«Ήρωας εργασίας» …στον καπιταλισμό

«Ήρωας εργασίας» …στον καπιταλισμό

 Το παράσημο του «Ήρωα της σοσιαλιστικής εργασίας» 

Και τι δεν μηχανεύεται η αστική τάξη της Ρωσίας για την ενίσχυση της εξουσίας της. Χωρίς δισταγμό επιδιώκει να καπηλευτεί τα ισχυρά φιλοσοβιετικά αισθήματα του ρωσικού λαού.

Έτσι ξεκίνησε με την εκμετάλλευση της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης της ΕΣΣΔ, που τιμάται κάθε χρόνο στις 9 Μάη, επιδιώκοντας βέβαια να περάσει τα δικά της μηνύματα του αστικού πατριωτισμού. Στη συνέχεια πέρασε στην εκμετάλλευση της δημοφιλίας του Ι. Στάλιν. Βλέποντας πως η αντισταλινική προπαγάνδα, που εντάθηκε επί «περεστρόικας», μετά το 1985 και κράτησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, σταμάτησε να αποδίδει, έκανε «στροφή 180 μοιρών». Αλλά κι εδώ επιδιώκει να αποσπάσει τον Στάλιν από το κόμμα των μπολσεβίκων και τη σοβιετική σοσιαλιστική εξουσία, παρουσιάζοντάς τον ως «αναμφισβήτητα μεγάλο κρατικό ηγέτη». Δηλαδή, αποστεωμένα από τις συνθήκες, από το κόμμα των κομμουνιστών και τους σοσιαλιστικούς θεσμούς εξουσίας, μέσα από τους οποίους αυτός αναδείχτηκε.

Το νέο «κατόρθωμα» 
Εκεί πια που η εφευρετικότητα της αστικής τάξης της Ρωσίας έφτασε στο απόγειο είναι η καθιέρωση, με προεδρικό διάταγμα του Βλ. Πούτιν, του παράσημου για τον «Ήρωα της εργασίας».

Να θυμίσουμε πως στα χρόνια του σοσιαλισμού, στα πλαίσια της σοσιαλιστικής άμιλλας, που είχε αναπτυχθεί στη βάση του σταχανοφικού κινήματος, βραβεύονταν κάθε χρόνο πρωτοπόροι εργάτες, αλλά και επιστήμονες, που όχι απλώς έπιαναν τα σοσιαλιστικά πλάνα, που έθετε η κεντρικά σχεδιασμένη σοβιετική οικονομία, αλλά πρότειναν ή και εφάρμοζαν πρωτοπόρες μεθόδους για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας.
Το παράσημο αυτό δινόταν από τα 1938 έως και τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 και σ’ αυτά τα χρόνια μ’ αυτό είχαν βραβευτεί πάνω από 20 χιλιάδες Σοβιετικοί πολίτες.

Στις 29 Μάρτη 2013 ο Βλ. Πούτιν, με διάταγμά του, καθιερώνει το νέο παράσημο του «Ήρωα της εργασίας»,  που θα απονέμεται σε Ρώσους πολίτες που «έχουν επιτύχει εξαιρετικά αποτελέσματα στη δημόσια, κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα, έχουν κάνει μια σημαντική συμβολή στην κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής, των μεταφορών, κατασκευών, της επιστήμης, του πολιτισμού, της παιδείας και της υγείας, καθώς και σε άλλους τομείς».
Μάλιστα το παράσημο θα έχει ακριβώς την ίδια μορφή με αυτό του «Ήρωα της σοσιαλιστικής εργασίας», δηλαδή θα έχει τη μορφή του πεντάγωνου αστεριού, με τη διαφορά πως στο κέντρο, αντί για σφυροδρέπανο, θα έχει το δικέφαλο αετό της αστικής Ρωσίας.

Αλίμονο, βέβαια, αν άφηναν και το σφυροδρέπανο! Τότε  σίγουρα δεν θα δυσφορούσαμε μονάχα εμείς, αλλά και οι Ρώσοι καπιταλιστές, δισεκατομμυριούχοι, που τώρα θα κάνουν «ουρά» για την παραλαβή του νέου παράσημου. Άλλωστε, πάνω στη δική τους κερδοφορία στηρίζεται πλέον το οικοδόμημα της σημερινής καπιταλιστικής οικονομίας της Ρωσίας.

Κεφαλαιο-Θρησκεια-Κα

Ο λοχίας που έγινε «εκδότης» της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» 
Του Κώστα Βαξεβάνη – “Hot Doc” τ.
  


Αν ο Πάολο Κοέλιο είχε γνωρίσει τον Αναστάσιο Πάλλη, ίσως είχε εμπνευστεί ένα από τα βιβλία του όπου το σύμπαν ολόκληρο συνωμοτεί για να πετύχεις. Αλλά και ο Νταν Μπράουν θα μπορούσε να κάνει και αυτός μπεστ σέλερ περιγράφοντας ιστορίες με κατασκόπους, όπλα, ανατροπές και συνωμοσίες.


 Το 1998 ο άγνωστος Αναστάσιος Πάλλης ήταν ένας υπαξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, ο οποίος μόλις είχε φύγει από το στράτευμα. Μέσα σε μερικά χρόνια κατάφερε το όνομα του να γράφεται δίπλα στο όνομα του Βίκτωρα Ρέστη, του Θέμου Αναστασιάδη, να δηλώνει εφοπλιστής ενώ δεν έχει πλοία, να σφίγγει το χέρι του προέδρου της Δημοκρατίας και του Δημήτρη Αβραμόπουλου και να κινείται με φρουρά που δεν διαθέτουν ακόμη και πιο γνωστοί απ” αυτόν.


Ο Πάλλης έχει ακόμη το προνόμιο να κινείται ανάμεσα σε εκατοντάδες όπλα των οποίων δηλώνει συλλέκτης, σε μια έκταση που έχει όμως όλα τα στοιχεία ενός πραγματικού στρατοπέδου. Διαθέτει επίσης το προνόμιο που συναντάται μόνο σε υποθέσεις πολύ τρανταχτών ονομάτων: Οι δικογραφίες σε βάρος του, ακόμη και για κακουργηματικές πράξεις, να λιμνάζουν στα ανακριτικά γραφεία.

Τον Ιανουάριο του 2011 π εφημερίδα «Πρώτο θέμα» ανακοίνωσε την αγορά του 40% του ποσοστού της από τον εφοπλιστή Αναστάσιο Πάλλη με μια λιτή ανακοίνωση: «Η εταιρεία Πρώτο Θέμα ανακοινώνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στην οποία συμμετέχει ο εφοπλιστής κ. Αναστάσιος Πάλλης ο οποίος δραστηριοποιείται στο χώρο της ναυτιλίας μεταξύ άλλων και σε συνεργασία με τον όμιλο Ρέστη. Από την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Πρώτο Θέμα ΑΕ προκύπτει συμμετοχή των νέων μετόχων κατά 40% στο ποσοστό της εταιρείας. Η αύξηση αυτή γίνεται στο πλαίσιο της ενίσχυσης και διεύρυνσης των δραστηριοτήτων της εφημερίδας, ενώ έτσι συνεχίζει να διατηρείται η απόλυτη δημοσιογραφική ανεξαρτησία».


O Πάλλης είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό αλλά και στον εφοπλιστικό κόσμο. Η αγορά βοά πως πρόκειται για έναν «front man» του Βίκτωρα Ρέστη. Ο Πάλλης, όπως γίνεται γνωστό, έχει επιχειρηματικές και φιλικές σχέσεις με τον επιχειρηματία Ρέστη, αλλά είναι και κουμπάρος του. Οι σχέσεις αυτές θα διαταραχθούν μερικούς μήνες αργότερα. Το περιβάλλον του επιχειρηματία διαρρέει πως ο Πάλλης στην πραγματικότητα δεν έχει κεφάλαια στην εφημερίδα, ενώ ο ίδιος σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του επιμένει πως «τα πράγματα είναι όπως είχαν ανακοινωθεί στο Πρώτο Θέμα με την ανακοίνωση που έγινε». Αυτή τη στιγμή το μόνο βέβαιο είναι πως το 40% της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» ανήκει στην εταιρία «PT MEDIA CORP», της οποίας μάλλον δεν μπορεί να προσδιοριστεί ο ιδιοκτήτης, αφού πρόκειται για OFFSHORE εταιρία. Στο ερώτημα ποιος είναι ο εφοπλιστής που κατάφερε, όπως υποστηρίζει, να πλεύσει σε λίγα χρόνια ως την επιτυχία και την πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας, η απάντηση έχει μπόλικο μυστήριο.

Εφοπλιστής χωρίς καράβι

Το 2004 η offshore εταιρία RONDA SHIPMANAGEMENT INC δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και φυσικά εντάσσεται στις ευνοϊκές ρυθμίσεις του ν. 89/1967 για τους εφοπλιστές. Όπως όλες οι ναυτιλιακές εταιρίες, είναι υποχρεωμένη, προκειμένου να έχει τις φοροαπαλλαγές του νόμου, να εισάγει στη χώρα 50.000 δολάρια τον χρόνο. Εκπρόσωπος της εταιρίας είναι ο Αναστάσιος Πάλλης.

Το 2006 η εταιρία δεν δηλώνει καμία εισαγωγή συναλλάγματος, ούτε παρουσιάζει δαπάνες διαχείρισης, και μπαίνει θέμα με την ύπαρξη γραφείων της στην Ελλάδα. Το 2007 ο εκπρόσωπος της εταιρίας Πάλλης γνωστοποιεί στο υπουργείο πως επρόκειτο για παρανόηση και προτίθεται για το έτος 2007 να κάνει εισαγωγή 100.000 δολαρίων για τις χρονιές 2006 και 2007. Μετά από έρευνα όμως που γίνεται μέσω των ελληνικών προξενικών αρχών αποκαλύπτεται πως το πλοίο «LOTUS», το οποίο εμφανιζόταν ως πλοίο που διαχειρίζεται η εταιρία του Αναστάσιου Πάλλη, ανήκε σε κάποιον Ιάπωνα.


Το υπουργείο Θαλάσσιων Υποθέσεων, όπως ονομαζόταν τότε το υπουργείο Ναυτιλίας, γνωστοποιεί τα αποτελέσματα των ερευνών στην εταιρία RONDA του Πάλλη και αυτός με έγγραφο του στις 30 Μαρτίου 2012 απαντά πως «η μη διαχείριση του υπόψη πλοίου που εκ παραδρομής δηλώθηκε δεν αναιρεί την φύση και υπόσταση του γραφείου μας στην Ελλάδα».

Το υπουργείο τελικά ανακαλεί την άδεια λειτουργίας της εταιρίας χωρίς πλοίο, αλλά εν τω μεταξύ ο Αναστάσιος Πάλλης εμφανίζετα να αγοράζει ποσοστό της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» ως εφοπλιστής.

Όπλα, μπίζνες και Βατοπέδι
  
Στα μέσα της δεκαετίας του ’9θ ο Πάλλης είναι υπαξιωματικός πενταετούς θητείας στην Πολεμική Αεροπορία. Ενώ στο στρατόπεδο που υπηρετεί δεν είναι τόσο φίλος της στρατιωτικής ζωής, όταν βγαίνει από το στρατόπεδο ασχολείται με όπλα. Συχνάζει στον Σκοπευτικό Σύλλογο Βορείων Προαστίων και μετά την αποχώρηση του ανθρώπου που τον ίδρυσε, αναλαμβάνει την προεδρία του.

