Στιγμιότυπα ενός διαζυγίου

 Στιγμιότυπα ενός διαζυγίου

Το ορατό ενδεχόμενο ενός BRexit φέρνει παραπλεύρως στο προσκήνιο κάποια θεωρητικά ζητήματα περί κρίκων και σοσιαλιστικής μετάβασης (που θα τα δούμε σε επόμενα σημειώματα), καθώς και μια σειρά ποιοτικά χαρακτηριστικά για την αποτίμησή του.

Ανεξάρτητα από την εκτίμηση περί ψευδοδιλήμματος ή μη ουσιαστικού διακυβεύματος (τουλάχιστον όχι αυτό που δηλώνεται) στο δημοψήφισμα, που μπορεί να έχει κανείς, η μεθοδευμένη πίεση που ασκήθηκε από μεγάλο τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης και διεθνώς υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, ήταν αναγνωρίσιμη κι εν μέρει πρωτοφανής, όχι τόσο ως προς την ουσία της και την έντασή της, αφού στην Ελλάδα* ζήσαμε από πρώτο χέρι παρόμοιες καταστάσεις και δε μας προκαλούν εντύπωση πχ οι έμμεσες εργοδοτικές συστάσεις για την πολιτική της εταιρίας και την (πιο) σωστή επιλογή ή τα οπαδικά αφιερώματα για τις επιπτώσεις στον αθλητισμό και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν οι αγγλικές, ποδοσφαιρικές ομάδες (με τη συμμετοχή παικτών που ως τώρα λογίζονταν ως κοινοτικοί). Αλλά ως προς τα μέσα που μεταχειρίστηκε και την αδίστακτη αξιοποίηση -αν όχι ενορχήστρωση- μιας δολοφονίας πολιτικού από το δικό τους στρατόπεδο και των αυθόρμητων συναισθημάτων που προκαλούσε στην κοινή γνώμη.

Από μια άποψη λοιπόν, η ανθεκτικότητα των ψηφοφόρων σε αυτήν την τρομακτική πίεση είναι ενθαρρυντική και δείχνει θετικά αντανακλαστικά. Αν η κυρίαρχη τάξη μπορεί να κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο και να επιστρατεύει κάθε πιθανό αθέμιτο μέσο (από τον έλεγχο τραπεζικών κεφαλαίων στα καθ' ημάς έως τη δολοφονία της Κοξ), για να λυγίσει τις αντιστάσεις, παρόλα αυτά δεν ελέγχει πλήρως τις αντιδράσεις του κόσμου, για να τον κινεί σαν μαριονέτα.

Το άλλο καλό νέο της ημέρας είναι ότι η ΕΕ μπορεί να χάσει ακόμα κι από τις μπάμιες (ή κάτι άλλο αντίστοιχα αντιδημοφιλές) αν κονταροχτυπηθούν σε δημοψήφισμα. Η μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα δεν είναι εδραιωμένη ως θέσφατο στις συνειδήσεις των λαών.

Από την άλλη όμως, η θολή κι αντιφατική εναντίωση στην ΕΕ δεν είναι απαραίτητα απαλλαγμένη από την αστική επίδραση ή μη ελεγχόμενη από το σύστημα. Είναι χαρακτηριστικό νομίζω πως όσοι έχουν επαφές με φίλους και σφους που ζούνε στην Αγγλία, θα δουν κόσμο "σοκαρισμένο" όχι επειδή δε βγήκε το Bremain, αλλά με τα ξενοφοβικά, συντηρητικά αντανακλαστικά που φαίνεται να πλειοψηφούν και να δίνουν το τόνο στο στρατόπεδο του BRexit.

Ένα βασικό επιχείρημα εναντίον της ΕΕ πχ ήταν τα χρήματα που δίνει η Βρετανία στα κοινοτικά όργανα (για το φτωχό ευρωπαϊκό νότο, κτλ) ενώ θα μπορούσε να τα διαθέσει για τη βελτίωση του συστήματος υγείας της. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως αυτά τα έλεγαν πχ βουλευτές που ψήφισαν την κατεδάφιση των δομών του λεγόμενου κοινωνικού κράτους και τώρα φαίνονταν να κόπτονται γι' αυτό.

Αν πάντως είναι λάθος να χαρίζουμε ελαφρά τη καρδία, 17 εκ. ψηφοφόρους στο Φάρατζ και το ακροδεξιό κόμμα του (που δεν έχει ούτε το 1/4 αυτής της εκλογικής επιρροής), νομίζω πως εξίσου σημαντικό λάθος είναι να ανακαλύπτουμε με το ζόρι μια μορφή προοδευτικής, αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης σε αυτό το ανομοιογενές σώμα. Χώρια που θα ήταν μάλλον φαιδρό να παρουσιαστεί ως αντιιμπεριαλιστική μια λογική ανάκτησης της χαμένης βρετανικής κυριαρχίας απ' την ιμπεριαλιστική ΕΕ.

Κρατώντας αποστάσεις από το σχήμα ντόμινο, του πύργου που καταρρέει, κτλ, εντύπωση προκαλεί το σενάριο δημοψηφίσματος στη Σκωτία (που ψήφισε υπέρ της παραμονής) για απόσχιση από το ΗΒ (Ηνωμένο Βασίλειο) και επανένωσης της Β. Ιρλανδίας (που ψήφισε επίσης υπέρ) με τους υπόλοιπους Ιρλαδνούς, προκειμένου να παραμείνουν στις τάξεις της ΕΕ! Ένα κατά βάση σωστό δηλ αίτημα, σε μια καταστροφική, αντιλαϊκή προοπτική.

Οπότε προκύπτει εύλογα το ερώτημα: εμείς με ποιον είμαστε σφοι;
Κι από την άλλη, το ίδιο ερώτημα προς τους... μαέστρους της τακτικής και τους οπαδούς της θεωρίας της αποδυνάμωσης.
Τι είναι πιο σημαντικό: να αποδυναμωθεί η ιμπεριαλιστική Βρετανία με την απόσχιση, ή να μη δυναμώσει η ιμπεριαλιστική ΕΕ, εγκολπώνοντας εκ νέου στις τάξεις της Σκωτία και Β. Ιρλανδία;

Παρεμπιπτόντως, χρειάζεται μια προσεκτική, στατιστική ανάλυση κι αποτίμηση του αποτελέσματος, με βάση το γεωγραφικό χάρτη και άλλους ποιοτικούς δείκτες. Πέρα από το διαχωρισμό βορρά-νότου και τη διαφοροποίηση Σκωτίας και Β. Ιρλανδίας, υπάρχει η επικράτηση του Bremain σε νεολαία, Λονδίνο κι άλλα αστικά κέντρα, και η αντιστροφή της τάσης αυτής σε παραδοσιακές εργατουπόλεις. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η διαφοροποίηση στο εσωτερικό των δύο μεγάλων κομμάτων, όχι μόνο στη βάση τους, αλλά και σε επίπεδο βουλευτών-στελεχικού δυναμικού.

