Σύγχρονη και προοδευτική είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ σήμερα

Στις εκλογές της 7ης Ιούλη, οι νέοι καλούνται ξεπερνώντας την απογοήτευση και την ηττοπάθεια να ψηφίσουν με κριτήριο τις ανάγκες και τα όνειρα για τη ζωή τους.

Μιλώντας με φοιτητές και νέους εργαζόμενους, πολλές φορές ακούς: Γιατί να πάω να ψηφίσω, αφού όλοι ίδιοι είναι; Έτσι κι αλλιώς ότι και να ψηφίσουμε η πολιτική της ΕΕ και των δανειστών θα εφαρμοστεί κ.α.

Η αποχή όμως δεν αποτελεί λύση, δεν αποτελεί επιλογή , δεν είναι φωνή.  Από τις 8 Ιούλη πρέπει να ακούγεται πιο δυνατά η φωνή που υπερασπίζεται τα δικαιώματα της νεολαίας, να δυναμώσει η λαϊκή αντιπολίτευση και μέσα στη Βουλή.

Η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, καλεί τους νέους να μην μείνουν θεατές στις αποφάσεις που παίρνονται για τη ζωή τους! Ζούμε τα ίδια προβλήματα, έχουμε τις ίδιες αγωνίες με τους συμμαθητές, τους συμφοιτητές μας, τους συναδέλφους μας στη δουλειά. Στις Βουλευτικές εκλογές, στις 7 Ιούλη, θα βγούμε κερδισμένοι δυναμώνοντας τον πραγματικό αντίπαλο του συστήματος. Ψηφίζουμε ανατρεπτικά! Ψηφίζουμε ΚΚΕ! Γιατί σήμερα, η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι η μόνη σύγχρονη και προοδευτική επιλογή.

Δεν είναι σύγχρονη και προοδευτική η εμπλοκή στα σφαγεία του ΝΑΤΟ, η εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ, η εξυπηρέτηση των στόχων των καπιταλιστών.

Δεν είναι σύγχρονη και προοδευτική ούτε η μερική απασχόληση, η ετεροαπασχόληση, η εργασιακή περιπλάνηση από τη μια δουλειά στην άλλη, που ζει η νεολαία στα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των προκατόχων του, ούτε η 7ήμερη εργασία που φέρνει η ΝΔ, σύμφωνα με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σύγχρονο είναι το δικαίωμα στη δουλειά με δικαιώματα για όλους, στόχος πάλης του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος.

Σύγχρονο και προοδευτικό είναι το σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει.

Σύγχρονο και προοδευτικό σήμερα είναι ο αθλητισμός κι ο πολιτισμός να μην είναι πανάκριβα εμπορεύματα.

Σύγχρονο και προοδευτικό σήμερα είναι να αγωνίζεσαι για τη ζωή που σου αξίζει και να μην συμβιβάζεσαι με τη φτώχεια, την ανεργία, την απογοήτευση και τα ναρκωτικά.

Σύγχρονη και προοδευτική σήμερα είναι η ψήφος στο ΚΚΕ, για να δυναμώσει η δράση που θα απομονώσει τη Χρυσή Αυγή σε κάθε χώρο, σχολείο, γειτονιά. Να πεταχτούν εκτός Βουλής οι ναζί!

Δρούμε σαν ένας άνθρωπος με τους χιλιάδες φοιτητές και μαθητές, τους νέους εργαζόμενους που ψήφισαν ΚΚΕ για πρώτη φορά. Μπορούμε να πείσουμε ακόμα περισσότερους. Αυτό κάνουμε ως τις 7 Ιούλη.

ΚΚΕ: η ψήφος που μετράει!

Μαριλένα Σαϊτά

Υποψήφια βουλευτής Κέρκυρας με το ΚΚΕ

Οι εξελίξεις στην περιοχή, οι θέσεις του ΚΚΕ και η στάση των άλλων κομμάτων

Αποσπάσματα από την παρέμβαση του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, σε εκδήλωση του Κόμματος στη Λάρισα

Βλέπουμε πως οι εξελίξεις στην Ανατ. Μεσόγειο και στο Αιγαίο είναι επικίνδυνες. Οι εξελίξεις αυτές σε συνδυασμό με τους σχεδιασμούς της τουρκικής άρχουσας τάξης και στο Αιγαίο διαμορφώνουν όρους ακόμα και για θερμό επεισόδιο.
Ολο το προηγούμενο διάστημα, το ΚΚΕ αναδείκνυε πως σε περιβάλλον σύγκρουσης ισχυρών δυνάμεων και ενεργειακών μεγαθηρίων, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στη Λιβύη, στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράν και αλλού «οι δρόμοι του πετρελαίου είναι βαμμένοι με το αίμα των λαών».
Αντίθετα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ΝΔ, τα άλλα αστικά κόμματα, που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, καθησύχαζαν το λαό, ισχυρίζονταν πως με την ενεργή εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μέσα από συμφωνίες με το Ισραήλ, που δολοφονεί το λαό της Παλαιστίνης, δήθεν δεν θα υπάρχουν κίνδυνοι, πως είμαστε «πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης».
Ο,τι και να ισχυρίζεται η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύψει πως η αστική τάξη της Τουρκίας, τις τελευταίες δεκαετίες, με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αφού κατέλαβε και κρατά υπό κατοχή το 40% της Κύπρου, προχωρά μεθοδικά τις αξιώσεις και φιλοδοξίες της στο Αιγαίο, αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, πότε με πολιτικές δηλώσεις και σχετικές διπλωματικές κινήσεις και πότε με τις χιλιάδες παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων της χώρας.
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ βρίσκονται σε ένα «ανατολίτικο παζάρι» με την Τουρκία, την οποία πότε με το «μαστίγιο» και πότε με το «καρότο» επιδιώκουν να κρατήσουν μακριά από τους ανταγωνιστές τους, όπως είναι η Ρωσία;
Δεν είναι ολοφάνερο, πλέον, πως η επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών έγινε για να μπουν η γειτονική χώρα και τα Δυτικά Βαλκάνια στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ;
Οταν, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την συμφωνία αυτή ως «πιλότο» και για το Αιγαίο και το Κυπριακό, δίνει το στίγμα της «συνδιαχείρισης» των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου υπό αμερικανοΝΑΤΟικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου προσφέρονται σαν «οικόπεδο» προς διαπραγμάτευση μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ.

