... «ανίκανο»
Ενα μήνα μετά τον καταστροφικό σεισμό στη Σάμο, τρεις μήνες μετά τις πλημμύρες του «Ιανού» στη Θεσσαλία και τέσσερις μήνες μετά τις φονικές πλημμύρες στην Εύβοια, οι πληγέντες, όπως και όλοι οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, προσπαθούν ακόμα να μαζέψουν τα κομμάτια τους.
Οπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, η κρατική στήριξη που θα τους βοηθούσε να σταθούν στα πόδια τους και να μην ξανακινδυνεύσουν η περιουσία και η ζωή τους δεν έφτασε ποτέ, παρά τις μεγαλόστομες υποσχέσεις από τις κυβερνητικές κουστωδίες που βρέθηκαν «στον τόπο του εγκλήματος» τις μέρες των καταστροφών.
Δεν πρόκειται βέβαια για ανευθυνότητα ή «ανικανότητα»... Κι αυτό επιβεβαιώνεται από πολλά παραδείγματα:
Το κράτος που δεν έχει καταφέρει ακόμα να ανακουφίσει στοιχειωδώς ξεσπιτωμένα νοικοκυριά, είναι το ίδιο που μέσα σε χρόνο ρεκόρ έφτιαξε την «εγκυκλοπαίδεια» της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τα επόμενα χρόνια, το λεγόμενο «σχέδιο Πισσαρίδη», όπου συμμαζεύει όλες τις αξιώσεις του κεφαλαίου για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας.
Το κράτος που αρνείται την απόδοση έκτακτου επιδόματος και την απαλλαγή χρεών σε πληγέντες, αποζημιώσεις σε αυτοαπασχολούμενους, είναι το ίδιο που εν μέσω πανδημίας έδειξε πλήρη ετοιμότητα για να παράσχει «ζεστό» χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και για να τους απαλλάξει από «περιττά έξοδα», όπως είναι ακόμα και η μισθοδοσία εργαζομένων ή οι ασφαλιστικές τους εισφορές.
Το κράτος που δεν έχει καταφέρει εδώ και μήνες να αποκαταστήσει υποδομές, να ελέγξει εργασιακούς χώρους, να φροντίσει για την ομαλή λειτουργία υπηρεσιών, ακόμα και σχολείων που βρέθηκαν στο επίκεντρο των καταστροφών, εξασφαλίζοντας τα αναγκαία κονδύλια και το προσωπικό, είναι το ίδιο που «εν μία νυκτί» βγάζει φιρμάνια απαγόρευσης συγκεντρώσεων και επιστρατεύει χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς, για να επιβάλει την αντιλαϊκή πολιτική του.
Το κράτος που δεν έχει φροντίσει να ενισχύσει ακόμα και σε πληγείσες περιοχές τις δομές Υγείας, όπως στο Μουζάκι, που το ποτάμι παρέσυρε μέχρι και το Κέντρο Υγείας, το κράτος που αφήνει απροστάτευτο τον λαό από την πανδημία, εννιά μήνες μετά το ξέσπασμά της και ενώ οι νεκροί ξεπέρασαν τις 3.000, είναι το ίδιο που αποφασίζει το ένα δωράκι μετά το άλλο για τους κλινικάρχες, κάνοντας λάστιχο ακόμα και το όριο στην τιμή του τεστ για τον COVID, προκειμένου να εγγυηθεί την κερδοφορία τους, μέσα από την εμπορευματοποίηση του πόνου και της αγωνίας του λαού...
Το συμπέρασμα είναι ένα: Οση ...δυσκινησία δείχνει το κράτος και η κυβέρνηση σε ό,τι έχει να κάνει με την ανακούφιση του λαού που δοκιμάζεται, πόσο μάλλον με τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες του, τόση ταχύτητα δείχνει σε ό,τι αφορά την αστική τάξη και τα συμφέροντά της. Οση «ατομική ευθύνη» σερβίρει το κράτος και η κυβέρνηση στον λαό, είτε για την αντιμετώπιση της πανδημίας, είτε για να σταθεί στα πόδια του μετά από τέτοιες μεγάλες καταστροφές, τόση «κρατική υπευθυνότητα» και «συνέπεια» δείχνει για να στηρίξει τους μεγιστάνες του πλούτου.
Γι' αυτό το μήνυμα που εκπέμπει με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση στον λαό είναι «βολέψου όπως όπως», «λούφαξε μέχρι να περάσει η μπόρα», «βρες σπίτι για να μην πνιγείς», αφού κάθε λειτουργία αυτού του κράτους είναι προσαρμοσμένη στο πώς θα ανασάνουν τα κέρδη των ομίλων, είτε με «νεοφιλελεύθερες» είτε με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Ετσι εξηγείται η «επιλεκτική ανικανότητα» κράτους και κυβέρνησης.
Τι μένει λοιπόν στον λαό; Ο δρόμος του αγώνα και της διεκδίκησης, μέσα από το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, για την προστασία της υγείας, της ζωής και των δικαιωμάτων του. Ο δρόμος της ανασύνταξης, της συμμαχίας και της αντεπίθεσης, ενάντια στην πολιτική, στο κράτος και στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου, που συνθλίβει τις ανάγκες του λαού στη λογική του «κόστους - οφέλους» για τα κέρδη των ομίλων.
