Οι γαλλικές αρχές ζήτησαν από τους επικεφαλής των συνδικαλιστικών
ενώσεων να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους να διαδηλώσουν στο Παρίσι και να
περιορίσουν τις κινητοποιήσεις σε μια και μόνο συγκέντρωση σε
συγκεκριμένο χώρο, επικαλούμενοι τον φόβο να δημιουργηθούν επεισόδια.
Τα συνδικάτα, που οργανώνουν εδώ και μήνες πορείες εναντίον του
νομοσχεδίου για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, απάντησαν ότι το να
επιβληθεί απαγόρευση σε μια πορεία είναι κάτι το απαράδεκτο και ότι θα
επιμείνουν στα σχέδιά τους να διαδηλώσουν στους δρόμους της πρωτεύουσας της Γαλλίας την προσεχή Πέμπτη.
Η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει την πραγματοποίηση μιας
πορείας διαμαρτυρίας εάν οι συνδικαλιστικές ενώσεις δεν συμμορφωθούν με
τα αιτήματά της.
Η ένταση εξάλλου μεταξύ των κυβερνώντων και των εκπροσώπων των
εργαζομένων που αντιτίθενται στις αλλαγές, ανάμεσά τους το CGT, αυξήθηκε
ραγδαία μετά την κλιμάκωση των επεισοδίων βίας κατά τη διάρκεια μιας
πορείας στους δρόμους του Παρισιού την προηγούμενη εβδομάδα.
Εκατοντάδες άνθρωποι κατέστρεψαν βιτρίνες και προσόψεις καταστημάτων,
συγκρούστηκαν με την αστυνομία, προκάλεσαν φθορές σε πεζοδρόμια και
έσπασαν τα τζάμια των παραθύρων σε ένα παιδικό νοσοκομείο κατά τα
διάρκεια οδομαχιών την περασμένη Τρίτη.
Η αστυνομία απάντησε με χρήση δακρυγόνων και αντλιών νερού υπό πίεση και δεκάδες τραυματίστηκαν.
«Δεδομένης της έντασης και των πρόσφατων συγκρούσεων… το να
πραγματοποιηθεί άλλη μια πορεία όπως αυτή την 23η Ιουνίου δεν είναι
πιθανό» δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Μπερνάρ Καζνέβ σε μια επιστολή προς τον πρόεδρο του CGT Φιλίπ Μαρτινέζ.
Προκειμένου να «διασφαλιστεί η ελευθερία της έκφρασης» με την προστασία ωστόσο της «δημόσιας τάξης», ο υπουργός προτείνει στους διοργανωτές να πραγματοποιήσουν «μια στατική συγκέντρωση»,η οποία σύμφωνα με την αστυνομία «θα επιτρέψει την καλύτερη επίβλεψη και την καλύτερη προστασία της διαδήλωσης».
Ένας εκ των επικεφαλής της αστυνομίας έκανε μια παρόμοια δήλωση νωρίτερα, ωστόσο την απάντηση των συνδικάτων μάλλον δεν την περίμεναν οι αρχές: στελέχη των δύο μεγαλύτερων συνδικαλιστικών ενώσεων ξεκαθάρισαν ότι δεν θα εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους.
«Δεν μπορώ να διακρίνω κάτι που θα μπορούσε να μας πιέσει να απαρνηθούμε το συνταγματικό μας δικαίωμα να διαδηλώσουμε» επισήμανε ο επικεφαλής το CGT στην περιοχή του Παρισιού, Πασκάλ Ζολί, στο Ρόιτερς.
Το να κάνουμε πορεία σε ένα τετράγωνο αντί να διαδηλώσουμε για να διαμαρτυρηθούμε «δεν είναι αποδεκτό» επισήμανε ο Γκαμπριέλ Γκοντί, υψηλόβαθμο στέλεχος της συνδικαλιστικής ένωσης FO.
Τα γλυκερά κλισέ για την πολιτική που δεν (πρέπει να) μπλέκει με το
ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γίνονται τόσο πιο αφόρητα, όσο περισσότερο
παίζουν μπουνιές με τα πραγματικά γεγονότα.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα πιο πολιτικό από το δόγμα
no politica της ΟΥΕΦΑ και την επιλεκτική εφαρμογή του. Μετά από τα
αιματηρά επεισόδια της πρεμιέρας μεταξύ Άγγλων και Ρώσων χούλιγκαν, οι
αρχές επέβαλαν ποινή αποκλεισμού με αναστολή, δηλαδή αποκλεισμού αν
ξανασυμβεί το παραμικρό επεισόδιο, από τη διοργάνωση στη Ρωσία (και να
πεις πως χρειάζονταν βοήθεια οι Ρώσοι για να αποκλειστούν), άφησε όμως
στο απυρόβλητο την Αγγλία, ξεχνώντας το ρητό που λέει πως χρειάζονται
δύο για να χορέψεις τάνγκο. Μην ξεχνάτε εξάλλου πως στην Αγγλία, ο
χουλιγκανισμός έχει εξαλειφθεί από τα χρόνια της Θάτσερ, και αν τα
γεγονότα δε συμφωνούν με αυτό, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Για όσους είχαν μείνει με την αμφιβολία για την πολιτική σκοπιμότητα
κάποιων αποφάσεων, ήρθε να τη διαλύσει μια εξωποδοσφαιρική αφορμή και ο
αποκλεισμός σύσσωμης της ρωσικής ομάδας στίβου (κι όχι κάποιων
μεμονωμένων αθλητών) από τη WADA (που διώκει τις περιπτώσεις
ντοπαρίσματος). Ευτυχώς δηλαδή που οι Ρώσοι έχουν αναλάβει τη διοργάνωση
του Μουντιάλ το 18', αλλιώς μπορεί να τους απέκλειαν κι από αυτό
(καλομελέτα έρχεται).
Όσο για την Ουκρανία, έγινε η πρώτη ομάδα που αποκλείστηκε μαθηματικά
από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Κι εδώ δυστυχώς δεν υπήρχαν οι ψήφοι
κάποιας ειδικής επιτροπής για να ανατρέψει το αποτέλεσμα, όπως στη
Γιουροβίζιον, και να της δώσουν την πρόκριση ή και το χρυσό.
Κατά τα άλλα, παρακολουθούμε ένα φεστιβάλ χουλιγκανισμού κι εθνικιστικής
έξαρσης στις κερκίδες. Αν ο αθλητισμός είναι θεωρητικά μια εκλεπτυσμένη
μορφή προσομοίωσης του πολέμου και ειρηνικής εκτόνωσης των άγριων,
πολεμοχαρών ενστίκτων του ανθρώπου, σήμερα εξελίσσεται σε μία από τις
πιο επικίνδυνες και βίαιες εκδηλώσεις της προχωρημένης καπιταλιστικής
σαπίλας. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αποπλανημένους
ερασιτέχνες που αφιονίζονται, μεθούν, παρασύρονται κι εκτονώνονται. Αλλά
με οργανωμένες, επαγγελματικές ομάδες, άκρως επικίνδυνες κι
εγκληματικές.
Τα θεμέλια του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού τρίζουν κάτω από ποτάμια μπίρας
κι αίματος, συγκρούσεις λαών που μέχρι πρότινος ζούσαν αδελφωμένοι,
ξεθαμμένα πάθη που γιγαντώνονται για να κρύψουν τις συνέπειες της κρίσης
και τα οξυμένα προβλήματα κάτω από το χαλάκι, και βασικά την επέλαση
του νεοφασισμού, τόσο στις χώρες όπου ηττήθηκε ο σοσιαλισμός που
γνωρίσαμε (και τώρα λούζονται τις συνέπειες), όσο και στην "προηγμένη,
πολιτισμένη, δυτική Ευρώπη".
Οι οπαδοί μοιάζουν με εκστρατευτικά σώματα του Μεσαίωνα, που εισβάλλουν
στις πόλεις, τις βανδαλίζουν και τις λεηλατούν, έρχονται σε μάχες σώμα
με σώμα, μεθούν και την πέφτουν στον άμαχο, γυναικείο πληθυσμό. Και η
πλάκα είναι ότι η Γαλλία παραδίδεται στο έλεος των βαρβάρων που
εκπροσωπούν υποτίθεται τις πολιτιστικές αξίες της Ευρώπης σε αντίθεση με
τους... άγριους απεργούς και τους μουτζαχεντίν μουσουλμάνους, που
απειλούσαν να τινάξουν τη βιτρίνα της διοργάνωσης στον αέρα -κι η χώρα
ήταν πάνοπλη, σαν αστακός, για να τους αντιμετωπίσει.
Η μόνη πολιτική διεργασία που δεν μπορεί να περιμένει κανείς να
αποτυπώσει στις κερκίδες και το χορτάρι, είναι μια επαναστατική
διαδικασία. Όπως είπε κι ο δικός μας Φερνάντο Σάντος σε μια συνέντευξη
τύπου, πριν το δεύτερο αγώνα της Πορτογαλίας, όταν ρωτήθηκε για την
ενδεκάδα: θα κάνουμε μερικές αλλαγές, αλλά μην περιμένετε καμιά
επανάσταση. Αυτή έγινε το 74' (εννοώντας προφανώς την επανάσταση των
γαριφάλων)!
Με κάτασπρο πανί ένα καράβι, σαράντα χρόνια έχει να φανεί...
Υγ1: Η μόνη εξαίρεση στο νεοναζί κανόνα είναι οι οπαδοί της Ιρλανδίας.
Είναι τρελοί αυτοί οι Ιρλανδοί, αλλά είναι παιδιά για σπίτι. Τραγουδούν
νανουρίσματα σε ένα παιδί που ξύπνησαν με τα συνθήματά τους, τραγουδούν
συνθήματα στους γάλλους αστυνομικούς που τους λένε να διαλυθούν, καντάδα
σε μια νεαρή Γαλλίδα. Τραγουδάν ακόμα και για την Ακτή Ελεφαντοστού,
που έχει παρόμοια χρώματα στη σημαία της. Αλλά τη λένε σε ένα φίλο τους
που τους πούλησε για μια κοπέλα (ο Τομ γνώρισε μια κοπέλα και δεν ήρθε, μη γίνεις σαν τον Τομ) και στο ματς της πρεμιέρας με τους Σουηδούς είχαν ένα πανό που έλεγε ότι πήγαν εκεί απλά και μόνο για τα κορίτσια των Σουηδών.
Χώρια η τρέλα των βορειο-Ιρλανδών (που δεν τους συμπαθούμε όμως τόσο,
όσο τους αυθεντικούς) για έναν παίκτη που δεν έχει σκοράρει καν στη
διοργάνωση (δεν είμαι καν σίγουρος αν έχει παίξει), αλλά έχει εμπνεύσει
το σουξέ της διοργάνωσης.
Υγ2: δε νομίζω πως χρειάζεται αγωνιστικό σχόλιο για μια τόσο φτωχή σε
θέαμα διοργάνωση, όπου δεν υπάρχει καν η αγωνία και το σασπένς της
πρόκρισης, πολλές φορές, με το ανεκδιήγητο σύστημα διεξαγωγής, όπου
πολλές ομάδες προτιμάνε να βγουν τρίτες για να προκριθούν, παρά να
ρισκάρουν κάτι περισσότερο.
Το μόνο που σημειώνω, ανεξαρτήτως (της δεδομένης) συμπάθειας, είναι πως
αν οι Ισπανοί σήμερα δε χάσουν από τους Κροάτες και βγουν πρώτοι στον
όμιλό τους, έχουν ανοιχτό δρόμο τουλάχιστον ως τα ημιτελικά, την ίδια
στιγμή που στην άλλη πλευρά του ταμπλό, θα γίνει το έλα να δεις ήδη από
τα προημιτελικά (αν όχι πιο νωρίς), με το Γαλλία-Αγγλία να φαίνεται ήδη
στον ορίζοντα (στην ίδια πλευρά του ταμπλό είναι η Ιταλία και εκτός
απροόπτου και η Γερμανία).
Υγ3: μπορείτε επίσης να διαβάσετε στο Ατέχνως ένα κείμενο για το επικό πέναλτι του Πανένκα, που έφτιαξε δική του σχολή, και χτες έκλεισαν 40 χρόνια από την πρωτότυπη, μαγική εκτέλεση.
Μετά την απάτη των 762.426 ψηφοφόρων
τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ έστειλε στον καναπέ μεταξύ των εκλογών του Γενάρη
του 2015 και των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015, ώστε με θράσος να
φωνάζουν τα στελέχη του ότι ο λαός τους ξαναψήφισε τον Σεπτέμβρη ενώ
είχαν ψηφίσει το 3ο μνημόνιο, ετοιμάζουν μια νέα αριθμητική απάτη 50%+1!
Τι είναι το 50%+1;! Η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία!
Ετοιμάζονται, μεταξύ άλλων, οι ανατροπές που έρχονται στα εργασιακά να
συμπεριλαμβάνουν την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία
αφού αυτή θα πραγματοποιείται μόνο όταν ψηφίζει υπέρ της διεξαγωγής της
το 50%+1 των εργαζομένων σε μια επιχείρηση! Όχι το 50%+1 όσων είναι εγγεγραμμένοι στο σωματείο, αλλά το 50%+1 του απόλυτου αριθμού των εργαζομένων! Γιατί;! Μα χάριν της δημοκρατίας!
Ποια όμως δημοκρατία επικαλούνται αυτοί που ετοιμάζονται να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία για χάρη της;! Την
δημοκρατία στην οποία σε διάστημα μόνο 8 μηνών, ψήφισαν 762.426
απογοητευμένοι ψηφοφόροι λιγότεροι, εξαιτίας των αθλιοτήτων που διέπραξε
αυτό το μόρφωμα που αυτοπροσδιορίστηκε ως αριστερό! Την δημοκρατία που
τολμάει να βαυκαλίζεται για την επανεκλογή των απατεώνων στην κυβέρνηση
παρ’ όλο που δεν άφησαν 762.426 ψηφοφόρους να ξαναψηφίσουν! Την
δημοκρατία των πλουτοκρατών που επιτρέπει στα κόμματά της να «δουλεύουν»
τον κόσμο ώστε οι σαπιοκοιλιάδες να πλουτίζουν όλο και περισσότερο,
τάζοντας άλλα πριν τις εκλογές και κάνοντας άλλα μετά! Την δημοκρατία
που σ’ ένα βράδυ μετέτρεψε το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε «ΝΑΙ»! Την
δημοκρατία που θα έστηνε και 10 ακόμα εκλογικές μάχες εάν δεν έπαιρνε το
επιθυμητό για τους «μεγαλοκαρχαρίες» εκλογικό αποτέλεσμα το Σεπτέμβρη
του 2015. Την δημοκρατία που εάν κάτι δεν πήγαινε καλά
για τα συμφέροντα των πλουτοκρατών και μετά τη διεξαγωγή 10 εκλογικών
μαχών, θα κατέβαζε τα τεθωρακισμένα στους δρόμους και θα μετατρεπόταν σε
δικτατορία εν μία νυκτί, όπως εν μία νυκτί μετέτρεψε το αποτέλεσμα του
δημοψηφίσματος! Την δημοκρατία που προσπαθεί να απομακρύνει με κάθε
τρόπο από την εκλογική διαδικασία όλο και περισσότερους ψηφοφόρους, αφού
έτσι κι αλλιώς είναι μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, της οποίας ο ρόλος
είναι να χειραγωγεί τις αντιδράσεις των φτωχών. Την δημοκρατία, που
προκειμένου να κάνει τη δουλειά των πλουτοκρατών, είναι ικανή να εκλέξει
κυβέρνηση ακόμα και με μονοψήφια συμμετοχή του εκλογικού σώματος!
Αυτή
η δημοκρατία που μπορεί να εκλέξει κυβέρνηση, έστω κι αν ψηφίσει μόνο
το 1% του εκλογικού σώματος, αφού είναι δικαίωμα του πολίτη να
συμμετέχει ή να μη συμμετέχει στα κοινά, αυτή η ίδια δημοκρατία ζητάει
για την κήρυξη της απεργίας το 50%+1 των εργαζομένων σε μία επιχείρηση! Αυτό
θα πει οπορτουνισμός κι ας το σκεφτούν καλά όσοι καλοπροαίρετα ζητούσαν
από τις ταξικές δυνάμεις να συνεργαστούν με αυτούς τους άθλιους
απατεώνες, τους πιο πιστούς υπηρέτες και τους πιο βάρβαρους επιστάτες
των Καπιταλιστών!
Ενώ εσείς λιαζόσταστε στις παραλίες , η "τύχη" σας... δουλεύει
Οι
δανειστές ζητούν ουσιαστικά της κατάργηση όλων των επιδομάτων και μισθό
στα 586 ευρώ με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος μειώσεων έως και 30%.
Σύμφωνα
με το σχέδιο της τρόικας προβλέπεται κατάργηση όλων των ποσών που
προστίθενται στον βασικό μισθό. Ουσιαστικά δηλαδή ζητούν να μην υπάρχει
καμία αύξηση λόγο προϋπηρεσίας, να καταργηθούν δηλαδή οι τριετίες, αλλά
και τα επιδόματα που έχουν απομείνει, όπως για παράδειγμα το επίδομα
γάμου.
Με
λίγα λόγια ζητούν οι εργαζόμενοι να παίρνουν έναν μισθό χωρίς άλλες
προσαυξήσεις, κάτι που θα σημάνει ότι ο βασικός μισθός των 586 ευρώ θα
είναι και ο μισθός που θα παίρνουν για μια ζωή. Έτσι σε πολλές
περιπτώσεις μιλάμε για μειώσεις ως και στο 30% του ποσού.
Ζητούν
στα προαπαιτούμενα του φθινοπώρου να υπάρχει ρητή δέσμευση για κατώτατο
μισθό στα 586 ευρώ και αποδέσμευση όλων των επιδομάτων από την 1η
Ιανουαρίου 2017. Σύμφωνα με τον Ελεύθερο Τύπο ζητείται οριστική
κατάργηση επιδομάτων γάμου, τέκνων, σπουδών, ανθυγιεινής εργασίας και οι
προσαυξήσεις λόγω τριετιών. Οπως τονίζεται η μείωση στο μισθό ενός
έγγαμου με 9 χρόνια προϋπηρεσίας θα φτάσει το 30%.
Η
κυβέρνηση ελπίζει ότι μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση έχοντας μια
θετική γνωμοδότηση από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας (ILO) ωστόσο οι
προβλέψεις για τις παραπάνω μειώσεις υπάρχουν στο Μνημόνιο που έχει
υπογραφεί και θα τεθούν επιτακτικά στις διαπραγματεύσεις.
Δείτε πως διαμορφώνονται σήμερα οι μισθοί με την προϋπηρεσία και τα επιδόματα:
Ο παραπάνω τίτλος
είναι ο τίτλος ενός μικρού βιβλίου-θησαυρού για όσους θέλουν εν
συντομία, αλλά ουσιαστικά να μάθουν, να ανατρέξουν, να θυμηθούν ξανά
κάποιες κεντρικές ιδέες της μαρξιστικής ιδεολογίας, ιδιαίτερα γύρω από
τα πιο παρερμηνευμένα κομμάτια του. Το έγραψαν δύο Γερμανοί, ο Ούλριχ
Χούαρ και η Γκούντρουν Φέχνερ και κυκλοφόρησε το 1988 στα ελληνικά από
τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» (σε μετάφραση της Μαριπόλας Κολοκοτσά).
Στην Εισαγωγή οι δύο συντάκτες – οι ίδιοι μαρξιστές συγγραφείς –
εκθέτουν το σκοπό της έκδοσης: «Επανειλημμένα
έχει υποστηριχτεί από αστούς και σοσιαλρεφορμιστές ιδεολόγους ότι,
παραδοσιακά, ο μαρξισμός διάκειται αρνητικά προς την πολιτική. Ότι ο
Μαρξ έχει αναπτύξει μεν μια πολιτική θεωρία, όχι όμως μια θεωρία της
πολιτικής. Τα έργα του υποτίθεται ότι δεν δίνουν απάντηση σε
συγκεκριμένα οργανωτικά και θεσμικά ζητήματα […] Για να επισημάνει μετά, ότι ο Μαρξ είχε αρχίσει να επεξεργάζεται τη θεωρία της πολιτικής με τα πρώτα του άρθρα στη Ράινισε Τσάιτουγκ,
ότι η θεωρία του ολοκληρώθηκε στα γράμματα των ώριμων χρόνων του
Ένγκελς, αναπτύχθηκε παραπέρα στα έργα του Λένιν, αλλά και στα
ντοκουμέντα των κομμάτων του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οι δύο συγγραφείς
αναπτύσσουν τις απόψεις των Μαρξ-Ένγκελς γύρω από τα πιο καίρια –και για
σήμερα – ζητήματα στηριγμένοι σε αποσπάσματα από τα έργα των ίδιων των
κλασικών παραπέμποντάς μας στα σχετικά χωρία στα έργα τους. Το Ο Μαρξ και ο Ένγκελς για την πολιτική
αποτελεί έναν πραγματικό περιεκτικό θησαυρό για όσους θέλουν έναν οδηγό
στα έργα αυτών των δύο ηγετών της κοινωνικής επανάστασης, αυτών των δύο
φιλοσόφων του ιστορικού γίγνεσθαι. Μια ματιά στα θέματα μας δείχνει ότι
οι συντάκτες πραγματεύονται κάποια από μεταγενέστερους ιδεολόγους
ιδιαίτερα διαστρεβλωμένα ζητήματα της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας για να
βγάλουν την επαναστατική ψυχή από τα έργα αυτά και να κρατήσουν μόνο
κάποιες ανώδυνες ερμηνείες. Για παράδειγμα για το γενικό εκλογικό
δικαίωμα, για την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη
φυσιογνωμία των πολιτικών κομμάτων και πολιτικών ηγετών, καθώς και για
την πολιτική ψυχολογία των λαϊκών μαζών, για την πολιτική θέση της
εργατικής τάξης μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία, για τον αστικό
κοινοβουλευτισμό σαν μορφή άσκησης της πολιτικής εξουσίας της αστικής
τάξης, για την επεξεργασία μιας επαναστατικής κοινοβουλευτικής τακτικής,
για την αναγκαιότητα της πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης. Μέσα απ’
αυτά τα θέματα οι Χούαρ-Φέχνερ αναδεικνύουν την αρχή, τη διαμόρφωση και
την ωρίμανση στην επεξεργασία των αντιλήψεων και των θέσεων των
Μαρξ-Ένγκελς για την πολιτική. Νέοι τρόποι αντίληψης κεντρικών εννοιών Έτσι, για την
συνήθως κακοποιημένη και (σκόπιμα) παρερμηνευμένη έννοια της δικτατορίας
του προλεταριάτου – έναν όρο που δεν τον βρίσκουμε στο Κομμουνιστικό
Μανιφέστο, αλλά για πρώτη φορά συμπεριλήφθηκε σ’ ένα προγραμματικό
κείμενο του διεθνούς εργατικού κινήματος το 1850- διαβάζουμε ότι ήδη στη
Γερμανική Ιδεολογία είχαν αναπτύξει την ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου χωρίς να την προσδιορίσουν όμως με ακρίβεια: «Μέχρι
τότε, η ιδέα αυτή έβγαινε σαν συμπέρασμα από τη γνώση τόσο του ταξικού
ανταγωνισμού μεταξύ αστικής τάξης και προλεταριάτου, όσο και του
γεγονότος ότι η εργατική τάξη μπορεί να πραγματώσει την οικονομική της χειραφέτηση μόνον εφόσον κατακτήσει την πολιτική εξουσία(υπογράμμιση
δική μου, Α.Ι.) (σελ. 73/74). Οι Μαρξ-Ένγκελς αξιολογούσαν κάθε φορά
τους ταξικούς αγώνες και μ’ αυτό τον τρόπο κατέληξαν σε μια ακριβέστερη
διατύπωση/προσδιορισμό της έννοιας της δικτατορίας του προλεταριάτου: «Ο
Μαρξ είχε ήδη αποκομίσει νωρίτερα σημαντικές γνώσεις για την
επαναστατική-δημοκρατική δικτατορία από τη μελέτη της γαλλικής ιστορίας,
ιδιαίτερα των επαναστάσεων μεταξύ 1789 και 1830 (Τεύχη Αποσπασμάτων του
Κρόιτσναχ). Η ανάλυση της σύγκρουσης μεταξύ της φεουδαρχικής αντίδρασης
και των δημοκρατικών δυνάμεων, κατά την επανάσταση του 1848/1849 στη
Γερμανία και κύρια στην Πρωσία, πρόσφερε νέο υλικό. Οι Μαρξ και Ένγκελς
παράθεσαν χαρακτηριστικά στοιχεία επαναστατικής δικτατορίας, όταν
διατύπωναν τις αρχές μιας επαναστατικής νομοθετικής συνέλευσης, που ήδη
αναφέρθηκαν. Όμως, ηέννοια
της επαναστατικής-δημοκρατικής δικτατορίας αντικατοπτρίζει μια άλλη
κατάσταση πραγμάτων απ’ ό, τι η έννοια της δικτατορίας του
προλεταριάτου, η οποία και δεν μπορεί να εξαχθεί επαγωγικά από την
πρώτη»(σελ. 74, υπογράμμιση δική μου, Α.Ι.) Η επαναστατική-δημοκρατική δικτατορία, ένας όρος φαινομενικά αντιφατικός Με την πρώτη ματιά
μπορεί να φαίνεται περίεργος και αντιφατικός, μια αληθινή αντίφαση εν
τοις όροις, ο συνδυασμός «δημοκρατική δικτατορία». Ωστόσο δεν είναι. Οι
Μαρξ-Ένγελς λέγοντας «επαναστατική-δημοκρατική δικτατορία» εννοούσαν
τότε την άσκηση της πολιτικής εξουσίας από επαναστατικές λαϊκές
δυνάμεις, κυρίως των εργατών, αγροτών και μικροαστών, όπως διαβάζουμε
στο βιβλίο των Χούαρ-Φέχνερ: «Η
δικτατορία αυτή δεν μπορούσε ακόμη να συντρίψει τον αστικό χαρακτήρα
της επανάστασης, οδηγούσε όμως ήδη έξω και πέρα απ’ αυτήν, με τις μορφές
που προσλάμβανε και τις μεθόδους που ακολουθούσε. Ο Μαρξ χαρακτήρισε
την τρομοκρατία των Ιακωβίνων στη Γαλλική Επανάσταση «πληβειακό τρόπο να ξεμπερδεύουν με τους εχθρούς της αστικής τάξης, με την απολυταρχία, τη φεουδαρχία και το μικροαστισμό» (σελ.
74). Σ’ ό, τι αφορά τη Γερμανία οι Μαρξ-Ένγκελς είχαν καταλάβει ότι η
μεγαλοαστική τάξη της Γερμανίας και δη της Πρωσίας δεν είχε πια τη
δυνατότητα να αγωνιστεί αποτελεσματικά ενάντια στη φεουδαρχική
αντίδραση, όπως είχε κάνει η αγγλική και η γαλλική αστική τάξη τον 17ο και τον 18ο
αιώνα αντίστοιχα. Γι αυτό επιδίωκε έναν συμβιβασμό με τους ευγενείς
ενάντια στα λαϊκά στρώματα και κυρίως ενάντια στο προλεταριάτο που
διαμορφωνόταν πολιτικά στοχεύοντας σε μια συνταγματική μοναρχία μέσω
μιας συμφωνίας με το στέμμα και όχι μέσω μιας επανάστασης. Αντίθετα, η
επαναστατική-δημοκρατική δικτατορία, όπως την εννοούσαν οι Μαρξ-Ένγκελς,
στρεφόταν ενάντια σε όλα τα κατάλοιπα της φεουδαρχικής, μεσαιωνικής
κοινωνίας, αλλά και ενάντια στη μεγάλη αστική τάξη για τη δημοκρατική
ανατροπή με την οποία οι λαϊκές μάζες θα καταλάμβαναν την εξουσία για να
δημιουργήσουν τις πολιτικές προϋποθέσεις για τον αγώνα για την
κοινωνική απελευθέρωση του προλεταριάτου: «Οι
επαναστατικές λαϊκές μάζες έπρεπε να ασκήσουν πίεση στην αστική τάξη,
να την εξαναγκάσουν, παρά τη θέλησή της, να αντιταχθεί αποφασιστικά
στους φεουδαρχικούς θεσμούς. Οι Μαρξ και Ένγκελς κριτικάριζαν στα άρθρα
της Νόιε Ράινισε Ζάιτουνγκ το γεγονός ότι οι αντιπρόσωποι στην
Εθνοσυνέλευση στην Πρωσία, όπως και στη Φραγκφούρτη, δεν εγκαθίδρυαν
δραστήρια δικτατορία απέναντι στη φεουδαρχική αντίδραση, κι αντί γι’
αυτό, αρκούνταν στο να επιδίδονται σε κοινοβουλευτικές σχολικές
ασκήσεις. «Κάθε προσωρινή κατάσταση μετά από μια επανάσταση απαιτεί μια
δικτατορία και μάλιστα μια δραστήρια δικτατορία». […] (σελ. 75). Νέα ποιοτικά στοιχεία Στην έννοια αυτή
της «επαναστατικής-δημοκρατικής δικτατορίας» υπήρξαν ποιοτικά νέες
πλευρές, όπως η διάκριση ανάμεσα μιας επαναστατικής και μιας
αντεπαναστατικής δικτατορίας, η ιδέα της συντριβής των παλαιών θεσμών («Μετά
από κάθε επανάσταση και μέχρι να σταθεροποιηθούν οι νέες συνθήκες,
απαιτείται επαναστατική βία «που να γκρεμίσει ανενδοίαστα ένα καθεστώς
που βρίσκεται σε αποσύνθεση και τους σαθρούς νόμιμους στυλοβάτες του»»),
βλέποντας
«την επαναστατική-δημοκρατική δικτατορία σαν αναγκαία μεταβατική
βαθμίδα, σαν προϋπόθεση, σαν προκαταρκτικό όρο για την κατάκτηση της
πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, σαν ένα «παροδικό, προσωρινό
καθήκον των σοσιαλιστών», όπως έγραφε αργότερα ο Λένιν» (σελ.
77). Εξετάζοντας τις δυνατότητες του προλεταριάτου να αποκτήσουν
πρόσβαση στην κατάκτηση της εξουσίας δημιουργώντας διάφορα κρατικά
όργανα, οι Μαρξ-Ένγκελς έβλεπαν κάτι σαν προλεταριακή «παρακυβέρνηση»,
μια «διττή κυριαρχία» διατυπώνοντας μεταβατικά μέτρα για την κατάκτηση
της πολιτικής εξουσίας: «Ένα
από τα σημαντικότερα καθήκοντα ήταν η προώθηση αυτόνομων κομματικών
οργανώσεων του προλεταριάτου, καθώς κι ο εξοπλισμός των εργατών, με τη ρητή προειδοποίηση να μην παραδώσουν τα όπλα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες» (υπογράμμιση δική μου, Α.Ι.)
(«Προσφώνηση της Κεντρικής Επιτροπής στην Ένωση των Κομμουνιστών το
Μάρτη του 1850, Μαρξ-Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τομ. 1, σελ. 117 κ. επ.). Έτσι, τα κείμενα
αυτά μας βοηθούν να κατανοήσουμε σωστά την έννοια της δικτατορίας του
προλεταριάτου – που καταστάλαξε οριστικά μετά το τσάκισμα της Παρισινής
Κομμούνας – χωρίς την αρνητική φόρτιση που η αντίδραση, αλλά και ο
οπορτουνισμός φρόντισαν να αποκτήσει έπειτα. Μια «πικάντικη λεπτομέρεια»
βλέποντας ιστορικά γεγονότα που έγιναν πολύ αργότερα, είναι ασφαλώς η
φράση για την παράδοση των όπλων που δεν πρέπει να γίνει σε καμία
περίπτωση. Γενικό εκλογικό δικαίωμα Σταθήκαμε
περισσότερο στην δικτατορία του προλεταριάτου, γιατί η έννοια αυτή
αντιπροσωπεύει την πεμπτουσία του ζητήματος της εξουσίας, αλλά στο
βιβλίο των Χούαρ-Φέχνερ αναλύονται και άλλα θέματα-λάστιχο στην αστική
ιστοριογραφία και πράξη. Στο θέμα του γενικού εκλογικού δικαιώματος
μπαίνει η ανάλυση του τι είναι τάξη. Μια απλή κουβέντα είναι να λέμε
«λαό». Τι καλύπτει, όμως; Σίγουρα όχι όλους. Κι εδώ πρόκειται, κατά
Μαρξ, για μια συγκεκριμένη τάξη. Να τον ακούσουμε: «Τι
είναι η θέληση όλου του λαού; Κατά τον Μαρξ, ο λαός διαιρείται σε
κλειστές τάξεις και τάξεις που διάκεινται εχθρικά αναμεταξύ τους.
Συνεπώς, η θέληση όλου του λαού αποτελείται από επιμέρους, αντιφατικές
μεταξύ τους θελήσεις των κλειστών τάξεων και των τάξεων. Η θέληση του
λαού είναι «το άθροισμα αντιφατικών μεταξύ τους θελήσεων»». Διακρίνει
ο Μαρξ και ανάμεσα στη θέληση του λαού και τη θέληση της πλειοψηφίας
σαν ενός μέρους του λαού. Αναλύοντάς το θα συμπεράνει: «[…] Η θέληση όλου του λαού είναι η θέληση μιας κυρίαρχης τάξης […]». Και γι αυτό, το γενικό εκλογικό δικαίωμα είναι «η μαγνητική βελόνα, που έστω και μετά από διάφορες ταλαντεύσεις, τελικά δείχνει αυτή την τάξη που καλείται να κυριαρχήσει» (σελ.
68/69). Φυσικά, πρέπει να διαβάσει κανείς όλο το βιβλίο για να
κατανοήσει τις βαθύτερες φιλοσοφικές-κοινωνικές έννοιες όχι ξεκομμένες
από τη ροή όλης της ανάπτυξης των συντακτών του βιβλίου. Ένα αληθινό πανόραμα Λίγα μπορούμε να
πούμε σε ένα άρθρο. Γι’ αυτό, ενδεικτικά, αναφέρουμε τους τίτλους των
κεφαλαίων για να μπορέσει ο κάθε «περίεργος» να πάρει μια πρώτη ιδέα: η
εισαγωγή καταπιάνεται με τα βασικά χαρακτηριστικά της διαλεκτικής-
υλιστικής αντίληψης της πολιτικής της εργατικής τάξης (1842-1848). Το
δεύτερο κεφάλαιο αναφέρεται σε νέες διαπιστώσεις στη μαρξιστική αντίληψη
της πολιτικής μέσω της αξιολόγησης των ταξικών αγώνων της περιόδου της
επανάστασης 1848-1851 θίγοντας και το θέμα της φυσιογνωμίας των
πολιτικών κομμάτων και πολιτικών ηγετών, καθώς και την πολιτική
ψυχολογία των λαϊκών μαζών. Το τρίτο πραγματεύεται τη θεμελίωση της
αντίληψης για την πολιτική στα οικονομικά κείμενα του Μαρξ (1850-1870)
με αιχμές στη θέση των τάξεων απέναντι στην πολιτική σαν μη παραγωγική
εργασία και την πολιτική θέση της εργατικής τάξης μέσα στην
καπιταλιστική κοινωνία και την αντανάκλαση της πολιτικής της εργατικής
τάξης στο Κεφάλαιο.
Στο τέταρτο κεφάλαιο έχουμε την ανάλυση και επιστημονική ερμηνεία νέων
πολιτικών φαινομένων στον αγώνα της εργατικής τάξης στην περίοδο
1852-1871 από τους Μαρξ-Ένγκελς με τις απόψεις τους για το βοναπαρτισμό,
τον αστικό κοινοβουλευτισμό ως μορφή άσκησης της πολιτικής εξουσίας της
αστικής τάξης και το πέμπτο κεφάλαιο μιλάει για την ολοκλήρωση της
αντίληψης των Μαρξ-Ένγκελς για την πολιτική κατά την περίοδο 1871-1895,
όπως για την αναγκαιότητα της πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης και
την επεξεργασία μιας επαναστατικής κοινοβουλευτικής τακτικής. Ένα ολόκληρο
πανόραμα λοιπόν ενός θέματος που δεν αγγίζεται εύκολα, αφού η προσέγγιση
της αστικής ιστοριογραφίας επικεντρώνεται κυρίως στον «οικονομικό» και
«ερμηνευτικό» Μαρξ και όχι στον οικουμενικό επιστήμονα-στοχαστή της
ανατροπής των κοινωνικών δεδομένων με ταξικούς αγώνες. Συνιστούμε λοιπόν
τη μελέτη αυτού του μικρού σε όγκο, αλλά μεγάλο σε ουσία βιβλίο των δύο
αυτών Γερμανών επιστημόνων.
Πληθαίνουν
οι περιπτώσεις όπου η Αστυνομία καλεί αγρότες που συμμετείχαν στα
πρόσφατα μπλόκα να περάσουν «για υπόθεσή τους» από το Τμήμα, καθώς πάνω
από τα κεφάλια τους επικρέμαται η εισαγγελική παρέμβαση για τη
διερεύνηση του αδικήματος της «παρακώλυσης συγκοινωνιών».
Τελευταίο
τέτοιο κρούσμα καταγράφηκε στην ευρύτερη περιοχή του Μαντουδίου, όπου
μικρομεσαίοι αγρότες είχαν στήσει το μπλόκο τους πριν από μερικούς
μήνες. Η κυβέρνηση αρνείται επίμονα να παύσει με νομοθετική παρέμβαση
κάθε προηγούμενη δίωξη και να σταματήσει τη διαδικασία τρομοκράτησης των
αγροτών που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη.
Οσο
δεν το κάνει, αναλαμβάνει σοβαρές ευθύνες, για τον επιπλέον λόγο ότι
έχει απορρίψει και τη σχετική τροπολογία που κατέθεσε σε διάφορα
νομοσχέδια το ΚΚΕ, παρά τη δέσμευση του ίδιου του πρωθυπουργού στους
αγρότες ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης θα προωθήσει νομοθετική ρύθμιση για
τις διώξεις.
Σε
κάθε περίπτωση, η στάση της προσφέρεται για συμπεράσματα από τους
μικρομεσαίους αγρότες, καθώς επιβεβαιώνεται ότι η αντιλαϊκή πολιτική
πάει χέρι χέρι με την καταστολή και την προσπάθεια περιστολής των
αγώνων. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 18-19/6/16
Πρόσφατα
βρεθήκαμε σε ενα συγγενικό σπίτι με δυο εργαζόμενους στα Διυλιστήρια
.Αυτούς που τους ζηλεύει το σύνολο της εργατικής τάξης ,μιας και μιλάμε
για "αριστοκρατία " εργαζομένων σε σχέση με τους υπόλοιπους .Δεκαέξι
μισθοί το χρόνο και τι μισθοί ... 4 και 5 φορές απάνω απο τον βασικό της
ΕΣΣΕ ,με παροχές σε είδος αυτοί και οικογένειές τους ,με επιπλέον
μπόνους κλπ. Εν μέσω κρίσης οι ανθρωποι ντρεπόντουσαν να τα αναφέρουν
όλα αυτά και όποιος τους ρώταγε για τα περι δουλειάς απαντούσαν αόριστα
και με φανερή ενοχή στα πρόσωπά τους . Οι
υπόλοιποι της παρέας ,ανεργοι και ημιαπασχολούμενοι οι περισσότεροι ,με
δυσκολία εκρυβαν την ζήλεια τους και ίσως και τον φθόνο ,εντείνοντας
τις ενοχές .Προχωροντας η κουβέντα όμως εβγαλε συμπεράσματα "λαβράκια"
για όλους .
Το
Διυλιστήριο αυτό ,όπως και το αλλο , αποτελούν τις πηγές καυσίμων ολης
της χώρας .Είναι λοιπόν φυσικό να είναι απο τις πιο σύχγρονες και
εξειδικευμένες μονάδες της .Ανάλογης ποιότητας κατ επέκταση ,οφείλει να
είναι και το προσωπικό τους . Ταυτόχρονα αποτελούν και τις βιομηχανικές
εκείνες μονάδες της χώρας με την πιο πολυπληθή πλέον συγκέντρωση της
εργατικής ταξης . Υψηλότατης ειδίκευσης και εμπειρίας , με συνεχη και
αδιάληπτη εκπαίδευση , με διεθνή και υπερσύγχρονα στανταρ ανα βάρδια ,με
ετοιμότητα και γνώση να επέμβει σε μια τόσο επικίνδυνη και νευραλγική
μονάδα ,αλλα το σπουδαιότερο με αυστηρό προγραμματισμό απο πόστο σε
πόστο ,απο βάρδια σε βάρδια .Λογικό ειναι λοιπόν ο εργοδότης αυτά
ακριβως να πληρώνει αδρά ,προσπαθώντας και την εύρυθμη λειτουργία της
μονάδας να εξασφαλίζει αλλά και το προσωπικό "ευχαριστημένο" και
...ακίνδυνο γι αυτόν . Η εξαγορά των εργατικών συνειδήσεων περνά μέσα
απο αυτή την τοπική εικόνα του "καλού καπιταλιστή " ....Εξ άλλου ο ιδιος
έχει ενα ολόκληρο Κράτος που δουλεύει για πάρτη του ,γιατί να μην
πουλάει αυτην την εικόνα της "υγιούς επιχειρηματικότητας" στο σύνολο της
υπόλοιπης εργατικής τάξης της χώρας ? "Ειδες η "ταδε επιχείρηση" ? να
λέει ο ανεργος ....για να έχει ενα τόσο καλό αφεντικό ,ολοι
ευχαριστημένοι και ούτε στάσεις ούτε απεργίες ... Οφείλονται ολα αυτά όμως όντως στο αφεντικό ? Συνεχίζοντας
την κουβέντα ολοι καταλαβαμε οτι η επιχείρηση αυτή αποτελεί ενα
καλοκουρντισμένο ρολόι .Καθένας γνωρίζει πριν πιάσει βάρδια τα καθήκοντά
του - τα οποία ειναι απολύτως εξειδικευμένα - ,αν κάτι δεν πάει καλά
ξέρει τι να κάνει αλλα και σε ποιόν να αποτανθεί ,η όλη δομή λοιπόν
,οργανόγραμμα , ιεραρχία ,πλάνο φυσιολογικών αλλα και εκτακτων αναγκών
ειναι unter control ....τα παντα προγραμματισμένα ,ελεγχώμενα και
βασισμένα στα καλύτερα διεθνη στανταρτ . Απο τον Διευθυντη μηχανικό
μεχρι τον νεοπροσληφθεντα εκπαιδευόμενο ,ολοι αποτελούν καλολαδωμένα
γρανάζια αυτου του τεράστιου ρολογιού . Οσες φορές παραβιάστηκαν αυτά τα
στάνταρτ είχαν ατύχημα ,κι εκει το χεράκι του ο εργοδότης είχε βάλει
για ΚΕΡΔΟΣ !
Τότε ετέθει στα δυο παλληκάρια το ερώτημα : "Και το ΑΦΕΝΤΙΚΟ σε τι χρησιμεύει "? Τα
έχασαν και οι δυο ... τους ξαφνιασε η ερώτηση ...Ας την κάνουμε λοιπόν
πιο λιανά ...Αφου η μονάδα αυτη λειτουργεί απο μόνη της - με βασει τα
στανταρτ δλδ του προγραμματισμού - ,αφου ο κάθε εργαζόμενος -απο τον
απλο εργάτη ,ως τον Διευθυντη - δουλεύει με διαγράμματα ,υψηλή ειδίκευση
και γνώση , συγκεκριμένα καθήκοντα και υποχρεώσεις ....ολο το
Διυλιστήριο περίπου σαν σε αυτόματο πιλότο ....το ΑΦΕΝΤΙΚΟ τι
παριστάνει εκεί μέσα ? Τι προσφέρει δλδ για να εχει τετοια υψηλά
"μεροκάματα" το ίδιο ? Ενα Εργατικό Συμβούλιο πχ δεν θα μπορούσε μια χαρα να την λειτουργήσει την επιχείρηση ? Μετα
το αρχικό ξάφνιασμα της ερώτησης ,ψελλισαν κάτι για "συμφωνίες
Εισαγωγής πρώτης ύλης" ...αλλα κι εκει ήρθε η ανταπάντηση οτι αυτες
μπορεί να τις κλείνει και το Κρατος δια των Υπουργων του μια και οι
περισσότερες ΚΑΙ ΤΩΡΑ διακρατικά κλείνονται .. Οταν
δε κάποιος θύμισε και το περσινό χάρισμα απο την Βουλή κοντα 1,5 δις
σε εισφορές σε ταμεία και φόρους στην Μοτορ Οιλ και κατι αλλους ανάλογα
"υγιεις επιχειρηματίες" ,το τοπίο ξεδιάλυνε και οι ψίλοι μπήκανε στα
αυτιά πολλών εκ των συμμετασχόντων στην κουβέντα .
Γιατι
και απο αυτην φανηκε το δράμα των συγχρονων καπιταλιστων να
δικιολογήσουν την καρέκλα τους ! Ειναι τόσο μπροστά πλέον σε ειδικευση
και παραγωγικότητα η εργατικη τάξη παγκοσμίως ,είναι τόσο μπροστά η
επιστήμη και η τεχνολογια ,το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων
δλδ ,που φαινεται πλέον εξωφθαλμα ,ποσο ΑΧΡΗΣΤΟΙ και ΠΕΡΙΤΤΟΙ ειναι
οι καπιταλιστες ... Και
είμαστε στο παρα-τσακ να το καταλάβει και η εργατική τάξη ,ακόμα και το
"αριστοκρατικό " κομμάτι αυτης .. Τι θα εχει να κερδίσει ?
Αξιοπρεπέστατους μισθους απο την μια (σαν αυτούς των δυο παλληκαριών)
,αλλα και κοινωνικές παροχές πρωτόγνωρες απο την αλλη ...Παιδεία ,Υγεία
για αυτόν και την οικογένεια του ,κατάργηση για πάντα της ανεργίας ,
Στεγη , Διακοπές ,Ελεύθερο χρόνο ...μια κοινωνία εν ολίγης ΑΛΛΗ ολόκληρη
,χωρίς κρίσεις ποτέ ξανά και κυρίως ....ΔΙΚΙΑ του . "ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ"
Το σχόλιό μου για την αποδόμηση του Τσε (Ατέχνως
16 Ιουνίου 2016) ήθελε να δείξει πως η συλλογική δράση δεν μπορεί να
είναι ζήτημα προσώπων αλλά το αποτέλεσμα κοινωνικών και ιστορικών
διεργασιών, εν τέλει το αποτέλεσμα των συνθηκών εργασίας και ζωής των
ανθρώπων. Εκεί δοκιμάζονται οι άνθρωποι και εκεί αποκτούν κοινωνική
(ταξική) συνείδηση (αποκτούν ταυτότητα και ορίζουν τους αντιπάλους τους)
ως κοινωνικό υποκείμενο. Αν αυτή δεν εγείρεται έχει να κάνει και με τη
δυνατότητα της κυρίαρχης τάξης, που ελέγχει μαζί με τα μέσα παραγωγής
και τα μέσα πνευματικής παραγωγής (ΜΜΕ, Σχολείο, εργασιακές σχέσεις
κ.λπ.) που συμβάλουν όμως στην παραγνώριση της ταξικής κυριαρχίας
(ιδεολογία). Μέρος του προβλήματος είναι και η ρομαντικοποίηση της
κοινωνικής δράσης που εξειδανικεύει την ατομική δράση, τη δράση των
προσώπων ως αυτά, και όχι οι ταξικοί αγώνες με τις ομόλογες μορφές
δράσης, να φτιάχνουν την Ιστορία.
Το να απομονώνουμε τα πρόσωπα από το ιστορικό πλαίσιο και να
αποδίδουμε σε αυτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (θέληση, πίστη, θάρρος,
δύναμη κ.ο.κ.) είναι σαν να πιστεύουμε ότι η κοινωνική συνείδηση,
επομένως και η κοινωνική δράση, πόσο μάλλον η ταξική, είναι προϊόν
εξωκοινωνικών, εξωϊστορικών παραγόντων. Είναι σαν πιστεύουμε ότι η
κοινωνική δράση αφορά εσωτερικές διεργασίες του ατομικού ψυχισμού και
του θυμικού στοιχείου και λαμβάνουν χώρα εκείθεν της κοινωνικής
εμπειρίας (ανορθολογισμός), όχι όμως μέσα από τη «γνωριμιά των ανθρώπων»
(Χατζής, Σιούλας ο Ταμπάκος). Είναι σαν να υποκλινόμαστε όπως
έγραφε ο Λένιν στον αυθορμητισμό (βολονταρισμό, βιταλισμό, εξεγερσιασμό
κ.λπ.). Είναι το «πλήθος» του Νέγκρι χωρίς ιστορία και έξω από την
κοινωνία που περιμένει το «συμβάν» για την μεγάλη «έξοδο», το οποίο όπως
είναι αυτονόητο δεν μπορούν να αντιληφτούν οι μάζες που κινούνται στο
πεδίο της καθημερινότητας, της επιβίωσης και του πεζού αλλά τα
«χαρισματικά» άτομα, οι παρέες που κινούνται και εξαιτίας των ιδιαίτερων
τρόπων ζωής μεταμεσονύκτια και εμφορούνται από ποιητική διάθεση και
εξεγερσιακό πνεύμα. Είναι, σύμφωνα με κάποιους (αριστεριστές,
αντιεξουσιαστές κ.λπ.) ο Δεκέμβρης του 2008, οι «πλατείες», οι
«αγανακτισμένοι» και σήμερα οι «όρθιοι» στο Παρίσι. Έτσι όμως η
κοινωνική δράση αφήνεται στη δίνη του ανορθολογισμού, του τυχαίου και
στην μεγαθυμία των προσώπων.
Αν το νόημα, οι μορφές της κοινωνικής συνείδησης παράγονται
κοινωνικά, όπως το έθετε κάποτε ο δομισμός, κοινωνικά θα παράγεται και η
κοινωνική δράση πού όταν πρόκειται για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα
παίρνει, για να έχει χειραφετητικό περιεχόμενο, τα χαρακτηριστικά της
δομής (μισθωτή εργασία) (οργανωτικό βάθος, πολυλειτουργική δράση,
πρόγραμμα κ.ο.κ.). Αυτό είναι το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο αν
θέλουμε να θέσουμε το πρόβλημα στη σωστή του διάταξη και εδώ θα
προσδιοριστεί η κοινωνική μηχανική (κοινωνική οργάνωση, πολιτικό
υποκείμενο κ.λπ.) που θα μας βγάλει μπροστά. Οι ενικές δράσεις, ο
κοινωνικός ακτιβισμός μπορούν να θεματοποιήσουν επιμέρους ζητήματα στη
σφαίρα αναπαραγωγής (κοινωνικές ανισότητες κ.ο.κ.), δεν μπορούν όμως να
αμφισβητήσουν τον πυρήνα των κοινωνικών σχέσεων, τις σχέσεις
εκμετάλλευσης. Μόνο αν η δράση τους, ουσιαστικά η δράση των μεσαίων
στρωμάτων (ενός διαταξικού μορφώματος), μπολιάσει με την ταξική δράση,
τη δράση της εργατικής τάξης, αλλάζουν όλα και στη βάση και στο
εποικοδόμημα. Γι’ αυτό όμως χρειάζεται σισύφεια δουλειά και μια
κοινωνική συμμαχία που μαζί με το ζήτημα στη σφαίρα παραγωγής θα θέτει
το ζήτημα και στη σφαίρα αναπαραγωγής. Η αντιστροφή αυτής της σχέσης
είναι που έφερε, μαζί με τον πολιτικό βολονταρισμό και το σπονταναϊσμό,
τα πράγματα στη χώρα μας σήμερα εδώ, παρόλο που κάποιοι είχαν έγκαιρα
προειδοποιήσει.