Το 1997 η Σκοπευτική Ομοσπονδία Ελλάδος ζητά να χορηγηθεί άδεια οπλοφορίας στον Πάλλη ως πρόεδρο του Σκοπευτικού Ομίλου Βορείων Προαστίων. Οι συναναστροφές του με τα μέλη του σωματείου, που είναι αστυνομικοί, σωματοφύλακες προσώπων, επιχειρηματίες, θα αποδειχθεί πολύ αποδοτική. Ο Πάλλης αποκτά γνωριμίες, ασχολείται με εταιρίες πώλησης οπλισμού και έχει σύντομα διασυνδέσεις στην Ελληνική Αστυνομία. Αρκετά επικοινωνιακός και διαχυτικός, δημιουργεί γύρω του εντυπώσεις και φήμες. Μία από τις φήμες ήταν πως ο Πάλλης δεν ήταν ένας σμηνίας, λοχίας της Αεροπορίας, αλλά καλά διασυνδεδεμένος με την ΕΥΠ, από την οποία είχε πιστοποίηση «ειδικών ανακρίσεων». Οι φήμες αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ από τον ίδιο ή άλλον, αλλά έκαναν όσους ήταν δίπλα του να φαντάζονται πολλά περισσότερα από όσα άκουγαν.

Την ίδια περίοδο ο Αναστάσιος Πάλλης, κάνει μία ακόμη χρήσιμη γνωριμία. Γνωρίζει τον ηγούμενο της μονής Βατοπεδίου, Εφραίμ. Η σχέση είναι τόσο στενή, που τον Δεκέμβριο του 1998 ο Εφραίμ δίνει με κάθε επισημότητα συστατική επιστολή στον Πάλλη. Η επιστολή γράφει:


«Δια του παρόντος ιεροσφραγίστου και ενυπόγραφου Μοναστηριακού ημών Γράμματος προαγόμεθα ίνα εκφράσωμεν Υμίν τας θερμοτάτας ημών ευχαριστίας επί τη ευστόχω προωθήσει των ανατεθεισών τη Υμετέρα Εντιμότητι οικονομολογικών και διαχειριστικών υποθέσεων της καθ” ημάς Ιεράς Μονής. Εκφράζοντες την πεποίθησιν ότι θεία Πρόνοια συνεργαζόμεθα μετά της Υμετέρας Εντιμότητος ως Οικονομικού Συμβούλου της Ιεράς Ημών Μονής, είμεθα βέβαιοι ότι θέλετε ανταποκριθή αισίως και μέχρι τέλους εις τας ανατεθείσας Υμίν υποθέσεις της Μονής μας».

Ως σήμερα δεν έχει διευκρινιστεί ποιες «οικονομολογικές και διαχειριστικές υποθέσεις» έβγαλε σε πέρας ο Πάλλης για τον υπόδικο σήμερα Εφραίμ. Άνθρωποι που τον γνωρίζουν υποστηρίζουν πως δεν ήταν τίποτε άλλο από τη διαπραγμάτευση με το PRIVATE BANKING τραπεζών καταθέσεων με υψηλά επιτόκια. Μία από τις πρώτες δηλαδή «επιχειρηματικές» δραστηριότητες της ομάδας του Βατοπεδίου. Ο κύριος Πάλλης αρνήθηκε να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, όπως και σε όλες τις υπόλοιπες που του απευθύναμε και αφορούν την περίεργη και ραγδαία επιχειρηματική του εξέλιξη. Απείλησε μάλιστα, παρότι εκδότης εφημερίδας, πως θα απαντήσει με μηνύσεις.

Το σκάνδαλο Τοπλού και ο …δικηγόρος Πάλλης

Με τη συστατική επιστολή Εφραίμ, ο Πάλλης συνεχίζει τη θρησκευτική-επιχειρηματική του πορεία, όχι στο Βατοπέδι αλλά στη Μονή Τοπλού στην Κρήτη. Υπήρξε πρωταγωνιστής ενός άλλου σκανδάλου με πολλά κοινά στοιχεία με αυτά του Βατοπεδίου.

Το 1991 η Μονή Τοπλού είχε παραχωρήσει 26.000 στρέμματα στο ίδρυμα «Παναγία Ακρωτηριανή». Το ίδρυμα δεν ήταν και τόσο ίδρυμα σε δραστηριότητα, αλλά προκάλυμμα σκανδαλωδών «επιχειρηματικών» δραστηριοτήτων.

Το 1993 το ίδρυμα προκήρυξε διαγωνισμό για την επιλογή εταιρίας η οποία θα αναλάμβανε την τουριστική αξιοποίηση της έκτασης. Στον διαγωνισμό πήραν μέρος μια αυστριακή εταιρία και η αγγλική LOYALWARD LTD. Η αυστριακή εταιρία κατήγγειλε παράνομες διαδικασίες, όπως και ο μέχρι τότε δικηγόρος της μονής. Για την έκταση υπήρχε αντιδικία της μονής με το ελληνικό δημόσιο και το 1997 το Εφετείο της Κρήτης αναγνώρισε πως 10.000 στρέμματα ήταν πράγματι κρατικά. Η περιοχή προστατευόταν επίσης από το πρόγραμμα Natura, συμπεριλάμβανε το μοναδικό φοινικόδασος του Βάι και 28 χιλιόμετρα ακτογραμμής. Η «επένδυση» δεν μπορούσε να προχωρήσει, αλλά το 1998, όταν υπουργός Οικονομικών είναι ο Γιώργος Δρυς, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Η αγγλική LOYALWARD, που είχε προκριθεί στο διαγωνισμό, υποβάλει στον νομάρχη Λασιθίου αίτημα για να μεταβιβαστεί σε αυτήν η έκταση. Το υποβάλλει στις 22 Σεπτεμβρίου και γίνεται δεκτό την ίδια μέρα, παρότι δεν υπάρχουν σχετικές άδειες από Δασική και Αρχαιολογική Υπηρεσία. Οι Αγγλοι διαφημίζουν ότι θα χτίσουν ένα θηριώδες έργο με γήπεδα γκολφ, 7.000 κλίνες και 730 πισίνες.

Εκπρόσωπος της αγγλικής εταιρίας στην Ελλάδα εμφανίζεται ο Αναστάσιος Πάλλης. Είναι δίπλα στον ηγούμενο της μονής και δίνει μάχη για την «επένδυση». Ο Πάλλης έχει διαψεύσει πως υπήρξε εκπρόσωπος των Άγγλων και υποστήριξε πως ήταν απλώς ένας από τους πολλούς μετόχους για την επένδυση. Όπως αποκαλύπτουμε όμως σήμερα, ο Αναστάσιος Πάλλης όχι μόνο ήταν εκπρόσωπος της LOYALWARD LTD, αλλά εμφανιζόταν και ως δικηγόρος της.

Όπως φαίνεται από έγγραφο της Γενικής Διεύθυνσης Δημόσιας Περιουσίας του υπουργείου Οικονομικών, η υπηρεσία στέλνει τις απαντήσεις του υπουργείου για όσα θέματα προκύπτουν σχετικά με την επένδυση «προς κ. Πάλλη Αναστάσιο, δικηγόρο-εκπρόσωπο της LOYALWARD LTD, 17564, Ηχους 29, Π. Φάληρο». Ο Πάλλης, πολύ πριν εμφανιστεί ως εφοπλιστής χωρίς πλοίο, είχε εμφανιστεί ως δικηγόρος. Και βέβαια ως μέτοχος της αγγλικής εταιρίας, μαζί με μερικά από τα πιο γνωστά επιχειρημα¬τικά ονόματα που ενδιαφέρονταν και παρά λίγο να καταφέρουν να πάρουν σκανδαλωδώς 26.000 στρέμματα.

 Από τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο στην απάτη με ροζ τηλέφωνα

Την περίοδο που ο Αναστάσιος Πάλλης προωθούσε τα κοινά επιχειρηματικά συμφέροντα μιας επιχειρηματικής ομάδας με διαπλεκόμενα συμφέροντα για την έκταση της μονής Τοπλού απέκτησε αρκετές γνωριμίες. Αρκετοί πολιτικοί συμμερίζονταν το όνειρο του νεαρού επενδυτή Πάλλη και κάποιων επιχειρηματιών για ένα «μεγάλο έργο» στην Κρήτη. Ήταν αμφίβολο ακόμη και σήμερα αν υπήρχαν χρήματα για την επένδυση, αφού απ” ό,τι αποδεικνύεται είχε δημιουργηθεί απλώς ένα σχήμα το οποίο θα συγκέντρωνε χρήματα, ωστόσο πολλοί το χαρακτήριζαν ένα θαύμα ανάπτυξης.
  




Ανάμεσα στις γνωριμίες του Πάλλη, ήταν και ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος. Συμμεριζόταν τις ανησυχίες του και τον έστειλε να συναντήσει αρκετούς ακόμη υπουργούς για να τον βοηθήσουν. Μετά την αποτυχία της επένδυσης-Τοπλού, ο Πάλλης ήρθε σε επαφή με πολλούς επιχειρηματίες, στους οποίους πρότεινε διάφορα σχέδια που βασίζονταν πάντα σε πληροφορίες που είχε για το τι πολιτικές αποφάσεις θα παίρνονταν στο μέλλον. Μια από τις στενές επαφές του ήταν ο Παύλος Ψωμιάδης, προφυλακισμένος σήμερα για την υπόθεση της ΑΣΠΙΣ. Ο Πάλλης πρότεινε στον Ψωμιάδη να εξασφαλίσει δάνειο για να αγοράσουν κτίριο στους Αμπελόκηπους, το οποίο θα εξασφάλιζε πως θα το ενοικίαζε ο Ερυθρός Σταυρός. Ο Ψωμιάδης την τελευταία στιγμή αρνήθηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση του σχεδίου.

Το 2004 ο Πάλλης καταφέρνει να συνεργαστεί με τον ΟΤΕ. Έχοντας συστήσει μια offshore εταιρία, τη Ronda Comunicacoes Internationais με έδρα τις Παρθένες Νήσους, εμφανίζεται στη θυγατρική του ΟΤΕ, την ΟΤΕ GLOBE, και παραδίδει έγγραφες διαβεβαιώσεις πως είναι ο δεύτερος επίσημος τηλεπικοινωνιακός πάροχος της χώρας Sao Tome and Principe. Με αυτή την κρατική διαβεβαίωση συμφώνησε με τον ΟΤΕ μέσω μιας άλλης εταιρίας, της Carrier Global, να δρομολογούνται οι κλήσεις που γίνονται στην Ελλάδα με προορισμό τη Sao Tome. Εμφανιζόταν δηλαδή ως μια συμφωνία για κλήσεις που γίνονταν από την Ελλάδα σε ροζ τηλέφωνα στη χώρα που είχε διεθνή αριθμό κλήσης 00239. Το 2005, όμως, η εταιρία CST από τη Sao Tome ενημέρωσε τον ΟΤΕ πως ήταν ο μοναδικός τηλεπικοινωνιακός πάροχος της χώρας.

Στον ΟΤΕ ξεκίνησε έρευνα, η οποία αποκάλυψε πως συντελούταν μια τηλεπικοινωνιακή απάτη με τη μέθοδο dialer. Όταν κάποιος χρήστης έκανε πλοήγηση στο διαδίκτυο, εν αγνοία του, ένα πρόγραμμα τηλεφωνικής κλήσης έκανε αυτόματη εγκατάσταση στον υπολογιστή του και πραγματοποιούσε κλήσεις υψηλής χρέωσης. Έτσι οποιοσδήποτε μπορούσε να χρεώνεται διεθνείς κλήσεις ενώ σέρφαρε στο διαδίκτυο.

Η έρευνα του ΟΤΕ για την απάτη ολοκληρώθηκε και στάλθηκε στο ΣΔΟΕ για να ολοκληρωθεί το σκέλος που αφορούσε κυρίως το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών των εμπλεκόμενων στην υπόθεση. Η έρευνα του ΣΔΟΕ εντόπισε μεγάλη κίνηση ποσών σε λογαριασμούς που, ενώ φαίνονταν άσχετοι με την προς διερεύνηση υπόθεση, ήταν ύποπτοι. Τα δύο πορίσματα διαβιβάστηκαν στην Εισαγγελία και την υπόθεση ανέλαβε ο 9ος τακτικός ανακριτής. Στις 8 Δεκεμβρίου 2005 ο πρόεδρος του ΟΤΕ, Παναγιώτης Βουρλούμης, υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά για την υπόθεση. Επτά και πλέον χρόνια μετά η ανάκριση δεν έχει τελειώσει, αφού πέρασε από τα χέρια αλλεπάλληλων ανακριτών που τοποθετήθηκαν στη θέση του 9,ου τακτικού ανακριτή.