Αυτός ο εσωτερικός διαχωρισμός φαίνεται να αντανακλά και το "διχασμό" της βρετανικής αστικής τάξης, που ομολογώ πως υποτίμησα στην αναφορά μου στο προηγούμενο σημείωμα. Η δική μου εκτίμηση εξακολουθεί να είναι πως το δημοψήφισμα παραμένει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της βρετανικής αστικής τάξης, για να παζαρέψει καλύτερους όρους συμμετοχής στην ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαν να ερμηνευτούν πχ κάποιες αντιδράσεις αξιωματούχων της ΕΕ, που θέλουν να επισπεύσουν τις διαδικασίες που προβλέπει το άρθρο 50 για την έξοδο-αποδέσμευση ενός κράτους-μέλους, προκειμένου να δείξουν αταλάντευτη στάση, πυγμή κι αποφασιστικότητα έναντι οποιασδήποτε βρετανικής αξίωσης. Ή οι δηλώσεις του Γιούνκερ ότι έτσι κι αλλιώς δεν ήταν πολύ δυνατός ο έρωτας μεταξύ ΕΕ και Βρετανίας (που θυμίζει λίγο τα ερωτικά παιχνιδάκια: -Φεύγω. -Εντάξει φύγε! -Θα φύγω! -Μα στάσου, πού πας;). Ή ακόμα κι η παραίτηση Κάμερον, που κερδίζει ίσως λίγο χρόνο με τις εκλογές.

Εν τω μεταξύ κάποιοι λένε ότι αυτός τουλάχιστον προτίμησε να παραιτηθεί, παρά να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που δεν τον εξέφραζε πολιτικά, σε αντίθεση πχ με την ασυνέπεια λόγων και έργων του Τσίπρα. Ναι, αλλά ποιος ακριβώς λέει πως ο Σύριζα δε συμφωνεί με το πρόγραμμα που εφαρμόζει; Και γιατί να του δώσουμε τέτοια παράσημα, που δεν τα αξίζει;

Από την άλλη βέβαια, δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο μιας τέτοιας όξυνσης των ενδομονοπωλιακών αντιθέσεων στη Βρετανία, που να είναι το ερμηνευτικό κλειδί για αυτήν την εξέλιξη. Όπως λέει κι η ανακοίνωση του ΚΚΕ:
Το γεγονός ότι τέθηκε τόσο έντονα το ζήτημα της αποχώρησης μιας χώρας από την ΕΕ -και μάλιστα του μεγέθους της Βρετανίας- οφείλεται αφ’ ενός στις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ και την ανισομετρία των οικονομιών της και αφ’ ετέρου στη διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης. Αυτοί οι παράγοντες ενισχύουν το λεγόμενο ευρωσκεπτικισμό, αποσχιστικές τάσεις, αλλά και τάσεις που επιδιώκουν αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Για να προσθέσει πιο κάτω: Οι οικονομικές και πολιτικές διεργασίες που δρομολογούνται, τόσο σε επίπεδο της Μ. Βρετανίας, όσο και της ΕΕ, τα παζάρια που θα ακολουθήσουν για τη θέση της βρετανικής αστικής τάξης την επόμενη μέρα, μπορεί να καταλήξουν σε νέες προσωρινές συμφωνίες της ΕΕ με τη Βρετανία.

Σε αντίθεση δηλ με αυτήν του νέου ΚΚΒ, που κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος, υπεραισιόδοξο και κάπως μονόπλευρο, κατά τη γνώμη μου.

Αλλά περισσότερα για το κόμμα και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, στο αυριανό σημείωμα.

Τα ΜΑΤ δε θα τα ξαναπιάσεις στο στόμα σου! Τα ΜΑΤ!!!

Άφθονο γέλιο πρόσφερε στη συντακτική μας ομάδα, η είδηση πως 300 αστυνομικοί των ΜΑΤ, έκαναν αίτηση μετάθεσης σε άλλες υπηρεσίες, σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για την πειθαρχική δίωξη συναδέλφων τους λόγω… άσκησης βίας.
Συγκεκριμένα ένας υπαστυνόμος (διμοιρίτης) και τρεις αστυφύλακες απομακρύνθηκαν από τα ΜΑΤ γιατί κατηγορήθηκαν ότι σε συλλαλητήριο κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που έγινε στις 8 Μαΐου 2016 παραβίασαν τις εντολές που τους δόθηκαν από το επιχειρησιακό κέντρο. Οι τέσσερις αστυνομικοί που απομακρύνθηκαν από τα ΜΑΤ αρνούνται την κατηγορία ισχυριζόμενοι ότι πήραν εντολή από επικεφαλής που βρισκόταν στο σημείο, ενώ παραδέχονται ότι η εντολή δεν δόθηκε από το κέντρο της.
Οι άνδρες των ΜΑΤ αντέδρασαν έντονα στην απόφαση και σε μία πρωτοφανή κίνηση ένδειξης δυσαρέσκειας υπέβαλαν μαζικά αιτήματα μεταθέσεων από την υπηρεσία τους. Έτσι, περίπου 250 άνδρες των ΜΑΤ από τους συνολικά 750 εκδήλωσαν την πρόθεσή τους να φύγουν από την υπηρεσία.
Οι λεπτομέρειες κάνουν την υπόθεση ακόμα πιο αστεία, αφού μαθαίνουμε πως αν γίνουν αποδεκτές οι αιτήσεις μετάθεσης, τα ΜΑΤ στην Αθήνα θα είναι ουσιαστικά υποστελεχωμένα και τότε ζήτω που καήκαμε αν καταλήξουμε να έχουμε πορείες όπου δεν τραυματίζεται κανένας.
Από την άλλη, μαθαίνουμε πως οι ίδιοι οι υπάλληλοι των ΜΑΤ, νιώθουν μόνιμα απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι από την πολιτική ηγεσία. Ναι, ναι. Τύποι σαν αυτόν στο παρακάω βίντεο, νιώθουν απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι.

Το ρεπορτάζ δεν αναφέρει αν σε παρόμοια κίνηση διαμαρτυρίας προέβει και το επίλεκτο σώμα των ΜΑΤ που τους έχουμε δει συχνά πυκνά να βγάζει τις στολές του και να ντύνεται με κουκούλες και λοστάρια, αλλά λογικά η δυσαρέσκεια θα είναι διάχυτη σε όλο το αστυνομικό σώμα.

Εμείς είμαστε σίγουροι πως όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το μέρος των ΜΑΤ. Κερατέα, Σκουριές, αγρότες, φοιτητές, συνταξιούχοι και γενικά όποιος σχεδόν μιλάει ελληνικά. Έτσι, σε μια προσπάθεια να σταθούμε και εμείς αλληλέγγυοι σε αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάνε, τους αφιερώνουμε κανά δυο τραγουδάκια να πάνε κάτω τα φαρμάκια…

Brexit, «ευρωλατρεία» και «ευρωσκεπτικισμός»

 Brexit, «ευρωλατρεία» και «ευρωσκεπτικισμός»

«Αχός βαρύς» συνοδεύει και στην Ελλάδα τις ειδήσεις σχετικά με το δημοψήφισμα για την έξοδο ή την παραμονή της Μεγάλης Βρετανίας στην ΕΕ… Και –διόλου παράξενο- σε αυτό το θορυβώδες σύννεφο από σχόλια, πρωταγωνιστής είναι συχνά το ΚΚΕ και η στάση του. Αυτό συνέβαινε τουλάχιστον μέχρι την ημέρα της δολοφονίας της Βρετανής βουλευτίνας Κοξ από έναν –όπως όλα δείχνουν- ακροδεξιό ναζιστή, που επισκίασε φυσιολογικά το τοπίο, ωστόσο οι «πρόθυμοι σχολιαστές» δεν θα αργήσουν να επανέλθουν στο «αγαπημένο τους θέμα».

Για όσους θρηνωδούν και απευθύνουν αγωνιώδεις εκκλήσεις προς τους Βρετανούς ψηφοφόρους να μη χαλάσουν το όνειρο της «Ενωμένης Ευρώπης», το ΚΚΕ δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανυπόφορη ελληνική εκδοχή «ευρωσκεπτικισμού» και εικάζουν εύκολα ότι «επενδύει» στο Brexit. Τόσα θέλουν, τόσα καταλαβαίνουν, και χτες και σήμερα.

Εξαρχής η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην ΕΕ, δεν είχε ίχνος αμφιβολίας ή «σκεπτικισμού» σχετικά με το αν η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα επιτύχει τους στόχους της. Εξαρχής και διαχρονικά αποκάλυπτε τη φύση αυτής της ιμπεριαλιστικής Ένωσης και των στόχων της (που καμιά σχέση δεν είχαν βέβαια με την ιδεολογική επικάλυψη περί «δίκαιης» και ειρηνικής ένωσης των λαών»). Το ΚΚΕ αποκάλυπτε πως ο πραγματικός στόχος αυτής της σύμπραξης ήταν διπλός: να ενισχυθούν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, τόσο στην κοινή μάχη τους για συντριβή των εργατικών αντιστάσεων και δικαιωμάτων, για βελτίωση των όρων κερδοφορίας τους με περισσότερη και πιο αποτελεσματική εκμετάλλευση της εργασίας, όσο και απέναντι στους παγκόσμιους ανταγωνιστές τους.

Εισάγοντας μάλιστα τον λοιδορημένο από πολλούς όρο λυκοσυμμαχία (που προσφυώς παραπέμπει στη λυκοφιλία) το ΚΚΕ απέδειξε εξαρχής ότι δεν είχε αμφιβολίες και αυταπάτες και γνώριζε πως ειδικά η σύμπραξη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έναντι άλλων ανταγωνιστών θα περπατούσε ακόμη δυσκολότερα λόγω των εκρηκτικών αντιθέσεων και ανισομετριών των καπιταλιστών στις διάφορες χώρες. «Λύκοι» από γειτονικές αγέλες πάντα εμφανίζονται όταν μυριστούν λεία που αφορά τους καρπούς της δουλειάς τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, και φυσιολογικά, η ίδια η ιεραρχία της «αγέλης» της ΕΕ μπαίνει συχνά σε αμφισβήτηση. Δεν εντυπωσιαζόταν λοιπόν ποτέ το ΚΚΕ, ούτε παλιότερα από τις διαμάχες για το αν η ΕΕ θα έπρεπε να είναι περισσότερο «ομόσπονδη» ή «εθνοκρατική», ούτε και σήμερα από το γεγονός ότι οι αντιθέσεις έχουν οξυνθεί κι ένα κομμάτι των Βρετανών Τόρηδων αποφάσισε να βάλει το δημοψήφισμα στα δεδομένα αυτού του παζαριού.

Κι ενώ το ΚΚΕ ήταν πρακτικά το μόνο κόμμα στην Ελλάδα –κι από τα ελάχιστα ΚΚ στην Ευρώπη- που έθετε ξεκάθαρα την αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ ως απαραίτητο συστατικό της πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στην αστική εξουσία, ιδού που τα τελευταία χρόνια της κρίσης μας προέκυψε η νέα «σημαία ευκαιρίας» του «αριστερού (βεβαίως-βεβαίως) ευρωσκεπτικισμού»! Από πού προέκυψε; Μα φυσικά από το στρωμένο με οπορτουνιστική κοπριά περιβόλι της «ριζοσπαστικής αριστεράς», το ίδιο «περιβόλι» όπου φύτρωναν αυταπάτες για την «Ευρώπη των λαών», για την Ευρώπη «πεδίο μάχης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό», για την «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση» και άλλα εδώδιμα ζαρζαβατικά… Όλα αυτά καλλιεργούνταν –εννοείται- με τη ματιά πάντοτε λοξή στις «ευκαιρίες» από τα ευρωπαϊκά «πακέτα»…

Ξεχωριστή θέση στο φεστιβάλ γελοιότητας με αφορμή το δημοψήφισμα για το Brexit κατέχουν βέβαια τα πιο καμαρωτά «βλαστάρια» του εν λόγω περιβολιού, οι του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ακροβατούν ανάμεσα στην παράνοια και στη θρασύτητα: από τη μια καλούν –σαν ευσυνείδητοι «Ευρωπαίοι»- τους Βρετανούς να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής, αλλά σαν «αριστεροί ριζοσπάστες» αφήνουν να εννοηθεί ότι θα ήταν ευχάριστο να ψηφιστεί η έξοδος, που θα ενίσχυε τη μάχη «για να αλλάξει πολιτική η ΕΕ» (τη «μάχη» για την οποία έχουν ήδη θυσιάσει τόσα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και θα θυσιάσουν όσα ακόμα χρειαστεί…).

Τα συμπληρωματικά φυντάνια του περιβολιού τους πάλι (κόμματα και ομαδούλες με τον «ριζοσπαστικό» ρόλο να πιέζουν το ΚΚΕ να εγκαταλείψει την προσήλωσή του στη γραμμή της συγκέντρωσης δυνάμεων για τη λαϊκή συμμαχία που θα συγκρουστεί με την εξουσία των μονοπωλίων και να αδράξει την α ή τη β σημαία ευκαιρίας που οδηγεί στον συμβιβασμό) έχουν άλλο χαβά. Τελευταίο τους κολπάκι να ανακαλύπτουν ότι είναι δήθεν «αντιφατικό» το ΚΚΕ όταν απευθύνει καλέσματα και στους εργαζόμενους της Βρετανίας να μην επενδύουν τις ελπίδες τους στη μια ή στην άλλη αντίφαση της ΕΕ, στις εσωτερικές συγκρούσεις του κεφαλαίου κάθε χώρας, που ζυγιάζει και ξαναζυγιάζει τις συμμαχίες του, αλλά να τις επενδύουν μόνο στη δική τους αυτοτελή πάλη ενάντια στην αστική εξουσία και στις ιμπεριαλιστικές της ενώσεις.

