Ταγκό για δύο μεταξύ ΠΑΜΕ και Μητσοτάκη βλέπουν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ

Κατιούσα

Μπορεί η ΓΣΕΕ να συναντήθηκε για τσάι και συμπάθεια με το Μητσοτάκη, μπορεί να μην ετοιμάζει καμία απολύτως αντίδραση για το αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο που έρχεται, μπορεί το μόνο στο οποίο διακρίνεται να είναι οι πρακτικές μαφίας, μπορεί κάθε συγκέντρωσή της να εξελίσσεται σε φιάσκο χωρίς κοινό και εργάτες, τουλάχιστον όμως έχει καθαρή εικόνα για τον πραγματικό της αντίπαλο: το ΠΑΜΕ.
Σε μια φαιδρή ανακοίνωση, όπου τα άσχημα και μακαρονικά ελληνικά δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, η συνδικαλιστική μαφία δεν αφήνει την παραμικρή αιχμή για τον πυρήνα του νομοσχεδίου, κάνοντας απλώς λόγο για “μονομερείς παρεμβάσεις χωρίς σοβαρό κοινωνικό διάλογο”. Έκανε δηλαδή τη μούρη κρέας στη δεξιά, δε θα ξέρουν πού να κρυφτούν. Αμέσως μετά περνάει στον πραγματικό της καημό, που είναι οι καρέκλες και η διεξαγωγή Συνεδρίου, με νόθους αντιπροσώπους και συσχετισμούς.

Η ΓΣΕΕ, ως θεσμικός και αντιπροσωπευτικός εκφραστής της βούλησης των εργαζομένων της χώρας, πρέπει να ολοκληρώσει ανεμπόδιστα τις διαδικασίες ανάδειξης τακτικής της Διοίκησης. Διαδικασίες προαπαιτούμενες για να λειτουργήσουν τα συλλογικά όργανα και να τοποθετηθούν δημοκρατικά ή να αντιδράσουν στις αλλαγές που κομίζει το πολυνομοσχέδιο. Διαδικασίες που διαλύθηκαν με βίαιο και σκαιότατο τρόπο από το Π.Α.ΜΕ, τον κομματικό βραχίονα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, το οποίο θα κάνει κηδεία με ξένα κόλλυβα, καθώς δεν εμπλέκεται στη νομική και πρακτική βάσανο ούτε υπογραφής συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ούτε προκήρυξης απεργιών.

Ξεπερνάμε με δυσκολία τον πειρασμό να σταθούμε στη φράση “κομματικός βραχίονας του ΚΚΕ” -που είναι ταυτολογία-μπουρδολογία- και περνάμε στην ουσία. Ο λόγος που η γραφειοκρατική κλίκα δεν είναι ισχυρή και έτοιμη για να οργανώσει μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στο πολυνομοσχέδιο είναι …ότι δεν έγινε συνέδριο για την εκλογή τακτικής διοίκησης. Όσο αυτή ήταν εκλεγμένη, οι απεργίες διαδέχονταν η μία την άλλη, ενώ οι εργοδότες και η κυβέρνηση δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα από το αλλεπάλληλο αγωνιστικό σφυροκόπημα. Μόλις, όμως, γίνει το συνέδριο της ΓΣΕΕ και ανανεώσουν τις θεσούλες τους, ας τρέμουν ξανά οι ισχυροί αυτού του κόσμο την οργή των εργατοπατέρων και τη δύναμη του κοινωνικού διαλόγου τους. Ο Κόκκινος Οχτώβρης θα μοιάζει με πάρτι νηπιαγωγείου μπροστά στην οργή των γαλαζοπράσινων και ροζ εργατοπατέρων.
Δεν ξέρουμε αν η συνάντησή του με τον Μητσοτάκη είχε ταγκό ως μουσική υπόκρουση, και κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Δεν ξέρουμε αν υπολογίζουν πως θα εκλέξουν στη Διοίκηση τους μπράβους τους και έτσι κανείς δε θα τολμά να τους πάει κόντρα στη “διαπραγμάτευση” και τον “κοινωνικό διάλογο”, αφού θα προσέρχονται με “επιχειρήματα”.
Συνεπώς θα αρκεστούμε να επισημάνουμε τα γεγονότα: την ώρα που το ΠΑΜΕ καλεί σε εγρήγορση και ετοιμάζει συλλαλητήριο ενάντια στο πολυνομοσχέδιο την ερχόμενη Τρίτη, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ ασχολούνται απλώς με τις καρέκλες τους. Και το ΠΑΜΕ είναι το μοναδικό σοβαρό αντίπαλο δέος, που χαλάει τη σούπα τους και εμποδίζει τα σχέδιά τους.

Μπαγκλαντές: Εκεί όπου παιδιά-σκλάβοι ράβουν τα τζιν που φοράμε

0 Comments

Από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέσα σε ανήλιαγα δωμάτια και χώρους εργοστασίων, ανάμεσα σε ρούχα και ραπτομηχανές, παιδιά εργάζονται σκληρά, ράβοντας ετικέτες για τα ρούχα της Δύσης, παίρνοντας "ψίχουλα" ως μεροκάματο. Αυτή είναι η ζωή των παιδιών του Μπαγκλαντές, που δουλεύουν σκληρά για 0,28 ευρώ την ημέρα. Εδώ ράβονται τα τζιν που εμείς φοράμε.

Ένα άτυπο εργοστάσιο, όπως περιγράφει ο φωτογράφος Κλαούντιο Μοντεσάνο Κασίγιας, περιλαμβάνει ένα δωμάτιο με 15 ραπτομηχανές, συνήθως χωρίς εξόδους κινδύνου, σχέδια για πυρασφάλεια ή πυροσβεστήρες. Θυμίζουμε ότι περισσότεροι από 1.100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε εργοστάσιο έξω από τη Ντάκα εξαιτίας πυρκαγιάς πρόσφατα. Η βιομηχανία ενδυμάτων στο Μπαγκλαντές είναι η δεύτερη μεγαλύτερη σε εξαγωγές κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, μετά την Κίνα και έχει το αρνητικό ρεκόρ όσον αφορά την πυρασφάλεια.

Σύμφωνα με τη Unicef, υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο παιδιά ηλικίας 10-14, που δουλεύουν ως εργάτες στο Μπαγκλαντές, ενώ ο εκπρόσωπος της στη Ντάκα, Ζαν Ζακ Σιμόν, τονίζει: «Χιλιάδες παιδιά καταλήγουν σε μεγάλες πόλεις και γίνονται παιδιά μετανάστες. Γίνονται ευάλωτα, επειδή δεν πάνε πια στο σχολείο. Πρέπει να δουλεύουν σε επικίνδυνες περιοχές. Τα κορίτσια γίνονται παιδιά νύφες. Μερικές φορές γίνονται εργαζόμενες του σεξ. Είναι μεγάλο ζήτημα για τα παιδιά».

Τα θλιμμένα κορίτσια

Τον Αύγουστο του 2015, δημοσιεύθηκαν οι φωτογραφίες ενός 15χρονου κοριτσιού που έγινε γνωστό ως η «θλιμμένη νύφη», αφού ετοιμάζονταν για το γάμο του με έναν άγνωστο τριαντάχρονο. Οι γάμοι ανήλικων κοριτσιών είναι μια παλιά συνήθεια στο Μπαγκλαντές, συνήθεια που καταστρέφει την παιδική ηλικία, αλλά και ολόκληρη τη ζωή αμέτρητων γυναικών. Πριν λίγες ημέρες, το Ανώτατο Δικαστήριο του Μπαγκλαντές αποφάσισε πως οι γυναίκες δεν θα χρειάζεται πλέον να δηλώνουν στο πιστοποιητικό γάμου αν είναι παρθένες!

 Τα κορίτσια των φτωχών οικογενειών αναγκάζονται συχνά να εργάζονται ως οικιακοί βοηθοί σε πλουσιότερες οικογένειες. Δεν λαμβάνουν ούτε πληρωμή, ούτε έχουν ελεύθερο χρόνο, ούτε καν κατάλληλη θέση για ύπνο. Πολλές φορές κοιμούνται στο μπαλκόνι, όπως πολλά σκυλιά στην Ελλάδα!

Δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχει ιδιωτικός χώρος, δεν έχουν καθορισμένες ώρες εργασίας ή διαλείμματα. Και το χειρότερο από όλα, δεν υπάρχουν προοπτικές για το μέλλον τους. Στην πραγματικότητα και δίχως περιστροφές είναι οι σύγχρονοι δούλοι.