Ο Ρέστης, μια εφημερίδα και μια απαγωγή

Την τύχη που ο Πάλλης αντιμετωπίζει με την ανάκριση δείχνει να έχει και στην επιχειρηματική του δραστηριότητα. Στα τέλη της δεκαετίας του 2000 φέρεται να συνεργάζεται με τον επιχειρηματία Βίκτωρα Ρέστη. Έτσι τουλάχιστον λέει ο ίδιος. Κάνουν μαζί επιχειρήσεις real estate, εμφανίζονται ως φίλοι και καταλήγουν κουμπάροι. Ένας από τους πιο ισχυρούς επιχειρηματίες στην Ελλάδα, την εποχή που απ” ό,τι φαίνεται επιχειρεί διείσδυση στα ΜΜΕ, συνεργάζεται στενά με τον Πάλλη. Οι offshore εταιρίες τους δείχνουν να αλληλοπλέκονται ή να συνεργάζονται, αν και οι φήμες φαίνεται να αποδίδουν στον Πάλλη τον ρόλο του μπροστάρη ή αχυρανθρώπου. Το αποκορύφωμα της συνεργασίας είναι η ανακοίνωση που τους θέλει από κοινού να αγοράζουν το 40% της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», εμφανίζοντας τους σχεδόν ισότιμους επενδυτές. Τον παλιό σμηνία της Πολεμικής Αεροπορίας με τον ιδιοκτήτη ενός οικονομικού κολοσσού. Ο μήνας του μέλιτος όμως τελειώνει γρήγορα.

Η είδηση ότι Ρέστης και Πάλλης είναι σε διαζύγιο εξαπλώνεται γρήγορα, αλλά οι περισσότεροι το θεωρούν ένα τέχνασμα, μέρος ενός επιχειρηματικού άγνωστου σχεδίου. Στη συνέχεια όμως προκύπτει πως υπάρχουν νομικές κινήσεις του ενός απέναντι στον άλλο, αλλά και ανακοινώσεις με υπονοούμενα που δίνουν την υποψία μηνύματος.

Μία από τις υποθέσεις που φαίνεται να έχει φέρει απέναντι Ρέστη και Πάλλη είναι η υπόθεση αγοράς έκτασης στο Κορωπί από εταιρίες του Ρέστη. Οι αγορές αυτές είναι αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας. Το 2005 ο Βίκτωρας Ρέστης αγόρασε από τον πολιτικό μηχανικό Χαράλαμπο Στάικο έκταση για να την κάνει εμπορικό κέντρο. Ο Στάικος φέρεται να είναι ανιψιός του υπουργού Γιώργου Σουφλιά και φέρεται να πήρε από τον Ρέστη 38 εκατομμύρια ευρώ όχι μόνο για την έκταση στο Κορωπί, αλλά και για άλλη έκταση στη Βάρη, που του υπέδειξε να αγοράσει με τη διαβεβαίωση πως επρόκειτο να ενταχθεί στις Περιοχές Ειδικά Ρυθμιζόμενης Πολεοδόμησης. Τμήμα της έκτασης που αγόρασε ωστόσο ήταν δασική. Το περιβάλλον του Ρέστη υποστηρίζει πως ζήτησε τα χρήματα του πίσω, και επειδή ο Στάικος δεν είχε να του τα δώσει, του πρόσφερε δικά του ακίνητα ίσης αξίας. Την υπόθεση της μεταφοράς των ακινήτων ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο Πάλλης, ο οποίος όμως, όπως τον κατηγορεί ο Ρέστης, τα μετέφερε σε δικές του εταιρίες. Μεταξύ τους έχουν ανταλλαγεί εξώδικα και μηνύσεις, αλλά η Εισαγγελία πιστεύει πως η υπόθεση είναι πιο σύνθετη απ” ό,τι περιγράφεται στα δικόγραφα και τις καταθέσεις.

Το όνομα του Αναστάσιου Πάλλη εμπλέκεται σε μια υπόθεση απαγωγής, την περίοδο που είχαν διαταραχθεί οι σχέσεις του με τον Ρέστη. Σύμφωνα με άνθρωπο που έζησε την αρχική ειδυλλιακή σχέση των δύο αντρών, ο Αναστάσιος Πάλλης είχε προτείνει στον Ρέστη τη δημιουργία μιας εταιρίας που θα αναλάμβανε τη φύλαξη των καραβιών του εφοπλιστή στη Σομαλία και τις περιοχές των πειρατών. Ο Ρέστης βρήκε καλή την ιδέα και ο Πάλλης δημιούργησε την εταιρία με κάποιους Αγγλους. Κάποια στιγμή ωστόσο ο Ρέστης ενημερώθηκε από κάποιους πως τα έξοδα φύλαξης και εξοπλισμών ήταν πολλαπλάσια αυτών της αγοράς. Ζήτησε λοιπόν να ενημερωθεί από τον μέτοχο της εταιρίας Έντουαρντ Πρινγκλ Στέισι και τον κάλεσε στην Αθήνα. Στις 27 Νοεμβρίου 2012 ο Στέισι έφτασε στην Αθήνα. Στο αεροδρόμιο θα τον περίμενε άνθρωπος του Ρέστη.


 Πριν βγει όμως από την αίθουσα αποσκευών τον πλησίασαν 3 άντρες, οι οποίοι, όπως καταθέτει στην πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας όπου κατέφυγε, ήταν απεσταλμένοι του Αναστάσιου Πάλλη. Ο ένας ήταν άνθρωπος της προσωπικής του ασφάλειας, ο δεύτερος εμφανίστηκε ως δικηγόρος και ο τρίτος ως αστυνομικός. Οι 3 άντρες δεν του επέτρεψαν να βγει έξω από την αίθουσα και του γνωστοποίησαν πως του είχαν έτοιμο εισιτήριο για την επόμενη πτήση. Αν δεν έφευγε, θα πήγαινε με διάφορες προφάσεις φυλακή.

 Τον οδήγησαν στο γκισέ για να αναχωρήσει, αλλά η πτήση είχε ήδη φύγει. Τον πήραν μαζί τους ώσπου να περάσουν οι ώρες για την επόμενη. Του ζήτησαν, πότε ήρεμα και πότε με απειλές, να υπογράψει κάποια συμφωνητικά. Κάποια στιγμή του έδωσαν το τηλέφωνο για να μιλήσει με τον Αναστάσιο Πάλλη, ο οποίος του ζήτησε να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις των 3 ανδρών. Ο Στέισι οδηγήθηκε τελικά, μετά από ώρες, στην αίθουσα αναχωρήσεων, πέρασε τον έλεγχο και πήγε στην πύλη επιβίβασης. Εκεί πια μόνος φώναξε αστυνομικό και του ζήτησε να τον συνοδεύσει ως το σημείο που τον περίμενε ο άνθρωπος του Ρέστη. Στη συνέχεια πήγε στη βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα και στη συνέχεια στην Αστυνομία, όπου κατήγγειλε την απαγωγή.


ΠΑΛΙΣ ξεκίνημα

Η αγάπη του κυρίου Πάλλη για τα όπλα δεν σταμάτησε στα νεανικά του χρόνια. Στην περιοχή της Βάρης ο Αναστάσιος Πάλλης δημιούργησε ένα πολεμικό μουσείο, για το οποίο, πέρα από τις προσπάθειες που κατέβαλε να το γεμίσει με κάθε είδους όπλα, κατέβαλε και προσπάθεια για να βρει ονομασία ώστε τα ακρωνύμια να σχηματίζουν το όνομα του. Έτσι δημιούργησε το ίδρυμα ΠΑΛΙΣ, το οποίο αναλύεται σε Ίδρυμα Πολιτιστικής Ανάδειξης Ιστορικών Συλλογών. Σκοπός του ιδρύματος, όπως σημειώνει, είναι «η ανάδειξη της πορείας της Ελλάδας και των αγώνων των Ελλήνων για τη συγκρότηση τους ως Έθνος ανεξάρτητο και ως αυτοδύναμο κράτος». Στο μουσείο ωστόσο του κ. Πάλλη ελάχιστα όπλα σχετίζονται με τον σκοπό. Υπάρχουν όπλα κάθε είδους που ουδέποτε υπήρξαν στην Ελλάδα. Στο μουσείο μπορείς να βρεις άρματα μάχης, πυραύλους, αεροσκάφη, σύγχρονα όπλα, σχεδόν τα πάντα.

Μέσα σε μια έκταση δεκάδων στρεμμάτων, στρατιωτικά τολ καλύπτουν κάθε είδους πολεμικό υλικό. Ανενεργό φαντάζεται κάποιος, αλλά ανεξέλεγκτο θα υποστηρίξει κάποιος άλλος. Η ίδια η διαμόρφωση του μουσείου έχει λειτουργικότητα και δόμηση στρατοπέδου.

Η περίβολος είναι υπερυψωμένη, αλλά με τοίχους που δεν είναι μια απλή περιτοίχιση. Μοιάζουν περισσότερο με αντιαρματικά έργα. Σκυλιά δεμένα γύρω από την περίβολο παίζουν περισσότερο τον ρόλο ζωντανού συστήματος συναγερμού παρά φρούρησης. Εικοσιτετράωρες φρουρές υπάρχουν ολόγυρα, μέσα σε υπερυψωμένα κουβούκλια με φιμέ τζάμια. Δίπλα στο μουσείο υπάρχει ο Σύλλογος Έφιππος Τοξοβόλων. Πολλές φορές τα βέλη των αθλητών πέφτουν στην περίβολο του μουσείου. Όταν πηγαίνουν να τα ζητήσουν, οι φύλακες αρνούνται να τα δώσουν πριν τελειώσει η βάρδια τους και έρθει αντικαταστάτης, ώστε να μην αφήσουν ούτε ένα λεπτό τη σκοπιά. Κάλλιστα κάποιος θα μπορούσε να στοιχηματίσει πως πρόκειται για στρατόπεδο.


Σε αυτό το μουσείο με την στρατιωτική οσμή, όπως ακριβώς και στη ζωή του Πάλλη, μπαίνουν πολλοί συχνά πολιτικοί. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας έχει φωτογραφηθεί με τον Πάλλη στο μουσείο του. Το ίδιο και ο υπουργός Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος, όπως και ο πρώην υπουργός Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος. Προφανώς θα είναι αρκετά βέβαιοι πως συναναστρέφονται έναν συλλέκτη.


Είναι πραγματικά άξιο απορίας αν οι υπηρεσίες πυροτεχνουργών της Ελληνικής Αστυνομίας ή του Στρατού έχουν ελέγξει στην πραγματικότητα ότι όλα αυτά τα όπλα είναι ανενεργά. Ή αν έχουν γίνει ουσιαστικά ανενεργά με την αχρήστευση λειτουργικών εξαρτημάτων και όχι κάποιων τμημάτων που αν αντικατασταθούν γίνονται πραγματικά ενεργά. Εν ολίγοις ο φόβος είναι μήπως ο κύριος Πάλλης είναι ιδρυτής μουσείου ανενεργών όπλων με τον ίδιο τρόπο που ήταν δικηγόρος στα έγγραφα του υπουργείου.


Δημοσιεύθηκεκε στο  “Hot Doc”τ. 24 Μάρτιος 2013
αναδημοσίευση από "Βαθύ Κόκκινο" (vathikokkino.com)



 Αναρτήθηκε από Aristera sti Mitilini  στις 7:10 μ.μ. 

Ακόμα μια φορά περί (αλληλ)εξάρτησης

Ακόμα μια φορά περί (αλληλ)εξάρτησης 
Όταν έχουμε ένα γενικό σύνολο, είναι αναπόφευκτο ότι οι επιμέρους μονάδες που περιλαμβάνει θα αλληλεπιδρούν και κατά έναν τρόπο θα εξαρτώνται η μία από την άλλη, γιατί δε θα μπορούν να υπάρξουν έξω από τη μεταξύ τους σχέση.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της τροφικής αλυσίδας. Η εξάλειψη για τον ένα ή τον άλλο λόγο ενός μικρού, ταπεινού είδους μπορεί να οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις και να απειλήσει με εξαφάνιση τους ισχυρότερους κρίκους της αλυσίδας. Αν πχ φτερουγίσει μια πεταλούδα στο τόκιο, πιθανότατα δε θα συμβεί τίποτα απολύτως. Αν όμως κάποιο συγγενικό της είδος, όπως το σκουλήκι εκλείψει απ’ την τροφική αλυσίδα, θα πιεστούν κι οι πιο τρανοί εκπρόσωποι του ζωικού βασιλείου. Αν η αλυσίδα σπάσει στον αδύναμο κρίκο της, αυτό θα απειλήσει αυτομάτως το σύνολο της αλυσίδας και το φαύλο κύκλο της, που από ένστικτο επιβίωσης θα κλείσει ασφυκτικά σαν κλοιός γύρω από τον κρίκο που αυτονομήθηκε, πριν καταστεί σοβαρή απειλή με τη δύναμη του παραδείγματος –και όχι μόνο.

Κι αν τα λεγόμενα γουρούνια (pigs) του νότου πάθουν τίποτα και χρεοκοπήσουν, θα το πληρώσουν πολύ ακριβά κι οι μεγαλύτεροι παίκτες του βορρά. Που ακριβώς λόγω της πλεονεκτικής τους θέσης, μπορούν να μετακυλήσουν το λογαριασμό στους από κάτω. Αλλά πρέπει συνάμα να προσέχουν μην τους μείνει στα χέρια ο ασθενής, για να συνεχίσουν να τον αφαιμάσσουν, ενώ αν τους μείνει στα χέρια, θα τους είναι τελείως άχρηστος. Κι όλο αυτό λέγεται ανισότιμη αλληλεξάρτηση.

Κατά μία έννοια δηλ τα κράτη αυτά αντιμετωπίζουν την ίδια αδιέξοδη αντίφαση που διέπει σε εθνική κλίμακα την τάξη των καπιταλιστών, που ξεζουμίζει τους εργαζόμενους και προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξίγκι, για να αυγατίσει τα κέρδη της. Κι αφετέρου πρέπει να τους αφήσει και κάτι, όχι για να κάψουν το περιττό λίπος, όπως λέει η κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά για να «κινηθεί η οικονομία» και να μη μένουν απούλητα τα εμπορεύματα –αφού ο κόσμος κόβει από παντού και δε μπορεί να αγοράσει παρά μόνο τα στοιχειώδη.

Ας επιστρέψουμε όμως στα προηγούμενα. Οι κρίκοι της τροφικής αλυσίδας βρίσκονται όντως σε σχέση αλληλεξάρτησης. Αλλά αν τους θεωρήσουμε τυπικά ισότιμους και τους βάλουμε στην ίδια μοίρα, θα θυμίζαμε τον κλασικό ορισμό για το (αστικο)δημοκρατικό σύστημα, όπου ένας λύκος κι ένα πρόβατο ψηφίζουν ελεύθερα τι θα δειπνήσουν. Και θα ‘ρθει ο σύντροφος στον προσυνεδριακό να σου θυμίσει το τσιτάτο του βλαδίμηρου για μια χούφτα ιμπεριαλιστικά κράτη που εκμεταλλεύονται ληστρικά τα υπόλοιπα.
Ναι, αλλά από πότε οι μαρξιστές έχουνε ορίζοντα στη δράση τους την εξάλειψη της «καταπίεσης έθνους από έθνος» και όχι την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;

Αν πάλι φανταστούμε τον κόσμο και το ιμπεριαλιστικό σύστημα ως μία λίμνη, τα βατράχια θα τσαλαπατιούνται πάντα στον άγριο χορό των βουβαλιών. Και δε γίνεται να μεταμορφωθούν με ένα μαγικό φιλί σε πρίγκιπες, για να εκδικηθούν και να αποκτήσουν την εθνική ανεξαρτησία του είδους τους. (Εκτός κι αν κάποιος σφος αναγνώστης είναι αμετανόητος αεκτζής, μπαγεβιτσικός και κάνει τους απαραίτητους συνειρμούς με τον πρίγκιπα του μοράβα και τη λίμνη του ντέμη).

Τα βατράχια όμως μένουν στη λίμνη οικειοθελώς, κατ’ επιλογή των αστικών τους τάξεων, η οποία βαφτίζεται εθνικό συμφέρον. Κι ο μόνος τρόπος να γίνουν ξανά πρίγκιπες, είναι να ξεκόψουν οριστικά από τα λιμνάζοντα ύδατα και το οικοσύστημά τους και να τραβήξουν μπροστά· να ξανοιχτούν στη θάλασσα και το βασίλειο της ελευθερίας, μακριά από τα ψάρια και τους αγωνιστές του γλυκού νερού, που κολλάνε στα ρηχά του αντιμνημονιακού αγώνα.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην κύπρο ανατροφοδοτούν αυτή τη συζήτηση κι οδηγούν σε διάφορα, χρήσιμα συμπεράσματα. Αφενός δηλ το γιούρογκρουπ επέβαλε στην κύπρο μια συμφωνία κουρέματος των καταθέσεων με δυσμενείς κι επώδυνους όρους. Αφετέρου όμως η σπουδή της γερμανίας να επιβάλει μια λύση φανερώνει τον αντίκτυπο που θα είχε στον πυρήνα της ευρωζώνης μια πιθανή άτακτη χρεοκοπία μιας τόσο «μικρής οικονομίας». Κάτι που δείχνει με τη σειρά του τη βαθιά σύνδεση κι αλληλεπίδραση των κρατών-μελών της εε και των εθνικών τους οικονομιών.

Χρειαζόμαστε λοιπόν μια ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό που να περιλαμβάνει και να ερμηνεύει όλες τις αντιφατικές εκδηλώσεις της πραγματικότητας και να μας δίνει το καθοδηγητικό νήμα για την πολιτική μας δράση. Μια ανάλυση που να διεισδύει στην ουσία των φαινομένων και να μη δίνει εύκολες, μονομερείς απαντήσεις, παίρνοντας επιλεκτικά τα στοιχεία που τη βολεύουν για να στηρίξει ένα προκαθορισμένο συμπέρασμα.

Να μην απορρίπτει όρους, αλλά να ξεκαθαρίζει το περιεχόμενό τους. Να επεξηγεί δηλ ότι η έννοια της αλληλεξάρτησης δεν ταυτίζεται με το σαμίρ αμίν, το διαχωρισμό περιφέρειας-μητρόπολης, την εθνική αστική τάξη και τη λογική των σταδίων. Και αντιστοίχως πως η αλληλεξάρτηση δε σημαίνει ότι η ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, αλλά ένταξη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, και ανάπτυξη του καπιταλισμού στο ανώτερό, ιμπεριαλιστικό στάδιό του.

Η ανισότιμη αλληλεξάρτηση δεν αναιρεί την έννοια της εξάρτησης, αλλά την εμπεριέχει και την εμπλουτίζει. Δεν είναι η «ισχυρή ελλάδα» του σημίτη, αλλά αυτό ακριβώς που λέει η λέξη: βαθιά σύνδεση κι αλληλεξάρτηση των οικονομιών σε τέτοιο βαθμό που κι οι μεγαλύτερες να «εξαρτώνται» κατά κάποιο τρόπο από την τύχη των μικρότερων –μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της αδύναμης ελλάδας πχ, μπορεί να φέρει κρίση ντόμινο σε ολόκληρη την ευρώπη.

Η ανάλυση αυτή πρέπει να είναι διαλεκτική, συγκεκριμένη στον χώρο και τον χρόνο, χωρίς να δίνει τυφλοσούρτη μια ερμηνεία, για κάθε ιστορική φάση. Να μελετά την εξέλιξη του ιμπεριαλισμού, να σημειώνει τις ποσοτικές και ποιοτικές μεταβολές του και να απαντά πειστικά σε κρίσιμα ζητήματα. Υπάρχουν σήμερα προτεκτοράτα κι εξαρτημένες χώρες; Πότε έπαψε το ελληνικό κράτος να ανήκει σε αυτήν την κατηγορία; Πώς τοποθετούμε στο σχήμα μας την τάση οικονομικής ολοκλήρωσης σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως η ευρωπαϊκή ένωση; Και με τι μοιάζει αυτό το σχήμα; Δανείζεται την κεντρική ιδέα της πυραμίδας, για να εκφράσει την ανισοτιμία των εθνικών οικονομιών σε ένα ενιαίο πλαίσιο, ή της αλυσίδας-πλέγματος, για να εκφραστεί η αλληλεξάρτηση; Ή είναι επικίνδυνο να επιμένουμε σε μια γενική, σχηματική αντίληψη αυτών των σχέσεων, αντί να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά τους;

Η ανισόμετρη ανάπτυξη μπορεί να καθορίζει άλλη τακτική κι άμεσα πολιτικά καθήκοντα για την κάθε χώρα, αλλά δεν ορίζει διαφορετικά τον αντικειμενικό χαρακτήρα της επικείμενης (σοσιαλιστικής) επανάστασης. Χρειαζόμαστε τελικά μια ανάλυση που να μην αναθεματίζει ούτε τον αντιιμπεριαλιστικό, ούτε τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του μετώπου, αλλά να διασαφηνίζει τις έννοιες και το περιεχόμενό τους, δένοντάς το διαλεκτικά.

Ακόμα κι αν η ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, αυτό δεν αναιρεί καθόλου την ανάγκη να παλεύουμε τα μικρά και καθημερινά ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη, να ανοίγουμε μέτωπο ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τον πόλεμο και την ειρήνη τους, που μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό.
Ακόμα κι αν η ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα, αυτό δε σημαίνει πως χρειάζεται κάποιο ξεχωριστό στάδιο πριν τον σοσιαλισμό και αιτήματα ξεκομμένα από την πάλη για την επανάσταση και την προετοιμασία της.

Δεν υπονοώ ότι η ανάλυση για τη θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν είναι σημαντική για την χάραξη πολιτικής γραμμής. Αλλά εάν διαφωνούμε σε αυτό μόνο και συμφωνούμε στο πολιτικό δια ταύτα και σε όλα τα υπόλοιπα, -λέω αν γιατί δεν είναι και τόσο απλό, όπως φαίνεται- ας βάλουμε τότε ένα κοινό σύνθημα ΟΧΙ στις ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ για να το πάρει ο καθένας και να το ερμηνεύσει όπως θέλει. Να καταλαβαίνουν οι μεν πως δε δεχόμαστε γενικά την έννοια της εξάρτησης κι οι δε ότι παλεύουμε ενάντια σε κάθε μορφή εξάρτησης. Κι όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Μα καλά τώρα σοβαρολογείς; θα ρωτήσει κανείς.
Όχι, θα απαντήσω εγώ. Πολλές φορές όμως, μπορείς να πεις αστειευόμενος τα πιο σοβαρά πράγματα. Κι η ενότητα του κόμματος είναι ίσως το πλέον σοβαρό.
Η ενότητα βέβαια έχει δύο σκέλη. Το ιδεολογικό και το οργανωτικό. Εφόσον δεν υπάρχει το πρώτο, δεν είναι λογικό να συντηρείται τεχνητά το δεύτερο. Αν όμως το δεύτερο δεν περιέχει τελικά αξεπέραστες διαφορές, είναι ζητούμενο πώς θα αντιμετωπιστούν, για να επιλυθούν συντροφικά, και αν η όποια διαμάχη γίνεται στο έδαφος μιας επιστημονικής μελέτης, για να εντοπίσουμε πιο καθαρά και την ουσία των εκάστοτε διαφορών.

Εν πάση περιπτώσει αυτό το θέμα θα έχουμε την ευκαιρία να το αναλύσουμε και στο άμεσο μέλλον. Το σημαντικό είναι –όπως λέει κι ένα σύνθημα- ότι εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει κι η μοναξιά. Κι η πρωτοπορία που προχωρά μπροστά αλλά πρέπει να τραβήξει τις μάζες μαζί της, χωρίς να ξεκόβει από το λαό, το ξέρει πολύ καλά από πρώτο χέρι και παλεύει να το σπάσει. Μαζί με τον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας..
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια τυφλώνει…

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια τυφλώνει…

Ας προσέξουν οι Λυριτζής - Οικονόμου από την πρωινή ζώνη του ΣΚΑΪ γιατί η τόσο πολλή αντιΚΚΕ εμπάθεια φαίνεται πως τους έχει χτυπήσει και στα μάτια και πλέον δεν μπορούν να καλοδιαβάσουν. Πήραν φόρα χτες το πρωί να ειρωνεύονται τον «Ριζοσπάστη» γιατί τάχα δεν είχε τίποτα στην πρώτη σελίδα για τις εξελίξεις στη Κύπρο.

Από την πολλή φόρα όμως ούτε καν πρόλαβαν να δουν πως το κεντρικό σχόλιο της πρώτης σελίδας, «Κίνδυνοι για τους λαούς», όπως επίσης και το πρώτο αναγγελτικό, «Ετοιμάζουν ρεσάλτο σε μισθούς και Ταμεία», ήταν ακριβώς για τις εξελίξεις στην Κύπρο. Εκτός και τα είχαν δει και προτίμησαν να παραστήσουν τους άσχετους για να μείνει η εντύπωση σε εκείνους που δεν διαβάζουν τον «Ριζοσπάστη». Είναι πολύ παλιά πρακτική η ανέντιμη προπαγάνδα και φαίνεται πως σ' αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει θεραπεία...

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ

ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Στις 30 Μαρτίου θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας (ΕΚΚ). Οι εκλογές αυτές πραγματοποιούνται σε συνθήκες συνεχιζόμενης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και είναι ευκαιρία να αποτελέσουν σταθμό στην αλλαγή των συσχετισμών στο δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο του νησιού μας. Οι ευθύνες της μέχρι τώρα πλειοψηφίας είναι τεράστιες. Η γραμμή της ταξικής συνεργασίας και υποταγής που εφαρμόζουν είναι η κύρια αιτία του εκφυλισμού που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος και το κύριο εμπόδιο στην ταξική αναγέννησή του.

Για χρόνια τώρα προπαγάνδιζαν την ανταγωνιστικότητα και την υποτιθέμενη «υγιή» επιχειρηματικότητα. Στο ΕΚΚ, για χρόνια συνεργάζονται, στα χνάρια του συμβιβασμού που προωθεί η ΓΣΕΕ, ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – Αυτόνομη Παρέμβαση – ΔΗΜΑΡ. Όταν ακόμα και οι «δικοί» τους συνδικαλιστές τους γύρισαν την πλάτη, ανακάλυψαν παρατάξεις – αναχώματα (Φωτόπουλος από την ΠΑΣΚΕ) για να συγκρατήσουν τις δυνάμεις τους στην γραμμή του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Τελευταίο «κατόρθωμα» της πλειοψηφίας του ΕΚΚ ήταν η δημιουργία και εγγραφή στη δύναμη του ΕΚΚ ενός διασπαστικού Σωματείου Κατασκευών, ενώ ήδη υπάρχει καταξιωμένο αγωνιστικό Σωματείο Οικοδόμων & Συναφών Επαγγελμάτων. Δείχνει αυτό ότι πάρα τις κορόνες τους ενάντια στα μνημόνια και την τρικομματική κυβέρνηση, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί συνεργάζονται μια χαρά με στόχο να χτυπήσουν τις αγωνιστικές – ταξικές δυνάμεις. Είναι ώρα να ανατραπεί αυτή η ρότα του ΕΚΚ. Είναι η ώρα της εργατικής τάξης να ανατρέψει αυτούς τους συσχετισμούς από τα κάτω.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που στηρίζουν τη ΔΑΣ, όχι μόνο έχουν διαχωρίσει τις ευθύνες τους από αυτή την κατρακύλα, αλλά και πρωτοστάτησαν όσο μπορούσαν για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, για την οργάνωση της αντίστασής του στον πόλεμο που εξαπολύθηκε, για την ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης με βάση τα ταξικά της συμφέροντα.

Πρωτοστάτησαν στην οργάνωση των αγώνων των ξεν/λων, των εμποροϋπαλλήλων, των εργαζομένων στις κατασκευές. Συμπαραστάθηκαν στους αγώνες των Ναυτεργατών, ανέδειξαν τα οξυμένα προβλήματα της υγείας, της ασφάλισης, της ανεργίας, των φόρων και των χαρατσιών. Οι νίκες, μικρότερες ή μεγαλύτερες αποδεικνύουν ότι η καθημερινή πάλη με ταξικό προσανατολισμό είναι αυτή που φέρνει αποτελέσματα. Ας σκεφτεί ο κάθε εργαζόμενος και η κάθε εργαζόμενη πως θα ήταν η κατάσταση σ’ όλους τους εργασιακούς χώρους αν η πλειοψηφία του ΕΚΚ και πολλά σωματεία δεν ακολουθούσαν συμβιβαστική και υποχωρητική στάση αλλά μία στάση συνεπή και αγωνιστική. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ υιοθέτησαν και στήριξαν αταλάντευτα το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στους σύγχρονους σκληρούς ταξικούς αγώνες: «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες». Μόνο με αυτή τη γραμμή πάλης μπορεί να αναγεννηθεί το ταξικό κίνημα.

Η καπιταλιστική κρίση αποκάλυψε τα αδιέξοδα ενός συστήματος που σαπίζει

Η καπιταλιστική κρίση κορύφωσε την επίθεση του καπιταλισμού, οδήγησε σε ολομέτωπη επίθεση σε όποιο εργατικό δικαίωμα και κατάκτηση δεν είχαν καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια να τσακίσουν, με στόχο να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη για να αυξηθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει αυτή τη λαίλαπα. Το ΠΑΜΕ είχε προειδοποιήσει.

Τα χρόνια πριν την κρίση αποτελούν μάθημα για όποιον καλόπιστο εργαζόμενο εξακολουθεί να έχει ελπίδες και να τρέφει αυταπάτες για το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού. Σε περιόδους που οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν μεγάλοι και τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων πολλαπλασιάζονταν, η εργασιακή ειρήνη με τα αφεντικά όριζε αυξήσεις 77 λεπτών τη μέρα ώστε να μην κλονιστεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας… Όταν βέβαια χτύπησε η κρίση, οι δυνάμεις του στηρίζουν την πλειοψηφιά της ΓΣΕΕ σε ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, αντί να οργανώσουν αγώνες ενάντια στις μειώσεις και την εξαφάνιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, έτρεξαν να υπογράψουν μειώσεις μισθών στο όνομα τους «μικρότερου κακού». Οι υπογραφές που έβαλαν είναι υπογραφές υλοποίησης των όρων των μνημονίων. Αυτή είναι η αντιμνημονιακή τους ρητορεία…  

Ας μιλήσουμε όμως και εκ του αποτελέσματος. Τι έφεραν οι θυσίες και οι «κοινωνικοί διάλογοι» κατά την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης; Οδήγησαν στα χρυσά κουτάλια που μας υπόσχονταν; Κάθε άλλο. Η υποχωρητικότητα και η ταξική ειρήνη οδήγησε τους εργαζόμενους να βρεθούν ανέτοιμοι μπροστά στις νέες απαιτήσεις και αυτό πρέπει να αποτελέσει πείρα σήμερα για τους εργαζόμενους για να μην την ξαναπατήσουν. Αποδείχτηκε στην πράξη πως η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας δε βρίσκεται στην ίδια όχθη με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει! Έχει στο DNA του την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, επιβιώνει από αυτήν. Όλα τα μέτρα των τελευταίων ετών δεν είναι λάθος πολιτική, είναι ταξική επιλογή.

Κίνημα ταξικό που να αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων

Σήμερα χρειαζόμαστε ένα κίνημα ταξικό, οργανωμένο και προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, τους νόμους και το κράτος της, μαζικό, οργανωμένο στον τόπο δουλειάς και τον κλάδο. Κίνημα απαλλαγμένο από τους ανθρώπους της εργοδοσίας, που θα στηρίζεται και θα αναπτύσσει την κοινωνική συμμαχία. Αυτό απαιτεί αγώνες που θα δυναμώνουν σε κάθε τόπο δουλειάς, ανοίγοντας την αντιπαράθεση με την εργοδοσία, πολλαπλασιασμό των πρωτοβουλιών σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο από σωματεία και λαϊκές επιτροπές, που θα φρενάρουν και θα σταματούν στην πράξη τα μέτρα πτώχευσης του λαού μας.

Έτοιμες λύσεις και κινητοποιήσεις χωρίς θυσίες, αποτελεσματικοί αγώνες χωρίς την οργάνωση και τη συμμετοχή των εργαζόμενων σε αυτούς, δεν υπάρχουν. Σήμερα με καλύτερους όρους μπορούμε να αξιοποιήσουμε την τάση πολιτικής αστάθειας, τις ρωγμές που δημιουργούνται στο πολιτικό σύστημα. Δεν έχουμε άλλη επιλογή  από τον καθημερινό ηρωικό αγώνα σε κάθε τόπο δουλείας, σε κάθε λαϊκή γειτονιά.

Προετοιμάζουμε το λαό για μακρόχρονο σκληρό ταξικό αγώνα που απαιτεί θυσίες

Το ΠΑΜΕ από την ίδρυσή του διαχώρισε τη θέση του, και δέχτηκε επίθεση για αυτό, από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, καταθέτοντας τις δικές του προτάσεις,  με αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής-λαϊκής οικογένειας. Οργάνωσε και στήριξε αγώνες με μεγάλη επιτυχία, την ίδια στιγμή που οι άλλες δυνάμεις που βρίσκονται στο τιμόνι της ΓΣΕΕ και τους υπονόμευαν με κάθε τρόπο.

Ο βασικός ρόλος και η αποστολή του ΠΑΜΕ δεν περιορίζεται στην καθημερινή πάλη, στους μικρούς και μεγάλους αγώνες για στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Εκεί, η παρουσία και η δράση των ταξικών δυνάμεων είναι δεδομένη, αποτελεσματική και έχει αποδειχθεί. Ο βασικός στόχος και η αποστολή του ΠΑΜΕ είναι να ενώσει, να συσπειρώσει την εργατική τάξη σε ταξική κατεύθυνση! Κίνημα που μπορεί να τους φοβίσει, να αποσπάσει κατακτήσεις, που θα παλεύει για όλα τα καθημερινά προβλήματα και ταυτόχρονα θα διεκδικεί την εξουσία για το λαό.

 Πάνω σε αυτή τη γραμμή επιδιώκουμε την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, την αναβάθμιση της λειτουργίας και της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με δράση από τα κάτω, καρφί στο μάτι της μεγαλοεργοδοσίας.

Ψήφο στη ΔΑΣ για αλλαγή των συσχετισμών

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στην αντεπίθεση να γκρεμίσουμε μνημόνια και αφεντικά

Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος Δραπετσώνας

Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος Δραπετσώνας 



Αγαπητέ Πιτσιρίκο, νιώθω υποχρεωμένος να μιλήσω γι αυτά που είδα χθες στο Αστυνομικό Τμήμα Δραπετσώνας, στον Πειραιά. Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορώ να βοηθήσω αυτούς τους συνανθρώπους μου και προσδοκώ να συμβάλεις σε αυτό.

Μετά τον ξυλοδαρμό από αστυνομικούς του τμήματος των ανθρώπων, που κρατούνται εκεί, όπως οι ίδιοι μας κατήγγειλαν, ως αντίδραση στην απεργία πείνας που ξεκίνησαν και μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του 28χρονου κρατουμένου πρόσφυγα από την Παλαιστίνη Ιμπραχίμ Φαράζ, ενεργοί πολίτες του Πειραιά πραγματοποιήσαμε χθες 27/04/13 πορεία διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.

Όταν φτάσαμε έξω από το Α.Τ. Δραπετσώνας ο Διοικητής βγήκε μπροστά από τα ΜΑΤ, που είχαν παραταχθεί, μας ενημέρωσε και επέτρεψε σε μια ομάδα 5 ατόμων να μπούμε και να συνομιλήσουμε με τους ανθρώπους που κρατούνται στα κρατητήρια.

Η εικόνα που αντίκρισα ήταν σοκαριστική. Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος Δραπετσώνας, 100 άνθρωποι στοιβαγμένοι σε 70 τετραγωνικά, κλεισμένοι στα κρατητήρια για πάνω από 9 μήνες, από την έναρξη του «Ξένιου» Δία. Χωρίς δικαίωμα προαυλισμού (δεν υπάρχει χώρος, μιλάμε για κρατητήρια αστυνομικού τμήματος), χωρίς υγιεινή, να έχουν κολλήσει δερματικές και άλλες ασθένειες λόγω των συνθηκών κράτησης, απελπισμένοι, στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.

Ούτε ποντίκια δεν κρατάς σε τέτοιες συνθήκες, τα λυπάσαι. Δεν περιγράφεται η εικόνα. Φανταστείτε τα χειρότερα κρατητήρια που έχετε δει σε ταινία, πολλαπλασιάστε τα επί το άπειρο και πάλι δεν θα έχετε ιδέα.

Δεν θα μπορούσε να μείνει άνθρωπος εκεί μέσα όχι 9 μήνες αλλά ούτε 9 ώρες. Ντρέπομαι και οργίζομαι για το κράτος μου. Ντρέπομαι και οργίζομαι για εκείνους τους αστυνομικούς που τους χτυπάνε, όπως οι κρατούμενοι μας είπαν και φυσικά ο Διοικητής του τμήματος το αρνήθηκε.

Άντεξα σε αυτά που μου έλεγαν τα θλιμμένα και απελπισμένα μάτια τους, άντεξα να συνομιλώ με τον Διοικητή που επιχειρούσε να δικαιολογηθεί, λέγοντας πως προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον ανθρωπισμό του και στις διαταγές του κ. Δένδια, ο οποίος είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος κατ’ εκείνον για την κατάσταση του Α.Τ. Δραπετσώνας και όλων των Τμημάτων της χώρας.

Κατέρρευσα όμως, όταν είδα μπροστά στα μάτια μου έναν άνθρωπο να σκίζει τη σάρκα του και να γεμίζει αίματα από πάνω μέχρι κάτω, ως τη μόνη λύση που ήρθε στο μυαλό του, μόλις μας είδε, για να βγει από το κολαστήριο που τον κρατάνε και τον βασανίζουν επί 9 μήνες.

Δάκρυσα και για να μην με δουν οι κρατούμενοι ( δεν είναι κρατούμενοι αυτοί, αν υπήρχε κόλαση, αυτοί οι άνθρωποι την βιώνουν εν ζωή ), βγήκα έξω από το κελί και, για να μην τους μεταδώσω και τη δική μου θλίψη, άρχισα να φωνάζω στους αστυνομικούς και τους ψυχολόγους, που είχε στείλει το υπουργείο, εξαιτίας της κινητοποίησης μας.

«Δεν είστε άνθρωποι» τους φώναξα. Εδώ καταπατείται κάθε έννοια Ανθρωπίνου Δικαιώματος και εσείς μας μιλάτε για γραφειοκρατία που σας εμποδίζει να φτιάξετε τις τουαλέτες (2 για 100 άτομα) και για προσπάθεια να ισορροπήσετε μεταξύ του «Ανθρωπισμού» σας και των διαταγών που έχετε. «Ποια προσπάθεια ρε» τους είπα, «αν ήσασταν Άνθρωποι, αν είχατε ίχνος ευαισθησίας πάνω σας θα είχατε μιλήσει εσείς για όσα συμβαίνουν εδώ μέσα, αν είχατε στόφα Ανθρώπου με Α κεφαλαίο, θα είχατε παραιτηθεί και θα ανοίγατε το δρόμο για να πάψει αυτό το έγκλημα». Έχανα τον αυτοέλεγχό μου και βγήκα έξω από το τμήμα.

Αν υπάρχουν αστυνομικοί, διοικητικοί, ψυχολόγοι και άλλοι εργαζόμενοι που έχουν κρίση και ανθρωπιά και διαβάζουν αυτά που γράφω, πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Πρέπει να αντιδράσουν. Εμείς είμαστε το Κράτος. Εμείς το αποτελούμε και όχι αυτοί που δίνουν τις εντολές. Αν όμως τελικά το Κράτος είναι ανάλγητο είναι γιατί εμείς που το αποτελούμε είμαστε απάνθρωποι.

Ο Διοικητής του τμήματος ανακοίνωσε στον κρατούμενο που αυτοτραυματίστηκε, ότι θα αφεθεί ελεύθερος, όπως έγινε και με τον Παλαιστίνιο που προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Το μήνυμα που πέρασε; Από δω μέσα θα βγείτε μόνο αν αυτοκτονήσετε και αν είστε τυχεροί μπορεί να προλάβουν να σας σώσουν στο νοσοκομείο…

Γιώργος Καρυστινός

pitsirikos.net

Ο ΔΣΕ μπαίνει στο Γύθειο

Ο ΔΣΕ μπαίνει στο Γύθειο

Μετά την απελευθέρωση των 224 κρατουμένων αγωνιστών των φυλακών της Σπάρτης με την αντίστοιχη επιχείρηση-μαμούθ των δυνάμεων της 3ης μεραρχίας του ΔΣΕ, το Φλεβάρη του 1947, το αντάρτικο θέριεψε στο Μοριά, έτσι που στις αρχές του 1948 η δύναμη του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο είχε φθάσει στον αριθμό των χιλίων μαχητών χωρίς σε αυτούς να υπολογίζονται τα μέλη της Αυτοάμυνας και τα ΚΠ.

Στις 23 του Φλεβάρη 1948, τμήμα 200 περίπου μαχητών του ΔΣΕ μπήκε στο Γύθειο και απελευθέρωσε τους κρατούμενους των φυλακών της πόλης. Πρόκειται για μια επιχείρηση αρκετά μεγάλης κλίμακας με σκοπό αφενός τον εμπλουτισμό των γραμμών του ΔΣΕ αλλά και την απόδοση ενός καίριου πλήγματος στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης.

Στο "Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ" της 24ης Φεβρουαρίου 1948, διαβάζουμε:

"Τη στιγμή που οι μοναρχοφασίστες διατυμπανίζουν "μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις" στην Πελοπόννησο, ο Δημοκρατικός Στρατός στην περιοχή αυτή της χώρας, τους δίνει την καλύτερη απάντηση με την ανάπτυξη της επιθετικής του δράσης ακόμα και μέσα στα μεγάλα τους κέντρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες του γαλλικού τηλεγραφικού πραχτορείου, 200 μαχητές του ΔΣ μπήκαν στο Γύθειο και απελευθέρωσαν 23 πατριώτες απ' τις φυλακές. Σκοτώθηκαν 3 χωροφύλακες και πολλοί τραυματίστηκαν.

Ο ραδιοσταθμός της Αθήνας μετέδωσε ότι στις 11 τη νύχτα χτες έγινε σφοδρή επίθεση ενάντια στο Αίγιο από 400 μαχητές του ΔΣ. Η επίθεση έγινε απ' όλα τα σημεία ενάντια στην πόλη στην οποία βρίσκονταν χωροφύλακες, στρατός και ΜΑΥ.

Νεότερες πληροφορίες αναφέρουν ότι τα τμήματα του ΔΣ ήταν εξοπλισμένα με βαρύτατον οπλισμό, τα δε βλήματά τους έπεφταν στο κέντρο της πόλης.

Άλλο τηλεγράφημα αναφέρει ότι εκδηλώθηκε επίθεση του ΔΣ ενάντια στις Καλάμες απ' τη βορειοδυτική πλευρά της πόλης.

Ο ραδιοσταθμός της Αθήνας μετέδωσε ότι σαμποτέρ ανατίναξαν 260 μέτρα σιδηροδρομική γραμμή στη Ρέτσι - Μεγαλούπολης στην Πελοπόννησο".


Στην πραγματικότητα οι παραπάνω επιχειρήσεις διενεργήθηκαν από τα δύο διαφορετικά αρχηγεία του ΔΣΕ Πελοποννήσου (Ταυγέτου και Μαινάλου) με τρόπο όμως τέτοιο που να δημιουργείται σύγχυση στις γραμμές του αντιπάλου. Πάγια τακτική ήταν η εκδήλωση επιθετικών ενεργειών σε πολλά διαφορετικά σημεία ώστε να προκαλείται σύγχυση και η δυνατότητα αλληλοϋποστήριξης των κυβερνητικών δυνάμεων να εκμηδενίζεται.

Στην παρούσα περίπτωση εκτιμούμε ότι κύριες επιθέσεις υπήρξαν αυτές στο Γύθειο και το Αίγιο και πως οι υπόλοιπες ενέργειες είχαν σκοπό παραπλανητικό.

Η επίθεση στο Γύθειο εκδηλώθηκε κατά τις πρώτες πρωινές ώρες με κατεύθυνση από το δρόμο προς Σπάρτη και από τα βόρεια υψώματα προς την παραλία. Τα εξωτερικά φυλάκια καταλήφθηκαν σχεδόν χωρίς αντίσταση ενώ οι δυνάμεις της Χωροφυλακής και των ΜΑΥ γρήγορα εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και οχυρώθηκαν στο σταθμό χωροφυλακής. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ που φρόντισαν να καταλάβουν γρήγορα τους κεντρικούς άξονες της πόλης κατάφεραν να απομονώσουν με πυρά τον σταθμό χωροφυλακής ώστε η επιχείρηση στις φυλακές να γίνει απλούστερη. Η φρουρά στις φυλακές Γυθείου προέβαλλε μικρή αντίσταση αφού και αριθμητικά υστερούσε κατά πολύ των ανταρτών.

Μετά από μερικά λεπτά σποραδικών πυροβολισμών παραδόθηκαν, ο εξοπλισμός τους καταλήφθηκε από τους αντάρτες και οι ίδιοι οι φύλακες κλειδώθηκαν σε κελί των φυλακών. Στις φυλακές Γυθείου συνελήφθη και ο ενωμοτάρχης Πέτρος Καρακοσμάς, γνωστός για τις βιαιοπραγίες του κατά του ντόπιου πληθυσμού. Ο Καρακοσμάς μεταφέρθηκε εκτός πόλης κατά την υποχώρηση των δυνάμεων του ΔΣΕ και πιθανότατα εκτελέστηκε.

Η επιχείρηση στο Γύθειο υπήρξε μια από τις επιτυχέστερες του ΔΣΠ σε κατοικημένη περιοχή και απέδειξε για μια ακόμη φορά την μαχητική ικανότητα των ανταρτών όταν αυτοί δρούσαν σε κατοικημένη περιοχή με καλή ενημέρωση για τα δεδομένα της.

Ο εξοπλισμός που καταλήφθηκε από την επιχείρηση αναγράφεται παρακάτω:

• 15 τυφέκια
• 5 ατομικά αυτόματα
• 4 περίστροφα
• 2 κάσες χειροβομβίδες
• 2.500 σφαίρες
• στρατιωτικός ιματισμός
• φαρμακευτικό υλικό 

Οταν κάνουν τη διαστρέβλωση επιστήμη

Οταν κάνουν τη διαστρέβλωση επιστήμη

Στον Προσυνεδριακό Διάλογο έχει γραφτεί από δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη», ότι η ΚΕ δεν τεκμηριώνει την άποψη των Θέσεων «περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Επικαλείται τη Θέση 72 ότι «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» για να μιλήσει περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Πρόκειται για κατάφορη διαστρέβλωση, αφού οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ δεν αναφέρονται πουθενά για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», προκειμένου να στηθεί και να προβληθεί ως άποψη της ΚΕ μια θέση που δεν είναι της ΚΕ του ΚΚΕ.

Αλλος δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», γράφει ότι η εκτίμηση πως «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του», σημαίνει ρήξη με το λενινισμό. Αναζητούν έστω και ένα παράδειγμα αλληλεξάρτησης μεταξύ αμερικανικού ιμπεριαλισμού και Ελλάδας. Μα αν δεν υπάρχει ανισότιμη βεβαίως αλληλεξάρτηση τότε προς τι, για παράδειγμα, η παρέμβαση των ΗΠΑ για τη ΔΕΠΑ και την ΑΟΖ; Δεν ενδιαφέρονται τα μονοπώλιά τους στον ενεργειακό τομέα για τους υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα έναντι των ανταγωνιστών τους; Αν τα εκμεταλλευτούν δε θα δυναμώσουν; Δεν έχουν λοιπόν ανάγκη την Ελλάδα; Δεν την έχουν ανάγκη και λόγω γεωστρατηγικής σημασίας της θέσης της στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή; Δεν έχουν ανάγκη την ύπαρξη της βάσης στη Σούδα; Η ελληνική αστική τάξη δεν έχει ανάγκη τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου της, όπως στο παράδειγμα των υδρογονανθράκων αλλά και μέσω συμμετοχής της με τη θέλησή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που μόνη της βεβαίως δεν μπορεί να τους διεξάγει;

Γράφεται από δημοσιογράφο: «Ποια από τα χαρακτηριστικά που ο Λένιν περιγράφει στον Ιμπεριαλισμό αφορούν στην Ελλάδα; Ποια είναι τα τόσο μεγάλα μονοπώλια -με πλειοψηφία ελληνικών κεφαλαίων- που κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία και πώς η συγκέντρωσή τους οδήγησε στην κυριαρχία ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας; Το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο τι εξαγωγές κεφαλαίου έκανε υπό τη μορφή πίστωσης (δανείων) που θεωρείται από τον Λένιν η βασικότερη και χαρακτηριστικότερη μορφή εξαγωγής κεφαλαίου υπό συνθήκες ιμπεριαλισμού; Ο ελληνικός "ιμπεριαλισμός" (αυτό είναι δικό τους, πουθενά οι Θέσεις της ΚΕ δε μιλούν για ελληνικό ιμπεριαλισμό, άλλη διαστρέβλωση εδώ), κάνει αναδιανομή του πλανήτη, των ζωνών επιρροής και εκμετάλλευσης και ελέγχει πρώτες ύλες; "Ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χούφτα κράτη - τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτη - οφειλέτες"σημειώνει ο Λένιν. Η Ελλάδα σε ποια ακριβώς ομάδα χωρών ανήκει»; Σκόπιμος εκλεκτικισμός στην παράθεση τσιτάτων από τον Λένιν για επίθεση στις Θέσεις της ΚΕ, ως αντιλενινιστικές.

***

Ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό» κάνει ανάλυση της δράσης του χρηματιστικού κεφαλαίου στην υπόθεση «κράτος πιστωτής και κράτος οφειλέτης», αλλά μόνο ως ένα από τα χαρακτηριστικά της δράσης του χρηματιστικού κεφαλαίου στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού και όχι ως το κυριότερο. Η ερμηνεία που δίνουν στον ιμπεριαλισμό διαστρεβλώνει τον Λένιν ως προς τα 5 κριτήρια και αντιπαρέρχεται το κύριο που ανέδειξε στη μελέτη για τον ιμπεριαλισμό, την κυριαρχία των μονοπωλίων στην καπιταλιστική οικονομία. Στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», που έγραψε το 1916, στον πρόλογο αναφέρει τα εξής: «Θα ήθελα να ελπίζω ότι η μπροσούρα μου αυτή θα βοηθήσει να γίνει κατανοητό το βασικό οικονομικό πρόβλημα... και συγκεκριμένα: το πρόβλημα της οικονομικής ουσίας του ιμπεριαλισμού» («Απαντα», τ. 27, σελ. 308).

Ως προς το ερώτημα «το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο τι εξαγωγές κεφαλαίου έκανε υπό τη μορφή πίστωσης (δανείων) που θεωρείται από τον Λένιν η βασικότερη και χαρακτηριστικότερη μορφή εξαγωγής κεφαλαίου υπό συνθήκες ιμπεριαλισμού» όπως λέει, αποσπά ένα από τα φαινόμενα της δράσης του κεφαλαίου, την πίστωση. Διαστρεβλώνει την ουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται για τραπεζικό κεφάλαιο και όχι για σύμφυση βιομηχανικού με τραπεζικό, που μπορεί να γίνεται σε ένα μονοπωλιακό όμιλο, (π.χ. στην Ελλάδα όμιλος Λάτση), ή μέσω μακροχρόνιων δανεισμών επιχειρηματικών ομίλων από τράπεζες, για να ξεχωρίσουν ως κυρίαρχο ζήτημα την εξαγωγή τραπεζικού κεφαλαίου και όχι χρηματιστικού, ξεχωρίζοντας ως κύριο το «κράτος - τοκογλύφο», που για τον Λένιν ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της δράσης των μονοπωλίων. Επομένως η άποψη που εκφράζουν ότι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού γίνεται εξαγωγή κεφαλαίου αποκλειστικά με τη μορφή πίστωσης είναι βαθιά λαθεμένη. Συνολικά μέσω του εκλεκτικισμού και της αντιλενινιστικής μεθοδολογίας, διαστρεβλώνοντας τον Λένιν, επιχειρούν να αποδείξουν ότι το ΚΚΕ ξέκοψε από το λενινισμό.

***

Εχουν κάνει εξαγωγή κεφαλαίων ελληνικές τράπεζες (Εθνική, Πειραιώς) στήνοντας καταστήματα στα βαλκανικά κράτη, Αλβανία, ΦΥΡΟΜ, Βουλγαρία, και σε κράτη της παρευξείνιας περιοχής; Δεν δανείζουν αυτές οι ελληνικές τράπεζες τις επιχειρήσεις στα συγκεκριμένα κράτη; Δρουν ή όχι ενεργειακοί όμιλοι της Ελλάδας στα Βαλκάνια (π.χ. όμιλος Βαρδινογιάννη στη Ρουμανία); Δρουν ή όχι μονοπωλακοί όμιλοι τροφίμων σε άλλες χώρες, μέχρι και στις ΗΠΑ (π.χ. ΦΑΓΕ, που πρόσφατα μάλιστα έκανε νέες επενδύσεις); Είναι ή όχι μονοπώλιο ο όμιλος «Δαυίδ» με την 3Ε, την «Κόκα-Κόλα», τη «Φριγκογκλάς» κλπ με δράση σε πολλές χώρες του κόσμου; Διαχειρίστηκαν οι ελληνικές τράπεζες κρατικά ομόλογα άλλων κρατών ή όχι (π.χ. Εθνική και ομόλογα Ιρλανδίας, Γαλλίας, Ιταλίας κλπ); Υπάρχει ή δεν υπάρχει μονοπωλιακός όμιλος που αναπτύσσει τη διαχείριση απορριμμάτων και έχει αναλάβει τη διαχείρισή τους στο Λένινγκραντ; Είναι, για παράδειγμα, μονοπώλιο η MIG που ως όμιλος συγκεντρώνει τράπεζες, ναυτιλία, αερομεταφορές, επιχειρήσεις τροφίμων κλπ ή δεν είναι; Μήπως όλοι οι παραπάνω όμιλοι, που αναφέρονται ενδεικτικά δεν είναι μονοπώλια αλλά μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Είναι ή όχι μονοπώλια οι εισηγμένες ελληνικές επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης; Γίνεται αναδιανομή αγορών στα Βαλκάνια υπέρ των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων ή όχι; (π.χ. στη ΦΥΡΟΜ η Ελλάδα είναι πρώτη σε επενδύσεις και δεύτερη σε Βουλγαρία, Αλβανία)...

Τελικά τι θέλουν να πουν; Οτι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μονοπώλια, ότι η καπιταλιστική Ελλάδα δε βρίσκεται στο μονοπωλιακό στάδιο; Αλλα τότε πού βρίσκεται, στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό ή μήπως βρίσκεται ανάμεσα στον προμονοπωλιακό και το μονοπωλιακό; Διαστρεβλώνοντας τον Λένιν και τις Θέσεις της ΚΕ επιτίθενται στη στρατηγική του ΚΚΕ. Ουσιαστικά θέλουν άλλη στρατηγική, των «μεταβατικών σταδίων και κυβερνήσεων», που στέλνει το σοσιαλισμό στις καλένδες.

ΕΕ ή χάος...

ΕΕ ή χάος...

«Ευρώπη ή χάος;», «Ευρώπη ή καταστροφή;», «Ευρώπη ή χρεοκοπία;». Αυτό είναι το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν τρία χρόνια τώρα.

Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο επαναφέρουν μάλιστα τους εκβιασμούς, παριστάνοντας ότι τα γεγονότα στην Κύπρο τους... δικαιώνουν!

Εντούτοις, όσο και να βαφτίσεις το κρέας ψάρι, όσο και να εμφανίσεις το μαύρο άσπρο, ισχύει εκείνο ακριβώς που έλεγε ο παλιός Πρόεδρος των ΗΠΑ:

«Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα...».

*

Τα γεγονότα, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στη λατρεμένη από τους θιασώτες της «Ευρώπη», συγκροτούν μια πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών.

Αυτό είναι το «χάος» που απλώνεται στην «ΕΕ των λαών» από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες.

Η Ευρώπη του χάους, της καταστροφής, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής φρίκης,

το «χάος της Ευρώπης» τους

- το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» -

έχει μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία),

έχει μισο(;)μνημόνια (Ισπανία, Ιταλία),

έχει «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία)

έχει απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία),

εσχάτως έχει και ληστρικού τύπου καταστροφές χωρών, απροσχημάτιστα γκανγκστερική επιδρομή εναντίον λαών, όπως του κυπριακού.

*

Σε ό,τι αφορά ειδικά στην Ελλάδα, μέσα σε αυτή την «Ευρώπη» είναι, που στο βάθρο των πρωταθλητών του ευρωενωσιακού «χάους» της αντιστοιχεί το χάλκινο μετάλλιο:

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα, μετά από τρία χρόνια αδιάκοπης «σωτηρίας», η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ. Μόνο δύο χώρες την ξεπερνούν σε φτώχεια: Η Ρουμανία και η Βουλγαρία, όπου ο βασικός μισθός είναι γύρω στα 150 ευρώ.

Σίγουρα, κάτι θα κάνουν οι «σωτήρες» Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης ώστε μετά την πρωτιά στην ανεργία να διεκδικήσουμε κι αυτή την πρωτιά, την πρωτιά στη φτώχεια.

Αλλωστε, τόσο στο δεύτερο, όσο και στο τρίτο μνημόνιο, περιγράφεται με σαφήνεια η πορεία διαμόρφωσης του βασικού μισθού και στην Ελλάδα κάπου εκεί γύρω, στα 200 - 300 ευρώ...

*

Από τη στιγμή, όμως, που οι «σωτήρες» βάλθηκαν με αφορμή την Κύπρο να επαναφέρουν τα περί «Ευρώπης ή χάους», διανθισμένα με τα απίστευτης λεβεντιάς κηρύγματα του τύπου«κάτσε Βασίλη ήσυχα να γίνεις νοικοκύρης», ας προσθέσουμε δίπλα στο δικό τους και μερικά ακόμα διλήμματα:

*

Δίλημμα 1ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 2ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 3ο: Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 4ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 5ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το... 2042 (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 6ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αμέτρητων αστέγων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 7ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ' εκάστη μνημονίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 8ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων», από μαγαζιά μέχρι καλοριφέρ λόγω έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 9ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων, των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων», των παιδιών που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες (από την Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 10ο: Ναι ή όχι στο «χάος» του κεφαλαιοκρατικού ευρωαττίλα που σαρώνει την Κύπρο (με την ψήφο και της Ελλάδας της ΕΕ);

*

Με δυο λόγια το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν είναι πλαστό και οι εκβιασμοί τους είναι σαθροί και γελοίοι, δεδομένου ότι αυτό με το οποίο μας απειλούν δεν είναι τίποτα λιγότερο, τελικά, από αυτό ακριβώς που ζούμε!

Στην πραγματικότητα, επομένως, αυτό που κρύβεται πίσω από το πλαστό δίλημμα που σερβίρουν οι δήθεν εξορκιστές του «χάους» παρέα με τα εξαπτέρυγά τους είναι ο εξής γκανγκστερικός εκβιασμός προς το λαό:

Διάλεξε, του λένε,

ή θα αποδεχτείς μια ζωή που ισοδυναμεί με

«φρίκη και τρόμο δίχως τέλος»

ή αν αντισταθείς, αν δεν προσκυνήσεις, αν αντιδράσεις, τότε θα έχεις ένα

«φρικτό και τρομακτικό τέλος»!

Ομως, αυτό δεν είναι ένα δίλημμα «ζωής ή θανάτου», αλλά ένα δίλημμα μεταξύ... «θανάτου ή θανάτου»! Είναι ένα δίλημμα στο οποίο η μόνη «ελευθερία επιλογής» που σου αφήνουν δεν είναι παρά να... διαλέξεις τη μέθοδο της θανάτωσής σου, τη μέθοδο της εξόντωσής σου, τη μέθοδο του αφανισμού σου!

*

Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ο ελληνικός λαός έρχεται αντιμέτωπος με τους σταυροφόρους «σωτήρες» του και με τους αρχαγγέλους του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Δεν βρίσκεται για πρώτη φορά ενώπιος ενωπίω με την τρομοκρατική ρομφαία του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, των πλαισιωμένων κάθε φορά από τις «Ιερές Συμμαχίες» των «εταίρων» και των «φίλων».

Ωστόσο, διαθέτει, πλέον, όχι μόνο βαθιά ιστορική, αλλά και σύγχρονη βιωματική εμπειρία:

Οσες φορές ο λαός δεν όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στους τρομοκράτες και στους εκβιαστές, όσες φορές υποτάχθηκε ή «διαπραγματεύτηκε» μαζί τους, τότε εκείνο που ακολούθησε ήταν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αρθρα - καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά…

Αρθρα - καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά…

Το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ και να το λέει, αποτελεί δικαίωμά του και συνιστά μία επιλογή. Λαθεμένη, αλλά μία επιλογή. Εξάλλου, οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» είναι εξαιρετικά φιλόξενες. Δημοσιεύουν - γιατί έτσι πρέπει - και άρθρα εργαζομένων στο «Ριζοσπάστη» που καταφέρονται κατά του ΚΚΕ. Κάτι αντίστοιχο δεν θα μπορούσαν οι συγκεκριμένοι συντάκτες ούτε να διανοηθούν, αν εργάζονταν σε οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα.

Ομως, το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και τώρα να εμφανίζεται ως διαπρύσιος υπερασπιστής του, κατακεραυνώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ότι δήθεν το παραβιάζουν, είναι κάτι που δεν το θέλει ούτε ο θεός, ούτε ο διάβολος. Και δυστυχώς, αυτή τη στάση κρατούν και διατυπώνουν δημοσίως ορισμένα κομματικά μέλη μπροστά στο 19ο Συνέδριο. Ας σταθούμε σε δύο παραδείγματα.

Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, ο Α. Σκυλλάκος τοποθετήθηκε σαφέστατα υπέρ των αποφάσεων του 10ου Συνεδρίου, καθώς και υπέρ του 11ου και του 12ου, σημειώνοντας ότι το σχέδιο Προγράμματος για το 15ο Συνέδριο «δεν πρωτοτυπεί» σε σχέση με τα παραπάνω Συνέδρια! Εγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο: «Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα της "ενιαίας επαναστατικής πορείας" που είχαμε στο 10ο, 11ο, 12ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 29/4/1996)!

Αλλα αντ' άλλων... Γιατί το 15ο κινούνταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αφού ήταν το Συνέδριο που καθόρισε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική και ότι η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία. Αυτό είναι το θεμελιακό που ψήφισε το 15ο Συνέδριο. Σε αυτό στέκονται ακλόνητα και οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όπως στέκονταν και οι αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων.

Κατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Εγραψε: «Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 23/2/2013).

Από ποιο σημείο των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου προκύπτει ότι το ΚΚΕ έβαζε άλλον στόχο, πέρα από αυτόν της εργατικής εξουσίας; Θα είχε ενδιαφέρον, όσοι επικαλούνται κάτι τέτοιο, να το αποδείξουν με βάση τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου. Αλλά τέτοια ντοκουμέντα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η διαφωνία ως προς τη στρατηγική που χάραξε το 15ο Συνέδριο. Θεμιτό; Θεμιτό. Αλλά να λέγεται και όχι να παρερμηνεύονται τα ντοκουμέντα, προκειμένου να «αποδειχθεί» η προσωπική αντίθετη άποψη.

Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει - οι παραπάνω και άλλοι - από την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα - καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο (και όχι μόνο αυτές, αλλά και τις αποφάσεις του 18ου και των άλλων συνεδρίων, αλλά και τις αποφάσεις του 15ου σε τελευταία ανάλυση). Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των «μεταβατικών κυβερνήσεων» ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας.

Ετσι, από τα άρθρα - καρμπόν απουσιάζει και η παραμικρή αναφορά στην πολιτική των ΚΚ (π.χ. της Δυτικής Ευρώπης) και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης τους για το πού οδηγήθηκε το εργατικό κίνημα σε αυτές τις χώρες. Ταυτόχρονα αποσιωπάται πλήρως το γεγονός ότι η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί σε όλα τα ζητήματα (καπιταλιστική κρίση, ΕΕ, τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης κ.ά.). Και επιπλέον σε αυτή την επιβεβαιωμένη πολιτική εκτοξεύουν κατηγορίες με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα! Κάνουν δηλαδή το ίδιο που κάνουν τα Μέσα του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ίδια στιγμή:

Αποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού και γενικά της Σοβιετικής Ενωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των εργατικών δυνάμεων. Ας θυμηθούμε τι είπε σχετικά ο Β. Μ. Μόλοτοφ στην εναρκτήρια ομιλία του προς το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:

«Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με την ήττα των φασιστών επιδρομέων, πράγμα που απελευθέρωσε από πολλές απόψεις τις δυνάμεις του λαϊκο-απελευθερωτικού κινήματος της Ευρώπης και της Ασίας. Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ιδιαίτερα χάρη στον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης σ' αυτόν τον πόλεμο, έγινε δυνατή η στροφή που έκαναν στη μεταπολεμική περίοδο μια σειρά χώρες από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στο νέο δρόμο, το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης λαϊκοδημοκρατικών κρατών. Ετσι μπήκε η αρχή για ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του διεθνούς σοσιαλισμού» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 95).

Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Εγραψε στον «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).

Για τα λάθη του ΚΚΕ στην Κατοχή έφταιξε γενικώς η ηγεσία του. Καμία σχέση δεν είχε μ' αυτά η στρατηγική του Κόμματος...

Παρακάτω: Ποια συμπεράσματα βγαίνουν από τις εξελίξεις στην Κύπρο ιδιαίτερα από το Νοέμβρη 2012 και ποια γραμμή επιβεβαιώνεται; Εκείνη που υποστηρίζουν ή η θέση του ΚΚΕ για το ότι είναι αδύνατο να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από προθέσεις, όταν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους καπιταλιστές και η εξουσία είναι αστική; Κουβέντα δεν έχει γραφτεί για τις εξελίξεις στην Κύπρο στα άρθρα - καρμπόν.

Ακόμα: Ποια συμπεράσματα βγάζουν από τον λεγόμενο κοινοβουλευτικό δρόμο «για το πέρασμα στο σοσιαλισμό», που χαντάκωσε τελείως τα ΚΚ, δρόμο που προτείνουν, υπεραμυνόμενοι και σήμερα της «μεταβατικής κυβέρνησης» που κατά τη γνώμη τους πρέπει το ΚΚΕ να επιδιώξει; Απλούστατα, δεν βγάζουν κανένα συμπέρασμα.

Η κατηγορία προς το ΚΚΕ ότι ακολουθεί σεχταριστική πολιτική, από τη μία είναι για γέλια, ενώ από την άλλη αποκαλύπτει ότι ο στόχος τους είναι να υπάρχει ένα ΚΚΕ που η εμβέλειά του δεν θα βγαίνει από το πλαίσιο της αστικής διαχείρισης. Γιατί το ΚΚΕ και τις όποιες κοινοβουλευτικές δυνατότητες αξιοποιεί και στα πιο αντιδραστικά συνδικάτα δουλεύει. Γιατί το ΚΚΕ όχι μόνο δεν θέτει ως όρο για τη συσπείρωση δυνάμεων τη συμφωνία τους με τη συνολική πολιτική του, αλλά οι κομμουνιστές παλεύουν μαζί με τους άλλους εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους ακόμα και για ένα επιμέρους ζήτημα.

Η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έκανε λόγο το ΑΑΔΜ και την οποία το 15ο Συνέδριο εκτιμούσε ως το κύριο, είναι η ίδια ακριβώς με εκείνη που περιέχεται και στη Λαϊκή Συμμαχία. Ομως, το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να τονίζει και να δουλεύει με στόχο αυτή η συμμαχία να κατευθύνει τη δράση της προς την εξουσία. Ως προς αυτό η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα πεισθούν με την ίδια τους την πείρα ότι είναι ανάγκη έτσι αυτή να προχωρήσει. Η Λαϊκή Συμμαχία έχει αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, γιατί ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι έννοιες ταυτόσημες, ανεξάρτητα από το μέγεθος της Α ή της Β χώρας και τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Ομως, το πρόβλημα που έχουν οι αρθρογράφοι είναι η επιδίωξη για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα με τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτή η επιδίωξη αναδύεται μέσα από την αρθρογραφία τους. Γι' αυτό και επί της ουσίας είναι αντίθετοι με την πάλη για τη διαμόρφωση εκείνου του κινήματος που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι προσηλωμένοι σε ένα κίνημα που θα στηρίζει συμμαχίες με αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ένα κίνημα που θα αγωνίζεται για να αναδειχθεί η «μεταβατική κυβέρνηση» και θα την στηρίζει.

Αν δεν είναι έτσι, τότε ποια η έννοια της αναφοράς διαφόρων στον αμυντικό πόλεμο σε αντίθεση με τον επιθετικό και επομένως στη διαφορετική στάση που κατά την άποψή τους θα πρέπει να κρατήσει το ΚΚΕ στην πρώτη περίπτωση, σε αντίθεση με τη δεύτερη; Αν δεν είναι έτσι, ποια η έννοια της εμμονής τους σε χώρα προτεκτοράτο (τα ίδια λένε και όλοι του λεγόμενου αντιμνημονιακού φάσματος), σε υποτελή ελληνική αστική τάξη, όταν η τελευταία συμμετέχει με πλήρη την θέλησή της σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και πολέμους, για να ισχυροποιεί περισσότερο τη θέση της;

Τα πράγματα είναι καθαρά και από τα ομολογημένα και από τα ανομολόγητα. Ομως το ΚΚΕ στην 95χρονη Ιστορία του έχει βιώσει τα πάντα και έχει βγάλει συμπεράσματα αμετάκλητα.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