Έχοντας –όψιμα μερικοί- ανακαλύψει ότι υπάρχει «ψωμί» στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια και στη διάψευση των ελπίδων από την ΕΕ, μας λένε ότι πια πρέπει ο στόχος της αποδέσμευσης, να …αποδεσμευτεί από την αντικαπιταλιστική πάλη, για να συνδεθεί –βεβαίως- εκ των υστέρων με αυτήν. Στο μεταξύ, για το καλό του νέου αυτού «μετώπου», θα πρέπει τα λαϊκά στρώματα να αφεθούν να διαπαιδαγωγούνται με ρήσεις του …Ντε Γκωλ, με την ιδέα της νοσταλγίας για την παλιά καλή Ευρώπη των εθνών-κρατών με κοινωνικό πρόσωπο που την πνίγουν οι κακοί «ευρωκράτες», με αυταπάτες για «εθνική φιλολαϊκή ανάπτυξη» κ.ά.

Παρουσιάζουν το δημοψήφισμα σαν μάχη «ζωής και θανάτου» για τα κυρίαρχα τμήματα της βρετανικής αστικής τάξης που υποστηρίζουν την παραμονή (παραβλέποντας τις πολλές δικλείδες ασφαλείας που έχει η κυρίαρχη αστική πολιτική να επιβάλλεται και να χειρίζεται ενδεχόμενα ανεπιθύμητα αποτελέσματα τέτοιων δημοψηφισμάτων). Χαρακτηρίζουν ελπιδοφόρα για το λαϊκό κίνημα μια ενδεχόμενη ήττα τους και «λυπούνται» που αυτής της κρίσιμης αντι-ΕΕ μάχης ηγούνται φασίστες! Μερικοί μάλιστα μιλούν πια ανοιχτά για «λαϊκό αντι-ΕΕ ρεύμα» στην Ευρώπη, στο οποίο ηγεμονεύουν ακροδεξιοί και φασίστες κι ότι το ζήτημα είναι να πάρουν την «ηγεμονία» από αυτούς …κομμουνιστικές και αντιϊμπεριαλιστικές δυνάμεις! Αν και το ελαφρυντικό της βλακείας ισχύει για ορισμένους από όσους λένε τέτοια, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι εδώ ανοίγει, καθόλου τυχαία, μια επικίνδυνη πόρτα ώστε να εμφανιστεί ο φασισμός, στον λαό αλλά και σε ανθρώπους με αριστερές ιδέες ακόμα, σαν «αντισυστημική» δύναμη…

Η «ευρωλατρεία» και ο «ευρωσκεπτικισμός» είναι παραλλαγές αστικών ιδεολογιών. Είτε κανείς τάσσεται αφηρημένα υπέρ της υπερεθνικής ένωσης είτε υπέρ ή του έθνους κράτους, η πραγματικότητα ειρωνεύεται κάθε τέτοια ιδεολογική περικοκλάδα. Αντίθετα με την κοινή παραδοχή «ευρωλατρών» και ευρωσκεπτικιστών, η ΕΕ δεν είναι μια ένωση που καταργεί τις μονοπωλιακές αντιθέσεις στο εσωτερικό της, αλλά μια ένωση που όσο τις περιορίζει, τόσο τις αποχαλινώνει σε άλλα επίπεδα. Μοναδική μόνιμη και διαρκής κατεύθυνσή της, που συμφέρει όλα τα μονοπώλια, είναι να τσακίζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά δικαιώματα.

Μια ματιά σε δύο χαρακτηριστικά γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, που δεν σχετίζονται με το Brexit, επιβεβαιώνουν την ένταση και την πολυπλοκότητα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην Ευρώπη, εντός κι εκτός ΕΕ. Από τη μια είχαμε μια πρωτοφανή δημόσια ανταλλαγή δηλητηριωδών σχολίων ανάμεσα στον πρόεδρο του Eurogroup Ντάισελμπλουμ και στον πρόεδρο της Κομισιόν Γιουνκέρ. Από την άλλη, μια εξίσου πρωτοφανή καταγγελία του Γερμανού Υπουργού Εξωτερικών εναντίον του …ΝΑΤΟ για «πολεμοχαρείς ενέργειες» κατά της Ρωσίας και δηλώσεις του υπέρ της χαλάρωσης των δυτικών κυρώσεων εναντίον της τελευταίας.

Οι «λύκοι» ουρλιάζουν όλο και δυνατότερα μπροστά στην πολύτιμη λεία τους, που είναι πάντα το αποτέλεσμα της εργατικής δύναμης των λαών. Ζυγιάζονται μεταξύ τους μήπως σχηματίσουν νέες συμμαχίες. Οι λαοί όμως δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν ευχόμενοι, σαν πρόβατα, κάθε φορά την επικράτηση της μιας ή της άλλης μερίδας «λύκων». Τις «λυκοσυμμαχίες» τις νικάμε μόνο όταν αρνιόμαστε τη μοίρα της «λείας» και οργανωνόμαστε σε συμμαχία εναντίον όλων των «λύκων», ενάντια στην ίδια την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση που τρέφεται από τις σάρκες των εργαζόμενων.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1134, 22-6-2016, σελ. 7

