Οι φωτιές καίνε παντού και οι δήμαρχοι μας κάνουν πλάκα!

        

Φωτογραφία αρχείου

«Να έρθουν κι άλλα πυροσβεστικά οχήματα, να έρθουν κι άλλα πυροσβεστικά ελικόπτερα, να έρθουν κι άλλα πυροσβεστικά αεροπλάνα», κραυγάζουν οι δήμαρχοι των περιοχών που καίγονται! Πλάκα μας κάνουν οι αγαπητοί κύριοι δήμαρχοι! Από πού να έρθουν όλα αυτά;! Να τα στείλει ο Θεός;! Γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί να τα στείλει! Γιατί δεν μπορεί να τα στείλει;! Γιατί δεν υπάρχουν, αφού τα λεφτά του Ελληνικού λαού πηγαίνουν για να μπουκώσουν με χρήμα οι μονοπωλιακοί όμιλοι ενώ την ίδια στιγμή όχι μόνο δεν αγοράζονται νέα σύγχρονα πυροσβεστικά μέσα, αλλά δεν συντηρούνται ούτε τα παλιά, ενώ το προσωπικό της πυροσβεστικής καθορίζεται προς τα κάτω από την οικονομική κρίση την ίδια ώρα το προσωπικό των ΜΑΤ καθορίζεται από την ίδια αιτία προς τα πάνω!

Μεγάλη πλάκα μας κάνουν οι καλοί δήμαρχοι που στηρίζουν και στηρίζονται από αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική, η οποία αφήνει έρμαιο τον λαό στο έλεος των αρρωστιών, της αμορφωσιάς, της εξαθλίωσης, της φωτιάς! Μεγάλη πλάκα μας κάνουν οι τοπικοί άρχοντες που στηρίζουν την δασοκτόνα πολιτική μέσω αυτών που στηρίζουν στην κεντρική πολιτική σκηνή και από τους οποίους στηρίζονται στην τοπική πολιτική σκηνή! Οι άνθρωποι που στηρίζουν τις αντιλαϊκές πολιτικές, κραυγάζουν δήθεν ζητώντας Μέσα Κατάσβεσης όταν οι πυρκαγιές καίνε τις δικές τους τοπαρχίες, αφού πρώτα έχουν στηρίξει την ανυπαρξία Μέσων! Εάν αυτό συνέβαινε σε άλλο δήμο δεν θα τους ένοιαζε καθόλου, γιατί άμα τους ένοιαζε δεν θα στήριζαν αυτήν την πολιτική!

Οι δήμαρχοι είναι συνυπεύθυνοι με τις κυβερνήσεις για την καταστροφική δράση των πυρκαγιών. Την ίδια πολιτική με τις κυβερνήσεις πρεσβεύουν και εφαρμόζουν! Εκτός από τους δημάρχους που στηρίζονται από τις ταξικές δυνάμεις και στηρίζουν τις ταξικές δυνάμεις, οι οποίες από την αρχή της χρονιάς ανέδειξαν όλα τα προβλήματα της δασοπυρόσβεσης χωρίς όμως να εισακουστούν, οι υπόλοιποι είναι υπόλογοι γιατί συνηγορούν στο να μένει ο λαός των δήμων τους στο έλεος των πυρκαγιών αφού είναι υπερασπιστές και εφαρμοστές των αντιλαϊκών πολιτικών. «Ανεβαίνουν και στα κεραμίδια» όταν οι φωτιές καίνε σπίτια κι ανθρώπους προκειμένου να βγούνε «λάδι» και να χρεώσουν την «Μαρίκα» για τα δικά τους κατορθώματα!

Ο καυγάς που προσπαθούν να φουντώσουν δήμαρχοι, κυβέρνηση, Νέα Δημοκρατία και υπόλοιπα αστικά κόμματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια να κρύψουν τις φωτιές που φουντώνουν και απειλούν να κάψουν τα πάντα, καθώς και την εμπρηστική πολιτική τους που τις δημιούργησε και τις θέριεψε!

Χαρίδημος Πένσας

«Γιατί χαμογελάνε οι άνεργοι πατέρα;» Για την «κανονικότητα»...

Της Κάλι Καρά

Οι διαχειριστές, οι απολογητές του καπιταλισμού χρόνια ολόκληρα προσπαθούν να παρουσιάσουν την ανεργία σαν ένα προσωρινό φαινόμενο από το οποίο θα απαλλαγεί -κάποτε- το εκμεταλλευτικό σύστημα και θα επικρατήσουν συνθήκες πλήρους απασχόλησης. Η ζωή τους διαψεύδει συνεχώς. Το σύστημα δεν μπορεί να απαλλαγεί από την ανεργία γιατί είναι συστατικό στοιχείο της φύσης του, αποτέλεσμα των νόμων που διέπουν τη λειτουργία του.


Οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, από τα υψηλότερα επίπεδα ανεργίας στην ΕΕ, οι ένας στους δύο άνεργοι νέοι, ανάμεσα στους οποίους οι νέες γυναίκες κατέχουν σταθερά την πρωτιά, ακούγοντας τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, ψάχνουν να βρουν τι θα σημάνει η «κανονικότητα» για αυτούς, μετά τη δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, με το τέλος των μνημονίων και με τα "ματωμένα" πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060.

Προσπαθούν να καταλάβουν αυτή την «κανονικότητα» μαζί με όλους αυτούς που ζουν και σήμερα, τη ζούγκλα των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των μισθών πείνας, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, το αίσχος των δουλεμπορικών και των υποκατώτατων μισθών, των διαφορετικών συμβάσεων για τους νέους, το τσεκούρι σε ασφαλιστικά δικαιώματα, συντάξεις και επιδόματα. 
Τη στιγμή, μάλιστα, που η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί όχι μόνο να μην ακουμπήσει «τρίχα» από το αντεργατικό οπλοστάσιο που χάρισαν στο κεφάλαιο όλα τα μνημόνια, αλλά έπεται και συνέχεια.

«Κανονικότητα» θα είναι και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, που είναι το επιστέγασμα του εργασιακού μεσαίωνα και προπομπός νέων ανατροπών και σε άλλους κλάδους, η επέκταση των μνημονιακών ρυθμίσεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η ουσιαστική νομοθέτηση του lock out, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, το ξήλωμα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας, μέσω της διευκόλυνσης για να βγαίνει παράνομη.

Όπως βέβαια «κανονικότητα» θα είναι το τσάκισμα όλων των κοινωνικών παροχών σε Υγεία - Πρόνοια, Ασφάλιση, Παιδεία, η γενικευμένη φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, για να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα και οι στόχοι των καπιταλιστών για τα επόμενα... 40 χρόνια.

«Κανονικότητα» θα είναι και η «κανονική» εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή.

Αυτή είναι η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης σε κρίση και σε ανάπτυξη. Και οι εργαζόμενοι αυτή την «κανονικότητα» του κεφαλαίου πρέπει να αμφισβητήσουν, για να ανοίξουν το δρόμο με οργάνωση και αγώνα, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

902.gr 

Γιατί οι γυναίκες χαίρονταν περισσότερο το σεξ στο σοσιαλισμό

Οι γυναίκες στο ανατολικές μπλοκ δεν αναγκάζονταν να παντρευτούν, ή να κάνουν σεξ, για τα λεφτά. Το σοσιαλιστικό κράτος κάλυπτε τις βασικές τους ανάγκες και διέθετε επιπλέον πόρους για να στηρίζει ανύπαντρες μητέρες, διαζευγμένες και χήρες.

Κατιούσα

Αναδημοσιεύουμε στην Κατιούσα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο. Πρόκειται για το άρθρο της Αμερικανίδας καθηγήτριας Ρωσικών και Ανατολικο-ευρωπαϊκών σπουδών, Κρίστεν Γκότσι, η οποία διατηρεί σαφώς τα αστικά ταξικά γυαλιά της σε πολλά ζητήματα (“σιδηρούν παραπέτασμα”, “σταλινική δικτατορία”, κτλ), αλλά παρουσιάζει με εντιμότητα κάποια αντικειμενικά δεδομένα και διαλύει μερικά δημοφιλή στερεότυπα των δυτικών κοινωνιών για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στον εικοστό αιώνα. Παράλληλα αναδεικνύει τα προνόμια που απολάμβανε η γυναίκα στο σοσιαλισμό, μεταξύ άλλων και στο σεξουαλικό τομέα, που ασφαλώς επηρεάζεται άμεσα από το κοινωνικό περιβάλλον. Κι αυτός είναι ο λόγος που κρίνουμε πως είναι χρήσιμο να το αναδημοσιεύσουμε.
Αξίζει να προσέξει ο αναγνώστης το σημαντικό πισωγύρισμα που παρατηρείται σε έναν ακόμα -σχετικά αφανή- τομέα, καθώς και τη μεταμοντέρνα αντίληψη, που στο όνομα της απόρριψης των “ολιστικών αφηγήσεων” από τα πάνω, εξασφαλίζει το “δικαίωμα στην καθυστέρηση και την υποδούλωση” για τις γυναίκες των πιο υπανάπτυκτων κοινωνιών, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στη Σοβιετική Ένωση.

-.-.-

Γιατί οι γυναίκες χαίρονταν περισσότερο το σεξ στο σοσιαλισμό

Όταν οι Αμερικανοί σκέφτονται τον κομμουνισμό στην Ανατολική Ευρώπη, φαντάζονται ταξιδιωτικούς περιορισμούς, ζοφερά τοπία με γκρίζο τσιμέντο, εξαθλιωμένους άντρες και γυναίκες να ξεροσταλιάζουν σε ουρές για να ψωνίσουν από άδεια μαγαζιά και μυστικές υπηρεσίες να παρακολουθούν την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Μολονότι πολλά από αυτά ισχύουν, το συλλογικό μας στερεότυπο για τη ζωή στον κομμουνισμό δεν λέει όλη την αλήθεια.
Ίσως κάποιοι να θυμούνται ότι οι γυναίκες του ανατολικού μπλοκ απολάμβαναν πολλά δικαιώματα και προνόμια άγνωστα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες εκείνη την εποχή, μεταξύ των οποίων σημαντικές κρατικές επενδύσεις στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, την πλήρη ενσωμάτωσή τους στο εργατικό δυναμικό, γενναιόδωρες αποζημιώσεις μητρότητας και εγγυημένη δωρεάν παιδική φροντίδα. Αλλά υπάρχει και ένα πλεονέκτημα που δεν έχει προσεχθεί πολύ: οι γυναίκες υπό τον κομμουνισμό απολάμβαναν περισσότερη σεξουαλική ευχαρίστηση.
Μια συγκριτική κοινωνιολογική μελέτη μεταξύ Ανατολικογερμανών και Δυτικογερμανών μετά την επανένωση το 1990, διαπίστωσε ότι οι γυναίκες στην Ανατολή είχαν διπλάσιους οργασμούς από τις δυτικές. Οι ερευνητές θεώρησαν αξιοθαύμαστη αυτή τη διαφορά, ιδίως επειδή οι γυναίκες της Ανατολικής Γερμανίας υπέφεραν από το περίφημο διπλό βάρος της επίσημης δουλειάς και του νοικοκυριού. Αντίθετα, οι γυναίκες της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας έμειναν στο σπίτι και επωφελούνταν από όλες τις συσκευές εξοικονόμησης εργασίας που παρήγαγε η ακμάζουσα καπιταλιστική οικονομία. Έκαναν όμως λιγότερο σεξ, και λιγότερο ικανοποιητικό σεξ, από γυναίκες που έπρεπε να περιμένουν στην ουρά για να πάρουν χαρτί υγείας.
Πώς εξηγείται αυτή η πτυχή της ζωής πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα;
Ας πάρουμε την περίπτωση της Άνα Ντουρτσέβα από τη Βουλγαρία, η οποία ήταν 65 ετών όταν την πρωτογνώρισα το 2011. Έχοντας ζήσει τα πρώτα 43 της χρόνια υπό τον κομμουνισμό, συχνά παραπονιόταν ότι η νέα ελεύθερη αγορά εμπόδισε την ικανότητα των Βουλγάρων να αναπτύσσουν υγιείς ερωτικές σχέσεις.
«Σίγουρα, κάποια πράγματα ήταν άσχημα εκείνη την εποχή, αλλά η ζωή μου ήταν γεμάτη ρομαντισμό», είπε. «Μετά το διαζύγιό μου, είχα τη δουλειά μου και το μισθό μου και δεν χρειαζόμουν κάποιον άντρα να με στηρίξει. Μπορούσα να κάνω ό,τι μου άρεσε».
Η κυρία Ντουρτσέβα ήταν ανύπαντρη μητέρα για πολλά χρόνια, αλλά επέμεινε ότι η ζωή της πριν το 1989 ήταν πιο ευχάριστη από την αγχωτική ύπαρξη της κόρης της, που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
«Το μόνο που κάνει είναι δουλειά και πάλι δουλειά» μου είπε το 2013, «και όταν γυρίζει σπίτι τη νύχτα είναι πολύ κουρασμένη για να βρεθεί με τον άντρα της. Αλλά αυτό δεν έχει πολλή σημασία, γιατί και αυτός κουρασμένος είναι. Κάθονται μαζί μπροστά στην τηλεόραση σαν ζόμπι. Όταν ήμουν στην ηλικία της, το γλεντούσαμε πολύ περισσότερο».
Πέρυσι, στην Ιένα, μίλησα με την Ντανιέλα Γκρούμπερ, που είναι στα τριαντακάτι και παντρεύτηκε πρόσφατα. Η μητέρα της, που γεννήθηκε και μεγάλωσε κάτω από το κομμουνιστικό σύστημα, την πίεζε να κάνει παιδί.
«Δεν καταλαβαίνει πόσο πιο δύσκολο είναι τώρα –ήταν τόσο εύκολο για τις γυναίκες πριν πέσει το Τείχος», μου είπε. «Είχαν παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία, έπαιρναν άδεια μητρότητας και μετά η δουλειά τους τις περίμενε. Εγώ δουλεύω με συμβάσεις και δεν μου μένει χρόνος για εγκυμοσύνες».
Αυτό το χάσμα γενεών ανάμεσα σε κόρες και μητέρες που ενηλικιώθηκαν πριν και μετά το 1989 στηρίζει την ιδέα ότι οι γυναίκες ζούσαν πιο ικανοποιητικές ζωές την περίοδο του κομμουνισμού. Και αυτή την ποιότητα ζωής τη χρωστούσαν, εν μέρει, στο γεγονός ότι αυτά τα καθεστώτα έβλεπαν τη γυναικεία χειραφέτηση ως κεντρική για τις προηγμένες κοινωνίες του «επιστημονικού σοσιαλισμού», όπως πίστευαν ότι ήταν.
Τα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης χρειάστηκαν βέβαια τη γυναικεία εργασία για να υλοποιήσουν τα προγράμματά τους για ταχεία εκβιομηχάνιση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τα ιδεολογικά θεμέλια της ισότητας ανδρών και γυναικών είχαν τεθεί από τον Άουγκουστ Μπάμπελ και τον Φρίντριχ Ένγκελς το 19ο αιώνα. Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους, η δραστηριότητα του Βλαντιμίρ Λένιν και της Αλεξάντρα Κολοντάι οδήγησαν σε μια πραγματική σεξουαλική επανάσταση στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Η Κολοντάι υποστήριζε ότι η αγάπη πρέπει να απελευθερωθεί από οικονομικούς υπολογισμούς.

Τα Σοβιέτ έδωσαν πλήρη δικαιώματα ψήφου στις γυναίκες το 1917, τρία χρόνια πριν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μπολσεβίκοι απελευθέρωσαν επίσης τους νόμους περί διαζυγίου, εγγυήθηκαν τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και προσπάθησαν να κοινωνικοποιήσουν την οικιακή εργασία επενδύοντας σε δημόσια πλυντήρια και λαϊκές καντίνες. Οι γυναίκες επιστρατεύθηκαν στο εργατικό δυναμικό και έγιναν οικονομικά ανεξάρτητες από τους άνδρες.
Στην Κεντρική Ασία τη δεκαετία του 1920, Ρωσίδες ξεκίνησαν σταυροφορία για την απελευθέρωση των μουσουλμάνων γυναικών. Αυτή η απ’ τα πάνω εκστρατεία συνάντησε βίαιη αντίδραση από τοπικούς πατριάρχες που δεν ενθουσιάζονταν με την ιδέα να απελευθερώσουν τις αδελφές και τις κόρες τους από τα δεσμά της παράδοσης.
Στη δεκαετία του 1930, ο Ιωσήφ Στάλιν αντέστρεψε πολλά από αυτά τα πρώτα βήματα, απαγορεύοντας τις αμβλώσεις και προωθώντας την πυρηνική οικογένεια. Ωστόσο, η οξεία έλλειψη ανδρικής εργασίας που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ώθησε άλλες κομμουνιστικές κυβερνήσεις να προωθήσουν διάφορα προγράμματα για τη χειραφέτηση των γυναικών, τα οποία περιλάμβαναν και έρευνα χρηματοδοτημένη από το κράτος σχετικά με τα μυστήρια της γυναικείας σεξουαλικότητας. Οι περισσότερες γυναίκες της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν στη Δύση ή να διαβάσουν ελεύθερο τύπο, αλλά ο επιστημονικός σοσιαλισμός έφερνε κάποια οφέλη.
«Ήδη το 1952, σεξολόγοι στην Τσεχοσλοβακία άρχισαν να διεξάγουν έρευνες για τον γυναικείο οργασμό και το 1961 οργάνωσαν συνέδριο αφιερωμένο αποκλειστικά στο θέμα αυτό», μου είπε η Κατερίνα Λίσκοβα, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Masaryk στην Τσεχική Δημοκρατία. «Επικεντρώθηκαν στη σημασία της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών ως βασικού συστατικού της γυναικείας απόλαυσης. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι οι άνδρες πρέπει να μοιράζονται τις οικιακές εργασίες και την ανατροφή των παιδιών, αλλιώς δεν προκύπτει σεξουαλική ικανοποίηση».
Η Αγκνιέσκα Κοσιάνσκα, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, μου είπε ότι οι Πολωνοί σεξολόγοι πριν από το 1989 «δεν περιόριζαν το σεξ στις σωματικές εμπειρίες και υπογράμμιζαν τη σημασία κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων για τη σεξουαλική ευχαρίστηση». Ήταν η απάντηση του κρατικού σοσιαλισμού στην ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής: «Ακόμη και η καλύτερη διέγερση, όπως έλεγαν, δεν οδηγεί στην ηδονή εάν μια γυναίκα είναι αγχωμένη ή εξαντλημένη απ’ τη δουλειά, ανησυχεί για το μέλλον της και τη χρηματοοικονομική σταθερότητα».
Σε όλες τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η επιβολή του μονοκομματισμού οδήγησε σε ραγδαία αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου. Κρατικές γυναικείες επιτροπές προσπάθησαν να επανεκπαιδεύσουν τα αγόρια ώστε να δέχονται τα κορίτσια ισότιμα ως συντρόφους και προσπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους ότι η ανδροκρατία ήταν κατάλοιπο του προ-σοσιαλιστικού παρελθόντος.
Μολονότι έμφυλες μισθολογικές ανισότητες και εργασιακοί διαχωρισμοί εξακολούθησαν να υφίστανται, και μολονότι οι κομμουνιστές δεν κατήργησαν την πατριαρχία στο νοικοκυριό, οι κομμουνίστριες απολάμβαναν ένα βαθμό αυτάρκειας που λίγες δυτικές γυναίκες θα μπορούσαν να φανταστούν. Οι γυναίκες στο ανατολικές μπλοκ δεν αναγκάζονταν να παντρευτούν, ή να κάνουν σεξ, για τα λεφτά. Το σοσιαλιστικό κράτος κάλυπτε τις βασικές τους ανάγκες και χώρες όπως η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία και η Ανατολική Γερμανία διέθεταν επιπλέον πόρους για να στηρίζουν ανύπαντρες μητέρες, διαζευγμένες και χήρες. Με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις τη Ρουμανία, την Αλβανία και τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης παρείχαν πρόσβαση σε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και άμβλωση. Αυτό μείωσε το κοινωνικό κόστος της τυχαίας εγκυμοσύνης και διευκόλυνε τη μητρότητα.
Κάποιες φιλελεύθερες φεμινίστριες στη Δύση αναγνώρισαν απρόθυμα αυτά τα επιτεύγματα, αλλά υπήρξαν κριτικές ως προς τα επιτεύγματα του κρατικού σοσιαλισμού επειδή αυτά δεν προέκυψαν από ανεξάρτητα γυναικεία κινήματα παρά αντιπροσώπευαν ένα είδος χειραφέτησης από τα πάνω. Πολλές ακαδημαϊκές φεμινίστριες σήμερα δοξολογούν τη δυνατότητα επιλογής, αλλά επίσης ασπάζονται έναν πολιτιστικό σχετικισμό υπαγορευόμενο από τις επιταγές της διατομεακότητας. Οποιοδήποτε πολιτικό πρόγραμμα εκ των άνω που επιδιώκει να επιβάλει ένα καθολικό σύνολο αξιών, όπως τα ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες, αντιμετωπίζεται ως τελείως ντεμοντέ.
Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, ήταν ότι πολλές από τις προόδους της απελευθέρωσης των γυναικών στις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας χάθηκαν ή αντιστράφηκαν. Η ενήλικη κόρη της κας Ντουρτσέβα και η νεότερη κα Γκρούμπερ αγωνίζονται τώρα να επιλύσουν προβλήματα επαγγελματικής ζωής που κάποτε είχαν λύσει οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις για τις μητέρες τους.
«Η Λαϊκή Δημοκρατία μού είχε δώσει την ελευθερία μου», μου είπε κάποια στιγμή η Ντουρτσέβα. «Ο εκδημοκρατισμός μού στέρησε κάποια από αυτή την ελευθερία».
Όσο για την Γκρούμπερ, δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις βαναυσότητες του ανατολικογερμανικού κομμουνισμού· απλώς επιθυμεί «τα πράγματα να μην ήταν τόσο σκληρά τώρα».
Επειδή προάσπιζαν την ισότητα των φύλων –στην δουλειά, στο σπίτι και στην κρεβατοκάμαρα- και ήταν πρόθυμες να την επιβάλουν, οι κομμουνίστριες που κατείχαν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολιτιστικοί ιμπεριαλιστές. Αλλά η απελευθέρωση που επέβαλαν μεταμόρφωσε ριζικά εκατομμύρια ζωές σε ολόκληρο τον κόσμο, και ανάμεσά τους τη ζωή πολλών γυναικών που περπατούν ακόμα ανάμεσά μας ως μητέρες και γιαγιάδες ενηλίκων στα δημοκρατικά πλέον κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επιμονή αυτών των συντρόφων στην ανάγκη κυβερνητικής παρέμβασης μπορεί να ακούγεται ανυπόφορη για τις μεταμοντέρνες ευαισθησίες μας, αλλά μερικές φορές η αναγκαία κοινωνική αλλαγή –η οποία σύντομα καταλήγει να θεωρείται ως η φυσική τάξη πραγμάτων- προϋποθέτει μια διακήρυξη χειραφέτησης από τα πάνω.
*Η Kristen R. Ghodsee είναι καθηγήτρια ρωσικών και ανατολικοευρωπαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και συγγραφέας πολλών βιβλίων για τον ευρωπαϊκό κομμουνισμό και τα επακόλουθά του, με πλέον πρόσφατο το Red Hangover: Legacies of 20th-Century Communism. Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στους Τάιμς της Νέας Υόρκης 

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Και θα πρέπει να πειστούμε για την κανονικότητα στην οποία επιστρέφουμε. Κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να μας πείσουν. Η κυβέρνηση επιμένει για επιστροφή  της ελληνικής οικονομίας στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα»,  με τον  πρωθυπουργό να  διαβεβαιώνει πως η οικονομία «γυρίζει σελίδα» και ότι «έχουμε τη δυνατότητα να περιγράψομε το δρόμο της διεξόδου με μεγαλύτερη σαφήνεια», ενώ θεωρεί  την επάνοδο της  χώρας στις αγορές «σημαντικό ορόσημο στην πορεία προς την έξοδο από την κρίση». Και η Νέα Δημοκρατία χωρίς καμιά διαφοροποίηση, όπως και το τέως ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και λοιπά πασοκογενή ή νεοφιλελεύθερα κομματίδια, στις βασικές πολιτικές επιλογές, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει το ρόλο της καταναλώνει τον αντιπολιτευτικό της λόγο στα περί ορθοδοξίας, παρελάσεις και αριστείες. Και  τα εναπομείναντα, μέχρι ολοκλήρωσης της νέας μοιρασιάς,  τηλεοπτικά κανάλια, αυτά αναδεικνύουν ως προβλήματα, μαζί  βέβαια με τις απειλές  που οι ΗΠΑ  εκτοξεύουν εναντίον της Βόρειας Κορέας –να μας βρίσκεται για κάθε ενδεχόμενο ένας παγκόσμιος εύκαιρος εχθρός, εκτός από την ισλαμική τρομοκρατία. Ενώ η ανεργία, η ανασφάλιστη κι επισφαλής εργασία,  η φτώχεια κι εξαθλίωση εντασσόμενα στα πλαίσια της  καπιταλιστικής κανονικότητας που πια θα βιώνουμε τ’ απορροφά η δική μας  ρημαγμένη καθημερινότητα.

 Μοιάζει λοιπόν σαν η  κανονικότητα να έχει αποκατασταθεί. Είναι η κανονικότητα σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, με την απόλυτη εκμετάλλευση του εργαζομένου, κι αν αποκαλύπτεται η σκληρότητά της, με τις νέες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια αυτές να γίνουν αποδεκτές, ύπουλα και απειλητικά. Και σε ένα μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων και προβληματικών που γλύτωσαν προς το παρόν την εξαθλίωση αυτή η κανονικότητα που μας υπόσχονται φαίνεται πως βρίσκει υποστηρικτές.  Και ίσως δεν  απέχουμε και πολύ να παραδεχτούμε πως όλα πηγαίνουν καλά. Ανεξάρτητα βέβαια αν οι εργαζόμενοι πεθαίνουν στη θέση τους, σύμφωνα με τους κανονισμούς, χωρίς πολλά παρακάλια, αν οι άνεργοι βουβοί κι αόρατοι δεν βρήκαν  λέξεις ακόμα για να μιλήσουν.

Το παρόν έχει ανοίξει μια μεγάλη καταπαχτή και τα παίρνει όλα. Είναι το βάραθρο που όλοι κυλιόμαστε μέσα του. Ακόμα κι αν δεν βλέπουμε τις αιτίες, προπάντων τους υπεύθυνους, δεχόμαστε στο πρόσωπό μας τη δηλητηριασμένη ανάσα τους. Ακούμε λόγια που στολίζουν με ιδανικά και οράματα, όπως στολίζουν λουλούδια και χαρτάκια τα κουτάκια δώρων, τη φτώχεια και την εξαθλίωση για να μη νιώθουμε αηδία για τις συγκινητικές λέξεις που ξεστομίζουν τα μεγάλα στόματα –«όλοι μαζί μπορούμε».

Γι’ αυτό και  πρέπει να ξαναβρούμε την επαφή μας με την πραγματικότητα κάτω από το βουνό των λέξεων που  την έχει σκεπάσει. Κι είναι ο κομμουνιστικός  λόγος που αποκαλύπτει αυτήν την πραγματικότητα, γι΄ αυτό κατηγορείται για ξύλινος.  

  Η διαφορά και η αντίθεση ανάμεσα σ’  εκείνους που κατέχουν κι εκείνους που παράγουν τα υλικά αγαθά, και κατά προέκταση και τα πνευματικά, γίνεται όλο και  μεγαλύτερη και βαθύτερη. Κι αν συνεχίζεται να υποδεικνύεται η  πνευματική έκπτωση αιτία της εξαθλίωσής μας,  κι αν γίνεται λόγος για σωτηρία πνεύματος η ίδια η πραγματικότητα το διαψεύδει,  εφόσον κάθε  πνευματική ανάπτυξη   προϋποθέτει την εξασφάλιση των υλικών όρων διαβίωσής.  Είναι το σώμα μας   αυτό που πρέπει να σωθεί. Το άθλιο αυτό σώμα, αυτό το ράκος, αυτή η μιας μέρας ζωή, που μόλις και καταδέχονται να το πιάσουν στα χείλη τους οι όψιμοι ιδεαλιστές, που δεν έχουν και πολλή  ανάγκη ν’ ανησυχούν γι’ αυτό αφού δεν τα βολεύουν και άσχημα. Πρώτα το σώμα.. Κι αν γίνεται λόγος  για πνευματική ελευθερία δεν εννοούν τίποτε άλλο παρά   την ελευθερία του κυρίαρχου ατόμου χωρίς προβλήματα επιβίωσης και όχι  του συνόλου, και αυτή  η ατομική πνευματική ελευθερία  δεν είναι παρά η αποδέσμευση  του ατόμου από κάθε κοινωνική ευθύνη. Ο μικροαστισμός επί των επάλξεων.

                Με τις εμπειρίες των τελευταίων ετών γίνεται φανερό πως κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει σε διανοούμενους, πολιτικούς κι επιστήμονες καριέρας, σε αστούς και μικροαστούς που επιβίωσαν σ’ αυτήν την επταετία της οικονομικής κρίσης και γαντζώνονται από αυτήν την υπόσχεση κανονικότητας, για να διασώσουν τις συνήθειές τους, συνήθειες αποκαταστημένων αστών. Κι αν ανάμεσα τους   δεν λείπουν κι αυτοί που βλέπουν την κατάσταση με καθαρότητα, ακόμα κι αυτοί που βλέπουν τι πρέπει να κάνουν, όμως δεν πρόκειται να σαλέψουν ούτε την άκρη από το μικρό τους δαχτυλάκι προκειμένου να το κάνουν. Άλλοι εξαιτίας της πονηρής και δειλής σύνεσής τους, άλλοι γιατί ανεβασμένοι ψηλά δεν έχουν πια κανένα όφελος για να αλλάξουν την τάξη πραγμάτων, άλλοι γιατί λιγότερο ή περισσότερο ασυνείδητα φοβούνται την ανατροπή. Αν και θα μπορούσαν να παραδεχτούν μια τάξη διαφορετική από αυτή όπου είναι  καλοκαθισμένοι, δεν  μπορούν να ανεχτούν την ανατροπή από αδυναμία ν’ αλλάξουν σπίτι, ακόμα κι αν βλέπουν πως η παλιά τους παράγκα είναι καταδικασμένη. Κι έτσι  τα μνημόνια και τις  πολιτικές λιτότητας στην τελική τα δικαιώνουν, γιατί προστατεύουν και κατοχυρώνουν ένα σύνολο κανόνων, κοινωνικών σχέσεων και  συμφερόντων που προϋποθέτει η ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης προς όφελος του καπιταλισμού. 

 Και πάντα έχουν όλοι αυτοί –έχουμε πολλοί από μας- την ανομολόγητη ελπίδα πως η εκπόρθηση του καταφυγίου τους θα αναβληθεί, θα διατηρηθεί όσο κι αυτοί. Είναι η  παντοτινή λιπόψυχη επωδός ανθρώπων και κομμάτων που θεωρητικά ευαγγελίζονται την ανατροπή, την επανάσταση –σοσιαλιστές, μεταρρυθμιστές, αστοί ρεφορμιστές- μόνο που καλύτερα να γίνει αργότερα όταν οι ίδιοι δεν θα υπάρχουν.

 Κι όμως  η σκέψη συνεχίζεται και η απόφαση παίρνεται σιγά –σιγά. Κι είναι το ΚΚΕ εκφραστής των συμφερόντων των λαϊκών μαζών που διαφωτίζει αλλά και οργανώνει την εργατική τάξη προσδίδοντας στις δράσεις και ενέργειες οργανωμένο χαρακτήρα και ταξικό προσανατολισμό για τη δημιουργία της νέας κοινωνίας.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΖΟΥΓΚΛΑ Κυριαρχούν ελαστικές μορφές εργασίας, μερική απασχόληση και χαμηλά μεροκάματα

Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» του υπουργείου Εργασίας, του ΙΚΑ και της ΕΛΣΤΑΤ

Πάγια ανάγκη των εργατών το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία

Κυριαρχία των ελαστικών μορφών εργασίας στο σύνολο των προσλήψεων, σημαντική άνοδος της μερικής απασχόλησης στο σύνολο της απασχόλησης, πολύ χαμηλά μεροκάματα, μείωση του εργατικού δυναμικού και συνολικά του ικανού προς εργασία πληθυσμού είναι ορισμένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Η διαπίστωση αυτή προκύπτει από τα στοιχεία που δίνονται από το σύστημα «Εργάνη» του υπουργείου Εργασίας, του ΙΚΑ και μετέπειτα του ΕΦΚΑ, και της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ).
Η ίδια η καπιταλιστική κρίση αποτέλεσε τον καταλύτη για την επιτάχυνση της εφαρμογής πολιτικών που τσακίζουν την πλήρη απασχόληση και το σταθερό χρόνο εργασίας. Τα μέτρα που λήφθηκαν τα τελευταία χρόνια προστέθηκαν σε αυτά που είχαν εφαρμοστεί προ κρίσης και στο σύνολό τους «ήρθαν για να μείνουν» με γνώμονα την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου, τη στήριξη και ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Γι' αυτό και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν πείραξε ούτε «τρίχα» από τα μέτρα που έλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αντιθέτως εμπλουτίζει το αντεργατικό οπλοστάσιο με νέα μέτρα (Ασφαλιστικό, Εργασιακά, συνδικαλιστική δράση κ.ά.).

Πλειοψηφία οι προσλήψεις μερικής και εκ περιτροπής εργασίας

Τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» καταγράφουν με σαφήνεια ότι οι προσλήψεις για θέσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης αποτελούν την πλειοψηφία των προσλήψεων για την περίοδο 2014 - 2016.
Το 2013 είναι ο πρώτος χρόνος που εφαρμόστηκε το σύστημα «Εργάνη», που δίνει στοιχεία για την περίοδο Μάρτη - Δεκέμβρη. Με βάση αυτά, οι προσλήψεις θέσεων πλήρους απασχόλησης ήταν ακόμα οι περισσότερες, ωστόσο ήταν ήδη σαφής η μεγάλη άνοδος των ελαστικών μορφών εργασίας. Ετσι:

• Την περίοδο Μάρτης - Δεκέμβρης 2013, το 53,85% των προσλήψεων ήταν πλήρους απασχόλησης και το 46,14% μερικής (37,13%) και εκ περιτροπής (9,01%) απασχόλησης.
• Το 2014 κυριαρχούν πλέον οι προσλήψεις μερικής (36,16%) και εκ περιτροπής (14,34%), που στο σύνολό τους αποτελούν το 50,5% του συνόλου των προσλήψεων.
• Το 2015 οι προσλήψεις μερικής (37,44%) και εκ περιτροπής (15,61%) ανεβαίνουν στο 53,05% του συνόλου των προσλήψεων.
• Το 2016 αυξάνονται και άλλο. Συνολικά οι προσλήψεις μερικής (40,11%) και εκ περιτροπής (14,63%) φτάνουν το 54,74%.
• Το 2017, τα στοιχεία για το πρώτο επτάμηνο δείχνουν ότι οι προσλήψεις μερικής (38,33%) και εκ περιτροπής (13,81%) αποτελούν το 52,14% του συνόλου των προσλήψεων. Το ποσοστό αυτό αναμένεται να αυξηθεί, καθώς τα προηγούμενα χρόνια, την περίοδο Σεπτέμβρης - Δεκέμβρης καταγράφονται τα υψηλότερα ποσοστά μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, που ανεβάζουν το ετήσιο ποσοστό, και αυτό αναμένεται να συμβεί και φέτος.

Για τις ηλικίες 15 - 24

Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό των προσλήψεων αφορά την ηλικιακή ομάδα 15 - 24. Οι εργαζόμενοι αυτοί αμείβονται με τον «κατώτερο των κατώτατων» βασικό μισθό, και συγκεκριμένα με 510,95 ευρώ μεικτά το μήνα ή με 429,19 ευρώ καθαρά! Από αυτή την ηλικιακή ομάδα προήλθαν το 45,22% των προσλήψεων το 2014, το 48,29% το 2015 και το 33,4% το 2016.
Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι τους μήνες Ιούνη και Ιούλη της περιόδου 2013 - 2017 (εκτός από τον Ιούλη του 2015), τα θετικά ισοζύγια που καταγράφονται (περισσότερες προσλήψεις από απολύσεις) οφείλονται, είτε αποκλειστικά είτε στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στις προσλήψεις εργαζομένων 15 - 24 ετών.
Επίσης, από το σύστημα «Εργάνη» προκύπτει η διαρκής αύξηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, με άλλα λόγια της προσωρινής απασχόλησης. Αυτό φαίνεται καθαρά από τη σύγκριση του στοιχείου που δείχνει πόσες συμβάσεις ορισμένου χρόνου έληξαν τον Ιούλη κάθε έτους, από το 2013 έως το 2017:

• Το 2013 έληξαν 40.348 συμβάσεις ορισμένου χρόνου, το 2014 έληξαν 61.325, το 2015 έληξαν 62.890, το 2016 έληξαν 73.134 και το 2017 έληξαν 90.457.

Ανάλογη είναι η εικόνα και στους υπόλοιπους μήνες.

Κατρακύλα των μισθών

Τα στοιχεία του ΙΚΑ και μετέπειτα του ΕΦΚΑ για την απασχόληση δίνουν μια ανάλογη εικόνα. Ενα συμπέρασμα είναι ότι οι θέσεις μερικής απασχόλησης είναι, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, περίπου το 27% των θέσεων εργασίας.

• Το 2014 οι εργαζόμενοι που απασχολήθηκαν με μερική απασχόληση έφτασαν, κατά μέσο όρο, τους 460.000 σε σύνολο 1.761.000 εργαζομένων.
• Το 2015 τους 507.600 σε σύνολο 1.857.000.
• Την περίοδο Γενάρης - Αύγουστος 2016 τους 560.000 σε σύνολο 1.948.000.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι λόγω του τρόπου καταγραφής, οι εργαζόμενοι με εκ περιτροπής απασχόληση περιλαμβάνονται στην κατηγορία της πλήρους απασχόλησης. Στην πράξη, δηλαδή, όσοι απασχολούνται με ελαστικές σχέσεις εργασίας είναι περισσότεροι από όσους καταγράφει ο ΕΦΚΑ.
Τα ίδια στοιχεία δείχνουν την κατρακύλα των μισθών. Παίρνοντας ως παράδειγμα και πάλι τον Ιούλη για τα έτη 2012 έως 2016, προκύπτει ότι ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης:

• Τον Ιούλη του 2012 ήταν 1.351,93 ευρώ, του 2013 ήταν 1.281,8 ευρώ, του 2015 ήταν 1.181,43 ευρώ και του 2016 ήταν 1.167,48 ευρώ. Δηλαδή, από το 2012 μέχρι σήμερα μειώθηκε κατά 13,64%!

Επίσης, ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης:

• Τον Ιούλη του 2012 ήταν 591,48 ευρώ, του 2013 ήταν 519,30 ευρώ, του 2015 ήταν 429,72 ευρώ και του 2016 ήταν 408,69 ευρώ. Δηλαδή, από το 2012 μέχρι σήμερα μειώθηκε κατά 31%!

Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους μήνες.

Μείωση του εργατικού δυναμικού

Ενα από τα ζητήματα που αναδεικνύει η εξέταση της ΕΛΣΤΑΤ είναι η μείωση του εργατικού δυναμικού (απασχολούμενοι και άνεργοι) και η μείωση του ικανού προς εργασία πληθυσμού (εργατικό δυναμικό και «οικονομικά μη ενεργοί», δηλαδή όσοι μπορούν να δουλέψουν αλλά δεν δουλεύουν και δεν ψάχνουν για δουλειά).
Από τα στοιχεία, λοιπόν, της ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει η σχεδόν συνεχής μείωση του εργατικού δυναμικού. Το α' τρίμηνο του 2011 το εργατικό δυναμικό ήταν 4,96 εκατομμύρια, του 2014 ήταν 4,82 εκατομμύρια και του 2017 ήταν 4,77 εκατομμύρια. Μείωση 3,83%.
Συμπεριλαμβάνοντας και τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό, που και αυτός μειώνεται, προκύπτει συνολικά η μείωση του ικανού προς εργασίας πληθυσμού. Το α' τρίμηνο του 2011 ήταν 9,37 εκατομμύρια, του 2014 ήταν 9,29 εκατομμύρια και του 2017 έπεσαν στα 9,19 εκατομμύρια. Μείωση 1,92%.
Η μείωση αυτή προέρχεται κατά κύριο λόγο από τη μείωση των αριθμού των αλλοδαπών απασχολουμένων, οι οποίοι το 2011 ήταν 638,3 χιλιάδες και το 2017 έπεσαν στους 439,3 χιλιάδες.

Κατασκευάζοντας τα επόμενα προσχήματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

ANSA

Μια ακόμα προκλητική Εκθεση, ενδεικτική των προσχημάτων αλλά και των μέσων που αξιοποιούνται για να ξεδιπλωθούν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί της ΕΕ, ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι στο Ευρωκοινοβούλιο.
Η Εκθεση, που έχει τίτλο «Σχετικά με την αντιμετώπιση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένης της γενοκτονίας», έρχεται στα γνώριμα μονοπάτια αντίστοιχων εκθέσεων και «διακηρύξεων», ουσιαστικά να κατασκευάσει τα προσχήματα της «επόμενης μέρας», ζητώντας από τα όργανα της ΕΕ να ενισχύσουν την «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας» και τις... προληπτικές επεμβάσεις τους, ενώ αποτυπώνει και την όξυνση των ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

«Προληπτική δράση» για... ενδεχόμενες συγκρούσεις...

Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ενωση πρωτοστατεί σε κάθε μέτωπο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και επεμβάσεων, η Εκθεση του Ευρωκοινοβουλίου έρχεται να παράσχει τον κατάλληλο «φερετζέ» στη δράση αυτή για λογαριασμό των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, «υπενθυμίζοντας», όπως λέει, «τη δέσμευση της ΕΕ να ενεργεί στη διεθνή σκηνή στο όνομα των αρχών που ενέπνευσαν τη δημιουργία της, στις οποίες περιλαμβάνονται η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου», και σημειώνοντας πως «στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να είναι ύψιστης σημασίας για την ΕΕ η αντιμετώπιση και η τιμωρία των υπευθύνων για σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...».
Καλεί δε, με το βλέμμα στο «μέλλον» που επιφυλάσσουν για τους λαούς οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, «την ΕΕ και τα κράτη - μέλη της να ασκήσουν όλη την πολιτική τους επιρροή για να αποτρέψουν κάθε πράξη που θα μπορούσε να θεωρηθεί αποτρόπαιο έγκλημα, να αντιδράσουν αποτελεσματικά και συντονισμένα σε περίπτωση που τελεστούν τέτοια εγκλήματα και να κινητοποιήσουν όλα τα απαραίτητα μέσα για να προσαγάγουν στη Δικαιοσύνη όλους τους υπεύθυνους, καθώς και για να στηρίξουν τα θύματα και τις διαδικασίες σταθεροποίησης και συμφιλίωσης».
Ακόμα πιο προκλητικά αλλά και σκοπίμως «θολά» είναι τα όσα καταγράφονται στην ενότητα για την «ανάγκη επικέντρωσης της δράσης στην πρόληψη των αποτρόπαιων εγκλημάτων».
Εκεί το Ευρωκοινοβούλιο «τονίζει ότι είναι επείγουσα ανάγκη να εντείνει η διεθνής κοινότητα τις προσπάθειές της για την παρακολούθηση και την αντιμετώπιση τυχόν συγκρούσεων ή δυνητικών συγκρούσεων που ενδεχομένως θα οδηγούσαν σε πράξεις οι οποίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποτρόπαια εγκλήματα», ενώ καλεί την ΕΕ «να εντείνει τις προσπάθειές της για τη διαμόρφωση συνεπούς και αποτελεσματικής στρατηγικής που θα επιτρέπει να εντοπίζονται και να επιλύονται εγκαίρως καταστάσεις κρίσεων και συγκρούσεων οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν στη διάπραξη αποτρόπαιων εγκλημάτων»!
Πρόκειται για τις γνωστές «αυτοεκπληρούμενες προφητείες» των ιμπεριαλιστών για τα εγκλήματα που οι ίδιοι εκκολάπτουν στον «κόρφο» των ανταγωνισμών τους για τους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων, τις ζώνες επιρροής και τον έλεγχο αγορών και που μετέπειτα αξιοποιούνται ως πάτημα για το ξεδίπλωμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

...όπου επιτάσσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων

Ακόμα πιο ενδεικτικά για το πού στοχεύουν οι «εκκλήσεις» αυτές είναι και τα συγκεκριμένα μέτρα που συστήνει το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο προτείνει ενίσχυση της περιβόητης Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ, τον καλύτερο συντονισμό όλων των μηχανισμών της ΕΕ με τις στρατιωτικές, «πολιτικές» και άλλες αποστολές της εκτός συνόρων κ.ο.κ.
Συγκεκριμένα, στο κείμενό του το Ευρωκοινοβούλιο «υπογραμμίζει, ειδικότερα, τη σημασία και την αναγκαιότητα της ουσιαστικής ανταλλαγής πληροφοριών και του συντονισμού των δράσεων πρόληψης μεταξύ των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των αντιπροσωπειών της ΕΕ, των αποστολών και επιχειρήσεων της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ) και των κρατών - μελών, από κοινού με τις διπλωματικές αντιπροσωπείες τους, επικροτεί, στο πλαίσιο αυτό, τη νέα πρωτοβουλία της Επιτροπής για την έκδοση Λευκής Βίβλου, η οποία αναμένεται ότι θα οδηγήσει σε αποτελεσματικότερη εξωτερική δράση της ΕΕ, υπογραμμίζει τη σημασία των μη στρατιωτικών αποστολών και επιχειρήσεων της ΚΠΑΑ μετά από συγκρούσεις προκειμένου να ενισχυθεί η συμφιλίωση σε τρίτες χώρες, ιδίως σε αυτές στις οποίες έχουν διαπραχθεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».
Οι παραπάνω επισημάνσεις δεν είναι τυχαίες, αφού η «Παγκόσμια Στρατηγική» της ΕΕ, το ολοκληρωμένο σχέδιο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ σε όλο τον κόσμο που βρίσκεται σε ισχύ από πέρυσι, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη λεγόμενη «ολοκληρωμένη προσέγγιση των συγκρούσεων και των κρίσεων», ώστε για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ΕΕ να αξιοποιούνται όλα τα μέσα, εκτός από στρατιωτικά και αστυνομικά, δικαστικά, εμπορικά, η «αναπτυξιακή βοήθεια», τα «ανθρώπινα δικαιώματα» κ.λπ., ενώ σε αυτό το πλαίσιο συνεχώς προστίθενται νέα προσχήματα και «νέες απειλές», όπως «οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο», «η προστασία των διαστημικών δικτύων της ΕΕ», «η ασφάλεια του ενεργειακού εφοδιασμού», «οι κίνδυνοι που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή», η μετανάστευση κ.ο.κ.
Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα όπου η προσπάθεια της ΕΕ να πατήσει πόδι σε ζώνες που ενδιαφέρουν τα μονοπώλιά της «ξεδιπλώνεται» με πρόσχημα την αντιμετώπιση των δεινών που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι αυτό της Λιβύης, όπου επικεντρώνουν ιδιαίτερα οι τελευταίες αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, με πρόσχημα τη μετανάστευση και βάζοντας στο επίκεντρο τη «βοήθεια» για να στερεωθούν οι κρατικοί μηχανισμοί της χώρας και να «συγκρατηθούν» εκτός ΕΕ τα καραβάνια των ξεριζωμένων. Ανάλογα προσχήματα αξιοποιούνται και για τις υπόλοιπες 17 αποστολές της ΕΕ που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, από το Αφγανιστάν και το Ιράκ έως τα Βαλκάνια και την Αφρική.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ανάμεσα στα πιο συγκεκριμένα μέτρα, το Ευρωκοινοβούλιο καλεί όλες τις χώρες να αναγνωρίσουν το ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα του «Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου» (ΔΠΔ), γνωστό από το βρώμικο ρόλο του στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία και αλλού, καλώντας μάλιστα την ΕΕ και τα κράτη - μέλη «να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο έναντι των τρίτων χωρών, συμπεριλαμβανομένου του ενδεχομένου επιβολής κυρώσεων - ιδίως για χώρες στις οποίες το ΔΠΔ διεξάγει έρευνα και χώρες στις οποίες το ΔΠΔ διενεργεί προκαταρκτική εξέταση - προκειμένου να ενισχυθεί η πολιτική τους βούληση για πλήρη συνεργασία και να υποστηριχθεί η ικανότητά τους να κινούν εθνικές διαδικασίες για τη δίωξη αποτρόπαιων εγκλημάτων».

«Συστάσεις» στους ανταγωνιστές, υποκρισία χωρίς τέλος

Για το πώς βέβαια αξιοποιούνται τα περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «εγκλημάτων» στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών ενδεικτικά είναι και όσα λέγονται στο κείμενο για την κατάσταση στη Συρία. Μεταξύ άλλων το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «υπενθυμίζει ότι καταδικάζει απερίφραστα τις αποτρόπαιες ενέργειες που έχει διαπράξει το καθεστώς Ασαντ στη Συρία, που μπορούν να θεωρηθούν σοβαρά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», «τονίζει ότι η ΕΕ θα πρέπει να διερευνήσει και να υποστηρίξει, σε διεθνές επίπεδο και με κάθε μέσο, τις δυνατότητες διερεύνησης και δίωξης όλων των εγκλημάτων που έχει διαπράξει κάθε πλευρά που εμπλέκεται στη σύγκρουση στη Συρία, μεταξύ άλλων με τη σύσταση Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για το Ιράκ και τη Συρία» και... «εκφράζει τη λύπη του για το βέτο που ασκούν η Ρωσία και η Κίνα ως μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά της παραπομπής της κατάστασης στη Συρία στον Εισαγγελέα του ΔΠΔ (...) και κατά της έγκρισης τιμωρητικού μέτρου έναντι της Συρίας για χρήση χημικών όπλων». Οσο βέβαια για το ρόλο της ΕΕ στη Συρία αλλά και τις στρατιωτικές επεμβάσεις των κρατών - μελών της στην περιοχή... ούτε λόγος.
Δεν είναι βέβαια το μόνο σημείο στην Εκθεση όπου υπάρχει η εύλογη «σιωπή»: Στις πάνω από 25 σελίδες της έκθεσης με τα κάθε είδους παραδείγματα για «εγκλήματα πολέμου», «γενοκτονίες» κ.ο.κ. το Ευρωκοινοβούλιο δε βρίσκει ούτε μισή κουβέντα για τα εν εξελίξει εγκλήματα του ισραηλινού κράτους ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό.
Εκεί δε που η υποκρισία πραγματικά απογειώνεται είναι στο ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επικαλείται για την κατασκευή των επόμενων προσχημάτων «τα αποτρόπαια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο έδαφος των χωρών που παλιότερα συναποτελούσαν τη Γιουγκοσλαβία», που οι ίδιοι χέρι χέρι με το ΝΑΤΟ διέλυσαν τη δεκαετία του 1990!

«Ελντοράντο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ενεργειακή φτώχεια για το λαό..

.

Με βασικό άξονα τη στρατηγική της ΕΕ για την «απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας» και με σταθερό στόχο το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους και την ανάδειξη της χώρας σε «ενεργειακό κόμβο» προς την ΕΕ, σε νέα φάση μπαίνει η υλοποίηση των σχεδιασμών στον κλάδο της Ενέργειας, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να «τρέχει» με γοργούς ρυθμούς και σε όλα τα «μέτωπα» τις δρομολογημένες εξελίξεις. Ενδεικτική είναι η «κινητικότητα» της βδομάδας που πέρασε σε ό,τι αφορά τα συμβόλαια με ενεργειακούς «κολοσσούς» για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, τις προσφορές για τον ΔΕΣΦΑ, την πώληση μονάδων της ΔΕΗ, αλλά και την «επίλυση» μιας σειράς εκκρεμοτήτων όπως το ζήτημα των ΥΚΩ.
Παράλληλα, το νέο «τσεκούρι» που δρομολογείται στα κοινωνικά τιμολόγια αλλά και τα νέα βάρη που θα φορτωθεί ο λαός πληρώνοντας, για να έχουν διασφαλισμένα κέρδη οι επιχειρηματικοί όμιλοι του χώρου, επιβεβαιώνουν ότι στην «άλλη όψη» των σχεδιασμών του κεφαλαίου ο λαός θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ενεργειακή φτώχεια. Συνολικά, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι οι στόχοι του κεφαλαίου βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την ανάγκη να αναπτυχθούν και να αξιοποιηθούν οι πηγές Ενέργειας με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες για επαρκή και φθηνή Ενέργεια, προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας Υγείας, δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα.

Σε φάση υλοποίησης οι αντιλαϊκές κυβερνητικές δεσμεύσεις

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο με αμείωτη ένταση συνεχίζονται οι παρασκηνιακές διεργασίες στην εγχώρια αγορά ηλεκτρισμού, καθώς η κυβέρνηση προχωρά στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει έναντι της τρόικας και του εγχώριου κεφαλαίου για την ολοκλήρωση της λεγόμενης «απελευθέρωσης».
Η «ΔΕΗ ΑΕ» και τα περιουσιακά στοιχεία - «φιλέτα» που κατέχει βρίσκονται φυσικά στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας, αφού μέσα στον επόμενο μήνα η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος θα πρέπει να ξεκινήσει τη σχετική «έρευνα αγοράς» κατά την οποία θα εξεταστεί και το ενδιαφέρον των επιχειρηματικών ομίλων του χώρου.
Οι Βρυξέλλες έχουν ήδη λάβει τη λίστα με τις μονάδες παραγωγής της επιχείρησης, στις οποίες θα μπει πωλητήριο το 2018 και που, όπως έχει διαρρεύσει, περιλαμβάνει όχι μόνο μονάδες «προς απόσυρση», όπως υποστήριζε αρχικά η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά και σύγχρονες παραγωγικές μονάδες. Παράλληλα, αν και η συμφωνία με την τρόικα προβλέπει τη «μεταβίβαση» μόνο λιγνιτικών μονάδων, σε ποσοστό περίπου 40%, σε σχέση με το σημερινό δυναμικό της επιχείρησης, όλα δείχνουν ότι η διαδικασία θα ανοίξει το δρόμο και για τα υδροηλεκτρικά που επιθυμούν διακαώς οι μεγάλοι «παίκτες» του χώρου.
Ξεκάθαρος ως προς αυτό ήταν την περασμένη βδομάδα σε δημόσια τοποθέτησή του ο Ε. Μυτιληναίος, επικεφαλής του ομώνυμου επιχειρηματικού ομίλου, ο οποίος, εκφράζοντας προφανώς τις γενικές διαθέσεις των «επενδυτών», εμφανίστηκε... απαισιόδοξος, ως προς την επιτυχία του «μάρκετ τεστ». Οπως είπε, οι επενδυτές «δύσκολα» θα εκδήλωναν ενδιαφέρον μόνο για λιγνιτικές μονάδες, εάν σε αυτές δεν περιλαμβάνονται «πακέτο» και υδροηλεκτρικά εργοστάσια, από την εκμετάλλευση των οποίων προσδοκούν γρήγορο και υψηλό κέρδος.
Την ίδια στιγμή σε εξέλιξη βρίσκονται και οι διαβουλεύσεις στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας για τη διαμόρφωση της τελικής της πρότασης αναφορικά με τον τρόπο υπολογισμού των «Υπηρεσιών Κοινής Ωφελείας» (ΥΚΩ), που αφορούν κυρίως το κόστος επιδότησης των μη διασυνδεδεμένων νήσων με το ηπειρωτικό δίκτυο, όπου παράγεται ρεύμα κατά βάση από υψηλού κόστους μονάδες ντίζελ. Η ΡΑΕ πρέπει να αποφανθεί σχετικά με το συνολικό κονδύλι που έχει συσσωρευθεί κατά τα έτη 2012 - 2015 και πρέπει να επιστραφεί στη ΔΕΗ, αλλά και για τον τρόπο υπολογισμού των ΥΚΩ για τα επόμενα έτη. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΔΕΗ, το συνολικό κόστος ανέρχεται στα 735 εκατ. ευρώ, ποσό που, όπως έχει διαρρεύσει, η ΡΑΕ δεν αναγνωρίζει και ετοιμάζεται να το περικόψει κατά 50%, γύρω στα 370 εκατ. ευρώ. Με «διαρροές» της η διοίκηση της ΔΕΗ ΑΕ, προειδοποίησε ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα προχωρήσει σε δικαστικές προσφυγές.

«Κλείνει» συμβόλαια με ενεργειακούς κολοσσούς...

«Καλές επιδόσεις» καταγράφει η κυβέρνηση και στο μέτωπο της παραχώρησης των εγχώριων πηγών υδρογονανθράκων στους μονοπωλιακούς ομίλους, κάτι που «ευχαρίστησε» ιδιαίτερα και τον Αμερικανό πρέσβη, Τζ. Πάιατ, εκφράζοντας την «υποστήριξη» της χώρας του σε αυτές τις «προσπάθειες», κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχε με τον υπουργό Επικρατείας, Αλ. Φλαμπουράρη, την περασμένη Τετάρτη.
Είχαν προηγηθεί, μια μέρα νωρίτερα, οι ανακοινώσεις του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ότι επίκειται άμεσα η προκήρυξη του διαγωνισμού για την παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων για δύο θαλάσσιες περιοχές δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης και μία ακόμη στο Ιόνιο.
Για την έναρξη ερευνών και εκμετάλλευσης των συγκεκριμένων περιοχών έχουν υπάρξει έντονες διεργασίες τους προηγούμενους μήνες και επαφές κυβερνητικών στελεχών με εκπροσώπους των πετρελαϊκών ομίλων, με την κοινοπραξία «Total - Exxon Mobil - ΕΛΠΕ» να εκδηλώνει ενδιαφέρον για τις θαλάσσιες περιοχές νοτίως της Κρήτης και την «Energean Oil & Gas» για το Ιόνιο. Το ΥΠΕΝ ανακοίνωσε ότι οι σχετικές Υπουργικές Αποφάσεις για την «Πρόσκληση Υποβολής Προσφορών» έχουν υπογραφεί και επίκειται η δημοσίευσή τους στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως».
Υπενθυμίζεται ότι τον περασμένο Μάη είχαν υπογραφεί οι συμβάσεις παραχώρησης δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης σε τρεις χερσαίες περιοχές, Αρτα - Πρέβεζα, ΒΔ Πελοπόννησος στα ΕΛΠΕ και Αιτωλοακαρνανία στην «Energean Oil», ενώ στη φάση του προσυμβατικού ελέγχου από το Ελεγκτικό Συνέδριο βρίσκεται ο φάκελος της κοινοπραξίας «ΕΛΠΕ - Total - Edison» για μια ακόμη θαλάσσια περιοχή δυτικά της Κέρκυρας.
Η αμερικανική «Exxon Mobil» και η γαλλική «Total» δραστηριοποιούνται επίσης και στην Κύπρο ενώ η «Energean» - στην οποία έχει τοποθετήσει κεφάλαια η επίσης αμερικανική «Third Point» - δραστηριοποιείται στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων με πρόσφατες συμφωνίες στο Μαυροβούνιο και υπογραφές σημαντικών συμβολαίων στο Ισραήλ.

Εντονο ενδιαφέρον των ομίλων για την επιχείρηση με «προίκα»...

Με ταχείς ρυθμούς προχωρά η κυβέρνηση και την ιδιωτικοποίηση του Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ) καταγράφοντας μια ακόμη «επιτυχία» στο ενεργητικό της. Την περασμένη βδομάδα το ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωσε ότι έξι επιχειρηματικά σχήματα κατέθεσαν επίσημη «Εκδήλωση Ενδιαφέροντος» στην πρώτη φάση του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίηση του 66% της επιχείρησης.
Οπως ανακοινώθηκε, πρόκειται για τον αμερικανικών συμφερόντων πολυεθνικό όμιλο διαχείρισης υποδομών «Macquarie Infrastructure and Real Assets», την κοινοπραξία των «Snam» (Ιταλία), «Enagas Internacional» (Ισπανία), «Fluxys» (Βέλγιο) και «Nederlandse Gasunie» (Ολλανδία), το κοινοπρακτικό σχήμα της ρουμανικής «Transgaz» και της γαλλικής «GRTgas», την επίσης ισπανική «Regasificadora del Noroeste», που ειδικεύεται στη μεταφορά φυσικού αερίου, τη βρετανική «Integrated Utility Services» (INTUS) και την «Powerglobe» με έδρα το Κατάρ. Αφού ολοκληρωθεί η αξιολόγηση των επενδυτικών συμμετοχών ως προς το αν πληρούν τα κριτήρια συμμετοχής στο διαγωνισμό, θα ξεκινήσει η επόμενη φάση της κατάθεσης δεσμευτικών προσφορών, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι «Snam», «Enagas Internacional» και «Fluxys» είναι μέτοχοι και στον ΤΑΡ.
Η κυβέρνηση, μέσω του αρμόδιου υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Σταθάκη, δίνει ιδιαίτερο βάρος στο τίμημα που θα εισπραχθεί από την πώληση της επιχείρησης - κατά τη λογική «εμείς πουλάμε σε καλύτερες τιμές από τους προηγούμενους» - όμως έντεχνα παρακάμπτει το ζήτημα των τελών. Πρέπει να σημειώσουμε ότι, όπως έχει γίνει γνωστό, οι υποψήφιοι επενδυτές ζητούν «σταθερή τιμολογιακή πολιτική της επιχείρησης» μακροπρόθεσμα αλλά και σαφές χρονοδιάγραμμα για την ανάκτηση παλαιότερων εσόδων της περιόδου 2006 - 2015. Το ποσό, που πρέπει να εισπράξει ο ΔΕΣΦΑ για αυτήν την περίοδο, έχει προσδιοριστεί από την ΡΑΕ στα 326 εκατ. ευρώ, που τελικά θα λάβει ο τελικός «νικητής» του διαγωνισμού ως «προίκα» μαζί με την επιχείρηση...

Φ. Κ.