Το πραγματικό ερώτημα

Λένε, κάποιοι: «Δεν πειράζει. Αν είναι να μη γίνει πόλεμος, ας είμαστε και υποχωρητικοί, ας πάμε και σε συνδιαχείριση του Αιγαίου». Από την άλλη μεριά, ακούγεται αντίλογος «για να μην γίνει πόλεμος πρέπει να δείξουμε σκληρή πυγμή, να πάρουμε κι άλλα όπλα, να γίνουμε πιο ισχυροί στρατιωτικά, να δείξουμε και τσαμπουκά».
Ομως, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, σ' αυτές τις συνθήκες το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «ενδοτισμός/ συνδιαχείριση» ή «σκληρή πυγμή/ λεονταρισμοί» από την άλλη. Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα και αποπροσανατολιστικά!
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα «τι πρέπει να γίνει σήμερα;» πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα «γιατί έφτασαν τα πράγματα εδώ που έφτασαν;». Τι είναι αυτό, που μας φέρνει κοντά στον κίνδυνο ενός πολέμου;
Εδώ, πρώτα απ' όλα, πρέπει να δούμε τις σχέσεις που έχουν οι αστικές τάξεις των δύο χωρών, οι κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Σχέσεις που διέπονται πότε από τη συνεργασία (με τις «πανστρατιές» κυβερνητικών παραγόντων και επιχειρηματιών, στις διάφορες συνεδριάσεις του «Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Τουρκίας - Ελλάδας») και πότε από τον ανταγωνισμό.
Δεν είναι μυστικό, μας το δηλώνουν άλλωστε διαρκώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση της ΝΔ, που εκπροσωπούν τα ίδια αστικά συμφέροντα, πως επιδιώκουν η αστική τάξη της Ελλάδας να αναβαθμίσει τις θέσεις της στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των σχέσεων με τις ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, επωφελούμενη και από την δυσχέρεια που αντιμετωπίζουν αυτήν την περίοδο οι σχέσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με την Τουρκία.
Και από την άλλη, βλέπουμε τις φιλοδοξίες που έχει η αστική τάξη της Τουρκίας, η οποία επίσης επιδιώκει να παίξει έναν ισχυρότερο ρόλο στις εξελίξεις, όχι απλώς περιφερειακό, αλλά ακόμη και παγκόσμιο. Σε λίγες μέρες, ο Ερντογάν θα συναντήσει τον «διαβολικά καλό κύριο Τραμπ», όπως τον χαρακτήρισε ο Τσίπρας, στη Σύνοδο των 20 ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών.
Η αστική τάξη της Τουρκίας, που προβάλλει τις δικές της φιλοδοξίες, όχι μόνον αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, επιδιώκοντας να βάλει στο χέρι τμήμα του ενεργειακού πλούτου που υπάρχει, όχι μόνον αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, επιδιώκοντας και την «ντε γιούρε» διχοτόμηση του Νησιού, αλλά σήμερα έχει εισβάλει και διατηρεί στρατούς κατοχής σε 3 χώρες, εκτός της Κύπρου, στο Ιράκ και τη Συρία. Στέλνει στρατεύματα και φτιάχνει στρατιωτικές βάσεις εκτός της Τουρκίας, όπως στο Κατάρ, στη Σομαλία, στην Αλβανία. Από την άλλη, επιδιώκει να αξιοποιήσει για τα σχέδιά της τα ζητήματα του θρησκεύματος και των μειονοτήτων.
Βαριά τη «σκιά» της στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ρίχνει και η εμπλοκή των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καθώς και ο σκληρός ανταγωνισμός των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τα μερίδια των αγορών, τα κοιτάσματα του φυσικού πλούτου στην Ανατολική Μεσόγειο και τους δρόμους μεταφοράς.
Εδώ, μέσα σ' αυτόν τον ανταγωνισμό είναι χωμένη και η χώρα μας, για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα μιας χούφτας εκμεταλλευτών, που κρατάνε στα χέρια τους τα «κλειδιά» της οικονομίας και της αληθινής εξουσίας!
Ολες οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ) και η σημερινή (ΣΥΡΙΖΑ) υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα. Να γιατί το πραγματικό ερώτημα που τίθεται στο λαό στις παραμονές των εκλογών της 7ης Ιούλη είναι αν θα εξακολουθεί η εξωτερική πολιτική, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας να είναι «πεδίο» κερδοφορίας για μια χούφτα μεγάλων επιχειρηματιών και τις διεθνείς συμμαχίες τους, όπως είναι η συμμαχία τους με τις ΗΠΑ, η ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ,
'Η αν θα δυναμώσει η πάλη για τον απεγκλωβισμό από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, μέχρι την ανατροπή, την αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες, που κατά την εκτίμησή μας μπορεί να επιβάλει ο εργαζόμενος λαός με την εξουσία του.

Δεν υποτασσόμαστε στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης

Λένε κάποιοι φίλοι: «Μα μπορούν να γίνουν αυτά; Δεν βλέπετε τον αρνητικό συσχετισμό στον κόσμο;» Απαντάμε: Τον βλέπουμε, μα δεν υποτασσόμαστε σ' αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης! Γνωρίζουμε πως οι λαοί έχουν τη δύναμη να τον αλλάξουν! Μπορούμε να τους ανατρέψουμε!
Να, γιατί εκείνο που έχει σήμερα σημασία τώρα είναι η ενίσχυση και στις εκλογές του ΚΚΕ, της μόνης πολιτικής δύναμης που αποκαλύπτει, αντιπαλεύει και κινητοποιεί τους εργαζόμενους ενάντια σ' αυτήν την καταστροφική για τον λαό ευρωατλαντική πορεία.
Το κουβάρι των αντιθέσεων, στις οποίες έσυρε τον λαό μας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι και την επόμενη μέρα των εκλογών ακόμη πιο μπερδεμένο. Αλλωστε και η ΝΔ, που μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την κυβερνητική διαχείριση, το μόνο παράπονο που έχει από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι «της έχει κλέψει την πολιτική».
Αυτά τα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ κ.ο.κ.), σε μια προσπάθεια «το μαύρο να γίνει άσπρο», ισχυρίζονται πως τα «εθνικά μας συμφέροντα» επιβάλλουν μια τέτοια προδιαγεγραμμένη διαδρομή στο πλαίσιο του ευρωατλαντισμού. Ισχυρίζονται πως μέσα από αυτήν τη γραμμή στην εξωτερική πολιτική, η χώρα μας «αναβαθμίζεται». Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει το απορρυπαντικό για το ξέπλυμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με όσα έχει κάνει.

• Ομως, ποια «εθνικά συμφέροντα» επιβάλλουν η χώρα μας να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, καταστρέφοντας γειτονικές χώρες, όπως η Λιβύη και η Συρία;
• Ποια «εθνικά συμφέροντα» εξυπηρετούνται με τη συμμετοχή της χώρας στη ΝΑΤΟική «περικύκλωση» της Ρωσίας και στους εμπορικούς πολέμους με τις κυρώσεις εναντίον της, που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ και η ΕΕ;
• Ποια «εθνικά συμφέροντα» επέβαλαν τη διατήρηση του σπέρματος των αλυτρωτισμών στη συμφωνία των Πρεσπών, με την απαράδεκτη αναγνώριση «μακεδονικής γλώσσας/ιθαγένειας»;
• Ποια «εθνικά συμφέροντα» προωθούνται με την ανακήρυξη της συμφωνίας των Πρεσπών, που χαρακτηρίζεται «πιλότος» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό;

Φαίνεται πεντακάθαρα, πως αυτά που τα κόμματα του ευρωατλαντισμού αποκαλούν «εθνικά συμφέροντα» είναι τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και εκείνης της μειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας, που λυμαίνεται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και κρατά στα χέρια της τα πραγματικά ηνία της εξουσίας.
Το «αντάλλαγμα», που δήθεν παρέχεται στον λαό μας, της «ειρήνης και ασφάλειας», της υπεράσπισης από τους ξένους «προστάτες» των εθνικών συνόρων μας, είναι πέρα για πέρα κάλπικο.
Ολα τα κόμματα, ακόμη κι αυτά που εμφανίζονται με το μανδύα του «αριστερού και ριζοσπαστικού», ο ΣΥΡΙΖΑ (χθες), το ΜΕΡΑ25 του Βαρουφάκη σήμερα, έχουν πλήρως αποδεχτεί τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και οργανισμούς.
Λένε και καμία μπαρούφα του είδους που λέει στο πρόγραμμά του το ΜΕΡΑ25, ότι θα κάνει - λέει - «υπεύθυνη κυβερνητική ανυπακοή», κι εξηγεί ότι αυτό σημαίνει «την έξυπνη χρήση του βέτο σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, όσο οι "μεγάλες δυνάμεις" αρνούνται να εγγυηθούν τα σύνορα της χώρας». Λες και οι άλλοι θα κρέμονται από τα χείλη του Βαρουφάκη, αν θα βάλει βέτο ή όχι στην ΕΕ. Λες και οι άλλοι, οι «ισχυροί», αυτούς που κι αυτός τους αποδέχεται ως «προστάτες», θα αναλάβουν να μας «εγγυηθούν» κάτι χωρίς να αναλάβουν το ρόλο του διαχειριστή και εμπόρου των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Αλλά το ζήτημα είναι ποιος από τους «προστάτες» θα μας προστατέψει;
Οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ κάθε άλλο παρά είναι σε θέση να εγγυηθούν την ασφάλεια, την ειρήνη και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάσταση σε Ουκρανία και Γεωργία, όπου οι ίδιοι «προστάτες» εγγυώνταν το «δρόμο» προς την «ασφάλεια και την ειρήνη» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και τίναξαν αυτές τις χώρες στον αέρα.
Μα, για να έρθουμε και πάλι στα δικά μας, μήπως λύθηκαν τα ζητήματα της χώρας με την Τουρκία, που είμαστε μαζί στο ΝΑΤΟ εδώ και 67 χρόνια, ή με την Αλβανία, που εδώ και πάνω από 10 χρόνια είναι στο ΝΑΤΟ;