Κλάματα για την ΕΕ

Κλάματα για την ΕΕ

«Αρνητική εξέλιξη» χαρακτήρισαν με μια φωνή η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Αναμενόμενη η στεναχώρια τους, καθώς από θέση εκπροσώπησης των συμφερόντων της ντόπιας αστικής τάξης υπερασπίζονται τις στρατηγικές της επιλογές και τέτοια παραμένει η συμμετοχή στην ΕΕ. Εκδηλος ο προβληματισμός και η αγωνία τους, αφού το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία αναδεικνύει την αυξημένη δυσαρέσκεια εργατικών - λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της, που βεβαίως παραμένει εγκλωβισμένη στο πλαίσιο του συστήματος. Αλλά αναδεικνύει ακόμα και τις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ, την ανισομετρία των οικονομιών της, τη διαπάλη ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα που οξύνθηκε σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης.
Πρόκειται για στοιχεία που δεν αφορούν μόνο στη Βρετανία αλλά εκδηλώνονται στον έναν ή τον άλλο βαθμό σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ενισχύοντας το ρεύμα του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», αποσχιστικές τάσεις, αλλά και τάσεις που επιδιώκουν αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Τμήματα των αστικών τάξεων κρατών - μελών της ΕΕ, που τα συμφέροντά τους δεν εξυπηρετούνται πλέον με την παραμονή στην ΕΕ, προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια, θέτοντάς την υπό τη σημαία των επιλογών τους, σε κάθε περίπτωση εχθρικών προς τα λαϊκά συμφέροντα.
Οι αντιδράσεις των αστικών πολιτικών δυνάμεων πρέπει να ιδωθούν απ' τα λαϊκά στρώματα μέσα απ' αυτό το πρίσμα. Αν η παραμονή στην ΕΕ είναι δεδομένο ότι κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση, η αποχώρηση απ' αυτή δεν σηματοδοτεί τερματισμό της, στο βαθμό που οι λαοί, εν προκειμένω ο βρετανικός, δεν τη συνδέσουν με την πάλη τους για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Με όποια συμμαχία κι αν συνδέσει ή απ' όποια κι αν αποσυνδέσει τα συμφέροντά του το κεφάλαιο κάθε κράτους, η εξουσία του είναι από χέρι αντιλαϊκή.
Κανέναν τους δεν πήρε ο πόνος για τα λαϊκά συμφέροντα, που τα τσακίζουν ανελέητα με τις πολιτικές τους και που εξάλλου στο πλαίσιο της ΕΕ είναι καταδικασμένα. Ο καημός τους είναι η επίδραση των τελευταίων εξελίξεων στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το άφθονο κλάμα εκφράζει το φόβο τους για τη συνοχή της ΕΕ αλλά και για τα συμπεράσματα που μπορεί να εξαχθούν με αφορμή τη Βρετανία, καθώς αποδεικνύεται ότι λυκοσυμμαχίες όπως η ΕΕ δεν αποτελούν ανεπίστρεπτη διαδικασία, όπως πάσχιζαν να πείσουν το λαό οι απολογητές τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, ούτε εξανθρωπίζονται ούτε μεταλλάσσονται φιλολαϊκά. Ταυτόχρονα, η περίπτωση της Βρετανίας εκθέτει και όσες δυνάμεις κοροϊδεύουν το λαό ότι η αλλαγή νομίσματος είναι ικανή προϋπόθεση να τερματιστούν τα βάσανά τους. Η Βρετανία της στερλίνας έπαιρνε τα ίδια αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και θα συνεχίσει, μέσα ή έξω απ' την ΕΕ, αφού αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων της.
Ο λαός οφείλει να βγάλει συμπεράσματα και, κυρίως, οφείλει να κλείσει τα αυτιά στην προπαγάνδα που θα ενταθεί τις επόμενες μέρες περί επαναθεμελίωσης της ΕΕ, περισσότερης κοινωνικής ΕΕ, επιστροφής της ΕΕ στις ιδρυτικές της αρχές και αξίες. Τη μόνη αξία που είχε, έχει και θα έχει η ΕΕ είναι αυτή των κερδών των μονοπωλίων της. Οι αυταπάτες που με ιδιαίτερο ζήλο καλλιεργούν στο λαό η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της διαχείρισης, είναι για να μην «καρπίσει» στη συνείδησή του ο «σπόρος» της ανάγκης όχι απλά καταδίκης των λυκοσυμμαχιών του κεφαλαίου, αλλά του ίδιου και της εξουσίας του. Της ανάγκης να οργανώσει την πάλη του για την ανατροπή της και για την οικοδόμηση της δικής του, εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Πάλη που θα δώσει με τις σημαίες των δικών του συμφερόντων και όχι τις σημαίες των συμφερόντων των καπιταλιστών.

Κανείς συμβιβασμός με τη φτώχεια

Κανείς συμβιβασμός με τη φτώχεια

Βαθαίνει η φτώχεια στην Ελλάδα, σύμφωνα με την «Ερευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών» της ΕΛΣΤΑΤ για τα εισοδήματα του 2014. Δηλαδή, περισσότεροι άνθρωποι κάθε χρόνο δυσκολεύονται να επιβιώσουν και προσπαθούν να τα «βγάλουν πέρα» με ακόμη λιγότερα σε σχέση με άλλες χρονιές. Ενα μέρος από αυτούς κατρακυλάει σε συνθήκες πραγματικής εξαθλίωσης.
Παρά την πτώση του στατιστικού ορίου της φτώχειας, το 2014 αυξήθηκε το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε «κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού» (σ.σ. στερούνται τουλάχιστον 4 από 9 βασικά αγαθά και υπηρεσίες) στο 35,7% (από 36% το 2013, με υψηλότερη όμως βάση υπολογισμού). Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται περίπου 1,5 εκατομμύριο λαϊκά νοικοκυριά (περίπου 3,9 εκατ. άτομα). Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ακόμα χειρότερη από αυτήν που περιγράφουν τα επίσημα στατιστικά δεδομένα.
Η φτώχεια δεν είναι «φυσικό φαινόμενο», με το οποίο τάχα «παλεύει όσο μπορεί» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει. Η φτώχεια για μεγάλη μερίδα των λαϊκών στρωμάτων είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διευρύνεται σε συνθήκες κρίσης. Επιτείνεται ακόμα περισσότερο από τα μέτρα που παίρνουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

***

Τέτοια είναι τα μέτρα που παίρνει και η σημερινή κυβέρνηση, η οποία προπαγανδίζει ταυτόχρονα πως το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα» που ψήφισε πρόσφατα, θα «ανακουφίσει» τους πιο φτωχούς από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και των αντιλαϊκών νόμων που ψηφίζει σωρηδόν. Πρόκειται για ψέμα ολκής.
Τα μέτρα αυτού του «παράλληλου προγράμματος» αφορούν στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, η οποία στατιστικά ορίζεται από την κυβέρνηση σχεδόν στο ...«μισό» ακόμα κι αυτού του χαμηλού επίσημου ορίου της φτώχειας. Θυμίζουμε ότι το «κατώφλι της φτώχειας» υπολογίζεται στο 60% του διάμεσου συνολικού εισοδήματος των νοικοκυριών και για το 2014 διαμορφώνεται στα 4.512 ευρώ το χρόνο ανά άτομο (από 5.023 ευρώ το 2012, 6.591 ευρώ το 2010, 7.178 ευρώ το 2009).
Σύμφωνα όμως με το πρόγραμμα του «Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης» (ΚΕΑ), για να πάρει ένα άτομο την εισοδηματική ενίσχυση των 200 ευρώ το μήνα, που ισοδυναμεί με ψίχουλα, θα πρέπει να έχει ατομικό ετήσιο εισόδημα κάτω από 2.400 ευρώ! Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε «κίνδυνο φτώχειας» (σ.σ. με αποκλειστικά εισοδηματικά κριτήρια) εκτιμώνται σε 860.117 και αποτελούνται από περίπου 2,3 εκατ. άτομα, ενώ οι δικαιούχοι του προγράμματος στη σημερινή φάση υλοποίησης, δεν φτάνουν ούτε τις 17.000! Αυτή είναι η μια πλευρά, που αποκαλύπτει την κοροϊδία της κυβέρνησης σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα των πιο φτωχών.

