Κάθε αδικία που γίνεται σε μία κοινωνία, αφορά ολόκληρη την κοινωνία.

Κατιούσα

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω καταγγελία για μια περίπτωση που αφορά την πρόσληψη καθηγητών στα Δημόσια ΙΕΚ, αλλά έχει ευρύτερες προεκτάσεις. Μολονότι δε μας βρίσκει σύμφωνους η οπτική γωνία του καταγγέλλοντα για αυτές τις προεκτάσεις, θεωρούμε πως η καταγγελία του έχει ούτως ή άλλως ενδιαφέρον και για αυτό την δημοσιεύουμε.

Πέρυσι έκανα για πρώτη φορά αίτηση ως καθηγητής δημόσιων ΙΕΚ. Βάση μορίων ήμουν τρίτος σε όλη την περιφέρεια της Κρήτης. Τελικά πήρα μόλις 4 ώρες όχι γιατί δεν υπήρχαν ώρες αλλά γιατί δόθηκε προτεραιότητα από το διευθυντή σε άλλους οι οποίοι είχαν λιγότερα μόρια και δεν διέθεταν πιστοποίηση. Ύστερα από ένσταση, που έγινε αποδεκτή, αντί να πάρω περισσότερες ώρες, όπως προέβλεπε ο νόμος, μου αφαιρέθηκαν και εκείνες που είχα. Ο τρόπος και ο λόγος που έγινε αυτό εξάντλησε τα όρια της φαντασίας, της λογικής και του νόμου. Ωστόσο δεν έπεσα από τα σύννεφα αντίθετα με ενέπνευσε να αντιδράσω. Ύστερα από κάποιες σχετικές αναρτήσεις μου, η ανταπόκριση των συναδέλφων-καθηγητών ΔΙΕΚ ήταν εντυπωσιακή. Αρκετοί επικοινώνησαν μαζί μου και μοιράστηκαν ιστορίες το ίδιο ή και λίγο πιο απίστευτες από την δική μου. Και ήταν από όλη την Ελλάδα. Ήταν απίστευτη η απαξίωση ορισμένων Δ/ντων τόσο απέναντι στους καθηγητές όσο και απέναντι στους Νόμους και το Κράτος. Αντιμετώπιζαν τα ΙΕΚ ως τσιφλίκια τους και όχι ως χώρους εκπαίδευσης και δημόσιας παιδείας.
Εάν εξακολουθείτε να διαβάζετε αυτό το άρθρο πιθανόν να περιμένετε να αναφερθώ σε παραδείγματα αυτής της φασιστικής, σχεδόν, συμπεριφοράς. Δεν θα το κάνω διότι θα έπρεπε να αφιερώσω ένα μακροσκελές άρθρο μόνο σε αυτό, και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου διότι κάτι τέτοιο θα αφορούσε μόνο τους συναδέλφους καθηγητές. Όμως στην πραγματικότητα αυτή η κατάσταση αφορά πολύ περισσότερους από εμάς.
Αφορά τους μαθητές, οι οποίοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι καθηγητές που διεκδικούν το ενδιαφέρον τους μέσα στην τάξη (εάν μπαίνουν στο κόπο βέβαια) ίσως να μην είναι εκεί ως οι πιο κατάλληλοι με κριτήριο την τεχνογνωσία, τις σπουδές τους ή τη διδακτική τους ικανότητα. Η επένδυση και η προσπάθεια που καταβάλλουν οι ίδιοι, ίσως να μη στηρίζεται και καθοδηγείται από το καλύτερα καταρτισμένο άτομο που θα μπορέσει να τους προσφέρει τη μέγιστη δυνατή βοήθεια σε αυτή τους την προσπάθεια. Με αυτήν την επιλογή του το Κράτος απαξιώνει τις ελπίδες αλλά και τους κόπους των μαθητών που προσδοκούν να αποκτήσουν τα καλύτερα δυνατά εφόδια για να βγουν ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας.
Αφορά τους γονείς, οι οποίοι πληρώνουν φόρους και υποστηρίζουν οικονομικά και ψυχολογικά τα παιδιά τους προσδοκώντας να αποκτήσουν τα καλύτερα δυνατά εφόδια για την επαγγελματική τους ζωή, που θα τους δώσουν καταρτισμένοι καθηγητές.
Αφορά φυσικά τους καθηγητές και όλους τους επαγγελματίες, που επένδυσαν χρόνο και χρήμα για να αποκτήσουν τα τυπικά προσόντα, επιμορφώσεις, πιστοποίηση από τον ΕΟΠΠΕΠ, και άλλα προκειμένου να διεκδικήσουν μία θέση εργασίας, με κριτήρια και προϋποθέσεις που το ίδιο το κράτος έχει θέσει, και έπειτα το ίδιο το κράτος απαξιώνει. Διαμορφώνει έτσι ένα κλίμα αναξιοκρατίας και μη εμπιστοσύνης μεταξύ του ίδιου και των επαγγελματιών και των πολιτών, του που αντί να βρίσκονται δίπλα για την βελτίωση της ζωής όλων, βρίσκονται απέναντι εμποδίζοντας ο ένας την ανάπτυξη του άλλου.
Αφορά τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, που αναμένουν από τα κέντρα κατάρτισης να παρέχουν την καλύτερη δυνατή επαγγελματική και επικαιροποιημένη γνώση, που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ανταγωνιστικούς εργαζόμενους οι οποίοι θα μπορέσουν να προσθέσουν αξία στην επιχείρησή τους και να την κάνουν πιο ανταγωνιστική. Αναμένουν καθηγητές που θα είναι επαγγελματίες, καταρτισμένοι και όχι να διεκπεραιώνουν την διδασκαλία τους ανακυκλώνοντας ύλη πολλών ετών ακριβώς επειδή έχουν μία σίγουρη θέση κάθε χρόνο. Σήμερα οι επιχειρήσεις έχουν να επιλέξουν μέσα από μία μάζα μέτρια και παρόμοια εκπαιδευμένων εργαζομένων που δεν έχουν αναπτύξει ιδιαίτερες ικανότητες και τεχνογνωσία, και συνεπώς δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν τις επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται.
Αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Εμάς τους πολίτες που γνωρίζουμε και παρακολουθούμε απαθείς να υφίστανται δίπλα μας φαινόμενα αναξιοκρατίας, νεποτισμού, οπορτουνισμού ακόμη και φασισμού και μάλιστα στους χώρους της εκπαίδευσης δηλαδή εκεί που υποτίθεται οτι παράγονται αξίες και ιδανικά για τις επόμενες γενιές. Όταν απαξιώνουμε και παρατηρούμε αδιάφοροι τέτοια φαινόμενα εκεί, τότε σίγουρα θα τα ξανασυναντήσουμε στην εργασία μας, στην κοινωνική μας ζωή, στην δημοκρατική λειτουργία και στην οικογένειά μας. Όταν εκπαιδευόμαστε με τέτοια φαινόμενα, τότε πώς μπορούμε να απαιτήσουμε από την κοινωνία ή το κράτος ίσες ευκαιρίες για όλους, δίκαιη αντιμετώπιση, αντικειμενική αξιολόγηση και δίκαιη επιβράβευση ή τιμωρία; Τότε, πως θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε όταν θα είμαστε εμείς που θα αδικηθούμε, ή που θα χάσουμε τα δικαιώματά μας;
Κάθε αδικία που γίνεται σε μία κοινωνία, αφορά ολόκληρη την κοινωνία. 
Πολλοί ίσως σκεφτούν ότι αυτό δε συμβαίνει σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, και πόσο μάλλον όχι σε όλη την κοινωνία. Όμως η αναξιοκρατία και ο φασισμός υπάρχουν ακόμη και όταν δεν συμβαίνουν σε εμάς, ή όταν ίσως ακόμη μας ευνοούν πρόσκαιρα. Οι συνέπειες τους φαίνονται σε όλη την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που επωφελούνται από αυτά τα φαινόμενα, διαβρώνοντας τις αξίες, τη δημοκρατία ακόμη και τους νόμους, με αποτέλεσμα όλη η κοινωνία να παρακμάζει. Αλλά και εσείς που είστε καλοπροαίρετοι, αισιόδοξοι και βλέπετε το ποτήρι μισογεμάτο, σκεφτείτε αυτό: όταν π.χ κάποιος έχει καρκίνο στους πνεύμονες και τα υπόλοιπα όργανά ας υποθέσουμε ότι δουλεύουν κανονικά, μπορείτε να τον πείτε υγιή;

Ουγκάγκα μπουμ μπουμ γι γκάπα γκουμ μπιρλί γκαγκά

Βασίλης Κρίτσας

Το φετινό πρωτάθλημα μοιάζει σαφώς βελτιωμένο. Σε αντίθεση με πέρσι πχ, όλα τα ντέρμπι τελειώνουν, σχετικά ομαλά και χωρίς προβλήματα. Αλλά πάντα υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία, στο δεύτερο γύρο για να γίνει το “έλα να δεις”. Иди и смотри που θα έλεγε κι ο Ιβάν.
Ο ΠΑΟΚ κουβαλά από πέρσι μια τιμωρία -2 βαθμών, αλλά έχει το απόλυτο στις νίκες με 6/6, μια μικρή διαφορά από τους βασικούς ανταγωνιστές του που αλληλοεξουδετερώθηκαν χτες στο ΟΑΚΑ, και συγκάτοικο στην κορυφή τον Ατρόμητο. Νικάει ακόμα και όταν δεν εντυπωσιάζει ή όταν παίζει καλύτερα ο αντίπαλός του. Αλλά βασικά μοιάζει να έχει την καλύτερη ομάδα, και τις περισσότερες πιθανότητες να παίζει την άνοιξη και στην Ευρώπη. Συνεπώς το μόνο ερωτηματικό είναι μήπως έχει φορμαριστεί νωρίς και κάνει κοιλιά στη συνέχεια ή δεν αντέξει τόσα καρπούζια (μαζί με το Κύπελλο) σε μια μασχάλη.
Ο Ολυμπιακός αναρωτιέται γιατί δεν κάνει γκολ τις ευκαιρίες του και πώς χάνει παιχνίδια μέσα απ’ τα χέρια του. Ενώ οι οπαδοί του αναρωτιούνται τι “βύσμα” έχουν κάποιοι παίκτες που παίζουν βασικοί χωρίς να αποδίδουν. Στην ΑΕΚ πάλι έβγαλαν το άχτι τους στο Λάζαρο που έφυγε, αντί να φορτώσουν με αυτούς που δεν ήρθαν και βασικά με αυτόν που δεν τους έφερε κι άφησε την ομάδα χωρίς λύσεις. Έφερε μεταγραφή όμως το πούλμαν της Μπορούσια Ντόρντμουντ, που μεταφορικά (ως μεταφορικό μέσο κι αυτό) μπορεί να μπει μπροστά από την εστία, για να κρατήσει το μηδέν η ομάδα.
Ο ΠΑΟ έχασε το απόλυτο, κράτησε όμως το αήττητο, χάρη στη συνήθεια του Αστέρα Τρίπολης να χάνει βαθμούς από πέναλτι -που κατά κανόνα είναι- και στις καθυστερήσεις. Βλέπει την ομάδα να πηγαίνει τρένο, με “το τρένο” (Δώνη) στον πάγκο. Και οι μπέμπηδές του στο γήπεδο κάνουν θαύματα με μπροστάρη το Μακέντα, που έπαιζε κάποτε στους αυθεντικούς “μπέμπηδες” της Γιουνάιτεντ -η οποία βουλιάζει τώρα στη δική της κρίση.
Η Γιουνάιτεντ έχανε 2-0 από τη Νιούκαστλ του Μπενίτεθ -που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το Μουρίνιο- αλλά γύρισε την κατάσταση και ο πάλαι ποτέ Special One έσωσε το κεφάλι του, μέχρι νεωτέρας. Έχει όμως σκληρό ανταγωνισμό για την ομάδα-φαβορί του Τσου-Λου με τη χειρότερη φόρμα.
Η Μπάγερν έφαγε τριάρα στο σπίτι της από την Γκλάντμπαχ και κάνει το χειρότερο Οκτόμπερ-Φεστ της τελευταίας 10ετίας -και βάλε.
Η Ρεάλ έχει μείνει τέσσερις αγώνες και πάνω από έξι ώρες χωρίς γκολ, χάνοντας από την Αλαβές, νοσταλγώντας το Ρονάλντο και βλέποντας την καρέκλα του Λοπετέγκι να τρίζει.
Και η Μπάρτσα δεν έκανε ούτε μία νίκη στην Ισπανία από την προηγούμενη διακοπή για τις Εθνικές Ομάδες, έπεσε από την κορυφή και έχει τα δύσκολα μπροστά της με το clasico να πλησιάζει.
Τα τρία παραδοσιακά φαβορί της Ευρώπης μοιάζουν πιο ευάλωτα από ποτέ και η αλλαγή σκυτάλης μετά από μια 5ετία, πιθανότερη από κάθε άλλη φορά.
Μες στο Σαββατοκύριακο ξεκίνησε και το πρωτάθλημα μπάσκετ, που επισήμως λέγεται Basket League, αλλά όλοι το ξέρουν ως Α1. Κάποτε διαφημιζόταν ως το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, σήμερα είναι ένα από τα χειρότερα και πλέον αδιάφορα, όπου όλοι γνωρίζουν από τώρα (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) το ζευγάρι των τελικών, ενώ οι δύο αιώνιοι ενδιαφέρονται κυρίως για την Ευρωλίγκα που ξεκινά μες στη βδομάδα. Οπότε η καλύτερη δήλωση σχετικά με το πρωτάθλημα είναι ίσως αυτή του Βαγγέλη Αγγέλου, του ατακαδόρου προπονητή του Άρη, που μη θέλοντας να σχολιάσει με τρόπο επιλήψιμο -που επιδέχεται τιμωρίας- τη διαιτησία στον αγώνα της ομάδας του με το Λαύριο, θυμήθηκε το σαφή και εύγλωττο στίχο του Χάρρυ Κλυνν -κι ας μην τον είπε σωστά τελικά.

Ουγκάγκα μπουμ μπουμ γι γκάπα γκουμ μπιρλί γκαγκά
αούγκιγκι αούγκιγκι μπακαλάκα ουγκα γκα. 

«Παράνομες» ουσίες… αναζητούσαν σε μέλη και στελέχη της ΚΝΕ αστυνομικοί της Ασφάλειας στην Κοζάνη!

Κατιούσα

Η ΤΕ Κοζάνης του ΚΚΕ καταγγέλλει τον απρόκλητο έλεγχο που διενεργήθηκε, αργά το βράδυ της Κυριακής από αστυνομικούς της Ασφάλειας στην Κοζάνη σε μέλη της ΚΝΕ, ενώ προπαγάνδιζαν έξω από το χώρο του Πανεπιστημίου την κυκλοφορία των Θέσεων του ΚΣ της ΚΝΕ για το 12ο Συνέδριο της Οργάνωσης.
Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωσή της: «με πρόσχημα την αναζήτηση “παράνομων” ουσιών και ενώ δηλώθηκε η ιδιότητα τους, οι αστυνομικοί συγκέντρωσαν τις ταυτότητες, απαίτησαν να πραγματοποιήσουν σωματικό έλεγχο, αλλά και να ελέγξουν τα προσωπικά αντικείμενα (τσάντες, αυτοκίνητο) σε κάποιους από αυτούς. Μάλιστα, απαίτησαν να καταγράψουν ακόμα και τις προσωπικές διευθύνσεις τους, ώστε να γίνει ταυτοποίηση των στοιχείων!
Υπήρξε άμεση τηλεφωνική παρέμβαση και διαμαρτυρία από την πλευρά της Κομματικής Οργάνωσης στην Αστυνομική Διεύθυνση Κοζάνης. Ερωτηματικά γεννάει το γεγονός ότι ο αξιωματικός υπηρεσίας απάντησε πως δεν γνώριζε το περιστατικό.
Κάνουμε ξεκάθαρο ότι οποιαδήποτε προσπάθεια τρομοκράτησης θα πέσει στο κενό. Το ΚΚΕ μέσα από την 100χρονη ηρωική πορεία του απέδειξε ότι δεν μπορεί να τρομοκρατηθεί. Συνεχίζουμε με μεγαλύτερο πείσμα στον ίδιο δρόμο. Καλούμε κάθε νέο και νέα, κάθε άνθρωπο του μόχθου να καταδικάσει τέτοιου είδους ενέργειες».

Θα γίνω Βραζιλιάνος με το χουνταίο μου – Νίκη της Ακροδεξιάς στη Βραζιλία, κρίσιμος ο β’ γύρος

Κατιούσα

Άνετη νίκη για τον ακροδεξιό υποψήφιο Ζαΐρ Μπολσονάρου σήμανε ο πρώτος γύρος των χτεσινών προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία, στην πιο πολωμένη κατά κοινή ομολογία αναμέτρηση μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας. Παρά το 46% των ψήφων που συγκέντρωσε, δε δίστασε να κάνει λόγο για νοθεία στα ηλεκτρονικά συστηματα ψηφοφορίας, που απέτρεψαν την εκλογή του από την πρώτη Κυριακή, όπως ισχυρίζεται, κινητοποιώντας και τους οπαδούς του σε αντίστοιχη κατεύθυνση.
Ο βασικός ανθυποψήφιός του, Φερνάντο Αντάτζι, περιορίστηκε περίπου στο 29%, ως άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, καθώς πριν ένα μήνα κλήθηκε να αντικαταστήσει το φυλακισμένο πρώην Πρόεδρο της χώρας, Λούλα ντα Σίλβα, που εκτίει ποινή φυλάκισης 12 ετών για διαφθορά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει πως ως τότε οι δημοσκοπήσεις έδειχναν μπροστά το Λούλα, χάρη στο προσωπικό χάρισμα που εξακολουθεί να ασκεί επίδραση σε σημαντική μερίδα ψηφοφόρων. Κι αυτό παρά τη μεγάλη δυσαρέσκεια του λαού με την πολιτική του κόμματος Εργαζομένων του Λούλα και ιδίως τη διακυβέρνηση της διαδόχου του Ντίλμα Ρούσεφ, που δεν κατάφερε καν να εκλεγεί στην περιφέρεια Μίνας Ζεράις, σε αυτήν την αναμέτρηση.

Η επιτυχία του Μπολσονάρου δεν οφείλεται μόνο στη χρεοκοπία του “πρότυπου αναδιανομής” όπως είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Τσίπρας τη Βραζιλία της Ρούσεφ, εξάλλου έκτοτε μεσολάβησε και η αυταρχική διακυβέρνηση του “δοτού” πρωθυπουργού Τεμέρ, αλλά ενισχύθηκε από την επίθεση που δέχτηκε ο ακροδεξιός υποψήφιος από ψυχολογικά διαταραγμένο άτομο πριν λίγες βδομάδες. Ο Μπολσονάρου, πρώην λοχαγός του βραζιλιάνικου στρατού και νοσταλγός της χούντας (1964-1985), βάσισε την εκστρατεία του σε εξαγγελίες για πάταξη της διαφθοράς και της εγκληματικότητας, που είναι από τις υψηλότερες παγκοσμίως, υποσχόμενος παραπέρα στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής και νεοφιλελεύθερα μέτρα. Αίσθηση είχε προκαλέσει η δήλωσή του πως “όλοι οι αριστεροί πρέπει να τουφεκιστούν”, ενώ ο υποψήφιος αντιπρόεδρός του, απόστρατος αξιωματικός Χάμιλτον Μοουράου, καίτοι ιθαγενούς καταγωγής, έχει κάνει επανειλημμένα ρατσιστικές δηλώσεις για “νωθρότητα των ιθαγενών” και “ατιμία των μαύρων”, ενώ αναφερόμενος στον εγγονό του την παραμονή των εκλογών, επικαλέστηκε την εμφάνισή του, για να κάνει λόγο για “λεύκανση της φυλής”.
Παρουσιάζει ενδιαφέρον βέβαια ότι ο τιμητής της διαφθοράς Μπολσονάρου αναδεικνύεται σε πρωταθλητή νεποτισμού, με τη συναίνεση του εκλογικού σώματος ασφαλώς, καθώς δου γιοι του, ο Φλάβιο και ο Εντουάρντο, κατέλαβαν από μια κοινοβουλευτική έδρα Γερουσιαστή, ο δεύτερος μάλιστα με το απόλυτο ρεκόρ ψήφων, παίρνοντας σταυρό προτίμησης από 1,8 εκατομμύρια πολίτες στο Σάου Πάουλου. Η ψήφος στον Μπολσονάρου έχει και ταξικά χαρακτηριστικά ως ένα βαθμό, με τον υποψήφιο να συγκεντρώνει ποσοστά άνω του 50% στις πλουσιότερες περιοχές της χώρας, το στρατοκρατούμενο Ρίο ντε Ζανέιρου και το Σάου Πάουλου.
Πλέον όλα θα κριθούν στο β’ γύρο, με τον Αντάτζι να κάνει ήδη έκκληση για “προάσπιση της δημοκρατίας”, σε μία ακόμα εκδοχή εγκλωβισμού των λαϊκών συνειδήσεων σε ένα ρηχό “αντιφασισμό”, ελλείψει και μιας πραγματικά ριζοσπαστικής εναλλακτικής, καθώς το ΚΚ Βραζιλίας στηρίζει παραδοσιακά τη συμμαχία με το Κόμμα Εργαζομένων.

Τα Αντικομμουνιστικά Ευαγγέλια

Θα ξεκινήσω ετούτο το σημείωμα από… το τέλος!
Αντι-κομμουνισμός είναι μια δεύτερης διαλογής ιδεολογία που αφορά ένα παρελθόν που το παρόν του υφίσταται ακόμα. Άλλωστε, οι διαμάχες για το παρελθόν είναι τόσο εξέχουσες, που προκαλούν σοβαρές αντιπαραθέσεις γιατί αφορούν τις σημερινές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Γι’ αυτό, πρέπει να σπιλωθεί και να εξαφανιστεί η ιδεολογία που οδηγεί σε λαϊκές εξεγέρσεις. Σύμφωνα με τον σπουδαίο εγκέφαλο του Νίκου Μαραντζίδη: «Η ιδεολογία αποτελεί τον παράγοντα εκείνο, που πέρα από την ατομική ιδιοσυγκρασία, ευθύνεται περισσότερο για την ανικανότητα κάποιου ατόμου να διαχωρίσει το καλό από το κακό (…). Στη σύγχρονη εποχή, τίποτε δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί σε γοητεία τις μεγάλες μεσσιανικές ιδεολογίες: κομμουνισμός, αναρχισμός, φασισμός, φονταμενταλισμός. Όλες οι παραπάνω εγκαθίδρυσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου κατέλαβαν την εξουσία». (Νίκος Μαραντζίδης, Η Κοινοτοπία του Κακού και το πνεύμα του ολοκληρωτισμού, 06.07.2014)
Πςςςςς!!!!
Η πνευματική συγκρότηση του κυρίου  Μαραντζίδη,  ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, βγάζει το παντεσπάνι του ως  επιστημονικός υπεύθυνος των ιστορικών εκπομπών του ΣΚΑΙ, και παράλληλα ως επιστημονικός υπεύθυνος στο χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ πρόγραμμα «Θαλής: Η Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο στον Ψυχρό Πόλεμο», εμποδίζει βίαια οποιαδήποτε άμεση θεραπεία.
Λυπάμαι…
Υπάρχει και η “Σταλινολογία”, που αν και παλιομοδίτικη, χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα από όσα αριστερά υπολείμματα αυτοβυθίζονται ηδονικά στις αριστερές καρέκλες της εξουσίας τους, με σκοπό να διώξουν από το νου την καθημερινή βαρβαρότητα, την καθημερινή ανέχεια, την καθημερινή σκλαβιά, την καθημερινή αθλιότητα, την καθημερινή στέρηση, μα και την καθημερινή αποκτήνωση της κοινωνίας.
Σε αυτό το πλαίσιο,  εντάσσεται και η προσπάθεια των αριστερούληδων, με αφορμή την επιστημονική ημερίδα για τον Νίκο Πλουμπίδη από την Βουλή, να παρουσιάσουν το κομμουνιστικό κόμμα σαν κόμμα λαθών, μα και σαν ένα κακό τιτάνα που «τρώει τα παιδιά του». Αν και το ιδεολόγημα της κακής ηγεσίας του ΚΚΕ και των καλών αγωνιστών είναι και αυτό παλαιό, χρειάζεται στο βαθμό που βοηθάει στη σφυρηλάτηση των δεσμών των αριστερούληδων πολιτικών και ακαδημαϊκών με την οικονομική εξουσία, στην βάση της αμοιβαίας ταύτισης με τον νεοφιλελευθερισμό και τις δομικές μνημονιακές μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ και των δανειστών-ετέρων. Γι’ αυτό και η απουσία, από τις ιστορικές τους αφηγήσεις, κάθε αναφοράς στις κοινωνικές συγκρούσεις και στις λαϊκές εξεγέρσεις της εποχής καθώς και ο περιορισμός τους στον μοναχικό αγωνιστή, που τάχα μου τάχα μου προδόθηκε…Κατανοητό, μιας και  η απεικόνιση αυτή διευκολύνει όσους επιδιώκουν να περιορίσουν το εύρος των λαϊκών διεκδικήσεων στα στενά όρια της νομιμοφροσύνης και της «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται».  

Για το θέμα, ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο να ακούσουμε την τοποθέτηση του Πανεπιστημιακού Δασκάλου Γιώργου Μαργαρίτη:

 Όμως, ανάμεσα σε αυτούς τους αριστερούληδες, θα βρούμε και κάποιους που η υδαρής εγκεφαλική ουσία τούς έχει τόσο πετρώσει, που «[…]δεν (ΣΣ έχουν) έχω καμία διάθεση να ανοίξω διάλογο με τους φασίστες και τους ηλιθίους του ΚΚΕ.[…] το ΚΚΕ  παραμένει ανελέητο όπως ήταν όταν παρέσυρε τους Έλληνες σε μαξιμαλιστικά αιτήματα, σε αποχή από τις εκλογές, σε εμφύλιο πόλεμο, σε πεισματική στάση ηρωισμού, σε κατασκευή θυμάτων: επιτίθεται, με φονικά ένστικτα, σε οποιονδήποτε τολμάει να αρθρώσει κάτι που δεν έχει εγκρίνει η σταλινική ηγεσία. […]οι κομμουνιστές έχουν πολλά κοινά με τους φασίστες στο ήθος και στο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά επίσης γνώρισαν την καλύτερη στιγμή τους, το ζενίθ της δημοτικότητάς τους, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου».( Σώτη Τριανταφύλλου: «Λογική του Κατήφορου είναι ο Πάτος» athensvoice 17.04.2017)
Θα αντισταθώ και δεν θα ασχοληθώ με τα κύτταρα του εγκεφαλικού φλοιού της κυρίας Σώτης, γιατί η θεματολογία του σημειώματος δεν μου αφήνει τα περιθώρια. Άλλωστε, ακόμα και η ψυχανάλυση θα παραδοθεί απέναντι σε κάποιαν που πιστεύει πως:«…Το μίσος ανάμεσα στους κομμουνιστές, τους αναρχικούς και τους φασίστες δεν οφείλεται στις αγεφύρωτες διαφορές τους αλλά σε μια σειρά από ανομολόγητες ομοιότητες.»  (Σώτη Τριανταφύλου «Φασίστες στον καθρέφτη» 9-8-2014)
Όλη η σήψη της σύγχρονης αστικής ιδεολογίας στην επιφάνεια.
Εμείς, ωστόσο, θα ασχοληθούμε με την ιστορία του αντι-κομμουνισμού…

***

Αλήθεια πότε ξεκινάει αυτή η υστερία;

Μα από την στιγμή που ξέσπασε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο αντίκτυπός της ήταν παγκόσμιος, ως το έναυσμα μιας νέας πορείας στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, ως εχθρός του ιμπεριαλιστικού κόσμου, ως εχθρός της αποικιακής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Η επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης στα εξαθλιωμένα εργατικά στρώματα των δυτικών αποικιακών δυνάμεων, προκάλεσε ρωγμές κατάρρευσης στο αποικιακό σύστημα, αλλά και συνθήκες εξέγερσης στο εσωτερικό των δυτικών κρατών, σπέρνοντας τον τρόμο στην άρχουσα τάξη των καπιταλιστών. Ας  δώσω, όμως, τον λόγο σε ένα άνθρωπο με ευρέως αποδεκτές καπιταλιστικές αξίες και με πίστη στην «λευκή υπεροχή», τον Γουίνστον Λίοναρντ Σπένσερ-Τσόρτσιλ ο οποίος γράφει: «ο κομμουνισμός ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού». Γι’ αυτό, έδωσε και την συνταγή της σωτηρίας του καπιταλισμού: «Το μωρό πρέπει να πνιγεί στην κούνια του». Ενώ με την χαρακτηριστική ευρύτητα πνεύματος που τον διέκρινε, έγραψε σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1937 με τίτλο «Great Contemporaries»: «Κοιτώντας κανείς την πορεία του αγώνα του Χίτλερ δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο κουράγιο, την επιμονή και την ενέργεια αυτού του άνδρα, ο οποίος βρήκε τη δύναμη να προκαλέσει, να νικήσει και να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και τις αντιστάσεις που του έφραζαν τον δρόμο». ( Churchill W.: «His Complete Speeches 1897-1963» Chelsea House, New York-London, 1974, και Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση Εκδόσεις ΚΨΜ).

Με την σειρά του, ο Βρετανός φιλελεύθερος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, δυσφορώντας για τις εργατικές διεκδικήσεις στην Βρετανία που εκφράζονταν με μαζικές απεργίες, με αποστασίες από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και με εργατικές επαναστάσεις σε Φιλανδία, Ουγγαρία, Γερμανία, την εποχή εκείνη δήλωσε:  «Ολόκληρη η Ευρώπη είναι πλημμυρισμένη από επαναστατικό πνεύμα. Ανάμεσα στους εργάτες δεν επικρατεί μόνο πνεύμα δυσαρέσκειας, μα άμεσα επικρατεί η απείθεια και η εξέγερση ενάντια στις προπολεμικές συνθήκες. Κλονίστηκε η πίστη του πληθυσμού της Ευρώπης σε ολόκληρη την πολιτική, κοινωνική και οικονομική τάξη πραγμάτων. Υπάρχει ο κίνδυνος οι μάζες να πέσουν στην αγκαλιά των εξτρεμιστών που η μόνη τους συνταγή συνίσταται στην απόλυτη καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνικής δομής. […] Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα όπως το βλέπω εντοπίζεται στην Γερμανία. Δεν πρέπει να συνδέσει την τύχη της με τον μπολσεβικισμό και δεν πρέπει να διαθέσει τα καλύτερα μυαλά της και την οργανική της ικανότητα στους φανατικούς επαναστάτες που όνειρο τους είναι να κατακτήσουν τον κόσμο για τον μπολσεβικισμό» ( K. (Konni) Zilliacus: Can The Tories win The Peace; and How They Lost the Last One / by Diplomaticus.  Hardcover – 1945).
Άρα, το άμεσο καθήκον των καπιταλιστικών κρατών ήταν να καταπνίξουν κάθε κοινωνικό μαζικό λαϊκό κίνημα, πριν αυτό γιγαντωθεί,  αλλά και να καταστείλουν την άνοδο των επαναστατικών ρευμάτων και την θεωρία του μαρξισμού, που εξαπλωνόταν σε ευρύτερα στρώματα.

Εντούτοις, ήταν αρκετά ενδιαφέρον να κοιτάξουμε και μια άλλη παράμετρο του αντικομμουνισμού. Κάπου εδώ, ας δώσω τον λόγο ξανά στον  σεβάσμιο Βρετανό «δημοκράτη»  Winston Churchil, ο οποίος επεσήμανε: «Αυτό το εβραϊκό κίνημα (ο κομμουνισμός)  δεν είναι νέο φαινόμενο. Από την εποχή ήδη τού Σπάρτακους Βάισχάουπτ, μέχρι και την εποχή τού Καρλ Μαρξ, όπως ακριβώς και στις μέρες μας με τον Τρότσκι, τον Μπέλα Κουν, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ , και την Έμμα Γκόλντμα, η παγκόσμια αυτή συνωμοσία — για την ανατροπή τού πολιτισμού και τον κοινωνικό μετασχηματισμό στη βάση ενός μοντέλου καθηλωμένης ανάπτυξης, ενός αισθήματος φθόνου και μοχθηρίας και ενός ανέφικτου ιδανικού ισότητας — απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Και, όπως πολύ εμπεριστατωμένα απέδειξε μια σύγχρονη συγγραφέας, η κ. Γουέμπστερ, ήταν καθοριστικός ο ρόλος του και στην τραγωδία τής Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε ανατρεπτική τάση κατά τον 19ο αιώνα. Και σήμερα αυτή η συμμορία περιέργων προσωπικοτήτων από τα καταγώγια των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μεγαλουπόλεων έχει καθίσει στον σβέρκο τού ρωσικού λαού. Έγιναν πράγματι οι απόλυτοι και οι αδιαμφισβήτητοι κύριοι ενός ισχυρού κράτους.» (Alex Peter Schmid: Churchills privater Krieg. Intervention und Konterrevolution im russischen Bürgerkrieg, November 1918-März 1920 Atlantis, Zürich 1974 σελ. 312. μετάφραση:  waltendegewalt.wordpress.com)

Έχει ενδιαφέρον η γνώμη αυτού του εξαιρετικού κυρίου, καθώς ταυτίζει την κοινωνική επανάσταση με το φυλετικό μοτίβο που κυριαρχούσε στην Ευρώπη και που τροφοδοτούσε τη χρήση φυλετικών όρων για την προστασία της καπιταλιστικής τάξης. Οι Εβραίοι χρεώθηκαν την ευθύνη για την οικονομική μιζέρια, την πείνα, την ανεργία, τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα και την ευθύνη για το ξέσπασμα της εργατικής επανάστασης.
 Σύμφωνα, όμως, με το τέρας της διανόησης που ακούει στο όνομα  Άρης Πορτοσάλτε:  «στο ναζιστικό ή στο φασιστικό ολοκληρωτισμό (…) αν δεν ήσουνα Εβραίος, αν δεν ήσουνα τσιγγάνος, αν δεν ήσουνα ομοφυλόφιλος και αν δεν επέλεγες να είσαι δημόσια αντιφρονών, δεν κινδύνευες πάρα πολύ. Στον κομμουνισμό, και ειδικά στη σταλινική περίοδο, δεν υπήρχε όριο. Όσο κοντά και αν ήσουν στο καθεστώς» (ραδιόφωνο  «ΣΚΑΪ», 07/01/2018).
Ωστόσο, η θεωρία που παρουσιάζει τον εβραιομπολσεβικισμό ως έκφανση μιας διεθνούς συνομωσίας, κάνει την εμφάνισή της στην Πολωνία, τον καιρό που η χώρα αυτή είχε εισβάλει μαζί με άλλους 14 ευρωπαϊκούς στρατούς στην Ρωσία, με σκοπό το πνίξιμο της εργατικής επανάστασης του 1918. Η πολωνική λέξη που περιέγραφε την συνωμοσία ήταν «Zydokomuna». Η Πολωνία ήταν ο πρώτος διδάξας, καθώς το φασιστικό καθεστώς του  Józef Piłsudski, συνδύαζε τις χριστιανικές προκαταλήψεις, τον αντι-ιουδαϊσμό με τον σφοδρό αντικομμουνισμό των αστικών συντηρητικών πολωνικών ελίτ. Το πόπολο έπρεπε να πιστέψει πως η εργατική επανάσταση έχει φυλετική και όχι πολιτική προέλευση.
Ο αντικομμουνισμός, όμως, στην Ευρώπη συνδέεται και σχετίζεται στο δημόσιο λόγο ακόμα και με την βιολογία. Ο Δημοσθένης Ελευθεριάδης (1885-1963) καθηγητής Κοινωνικής βιολογίας στην Πάντειο, και για ένα διάστημα   υπουργός «Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως», μας διδάσκει πως η κομμουνιστική ιδεολογία είναι: «μια επίθεσις του υπαθρώπου κατά παντός ο,τι ωραίον και υψηλόν δημιούργησαν τα υπέροχα πνεύματα των αιώνων, επίθεσις έχουσα ως αφετηρίας το συναίσθημα της κατωτερότητος και της αδυναμίας προσαρμογής […] κτηνώδης προσπάθεια υποβιβασμού όλων των ανθρώπων εις την στάθμην της διανοητικής και ψυχικής δυναμικότητος των κληρονομικώς υποδεεστέρων στοιχείων».(Δημοσθένης Ελευθεριάδης Μαθήματα κοινωνικής βιολογίας Έκδοση του 1948)  
Ενώ, μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Ισπανικής Ψυχιατρικής, καθηγητή ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης Αντόνιο Βαγιέχο Ναχέρα, γαλουχημένος από την καθολική ηθική διδασκαλία, μας αποκάλυψε τα εγκληματικά ένστικτα του κομμουνισμού. Σε ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στο San Pedro de Cardena, κοντά στο Μπούργκος, ο Ναχέρα μελετούσε τους κομμουνιστικούς εγκεφάλους των «υποδεεστέρων κοινωνικών στοιχείων», καθώς έπρεπε να αποδείξει πως το έθνος κινδύνευε από τον «Μαρξιστικό εκφυλισμό». Όπως πολλοί άλλοι στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, πίστευε πως: «Ο Μαρξισμός είναι η χειρότερη μορφή παθολογικής νόσου του εγκεφάλου»( Εδουάρδο Γκαλεάνο: Οι Μέρες Αφηγούνται  Εκδόσεις Πάπυρος). Ήταν σίγουρος «ότι οι ψυχοπαθείς όλων των τύπων θα ενταχθούν στις μαρξιστικές τάξεις[…]Δεδομένου ότι ο μαρξισμός ταυτίζεται με την κοινωνική ανηθικότητα[…]». (Τhe guardian: Marxists are retards https://www.theguardian.com/world/2002/nov/01/spain.gilestremlett) Υπερασπιζόμενος αυτές τις θεωρίες, απαγάγει χιλιάδες νεογέννητα ή μικρά παιδιά των οποίων οι γονείς έπασχαν από  «Μαρξιστικό εκφυλισμό» και τα παρέδωσε στην εκκλησία ή σε οικογένειες που διέπονται από χριστιανικές αρχές και διαθέτουν καθαρό ιβηρικό αίμα…
Σας κούρασα;
Φτιάξτε ένα καφέ, καθίστε αναπαυτικά, απολαύστε τον και συνεχίστε την ανάγνωση γιατί τα καλύτερα τώρα έρχονται.

***

Η αντικομμουνιστική εκστρατεία στην Ελλάδα είχε φυλετική διάσταση και εξαπολύθηκε από εξέχουσες μορφές του αστικού κόσμου, όπως η περίπτωση του διατελέσαντα προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, που έγραψε το αντικομμουνιστικό ευαγγέλιο: «Έθνος και κομμουνισμός» το οποίο, δημοσιεύτηκε το 1952 υπό την αιγίδα της Αποστολικής Διακονιάς της Εκκλησιάς της Ελλάδος.
Μα ας αναγνώσουμε μερικά κατατοπιστικά αποσπάσματα: «Η ρίζα του κομμουνισμού στην Ελλάδα είναι κυρίως διανοητική. Δεν τον εδημιούργησαν τον κομμουνισμό εδώ οι κοινωνικές συνθήκες φυσιολογικά, αλλά σχεδόν τεχνητά τον κατασκευάσανε οι λίγοι διανοούμενοι του τόπου, μεταφυτεύοντας από άλλες χώρες σχήματα και μορφές, που ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά εδώ ταιριάζανε.[…] Η εθνικοφροσύνη που θα νικήση τον κομμουνισμό δεν είναι πίσω, είναι πέρα από αυτόν. Η εθνικοφροσύνη που θα νικήση τον κομμουνισμόν θα είναι πρόοδος, όχι οπισθοδρόμηση». Γι’ αυτό προτρέπει : «Ο νέος ευρωπαϊκός κόσμος για να αντιμετωπίσει τον κομμουνισμό θα πρέπει να γυρίσει στις πηγές του κλασικού πνεύματος», από όπου θα ξεπεταχτεί ο νέος άνθρωπος του μέλλοντος, «ο άνθρωπος που θα πιστεύει στον κλασικό λόγο, στην πλατωνική ιδέα, που θα πιστεύει στο κλασικό μέτρο και στο κλασικό ιδανικό της πολιτείας του Επιταφίου». 
Βαθιά η ρίζα της εθνικής ιδεολογίας, που ορίζει πως τα ιδανικά που ενώνουν το έθνος έλκουν την καταγωγή τους στην κλασική Ελλάδα, στο ένδοξο παρελθόν. Τι νομίζετε; Τυχαία χαρακτήρισαν την Μακρόνησο «Νέο Παρθενώνα»;
Ο πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, έδωσε και μια φυλετική διάσταση με μεταφυσικά στοιχεία στον αντικομμουνισμό. Σε μια επίσκεψή του ως Υπουργός Παιδείας στο κολαστήριο της Μακρονήσου,  καλοτύχιζε τους στρατιώτες γιατί είχαν την ευτυχία «να διεξάγουν έναν αγώνα πνευματικής και ηθικής βελτιώσεως κατά των αρχών του κακού», και παρότρυνε τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις να συνδράμουν με το έργο τους στην ανασυγκρότηση της χώρας «μέσα εις την ελευθέραν ζωήν της αληθινής Δημοκρατίας», αφού με το έργο τους «ενίκησαν τον Σατανά».
Στο πλαίσιο αυτό, καταδίκαζε το «εσφαλμένον και απατηλόν της σλαυοκομμουνιστικής θεωρίας», κατατάσσοντας το έργο των στρατιωτών εκεί στους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία, αφού, όπως έλεγε, «έχουμε τριών χιλιάδων χρόνων ιστορία και δεν θα γίνουμε είλωτες των Σλαύων» και κατέληξε: «Όταν στο σχολείο ο καθηγητής αναγκάζει τον μαθητή να μάθη την άλγεβρά του ή την γραμματική του, κανείς δεν ονομάζει τον εξαναγκασμό αυτό βία. Το ίδιο συμβαίνει και στη Μακρόνησο. Διδάσκεται η αλήθεια και οι τρόφιμοί της πρέπει να την μάθουν. […] Έτσι πέρασαν λίγοι μήνες και αναγκάστηκαν όλοι να ομολογήσουν ότι το έργο της Μακρονήσου αποτελεί μιαν εθνική ευεργεσία, ένα έργο θετικό και δημιουργικό απέναντι της επικρατούσης αρνητικότητας, ένα έργο κατευναστικό απέναντι της επικρατούσης φανατικής αδιαλλαξίας. […] Εις την Μακρόνησον την καταδίωξιν υποκαθιστά η αγωγή, η έξις, η θεραπεία» («Ο υπουργός της Παιδείας κ. Κ. Τσάτσος στο νησί μας», Σκαπανεύς, Αύγουστος 1949, σ. 21 και Εφημερίδα των Συντακτών Η φιλοσοφία του «Νέου Παρθενώνα)
Μια άλλη περίπτωση ήταν εκείνη του Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος μαζί με άλλους του φυράματός του, στην ίδρυση της Ένωσης Λογοτεχνών, υπέγραψε την διακήρυξη σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές προέβησαν «στο παιδομάζωμα, την αρπαγή γυναικών και το σταύρωμα των ιερωμένων», πράξεις που «βρίσκονται σε βαθειάν αντίθεση με τις ευγενικές παραδόσεις της Φυλής μας». (Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα. Βλ. Στρ. Μπουρνάζος «Το κράτος των εθνικοφρόνων»)
Βέβαια, δεν υπήρχαν στοιχεία για να παραθέσουν και να αποδείξουν τα λεγόμενά τους. Δεν ήταν και απαραίτητα, διότι,  προς επίρρωση της θέσης τους, παραλείπουν κάθε γεγονός του οποίου η επαλήθευση, πέραν της δικιάς τους μαρτυρίας δεν είναι εφικτή. Όσο αφορά στον Στρατή Μυριβήλη, ήταν ρατσιστής και προσαρμοζόταν εύκολα σε κάθε συνθήκη και περίπτωση. Με δικά του λόγια: «Τι είναι αυτό που γυρεύω; Μια μεγάλη πανελλήνια οργάνωση της Μακρονήσου γυρεύω για τα δηλητηριασμένα νιάτα[…] Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές. Όταν κανείς γίνει κομμουνιστής παύει ναναί Έλληνας.[…]ο σλαυικός κομμουνισμός δεν είναι μια κοινωνική θεωρία, ούτε ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα. Είναι κάτι περισσότερο, κάτι φοβερότερο απ΄αυτά. Είναι μια μέθοδος σατανική για την κατασκευή μιας νέας φυλής.[…] Η νέα αυτή φυλή κατασκευάζεται σαν ένα είδος κουρελλά μέσα στο εργαστήριο του πανσλαυισμού, από τα ρετάλια, όλων των φυλών, όλων των λαών, όλων των εθνών. Η δύναμη που κινεί την σατανική μηχανή του είναι το μίσος». ( Δημήτρης Κουσουρης Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα. Βλ. Στρατή Μυριβήλη Ο κομμουνισμός και το παιδομάζωμα)      
Την ίδια περίοδο, είναι χαρακτηριστικό ότι στον κυριακάτικο εκκλησιασμό ο λαός διδασκόταν από άμβωνος, ότι ο κομμουνισμός ήταν «μία σκοτία δύναμις», που εκπορευόταν από το «ασιατικόν σκοτεινόν πνεύμα». Οι δε κομμουνιστές ήταν όργανα «δαιμονισμού» και «εχθροί της Ελλάδος, οι νέοι Ηρώδαι, […]» που θα «συντριβούν υπό τα πλήγματα της θείας δικαιοσύνης». Ο κομμουνισμός προσλαμβάνεται από την εκκλησία ως μια υψηλής εντάσεως φανέρωση των εσχάτων χρόνων και γεγονότων, καθώς αναδύεται μία «πρωτοφανής κορύφωσις του κακού», κυριαρχεί, δε, ο «λυσσών σατανισμός».
«Πεποιθήσεις όπως αυτές περί της σωτηρίας, του εξαγιασμού, της Βασιλείας του Θεού, του Μεσσία, αλλά και του Αντίχριστου, στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου νοηματοδοτούνται πολιτικά, στην προσπάθεια της εκκλησίας να διαποιμάνει τους πιστούς της, αλλά και να εξηγήσει στη δική της, αποκαλυπτική διάλεκτο, τις θρησκευτικές αιτίες που πυροδότησαν τον εμφύλιο». (Διάβασε: Το κατά αντικομμουνιστήν ευαγγέλιον http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1299)

***

Ας έρθουμε, όμως, ξανά στο σήμερα, επισημαίνοντας πως βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής κοινωνίας, ήταν πάντα η άνιση διανομή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Ωστόσο, κατά περιόδους, επέτρεπε κάποια μορφή κινητικότητας στην εργατική τάξη, ώστε να μεταβάλει κάπως την κοινωνική κατάστασή της.
Σήμερα γυρολόγοι της κυβερνητικής εξουσίας, λογής λογής πραματευτές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, σταυροφόροι των μεταρρυθμίσεων και ο εσμός των αυλοκολάκων, γελωτοποιών δημοσιογράφων και διανοουμένων ιεροφάντων του φιλελεύθερου δόγματος άνοιξαν την αυλαία: προκρίνουν την αφαίρεση από την κοινωνική τάξη των εργατών -των «μη ιδιοκτητών» δηλαδή- οποιασδήποτε δυνατότητα συλλογικής πολιτικής δράσης για την μεταβολή της κοινωνίας.
 Απαιτούν την εξαφάνιση των συναισθημάτων αλτρουισμού και της αλληλεγγύης ως βασική προϋπόθεση για την διατήρηση της «ελευθερίας των αγορών» στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Η διεκπεραίωση αυτής της σημερινής αστικής μετωπικής επέλασης, πραγματοποιείται όχι πλέον με τις μεθόδους της «θεραπείας σοκ» που εφαρμόστηκαν στην Λατινική Αμερική και στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά με βάση μια πιο ευέλικτη, πολυμέτωπη τακτική κατακερματισμού των εργατικών αντιστάσεων.
Η θεσμική απαγόρευση του συνδικαλισμού που προκρίνουν, αποσκοπεί στο να αφαιρέσει την σοσιαλιστική πλευρά του φάσματος των πολιτικών δυνάμεων, που επιμένουν στην άσκηση μιας σοσιαλιστικής πολιτικής. Είναι συνειδητή αυτή η θέση, διότι πιστεύουν πως η διατήρηση της καπιταλιστικής κοινωνίας απαιτεί τον περιορισμό των θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων.
Κάθε συμμετοχή του εργατικού κόσμου στον υπέροχο κόσμο της αγοράς των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής και στον «ανόθευτο» ανταγωνισμό τους πρέπει να είναι καθαρά ατομική συμμετοχή!
Με μια φράση: πλέον οι εργατικοί αγώνες είναι υπό αίρεση.
Σε αυτό το Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο ολοκληρωτικό καπιταλιστικό πλαίσιο, πρέπει να εντάξουμε και την συκοφάντηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας που εκφράστηκε ανάγλυφα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 8 Απρίλη του 2008 και πήρε μορφή στην «Διακήρυξη της Πράγας σχετικά με την Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Κομμουνισμό». Εισηγητής ήταν ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (2004-2010) και Ευρωπαίος Επίτροπος για τη Δικαιοσύνη (2008-2010) Jacques Barrot, καταδικασμένος το 2000 από γαλλικό δικαστήριο με οκτάμηνη φυλάκιση για υπεξαίρεση ποσού 2 εκατομμυρίων ευρώ. Καταδίκη που διαγράφηκε μιας και ο Jacques Chirac του χορήγησε προεδρική αμνηστία.
Ωστόσο, γεννιούνταν τα ερωτήματα: γιατί όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη», «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική; Γιατί τέτοια επιμονή να αξιοποιηθεί ο σημερινός –συντηρητικός-πολιτικός συσχετισμός στην Ευρώπη, ώστε να διαμορφωθεί μια «ιστορική» αντικομμουνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον; Τι φοβούνται;
Η νέα άνοδος των ιμπεριαλιστικών σχέσεων, οι οποίες περιγράφονται ως «παγκοσμιοποίηση», έχει ολέθριες επιπτώσεις στην δημοκρατική διαδικασία και στο βιοτικό επίπεδο του εργατικού κόσμου. Τα πάντα επαναπροσδιορίζονται για να προωθηθεί ένα συγκεντρωτικό μοντέλο λήψης αποφάσεων από μια μη εκλεγμένη καπιταλιστική Ελίτ, ώστε να διατηρηθεί ανέπαφος ο αλληλοσυμπλεκόμενος μηχανισμός αστικών κυβερνήσεων και επιχειρηματικού κόσμου.
Με φόντο αυτήν την προοπτική, ο ρόλος των πολιτών ως πρωταγωνιστών ή ακόμα και ως βοηθητικών κομπάρσων της δημόσιας πολιτικής σκηνής συρρικνώθηκε. Αυτός ήταν ο σκοπός του καπιταλισμού, δηλαδή η αδιαφορία των πολιτών, τα ψηλά ποσοστά αποχής από τις εκλογές, η ιδιώτευση και η αλληλοεπίδραση του κόσμου μόνο με την τηλεόρασή του. Ο ατομισμός, ο ατομικός δρόμος, η ατομική στάση, η ατομική διαπραγμάτευση…
Ονειρεύονται και θα προσπαθήσουν με την «νομιμότητα» να επιβάλουν μια έρημο καπιταλιστικής καθαρότητας, που ουσιαστικά θα απαγορεύει την πολιτική δραστηριότητα και χωρίς την δυνατότητα έκφρασης οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης και διεκδίκησης, όπου όλοι θα είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και θα κοιτάμε την πάρτη μας.
Οι παρακμάζουσες άρχουσες και κυρίαρχες τάξεις, προκειμένου να διατηρούν την εξουσία τους και να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους, έχουν πάντα τη δυνατότητα επιλογής της τακτικής της καταπίεσης, της παραπληροφόρησης και το μονοπώλιο της θεσμοθετημένης κρατικής βίας. Στόχος είναι η ατομικοκοποίηση των πολιτών, ώστε να διασπαστεί η κοινωνία σε αλληλοανταγωνιζόμενα άτομα, κατάσταση που τα καθιστά από κοινωνικά όντα σε δήμιους της ίδιας της υπόστασής τους.
Κοντολογίς, επιδιώκουν την αλλοτρίωση και παθητικοποίηση του κόσμου της εργασίας. Η αλλοτρίωση αυτή τείνει να γίνει ολοκληρωτική όσο μεγαλώνει η κρίση του καπιταλισμού, δηλαδή η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Καραμπινάτος φασισμός δηλαδή.
Άρα τι μένει που χρειάζεται καταστολή;
Οι εργατικές τάξεις από την πλευρά τους έχουν μεταξύ τους την αλληλεγγύη να αντιπαραβάλουν απέναντι στην ατομικότητα, τις συνελεύσεις τους και τις συλλογικές αποφάσεις τους, για να διεκδικήσουν τα εργατικά και πολιτικά δικαιώματά τους, και κυρίως έχουν να αντιπαραβάλουν απέναντι στην θεσμοθετημένη καταπίεση τα ταξικά συνδικάτα τους!
Άρα, να τι μένει που χρειάζεται καταστολή!
 Η πάλη των τάξεων που αποτελεί απότοκο μιας συγκεκριμένης κατάστασης, που αντανακλά την πραγματικότητα μιας ιστορικά καθορισμένης οικονομικής βάσης. Αυτή η πάλη είναι που πρέπει να καταργηθεί και να συκοφαντηθεί. Η πάλη των εργατών που «δεν κολλάει» με την «Ευρώπη των λαών», με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν τόσο όταν υπάρχει ανάπτυξη και ανάκαμψη, όσο και όταν υπάρχει κρίση.
Φοβούνται το φάντασμα που ακόμα «πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ και ο Γκιζό, οι γάλλοι ριζοσπάστες και οι γερμανοί αξιωματικοί»[1].
Μπορεί για την ώρα τα όρνια του κεφαλαίου να απολαμβάνουν τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας, αλλά αυτές τις λέξεις τις φοβούνται, γιατί αν και γράφτηκαν πριν από 170 χρόνια θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί μόλις χθες, γι αυτό μπορούν ακόμα να επηρεάσουν ∙ στο βαθμό βέβαια που ο κόσμος της εργασίας θα συνειδητοποιεί μέσα από την ταξική του πάλη την πραγματικότητα, και στο βαθμό που μέσα από αυτήν την πάλη θα ενισχύονται οι δυνάμεις της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, οι δυνάμεις της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος».(Κώστας Λουλουδάκης Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση Εκδόσεις ΚΨΜ)
Ο κομμουνισμός, το φάντασμα που εξακολουθεί να πλανιέται, είναι το ζωτικό πρόβλημα των εξιδανικευμένων ελεύθερων αγορών και των τιμητών τους!

[1] Κ. Μαρξ-Φρ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

Γιώργος Μαυρίκος: “Ο καπιταλισμός δεν μακιγιάρεται, ο ιμπεριαλισμός δεν εξανθρωπίζεται”

Κατιούσα

Μια ενδιαφέρουσα ομιλία του γ.γ της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, Γιώργου Μαυρίκου, σε χθεσινή εκδήλωση για τους πρώτους γραμματείς της οργάνωσης Πιερ Ζανσού και Λουί Σεγιάν στο Παρίσι. Αναφέρθηκε στο παράδειγμα των δύο αγωνιστών συνδικαλιστών, στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το σύγχρονο ταξικό εργατικό κίνημα, αλλά και στο τι πρέπει να γίνει για να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα των αγώνων στο σήμερα. Ακολουθούν μεταφρασμένα τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Αγαπητοί σύντροφοι και αδέρφια,
Σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας στην τιμητική αυτή εκδήλωση εις μνήμην των δύο πρώτων ΓΓ της ΠΣΟ που ήταν και οι δυο Γάλλοι, του Λουί Σεγιάν και του Πιερ Ζανσού. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη σύζυγο του Πιερ Ζανσού, τη συντρόφισσα Αλένα, όπως και την κόρη του Ιμπραήμ Ζακαρία, που ταξίδεψε από την Πράγα για να είναι μαζί μας και την ενημερώνουμε πως για τον πατέρα της, που επίσης ήταν εκλεγμένος γ.γ της ΠΣΟ θα οργανώσουμε παρόμοια τιμητική εκδήλωση μνήμης και σεβασμού.
Διαβάζοντας, μελετώντας τη ζωή και τη δράση των Λουί Σεγιάν και Πιερ Ζανσού, νομίζω ότι αναδύονται κάποια επίκαιρα και χρήσιμα συμπεράσματα.  Επιτρέψτε μου να επισημάνω κάποια.
1.Ήταν ηγέτες από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, ήταν οι ίδιοι εργάτες, είχαν βιώσει στο πετσί τους την καπιταλιστική εκμετάλλευση, αγαπούσαν τον κλάδο τους και βέβαια τους εργάτες. Δεν ήταν γραφειοκράτες της ελίτ.
2. Πίστευαν στις αρχές της ταξικής πάλης, πάλεψαν για την ανατροπή του καπιταλισμού, ήρθαν σε σύγκρουση με τον οπορτουνισμό που ήθελε το μακιγιάρισμα του καπιταλιστικού συστήματος. Πάλευαν ενάντια στους οπορτουνιστές.
3. Ήταν πρωταγωνιστές στις γενικές πολιτικές εξελίξεις της εποχής τους. Ήταν αντιφασίστες, παρόντες στον πόλεμο κατά των Ναζί, ήταν διεθνιστές και αντι-ιμπεριαλιστές. Αντιπάλεψαν το σχέδιο Μάρσαλ, την ίδρυση του ΝΑΤΟ, την αντισοσιαλιστική υστερία. Δεν παρίσταναν τους ουδέτερους.
4. Άνοιξαν νέους δρόμους στην εποχή τους, ιδρύοντας νέα συνδικάτα, συνεχίζοντας τους αγώνες σε κάθε ήπειρο, αναλύοντας τις εξελίξεις της εποχής τους.
5. Ήταν ειλικρινείς, ανιδιοτελείς και έβαζαν την ομάδα πάνω από τους ίδιους. […]
Έκαναν το καθήκον τους […] Τώρα είναι δικό μας καθήκον ως σύγχρονα συνδικάτα να ανταποκριθούμε στις σύγχρονες ανάγκες των καιρών μας. Ζούμε σε έναν κόσμο με δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά φτώχεια κι ανεργία […] Το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό είναι η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι σκληρές συνέπειες στους λαούς.
Στην Ευρώπη, όπου ζούμε, η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη εξαιτίας:
Α. των διεθνών μηχανισμών όπως ΕΕ, ΔΝΤ και ΝΑΤΟ που προωθούν τις πιο ακραίες αντεργατικές πολιτικές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Β. των κυβερνήσεων που προωθούν αντεργατικές πολιτικές και διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, την κοινική ασφάλιση, τους μισθούς, που ιδιωτικοποιούν τα πάντα, με βασικό του εργαλείο τους “κοινωνικούς διαλόγους”
Γ. την επικίνδυνο άνοδο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και των νεοφασιστικών κομμάτων
Δ. Την ίδια στιγμή, μια ισχυρή συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει σχηματιστεί στην Ευρώπη, εντελώς ξεκομμένη από τη βάση, που έχει ρεφορμιστική γραμμή και ελέγχει μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις […] Επιπλέον, έχει αναπτύξει ισχυρούς μηχανισμούς που εξάγουν τις ρεφορμιστικές της θεωρίες σε άλλες ηπείρους.
Από την άλλη, έχουμε και την αισιόδοξη εικόνα […] Μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, ακτιβιστικές δράσεις έλαβαν χώρα και συνεχίζονται σε Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Βέλγιο, Τουρκία, Ισπανία κι άλλες χώρες. Αυτό το τμήμα εργατών και τα συνδικάτα που ηγούνται των κινητοποιήσεων είναι το πιο ζωντανό και πολλά υποσχόμενο τμήμα της πανευρωπαίκής εργατικής τάξης. […]

Τι πρέπει να κάνουμε;
Ποια είναι η εναλλακτική;
[…]Είναι φανερό πως το μεγάλο πρόβλημα του ρεφορμισμού είναι η στρατηγική του. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μακιγιαριστεί, ο ιμπεριαλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Έτσι, είτε ο μάνατζερ είναι Αυστραλός, είτε Ιταλός, το τραίνο θα κινηθεί στις ίδιες ράγες και ολοένα δεξιότερα.
Από την άλλη είμαστε όλοι εμείς, που δεχόμαστε και πιστεύουμ στην αθάνατη μαρξιστική θεωρία των κοινωνικών τάξεων […]
Όμως, αφού έχουμε σωστή θεωρία, αφού γενικά έχουμε καλή στρατηγική, αφού έχουμε υπαρκτές και μαχητικές δράσεις σχεδόν παντού, αφού οργανώνουμε σημαντικούς αγώνες, γιατί οι αντεργατικές πολιτκές των κυβερνήσεων και της ΕΕ τελικά υλοποιούνται;
Η ΠΣΟ πραγματικά ανησυχεί γι’αυτά τα ζητήματα. […] Η συζήτηση είναι ανοιχτή, διαρκής, και θα πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα για μια ποιο ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων. Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα. […] Στην Ελλάδα λέμε “χαμένη είναι μόνο η μάχη που δε δόθηκε”. Αλλά ας επισημάνουμε τρία σημεία, που δείναι μόνο ζητήματα τακτικής.
Συντονισμός: Σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι απεργίες που γίνονται, ακόμα και κατά διαστήματα […] είναι χρήσιμες […], αλλά δε δυσκολεύουν τους αστούς, δε σταματούν την παραγωγή, δίνουν χρόνο στις κυβερνήσεις και τ’αφεντικά να βρουν λύσεις. Δεν ενώνουν την εργατική τάξη εναντίον της αντίπαλης τάξης. Δεν ενισχύουν το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα.
Συγκέντρωση δυνάμεων: Κάποια από τα συνδικάτα που αποδέχονται τη μαρξιστική θεωρία των τάξεων ανήκουν στην ΠΣΟ, άλλα κινούνται μόνα τους, άλλα “φιλοξενούνται” στην CEC ή την ITUC. Έτσι έχουμε διασπορά μαχητικών δυνάμεων. Ενώ χρειαζόμαστε […] ένα πανευρωπαϊκό συνδικαλιστικό ποτάμι: ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ-ΕΝΩΤΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ-ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟ-ΜΑΖΙΚΟ-ΑΝΤΙΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ
Χάσμα βάσης-ηγεσίας: Το χάσμα γίνετια όλο και μεγαλύτερο και γεννά απογοήτευση στη βάση και την ίδια στιγμή ενισχύει αντιδημοκρατικές πρακτικές της ηγεσίας. Η λύση είναι η ηγεσία να ακούει τη βάση […]
Το 2019 θα πάρουμε πρωτοβουλίες και θα προσπαθήσουμε ν’ανοίξουμε διάλογο, ειλικρινή, αδελφικό για τις προτεραιότητες των ευρωπαϊκών συνδικάτων στις τωρινές συνθήκες. Είμαστε ανοιχτοί σε τίμιο, ισότιμο διάλογο με αμοιβαίο σεβασμό και συντροφικό πνεύμα.
Με τέτοιες ενέργειες θα τιμήσουμε με έργα, έμπρακτα κι όχι μόνο στα λόγια, τη μνήμη των πρωτοπόρων μαχητών της ΠΣΟ, όπως του Λουί Σεγιάν και του Πιερ Ζανσού. […]

Επίθεση ακροδεξιών στα γραφεία του πλοίου Aquarius στη Μασσαλία

Κατιούσα

Το πλοίο Aquarius έγινε γνωστό για τη διάσωση προσφύγων στη Μεσόγειο καθώς και τις περιπέτειες που αντιμετώπιζε κατά τον ελλιμενισμό του, αφού πολλά λιμάνια αρνούνταν να δεχτούν τους πρόσφυγες.
Χτες το βράδυ η ακροδεξιά οργάνωση “Generation Identitaire” επιτέθηκε στα γραφεία της οργάνωσης “SOS Μεσόγειος” που είναι και πλοιοκτήτρια του Aquarius στη Μασσαλία. Όπως διευκρίνισε η οργάναση, το προσωπικό των γραφείων, παρότι σοκαρισμένο, μεταφέρθηκε σε ασφαλές σημείο. Η αστυνομία συνέλαβε 22 άτομα ως ύποπτα για την επίθεση, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η ακροδεξιά οργάνωση διακίνησε βίντεο με την επίθεση στα ΜΚΔ, όπως και μια αφίσα όπου κατηγορεί τη “SOS Μεσόγειος” για δουλεμπόριο, την ώρα που το Aquarius είναι το τελευταίο πλοίο με αποκλειστική αποστολή τη διάσωση προσφύγων που προσπαθούν να έρθουν στην Ευρώπη με κίνδυνο της ζωής τους.

«Κόμμα όαση μες στη συναλλαγή και στο ψέμα, λάμψη που φώτισε την Ιστορία…»

Κατιούσα

ΚΚΕ
Θα ψηφίσω το κόμμα που σύμβολο έχει
τα ιερά και πανάρχαια της δουλιάς εργαλεία
(αγροτιά που με τρέφεις, εργατιά που με ζεις)
τ’ αναστάσιμο ένδοξο άλικο λάβαρο
(σταυρωμένε λαέ μου, όρθιος πάλι στο μνήμα!)
Κόμμα πίστης που διώχτηκε με άγρια λύσσα
γιατί μοίραζε φως σε καλύβια και τρώγλες
γιατί σάλπιζε Ανάσταση στους Λάζαρους της γης.
Κόμμα σωστή ζυγαριά που μας έδειξε πρώτο
ποιοι μας κλέβουν στο ζύγι.
Κόμμα με το πιο καθαρό απ’ όλα μητρώο
Κόμμα του ιδρώτα, της στέρησης και της προσφοράς.
Κόμμα που μού ’δωσε πατρίδα, οικογένεια, θρησκεία
και μού’ μαθε σε βάθος την έννοια Έθνος.
Κόμμα με φάλαγγες σκοτωμένους αγγέλους
με Χριστούς ένοπλους επαναστάτες.
Κόμμα αναγέννησης, δημιουργίας.
Κόμμα χείμαρρος από άτρωτη αλήθεια
που ξεπλένει αμαρτωλές κοινωνίες
αιώνων εγκλήματα κι ακολασίες.
Κόμμα μήτρα που αδιάκοπα ανδρείους γεννάς
καμίνι που τη σάρκα μας την κάνεις ατσάλι
Κόμμα αλληλεγγύης, μανδύα ζεστέ.
Κόμμα θυσίας στο βωμό πάντα πρώτο
δεκαετίες οι βόγγοι σου μες στις φυλακές
πορεία κάτω απ’ τ’ άστρα του Μαρξ και του Λένιν
σύναξη κατατρεγμένων και ταπεινών.
Κόμμα που ζητωκραύγασε όσο κανείς την Πατρίδα
μπροστά στ’ αποσπάσματα του φασισμού.
Κόμμα φρούριο της λευτεριάς μας
στα βουνά και στα χιόνια, στα λημέρια τα κλέφτικα
με σημαία λειωμένη στην τριβή των ανέμων
Κόμμα παράνομο κυνηγημένο
που ψάχναν να σ’ εύρουν γυμνασμένα σκυλιά.
Κόμμα μυριάδων πιστών σου προσφύγων
που προφέρουν Ελλάδα και τους πνίγουν λυγμοί
Κόμμα πόνου, αξιοπρέπειας, πόθου ειρήνης
Κόμμα αυταπάρνησης, πάθους, τιμής
Κόμμα όαση μες στη συναλλαγή και στο ψέμα
λάμψη που φώτισε την Ιστορία.
Κόμμα του Έλληνα μα και τ’ Ανθρώπου
του Ρήγα Φεραίου και του Βελουχιώτη
Κόμμα ζωής, Κόμμα (…)
Κόμμα ειρήνης, φιλίας, δικαιοσύνης
Κόμμα αναγεννήτρας ορμής, προκοπής.
Κόμμα γρανίτη, σε ψηφίζω ακόμα
γιατί μ’ έμαθες, και, ν’ αγαπώ την Πατρίδα
σεβαστά να τη γράφω με Π κεφαλαίο
γιατί, Κόμμα, επλάτυνες τη μικρή αγκαλιά μου
και πια μέσα χωράει η Ανθρωπότητα όλη.

Ρίτα Μπούμη – Παππά

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Το τέλος του Γιάννη Σαλά, αρχηγού της ΑΣΟ και πολιτικού επιτρόπου του ΔΣΕ Σάμου

.

Κατιούσα

Η ζωή του Γιάννη Σαλά ήταν κατάστικτη από λαϊκούς αγώνες. Αρχηγός της περίφημης ΑΣΟ στη Μέση Ανατολή, που πρωταγωνίστησε στο κίνημα των δημοκρατικών αξιωματικών το 1943, πέρασε μεταπολεμικά μετά από ένα διάστημα κομματικής δουλειάς στον Πειραιά στη θέση του Πολιτικού Επιτρόπου στο ΔΣΕ Σάμου, όπου αγωνίστηκε ηρωϊκά και με ανιδιοτέλεια σε άνιση μάχη, δίνοντας τη ζωή του. Μια σύντομη ανασκόπηση της αγωνιστικής του δράσης και μια εκτενής περιγραφή του τραγικού του τέλους περιέχεται στο  βιβλίο του Αντώνη Καλαμπόγια, “Ικαρία ο Κόκκινος Βράχος”, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

Πολιτικός Επίτροπος στη Σάμο ήταν ο Γιάννης Σαλάς που είχε τότε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ο Σαλάς, παλιός αγωνιστής, γεννήθηκε στο Φραντάτο της Ικαριάς. Η φασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου τον κυνήγησε με μανία. Πριν τη σύλληψή του, ο Σαλάς είχε τραυματιστεί μέσα στο χωριό του από τα όργανα του Μανιαδάκη. Αν και τον τραυμάτισαν, δεν μπόρεσαν να τον πιάσουν τότε. Αργότερα, ωστόσο, ο Σαλάς, πιάστηκε από την Ασφάλεια και στάλθηκε στην Ακροναυπλία. Η κατάρρευση κι η Κατοχή βρήκαν το Σαλά στο Σανατόριο Ασβεστοχωρίου, απ’ όπου δραπέτευσε τον Απρίλη του 1941, κατέβηκε στην Ικαριά και από εκεί πέρασε στη Μέση Ανατολή. Στις 10 Οκτώβρη 1941 ιδρύθηκε η Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση (ΑΣΟ), μ’ επικεφαλης το Γιάννη Σαλά.
Τον Απρίλη-Μάη του 1943 δημιουργηθηκε το Κεντρικό Γραφείο των αντιφασιστικών οργανώσεων Μέσης Ανατολής με Γενικό Γραμματέα τον ίδιο.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα από τα στρατόπεδα της Μέσης Ανατολής -όπου τον είχαν ρίξει μαζί με την πλειοψηφία του ελληνικού στρατού Μέσης Ανατολής οι Έλληνες αντιδραστικοί με τους Άγγλους προστάτες τους, ο Σαλάς δούλεψε στον Πειραιά σε υπεύθυνη κομματική δουλειά.
Το Κόμμα αργότερα τον έστειλε στη Σάμο. Εδώ έμεινε ο Γιάννης Σαλάς και αγωνίστηκε, ώσπου έδωσε τη ζωή του για την υπόθεση της λευτεριάς του λαού και της δημοκρατίας.
Ο Γιάννης Σαλάς, σαν Ικαριώτης, ενδιαφέρθηκε αμέσως για να δει τους συντρόφους που προέρχονταν από την ιδιαίτερη πατρίδα του, να τους καλωσορίσει και να μάθει νέα από το χωριό.
Ήταν απλός και σεμνότατος. Με το χαρακτήρα του και την παληκαριά του, είχε κατακτήσει τις καρδιές των ανταρτών. Ίδιος στο χαρακτήρα ήταν και ο στρατιωτικός διοικητής του αντάρτικου, Γιάννης Μαλαγάρης. Με τα καλύτερα λόγια μιλούσαν οι αντάρτες για τους δυο καθοδηγητές τους. Για τους δυο “συνονόματους”.
(…)
Μετά την ήττα, δύο δρόμοι υπήρχαν για τα αντάρτικα των νησιών. Ή παράδοση ή συνέχιση ενός άνισου, απεγνωσμένου, ως το θάνατο αγώνα, χωρίς καμιά ελπίδα και διέξοδο. Μέσα διαφυγής από τη Σάμο δεν υπήρχαν.
Ο Σαλάς είχε επίγνωση της δραματικής θέσης του αντάρτικου και ιδιαίτερα της δικής του, που στις ώρες εκείνες δυσκόλευε και τις κινήσεις της φούχτα των ηρώων που είχαν απομείνει ζωντανοί γύρω του και που ήταν υποχρεωμένοι να τον κουβαλούν πολλές φορές στη ράχη τους.
Ίσως μια προσπάθεια να φύγει μόνος, με μια βάρκα δυο-τριών ανθρώπων για την Ικαριά να ήταν λύση για την ατομική του περίπτωση, όμως, ο Πολιτικός Επίτροπος Γιάννης Σαλάς το απέκλειε και σα σκέψη. Ο Γιάννης Σαλάς δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα κοίταζε να γλιτώσει τη ζωή του, εγκαταλείποντας τους συντρόφους του. Στάθηκε μαζί τους στις πιο δύσκολες στιγμές, στο ύψωμα Γκυναίοι, όταν είχε κυκλωθεί από τον εχθρό η πρώτη ένοπλη ομάδα της Σάμου. Τότε που ο αξέχαστος Γιάννης Μαλαγάρης, ο στρατιωτικός διοικητής, τραυματίστηκε. Σ’ εκείνη τη μάχη, ο Πολιτικός Επίτροπος βλέποντας τον κίνδυνο που απειλούσε το αντάρτικο στη γένεσή του, τράβηξε ολόρθος μπροστά, με το πιστόλι και τη χειροβομβίδα στο χέρι, αψηφώντας τον κίνδυνο. Ξεσήκωσε και έτσι έσπασαν τον κλοιό. Μαζί τους στάθηκε και τις μέρες των σκληρών μαχών στην Κέρκη και στον Καρβούνη. Μαζί τους έμεινε και τώρα, τις τελευταίες μέρες πριν την καταστροφή. Οι σύντροφοί του ξέρανε πως ο Επίτροπος μένει και θα μείνει μαζί τους, έστω και σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται. Τον είχαν ελπίδα και στήριγμα. Στο πρόσωπό του βλέπανε τη δύναμη που τους κρατούσε ενωμένους. Μαζί του το άγχος γινόταν μικρότερο. Και τον κουβαλούσαν δίχως να βαρυγκομούν. Η αγάπη αυτή και η φήμη του, που απλώθηκε σε όλο το νησί εκείνες τις δύσκολες μέρες, έμεινε και μετά από το θάνατό του, σα θρύλος στα τραγούδια που του αφιέρωσε ο λαός.
Ο λαός της Σάμου τραγούδησε τους ξακουστούς “Γιαγάδες”. Το ίδιο τραγούδι το προσάρμοσε στ’ όνομα του Πολιτικού Επιτρόπου.
Στης Σάμου τα ψηλά βουνά
Στου Κέρκη τα λημέρια
Εκεί ξεχείμαζε ο Σαλάς
Η καταστροφή όμω ερχόταν ολοταχώς. Στην κατάσταση που υπήρχε, τίποτα δεν ήταν ικανό να την αποτρέψει. Τα τμήματα είχαν εξοντωθεί.
(…)
Το τέλος είχε έρθει και για το αντάρτικο της Σάμου. Οι φήμες και οι θρύλοι έδιναν και έπαιρναν για το ηρωικό πάλεμα των ανταρτών και για το τραγικό τέλος τους. Το τέλος αυτό έφτασε με το φόνο του αξέχαστου Σαλά, που το όνομά του ήταν δεμένο με τις πιο δύσκολες, μα και τις πιο ηρωικές σελίδες του κινήματος στο νησί και στη Μέση Ανατολή.
Πριν τον επίλογο της καταστροφής, ο Σαλάς είχε μείνει πια μόνος με το γιατρό, τη νοσοκόμα του κι έναν αντάρτη. Χρέη γιατρού έκανε ο φοιτητής της Ιατρικής Καρούσος και νοσοκόμας η Έλλη. Ο αντάρτης έκανε το σύνδεσμο. Ο Σαλάς βρισκόταν πάλι σε αδιάκοπες κρίσεις της αρρώστιας του. Ήταν δύσκολο να κοιμηθεί και να μένει πια στο νησί. Εξάλλου, το να μένει εκεί δεν είχε πια κανένα νόημα. Από καιρό δεν είχαν μείνει παρά μερικές μικροομάδες κυνηγημένες από βουνό σε βουνό και από κλαρί σε κλαρί. Ο Σαλάς κατέληξε στην απόφαση να οργανώσει τη φυγή του από το νησί. Ο αντάρτης σύνδεσμος δε γύρισε από μια αποστολή που τον έστειλαν. Πιάστηκε αιχμάλωτος. Έμειναν η “νοσοκόμα” και ο γιατρός. Από τους δυο, ο κλήρος έλαχε στην κοπέλα.
“Κλήρος” είναι μια κουβέντα. Κανένας κλήρος δε ρίχτηκε. Το πράγμα το συζήτησαν. Η κοπέλα ήταν εκείνη που ήξερε τα μέρη, είχε γνωστούς και σα γυναίκα μπορούσε να κινηθεί εύκολα. Λίγοι από την πόλη ξέρανε πως βρισκόταν στο βουνό. Νόμιζαν ότι βρίσκεται στην Αθήνα. Συζήτησαν, λοιπόν, και η κοπέλα προσφέρθηκε πρόθυμα. Όλοι οι ενδοιασμοί του Επιτρόπου παραμερίστηκαν από την προθυμία και τα επιχειρήματα της κοπέλας, κι έπειτα, πάντα είχε σταθεί παληκάρι κι έδειχνε μια ιδιαίτερη αφοσίωση στους αντάρτες και τον Επίτροπο. Δεν είχε παρουσιάσει κανένα σοβαρό σημάδι φόβου ή απόγνωσης. Έφυγε κι είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη ότι, αν δε συμβεί κανένα απρόοπτο, η Έλλη θα γύριζε μια είδηση -ή σωτηρίας ή καταδίκης τους.
Την ξεπροβόδισαν και περίμεναν. Μα η κοπέλα δε γύρισε. Το Σαλά μαζί με το φοιτητή Καρούσο τους έπιασαν ενώ κοιμούνταν. Τι είχε συμβεί; Πολλές φήμες έχουν κυκλοφορήσει. Μια από αυτές μιλούσε για κάποιον έρωτα που γεννήθηκε στην καρδιά της κοπέλας, στις δύσκολες μέρες που έμεινε να περιποιείται τον άρρωστο Πολιτικό Επίτροπο. Όλα, βέβαια, είναι δυνατά. Μια νέα κοπέλα, αντάρτισσα, με ιδέες επαναστατικές, που έβλεπε μπροστά της το ίνδαλμά της ζωντανό, μπορούσε να το ερωτευτεί. Μπορούσε η στοργή προς τον άγνωστο να μεταβληθεί σε αγάπη. Αφορμή σε αυτές τις υποθέσεις έδωσε ίσως η στοργή και ευαισθησία που έδειχνε η Έλλη για τον άρρωστο Επίτροπο. Στις ώρες που του ‘ρχονταν κρίσεις της αρρώστιας, την έβλεπαν συχνά να χύνει δάκρυα. Άλλες φορές την έβρισκαν μόνη να κλαίει και όταν την ρωτούσαν γιατί, έλεγε πως έκλαιγε γιατί ο “Επίτροπος είναι πολύ άσχημα”.
Η υπόθεση της αγάπης συνδυάστηκε αργότερα με μια εκδοχή πως τάχα η κοπέλα δε βρήκε ανταπόκριση και η αγάπη της μετατράπηκε με τον καιρό σε μίσος. Όλα αυτά, υποθέσεις και φήμες. Αυτήν την κοπέλα όμως δεν μπορεί κανείς σίγουρα να την καταδικάσει. Πολύ λογικά μπορεί να μην έχει κανένα φταίξιμο. Είναι, άλλωστε, πολύ σημαντικό εκείνο που μαθεύτηκε αργότερα: η Έλλη πιάστηκε. Την είχε προδώσει ο άνθρωπος στον οποίο αποτάθηκε για βάρκα. Τι έγινε πιο πέρα; Ως την ώρα δεν έχει εξακριβωθεί.
Ο Επίτροπος, κατάκοιτος, πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με το φοιτητή της Ιατρικής, Σαράντη Καρούσο. Στο δρόμο, ο φοιτητής ζήτησε σε μια βρύση να πιει νερό και, καθώς έπινε, τον σκότωσαν από πίσω με μια σφαίρα στον τράχηλο. Στον Πολιτικό Επίτροπο Σαλά επιφύλαξαν θάνατο πιο τραγικό.
Τον έδεσαν ζωντανό πίσω από ένα τανκ και τον έσερναν έτσι, ώσπου τον κατέβασαν νεκρό και κομματιασμένο στο Βαθύ, όπου τον έκθεσαν σε κοινή θέα για να τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο το λαό.
Ο θάνατος του Πολιτικού Επιτρόπου Γιάννη Σαλά γιόμισε πίκρα όσους τον γνώρισαν, μα και όλο το λαό.
Το ΚΚΕ έχασε έναν αφοσιωμένο αγωνιστή, εξαιρετικά ικανό, με ήθος και κομματικότητα, ένα στέλεχος που διέθεσε ολόκληρη τη ζωή του για την υπόθεση του Κόμματος, παλεύοντας πάντα με παραδειγματικό ηρωισμό και αυτοθυσία στις πρώτες γραμμές του αγώνα.
Η καταστροφή του αντάρτικου της Σάμου ολοκληρώθηκε με την άνανδρη και στυγερή δολοφονία του Πολιτικού Επιτρόπου του. Μα και η Ικαριά στο πρόσωπό του έχανε ένα από τα καλύτερα παιδιά της.
Οι σύντροφοι που έμειναν στην Ικαριά δεν είχαν να περιμένουν τίποτα πια από τη Σάμο. Ο άνθρωπος στον οποίο στήριζαν μεγάλες ελπίδες δεν υπήρχε πια. Έδωσε τη ζωή του για την ιερή υπόθεση του λαού. Θα στέκει για πάντα παράδειγμα φωτεινό και μεγάλο για όλους τους συμπατριώτες και αγωνιστές του.

Κανίβαλοι στην Ομόνοια

Μοιάζει ελπιδοφόρο τα αρρωστημένα φαινόμενα να αποδίδονται σε εξαιρέσεις. Πρόκειται για μια απέλπιδα , ωστόσο ελπίδα. Η μικροαστική βαρβαρότητα είναι ένα εξαιρετικά κανονικό φαινόμενο . Ένα φαινόμενο που αποκρυσταλλώνει την αποτύπωση της ιστορικής οπισθοχώρησης της ανθρωπότητας στα πλαίσια του σύγχρονου κανιβαλικού καπιταλισμού.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Το κοινό που συγκεντρώθηκε στο κέντρο της Αθήνας , στην Ομόνοια , για να καταγράψει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την απελπισία και την απόγνωση ενός ανθρώπου δυστυχώς δεν συνιστά εξαίρεση. Πρόκειται για τα λύματα του ελληνικού καπιταλισμού , πρόκειται για ένα ιδεότυπο μικροαστού που παράγεται σωρηδόν , αποτελώντας την μαγιά διατήρησης του φασιστικού φαινομένου στην χώρα .

Ο κανιβαλισμός δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός , δεν πρόκειται εδώ για περιθωριακούς νεοναζί και φασίστες. Είναι ο φασισμός του κανονικού ανθρώπου που γεννά , αναπαράγει και διαιωνίζει τον φασισμό , την κοινωνική αναλγησία και το μαζικό μίσος για τους φτωχούς , τους απόκληρους και τους μετανάστες. Είναι η σιωπηλή κοινωνική πλειοψηφία που σιωπά απέναντι σε κάθε αδικία , όντας ωστόσο έτοιμη να λιντσάρει όσους δεν ταιριάζουν στα πλαίσια της κανονικότητας, που αυτή απαρέγκλιτα υπηρετεί.

Βρίσκεται παντού. Κρυμμένη πίσω από οθόνες , φορώντας το πρόσωπο του χαρωπού καταναλωτή , εγκλωβισμένη στην μανιέρα του ευυπόληπτου πολίτη , του αδαούς ψηφοφόρου , του ανιστόρητου ακραιφνούς πατριώτη , του θεοσεβούμενου χριστιανού, του πειθήνιου υπαλλήλου του καθεστώτος . Δεν είναι παρά η μάζα μικροαστικού όχλου που αποτελεί βασικό πυλώνα εδραίωσης του κανονιστικού ορίζοντα της καπιταλιστικής  βαρβαρότητας.

Σε συνθήκες σχετικής οικονομικής ευμάρειας η μικροαστική συναγωγή υποδύεται την ήρεμη «δημοκρατική πλειοψηφία» . Ωστόσο σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης αποκαλύπτεται ως αυτό που πραγματικά είναι : θεατής και συνοδοιπόρος στην αρένα της κυριαρχίας έτοιμη ανά πάσα στιγμή να ξεπουλήσει το άδειο τομάρι της, με ανταμοιβή « άρτο και θεάματα » .

Δεν είναι λίγοι , δεν είναι εξαίρεση. Βρίσκονται παντού. Είναι η ανερμάτιστη οχλαγωγία που πνίγει τον δημόσιο χώρο μηρυκάζοντας τις πιο άθλιες και κούφιες κοινοτυπίες , είναι οι αχόρταγοι πελάτες που καταβροχθίζουν τον κόσμο , δυο βήματα μακριά από αστέγους που επαιτούν για ένα πιάτο φαγητό , είναι τελικά ο ερεβώδης κοινωνικός αναλφαβητισμός που διυλίζει το διαθέσιμο οξυγόνο παράγοντας πτωμαΐνη σε δυσθεώρητες ποσότητες.

Το τέρας δεν αναχώρησε πότε. Για κάποια χρόνια μπουκώθηκε με χρήμα και ευδαιμονία και σιώπησε . Εδώ και καιρό , εμφανίστηκε πάλι . Είναι οι νεκρές φιγούρες που έρπονται αν και διαθέτουν άκρα, είναι το συνονθύλευμα άγνοιας , βλακείας και ανίας που παρασιτεί στο σώμα της ανθρωπότητας .

Μοιάζουν όρθιοι , άλλα σέρνονται . Κοίτα λίγο πιο προσεκτικά και θα τους δεις. Δίπλα σου είναι . . .

Πηγή:  theradicalmarxismproject.wordpress.com

Καψόνι εξόδου…

      

Μερικές φορές έκλειναν τα μάτια στη σκοπιά! Οι ώρες του ύπνου ήταν μετρημένες, λιγοστές, κάποιες φορές ανύπαρκτες! Δεν έπρεπε να σε πάρει ο ύπνος, αλλά τα μάτια έκλειναν. Βημάτιζες με προσοχή και πάλι τα μάτια έκλειναν για λίγο αλλά έπρεπε να τ’ ανοίξεις αμέσως! Άλλοτε τα μάτια έκλειναν καθώς ήσουν ακίνητος. Έπρεπε να τα κλείσεις για να τα ξεκουράσεις για πολύ λίγα δευτερόλεπτα, όχι παραπάνω από πέντε. Δεν έπρεπε να παρασυρθείς παραπάνω γιατί αλλιώς θα σ’ έπαιρνε ο ύπνος. Μερικές φορές ήταν μερικοί που μπέρδευαν την πραγματικότητα με τα όνειρα καθώς ονειρεύονταν με ανοιχτά τα μάτια! Αυτοχαστουκίζεσαι για να μη φτάσεις σ’ αυτό το σημείο γιατί γίνεσαι επικίνδυνος. Καψόνι για να μπορείς να φτάσεις στα άκρα, αλλά στην πραγματικότητα φτάνεις πολύ πιο μακριά απ’ ότι στο καψόνι!

Αλλά όταν σου κάνουν καψόνι μακριά από τη σκοπιά, μακριά από το κλίμα της σκοπιάς;! Όταν σου κάνουν καψόνι χωρίς λόγο κάτι απίστευτοι τύποι και μάλιστα την ώρα που έχεις αναλάβει το πιο δύσκολο κομμάτι;! Όταν σε ταλαιπωρούν θέλοντας να σε βάλουν να φυλάξεις σκοπιά χωρίς να υπάρχει λόγος να φυλάξεις σκοπιά;! Όταν σε βάζουν μάλιστα να φυλάξεις σκοπιά λες και είσαι σε εμπόλεμη ζώνη;! Όταν σε σπρώχνουν να ξεμπερδέψεις με την ηλιθιότητα και τη γελοιότητα αυτού του άθλιου κόσμου, τότε τι κάνεις;! Επιμένεις με το ζόρι να γαντζωθείς σ’ αυτόν τον απερίγραπτο κόσμο μόνο και μόνο για να ταλαιπωρείσαι ή επιλέγεις την έξοδο αποφασίζοντας να δώσεις επιτέλους τέλος για να γλιτώσεις κι εσύ από αυτόν τον κόσμο, να γλιτώσει κι αυτός από σένα;!

Κ. Νότνολ