Το κρίσιμο ζήτημα είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ

Γιατί ισχυροποίηση του ΚΚΕ σημαίνει:

• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και πολέμους των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και στους κινδύνους που προκύπτουν για τον λαό από αυτήν την εξέλιξη.
• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο, εφαλτήριο για νέους πολέμους, στη μεταφορά στην Ελλάδα πυρηνικών όπλων κι άλλων δολοφονικών μηχανών.
• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
• Ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στο δηλητήριο του εθνικισμού, υπέρ της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό και σε όλους τους λαούς, κόντρα στις αλλαγές συνόρων και στις αιματοχυσίες που σχεδιάζονται στο πλαίσιο των αντιπαραθέσεων των αστικών τάξεων για τους ενεργειακούς πόρους, τους αγωγούς, τα λιμάνια, τις άλλες υποδομές, για τα μερίδια των αγορών.
• Ισχυροποίηση της κοινής πάλης των λαών της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Κύπρου και των άλλων λαών της περιοχής, ενάντια στις αστικές τάξεις, στις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
• Ισχυροποίηση των προσπαθειών για αμοιβαία επωφελείς σχέσεις της Ελλάδας με άλλες χώρες με κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα.

Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει τη δύναμη του λαού, το ΚΚΕ, ακόμα πιο ισχυρό παντού!

Η ψήφος που μετράει απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου την επόμενη μέρα

Οσο θα πλησιάζουμε στις κρίσιμες εκλογές στις 7 Ιούλη, τόσο θα δυναμώνει η προσπάθεια της αστικής προπαγάνδας να εγκλωβίσει μεγάλο μέρος του λαού στην παγίδα του νέου διπολισμού. Πλήθος σχετικών αναλύσεων και συζητήσεων προωθεί επίμονα, μονότονα το μήνυμα ότι το μόνο που τάχα έχει σημασία σ' αυτές τις εκλογές είναι η διαφορά μεταξύ ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και το αν θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση η ΝΔ την επόμενη μέρα.
Μέσα σ' αυτό το φαινομενικά υποτονικό προεκλογικό κλίμα, ένα αξιόλογο τμήμα εργαζομένων δυσπιστεί στις διακηρύξεις ότι έρχεται «η ανάπτυξη για όλους» και δεν πείθεται εύκολα ότι τα δύσκολα πέρασαν. Υπάρχει λοιπόν το αντικειμενικό έδαφος να προβάλουμε μαχητικά, με πείσμα το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών.
Η αλήθεια είναι ότι την επόμενη μέρα η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, είτε η ΝΔ διασφαλίσει την αυτοδυναμία είτε όχι.
Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο πόλοι του σημερινού διπολισμού, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα εξαπτέρυγά τους, όπως το ΚΙΝΑΛ, έχουν υπογράψει και προωθούν ενεργά τις «μεταμνημονιακές» αντιλαϊκές δεσμεύσεις. Εχουν, για παράδειγμα, δεσμευτεί για τα «ματωμένα» ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα, για να κλιμακώσουν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις, για να προχωρήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις στα περιφερειακά λιμάνια, στην ΕΥΔΑΠ και στην ΕΥΑΘ, στο φυσικό αέριο (ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ).
Η αλήθεια είναι ότι θα εφαρμοστούν οι συστάσεις και οι κατευθύνσεις της ΕΕ όπως, για παράδειγμα, στο Ασφαλιστικό, που αφορούν τις συντάξεις πείνας, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την «ενεργό γήρανση», την επανεξέταση των επιδομάτων αναπηρίας, τη μετατροπή του συνταξιούχου σε «επενδυτή» για να δικαιολογηθεί η κλοπή των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.
Ομως, πάνω απ' όλα το κύριο είναι η δέσμευση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων στον ίδιο αντιλαϊκό στόχο, στον ίδιο δρόμο ανάπτυξης που υπόσχεται παραπλανητικά ότι η κοινωνική ευημερία θα έρθει μέσα απ' την ανάκαμψη και την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου και την προσέλκυση νέων επενδύσεων των επιχειρηματικών ομίλων.
Η υπόσχεση ότι τα νέα κέρδη του κεφαλαίου θα μεταφραστούν προσεχώς σε ευημερία για όλους είναι ο κοινός μύθος Μητσοτάκη και Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα διαβεβαιώνει ότι βαδίζοντας σ' αυτόν το δρόμο θα διασφαλίσει ουσιαστική αναβάθμιση της κοινωνικής πολιτικής και των μισθών.

