12 Δεκ 2014

Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο Δημαρχείο Καισαριανής

 Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο Δημαρχείο Καισαριανής

Ανάληψη ευθύνης για εμπρηστικές επιθέσεις 9/12
από (Α) Δεκ. 11, 2014, 10:26 μμ.,

Ο αναρχικός σύντροφος Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 10/11,απαιτώντας την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών που σύμφωνα με τους νόμους του συστήματος δικαιούται.Ως ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης απεργία πείνας κήρυξαν και οι σύντροφοι Γιάννης Μιχαηλίδης(17/11),Αντρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος(1/12),Δημήτρης Πολίτης(1/12) και Ηλίας Καραντουμάν(5/12).

Ο Νίκος Ρωμανός επέλεξε να χρησιμοποιήσει ένα έσχατο μέσο αγώνα θέτοντας σαν οδόφραγμα το ίδιο του το σώμα και βάζοντας ως ανάχωμα την ασυμβίβαστη θέληση και επιθυμία του για μια ανάσα ελευθερίας από την εξοντωτική συνθήκη του εγκλεισμού.Είναι αυτονόητο ότι στεκόμαστε δίπλα του έμπρακτα και στηρίζουμε μέχρι τέλους τον αγώνα του με κάθε μέσο,αναγνωρίζοντας κι εμείς τις ολοκληρωτικές και εκδικητικές συνθήκες που γεννούν και αναπαράγουν τα σωφρονιστικά μπουρδέλα.


Γι’ αυτό το λόγο τα ξημερώματα της Τρίτης(9/12) μετουσιώσαμε τις επιθετικές μας διαθέσεις σε πράξεις,στέλνοντας εμπρηστικά σινιάλα αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό και τους υπόλοιπος συντρόφους.Συγκεκριμένα:

-Τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό αποτελούμενο από γκαζάκια στην είσοδο του δημαρχείου Καισαριανής

-Πυρπολήσαμε 2 οχήματα των ΕΛ.ΤΑ. και 1 όχημα της ΔΕΗ στα Σεπόλια

Απολογιστικά,ο αγώνας αυτός απέδειξε την ουσιαστική πολιτική πίεση που ασκήθηκε από ένα πολυτασικό και πολύμορφο κύμα αλληλεγγύης ,το οποίο συσπειρώθηκε και διογκώθηκε μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Καλή ανάρωση σύντροφοι...

ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ

Κάποιοι Αναρχικοί Συμμορίτες

Indymedia

Σχόλιο LR: Η εμφανής και κραυγαλέα λογική ανακολουθία μεταξύ των δύο πρώτων παραγράφων (για 4 του Βελβεντού) και της φρικογελοίας τρίτης ("μετουσιώσαμε τις επιθετικές μας διαθέσεις σε πράξεις,στέλνοντας εμπρηστικά σινιάλα αλληλεγγύης", ωσάν να έχει οποιαδήποτε σχέση ο Δήμος Καισαριανής, η ΔΕΗ και τα ΕΛΤΑ με την φυλάκιση των τεσσάρων) προδίδει μάλλον διάθεση να κατονομαστούν τρίτα πρόσωπα (οι εν λόγω 4) ως εμμέσως υπαίτια παρά αποτελεί αιτιολόγηση της επίθεσης (δεν υπάρχει στην πραγματικότητα καμία αιτιολόγηση της επίθεσης). 

Περιττό να παρατηρήσει κανείς ότι και για αυτόν τον λόγο η επίθεση βρωμάει ασφάλεια και παρακράτος.

Εν αναμονή ρητής τοποθέτησης από οργανώσεις του "χώρου." Για να ξεκαθαρίζουμε γρήγορα με ποιους έχουμε να κάνουμε.

Καταγγελία του ΠΑΜΕ για τη στοχευμένη διάρρηξη των γραφείων της ΔΑΣ στη ΓΣΕΕ

Καταγγελία του ΠΑΜΕ για τη στοχευμένη διάρρηξη των γραφείων της ΔΑΣ στη ΓΣΕΕ

Σε καταγγελία για το γεγονός ότι τα γραφεία της ΔΑΣ στη ΓΣΕΕ έγιναν στόχος κατά την «κατάληψη» του κτιρίου της Συνομοσπονδίας το ΠΑΜΕ τονίζει:
«Η στοχευμένη διάρρηξη των γραφείων της ΔΑΣ κατά την "κατάληψη" των γραφείων της ΓΣΕΕ από ομάδα αυτοαποκαλούμενων "αντιεξουσιαστών", η αφαίρεση αρχείων και η κλοπή ηλεκτρονικών υπολογιστών, σκληρών δίσκων καθώς και το άνοιγμα συρταριών, προξενεί αρκετά ερωτηματικά για το που θα καταλήξουν στο τέλος τα αρχεία που εκλάπησαν, για τους σκοπούς της και για το ρόλο των δυνάμεων που έκαναν την κατάληψη.
Επιπλέον συμβαίνει για δεύτερη φορά καθώς με πανομοιότυπο τρόπο υπήρχε ανάλογη διάρρηξη και κλοπή το 2009.
Η δράση του ΠΑΜΕ και των δυνάμεων του δεν πρόκειται να σταματήσει. Θα συνεχίσει ακόμα πιο μαζικά, πιο μαχητικά και αποφασιστικά.
Προς πάσα κατεύθυνση: “Εχουσιν γνώσιν οι φύλακες"!».

Το “δάσος - Λαγκάρντ” και το “δέντρο - Παπακωνσταντίνου”

 Το “δάσος - Λαγκάρντ” και το “δέντρο - Παπακωνσταντίνου”

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

  Με αφορμή την παραπομπή του πρώην υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο, και πέρα από την υπόθεση αυτή καθ’ αυτή, ορισμένες γενικότερες παρατηρήσεις:
    Πρώτη παρατήρηση: Το Κολοσσαίο δεν παύει να είναι Κολοσσαίο ακόμα κι όταν στην αρένα του ρίχνονται οι μέχρι χτες πραιτοριανοί του. Μάλιστα, όσο λιγότερος είναι ο «άρτος» για το λαό, τόσο περισσότερο έχουν ανάγκη οι άρχοντες του Κολοσσαίου να καταφεύγουν στα θεάματα για τον εξευμενισμό του πλήθους. Και τι πιο «καθαρτήριο» θέαμα, τι πιο «εξαγνιστική» παράσταση για τους δήμιους και τους πραίτορες, από την εικόνα ενός πραιτοριανού - δήμιου που τον ρίχνουν στα θηρία οι ίδιοι οι πραίτορες, οι ίδιοι οι δήμιοι.
    Αιώνες τώρα, αυτός είναι ένας από τους τρόπους για να αναπαράγεται το Κολοσσαίο. Αν χρειαστεί και όποτε χρειαστεί «τρώει» και κάποιους από τους δικούς του. Γιατί το θέμα, τελικά, είναι να βγαίνουν «καθαροί» οι άρχοντες του Κολοσσαίου. Να μπορούν να παριστάνουν τους «άτεγκτους». Κάποιες φορές η θυσία ενός πραιτοριανού καθίσταται αναγκαία προϋπόθεση ώστε να συνεχιστεί ο κανιβαλισμός. Η απανθρωπιά. Η σφαγή και η βαρβαρότητα. Και μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης και της κάθαρσης...
    Δεύτερη παρατήρηση: Η σαπίλα του Κολοσσαίου αναγκάζει τα προπαγανδιστικά του θεωρεία να αναπροσαρμόζουν την τακτική τους. Άλλοτε η προπαγάνδα τους ισχυρίζεται πως όποιος μιλά για την «Κόπρο» που βασιλεύει στα υπόγεια και στα σαλόνια του Κολοσσαίου, τότε επιδίδεται στο αδίκημα της «ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής». Ως εκ τούτου υποκρίνονται τους «θιγμένους». Μιλούν για «λαϊκισμό». Ενίοτε μοιράζουν και εξυπνάδες του τύπου «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα»...
Άλλες φορές, όταν η πολιτική δυσωδία δεν κρύβεται με τίποτα, τα ίδια προπαγανδιστικά μαγειρεία μετατρέπουν την ανάγκη σε φιλοτιμία. Δηλαδή, αναγνωρίζουν την ύπαρξή της.

    Όμως, ταυτόχρονα, πασχίζουν να προωθήσουν τη θεωρία της «αποπολιτικοποίησης» αυτής της πολιτικής βρωμιάς. Θέλουν να λένε ότι η πολιτική της αρπαγής, η πολιτική της λοβιτούρας δεν έχει πολιτική αναφορά και προέλευση. Την υποβαθμίζουν. Την παρουσιάζουν σαν μια «ποινικού τύπου παραβατικότητα», με αυστηρά, μάλιστα, εξατομικευμένα χαρακτηριστικά. Θέλουν να κουκουλώνουν την πολιτική βρωμιά, λέγοντας ότι δεν προκύπτει, ούτε καν σχετίζεται με την πολιτική υπόσταση του δράστη, αλλά το πολύ - πολύ με τα ατομικά του χαρακτηριστικά, και τούτο ανεξαρτήτως της βρώμικης πολιτικής που αυτός υπηρετεί!
    Τρίτη παρατήρηση: Μας είπαν ότι η υπόθεση Τσουκάτου - Χριστοφοράκου αφορούσε τον Τσουκάτο ως άτομο και όχι ως δεξί χέρι ενός πρωθυπουργού και εκπρόσωπο ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Ότι η υπόθεση Μαντέλη - «Ζήμενς» αφορούσε τον Μαντέλη ως άτομο και όχι ως πρώην υπουργό και γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου. Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου – μίζες αφορά τον Τσοχατζόπουλο ως άτομο και όχι ως αστικό πολιτικό οικοδόμημα. Τα «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του», οι «κουμπάροι», τα «δομημένα ομόλογα», τα «αναψυκτήρια», τα Βατοπέδια, τα Χρηματιστήρια αφορούν, μας λένε, κάποια πρόσωπα, αλλά - προς Θεού - δεν αφορούν την πολιτική που προωθούν αυτά τα πρόσωπα… Παρομοίως, ακούμε ότι η υπόθεση Παπακωνσταντίνου τελειώνει στον Παπακωνσταντίνου και ότι ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική των «Παπακωνσταντίνου». Αμ δε...
    Άλλωστε, οι κατηγορίες κατά Παπακωνσταντίνου για απόπειρα απιστίας και νόθευση εγγράφου, δείχνει ότι το πολιτικό θέμα δεν εξαντλείται στην ηθική του διάσταση όσον αφορά τις εξαδέλφες» του κυρίου Παπακωνσταντίνου (απόδειξη μάλιστα ότι τα συγγενικά του πρόσωπα απηλλάγησαν κάθε κατηγορίας). Διότι αν υπάρχει ηθικό ζήτημα με τις ενέργειες του πρώην υπουργού αυτό κι αν είναι πολιτικό. Οποιος, εντούτοις, επιλέξει να συνεχίσει να «ηθικολογεί» άνευ πολιτικού νοήματος περί των «εξαδέλφων» του Παπακωνσταντίνου, δεν έχει παρά να αναμετρηθεί με τον Μπαλζάκ. Ας ξεκινήσει μάλιστα το διάβασμα από το «Η εξαδέλφη Μπέττυ». Κι ας έρθει μετά να μιλήσουμε για το πόσο («μη»!) πολιτικό είναι το ζήτημα των ηθών της καλής αστικής μας κοινωνίας...
    Τέταρτη παρατήρηση: Σύμφωνα με τους αρχαγγέλους της «κάθαρσης» τρία είναι τα πιθανά ενδεχόμενα για την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ»: Είτε ότι πρόκειται για έκφραση αλαζονείας του Παπακωνσταντίνου («έκανε ό,τι έκανε εφαρμόζοντας την τακτική του δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν»), είτε για ανοησία («έκανε ό,τι έκανε νομίζοντας ότι δε θα βγουν στη φόρα»), είτε για προβοκάτσια («δεν έκανα τίποτα, είναι όλα στημένα», όπως λέει ο ίδιος).
    Μόνο που υπάρχει και ένα τέταρτο ενδεχόμενο, για το οποίο δεν μιλούν καθόλου. Και δεν το αναφέρουν διότι δεν πρόκειται για ενδεχόμενο, αλλά για βεβαιότητα: Και η βεβαιότητα είναι πως η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ», ανεξαρτήτως των πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται και του τρόπου που εμπλέκονται σε αυτήν, συνιστά εκδήλωση και έκφραση κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο μιας κτηνωδώς αντιλαϊκής και ανάλγητης εξουσίας!
    Εξηγούμαστε:
    α) Είναι αυτή η εξουσία που εξασφαλίζει σε μια χούφτα πλουτοκράτες να διακινούν δισεκατομμύρια σε τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους, τα οποία είτε «νόμιμα και ηθικά» είτε παράνομα, είναι βγαλμένα από τον ιδρώτα και τους κόπους ενός λαού που λιμοκτονεί και που βλέπει τον πλούτο που παράγει να τον σφετερίζονται οι άρχοντες του καπιταλιστικού Κολοσσαίου.
    β) Αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», την ίδια ώρα που από τη μια δίνει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ «ενισχύσεις» στους τραπεζίτες, από την άλλη ρίχνει τα 9/10 του λαού στη φτώχεια.
    γ) Είναι αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», που την ίδια ώρα από τη μια παρέχει αφορολόγητο πετρέλαιο στους εφοπλιστές και από την άλλη έχει ρίξει τα 8/10 του πληθυσμού στην παγωνιά και στην αιθαλομίχλη.
    δ) Αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη «λίστα Λαγκάρντ», από τη μια μειώνει στους κεφαλαιοκράτες τη φορολογία και από την άλλη στέλνει στο φορολογικό απόσπασμα το σύνολο του λαού.
    ε) Είναι αυτή η εξουσία, που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε τη λίστα Λαγκάρντ, που από τη μια παρέχει φοροασυλία σε μεγαλοφοροφυγάδες,σε  «οφ σορ» και σε πολυεθνικές που φοροαποφεύγουν μέσω Λουξεμβούργου, και την ίδια ώρα «κουρεύει» μισθούς, συντάξεις, Ταμεία, ζωές!
    στ) Η εξουσία που χειρίστηκε όπως χειρίστηκε και χειρίζεται τη λίστα Λαγκάρντ» είναι που «κατσαδιάζει» το λαό για τη φορολογική του «ασυνειδησία» (!) και τον έχει μετατρέψει σε συλλέκτη αποδείξεων από τα... ψιλικατζίδικα.  
    Ανεξαρτήτως, λοιπόν, της υπόθεσης του κ.Παπακωνσταντίνου και της έκβασής της (ο οποίος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και ο οποίος σε ατομικό επίπεδο πρέπει να κριθεί όπως του πρέπει και να του καταλογιστεί ότι του αξίζει): 
    1ο) Παιδιά αυτού του Κολοσσαίου (του καπιταλιστικού και ληστρικού) είναι και τα πάσης φύσεως «τρωκτικά», αλαζόνες, καταχραστές, που το υπηρετούν.
    2ο) Στο ερώτημα «πόση επιείκεια αρμόζει» σε όλους αυτούς, υπάρχει μια και μοναδική αρμόζουσα απάντηση: Όση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου με την αιτιολογία ότι έμεινε... ορφανός.
    3ο) Όλοι αυτοί όχι μόνο δεν είναι αθώοι... λόγω καπιταλισμού, αλλά είναι δυο φορές ένοχοι γιατί ως πολιτικοί εκπρόσωποι του καπιταλισμού γνωρίζουν πολύ καλά ποια είναι η «Κόπρος» που διαχειρίζονται, ακόμα κι όταν δεν είναι βουτηγμένοι οι ίδιοι στις λάσπες της μέχρι το λαιμό.
    4ο) Το γεγονός ότι το καθεστώς της διαφθοράς, της αρπαχτής, της πολιτικής δεσποτείας είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από πραιτοριανών του ενάντια στην «κακούργα καπιταλιστική κοινωνία».
    5ο) Εφόσον οι πραιτοριανοί αποδειχτεί ότι είναι και λαμόγια, και αρπακτικά, και τρωκτικά, και κοινοί (εκτός από πολιτικοί) απατεώνες, τους αρμόζει σε προσωπικό – δικαστικό - κοινωνικό επίπεδο η ποινή, η τιμωρία και η καταισχύνη.
    6ο - και εξόχως σημαντικό) Το εύλογο και απολύτως δικαιολογημένο αίτημα της τιμωρίας των ενόχων για τα σκάνδαλα δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισμού της πηγής των σκανδάλων, της δυσωδίας και της πολιτικής σατραπείας που περιβάλλει τους φορείς τους. Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική βάση, του Κολοσσαίου.
    Εν κατακλείδι: Το «δάσος» της υπόθεσης της «λίστας Λαγκάρντ» είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το ταξικό Κολοσσαίο δεν «καθαρίζεται». Δεν «ξεβρωμίζεται». Η βρωμιά του μπορεί να εξαλειφθεί μόνο εκ βάθρων. Μόνο με την εκθεμελίωση του Κολοσσαίου. Μόνο με την ανατροπή του και με τη συντριβή του από την ίδια του τη βάση.
    Το επαναλαμβάνουμε: Το «δάσος» της υπόθεσης της «λίστας Λαγκάρντ», που συνιστά εκδήλωση και έκφραση κατάχρησης εξουσίας στο πλαίσιο μιας κτηνωδώς αντιλαϊκής και ανάλγητης εξουσίας, δεν πρέπει να κρυφτεί πίσω από το «δέντρο» -Παπακωνσταντίνου.

Μια φορά κι έναν καιρό η "δημοκρατία"

 Μια φορά κι έναν καιρό η "δημοκρατία"


«Θεωρώ ότι οι Έλληνες -οι οποίοι έχουν μια πολύ δύσκολη ζωή- γνωρίζουν πολύ καλά τι θα σήμαινε για την Ελλάδα και για την Ευρωζώνη ένα λανθασμένο εκλογικό αποτέλεσμα», δήλωσε ο Γιούνκερ κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης στην αυστριακή δημόσια τηλεόραση, όπως αναφέρει ο ΕUobserver

Αυτά είπε ο κ. Γιούνκερ και τραβηξε κατά το δάσος...
Όσο για μας, το λαό, χαρήκαμε άλλη μια φορά το δικαίωμα της έκφρασης της "ελεύθερης βούλησης" στην κοινοβουλευτική μας "δημοκρατία", που όσο περνάει ο καιρός όλο και γελοιοποιείται, όλο και ξεσκεπάζεται.
Δεύτερο επεισόδιο χοντρής παρέμβασης της καλής μας ΕΕ σε 3 μέρες. 
Γνωστά και φυσιολογικά πράγματα,,,

Ε, σιγά τώρα θα πουν οι ...καλοπροαίρετοι. Μια κουβέντα είπε ο άνθρωπος.
Να μην πει τη γνώμη του;

Εμεις οι κακοπροαίρετοι και καχύποπτοι πάντως λέμε άλλα.
Ότι οι εκβιασμοί θα πάνε σύννεφο. 
Ο εκφοβισμός και η τρομοκράτηση της "ελεύθερης" κατά τα άλλα σκέψης μας θα δώσει και θα πάρει.
Το έργο όλο και αγριεύει.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα παραμύθι που το λέγαν "δημοκρατία" 
Το παραμύθι ήταν ωραίο, χωρίς δράκους και οι άνθρωποι το άκουγαν ευχάριστα με ανοιχτό το στόμα. Στο τέλος νικούσαν οι "καλοί" και είχε πάντα happy end. 
Μόνο που ξαφνικά το παραμύθι γέμισε δράκους και οι "καλοί" πέταξαν τις μάσκες των αγγέλων κι έδειξαν τα απαίσια πρόσωπά τους.
Ύστερα αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να το κρύψουν άλλο και άλλαξαν και όνομα.

Το παραμύθι το έλεγαν πια "οικονομία της αγοράς" και κάποιοι άλλοι "δικτατορία της αστικής τάξης".
Το ...καλό τέλος μάλιστα, ήταν να τσακίσουν ό,τι υπήρχε για να σώσουν την εξουσία τους.

Τα κεφάλια μέσα...

Να την χαίρονται τη "δημοκρατία" τους αλλά δε θα πάρουμε. 

Έχουμε δική μας όταν έρθει η ώρα η καλή...

ΥΓ1. Για να μην πολυλογούμε.
 Η ΕΕ, το ΔΝΤ, οι παράγοντες όλων των "καλών" οργανισμών, οι αγορές κλπ. θα πιέσουν μέχρι θανάτου και δεν θα ησυχάσουν αν δεν πάρουν αυτό που θέλουν.
Τι είναι αυτό;
Μα τι άλλο; Ένας "μεγάλος συνασπισμός¨, μια ώριμη συναίνεση των κομμάτων εξουσίας για το "καλό του τόπου".
Οι 2 διεκδικητές πρέπει να συνεννοηθούν στα μεγάλα και τα σοβαρά. 
Με τον ένα ή τον άλλο τροπο.
Λέτε;


Αναρτήθηκε από

Η ''χριστιανικότητα'' της μαρξιστικής ηθικής

 Η ''χριστιανικότητα'' της μαρξιστικής ηθικής





Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο με αφορμή ένα  ντοκιμαντέρ που έτυχε να δω πρόσφατα με θέμα τη ζωή και το έργο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.

Στο ντοκιμαντέρ αυτό οι μετέχοντες αφού μιλήσανε για τα παιδικά του χρόνια και τους
αγώνες που έδωσε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το ΕΑΜ, αφού μιλήσανε
για τις εξορίες και τις διώξεις που υπέστη  λόγω των πολιτικών του θέσεων, α
αναφερθήκανε και στο έργο του το οποίο και χώρισαν σε δύο βασικές περιόδους. Η πρώτη που
περιλάμβανε το ‘’Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου ‘’ και το ‘’ Αυτό το αστέρι
είναι για όλους μας ‘’ θεωρείται ως η πρώτη περίοδος η οποία έχει έντονα
πολιτικό χαρακτήρα και σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό.

Η δεύτερη περίοδος,η οποία αρχίζει περίπου από την δεκαετία του 70 και μετά  θεωρήθηκε ως πιο λυρική και μάλιστα παρατηρούν και μια έντονη επιρροή του χριστιανισμού στην ποίηση του. Εδώ, σε αυτό  ακριβώς το σημείο  άρχισαν να θέτονται διάφορα ερωτήματα για πως
 γίνεται ένας κομμουνιστής καλλιτέχνης να δείχνει τόσο βαθιά επηρεασμένος από τον χριστιανισμό. Πως είναι δυνατόν να μπερδεύεται στο έργο του Λειβαδίτη ο Μαρξ ο Λένιν και Χριστός;

Όλοι αυτοί οι αστοί διανοούμενοι και μη, αποφάνθηκαν πως πολύ απλά ο Λειβαδίτης αμφισβήτησε
την ορθότητα του μαρξισμού και στράφηκε εν’ τέλει προς τον χριστιανισμό.
Εμείς έχουμε μια τελείως διαφορετική άποψη. Ο Λειβαδίτης δεν αμφισβήτησε έτσι απλά μια
κοσμοθεωρία για την οποία θυσίασε την νιότη του για ν’ ασπαστεί μια άλλη. Εδώ
συνέβη κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο σύνθετο το οποίο και θα επιχειρήσουμε εν συντομία να αναπτύξουμε 


Ας ξεκινήσουμε από τις βασικές αρχές της χριστιανικής ηθικής. Η χριστιανική ηθική και κατ’
επέκταση η χριστιανική στάση ζωής βασίζεται ουσιαστικά πάνω σε δύο φράσεις. Στη
φράση ‘’αγαπάτε αλλήλους’’ η οποία δείχνει πως ο χριστιανισμός στην θεωρία του, τουλάχιστον, εμφανίζεται ως μια βαθιά ανθρωποκεντρική κοσμοθεωρία και στην φράση '' ο έχων δύο να δίνει το
ένα'' η οποία δεν υποδηλώνει τίποτε άλλο από τη κοινωνική αλληλεγγύη.

Εδώ λοιπόν, σε αυτό ακριβώς το σημείο θα θέσουμε ένα ερώτημα. Είναι ποτέ δυνατόν σε μια
κοινωνία που θεός είναι το κέρδος, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από
άνθρωπο που επικρατεί το ‘’
homo hominis lupus’’ να επιβληθεί η χριστιανική ηθική;
Υπάρχει ποτέ περίπτωση μέσα σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον που όλοι κυνηγάν το
κέρδος με κάθε αντίτιμο να αγαπά ο ένας τον άλλο ή να δίνει το ένα ο έχων δύο;  Και απαντούμε. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ  ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Μέσα στο περιβάλλον του καπιταλισμού δεν χωράει η χριστιανική ηθική και κατά συνέπεια
όποιος ονειρεύεται μια κοινωνία που βασίζεται στον ανθρωποκεντρισμό και στην
κοινωνική αλληλεγγύη θα πρέπει κατά την γνώμη μου να συνταχθεί προφανώς με τις
αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.



Να λοιπόν πως συνταιριάζουν αρμονικότατα στο έργο του μεγάλου αυτού ποιητή ο Μαρξ ο Λένιν και ο Χριστός. Αυτό είναι το βαθύτερο που ήθελε να πει ο ποιητής πως για να γίνεις ένας ''Χριστός'' πρέπει πρώτα να διαβείς τον κακοτράχαλο και ματωμένο δρόμο του Μαρξ και του Λένιν.

Ο ΚΟΡΚΟΝΕΑΣ ΖΕΙ!





Σε όσους μπροστά στη δολοφονία ενός παιδιού απαντάνε με την ερώτηση «τι δουλειά είχε ο Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια;» Μου έρχεται να τους ρίξω μια μπουνιά και μετά να τους πω «τι δουλειά είχες μπροστά μου;».


ΣΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ. ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΟΥ ΝΑ Τ' "ΑΚΟΥΣΕΙΣ"

 ΣΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ. ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΟΥ ΝΑ Τ' "ΑΚΟΥΣΕΙΣ"

...Κι αφού είναι επιλογή σου, φέρεις και την ευθύνη, αν δεν τα "ακούσεις". Αν συνεχίσεις να το παίζεις "κουφός".
Μόνο που σε τέτοιους καιρούς, όποιος "κωφεύει" παίρνει στο λαιμό του κι άλλους, με πρώτους τα παιδιά του και επόμενους εκείνους που αγωνίζονται για το καλό όλων των παιδιών, άρα και αυτών που ατύχησαν να έχουν γονείς που "κωφεύουν" μπρος στην αλήθεια που βοά. 

Ο λαός να μη μείνει θεατής στις εξελίξεις

Motion Team
  • Οι εξελίξεις απαιτούν την άμεση λαϊκή παρέμβαση, αλλιώς ο λαός θα βγει χαμένος. Για να αποκρουστούν τα όποια αντιλαϊκά μέτρα, για να μην εγκλωβιστεί ο λαός ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους «σωτήρες».
  • Με καθαρή ματιά να διαβάσουμε τις εξελίξεις και τις κινήσεις που κάνουν οι δύο πόλοι (συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ), που ανταγωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία της διαχείρισης των επιλογών της Κομισιόν, της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, των μονοπωλιακών ομίλων.
  • Η λύση για τις μέρες που έρχονται είναι να δυναμώνει το κίνημα, να κάνει βήματα η λαϊκή συμμαχία, να γίνει πολύ πιο ισχυρό το ΚΚΕ.
ΣΕΛ. 7   

Το πραγματικό δίλημμα για το λαό
Την ίδια ώρα που διάφορα σενάρια δίνουν και παίρνουν ενόψει των ψηφοφοριών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, 
στο πλαίσιο των εντεινόμενων διεργασιών και ανακατατάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα, γίνονται όλο και πιο καθαρά τα «διλήμματα», που θα θέτουν όλο και εντονότερα στο λαό οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης και τα επιτελεία του συστήματος, τόσο μπροστά στη διαδικασία της προεδρικής εκλογής, όσο και μπροστά στις ενδεχόμενες εκλογές.
Με την τρομοκρατία και τις ψεύτικες ελπίδες που επιστρατεύουν οι δύο πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος, επιχειρούν να κρατήσουν το λαό στη γωνία, θεατή των εξελίξεων, να αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση στη μία ή την άλλη εκδοχή της αντιλαϊκής διαχείρισης.
Αυτόν το στόχο εξυπηρετεί τόσο το δίλημμα «σταθερότητα ή πολιτική αβεβαιότητα», που προβάλλει η συγκυβέρνηση, ισχυριζόμενη ότι η εκλογή Προέδρου σε αυτό το «κρίσιμο διάστημα για τις διαπραγματεύσεις» είναι μονόδρομος για την «έξοδο από το μνημόνιο» και για να «πιάσουν τόπο οι θυσίες του λαού», όσο και το δίλημμα «παραμονή μιας κυβέρνησης που δε θέλει και δεν μπορεί να διαπραγματευτεί ή πραγματική διαπραγμάτευση και εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» που θέτει η Κουμουνδούρου.

Διλήμματα υπαρκτά μόνο σε ό,τι αφορά τις επιδιώξεις του κεφαλαίου: 
Ποιες δυνάμεις και με ποιο μείγμα αντιλαϊκής διαχείρισης μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ποιες δυνάμεις μπορούν να εξασφαλίσουν, στην τρέχουσα φάση, τη στοίχιση του λαού πίσω από τους στόχους τους. 
Αυτή είναι, άλλωστε, η ταξική ουσία, τόσο των παζαριών με την τρόικα, όσο και του συνολικότερου διαγκωνισμού συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ.

Για το λαό, ωστόσο, τα διλήμματα αυτά είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικά.  
Τόσο η μία όσο και η άλλη εκδοχή (όπως και όλες οι παραλλαγές τους, τόσο σε επίπεδο μείγματος διαχείρισης, όσο και στο επίπεδο των πολιτικών πάρε - δώσε και των «συναινετικών» κομπρεμί, που πάντα είναι στο τραπέζι) έχουν το ίδιο αντιλαϊκό ζητούμενο: Τη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.
Στόχος που προϋποθέτει, σε κάθε περίπτωση, τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, με έμφαση στη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης και νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο:  
Μονιμοποίηση του πυρήνα του αντεργατικού πλαισίου που διαμορφώθηκε στην προηγούμενη περίοδο, ενίσχυσή του με νέα αντιλαϊκά μέτρα, που θα προστεθούν και στην επόμενη φάση, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται για «μέτρα Σαμαρά» ή για «σχέδιο Τσίπρα», αλλά για πάγιες απαιτήσεις των μονοπωλίων πριν ακόμα από την κρίση, διακηρυγμένες με σαφήνεια στη στρατηγική της ΕΕ, ενισχυμένες πλέον και με τη μόνιμη επιτήρηση των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, που αποδέχονται τόσο η συγκυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κόντρα στο βομβαρδισμό περί «σταθερότητας» και «διαπραγμάτευσης», για τους εργαζόμενους και το λαό το πραγματικό δίλημμα είναι ένα:  
Θα συνεχίσουν να εγκλωβίζονται ανάμεσα στα κελεύσματα υποταγής στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης για να «μην πάνε χαμένες οι θυσίες» και στις κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα δουν «άσπρη μέρα» από μια κυβερνητική εναλλαγή εντός των τειχών της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων; '
Η θα γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές των εξελίξεων, δίνοντας ώθηση στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος και τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, για ανάκτηση των απωλειών, για να ανοίξει ο δρόμος, ώστε στην εξουσία να έρθει ο ίδιος ο λαός; Προσπάθεια στην οποία πρωτοστατεί το ΚΚΕ με όλες τις δυνάμεις του.
«Οποια και αν είναι η απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου, υπάρχουν τρόποι για να προχωρήσουμε», είπε προχτές χαρακτηριστικά ο επίτροπος Οικονομίας της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, επιβεβαιώνοντας ότι οι αντιλαϊκές εξελίξεις δεν μπορούν να αποτραπούν από δυνάμεις που υπηρετούν τον αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ.  

Εχει, όμως, και ο λαός τον «τρόπο» του να απαντήσει: Με ισχυρό ΚΚΕ παντού, με ενίσχυση του μοναδικού πραγματικού αντιπάλου των μονοπωλίων και της ΕΕ!

ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ
Διαδήλωσαν με γλέντι υπό βροχή στο Σύνταγμα
Επόμενη κινητοποίηση στις 18 Δεκέμβρη στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης
Μπορεί ο καιρός να μη στάθηκε σύμμαχος, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους «απόμαχους της δουλειάς, αλλά όχι του αγώνα», όπως είπαν οι ίδιοι, να γλεντήσουν και να διαδηλώσουν τα δίκαια αιτήματά τους, όπως να δοθούν εδώ και τώρα η 13η και 14η σύνταξη, να αποκατασταθούν όλες οι απώλειες της περιόδου της κρίσης.
Δ. Κουτσούμπας: Να τους αποδοθούν αυτά για τα οποία μάτωσαν.
ΣΕΛ. 17

Ο διεθνής Τύπος για τις «προσαρμογές» του ΣΥΡΙΖΑ

Ο διεθνής Τύπος για τις «προσαρμογές» του ΣΥΡΙΖΑ

Συχνές είναι αυτές τις μέρες οι αναφορές στον Διεθνή Τύπο για την κατάσταση στην Ελλάδα, μετά την ανακοίνωση της επίσπευσης της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και το ενδεχόμενο νέων εκλογών. Σε αυτές κυριαρχεί η ανησυχία για την οικονομία και τη διαχείριση του χρέους και το πιθανό φαινόμενο ντόμινο, λόγω των προβλημάτων που υπάρχουν σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Υπάρχουν και αναφορές στο ενδεχόμενο μιας λεγόμενης «αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ» και σενάρια για ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (Grexit), ωστόσο οι αναλύσεις τείνουν να συγκλίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσαρμοστεί. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά δημοσιεύματα:

Στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» στις 10/12, ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός: «Η ριζοσπαστική αριστερά ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας επιδιώκει να αμβλύνει τις αιχμηρές θέσεις της» και συνεχίζει: «Ακόμη ο πανικός των αγορών δεν βλέπει το γεγονός ότι ο κύριος Τσίπρας έχει αμβλύνει τη ρητορική του από τον Μάη που ήρθε πρώτος στις ευρωεκλογές, ενώ παγιώνει την υπεροχή του από το κυβερνών της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις. Επίσης, υπερασπίζεται το ευρώ, ενώ το οικονομικό του επιτελείο έχει συναντήσεις με διεθνείς επενδυτές, διαβεβαιώνοντας ότι η αριστερόστροφη κυβέρνησή του θα διαχειριστεί το ελληνικό χρέος και δεν θα αντιταχθεί στις ξένες επενδύσεις. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επίσης έχουν τακτικές επαφές με κάποιους Ελληνες μεγάλους ολιγάρχες».

Το αμερικανικό πρακτορείο «Μπλούμπεργκ» κάνει λόγο για την «κρίση Νο 2 στην Ελλάδα που μετά από 5 χρόνια στέλνει τα πρώτα ανησυχητικά κύματα στην Ευρώπη, τα οποία όμως υπάρχει μάλλον μικρότερος κίνδυνος να μολύνουν άλλα κράτη, λόγω των δημοσιονομικών μέτρων που έχουν πάρει οι πολιτικοί ηγέτες και οι κεντρικοί τραπεζίτες».

Από την πλευρά της, η γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ» σημειώνει ότι «αν ο Σαμαράς χάσει τον ελιγμό που κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία μέσω εκλογών, ο κίνδυνος ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει στη συνέχεια είναι υψηλός και αυτό επίσης θα έχει συγκεκριμένες συνέπειες στην Ευρωζώνη».
Η «Ουάσιγκτον Ποστ» στις 9/12 σε άρθρο με τίτλο: «Οι ελληνικές μετοχές καταβαραθρώνονται από το φόβο πολιτικής κρίσης», σημειώνεται: «Μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ μαλάκωσε τη ρητορική του παρελθόντος, δεν έχει διευκρινίσει εάν θα καταφύγει στη χρεοκοπία απέναντι στα δάνεια "διάσωσης". Ενώ αυτό θα ελάφρυνε το βάρος του ελληνικού χρέους, θα μπορούσε να έχει άλλες, σοβαρές επιπτώσεις. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να τρομάξει τους διεθνείς επενδυτές και να τους αποθαρρύνει να δανείσουν ξανά την Ελλάδα για χρόνια, πλήττοντας τη δυνατότητά της να ξανασταθεί στα πόδια της. Ορισμένοι υποστηρίζουν ακόμη ότι θα μπορούσε να θέσει τη χώρα εκτός της ένωσης του ευρώ».
Οι «Τάιμς της Ν. Υόρκης» σε άρθρο με τίτλο «Στο πολιτικό παιχνίδι, ο Ελληνας πρωθυπουργός επισπεύδει την προεδρική εκλογή» (9/12), βλέπουν επίσης την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, «έχει το πολιτικό πλεονέκτημα μη συμμετοχής σε κανένα από τα μνημόνια που ανάγκασαν την κυβέρνηση να αυξήσει τους φόρους, να κόψει συντάξεις και να απολύσει χιλιάδες εργαζόμενους. Αν και επικρίνει τη λιτότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τη Γερμανία και τους άλλους δανειστές, πάλεψε πολύ να μετριάσει την εικόνα του ριζοσπάστη τους τελευταίους μήνες, προσπαθώντας να πείσει επενδυτές και ψηφοφόρους ότι μπορούν να τον εμπιστευτούν άμα ανέβει στην εξουσία. Ομως έχει επανειλημμένως δηλώσει ότι θέλει να σταματήσει τις πολιτικές λιτότητας και να αναδιαρθρώσει το βάρος του τεράστιου χρέους που ισοδυναμεί με το 174% του ΑΕΠ».
Η «Γουόλ Σριτ Τζόρναλ» (5/12) σε άρθρο με τίτλο «Η Ελλάδα αντιμετωπίζει διπλή πολιτική και οικονομική κρίση - Ξανά» αναφέρει πως, «παρά τις επανειλημμένες δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι δε θα δεχτεί κανένα από τα συμφωνηθέντα πακέτα μεταξύ της σημερινής κυβέρνησης και τους διεθνείς δανειστές, εάν οι διαπραγματεύσεις για μια μεταδανειακή συμφωνία αναβληθούν μέχρι τα μέσα του 2015, τότε η αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ θα μειωθεί και θα τεθεί υπό την πίεση της τρόικας να υπογράψει τη συμφωνία».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε και στην αρθρογραφία της «Αυγής» και τις δηλώσεις στελεχών του, αξιοποιεί και προβάλλει θετικές κρίσεις του διεθνούς αστικού Τύπου για τη ρεαλιστικότητά του, ενώ προσπαθεί να διαψεύσει όσους του χρεώνουν «ριζοσπαστισμό»...

Αυτές οι διαπιστώσεις των διεθνών αστικών ΜΜΕ επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ως ένας άλλος διαχειριστής που έχει ίδια στρατηγική πλεύση με την κυβέρνηση και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι. Τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν οι δύο διαχειριστικοί πόλοι, η καταστροφολογία ή η καλλιέργεια φρούδων ελπίδων, δεν έχουν καμία σχέση με τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, όσο δεν αποφασίζουν να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια, διεκδικώντας όχι απλά αλλαγή κυβέρνησης αλλά τάξης στην εξουσία, σε σύγκρουση στην εξουσία των μονοπωλίων και αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με τα μέσα παραγωγής να μπαίνουν στην υπηρεσία της λαϊκής ευημερίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «τουριστική ανάπτυξη»

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «τουριστική ανάπτυξη»
Παρουσιάζοντας την Τρίτη τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον Τουρισμό, ο Αλ. Τσίπρας υποσχέθηκε μεταξύ άλλων τα εξής: «Στήριξη της μικρής επιχειρηματικότητας (...) Ρύθμιση οφειλών των μικρών επιχειρήσεων (...) Κρατική ενθάρρυνση και ενίσχυση για τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό των ΜμΕ». Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί φρούδες ελπίδες στους μικροεπιχειρηματίες του Τουρισμού ότι το κράτος θα τους βοηθήσει να επιβιώσουν σε συνθήκες ανταγωνισμού με τους μεγάλους και ραγδαίας συγκέντρωσης του κλάδου. Η έως τώρα τάση, όμως, δείχνει το αντίθετο και δεν μπορεί να αντιστραφεί. Ούτε πρόκειται το κρατικό και το τραπεζικό χρήμα να κατευθυνθεί σε αυτοαπασχολούμενους και μικροεπιχειρηματίες του Τουρισμού, όταν οι επενδύσεις σε τέτοιου μεγέθους επιχειρήσεις είναι ασύμφορες, στο βαθμό που κυριαρχεί το τουριστικό ρεύμα από το εξωτερικό, το οποίο ελέγχουν μεγάλοι «tour operators», σε συνεργασία με μεγαλοξενοδόχους στην Ελλάδα.
Τα παρακάτω στοιχεία για τη συγκέντρωση στον κλάδο είναι αποκαλυπτικά: Το μέσο μέγεθος ανά ξενοδοχειακό κατάλυμα συνεχίζει να αυξάνεται σταθερά από το 2009, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Ετσι, το 2009 ήταν 40,1 δωμάτια και το 2012 ανέβηκε στα 41,3 (+1,2). Το συνολικό ξενοδοχειακό δυναμικό συνέχισε να αυξάνεται και το 2012 έφτασε στα 399.966 δωμάτια, με 645.919 κλίνες. Το 2000 μόνο το 1% των ξενοδοχείων ανήκε στην κατηγορία των 5 αστέρων, έχοντας στην ιδιοκτησία του το 5,8% των δωματίων. Αντίστοιχα, το 9,7% κατατασσόταν στην κατηγορία των 4 αστέρων, έχοντας στην ιδιοκτησία του το 25,3% των δωματίων. Το 2012 το 3,6% των ξενοδοχείων ανήκε στην κατηγορία των 5 αστέρων, έχοντας στην ιδιοκτησία του το 13,8% των δωματίων, ενώ το 12,9% ανήκε στην κατηγορία των 4 αστέρων, έχοντας στην ιδιοκτησία του το 25,1% των δωματίων. Αντίθετα, μειώνονται σταθερά τα ξενοδοχεία των 2 και 1 αστέρων.
Επίσης, τα συνολικά έσοδα που απέσπασαν κατά προσέγγιση οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις το 2011 ανήλθαν στα 5.738.515.200 ευρώ, αυξημένα κατά 9,2% σε σχέση με το 2010. Τα ξενοδοχεία 5 αστέρων είχαν συνολικά έσοδα περίπου 1.505.929.471 ευρώ, αυξημένα κατά 12,3%. Δηλαδή, το 3,6% είχε μερίδιο 26,25% στα συνολικά έσοδα. Τα ξενοδοχεία 4 αστέρων είχαν συνολικά έσοδα 1.535.668.200 ευρώ, αυξημένα κατά 11,3% σε σχέση με το 2010. Δηλαδή, το 12,9% του ξενοδοχειακού δυναμικού απέσπασε μερίδιο 26,76% των εσόδων. Το 16,5% των ξενοδοχείων απέσπασε το 53,01% των συνολικών εσόδων. Το 83,5%, που είναι τα ξενοδοχεία των υπόλοιπων κατηγοριών, απέσπασε το 46,99% των συνολικών εσόδων. Μάλιστα, τα ξενοδοχεία 2 αστέρων σημείωσαν μείωση εσόδων σε σχέση με το 2010 κατά 3,4% και τα ξενοδοχεία 1 αστέρα κατά 5,6%.
Ανάλογα είναι τα στοιχεία και για την απασχόληση. Με μια επεξεργασία των στοιχείων, υπολογίζεται κατά προσέγγιση ότι οι εργαζόμενοι που απασχολούνταν στα ξενοδοχεία 5 αστέρων το Μάη του 2012 ήταν 28.085 άτομα (29,76% των απασχολούμενων) και τον Αύγουστο 34.142 (28,47% των απασχολούμενων). Στα ξενοδοχεία 4 αστέρων απασχολούνταν το Μάη του 2012 31.049 άτομα (32,9% των απασχολούμενων) και τον Αύγουστο 38.060 άτομα (31,74%). Δηλαδή, το 3,6% του ξενοδοχειακού δυναμικού, που είναι 5 αστέρων, απασχολεί το 28,47% - 29,76% των εργαζομένων, και το 12,9%, που είναι 4 αστέρων, απασχολεί το 31,74% - 32,9%. Το υπόλοιπο 83,5% του ξενοδοχειακού δυναμικού απασχολεί το 37,34% - 39,79%.
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, ο κλάδος του Τουρισμού συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερους επιχειρηματικούς ομίλους που εκτοπίζουν τους μικρούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει τους αυτοαπασχολούμενους ότι θα τους σώσει και ταυτόχρονα θα διαχειριστεί το «τουριστικό σύμπλεγμα (σαν) έναν από τους πυλώνες για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου». Τους μεγάλους ομίλους θα υπηρετήσει και γι' αυτό ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων τον διαβεβαίωσε ότι «είμαστε πολύ κοντά στα βασικά θέματα και στη στόχευση που πρέπει να έχει ο ελληνικός τουρισμός (...) Μαζί μπορούμε να κάνουμε αυτό το πρόγραμμα τέλειο»...

Π.

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του λαού

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του λαού

Αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για την επέτειο της μάχης της Καρδίτσας και τις πολιτικές εξελίξεις



«Τιμάμε τον ΔΣΕ και την προσφορά του και εμπνεόμαστε από τον αγώνα του». Μ' αυτά τα λόγια άρχισε την ομιλία του, χτες το απόγευμα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στην πολιτική εκδήλωση που διοργάνωσαν οι ΤΟ Καρδίτσας του ΚΚΕ, με αφορμή την επέτειο της μάχης της Καρδίτσας που έδωσε νικηφόρα ο ΔΣΕ το Δεκέμβρη του 1948. Οπως είπε ο Δ. Κουτσούμπας, η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χτες στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο αίθουσα του ξενοδοχείου «ΚΙΕΡΙΟΝ» στην Καρδίτσα, προσφέρεται για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι ότι στην Καρδίτσα έγινε η μεγαλύτερη επιθετική ενέργεια του ηρωικού ΔΣΕ. Εκεί πήρε σάρκα και οστά η απάντηση στο δίλημμα: Τα όπλα ή τις αλυσίδες.
Το άνοιγμα στην εκδήλωση, εκ μέρους των Τομεακών Επιτροπών Πόλης και Υπαίθρου Καρδίτσας του ΚΚΕ, έκανε ο Γ. Τσιούτρας, ενώ μετά την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα παρουσιάστηκε αφηγηματικό κείμενο για το ιστορικό της μάχης με μαρτυρίες μαχητών του ΔΣΕ που πήραν μέρος και σχετικό φωτογραφικό υλικό.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
***
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλοι και φίλες,
Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζουμε την ηρωική γενιά της αθάνατης Εθνικής μας Αντίστασης, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που δε λύγισαν στα πέτρινα χρόνια του ναζισμού - φασισμού, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που έδωσαν τη μάχη στις πόλεις και τα χωριά, στα άπαρτα βουνά με το όπλο στο χέρι, όπως και στα χρόνια της ένοπλης ταξικής πάλης του ΔΣΕ.

Αποψη από την κατάμεστη αίθουσα της χτεσινής εκδήλωσης στην Καρδίτσα
Χαιρετίζουμε όλους και όλες που έδωσαν τη μάχη μέσα από τις εξορίες και τις φυλακές, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις διώξεις, στις απολύσεις, στα φακελώματα των πολιτικών φρονημάτων.
Τιμάμε τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες του λαϊκού μας κινήματος, που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, πέρασαν τα πάνδεινα, για να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα, του παραδείγματος, της ιστορικής συνέχειας, στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.
Γιατί «όταν σταυρώνεται ένας λαός, οι κομμουνιστές ανεβαίνουν στο Γολγοθά πρώτοι».
Αυτή είναι η παρακαταθήκη της γενιάς της Αντίστασης, η αδάμαστη γενιά των κομμουνιστών της πατρίδας μας.
Υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να περπατάμε στα αγωνιστικά μονοπάτια των ηρώων του λαού μας, του ΚΚΕ, από τα χρόνια της Αντίστασης και της Ελεύθερης Ελλάδας, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ, τα ηρωικά χρόνια του ΔΣΕ.
Εδώ από τη Θεσσαλία, την Καρδίτσα, τιμώντας τη μάχη της Καρδίτσας, αποτίουμε φόρο τιμής στους ήρωες του Κόμματος και της επαναστατικής πάλης. Τιμάμε όλους τους ζώντες «ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες», που πορεύονται για δεκαετίες μέσα, πλάι στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ.
Στα βήματά τους προχωράμε. Προχωράμε μπροστά, δυναμικά, σταθερά. Με τα νιάτα της ΚΝΕ ισχυροποιούμε το ΚΚΕ.
Ζήτω τα 96 χρόνια του ΚΚΕ!
Σε 4 χρόνια θα γιορτάσουμε τα 100 χρόνια του ΚΚΕ με σύνθημα: Με το λαό για το σοσιαλισμό!
Οπως έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος:
«Σεμνή υπογραφή του λαού μας, στις λεωφόρους του μέλλοντος».
Αυτήν την υπογραφή τιμάμε και απόψε εδώ, κάθε μέρα, κάθε ώρα, στο μετερίζι του αγώνα.
Καμιά καθυστέρηση στη λαϊκή κινητοποίηση
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Οι δεκαετίες που πέρασαν επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Ο λαός μας, η νεολαία, βιώνουν ξανά μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματά τους, στο βιοτικό τους επίπεδο τα τελευταία χρόνια.
Τη στιγμή που οι παραγωγικές δυνατότητες έχουν αυξηθεί, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης είναι τεράστια, η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα με μεγάλο πλούτο πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή, έχει ένα πολυάριθμο και έμπειρο τεχνικά, εργασιακά, επιστημονικά εργατικό δυναμικό σε όλους τους τομείς και κλάδους της οικονομίας, εντούτοις παραδέρνει συνεχώς μέσα στο φαύλο κύκλο καπιταλιστικών κρίσεων, της τελευταίας μεγάλης οικονομικής κρίσης, με κινδύνους να βυθιστεί σε ακόμα βαθύτερη, ακόμα και συγχρονισμένη κρίση με άλλες ακόμα και ισχυρές οικονομίες της Ευρωζώνης και διεθνώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το λαό μας.
Αλλά ακόμα και εάν ευοδωθούν τα πιο αισιόδοξα σενάρια για μικρή ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, αυτή θα είναι μόνο σε όφελος πάλι των λίγων, των καπιταλιστών, της τάξης που κατέχει πραγματικά την εξουσία και ο λαός πάντα στο περιθώριο, με μείωση του εισοδήματος, με φορολογικά βάρη, με μείωση μισθού, σύνταξης, με συρρίκνωση της παραγωγής του αγρότη.
Γι' αυτό, από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης από την κυβέρνηση της επίσπευσης της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, είπαμε καθαρά ότι επιβάλλεται η άμεση παρέμβαση του λαού στις εξελίξεις χωρίς καμιά καθυστέρηση στη λαϊκή κινητοποίηση, στο όνομα της αναμονής για τη διαπραγμάτευση, για τις ψηφοφορίες στη Βουλή και τις πιθανές εκλογές.
Ο λαός δεν πρέπει να είναι σε αναμονή για τις ψηφοφορίες στη Βουλή, αν θα τους βγουν τα κουκιά - η κυβέρνηση τα 180 για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να μη γίνουν εκλογές και η αξιωματική αντιπολίτευση τα 121 για να μην εκλεγεί και να γίνουν εκλογές, έως την 1ητου Φλεβάρη, που φαίνεται το πιο πιθανό.
Χρειάζεται τώρα λαϊκή παρέμβαση, δυνατό ΚΚΕ, γιατί είτε η σημερινή κυβέρνηση πάρει μια παράταση ζωής είτε υπάρξει κυβερνητική εναλλαγή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πλέον φανερό ότι θα είναι εδώ οι δανειστές, οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, το κεφάλαιο, πρώτα από όλα.
Πάντως, για μια ακόμα φορά ξεκαθαρίζουμε ότι οι ψήφοι των βουλευτών του ΚΚΕ που δε θα ψηφίσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν είναι κουκιά και δεν μπαίνουν σε κανένα πολιτικό σακούλι, ούτε των μεν ούτε των δε.
Γιατί, οι βουλευτές του ΚΚΕ στέκονται απέναντι στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, με τη δράση τους υπηρετούν την ανάγκη για άμεση παρέμβαση και κινητοποίηση του λαού στις εξελίξεις. Λένε καθαρά λόγια, έχουν συνεπή στάση. Δεν είναι τη μια μέρα με το λαό και τα προβλήματά του και την άλλη σε συνομιλίες με τον ΣΕΒ, τον Σόιμπλε ή τη Λαγκάρντ, τον Πάπα ή τον Γιούνκερ, όπως άλλοι.
Πάγιες οι αντιλαϊκές απαιτήσεις της πλουτοκρατίας, από το Μάαστριχτ μέχρι την «Ευρώπη 2020»
Η επίσπευση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας πραγματοποιείται την ίδια στιγμή που κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση, την ίδια στιγμή που έχουν δρομολογηθεί νέα μέτρα ενάντια στο λαϊκό εισόδημα και ιδιαίτερα ενάντια στην Κοινωνική Ασφάλιση, κάνοντας στην κυριολεξία άπιαστο όνειρο το δικαίωμα στη σύνταξη, στην ασφάλιση, για χιλιάδες εργαζόμενους, ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους νεότερης ηλικίας.
Και αυτά τα μέτρα θα υλοποιηθούν, ανεξάρτητα από το ποιος θα βγει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, ανεξάρτητα αν παρατείνεται ή αν φεύγει το μνημόνιο, αφού μπαίνουμε έτσι κι αλλιώς σε νέα φάση επιτήρησης και τα «σκυλιά δεμένα».
Ακριβώς γιατί αυτά τα μέτρα είναι απαιτήσεις της πλουτοκρατίας για ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη. Τα μέτρα αυτά δεν έρχονται από τον ουρανό. Είναι και ήταν μέτρα προαποφασισμένα. Αποτελούν κατευθύνσεις της ΕΕ εδώ και χρόνια. Περιέχονται στους στόχους που προωθεί η στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020», είναι απότοκα του «Μνημόνιου των Μνημονίων», που είναι γνωστό πλέον σε όλους και όλες, έχει την ονομασία Μάαστριχτ, εκεί δηλαδή από όπου ξεκίνησε όλο το κακό της σύγχρονης φάσης της ιστορίας της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ή καλύτερα για να την πούμε ακριβολογώντας, της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που ήρθε κι έδεσε με το μεγάλο πισωγύρισμα της ανθρωπότητας, τότε με την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, του σοσιαλιστικού αντίβαρου σε όφελος των λαών.
Αλλωστε, ας μην πάμε μακριά. Μόλις το προχτεσινό Γιούρογκρουπ έθεσε με σαφήνεια τους όρους για τη μετάβαση στην «επόμενη μέρα», από την οποία ο κ. Σαμαράς θέλει να διώξει τα σύννεφα της πολιτικής αστάθειας και αβεβαιότητας. Ορος και προϋπόθεση είναι να προχωρήσουν τα διαρθρωτικά μέτρα, όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα που η κυβέρνηση λέει ότι «ακόμη και αν δεν μας ζητούσε κανένας να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις, θα έπρεπε να τις κάνουμε από μόνοι μας»!
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα, τα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, γιατί ακριβώς ξεριζώνουν δικαιώματα, ξεριζώνουν κατακτήσεις, καθορίζουν το μέλλον και τη ζωή των επόμενων γενεών.
Κι αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, η πιο τρανή απόδειξη, η πιο πειστική απόδειξη γι' αυτό το οποίο φωνάζει το ΚΚΕ εδώ και χρόνια από την αρχή ακόμη των μνημονίων. Οτι ακόμα και αν τελειώσει το μνημόνιο μετά τη δίμηνη παράταση που πήρε προχτές ή αν αντικατασταθεί στη συνέχεια από κάτι άλλο, όπως κι αν το ονομάσουν (συμφωνία, σχέδιο, πρόγραμμα σταθερότητας κ.ο.κ.), ακόμη κι αν, ξαναλέμε, υπάρξει επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, θα είναι παρόντες εδώ όλοι οι μηχανισμοί μόνιμης επιτήρησης της ΕΕ που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη, θα είναι εδώ οι αντιλαϊκοί εφαρμοστικοί νόμοι, τα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο αυτά που έχουν ψηφιστεί και μονιμοποιούνται, όσο και αυτά που δρομολογούνται για το επόμενο διάστημα, κυρίως αυτά που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και την Κοινωνική Ασφάλιση.
Και να μην έπαιρναν νέα μέτρα, ο λαός έχει φτάσει ήδη στο «αμήν»
Προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν με μπόλικη προπαγάνδα όλοι τους, ότι εάν υπάρξει κάποια ανάκαμψη, κάποια συμφωνία με τους δανειστές, δε θα παρθούν άλλα μέτρα αντιλαϊκά, αλλά θα γίνουν μόνο διαρθρωτικές αλλαγές, λες και αυτές δεν περιέχουν μέσα τους μέτρα που πλήττουν το λαό. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό.
Δεν λένε ότι ακόμα κι αν δεν πάρουν αυτά τα μέτρα, ήδη ο λαός μας έχει φτάσει στο «αμήν». Και όταν λέμε λαός δεν εννοούμε μόνο την πολύ ακραία φτώχεια, τον άστεγο, τον άνεργο, αυτόν που δεν έχει ένα πιάτο φαΐ και τρέχει στα συσσίτια, αλλά και έναν ολόκληρο λαό που μπορεί να έχει φαΐ σπίτι του, αλλά δεν έχει θέρμανση ή ανάβει τη θέρμανση 1 ώρα τη μέρα, αυτόν που δεν έχει να πληρώσει τους φόρους, αυτόν που σταματάει το παιδί του από τις σπουδές, γιατί δεν μπορεί να αντέξει τα οικονομικά βάρη, αυτόν που δεν μπορεί να πληρώσει όλα τα φάρμακά του και παίρνει τα μισά από αυτά που του συνταγογραφεί ο γιατρός του και που είναι απαραίτητα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η υγεία του. Μιλάμε για όλους αυτούς που ζουν στην ανασφάλεια για το αύριο, που είναι σε διαθεσιμότητα, με τον κίνδυνο απόλυσης, τον αγρότη, που δεν έχει ΟΓΑ, που του βάζει τη θηλιά στο λαιμό η τράπεζα, που καταστρέφεται η παραγωγή του από αρρώστιες και την κακοκαιρία και ακόμα περιμένει αποζημιώσεις, τον επαγγελματία, που δεν μπορεί να πληρώσει το ασφαλιστικό ταμείο, τον δανειστή του, που ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο. Ολοι αυτοί δε συγκαταλέγονται στην ακραία φτώχεια, βέβαια, γιατί έχουν φαΐ, σπίτι, ρούχα, τα βολεύουν.
Σας ρωτάμε όμως: Είναι ζωή αυτή, εν έτει 2014; Θέλουν να μας πείσουν να μάθουμε να ζούμε με ψίχουλα. Ολοι τους, και η σημερινή κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση. Ψίχουλα τάζουν, μοιράζουν ως κυβερνητικό πρόγραμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει ακόμα και... τα σπυράκια που βγάζουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για το λαό στους δρόμους
Κανένας τους δεν μιλάει για το γεγονός ότι ο λαός απαιτεί να πάρει πίσω αυτά που του πήραν τα τελευταία χρόνια, τις απώλειες της κρίσης. Αυτά θα τα αποκαταστήσουν; Οχι, βέβαια. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ τους ξέρουμε, δε χρειάζεται να καταναλώσουμε και πολλή φαιά ουσία για να το εξηγήσουμε. Η δικαιολογία τους είναι ότι τα κάνουν όλα για το καλό της οικονομίας, για να έχουμε ανάπτυξη και πρωτογενή πλεονάσματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, από ποια σκοπιμότητα τα πήρε όλα πίσω, αυτά που έλεγε πριν από 2 χρόνια, όταν ο λαός είπε να τον εμπιστευτεί στην αξιωματική αντιπολίτευση κι από 4% να τον κάνει κόμμα του 27% σε λίγες μέρες;
Γιατί δε βγάζει τσιμουδιά για τον 14ο μισθό και τη 14η σύνταξη; Αλλά μένει μόνο στη 13η και αυτή εν αμφιβόλω; Γιατί δε μιλά για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας; Γιατί δε μιλά πλέον για την κατάργηση με ένα άρθρο, με ένα νόμο όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων;
Γιατί τώρα αναγνωρίζει το χρέος, ως χρέος του λαού που πρέπει να το διαπραγματευτεί για να το «κουρέψει» δήθεν, με την Μέρκελ, τον Γιούνκερ, την Λαγκάρντ και τον Ντράγκι, γιατί αυτοί είναι τα αφεντικά των υπαλλήλων της τρόικας;
Δεν καταλαβαίνει, άραγε, ο κ. Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ ότι για να σου το «κουρέψει» η Μέρκελ, ο Ντράγκι και λοιποί, θα σου ζητήσουν οπωσδήποτε και νέα μέτρα ενάντια στο λαό και νέες δεσμεύσεις απέναντι στους μονοπωλιακούς ομίλους που υπηρετούν, νέες συμφωνίες για παράδοση στρατηγικών τομέων της οικονομίας στο μεγάλο κεφάλαιο, στους ομίλους, υποταγή στη νέα ΚΑΠ και στα εμπάργκο αγροτικών προϊόντων;
Οχι, φίλοι και φίλες, δεν είναι αφελής κανένας τους. Λένε μισές αλήθειες ανάμεικτα με μισά ψέματα για να μας αποκοιμίσουν. Για να μας παροπλίσουν. Να καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού και να περιμένουμε τον ερχομό του «μεσσία ΣΥΡΙΖΑ» στην εξουσία.
Γι' αυτό και αντέδρασαν, δεν τους πολυάρεσε, μόλις είπαμε ότι και σήμερα, και πριν τις εκλογές, και μετά τις εκλογές, από την πρώτη μέρα κιόλας, όποιος κι αν είναι στην εξουσία, πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός πρέπει να βρίσκεται στους δρόμους. Και καλά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βγάζουν σπυράκια όταν τους λες ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους. Ο ΣΥΡΙΖΑ; Και σε αυτό τους ακολουθεί και τους αντιγράφει, πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση, καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει αν βγει και κυβέρνηση... Μήπως σκέφτεται να ονομάσει τα ΜΑΤ αριστερά; Για να είναι γλυκό το ξύλο που θα πέφτει;
Εμείς λέμε ακόμα και το ΚΚΕ να είναι στην εξουσία αύριο, πάλι ο λαός θα πρέπει να είναι στους δρόμους για να προχωρήσουν οι αλλαγές, για να υπερασπίσει την εργατική - λαϊκή εξουσία, την κοινωνική ιδιοκτησία, το σοσιαλισμό, για να οργανώσει καλύτερα τη ζωή του και το μέλλον των παιδιών του.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τους αντιπερισπασμούς κι ας μιλήσουν έστω για μια φορά τη γλώσσα της πραγματικότητας, του ρεαλισμού και της αλήθειας, η οποία ποτέ δεν υποτάχθηκε ούτε πρέπει να υποτάσσεται σε μικροκομματικούς σχεδιασμούς για μερικά ψηφαλάκια, που μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης, επιβάλλονται τα πιο αντιδραστικά αντιλαϊκά μέτρα, με γαρνιτούρα ψίχουλου για ξεκάρφωμα...
Η άλλη όψη του ίδιου ευρωενωσιακού νομίσματος δεν μπορεί να αποτρέψει την αντιλαϊκή επίθεση
Ο λαός ξέρει τι τον περιμένει από τη συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ήδη του έχει περιγράψει τα μέτρα της επόμενης μέρας. Κι αυτή την πολιτική τους δεν μπορεί να την πολεμήσει αποτελεσματικά η αξιωματική αντιπολίτευση.
Γιατί, όταν, για παράδειγμα, λες «ότι το κράτος έχει συνέχεια», ότι «θα αναζητήσει λύσεις στο ευρωενωσιακό πλαίσιο», όταν λες ότι «το χρέος πρέπει να πληρωθεί», όταν πίνεις νερό στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και λες «εγώ μπορώ να την εγγυηθώ καλύτερα» και ότι «οι αγορές και οι διεθνείς επενδυτές μπορούν να ακουμπήσουν πάνω μου, γιατί εγώ θα εξασφαλίσω σταθερότητα», τότε γίνεσαι - θέλεις δε θέλεις, σου αρέσει δε σου αρέσει, το καταλαβαίνεις ή δεν το καταλαβαίνεις - η άλλη όψη του ίδιου ευρωενωσιακού νομίσματος.
Μπορεί να χτυπάς ψηφοθηρικά, εκλογικά την κυβέρνηση, όμως τη βοηθάς ιδεολογικά και πολιτικά για να συνεχίσει να τσακίζει το λαό.
Και ακριβώς για το ποιος θα συνεχίσει να τσακίζει το λαό, πρέπει να συζητήσουμε προεκλογικά. Και αυτήν την κουβέντα πρώτα απ' όλα την άνοιξαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που με τον τρόπο τους λένε στο λαό «κράτα μικρό καλάθι», «μην περιμένεις να κάνουμε και τίποτα πολύ διαφορετικό από τους προηγούμενους έτσι όπως είναι τα πράγματα»!
Ο ένας μετά τον άλλο επαναλαμβάνονται: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αυτοδυναμία, θα ακολουθήσει μνημονιακές πολιτικές», λέει ο Μητρόπουλος τη μια μέρα, και την επόμενη λέει ο Κατρούγκαλος: «Μπορεί να υπάρχει αναταραχή στις αγορές, θα υπάρξει μια μεταβατική περίοδος που δε θα είναι εύκολη». Συνεχίζει ο Παπαδημούλης: «Θα έχουμε δυσκολίες μπροστά μας» και έρχεται και δένει ο Παπάς: «Δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες».
Γι' αυτό λέμε, με κάθε ειλικρίνεια κι ας δεχόμαστε τόνους λάσπης και επίθεσης: Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο λαό είναι κάποια ψίχουλα που θα πέσουν, αν πέσουν κι αυτά, από το νέο φαγοπότι του κεφαλαίου και κάμποσες αυταπάτες ότι δήθεν «θα αλλάξει η αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ενωσης», της Ευρωζώνης και ότι τα κοράκια θα γίνουν περιστέρια! Αλλά, λέγοντας αυτά, το μόνο που μπορείς να εγγυηθείς είναι η συνέχιση του ίδιου αντιλαϊκού δρόμου που φέρνει φτώχεια για τους πολλούς και πλούτη για τους λίγους.
Ολα τα άλλα περί λαϊκής κυριαρχίας, που είπε ο κ. Τσίπρας μόνο ως ανέκδοτο μπορούν να ακουστούν. Γιατί ο λαός ποτέ και πουθενά δεν ήταν κυρίαρχος όταν πεινούσε για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους οι πλουτοκράτες. Δεν έχει καμιά απολύτως σχέση η λαϊκή κυριαρχία με τους όρκους του ΣΥΡΙΖΑ προς την ΕΕ, το ευρώ, το ΝΑΤΟ, τη μη αμφισβήτησή τους, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει.
Αλλωστε, πριν από λίγες μέρες ήταν που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα συνάψει κάποιο πρόγραμμα με τους εταίρους, με τους δανειστές και ότι απλά αυτό το πρόγραμμα θα είναι αναπτυξιακό και όχι υφεσιακό, θα είναι με επεκτατική και όχι με περιοριστική πολιτική.
Ας μας πουν, όμως, σε ποια χώρα η επεκτατική πολιτική, που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετώπισε τα λαϊκά προβλήματα, έλυσε το πρόβλημα της ανεργίας, απέτρεψε την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης;
Μήπως στις ΗΠΑ όπου ζουν και βασιλεύουν η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση και εσχάτως, από ό,τι βλέπουμε, και ο ρατσισμός και οι καθημερινές δολοφονίες πολιτών;
Μήπως γίνεται αυτό στην Ιαπωνία που βυθίζεται στην οικονομική κρίση;
Μήπως στους δήθεν συμμάχους του Νότου, την Ιταλία και τη Γαλλία που καταθέτουν προϋπολογισμούς στην Κομισιόν - υποτίθεται επεκτατικής πολιτικής - και ταυτόχρονα τσεκουρώνουν τους εργαζόμενους των χωρών τους, με τα ίδια ακριβώς μέτρα που παίρνουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στην Ελλάδα;
Ομως, αλλαγή πολιτικής δεν συνιστά το ποιος είναι ο πιο ικανός διαπραγματευτής για να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γιατί περί αυτού πρόκειται, εκεί καταλήγεις στο διά ταύτα, μετά από αλλεπάλληλες κωλοτούμπες...
Να πάρει ο λαός τα δικά του σημερινά όπλα
Εμείς, λοιπόν, λέμε ότι ο λαός πρέπει να πάρει τα δικά του σημερινά όπλα. Και αυτά τα όπλα είναι:
  • Ο αγώνας, η συμμαχία του για να διεκδικήσει τις σύγχρονες ανάγκες που θυσιάζονται στο βωμό της επιβίωσης ενός σάπιου συστήματος.
  • Είναι η μη αναγνώριση του χρέους, γιατί δεν το δημιούργησε ο ίδιος, είναι το αίτημα για ολοσχερή και μονομερή διαγραφή του, να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν.
  • Είναι ο στόχος για αποδέσμευση από την ΕΕ, για κοινωνικοποίηση του πλούτου, για να μπορεί να πάρει ο λαός στα χέρια του τις παραγωγικές και αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η χώρα.
Αυτά είναι τα όπλα του λαού, αυτό το δρόμο προτείνει το ΚΚΕ και γι' αυτό θεωρούμε ότι η ισχυροποίησή του στις σημερινές συνθήκες μπορεί να βάλει και εμπόδια στη σημερινή πολιτική, αλλά πάνω απ' όλα να ανοίξει το δρόμο για μια ριζικά διαφορετική προοπτική.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπορεί να γίνει το πιο αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του λαού και αυτό το όπλο μπορεί ο λαός να το δυναμώσει παντού, και στις ερχόμενες εκλογές.

TOP READ