Ο φωτογράφος Marco Giannattasio έδωσε πρόσφατα μια σειρά από φωτογραφίες των ανήλικων οικιακών βοηθών στη Ντάκα, την πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές. Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ του, συνάντησε παιδιά τραυματισμένα, κακοποιημένα, ακόμη και παιδιά που έβλαπταν από απελπισία μόνα τους τον εαυτό τους. Ο Marco Giannattasio τιτλοφόρησε το φωτορεπορτάζ του «Αόρατοι Σκλάβοι της Ντάκα»

Πηγή: artinews.gr

Σουηδία: Το κοινωνικό κράτος που δεν υπάρχει πια…

Από Πάνος Αλεπλιώτης

Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης // 

Το Σουηδικό κοινωνικό κράτος της δεκαετίας του 50, 60 αποτέλεσμα των εργατικών αγώνων, των αναγκών του κεφαλαίου και της ύπαρξης της Σ. Ένωσης δεν υπάρχει πια

Η Κατάρρευση μια καθημερινότητα

“Αν κάτι απασχολεί μόνιμα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εκτός από το προσφυγικό είναι το θέμα του κοινωνικού κράτους. Διαβάζουμε ιστορίες τρόμου για έλλειψη προσωπικού στην ουσία σε όλα τα Νοσοκομεία της χώρας και ότι τα κονδύλια για τα σχολεία λιγοστεύουν.
Πιεσμένοι δάσκαλοι προσπαθούν να βολέψουν τον χρόνο διδασκαλίας σε όλο και μεγαλύτερες τάξεις και μαθητές με μεγαλύτερες απαιτήσεις φροντίδας.
Πιεσμένο ιατρικό προσωπικό προσπαθεί να προλάβει την φροντίδα των ηλικιωμένων με τα πιο απαραίτητα. Για τα «μη απαραίτητα», όπως χρόνος για να έχουν ακόμη και ένα απλό διάλογο με αυτούς που έχουν ανάγκη, δεν υπάρχει.
Αυτές οι ιστορίες είναι πια μια καθημερινότητα. Όλοι γνωρίζουν πως το κοινωνικό κράτος πάσχει. Αυτό όμως που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι η αιτία της χειροτέρευσης και για πιο λόγο κανείς δεν κάνει κάτι για να διορθωθεί η κατάσταση. Αντί για αυτό οι μειώσεις κονδυλίων συνεχίζεται.
Σε κάποιους Δήμους έχουν εξαφανιστεί οι μισοί παιδικοί σταθμοί. Σε άλλους κόβεται το μεσημεριανό φαγητό από τους μαθητές των Λυκείων που δεν είναι υποχρεωτικό.
Σε άλλους Δήμους κλείνουν Νοσοκομεία και παρ όλες τις διαμαρτυρίες κλείνουν οι Μαιευτικές κλινικές μια μετά την άλλη.

Τι είναι το κοινωνικό κράτος;

Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Για να απαντηθεί το ερώτημα πρέπει να προσδιορίσουμε τι ακριβώς είναι το κοινωνικό κράτος και ακόμη ποιοι παράγοντες δημιούργησαν το κοινωνικό κράτος που σήμερα καταρρέει.
Κατά βάση το κοινωνικό κράτος έχει να κάνει με την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Αν η εργατική τάξη δεν αναπαραχθεί βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα δεν θα μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται. Ο μισθός που καταβάλλεται στους εργάτες πρέπει να φτάνει για φαγητό και στέγη ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται.
Όταν ο εργάτης τραυματιστεί πρέπει να αποκατασταθεί από κάποιο σύστημα Υγείας για να μπορέσει να επιστρέψει στην δουλειά του. Εδώ προστίθεται και η εκπαίδευση ώστε να μπορεί ο εργάτης να χειριστεί τα εργαλεία του.
Μακροπρόθεσμα πρέπει να αναπαραχθεί ο εργάτες αποκτώντας παιδιά ώστε να ετοιμάσει την νέα γενιά εργατών. Γιαυτό πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να αποκτήσει κανείς οικογένεια και παιδιά.

Το ελάχιστο επίπεδο

Βεβαίως η αναπαραγωγή έχει και ένα ελάχιστο επίπεδο. Αν δεν μπορείς να αγοράσεις φαγητό δεν μπορείς να εργαστείς. Έχει όμως και ένα ανώτερο επίπεδο που έχουν πετύχει οι εργάτες με τον αγώνα τους.
Ότι έχουν πετύχει οι εργάτες πάνω από το ελάχιστο μπορεί να αλλάξει είτε προς τα επάνω είτε προς τα κάτω.
Με λίγα λόγια ο πιο σημαντικός παράγοντας του κοινωνικού κράτους που πράγματι έχουμε βιώσει στην Σουηδία είναι οι ανάγκες του Σουηδικού κεφαλαίου. Είναι ο παράγοντας που ποτέ δεν υπάρχει στις συζητήσεις. Αντίθετα η συζήτηση περιστρέφεται σε δύο άλλους παράγοντες.
Οι παράγοντες του κοινωνικού κράτους

• Ο πρώτος είναι η ύπαρξη ενός πανίσχυρου καλά οργανωμένου εργατικού κινήματος που έδειξε την δύναμή του όταν η Σουηδία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήταν η χώρα με τις περισσότερες απεργίες σε σχέση με τον πληθυσμό της. Τα αιτήματά του και η δύναμη που είχε ήταν ένας ισχυρός παράγοντας.
• Ο άλλος παράγοντας ήταν η ύπαρξη της Σ. Ένωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού που το κύρος της και η δύναμή της είχε ενισχυθεί μετά την νίκη τον ΒΠΠ. Για τους καπιταλιστές ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν μια απειλή. Οι εργάτες μπορούσαν να στραφούν προς τον σοσιαλισμό αν πιεζόταν- ο σοσιαλισμός εμπόδιζε την επίθεση του κεφαλαίου και μόνο με την ύπαρξή του.

Αυτοί είναι οι δυο παράγοντες που έφτασαν το κοινωνικό κράτος σε μεγαλύτερο επίπεδο από το ελάχιστο που το κεφάλαιο χρειάζεται για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Τι μορφή πήρε αυτό το κράτος;

Παιδεία πρότυπο από την Λαϊκή Γερμανία

Το κεφάλαιο είχε ανάγκη από υψηλά εκπαιδευμένο προσωπικό για να χειριστεί τις όλο και πιο ραγδαία εξελισσόμενες παραγωγικές δυνάμεις. Έτσι είχε ανάγκη από ένα αποτελεσματικό σχολείο. Αυτό ήταν και η αιτία να μπει η εργατική τάξη στον κόσμο της μόρφωσης. Η μορφή του σχολείου που επιλέχθηκε ήταν δανεισμένη από την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, DDR, είχε προοδευτικό χαρακτήρα και αυτό ευνόησε θετικά την εργατική τάξη.
Το κεφάλαιο μετά τον ΒΠΠ είχε μεγάλη ανάγκη από εργατική δύναμη. Προέκυψαν ανάγκες για επιδόματα παιδιών και παιδικούς σταθμούς. Σε συνδυασμό με ένα ενεργητικό και καλά οργανωμένο εργατικό κίνημα, την ύπαρξη του σοσιαλισμού, η εξέλιξη πήγε πιο μακριά από ότι ήταν απαραίτητο για το κεφάλαιο.

Το σήμερα

Τι συμβαίνει όμως σήμερα; Το επίπεδο για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης μειώνεται προς τα κάτω.
Η αιτία που η Υγεία καταρρέει και τμήματα ολόκληρα των Νοσοκομείων κλείνουν είναι επειδή δεν χρειάζονται σύμφωνα με την οπτική του κεφαλαίου. Για τον καπιταλισμό είναι τελείως αδιάφορο αν οι άνθρωποι χρειάζονται να ταξιδέψουν 10 ή 400 χιλιόμετρα για να γεννήσουν ή αν υπάρχει επάρκεια προσωπικού για τα επείγοντα περιστατικά που θα χρειαστούν οι άνθρωποι.
Το ίδιο ισχύει και για τα σχολεία. Το ότι οι σχολικές επιδόσεις χειροτερεύουν, οι δάσκαλοι δεινοπαθούν, και η σχολική εργασία γίνεται όσο πάει μεγαλύτερη για το διδακτικό προσωπικό αφήνει τον καπιταλισμό αδιάφορο. Γιατί;
Επειδή η ελάχιστη μόρφωση που χρειάζονται σήμερα για να μπουν στην παραγωγή είναι αρκετή.
Μαθήματα όπως Ιστορία ή Κοινωνιολογία δεν χρειάζονται να διδάσκονται σε μεγάλη έκταση. Ίσα που να πάρει ο μαθητής μια απατηλή εικόνα της Ιστορίας όπου αποκλείεται ο σοσιαλισμός σαν εναλλακτική λύση.

Δεν υπάρχει ελάχιστο όριο κατάρρευσης

Μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι η κατάσταση θα σταματήσει εδώ; Δηλαδή στο ελάχιστο επίπεδο; Όχι δεν μπορεί.
Υπάρχουν πολλές χώρες που οι μισθοί που προσφέρονται για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης είναι κάτω από τα ελάχιστα όρια. Αυτό συνεπάγεται ότι εκατομμύρια άνθρωποι μεταναστεύουν σε άλλες χώρες με την ελπίδα να βρουν καλύτερες συνθήκες.
Αυτοί οι άνθρωποι με την σειρά τους χρησιμοποιούνται από το κεφάλαιο σε κάθε χώρα για να μειωθεί ακόμη περισσότερο το ελάχιστο όριο. Από την στιγμή που το κεφάλαιο μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει έναν εργαζόμενο με κάποιον άλλο δεν ενδιαφέρεται για τις συνθήκες ζωής του εργάτη.

Οι κατακτήσεις χάνονται αν δεν αλλάξει το σύστημα

Το κοινωνικό κράτος που είχαμε και κατάφερε να χτιστεί κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες δεν υπάρχει πια, είναι και ένα δείγμα του πως λειτουργεί το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Όλες οι κατακτήσεις εξαφανίζονται, αφού θεωρούνται σαν έξοδα για τον καπιταλισμό, που δεν χρειάζεται να επωμιστεί. Δεν έχει λοιπόν να κάνει με το αν κάποιος καπιταλιστής είναι καλός και κάποιος άλλος κακός. Όλοι πρέπει να λειτουργήσουν με την ίδια λογική αφού πρέπει μόνιμα να αυξάνουν τα κέρδη τους. Όσο εμείς δεν αλλάζουμε το σύστημα που επικρατεί όλες οι κατακτήσεις έχουν εφήμερο χαρακτήρα επειδή αυτός είναι ο νόμος και η δυναμική του καπιταλισμού – αν δεν αλλάξουμε εμείς το σύστημα δεν θα είμαστε σίγουροι για το κοινωνικό κράτος”.
(Άρθρο της σύνταξης της εφημερίδας Riktpunkt του ΚΚ Σουηδίας)

Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία: Συνένοχοι σε εγκλήματα πολέμου

 

 

Από iraklis3 στο Σεπ 16, 2019 Διεθνή, 

 

 

Σύμφωνα με την Έκθεση που υπέβαλε το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ενδέχεται η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Γαλλία να είναι συνένοχοι στα εγκλήματα πολέμου της Υεμένης, αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής Guardian. Η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Γαλλία ενδέχεται να είναι συνένοχοι σε εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, αφού εξόπλισαν και παρέχουν υποστήριξη σε έναν στρατιωτικό συνασπισμό κάτω από την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, που σύμφωνα με την έκθεση των Ηνωμένων Εθνών οδήγησε στην πείνα τους αμάχους ως μια πολεμική τακτική.

Μια ομάδα εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ συνέταξε για πρώτη φορά έναν κατάλογο 160 στρατιωτικών αξιωματικών και πολιτικών που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν κατηγορίες για διενέργεια εγκλημάτων πολέμου, μεταξύ άλλων από τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το ανταρτικό κίνημα Houthi και τις στρατιωτικές δυνάμεις της κυβέρνησης της Υεμένης. Ένας μυστικός κατάλογος των ατόμων που πιθανότατα είναι συνένοχοι έχει σταλεί στον ΟΗΕ.

«Αυτή η συγκλονιστική έκθεση θα πρέπει να λειτουργήσει ως ξυπνητήρι προς την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Προσφέρει όλες τις απαραίτητες αποδείξεις για τη δυστυχία και ταλαιπωρία που υφίσταται ο λαός της Υεμένης από έναν πόλεμο που τροφοδοτείται εν μέρει από τις πωλήσεις όπλων του Ηνωμένου Βασιλείου στη Σαουδική Αραβία και στα άλλα μέλη του συνασπισμού», δήλωσε ο διευθυντής της οργάνωσης «Oxfam» της χώρας, Muhsin Siddiquey.

Το εφετείο του Ηνωμένου Βασιλείου στις 20 Ιουνίου αποφάσισε ότι οι πωλήσεις όπλων προς τη Σαουδική Αραβία συνεχίστηκαν χωρίς την κατάλληλη έρευνα στο Ηνωμένο Βασίλειο για τον κίνδυνο εγκλημάτων πολέμου που διαπράττονται από το συνασπισμό υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας και ζήτησε από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου να αναφέρει τι ακριβώς έπραξε για να το διορθώσει αυτό. Η βρετανική κυβέρνηση, υπερασπίζοντας τις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από μια ομάδα που έχει συσταθεί από τη Σαουδική Αραβία για να διερευνήσει πιθανές παραβιάσεις του στρατιωτικού συνασπισμού, αλλά η αξιοπιστία της αμφισβητείται επανειλημμένα από την ίδια την έκθεση του ΟΗΕ.

Η επιτροπή του ΟΗΕ δήλωσε ότι έλαβε ισχυρισμούς ότι τα Εμιράτα και οι συμμαχικές δυνάμεις βασανίζουν, βιάζουν και σκοτώνουν ύποπτους πολιτικούς αντιπάλους που κρατούνται σε μυστικές εγκαταστάσεις στη φυλακή του Μπέρ Αχμέντ ΙΙ, αλ-Μπουρίκα και σε πολλούς ανεπίσημους χώρους κράτησης. 

Διαπίστωσε ότι πολλοί κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια, μεταξύ άλλων ηλεκτροσόκ, κρέμονται από τα χέρια και τα πόδια, υφίστανται σεξουαλική βία και μακρές περιόδους απομόνωσης. Βρήκε επίσης η επιτροπή ότι οι μαχητές Houthi «χρησιμοποίησαν ναρκοπέδια
κατά προσωπικού και οχημάτων, κατά παράβαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου».

Ο ΟΗΕ έχει τεκμηριώσει τουλάχιστον 7.292 νεκρούς πολίτες (συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον 1.959 παιδιά και 880 γυναίκες) και 11.630 αμάχους που τραυματίστηκαν συμπεριλαμβανομένων 2.575 παιδιά και 1.256 γυναίκες) στην Υεμένη, ως άμεσο αποτέλεσμα της ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ του Μάρτη του 2015 (όταν ξεκίνησε αυτή η παρακολούθηση των γεγονότων) και του Ιούνη του 2019. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών θεωρείται πολύ υψηλότερος.

Πηγή: Χαραυγή

Πώς η ανάγκη έγινε ιστορία – Η ίδρυση και τα πρώτα χρόνια της ΚΝΕ

Κατιούσα

Η ίδρυση της ΚΝΕ που κλείνει σήμερα μισό αιώνα ύπαρξης και δράσης και τα πρώτα δύσκολα βήματά της στο βαθύ σκοτάδι της παρανομίας, στα χρόνια της χούντας, με την ανασυγκρότηση των οργανώσεων και των καθοδηγητικών οργάνων, την παράνομη κυκλοφορία του Οδηγητή και τη βασανιστική ανάπτυξή τους, όπως περιγράφονται στο πρώτο σχετικό κεφάλαιο της μπροσούρας “Στιγμές απ’ τη ζωή και τη δράση της ΚΝΕ στην παρανομία”.

Η ΚΝΕ τρία χρόνια τώρα παρουσιάζεται στην καθημερινή δράση με ποικίλες μορφές πάλης, ατσαλώνοντας τα μέλη της στο καμίνι αυτό του αγώνα. Σιγά-σιγά, πετραδάκι-πετραδάκι χτίζει τις οργανώσεις της μέσα στο χώρο της νεολαίας, πλαταίνει τις γραμμές της και γίνεται όλο και περισσότερο η καθοδηγητική δύναμη […] του νεολαιίστικου κινήματος της χώρας μας.
Απόσπασμα από τη Διακήρυξη της ΚΝΕ στα τρία χρόνια από την ίδρυσή της
Η απόφαση για την ίδρυση της ΚΝΕ πάρθηκε τον Αύγουστο του 1968, από το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, λίγο καιρό μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας. Μέσα στα μαύρα χρόνια της χούντας ξεκίνησε η προσπάθεια για τη συγκρότηση του πρώτου καθοδηγητικού της οργάνου και των πρώτων οργανώσεών της, άρχισε να προετοιμάζεται η έκδοση του περιοδικού της, του Οδηγητή. Το πρώτο φύλλο του Οδηγητή κυκλοφόρησε στις 22 Σεπτέμβρη του 1968. Τον ίδιο μήνα συγκροτήθηκε το Κεντρικό Γραφείο της ΚΝΕ. Η ΚΝΕ από τα πρώτα χρόνια της έγινε μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών (ΠΟΔΝ).
Λίγους μήνες μετά την ίδρυση της ΚΝΕ, η 13η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ με ειδική απόφασή της χαιρέτιζε την ανασύσταση της Κομμουνιστικής Νεολαίας:

“Οι σημερινές συνθήκες στον τόπο μας και οι διεθνείς επέβαλαν την ανασύσταση της ΚΝΕ. Η Κομμουνιστική Νεολαία συγκεντρώνει στις γραμμές της τα πιο δραστήρια στοιχεία της ελληνικής νεολαίας και διαπαιδαγωγείται με βάση τη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, τα ιδεώδη της δημοκρατίας και του μαρξισμού, το πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού. Η Κομμουνιστική Νεολαία συνεχίζει τις ηρωικές παραδόσεις της ΟΚΝΕ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Η ΚΝΕ προετοιμάζει τα μέλη της να γίνουν ικανά μέλη του ΚΚΕ. Είναι συγκροτημένη με βάση το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Δημιουργεί παράνομες οργανώσεις όπου ζουν, δουλεύουν ή σπουδάζουν οι νεολαίοι”.

Η δημιουργία των παράνομων οργανώσεων της ΚΝΕ δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ήταν καθήκον που για να υλοποιηθεί, έπρεπε όχι μόνο να ξεπεραστούν τα εμπόδια της παρανομίας, αλλά και να αντιμετωπιστεί η συκοφαντική και διαλυτική δουλειά της αναθεωρητικής ομάδας που είχε διαγραφεί στη 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1968.
Η συγκρότηση της ΚΝΕ άρχισε με μια χούφτα νεαρά στελέχη. Το 1969 στην Αθήνα η Οργάνωση μετρούσε μόλις 28 μέλη. Σύντομα η ΚΝΕ ενισχύθηκε με μέλη και στελέχη του Κόμματος νέας ηλικίας, που απελευθερώθηκαν από τη Λέρο όπου ήταν πολιτικοί κρατούμενοι.
Καθοριστικό ρόλο στην ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της ΚΝΕ έπαιξαν οι παράνομες οργανώσεις του Κόμματος. Όπως αναφέρεται σε σημείωμα του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας το 1970: “Τα μέλη της ΚΟΑ να βοηθήσουν με περισσότερη ευθύνη και φροντίδα την οργανωτική ανάπτυξη, την πολιτική ιδεολογική διαπαιδαγώγηση της ΚΝΕ, Υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες να επεκταθεί η δουλειά στους νέους εργάτες, το Πανεπιστήμιο, στις μεσαίες και τεχνικές σχολές. Να δοθεί εξαιρετική προσοχή και βοήθεια προς τα όργανα της ΚΝΕ. Να βοηθηθεί η ΚΝΕ να συγκροτήσει Αχτιδικές Επιτροπές και να φέρει έτσι σε αντιστοιχία τη συγκρότησή της με την κομματική, έτσι ώστε να συντονίζεται η δράση των παράλληλων ΚΟ και των οργανώσεων της ΚΝΕ”.
Κομβικό ρόλο στην πορεία της Οργάνωσης έπαιξε η Α’ Συνδιάσκεψή της, που συνήλθε παράνομα στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 1969. Στη Συνδιάσκεψη εγκρίθηκε το Καταστατικό της Οργάνωσης και η Ιδρυτική Διακήρυξη προς την ελληνική νεολαία, ενώ εκλέχτηκε το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ και ο Γραμματέας του, Δ. Τσιάρας.
Από το χαιρετισμό που απηύθυνε η ΚΝΕ προς την ΚΕ του ΚΚΕ στην Α’ Συνδιάσκεψη, διαβάζουμε:

“Η Συνδιάσκεψη της ΚΝΕ που έγινε μέσα σε συνθήκες παρανομίας, καθημερινών συλλήψεων και αδυσώπητης τρομοκρατίας, που έχει επιβάλει η ξενοκίνητη τυραννία, αποτελεί αφετηρία για μια πιο συντονισμένη και αποφασιστική πάλη της ελληνικής νεολαίας με επικεφαλής της ΚΝΕ για την ανατροπή της χούντας. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου, η ΚΝΕ θεωρεί απαραίτητη τη δημιουργία πιο συγκροτημένων, επαναστατικά διαπαιδαγωγημένων οργανώσεων βάσης, εκεί που εργάζεται, μορφώνεται και ζει η νεολαία.
Αγαπητοί σύντροφοι, σας διαβεβαιώνουμε για άλλη μια φορά ότι θα μας βρείτε σταθερούς αγωνιστές στην περιφρούρηση και εφαρμογή των αποφάσεων του Κόμματος. Θα σταθούμε στην πρώτη γραμμή της πάλης της νεολαίας, του λαού μας, πιστεύοντας ακράδαντα στην τελική νίκη του”.

Δυο χρόνια μετά την ίδρυση της ΚΝΕ, το Κεντρικό Συμβούλιό της σε ανακοίνωσή του αποτιμούσε τη δράση του διαστήματος που προηγήθηκε:

“[…] Συμπληρώθηκαν δυο χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας. Δυο χρόνια αντιδικτατορικού αγώνα μας έδωσαν την πείρα και μας δίνουν σήμερα τη δυνατότητα να διακηρύξουμε ότι η ΚΝΕ, το φυτώριο της νέας γενιάς έχει ριζώσει αμετάκλητα μέσα στον ελληνικό λαό και άρχισε να παίζει τον αποφασιστικό ρόλο που της τάζουν οι τωρινές ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της χώρας. Τα δυο χρόνια που πέρασαν έδωσαν τις πρώτες χειροπιαστές αποδείξεις ότι η ίδρυση της ΚΝΕ στάθηκε και χαρακτηρίζεται αποφασιστικό σημείο στην εξέλιξη του νεολαιίστικου κινήματος, όσο και ολόκληρου του αντιδικτατορικού αντιφασιστικού αγώνα του λαού μέσα στον ελληνικό χώρο. Σε αυτό το χρονικό διάστημα η ΚΝΕ είναι η κυριότερη νεολαιίστικη οργάνωση που ορθώνεται με αντιφασιστική συνέπεια ενάντια στα σχέδια της μαύρης αντίδρασης. Οι νέοι και οι νέες, μέλη της ΚΝΕ αναπτύξανε κάθε λογής δράση.
Σκόρπισαν χιλιάδες προκηρύξεις καλώντας το λαό στην αντιδικτατορική πάλη, ξεσηκώνοντας την αγανάκτησή του για την τύχη των πολιτικών κρατούμενων, μοίρασαν χιλιάδες αντίτυπα παράνομου τύπου, κυρίως του δημοσιογραφικού οργάνου του Οδηγητή, οργάνωσαν νέες δυνάμεις μέσα στην ΚΝΕ, συνέχισαν με ζήλο να ανεβάζουν την ιδεολογική τους κατάρτιση, το πολιτικό τους κριτήριο και τις οργανωτικές του ικανότητες. Έκαναν ανηλεή πόλεμο ενάντια στους αναθεωρητές”.

Τον Αύγουστο του 1971 η ΚΝΕ είχε διακόσια μέλη στην Αθήνα και 35 στη Θεσσαλονίκη, ενώ παράνομες οργανώσεις της είχαν στηθεί σε μια σειρά ακόμα πόλεις (Πειραιάς, Κοζάνη, Κρήτη κ.ά). Παράλληλα, ξεκινούσε η συγκρότηση οργανώσεων στο εξωτερικό, οι οποίες στη συνέχεια είχαν μεγάλη συμβολή στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία.
Τα χρόνια που ακολούθησαν η ΚΝΕ στο πλευρό του Κόμματος γνώρισε σημαντική οργανωτική ανάπτυξη οικοδομώντας οργανώσεις στους φοιτητές, τους μαθητές, στους νέους εργαζόμενους σε μια σειρά πόλεις και γειτονιές.
Η ύπαρξη και δράση παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ αλλά και της ΚΝΕ σε χώρους νεολαίας επέδρασαν καταλυτικά στην ανάπτυξη του φοιτητικού και μαθητικου κινήματος, στην άνοδο και οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης σε αυτούς τους χώρους, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