Αγορά, Φασισμός και Δημοκρατία

Η αγορά στο πλαίσιο της νεοαυστριακής θεωρίας θέλει  να δημιουργήσει μια κοινωνία όπου οι σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες θα διαμεσολαβούνται αποκλειστικά μέσω των ιδιωτικών θεσμών των πολυεθνικών, πρακτική  που σιγά-σιγά θα οδηγήσει στην απόρριψη συλλογικών υποκειμένων, (κόμματα, πολιτικά προγράμματα, οικονομικά συστήματα, εργατικά σωματεία κτλπ),   με στόχο να εξαφανίσουν ή να δυσχεράνουν την έκφραση οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης των πολιτών. Η αγορά, λοιπόν, με τον υποβιβασμό της συλλογικής συμμετοχής στα κοινά, αντιμετωπίζει την δημοκρατία ως μια τεχνική, το μέσo δηλαδή που θα της επιτρέψει να ελέγξει την εκλογή των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας. Ο σκοπός είναι ο περιορισμός της πολιτικής, δηλαδή, η δυνατότητα των πολιτών να συμμετέχουν στην διαχείριση των κοινών, που ισοδυναμεί με την φασιστική απαίτηση των αγορών οι δημόσιοι πόροι να χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι η λέξη δημοκρατία έχει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο εξαρτημένο από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο χρησιμοποιείται.

Οι προϋποθέσεις τις οποίες απαιτεί η αγορά για να απελευθερωθεί η υγιής επιχειρηματικότητα, τυχαίνει να είναι οι προϋποθέσεις που καθιστούν την ελίτ πλουσιότερη και αφήνουν όλους τους υπόλοιπους, τους «ηττημένους»  είτε να πνιγούν είτε να αποτελέσουν το δουλικό υπηρετικό προσωπικό των κεφαλαιοκρατών. Σε  εποχή δε γενικής οικονομικής κρίσης ενισχύεται ο αντεργατικός-αντιλαϊκός ρόλος του αστικού νόμου, η δικαστική αυθαιρεσία και η βίαιη διωκτική και κατασταλτική λειτουργία του κράτους ενά­ντια στον αγώνα των εργαζομένων. Προς επιβεβαίωση όσων μέχρι στιγμής αναφέρθηκαν, έρχεται μια απόφαση από τον Άρειο Πάγο η οποία αναφέρει: «Μόνη όμως η καθυστέρηση καταβολής του μισθού δεν συνιστά βλαπτική, υπό την εκτεθείσα έννοια, μεταβολή των όρων της σύμβασης εργασίας, εκτός αν γίνεται δολίως και δη για να εξαναγκασθεί ο μισθωτός σε αποχώρηση από την εργασία του». 

Άλλη μια φυσιολογική κατάσταση της οικονομίας της αγοράς, που επιθυμεί ένα κράτος δικαστή και χωροφύλακα και τίποτα άλλο. Άλλωστε, στον νεοφιλελευθερισμό,  ο εργάτης που δεν υποτάσσεται αλλά  θα απαιτήσει τα δεδουλευμένα του είναι παραβάτης και εγκληματίας καθ΄εξιν. Αποτελεί δε την εσωτερική απειλή των αναδιαρθρώσεων του δημοσίου και του απαραίτητου οικονομικού ορθολογισμού, ώστε να ανταποκριθεί η πραγματική οικονομία στον ανταγωνισμό. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο ευαγγελιστής των αγορών Milton Friedman στο βιβλίο του Capitalism and Freedom, «ο εργαζόμενος προστατεύεται από τον καταναγκασμό που μπορεί να του επιβάλει ο εργοδότης του, επειδή υπάρχουν κι άλλοι εργοδότες για του οποίους μπορεί να δουλέψει». Όχι, στο βιβλίο του δεν γράφει τίποτε για τις σύγχρονες κοινωνικές ταξικές  ανισότητες ούτε γιατί η φιλελεύθερη καραμέλα περί οικονομικής ελευθερίας από τα δεσμά του κρατικού παρεμβατισμού μοιράζεται τόσο άνισα.

Ουσιαστικά, η απόφαση των δικαστών με τα γουνάκια στα πέτα προστατεύει τις υπάρχουσες κοινωνι­κές και παραγωγικές σχέσεις, που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», και θωρακίζει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.  

Στο σημείο αυτό αξίζει να θυμηθούμε πως ο Χίτλερ  υποσχέθηκε στους κεφαλαιοκράτες πειθαρχημένους εργάτες, υποταγμένα συνδικάτα και νέες ελεύθερες αγορές. Με τα δικά του λόγια: «Η κυβέρνηση δεν θα προστατεύσει τα συμφέροντα του λαού με μια οικονομική γραφειοκρατία οργανωμένη από το κράτος αλλά με την υποστήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας».  (Βλέπε και Άρη Χατζηστεφάνου ντοκιμαντέρ Φασισμός ΑΕ)    

Οι ολοκληρωτικές αυτές απόψεις διαπερνούν όλους τους εγκεφάλους και ολόκληρη την σκέψη των νεοφιλελεύθερων. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν πρέπει να μας προξενούν έκπληξη τα συναισθήματα αλληλεγγύης του ιεροφάντη των ελεύθερων αγορών και  των νεοφιλελεύθερων, Ludwig Heinrich von Mises που επισημαίνει ότι: «κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταξιωθεί στην ιστορία ως ο σωτήρας του ευρωπαϊκού πολιτισμού (…) διότι κατάφερε να διασώσει την ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ανταλλαγή»! 

Αναντίρρητα, ο ηγέτης της αναβίωσης του οικονομικού απολυταρχικού φιλελευθερισμού Λούντβιχ φον Μίζες γνώριζε καλύτερα από όλους μας πως στην λογική των αγορών,  το ζήτημα της δημοκρατίας δεν έχει και καμιά αξία σε έναν κόσμο όπου η αγορά αναγορεύεται σε μοναδικό θεσμό. Εμείς, που ποτέ δεν είχαμε την πρόθεση, ούτε τις διανοητικές ικανότητες να αμφισβητήσουμε τον Ludwig Mises, θα αρκεστούμε να προχωρήσουμε στην διατύπωση ότι ο φασισμός  είναι η διέξοδος του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος από κάποιο αδιέξοδό του. Καπιταλιστική κρίση, τότε που έγραψε το υμνολόγιο στον φασισμό ο Ludwig Mises, καπιταλιστική κρίση και σήμερα που διάφοροι νεοφιλελεύθεροι καθηγητάδες, ορμώμενοι από το Πανεπιστήμιο Yale (ουάου) και την εφημερίδα Καθημερινή, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεπλύνουν τον φασισμό.

Θα συμφωνήσουμε λοιπόν με τον  Mises, πως αυτό που έσωσε ο φασισμός είναι οι θεσμοί της καπιταλιστικής αγοράς, κάτι που γνώριζε ο μαθητής του αγαπητού μας  Ludwig, ο γνωστός σε όλους οικονομικός δαρβινιστής  Friedrich August von Hayek, ο οποίος για να διασώσει την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από την μεταπολεμική κρατική παρέμβαση στην οικονομία, πρότεινε την αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου από όσους εξαρτώνται άμεσα από τις προνοιακές δομές του Κράτους: συνταξιούχους, άνεργους, άπορους, κλπ., ώστε να απελευθερωθούν οι διαχειριστές της εξουσίας από περιττές εκλογικές πιέσεις.

Με μεγάλη διαύγεια ο  Καναδός οικονομολόγος και πολιτικός Crawford Brough Macpherson  ρητά επισημαίνει στο έργο του «The Political Theory of Possessive Individualism: From Hobbes to Locke», ότι για τους φιλελεύθερους  «τα μέλη της τάξης της εργασίας (…) στην πραγματικότητα δεν είναι πλήρη μέλη του πολιτικού σώματος ούτε έχουν δικαίωμα να είναι (…) γιατί «δεν ζουν και δεν μπορούν να ζήσουν μια έλλογη ζωή».   

Άλλωστε για τον Ludwig Mises, «Τα πλούτη των πλουσίων δεν ευθύνονται για την φτώχεια κανενός». Ο φτωχός πρέπει επιτέλους να καταλάβει πως «οι καπιταλιστές αναζητούν πάντα ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κονδύλιά τους με τον πιο επικερδή τρόπο». Αντί να διαβάζει με χαιρεκακία «ψεύτικες ιστορίες για τα κέρδη και την ιδιωτική ζωή των επιχειρηματιών», μπορεί να διαβάσει βιβλία σοβαρών οικονομολόγων για να μάθει πως «η αύξηση της παραγωγικότητας προϋποθέτει την συνεχή συσσώρευση κεφαλαίου, την οποία επιτυγχάνουν με πολύ κόπο οι επιχειρηματίες […]»

Εξάλλου το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από «το αποτέλεσμα ενός προνοητικού περιορισμού της κατανάλωσης από μέρους του ανθρώπου». Παράλληλα ο Mises εκθειάζει «την ευγενή αυτοπεποίθηση του δυτικού ανθρώπου» εξαιρώντας σιωπηρά τους μνησίκακους αντικαπιταλιστές, οι οποίοι αντί να «εστιάζουν όλες τους τις προσπάθειες στο πώς θα ξεπεράσουν τους ανταγωνιστές τους, αυτοπαγιδεύονται στα εχθρικά τους αισθήματα και αναμένουν την σωτηρία τους από τον σοσιαλισμό και το πανίσχυρο κράτος του». (Διάβασε και Ερανιστής: Ευθύμης Φρεντζαλάς Ο Λούντβιχ φον Μίζες και η μνησικακία των αντικαπιταλιστών)

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσο ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται,τόσο η αστική τάξη θα έχει πάντα τον τελευταίο λόγο , πράγμα που σημαίνει ότι οι κρίσεις, αν δεν έχουν ως τελική έκβαση την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, θα επιλύονται πάντοτε προς όφελος της αστικής τάξης.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΩΤΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

Τα ξενοδοχεία MarBella Corfu και Sandy Beach Resort επισκέφτηκε το μέλος της Κεντρικής

Επιτροπής του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, Χρήστος Κατσώτης τη Δευτέρα 2 Ιούλη,

συνοδευόμενος από κλιμάκιο στελεχών της ΤΟ Κέρκυρας του ΚΚΕ.

Ο σκοπός της επίσκεψης ήταν να συνομιλήσει με τους εργαζόμενους, να ακούσει από

πρώτο χέρι τα προβλήματα τους και να μεταφέρει τις θέσεις του ΚΚΕ, όσο αυτό μπορούσε να είναι

εφικτό σε μία περίοδο που οι πληρότητες των ξενοδοχείων φτάνουν το 100% και η ένταση της

εργασίας είναι εξαντλητική για τους εργαζόμενους.

Η προσπάθεια μας αυτή, παρά τη φαινομενική προθυμία των ξενοδόχων να μας

διευκολύνουν, προσέκρουσε στο ταξικό τους ένστικτο και συμφέρον. Στην πράξη έκαναν κάθε

προσπάθεια ώστε να ελαχιστοποιήσουν την επαφή του κλιμακίου του ΚΚΕ με τους εργαζόμενους

όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο.

Τι φοβήθηκαν οι «νομοταγείς» αλλά και «φορείς της ανάπτυξης» και της προόδου του

τόπου ξενοδόχοι;

Μήπως οι εργαζόμενοι ακούσουν τις απόψεις και τις θέσεις του ΚΚΕ χωρίς διαστρεβλώσεις

και παραποιήσεις έτσι όπως συνηθίζεται να παρουσιάζονται από “άλλες” φωνές που τάχα

μεταφέρουν την πολιτική του Κόμματος στους εργαζόμενους;

Στο ΣΑΝΤΥ έκαναν και ένα βήμα παραπέρα. Επιχείρησαν να προβοκάρουν το ΚΚΕ στα μάτια

των εργαζομένων. Μας έστρωσαν και τραπέζι για να φάμε για να έχουν να λένε μετά. Φαίνεται ότι

έτσι είναι συνηθισμένοι να οικοδομούν τις σχέσεις τους με τα υπόλοιπα κόμματα και ήθελαν το ίδιο

να κάνουν και με το ΚΚΕ. Προφανώς και δεν τους βγήκε μιας και τα μέλη και τα στελέχη του

Κόμματος, δεν πάνε για βόλτα στους χώρους δουλειάς αλλά για να αφουγκραστούν τις ανησυχίες

και τους προβληματισμούς των εργαζομένων από πρώτο χέρι.

Για όσους κάνουν ότι δεν ξέρουν, να υπενθυμίσουμε ότι το ΚΚΕ χτίζει τις σχέσεις του με

τους εργαζόμενους, στους αγώνες της ταξικής πάλης, στον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου

εκμεταλλευτικού συστήματος που στηρίζουν οι μεγαλοξενοδόχοι με όλες τους τις δυνάμεις. Οι

αγώνες του ΚΚΕ έρχονται από μακριά και πάνε πολύ μακριά

Η ιδεολογία, η πολιτική του, η πάλη του είναι δεμένες με την ιστορία του τόπου μας με τους

αγώνες της εργατικής τάξης του νησιού μας. Φέρνουν το νέο, την πρόοδο, είναι φορείς ενός

ανώτερου κοινωνικού συστήματος όπου δεν θα υπάρχουν εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευτές.

Γι’ αυτό όσα εμπόδια και αν βάζουν οι ίδιοι και η τάξη τους στο ΚΚΕ, οι επαναστατικές ιδέες

του θα μπολιάσουν τις συνειδήσεις των εργατών και των συμμάχων τους.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε. Θα προχωρήσουμε το 2018 προς τα 100 χρόνια του ΚΚΕ με

την υπόσχεση και πεποίθηση ότι οι ιδέες μας θα κατακτήσουν την πλειονότητα της εργατικής

τάξης και του λαού, γιατί η ανατροπή του καπιταλισμού είναι μονόδρομος και προϋπόθεση για την

πρόοδο και τον εξανθρωπισμό της κοινωνίας.

Για ένα να είναι σίγουροι όσοι νομίζουν ότι το ΚΚΕ συμβιβάζεται, ότι δε θα υποστείλουμε τη

σημαία και την πάλη μας για κανένα πιάτο φαί. 

Όταν ο τρομοκράτης ΝΑΖΙ Μιχαλολιάκος έβαζε βόμβες!

Σαν σήμερα πριν 37 χρόνια, τη νύχτα 23 προς 24 Ιουλίου 1978, 13 αλυσιδωτές εκρήξεις σημειώθηκαν μεταξύ 22.45 και 00.45 σε Αθήνα και Πειραιά.

Ανάμεσα στους δέκα ακροδεξιούς που συνελλήφθησαν ως ύποπτοι, ήταν και ένας φοιτητής της φυσικομαθηματικής…. Ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, 21 ετών,που υπηρετούσε εκείνο τον καιρό ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Μυτιλήνη.
diktiospartakos

Lefteria:

Πολλοί πολίτες έτυχε να μάθουν την ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή το 2012, όταν και εισήλθε στη Βουλή. Λίγη όμως ξέρουν ότι η συγκεκριμένη ακροδεξιά οργάνωση που έχει πλούσια εγκληματική δράση εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1980. Ο ηγέτης της και θαυμαστής του Χίτλερ, Νίκος Μιχαλολιάκος, έχει ακόμα πιο πολύχρονη ιστορική διαδρομή στο χώρο της ακροδεξιάς. Πάμε λοιπόν λίγο πίσω στο χρόνο, στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής του δράσης, στο θέμα της τρομοκρατίας και στην καταδίκη του.

Το Δεκέμβριο του 1976 ο Νίκος Μιχαλολιάκος είχε συλληφθεί για συμμετοχή στην κακοποίηση δημοσιογράφων κατά την κηδεία του βασανιστή της χούντας Μάλλιου. 

Το Σάββατο, 11 Μαρτίου 1978, μια ωρολογιακή βόμβα εκρήγνυται στην αίθουσα του κινηματογράφου Έλλη, στην οδό Ακαδημίας, στις 9.30 το βράδυ. Η έκρηξη γίνεται κατά τη διάρκεια προβολής της σοβιετικής ταινίας «Ουράνιο τόξο». Η βόμβα έχει τοποθετηθεί κάτω από τα καθίσματα του κοινού κι η έκρηξη έχει ως αποτέλεσμα τον πολύ βαρύ τραυματισμό ενός άτυχου θεατή, με αποτέλεσμα να χάσει τα δύο του πόδια, δηλαδή να μείνει ανάπηρος. Μαζί του τραυματίζονται και άλλοι 18 άνθρωποι που αποτέλεσαν θύματα της τυφλής τρομοκρατικής βίας.

Άλλη μια τρομοκρατική επίθεση γίνεται τρεις μήνες αργότερα, στις 20 Ιουνίου 1978, στις 9 το βράδυ στην αίθουσα του κινηματογράφου Ρεξ, στην οδό Πανεπιστημίου. Η έκρηξη σημειώνεται και πάλι κατά τη διάρκεια προβολής μιας σοβιετικής ταινίας με τίτλο «Ο πόλεμος σε όλα τα μέτωπα». Η ωρολογιακή βόμβα είχε τοποθετηθεί στα μεσαία καθίσματα της αίθουσας προβολής και η έκρηξή της είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 15 ανθρώπων.

Οι βομβιστικές επιθέσεις στους δύο κινηματογράφους δεν αποτελούσαν μεμονωμένα παραδείγματα. Ήταν μέρος μιας σειράς αντίστοιχων ακροδεξιών τρομοκρατικών ενεργειών που είχαν πραγματοποιηθεί τη μεταπολιτευτική περίοδο στην Αθήνα, με στόχο χώρους με αριστερό πρόσημο.

 Από τα γραφεία του περιοδικού Αντί και γραφεία της ΚΝΕ μέχρι τον εμπρησμό των γραφείων της Αυγής και εκρήξεις στα γραφεία του ΕΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού, τα θύματα της ακροδεξιάς τρομοκρατίας ήταν πολλά.

Για τις δολοφονικές αυτές ενέργειες συλλαμβάνεται μια ομάδα 10 ακροδεξιών, ανάμεσά τους και ο σημερινός επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος. Ενώ οι αρχικές κατηγορίες με τις οποίες παραπέμπονται οι κατηγορούμενοι στον ανακριτή εντάσσονται στον νόμο «περί καταστολής της τρομοκρατίας» και είναι σε βαθμό κακουργήματος, ο Μιχαλολιάκος και άλλοι δύο από την ομάδα καταλήγουν να παραπεμφθούν στο πενταμελές εφετείο και να τιμωρηθούν για παράβαση του νόμου «περί όπλων και εκρηκτικών υλών», δηλαδή για μια κατηγορία πλημμεληματικού χαρακτήρα. 

Ο Μιχαλολιάκος συνελήφθη τον Ιούλιο του 1978, ως μέλος ακροδεξιάς τρομοκρατικής ομάδας βομβιστών. Τον Ιανουάριο του 1979 καταδικάστηκε για κατοχή όπλων και εκρηκτικών σε φυλάκιση 13 μηνών. Όμως, αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 1979, έχοντας εκτίσει μόνο ένα μέρος της ποινής του.

original-fippak

Η Θέμις τό 'χει χάσει

Ο άνθρωπος ήταν απλήρωτος από τον εργοδότη του επί επτά συναπτούς μήνες, από την πρωτοχρονιά μέχρι τέλους Ιουλίου του 2008. Κάπου εκεί αποφάσισε να πάψει να δουλεύει τζάμπα και να βρει μια άλλη δουλειά που θα του εξασφάλιζε τουλάχιστον το φαγητό του. Έτσι κι έκανε αλλά ταυτόχρονα είπε να μη χαρίσει τα κόπια του στον μπαταχτσή εργοδότη του και να τα διεκδικήσει δικαστικώς. Έστειλε, λοιπόν, στο πρώην αφεντικό του μια πανταχούσα, τόσα για τα μηνιάτικα, τόσα για τα δώρα εορτών, τόσα για το επίδομα αδείας... Αλλά και τόσα για αποζημίωση επειδή με απέλυσες.

Κάπου εκεί άρχισαν τα ωραία, "εγώ δεν σε απέλυσα, μόνος σου έφυγες άρα μη ζητάς αποζημίωση" , "εγώ δεν ήθελα να φύγω, εσύ με ανάγκασες αφού δεν με πλήρωνες", "θα σου τα έδινα αλλά είχα κάτι δυσκολίες" και τα τοιαύτα, φτάνει η υπόθεση στο δικαστήριο. Το ψάχνουν το θέμα οι δικαστές και κάνουν μια απλή σκέψη:

[Σκίτσο του Soter, 8/2/2013]

Όταν πάει κάποιος για δουλειά, κάνει μια σύμβαση με τον εργοδότη του: εγώ θα σου δουλεύω κι εσύ θα με πληρώνεις. Κάθε πότε; Μπορεί κάθε βδομάδα, μπορεί κάθε δεκαπέντε, μπορεί μια φορά τον μήνα αλλά κάθε μήνα θα καθαρίζουμε τα πιάτα μας. Κι όταν λέμε "κάθε μήνα" εννοούμε ότι, βάσει νόμου, μέχρι τις 5 κάθε μήνα πρέπει να έχει τακτοποιηθεί ο προηγούμενος. Αφού, λοιπόν, ο εργοδότης δεν τήρησε τις δικές του υποχρεώσεις από την σύμβαση, θεωρείται ότι αυτή η σύμβαση πέφτει σε βάρος του ή, όπως λένε οι μορφωμένοι, η σύμβαση καταγγέλεται. Κι όπως γίνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όταν μια σύμβαση καταγγέλεται με ευθύνη κάποιου, αυτός ο κάποιος οφείλει αποζημίωση. Άρα, πλήρωνε κύριε εργοδότα. Καλά ως εδώ;