***

Υπάρχει όμως και η πιο ουσιαστική πλευρά, αυτή που σχετίζεται με την αξιοποίηση των προγραμμάτων διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, για να συμπιεστεί στο ελάχιστο η απαιτητικότητα των λαϊκών στρωμάτων και ταυτόχρονα να καταργηθούν άλλα κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα που μέχρι σήμερα κρατούσαν μεγάλες μερίδες του πληθυσμού οριακά πάνω από τα στατιστικά όρια της φτώχειας.
Τέτοια περίπτωση είναι, για παράδειγμα, το ΕΚΑΣ. Η κυβέρνηση το κατάργησε με το πρόσχημα ότι θα εντάξει τους χαμηλοσυνταξιούχους σε έναν γενικότερο σχεδιασμό «αντιμετώπισης» του κινδύνου της φτώχειας. Ετσι, με την κατάργηση του ΕΚΑΣ αρπάχτηκαν από τους χαμηλοσυνταξιούχους φέτος 168 εκατ. ευρώ και συνολικά την 4ετία 2016 - 2019, 2,4 δισ. ευρώ. Στον αντίποδα, μέσω του «Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης», θα δοθούν το επόμενο διάστημα μόλις 80 εκατ. ευρώ για την πιλοτική εφαρμογή του σε 30 δήμους! Θυμίζουμε, επίσης, ότι με βάση το 3ο μνημόνιο, οι περικοπές στις δαπάνες Πρόνοιας θα φτάνουν τα 900 εκατ. ευρώ κατ' έτος (0,5% του ΑΕΠ), που σημαίνει σφαγή επιδομάτων και παροχών.
Επομένως, αυτό που κάνει η κυβέρνηση - όπως και οι προηγούμενες - είναι να μοιράζει τη φτώχεια σε περισσότερους, παίρνοντας από αυτούς που βρίσκονται σε σχετικά καλύτερη μοίρα, για να δώσει ψίχουλα σε αυτούς που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Μ' αυτήν την αθλιότητα, ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβιβαστεί. Διέξοδο από τη φτώχεια μπορεί να δώσει μόνο η πάλη του λαού για ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την ανάκαμψη του κεφαλαίου.

Ε.

Τα παιχνίδια που έκρυβαν Ιστορία

Τα παιχνίδια που έκρυβαν Ιστορία

Μια μικρή αναφορά τιμής και μνήμης σε ΗΡΩΕΣ ανάπηρους του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας

Λίγες στιγμές χαλαρές, λίγες σκέψεις στο μακρινό χτες μας και οι αναμνήσεις έρχονται η μια μετά την άλλη.

Εκεί, στα παιδικά μας χρόνια, εκεί στην Πολιτική Προσφυγιά... στα παιχνίδια μας στη μεγάλη αυλή και στο χωριουδάκι στους πρόποδες των Καρπαθίων. Στο μικρό χωριό Βαλτσέλε, όπου θυμάμαι την ύπαρξή μου. Δεν μείναμε πολύ καιρό εκεί. Αρκετά όμως για να μείνουν ανεξίτηλες εικόνες και να τις κουβαλάω ακόμη και σήμερα. Εδώ στο χωριό ήταν αντάρτες του Εμφυλίου, τραυματίες πολλοί. Ηταν ένα από τα κέντρα εγκατάστασης των προσφύγων. Εικόνες φυσικές για μας τα παιδάκια. Ετσι τους πρωτογνώρισα. Ανθρωποι με ένα ή κανένα μάτι, άνθρωποι χωρίς χέρια και πόδια.
Ανθρωποι που έμοιαζαν με τον μπαμπά μας. Ανάπηρος πολέμου και αυτός, με κομμένο το πόδι... κι εγώ γυρνάω το χρόνο πίσω. Γυρνάω στα παιδικά μου παιχνίδια και όνειρα. Δεν είχαμε τα παιχνίδια των παιδιών μας. Μα δεν ήταν και συνηθισμένα. Ακόμα περνάνε μπροστά απ' τα μάτια μου σαν μια κινηματογραφική ταινία εικόνες γλυκές, τρυφερές, γεμάτες αγάπη αλλά και λύπη. Εναν, έναν βλέπω τους γείτονές μου. Φωτογραφίες καρφωμένες στο μυαλό μου. Κοντοστέκομαι. Βλέπω πρόσωπα και εικόνες που δεν ξέχασα ποτέ, κι ας πέρασαν 60 χρόνια από τότε. Γείτονές μας ήταν άνθρωποι νέοι, οικογενειάρχες με όνειρα για επιστροφή στην Πατρίδα, με γυναίκες και παιδιά τώρα...
Ο καθένας έχει τη δική του Ιστορία. Αντάρτες οι πολλοί, παλικαράκια και λεβέντες στον αγώνα. Κυνηγημένοι οι πολλοί.
Και όλοι μάς φαίνονται ίδιοι. Κομμένο πόδι ο μπαμπάς μας, αγκυλωμένο πόδι και παράλυτο χέρι η γειτόνισσα στη διπλανή μας πόρτα. Θυμάμαι ακόμα το όνομά της κι ας ήμουν τότε 5-8 χρονών. Πρόσφατα διάβασα το όνομά της στις σελίδες των Εφημερίδων Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης του βουνού - 1949. Προαγωγή η Ελένη σε Ανθυπολοχαγό. Στην ίδια αυλή και λίγο στο βάθος έμεινε ο Αντώνης Φουρκιώτης, χωρίς μάτια.

Μας έπαιζε ο Αντώνης, μας έπαιρνε στο σπίτι του. Ηθελε να ακούει τις φωνούλες μας. Και παίζαμε μαζί. Γλυκές αναμνήσεις, γλυκές στιγμές.

Μας άκουγε και μας φώναζε. Με τη μικρή μου αδερφούλα έτοιμες να πάμε να παίξουμε. Ξέραμε το παιχνίδι. Κι εμείς τρέχαμε χωρίς δεύτερο ελάτε... Μπουμπούκι φώναζε την αδερφή μου, Αννάκι εμένα. Αμέσως πιάναμε το παιχνίδι, το «κρυφτούλι» μέσα στο σπίτι. Μικρό δωματιάκι ήταν. Και το παιχνίδι μας άρχιζε. Πιάναμε θέση πότε πίσω απ' την πόρτα και πότε κάτω από το τραπέζι. Και φωνάζαμε από εκεί «θείε Αντώνη, θείε Αντώνη, πού είμαι;». Αμέσως μας έβρισκε ο θείος... «Εσύ εκεί, εσύ εδώ, κάτω από το τραπέζι». Ακουγε τις φωνούλες μας και προσδιόριζε το μέρος. Μήπως είχαμε και πολλά πράγματα στα σπίτια μας; Τα πρώτα χρόνια, όλοι έτοιμοι για επιστροφή στην Πατρίδα ήμασταν. Και συνεχίζαμε το κρυφτούλι, το παιχνίδι μας στο σπίτι. Και όταν μας έβρισκε... τρέχαμε κοντά του, καθόμασταν μπροστά του, ακόμα πιο κοντά... ψάχναμε τα ματάκια του... οι περιέργειες των παιδιών... οι αθώες αμφιβολίες των παιδιών. Του ανοίγαμε με τα δύο δαχτυλάκια πάνω και κάτω τα μάτια του. Ψάχναμε τα μάτια με γουρλωμένα τα δικά μας και ρωτούσαμε «πώς, θείε Αντώνη, μας βλέπεις... αφού... δεν βρήκαμε τα ματάκια σου; Μήπως, μας βλέπεις; Και πάλι θείε Αντώνη, μήπως μας λες ψεματάκιααα... Μας βλέπεις;».