Δεδομένες οι θυσίες διαρκείας για τα κέρδη του κεφαλαίου

Η αλήθεια είναι ότι τα κέρδη δεν πέφτουν απ' τον ουρανό και οι όμιλοι δεν επενδύουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Το καπιταλιστικό κέρδος προϋποθέτει και απαιτεί ξεζούμισμα των εργαζομένων, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και κρατική πολιτική που παίρνει απ' το λαό και δίνει απλόχερα στο κεφάλαιο, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Γι' αυτό όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις υιοθέτησαν και εφάρμοσαν την αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων, την οποία απαιτούσαν όχι μόνο οι «ξένοι δανειστές», η ΕΕ και το ΔΝΤ, αλλά και ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές και οι εγχώριοι τραπεζικοί όμιλοι.
Γι' αυτό επιβλήθηκαν η μεγάλη μείωση του κατώτατου και μέσου μισθού, τα επταήμερα χωρίς ρεπό στον επισιτισμό και στον τουρισμό, το χτύπημα της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο, η μεγάλη αύξηση της προσωρινής, μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης στο σύνολο των νέων θέσεων εργασίας.
Γι' αυτό σε κανέναν απ' τους κλάδους που σημειώθηκε άνοδος της κερδοφορίας τα τελευταία χρόνια, όπως στον τουρισμό, στις κατασκευές, στις τηλεπικοινωνίες, δεν είπαν οι όμιλοι στους εργαζόμενους «ελάτε να σας επιστρέψουμε κάποια απ' αυτά που χάσατε», γι' αυτό αντίθετα ζητούν νέες μεγαλύτερες θυσίες και αρνούνται την υπογραφή ή την εφαρμογή Συλλογικών Συμβάσεων.
Γι' αυτό τόσο με κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ όσο και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι μονοπωλιακοί όμιλοι επωμίζονται λιγότερο απ' το 5% των ετήσιων φορολογικών εσόδων κάθε χρόνο. Γι' αυτό ήρθε το πετσόκομμα των συντάξεων με το νόμο - λαιμητόμο του Κατρούγκαλου. Γι' αυτό τα δημόσια νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε χορηγούς των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων ακόμα και για στοιχειώδεις ιατρικές εξετάσεις. Γι' αυτό υπάρχουν οι ακάλυπτες ανάγκες σε παιδικούς σταθμούς και η άθλια κατάσταση με τους αναπληρωτές καθηγητές στα σχολεία.

Δεν διαλέγουμε τρόπο σφαγής των αναγκών μας

Αυτόν το στενό κορσέ των απαιτήσεων της εγχώριας άρχουσας τάξης και της ΕΕ, μέσα στον οποίο θα κινηθούν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν μας ζητούν να συγκρίνουμε τα προγράμματά τους για να επιλέξουμε το «μικρότερο κακό».
Μας παρουσιάζουν ως δεδομένο και χρήσιμο να ενισχυθεί κι άλλο το κεφάλαιο, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Τα προεκλογικά προγράμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ προβάλλουν ήδη νέες φοροελαφρύνσεις, ειδικό προνομιακό καθεστώς και αδειοδοτήσεις «fast track» για μεγάλες επενδύσεις, όπως το καζίνο στο Ελληνικό. Αυτά εξάλλου απαιτεί και ο ΣΕΒ, και η Κομισιόν, με τις συστάσεις για λήψη πρόσθετων μέτρων αύξησης των επενδύσεων των ιδιωτικών ομίλων.
Τι απομένει αν αποδεχτούμε την πολιτική τους για εμάς τους υπόλοιπους, τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους ανέργους; Να αναζητήσουμε διαφορές στα προγράμματά τους σχετικά με τον τρόπο και το βαθμό σφαγής μας, αφού θεωρούνται δεδομένα τα όρια που θέτουν το κεφάλαιο και η ΕΕ, τα οποία προβάλλονται παραπλανητικά ως «αντοχές της οικονομίας».
Μάλιστα, αυτός ο στενός κορσές των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων θα γίνει πιο ασφυκτικός και θα απαιτηθούν ακόμα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα στην περίπτωση που λόγω της επιβράδυνσης της οικονομίας της Ευρωζώνης και των δυσμενών εξελίξεων στη διεθνή οικονομία απ' τον «εμπορικό πόλεμο» ΗΠΑ - Κίνας δεν επιβεβαιωθούν οι κυβερνητικές προβλέψεις για το ρυθμό ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια.
Αποτελεί πρόκληση να μας καλούν να συγκρίνουμε ανάμεσα στην προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που κατέβασε δραματικά τον κατώτατο μισθό μέσα σ' ένα βράδυ και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που τον κράτησε εκεί «παγωμένο» για 4 χρόνια.
Η επιλογή του δήθεν «μικρότερου κακού» είναι ο σίγουρος δρόμος για να πάμε απ' το κακό στο χειρότερο. Ετσι φτάσαμε στη νέα γενιά των 400 ευρώ επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι φτάσαμε το 43% των εργαζομένων να αμείβεται κάτω απ' τα 700 ευρώ το μήνα.
Οι υπαρκτές διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ βοηθούν να εγκλωβίζονται διαφορετικά τμήματα του λαού και να μην αμφισβητούν τον πραγματικό αντίπαλό τους, την άρχουσα τάξη.
Για παράδειγμα, η εμφάνιση του Τσίπρα ως προστάτη των δημόσιων υπαλλήλων απέναντι στον «οδοστρωτήρα Μητσοτάκη» κρύβει ότι και οι δύο προωθούν την κρατική στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων σε βάρος του λαού. Συγκαλύπτει ότι και οι δύο έχουν αποδεχτεί τις «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις» για 3ο κύκλο «αξιολόγησης» - κινητικότητας των δημόσιων υπαλλήλων και μείωσης των δαπανών για μισθούς στον κρατικό τομέα.
Η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ ως ταξικού προστάτη της ακραίας φτώχειας, απέναντι στη νεοφιλελεύθερη ΝΔ, κρύβει ότι αποτελεί πολιτική της ΕΕ και «μεταμνημονιακή δέσμευση» η διασφάλιση της επιβίωσης των ομάδων ακραίας φτώχειας, με πρόσθετη αφαίμαξη των υπόλοιπων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, που βαφτίζονται παραπλανητικά «μεσαία τάξη». Κρύβει ότι το λεγόμενο «δίχτυ ασφαλείας» για να προσφέρονται κοινωνικές υπηρεσίες στο κατώτατο, ελάχιστο επίπεδο, αποτελεί συντηρητική πολιτική της ΕΕ και όχι ελληνική πρωτοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ. Συντηρητική πολιτική που εφαρμόζει, για παράδειγμα, στη Γερμανία η συγκυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών και δεξιών χριστιανοδημοκρατών.
Γι' αυτό η Κομισιόν κάνει συστάσεις προς την κυβέρνηση στην 3η «αξιολόγηση» να πάρει περισσότερα στοιχειώδη μέτρα για τη στήριξη των απόρων, την ανάπτυξη κέντρων ημερήσιας φροντίδας και περισσότερων Τοπικών Μονάδων Υγείας (ΤΟΜΥ).

