κάνναβη...;;;

  Η Τετραϋδροκανναβινόλη ή αλλιώς THC είναι η ουσία που περιέχεται στην μαριχουάνα (φούντα) και το χασίς, προϊόντα του φυτού κάνναβης και είναι η ουσία που ευθύνεται περισσότερο για τις οργανικές και ψυχικές συνέπειες της κάνναβης, για τις οποίες ειδικότεροι να ασχοληθούν είναι οι συνάδελφοι του ψυχιατρικού τομέα.
Το THC φτάνει στον εγκέφαλο πιο γρήγορα όταν καπνίζεται. Για να απελευθερωθεί από την κάνναβη, πρέπει να θερμανθεί μέσω του καπνίσματος.
Στο χασίς υπάρχει σε πολλή μεγαλύτερη συγκέντρωση σε σχέση με την μαριχουάνα.
Η κάνναβη χρησιμοποιείται σε διάφορες μορφές, όπως βάμμα, έλαιο κλπ και μπορεί να φαγωθεί, να γίνει ρόφημα ή να εξατμιστεί σε vaporizer.
Η πιο κοινή όμως μορφή της κάνναβης, είναι η αποξηραμένη φυτική μορφή με την οποία και θα ασχοληθούμε, γιατί το σώμα απορροφά 10-25% του THC όταν εισπνέεται και μόνο το 6% όταν τρώγεται.
Στις Ευρωπαϊκές χώρες συνήθως η κάνναβη καπνίζεται αναμεμειγμένη με καπνό, ενώ στις ΗΠΑ και στον Καναδά συνήθως σκέτη.
Πολλοί άνθρωποι, έχουν την λανθασμένη εντύπωση, ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης προπαγάνδας απενοχοποίησης της χρήσης κάνναβης, κυρίως μέσω του διαδικτύου (όπου κανείς δεν λογοδοτεί για τίποτα...) ότι το κάπνισμα τσιγάρων μαριχουάνας και χασίς, δεν προκαλεί ιδιαίτερο πρόβλημα στους πνεύμονες. Αλλος ένας μύθος!
Ο καπνός της κάνναβης περιέχει χιλιάδες οργανικές και ανόργανες ουσίες και την ίδια ποσότητα πίσσας με ένα τσιγάρο καπνού.
Πάνω από 50 γνωστά καρκινογόνα έχουν εντοπιστεί στον καπνό της κάνναβης (νιτροζαμίνες, ενεργές αλδεΰδες, βενζοπυρένιο). Είναι γνωστό ότι τα τσιγάρα της κάνναβης περιέχουν τις παραπάνω καρκινογόνες ουσίες σε συγκεντρώσεις που είναι κατά 50% ψηλότερες σε σύγκριση με τα τσιγάρα καπνού.
Μελέτες σε ζώα έχουν δείξει πως η χρήση της κάνναβης καταστρέφει κύτταρα και ιστούς που σχετίζονται με την άμυνα του οργανισμού απέναντι στις διάφορες ασθένειες, καθιστώντας τους χρήστες πιο ευάλωτους στις λοιμώξεις.
Το British Lung Foundation, μέσα στα πλαίσια των προσπαθειών του, για διαφώτιση του ευρύτερου κοινού για τους κινδύνους της κάνναβης, διεξήγαγε μια μεγάλη έρευνα με σκοπό να διαφανούν οι νοσηρές επιδράσεις της μαριχουάνας και του χασίς στο αναπνευστικό σύστημα και στους πνεύμονες.
Τα κυριότερα ευρήματα είναι:
- To 1960 ένα τσιγάρο κάνναβης περιείχε 10 mg THC ενώ σήμερα περιέχει 150 mg. Αυτό σημαίνει ότι οι νοσηρές επιδράσεις σήμερα, είναι πολύ μεγαλύτερες απ' ότι παλιά.
- Το κάπνισμα 3 - 4 τσιγάρων κάνναβης, προκαλεί τις ίδιες βλάβες οξείας και χρόνιας βρογχίτιδας, όπως 20 ή περισσότερα τσιγάρα καπνού.
Συμπτώματα όπως χρόνιος βήχας, παραγωγή πτυέλων και ασκησιογενής δύσπνοια (πατήστε ΕΔΩ) είναι συνηθισμένα στους καπνιστές κάνναβης. Το σύνηθες κάπνισμα μαριχουάνας συνδέεται με δομικές και λειτουργικές διαταραχές των κυψελιδικών μακροφάγων που δυνητικά προδιαθέτουν σε πνευμονική λοίμωξη.
- Ο τρόπος με τον οποίο καπνίζονται τα τσιγάρα της κάνναβης, είναι διαφορετικός από εκείνον που καπνίζονται τα τσιγάρα καπνού. Γίνεται βαθιά παρατεταμένη εισπνοή με συγκράτηση του αέρα που διαρκεί 4 φορές περισσότερο χρόνο παρά με τα τσιγάρα καπνού. Το αποτέλεσμα είναι ότι το αναπνευστικό σύστημα επιβαρύνεται με περισσότερο μονοξείδιο του άνθρακα, την πίσσα και τις άλλες τοξικές ουσίες.
Τέλος, αναφορές περιπτώσεων έχουν δείξει καρκίνους της ανώτερης γαστρεντερικής και αναπνευστικής οδού (στόμα, γλώσσα, και οισοφάγος) σε νεαρούς ενήλικες που ήταν χρόνιοι καπνιστές κάνναβης, ωστόσο τα στοιχεία από επιδημιολογικές μελέτες εμφανίζονται αντικρουόμενα και η έρευνα είναι σε εξέλιξη.

4.5.1970-Το μακελειό στο πανεπιστήμιο του Κεντ κατά φοιτητών σε διαδήλωση για το Βιετνάμ

Κατιούσα

Σαν σήμερα το 1970 σημειώθηκε η σφαγή στο πανεπιστήμιο του Κεντ, στο Οχάιο των ΗΠΑ, το αιματηρότερο επεισόδιο καταστολής κατά των αντιπολεμικών κινητοποιήσεων ενάντια στην εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, κατά το οποίο σκοτώθηκαν 4 φοιτητές και τραυματίστηκαν άλλοι 9 από άνδρες της Εθνοφρουράς. Το πανεπιστήμο του Κεντ ήδη από το 1966 υπήρξε θέατρο αντιπολεμικών διαδηλώσεων, ενώ η απόφαση του Νίξον να εισβάλει στην ουδέτερη Καμπότζη, θεωρώντας πως εκεί έβρισκαν καταφύγιο Βιετκόνγκ, προκάλεσε νέες διαδηλώσεις στο πανεπιστήμιο την Πρωτομαγιά του 1970, μια μέρα μετά την εισβολή. Εκατοντάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο Κόμονς, ένα είδος πάρκου στο κέντρο της πανεπιστημιούπολης που και στο παρελθόν ήταν χώρος συγκεντρώσεων. Διάφοροι ομιλητές που έλαβαν το λόγο καταδίκασαν τον πόλεμο και ειδικότερα τον πρόεδρο Νίξον. Το ίδιο βράδυ, η αστυνομία ισχυρίστηκε πως φοιτητές χτυπούσαν τα περιπολικά με μπουκάλια και πως σταματούσαν την κυκλοφορία ανάβοντας πυροτεχνήματα.
Η αστυνομία ζήτησε ενισχύσεις από τις γειτονικές πόλεις, την ώρα που ο δήμαρχος του Κεντ Λιρόι Σάτρομ κήρυξε την πόλη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, δίνοντας εντολή μεταξύ άλλων σε όλα τα μπαρ της πόλης να κλείσουν, ενώ ζήτησε τη βοήθεια του κυβερνήτη του Οχάιο Τζέιμς Ρόουντς. Η απόφαση του Σάτρομ εξόργισε ακόμα περισσότερο τους νέους, φέρνοντας και νέους διαδηλωτές στους δρόμους. Η αστυνομία αρχικά απώθησε το πλήθος πίσω στην πανεπιστημιούπολη, κάνοντας χρήση χημικών. Την επόμενη μέρα ο δήμαρχος ζήτησε από τον κυβερνήτη να στείλει την Εθνοφρουρά του Οχάιο προς αποκατάσταση της τάξης στην περιοχή, η οποία πράγματι έφτασε στην πανεπιστημιούπολη το βράδυ της 2ας Μάη, την ώρα που διαδηλωτές εν μέσω επευφημιών είχαν βάλει φωτιά στο κτίριο Εκπαίδευσης Εφέδρων Αξιωματικών του πανεπιστημίου, ενώ υπήρξαν και συγκρούσεις φοιτητών με πυροσβέστες που επιχείρησαν να κατασβέσουν την πυρκαγιά. Η σύγκρουση Εθνοφρουράς και φοιτητών συνεχίστηκε όλη νύχτα, ενώ πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συλλήψεις διαδηλωτών.
Μετά από μια πρόσκαιρη ηρεμία την επόμενη μέρα, στις 4 Μάη είχε δοθεί νέο ραντεβού για διαμαρτυρίες στο Κόμονς, με τις πρυτανικές αρχές να απαγορεύουν τη συγκέντρωση. Περίπου 3000 φοιτητές και άλλοι συμμετέχοντας αγνόησαν την απαγόρευση και συγκεντρώθηκαν κατά τις 11 το πρωί. Την ίδια ώρα, 100 περίπου μέλη της Εθνοφρουράς οπλισμένοι με στρατιωτικά όπλα τύπου Μ-1, στάθμευαν στο καμένο κτίρο Εκπαίδευσης Εφέδρων. Η συγκέντρωση ήταν απολύτως ειρηνική, παρόλαυτα ο στρατηγός της Εθνικής Φρουράς Ρόμπερτ Κάντερμπέρι έδωσε εντολή στους διαδηλωτές να διαλυθούν, κάτι στο οποίο οι φοιτητές αρνήθηκαν να υπακούσουν πετώντας πέτρες στους Εθνοφρουρούς.
Ο Κάντερμπερι έδωσε διαταγή στους άντρες να γεμίσουν τα όπλα τους και να πετάξουν δακρυγόνα στο πλήθος. Οι Εθνοφρουροί εξανάγκασαν τους διαδηλωτές να περάσουν έναν κοντινό λόφο και να μαζευτούν σε ένα στάδιο αμερικανικού φούτμπολ. Καθώς όμως το γήπεδο είχε περίφραξη, οι Εθνοφρουροί βρέθηκαν κυκλωμένοι από οργισμένους φοιτητές που τους πετούσαν πέτρες. Οι Εθνοφρουροί αποσύρθηκαν στην κορυφή του Λόφου Μπλάνκετ και τότε, σύμφωνα με μαρτυρίες, 28 από αυτούς άρχισαν ξαφνικά να πυροβολούν με τα Μ-1, κάποιοι στον αέρα, κι άλλοι απευθείας πάνω στους διαδηλωτές. Μέσα σε 13 δευτερόλεπτα έπεσαν 70 πυροβολισμοί, από τους οποίους έπεσαν νεκροί οι Τζέφρι Μίλερ, Άλισον Κροζ, Σάντρα Σόιερ και Γουίλιαμ Σρέντερ-ο τελευταίος πυροβολήθηκε πισώπλατα-ενώ άλλοι εννιά τραυματίστηκαν. Ιστορική είναι η φωτογραφία του Τζων Φίλο που απαθανάτισε την 14χρονη Μαίρη Αν Βέκιο πάνω απ’το πτώμα του Τζέφρυ Μίλερ. Μετά το μακελειό το πανεπιστήμιο έκλεισε για περίπου έξι βδομάδες. Μακροχρόνιες δικαστικές διαμάχες ακολούθησαν, με τα μέλη της Εθνοφρουράς να ισχυρίζονται πως βρίσκονταν σε άμυνα, φοβούμενοι για τη ζωή τους. Τελικά το 1979 επήλθε συμβιβασμός μεταξύ των οικογενειών των θυμάτων και της Εθνοφρουράς του Οχάιο, που συμφώνησε να πληρώσει 675.000 δολάρια συνολικά ως αποζημίωση στους δικαιούχους. Κανένας από τους δράστες δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τις πράξεις του, ενώ η αντιπαράθεση για το αν επρόκειτο ή όχι για δολοφονία συνεχίζεται ως τις μέρες μας στις ΗΠΑ.
Αμέσως μετά τη σφαγή, 450 πανεπιστήμια βρέθηκαν υπό κατάληψη από αντίδραση στα γεγονότα. Χαρακτηριστικό ήταν το πανό στην κατάληψη του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, που έγραφε: “Δεν μπορούν να μας σκοτώσουν όλους”. Από την άλλη, δεν έλειψαν και οι αντιδράσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση, με ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης σε σφυγμομετρήσεις της εποχής να θεωρεί δικαιολογημένη τη χρήση βίας προς τους φοιτητές, ενώ ορισμένοι από τους συμμετέχοντες στη διαδήλωση αποκληρώθηκαν από τις οικογένειές τους. Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, 2 φοιτητές έχασαν τη ζωή τους στο πανεπιστήμιο του Τζάκσον.

Αλεξάντρ Κερένσκι-Το αποτυχημένο αμορτισέρ των αστών

.

Κατιούσα

“Την άνοιξη του 1917 το καζάνι έβραζε και έβγαινε ατμός. Κάποιοι πέρασαν το σύννεφο ατμού για φωτοστέφανο.” Έτσι έγραφε αργότερα ο Λέων Τρότσκι, εννοώντας ως “σύννεφο ατμού” τον Αλεξάντρ Κερένσκι, τελευταίο προεπαναστατικό αρχηγό κυβέρνησης στη Ρωσία. Η μετεωρική άνοδος του δικηγόρου και πολιτικού τις μέρες της Επανάστασης του Φλεβάρη του 1917, από υπουργός δικαιοσύνης και στρατιωτικών σε πρωθυπουργός και πρακτικά δικτάτορας της χώρας, συνοδεύτηκε από την πλήρη αποτυχία να φέρει σε πέρας το σχέδιο που του είχε ανατεθεί, να αποσοβήσει δηλαδή την παραπέρα εξέλιξη της επανάστασης σε ριζοσπαστικότερη κατεύθυνση. Στους οχτώ μήνες της διακυβέρνησής του, μια μικρής επιρροής ως τότε πολιτική ομάδα, δηλαδή οι μπολσεβίκοι, κατόρθωσαν να κυριαρχήσουν φέρνοντας την εργατική τάξη στην εξουσία με την Οχτωβριανή Επανάσταση.
Ο ηγέτης τους, ο Λένιν, αποκαλούσε τον Κερένσκι “πολυλογά καυχησιάρη” και το μόνο κοινό που είχαν οι δυο άνδρες ήταν ο τόπος γέννησης στο Σιμπίρσκ του Βόλγα. Οι ίδιοι σχεδόν δε γνωρίζονταν, παρότι οι πατεράδες τους, διευθυντής σχολείου εκείνος του Κερένσκι και σχολικός επιθεωρητής εκείνος του Λένιν, ήταν φίλοι, και μάλιστα ο πατέρας Κερένσκι ανέλαβε την κηδεμονία της οικογένειας μετά το θάνατο του φίλου του. O γιος του γεννήθηκε στις 4 Μάη του 1881 και όταν ήταν οχτώ ετών μετακόμισαν στην Τασκένδη, ενώ αργότερα ο Αλεξάντρ Κερένσκι σπούδασε νομικά στην Αγία Πετρούπολη. Έγινε μέλος του κόμματος των Εσέρων το 1904, ενός πολιτικού σχηματισμού που πατούσε στην παράδοση των αγροτιστών ναρόντνικων του 19ου αιώνα. Ως δικηγόρος διακρίθηκε για την υπεράσπιση κατηγορουμένων σε πολιτικές δίκες και στις εκλογές του 1912 εκλέχθηκε στη ρωσική δούμα ως βουλευτής των Εσέρων κι έγινε επικεφαλής της κοινοβουλευτικής τους ομάδας.
Η επανάσταση του Φλεβάρη ήταν η στιγμή που ως διάττων αστέρας ο Κερένσκι προωθήθηκε από τις αντιδραστικές δυνάμεις εντός κι εκτός κοινοβουλίου ως συνδετικός κρίκος μεταξύ της αστικής λεγόμενης “Προσωρινής κυβέρνησης” και το δεύτερο φορέα της δυαδικής εξουσίας, όπως ονομάστηκε, δηλαδή των νεοσύστατων σοβιέτ, με τον ίδιο να είναι αντιπρόεδρος του σοβιέτ της Πετρούπολης. Ελπίδα των αστών ήταν ένας πολιτικός της “αριστεράς” να διαφυλάξει τη χώρα από τους μπολσεβίκους. Ο Κερένσκι, γνωστός για τη ρητορική δεινότητα κατόρθωσε να αποσπάσει αρκετές συμπάθεις αρχικά, θεσμοθετώντας βασικά αστικοδημοκρατικά δικαιώματα όπως την ελευθερία του τύπου, του λόγου, του συνέρχεσθαι, της καθολικής ψήφου και της ισοτιμίας των γυναικών.  Η επιμονή του στη συνέχιση του πολέμου ωστόσο, τον οποίο εξάλλου είχε υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή, γρήγορα εξανέμισε τα ερείσματά του στο λαό.
Η “Επίθεση Κερένσκι” που εξαπέλυσε στις 18 Ιούνη κατά των Γερμανών κατόπιν πιέσεων της Αντάντ για την αποσυμφόρηση του Δυτικού Μετώπου στη Γαλλία αποδείχτηκε καταστροφική, οδηγώντας σε κατάρρευση του ρωσικού στρατού. Παρόλαυτα στις 21 Ιούλη ανακηρύσσεται πρωθυπουργός, ενώ στις 8 Σεπτέμβρη καταστέλλει το πραξικόπημα του ακροδεξιού στρατηγού Κορνίλοφ, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη διοίκηση του στρατεύματος και εξαγγέλοντας την ίδρυση της “Δημοκρατίας της Ρωσίας”. Μοιράζοντας όπλα στους εργάτες της Πετρούπολης μετά το πραξικόπημα, ουσιαστικά ετοίμαζε άθελά του την ίδια του την ανατροπή, καθώς η επιρροή των μπολσεβίκων μεταξύ των ενόπλων αύξανε ραγδαία. Μετά το ξέσπασμα της Οχτωβριανής Επανάστασης κατορθώνει να δραπετεύσει εγκαίρως, την ώρα που οι μπολσεβίκοι συλλαμβάνουν κατά την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων στην Πετρούπολη μέλη της προσωρινής κυβέρνησης.
Προσπαθώντας αρχικά να συγκροτήσει ομάδα Κοζάκων για να βαδίσουν κατά της επαναστατικής εξουσίας στην Πετρούπολη, σύντομα κατάλαβε ότι εκείνοι ήταν διατεθειμένοι να τον παραδώσουν σε μπολσεβίκους ναύτες. Ντυμένος νοσοκόμα κατόρθωσε να διαφύγει, διεκτραγωδώντας αργότερα στα απομνημονεύματά του την “προδοσία” που υπέστη.
Μετά από ένα διάστημα στην παρανομία μεταξύ Φινλανδίας, Μόσχας και Πετρούπολης, καταφεύγει αρχικά στο Λονδίνο και μετέπειτα στο Παρίσι, όπου προσπάθησε να εξελιχθεί σε σημαντική προσωπικότητα μεταξύ των εμιγκρέδων, εκδίδοντας εφημερίδας καθώς και μελέτες για την επανάσταση. Στους κύκλους των εν πολλοίς ακραία συντηρητικών εξόριστων ήταν εξαιρετικά αντιδημοφιλής ωστόσο, καθώς θεωρούνταν “υπεύθυνος” για την άνοδο των μπολσεβίκων, παρά τη δραστήρια αντικομμουνιστική προπαγάνδα στην οποία επιδιδόταν γραπτά και ραδιοφωνικά. Μετά την εισβολή των ναζί στη Γαλλία κατέφυγε στις ΗΠΑ όπου ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα. Με την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα δημοσίευσε άρθρο στο περιοδικό Life, προθυμοποιούμενος να “βοηθήσει την ΕΣΣΔ”, στην πραγματικότητα ωστόσο προβλέποντας ταχεία επικράτηση του Χίτλερ έναντι του Κόκκινου Στρατού που είχε “διαλύσει” ο Στάλιν. Έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιούνη 1970 στη Νέα Υόρκη, λόγω καρδιακής πάθησης, ενώ τόσο η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία όσο και Σερβική αρνήθηκαν να τον θάψουν, ως μασώνο και “ένοχο για την παράδοση της Ρωσίας στους μπολσεβίκους”. Τάφηκε τελικά στο κοιμητήριο του Πάτνεϊ Βέηλ στο νότιο Λονδίνο. Ήταν ένας από τους τελευταίους επιζήσαντες των κοσμοϊστορικών γεγονότων του 1917.
Η χρήση του όρου Κερένσκι καθιερώθηκε ως χαρακτηρισμός πολιτικών που -συνήθως εντελώς ανυπόστατα-θεωρήθηκε πως θα διευκόλυναν την έλευση κοινωνικής επανάστασης με την παθητική τους στάση. Χαρακτηριστικό είναι ότι αποδόθηκε στο σκληρό αντικομμουνιστή Γεώργιο Παπανδρέου, ενώ την περίοδο του δημοψηφίσματος χρησιμοποιήθηκε ακόμα και για τον… Αλέξη Τσίπρα.

Όταν οι ΗΠΑ δολοφoνούσαν φοιτητές στο Οχάϊο – 4 Μάη 1970

 

Με αφορμή τη σφαγή οι Crosby, Stills, Nash & Young θα γράψουν το τραγούδι «Ohio»

Επιχείρηση της εθνοφρουράς προκειμένου να καταστείλει τις φοιτητικές διαδηλώσεις με οποιοδήποτε μέσο!

48 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που η εθνοφρουρά των ΗΠΑ άνοιξε πυρ κατά των φοιτητών,

που διαμαρτυρόταν ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο χώρο του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Κεντ, στο Οχάϊο.

Δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 4 φοιτητές κι 9 ακόμα τραυματίστηκαν σοβαρά, ενώ το συμβάν σόκαρε ολόκληρο τον κόσμο.

Τα γεγονότα

Η ωμή αμερικανική επέμβαση στο Βιετνάμ από το 1963 είχε αρχίσει να παίρνει διαστάσεις γενοκτονίας για τον βιετναμέζικο λαό που αντιστεκόταν σθεναρά.

Το αντιπολεμικό κλίμα είχε αρχίσει να φουντώνει στο Κεντ του Οχάϊο ήδη από την Πρωτομαγιά του 1970.

Οι φοιτητές και τα μεγάλα πανεπιστήμια είχαν κηρύξει απεργίες και διαδηλώσεις, αντιτιθέμενες στην πολιτική του Νίξον και ειδικότερα στις ενέργειές του σε ότι είχε να κάνει με τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Ένα χρόνο πριν ο υποψήφιος των ρεπουμπλικάνων Νίξον είχε δώσει την υπόσχεση πως εάν εκλεγόταν Πρόεδρος θα σταματούσε αμέσως τον πόλεμο, που είχαν ξεκινήσει οι ΗΠΑ επι προεδρίας του Δημοκρατικού Πρόεδρου Τζων Κέννεντι και συνέχισαν αργότερα με τον επίσης  Δημοκρατικό Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον.

Ο Τζιμ Ροντς – 1981

Ο Νίξον νίκησε στις εκλογές αλλά οι υποσχέσεις του γίναν «σχήμα λόγου», αφού όχι μόνο δεν σταμάτησε τον αιματηρό πόλεμο αλλά ενίσχυσε τις δυνάμεις και την παρουσία των αμερικανών στο Βιετνάμ και στην Καμπότζη.

Ο Ρεπουμπλικάνος Κυβερνήτης της Πολιτείας του Οχάϊο Τζιμ Ροντς (James Allen Rhodes) χαρακτήρισε τους διαδηλωτές φοιτητές ως:

«Επαναστάτες που θέλουν να κάψουν, να καταστρέψουν, και να πετάξουν πέτρες στην αστυνομία και στην Εθνική Φρουρά. […]

Αυτοί είναι ο χειρότερος τύπος ανθρώπου στην Αμερική.»

Οι αρχές προσπάθησαν να εμποδίσουν τη συγκέντρωση φτάνοντας μέχρι το σημείο να προπαγανδίζουν ότι αυτή ακυρώθηκε. Η αποφασιστικότητα μαθητών και φοιτητών όμως δεν μπορούσε να καμφθεί.

Η εικόνα δεν είναι από το Βιετνάμ αλλά από το Οχάϊο των… ΗΠΑ!

Παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις της αστυνομίας και της εθνοφρουράς περισσότεροι από 2μιση χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν και παρά τις απειλές για συλλήψεις, αυτοί έμειναν στις θέσεις τους, πετώντας πέτρες προς τους στρατιώτες.

Τα πράγματα οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο το απόγευμα της 4ης Μαΐου 1970.

Τα θύματα της δολοφονικής επίθεσης

Οι αρχές φοβούμενες μήπως η συγκέντρωση πάρει διαστάσεις εξέγερσης και με τον κίνδυνο να εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα δίνει την εντολή στην Εθνοφρουρά να ανοίξει πυρ εναντίον των άοπλων διαδηλωτών.

Τέσσερις φοιτητές πέφτουν αμέσως νεκροί.

Ο Allison Krause, ο Jeffrey Miller, ο William Schroeder και η Sandra Lee Scheuer δολοφονούνται γιατί ζητούσαν Ειρήνη.

Ακόμη 9 τραυματίζονται σοβάρα από τις δεκάδες σφαίρες που εκτόξευσε η Εθνοφρουρά.

Το γεγονός ξεσήκωσε την γενική κατακραυγή με αποτέλεσμα αρχικά να απαγγελθούν κατηγορίες σε οκτώ μέλη της εθνοφρουράς.

Σε μια εμφανή προσπάθεια να ρίξουν όλη την ευθύνη στους στρατιώτες, χρησιμοποίησαν το επιχείρημα πως οι εθνοφρουροί πυροβόλησαν επειδή φοβήθηκαν για την ζωή τους και καλά δίχως άνωθεν εντολές.

Το Δημοκρατικό – Ρεπουμπλικάνικο πρόσωπο του Καπιταλισμού – Εθνοφρουροί παίρνουν θέσεις μάχης ενάντια σε μαθητές και φοιτητές…

Οι κατηγορίες όμως αποσύρθηκαν, το έγκλημα έμεινε ατιμώρητο αφού κανείς δεν δικάστηκε μέχρι και σήμερα.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως ο Jeffrey Miller ήταν ο φοιτητής που δολοφονήθηκε σε απόσταση 80 μέτρων από την γραμμή άμυνας της Εθνοφρουράς – πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον – κι όμως παρά την μεγάλη απόσταση οι Εθνοφρουροί δήλωσαν πως «φοβήθηκαν» για την ζωή τους.

Η 14χρονη Marry Ann Vecchio γονατίζει πάνω από το σώμα του Jeffrey Miller. Ο John Filo για τη φωτογραφία αυτή κέρδισε το βραβείο Pulitzer.

Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν τις επόμενες ημέρες στις ΗΠΑ. Χιλιάδες σχολεία και πανεπιστήμια έκλεισαν ως αντίδραση στην σφαγή του Οχάϊο και περισσότεροι από 4 εκατομμύρια μαθητές και φοιτητές πήραν μέρος στις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.

Τέτοια γεγονότα που αποκαλύπτουν το βάρβαρο πρόσωπο του Καπιταλισμού – κάτω από «Δημοκρατικό»  προσωπείο –  γίνονται πηγές έμπνευσης για να γραφτούν επικά τραγούδια, μέσα από τους στίχους των οποίων περνούν τα μηνύματα σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Τραγούδια – Υμνοι, σήμα κατατεθέν για κάθε ιστορικό γεγονός που αντανακλούν.

Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και το «Ohio» των «Crosby, Stills, Nash & Young», οι στίχοι του οποίου βασίζονται στα γεγονότα της 4ης Μαΐου του 1970 στο Οχάϊο.

Το τραγούδι παρά τη λογοκρισία γρήγορα διαδόθηκε κι έγινε αρκετά γνωστό τόσο στην Αμερική αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ροβεσπιέρος

Δυο κόσμοι υπάρχουν αλλά…

       

«Δυο κόσμους» που συγκρούονται βλέπει η κυβέρνηση στην αντιπαράθεσή της με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, τοποθετώντας στη μια μεριά τα «τζάκια» και τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα «στα οχτώ μαύρα χρόνια» της κρίσης και στην άλλη τη διακυβέρνηση της «αριστεράς», η οποία, με το «ήθος», τη «δικαιοσύνη» και την «πολιτική της εντιμότητα», πορεύεται στο δρόμο της ανάκαμψης «χωρίς υποδείξεις, βαρόνους, νταβατζήδες, διαπλεκόμενους, προστάτες». Καλεί, μάλιστα, το λαό να την στηρίξει στη μάχη της με το «παλιό».

Η κυβέρνηση αναφέρεται στο «παλιό και το διεφθαρμένο», που υποτίθεται υπηρετούν μόνο η ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα, θέλοντας έτσι επιμελώς να κρύψει ότι αποτελεί και η ίδια τμήμα του. Γιατί το «παλιό» είναι ένα και ονομάζεται οικονομία που λειτουργεί με κριτήριο τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματιών που βγαίνουν από το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Δηλαδή ο καπιταλισμός, που υπηρετούν οι κυβερνήσεις με την αντιλαϊκή πολιτική τους. Οι αντιλαϊκοί νόμοι που διατήρησε, οι νέοι που ψήφισε, τα μνημόνια που συνεχίζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ακριβώς το «παλιό» που υπηρετεί και η ίδια για λογαριασμό της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου και για αυτό παίρνει τα συγχαρητήρια από τους αρμόδιους (ΕΕ, επιχειρηματίες, ΔΝΤ, ΗΠΑ κ.ά.).

Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που μια κυβέρνηση η οποία υπηρετεί το κεφάλαιο συγκρούεται, και μάλιστα έντονα, με κάποιον επιχειρηματία ή με τμήμα επιχειρηματιών. Όχι λίγες φορές αστικά κόμματα συγκρούονται με επιχειρηματίες με τους οποίους πριν τα είχαν βρει, άλλες τόσες τα βρήκαν με αυτούς που πριν σφάζονταν. Τα έχει αυτά το σύστημα που ζούμε αφού η διαπλοκή κομμάτων – κυβερνήσεων – επιχειρηματιών είναι σύμφυτη με αυτό. Άρα μην «πουλάει» η κυβέρνηση «αντίσταση στη διαφθορά». Θυμίζουμε ότι αυτά έκαναν και προηγούμενοι, που σήμερα η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «εκφραστές του παλιού» και οι οποίοι κήρυσσαν «πολέμους» ενάντια σε κουμπάρους, συμφέροντα κ.λπ.

Βεβαίως, τέτοιες αντιπαραθέσεις αξιοποιούνται για να εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, να αποπροσανατολιστεί από την αντιλαϊκή επίθεση που συνεχίζεται, ενώ με διαχωρισμούς ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» επιχειρηματίες, «αυτοδημιούργητους» και «κρατικοδίαιτους», «έντιμους» και «ανήθικους», καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι με κάποιους άλλους καπιταλιστές να κάνουν κουμάντο στην οικονομία το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει φιλολαϊκά. Ψέματα με τη σέσουλα…

Για παράδειγμα, τα ΜΜΕ προβάλλουν την κόντρα της κυβέρνησης με τον εφοπλιστή Μαρινάκη, αλλά κανείς δεν λέει ότι με νόμους που ψήφισε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι εφοπλιστές ξεζουμίζουν τους ναυτεργάτες, καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις στα πλοία, η «μαύρη» εργασία οργιάζει με τη βούλα του νόμου.

Για λογαριασμό και των εφοπλιστών, που βλέπουν «ευκαιρίες» από τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, η κυβέρνηση προωθεί τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, μπλέκοντας το λαό σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς και σχέδια στην περιοχή. Με νόμους που διαφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού και αυτή η κυβέρνηση, οι εφοπλιστές συνεχίζουν να απολαμβάνουν αφορολόγητο πετρέλαιο, φοροαπαλλαγές και μια σειρά προνόμια.

Η ουσία είναι οι μεγάλες επιχειρηματικές κόντρες που εκδηλώνονται σήμερα σε διάφορους τομείς της οικονομίας με αντικείμενο ποιες μερίδες του κεφαλαίου θα βγουν πιο κερδισμένες στη φάση της ανάκαμψης που διανύουμε.

Σε αυτό το γήπεδο «παίζει» ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πράγματι, λοιπόν, δυο κόσμοι υπάρχουν. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ανήκουν στον σάπιο κόσμο του χτες, μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο, απέναντι στον καινούργιο, που μπορεί να γεννήσει μόνο η πάλη του λαού ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες.

Ο Jean Quarre βγάζει τη γλώσσα στους φασίστες

Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνεται ο Jean Quarre, αναρχοκομμουνιστής αγωνιστής της γαλλικής Αντίστασης εναντίον των ναζί, τη στιγμή που οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αγέρωχος, βγάζει τη γλώσσα του κοροϊδευτικά στο φακό του Γερμανού φωτογράφου που απαθανατίζει τη σκηνή.

Ο Quarre είχε γεννηθεί στο Παρίσι στις 22 Σεπτεμβρίου 1919 και μετά την είσοδο των Γερμανών στην πόλη δραστηριοποιήθηκε ενεργά στους αντιστασιακούς κύκλους συμμετέχοντας ενεργά στις μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον των κατακτητών τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1941. Ήταν μέλος της παράνομης οργάνωσης Τάγματα Νεολαίας. Συνελήφθη το 1942 μαζί με ομάδα συντρόφων του έπειτα από έρευνα της γαλλικής αστυνομίας στο σπίτι του όπου βρέθηκαν διάφορα φυλλάδια και έγγραφα αντιστασιακού περιεχομένου και στη συνέχεια παραδόθηκε στους Γερμανούς. 

Εκτελέστηκε στις 17 Απριλίου 1942. Προς τιμήν του υπάρχει οδός με το όνομά του στο 19ο Διαμέρισμα του Παρισιού και ομώνυμο Λύκειο.

Η πραγματική σύγκρουση

 

Πηγή: Eurokinissi

«Δυο κόσμους» που συγκρούονται βλέπει η κυβέρνηση στην αντιπαράθεσή της με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, τοποθετώντας στη μια μεριά τα «τζάκια» και τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα «στα οχτώ μαύρα χρόνια» της κρίσης και στην άλλη τη διακυβέρνηση της «αριστεράς», η οποία, με το «ήθος», τη «δικαιοσύνη» και την «πολιτική της εντιμότητα», πορεύεται στο δρόμο της ανάκαμψης «χωρίς υποδείξεις, βαρόνους, νταβατζήδες, διαπλεκόμενους, προστάτες». Καλεί, μάλιστα, το λαό να την στηρίξει στη μάχη της με το «παλιό».

Η κυβέρνηση αναφέρεται στο «παλιό και το διεφθαρμένο», που υποτίθεται υπηρετούν μόνο η ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα, θέλοντας έτσι επιμελώς να κρύψει ότι αποτελεί και η ίδια τμήμα του. Γιατί το «παλιό» είναι ένα και ονομάζεται οικονομία που λειτουργεί με κριτήριο τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματιών που βγαίνουν από το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Δηλαδή ο καπιταλισμός, που υπηρετούν οι κυβερνήσεις με την αντιλαϊκή πολιτική τους. Οι αντιλαϊκοί νόμοι που διατήρησε, οι νέοι που ψήφισε, τα μνημόνια που συνεχίζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ακριβώς το «παλιό» που υπηρετεί και η ίδια για λογαριασμό της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου και για αυτό παίρνει τα συγχαρητήρια από τους αρμόδιους (ΕΕ, επιχειρηματίες, ΔΝΤ, ΗΠΑ κ.ά.).


Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που μια κυβέρνηση η οποία υπηρετεί το κεφάλαιο συγκρούεται, και μάλιστα έντονα, με κάποιον επιχειρηματία ή με τμήμα επιχειρηματιών. Οχι λίγες φορές αστικά κόμματα συγκρούονται με επιχειρηματίες με τους οποίους πριν τα είχαν βρει, άλλες τόσες τα βρήκαν με αυτούς που πριν σφάζονταν. Τα έχει αυτά το σύστημα που ζούμε αφού η διαπλοκή κομμάτων - κυβερνήσεων - επιχειρηματιών είναι σύμφυτη με αυτό. Αρα μην «πουλάει» η κυβέρνηση «αντίσταση στη διαφθορά». Θυμίζουμε ότι αυτά έκαναν και προηγούμενοι, που σήμερα η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «εκφραστές του παλιού» και οι οποίοι κήρυσσαν «πολέμους» ενάντια σε κουμπάρους, συμφέροντα κ.λπ.

Βεβαίως, τέτοιες αντιπαραθέσεις αξιοποιούνται για να εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, να αποπροσανατολιστεί από την αντιλαϊκή επίθεση που συνεχίζεται, ενώ με διαχωρισμούς ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» επιχειρηματίες, «αυτοδημιούργητους» και «κρατικοδίαιτους», «έντιμους» και «ανήθικους», καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι με κάποιους άλλους καπιταλιστές να κάνουν κουμάντο στην οικονομία το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει φιλολαϊκά. Ψέματα με τη σέσουλα...

Για παράδειγμα, τα ΜΜΕ προβάλλουν την κόντρα της κυβέρνησης με τον εφοπλιστή Μαρινάκη, αλλά κανείς δεν λέει ότι με νόμους που ψήφισε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι εφοπλιστές ξεζουμίζουν τους ναυτεργάτες, καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις στα πλοία, η «μαύρη» εργασία οργιάζει με τη βούλα του νόμου.

Για λογαριασμό και των εφοπλιστών, που βλέπουν «ευκαιρίες» από τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, η κυβέρνηση προωθεί τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, μπλέκοντας το λαό σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς και σχέδια στην περιοχή. Με νόμους που διαφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού και αυτή η κυβέρνηση, οι εφοπλιστές συνεχίζουν να απολαμβάνουν αφορολόγητο πετρέλαιο, φοροαπαλλαγές και μια σειρά προνόμια.

Η ουσία είναι οι μεγάλες επιχειρηματικές κόντρες που εκδηλώνονται σήμερα σε διάφορους τομείς της οικονομίας με αντικείμενο ποιες μερίδες του κεφαλαίου θα βγουν πιο κερδισμένες στη φάση της ανάκαμψης που διανύουμε.
Σε αυτό το γήπεδο «παίζει» ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πράγματι, λοιπόν, δυο κόσμοι υπάρχουν. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ανήκουν στον σάπιο κόσμο του χτες, μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο, απέναντι στον καινούργιο, που μπορεί να γεννήσει μόνο η πάλη του λαού ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 4 Μάη 

902.gr

Ο “μακρύς” Μάης του ’68: Ένα χρονικό

Κατιούσα

Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς μια ακριβή ημερομηνία ως ξεκίνημα του γαλλικού Μάη του ’68. Στην πραγματικότητα, τα “προεόρτια” των γεγονότων είχαν ήδη ξεκινήσει το Γενάρη του 1968 στα πανεπιστήμια της Καέν και της Ναντέρ, με επίκεντρο τη δεύτερη, όπου κινητοποιήσεις σημειώνονταν και τους επόμενους μήνες με κλιμακούμενη ένταση, ενώ είχε μεσολαβήσει και το συνέδριο της Εθνικής Ένωσης Φοιτητών Γαλλίας (UNEF) τον Απρίλη, που σημαδεύτηκε από συγκρούσεις αριστερών και ακροδεξιών φοιτητών. Το φιτίλι ωστόσο άναψε στις 2 Μάη του ίδιου χρόνου, όταν η πρυτανεία του πανεπιστημίου της Ναντέρ καταλήφθηκε από φοιτητές διαμαρτυρόμενους για τη σύλληψη συμφοιτητών τους που είχαν βάλει βόμβες σε αμερικανικούς στόχους ως αντίδραση στον πόλεμο το Βιετνάμ.
Το κύμα καταλήψεων εξαπλώθηκε ταχύτατα σε σχολεία και ανώτατες σχολές όλης της χώρας, ενώ στις 5 Μάη στήθηκαν τα πρώτα οδοφράγματα στο Καρτιέ Λατέν, δυο μέρες αφοότου ο πρύτανης της κατειλημμένης Σορβόνης κάλεσε τις δυνάμεις καταστολής να την εκκενώσουν. Στις 6 και 7 Μάη 50.000 και 30.000 φοιτητές αντίστοιχα κατέβηκαν στους δρόμους, ενώ την επομένη το θέμα των καταλήψεων ήρθε στη γαλλική βουλή. Ως τις 9 Μάη υπό κατάληψη βρισκόταν τα Ανώτατα Ιδρύματα σε Νάντη, Στρασβούργο, Ρεν, Τουλούζη, Λυόν και Ντιζόν. Στις 10 Μάη σημειώθηκαν εκτεταμένες συγκρούσεις φοιτητών και αστυνομίας στην οδό Γκαί Λισάκ, αφήνοντας πάνω από χίλιους τραυματίες, κυρίως διαδηλωτές.

Εργαζόμενοι στον τύπο συμμετέχουν σε απεργία το Μάη του ’68

Σε εκείνη τη φάση η συμμετοχή εργατών ήταν ακόμα περιορισμένη, παρότι σε ορισμένες πόλεις, όπως στο Μπορντώ, είχαν ήδη σημειωθεί κοινές διαδηλώσεις εργατών και φοιτητών από το Φλεβάρη, ενώ εργατικές κινητοποιήσεις σημειώθηκαν στις 9 Μάη στη Λυών και τη Ντιζόν. Η αρχικά μη δυναμική παρουσία της εργατικής τάξης στα γεγονότα, παρά τις προϋπάρχουσες ριζοσπαστικές τάσεις σε κάποιες περιοχές, οφειλόταν και στην αμηχανή πρώτη αντίδραση του ΚΚΓ και του ελεγχόμενου τότε από αυτού CGT, δηλαδή της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής οργάνωσης της χώρας. Η παροχή στήριξης στις καταλήψεις πανεπιστημίων από την UNEF και κυρίως η αγριότητα της κρατικής καταστολής στο Παρίσι σηματοδότησαν την ενεργότερη εμπλοκή του ΚΚΓ, του οποίου το όργανο, η “Ουμανιτέ” εμφανίστηκε στις 11 Μάη με πρωτοσέλιδο “Στοπ στην καταπίεση. Η εξουσία απαντά στην οργή των πανεπιστημίων με αιματηρή βία”, καλώντας παράλληλατα τους εργάτες και τον υπόλοιπο λαό σε “μαζική απάντηση”. Το ΚΚΓ στήριξε επίσης την απόφαση της CGT και άλλων συνδικάτων στις 13 Μάη για προκήρυξη γενικής απεργίας, μέρα κατά την οποία σημειώθηκαν διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, κατ’άλλους υπολογισμούς 2 εκατομμυρίων ατόμων από το ένα άκρο της χώρας ως το άλλο, ενώ μετά το πέρας τους καταληψίες φοιτητές ζήτησαν από εργάτες το σχηματισμό κοινών επιτροπών.
Οι καταλήψεις εργοστασίων, μεμονωμένες στην αρχή, άρχισαν τις επόμενες μέρες να γενικεύονται. Το ΚΚΓ εξέφρασε αρχικά την αντίθεσή του, ωστόσο εκ των υστέρων η CGT και τα υπόλοιπα συνδικάτα παρείχαν νομιμοποίηση σε αυτή τη μορφή πάλης των εργατών, η οποία κορυφώθηκε με τη γενική απεργία της 24ης Μάη, στην οποία συμμετείχαν 10.000.000 εργάτες.

Γάλλοι εργάτες σε κατειλημμένο εργοστάσιο

Οι πολιτικές και κινηματικές δυνάμεις που στήριξαν τις κινητοποιήσεις ήταν εξαιρετικά ανομοιογενής. Στο φοιτητικό χώρο κυριαρχούσαν, αν όχι αριθμητικά, σαφώς σε επίπεδο εντυπώσεων, διαφόρων ειδών αριστερίστικες ομάδες, με σημαντική παρουσία μαοϊκών, ενώ αρκετές δυνάμεις διέθεταν και διάφορα ρεύματα της αναρχίας. Η ηγεσία της UNEF πάντως σύντομα συντάχθηκε με την πρόταση του μετέπειτα προέδρου του σοσιαλιστικού κόμματος Φρανσουά Μιτεράν για σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Μεντέζ Φρανς, πρώην πρωθυπουργό κι εκπρόσωπο του παλαιού πολιτικού προσωπικού. Οι εργατικές κινητοποιήσεις βρισκόταν υπό την επιρροή κυρίως του ΚΚΓ, το οποίο προέτασσε μια “δημοκρατική λαϊκή κυβέρνηση” με συμμετοχή των κομμουνιστών. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως αρχικά οι εργάτες αντιδρούσαν στην υιοθέτηση μόνο οικονομικών αιτημάτων από πλευράς συνδικαλιστικών ηγεσιών, διεκδικώντας ευρύτερες αλλαγές.
Σε κάθε περίπτωση, ο ελιγμός Ντε Γκωλ και Γάλλων αστών με την συμφωνία εργοδοτών-συνδικάτων στις 27 Μάη υπήρξε επιτυχής, ξεφουσκώνοντας τη μαζικότητα του κινήματος. Σαφώς, οι κατακτήσεις, έστω και προσωρινές, δεν ήταν αμελητέες, και χωρίς τις κινητοποιήσεις του Μάη δε θα είχαν αποσπαστεί: 7% αύξηση των ημερομισθίων, μείωση του ωραρίου εργασίας, αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 25%. Εκείνο βεβαίως που είχε παρελθεί ήταν το momentum για να μετατραπεί η δυναμική της αμφισβήτησης της μεταπολεμικής καπιταλιστικής συναίνεσης σε έμπρακτη αμφισβήτηση της αστικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Μετά τη συμφωνία της 27ης Μάη και ως τις 6 Ιούνη, οι  περισσότερες επιχειρήσεις και τα εργοστάσια ξαναλειτουργούσαν, ενώ είχαν ανοίξει και τα περισσότερα πανεπιστήμια. Σε μεμονωμένα εργοστάσια και πανεπιστήμια συνεχίστηκαν κινητοποιήσεις σε συνεργασία τροτσκιστικών και μαοϊκών συνδικαλιστών και φοιτητών, απαιτώντας ακύρωση των συμφωνιών της 27ης Μάη, ωστόσο πέρα από λεκτικές επαναστατικές εξαγγελίες και μεταβίβαση ευθυνών στο ΚΚΓ, δεν υπήρχε κανενός είδους συγκροτημένη στρατηγική ή πολιτικό πρόγραμμα και σύντομα οι τελευταίες αντιδράσεις ξεθύμαναν.
Παρόλαυτα, ο Ντε Γκολ δε δίστασε ακόμα και στις 29 Μάη να ζητήσει από το στρατηγό Massu να κινήσει μερικά τανκς στα περίχωρα της πρωτεύουσας δήθεν για ασκήσεις, υπογραμμίζοντας ότι σε περίπτωση που ξαναφούντωναν οι κινητοποιήσεις ήταν διατεθειμένος να προσφύγει και σε αυτή τη λύση. Η αλλαγή του κλίματος επί του συντηρητικότερου αποτυπώνεται και στη μεγάλη διαδήλωση της “σιωπηρής πλειοψηφίας” των υποστηρικτών του στρατηγού στις 30 Μάη στο Παρίσι, με συμμετοχή που κυμαινόταν από 400.000 ως 1 εκ διαδηλωτών. Την ίδια μέρα ο ντε Γκωλ εξήγγειλε βουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιούνη, τις οποίες και κέρδισε θριαμβευτικά, καταλαμβάνοντας 358 από τις 485 έδρες της Βουλής, 97 περισσότερες από την προηγούμενη αναμέτρηση, ενώ κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ακόμα και κεντρώοι υπέστησαν μεγάλη ήττα.
Το ΚΚΓ ένιωσε σε εκείνη τη φάση δικαιωμένο για την επιλογή στήριξης της νομιμότητας (“είμαστε το κόμμα της τάξης” δήλωνε τον Ιούνη του ’68 ο Βαλντέκ Ροσέ, ενώ ο γγ. του κόμματος κατηγορούσε τους φοιτητές ότι έπαιζαν το παιχνίδι του Ντε Γκωλ), ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα ως απόδειξη απουσίας ύπαρξης επαναστατικής κατάστασης. Ανεξάρτητα του πώς κρίνει τις αντικειμενικές συνθήκες της περιόδου, είναι σαφές ότι η ρεφορμιστική στρατηγική του ΚΚΓ, που με διάφορα σκαμπανεβάσματα είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα και θα κορυφωνόταν με το -ατελές-φλερτ με τον ευρωκομμουνισμό τη δεκαετία του ’70, απέτυχε να δώσει οποιαδήποτε παραπάνω ώθηση στο κίνημα, έστω και στην κατεύθυνση ενός βαθέματος των κατακτήσεων που ήδη είχαν αποσπάσει με τον αγώνα τους οι αγωνιζόμενοι εργάτες.

Το “Γλωσσάρι” του Αυριανισμού

Κατιούσα

Ο πρόσφατος θάνατος του εκδότη Γιώργου Κουρή ξανάδωσε αφορμή για συζητήσεις σχετικά με το φαινόμενο του “Αυριανισμού” και τις ποικίλες, ιστορικές, πολιτικές και πολιτισμικές του εκφάνσεις. Συζήτηση καθόλου καινούργια βέβαια, καθώς ακόμα και στην εποχή του μεσουρανήματός της “Αυριανής” ήταν σαφές σε πολλούς ότι αυτό που πρέσβευε η εφημερίδα δεν ήταν παρά μια μορφή υφέρποντος φασισμού. Μια από τις πιο διεισδυτικές ματιές στην περίοδο που προαναφέραμε είναι εκείνη του Άρη Παπάνθιμου, που στο βιβλίο του “Αυριανισμός: Το σημερινό πρόσωπο του φασισμού” ανατέμνει βαθιά την ως τότε εκδοτική και πολιτική πορεία των Κουρήδων, τις βασικές αρχές, τη μεθοδολογία, αλλά ακόμα και το “γλωσσάρι” του αυριανισμού. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1989 από τις εκδόσεις Θεμέλιο και φέρει σαφώς έντονα το στίγμα της συγκυρίας κατά την οποία γράφτηκε, με συχνές -έμμεσες ή άμεσες-αναφορές στην αναγκαιότητα της συνεργασίας Συνασπισμού-ΝΔ εναντίον στη “λαίλαπα” του ΠΑΣΟΚ, και συνεχή επίκληση των “δημοκρατικών δυνάμεων” και της “αριστεράς”.
Κατά τα λοιπά η επικαιρότητα του βιβλίου παραμένει σε πολλά σημεία αναλλοίωτη, καθώς ο “αυριανισμός” δημιούργησε κυριολεκτικά σχολή. Οι απόφοιτοί της κατέχουν ως σήμερα περίοπτη θέση στο χώρο των ΜΜΕ, ενώ οι πρακτικές του αυριανισμού υπερβαίνουν κατά πολύ το δημοσιογραφικό χώρο, διαποτίζοντας το λόγο και το ύφος εκπροσώπων και υποστηρικτών τόσο της σημερινής κυβέρνησης, ο εκπρόσωπος τύπου της οποίας Τζανακόπουλος ως γνωστόν έσπευσε να δηλώσει την οδύνη του για την απώλεια του “πιστού στη δημοσιογραφία” Κουρή, όσο και προηγούμενων.
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν προέρχονται από τον πρόλογο, που αποτελεί μια καλή εισαγωγή στην πεμπτουσία του αυριανισμού, από το κεφάλαιο που αναφέρεται στον αντικομμουνισμό της Αυριανής, συγκεκριμένα το απόσπασμα που κάνει λόγο για τον ύπουλο διαχωρισμό ηγεσίας-βάσης του ΚΚΕ, κόλπο που με μεγάλη ζέση χρησιμοποίησαν έκτοτε κάθε λογής πολέμιοι του κόμματος, ενώ στο τέλος παρατίθενται χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το “Γλωσσάρι” του Αυριανισμού, που περιλαμβάνει φράσεις καθώς και ορισμένες από τις 200 συνηθέστερες λέξεις που απαντώνταν στην αρθρογραφία της Αυριανής.

Τι είναι και τι θέλει ο Αυριανισμός;
[…]
Ο “Αυριανισμός δεν είναι ούτε γνήσιο ριζοσπαστικό κίνημα υπέρβασης του καπιταλισμού, ούτε η φωνή του “κατατρεγμένου λαουτζίκου”, όπως θέλει να αυτοπαρουσιάζεται. Είναι ο συνηθισμένος εθνικοσοσιαλισμός, ο συνηθισμένος φασισμός στις σημερινές ιδιόμορφες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες της χώρας μας.
Εθνικοσοσιαλισμός-φασισμός, με όλα τα γνωστά, βασικά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Με την υποκριτική αντικαπιταλιστική-φιλοσοσιαλιστική δημοκοπία, τον ολοκληρωτικό αντικομμουνισμό, το μίσος προς τους κοινοβουλευτικούς και δημοκρατικούς θεσμούς, την εχθρότητα προς την κουλτούρα και τους φορείς της, το χυδαίο λαϊκισμό, τη μεθοδολογία του ψεύδους και της απάτης, το σοβινισμό-ρατσισμό-αντισημιτισμό, την πολιτική και ιδεολογική τρομοκρατία, τη λατρεία της -κρυμμένης κάτω από φιλολαϊκή φρασεολογία- αντιλαϊκής βίας…
Ο “Αυριανισμός δεν εμφανίστηκε στη δημόσια ζωή σαν κεραυνός σε γαλάζιο ουρανό. Αποτελεί γέννημα της ολόπλευρης κρίσης και παρακμής της ελληνικής κοινωνίας. Τρέφεται από την αμάθεια, τις προκαταλήψεις, το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, την ανατροπή και φθορά των αξιών, τον πολιτικό αμοραλισμό, την απόγνωση του μικροαστού και του “ταλαιπωρημένου μεροκαματιάρη” της πόλης και του χωριού, που συνθλίβεται στα γρανάζια του καπιταλισμού.
[…]
Ο “Αυριανισμός” απευθύνθηκε κύρια στο κοινό που “δικαιωματικά” ανήκει στην Αριστερά. Παίρνοντας υπόψη του την ιδιομορφία των ισχυρών, αντιφασιστικών, δημοκρατικών, αντιϊμπεριαλιστικών παραδόσεων του λαού μας που οξύνθηκαν ιδιαίτερα μετά την πτώση της χούντας, φόρεσε “αντιφασιστικό”, “ριζοσπαστικό”, “γνήσιο αριστερό” προσωπείο και καπηλεύτηκε ασύδοτα την ιστορία, τα ιδανικά και τα οράματα της Αριστεράς.
[…]
Στο όνομα των χιλιάδων αγωνιστών που έπεσαν και βασανίστηκαν, οι Κουρήδες, με το γνωστό εχθρικό προς τους λαϊκούς αγώνες παρελθόν τους, ανακηρύσσουν ως υπ’αριθμό ένα εχθρό του λαϊκού κινήματος την…ηγεσία της Αριστεράς, τη μοναδική ηγεσία ελληνικού πολιτικού σχηματισμού με τόσους αντιστασιακούς, φυλακισμένους και βασανισμένους.
Πλασάρουν τη χυδαιότητα και το υβρεολόγιο ως υπόδειγμα πολιτικής συμπεριφοράς, κατακεραυνώνοντας συγχρόνως τους “ανήθικους και διεφθαρμένους κουλτουριάρηδες”
Ορκίζονται ότι λένε πάντα την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, ενώ εφαρμόζουν πιστά την γκαιμπελική τεχνική του συνεχούς μεγάλου ψεύδους και απάτης.
Ισχυρίζονται ότι η Αυριανή γράφεται από τον ίδιο το λαό, τη στιγμή που έχουν μετατρέψει τον Ταύρο σε μια πραγματική βιομηχανία πλαστών επιστολών και προβοκατόρικων κειμένων δήθεν αναγνωστών.
Δηλώνουν φανατική πίστη στον Ανδρέα, ξεχνώντας το υβρεολόγιο του ’65-’66, ενώ τ ο μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η φασιστικοποίηση του ΠΑΣΟΚ […]
Περηφανεύονται ότι μιλούν τη γλώσσα του λαού, ενώ έχουν μετατρέψει τα όργανά τους σε μια επικίνδυνη νοσογόνα εστία διάβρωσης της ελληνικής γλώσσας, περιχαρακώνοντάς τη βάναυσα, μέσα σε 200-300 λέξεις και 40-50 απλοϊκά στερεότυπα και χυδαιολογήματα.
[…]
Ο Αυριανισμός αποτελεί την πιο καλοστημένη προσπάθεια μαζικής απάτης, μαζικού εκφασισμού λαϊκών στρωμάτων μετά την κατάρρευση της χούντας. Τη λαϊκή βάση που δεν μπόρεσε να αποκτήσει ο ελληνικός νεοφασισμός στη διάρκεια της δικτατορίας με τον ωμό αντικομμουνισμό-αντιδημοκρατισμό, την τρομοκρατία, τη βία, τις φυλακές και τις εξορίες, πάει να την αποκτήσει μέσω του φασιστικού εθνικοσοσιαλιστικού λαθρεμπόριου του “Αυριανισμού”.
[…]
Ολοκληρωτικός αντικομμουνισμός-αντιδημοκρατισμός
[…]
Όσο στέριωνε κυκλοφοριακά η Αυριανή, τόσο αύξανε και την ένταση της κριτικής της προς την Αριστερά. Στην αρχή με τη μορφή πλαστών επιστολών ή “καλοπροαίρετων” σχολίων από τη θέση του “συναγωνιστή” που κριτικάρει το KΚΕ “όχι από αντικομμουνισμό αλλά για το καλό του” ή στο στυλ “καλοί είναι οι κομμουνιστές αλλά η αριστερά είναι χίλια κομμάτια”, έτσι “μοναδική λύση είναι ο Αντρέας”.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση, ιδιαίτερα στη δεύτερη τετραετία, ο αντικομμουνισμός της Αυριανής πέρασε σε νέο στάδιο. Άρχισα να διαχωρίζει συστηματικά την κριτική του προς την ηγεσία από κείνη προς τα μέλη του ΚΚΕ. Οι καθοδηγητές του κόμματος από “αγωνιστές που τους βγάζουμε το καπέλο” έγιναν “καλοπερασάκηδες και πουλημένοι” με “εγκληματικές ευθύνες” που “κάνουν συνεχώς λάθη”, σε αντίθεση με τους “ταλαίπωρους μεροκαματιάρηδες”, τους “τίμιους κομμουνιστές της βάσης” που ακολουθούν μια “προδοτική ηγεσία’ και τρέφουν το κόμμα “από το “υστέρημά τους”.
[…]
Το γλωσσάρι του Αυριανισμού
O Αυριανισμός δεν απειλεί μόνο τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες του λαού, δεν υποβιβάζει μόνο το πολιτιστικό και πνευματικό του επίπεδο, αποτελεί και μόνιμη εστία διάβρωσης, εκχυδαϊσμού, μόλυνσης, μιας από τις πιο πλούσιες γλώσσες του κόσμου: της ελληνικής.
[…]
Μερικά μόνο στερεότυπα του “Αυριανισμού”:
Την περασμένη Κυριακή, ο Ριζοσπάστης, επίσημο όργανο μιας σπείρας του έχει σφετερισθεί σφραγίδες, τίτλους, σύμβολα και ταμεία του ΚΚΕ έγραψε άρθρο. Μπαμπέσικο κείμενο, ύπουλο κείμενο, άνανδρο κείμενο, εγκληματικό κείμενο, πρόστυχο κείμενο! Τέτοιοι είναι οι σημερινοί “ηγέτες” του ΚΚΕ. Σκέπτομαι αν αυτά τα υποκείμενα, αν αυτός ο ελεεινός υπόκοσμος που εκδίδει αυτό το ποταπό έντυπο..
Η καημένη η εφημερίδα του Φυσαρμόνικα (Λεωνίδας Κύρκος, σ.τ.Ε), πιστεύει-φαίνεται-πως…ξένα βιβλία διαβάζουν μόνον οι..μπαστουνόβλαχοι του ΚΚΕ, πούχουν βγάλει τη…ΒΟΪΔΟΣΧΟΛΗ, που φοίτησε ο Φλωράκης, ο Τσολάκης και οι άλλοι…παραμορφωμένοι ηγέτες του Κουκουέ.
[…] Το ξέρεις, κύριε Τεγόπουλε, πως όταν εσύ κάθε βράδυ διασκεδάζεις στα γνωστά ΠΟΡΝΕΙΑ του Κολωνακίου, με τις αλητοπαρέες σου και στο τέλος σε μαζεύουν τύφλα…
Με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χόρτασε η γαστέρα σας και σε τέτοιο βαθμό, που όλοι οι κομμουνιστές, εν ενεργεία, έχετε τις κοιλίτσες σας, τα προγουλάκια σας, και τις κουρσούλες σας!
Αν αυτές τις γραμμές τις διαβάσουν κομμουνιστές (και τις διαβάζουν πολλοί στα κρυφά, μην τους δουν οι ινστρούχτορες) πρέπει να ξεσηκωθούν! Ρε, δε ζήσατε το κράτος της Δεξιάς; Τι σκατά ζητάτε τώρα, να μας γυρίσετε πίσω; Φύγετε ρε σεις, παραδώστε το κόμμα στους Έλληνες, που το πονάνε, γιατί εσείς κάτι σαν μενσεβίκοι μοιάζεται.
[…] Εμείς στην Κρήτη, τέως σύντροφοι, τα καθίκια τα χρησιμοποιούμε σωστά…για τις φυσιολογικές μας ανάγκες…γιατί έτσι τους πρέπει.
Τώρα…πάμε…”στράτα-στρατούλα και χεράκι-χεράκι…
με τον Κόμη Δράκουλα όλων των Χανιωτών και των απανταχού Κρητικών, με τον αρχιγκαφατζή και αρχιαποστάτη Κωνσταντίνο.
[…] Αυτοί, που όταν ο σπειροχαίτης της σύφιλης τύλιγε ασφυκτικά την παιδιεία, σιωπούσαν…
Μας γίνατε πορτοκαλί!!!Αυτοί οι εβραίικοι ρόμβοι και το πορτοκαλί, που αντικατέστησαν το σφυροδρέπανο και το κόκκινο, μας θυμίζουνε φτηνά καμπαρέ αγοραίου έρωτα, αγάπης μιας νύχτας ή λίγων ωρών κι αυτή σας η συνεργασία με…
[…] ΟΙ γυναίκες που εκπροσωπούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τάχθηκαν στο πλευρό της…Μαργαρίτας(!) να μαζευτούν πρώτα στα σπίτια τους για να πλύνουν κανένα σώβρακο και μετά να κοιτάνε τι ΚΑΝΟΥΝ οι δικοί τους άνδρες, γιατί ο Ανδρέας ό,τι κάνει, το κάνει τουλάχιστον στα ΦΑΝΕΡΑ.
[…]Ο Έλληνας ρεύεται και στο δρόμο, όσο κανένα άλλος λαός! Κι όλο παράπονα! Παράπονα! Απεργίες! Γκρίνιες! Βρισίδι!
Ούν να χαθείτε κοπρίτες, εσείς ρε αν γινόταν μια μέρα ένα νέο Πολυτεχνείο, για κάποια άλλη ξενόφερτη χούντα, πάλι θα κάνατε την πάπια! Σας γνωρίσαμε! Λοιπόν, βάλτε την ουρά κάτω απ’τα σκέλια!
[…]
Αγιογδύτης, Ανεπρόκοπος, Ανώμαλος, Απατεώνας, Αποστάτης, Αργόμισθος, Αρκουδιάρης, Αρπάχτρας, Αρχιπροδότης, Αρχιψευταράδες, Βίτσα (πιάστε τη Βίτσα), Βλαχοθεσσαλός (ο Φλωράκης ο…βλαχοθεσσαλός)
Βόθρος (κινούμενος)-(Χατζιδάκης) Βοθροστάσιο (του Περισσού), Βοϊδοσχόλη (όπου φοίτησαν οι ηγέτες του ΚΚΕ), βρωμόπαιδο, γενίτσαροι, γεροτραχανάς, γκαζοτενεκές, γλείφτης, γλίτσηδες, Γουδί (στο Γουδί), γραικύλη, δολοφόνος (εταιρεία δολοφόνων του Περισσού), έκφυλο, εξυπνάκιας, εργατοπατέρες, ζουλάπια, θάβουμε (θα σας θάψουμε!), Ιούδες, Καθάρματα, καλοφαγωμένη, κανίβαλος (Τσολάκης), καραγκιόζηδες, καρπαζιές, κατακάθια, κηφήνης, κίναιδοι, κλίκα, κνώδαλα, κοπρίτης, κουλτουριάρηδες, κτήν, λακέδες, λασπόμουτρα, λεκέδες, λωποδύτες, μασκαράδες, μαστρωποί, μαυραγορίτες, μιζαδόροι, μιξοπαρθένες, μπάσταρδα, μωρέ, ξεβράκωτος, πατσαβούρα, πορδοβούλωμα, πορνοφυλλάδες, ρουφιάνοι, σαπρόφυτα, σκουλήκια, σπιούνοι, σφογγοκολάριοι, τετράποδα (του Περισσού), Τουρκόσμποροι, χοιρίδια (του Περισσού), ψοφίμι, ψυχοσαπισμένος (κόσμος)

Δεδομένα

«Επισκέψεις» και όχι «αξιολογήσεις» θα κάνουν κατά τον υπουργό Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτο, οι EE, EKT και ΔΝΤ, μετά το πέρας του τρέχοντος μνημονίου. Κι όσο για το περιεχόμενο των... επισκέψεων, η μεγάλη διαφορά σύμφωνα με τον υπουργό είναι ότι «μετά το πρόγραμμα θα έχουν λόγο σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις, αλλά όχι πολύ μεγάλο λόγο στο πώς θα φτάνουμε το στόχο για τα πλεονάσματα. Οι στόχοι είναι δεδομένοι, αλλά θα έχουμε λόγο στα μέσα». Στα κάλπικα βαφτίσια, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αριστεύσει προ πολλού. Την ίδια ώρα, όμως, με όλους τους τρόπους υπηρετεί τα «δεδομένα» του κεφαλαίου, δηλαδή την αντεργατική κλιμάκωση, με παραπέρα ανατροπές σε ασφαλιστικά δικαιώματα, γενίκευση της «ευελιξίας», φοροαπαλλαγές και μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, μαζί βέβαια με τους στόχους για τα ματωμένα πλεονάσματα σε βάθος δεκαετιών. Ολα αυτά περιγράφονται με ακρίβεια στις εκθέσεις της Κομισιόν και του ΟΟΣΑ και αποτελούν προϋπόθεση για να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτά, όπως και η βαθύτερη ιμπεριαλιστική εμπλοκή, είναι τα «δεδομένα» τους και μικρή σημασία έχει για το λαό το ποιος θα πρωτοβάζει την «τζίφρα» για την εφαρμογή τους. Για τους εργαζόμενους και το λαό είναι ακριβώς αυτά που δεν πρέπει να αποδεχτούν ως δεδομένα, βάζοντας στο στόχαστρο τη στρατηγική του κεφαλαίου και διεκδικώντας ανάκτηση απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Ταυτίζονται (και) στη διαχείριση της φτώχειας

Στον απόηχο της έρευνας του ΙΟΒΕ για τη φτώχεια και της ομιλίας του Κυρ. Μητσοτάκη στο «Ιδρυμα Καραμανλή», εξελίσσεται η κόντρα με την κυβέρνηση για το ποιος μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί τη φτωχοποίηση του λαού, που είναι βέβαια μεγαλύτερη από ό,τι καταγράφουν τα στοιχεία των διαφόρων στατιστικών. Θυμίζουμε ότι η έρευνα του ιδρύματος των βιομηχάνων (τέτοιο είναι το ΙΟΒΕ) διαπιστώνει ότι το 70% του πληθυσμού (7 στους 10 δηλαδή) «μόλις τα βγάζει πέρα» με τις υποχρεώσεις του νοικοκυριού, ενώ περίπου 6 στους 10 αναμένουν επιδείνωση της οικονομικής τους κατάστασης τους επόμενους 12 μήνες, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής παλιών και νέων μέτρων, όπως για παράδειγμα η παραπέρα μείωση του αφορολόγητου, η νέα μείωση στις συντάξεις και πάει λέγοντας.

***

Τι προτείνει, λοιπόν, η ΝΔ για τη διαχείριση της φτώχειας, θεωρώντας προφανώς δεδομένο ότι αυτή θα παραμείνει σε υψηλά επίπεδα τα επόμενα χρόνια; Υπόσχεται να ενισχύσει το θεσμό του «Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος» με κονδύλια από το «κοινωνικό μέρισμα», να επιχορηγήσει με μικρά δάνεια για να «αποπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις» (!) ή για να ανοίξουν μικρές επιχειρήσεις, προγράμματα κατάρτισης για την ανάσχεση τάχα της ανεργίας. Προτείνει, επίσης, μερική επέκταση του επιδόματος της ανεργίας, με μικρή «ελαστικοποίηση» των κριτηρίων του ΟΑΕΔ, που σήμερα δίνει το πενιχρό επίδομα μόλις σε 1 στους 10 ανέργους. Εσπευσε, ωστόσο, αμέσως ο Κυρ. Μητσοτάκης να διευκρινίσει ότι το επίδομα θα πρέπει να διακόπτεται αν ο άνεργος αρνηθεί θέσεις εργασίας που του προτείνονται, ανεξάρτητα από τις απολαβές και τους όρους δουλειάς, όπως προβλέπει άλλωστε και ο νόμος που ισχύει σήμερα.

***

Μια προσεκτική ανάγνωση επιβεβαιώνει ότι οι προτάσεις της ΝΔ αποτελούν πιστή αντιγραφή των μέτρων που εφαρμόζει ήδη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα οποία στοχεύουν στην ανακύκλωση της φτώχειας, που αφορά ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά. Αλλωστε, τόσο η κυβέρνηση όσο και η ΝΔ θεωρούν «περασμένα - ξεχασμένα» τα δικαιώματα που αφαιρέθηκαν από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα την περίοδο της κρίσης, που σημαίνει ότι το φάσμα της φτώχειας, σχετικά και απόλυτα, θα απειλεί ολοένα και περισσότερους. Εκεί οδηγούν οι μισθοί πείνας, οι αμοιβές κάτω ακόμα και από τον κατάπτυστο κατώτερο μισθό, λόγω της μεγάλης ευελιξίας στην αγορά εργασίας, το τσάκισμα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η φοροαφαίμαξη που μεγαλώνει, η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, οι περικοπές σε επιδόματα και παροχές που αφορούν ακόμα και στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.

***

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΝΔ ταυτίζονται στον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής για τη θωράκιση του κεφαλαίου και απ' αυτήν την άποψη δεν θα μπορούσαν παρά να συμφωνούν και με τα μέτρα μοιράσματος και ανακύκλωσης της φτώχειας που διευρύνεται. Τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση και προτείνει η ΝΔ, προβλέπουν τη συρρίκνωση ή και την περικοπή επιδομάτων και παροχών από τους φτωχούς, για να δοθούν ψίχουλα στους ακόμα φτωχότερους. Κυβέρνηση και ΝΔ καλούν το λαό να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και την ανακύκλωσή της από το κράτος, με επιδόματα όπως το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα», που προβλέπει «ενίσχυση» σε τετραμελή οικογένεια με 13 ευρώ τη μέρα! Ταυτόχρονα, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που προβλέπονται για την παροχή ακόμα κι αυτών των πενιχρών επιδομάτων, το κράτος επιβάλλει έναν ακόμα μηχανισμό «συμμόρφωσης» και πειθαναγκασμού, εκβιάζοντας τους δικαιούχους ότι μπορεί να χάσουν και τα ελάχιστα που τους δίνονται, αν παραβούν τους όρους και τα κριτήρια.

***

Την ίδια ώρα που διαγωνίζονται μπροστά στο κεφάλαιο για το ποιος μπορεί να τους εξασφαλίσει την ανάκαμψη με τους καλύτερους όρους, με προνόμια και φοροαπαλλαγές, την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζει νέες αντιλαϊκές περικοπές και η ΝΔ υπόσχεται καλύτερο «επενδυτικό κλίμα», στο λαό μοιράζουν εξαγγελίες για ψίχουλα. Επομένως, ένα πράγμα είναι καθαρό: Ανάπτυξη που να υπηρετεί ταυτόχρονα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει. Γι' αυτό και η πάλη των εργαζομένων για μέτρα ανακούφισης από την ανεργία και τη φτώχεια δεν μπορεί παρά να δένεται με την πάλη για ανάκτηση απωλειών, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για το γκρέμισμα του σάπιου συστήματος που παράγει εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση.

Η πραγματική σύγκρουση

«Δυο κόσμους» που συγκρούονται βλέπει η κυβέρνηση στην αντιπαράθεσή της με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, τοποθετώντας στη μια μεριά τα «τζάκια» και τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα «στα οχτώ μαύρα χρόνια» της κρίσης και στην άλλη τη διακυβέρνηση της «αριστεράς», η οποία, με το «ήθος», τη «δικαιοσύνη» και την «πολιτική της εντιμότητα», πορεύεται στο δρόμο της ανάκαμψης «χωρίς υποδείξεις, βαρόνους, νταβατζήδες, διαπλεκόμενους, προστάτες». Καλεί, μάλιστα, το λαό να την στηρίξει στη μάχη της με το «παλιό».
Η κυβέρνηση αναφέρεται στο «παλιό και το διεφθαρμένο», που υποτίθεται υπηρετούν μόνο η ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα, θέλοντας έτσι επιμελώς να κρύψει ότι αποτελεί και η ίδια τμήμα του. Γιατί το «παλιό» είναι ένα και ονομάζεται οικονομία που λειτουργεί με κριτήριο τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματιών που βγαίνουν από το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Δηλαδή ο καπιταλισμός, που υπηρετούν οι κυβερνήσεις με την αντιλαϊκή πολιτική τους. Οι αντιλαϊκοί νόμοι που διατήρησε, οι νέοι που ψήφισε, τα μνημόνια που συνεχίζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ακριβώς το «παλιό» που υπηρετεί και η ίδια για λογαριασμό της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου και για αυτό παίρνει τα συγχαρητήρια από τους αρμόδιους (ΕΕ, επιχειρηματίες, ΔΝΤ, ΗΠΑ κ.ά.).
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που μια κυβέρνηση η οποία υπηρετεί το κεφάλαιο συγκρούεται, και μάλιστα έντονα, με κάποιον επιχειρηματία ή με τμήμα επιχειρηματιών. Οχι λίγες φορές αστικά κόμματα συγκρούονται με επιχειρηματίες με τους οποίους πριν τα είχαν βρει, άλλες τόσες τα βρήκαν με αυτούς που πριν σφάζονταν. Τα έχει αυτά το σύστημα που ζούμε αφού η διαπλοκή κομμάτων - κυβερνήσεων - επιχειρηματιών είναι σύμφυτη με αυτό. Αρα μην «πουλάει» η κυβέρνηση «αντίσταση στη διαφθορά». Θυμίζουμε ότι αυτά έκαναν και προηγούμενοι, που σήμερα η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «εκφραστές του παλιού» και οι οποίοι κήρυσσαν «πολέμους» ενάντια σε κουμπάρους, συμφέροντα κ.λπ.
Βεβαίως, τέτοιες αντιπαραθέσεις αξιοποιούνται για να εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, να αποπροσανατολιστεί από την αντιλαϊκή επίθεση που συνεχίζεται, ενώ με διαχωρισμούς ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» επιχειρηματίες, «αυτοδημιούργητους» και «κρατικοδίαιτους», «έντιμους» και «ανήθικους», καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι με κάποιους άλλους καπιταλιστές να κάνουν κουμάντο στην οικονομία το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει φιλολαϊκά. Ψέματα με τη σέσουλα...
Για παράδειγμα, τα ΜΜΕ προβάλλουν την κόντρα της κυβέρνησης με τον εφοπλιστή Μαρινάκη, αλλά κανείς δεν λέει ότι με νόμους που ψήφισε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι εφοπλιστές ξεζουμίζουν τους ναυτεργάτες, καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις στα πλοία, η «μαύρη» εργασία οργιάζει με τη βούλα του νόμου.
Για λογαριασμό και των εφοπλιστών, που βλέπουν «ευκαιρίες» από τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, η κυβέρνηση προωθεί τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, μπλέκοντας το λαό σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς και σχέδια στην περιοχή. Με νόμους που διαφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού και αυτή η κυβέρνηση, οι εφοπλιστές συνεχίζουν να απολαμβάνουν αφορολόγητο πετρέλαιο, φοροαπαλλαγές και μια σειρά προνόμια.
Η ουσία είναι οι μεγάλες επιχειρηματικές κόντρες που εκδηλώνονται σήμερα σε διάφορους τομείς της οικονομίας με αντικείμενο ποιες μερίδες του κεφαλαίου θα βγουν πιο κερδισμένες στη φάση της ανάκαμψης που διανύουμε.
Σε αυτό το γήπεδο «παίζει» ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγματι, λοιπόν, δυο κόσμοι υπάρχουν. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ανήκουν στον σάπιο κόσμο του χτες, μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο, απέναντι στον καινούργιο, που μπορεί να γεννήσει μόνο η πάλη του λαού ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες.