο (υπουργό της 4ης Αυγούστου) και τον Αμερικανό Ιρβινγκ Μπράουν (ηγέτη των αντικομμουνιστικών αμερικανικών συνδικάτων American Federation of Labor). Παρόντες ήταν και αντιπροσωπείες των πρεσβειών ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας.
Ο χώρος του Συνεδρίου ήταν ζωσμένος από αστυνομικούς και η αίθουσα γεμάτη ασφαλίτες και χαφιέδες. Μέσα στη βρωμιά που επικρατούσε ξεχώρισε μόνο η φωνή του ναυτεργάτη Μανώλη Κλεάνθη, μέλους της ΚΟΒ Ναυτών, ο οποίος είχε εκλεγεί αντιπρόσωπος. Ο κομμουνιστής ναυτεργάτης κατήγγειλε το συνέδριο «γιατί οργανώθηκε από την κυβέρνηση και από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την εργατική τάξη». Αμέσως τραμπούκοι τον γρονθοκόπησαν, για να μην μπορέσει να συνεχίσει και η αστυνομία τον συνέλαβε.
Το Συνέδριο τελείωσε εκλέγοντας γενικό γραμματέα τον Φ. Μακρή.

Η «Αυγή», ο Μαρξ και οι σημαιοφόροι του καπιταλισμού

Καρλ Μαρξ - Φρίντριχ Ένγκελς: Συζητώντας με εργάτες (Εργο του A. Venetsian, 1961)

Η «Αυγή» της περασμένης Τρίτης καλύπτει το μισό πρωτοσέλιδό της με μια αναπαράσταση του Καρλ Μαρξ σε έντονο κόκκινο φόντο, με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννησή του. Ακολουθούν στο εσωτερικό της εφημερίδας κύριο άρθρο καθώς και άρθρο με τον τίτλο «Επαναστάτης, οραματιστής, επίκαιρος». Πρόκειται για την ίδια εφημερίδα που στηρίζει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ως σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στην περιοχή καθώς και την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου στους εργαζόμενους, σύμφωνα με τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που αναλαμβάνει εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου, προσποιείται ότι τιμά την Ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Από τις ψεύτικες τιμές στον Νίκο Μπελογιάννη, που τον εμφάνισε ως «αγωνιστή της δημοκρατικής ομαλότητας», μέχρι την επίσκεψη του Τσίπρα στον τόπο θυσίας των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή. Ετσι, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζεται πλέον με τη ΝΔ για το ποιος είναι ο αυθεντικός εκπρόσωπος του φιλελευθερισμού και ο κληρονόμος του αστικού διαφωτισμού, θυμάται ταυτόχρονα τον Μαρξ. Για την ακρίβεια μια καρικατούρα του Μαρξ, που καμία σχέση δεν έχει με το ανατρεπτικό, επαναστατικό περιεχόμενο της κοσμοθεωρίας του. Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Χωμένος μέχρι τα μπούνια στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου έχει ανάγκη τη μάσκα του «αριστερού», του «κομμουνιστή με ανθρώπινο πρόσωπο», προκειμένου να συνεχίσει να εξαπατά ένα κομμάτι του λαϊκού κόσμου.

«Επαναστατική» πολιτική με ιδιωτικοποιήσεις

Ξεπερνάει κάθε όριο υποκρισίας η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως η δύναμη που ψηλαφεί στις σημερινές συνθήκες τους τρόπους για την κοινωνικοποίηση του κοινωνικού πλούτου, «σημαντικό πρόταγμα που απορρέει από τον Μαρξ και τον μαρξισμό», όπως αναγκάζεται να παραδεχτεί η «Αυγή». Θέλει φυσικά να ξεχνά η κυβερνητική εφημερίδα ότι ο θεμελιωτής της επαναστατικής κοσμοθεωρίας, σε καμία θεωρητική ή πρακτική στιγμή της πολυκύμαντης δράσης του, δεν οραματίστηκε ότι η εργατική τάξη θα μπορούσε να υλοποιήσει την ιστορική της αποστολή μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, κατακτώντας με κοινοβουλευτικά μέσα τους θώκους της αστικής κυβέρνησης και ενισχύοντας τους καπιταλιστές στον έλεγχο των βασικών κλειδιών της οικονομίας ή παραχωρώντας τους και καινούργια, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί.
Η προσπάθεια που κάνει η «Αυγή» να εμφανίσει τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της αστικής τάξης ως αναγκαία σήμερα πολιτική, δήθεν ρεαλιστική, απέναντι σε «έναν εξαιρετικά δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων», καμία φυσικά σχέση δεν έχει με τον Μαρξισμό. Τσαλαπατάει κάθε ιστορικό δίδαγμα που έχει βγάλει το επαναστατικό κίνημα, πρώτα και κύρια το δίδαγμα που έβγαλε ο ίδιος ο Μαρξ από την Παρισινή Κομμούνα, ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να πάρει στα χέρια του και να χρησιμοποιήσει για τους σκοπούς του την αστική κρατική μηχανή, αλλά ότι πρέπει να την τσακίσει, να μην αφήσει «πέτρα πάνω στην πέτρα» από τον αστικό κρατικό μηχανισμό. Η επίκληση του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, ως μόνιμης δικαιολογίας των απανταχού οπορτουνιστών για τον συμβιβασμό τους με την αστική εξουσία και το κεφάλαιο, καταντά οικτρή κωμωδία στα χείλη μιας κυβέρνησης που παίρνει αριστερά και δεξιά τα εύσημα των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

«Επεσε έξω» ο Μαρξ

Ο κατήφορος όμως δεν έχει πάτο. Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί παραπέρα να ειρωνευτεί τον θεμελιωτή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας, γράφοντας ότι «έπεσε έξω στην πρόβλεψή του για το τέλος του καπιταλισμού, το οποίο περίμενε όσο ακόμα ζούσε», ότι «υποτίμησε την ικανότητα του καπιταλισμού να μεταλλαχθεί για να αντέξει στην πίεση του ανταγωνισμού». Τι να πρωτοπεί κανείς για την κατάντια των πολιτικά αγράμματων, εμφανιζόμενων ως μαρξιστών! Καταρχάς, ο ίδιος ο Μαρξ ποτέ δεν εμφανίστηκε ως μελλοντολόγος, ως τελάλης μιας επί των θυρών ανατροπής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε συνθήκες προμονοπωλιακού καπιταλισμού μελέτησε τις αντιφάσεις στην καπιταλιστική οικονομία που οδηγούσαν σε επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα (πρώτα και κύρια σε οικονομικές κρίσεις και στην τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους) και διαμόρφωναν ταυτόχρονα τον αριθμητικά διογκούμενο πολιτικό νεκροθάφτη του καπιταλισμού, το προλεταριάτο. Ως επαναστάτης φλεγόταν από το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας και επιζητούσε φυσικά να το κάνει πράξη μια ώρα αρχύτερα. Για τον Μαρξ, όμως, η ιστορική νομοτέλεια της ανατροπής του καπιταλισμού δεν ήταν μια ευθύγραμμη πορεία αυτόματης κατάρρευσης του συστήματος ούτε βέβαια του σταδιακού μετασχηματισμού του. Προϋπέθετε τη μεθοδική, συλλογική, σχεδιασμένη δράση ενός επαναστατικού φορέα, του κόμματος της εργατικής τάξης, για το οποίο τόσο αγωνίστηκε ο μεγάλος διανοητής. Προϋπέθετε και την ασίγαστη πάλη ενάντια σε έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο, την αστική τάξη και την ιδεολογία της, ενάντια και στην αντανάκλαση αυτής της ιδεολογίας στις γραμμές της εργατικής τάξης, τον οπορτουνισμό.
Αντίθετα με τις ειρωνείες της «Αυγής», «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ συνιστά την πιο συγκλονιστική αποκάλυψη της ικανότητας του καπιταλισμού να «μεταλλάσσεται», ωθούμενος από τον ανταγωνισμό των κεφαλαιοκρατών. Ο Μαρξ, παρόλο που με μεγαλοφυία διέβλεψε τις τάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού, δεν μπορούσε φυσικά να προβλέψει τις συγκεκριμένες ανάσες ζωής που θα έπαιρνε το εκμεταλλευτικό σύστημα από τον πολύ πιο ενεργητικό ρόλο του αστικού κράτους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων, από τη διεξαγωγή των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων και από την κολοσσιαίων διαστάσεων προδοσία της εργατικής τάξης από τους σοσιαλδημοκράτες, τους προδρόμους του ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό σήμερα μια επαναστατική πολιτική οφείλει, θεμελιωμένη στις πρωτοπόρες επεξεργασίες του Μαρξ, να βασίζεται εξίσου στην ανάπτυξη της θεωρίας του Μαρξισμού από τον Λένιν στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στην πείρα από την πάλη της εργατικής εξουσίας για την οικοδόμηση των νέων σχέσεων παραγωγής και την υπερνίκηση του ταξικού αντίπαλου, εσωτερικού και εξωτερικού. Η τεχνητή αποκοπή του Μαρξ από τον Λένιν, χαρακτηριστικό γνώρισμα του οπορτουνισμού εδώ και δεκαετίες, διασπά την αναγκαία συνοχή της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού, καταντά επί της ουσίας την οικονομική και πολιτική θεωρία του Μαρξ ένα άκακο, βολικό για την αστική τάξη, εικόνισμα.

Το πραγματικό καθήκον της εργατικής τάξης

Η λύση για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σήμερα δεν βρίσκεται στις συνταγές κάποιων αστών μελετητών που η «Αυγή» μάς τους παρουσιάζει ως συνεχιστές του Μαρξ (Πικετί, Στρέεκ) και που αναπολούν παλιές (σοσιαλδημοκρατικές) «συμμαχίες αναδιανομής» ή έναν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στον καπιταλισμό που έχει δήθεν «υπερβεί το κράτος». Περσινά ξινά σταφύλια της αστικής κεϊνσιανής διαχείρισης! Το σημερινό επίπεδο διεθνοποίησης του καπιταλισμού, η υποχώρηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας του αστικού κράτους και η ραγδαία μείωση των κοινωνικών του υπηρεσιών (του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας») δεν αποτελούν αυθαίρετες επιλογές μιας κάποιας νεοφιλελεύθερης εμμονικής πολιτικής, που θα μπορούσαν να ανατραπούν με μια αλλαγή του κυβερνητικού διαχειριστή. Συνιστούν αδήριτη σημερινή αναγκαιότητα για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, προϋπόθεση για να γίνει φθηνότερη η εργατική δύναμη, για την εξασφάλιση ικανών όρων κερδοφορίας σε συνθήκες υπερσυσσώρευσής του. Γι' αυτό και το βασικό πλέγμα των εφαρμοζόμενων πολιτικών παραμένει αδιατάραχτο ανεξάρτητα από τον κυβερνητικό διαχειριστή: Συντηρητικό, παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό, «αριστερό» σοσιαλδημοκρατικό νέας κοπής, ακροδεξιό - εθνικιστικό.
Η εργατική τάξη έχει καθήκον σήμερα να οργανώσει την πάλη της σε κάθε χώρο δουλειάς ενάντια όχι μόνο στον έναν ή τον άλλο επιχειρηματία, αλλά στη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου και στους πολιτικούς διαχειριστές της, ανεξάρτητα από την προβιά τους. Η επαναστατική στρατηγική που έχει χαράξει το ΚΚΕ στοχεύει στο ανέβασμα της ταξικής πάλης έως το επίπεδο ανατροπής της αστικής εξουσίας και όχι στο καταλάγιασμά της κάτω από το κάλπικο «κοινό εθνικό συμφέρον», όπως επιδιώκουν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις. Με πίστη στις δυνάμεις και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης και βγάζοντας πολύτιμα διδάγματα από την πλούσια πείρα του επαναστατικού κινήματος. Με οδηγό την πρωτοπόρα θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, με βαθιά συναίσθηση ότι «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κριτική των όπλων, η υλική δύναμη δεν μπορεί να νικηθεί παρά μόνο από την υλική δύναμη, αλλά και η θεωρία γίνεται κι αυτή δύναμη αφότου κατακτήσει τις μάζες».

Του
Βασίλη ΟΨΙΜΟΥ*
* Ο Β. Οψιμος είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

«Πρωτοπορεί» εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ στην πολεμική προπαρασκευή

Το «δίκτυο κόμβων διαμετακόμισης και υποστήριξης επιχειρήσεων», ένα από τα προγράμματα όπου συμμετέχει η κυβέρνηση

Αλλη μια διάσταση της ολοένα μεγαλύτερης εμπλοκής της χώρας στα επικίνδυνα σχέδια του ευρωατλαντικού άξονα αποκάλυψε το Ατυπο Συμβούλιο των Υπουργών Αμυνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο 5 Μάη, στη Σόφια.
Βασικό στο «μενού» της Συνόδου ήταν το ζήτημα της «Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας» (PESCO), που έχει αποφασιστεί ήδη από το Δεκέμβρη του 2017, στην προσπάθεια της ιμπεριαλιστικής ένωσης να αναπτύξει τις δικές της «αυτοτελείς» στρατιωτικές δυνατότητες, για να εμπλακεί πιο ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, αγορών και δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν εκεί, η Ελλάδα όχι μόνο εμπλέκεται στα σχέδια αυτά, αλλά φιγουράρει στην ευρωατλαντική ...πρωτοπορία, όσον αφορά (και) την εξέλιξη νέων όπλων και άλλων μέσων του θανάτου, πέρα από τα χρήματα που ήδη δαπανά για εξοπλισμούς και φυσικά τον προσανατολισμό τους, που δεν είναι άλλος από την υποστήριξη των ευρωατλαντικών σχεδιασμών.
Ολα στη συνολική προπαρασκευή του ευρωατλαντικού άξονα, προς αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.
Ειδικότερα, στο πλαίσιο της PESCO, η Κομισιόν έχει προβλέψει για την περίοδο 2021 - 2027 συγχρηματοδότηση από τον κοινοτικό προϋπολογισμό για την έρευνα, την τεχνολογία και την ανάπτυξη στρατιωτικών προγραμμάτων, ύψους 13 δισ. ευρώ, ενώ ήδη έχει καταρτιστεί ένας αρχικός κατάλογος των πρώτων 17 «συνεργατικών έργων», καλύπτοντας τους τομείς «εκπαίδευσης», «ανάπτυξης δυνατοτήτων» και «επιχειρησιακής ετοιμότητας στον τομέα της άμυνας», ενώ αναμένεται εμπλουτισμός και με νέα τέτοια «πρότζεκτ» αργότερα μέσα στο χρόνο.
Η ελληνική κυβέρνηση, όπως επαίρεται η ίδια, διά του υπουργείου Αμυνας, φιγουράρει μεταξύ των 4 χωρών με τα περισσότερα εγκεκριμένα προγράμματα, έχοντας επισημοποιήσει ήδη από τις αρχές Μάρτη τη συμμετοχή της σε 9 από τα 17 πρώτα «συνεργατικά» μέτρα της ΕΕ, που καλείται να υλοποιήσει μαζί με άλλες χώρες - μέλη, μετουσιώνοντας σε πράξη την αποφασιστικότητά της να παίξει «στα γεμάτα» στους επικίνδυνους για το λαό σχεδιασμούς, υπηρετώντας το στόχο των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων για γεωστρατηγική τους αναβάθμιση.

Η συμμετοχή στα σχέδια της ΕΕ

Συγκεκριμένα, μετέχει με σχέδια, προτάσεις και μπόλικη σχετική πείρα και τεχνογνωσία στα εξής προγράμματα προς υλοποίηση:
-- «Δίκτυο κόμβων διαμετακόμισης (logistic hubs) και υποστήριξης επιχειρήσεων». Ηδη, η κυβέρνηση παρέχει τέτοιες «υπηρεσίες», σε μόνιμη βάση ή περιοδικά, στη Σούδα, την Αλεξανδρούπολη, τη Θεσσαλονίκη, άλλες βάσεις, λιμάνια και αεροδρόμια, ενώ στο ΓΕΕΘΑ λειτουργεί και το «Πολυεθνικό Συντονιστικό Κέντρο Στρατηγικών Θαλάσσιων Μεταφορών» που ιδρύθηκε το 2004, προκειμένου να αντιμετωπιστούν «οι στρατηγικές ελλείψεις στις θαλάσσιες μεταφορές, κυρίως στο πλαίσιο ασκήσεων και επιχειρήσεων που καθοδηγούνται από ΝΑΤΟ και ΕΕ». Ο ρόλος του Κέντρου είναι να βρίσκει και να συντονίζει εμπορικά πλοία για τη μεταφορά πολεμικού υλικού ή/και προσωπικού σε επιχειρήσεις και ασκήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Παραπέρα, ο Ναύσταθμος της Κρήτης λειτουργεί ως Προκεχωρημένη Βάση Υποστήριξης ΔΜ (Διοικητική Μέριμνα) για την επιχείρηση επιτήρησης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο «Sea Guardian». Ο Ναύσταθμος έχει αντίστοιχη λειτουργία για την επιχείρηση της ΕΕ στην Κεντρική Μεσόγειο «EU Navfor-Med Sophia», ενώ στο πλαίσιο της ίδιας επιχείρησης η 115η Πτέρυγα Μάχης στη Σούδα λειτουργεί ως Προκεχωρημένη Βάση Επιχειρήσεων (απογειώνονται από εκεί αεροσκάφη για επιτήρηση και έλεγχο θαλάσσιων διαύλων και πλοίων που κινούνται εκεί).
-- «Στρατιωτική κινητικότητα». ΝΑΤΟικοί και Ευρωενωσιακοί αξιωματούχοι το έχουν χαρακτηρίσει υπ' αριθμόν 1 προτεραιότητά τους για το 2018, καθώς αφορά στην ανάπτυξη δυνατοτήτων και την εξάλειψη εμποδίων που χρονοτριβούν τη μετακίνηση δυνάμεων στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία και τα υπόλοιπα μέτωπα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων. Αλλωστε, στα τέλη Μάρτη, η Κομισιόν παρουσίασε και «σχέδιο δράσης για τη βελτίωση της στρατιωτικής κινητικότητας τόσο εντός όσο και εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Παρουσιάζοντας μια από τις πλευρές αυτού του σχεδίου, αυτή των υποδομών, η επίτροπος Μεταφορών Β. Μπουλτς έλεγε τότε ότι «στόχος μας είναι να γίνεται καλύτερη χρήση του δικτύου μεταφορών μας, ώστε να διασφαλίζουμε ότι οι στρατιωτικές ανάγκες λαμβάνονται υπόψη κατά το σχεδιασμό έργων υποδομής», ενώ όπως σημειώνεται από πλευράς του υπουργείου Αμυνας, η Κομισιόν πρόκειται να χρηματοδοτήσει με 6,5 δισ. ευρώ τη «βελτίωση» των υποδομών (οδικοί άξονες, λιμάνια και αεροδρόμια) σε αυτήν την κατεύθυνση. «Είναι πολύ σημαντικό όλοι οι αρμόδιοι φορείς στην Ελλάδα να επωφεληθούν από αυτές τις χρηματοδοτήσεις για τη βελτίωση των υποδομών προς όφελος της οικονομίας, του τουρισμού και των μεταφορών», σημειώνεται παραπέρα από το υπουργείο, σε άλλη μια επιβεβαίωση ότι εμπλοκή και σχέδια του κεφαλαίου πάνε χέρι - χέρι.
-- «Ευρωπαϊκό κέντρο πιστοποίησης κατάρτισης για ευρωπαϊκούς στρατούς». Η κυβέρνηση έχει και εδώ σχετική εμπειρία, π.χ. από το ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής στη Σούδα, όπου έχουν εκπαιδευτεί εκατοντάδες στελέχη του ΝΑΤΟ, όπως και άλλων χωρών, σε ζητήματα «θαλάσσιας επιτήρησης», «ασύμμετρων απειλών» και άλλα αντικείμενα. Π.χ. αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται, με επίκεντρο το ΚΕΝΑΠ και με συμμετοχή δυνάμεων από συνολικά 14 κράτη, μεταξύ τους και πολλά βορειοαφρικανικά, μια από τις μεγαλύτερες ασκήσεις του αμερικανικού 6ου Στόλου (περιπολεί σε Ευρώπη και Αφρική), η «Phoenix Express 2018». Εξάλλου, το ΚΕΝΑΠ έχει οριστεί στο πλαίσιο της προαναφερόμενης «EU Navfor-Μed Sophia» και ως Κέντρο Παροχής Εκπαίδευσης στην Ακτοφυλακή και το Πολεμικό Ναυτικό της Λιβύης. Την ίδια ώρα, στο Κιλκίς λειτουργεί το «Πολυεθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης Επιχειρήσεων Υποστήριξης της Ειρήνης» (ΠΚΕΕΥΕ), που ιδρύθηκε το 1998 ως Οργανική Μονάδα του ΓΕΕΘΑ και αποτελεί ένα από τα 26 διεθνώς αναγνωρισμένα από ΝΑΤΟ και ΟΗΕ Κέντρα Εκπαίδευσης των λεγόμενων «ειρηνευτικών» επιχειρήσεων και σχολείων παρατηρητών που μετέχουν σε αποστολές τους.
Παράλληλα, σύμφωνα με αρμόδιες πηγές, η κυβέρνηση επιδιώκει την «αναβάθμιση» του Κέντρου Εκπαίδευσης Αεροπορικής Τακτικής (ΚΕΑΤ), στην Ανδραβίδα, σε πολυδύναμο κέντρο εκπαίδευσης, με τη συμμετοχή ξένων χωρών και την παροχή υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης, ώστε να αναλάβει τελικά «ρόλο διεθνούς Κέντρου Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης». Ενώ και για την 120ή Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος στην Καλαμάτα υπάρχουν αντίστοιχα σχέδια, ώστε να αναδειχτεί σε «πολυεθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης», ενώ έχουν γίνει προς τούτο προχωρημένες συζητήσεις για διακρατική συμφωνία με ΗΠΑ ή Καναδά, με τον υπουργό Αμυνας, Π. Καμμένο, να λέει στα τέλη Απρίλη, στο 6ο Συνέδριο Αεροπορικής Ισχύος στη Σχολή Ικάρων, ότι με βάση τις αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ, «η Καλαμάτα μετατρέπεται ίσως στη μεγαλύτερη αεροπορική στρατιωτική ακαδημία που υπάρχει στην Ευρώπη».
-- «Μεταφερόμενο στρατιωτικό "πακέτο" αντιμετώπισης καταστροφών». Αλλο ένα πρόσχημα για την ανάπτυξη ευρωενωσιακών ενόπλων τμημάτων σε διάφορες ζώνες. Αλλωστε, μια σειρά αναλυτές, μεταξύ αστείου και σοβαρού, παρατηρούν κατά καιρούς ότι όποτε προκύψει κάπου κάποια φυσική καταστροφή, το πρώτο που θα στείλουν οι Αμερικανοί είναι ένα αεροπλανοφόρο και πεζοναύτες προς αποκατάσταση και διαφύλαξη της «τάξης και ασφάλειας». Η ελληνική πλευρά έχει να συνεισφέρει μπόλικη πείρα στο τέτοιο θέμα, καθώς π.χ. παλαιότερα, με πυρήνα λόχο του Μηχανικού, είχε αναπτύξει στο Αφγανιστάν τάγμα επιφορτισμένο με την «εκτέλεση έργων υποδομής», ως εξής: «Κατασκευή κτιρίων υποστήριξης τεχνικών υπηρεσιών στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Εκπαίδευση Αφγανών στρατιωτών. Διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας». Οπως, επίσης, ανέπτυξε στη χώρα και «Κινητό Χειρουργικό Νοσοκομείο Εκστρατείας».
-- «Θαλάσσια ημιαυτόνομα συστήματα αντιμετώπισης ναρκών». Πρόκειται για ζήτημα που αφορά τη διασφάλιση των θαλάσσιων διαύλων διαμετακόμισης (θέμα που καίει το εφοπλιστικό κεφάλαιο) και συνδέεται με άλλα δύο παραπλήσια έργα, όπου επίσης συμμετέχει η κυβέρνηση: Τη «Λιμενική και θαλάσσια επιτήρηση και προστασία» και την «Αναβάθμιση της θαλάσσιας επιτήρησης». Τίτλοι πίσω από τους οποίους γίνονται σχέδια για κατασκοπευτικά αεροσκάφη, «μη επανδρωμένα αεροχήματα» (UAV), drones, άλλα συστήματα επιτήρησης.
-- «Ανάπτυξη πλατφόρμας για κοινή χρήση πληροφοριών για την αντιμετώπιση περιστατικών και απειλών στον κυβερνοχώρο». Πρόκειται για άλλο ένα στοιχείο του λεγόμενου «υβριδικού πολέμου» ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη και ενώ η κυβέρνηση έχει περιγράψει τη διαθεσιμότητά της να αναλάβει ρόλους «κόμβου» πληροφοριών για τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
-- «Ανάπτυξη τεθωρακισμένου οχήματος μάχης για χρήση από το Πεζικό /αμφίβιου οχήματος επίθεσης /ελαφρού τεθωρακισμένου οχήματος». Θέμα και αυτό όπου «βάζει πλάτη» η ελληνική κυβέρνηση, η ανάπτυξη ενιαίων τύπων μέσων για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ώστε να αντιμετωπιστεί η σημερινή ποικιλία τέτοιων μέσων, που κρίνεται ασύμφορη οικονομικά, τόσο στην ανάπτυξη όσο και στη συντήρησή τους.

Σημαιοφόρος και στα ΝΑΤΟικά σχέδια

Η κυβέρνηση σπεύδει να υπηρετήσει και αντίστοιχους στόχους του ΝΑΤΟ, το οποίο πέρα από τον κανόνα που βάζει στα κράτη - μέλη του, να δαπανούν ετησίως το 2% του ΑΕΠ τους για «αμυντικές» δαπάνες, ορίζει κι έναν δεύτερο στόχο, το 20% των τέτοιων δαπανών να πηγαίνουν για προμήθεια νέου υλικού, εκσυχρονισμό του υφιστάμενου ή ανάπτυξη νέων μέσων.
Σε αυτό το τελευταίο σκέλος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει δηλώσει συμμετοχή (μαζί με Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία, Καναδά και Πολωνία) σε πρόγραμμα του ΝΑΤΟ για την ανάπτυξη ενός νέου αεροσκάφους ναυτικής συνεργασίας (τέτοια αεροσκάφη χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο εκτεταμένων θαλάσσιων ζωνών, ανθυποβρυχιακό πόλεμο, κατασκοπεία κ.ά.).
Επίσης, έχει υπογράψει αντίστοιχο πρόγραμμα «πολυεθνικής συνεργασίας» για ανάπτυξη νέων πυρομαχικών εδάφους.
Αξίζει, εξάλλου, να σημειωθεί ότι τόσο τα ζητήματα της Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας όσο και αυτά της στρατιωτικής κινητικότητας αποτελούν κεντρικά θέματα στις Συνόδους των υπουργών Αμυνας της ΕΕ καθώς και των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ που πραγματοποιούνται τη βδομάδα που έρχεται - Τρίτη 15/5 και Τετάρτη 16/5 αντίστοιχα - στις Βρυξέλλες, ενόψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη και της αντίστοιχης του ΝΑΤΟ τον Ιούλη.

ΔΥΝΑΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η «ΚΑΘΑΡΗ» ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ!

Τετρασέλιδο φυλλάδιο του ΚΚΕ για τις εξελίξεις με το οποίο οι Κομματικές Οργανώσεις προχωράνε τις επόμενες μέρες σε πλατιά πολιτική εξόρμηση

Εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, άνεργες, αυτoαπασχολούμενοι, βιοπαλαιστές αγρότες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες,
Με τη γνωστή τακτική της παραπλάνησης και της καλλιέργειας ψεύτικων ελπίδων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στήνει το παραμύθι της «μεταμνημονιακής εποχής». Μιλάει για το «τέλος των μνημονίων», την «επιστροφή στην κανονικότητα», την «ανάκαμψη της οικονομίας».
«Καθαρή έξοδος» για το λαό σημαίνει κατάργηση των μνημονιακών νόμων, αναπλήρωση οικονομικών απωλειών, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Το πολιτικό σχέδιο τόσο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της ΝΔ, του Κινήματος Αλλαγής, όλων των αστικών κομμάτων, περιλαμβάνει όλες τις δεσμεύσεις που έφεραν τη χρεοκοπία για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

• Ολοι αυτοί αφήνουν άθικτους τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους που όλα αυτά τα χρόνια τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, εκτόξευσαν τη φοροληστεία, έβαλαν στο στόχαστρο την πρώτη κατοικία κ.λπ.
• Ηδη έχουν προνομοθετηθεί μέτρα - φωτιά, όπως η μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου, οι ιδιωτικοποιήσεις, που συνιστούν ουσιαστικά ένα συμπληρωματικό μνημόνιο.
• Αποτελεί ψέμα αυτό που λέει η κυβέρνηση ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι δεδομένα και θα τα επαναδιαπραγματευτεί, γιατί τα ματωμένα πλεονάσματα έχουν συμφωνηθεί μέχρι το 2060.
• Κομισιόν, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, που δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων», έχουν δηλώσει κατηγορηματικά ότι αυτές πρέπει να συνεχιστούν.
• Στη λίστα βρίσκονται νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, ενίσχυση της φοροληστείας, ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, το χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Δηλαδή, όλα όσα ζητάνε και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, ο ΣΕΒ.

Οταν λένε «ευρωπαϊκή κανονικότητα» εννoούν την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και τη στήριξη του κεφαλαίου

Αποτελεί μεγάλη απάτη ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι η έξοδος στις αγορές φέρνει το τέλος της λιτότητας και μεγαλύτερα περιθώρια για την άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής.
Τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, που υλοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στο πλαίσιο των μνημονίων, δεν ήταν κάτι έξω από την «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Ηταν αυτή ακριβώς η στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ για τη θωράκιση της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου, που καμία σχέση δεν έχει με το εργατικό - λαϊκό συμφέρον.
Ηταν μέτρα αποφασισμένα πριν από την κρίση, που υλοποιούνται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και θα συνεχίσουν να υλοποιούνται και στη φάση της όποιας καπιταλιστικής ανάκαμψης. Γιατί οι ανταγωνισμοί διεθνώς ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, στα καπιταλιστικά κράτη, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες οξύνονται, με θύματα πάντα τους εργαζόμενους, τους λαούς.
Δεν είναι τυχαίο ότι αντιλαϊκά μέτρα υλοποιούνται αυτήν την περίοδο και σε αρκετές άλλες χώρες που δεν έχουν μνημόνια, όπως στη Γαλλία, με μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις.
Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση εμφανίζει ως αναμορφωτή της ΕΕ τον Μακρόν, που - εκτός των άλλων - πρωτοστάτησε στην επίθεση κατά της Συρίας, ότι προβάλλει ως χώρες - πρότυπο την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και άλλες, όπου η τυπική έξοδος από τα μνημόνια δεν ανέκοψε την αντιλαϊκή πολιτική, δείχνει την πορεία των πραγμάτων.
Τα όποια περιθώρια υπάρχουν, θα αξιοποιηθούν για την παραπέρα στήριξη του κεφαλαίου και των επενδύσεών του, με νέες φοροελαφρύνσεις και αναπτυξιακά πακέτα. Αυτό είναι το ζητούμενο και στους ανταγωνισμούς για την αναμόρφωση των ΕΕ - Ευρωζώνης.

Δίκαιη ανάπτυξη σ' ένα άδικο σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει

Εξίσου απατηλό είναι το παραμύθι της δίκαιης ανάπτυξης. Η ανάπτυξη της οικονομίας σε κάποιους κλάδους στηρίζεται πάνω σε παλιά και νέα μέτρα. Δεν θα συνοδευτεί με πραγματική ανακούφιση, πολύ περισσότερο με αναπλήρωση των τεράστιων οκονομικών απωλειών.
Η μείωση της υψηλής ανεργίας επιδιώκεται με το σπάσιμο μιας θέσης εργασίας σε 2 και 3. Με την αντικατάσταση παλιών εργαζομένων, που είχαν σχετικά πιο σταθερή εργασία και καλύτερη αμοιβή, από νεότερους, πιο ευέλικτους και κακοπληρωμένους. Με τα διάφορα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας που έχουν ημερομηνία λήξης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σύνολο 2,2 εκατομμυρίων εργαζομένων, πάνω από 657.000 έχουν συμβάσεις μερικής απασχόλησης.

• Το 38% των εργαζομένων που δουλεύουν 8ωρο πληρώνονται χαμηλότερα από τον κατώτερο μισθό.
• 500.000 εργάζονται ανασφάλιστοι.
• Με 383 ευρώ μεικτά καλείται να ζήσει ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
• 1.000.000 εργάζονται απλήρωτοι επί μήνες, ένας στους δύο πληρώνεται με καθυστέρηση.

Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για επαναφορά του κατώτατου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων είναι ψεύτικες.
Ακόμη κι αν γίνουν κάποιες αλλαγές, αυτές θα είναι χωρίς αντίκρισμα, μόνο και μόνο για να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους, ενώ η αντεργατική πολιτική θα συνεχίζεται αμείωτη.
Γι' αυτό άλλωστε, η κυβέρνηση έσπευσε να θωρακίσει την εργοδοτική αυθαιρεσία με το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία.

Το βασικό όπλο σήμερα του εργαζόμενου λαού βρίσκεται στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ

Τίποτε δεν πρόκειται να χαριστεί στο λαό, ακόμη και στις συνθήκες της επισφαλούς καπιταλιστικής ανάκαμψης που βρισκόμαστε.
Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος για αυξήσεις σε μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις, κατάργηση των αντιλαϊκών φόρων, των χαρατσιών, για δημόσια - δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, για να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις της λαϊκής περιουσίας.
Να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του αγώνα μας. Μόνο έτσι μπορούν να μπουν εμπόδια, να υπάρχουν ακόμη και προσωρινές, επιμέρους νίκες και κατακτήσεις.

Η όξυνση των ανταγωνισμών και η απειλή ενός πολέμου είναι η άλλη όψη του νομίσματος

Δικαιολογημένα ο λαός ανησυχεί για τις εξελίξεις στην περιοχή μας, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για το πού πάνε τα πράγματα. Η σοβαρότητα της κατάστασης δεν μπορεί να συγκαλυφθεί με τις προσπάθειες εφησυχασμού που κάνει η κυβέρνηση.
Ο λαός χρειάζεται να δει τη μεγάλη εικόνα. Στις σημερινές συνθήκες, που οι δυσκολίες ανάκαμψης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας είναι μεγάλες και οι κίνδυνοι νέας, βαθιάς, διεθνούς οικονομικής κρίσης υπαρκτοί, δεν επαρκούν στο σύστημα μόνο τα διάφορα αντιλαϊκά μέτρα. Σε αυτές τις συνθήκες, γίνεται σφοδρή αναμέτρηση για νέες αγορές, νέα πεδία κερδοφορίας, για πλουτοπαραγωγικές πηγές, ενεργειακούς αγωγούς, δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων.
Και όταν όλα αυτά δεν μπορούν να λυθούν με εύθραυστους συμβιβασμούς, στο πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», λύνονται με άλλα μέσα, με ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι ακριβώς η συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής με άλλα, βίαια - στρατιωτικά κυρίως - μέσα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχει - ως σημαιοφόρος - στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ

Η κυβέρνηση μετατρέπει την Ελλάδα σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο, με την επέκταση και αναβάθμιση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα.
Αναπτύσσει «στρατηγικές συνεργασίες», με κράτη - δολοφόνους, όπως τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Κοροϊδεύει το λαό, λέγοντας ότι οι δολοφόνοι των λαών, ΝΑΤΟ - ΕΕ, εγγυώνται για την ειρήνη και την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ εκεί κυρίως στοχεύουν.
Δίνει καθημερινά διαπιστευτήρια σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, φτάνοντας στο σημείο να αντιμετωπίζει με καταστολή και αυταρχισμό τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις.
Μέσω αυτών των επιλογών προωθεί τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου. Σε αυτό το πλαίσιο εξελίσσεται η αντιπαράθεση με την αστική τάξη της Τουρκίας, που δυναμώνει την επιθετικότητά της στο Αιγαίο και την Κυπριακή ΑΟΖ.Οι εξελίξεις στην περιοχή αποδεικνύουν ότι ο ορυκτός πλούτος μιας χώρας, από «ευλογία» που θα έπρεπε να είναι, στο πλαίσιο του καπιταλισμού γίνεται «κατάρα» και τραβά τον πόλεμο σαν το μαγνήτη.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ βρίσκονται στην ίδια αντιλαϊκή όχθη, τσακώνονται για το ποιος θα είναι ο εκλεκτός του κεφαλαίου

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν πρόσφατα μεταλλαγμένο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, προβάλλει σε όλους τους τόνους την ικανότητά του στη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, στο να βαφτίζει το «κρέας ψάρι», να εξαπατά και να προσβάλλει με τέχνη τον αγωνιζόμενο και αδικημένο λαό μας.
Η ΝΔ προβάλλει την προσήλωσή της στην προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Πλειοδοτεί σε αντιλαϊκές προτάσεις, βλέποντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τα εύσημα από το κεφάλαιο και την ΕΕ για τη βρώμικη αποστολή που έφερε σε πέρας. Μετατοπίζεται συνεχώς αντιδραστικά, για να γίνεται αρεστή στο μεγάλο κεφάλαιο.
Από κοντά και το Κίνημα Αλλαγής, η μεταμφίεση του ΠΑΣΟΚ, που διεκδικεί ρόλο δορυφόρου σε κυβέρνηση της μιας ή της άλλης απόχρωσης.
Συμφωνούν όλοι τους στα στρατηγικά ζητήματα και τσακώνονται για την κυβερνητική καρέκλα, εφευρίσκουν κάλπικες διαχωριστικές γραμμές για να εγκλωβίσουν το λαό, όπως «συντήρηση - πρόοδος», «διεφθαρμένοι - έντιμοι», «ιδεοληπτικοί - μεταρρυθμιστές» κ.λπ.
Σαν τσιράκια όλων αυτών και των «μεγάλων αφεντικών» λειτουργούν και οι ναζιστές χρυσαυγίτες δολοφόνοι, αλλά και άλλοι γραφικοί ενός πολιτικού συστήματος σε βαθιά κρίση.

ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ

ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ

Υπάρχουν σήμερα περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου που παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις θέσεις του ΚΚΕ, που προβληματίζονται από τις εξελίξεις και αναζητούν απαντήσεις, που εκτιμούν τη συνέπεια με την οποία στέκεται το Κόμμα απέναντι στο λαό.
Παρά τις επιμέρους ενστάσεις ή παρατηρήσεις, μπορείτε να αναγνωρίσετε ότι:

• Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε ψέματα στο λαό, ποτέ δεν υποσχέθηκε εύκολες λύσεις μέσω της εναλλαγής - ίδιας αντιλαϊκής κοπής - κυβερνήσεων εντός των τειχών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
• Είναι μπροστά σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα για να ανασάνει ο λαός. Είναι η δύναμη που μπορεί, και το έχει αποδείξει, να ηγηθεί αποτελεσματικά και οργανωμένα σε μεγάλους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.
• Αντιπαλεύει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τη συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
• Αγωνίζεται για την αλληλεγγύη, την ειρήνη και κοινή πάλη των λαών, ενάντια στο φασισμό και όλα τα τσιράκια του συστήματος.
• Παλεύει για την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
• Μάχεται για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας. Για να ανέβει η συσπείρωση στα Σωματεία, στις Επιτροπές Αγώνα, στους Συλλόγους των επαγγελματιών και αγροτών, στους Συλλόγους γυναικών, φοιτητών, σπουδαστών, σε κάθε μορφή οργάνωσης «από τα κάτω». Για να δοθεί ώθηση στη συνολική αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, σε βάρος της κυβέρνησης, των άλλων αστικών κομμάτων, της μεγάλης εργοδοσίας, των σφετεριστών του λαϊκού πλούτου.
• Εχει ρεαλιστική πρόταση οικονομικής διεξόδου υπέρ του λαού. Να χρησιμοποιούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, όλες οι δυνατότητες που η εργατική τάξη με τη δουλειά της δημιουργεί. Για να μπορεί να δουλεύει με καλύτερες συνθήκες, με λιγότερο γενικό εργάσιμο χρόνο, αλλά με εργασιακό εισόδημα και κοινωνικές υπηρεσίες που θα εξασφαλίζουν πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής. Κι αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει μόνο η εξουσία της εργατικής τάξης. Γιατί μόνο η εργατική εξουσία κοινωνικοποιεί, δηλαδή μετατρέπει σε ιδιοκτησία όλης της κοινωνίας, όλων των εργαζομένων, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

- Απευθυνόμαστε σε όσους σήμερα μπορούν να δουν ότι η επιλογή του κάθε φορά δήθεν «μικρότερου κακού» τούς οδηγούσε πάντα στο μεγαλύτερο κακό.
Σε όσους, αν και νιώθουν απογοητευμένοι, εξαπατημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, μένουν εγκλωβισμένοι στην ίδια αδιέξοδη πολιτική.
Σε όσους, κατά βάθος, ξέρουν πως το δίκιο τους δεν χωράει σε ένα άδικο σύστημα.
Σε όσους, αντί να βαδίσουν μπροστά, κοιτάνε πάλι πίσω, σε προηγούμενες επιλογές τους.
- Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν αριστεροί, ριζοσπάστες, σε όσους δεν ακολούθησαν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ...
- Απευθυνόμαστε σε όσους λένε: Ευτυχώς σ' αυτήν τη χώρα δεν θα υπάρξει σιγή νεκροταφείου, γιατί υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπάρχει ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ.
Συμπορευτείτε με το ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και τις σχολές.
Δυναμώστε το ΚΚΕ παντού, στα σωματεία, στους συλλόγους και στις εκλογές όποτε κι αν γίνουν, στις βουλευτικές, στις ευρωεκλογές και τις τοπικές εκλογές.
Γιατί το σύγχρονο, το νέο δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός.

Ελάτε να γιορτάσουμε μαζί τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, που παραμένει το πιο νέο κόμμα!