Ισόβια+10 χρόνια ο Ρουπακιάς – Μόλις 13 έτη φυλάκισης σε Μιχαλολιάκο και την ηγετική ομάδα της ΧΑ

 

τατη ποινή των 15 ετών. Αναμένεται η απόφαση για τον ανασταλτικό ή μη χαρακτήρα των ποινών.

Κατιούσα

Η ανακοίνωση των ποινών που επιβάλλονται στα μέλη της νεοναζιστικής συμμορίας επέβαλε μεν ισόβια στον Ρουπακιά (συν δέκα χρόνια για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση), δεν επέβαλε όμως την ανώτατη ποινή στην ηγεσία-διευθυντική ομάδα της Χρυσής Αυγής.

Πιο συγκεκριμένα το δκαστήριο επέβαλε:

-Ποινή ισόβιας κάθειρξης στον Γ. Ρουπακιά για την ανθρωποκτονία του Παύλου Φύσσα και 10 έτη κάθειρξη για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Επίσης, τέσσερα έτη φυλάκιση για οπλοκατοχή και άλλα τέσσερα για οποχρησία.

-Ποινή κάθειρξης 13 ετών στον Ν. Μιχαλολιάκο για τη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, φυλάκιση ενός έτους για παράνομη οπλοκατοχή και 1.000 ευρώ πρόστιμο.

-Την ίδια ποινή (13 έτη κάθειρξης) σε όλη την ηγετική ομάδα που διεύθυνε την εγκληματική οργάνωση (Κασιδιάρης, Λαγό, Παναγιώταρο, Παππά και Γερμενή. Εξαίρεση ο Ματθαιόπουλος στον οποίο επιβλήθηκαν 10 έτη κάθειρξης…

Στην ουσία, το δικαστήριο απέφυγε να επιβάλει την ανώτερη ποινή των 15 ετών και ακολούθησε την πρόταση της εισαγγελέα Αδαμαντίας Οικονόμου.

Επιπλέον.

Ο πυρηνάρχης Νίκαιας Γ. Πατέλης έλαβε 8 έτη κάθειρξη για τη συνέργεια σε ανθρωποκτονία και για την ένταξη σε εγκληματική οργάνωση 6 έτη

Ο πυρηνάρχης Περάματος Αναστάσιος Πανταζής καταδικάστηκε σε 8 χρόνια για απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος των Αιγυπτίων ψαράδων και σε 6 χρόνια για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, ενώ για την επίθεση στο ΠΑΜΕ έλαβε 2 έτη για κάθε επικίνδυνη σωματική βλάβη στα τρία θύματα.

Οι Ηλιόπουλος και Κούζηλος κάθειρξη 7 ετών για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση

Οι Ζησιμόπουλος, Γρέγος, Μπραμπαρούσης, Ζαρούλια και Κουκούτσης καταδικάζονται σε ποινή κάθειρξης 6 ετών

Στους Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλο, Ευστάθιο Μπούκουρα, Νίκο Μίχο και Μιχάλη Αρβανίτη αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό και επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 5 ετών.

Οι υπόλοιποι συμμέτοχοι στην υπόθεση της δολοφονιας του Παύλου Φύσσα καταδικάστηκαν σε κάθειρξη από 6 ως 8 χρόνια και για την εγκληματική οργάνωση από 3 έως 6 χρόνια κάθειρξη με εξαίρεση τον Ρουπακιά που καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη.

Μπορείτε να δείτε αναλυτικά τις ποινές, ακολουθώντας το νήμα των αναρτήσεων του Golden Dawn Watch.

Συμπερασματικά, το δικαστήριο υιοθέτησε δυστυχώς τις προτάσεις της εισαγγελέα Αδαμαντίας Οικονόμου για τη διευθυντική ομάδα της εγκληματικής οργάνωσης, ενώ επέβαλε επιλεκτικά χαμηλότερες ποινές από την εισαγγελική πρόταση σε κάποιους από τους κατάδικους για την υπόθεση της επίθεσης στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και το τάγμα κρούσης της ΧΑ.

Μόνο στην υπόθεση της επίθεσης κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ το δικαστήριο επέβαλε ποινές υψηλότερες από την πρόταση της εισαγγελέα. Ωστόσο από τη στιγμή που η κατηγορία είχε μειωθεί -από απόπειρα ανθρωποκτονίας, σε βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη- οι δράστες μένουν πρακτικά ατιμώρητοι. Συγκεκριμένα, οι 4 κατηγορούμενοι έλαβαν ποινή φυλάκισης 2 ετών για κάθεμια από τις 3 επικίνδυνες σωματικές βλάβες, φυλάκιση 10 μηνών για διατάραξη οικιακής ειρήνης και 16 μήνες για παράνομη οπλοκατοχή.

Το δικαστήριο διέκοψε πριν λίγη ώρα και το κρίσιμο σημείο που μένει να δούμε είναι αν οι ποινές θα έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα ή όχι.

Χρ. Ζαραλίκος: Τόσους “αντιφασίστες” είχε να δει η χώρα από το ’40…

 

Κατιούσα

Ο Ζαραλίκος ξαναχτυπά με νέο επεισόδιο, ασχολείται με την επικαιρότητα της δίκης της Χρυσής Αυγής και την ιστορική απόφαση -που κάποιοι θέλουν να την αφήσουν εκτός ύλης…- και απαντά σε αρχέγονα ερωτήματα.

Γιατί να έχουμε νεύρα με την απόφαση στη δίκη της Χρυσής Αυγής; Ματατζήδες είμαστε;
Έχει ο Μιχάλης Χρυσο-αυγίδης βίντεο από τις 150 μολότοφ που είδε στη φαντασία του;
Πώς μπορείς να φτιάξεις “Μολότοφ” με πλαστικά μπουκάλια νερό;
Τι δώρα κερδίζει η κάθε μάρκα εμφιαλωμένο νερό (Αύρα, Λουτράκι, Ζαγόρι);
Μήπως τα ΜΑΤ κυνήγησαν τους μαθητές από το Υπουργείο ως το Mall, για να τους σώσουν από τον κομμουνισμό και να τους οδηγήσουν στον καταναλωτισμό;
Είναι ο Πλεύρης ο Χαϊλάντερ φασίστας;
Θα γίνει επεισόδιο στις Οικογενειακές Ιστορίες η διαμάχη των δύο Πλεύρηδων;
Δεν είναι αποδεδειγμένοι ζωόφιλοι οι νεοναζί, εφόσον δεν πείραξαν τον Λαγό;
Πώς αναγνωρίζεις τους ασυμπτωματικούς φασίστες;
Αν υπήρχαν 31 υποθέσεις δεμένες για τη ΧΑ, γιατί έπρεπε να δολοφονηθεί ο Φύσσα και να γίνει η 32η, πριν αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι;
Γιατί πανηγυρίζει η αντίφα κυβέρνηση, αφού η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη;
Είναι το Ορούκ Ρέις το “Δημητρούλα” των μαθητικών μας χρόνων στην πενταήμερη;
Τι συμβολίζει μια σπασμένη καρέκλα ως έργο τέχνης. Πόσα γκεστάλτ χρειάζεσαι για να καταλάβεις ότι 500 ευρώ δε φτάνουν για να πας διακοπές στο Καϊμακτσαλάν;

Ο Ζαραλίκος δίνει όλες τις απαντήσεις και μας τα εξηγεί όλα:

Ότι ο κόσμος ξέσπασε σε λυγμούς, αλλά τα ΜΑΤ ξέσπασαν σε κρότους λάμψης.
Ότι τα αρχικά ΜΑΤ σημαίνουν Μονάδες Αίμα Τιμή.
Ότι η χώρα μας είχε να δει τόσους φλογερούς αντιφασίστες από το ’40 στο βουνό…
Ότι η μόδα με τους νιου-έιτζ αντιφασίστες δε δίνει ΕΣΠΑ. Για ΕΣΠΑ η ναζιστική οργάνωση είναι σιγουράκι.
Ότι οι φασίστες λένε μαλακίες σαν τον Πλεύρη. Όταν τις λένε γελάνε, όταν τις κάνουν πράξη όμως πονάμε.
Ότι αν δεν κινητοποιούνταν το κράτος μετά τη δολοφονία του Φύσσα, δε θα έμενε στη θέση της όχι μόνο η Χρυσή Αυγή, αλλά ούτε τα ΑΤ (αστυνομικά τμήματα) που ήταν μεσοτοιχία.
Και ότι ένας είναι ο βασικός εχθρός. Ο σιωπηλός λαός.

17 λεπτά χείμαρρου στο βίντεο που ακολουθεί.

Οι λαϊκές συγκεντρώσεις, το τεκμήριο της αθωότητας και η πίεση στην κρατική εξουσία

Η συγκέντρωση χιλιάδων πολιτών έξω από την αίθουσα του Εφετείου κατά την εκφώνηση της απόφασης στη δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ άνοιξε μια συζήτηση για το κατά πόσο συνιστά αθέμιτη πίεση στους Δικαστές και κατά πόσο επηρεάζει τη δικαιοδοτική κρίση τους. Το άρθρο 11 παρ. 1 του Συντάγματος αναγνωρίζει το δικαίωμα των Ελλήνων να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα. Αποδέκτης του συνταγματικού αυτού δικαιώματος είναι η κρατική εξουσία. Κανένας περιορισμός δεν μπορεί να υπάρχει ως προς το περιεχόμενο των αιτημάτων μιας συγκέντρωσης ούτε φυσικά μπορούν οι λαϊκές συγκεντρώσεις να χαρακτηριστούν αθέμιτες. Συνηθέστερα τα αιτήματα στρέφονται προς τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία: Πολίτες έξω από τη Βουλή ή από τα Υπουργεία ζητούν κατάργηση ή τροποποίηση ή θέσπιση νομοθετικών διατάξεων. Ορισμένες φορές αποδέκτης των αιτημάτων είναι και η δικαστική εξουσία. Δεν είναι σπάνιες οι συγκεντρώσεις έξω από Δικαστήρια της Χώρας με αιτήματα την απαλλαγή ή την καταδίκη συλληφθέντων. Ο Λαός έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τα αιτήματά του, να ασκεί μια θεμιτή «πίεση» προς την εξουσία. Είναι άραγε η μοναδική πίεση που ασκείται στο Κράτος; Οι απαιτήσεις επιχειρηματιών για ευνοϊκές ρυθμίσεις (φορολογικές, μισθολογικές, εργασιακές) προκειμένου να παραμείνει μια επένδυση σε συγκεκριμένη Χώρα δεν συνιστούν πίεση προς την Κυβέρνηση;

* * *

Η σφοδρή επιστημονική κριτική σε αποφάσεις Ανωτάτων Δικαστηρίων με σκοπό να αλλάξει η νομολογία θεωρείται αθέμιτη; Ορισμένες πιέσεις είναι σαφώς περισσότερο αποτελεσματικές γι' αυτούς που τις ασκούν αν και λιγότερο αντιληπτές από την κοινωνία. Οι κρατικοί λειτουργοί (βουλευτές, υπουργοί, δικαστές, εισαγγελείς) έχουν τέτοια υψηλή συνταγματική θωράκιση ακριβώς για να μπορούν να ενεργούν σύμφωνα με την δική τους συνείδηση και να μην επηρεάζονται στην κρίση τους. Ζουν και εργάζονται μέσα σε μια κοινωνία ζωντανή. Μια κοινωνία με αντιτιθέμενα συμφέροντα, με συγκρούσεις, με πολύπλευρες προσεγγίσεις και αντιλήψεις. Θα ταίριαζε σε ανελεύθερο καθεστώς να απαιτεί από τον κυρίαρχο Λαό συνθήκες απομόνωσης και απόλυτης σιγής ως προϋπόθεσης για να μπορούν να λειτουργούν αποτελεσματικά οι θεσμοί. Θα ήταν μια ξεκάθαρη ομολογία αποτυχίας της Δημοκρατίας. Είναι εντελώς διαφορετικό το ζήτημα της υποχρέωσης της Πολιτείας να προστατεύει τη ζωή και την περιουσία των κρατικών λειτουργών ώστε να μπορούν ανεμπόδιστα να επιτελούν το καθήκον τους. Η Δημοκρατία πρέπει να επιδιώκει να δημιουργήσει ενημερωμένους και συνειδητοποιημένους πολίτες. Οχι φοβισμένους και απαθείς. Πολίτες που κάνουν θαρρετά χρήση των συνταγματικών δικαιωμάτων τους. Πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι η αδράνεια στην άσκηση δικαιώματος, η συναίνεση στον περιορισμό τους οδηγεί στη σταδιακή απονέκρωσή τους και λογίζεται ως οικειοθελής παραίτηση.

* * *

Μήπως όμως η συγκέντρωση πολιτών έξω από μια αίθουσα Δικαστηρίου παραβιάζει το τεκμήριο αθωότητας των κατηγορουμένων; Το άρθρο 7 ν. 4596/2019 που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2016/343 του Ε.Κ. και του Συμβουλίου της 9-3-2016, προβλέπει τη δυνατότητα αποζημίωσης του κατηγορουμένου προς αποκατάσταση της βλάβης την οποία υπέστη εξαιτίας της προσβολής του τεκμηρίου της αθωότητάς του «από δηλώσεις δημοσίων αρχών οι οποίες αναφέρονται σε εκκρεμή ποινική διαδικασία και είτε παροτρύνουν το κοινό να πιστέψει στην ενοχή του είτε προβαίνουν σε εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών με την οποία προδικάζουν τη δικαστική κρίση». Δύο επισημάνσεις είναι ουσιαστικές: Πρώτον, η προστασία του τεκμηρίου της αθωότητας δεν είναι απόλυτη υπό την έννοια ότι το προοίμιο της Οδηγίας (παρ. 19) θεωρεί ότι κάμπτεται μπροστά στην ελευθερία του Τύπου και των λοιπών μέσων ενημέρωσης. Πόσο μάλλον μπροστά στο δικαίωμα διαμαρτυρίας των συγκεντρωμένων! Δεύτερον, ότι αποδέκτης της παραπάνω υποχρέωσης είναι «οι δημόσιες αρχές» και όχι ο Λαός. Θα ήταν συνεπώς αδιανόητο να ισχυριστεί κανείς παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας για το λόγο ότι πολίτες ασκούν το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και ζητούν από τις Αρχές (Δικαστήρια) την τιμωρία συγκεκριμένων κατηγορουμένων.

Οι Δικαστές είναι οι μόνοι θεσμικά αρμόδιοι να κρίνουν μία ποινική υπόθεση σύμφωνα με τις νόμιμες διαδικασίες και εγγυήσεις. Κανένας εξάλλου δεν στερείται του φυσικού του δικαστή (άρθρο 8 Συντάγματος). Κανείς αντίστοιχα δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα της κοινωνίας να απαιτεί, να διαμαρτύρεται, να εκφράζεται ελεύθερα με τον τρόπο που αυτή επιλέγει. Δύο δικαιώματα ανεξάρτητα μεταξύ τους και πάντως όχι αλληλοαποκλειόμενα.

(Αναδημοσίευση από την «Εφημερίδα των Συντακτών», 12/10/2020)

Χριστόφορος ΣΕΒΑΣΤΙΔΗΣ
Δ.Ν. Εφέτης - πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

Ιδιος παρονομαστής

Αλλαγές με ...«κοινωνικό πρόσημο» σχεδιάζει η κυβέρνηση από τον νέο χρόνο, παρουσιάζοντας την πανδημία ως «ευκαιρία» για να τρέξουν «εμβληματικές μεταρρυθμίσεις» στο κράτος, στην αγορά εργασίας, στην Εκπαίδευση και σε άλλους τομείς.

Οπως αποδεικνύεται όμως, οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής που κλιμακώνεται, με τις ανατροπές στα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, με τους νόμους που περιστέλλουν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τις ελευθερίες, με τη φοροληστεία στο λαό, για να συντηρούνται και να διευρύνονται οι φοροαπαλλαγές, οι επιχορηγήσεις και τα άλλα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων.

Προαναγγέλλει για παράδειγμα παρεμβάσεις για την «εκπαίδευση του επιτελικού κράτους» και την «αξιολόγηση σε όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης», με στόχο «να εξασφαλίζεται η συνέχεια του κράτους».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός ακούει για μέτρα «εκσυγχρονισμού» του αστικού κράτους, για να ανεβάσει τις «επιδόσεις» και την «αποτελεσματικότητά» του. Ούτε βέβαια η «αξιολόγηση» είναι κάτι καινούργιο. Ποια είναι όμως η πείρα του από το «επιτελικό κράτος» και τις αλλεπάλληλες προσαρμογές στη λειτουργία του;

Οι πρόσφατες πλημμύρες στην Εύβοια και τη Θεσσαλία είναι αποκαλυπτικές. Το κράτος είναι «επιτελικό», γρήγορο και αποτελεσματικό όταν πρόκειται να αδειοδοτήσει και να στηρίξει μια επένδυση, για παράδειγμα στον τομέα των ΑΠΕ. Αποδεικνύεται όμως το ίδιο αργό, απρόθυμο και αναποτελεσματικό όταν στην ίδια ακριβώς περιοχή καλείται να προστατέψει την περιουσία, ακόμα και τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων από τα φυσικά φαινόμενα.

Οχι βέβαια επειδή είναι ανίκανο, ή επειδή η ...αξιολόγηση των υπηρεσιών του δεν γίνεται σωστά. Αλλά επειδή ως βασική του προτεραιότητα έχει τη στήριξη των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων που συνθλίβει τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.

Αυτήν την αντιλαϊκή «συνέχεια» θέλει να θωρακίσει η κυβέρνηση, προσαρμόζοντας ανάλογα τις διοικητικές υπηρεσίες και το υπαλληλικό προσωπικό στις γρήγορες μεταβολές των αναγκών του κεφαλαίου, ψηφιοποιώντας το κράτος και διευκολύνοντας συνολικά τη «συνδιαλλαγή» με τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως με τις «κολοσσιαίες αλλαγές στις δημόσιες συμβάσεις», που επίσης εξαγγέλλει.

Αλλη «μεταρρύθμιση» είναι αυτή για την «επέκταση της απασχόλησης των γυναικών», που σερβίρεται με τον μανδύα των «ίσων ευκαιριών». Διαπιστώνοντας ότι η ατομική και οικογενειακή ευθύνη στη διαχείριση του νοικοκυριού, η φροντίδα παιδιών και γερόντων κρατάει χιλιάδες γυναίκες εκτός αγοράς εργασίας και στερεί το κεφάλαιο από μια τεράστια δεξαμενή εκμετάλλευσης και κερδοφορίας, η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, σχεδιάζει παρεμβάσεις σε δυο άξονες.

Από τη μια, για την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, που παρουσιάζεται μάλιστα με θράσος ως «επιλογή» των γυναικών. Κι από την άλλη, υποτυπώδεις και αποσπασματικές υπηρεσίες για τη φροντίδα των παιδιών, μακριά από τις σημερινές σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Το παράδειγμα με τα «voucher», αντί για δωρεάν και υψηλών προδιαγραφών παιδικούς σταθμούς για όλους, είναι αποκαλυπτικό.

Η «αναδιάρθρωση του ΕΣΥ», που εξαγγέλλει επίσης η κυβέρνηση, είναι για γέλια και για κλάματα. Ηδη, τα νομοσχέδια για την Υγεία που έχει παρουσιάσει εν μέσω πανδημίας, ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Οτι συνεχίζεται και εντείνεται η πολιτική που μας οδήγησε στο σημερινό χάλι. Δηλαδή, η πολιτική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Υγείας, η μεγαλύτερη εμπλοκή των ιδιωτών και ταυτόχρονα η λειτουργία των μονάδων Υγείας ως «αυτοτελών επιχειρηματικών μονάδων», που βάζουν την υγεία στο ζύγι των «εσόδων - εξόδων», με τραγικές συνέπειες για το λαό.

Αλλωστε, όποια «μεταρρύθμιση» κι αν κάνει η κυβέρνηση στην Υγεία, η συνολική διαχείριση της πανδημίας αποτελεί αδιαμφισβήτητο «μάρτυρα» για την αντιλαϊκή πολιτική της και σ' αυτόν τον τομέα.

Τέλος, ανάμεσα στα πολλά που εξαγγέλλονται για τον επόμενο χρόνο, είναι άλλη μια μεταρρύθμιση στην επαγγελματική εκπαίδευση, ώστε οι «κοινωνικοί εταίροι» (βλέπε εργοδοτικές ενώσεις) και οι Περιφέρειες να αποκτήσουν ενεργότερο λόγο στην παραγωγή, εκπαίδευση και επανακατάρτιση εργατικού δυναμικού σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, σύμφωνα με τις πιο άμεσες ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.

Οποια «μεταρρύθμιση» κι αν βρίσκεται επομένως στον «αριθμητή», ο «παρονομαστής» μένει πάντα ο ίδιος: Τα κέρδη του κεφαλαίου, η διαμόρφωση καλύτερων όρων για την απρόσκοπτη αναπαραγωγή τους. Σ' αυτό το «κλάσμα» οι ανάγκες του λαού μένουν πάντα στο «υπόλοιπο». Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τις κατακτήσει, από το να πολλαπλασιάσει τις δυνάμεις του στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική που στηρίζει τα κέρδη του!