Η ψήφος που μετράει για το σήμερα και το αύριο

Στον αντίποδα όλων αυτών που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ' το σημερινό βάλτο της φτώχειας, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, στέκεται όρθιο, μαχητικό και δυνατό το ΚΚΕ. Φωτίζει με το Πρόγραμμά του ότι υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες να ζήσουμε πολύ καλύτερα, να έχουν όλοι δουλειά χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργάζονται λιγότερες ώρες, να απολαμβάνουν υψηλού επιπέδου, δωρεάν, αποκλειστικά δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας.
Σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο του λαού που ακυρώνει αυτές τις δυνατότητες για να αυξήσει τα κέρδη του, το κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Γι' αυτό το σύστημα πολεμά με λύσσα τόσο ανοιχτά εχθρικά όσο και με «φιλικές συμβουλές» το ΚΚΕ. Ιδιαίτερα τώρα που σε συνθήκες ανάκαμψης της οικονομίας υπάρχει το αντικειμενικό έδαφος να ανέβει η απαιτητικότητα των εργαζομένων, αυξάνεται η προσπάθεια της άρχουσας τάξης να εξασθενήσει το ΚΚΕ και το ανατρεπτικό μήνυμά του για ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας.
Το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά ότι το ΚΚΕ έχει σχέδιο για το σήμερα και το αύριο που μπορεί να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, αν ο λαός αποφασίσει να πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας.
Φυσικά δεν πετάμε στα σύννεφα. Γνωρίζουμε ότι ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δεν επιτρέπει άμεσα μια ριζική αλλαγή πορείας. Μεγάλη ευθύνη για τη συντηρητικοποίηση μεγάλου μέρους του λαού έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφάνισε ως μονόδρομο την αντιλαϊκή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου που ακολούθησαν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αποτελεί λοιπόν πραγματική επίδειξη θράσους το «προοδευτικό προσκλητήριο ενάντια στην επιστροφή της δεξιάς», απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, που έσπειρε την απογοήτευση, «ξέπλυνε» την πολιτική μνημονίων διαρκείας, συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ, έδωσε μάχη για να ηττηθούν οι υποψήφιοι του ΚΚΕ στο β΄ γύρο των δημοτικών εκλογών, απ' την Καισαριανή έως την Ικαρία και δηλώνει ότι μπορεί να συνεργαστεί με ένα μέρος της δεξιάς την επόμενη μέρα.
Την επόμενη μέρα, στις 8 Ιούλη, με δεδομένη την επίθεση του κεφαλαίου μόνο η ενίσχυση του ΚΚΕ μπορεί να διασφαλίσει ότι ο λαός θα είναι πιο δυνατός για να οργανώσει την αντεπίθεσή του.
Το ΚΚΕ είναι αποδεδειγμένα η σταθερή μαχητική δύναμη, που αντέχει στις πιέσεις και αποτελεί την πραγματική αντιπολίτευση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων μέσα και έξω απ' τη Βουλή. Θα προβάλει αγωνιστικά τις προτάσεις για τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων, για να μη μείνει κανείς εργαζόμενος ανασφάλιστος, για να δοθεί επίδομα ανεργίας σ' όλους τους ανέργους, για την αύξηση του αφορολόγητου, για τη διαγραφή χρεών των λαϊκών νοικοκυριών, για κάθε οξυμένο λαϊκό πρόβλημα.
Θα συνεχίσει να μπαίνει μπροστά για να οργανώσει τους εργατικούς αγώνες, τις λαϊκές διεκδικήσεις, τις συγκρούσεις για να ανακοπεί η επίθεση του κεφαλαίου και να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής. Οσο πιο ισχυρό βγει το ΚΚΕ απ' τις κάλπες στις 7 Ιούλη, τόσο θα μπορεί να οργανωθεί η λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση από καλύτερες θέσεις. Για να συνεχιστεί πιο αποτελεσματικά η προσπάθεια να σημαδέψει το κίνημα τον πραγματικό αντίπαλο, να εδραιωθεί η ασυμφιλίωτη αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, να προβληθούν ριζοσπαστικοί στόχοι πάλης, όπως το 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο και η απαίτηση για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία υψηλού επιπέδου. Για να γίνονται περισσότερα βήματα ώστε ο λαός να πάρει την υπόθεσή του στα χέρια του.

Ακυρώνουμε παλιές και νέες εφεδρείες του συστήματος

Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τις νέες εφεδρείες του συστήματος, όπως το Μέρα-25 (του υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ Βαρουφάκη) δεν παραμυθιάζει το λαό ότι μπορεί να μεταβληθεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση η ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ. Φωτίζει ότι η ΕΕ δεν αποτελεί ένα «ουδέτερο γήπεδο» όπου τάχα αναμετρώνται οι δυνάμεις της συντήρησης και της προόδου.
Το Μέρα-25 προβάλλει ως νέο πρόγραμμα τη χρεοκοπημένη φαρσοκωμωδία της «σκληρής διαπραγμάτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Θέλει να ξεχάσουμε τον ενεργό ρόλο του Βαρουφάκη στην υλοποίηση του 2ου μνημονίου και στην επιβολή του 3ου μνημονίου. Συσκοτίζει τη βασική αιτία της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται σ' όλα τα κράτη της ΕΕ, δηλαδή τη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της ΕΕ, παρουσιάζοντάς την ως ελληνική ιδιαιτερότητα και ως συνέπεια των δανειακών συμβάσεων και του υψηλού κρατικού χρέους.
Προβάλλει ως φιλειρηνική τη συμφωνία των Πρεσπών και την πολιτική που αλυσοδένει τους λαούς των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ. Αποδέχεται την πολιτική ομοσπονδοποίησης (τύπου «Σχεδίου Ανάν») για την Κύπρο.
Γι' αυτό και η ψήφος στο Μέρα-25 και παρόμοια «νέα κόμματα - διάττοντες αστέρες» δεν είναι απλά μια χαμένη, αλλά μια επικίνδυνη συστημική ψήφος. Γιατί ενισχύει ένα ακόμα δεκανίκι που μπορεί να συνεργαστεί μετεκλογικά τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τη ΝΔ, όπως δηλώνει ο ίδιος ο Βαρουφάκης. Γιατί συμπλέει και εξυπηρετεί τα σχέδια ισχυρών αμερικανικών κέντρων και ομίλων όπως, για παράδειγμα, του Σόρος στην ευρύτερη περιοχή.
Αντίστοιχα πρέπει να καταδικαστεί το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, το οποίο δηλώνει έτοιμο να συμβάλει για να μη «μείνει η χώρα ακυβέρνητη» την επόμενη μέρα, αν η ΝΔ δεν αποκτήσει την αυτοδυναμία. Με την αλλαγή ονόματος το ΠΑΣΟΚ θέλει να ξεχάσουμε τα πολιτικά εγκλήματα της κυβέρνησης του 1ου μνημονίου του Γ. Παπανδρέου και της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για άλλες αυταπάτες. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίσουμε να κάνουμε σκόντο, εκπτώσεις στην απαίτηση να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας. Πρέπει να απαιτήσουμε να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει και όχι απλά να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε τρέμοντας από ανασφάλεια για την επόμενη μέρα. Η κόκκινη ψήφος είναι το πρώτο, ελάχιστο βήμα που μπορούμε να κάνουμε.
Εχει πλέον αποδειχτεί ποιοι ήταν απέναντί μας και ποιος ήταν δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια. Να ενισχύσουμε το ΚΚΕ για να γίνουμε εμείς οι μισθωτοί, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι άνεργοι πιο δυνατοί απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου την επόμενη μέρα. Στις 7 Ιούλη να δώσουμε μεγαλύτερη δύναμη στη δική μας δύναμη.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας

Στις ίδιες ράγες...

Eurokinissi

Στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ, που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 18/6, αποτυπώθηκε μέσα από τις ομιλίες του Κυρ. Μητσοτάκη, από πλευράς ΝΔ και του Γ. Δραγασάκη, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, η προσήλωση των κομμάτων τους στην πολιτική εξυπηρέτησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας καθώς και ότι οι «ράγες» πάνω στις οποίες θα κινηθεί το «τρένο» της αστικής διακυβέρνησης τα επόμενα χρόνια είναι ήδη τοποθετημένες.

Οσο κι αν τσακώνονται προεκλογικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Το κοινό κυβερνητικό τους πρόγραμμα είναι οι δεσμεύσεις τους απέναντι στις προτάσεις του ΣΕΒ.
Γι' αυτό Μητσοτάκης και Δραγασάκης έδωσαν τα ρέστα τους στη συνέλευση του ΣΕΒ, κάνοντας διαγωνισμό υποσχέσεων για πολύμορφη, άμεση και έμμεση στήριξη των βιομηχάνων.

Πλειοδοσία σε μέτρα στήριξης των κερδών

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:

• 30% συνδυαστική μείωση φορολογίας σε επιχειρήσεις ήταν η πρόταση του ΣΕΒ.

«Βεβαίως υπάρχει θέμα υπερφορολόγησης και πρέπει να γίνουν φοροελαφρύνσεις», «αύξηση του συντελεστή απόσβεσης για νέες επενδύσεις στο 150%», απάντησε ο Γ. Δραγασάκης,
«μειώσεις στη φορολογία των επιχειρήσεων μέσα σε μια διετία από το 28% στο 20%, και του φόρου στα μερίσματα άμεσα από το 10% στο 5%»υποσχέθηκε ο Κ. Μητσοτάκης.

• Ο ΣΕΒ απαιτεί κράτος «φιλικό» στις επιχειρήσεις με απλοποίηση των αδειοδοτήσεων.

Για «οργανωμένη δόμηση» (δηλαδή αλλαγές στους όρους δόμησης) και «ριζικό μετασχηματισμό του κράτους», που θα υπηρετεί την «παραγωγική ανασυγκρότηση», δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ,
«νέο χωροταξικό πλαίσιο» για τις χρήσεις γης, με «απλούστευση αδειοδοτικών διαδικασιών», με «μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου», υπόσχεται η ΝΔ.

