Κι αν δεν είχαμε ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ;

Κατιούσα

Και ξαφνικά το μισό τουίτερ και το άλλο μισό Facebook βρέθηκαν κλεισμένα στο ασανσέρ που συναντιόμαστε, να περιγράφουν την εμπειρία τους από τη διακοπή ρεύματος. Κι αν λένε όλοι αλήθεια, πρέπει να ξεπερνάν αυτούς που λένε πως βρέθηκαν κάποτε στο Πολυτεχνείο.
Και οι άλλοι; Οι άλλοι μισοί (στην Κίνα βρίσκονται) έβγαλαν από μέσα τους τον οργισμένο φιλελέ, είπαν πως μετά από τα μνημόνια ο Τσίπρας μας έβγαλε κι από την πρίζα -που όλοι σχεδόν τη λέγαμε μπρίζα μικροί- και άρχισαν το τροπάριο: Κούβα θα μας κάνουν, Βενεζουέλα γίναμε… Κι άλλα τέτοια φαιδρά για να γεμίζουν τους τοίχους μας, που είναι τζάμπα και δεν υπάρχει κίνδυνος να τελειώσουν ποτέ, σαν το χαρτί υγείας.
Μόνο που χάνει κάπου το φιλελέ αφήγημα. Μέχρι τώρα, όταν κάτι πήγαινε στραβά, ξεκινούσε η γνωστή κασέτα: δεν είναι αυτή κατάσταση, να τα ιδιωτικοποιήσουν επιτέλους να ησυχάσουμε… Η ιδιωτικοποίηση ως φάρμακο για πάσα νόσο και κατάσταση.
Απεργούν τα σχολεία; Να τα ιδιωτικοποιήσουμε. Έκοψε το ρεύμα η ΔΕΗ; Να την ιδιωτικοποιήσουμε. Δε σου έκατσε το ραντεβού με την κοπέλα που ήθελες; Να την ιδιωτικοποιήσουμε (ένα εμπόρευμα δε λέει ποτέ όχι και δεν έχει δική του άποψη). Πονάει το κεφάλι σου; Να το ιδιωτικοποιήσουμε -μαζί με το νοσοκομείο που θα πας.
Το θέμα είναι ότι η ΔΕΗ είναι ήδη σε τροχιά ιδιωτικοποίησης. Έχει κοπεί σε φιλέτα, έχει μετοχοποιηθεί, παραδίδει το δίκτυο στους ιδιώτες ανταγωνιστές της, λειτουργεί με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, με βάση το κέρδος. Σε αυτήν την “τελευταία σοβιετική γωνιά” της Ευρώπης, μεταξύ Κούβας και Βενεζουέλας, με το κύμα της Καραϊβικής να σκάει στα πόδια μας και να μας δροσίζει, μπορεί να σοκάρει κάποιους, αλλά η ΔΕΗ είναι ήδη ημι-ιδιωτική. Και πρόβλημα είναι το δεύτερο συνθετικό (ιδιωτική) όχι το πρώτο.
Πρόβλημα είναι το κριτήριο του κέρδους, που αφήνει πίσω τη συντήρηση, τις ανάγκες του κόσμου, τους αφήνει με τις ώρες χωρίς ρεύμα, μες στην καρδιά του καλοκαιριού, να ιδρώνουν, να μετράνε τη χασούρα στο μαγαζί τους.
Από εδώ και πέρα λοιπόν, δικαιούμαστε κι εμείς να γυρίσουμε μπούμερανγκ όσα ακούγαμε τόσα χρόνια και σε καθετί που προκύπτει, σε κάθε διακοπή, να λέμε: άντε επιτέλους να την κοινωνικοποιήσουμε να ησυχάσουμε…
Κι αυτό δε θα γίνει από μόνο του νέτο-σκέτο. Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό…

«Οι στρατηγοί παίρνουνε τα διπλώματά τους στη μάχη…»

Κατιούσα

Από τις επιφανέστερες και ηρωικότερες φυσιογνωμίες του Εικοσιένα, γιος του Κίτσου Μπότσαρη, ο Μάρκος Μπότσαρης γεννήθηκε στις 21 του Μάρτη 1790 στο Σούλι και έπεσε στη μάχη στις 21 του Αυγούστου 1823. Μέλος της παλιάς και επιφανούς φάρας των Μποτσαραίων, της πολεμικής φάρας του Σουλίου που διακρίθηκε ιδιαίτερα στους πολέμους με τον Αλή Πασά και, αργότερα, για την πολύπλευρη συμβολή της στον αγώνα του Εικοσιένα.
Στο Σούλι διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον καλόγερο Σαμουήλ. Μετά τον «χαλασμό» των Μποτσαραίων έφυγε στην Κέρκυρα. Κατατάχθηκε υπαξιωματικός στα Ηπειρωτικά τάγματα της γαλλικής φρουράς και το 1810 παντρεύτηκε τη Χρυσούλα, θυγατέρα του αρματολού της Πρέβεζας Χρηστάκη.
Όταν τα σουλτανικά στρατεύματα πολιόρκησαν τον Αλή πασά, ο Μάρκος Μπότσαρης βρισκόταν στα Γιάννενα, υπό ελεύθερη επιτήρηση. Κατάφερε όμως να ξεφύγει και να ενωθεί με το σώμα  των Σουλιωτών του θείου του Νότη Μπότσαρη, που είχε φτάσει από την Κέρκυρα και τελικά να συμπαραταχθεί με τα στρατεύματα του σουλτάνου στην πολιορκία των Ιωαννίνων εναντίον του αποστάτη της Πύλης. Αλλά μετά την παρασπονδία του σουλτανικού αρχιστρατήγου της πολιορκίας Χουρσίτ πασά να επιτρέψει τον επαναπατρισμό των Σουλιωτών, όρος που είχε συμφωνηθεί μεταξύ τους, αποσπάστηκε από το στρατόπεδο του σουλτάνου με τους τελευταίους 200 Σουλιώτες που είχαν απομείνει εκεί και, σέ εκτέλεση καινούργιας συμφωνίας με τον Αλή, οδήγησε τα σώματα και τα γυναικόπαιδα και πάλι στο Σούλι.
Ακολούθησε η επανεγκατάσταση των Σουλιωτών στην πατρική γη, η αποτελεσματική και πάλι οχύρωση του Σουλίου, η αναδιοργάνωση των πολεμικών σωμάτων και κατόπιν σειρά από επιτυχείς πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του σουλτανικού στρατού από τα σουλιώτικα πολεμικά τμήματα, τα οποία και στη φάση αυτή φέρεται να καθοδηγεί. Συγκεκριμένα, μετά τη νίκη του στους Κομψάδες, όπου διέλυσε το τουρκικό ιππικό και κυρίευσε τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια που είχαν φτάσει με πλοία στη Σαλαώρα για το σουλτανικό στράτευμα, κατέλαβε τη θέση Πέντε Πηγάδια και απέκοψες την επικοινωνία Άρτα – Γιάννενα και κατόπιν, αφού απέκρουσε ισχυρή επίθεση 5.000 Αλβανών με 200 πολεμιστές Σουλιώτες, κτύπησε και κυρίευσε με έφοδο το φρούριο της Ρηγιάσας.
Λίγο αργότερα, μετά την πολιορκία και την κατάληψη του φρουρίου, ήρθε σε επαφή με τους οπλαρχηγούς της Ακαρνανίας Στορνάρη, Κουτελίδα, Μπακόλα κ.ά. για μια κοινή επιθετική ενέργεια εναντίον των Τούρκων. Αλλά η επιθετική εκείνη πρωτοβουλία ματαιώθηκε τελικά, γιατί αναγκάστηκε να ξαναγυρίσει στο Σούλι, για να αντιμετωπίσει την επίθεση των Τσάμηδων, που είχαν παρασπονδήσει και επιτεθεί εναντίον των Σουλιωτών. Μετά την οριστική απώθηση των Τσάμηδων, ο Μάρκος Μπότσαρης κτύπησε τους στρατοπεδευμένους στις Βαριάδες Τούρκους, απώθησέ μέχρι τα Γιάννενα τα σουλτανικά τμήματα που βρίσκονταν στους Δραμασούς και κατέλαβε την ίδια μέρα την Πλάκα, μετά από νικηφόρα μάχη στην Κασμηρά, όπου και τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι.
Το Σεπτέμβριο του 1821, μαζί με άλλα ελλαδικά πολεμικά σώματα, πήρε μέρος στην πολιορκία τής Άρτας και αργότερα πέρασε στο Μεσολόγγι, για να ζητήσει την ενίσχυση των επαναστατικών δυνάμεων προς υποστήριξη του Σουλίου.
Όταν αποφασίστηκε η εκστρατεία του Μαυροκορδάτου στην Ήπειρο, ο Μάρκος Μπότσαρης βρισκόταν στην Κόρινθο, για να συναντήσει την οικογένειά του που είχε αιχμαλωτιστεί στα Γιάννενα και σταλεί στη Λάρισα και τελικά ανταλλαγεί με το χαρέμι του Χουρσίτ που είχαν πιάσει τα πελοποννησιακά σώματα με την άλωση της Τριπολιτσάς. Γύρισε στη Δυτική Στερεά, αφού έστειλε την οικογένειά του στην Αγκώνα της Ιταλίας και πήρε ενεργό μέρος, επικεφαλής των σουλιώτικων σωμάτων, στις μάχες στο Κομπότι, στην Πλάκα και στην καταστροφική ήττα του Πέτα, όπου και αναδείχθηκε για την προσωπική του γενναιότητα και προπαντός τις στρατιωτικές και στρατηγικές του ικανότητες.
Ήρθαν μετά οι μικρομάχες παρενόχλησης και παρέλκυσης της πορείας του εχθρού, που από το Μακρυνόρος κατέβαινε προς το Μεσολόγγι, η σύγκρουση στο Κεφαλόβρυσο στις 18 Οκτωβρίου 1822, η είσοδος του Μπότσαρη και του Γ. Κίτσου στην πολιτεία με τα υπολείμματα των σωμάτων τους, από 35 μόνο πολεμιστές, η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου, που κράτησε από τον Οκτώβριο μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου του 1823, στην οποία η προσωπική συμβολή του Μάρκου Μπότσαρη στάθηκε τόσο πολύτιμη και αποφασιστική, ώστε γρήγορα να κερδίσει τον τίτλο του αρχιστράτηγου των Επαναστατικών σωμάτων τής Δυτικής Στερεάς.
Στα μέσα Ιουλίου, νέα απειλή Επιδρομής άρχισε να διαγράφεται για το Μεσολόγγι, με την κάθοδο της στρατιάς του Μουσταφά πασά της Σκόδρας από την Αλβανία. Για την αντιμετώπισή της και την ειρήνευση των οξύτατων εσωτερικών ανταγωνισμών ανάμεσα στους καπεταναίους, συγκλήθηκε στα Kερασοβίτικα Καλύβια της Μακρυνείας, στις 7 Ιουλίου, συνέλευση οπλαρχηγών και πολιτικών της περιοχής, με τον νεοδιορισμένο από το Εκτελεστικό γενικό έπαρχο της Δυτικής Στερεάς Κωνσταντίνο Μεταξά.
Μετά τις αποφάσεις, ο Μάρκος Μπότσαρης ξαναγύρισε στο Μεσολόγγι για να αναδιοργανώσει και προετοιμάσει το σώμα του. Εκεί, σε συγκέντρωση των Σουλιωτών οπλαρχηγών και για να διαλύσει και τις τελευταίες αιτίες των δυσαρεσκειών και μικροεγωισμών ανάμεσα στους καπεταναίους, έσχισε όπως είναι γνωστό το δίπλωμα της Αρχιστρατηγίας με τα παρακάτω λόγια: «Οι στρατηγοί παίρνουνε τα διπλώματά τους στη μάχη…».
Στις 5 Αυγούστου 1823, 5.000 Αλβανοί με τον Τσελελενδήμπεη, εμπροσθοφυλακή του Μουσταφά που ακολουθούσε με άλλες 10.000 ντουφέκια, στρατοπέδευσε στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησιού. Απέναντί του ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Λάμπρος Βέικος με σώμα από 1.200 πολεμιστές, έτοιμοι να του κόψουν το δρόμο. Αλλά η αριθμητική υπεροχή και υπεροπλία δεν άφηνε περιθώρια για μια κατά μέτωπο άμυνα.

