Οι ναζιστικές θηριωδίες ήταν θέλημα Θεού γι’ αυτό το facebook μπλόκαρε τον Μπογιόπουλο!

        

Ένα κομμουνιστικό παραλήρημα εναντίον του facebook έχει ξεκινήσει από χθες εξαιτίας του ότι το facebook μπλόκαρε, και πολύ καλά έκανε, το προφίλ του δημοσιογράφου (ο θεός να τον κάνει) Μπογιόπουλου επειδή έγραψε και διέσπειρε ένα αντιναζιστικό άρθρο για την Κάνδανο. Ένα άρθρο εναντίον των ναζί περιηγητών και των ντόπιων συνεργατών τους και εναντίον των νεοναζί ταγματασφαλιτών. Επιτέλους μετά από δεκαετίες ανοχής στις κομμουνιστικές θεωρίες βρέθηκε το facebook να ορθώσει το ανάστημά του και να σταματήσει όλες αυτές της κατηγόριες των κομμουνιστών εναντίον των ναζί που προσπάθησαν να μας κάνουν ανθρώπους αλλά εμείς δε θέλαμε, εναντίον των εκπολιτιστικών προσπαθειών των ναζίδων στην Κάνδανο, στο Κομμένο, στην Καισαριανή, στο Μεσόβουνο, στον Χορτιάτη, στην Κοκκινιά, στα Καλάβρυτα, στους Πύργους, στο Δίστομο, στο Ελευθεροχώρι, στο Κούρνοβο.

Οι κομμουνιστικές θεωρίες για σφαγές των ναζί και των συνεργατών τους στην Ελλάδα πρέπει να σταματήσουν, όχι γιατί δεν έγιναν! Πρέπει να σταματήσουν γιατί ήταν θέλημα Θεού, γιατί ο Θεός πάντα έχει σχέδιο το οποίο εμείς τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να κατανοήσουμε! Έτσι ο Θεός όπως μας έστειλε τον Τούρκο για να σώσει την πίστη μας από τον Διαφωτισμό, την Αναγέννηση, τον Βολταίρο και τον Μαρξ, έτσι μας έστειλε και τον Γερμανό για να σώσει την πίστη μας από τους αθέους κομμουνιστάς, από την άθεον Σοβιετία η οποία ήθελε να μας καταστήσει άθεους και απάτριδες! Οι ναζί κατέσφαξαν και κατέκαψαν την Ελλάδα βάση θεϊκού σχεδίου γι’ αυτό πρέπει να τους τιμούμε και να τους μακαρίζουμε κι όχι να τους κατηγορούμε κι αυτούς και τους πολιτικούς τους απογόνους, όπως κάνει ο Μπογιόπουλος κι άλλοι τινές.

Εάν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά μπορείτε να ρωτήσετε τον Κοσμά τον Αιτωλό κι επειδή δεν είναι εύκολο να επικοινωνήσετε με τον Κοσμά τον Αιτωλό ρωτήστε τον Πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Ζήση ο οποίος είναι καθηγητής της Θεολογικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης! Ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης σύμφωνα με την φώτιση που του έδωσε ο Θεός πιστεύει ότι ο Θεός έφερε τον Τούρκο κατακτητή «ώστε η Ρωμιοσύνη, οι Έλληνες, να μείνουμε αμέτοχοι στις εξελίξεις οι οποίες επρόκειτο να γίνουν στην Ευρώπη. Διότι στην Ευρώπη με τον Ουμανισμό, με την Αναγέννηση, με τον αθεϊσμό, τα γκρέμισαν όλα. Με τη Γαλλική επανάσταση δεν έμεινε τίποτε όρθιο το ιερό και όσιο, τίποτε όρθιο. Οι Ευρωπαίοι τα κατέστρεψαν όλα. Σκεφτείτε μόνο τον αθεϊσμό του Βολταίρου. Από εκεί ξεκίνησε και ο Μαρξ και εφηύρε τη διάλυση των πάντων, εναντίον του κλήρου, εναντίον της εκκλησίας. Όλα διαλύθηκαν με την Αναγέννηση και με τον Διαφωτισμό, τον περίφημο Διαφωτισμό που δεν είναι Διαφωτισμός, είναι Διασκοτισμός. Ο Θεός λοιπόν προνόησε ώστε μέσα σ’ αυτές τις αλλαγές οι οποίες έγιναν στην Ευρώπη αυτούς τους αιώνες 14ο, 15ο, 16ο, 18ο, εμείς να είμαστε εδώ φυλαγμένοι, να μας φυλάει ο Τούρκος για να μη χάσουμε την πίστη μας.» Εμείς απλά κάνουμε ένα ιστορικό βήμα και προσαρμόζουμε τις εκτιμήσεις του Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση για την Τουρκοκρατία στη Γερμανική κατοχή. Είμαστε σίγουροι ότι ο Πρωτοπρεσβύτερος δε θα μας διέψευδε ποτέ όπως είμαστε σίγουροι ότι και το μπλοκάρισμα του προφίλ του Μπογιόπουλου από το facebook ήταν θέλημα Θεού, γι’ αυτό αντί να φωνασκούμε και να αντιδρούμε θα έπρεπε να προσευχόμαστε για τη σωτηρία του αμαρτωλού κομμουνιστή και να τον καλούμε να μετανοήσει, να εξομολογηθεί και να μεταλάβει την χάρη του Θεού όστις έφερεν τον Τούρκον και τον Γερμανόν εις τον σβέρκον μας δια να γλιτώσειν την ράχην μας!

Μακάριος ο Τούρκος κατακτητής, μακάριος ο Γερμανός εισβολέας, μακάριοι οι πολιτικοί απόγονοι των λακέδων του πασά και των ταγματασφαλιτών, μακάριοι και οι πτωχοί τω πνεύματι!

Με όλα αυτά πώς να μη θυμηθείς τον Σουρή κι εκείνο το «ω Ελλάς αρχαίων χώρα τι…»!

Οράτιος Μενιππίδης

Διλήμματα και μπαμπούλες

Είχα πολύ καιρό να ακούσω την αποστροφή που άκουσα χτες αλλά διαπίστωσα ότι εξακολουθεί να μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι με την ίδια ταχύτητα και την ίδια αποτελεσματικότητα: "Αν ο ΣυΡιζΑ αποτύχει, έρχεται η Χρυσή Αυγή".

Τέτοιας μορφής διλήμματα έχουν γίνει πολλές φορές viral (για να μεταχειριστώ κι εγώ μια χαζομάρα τού συρμού) κατά την μεταπολίτευση. Νωρίς-νωρίς, από το 1974 κιόλας, ο Μίκης Θεοδωράκης εμπνεύσθηκε εκείνο το αλήστου μνήμης "Ή Καραμανλής ή τανκς". Αργότερα, όταν αποδείχθηκε ότι το ΠαΣοΚ είχε τόση σχέση με τον σοσιαλισμό όση η Νέα Δημοκρατία με τον κομμουνισμό, έπρεπε να αποφασίσουμε ανάμεσα στο να ξαναψηφίσουμε ΠαΣοΚ και στο να ξανάρθει η δεξιά. Ακόμη κι όταν η περίφραση "σοσιαλιστικό ΠαΣοΚ" κατάντησε ανέκδοτο, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις τού Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου συνέχισε να αντηχεί το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά".

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει αλλά παραμένουν ίδια. Η δεξιά παρουσιάζει τέτοια ροπή προς την φαιδρότητα ώστε έχει πάψει πλέον να εμφανίζεται ως μπαμπούλας. Από την άλλη, η αριστερά, έχοντας γευτεί τους καρπούς της εξουσίας, δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται. Παράλληλα, τα πάσης φύσεως απειλητικά μπουρδολογήματα περί διώξεων, ειδικών δικαστηρίων κλπ κλπ δεν είναι ικανά να φοβίσουν ούτε μικρό παιδί ώστε να φάει το φαγητό του. Όμως, η ανάγκη για τεχνητή συσπείρωση επιβάλλει την ύπαρξη ενός μπαμπούλα. Κι αν τέτοιος μπαμπούλας δεν υπάρχει, πρέπει να επινοηθεί.

Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο απλοποιημένο "ή ο ΣυΡιζΑ ή οι φασίστες", βάσει του οποίου εκείνος που δεν θέλει την αριστερά στην εξουσία είναι φασίστας ή, έστω, κρυφοφασίστας. Αξίζει να θυμηθούμε εδώ την φράση-ερώτημα από την ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα στο Ηράκλειο, πριν τις δεύτερες εκλογές τού 2015: "Θέλουμε στο υπουργείο υγείας τον Παύλο Πολάκη ή τον Άδωνι Γεωργιάδη;". Με άλλα λόγια, ο ίδιος ο πρωθυπουργός "θυμίζει" στο ακροατήριο ότι αν δεν γίνει υπουργός ένας αριστερός, θα πάει στην θέση του ένας φασίστας.

Οι παρενέργειες από μια τέτοια αποστροφή είναι και πολλές και σαφείς. Αν αντιταχθείς στις όποιες φιλοκαπιταλιστικές επιλογές τής κυβέρνησης, σαμποτάρεις το έργο της ως εθνικός μειοδότης. Αν επιμένεις να μιλάς για ταξική πάλη, σαμποτάρεις την προσπάθεια για εθνική ομοψυχία. Αν φωνάζεις πως δεν είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που φροντίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, να καμώνεται ταυτόχρονα πως νοιάζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, σαμποτάρεις την αριστερά και προμοτάρεις τους φασίστες που καραδοκούν.

Το πρόβλημα με την αναπαραγωγή τέτοιας μορφής αποστροφών, στην περίπτωση που αυτές δεν χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για εκφοβισμό και, κατ' επέκταση, τεχνητή συσπέιρωση, είναι απλό: συνιστούν απλή διάγνωση εκείνου που τις αναπαράγει ή υποκρύπτουν βούλησή του; Για παράδειγμα, όταν λέω πως "αν ο ΣυΡιζΑ αποτύχει, έρχεται η Χρυσή Αυγή", τι εννοώ; "Έτσι θα γίνει και να μου το θυμηθείτε" ή "αν δεν κάνετε όσα περιμένω, βρε κερατάδες, στις άλλες εκλογές θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή για να βάλετε μυαλό"; Ειλικρινά, φοβάμαι πολύ την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.

Με μια δεύτερη ανάγνωση όλων αυτών των διλημμάτων, διαπιστώνουμε εύκολα την εγγενή τους αδυναμία, όπως αυτή κρύβεται πίσω από την ίδια την λέξη: είναι δι-λήμματα. Αποκλείουν, δηλαδή, ο,τιδήποτε διαφορετικό, καθώς περιορίζονται ή σε τούτο ή σε εκείνο. Συνεπώς, αφήνουν από χέρι εκτός συζήτησης την πιθανότητα να συμβεί κάτι άλλο. Στο παράδειγμά μας, αν αποδυναμωθεί ο ΣυΡιζΑ, θα ισχυροποιηθεί ο χρυσαυγήτικος φασισμός, αποκλειομένης παντάπασιν της περιπτώσεως να ισχυροποιηθεί κάτι άλλο, π.χ. ο κομμουνισμός.

Για να τελειώνουμε, λοιπόν. Προσωπικά, όχι απλώς δεν με νοιάζει καθόλου αν αποτύχει στο έργο της η αριστερή μας κυβέρνηση αλλά μπορώ να παραδεχτώ ότι εύχομαι να αποτύχει. Ίσως επειδή, ως κομμουνιστής, παραμένω αρκετά αισιόδοξος ώστε να βλέπω ως μόνη εναλλακτική λύση σε μια αποτυχημένη σοσιαλδημοκρατία, τον κομμουνισμό. Με όσους ως τέτοια εναλλακτική βλέπουν τον φασισμό, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ ούτε καν να συζητήσω. Είναι ήδη φασίστες.

Τραμπουκισμοί Γκλέτσου κατά αγροτοσυνδικαλιστή στη Στυλίδα

Κατιούσα

Ήταν Γενάρης του 2011 όταν  ο δήμαρχος Στυλίδας Απόστολος Γκλέτσος,   ξύλωνε τις μπάρες στα διόδια της Πελασγίας, ανταποκρινόμενος σε αιτήματα του αγροτικού κόσμου της περιοχής, ενώ πριν δύο χρόνια δήλωνε έτοιμος, αν χρειαζόταν, να “ανατινάξει τα διόδια”. Έκτοτε, όταν δεν απασχολεί το ΜΜΕ με δηλώσεις για την προσωπική του ζωή, το ενδιαφέρον μονοπωλεί η βεντέτα του με τον περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Κώστα Μπακογιάννη, καθώς και οι δηλώσεις στήριξης στον “μπαρουτοκαπνισμένο” Τσίπρα, χαρακτηρίζοντας και τον Κυριάκο Μητσοτάκη επίσης ως “εξαιρετικό νέο άνθρωπο.
Φαίνεται πως η ταύτιση του με την αντιαγροτική κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική- παρά τις επιμέρους διαφωνίες και “συγκρούσεις” του με στελέχη του Σύριζα και της ΝΔ-  είναι τέτοια, που κάνει το δήμαρχο Στυλίδας να αδιαφορεί πλέον για τη συντήρηση του “αγωνιστικού” του προφίλ έναντι των αγροτών του δήμου και της περιφέρειας στην οποία δήλωσε πως προτίθεται να κατέβει ως υποψήφιος στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υπερβαίνει τα εσκαμμένα στην προάσπισή της, φτάνοντας στο σημείο να τραμπουκίζει όσους αγροτοσυνδικαλιστές αντιτίθενται σε αυτή. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Φθιώτιδας και των Αγροτικών Συλλόγων Στυλίδας και Πελασγίας, στη διάρκεια συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου, με θέμα ψήφισμα των συλλόγων για προβλήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς, ο Απόστολος Γκλέτσος αφού προώθησε την καταψήφιση του ψηφίσματος, εκτόξευσε απειλές και τελικά χειροδίκησε κατά του προέδρου του Αγροτικού Συλλόγου Στυλίδας, Κώστα Ζαρκαδούλα.
Όπως επισημαίνουν μεταξύ άλλων οι καταγγέλλοντες αγρότες “ο δήμαρχος ξέρει «”να πουλάει τσαμπουκάδες” σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ότι αντιστέκεται στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά όταν είναι να προασπίσει έμπρακτα εργαζόμενους, αγρότες και αυτοαπασχολούμενους που πλήττονται από τις πολιτικές αυτές, την ΕΕ και την ΚΑΠ, τότε δείχνει ποιος πραγματικά είναι. Είναι ένα πολιτικό “σκυλάκι του καναπέ”, που τσαντίζεται όταν θες να το σηκώσεις από την άνεση που του προσφέρει. Είναι επίσης ένας πολιτικά “θρασύδειλος”, που εμείς που αγωνιζόμαστε οργανωμένα μέσα από τους Αγροτικούς Συλλόγους και την Ομοσπονδία για την επιβίωσή μας, δεν θα του απαντήσουμε με μπουνιές, αλλά με κλιμάκωση του αγώνα μας”.
Το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε από την πλευρά μας είναι πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα, κι ότι ο σχεδόν ανεξαίρετος κανόνας που θέλει όσους φεύγουν από το ΚΚΕ – έστω κι απλοί συνεργαζόμενοι σαν το Γκλέτσο – να ακολουθούν έναν ολισθηρό δρόμο δίχως πάτο δυστυχώς επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά.

Φάντασμα από το παρελθόν

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «evros-news.gr», στις 31 Μάη, δήλωση του δημάρχου Αλεξανδρούπολης. Σε αυτήν ο κ. δήμαρχος ενοχλείται από τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ, ενάντια στην παρουσία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην Ελλάδα και στην πόλη του. Αναφέρει ότι το ΚΚΕ κάνει παλαιολιθικού τύπου επαναστατική γυμναστική και είναι προσηλωμένο δογματικά σε ψυχροπολεμικές ξεπερασμένες αναλύσεις. Ακόμη, θεωρεί ότι η θέση του ΚΚΕ «έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ» έχει ως «κέρδος» την απομόνωση. Ο προσανατολισμός της χώρας μας, λέει, πρέπει να συνεχίσει να είναι ευρωατλαντικός και λόγοι ασφάλειας, άμυνας και σταθερότητας επιβάλλουν να ενισχύονται οι δεσμοί μας με την ΕΕ, τις ΗΠΑ και η χώρα μας να συμμετέχει σε υπερεθνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, διεθνείς οργανισμούς. Η δήλωσή του διαπνέεται από αντικομμουνισμό και ανασύρει επιχειρήματα της εποχής του Μακάρθι και του Τρούμαν. Αξιος ο ρόλος του και η αποστολή του.

 

Ο λαός της Αλεξανδρούπολης πρέπει να οργανώσει και να δυναμώσει την πάλη του, να ρίξει στα σκουπίδια τις θεωρίες του δημάρχου. Να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο το ΚΚΕ στην περιοχή του Εβρου και της Αλεξανδρούπολης. Ο λαός να βροντοφωνάξει έξω το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ από τη χώρα μας. Ούτε γη ούτε νερό ούτε αέρα στους φονιάδες των λαών. Να επιστρέψουν όλα τα στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων. Ο λαός της Αλεξανδρούπολης πρέπει επίσης να βγάλει και ορισμένα άλλα συμπεράσματα. Να σκεφτεί ποιους εκλέγει για την Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση. Τι θέση παίρνουν απέναντι στα λαϊκά προβλήματα. Ο λαός χρειάζεται εκλεγμένους που θα στηρίζουν τους αγώνες για τα προβλήματα που προκαλούν η ανεργία, η έλλειψη Συλλογικών Συμβάσεων, οι μισθοί που βρίσκονται πολύ κάτω από τις σύγχρονες ανάγκες, η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, για να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις. Τα λεγόμενα του σημερινού δημάρχου, ο οποίος στις προηγούμενες εκλογές στηρίχτηκε από τη ΝΔ και στηρίζει επίσης αντιλαϊκές πολιτικές της σημερινής κυβέρνησης, δείχνουν ότι επιδιώκει να είναι αρεστός και στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς.

 

  
Ριζοσπάστης 

Τελικά είναι όλοι οι φόνοι παιδιών ίδιοι; – Το αισχρό ξέπλυμα μιας αυτοδικίας

Κατιούσα

Τελικά η βία είναι καταδικαστέα από όπου κι αν προέρχεται; Ή μήπως γίνεται αποδεκτή όταν στοχεύει τους Ρομά ή προέρχεται από το όπλο ενός νοικοκυραίου; Είναι αποτρόπαια πράξη ο φόνος ενός μικρού παιδιού; Ή μήπως τελικά το κριτήριο για την ευαισθησία μας καθορίζεται απ’ το χρώμα της επιδερμίδας του θύματος και την ταξική του θέση;
Τα ερωτήματα μπαίνουν με αφορμή τη δολοφονία μιας μικρής τσιγγανοπούλας στην Άμφισσα από έναν κρεοπώλη, που κρύβεται στην ορεινή περιοχή γύρω από την πόλη, για να αποφύγει τη σύλληψη. Και είναι προφανώς ρητορικά. Όπως ακριβώς τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι δημοσιολόγοι τους καταδικάζουν γενικά κι αφηρημένα τη βία, “από όπου κι αν προέρχεται”, για να εξαιρέσουν την κρατική βία ή να ξεπλύνουν τα εγκλήματα των φασιστών, έτσι ακριβώς και η κάλυψη φονικών περιστατικών ακολουθεί διαφορετικά κριτήρια και σταθμά.
Θυμηθείτε το ρατσιστικό μίσος που καλλιεργήθηκε εναντίον των Ρομά με το φόνο ενός μικρού μαθητή στο Μενίδι από αδέσποτη σφαίρα, όπου όλοι ήταν βέβαιοι για την ταυτότητα του δράστη, πριν βγει οποιοδήποτε πόρισμα. Και συγκρίνετε εκείνα τα ρεπορτάζ με την αισχρή κάλυψη των καναλιών στην περίπτωση της δολοφονίας μιας 13χρονης τσιγγάνας, που έφτασε στο νοσοκομείο σχεδόν αποκεφαλισμένη από το κυνηγετικό όπλο του δράστη!
Παρόλα αυτά πολλά ρεπορτάζ μεταδίδουν σκόπιμα ψευδείς πληροφορίες για “πυροβολισμούς στον αέρα για εκφοβισμό”, για τις “αδιευκρίνιστες αιτίες” ή τις “απροσδιόριστες συνθήκες” του φόνου, για “επίδοξους διαρρήκτες” κοκ. Ασφαλώς δε θα αργήσουν -σαν έτοιμες από καιρό, σαν ψωραλέες- και οι υψηλές δικηγορικές αναλύσεις για το θετικό ρόλο της οπλοκατοχής και το δικαίωμα στην “αυτοάμυνα” (διάβαζε “αυτοδικία”).
Επιχειρήματα που ελάχιστα διαφέρουν από το φασιστικό λόγο και τα υστερικά ξεσπάσματα του τύπου “δε θα αφήσουμε να αλωνίζουν ελεύθεροι οι κλέφτες-διαρρήκτες” κτλ. Ύστερα όμως θα αναρωτιούνται “έκπληκτοι” πώς φτάνουμε σε ρατσιστικά παραληρήματα όπως αυτό το Βουλευτή Λακωνίας της ΝΔ, που είπε πως απαγορεύει στους τσιγγάνους να τον ψηφίζουν και λυπάται τα παιδάκια τους. Άραγε να λυπάται και για την 13χρονη που έπεσε από το όπλο του νοικοκυραίου επιχειρηματία στην Άμφισσα;
Η αισχρή στάση των καναλιών, τα δυο μέτρα και σταθμά που έχουν, αποδεικνύουν πως η κοινωνία μας είναι γεμάτη ταξικές και φυλετικές (δηλαδή ρατσιστικές) διακρίσεις. Όπως η μικρή τσιγγάνα δεν είχε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή με τα άλλα παιδιά, έτσι δεν έχει και το ίδιο δικαίωμα στο θάνατο και την αντιμετώπισή του. Αν ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι, τα κανάλια δε θα θρηνούσαν απλώς, αλλά θα έσπερναν απλόχερα το ρατσιστικό τους δηλητήριο για τη φυλή της. Τώρα στέκονται αμήχανα και μετά βίας κρατιούνται για να μην πουν “να αγιάσει το χέρι του δράστη”…

Εξάρχεια: Υποβάθμιση, Εξαγορά, Κανονικότητα

.

Χρήστος Μιάμης

Τα Εξάρχεια είναι ο τόπος μιας εποχής που παρήλθε και μιας εποχής που κυοφορείται με ατέρμονες και λυσσώδεις ωδίνες. Τι είναι όμως τα Εξάρχεια; Σίγουρα δεν είναι ένα τόπος όπου δείχνουμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης με χρηματικό αντίτιμο, σε αδαείς, άσχετους αν και χαριτωμένους μέσα στην άγνοια τους ευρωπαίους, που αναζητούν την περιπέτεια στο κέντρο της Αθήνας, έξω από τα όρια του λευκού φράχτη και του καλοδιατηρημένου γκαζόν.

Πρόκειται για τον ευρωπαϊκό ιδεότυπο που δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από τον εγχώριο, -χωρίς τον φράχτη και το γκαζόν- αφού σε αντίστοιχά ευρωπαϊκών προδιαγραφών δελτία ειδήσεων έχει ενημερωθεί για το «άβατο» των Εξαρχείων, για την περιβόητη διακεκαυμένη ζώνη που το κράτος δεν μπορεί να εισέλθει και βασιλεύει η ανομία. Φυσικά κανείς δεν ενημερώνει τους διανοητικά ενδεείς τουρίστες πως στα Εξάρχεια φορέας της ανομίας είναι το κράτος, που προωθεί και ευνοεί τις εγκληματικές δραστηριότητες ως πλευρά της αναγκαίας υποβάθμισης και περιθωριοποίησης των Εξαρχείων, ώστε να αρχίσει συντόμως ο αστικός εξευγενισμός, να εκδιωχθούν από την περιοχή οι ελάχιστες ενοχλητικές πολιτικές και κινηματικές παρεκκλίσεις που έχουν απομείνει, και φυσικά να αναζωογονηθεί η οικονομική δραστηριότητα.

Εξάλλου το κράτος έχει ήδη εντάξει στους σχεδιασμούς του την δημιουργία σταθμού μετρό στην πλατεία Εξαρχείων ώστε να επιτευχθεί η ελεύθερη πρόσβαση κεφαλαίων και προσώπων. Έτσι πέραν του ευρωπαϊκού τουρισμού, θα εμφανιστεί και ο εγχώριος ενδοαστικός τουρισμός από κάθε περιοχής της Αττικής, κάτι που θα χαροποιήσει ιδιαίτερα τους εναλλακτικούς μαγαζάτορες της περιοχής, ενώ θα γεμίσει ασφυκτικά την πλατεία με μικρούς εξερευνητές προς αναζήτηση της ανομίας. Βέβαια, μπορούν να διοργανώνονται κάθε Κυριακή μετά την εκκλησία, δρώμενα συγκρούσεων με το αντίστοιχο εισιτήριο –ηλεκτρονικό κατά προτίμηση- ώστε να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι την ιστορία των Εξαρχείων. Άλλη μια καλή εμπορική ιδέα!

Έτσι η αστική πολιτική δεν θα χρειάζεται να εξαφανίσει τα Εξάρχεια όπως απειλεί με βλοσυρό ύφος ο Μητσοτάκης. Μπορεί απλά να τα εξαγοράσει. Εξάλλου αυτό προτίθεται να κάνει. Οι κραυγές περί νόμου και τάξης εκφέρονται μόνο, προς τέρψη του φασιστικού και ακροδεξιού κοινού που αρέσκεται σε αυταρχικού τύπου μεγαλοστομίες από το μικρό το δέμας ανθρωπάκια. Η εξαγορά άλλωστε έχει ήδη ξεκινήσει. Σε μια περιοχή όπου για δεκαετίες συνταξίδευαν ο έρωτας, ο θάνατος και η επανάσταση τώρα αυτή έχει μετατραπεί σε hot spot για ποιοτικό branch, «ψαγμένους» μεζέδες και αγεωγράφητους θαμώνες που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πού τελειώνουν τα Εξάρχεια και πού ξεκινά το Κολωνάκι.

Φυσικά και υπάρχουν ακόμη πολιτικές και κοινωνικές εστίες αντίστασης. Όπως υπάρχουν και άνθρωποι που πηγαίνουν στα Εξάρχεια για να επισκεφθούν τα ελάχιστα βιβλιοπωλεία που έχουν απομείνει –όσα δεν πρόλαβαν ακόμη να κάψουν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της μορφολάγνας καθαρότητας του απόλυτου κενού- να θυμηθούν που ήταν αυτά που έκλεισαν, να σιωπήσουν με δέος στα σημεία που το κράτος δολοφόνησε τον Καλτεζά και τον Γρηγορόπουλο, να σταθούν με σεβασμό στον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου και τελικά να καταλήξουν σε κάποια από τις γωνιές που ακόμη δεν είναι θεματικό πάρκο συνομιλώντας με την ιστορία χωρίς την περιρρέουσα μικροαστική φλυαρία.

Ωστόσο τα Εξάρχεια που αναπολούμε, έχουν στην πραγματικότητα τελειώσει. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα Εξάρχεια ως κοινωνικό και πολιτικό εργαστήρι οριοθέτησης του κόσμου των κινημάτων και του αγώνα από την αστική πολιτική και τους μηχανισμούς της, έκλεισε τον κύκλο του. Τώρα είναι η στιγμή να υπερβούμε τις τοπολογίες της άρνησης, τις χωρικότητες της παρέκκλισης, και με ορμητήριο την κινηματική ιστορία όπως και τις νίκες και τις ήττες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, να αναστείλουμε την επέλαση της καπιταλιστικής κανονικότητας αλλά και να αναμετρηθούμε με τις έμμισθες παρακρατικές συμμορίες που υποδύονται τους επαναστάτες ενώ χαρτζιλικώνονται ως έρποντες μικροαστοί.

Τα Εξάρχεια μπορεί να τα διασώσει και να τους δώσει νέα πνοή μόνο το αντικαπιταλιστικό εργατικό κίνημα. Αλλιώς σύντομα, ανάμεσα στον πόλεμο των συμμοριών για το μοίρασμα των περιοχών θα περιδιαβαίνουν ηλιοκαμένοι τουρίστες με την συνοδεία αυτόκλητων ξεναγών που θα απαθανατίζουν τις σκηνές. Δεν πρόκειται απλά για την υπεράσπιση του τόπου. Πρόκειται για την υπεράσπιση της κινηματικής ιστορίας που εύγλωττα αποκρυσταλλώνεται στους τόπους και στους χρόνους που πραγματώθηκαν τα εγχειρήματα της αντίστασης και της ανατροπής.

Περαιτέρω, η πολιτική αισθητική επιτάσσει την πραγματοποίηση της αναμέτρησης όχι μόνο με το κράτος και τους παρακρατικούς μηχανισμούς που δρουν συμπληρωματικά σε αυτό, αλλά και με τον πολιτικό ιδεότυπο “πολίτη-τουρίστα” που αντιμετωπίζει την επανάσταση όπως και τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες ως είδος μουσειακό.

Είναι αστείο και τραγικό συνάμα: Τα άνευρα αυτόματα, τα οργουελιανά εκθέματα της καπιταλιστικής κυριαρχίας είναι πρόθυμα να καταβάλλουν εισιτήριο για να συναντήσουν τον κόσμο που δεν άντεξαν να υπερασπιστούν.

Χωρίς αυταπάτες λοιπόν: Η καπιταλιστική οικονομία θα αλώσει τα Εξάρχεια όπως και κάθε εγχείρημα χειραφέτησης αν δεν υπάρξει συλλογική απάντηση. Η αστυνομία θα επικυρώσει απλά την εξαγορά, με το βουλοκέρι του κράτους.

Ξεφτιλίστηκε η πρέσβης των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- Δε βρήκε ούτε την ψήφο της

Κατιούσα

Διασυρμό υπέστη την Κυριακή η πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Νίκι Χέιλι, στην προσπάθειά της να ματαιώσει την έγκριση ψηφίσματος του Κουβέιτ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού υπέρ του λαού της Γάζας. Επιχείρησε να προσθέσει τη δική της πρόταση ψηφίσματος, σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από την αρχική, ως τροπολογία σε εκείνη του Κουβέιτ, για να ψηφιστεί πρώτη, κάτι που απετράπη μετά από έντονες διαβουλεύσεις μεταξύ των πρέσβεων, λόγω της παρέμβασης της Ρωσίας που προεδρεύει αυτό το μήνα στο Συμβούλιο.

Στη συνέχεια, όπως φαίνεται και στο βίντεο, κυριολεκτικά παρακάλεσε μια σειρά συναδέλφων της να στηρίξουν το ψήφισμα. Την ώρα της ψηφοφορίας υπέστη όμως μια συντριπτική διπλωματική ήττα, καθώς μόνο εκείνη υπεψήφισε την πρότασή της, ενώ 10 χώρες υπερψήφισαν εκείνη του Κουβέιτ, με τους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ να απέχουν από την ψηφοφορία. Δηκτικά σχολίασε το συμβάν ο πρέσβης της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ, Ριγιάντ Μανσούρ, που δήλωσε ότι δε θυμάται να παρόμοιο περιστατικό στην ιστορία του οργανισμού, προσθέτοντας πως “αν αυτό δεν είναι επική αποχυτία, δεν ξέρω τι είναι αποτυχία στο Συμβούλιο ασφαλείας”. Σε κάθε περίπτωση, και παρά τη διεθνή ταπείνωση των ΗΠΑ, για άλλη μια φορά υπονόμευσαν κάθε καταδικαστική ενέργεια σε βάρος του βασικού τους συμμάχου του Ισραήλ, και φαίνονται απολύτως αποφασισμένες να συνεχίσουν αυτή την πολιτική, ακόμα και με κόστος την πλήρη γελοιοποίηση σε διπλωματικό επίπεδο.

Ράινχαρντ Χάιντριχ: Ένας βιολιστής επικεφαλής της Υπηρεσίας Ασφαλείας του Τρίτου Ράιχ

04-06-2018

Από μουσικό παιδί-θαύμα, σε ένα από τα στυγνότερα στελέχη της ναζιστικής κατοχής στην Ευρώπη.

Κατιούσα

Με το επιβλητικό παρουσιαστικό του, ο Ράινχαρντ Χάιντριχ έμοιαζε το αρχέτυπο του Άριου υπερανθρώπου που ονειρεύονταν να καθιερώσουν οι ναζί, ανεξάρτητα από το βαθμό στον οποίο πολλά ηγετικά τους στελέχη ανταποκρίνονταν σε αυτό το πρότυπο. Υπέκυπτε σαν σήμερα το 1942 στα τραύματα της επίθεσης με σφαίρες που είχε δεχθεί λίγες μέρες πριν  από Τσέχους αντιστασιακούς, ο μόνος υψηλόβαθμος ναζί που έβρισκε το θάνατο μετά από πολιτική δολοφονία. Γεννήθηκε στις 7 Μάρτη 1904 στην πόλη Χάλε, από πατέρα συνθέτη και τραγουδιστή της όπερας Μπρούνο Χάιντριχ και τη σύζυγό του Ελίζαμπεθ. Από τα πέντε του χρόνια έμαθε να παίζει βιολί, κι αργότερα στο σχολείο για να καταπολεμήσει την ασθενική του κράση, άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό, μεταξύ άλλων με την ιππασία, την ξιφασκία και την ιστιοπλοΐα.
Σε ηλικία μόλις 16 ετών έγινε μέλος του τοπικό Φράικορπς, όπου ασπάστηκε ακραία εθνικιστικές και αντισημιτικές απόψεις. Μετά την αποφοίτησή του μπήκε στη σχολή του Πολεμικού Ναυτικού και ανελίχθηκε γρήγορα στην ιεραρχία. Στη συνέχεια φοίτησε και στη σχολή Πληροφοριών του Ναυτικού, υπηρετώντας σε μια σειρά πλοία, μεταξύ άλλων και υπό τις διαταγές του Βίλχελμ Κανάρις, που επίσης θα γινόταν προβεβλημένος ναζί αργότερα. Αποστρατεύτηκε όμως νωρίς, το 1931, λόγω της ακύρωσης ενός αρραβώνα, κάτι που θεωρήθηκε αντίθετο στα ήθη της εποχής. Αμέσως μετά ο Χάιντριχ συνδέθηκε με τον Χάινριχ Χίμλερ και μπήκε στα Ες-Ες και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Γίνεται πολύ στενός συνεργάτης του Χίμλερ, ο οποίος του αναθέτει τη δημιουργίας μιας υπηρεσίας πληροφοριών και παρακολούθησης του ναζιστικού κόμματος, της μεταγενέστερης “Υπηρεσίας Ασφαλείας”.
Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο Χάιντριχ έγινε μέλος της αντιπροσωπείς της Γερμανίας στη διάσκεψη της Γενεύης για τον αφοπλισμό, απ’όπου αποπέμπεται λόγω της προκλητικής συμπεριφοράς του. Λίγους μήνες αργότερα αναλαμβάνει επικεφαλής της πολιτικής αστυνομίας της Βαυαρίας, όπου εφαρμόζει άγρια πολιτική δίωξης των αντιπάλων του ναζισμού, μέσω αθρόων συλλήψεων και εγκλεισμού στο νεοσύστατο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Τον επόμενο χρόνο αναλαμβάνει το σύνολο της πολιτικής αστυνομίας του Ράιχ, με εξαίρεση την Πρωσία, ενώ σταδιακά γίνεται επικεφαλής ολόκληρου του συστήματος παρακολούθησης και πληροφοριών του NSDAP. Συμμετέχει ενεργά στη “νύχτα των μεγάλων μαχαιριών” για την εκκαθάριση του Ρεμ και των Ταγμάτων Εφόδου, συμμετοχή για την οποία ανταμείβεται με προαγωγή σε ομαδάρχη των Ες-Ες.
Το 1936 γίνεται επικεφαλής της Γκεστάπο, δημιουργώντας ένα από τα πιο εκτεταμένα δίκτυα ελέγχου, καταπίεσης, εκβιασμών και διώξεων της ιστορίας. Ο Χάιντριχ χρησιμοποιεί τις υπερεξουσίες του όχι μόνο κατά αντιστασιακών, αλλά και για τον παραμερισμό προσωπικών του πολιτικών ανταγωνιστών. Μετά την προσάρτηση της Αυστρίας είναι υπεύθυνος για την αποστολή του Άντολφ Άιχμαν στη Βιέννη, όπου επιβλέπει το πρόγραμμα δίωξης κι απέλασης των Εβραίων. Το 1939 γίνεται προϊστάμενος της Κεντρικής Υπηρεσίας Ασφαλείας του Ράιχ και με δική του ευθύνη πραγματοποιείται η επίθεση σε πομπό του Γκλάιβιτς, ως πρόσχημα για την επίθεση στην Πολωνία και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος στη διάρκειά του γίνεται υπεύθυνος των μονάδων των Ες-Ες που διώκουν κι εξοντώνουν την πνευματική ελίτ της Πολωνίας, ενώ παράλληλα οργανώνει τη δημιουργία των εβραϊκών γκέτο, την επάνδρωσή τους με Εβραίους από τη Γερμανία και την Αυστρία και την κατάσχεση των εβραϊκών περιουσιών. Στενή είναι στη διάρκεια αυτού του διαστήματος η συνεργασία του με τον Άιχμαν.
Το Σεπτέμβρη του 1941 ο Χίτλερ προσωπικά τον διατάσσει να να αναλάβει τη διακυβέρνηση του προτεκτοράτου “Βοημίας και Μοραβίας” στην σημερινή Τσεχία. Εκεί εφαρμόζει μια πολιτική σκληρής καταστολής και μαζικών εκτελέσεων κατά της τσεχικής αντίστασης, ενώ παράλληλα προσπαθεί να πάρει κάποια μέτρα ανόδου του βιοτικού επιπέδου ορισμένων στρωμάτων, προκειμένου να κερδίσει συμμάχους. Στις αρχές του 1942 γίνεται ο εμπνευστής της Διάσκεψης του Βάνζεε, κατά την οποία αποφασίζεται ο καλύτερος συντονισμός κράτους και κόμματος για τη συστηματική εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης.
Στις 27 Μάη, μια ομάδα αντιστασιακών που πρόσκεινταν στην εξόριστη τσεχοσλοβακική κυβέρνηση στο Λονδίνο, στάλθηκαν στην Πράγα για να δολοφονήσουν το Χάιντριχ, ο οποίος για προπαγανδιστικούς λόγους κυκλοφορούσε χωρίς ένοπλη προστασία στους δρόμους της πόλης. Οι δράστες πυροβολούν το ανοιχτό του αμάξι και πετούν μια χειροβομβίδα, τα θραύσματα της οποίας τραυματίζουν σοβαρά το Χάιντριχ. Τα Ες-Ες καταδίωξαν τους αντιστασιακούς και τους σκότωσαν μέσα σε μια παρακείμενη εκκλησία. Λίγες μέρες μετά, στις 4 Ιούνη 1942, ο Χάιντριχ έχασε τη μάχη για τη ζωή. Ως αντίποινα, τα Ες-Ες με εντολή του Κουρτ Ντάλουγκες αφάνισαν από το χάρτη το χωριό Λίντιτσε λίγες μέρες αργότερα, σε ένα από τα μεγαλύτερα ολοκαυτώματα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Όλοι οι άρρενες κάτοικοι άνω των 15 εκτελέστηκαν, ενώ τα γυναικόπαιδα μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ορισμένα παιδιά, που θεωρούνταν πως ανταποκρίνονταν στα επιθυμητά φυλετικά πρότυπα, μεταφέρθηκαν σε ιδρύματα με στόχο τον “εκγερμανισμό” τους.

Απαράδεκτη και πρωτοφανής λογοκρισία στο διαδίκτυο

        

Σε μια απαράδεκτη λογοκρισία – απαγόρευση προχώρησε στις 3 Ιούνη η εταιρεία που διαχειρίζεται το Facebook, μπλοκάροντας για 24 ώρες το λογαριασμό του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου, εξαιτίας μιας ανάρτησης για την Κάνδανο, που συνέδεε τα εγκλήματα των ναζί με τους σημερινούς υμνητές τους, τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Η ανάρτηση είχε τίτλο «Τι κάνατε στην Κάνδανο, Κασιδιάρη;» και δίπλα στην ιστορική φωτογραφία με το στρατιώτη των SS να δίνει τη χαριστική βολή σε εκτελεσμένο κάτοικο της Κανδάνου παρουσιαζόταν μια φωτογραφία του Κασιδιάρη, όπου επιδεικνύει το τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό.

Στο κείμενο, εκτός από το ιστορικό της σφαγής της Κανδάνου, με αφορμή την επέτειο, καταγράφονταν και διάφορα αποσπάσματα από άρθρα και δηλώσεις των χρυσαυγιτών, όπου υμνούν τον εθνικοσοσιαλισμό.

Προφανώς μετά από καταγγελίες, που δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς από πού προέρχονται, ο λογαριασμός μπλοκαρίστηκε προσωρινά, επειδή «παραβιάζει τους όρους λειτουργίας» του Facebook, σύμφωνα με ενημέρωση από την εταιρεία, με την προειδοποίηση ότι την επόμενη φορά θα μπλοκαριστεί για 3 μέρες και μετά θα κλείσει εντελώς.

Μετά τη διάσταση που πήρε το θέμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής έκανε σήμερα αναφορά στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ. Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου, ο αρμόδιος επίτροπος είπε ότι το περιστατικό θα ερευνηθεί.

Πήχης

Στην προσπάθειά της να δημιουργήσει την αίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο για το λαό «μετά το τέλος των μνημονίων», η κυβέρνηση εναλλάσσει το μαστίγιο με το καρότο, προκειμένου από τη μια να καλλιεργήσει προσδοκίες και από την άλλη να εκβιάσει συναίνεση στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης» και γενικότερα στον «αναπτυξιακό σχεδιασμό» του κεφαλαίου, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες και επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα μνημόνια. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση μιλάει διαρκώς για αύξηση του κατώτερου μισθού και επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, δημιουργώντας την αίσθηση ότι τα λαϊκά στρώματα θα πάρουν τάχα ανάσα, και την ίδια ώρα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης απειλεί ότι οι εξελίξεις στην Ιταλία κάνουν ακόμα πιο επιτακτικό να «κλείσει» χωρίς καμιά καθυστέρηση η 4η «αξιολόγηση», που σημαίνει να αποδεχτεί ο λαός όχι μόνο τα 88 προαπαιτούμενα, αλλά και τα προνομοθετημένα συνοδευτικά τους, όπως η παραπέρα μείωση των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων, η νέα καρατόμηση του αφορολόγητου και πάει λέγοντας. Αλλωστε, όσο κι αν θέλει η κυβέρνηση να κρυφτεί, έρχονται οι «σύμμαχοί» της να υπενθυμίσουν ότι καμιά πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν υπάρχει ανάμεσα στην πριν και στη «μετά μνημόνιο» εποχή για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Για παράδειγμα, ο γγ του ΟΟΣΑ σημειώνει σε συνέντευξή του ότι η αναιμική ανάκαμψη επιβάλλει ένταση των μεταρρυθμίσεων (Ασφαλιστικό, Εργασιακά, Φορολογικό), ενώ και ο πρόεδρος του ΣΕΒ ζητάει μια «μεταρρυθμιστική υπέρβαση για επενδύσεις», βάζοντας ακόμα πιο ψηλά τον πήχη της αντιλαϊκής πολιτικής, για τη σημερινή και για όποια επόμενη κυβέρνηση.

«Αέρας κοπανιστός» η «αλλαγή» στην Ισπανία

Πύκνωσαν τις τελευταίες μέρες τα δημοσιεύματα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο για τις εξελίξεις στην Ισπανία, με την αλλαγή σκυτάλης στη διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από το νεοφιλελεύθερο Λαϊκό Κόμμα στο σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Κεντρικό μοτίβο ο «νέος άνεμος» («φρέσκο» τον χαρακτηρίζει η «Αυγή») που πνέει στον ευρωπαϊκό Νότο. Τα ίδια ακριβώς είχαμε ακούσει για τον «άνεμο αλλαγής» που θα έφερναν ο Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία το 2012, ή ο Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία το 2014. Ελεγαν τότε οι απανταχού οπορτουνιστές ότι πλέον «αλλάζει το κλίμα» και ότι στην ΕΕ συγκροτείται ο «πόλος του ευρωπαϊκού Νότου» που θα βάλει τάχα τέλος στη λιτότητα και θα «μεταρρυθμίσει» τη λυκοσυμμαχία του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Τη συνέχεια βέβαια τη ζουν στο πετσί τους οι λαοί όλων των χωρών της ΕΕ και μάλιστα παρά το γεγονός ότι η οικονομία πέρασε σε ανάπτυξη, έστω αναιμική. Το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία, αφού οι συντεταγμένες της αντιλαϊκής πολιτικής είναι προκαθορισμένες, με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου.

* * *

Τα μεγάλα λόγια που επαναλαμβάνει η παλιά και η νέα σοσιαλδημοκρατία - Σοσιαλιστικό Κόμμα και «Unidos Podemos», με το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας, αντίστοιχα - ότι «διώξαμε τους διεφθαρμένους» (τον πρωθυπουργό Ραχόι, στελέχη του οποίου έπαιρναν μίζες) χρησιμεύει και σαν «προπέτασμα καπνού» για να κρύψει τη στρατηγική σύμπλευση όλων των αστικών δυνάμεων στα βασικά: Τη συμμετοχή σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, την υπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων, με ένταση της εκμετάλλευσης των εργατών. Από κει και πέρα, το συμπλήρωμα αυτής της βαθιά ταξικής, αντιλαϊκής πολιτικής, που είναι η διαχείριση της φτώχειας, της ανεργίας και της ανέχειας, με επιδόματα πείνας, ψευτοπαροχές και μηχανισμούς ενσωμάτωσης, προβάλλεται με θράσος από παλιούς και νέους σοσιαλδημοκράτες ως «κοινωνική πολιτική», που τους διαφοροποιεί τάχα από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά. Πρόκειται για απάτη, και απόδειξη γι' αυτό είναι ότι η νέα κυβέρνηση στην Ισπανία δεσμεύεται να εφαρμόσει τον αντιλαϊκό προϋπολογισμό της προηγούμενης.

* * *

Κοντά σ' αυτά, αναπτύσσεται αυτές τις μέρες αρθρογραφία από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζονται ότι μια «προοδευτική πλειοψηφία» στο ισπανικό κοινοβούλιο, με την ενισχυμένη παρουσία και συμμετοχή των «Ποδέμος», «είναι απαραίτητη για την Ισπανία και την Ευρώπη», καθώς λόγω του μεγέθους της οικονομίας της «η πολιτική και οικονομική αλλαγή στη χώρα θα ενισχύσει τις προσπάθειες για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, για ένα αναπτυξιακό μοντέλο στην Ευρωζώνη, ενάντια στην επικίνδυνη άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη». Πόσες φορές και με πόσες διαφορετικές παραλλαγές της σοσιαλδημοκρατίας δεν τα έχει ακούσει αυτά ο λαός; Πόσες φορές δεν του έχουν γανώσει τα αυτιά οι διάφοροι «σωτήρες» πως με μια αλλαγή στο «μείγμα» της διαχείρισης και χωρίς να θιχτεί (αντίθετα για να ενισχυθεί) η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα για τη λαϊκή οικογένεια; Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και στην Ελλάδα, που τον παινεύουν πλέον Αμερικανοί και Ευρωπαίοι για την αντιλαϊκή του συνέπεια, είναι ενδεικτικό.

* * *

Και στην περίπτωση της Ισπανίας η ιστορική πείρα είναι χρήσιμη, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το παρελθόν και τα πεπραγμένα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είναι το κόμμα που έβαλε την Ισπανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ το 1986, που με τις κυβερνήσεις του πήρε μέρος σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο, επιδιώκοντας κέρδη και ανταλλάγματα για την αστική τάξη. Ολα τα χρόνια που κυβέρνησε (1982 - 1996 και 2004 - 2008) προωθήθηκαν αντιλαϊκοί νόμοι, έγιναν ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων στην Ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες και σε άλλους στρατηγικούς κλάδους. Επίσης, στελέχη και αυτού του κόμματος έχουν καταδικαστεί για διαφθορά, με πιο γνωστό το σκάνδαλο στην επαρχία της Ανδαλουσίας το 2001 - 2012. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η διαφθορά ανθίζει στο έδαφος της διαπλοκής του κεφαλαίου με τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Επιπρόσθετα, και οι Σοσιαλιστές, όπως και όσοι συγκυριακά τους στήριξαν «για να φύγει η δεξιά», όπως έλεγαν, προσκυνάνε τα απομεινάρια του Μεσαίωνα, τους βασιλιάδες που απομυζούν το λαό.

* * *

Αρα, τα περί «δημοκρατικής αναγέννησης», που πλασάρει ο νέος σοσιαλδημοκράτης Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ, τα παίρνει ο ...άνεμος, καθώς για το λαό η μόνη «αναγέννηση» που θα υπάρξει είναι αυτή της τήρησης των δεσμεύσεων στην ΕΕ και το κεφάλαιο, σύμφωνα με τις δηλώσεις του φερέλπιδος αστού πολιτικού. Πολύ εύστοχα, επομένως, οι κομμουνιστές της Ισπανίας με επαναστατική στρατηγική, το ΚΚ Λαών της Ισπανίας, με ΓΓ της ΚΕ τον Α. Γκαρσία, κάλεσαν τα λαϊκά στρώματα να μην επαναποθέσουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στην παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία και τη νέα καπιταλιστική κυβέρνηση που σχηματίστηκε στην Ισπανία. Το δικό τους κάλεσμα προς το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι να ενταθεί η ταξική πάλη, με οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές, για να δυναμώνει η προοπτική της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας.

Η άλλη όψη

Με «αιχμή» τα περιβόητα «αντίμετρα», που τάχα θα απαλύνουν για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, κυβέρνηση και αστικά επιτελεία επιχειρούν να παρουσιάσουν μια «μαγική εικόνα» σχετικά με τη λεγόμενη «επόμενη μέρα» από την τυπική ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου τον ερχόμενο Αύγουστο.
Στον πυρήνα της απάτης βρίσκεται βέβαια το «δηλητηριώδες» για το λαό παραμύθι ότι από την καπιταλιστική ανάκαμψη μπορούν τάχα να ωφεληθούν τόσο το κεφάλαιο όσο και οι εργαζόμενοι, και ότι η κερδοφορία του κεφαλαίου μπορεί με κάποιον τρόπο να συμβιβαστεί με τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
Ωστόσο, και μια μόνο ματιά στα όσα ελάχιστα παρουσιάζει η κυβέρνηση ως «τυράκι στη φάκα», για να πείσει τους εργαζόμενους να στρατευτούν στους στόχους του κεφαλαίου, είναι αρκετή για να αποκαλυφθεί το εξής: Κομμάτι - κομμάτι χτίζεται ένας μηχανισμός που όχι μόνο δεν μπορεί να ανακουφίσει το λαό από τις απώλειες που είχε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά που στην πραγματικότητα αποτελεί την άλλη όψη της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.
Ενδεικτικά είναι τα όσα λέει η κυβέρνηση για τα οικογενειακά επιδόματα, τα οποία μάλιστα παρουσιάζει ως το «άπαν» της κοινωνικής της πολιτικής. Ποια είναι η αλήθεια; Οτι το οικογενειακό επίδομα θεσπίστηκε με εισοδηματικά κριτήρια για να «χρυσωθεί το χάπι» της προηγούμενης μείωσης του αφορολόγητου και σε καμιά περίπτωση δεν αναπλήρωνε τη χασούρα για τη λαϊκή οικογένεια.
Τώρα, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εφαρμόσει την προψηφισμένη νέα μείωση του αφορολόγητου και γ' αυτό διαφημίζει ως κοινωνική πολιτική και αντιστάθμισμα, δήθεν, τις αναπροσαρμογές που έκανε στον προϋπολογισμό και στα κριτήρια χορήγησης του επιδόματος, για να κρύψει την αγριότητα των νέων, μόνιμων περικοπών.
Το ίδιο προκλητικά είναι και τα όσα λέγονται για την Υγεία, όπου υποτίθεται ότι για ορισμένους ανασφάλιστους, εργαζόμενους και συνταξιούχους, θα υπάρξει κάλυψη των φαρμακευτικών δαπανών «με βάση εισοδηματικά κριτήρια», με «κόφτες» και προϋποθέσεις δηλαδή για τη μεγάλη πλειοψηφία.
Ολα αυτά την ώρα που έχει εκτοξευτεί η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη, ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής και στην Υγεία, ενώ άμεσα ετοιμάζεται μια ακόμα περικοπή στις συντάξεις, που για πολλούς συνταξιούχους θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την πρόσβασή τους σε φάρμακα που έχουν ανάγκη, πόσο μάλλον σε ακριβότερες υπηρεσίες, μέσα από το εμπορευματοποιημένο - ιδιωτικοποιημένο σύστημα Υγείας.
Επιπλέον, στα λεγόμενα «αντίμετρα», η κυβέρνηση διαφημίζει με θράσος ως «στήριξη της εργασίας» την παραπέρα ενίσχυση των γνωστών προγραμμάτων που με πρόσχημα την κατάρτιση και την «απόκτηση εργασιακής εμπειρίας» προσφέρουν τσάμπα εργατικό δυναμικό στην εργοδοσία, ανακυκλώνουν την ανεργία, λειτουργούν ως μοχλός για τη συμπίεση παραπέρα της εργατικής δύναμης, το ξήλωμα δικαιωμάτων, τη γενίκευση της «ευέλικτης» εργασίας, ενώ βέβαια δουλεύουν και ως μηχανισμός πιέσεων, εκβιασμών και χειραγώγησης από την πλευρά του κράτους.
Μέχρι και τα λεφτά από το Πρόγραμμα των Δημοσίων Επενδύσεων, που στην πραγματικότητα θα κατευθυνθούν στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσπαθεί να πλασάρει η κυβέρνηση ότι... «θα επιστρέψουν (ως αντιστάθμισμα) στην κοινωνία»!
Να λοιπόν τι έχουν να περιμένουν εργαζόμενοι και φτωχά - λαϊκά στρώματα από την απάτη των λεγόμενων «αντίμετρων», όπως και συνολικά από τη λεγόμενη «δίκαιη ανάπτυξη». Στην πραγματικότητα, μέτρα και «αντίμετρα» όχι απλά δεν αντιστρατεύονται το ένα το άλλο, αλλά είναι «εις σάρκα μίαν», διαφορετικές πλευρές του ίδιου αντιλαϊκού σχεδίου, που στο διηνεκές, όπως ήδη φαίνεται αυτές τις μέρες, θα έχει «κόφτες» και μνημόνια διαρκείας για τις λαϊκές ανάγκες.
Η μόνη «ανάσα» που μπορούν να περιμένουν εργαζόμενοι - αυτοαπασχολούμενοι - φτωχοί αγρότες δεν θα έρθει από παρεμβάσεις στο πλαίσιο της πολιτικής που στηρίζει το κεφάλαιο, αλλά μόνο από τη δική τους πάλη και συμμαχία, για την ανάκτηση των απωλειών, για την ικανοποίηση των αναγκών τους, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.