• Στην απαίτηση του ΣΕΒ για χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και κίνητρα

«θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες διαχείρισης των προβληματικών δανείων για απελευθέρωση ρευστότητας, «θα εφαρμοστεί ειδικό πλαίσιο στήριξης με οριζόντιες πολιτικές στήριξης της νέας επιχειρηματικότητας», απαντά η ΝΔ,
«υπερέκπτωση σε δαπάνες έρευνας, κίνητρα για ευρεσιτεχνίες κ.ά.», που αποτελούν «μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση, προώθηση των μεταρρυθμίσεων και χρήση των ψηφιακών δυνατοτήτων που βελτιώνουν το επιχειρηματικό και το επενδυτικό περιβάλλον», ήταν η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αλλωστε ο «Ριζοσπάστης», σε προηγούμενο φύλλο (15/6), δημοσίευσε αναλυτικό πίνακα με τα προγράμματα των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και τις αξιώσεις του ΣΕΒ.
Ακόμα μια τρανταχτή απόδειξη, όμως, ήταν η ομιλία του γενικού διευθυντή του ΣΕΒ, Α. Σκέρτσου, στην οποία ανέφερε πως «κατά τον προηγούμενο χρόνο, από τα 96 νομοθετήματα και τις 280 διατάξεις που ψηφίστηκαν με επίδραση στην επιχειρηματικότητα, το 62% εκπληρώνουν θέσεις του ΣΕΒ».
Δηλαδή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκανε νόμο κάθε αξίωση του ΣΕΒ και η ΝΔ δεσμεύεται τώρα να πιάσει από εκεί το νήμα και να το ξετυλίξει ακόμα περισσότερο.

Ο καβγάς τους είναι κάλπικος

Την ίδια ώρα, όμως, που ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεσμεύονται απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, λένε στο λαό να κρατάει μικρό καλάθι και μιλάνε για τις «δυσκολίες» της «επόμενης μέρας».
«Ο δικός μας δρόμος είναι ανηφορικός, δεν αναζητεί τις δήθεν εύκολες λύσεις», έλεγε ο ένας (ΣΥΡΙΖΑ), παίρνοντας τη σκυτάλη από τη ΝΔ, που σημείωνε ότι «δεν κρύβουμε και τις δυσκολίες τις οποίες θα κληθούμε να διαχειριστούμε», «θα χρειαστεί σκληρή δουλειά»...
Στην ουσία, προειδοποιούν ότι ακόμα και τα ελάχιστα που υπόσχονται προεκλογικά, στην πλειοψηφία τους μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, εξαρτώνται από το αν θα πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι και τα πρωτογενή πλεονάσματα, που προϋποθέτουν θυσίες και πάλι θυσίες από τον λαό.
Πάνω σε αυτήν τη βάση, για να συντηρείται το κλίμα της πόλωσης και με δεδομένο το προβάδισμα της ΝΔ, ανταγωνίζονται «στον πάτο του βαρελιού» για το ποιανού η πολιτική μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει ως «κοινωνική πολιτική» τα μέτρα που ψηφίζει για τους πιο φτωχούς, ή μιλά για την αύξηση του κατώτατου μισθού που έκανε, υπόσχεται νέες δουλειές.
Από την άλλη, η ΝΔ μιλά για «την ανάπτυξη που θα φέρει δουλειές και όσο πιο μεγάλη θα είναι αυτή, τόσο πιο καλοπληρωμένες και με δικαιώματα θα είναι οι δουλειές». Υπόσχεται κι αυτή αύξηση του κατώτερου μισθού, με την προϋπόθεση όμως ότι η οικονομία θα τρέχει με 4% ανάπτυξη (!)
Οι όροι και οι προϋποθέσεις που βάζουν για «να πάρει ανάσα ο λαός» οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο.
Για παράδειγμα, η δυνατότητα να δίνονται ακόμα και αυτά τα πενιχρά επιδόματα εξαρτάται από την κάλυψη των υψηλών στόχων των πρωτογενών πλεονασμάτων. Ομως αυτό σημαίνει ξεζούμισμα διαρκείας με φοροληστεία, περικοπές δαπανών σε Υγεία, Παιδεία κ.λπ.
Επίσης, ο στόχος της επιστροφής σε υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδύσεων, προϋποθέτει χαμηλούς μισθούς, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, προνόμια στο κεφάλαιο που πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
Αρα, όλα αυτά δεν οδηγούν στη λαϊκή ευημερία, ούτε σε ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης.
Αντίθετα, προϋποθέτουν τη συνέχιση του ίδιου δρόμου που μας έφερε έως εδώ, την επέκταση δηλαδή των μέτρων στήριξης του κεφαλαίου και την παραπέρα συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό άλλωστε μέτρα διαχείρισης και μοιράσματος της φτώχειας υπάρχουν μέσα στα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα στις συμφωνίες με την τρόικα, στα μνημόνια.

* * *

Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, όλο το λαό, να κρίνουν από την ίδια τους την πείρα και να βγάλουν συμπεράσματα, να κατανοήσουν πως τίποτα δεν χαρίζεται και πως όλα κατακτιούνται. Ο λαός πρέπει να αντιτάξει το δικό του σχέδιο, που στον πυρήνα του έχει τον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες του. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ένα πιο δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή και στους αγώνες.