Ευγένιος Ντελακρουά, «Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη»

Γι’ αυτό και αποφασίστηκε νυκτερινή αιφνιδιαστική πρωτοβουλία μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού. Έγινε μετά τα μεσάνυκτα, από τη γέφυρα της Τατάρνας. Ο εχθρός πανικοβλήθηκε και είχε μεγάλη φθορά, πάνω από 2.000 σκοτωμένους, λαβωμένους και αιχμαλώτους και σωρό τα λάφυρα, όπως καταφαίνεται από έγγραφο στο αρχείο Ρώμα. Ο Μάρκος Μπότσαρης, πρώτος στην επίθεση, τραυματίστηκε, αλλά συνέχισε. Ώσπου μια σφαίρα όπλου τον βρήκε στο κεφάλι και τον άφησε αμέσως νεκρό. Οι Σουλιώτες αν και νικούσαν αναγκάστηκαν να διακόψουν τη μάχη και να παραλάβουν το νεκρό του αρχηγού τους και με συνεχή πορεία 24 ωρών να τον μεταφέρουν στο Μεσολόγγι.
Μέσα σε βαθύτατο πένθος, ο νεκρός του Μπότσαρη τάφηκε απέναντι ακριβώς από την εκκλησία της Παναγίας στον ομώνυμο αργότερα προμαχώνα, τη στιγμή που «τριάκοντα επτά βολές κανονιού, ανά παν τέταρτον της ώρας ανήγγειλον την ηλικίαν αυτού». Λίγο αργότερα, στον τάφο του Μπότσαρη, ορκίστηκε ο λόρδος Βύρωνας.

Ινδονησία. Οι ΗΠΑ γνώριζαν και στήριζαν τη σφαγή των κομμουνιστών

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα έχουν μόλις σήμερα επιβεβαιώσει τη γνώση των ΗΠΑ και την υποστήριξή τους προς τη σφαγή εκατομμυρίων Ινδονησίων στην αντικομμουνιστική εκκαθάριση του 1965.

Η μη κυβερνητική ομάδα έρευνας National Security Archive δημοσίευσε πρόσφατα 39 έγγραφα μέσα από τις χιλιάδες σελίδες των νέων αποχαρακτηρισμένων φακέλων της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Τζακάρτα. Tα έγγραφα καλύπτουν την περίοδο 1963- 66 και επιβεβαιώνουν επίσημη γνώση και έγκριση των επιχειρήσεων των ταγμάτων θανάτου του στρατού για εξάλειψη ενός κόμματος με 3 εκατομμύρια μέλη, του ΚΚ Ινδονησίας (PKI) και των υποστηρικτών του. Τουλάχιστον τρία εκατομμύρια άνθρωποι συγκεντρώθηκαν από όλη τη χώρα, εκτελέστηκαν και ρίχτηκαν σε μαζικούς τάφους.

Τα έγγραφα δείχνουν ότι οι ΗΠΑ παρείχαν στον ινδονησιακό στρατό λίστες με ανώτερα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος, εξοπλισμό και χρηματοδότηση κατά τη διάρκεια αυτών των σφαγών. Οι σφαγές οδήγησαν στην ανατροπή του εθνικιστή προέδρου Σουκάρνο που υποστηριζόταν από τους κομμουνιστές και στην 31χρονη δικτατορία του στρατηγού Σουκχάρτο.

Τα έγγραφα καταδεικνύουν ότι οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ είχαν αποδείξεις που διέψευδαν τον ισχυρισμό του στρατού ότι η απόπειρα πραξικοπήματος της 30ής του Σεπτέμβρη του 1965 είχε γίνει μετά από διαταγή του PKI. Ένας ισχυρισμός που έγινε η πρόφαση για την αντικομμουνιστική σφαγή.

«Φανταστική αλλαγή» για τις ΗΠΑ η μαζική σφαγή των κομμουνιστών

Διπλωματικό τηλεγράφημα με ημερομηνία 21/12/1965 από την Α’ Γραμματέα της Πρεσβείας των ΗΠΑ, Μέρι Βανς Τρεντ, στην Ουάσινγκτον αναφέρεται σε μια «φανταστική αλλαγή που συνέβη μέσα σε μόλις 10 εβδομάδες». Η Τρεντ εκτιμούσε ότι 100 χιλιάδες (κομμουνιστές) είχαν σφαγεί μέχρι τότε. Άλλο τηλεγράφημα της πρεσβείας των ΗΠΑ του Απρίλη του 1966 έλεγε: «Πραγματικά δεν γνωρίζουμε αν ο πραγματικός αριθμός πλησιάζει τις 100.000 ή το 1.000.000. Ακόμη και η ινδονησιακή κυβέρνηση έχει απλά μια ”αόριστη ιδέα”»…

Μια έκθεση για τον Νοέμβρη του 1965 από τον αξιωματικό πολιτικών υποθέσεων της Πρεσβείας των ΗΠΑ, Έντουαρτ Μάστερς, ασχολήθηκε με το «πρόβλημα» της κράτησης και της διατροφής των φυλακισμένων που ήταν ύποπτοι ως μέλη του PKI. «Πολλές επαρχίες φαίνεται να ανταποκρίνονται επιτυχώς σε αυτό το πρόβλημα εκτελώντας τους φυλακισμένους που είναι μέλη του PKI ή σκοτώνοντάς τους πριν να συλληφθούν. Ένας στόχος στον οποίο μουσουλμανικές (σ.σ. ισλαμιστικές) ομάδες νεο- λαίας παρέχουν βοήθεια», έγραφε ο Μάστερς…

 

Ένα μήνα αργότερα ο πρόξενος των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα της επαρχίας Βόρειας Σουμάτρας, Μεντάν, έγραφε ότι οι ιμάμηδες της μουσουλμανικής οργάνωσης Muhammadiyah κήρυτταν ότι όλοι οι κομμουνιστές πρέπει να δολοφονηθούν, χαρακτηρίζοντάς τους την «κατώτερη κάστα απίστων, το αιματοκύλισμα των οποίων είναι συγκρίσιμο με τη θανάτωση που λερικών»…

Η Βρετανία επίσης υποστήριξε την αντικομμουνιστική σφαγή στην Ινδονησία, όπως έχει τεκμηριώσει ο ιστορικός Μαρκ Κούρτις. Ο αντικομμουνισμός βρίσκεται σήμερα σε άνοδο στην Ινδονησία, όπου ακροδεξιοί και ισλαμιστές επιδίωξαν τον περασμένο μήνα να ματαιώσουν πρόσφατα μια ιστορική ημερίδα που θα ασχο λείτο με τη σφαγή.

Από herko στο Οκτ 30, 2017 Ατέχνως

https://atexnos.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b7%cf%80%ce%b1-%ce%b3%ce%bd%cf%8e%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%b1%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b2%ce%b5%ce%b2%ce%b1%ce%af/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+atexnos+%28%CE%91%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CF%89%CF%82%29

Πηγή: Morning Star / Χαραυγή

Είναι ο εμπαιγμός, ηλίθιε

Είναι ο εμπαιγμός, ηλίθιε – του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Υπάρχουν ψέματα και ψέματα. Υπάρχει προπαγάνδα και προπαγάνδα. Υπάρχουν «δράκοι» και «δράκοι». Ενίοτε, όμως, εμφανίζεται και εκείνη η κατηγορία του ολότελα, του απύθμενα, του απροσμέτρητα ψεύτικου… ψεύδους. Μιλάμε για εκείνο το ψεύδος που είναι τόσο καταφανές ώστε η όποια ενασχόληση μαζί του να ενέχει τον κίνδυνο – και μόνο εκ του γεγονότος ότι ασχολείσαι μαζί του – να του δόσεις υπόσταση. Τέτοια είναι η περίπτωση του ψεύδους που τιτλοφορείται «έξοδος από το Μνημόνιο».

Εν γνώσει του παραπάνω κινδύνου, ας δούμε, κατ΄ αρχάς τα δεδομένα. 

***

Πρώτο: Το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα για την περίοδο 2018-2022 περιλαμβάνει: 

α) Θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα: 2018: 3,56% του ΑΕΠ, 2019: 3,96%, 2020: 4,15%, 2021: 4,53%, 2022: 5,19%. Με βάση την εκτίμηση για το ΑΕΠ, μόνο το 2022 τα περίφημα πλεονάσματα προσδιορίζονται στα 10,8 δισ. ευρώ! Με άλλα λόγια: Την περίοδο 2018 – 2022 (δηλαδή πέντε χρόνια μετά την υποτιθέμενη «έξοδο» από τα μνημόνια) τα πάλαι ποτέ «ματωμένα» πλεονάσματα μέσω της ληστρικής φορολογίας αθροιστικά ανέρχονται στα 40 δισ. ευρώ!


    β) Νεα υπερφορολόγηση : Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, τα έσοδα από 86,16 δισ. το 2019 θα διογκώνονται κάθε χρόνο, με προοπτική να εκτιναχθούν στα 91,6 δισ. το 2022.  Είναι ενδεικτικό ότι η διόγκωση των άμεσων φόρων «φυσικών προσώπων» (όπου συμπεριλαμβάνονται φυσικά οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι) θα φτάσει κατ’ έτος κατά μέσο όρο στο 6,1% στην 5ετία 2018-2022, ενώ ταυτόχρονα οι έμμεσοι φόροι θα αυξάνονται κατά μέσο όρο με ετήσιο ρυθμό 1,3%. Αυτά μετά την «έξοδο»…

     γ) Συντάξεις: Το παιχνίδι είναι σικέ αφού το ερώτημα στην
πραγματικότητα δεν είναι αν θα επιβληθούν νέες περικοπές, αλλά – εν αναμονή και της 15ης Οκτωβρίου όπως προσδιόρισε ο κ.Μοσκοβισί – το πώς αυτές θα πλασαριστούν: Είτε λοιπόν πάρει αναστολή το μέτρο για να επανέλθει, είτε επιλεγεί άλλος τρόπος για να περικόψουν τα ίδια, όμως, ποσά, η αλήθεια καταγράφεται στο Μεσοπρόθεσμο (ΦΕΚ τεύχος Α’ 105/14.6.2018, σελ. 8672). Διαβάζουμε: «Συνταξιοδοτικές παρεμβάσεις: 2019: 2,882 δις, 2020: 2,967 δις, 2021: 3,115 δις, 2022: 2,918 δις». Σύνολο: 12 δις! Δηλαδή, μετά την… «έξοδο» και μέχρι το 2022, οι περικοπές στις συντάξεις που έχουν αποφασιστεί και θεσπιστεί ήδη, θα ισούνται με μια ντουζίνα δισεκατομμύρια. Γεγονός που καμία ντουζίνα ψέματα δεν μπορεί να κρύψει.

Σημείωση 1^η: Τα παραπάνω έχουν προγραμματιστεί για μια ολόκληρη 5ετία αφότου θα έχουμε – υποτίθεται – «εξέλθει» των Μνημονίων… 

Σημείωση 2η: Ο κ.Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι κινείται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Κατακρίνει την κυβέρνηση. Υπόσχεται “άλλο μίγμα”της ίδιας, όμως, πολιτικής. Και την ίδια ώρα έχει διατρανώσει σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα με τα οποία – λέει ότι – διαφωνεί, τα μέτρα τα οποία καταψήφισε, θα τα… εφαρμόσει! Το ίδιο έργο η ΝΔ το έπαιξε και επί πρώτου Μνημονίου όταν ο κ.Σαμαράς φρόντιζε να στέλνει διαβεβαιώσεις πως παρότι δεν το ψήφισε θα το εφάρμοζε, στο όνομα της συνέπειας έναντι των δεσμευσεων της χώρας… Το συμπέρασμα, μετά τις τέτοιες υποσχέσεις που και μόνο η εκφορά τους προκαλεί κατάγματα στην κοινή λογική, είναι ότι τα κόμματα – “σωτήρες” δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα της εποχής του Θουκυδίδη που “για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων”…

***

Δεύτερο: Όπως κι αν βαφτίζουν την μνημονιακή πολιτική, ο όρος «Μνημόνιο» σημαίνει καθεστώς δημοσιονομικής λιτότητας, καθεστώς εκποίησης του δημόσιου πλούτου, καθεστώς εποπτείας της χώρας. Παρά τα παχιά λόγια, ισχύουν τα εξής: 

α) Λιτότητα: Εχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέσω των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων μέχρι το 2060! 

β) Εκποίηση: Εχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέχρι το 2114 (!) μέσω της ύπαρξης του «Υπερταμείου» ξεπουλήματος για 99 χρόνια, 

γ) Επιτροπεία και επιτήρηση: Εχουν συμφωνήσει (Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013») να διατηρηθεί για πολλές δεκαετίες και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – δανειστές της.

***

Τρίτο: «Έξοδος» από τα Μνημόνια σημαίνει: 

α) Ακύρωση των 700 και πλέον μνημονιακών νόμων, των 60.000 μνημονιακών διατάξεων και των 300.000 (!) υπουργικών και εφαρμοστικών μνημονιακών αποφάσεων. Ερώτηση: Αυτά ισχύουν ή όχι μετά την «έξοδο» που κήρυξε ο πρωθυπουργός; Η απάντηση είναι προφανής. 

β) Ακύρωση όλων των συνεπειών που επέφεραν τα Μνημόνια και αναπλήρωση όλων των απωλειών που υπέστη ο λαός σε όλα τα επίπεδα (εισοδηματικά, εργασιακά δικαιώματα κλπ) αυτά τα χρόνια. Για παράδειγμα: Τα κλεμμένα από το λαό μέσα σε αυτή την μνημονιακή 8ετία ανέρχονται σε 80 δισ. ευρώ. Πότε τα επέστρεψαν στο λαό ή πότε θα γυρίσουν ώστε να μπορούν να μιλούν για «έξοδο»; 

Τέταρτο: Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό – ανεξαρτήτως των μικρών, μεγάλων ή και πολύ μεγάλων διαφορών μεταξύ των κομματικών φορέων που έχουν αναλάβει κατά περιόδους την διαχείριση των υποθέσεών της – δεν έδειξαν ποτέ φειδώ στην προσπάθεια (ειδικά όταν είναι για λύπηση) να εξιδανικεύουν τον εαυτό τους βαφτίζοντας το μαύρο – άσπρο. Για παράδειγμα:

• Την δεκαετία του ’40, όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, αυτοί μιλούσαν για το «τέλος του πολέμου»…
  
• Την δεκαετία του ’50, με την Ελλάδα του ΝΑΤΟ να έχει έμβλημα τα Μακρονήσια, αυτοί μιλούσαν για «νέο ελληνικό πολιτισμό» και «ανεξαρτησία»…
  
• Την δεκαετία του ’60, τότε που η βία, η νοθεία και τα τρίκυκλα οδήγησαν στη χούντα των συνταγματαρχών, αυτοί μιλούσαν για «δημοκρατία»…
  
• Την δεκαετία του ’70, με την αλλαγή φρουράς του αστικού καθεστώτος να αποτυπώνεται και στην μηδέποτε γενόμενη «αποχουντοποίηση», αυτοί μιλούσαν για «μεταπολίτευση»…
  
• Την δεκαετία του ’80, όταν «έφευγαν» οι βάσεις που έμεναν, «πάγωναν» οι μισθοί, έμπαινε ο γύψος των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των απεργιών και γεννιόνταν τα «νέα τζάκια», αυτοί μιλούσαν για «αλλαγή» και «σοσιαλισμό»…
  
• Την δεκαετία του ’90, όταν η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού πήγαινε χέρι – χέρι με την απάτη του χρηματιστηρίου και η διαφθορά έπαιρνε το όνομα «διαπλοκή», αυτοί μιλούσαν για «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμό»…
  
• Την δεκαετία του 2000, όταν το «όραμα» της ΟΝΕ έσκασε σαν φούσκα ενώπιον της κρίσης κι αφού προηγουμένως είχε μετατραπεί σε πάρτι των εργολάβων και της τραπεζοκρατίας, αυτοί μιλούσαν για «ισχυρή Ελλάδα»…
  
• Την δεκαετία του 2010, με τις ερπύστριες των Μνημονίων να αλέθουν τα πάντα, αυτοί μιλούσαν για «σωτηρία»…
  

Συμπέρασμα 1ο: Ο,τι συμβαίνει σήμερα στο επίπεδο της τρέχουσας προπαγάνδας με τα περί της «εξόδου» από τα Μνημόνια, είναι εξωφρενικό. Αλλά όχι πρωτότυπο. Φυσικά, η έλλειψη πρωτοτυπίας καθόλου δεν το καθιστά λιγότερο εξωφρενικό. Το αντίθετο μάλιστα. Διότι, εκτός των άλλων, μετά τα όσα έχουν συμβεί και τα όσα έχουν προγραμματιστεί να συμβούν, «είναι και ο εμπαιγμός, ηλίθιε».

Συμπέρασμα 2^ο: Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο το 3^ο τους Μνημόνιο ήταν «κατάργηση των Μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο»… 

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο Όχι ήταν το «Όχι» τους στο δημοψήφισμα… 

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια, εντέλει, είναι τόσο «έξοδος», όσο Αριστερά είναι η «Αριστερά» τους για την οποία ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μανουέλ Βαλς, δήλωνε: «Ζηλεύω τον Τσίπρα. Πέρασε 7.500 σελίδες με μέτρα χωρίς καμία αλλαγή, χωρίς απεργίες»…
 
Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο η Σπιναλόγκα είναι Καστελόριζο κι όσο η Φαλκονέρα είναι Ιθάκη. 

***

(*) Το σκίτσο είναι του Μιχάλη Κουντούρη (16/8/2018, https://www.efsyn.gr/skitso/toy-mihali-koyntoyri-679)

Λωτοφάγοι

Δεν θα ξεχαστεί, λέει η κυβέρνηση, το ποιος έφερε στη χώρα την κρίση και τα μνημόνια. Τι εννοούν αλήθεια; Γιατί πράγματι ο λαός δεν πρέπει να ξεχάσει ότι την κρίση την έφερε η καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτή που έχει ως κίνητρο το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων. Την έφεραν ο σκληρός ανταγωνισμός, το κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Την έφερε η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Την έφεραν οι πολιτικές στήριξης του κεφαλαίου, η επιλογή συμμετοχής της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Τα μνημόνια τα έφερε η επιλογή να πληρώσει την κρίση ο λαός. Οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες, για να σωθεί το κεφάλαιο, για να ανακάμψουν τα καπιταλιστικά κέρδη. Δεν πρέπει να ξεχάσει ότι ο πυρήνας των μνημονίων βρίσκεται στην πολιτική της ΕΕ, στην πολυδιαφημιζόμενη «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Δεν πρέπει να ξεχάσει ο λαός ότι την πολιτική αυτή επιλογή την υπηρέτησαν από κοινού και ΠΑΣΟΚ - ΝΔ παλιότερα, και οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σήμερα. Βεβαίως η κυβέρνηση απευθύνεται στο λαό νομίζοντας ότι απευθύνεται σε λωτοφάγους και πουλάει για άλλη μια φορά το χιλιοπαιγμένο παραμύθι της «λάθος διαχείρισης», με στόχο να εγκλωβιστεί ο λαός σε νέες παγίδες που του ξαναστήνουν...

«Μέτωπο» εξαπάτησης

Στους άμεσους στόχους της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι να ξαναζεστάνει το δίπολο «πρόοδος - συντήρηση», «δεξιά - αντιδεξιά». Ετσι, προτάσσει το κάλεσμα συγκρότησης ενός «προοδευτικού μετώπου», μιας συμμαχίας δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας (δυνάμεις από ΠΑΣΟΚ, Κίνημα Αλλαγής κ.λπ.), που θα μπει ανάχωμα τάχα στην παλινόρθωση της «συντηρητικής, νεοφιλελεύθερης και ακροδεξιάς» ΝΔ.
Το σχήμα είναι γνωστό, παλιό και δοκιμασμένο, τα υλικά του μόνο διαφοροποιούνται από την άποψη της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχθεί σε ραχοκοκαλιά της σοσιαλδημοκρατικής αναμόρφωσης στη χώρα. Προσπάθεια που βεβαίως έχει και έξωθεν ευλογίες αν μετρήσουμε αντιδράσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στο όλο εγχείρημα.
Είναι κι αυτό ένα δείγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το λαό σαν λωτοφάγο. Αφού δεν είναι πρώτη φορά που ανακοινώνονται «προοδευτικά και αντιδεξιά μέτωπα» από πολιτικές δυνάμεις που παίρνουν άριστα στην υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής, που κάνουν τη βρώμικη δουλειά εμπλοκής της χώρας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που αναδεικνύονται στα καλά παιδιά των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Και που επί της ουσίας ταυτίζονται πλήρως, στρατηγικά, με τον αντίπαλο «δεξιό και συντηρητικό» πόλο τόσο που του προκαλούν αμηχανία.
Οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, τα ψεύτικα δίπολα είναι αναγκαία σε ένα πολιτικό σύστημα όπου ουσιαστικά κόμματα εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση, μοντέλα διαχείρισης αλλάζουν αλλά δεν αλλάζει το κύριο, η στρατηγική υπηρέτησης των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων. Και όσο το πλαίσιο ευελιξίας και ελιγμών στις διάφορες μεθόδους διαχείρισης γίνεται όλο και πιο δύσκαμπτο, όλο και πιο στενό, τόσο μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό. Οι διαφορές λοιπόν και οι αντιθέσεις αναζητούνται σε ιστορικές, ιδεολογικές και άλλου είδους υπαρκτές διαφορές, που όμως δεν αναιρούν την κοινή τους στρατηγική. Αντίθετα, αξιοποιούνται κάθε φορά με στόχο ο λαός να ξεγελιέται, να εγκλωβίζεται σε αυτά τα δίπολα, να επιλέγει ανάμεσα σε αυτό που κάθε φορά θεωρεί ή του φαίνεται μικρότερο κακό.
Το έκαναν παλιότερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που τσακώνονταν πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπως «φως - σκοτάδι» κ.ά., ενώ ο ένας συνέχιζε την πολιτική του άλλου και έφτασαν τελικά να συγκυβερνούν. Για τα κρίσιμα ζητήματα και τότε και τώρα σιγή ασυρμάτου. Αμφισβητεί κανείς τους το μνημονιακό πλαίσιο που από κοινού δημιούργησαν; Κανείς. Αμφισβητεί κανείς τους στόχους της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων που τσακίζουν τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες; Αμφισβητεί την ενεργή εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ; Κανείς. Ο καβγάς τους αφορά το ποιος είναι πιο ικανός να υπηρετήσει αυτήν την πολιτική...
Γι' αυτό τα περί «προοδευτικής διαχείρισης» που επαναφέρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάλπικα, και γι' αυτό δεν διστάζει να αξιοποιεί στελέχη του παλιού ΠΑΣΟΚ και να πιέζει το Κίνημα Αλλαγής για συμμαχία μαζί του. Το οποίο βεβαίως πιέζεται και από το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο που θέλει να στήσει η ΝΔ. Και πιέζεται και από τους δύο ακριβώς γιατί υπάρχει κοινή στρατηγική σύμπλευση ανάμεσά τους.
Τα κούφια λόγια περί «σύγκρουσης με τις παθογένειες» και με «όσους μας έφεραν ως εδώ», που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ, στήνουν «σκιάχτρα» για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και «βγάζουν λάδι» το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, τη στρατηγική του κεφαλαίου, που από κοινού υπηρετούν οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα.
Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στο δόλωμα της «ανανεωμένης» σοσιαλδημοκρατίας που πετάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τον αγώνα και τη δική τους συμμαχία, με συστράτευση με το ΚΚΕ, αξιοποιώντας την πλούσια πείρα τους μπορούν να αχρηστεύσουν τις παγίδες που στήνονται και πάλι με σκοπό τον εγκλωβισμό τους.