Ινδονησία: μισόν αιώνα μετά την 29/12/1965

 Ινδονησία: μισόν αιώνα μετά την 29/12/1965

Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε ένα τζαμί στην Ινδονησία για να παρακολουθήσουν την παραδειγματική τιμωρία μιας γυναίκας που παρέβη τον Ισλαμικό Νόμο, τη Σαρία. Η γυναίκα υπέστη πέντε χτυπήματα με ραβδί στην πλάτη γιατί έκανε το «έγκλημα» να βρεθεί πολύ κοντά σε έναν άντρα που δεν ήταν σύζυγός της. Οδηγήθηκε στην αυλή του τζαμιού, μπροστά στο πλήθος που ζητωκραύγαζε, υποχρεώθηκε να γονατίσει μπροστά στον δήμιό της. Ο άντρας που φορούσε μάσκα στο πρόσωπο, την χτύπησε με το ξύλινο ραβδί πέντε φορές στην πλάτη, ενώ εκείνη ούρλιαζε από τον πόνο. Στο τέλος η γυναίκα κατέρρευσε και την απομάκρυναν από το σημείο «σηκωτή», προκειμένου να λάβει ιατρική βοήθεια.


Εδώ και λίγη ώρα, η παραπάνω είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Προφανώς, ο απίστευτος -για λογικό άνθρωπο- λόγος ξυλοδαρμού αυτής της γυναίκας αποτελεί βέλος στην φαρέτρα όσων υποστηρίζουν ότι η δημοκρατική δύση πρέπει να αντιδράσει δυναμικά στις ισλαμικές προκλήσεις. Δυστυχώς, όμως, κανένα ΜΜΕ δεν τολμά να προσθέσει την απαραίτητη και εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια ότι αυτή η "δημοκρατική δύση" ήταν που, πριν μισό αιώνα, εξέθρεψε στην Ινδονησία το θηρίο τού ισλαμικού φονταμενταλισμού ώστε να το στρέψει κατά των κομμουνιστών. Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" γράφαμε, μιλώντας για την Ινδονησία:

Ινδονησία, 2015: Ραβδισμός γυναίκας που εγκλημάτισε διότι βρέθηκε
"πολύ κοντά σε κάποιον που δεν ήταν σύζυγός της".

(...) Εκεί, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε αναδειχθεί ως ηγέτης ο εθνικιστής πρόεδρος Σουκάρνο. Ο Σουκάρνο είχε προκαλέσει την οργή του διεθνούς κεφαλαίου επειδή ακολουθούσε πολιτική προστατευτισμού και είχε δρομολογήσει διαδικασίες για αναδιανομή του πλούτου. Όμως, το μείζον πρόβλημα με τον Σουκάρνο ήταν ότι είχε διακόψει τις σχέσεις της Ινδονησίας τόσο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και με την Παγκόσμια Τράπεζα, επειδή πίστευε ότι αποτελούσαν βιτρίνα των συμφερόντων των πολυεθνικών της δύσης. Μάλιστα δε, προκειμένου να επιτύχει εθνική ομοψυχία, ο εθνικιστής Σουκάρνο δεν δίστασε να συνεργαστεί ακόμη και με το κομμουνιστικό κόμμα της Ινδονησίας! Επομένως, είναι απολύτως λογικό το ότι η CIA έξυνε τα νύχια της για να τον ανατρέψει. Γι' αυτή την ανατροπή χρησιμοποίησε τον στρατηγό Σουχάρτο. 

Ο Σουχάρτο προετοιμαζόταν πολύ καιρό από τους αμερικανούς. Αυτοί τον έφεραν σε επαφή με τα "πρωτοξάδερφα" των "παιδιών του Σικάγου", την περίφημη "Μαφία του Μπέρκλεϋ". Πράγματι, στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας λειτουργούσε μια οικονομική σχολή, η οποία το μόνο που είχε να ζηλέψει από την αντίστοιχη σχολή του Σικάγου ήταν η παρουσία του Φρήντμαν. Κατά τα άλλα, οι φοιτητές του Μπέρκλεϋ δεν υστερούσαν σε τίποτε από τα "ξαδέρφια" τους. Αυτή, λοιπόν, η "Μαφία του Μπέρκλεϋ" ανέλαβε να κάνει μαθήματα νεοφιλελευθερισμού στον Σουχάρτο και να σχεδιάσει μαζί του την οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε η "απελευθερωμένη" από τον Σουκάρνο Ινδονησία. Κι όλα αυτά, υπό την εποπτεία και την χρηματοδότηση του περίφημου Ιδρύματος Φορντ.

 Ο Σουχάρτο ακολούθησε πιστά τις οδηγίες για "κεραυνοβόλο σοκ". Εκτός από τον άριστο εξοπλισμό των δυνάμεών του, η CIA τον είχε εφοδιάσει με ονομαστικό κατάλογο όλων των αριστερών ηγετών. Ο Σουχάρτο εκδήλωσε το πραξικόπημά του, στέλνοντας τους άντρες του να εκτελέσουν επί τόπου τα πεντακόσια περίπου άτομα που περιέχονταν στον κατάλογό του. Παράλληλα, εξαπέλυσε στην επαρχία κατάλληλα εκπαιδευμένους σπουδαστές θρησκευτικών σχολών, για να "καθαρίσουν" την ύπαιθρο από τους κομμουνιστές. Το "κεραυνοβόλο σοκ" πήρε τέτοια έκταση ώστε μέσα σε ένα μήνα δολοφονήθηκαν από μισό μέχρι ένα εκατομμύριο άνθρωποι σφαγμένοι κατά χιλιάδες, σύμφωνα με το περιοδικό "Time"! Μάλιστα δε, για να γίνει ακόμη εντονώτερο το σοκ, τα πτώματα των δολοφονημένων δεν θάβονταν αλλά πετιούνταν στις άκρες των δρόμων ή στα ποτάμια, προκειμένου να τρομοκρατούνται ακόμη περισσότερο όσοι τα έβλεπαν.

 Η ανελέητη τρομοκρατία ξεπέρασε και τους χειρότερους εφιάλτες των Ινδονησίων οι οποίοι, καταβεβλημένοι από τον απόλυτο τρόμο, παρέδωσαν την απόλυτη εξουσία στον Σουχάρτο δίχως την παραμικρή αντίσταση. Υπό την επήρεια αυτού του "κεραυνοβόλου σοκ", το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα μπήκε αμέσως σε εφαρμογή και σε μικρό χρονικό διάστημα η Ινδονησία αναδείχθηκε στο φιλικώτερο περιβάλλον ολόκληρου του κόσμου για τις πολυεθνικές. Φυσικά, υπό την προστασία του διεθνούς κεφαλαίου, ο αιμοσταγής Σουχάρτο έμεινε ανενόχλητος στην εξουσία ίσαμε τον θάνατό του, το 1998. (...)

Τζακάρτα, 23 Μαΐου 1965: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας γιορτάζει τα 45 χρόνια του.
Στο βήμα ο γενικός γραμματέας του Ντίπα Νουσαντάρα Αϊντίτ και ο πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο.

 Στο παραπάνω απόσπασμα, πρέπει να προσθέσουμε δυο λεπτομέρειες. Πρώτον, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας ήταν όχι απλώς το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας αλλά και το μεγαλύτερο μη κυβερνητικό κομμουνιστικό κόμμα του κόσμου, με τριάμισυ εκατομμύρια κομματικά μέλη και είκοσι εκατομμύρια οπαδούς ενταγμένους στις οργανώσεις του. Δεύτερον, ο Σουχάρτο ήταν φανατικός ισλαμιστής και οι υπ' αυτόν μονάδες θύμιζαν τους ταλιμπάν, τους οποίους γνωρίσαμε μερικές δεκαετίες αργότερα στο Αφγανιστάν.

Η τρομερή σφαγή που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές του Σουχάρτο κορυφώθηκε μια μέρα σαν σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, το 1965, θεωρήθηκε δε από την "δημοκρατική δύση" ως "νίκη της δημοκρατίας επί του κομμουνισμού". Μόνο που εκείνο το θηρίο, αφού εκτέλεσε το έργο για το οποίο ανατράφηκε, μεγάλωσε, αγρίεψε και ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Τώρα, πλέον, η δύση πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι σημαίνει η παλιά, γνωστή παροιμία "όποιος κατουράει στην θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι".

-------------------------
Σημείωση

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις σφαγές που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές τού Σουχάρτο κατά των ινδονήσιων κομμουνιστών το 1965, διαβάστε:
- Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (Ι) και Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (ΙΙ). Από το εξαιρετικό και πάντα χρήσιμο -παρ' ότι δεν ενημερώνεται πλέον- ιστολόγιο Lenin Reloaded, με άφθονο φωτογραφικό υλικό.
- Το ξεχασμένο ολοκαύτωμα. Εκτενής παρουσίαση του ισλαμοφασιστικού πραξικοπήματος στην Ινδονησία από τον Τάσο Κωστόπουλο στην Εφημερίδα των Συντακτών.
- Another look at the indonesian "coup". Ανάλυση του αυστραλού πολιτικού αναλυτή Χάρολντ Κράουτς, ο οποίος έχει ασχοληθεί επισταμένως με την Ινδονησία. Το σχετικό με το θέμα βιβλίο του "The army and politics in Indonesia" θεωρείται σημαντικό (δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά).
- Good and bad genocide. Ενδιαφέρον άρθρο από τον ιστότοπο Fair, όπου ο Έντουαρντ Χέρμαν αναλύει τον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο η δύση δυο μέτρα και δυο σταθμά για να κρίνει τις σφαγές τού Σουχάρτο και του Πολ Ποτ.

Δείτε, επίσης, την διαρκείας 115' πολυβραβευμένη ταινία-ντοκυμανταίρ The Act of Killing, του Τζόσουα Οππενχάιμερ, όπου η σφαγή του 1965 αποδίδεται με τρόπο που σοκάρει. Στην ταινία συμμετέχουν κάποιοι από τους σφαγείς εκείνης της εποχής.

HΠA: ”Δεν κτυπήσαμε την ISIS (τζιχαντιστές) γιατί δεν θέλαμε να πλήξουμε το περιβάλλον”! Καλή δικαιολογία για αμερικανάκια...

 HΠA: ”Δεν κτυπήσαμε την ISIS (τζιχαντιστές) γιατί δεν θέλαμε να πλήξουμε το περιβάλλον”! Καλή δικαιολογία για αμερικανάκια...

Οι ΗΠΑ, πριν ένα χρόνο δημιούργησαν τη "συμμαχία" για την εξόντωση των τζιχαντιστών...

Το αποτέλεσμα ήταν οι τζιχαντιστές να ενδυναμώνουν...

Ο Michael Morell, πρώην υποδιευθυντής της αμερικάνικης μυστικής υπηρεσίας Cia, δήλωσε στον Charlie Rose της PBSγια τον οποίο οι ΗΠΑ δεν κτύπησαν ποτέ το λαθρεμπόριο πετρελαίου μεταξύ τρομοκρατών και Ερντογάν και τις δομές παραγωγής που είχαν στην κατοχή τους οι τρομοκράτες γιατί "Δεν θέλαμε να δημιουργήσουμε οικολογική καταστροφή στο...

περιβάλλον"!

Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου... 

Για να μην πούμε άντε και γαμηθείτε φονιάδες των λαών!

sibilla

Το μνημόνιο είναι θέλημα θεού και ο Τσίπρας ο Προφήτης του

 Το μνημόνιο είναι θέλημα θεού και ο Τσίπρας ο Προφήτης του

Τελικά, «μωραίνει Κύριος» όσους πασχίζουν να δικαιολογήσουν τις λαϊκές θυσίες για το «θεό» του καπιταλιστικού κέρδους.

Ο λόγος για ένα χριστουγεννιάτικο παραλήρημα, κάτι ανάμεσα σε προφητεία και παραβολή σε στιλ Λιακόπουλου (το πολύ νταραβέρι με τους ΑΝΕΛ βλάπτει...), που φιλοξένησε χτες στα άρθρα της η «Αυγή». Το άρθρο εξηγεί αναλυτικά ότι «η αρχαιότερη παγκόσμια "πρώτη φορά Αριστερά" που βίωσε το ανθρώπινο γένος, γράφτηκε στα ελληνικά και ακούει στον τίτλο "το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο"»! Και ότι ο Χριστός («ο "κινηματίας" Βασιλεύς των Βασιλέων», όπως λέει το άρθρο) «σε μια από τις παραβολές Του, σε εκείνη των χρυσών φλουριών, τίμησε τη νεανική επιχειρηματικότητα του φιλόπονου εκ των τριών αδερφών που κληρονόμησαν τα φλουριά. Με δυναμική κοινωνική παρέμβασή Του πολλαπλασιάστηκαν τα ψάρια στη Νεκρά Θάλασσα και η "συνεταιριστική επιχείρηση" του βιοπαλαιστή Σίμωνος Πέτρου και των συντρόφων του αλιέων δεν πτώχευσε, δεν κατασχέθηκε από τους τελώνες», ενώ «Αποστολή Του δεν ήταν να ανατρέψει την εξουσία καθ' εαυτήν για να καταλύσει την εξ' αυτής πορευόμενη νομιμότητα, αλλά να λειάνει τις "αιχμηρές γωνίες" πάσης μορφής εξουσίας».

Έτσι που το πάνε οι ΣΥΡΙΖΑιοι, προβλέπουμε ότι δεν αργεί η ώρα που θα μας πουν ότι η αντιλαϊκή πολιτική είναι θέλημα θεού κι ο Τσίπρας ο προφήτης του!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Επικίνδυνες προτάσεις... με παρελθόν

Επικίνδυνες προτάσεις... με παρελθόν

Νέες επικίνδυνες κινήσεις, ενταγμένες σε αντιδραστικούς σχεδιασμούς που «τρέχουν» εδώ και καιρό, προανήγγειλε με δηλώσεις του ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, επιβεβαιώνοντας ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει τη «βρώμικη δουλειά» των προκατόχων της και σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, καθώς και την εκπαίδευση και την επιλογή των στελεχών τους.
Η καθιέρωση υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για τις γυναίκες που επιθυμούν να προσληφθούν στα Σώματα Ασφαλείας (Πυροσβεστική, Λιμενικό, Αστυνομία), παρουσιάζεται εντελώς ψευδεπίγραφα σαν μέτρο ισότητας και «βάπτισμα του πυρός». Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελεί ένα ακόμα μέτρο που υπηρετεί την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας.
Αντίστοιχα, η δημιουργία στρατιωτικών, ναυτικών και αεροπορικών λυκείων, η οποία «ντύθηκε» από τον υπουργό με το πρόσχημα της επιλογής των... «ψυχωμένων» από τα «παιδιά που από πολύ νωρίς έχουν κλίση στα στρατιωτικά επαγγέλματα», στην πραγματικότητα αποκόβει 15χρονα παιδιά από τη γενική εκπαίδευση και τα εντάσσει στη στρατιωτική, στέλνοντάς τα από αυτήν την ηλικία από το δάσκαλο στο στρατό.
Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τρεις μέρες μετά τις δηλώσεις του υπουργού Αμυνας, προσπάθησαν χτες να κρατήσουν αποστάσεις, μιλώντας μεταξύ άλλων για «προσωπικές απόψεις» και για προτάσεις που «δεν είναι στην ατζέντα της κυβέρνησης». Φυσικά, ο Π. Καμμένος ούτε είναι κάποιος «τυχαίος» που είπε δυο... σκέψεις που «του ήρθαν» - είναι το αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος, ο υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά της μέχρι και σήμερα - ούτε είναι και ο πρώτος που προανήγγειλε αντίστοιχα μέτρα που υπηρετούν αυτούς τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς. Για την ουσία αυτών των σχεδιασμών, παρεμπιπτόντως, κανένα στέλεχος ή όργανο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε λέξη!
Η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας, μαζί με την προωθούμενη εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων σε αστυνομικά καθήκοντα, είναι εδώ και χρόνια κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι οποίες προωθούνται στην πράξη απ' όλες τις αστικές κυβερνήσεις, εντάσσονται στα προληπτικά μέτρα του κεφαλαίου ενάντια στον «εχθρό λαό».
Τα Σώματα Ασφαλείας έχουν τις δικές τους παραγωγικές σχολές για τα στελέχη τους, την αντίστοιχη εκπαίδευση για όλο το προσωπικό που υπηρετεί σε αυτά. Για ποιο λόγο, λοιπόν, πέρα από τη συνολικότερη περαιτέρω στρατιωτικοποίησή τους, η κυβέρνηση προαναγγέλλει ότι «οι γυναίκες που επιθυμούν να κάνουν καριέρα στα Σώματα Ασφαλείας θα πρέπει να παίρνουν το "βάπτισμα του πυρός" από τις Ενοπλες Δυνάμεις»;
Το «πρόβλημα στελέχωσης των μονάδων» που επικαλείται ο υπουργός Αμυνας, δεν είναι πρώτη φορά που αξιοποιείται για την προώθηση αντιδραστικών αλλαγών στις Ενοπλες Δυνάμεις, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη γενίκευση μισθοφορικών σωμάτων σε αυτές. Βεβαίως, το δημογραφικό πρόβλημα, που είναι η βασική αιτία, δεν μπορεί να λυθεί, αφού συνδέεται με την όξυνση των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων. Από την άλλη, λόγος δεν γίνεται για τα ποσά και το προσωπικό που διατίθενται στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ, της ΕΕ κ.λπ., εξυπηρετώντας τους στόχους της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των προκατόχων της για γεωπολιτική αναβάθμιση του εγχώριου κεφαλαίου.
Εξίσου επικίνδυνη είναι και η πρόταση για δημιουργία στρατιωτικών λυκείων. Στο όνομα της «κλίσης στα στρατιωτικά επαγγέλματα», στόχος τους είναι τα μελλοντικά στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων να είναι αποκομμένα από τη γενική εκπαίδευση ήδη από τα 15 τους χρόνια. Πίσω από τους ισχυρισμούς του υπουργού Αμυνας ότι «τον "ψυχωμένο" αεροπόρο ή καπετάνιο ή τεθωρακισμένο ή πυροβολητή (...) τον αναγνωρίζεις νωρίς μέσα από ειδικά μαθήματα, τεστ και δεξιότητες στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση», βρίσκεται στην πραγματικότητα η επιδίωξη τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων να εκπαιδεύονται στα δόγματα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» του εγχώριου κεφαλαίου, ήδη από τα πρώτα εφηβικά τους χρόνια...

Οκτώβρης του 1917. Κόμμα - Τάξη - Επανάσταση. Μηνύματα της Ιστορίας για το παρόν και το μέλλον

Οκτώβρης του 1917. Κόμμα - Τάξη - Επανάσταση. Μηνύματα της Ιστορίας για το παρόν και το μέλλον

Αποσπάσματα από την ομιλία του Κύριλλου Παπασταύρου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Ο Κύριλλος Παπασταύρου στο βήμα

Ο Οχτώβρης του 1917 εγκαινίασε μια ολόκληρη ιστορική εποχή για την ανθρωπότητα, την εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Η εποχή αυτή δεν τελείωσε λόγω των αντεπαναστατικών γεγονότων του 1989 - 1991. Δεν είναι ο συσχετισμός δυνάμεων που την καθορίζει, αλλά η ίδια η κοινωνική και οικονομική αναγκαιότητα. Είναι το γεγονός ότι ο καπιταλισμός, ως τρόπος παραγωγής, ως οργάνωση της κοινωνίας, αντιφάσκει με τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, για την εξάλειψη μιας σειρά φαινομένων που βασανίζουν τον εργαζόμενο άνθρωπο.

Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πιο ριζική, η πιο βαθιά κοινωνικοοικονομική ανατροπή που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη Ιστορία μέχρι σήμερα. Με τη σοσιαλιστική επανάσταση μπαίνει τέλος σε μια μεγάλη ιστορική περίοδο, την περίοδο που οι κοινωνίες βασίζονταν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις και οι παλιές, οι καπιταλιστικές, δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Για να οργανωθεί με νέο τρόπο η κοινωνία και η παραγωγή, πρέπει να ανατραπεί ο παλιός. Αυτή είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί να προκύψει με αργή ειρηνική μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό, του παλιού στο νέο.
Επανάσταση, λοιπόν, είναι μια ανατροπή όλου του οικονομικού, κοινωνικού, κρατικού οικοδομήματος, είναι η ανατροπή της κοινωνικής τάξης που κυριαρχεί οικονομικά και έχει στα χέρια της την εξουσία. Είναι ταυτόχρονα η διαμόρφωση, η οικοδόμηση των νέων οικονομικών κοινωνικών σχέσεων, η συγκρότηση νέας εξουσίας, μιας νέας κοινωνικής τάξης.

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση

Στο φόντο των αντεπαναστατικών γεγονότων της περιόδου 1989 - 1991, σήμερα ξέρουμε καλύτερα: Οτι η επανάσταση συνεχίζεται μέχρι την πλήρη εξάλειψη των τάξεων και των ταξικών διαφορών που έχουν κληρονομηθεί από αιώνες ταξικών κοινωνιών. Οτι η δυνατότητα της αντεπανάστασης παραμένει στο σοσιαλισμό, όσο δηλαδή βρισκόμαστε στην πρώτη ανώριμη ακόμα φάση του κομμουνισμού, όσο δεν έχουν καταργηθεί πλήρως οι ταξικές διαφορές και αντιθέσεις, ακόμα και αν έχουν ανατραπεί οι εκμεταλλευτές και έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση. Οτι το Κόμμα και - κάτω από την καθοδήγησή του - οι εργαζόμενοι έχουν αποφασιστικό ρόλο στην οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, που δε γίνεται αυθόρμητα, αλλά υπακούει σε κοινωνικούς νόμους.

Η επανάσταση αποτέλεσμα αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών

Η επανάσταση δεν προκαλείται, δε γίνεται επειδή κάποιο κόμμα την αποφασίζει ή την σχεδιάζει. Ακριβώς επειδή η επανάσταση αποτελεί μια απότομη ριζική αλλαγή, προϋποθέτει μια ραγδαία ριζική μεταβολή στις διαθέσεις των εργατικών - λαϊκών μαζών. Μια τέτοια μεταβολή δεν μπορεί να διαμορφωθεί σε συνηθισμένες συνθήκες, δεν μπορεί να διαμορφωθεί όσο καταφέρνει η αστική εξουσία και το κεφάλαιο να διαχειρίζονται, να κουκουλώνουν, να φτιασιδώνουν τις οξυμένες αντιθέσεις του συστήματος. Οσο μπορούν να υποτάσσουν τους εργαζόμενους, είτε μέσω της ενσωμάτωσης, είτε μέσω της τρομοκρατίας και του φόβου, στους στρατηγικούς τους στόχους, όσο καταφέρνουν να αποσπούν τη συναίνεσή τους.

Το έδαφος για την επανάσταση διαμορφώνεται στη βάση αντικειμενικών συνθηκών που αλλάζουν γρήγορα και απότομα και έχουν ως αποτέλεσμα η αστική τάξη να μην μπορεί να εξουσιάζει όπως πριν και κυρίως να μην μπορεί να διαχειριστεί την απότομη όξυνση των προβλημάτων των εργατικών - λαϊκών μαζών, την επιδείνωση των όρων ζωής τους. Ενα τέτοιο σκηνικό δημιούργησε το 1917 στη Ρωσία ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, που χαρακτηρίστηκε από τον Λένιν ως «ο μεγάλος σκηνοθέτης της Επανάστασης».
Βεβαίως, τα στοιχεία αυτά δεν είναι αρκετά, παρ' όλο που είναι αναγκαία για να ξεσπάσει η επανάσταση. Απαιτείται η θέληση και αποφασιστικότητα των εργατικών - λαϊκών μαζών. Που και αυτή δεν υπάρχει εξαρχής, αλλά διαμορφώνεται μέσα στην πάλη. Και γι' αυτή τη θέληση, κρίσιμο ρόλο παίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Οχι μόνο με τη δράση του σε συνθήκες επαναστατικές, αλλά με τη δράση του και από τα πριν, σε μη επαναστατικές συνθήκες.
Η δράση του Κόμματος σε μη επαναστατικές συνθήκες έχει μεγάλη σημασία για την προετοιμασία, για τη διαπαιδαγώγηση, την εκπαίδευση και τη συγκέντρωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων γύρω από την πολιτική του. Το ΚΚ οφείλει να είναι έτοιμο, να έχει επεξεργασμένη στρατηγική πολιτική κατεύθυνση, ξεκάθαρη θεωρητική αντίληψη και επεξεργασία για την επανάσταση, τα καθήκοντά της, τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η ετοιμότητα ενός ΚΚ για να παίξει τον πρωτοπόρο ρόλο του σε επαναστατικές συνθήκες, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις μάχες που δίνει στο σήμερα. Από τη δυνατότητά του να ασκεί επαναστατική πολιτική σε μη επαναστατικές συνθήκες, να καθορίζει η στρατηγική του, ο τελικός στόχος τη δράση, την παρέμβασή του, την οικοδόμησή του, τη δουλειά του στο μαζικό κίνημα.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα απέσπασε ζεστό χειροκρότημα

Η εκδήλωση λοιπόν και νίκη της κοινωνικοοικονομικής ανατροπής δε θα έρθει ως αποτέλεσμα μιας αθροιστικής σωρευτικής διαδικασίας, μιας σταδιακής αλλαγής συσχετισμών, αλλά μέσα από ένα συνδυασμό αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων.
Αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει τεχνητός δρόμος σταδιακής προσέγγισης αυτής της κοινωνικοοικονομικής ανατροπής, όπως υποστηρίζουν διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις, προβάλλοντας διάφορους μεταβατικούς στόχους, προγράμματα, κυβερνητικά στάδια κ.λπ. Πολύ περισσότερο που στο όνομα αυτής της προσέγγισης, στην ουσία προωθούνται πολιτικές οι οποίες ενσωματώνουν αντί να χειραφετούν το εργατικό - λαϊκό κίνημα από την αστική πολιτική, από τον αστικό κοινοβουλευτισμό.
Αποδεικνύεται πόσο συνειδητά στρεβλά ήταν όλα αυτά τα ιδεολογήματα και οι απόψεις που προσέδιδαν χαρακτηριστικά ριζικών ανατροπών σε κινήματα διεκδίκησης μιας άλλης μορφής διαχείρισης του συστήματος (όπως π.χ. της περίφημης «Αραβικής Ανοιξης», των αγανακτισμένων κ.λπ.) σε κυβερνητικές αλλαγές, σε αλλαγές κοινοβουλευτικών συσχετισμών, συγκαλύπτοντας την πραγματικότητα, που ήταν η αντίθετη. Οτι ο ταξικός συσχετισμός δυνάμεων όχι μόνο δεν ανατρεπόταν, ούτε καν βελτιωνόταν, όπως αποδείχτηκε, αλλά άλλαζε σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αναδείχτηκε η δύναμη της εργατικής τάξης

Ο Οχτώβρης του 1917 ανέδειξε τη δύναμη που έχει η εργατική τάξη, η μόνη τάξη της σύγχρονης κοινωνίας που έχει απόλυτο και καθαρό αντικειμενικό συμφέρον - ανεξάρτητα από το αν το έχει συνειδητοποιήσει - για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και που σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να τραβήξει και άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση απέδειξε ότι οι διαφοροποιήσεις συνεχίζουν να υφίστανται και ανάμεσα στους εργαζόμενους στην κοινωνική ιδιοκτησία, που αν δεν αντιμετωπιστούν, αλλά αντίθετα ενισχυθούν, μπορεί να οδηγήσουν σε διαμόρφωση αυτοτελών συμφερόντων από το συνολικό κοινωνικό συμφέρον, που μπορεί στο τέλος να διεκδικήσουν την επιβολή τους στο σύνολο της κοινωνίας.
Σήμερα, η εργατική τάξη είναι ασύγκριτα πιο μαζική, πιο μορφωμένη, έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από την ίδια την παραγωγική διαδικασία να παίξει το ρόλο της. Εχουν, όμως, μεγαλώσει οι διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της. Μισθολογικές, μορφωτικές, ηλικιακές, διαφορές στις εργασιακές σχέσεις, ανάμεσα σε εργαζόμενους σε νέους και παλιούς κλάδους της βιομηχανίας κ.λπ. Διαφοροποιήσεις που γεννούν επιπλέον δυσκολίες, που διαμορφώνουν αντικειμενικό έδαφος για τη διάσπαση της εργατικής τάξης.
Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να αντιμετωπίζονται τα εμπόδια που δημιουργούν αυτές οι συνθήκες στη συνείδηση των εργαζομένων. Απαιτείται συστηματική δουλειά για την αποκάλυψη του μηχανισμού εκμετάλλευσης. Απαιτείται δουλειά για το ξεπέρασμα των δυσκολιών που βάζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην οργάνωση εργαζομένων. Απαιτείται μέτωπο στο συντεχνιασμό, μέτωπο στις δυνάμεις που εκφράζουν τα συμφέροντα της εργατικής αριστοκρατίας.

Διδάγματα από τη νίκη των μπολσεβίκων

Το Κόμμα των Μπολσεβίκων κατάφερε να νικήσει για μια σειρά λόγους. Πρώτα απ' όλα, είχαν γερό κόμμα, σφιχτά οργανωμένο και δοκιμασμένο, με αντοχές στις κακουχίες, σε πλήρη διαχωρισμό, οργανωτικό και πολιτικό, με τον οπορτουνισμό και σε διαρκή διαμάχη μαζί του. Δεύτερο, οι μπολσεβίκοι διαμόρφωσαν πολιτική γραμμή πλήρους διαχωρισμού από τα διάφορα στρατόπεδα των εκμεταλλευτών, κάτι που εκδηλώθηκε και με τη στάση τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και με τη στάση τους απέναντι στην προσωρινή αστική κυβέρνηση. Τρίτο, οι μπολσεβίκοι επέδειξαν εξαιρετική ικανότητα να δουλεύουν με ευελιξία, έχοντας όμως σταθερότητα όσον αφορά τους στόχους. Να εναλλάσσουν τη νόμιμη με την παράνομη δουλειά. Να εναλλάσσουν γρήγορα συνθήματα, να μπορούν να συνδέουν τα ζωτικά ζητήματα που απασχολούσαν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα με το ζήτημα της εξουσίας.
Υπάρχουν δυο βασικά στοιχεία τα οποία ξεχωρίζουμε για να αναδείξουμε τη σημασία τους:
Το ένα αφορά το γεγονός ότι οι μπολσεβίκοι επεξεργάστηκαν επαναστατική στρατηγική. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι διαμόρφωσαν στρατηγική που προσδιόριζε με σαφήνεια το χαρακτήρα της επανάστασης, με βασικό κριτήριο το χαρακτήρα της εποχής, δηλαδή σε ποιο στάδιο ανάπτυξης βρίσκεται ο καπιταλισμός, ποια κοινωνική τάξη βρίσκεται στο ιστορικό προσκήνιο. Και έθεταν ως καθήκον το στόχο η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία με τη στήριξη της φτωχής αγροτιάς. Ο στόχος αυτός δε χάθηκε όλη την περίοδο από τον Απρίλη έως τον Οχτώβρη, παρ' όλο που άλλαζαν οι συνθήκες.
Το δεύτερο είναι ότι οι μπολσεβίκοι ανέπτυξαν μια σημαντική δουλειά στην εργατική τάξη της Ρωσίας, κυρίως στο βιομηχανικό προλεταριάτο και πρώτα απ' όλα στο εργοστασιακό, που αποτελούσε και το πιο σύγχρονο και δυναμικό κομμάτι του.
Για πολλά χρόνια, από το 1905 μέχρι το 1917, οι μπολσεβίκοι διεξήγαγαν σκληρή διαπάλη για την ήττα των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων μέσα στα συνδικάτα, που εξέφραζαν αρχικά οι λεγόμενοι «οικονομιστές», δηλαδή όσοι υποστήριζαν την προτεραιότητα της οικονομικής πάλης του προλεταριάτου αποκομμένη από την πολιτική πάλη και στη συνέχεια με τους μενσεβίκους και τους εσέρους. Οι τελευταίοι υποστήριζαν τη θέση περί «ουδετερότητας των συνδικάτων», δηλαδή αρνούνταν την πολιτική διαπάλη μέσα στα συνδικάτα. Ο Λένιν αντιπάλεψε κάθε σχηματική αντιμετώπιση της διάκρισης ανάμεσα στην οικονομική, πολιτική και ιδεολογική μορφή της ταξικής πάλης, κάθε σύγχυση και μονομέρεια. Η δράση των μπολσεβίκων έδειξε πρακτικά παραδείγματα, πώς οι κομμουνιστές πρέπει να διεξάγουν την ταξική πάλη ολοκληρωμένα, σε συνθήκες υποχώρησης αλλά και ανόδου του κινήματος.
Σε αυτή τη διαπάλη, τελικά νικητές βγήκαν οι μπολσεβίκοι, με αποτέλεσμα στις παραμονές του ιμπεριαλιστικού πολέμου να κυριαρχούν σε βασικά συνδικάτα. Ο ίδιος ο Λένιν αναφέρει παραδείγματα για το πώς οι μπολσεβίκοι πλειοψήφησαν στα συνδικάτα στην Πετρούπολη και στη Μόσχα.
Ολα αυτά αποτέλεσαν βασικές προϋποθέσεις ώστε πρωτοπόρα τμήματα των εργατών που ακολουθούσαν τους μπολσεβίκους να είναι έμπειρα και δοκιμασμένα. Επέτρεψε, επίσης, στους μπολσεβίκους στις κρίσιμες στιγμές να έχουν συγκεντρωμένες δυνάμεις στους αποφασιστικούς βιομηχανικούς κλάδους και επιχειρήσεις, καθώς και σε άλλους στρατηγικής σημασίας χώρους, που τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν την επαναστατική ανατροπή.

Για τη δημιουργική αφομοίωση της πείρας του Οχτώβρη

Ως Κόμμα προσπαθούμε να αφομοιώσουμε δημιουργικά στη σημερινή πραγματικότητα τα διδάγματα του Οχτώβρη του 1917, όχι βεβαίως να τα μεταφέρουμε σχηματικά ή δογματικά.
Σήμερα, το ΚΚΕ, με την επεξεργασία του Προγράμματός του στο 19ο Συνέδριο, συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας την επεξεργασία που είχε ξεκινήσει απ' το 15ο Συνέδριο, προσδιορίζει με σαφήνεια ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, ότι ο στόχος πάλης του ΚΚΕ είναι η εργατική εξουσία, ότι σε αυτή την πάλη δε χωράει καμιά κυβερνητική λύση εντός του καπιταλισμού και της εξουσίας του.
Εχουμε διαμορφώσει την αντίληψή μας για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, παίρνοντας υπόψη την πείρα του 20ού αιώνα. Υπερασπιζόμαστε τη μεγάλη προσφορά και ανωτερότητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τα επιτεύγματά της, αναδεικνύοντας ότι το «πάντρεμα» του σοσιαλισμού με στοιχεία του καπιταλισμού, της αγοράς, οδηγεί σε στρεβλώσεις, σε παραβιάσεις των σοσιαλιστικών αρχών.
Ως Κόμμα, σήμερα ξεχωρίζουμε την ανάγκη να δυναμώσει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς και πρώτα απ' όλα στη βιομηχανία, πλάι στους παλιούς και στους νέους δυναμικούς βιομηχανικούς κλάδους. Είναι στοίχημα για το Κόμμα, ζωτικής σημασίας η οικοδόμηση σε αυτούς τους χώρους.
Παλεύουμε σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, δίνουμε τη μάχη για τη βελτίωση του συσχετισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα. Παλεύουμε ταυτόχρονα για να τραβήξουμε με το μέρος της εργατικής τάξης, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μισοπρολετάριων, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών που η αντικειμενική θέση τους βρίσκεται πιο κοντά στην εργατική τάξη, που καταπιέζονται απ' το κεφάλαιο.
Στις σημερινές αντεπαναστατικές συνθήκες, δε δίνουμε απλώς τη μάχη υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων από την επίθεση του κεφαλαίου, δε δίνουμε απλώς τη μάχη για ορισμένες προσωρινές νίκες ή επιτυχίες, δίνουμε τη μάχη της οργάνωσης και εκπαίδευσης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στη σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τη μάχη για τη συνειδητοποίηση μέσα από την ταξική πείρα της ανάγκης αλλαγής του συσχετισμού υπέρ της εργατικής τάξης, τη μάχη ζύμωσης της σοσιαλιστικής προοπτικής, της συνολικής ιδεολογικής - πολιτικής - οργανωτικής προετοιμασίας του Κόμματος πρώτα απ' όλα, αλλά και των πιο πρωτοπόρων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για τις αναμετρήσεις του μέλλοντος.