Αμ δε! Ο εργοδότης πήρε τη υπόθεση και την πήγε στον Άρειο Πάγο. Άντε ξανά-μανά από την αρχή. Φέρτε να ψειρίσουμε τα χαρτιά, να δούμε μήπως λείπει από κάπου καμμιά περισπωμένη. Κι απάνω στο ψείρισμα, έρχεται η φαεινή στους αρειοπαγίτες: "μόνη η μη καταβολή των δεδουλευμένων αποδοχών του μισθωτού, έστω και μακροχρόνια, δεν αρκεί να θεμελιώσει την έννοια της βλαπτικής μεταβολής των όρων της σύμβασης εργασίας του, αν δεν συνδέεται και με την πρόθεση του εργοδότη να εξαναγκάσει αυτόν σε παραίτηση προκειμένου να αποφύγει την καταβολή σ’ αυτόν της αποζημίωσης απόλυσης".

Ώπα! Ρε σεις, ο άλλος με έχει εφτά μήνες απλήρωτο κι αυτό δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων που λένε ότι πρέπει να με πληρώνει κάθε μήνα; Για να μη σχολιάσω την γελοιότητα του επιχειρήματος ότι είναι βλαπτική μεταβολή μόνο αν απώτερος στόχος του είναι να με κάνει να φύγω από μόνος μου. Γιατί να θέλει να φύγω αφού με έχει και δουλεύω τζάμπα; Κι από την άλλη, ποιός διάβολο μπορεί να ανακαλύψει την "πρόθεση του εργοδότη"; Τους ψυχαναλυτές θα παραστήσουμε ή τους εξομολόγους; Τις καλές προθέσεις κάποιου τις εξετάζουμε όταν έρχεται με το λουλουδικό του και ζητάει την χείρα της κόρης μας, όχι όταν είναι αφεντικό που πρέπει να πληρώνει τους εργάτες του. Ήμαρτον!


Ας αλλάξουμε θέμα τώρα. Τον Γκίκα τον θυμάστε; Τον Γκίκα τον Χαρδούβελη; Εκείνο τον υπουργό οικονομικών του Σαμαρά, για τα email του οποίου μας έχει πρήξει τα σκώτια ο Βενιζέλος; Εκείνονε, μωρέ, που έβγαλε στο εξωτερικό 362.417 ευρώ την εποχή που ήταν διευθυντής του οικονομικού γραφείου του τότε πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, δίχως να τον πάρει χαμπάρι κανένας και δίχως να τα δηλώσει πουθενά; Ακόμα να τον θυμηθείτε; Ας αναμοχλεύσω λίγο την μνήμη σας, μπας και ξεκολλήσετε.

Το καλοκαίρι του 2012, λοιπόν, ο αξιότιμος υπουργός οικονομικών κ. Γκίκας Χαρδούβελης, επί δυο σχεδόν μήνες έστελνε καθημερινά εμβάσματα στο εξωτερικό, ύψους μέχρι 9.800 ευρώ το καθένα. Κάθε μέρα αυτή την δουλειά. Και πάντοτε λιγώτερα από δέκα χιλιάρικα την φορά, καθ' όσον ο κ. Χαρδούβελης γνώριζε πως για ποσά πάνω από δέκα χιλιάρικα ανακατεύεται η Τράπεζα της Ελλάδος και αρχίζει τα πού, τα πώς, τα γιατί και άλλες τέτοιες ενοχλητικές ερωτήσεις. Κι όταν ήρθε η ώρα και ξεμπροστιάστηκε και τον ρώτησαν προς τι όλα αυτά, ο αξιότιμος υπουργός οικονομικών δεν δίστασε να απαντήσει: "Τον Ιούνιο του 2012 φοβήθηκα και εγώ, όπως φοβήθηκε τότε όλη η Ελλάδα. Και εγώ όπως και πολλοί Έλληνες μετέφερα κάποια από τα χρήματα μου, για να μπορώ να συντηρήσω τα παιδιά μου, φοβήθηκα πως μπορεί να καταρρεύσει η χώρα". Τον θυμηθήκατε τώρα; Μπράβο!

Πάμε τώρα στο ζουμί. Εντελώς συμπτωματικά, ο κ. Χαρδούβελης είχε ξεχάσει να υποβάλει δηλώσεις "πόθεν έσχες" για τα έτη 2011 και 2012. Για την ακρίβεια, δεν είχε ξεχάσει αλλά δεν ήξερε ότι έχει τέτοια υποχρέωση, όπως ισχυρίστηκε στο δικαστήριο όπου πήγε κατηγορούμενος τον περασμένο μήνα. Ήταν μια ωραία δίκη με ωραία επιχειρήματα υπέρ του κ. Χαρδούβελη, από τα οποία σταχυολογώ τα ωραιότερα:
- "Την εποχή εκείνη ήμουν προϊστάμενος του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού. Δεν είχαμε καμία απολύτως ειδοποίηση εκείνο το διάστημα ότι πρέπει να υποβάλλουμε δήλωση πόθεν έσχες" (Δημήτρης Τσιόδρας, δημοσιογράφος, στέλεχος του Ποταμιού).
- "Δεν ήξερε, δεν είχε ενημερωθεί ότι είναι υπόχρεος σε υποβολή δήλωσης ως προϊστάμενος γραφείου πρωθυπουργού. Η περίπτωσή του δεν αναφέρεται ρητά στο νόμο. Επειδή η σύζυγος του είναι αμερικανίδα πολίτης, είναι υποχρεωμένος να κάνει φορολογική δήλωση στην Αμερική. Άρα δεν του ήταν τίποτα, αν το ήξερε, να υποβάλλει και στην Ελλάδα" (Παναγιώτης Κουρελέας, συνήγορος υπεράσπισης).
- "Δεν γνώριζα ότι έπρεπε να υποβάλω δήλωση και δεν είχα χρόνο να ενημερωθώ. Παραλάβαμε χάος. Μου ζήτησε ο κύριος Παπαδήμος να αναλάβω και δέχτηκα για να βοηθήσω" (Γκίκας Χαρδούβελης, απολογούμενος).

Ο Γκίκας Χαρδούβελης συνομιλεί με το ζεύγος Παπαδήμου παρουσία του Παντελή Καψή.

Με απλά λόγια, ο κυρ-Γκίκας ήξερε τον νόμο για τα δεκαχίλιαρα εμβάσματα αλλά δεν είχε ιδέα για τον νόμο περί πόθεν έσχες. Μάλιστα. Λοιπόν, πόσες πιθανότητες νομίζετε πως έχει να γλιτώσει σε δικαστήριο οποιοσδήποτε απλός πολίτης επικαλείται άγνοια νόμου; Καμμία, φυσικά! Ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν ότι "άγνοια νόμου δεν δικαιολογείται". Αλλά ο κυρ-Γκίκας δεν είναι απλός πολίτης. Διότι ακόμη και στην δημοκρατία, όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, υπάρχουν πάντοτε κάποιοι που είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Έτσι, ο εισαγγελέας θεώρησε ότι στην περίπτωση Χαρδούβελη "δεν υπήρχε δόλια προαίρεση αλλά αμελής συμπεριφορά" και συμπέρανε ότι ο πρώην υπουργός "πρέπει να μείνει ατιμώρητος εν όψει αυτού του γεγονότος". Και, βεβαίως, το δικαστήριο απάλλαξε ομόφωνα τον κατηγορούμενο, ο οποίος έμεινε "ατιμώρητος". Κι αυτές τις αηδίες του τύπου "όποιος σφάλλει, πληρώνει" να τις ξεχάσετε.


Στην ιστορία τού ελληνικού χρονογραφήματος έχουν μείνει ως κλασσικές οι συλλογές τού αξέχαστου Δημήτρη Ψαθά "Η Θέμις έχει κέφια" και "Η Θέμις έχει νεύρα". Με μερικά στιγμιότυπα σαν τα παραπάνω, γιατί να μη βρεθεί κάποιος χρονογράφος να ετοιμάσει μια νέα συλλογή με τίτλο "Η Θέμις τό 'χει χάσει" ή κάτι παρεμφερές;

Ζε σουί Μπογκντανός

Σπασμένο Παράθυρο

Απ’ ό,τι ξέρουν οι τακτικοί αναγνώστες μας και ίσως δεν ξέρει το κοινό της Κατιούσα, στο Σπασμένο Παράθυρο έχουμε σαν χόμπι εδώ και μερικά χρόνια το να χαζεύουμε την εκπομπή (ή τις εκπομπές) του Μπογδάνου στην τηλεόραση. Αρχικά, νομίζαμε ότι το κάναμε γιατί θέλαμε να δούμε ποια είναι η τελευταία άποψη που αναμασούν τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας. Στην πορεία καταλάβαμε ότι απλά είναι το βίτσιο μας. Μέσα στα χρόνια δεχτήκαμε απανωτά χτυπήματα από τον σταθμό του Σκάι, καθώς οι εκπομπές του φαλακρού φωστήρα κόβονταν, μετακινούνταν, ή έχαναν κομμάτια από τον τηλεοπτικό τους χρόνο διαρκώς.

Σήμερα (την προηγούμενη από τη μέρα που διαβάζετε αυτό το άρθρο), έμελλε να ξημερώσει η αποφράδα μέρα που ο λιγότερο άριστος από τους πανθομολογουμένως άριστους που βόσκουν στον τηλεοπτικό σταθμό κλήθηκε να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να αποχωρήσει. Τέτοια στενοχώρια έχω να νιώσω από την αποχώρηση του Σπαλιάρα από το Σωρβάιβορ. Αλλά ας αφήσουμε τους συναισθηματισμούς και ας θυμηθούμε τους λόγους που ο έγκριτος δημοσιολόγος κέρδισε μια παντοτινή θέση στις καρδιές μας.

Ο Μπογδάνος λοιπόν, είναι ο άνθρωπος που ομολογούσε κλαψουρίζοντας μπροστά στην κάμερα ελβετικού τηλεοπτικού σταθμού ότι “ντρέπεται” όταν περπατάει στους ελληνικούς δρόμους γιατί “Δούλεψε στο Λονδίνο και γύρισε πίσω στην χώρα του, για να την βοηθήσει να ανοικοδομηθεί και να ζήσει εδώ”. Νωρίτερα στο ίδιο βίντεο αναφέρεται ότι είναι ταγμένος υπέρ της πολιτικής της λιτότητας, μάλλον είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους βοηθά στην “ανοικοδόμηση”.

Οφείλουμε επίσης να θυμηθούμε πως σε ανύποπτο χρόνο, ο λαοφιλής δημοσιολόγος είχε γρονθοκοπηθεί από θαυμαστές του που τον είχαν πετύχει στον δρόμο. Όπως εξηγεί ο ίδιος, δεν τον χτύπησαν για την ιδιότητα του να είναι “Κωνσταντίνος” αλλά για την ιδιότητα του “Μπογδάνου”.

“Τη νύχτα εκείνη στο πεζοδρόμιο κλωτσιές δεν έτρωγε ο Κωνσταντίνος, που γράφει μουσικές, φτιάχνει μακαρονάδες και μεταφράζει Λάρκιν, αλλά ο (Μπογδάνος) του ΣΚΑΪ.”

Εντάξει εμείς οι πληβείοι μπορεί και να μην καταλαβαίνουμε αυτές τις λεπτές διακρίσεις, αλλά μην ξεχνάτε ότι ο εν λόγω άνθρωπος είναι και καλλιτέχνης, ποιητής για την ακρίβεια. Για του λόγου το αληθές:

ΔΙΑΘΗΚΗ
Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα, 
Τρυφερό ποιητών το απάνθισμα, 
Μιας πατρίδας βελούδινης χώρα, 
Των θεμάτων των λέξεων κύματα, 
Ορεινές κορυφές νοήματος γράφουν

Νέο θάρρος στ’ ωραίο κοσμοσύντριμμα, 
Οιμωγές πιο σωστές κι από γέννα, 
Πιο ορθές κι από δόξα – από πίστη 
Στερεότεροι φθόγγοι, του τέλους 
Στολισμοί ενός κόσμου απροσμάχητου

Το τραγούδι μιας πάταξης τύραννου 
Πονηρού, νοσουργού αεικίνητου, 
Λαβωμένου εξ αρχής φόβου φύλακα 
Του αδύναμου φαύλου απεκρίζωμα 
Ως υπόσχεση, όρκο θεάρεστο άδουν.

Αλλά έτσι είναι οι ευαίσθητες καλλιτεχνικές ψυχές, δυσνόητες για εμάς τους κοινούς θνητούς με τα πεζά μυαλά. Όπως ας πούμε, δυσνόητη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την επιλογή του Μπογδάνου να είναι ο πρώτος που έσπευσε να δώσει βήμα στον αρχηγό της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης ‘Χροισύ Αβγεί’ στην πρεμιέρα της βραδινής εκπομπής του στο Σκάι με τίτλο ‘Ευθέως’. Μία πράγματι τολμηρή κίνηση αν αναλογιστεί κανείς ότι τότε που το έκανε, σε γενικές γραμμές τα μεγάλα κανάλια απέφευγαν να δίνουν βήμα στο φασιστικό μόρφωμα. Κάπως έτσι η Χροισύ Αβγεί “μπήκε στα σπίτια μας” και ο Μπογδάνος στην καρδιά μας.

Τέλος πάντων ακόμα και οι πιο επιτυχημένοι και άξιοι μπορεί σε κάποια φάση της σταδιοδρομίας τους να κάνουν και κανένα λαθάκι, είναι ανθρώπινο. Μετά το παραστράτημα με τον Μιχαλολιάκο, ο Μπογδάνος έσπευσε να μας επιβεβαιώσει μέσω των συνεντεύξεών του και της τηλεοπτικής του παρουσίας ότι δεν είναι φασίστας, αλλά είναι ένας τίμιος φασίζων φιλελές. Μέσα στα χρόνια της τηλεοπτικής του σταδιοδρομίας έσπειρε μπόλικη “ενημέρωση” μέσα από τις τηλεοπτικές συχνότητες του Σκάι και μας έδειξε έμπρακτα τον πολιτικό του προοδευτισμό.

Ας πούμε ο Μπογδάνος μας “ενημέρωσε” από την εκπομπή του ότι “στο Αφγανιστάν επειδή οι γυναίκες πρέπει να είναι στο σπίτι, οι πολύ άντρες πηγαίνουν με αγοράκια” με αφορμή ένα περιστατικό ξυλοδαρμού Αφγανού στο στρατόπεδο της Ειδομένης, λόγω του ότι είχε θεωρηθεί ότι προσπάθησε να βιάσει ένα κοριτσάκι. Η είδηση μπορεί να αποδείχθηκε στην πορεία ότι είναι ψευδής και ο λαοφιλής δημοσιολόγος να μην επανόρθωσε ποτέ, ωστόσο πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την λαογραφική σοφία που μας προσέφερε απλόχερα.

Άλλο πράγμα που έχουμε μάθει από τον Μπογδάνο, είναι για το πώς ο Τσολάκογλου (ναι ο γνωστός) έσωσε 300.000 Έλληνες ήρωες στρατιώτες από τους Γερμανούς (Ναζί) και εμείς οι κομπλεξικοί και ανιστόρητοι αριστεροί τον λοιδορούμε συστηματικά.

Αν σας ξέμεινε κανένα εγκεφαλικό κύτταρο από το προηγούμενο μάθημα ιστορίας, συνεχίζουμε με μερικά σχόλια του Μπογδάνου σε σχέση με τον τραμπουκισμό που υπέστη ο Ρουπακιάς (ναι, ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα) από την μάνα του θύματός του και πώς αυτός ο τραμπουκισμός τον έχει καταστήσει εν δυνάμει “ράκος”, “σε ανθρώπινο επίπεδο”.

Λίγο πριν το τέλος οφείλουμε να αναφέρουμε πως ο Μπογδάνος, σε τελείως ανθρώπινο επίπεδο, υπερασπίστηκε το δικαίωμα της Χροισύς Αβγείς να μοιράζει το προπαγανδιστικό της υλικό σε μαθητές και μάλιστα τόνισε πως οι Χροισαβγείτες “ταλαιπωρούνται και σέρνονται σε μία δίκη κρατούμενοι όμηροι”.

Νομίζω πως με όλα τα παραπάνω στιγμιότυπα της δημοσιογραφικ της σταδιοδρομίας του Μπογδάνου τέλος πάντων, έχουμε σχηματίσει μια σφαιρική άποψη για το ήθος και την αξιοπιστία του. Αυτό το διαμάντι του δημοσίου λόγου φιμώθηκε από το αφεντικό του, γιατί είπε αυτούς που έστειλαν το δυναμιτάκι στο Παπαδήμο πρώην συντρόφους του Αλέξη Τσίπρα. Ο Μπογδάνος (και ο Κωνσταντίνος) ένιωσε στο πετσί του το τσουχτερό τσίμπημα της λογοκρισίας που είναι τόσο ξένη προς την φιλελεύθερη φύση του. Ας δούμε κλείνοντας, τις απόψεις του (τολμώ να πω) ήρωά μας περί λογοκρισίας.

Αποκλεισμοί με ευθύνη της κυβέρνησης

Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του προγράμματος για τη δωρεάν φοίτηση στους παιδικούς σταθμούς, που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ, επιβεβαιώθηκε ότι περισσότερα από 55.000 παιδιά μένουν εκτός Προσχολικής Αγωγής, υπολογίζοντας το σύνολο όσων έκαναν αίτηση και απορρίφθηκαν, είτε επειδή δεν πληρούσαν τα τυπικά κριτήρια, είτε επειδή συμπληρώθηκαν οι θέσεις που καλύπτει ο προϋπολογισμός του προγράμματος.
Τα στοιχεία φανερώνουν ότι ενώ συνολικά διευρύνονται οι ανάγκες για δημόσια δωρεάν Προσχολική Αγωγή, οι δυνατότητες κάλυψης αυτών των αναγκών περιορίζονται. Ετσι, ενώ αποκλείεται περίπου το 1/3 αυτών που κάνουν αιτήσεις, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που δεν κάνουν καν τον κόπο να μπουν σε αυτή τη διαδικασία, αφού αποκλείονται εκ των προτέρων λόγω εισοδηματικών κριτηρίων. Απ' αυτούς, άλλοι υποχρεώνονται να πληρώνουν υψηλά τροφεία και άλλοι προσπαθούν να τα βολέψουν μόνοι τους, κρατώντας τα παιδιά τους στο σπίτι. Ενώ βεβαίως, άλλο μεγάλο ζήτημα είναι και το περιεχόμενο της Προσχολικής Αγωγής που παρέχεται από τις σχετικές δομές.
Είναι φανερό ότι για όλη αυτή την κατάσταση ευθύνεται μια πολιτική που δεν αντιμετωπίζει την Προσχολική Αγωγή ως ανάγκη και καθολικό δωρεάν δικαίωμα της λαϊκής οικογένειας, ενώ στηρίζει την επιχειρηματική δράση και σε αυτόν τον τομέα. Αυτήν την πολιτική στηρίζει και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρ' όλες τις περί αντιθέτου διακηρύξεις και εντυπώσεις που προσπάθησε να δημιουργήσει.
Σύμφωνα με τον φορέα διαχείρισης του προγράμματος «Εναρμόνιση επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής 2017 - 2018», οι δικαιούχοι voucher είναι για φέτος 92.231, έναντι 84.800 πέρυσι, όπου και πάλι υπήρχαν χιλιάδες αποκλεισμοί. Οι υποψηφιότητες που πληρούσαν τα τυπικά κριτήρια ήταν φέτος 132.982 (121.569 πέρυσι), ενώ οι αιτήσεις που κατατέθηκαν συνολικά αφορούσαν σε 150.000 παιδιά.
Αλλά και γι' αυτούς που πήραν το πολυπόθητο voucher δεν είναι βέβαιο ότι τελικά το παιδί τους θα εγγραφεί σε κάποιον δημοτικό παιδικό σταθμό, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι θέσεις υπολείπονται των δικαιούχων. Οπότε, η «λύση» που απομένει είναι ο ιδιωτικός παιδικός σταθμός, όπου ενδέχεται όμως να υπάρξει επιβάρυνση για τη λαϊκή οικογένεια, από πρόσθετες «παροχές» που βάζουν στα συμφωνητικά οι ιδιοκτήτες.
Επομένως, απ' όπου κι αν το πιάσεις, αυτός που στερεί την Προσχολική Αγωγή από χιλιάδες παιδιά των λαϊκών οικογενειών, ή την προσφέρει επί πληρωμή σε άλλα, είναι το κράτος και η πολιτική του, που στρέφεται συνολικά ενάντια στα δικαιώματα και στις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την επικαιρότητα των θέσεων του ΚΚΕ, που αναδεικνύει την ανάγκη για ολοκληρωμένο σχέδιο αγωγής και φροντίδας για όλα τα παιδιά, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, σε κατάλληλες δομές, πλήρως στελεχωμένες με εξειδικευμένο και βοηθητικό προσωπικό.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τα νέα ζευγάρια, να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την αντιλαϊκή πολιτική μέσα από οργανωμένο αγώνα, διεκδικώντας: Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία για όλους. Δίχρονη υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή. Προνήπια και νήπια στο Δημόσιο Νηπιαγωγείο. Ολοήμερο Νηπιαγωγείο για όλα τα παιδιά. Σίτιση για όλα τα παιδιά με ευθύνη του κράτους. Ολα τα παιδιά κάτω των 4 ετών σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς, χωρίς τροφεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους (νηπιαγωγούς και βρεφονηπιοκόμους).
Τα αιτήματα αυτά και οι στόχοι απαντούν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και βρίσκονται στον αντίποδα της πολιτικής και των σχεδιασμών της κυβέρνησης και του κράτους, που στερούν την Προσχολική Αγωγή από χιλιάδες παιδιά, ενώ φορτώνουν αλύπητα την εργατική - λαϊκή οικογένεια με χαράτσια, θυσίες και μέτρα, στο όνομα της ανάκαμψης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Επικίνδυνοι εναγκαλισμοί με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ

Εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων και της αστικής τάξης συγκεντρώθηκαν και φωτογραφήθηκαν με τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Ελλάδα, στη δεξίωση που διοργάνωσε.

Παραβρέθηκαν σχεδόν όλη η κυβέρνηση, εκπρόσωποι από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο πρώην πρωθυπουργός Σαμαράς, καθώς και οι πρόεδροι του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) και του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος.
Ο πρεσβευτής δήλωσε προκλητικά ότι «οι ΗΠΑ θα κάνουν ό,τι μπορούν για να επιτύχει ο ελληνικός λαός τους στόχους του». Εννοεί φυσικά τους στόχους της κυβέρνησης και της αστικής τάξης.

Ο λαός μας μέχρι σήμερα έχει ματώσει, με τα δυσβάσταχτα αντιλαϊκά μέτρα και τη φοροληστεία, τόσο από τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και τις κυβερνήσεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Το αντάμωμα όλων αυτών κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ πρέπει να προκαλέσει ιδιαίτερη ανησυχία στο λαό μας. Η δήθεν βοήθεια από τις ΗΠΑ τίποτε καλό δεν προοιωνίζεται. Αλλωστε, ο λαός μας έχει πληρώσει πολύ ακριβά μέχρι σήμερα τη «βοήθεια» από τις ΗΠΑ. Στήριξαν με όλους τους τρόπους το αστικό μετεμφυλιακό καθεστώς, βοήθησαν τη στρατιωτική χούντα, την επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο.

Στη συνέντευξή του, επίσης, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ ανέφερε ότι οι δεσμοί μεταξύ της Ελλάδας και ΗΠΑ είναι ισχυροί και πως οι σχέσεις των δύο χωρών βασίζονται σε κοινές αξίες και στο κοινό στρατηγικό ενδιαφέρον. Εχει κάθε λόγο να αναφέρεται σε κοινές αξίες και κοινό στρατηγικό ενδιαφέρον στο βαθμό που οι κυβερνήσεις έχουν εκχωρήσει «γην και ύδωρ» στις ΗΠΑ. Τα στρατεύματά τους, τα αεροσκάφη τους, οι ναυτικές δυνάμεις διέρχονται ανενόχλητα από τον ελλαδικό χώρο, χρησιμοποιούν βάσεις για να εφορμούν σε επεμβάσεις και πολεμικές συγκρούσεις. Αλωνίζουν στις στρατιωτικές βάσεις στη Σούδα, το Ακτιο κ.α. Συμμετέχουν στρατιωτικές δυνάμεις της πατρίδας μας σε πολυεθνικές ιμπεριαλιστικές αποστολές, μακριά από τα σύνορα, με απρόβλεπτες συνέπειες για την άμυνα και το λαό μας.

Πρόσφατα, μάλιστα, ο Αμερικανός πρεσβευτής, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, διαπίστωσε ότι «ο Τσίπρας έχει αλλάξει πολύ». Τόνισε τη σημασία για τις ΗΠΑ, της βάσης της Σούδας, λέγοντας: «Είναι το μόνο μέρος μεταξύ του Νόρφολκ της Βιρτζίνια και του Περσικού Κόλπου όπου έχουμε μια αποβάθρα κατάλληλη για αεροπλανοφόρα δίπλα σε ένα μεγάλο αεροδρόμιο, που παρέχει μοναδικά πλεονεκτήματα όσον αφορά την ικανότητα ανεφοδιασμού και επισκευής.

Ο λαός μας τίποτε καλό δεν μπορεί να περιμένει από τους επικίνδυνους εναγκαλισμούς της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ βροντοφωνάζοντας: ΟΥΤΕ ΓΗ ΟΥΤΕ ΝΕΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!

Το Κυπριακό και το γεωστρατηγικό παιχνίδι

Οι συνομιλίες και τα νέα παζάρια για την προώθηση της διχοτομικού χαρακτήρα «λύσης» του Κυπριακού, που ξεκίνησαν στις 28 Ιούνη στο Κρανς Μοντάνα της Ελβετίας, επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ότι δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο το νησί αυτό της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά συνδέονται με τον σφοδρό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή για τις πηγές Ενέργειας, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τον έλεγχό τους από μονοπωλιακούς ομίλους, τους αγωγούς μεταφοράς προς την ΕΕ (ήδη κολοσσοί όπως η «Εxxon Mobil», η BP, η «Τotal» κ.ά. έχουν μοιράσει τα «κυπριακά οικόπεδα») και συνολικά για τα γεωστρατηγικά ερείσματα που επιδιώκουν να έχουν διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι αντίστοιχες αστικές τάξεις σε βάρος των λαών.

***

Μπορεί τυπικά στις διαπραγματεύσεις να παίρνουν μέρος αντιπροσωπείες της Κυπριακής Δημοκρατίας, του ψευδοκράτους στο κατεχόμενο από την Τουρκία 1/3 του νησιού, οι εκπρόσωποι του ΟΗΕ και εγγυήτριες δυνάμεις (Βρετανία, Ελλάδα, Τουρκία), αλλά συμμετέχουν τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ και οι πιέσεις που ασκούνται για μια «λύση» δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας είναι το προκάλυμμα για δύο κράτη, επί της ουσίας, και για το μοίρασμα του πλούτου ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους. Ολο αυτό το παζάρι που γίνεται, είναι αρκετά πιο σύνθετο από αυτό που επιχειρούν να παρουσιάσουν, τις τελευταίες μέρες, ελληνικά και κυπριακά αστικά ΜΜΕ και κυβερνήσεις, περί αδιαλλαξίας της Τουρκίας. Η αλήθεια είναι ότι η κάθε πλευρά επιχειρεί να αποσπάσει καλύτερους όρους στο παζάρι, ώστε να θωρακίσει τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, και απ' όλες τις πλευρές εκφράζεται διάθεση για κάποιου είδους συμβιβασμό, που βεβαίως πάντα θα έχει το στοιχείο της προσωρινότητας και της αβεβαιότητας. Στα ζητήματα του Εδαφικού ή της Διακυβέρνησης φαίνεται ότι έχουν υπάρξει προσεγγίσεις.

***

Η προσπάθεια συμβιβασμού έχει διαφανεί ήδη από την κοινή δήλωση Αναστασιάδη - Ερογλου, το Φλεβάρη του 2014, του Προέδρου της Κύπρου και του τότε ηγέτη του ψευδοκράτους, για «δυο συνιστώντα κράτη», που άνοιξε το δρόμο για να ξαναέρθει στο τραπέζι ένα νέο διχοτομικό σχέδιο, τύπου «σχεδίου Αναν». Φαίνεται και τώρα, από τις πολλαπλές συναντήσεις όλων των συνδυασμών στην Ελβετία και τις θέσεις που προωθεί η κάθε πλευρά. Η Τουρκία που είναι κατοχική δύναμη στην Κύπρο - αξιοποιώντας από το 1960 τις Συμφωνίες Εγγυήσεως, Εγκαθίδρυσης και Συμμαχίας, οι οποίες της έδιναν παρεμβατικά δικαιώματα - θέλει να διατηρήσει την παρουσία της, αν και όπως λέει χαρακτηριστικά ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου, «βάζοντας νερό στο κρασί της», μειώνοντας τα στρατεύματά της. Ωστόσο, διαμηνύει ότι «μηδέν στρατός και μηδέν εγγυήσεις είναι εκτός συζήτησης». Δηλαδή, προειδοποιεί ότι δεν θα δεχτεί να απολέσει παρεμβατικά δικαιώματα, επικαλούμενη την «ασφάλεια των πολιτών του νησιού». Η Βρετανία, που επίσης είναι κατοχική δύναμη στο νησί, διαθέτοντας στρατιωτικές εγκαταστάσεις (λιμάνια και αεροδρόμια) από την περίοδο της αποικιοκρατίας, θεωρώντας την Κύπρο σημαντικό εφαλτήριο για τα σχέδιά της στην ευρύτερη περιοχή, έχει διαμηνύσει ότι μπορεί να υπάρξει κάποια παραχώρηση ενός μικρού ποσοστού εδαφών από τις βάσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να δεχτεί να μην έχει βάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει πετύχει, η βρετανική παρουσία να θεωρείται δεδομένη. Αλλωστε, καμία πλευρά των αστικών κυβερνήσεων που συμμετέχουν στο παζάρι, δεν την θέτει σε αμφισβήτηση.

***

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εκπροσωπείται από τον υπουργό Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, επιχειρεί να εμφανίζεται ως υπέρμαχος του τερματισμού της κατοχής στην Κύπρο, όμως αυτό που επιδιώκει είναι να αναβαθμίσει το ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης στη «γεωστρατηγική σκακιέρα της περιοχής», πάντα ενταγμένη στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, προσδοκώντας μεγαλύτερο μερίδιο. Το ανέβασμα των τόνων περί τουρκικής αδιαλλαξίας συνδυάζεται με νέα παζάρια περί «συμφώνου συμφιλίωσης» ή διακηρύξεις για «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», «εμπέδωση της δημοκρατίας και σεβασμού των πολιτισμών», που είναι προσχήματα προκειμένου να διευκολυνθούν οι μπίζνες των καπιταλιστών και τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η κυβέρνηση, που στηρίζει μαχητικά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τη χώρα ορμητήριο επεμβάσεων (με τη βάση της Σούδας και άλλες διευκολύνσεις), που προσφέρει νέες βάσεις στο Αιγαίο (πρόταση για Κάρπαθο), που έχει φέρει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, πότε δεν πρόκειται να γίνει συνεπής υποστηρικτής της ειρήνης που έχουν ανάγκη οι λαοί. Γι' αυτό και ο λαός μας και οι λαοί της περιοχής δεν πρέπει να «τσιμπάνε» στο κλίμα περί «τελευταίας ευκαιρίας για επίλυση του Κυπριακού». Στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστικών τους ενώσεων, τίποτε θετικό δεν μπορούν να περιμένουν. Ανεξάρτητα από την έκβαση των τωρινών παζαριών, αυτό που επιβάλλεται είναι οι λαοί να απεγκλωβιστούν από τα αστικά συμφέροντα και να σηκώσουν τις δικές τους σημαίες, της αυτόνομης και συντονισμένης πάλης ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.

Ρωσία: Οι αστοί τρέμουν ακόμη τον Στάλιν – Αποκαθηλώνουν αναμνηστική πλάκα στην Κρατική Νομική Ακαδημία

  

Από atexnos3

Εξήντα-τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του, ο Ιωσήφ Στάλιν συνεχίζει να αποτελεί φόβητρο για την αστική τάξη της Ρωσίας. Όταν δεν χύνουν τόνους μελάνι για να συκοφαντήσουν τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, οι αστοί προβαίνουν σε…. αποκαθηλώσεις μνημείων που θυμίζουν την σοβιετική περίοδο. Σε ότι αφορά δε τον Στάλιν, η αστική εξουσία κάνει ότι μπορεί για να “σβήσει” από τη μνήμη του ρώσικου λαού την προσφορά του μπολσεβίκου ηγέτη στην υπόθεση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Όσα μνημεία κι’ αν αποκαθηλώσουν όμως, όση λάσπη αντικομμουνισμού κι’ αν ρίξουν, ο Ι.Β.Στάλιν παραμένει- και θα παραμένει- ψηλά στην συνείδηση της εργατικής τάξης.

Να η τελευταία είδηση από τη Μόσχα:

Το Κρεμλίνο λαμβάνοντας υπ όψιν τις έντονες συζητήσεις που προκάλεσε στου νομικούς κύκλους αλλά και εν γένει στους κόλπους της ρωσικής γνώμης, η τοποθέτηση επιτοίχιας αναμνηστικής πλάκας του Στάλιν, στο κτίριο της Κρατικής Νομικής Ακαδημίας τη Μόσχας, αποφάσισε να θέσει τέλος στην πρωτοβουλία αυτή που θεωρήθηκε ως μια προσπάθεια αποκατάστασης του Στάλιν, η δημοτικότητα του οποίους σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλά ποσοστά (38%).
Με δεδομένη την δυσαρέσκεια που προκάλεσε η πρωτοβουλία αυτή της διοίκηση της Νομικής Ακαδημίας, ο επικεφαλής του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παρά την ρωσική προεδρία Μιχαήλ Φεντότοφ, ζήτησε από τον πρύτανη της Κρατικής Νομικής Ακαδημίας της Μόσχας Κουταφίν Βίκτορ Μπλαζέγιεφ να αφαιρέσει την επιτοίχια αναμνηστική πλάκα στην μνήμη του Στάλιν που τοποθετήθηκε πρόσφατα εντός της σχολής.
Ο Φεντότοφ, στην έκκληση του, επισημαίνει ότι το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με “μεγάλη απορία” έμαθε ότι τοποθετήθηκε η αναμνηστική αυτή πλάκα και ελπίζει ότι “η διοίκηση της Νομικής Ακαδημίας της Μόσχας, θα επανορθώσει άμεσα το λάθος που διέπραξε, το οποίο εξελήφθη από αρκετούς ως απόπειρα αποκατάστασης του Στάλιν”.
Η διεύθυνση της Νομικής Ακαδημίας αιτιολόγησε την απόφαση της για την τοποθέτηση της αναμνηστικής πλάκας του Στάλιν επικαλούμενη μια ισχύουσα διάταξη του 1960 η οποία χαρακτηρίζει τις αναμνηστικές πλάκες αυτού του είδους ως μνημεία τοπικής σημασίας.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ.