Ουκρανία κι αντιφασιστική εξέγερση

 Ουκρανία κι αντιφασιστική εξέγερση

Τα κείμενα που στάθηκαν αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση είναι τα εξής τρία: το κείμενο του κ. γούση στο πριν της 12^ης οκτώβρη «οι εξεγερμένοι του ντονμπάς και οι αριστεροί του σωλήνα», η απάντηση του ΕΒ (ελισαίου βαγενά) στο ριζοσπάστη της 18^ης οκτώβρη με το κείμενό του «για τις εξελίξεις στην ανατολική ουκρανία» και η ανταπάντηση των τριών μελών του ναρ και της ελληνικής αποστολής του στο αντιφασιστικό καραβάνι αλληλεγγύης στην ανατολική ουκρανία. Καλό είναι σφε αναγνώστη πριν προχωρήσεις στο ζουμί της ανάρτησης, να επισκεφτείς τους παραπάνω συνδέσμους (στο βουνό) για να έχεις μια σφαιρική εικόνα επί της ουσίας.

Ας κάνουμε καταρχάς μια μικρή ανακεφαλαίωση. Ποια είναι η θέση του κκε για τα τεκταινόμενα στην ουκρανία; Την επαναλαμβάνει ο βαγενάς στο κείμενό του: το κκε καταδίκασε από την πρώτη στιγμή την «επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, στο έδαφος του καπιταλισμού και του ισχυρού ανταγωνισμού των παραπάνω δυνάμεων με τη Ρωσία». Η εκτίμηση του κόμματος είναι πολύ προσεκτικά ζυγισμένη και διατυπωμένη, ώστε να μην πέσει ούτε στη λούμπα των ίσων αποστάσεων ούτε και στην παγίδα να επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο για να συνταχθεί. Έτσι βέβαια καταφέρνει να ερεθίσει όσους κρύβονται πίσω από εύκολες μονοδιάστατες απαντήσεις, ή παρερμηνεύουν σκόπιμα τις θέσεις του κκε, για να το εγκαλέσουν –είτε ως «ρωσόδουλο», κατά την προσφιλή έκφραση της οακκε, επειδή δεν ευθυγραμμίζεται με τη δυτική προπαγάνδα, είτε από την άλλη γιατί τηρεί υποτίθεται στάση ίσων αποστάσεων.

Ποια είναι η δράση που έχει αναπτύξει το κκε για το ουκρανικό ζήτημα; Απαντά και σε αυτό πολύ συγκεκριμένα το κείμενο του ριζοσπάστη. Διοργανώσαμε παραστάσεις στην ουκρανική πρεσβεία, μαζικές διαδηλώσεις έξω απ' αυτήν, καυτηριάσαμε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα την περίοδο που είχε την Προεδρία της ΕΕ, καταθέσαμε σχετικές Ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο αποκαλύπτοντας τον βρώμικο ρόλο της ΕΕ στις εξελίξεις κ.ά.

Πρόσφατα διοργανώσαμε Ευρωπαϊκή Συνάντηση ΚΚ, όπου το ζήτημα της Ουκρανίας και των εξελίξεων σ' αυτήν ήταν ένα από τα σημαντικότερα.

Θα μπορούσε άραγε το κκε να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες αυτό το διάστημα; Ενδεχομένως· αλλά δεν είμαι σε θέση να το κρίνω, χωρίς να γνωρίζω κάποια συγκεκριμένα στοιχεία. Τι επαφές-συζητήσεις έχουμε με κομμουνιστικές κινήσεις (πέρα από το κκ ουκρανίας) στις περιοχές του ντονέτσκ και του λουγκάνσκ και ποια είναι η δική τους εκτίμηση; Ποια ήταν η εξέλιξη-κατάληξη των επαφών που είχαμε με την κίνηση μπορότμπα; Πώς βλέπουμε τις δυνάμεις που παίρνουν μέρος στο αντιφασιστικό καραβάνι (όπου συμμετέχει προφανώς και το αδελφό κεκρ) με πρωτοβουλία της μπάντας μπασότι –σημείο των καιρών και δείγμα του μεγάλου πολιτικού κενού που υπάρχει σε διεθνή κλίμακα, ιδίως στο κομμουνιστικό κίνημα; Τι πρωτοβουλίες μπορεί συντονισμένης, πανευρωπαϊκής δράσης μπορεί να αναλάβει η (σαφώς αδύναμη ακόμα) πρωτοβουλία κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων και πώς θα μπορούσαν αυτές να ξεφύγουν από το καθαρά συμβολικό επίπεδο της διαμαρτυρίας και να ασκήσει πολιτική πίεση, πετυχαίνοντας και κάποια απτά αποτελέσματα;

Προσωπικά θεωρώ θεμιτή και θα άκουγα/διάβαζα προσεκτικά μια κριτική που θα θεωρούσε ελλιπή ή αναντίστοιχο της συγκυρίας τον παραπάνω απολογισμό δράσης ή θα είχε κάποια διαφορετική εκτίμηση για τη συγκεκριμένη κατάσταση, τη διάταξη δυνάμεων, το διακύβευμα, κτλ. Θα φρόντιζα επίσης να δέσω την όποια κριτική προσέγγιση με μια γενικότερη ανησυχία για τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά και την πορεία του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οι αντιδράσεις στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των τελευταίων χρόνων (συρία, λιβύη, ουκρναία, κ.α) δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση με τις μαζικότατες κινητοποιήσεις πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια για το ιράκ, το αφγανιστάν και τη γιουγκοσλαβία. Μία εικόνα που γίνεται ακόμα πιο ανησυχητικά αν συνυπολογίσουμε την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και το αυξημένο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης στη σημερινή συγκυρία.

Αντ’ αυτού η κριτική του πριν επιλέγει να διαστρεβλώσει την προσέγγιση του κκε και να στήσει ένα σκιάχτρο για να ξιφουλκήσει εναντίον του, στηλιτεύοντας τις ίσες αποστάσεις του κκε. Ενώ εκφράζει ειλικρινή ανησυχία για το ότι «εγκαταλείπονται αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις δεκαετιών» και την εκτίμηση πως ο συντάκτης του ρίζου θέλει «να προλάβει εξελίξεις στο ΚΚΕ».

Ποιος έχασε την ειλικρίνεια, για να τη βρουν αυτοί –θα πει κανείς; Που για τις ανάγκες του κειμένου μπορεί να γίνει: ποιος έχασε τον αντι-ιμπεριαλισμό για να τον βρουν στο πριν; Τον έχασε το κκε και τον βρήκε το ναρ, μας απαντάνε οι συντάκτες του.

Μπορεί βέβαια το ναρ να ανακαλύπτει εσχάτως πολλά καινούρια πράγματα μαζί με το εθνικό ζήτημα που τίθεται με νέο τρόπο στις μέρες μας, αλλά το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι ακόμα σχετικά άγνωστο σπορ για τα μέλη του, κάτι που αποτυπώνεται με γλώσσα λανθάνουσα και στον αδόκιμο νεολογισμό «ενδοαντιιμπεριαλιστική σύγκρουση» (που υπήρχε προφανώς στο πρωτότυπο, αλλά «ξύθηκε» από την ηλεκτρονική εκδοχή του κειμένου. Και) που σημειώνει εύστοχα ο βαγενάς, όχι ως απλό φιλολογικό σχόλιο, αλλά ως μπηχτή με πολιτική προέκταση. Δεν είναι τόσο μακρινή εξάλλου η εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη γιουγκοσλαβία και των (αρχικά) ίσων αποστάσεων από «το σφαγέα μιλόσεβιτς», για να έχει ατονήσει η μνήμη.

Οι εκτιμήσεις των μελών του ρεύματος για όσα είδαν στη διάρκεια της αποστολής τους καταγράφονται πληρέστερα σε άλλα κείμενά τους και σε αυτή την τηλεοπτική εμφάνισή τους στην «αυτοδιαχειριζόμενη ετ3». Τα συγκεκριμένα κείμενά τους ωστόσο δε φαίνεται να ενδιαφέρονται τόσο να πείσουν για την αλήθεια τους, καθώς βάζουν άλλες πολιτικές προτεραιότητες. Η ουσία της κριτικής τους είναι πως το κκε υποτιμά το λαϊκό παράγοντα, τις διεργασίες και τη δυναμική τους, την εσωτερική διαπάλη στο κίνημα αντίστασης των πολιτοφυλακών και το αντιφατικό εγχείρημα των λδ (λαϊκών δημοκρατιών) της ανατολικής ουκρανίας.

Στην πράξη απευθύνονται μάλλον σε όσους δεν έχουν ή δε θέλουν να διαβάσουν το κείμενο του ριζοσπάστη, όπου ο βαγενάς αναφέρει επί λέξει: «Σημειώσαμε πως στην Ανατολική Ουκρανία, στις γραμμές των πολιτοφυλάκων, πολεμούν διαφορετικές δυνάμεις, πολεμά κόσμος διαφορετικός και με διαφορετικά κίνητρα. Μεταξύ αυτών που πολεμούν εκεί βρίσκονται και κομμουνιστές, όπως κι εθνικιστές και πως διεξάγεται διαπάλη για τον έλεγχο της κατάστασης. Τονίσαμε πως θα πρέπει η εργατική τάξη της Ουκρανίας να καθορίσει τη δική της αυτοτελή στρατηγική, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού».

Η παραπάνω κατηγορία βέβαια μπορεί πολύ εύκολα να αντιστραφεί ενάντια στο ναρ και το μετωπικό του σχήμα, που φαίνεται συνήθως να υπερτιμά ή να εξιδανικεύει αντίστοιχες καταστάσεις. Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των συντακτών του πως δε θέλουν να ωραιοποιήσουν την εικόνα και να υποτιμήσουν τη διαπάλη και τις αντιφάσεις στην ανατολική ουκρανία, επιμένουν εμμονικά σχεδόν να κάνουν λόγο για «γνήσια, λαϊκή αντιφασιστική εξέγερση» (σε αντίθεση προφανώς με τις γιαλαντζί), αγνοώντας επιλεκτικά όσα στοιχεία διαψεύδουν φανερά το παραπάνω σχήμα: τις ανοιχτά φασιστικές ομάδες που δρουν σε αυτό το ένοπλο κίνημα, τις καθαρά αντιδραστικές τοποθετήσεις αξιωματούχων των ‘λαϊκών δημοκρατιών’, τις επισημάνσεις του κεκρ για την πορεία των εθνικοποιήσεων, που έχουν μείνει στα χαρτιά. Παραθέτω συμπληρωματικά σε όσα αναφέρει το άρθρο του βαγενά ένα σύνδεσμο με εξίσου ενδιαφέροντα στοιχεία από το τελευταίο φύλλο της «κόντρα».

Η συγκεκριμένη εκτίμηση μιας (ομολογουμένως αντιφατικής) κατάστασης είναι από τα πιο δύσκολα πρακτικά καθήκοντα, που απαιτεί οξυμένο πολιτικό κριτήριο. Έχουμε όμως λόγους να δυσπιστούμε απέναντι στο πολιτικό κριτήριο του συγκεκριμένου χώρου (και των μετωπικών του συμμάχων). Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ένα άλλο μέλος του ρεύματος, ο έγκριτος πι-πι, επέστρεφε από τη λιβύη ενθουσιασμένος με τα «επαναστατικά - εξεγερσιακά» χαρακτηριστικά της αραβικής άνοιξης, επεξηγώντας μάλιστα τη ριζοσπαστική σημειολογία των συμβόλων της, πχ της καινούριας λιβυκής σημαίας (ναρ-ιμπεριαλισμός 1-0). Τον ίδιο πολιτικό ενθουσιασμό επέδειξε σύσσωμο σχεδόν το ρεύμα για τις πλατείες των αγανακτισμένων στην ελλάδα και παγκοσμίως, τις.. ελπιδοφόρες διεργασίες και τη διαπάλη της άνω και της κάτω πλατείας –που είχε καταργήσει από την πρώτη μέρα τα κόμματα και κάπου στην πορεία κατάργησε και το χρήμα! Συγγενείς του πολιτικά χώροι είχαν επιδείξει ανάλογα αντανακλαστικά στο αργεντινάσο ή το δεκέμβρη του 08’ (όπου κατά το σάββα υπήρχε επαναστατική κατάσταση) ή στην περίπτωση του ουκρανικού μεϊντάν με την ξεκάθαρη φασιστική ηγεμονία. Το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα.

Το σκάλωμα που στοιχειώνει πολλές αντίστοιχες εκτιμήσεις του χώρου είναι ένα τσιτάτο του λένιν για αυτούς που δε θα δουν ποτέ μια πραγματική επανάσταση, εφόσον περιμένουν να τη βρούνε σε καθαρή μορφή, από εδώ το στρατόπεδο της επανάστασης κι από εκεί οι αντίπαλοι –ή αλλιώς, από εδώ η γυναίκα μου κι από εδώ το αίσθημά μου, όπως λέει κι ο αοιδός. Συνεπώς δεν μπορούμε να κοιτάμε στα δόντια κάθε μαζικό, αγωνιστικό σκίρτημα, με κριτήρια πολιτικής-ταξικής καθαρότητας, για να το απορρίψουμε και να νιώσουμε δικαιωμένοι από την αποτυχία του, γιατί «εμείς τα λέγαμε».

Ταυτόχρονα όμως είναι πολιτικά λάθος κι ανέντιμο να επιχειρεί να κρύψει κανείς τις δικές του πολιτικές αντιφάσεις πίσω από τις αντιφάσεις του κινήματος και τη γενική επίκλησή τους, να πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος και να βαυκαλίζεται πως εφοδεύει προς τον ουρανό, να μην προβληματίζεται για τον τρόπο και τα αποτελέσματα της παρέμβασης των κομμουνιστών στο μαζικό κίνημα –χωρίς να κρύβουν τη διέξοδο, το στρατηγικό στόχο, πόσο μάλλον την ταυτότητά τους.

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία των κειμένων, όπως την αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον, δε βρίσκεται στην τάδε ή τη δείνα διαφορετική εκτίμηση, αλλά στη μόλις συγκαλυμμένη προσπάθεια του ρεύματος να αντλήσει πολιτική υπεραξία από τη συμμετοχή του στο καραβάνι έναντι της.. «επίσημης αριστεράς», κρατώντας μάλιστα ίσες αποστάσεις (και σε αυτό και σε άλλα ζητήματα) μεταξύ του κκε και του κυβερνητικού κρετινισμού του σύριζα, που τάσσεται ανερυθρίαστα στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της εε.

Κι αυτό μολονότι δεν έχουν καταφέρει, όπως ομολογούν κι οι ίδιοι, να πείσουν καν τους συμμάχους τους στο μετωπικό τους σχήμα (ανταρσυα) για το δίκιο τους και τη διαμόρφωση μιας κοινής αντίληψης-πολιτικής γραμμής, αφού λύσουν πρώτα με το σεκ τις.. ενδοαντιιμπιεραλιστικές αντιθέσεις τους..

Κι αυτό το στοιχείο είναι που καθιστά κατά τη γνώμη μου, ανεξαρτήτως προθέσεων, τα παραπάνω κείμενα ένα από τα χειρότερα δείγματα μικροκομματικής λογικής στις μέρες μας.

Τα παιδιά της «ύφεσης» δίπλα στον ασύλληπτο πλούτο

Τα παιδιά της «ύφεσης» δίπλα στον ασύλληπτο πλούτο

Σε 41 από τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου ζουν 76,5 εκατομμύρια παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την τελευταία Εκθεση της UNICEF. Μάλιστα 2,6 εκατ. περισσότερα παιδιά έχουν βυθιστεί κάτω από το όριο της φτώχειας στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου από το 2008 μέχρι σήμερα. Η Εκθεση του Ερευνητικού Κέντρου της UNICEF Innocenti «Τα παιδιά της ύφεσης: Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην παιδική ευημερία στις πλούσιες χώρες» κατατάσσει 41 χώρες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, ανάλογα με το αν τα επίπεδα της παιδικής φτώχειας έχουν αυξηθεί ή μειωθεί από το 2008. «Η πλειοψηφία των χωρών στράφηκαν απότομα σε περικοπές στους προϋπολογισμούς, με αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά», σημειώνεται.

***

Ανάμεσα σε άλλα, τα ευρήματα της Εκθεσης φανερώνουν:

• Σε 23 από τις 41 χώρες η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί από το 2008. Στην Ιρλανδία, την Κροατία, τη Λετονία, την Ελλάδα και την Ισλανδία, τα ποσοστά αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 50%.
• Στην Ελλάδα, το 2012 το μέσο οικογενειακό εισόδημα των νοικοκυριών με παιδιά βυθίστηκε στα επίπεδα του 1998 - το ισοδύναμο της απώλειας 14 χρόνων εισοδηματικής προόδου. Ομοίως, η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο και η Ισπανία έχασαν μια δεκαετία, η Ισλανδία έχασε 9 χρόνια και η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Πορτογαλία έχασαν 8 χρόνια.
• 7,5 εκατ. νέοι στην ΕΕ ηλικίας 15 - 24 ετών βρίσκονταν το 2013 εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης.
• Στις ΗΠΑ, το 2012, 24,2 εκατ. παιδιά ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, αύξηση κατά 1,7 εκατ. από το 2008. Η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί σε 34 από τις 50 πολιτείες από την έναρξη της κρίσης, και μάλιστα έχει αυξηθεί περισσότερο σε αυτήν τη συγκυρία σε σύγκριση με την περίοδο της ύφεσης του 1982.

Συγκλονίζουν τα στοιχεία όταν παρουσιάζονται συγκεντρωμένα. Περισσότερο όμως συγκλονίζουν όταν παρουσιάζονται δίπλα σε ασύλληπτα νούμερα για την αύξηση του πλούτου. Διότι στην καπιταλιστική κρίση ο πλούτος δεν εξανεμίζεται, η κερδοφορία δε σταματάει. Η κρίση δεν πλήττει τους μονοπωλιακούς ομίλους, οι κυβερνήσεις δεν προχωρούν σε «απότομες περικοπές στους προϋπολογισμούς» ως αναγκαίο κακό, αλλά τσακίζουν τους λαούς για να δώσουν περισσότερα στο κεφάλαιο, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία, για την εξοικονόμηση κρατικού χρήματος για καπιταλιστικές επενδύσεις.

***

Ετσι, την ίδια ώρα που δεκάδες εκατομμύρια παιδιά στις ανεπτυγμένες χώρες υποφέρουν από τη φτώχεια, δεν έχουν εξασφαλισμένη ούτε μια μπουκιά φαΐ στο στόμα τους, ούτε σχολείο, ζεστασιά, παιχνίδι, ο πλούτος παγκοσμίως, παρά την κρίση, έφτασε το 2013 στα 263 τρισ. δολάρια, σύμφωνα με την Credit Suisse. Στην έρευνα που παρουσιάζει κάθε χρόνο η ελβετική τράπεζα, καταγράφεται αύξηση του παγκόσμιου πλούτου κατά 8,3% σε σχέση με το 2012. Σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ο πλούτος αυξήθηκε πάνω από 10%, παρά την κρίση. Το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου συγκεντρώνεται στη Βόρεια Αμερική (34,7%) και ακολουθεί η Ευρώπη (32,4%) και τρίτη η Ασία (18,9% χωρίς την Κίνα). Τα μεγέθη είναι ασύλληπτα και δείχνουν σε ποιο επίπεδο έχουν φτάσει σήμερα οι παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, τον πλούτο αυτόν τον συγκεντρώνουν στα χέρια τους μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, σε κάθε ήπειρο και σε κάθε κράτος χωριστά, και όχι βέβαια οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, που είναι και οι μοναδικοί που τον παράγουν.
Να η μεγάλη αντίφαση του σάπιου καπιταλισμού: Σύμφωνα με την τράπεζα, αν ήταν δυνατό να μοιραστεί ο παραγόμενος πλούτος ισομερώς, κάθε ενήλικος κάτοικος του πλανήτη θα έπαιρνε 56.000 δολάρια για το 2013! Ομως τον πλούτο τον κατέχει όχι αυτός που τον παράγει, αλλά αυτός που είναι ιδιοκτήτης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δηλαδή τα μονοπώλια, οι μέτοχοι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, το κεφάλαιο. Ετσι η πραγματικότητα λέει ότι εκατοντάδες εκατομμύρια φτωχοδιάβολοι σε όλο τον πλανήτη δεν έχουν τα στοιχειώδη ούτε για να επιβιώσουν...

Ηρθε η ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή

Ηρθε η ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή

Εδώ και δυο σχεδόν μήνες, το ΠΑΜΕ κάλεσε συνδικάτα, σωματεία, ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα να πάρουν αποφάσεις για συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη. Αποφάσεις συμμετοχής έχουν ήδη πάρει πάνω από 850 σωματεία και φορείς και ο αριθμός αυτός συνεχώς αυξάνεται. Καμία συνδικαλιστική οργάνωση, πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια, δεν μπορεί να μείνει απαθής, ουδέτερη, έξω από τους αγώνες που σήμερα είναι αναγκαίοι.

Καλούμε κάθε συνδικαλιστή που έχει ειλικρινείς αγωνίες και προβληματισμούς, κάθε σωματείο που ενδιαφέρεται για την πορεία του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, που μάχεται ενάντια στην πολιτική που εξαθλιώνει το λαό και κρατάει ταξική στάση απέναντι στα επιχειρηματικά συμφέροντα, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους, να πάρει θέση και απόφαση για συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο και στην απεργία στις 27 Νοέμβρη.
Να πάρουμε τη ζωή μας, το μέλλον στα χέρια μας! Το μέλλον της εργατικής οικογένειας δεν μπορεί να είναι η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση, η μόνιμη ανασφάλεια. Δεν μπορεί κάθε μέρα να βασανίζεται για να σωθούν τα κέρδη των εκμεταλλευτών, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Να μην παραιτηθούμε από τα δικαιώματά μας. Το μέλλον μας δε βρίσκεται στα όρια της πείνας. Γύρω μας υπάρχει πλούτος και μας σκορπούν ψίχουλα! Αρπάζουν το φαΐ από το τραπέζι και μας δίνουν τα αποφάγια. Ως ΕΔΩ! Να σταματήσουμε την αρπαγή του μόχθου μας! Ουσιαστικές αυξήσεις παντού!

Ο καθένας να βγάλει συμπεράσματα από τη στάση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως το προεδρείο του ΕΚΗ, που από τη μια βγάζει δήθεν αντιμνημονιακές κορόνες και από την άλλη κάνει τα πάντα να εμποδίσει να παρθούν αποφάσεις των σωματείων της δύναμής του για συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο.

Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να καθηλώσουν τους εργαζόμενους, χαρακτηρίζοντας «κομματική» και «απομονωμένη» μια πανελλαδική κινητοποίηση, στην οποία συμμετέχουν με αποφάσεις τους εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μέσα σε αυτές είναι το Εργατικό Κέντρο Χανιών, η Ομοσπονδία Εμπορικών Συλλόγων Κρήτης, ο Σύλλογος Δασκάλων Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος», το Σωματείο Μαγείρων Ν. Ηρακλείου, ο Εμπορικός Σύλλογος Ηρακλείου, το Σωματείο Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ. Συνολικά, σε επίπεδο Κρήτης, πάνω από 40 φορείς που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, φοιτητές, με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, έχουν πάρει αποφάσεις και συνδιοργανώνουν το συλλαλητήριο.
«Εκδίδουν» πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων για τους χιλιάδες εργάτες, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, νεολαίους και γυναίκες που ετοιμάζουν τη μετάβασή τους στην Αθήνα, προκειμένου να διαδηλώσουν για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες εργαζόμενων και ανέργων, αυτοί που θέλουν να μετατρέψουν το συνδικαλιστικό κίνημα σε κλακαδόρο σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι χτες του ΠΑΣΟΚ.

Αποδεικνύεται ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από κοντά και το προεδρείο του ΕΚΗ, που κόπτονται τάχα για την ενότητα στο κίνημα, την θέλουν μόνο στο βαθμό που υπηρετεί τις στοχεύσεις για αλλαγή διαχειριστή στη διακυβέρνηση. Θέλουν μια ενότητα που θα χωρά παλιά και νέα στελέχη του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που διαγκωνίζονται να πάρουν θέση, που ράβουν κοστούμια για μια επερχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι ηγεσίες, που έχουν την πρώτη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν μπορούν και δε θέλουν να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων.

Γίνεται πια φανερό ότι τέτοιες πλειοψηφίες όχι μόνο δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και των ανέργων, αλλά αντίθετα εγκλωβίζουν και οδηγούν τους εργαζόμενους στη λογική της υποταγής στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Καλλιεργούν την αναμονή για λύσεις από τα πάνω, για «από μηχανής θεούς». Το απάνθρωπο σύστημα που ζούμε δεν εξανθρωπίζεται. Γίνεται όλο και πιο άγριο, πιο βάρβαρο. Απαιτούσε θυσίες από εμάς όταν είχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πριν την κρίση. Τώρα, πάνω στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων μας, ετοιμάζει το νέο γύρο κερδοφορίας του κεφαλαίου, ενώ το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου είναι ισχυρό και στην ευρύτερη περιοχή μας.
Τέρμα ως εδώ! Να ακουστεί επιτέλους η φωνή μας, η φωνή των ανέργων και των εργαζομένων! Καλούμε τα ΔΣ των πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να οργανώσουν τη μαζική άνοδο των μελών τους στην Αθήνα. Να έχει το Ηράκλειο δυναμική και μαζική παρουσία στην κινητοποίηση της 1ης Νοέμβρη.

Γιάννης ΓΩΝΙΑΝΑΚΗΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, Πρόεδρος Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου

Δεκάδες καλλιτέχνες καλούν στο συλλαλητήριο

Δεκάδες καλλιτέχνες καλούν στο συλλαλητήριο

Μέχρι τώρα, 137 άνθρωποι της μουσικής και του θεάτρου συνυπογράφουν κείμενο για την 1η Νοέμβρη

Οι μουσικοί θα δώσουν το δικό τους «χρώμα» στο συλλαλητήριο

Δεκάδες άνθρωποι της Τέχνης, από το χώρο της μουσικής και του θεάτρου καλούν στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το Σάββατο, στην Αθήνα. Σε ανακοίνωσή του, ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος αναφέρει: «Εμείς, μουσικοί - τραγουδιστές - καλλιτέχνες, που δεν ανεχόμαστε τη βαρβαρότητα της ανεργίας, της ανέχειας, της απλήρωτης δουλειάς, την υποχώρηση των απαιτήσεων, θέλουμε να συμβάλουμε ενεργά στην ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Την 1η Νοέμβρη στο Σύνταγμα θα ακουστεί η φωνή του 1.500.000 ανέργων, των 850.000 απλήρωτων, των εκατομμυρίων εργαζομένων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, που δουλεύουν χωρίς να μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Δεν αντιμετωπίζουμε την ανεργία σαν φυσικό φαινόμενο, ούτε δίνουμε στην παρέμβασή μας το χαρακτήρα ελεημοσύνης.
Ερχόμαστε να ενώσουμε τη φωνή μας με τους φτωχούς, τους άνεργους, με τα εκατοντάδες Σωματεία, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συλλόγους Συνταξιούχων, Γυναικών, Αγροτών και Αυτοαπασχολούμενων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Συμμετέχουμε και καλούμε στο πανελλαδικό συλλαλητήριο, γιατί όπως λέει κι ο Μπρεχτ "Τώρα ήρθ' η ώρα για μάχη και για ζωή"».
Το κάλεσμα υπογράφουν οι μουσικοί: Αγγελόπουλος Θεόδωρος, Αλεξανδρόπουλος Βαγγέλης, Αλεξίου Δημήτρης, Ανανιάδης Γιάννης - Μάριος, Ανδρεάτος Γεράσιμος, Ανδρονιάδης Δημήτρης, Ανδρουλιδάκης Μανώλης, Αντωνιάδης Δημήτρης, Αραμπατζόγλου Στέλιος, Αρταβάνης Ανδρέας, Αρχοντίδης Μιχάλης, Ασκητής Ευάγγελος, Αυλωνίτης Γιώργος, Βασίλας Γρηγόρης, Βασιλάτος Βασίλης, Βελισσάρης Γκωτιέ, Βενετσάνος Γιώργος, Βρεττός Εμμανουήλ, Γαλάνη Μαρία, Γανωσέλης Κώστας, Γαργαλάκου Ρόζα, Γεωργακάκης Γιώργος, Γιαννούχος Δημήτρης, Γλένης Σπύρος, Γουγής Αντώνης, Γριτσόπουλος Γιώργος, Δελλαπόρτας Σταμάτης, Δεναξά Μαρία, Δημητρόγλου Ρουσσέτος, Δημητρούλη Μαριάννα, Δούκα Κωνσταντία, Εγγλέζος Κώστας, Ευαγγέλου Γιάννης, Ζαφειρέλης Δημήτρης, Ζαφειρίδης Νώε, Ζησιμοπούλου Χρυσούλα, Ζιώγαλας Γιώργος, Ιωαννίδης Ιω. Κώστας, Καμαγιάννη Σοφία, Καμινάρης Δημήτρης, Καραδημητρίου Αλίκη, Καραπιπέρης Γιάννης, Καρβουνά Σοφία, Κατσαβός Αναστάσης, Κάτσιος Αλέξανδρος, Κατσούρας Ηλίας, Καφρίτσας Στέλιος, Κόκορης Γιώργος, Κολοβός Χρήστος, Κοντοπίδης Μάρκος, Κουτροκόη Κατερίνα, Κουρλιά Ελευθερία, Κουφαλάκος Δημήτρης, Κωνσταντόπουλος Αλκιβιάδης, Κωστής Σπύρος, Λαμπριανίδης Γρηγόρης, Λιουδάκη Κατερίνα, Λογοθέτης Στέφανος, Μανάτος Αλέξανδρος, Μανιφάβας Χρήστος, Μαρινάκης Αγγελος, Μαυρόγαλος Ιωάννης, Μεταλληνός Παναγιώτης, Μικρούτσικος Θάνος, Μίχας Δημήτρης, Μίχας Σπύρος, Μουσάδη Νατάσσα, Μουσγά Πηνελόπη, Μπαρμπαρής Αργύρης, Μπόντης Ανδρέας, Νικολόπουλος Γρηγόρης, Νικολόπουλος Οδυσσέας, Πακάκης Σταμάτης, Παπαζαχαριάκης Γιάννης, Παρασκευάς Νίκος, Παρασκευόπουλος Βασίλης, Παχνιστής Φίλιππας, Πετροπούλου Σοφία, Πολίτης Αγγελος, Πολιτοπούλου Θεοδώρα, Ράνης Ιωάννης, Ραϋμόνδης Σπύρος, Ρεμπούτσικα Μαρία, Ροϊλός Γιώργος, Ρόκας Γιώργος, Ρόκου Ηρα, Σαββίδης Λάζαρος, Σαμαρτζής Γιώργος, Σαμαρτζής Νεκτάριος, Σαρρής Γιώργος, Σαρρής Νίκος, Σιάτρας Μάκης, Σιδέρης Κωστής, Σούκερας Θεόδωρος, Σουλκούκη Τζένη, Σταυρίδης Χρήστος, Σταυρόπουλος Βαγγέλης, Σταυρόπουλος Κώστας, Στούγιος Θεόδωρος, Συντρίδης Γρηγόρης, Τάγκας Νίκος, Τζοβάνη Χρυσάνθη, Τουμανίδης Δημήτρης, Τουμανίδης Μιχάλης, Τριανταφυλλίδης Π., Τσαγκαράκης Γιώργος, Τσακίρης Λεωνίδας, Τσάμης Αλέξανδρος, Τσάμου Ασημίνα, Τσαουσέλης Αθανάσιος, Τσίτσικας Παναγιώτης, Τσόγκας Σωτήρης, Τσολάκης Νίκος, Τσουπάκης Γιώργος, Φάμπα Εύα, Φαραζής Παναγιώτης, Φίλιππας Φοίβος, Φλυτζάνης Χριστόφορος, Φτούλη Αμέρισσα, Χαλκιάς Λάκης, Χατζηαναγνώστου Στέφανος, Χατζηιορδάνου Κώστας, Χατζόπουλος Γιώργος, Χριστιάνος Δημήτρης, Χρυσανθίδης Μιλτιάδης, Dala Sultan, Kollektiva.
Επίσης, οι ηθοποιοί: Γαβρίλη Αλεξία, Γιαννίδη Νίνα, Γιαννικάκης Μιχάλης, Δρόσος Δημήτρης, Καραγεώργης Νίκος, Καφαντάρη Λίλα, Μαλκότσης Κώστας, Παπακωνσταντίνου Ν. Δημήτρης, Πρεβεζά Ράνια, Τσερκεζίδου Ιωάννα.