Εδώ σταματούσαν τα ψαξίματα, μας αγκάλιαζε, μας φιλούσε και γελούσε τόσο πολύ που εμείς πάλι από την αρχή το παίρναμε. Και κρατούσε πολύ το παιχνίδι μας. Και πού να φανταζόμουν πως μετά από πολλές δεκαετίες θα τον ξαναέβλεπα στην Κατερίνη. Τώρα επιστρέψαμε στην Πατρίδα. Βρεθήκαμε πριν 20 χρόνια εκεί, στο σπίτι του. Στιγμές που δεν περιγράφονται. Η φωνή του, το χαμόγελο και το γέλιο ίδια με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Και όλα αυτά μείνανε βαθιά χαραγμένα όχι μόνο στο μυαλό μου αλλά και στην ψυχή μου. Τώρα δεν παίζαμε. Τώρα μιλούσαμε για τον αγώνα τους. Μιλούσαμε για κείνα που πέρασαν. Διαβασμένος ο θείος Αντώνης. Πολιτική ανασκόπηση μας έκανε και ήταν πιο ενημερωμένος από εμάς. Περήφανος για τον αγώνα του.

Κι εμείς τώρα πια, χωρίς τις παιδικές μας περιέργειες και αμφιβολίες για τα μάτια του, δεχτήκαμε την Αλήθεια των γεγονότων. Τυφλός ο θείος ο Αντώνης Φουρκιώτης από τα 19 του χρόνια. Μαχητής του ΔΣΕ. Και αυτός Ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ και το διαβάζω στην ίδια Εφημερίδα του βουνού, του 1949. Δεν πρόλαβα να τον ενημερώσω. Μας άφησε πριν λίγα χρόνια. Και πώς να μην ξανασκέφτομαι; Πώς να μην γυρνάω το χρόνο πίσω; Πώς, πώς... να ήξερα πως τα αθώα παιχνίδια μάς έκρυβαν τόση ΙΣΤΟΡΙΑ; Λίγα πώς... ακόμη και πάλι από την αρχή.

Εικόνα που με στιγμάτισε όπως τόσες άλλες. Εικόνα που δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου. Βλέπω ακόμα στον ύπνο μου τον πατέρα, τον γείτονα που έκανε τις βόλτες στην αυλή. Τέσσερα παιδιά είχε. Μικρούλια όλα. Το μικρότερο δεν περπατούσε. Μωρό ακόμη. Και ο πατέρας το κρατούσε στην αγκαλιά ανάποδα... με τα ποδαράκια προς τα έξω. Καθόταν σα να ήταν σε σκαμνάκι στην αγκαλιά του πατέρα της. Και παρακολουθούσε τα παιχνίδια μας. Πέρα δώθε πήγαινε τα ματάκια του. Κάτι του έλεγε ο μπαμπάς στο αυτάκι κι εμείς παίζαμε το γύρω γύρω όλοι... Και όλοι μαζί... Και ο μπαμπάς στη μέση... Θέλαμε το χρόνο μας για να καταλάβουμε πως και αυτός ο γείτονας είναι τυφλός. Κουβαλάει πάλι Ιστορία πολέμου... Θυμάμαι πως πάνω από μας καθόταν πάλι ένας ανάπηρος με πόδι κομμένο. Δεν τον έβλεπα συχνά και δεν έχω αναμνήσεις... Φαίνεται ότι δεν παίζαμε... Αυτή ήταν η αυλή μας και τα παιχνίδια μας. Πηγαίναμε και δίπλα, λίγο στην ανηφόρα όπου έμενε άλλος ανάπηρος. Αλλα παιχνίδια κι εκεί. Αλλες εικόνες. Στο σπίτι αυτό έμεινε η οικογένεια του Κανάκη Χρήστου από την Ραψάνη. Κομμένο πόδι κι αυτός. Κομμένο από πάνω - πάνω. Δεν περπατούσε όπως ο μπαμπάς μας με το κομμένο του πόδι κάτω από το γόνατο. Εβλεπα πως το περπάτημά τους ήταν διαφορετικό. Τους έβλεπα δίπλα - δίπλα να περπατάνε και καταλάβαινα ότι τα τραύματά τους δεν είναι ίδια. Αρχισα από μικρή να ξεχωρίζω τα τραύματα των ποδιών από το περπάτημά τους. Κάνανε παρέα οι οικογένειές μας. Πολύ αργότερα έμαθα πού στηρίζονταν αυτοί οι δεσμοί φιλίας για τόσα πολλά χρόνια. Οταν άρχισα τις αναζητήσεις μου για την Ιστορία, τον Εμφύλιο και τους αγωνιστές. Ναι, ήταν μαζί στην 4η σειρά Σχολής Αξιωματικών του βουνού.

Ψάχνοντας λίγες αράδες ακόμη, βρίσκω και συμπληρώνω τις γνώσεις μου. Στις Εφημερίδες Προσωρινής Κυβέρνησης του βουνού 1949, τους βρήκα πάλι ως Ανθυπολοχαγούς και Υπολοχαγούς. Μάλιστα, γι' αυτό η κουβέντα τους τελειωμό δεν είχε κι εμείς τα μικρά ξεροσταλιάζαμε δίπλα τους μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος... Δε γνωρίζω αν ο πατέρας μου έμαθε για την προαγωγή του... δεν τον άκουσα ποτέ. Είχα μείνει στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Κι όμως, έχασα την ευκαιρία να του πω για την ανακάλυψή μου... Δεν τον πρόλαβα. Νωρίς μας άφησε. Λίγα κράτησε και το παιδικό μου μυαλό από κείνες τις κουβέντες και ιστορίες. Και δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο παιχνίδι που κάναμε, εκεί, στη μέση του χωριού. Βλέπαμε τον άνθρωπο που δεν είχε ούτε μάτια μα ούτε και χέρια. Χωρίς παλάμες και με τα κόκαλα ανοιγμένα (χωρισμένα) μέχρι ένα σημείο... Εμοιαζε σαν ένα μεγάλο ψαλίδι... για να μπορεί να πιάνει, έστω το πιο απλό... Κι εμείς τον βλέπαμε εκεί στο δρόμο που έκανε την βόλτα του και τρέχαμε γρήγορα να τον προλάβουμε. Κι εκείνος, μόλις άκουγε τις φωνούλες μας, σταματούσε τη βόλτα του έτοιμος να μας παίξει. Ανοιγε την «ψαλίδα» του χεριού του. Απλωνε το χέρι του κι εμείς πιάναμε τη σειρά μας. Ο ένας πίσω από τον άλλο... πρώτος, δεύτερος, τρίτος για να μην μας φύγει. Χώναμε το μικρό χεράκι μας στο χέρι «ψαλίδι» κι εκείνος με γρήγορες κινήσεις το έκλεινε. Πότε μας έπιανε το χέρι και πότε προλαβαίναμε και το μαζεύαμε. Και ήταν η χαρά μας, η παιδική μας αθωότητα. Και ποιος ήξερε τι ιστορία έκρυβε και αυτό το τραύμα...

Κι όμως, παίζαμε με ΗΡΩΕΣ που δεν ξέραμε. Παιχνίδια που έκρυβαν ΙΣΤΟΡΙΑ και δεν μάθαμε...

Εγραψα αυτό το μικρό κείμενο για να κρατήσω ζωντανές τις αναμνήσεις μου, για να αφιερώσω λίγες ακόμη αράδες σ' αυτούς τους περήφανους αγωνιστές του Εμφυλίου, του ΔΣΕ, σ' αυτούς που με κάνανε πολλές φορές περήφανη, σ' αυτούς που σήμερα δεν είναι κοντά μας. Θα τους θυμόμαστε γλυκά.

Αννα ΚΕΦΑΛΕΛΗ

Η καταδίκη της ΕΕ είναι αποτελεσματική όταν συνδέεται με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου

Η καταδίκη της ΕΕ είναι αποτελεσματική όταν συνδέεται με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ για το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση, για το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, σχετικά με την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ:
«Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αναδεικνύει την αυξημένη δυσαρέσκεια εργατικών - λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της, η οποία όμως πρέπει να απεγκλωβιστεί από τις επιλογές τμημάτων και πολιτικών δυνάμεων της αστικής τάξης και να αποκτήσει ριζοσπαστικά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Το αποτέλεσμα καταγράφει τη διάψευση των προσδοκιών, που για χρόνια καλλιεργούσαν όλα τα αστικά κόμματα - και στην Ελλάδα - μαζί με τα ευρωενωσιακά επιτελεία ότι δήθεν θα μπορούσαν οι λαοί να ευημερήσουν στο πλαίσιο της ΕΕ.
Το γεγονός ότι τέθηκε τόσο έντονα το ζήτημα της αποχώρησης μιας χώρας από την ΕΕ - και μάλιστα του μεγέθους της Βρετανίας - οφείλεται αφενός στις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ και την ανισομετρία των οικονομιών της και αφετέρου στη διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης. Αυτοί οι παράγοντες ενισχύουν τον λεγόμενο "ευρωσκεπτικισμό", αποσχιστικές τάσεις, αλλά και τάσεις που επιδιώκουν αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Φορείς του αντιδραστικού "ευρωσκεπτικισμού" είναι εθνικιστικά, ρατσιστικά ή και φασιστικών αντιλήψεων κόμματα, όπως π.χ. το Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Βρετανίας (UKIP) του Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, η "Εναλλακτική για τη Γερμανία" και παρόμοια σχήματα στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Ελλάδα, π.χ. η φασιστική Χρυσή Αυγή, η Εθνική Ενότητα του Καρατζαφέρη και άλλα. Η τάση του "ευρωσκεπτικισμού" εκφράζεται και από κόμματα, που χρησιμοποιούν αριστερή ταμπέλα, ασκούν κριτική ή απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ, υποστηρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών.
Αυτές οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί διαπερνούν και την αστική τάξη κάθε χώρας - μέλους της ΕΕ. Οι οικονομικές και πολιτικές διεργασίες που δρομολογούνται, τόσο στο επίπεδο της Μ. Βρετανίας, όσο και της ΕΕ, τα παζάρια που θα ακολουθήσουν για τη θέση της βρετανικής αστικής τάξης την επόμενη μέρα, μπορεί να καταλήξουν σε νέες προσωρινές συμφωνίες της ΕΕ με τη Βρετανία. Το σίγουρο είναι πως, σε κάθε περίπτωση, όσο παραμένει η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η αστική εξουσία, η όποια εξέλιξη θα συνοδευτεί με νέες βαριές θυσίες για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.
Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος εκθέτει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, που όλα τα προηγούμενα χρόνια εκθείαζαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, παρουσιάζοντάς την ως μια ανεπίστρεπτη διαδικασία ή έσπερναν αυταπάτες περί ανάγκης για "περισσότερη Ευρώπη της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης". Εκθέτει κι εκείνες τις δυνάμεις που θεωρούν το εθνικό νόμισμα πανάκεια για τη λαϊκή ευημερία. Η Βρετανία της στερλίνας έπαιρνε τα ίδια αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Τα ίδια μέτρα θα συνεχίσει να παίρνει και εκτός ΕΕ, αφού αυτά τα επιβάλλει η ανάγκη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των δικών της μονοπωλίων.
Είναι σίγουρο ότι τις επόμενες μέρες θα πυκνώσουν οι φωνές και τα "δάκρυα", τόσο από τη μεριά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και απ' τη μεριά των άλλων αστικών κομμάτων, για την "ανάγκη επαναθεμελίωσης της ΕΕ", για την "ΕΕ που έχασε το δρόμο της και πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες της" κ.λπ. Ομως, η ΕΕ, από γεννησιμιού της, ήταν και είναι μια αντιδραστική συμμαχία των αστικών τάξεων της καπιταλιστικής Ευρώπης, με στόχο το "ξεζούμισμα" των εργαζομένων και την καταλήστευση άλλων λαών, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Δεν ήταν, ούτε θα είναι αιώνια, όπως δεν ήταν αιώνιες άλλες αντίστοιχες συμμαχίες στο παρελθόν. Η καπιταλιστική ανισομετρία και ο ανταγωνισμός, η αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων αργά ή γρήγορα φέρνουν στην επιφάνεια αντιθέσεις, που δεν είναι πλέον εφικτό να γεφυρωθούν με προσωρινούς και εύθραυστους συμβιβασμούς. Ταυτόχρονα, στο καπιταλιστικό έδαφος γεννιούνται νέα φαινόμενα, διεργασίες για νέες αντιδραστικές συμμαχίες.
Το συμφέρον του ελληνικού, του βρετανικού λαού, όλων των λαών της Ευρώπης, δεν πρέπει να μπαίνει "κάτω από ξένη σημαία". Δεν πρέπει να μπαίνει κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης και των διαφόρων τμημάτων της, που καθορίζουν τις επιλογές και τις διεθνείς τους συμμαχίες, με κριτήριο τα συμφέροντά τους και τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η αναγκαία καταδίκη της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από αυτήν, για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να συνδεθούν με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ανασύνταξη και ισχυροποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι όρος για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος».