"Τυράκια", "καλοί" και "κακοί" και ... "κοινωνική δικαιοσύνη"

"Τυράκια", "καλοί" και "κακοί" και ... "κοινωνική δικαιοσύνη"

Με «χαλί» το γνωστό παραμύθι για τους «κρίσιμους κάβους» που μόλις περάσουν θα δει τάχα ο λαός το περιβόητο... «φως στον ορίζοντα», η κυβέρνηση ξεδιπλώνει μια σειρά από κάλπικα επιχειρήματα γύρω από τη φύση και την πορεία της διαπραγμάτευσης, επιχειρώντας να αποσπάσει την ανοχή των εργαζομένων και του λαού, να περιορίσει όσο μπορεί την αντίδρασή τους απέναντι στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και την υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων που περιλαμβάνονται στο πακέτο της πρώτης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου.

Το "τυράκι" της "ελάφρυνσης" του κρατικού χρέους

«Αιχμή του δόρατος» στη σχετική επιχειρηματολογία του Μεγάρου Μαξίμου, καθώς και άλλων επιτελείων του συστήματος, είναι το γνωστό... «τυράκι»: Η «ελάφρυνση του χρέους». Οσο, μάλιστα, προχωράνε τα παζάρια με τους «εταίρους» και όσο πιο κοντά έρχεται η προώθηση του επόμενου αντιλαϊκού πακέτου, τόσο «εξελίσσεται» και ο τρόπος που χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση το ζήτημα του κρατικού χρέους, ενός χρέους που προκλήθηκε για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Πριν από περίπου δύο βδομάδες, ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στη συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματός του, ανέπτυσσε τη θεωρία της... «Ιθάκης»: «Με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης», έλεγε, «ανοίγει ο δρόμος στην απαραίτητη, αναγκαία συζήτηση για την απομείωση της καθαρής παρούσας αξίας του δημόσιου χρέους». Δηλαδή, συνέχιζε, «η συμφωνία του καλοκαιριού» (έτσι λέγεται πλέον στα... ΣΥΡΙΖΑίικα το 3ο μνημόνιο), είναι μια συμφωνία που «έχει Ιθάκη, δεν είναι ένας ατελείωτος Γολγοθάς, έχει στόχο»...

Μια βδομάδα μετά και καθώς τα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζεται να προωθήσει η κυβέρνηση γίνεται όλο και πιο δύσκολο να «κουκουλωθούν», η «Αυγή της Κυριακής» παρουσιάζει στο πρωτοσέλιδό της τη «δραστική μείωση του χρέους» ως... «αντιστάθμισμα στις εξωφρενικές απαιτήσεις του ΔΝΤ».

Ουσιαστικά, η κυβέρνηση καλλιεργεί την απάτη ότι ο λαός πρέπει να υπομείνει τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, γιατί η «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους που θα ακολουθήσει, θα ελαφρύνει τάχα και τα δικά του βάρη.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική:

-- Τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται μέσω του 3ου μνημονίου, όπως και τα μέτρα των προηγούμενων μνημονίων που διατηρούνται στο ακέραιο, είναι μόνιμου χαρακτήρα, ο πυρήνας τους προωθείται σε όλη την ΕΕ, ανεξάρτητα από το ύψος του κρατικού χρέους, ακριβώς γιατί υπηρετούν την προσπάθεια του κεφαλαίου να διασφαλίσει και να μεγιστοποιήσει την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του.

-- Η όποια «διευθέτηση» του κρατικού χρέους, είτε με επιμήκυνση στην περίοδο αποπληρωμής είτε με μειώσεις τόκων κ.ο.κ., θα συνοδευτεί από νέα αντιλαϊκά μέτρα. Το ύψος της «ελάφρυνσης» θα εξαρτηθεί από τον όγκο των αναδιαρθρώσεων, όπως είπε χαρακτηριστικά την περασμένη βδομάδα ο επικεφαλής του Euro Working Group, Τ. Βίζερ, επιβεβαιώνοντας αυτό που έχει ήδη βιώσει ο λαός από τα προηγούμενα «κουρέματα» του χρέους: Κανένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός, καμιά αστική τάξη και κανένα μονοπώλιο δεν προχωρά σε «διευθέτηση» χρέους... «για την ψυχή της μάνας του» και χωρίς ανταλλάγματα.

-- Η όποια... «εξοικονόμηση πόρων» από την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, όπως και τα «οφέλη» από τα υπόλοιπα στοιχεία που συμπληρώνουν την «Ιθάκη» του κεφαλαίου (π.χ. συμμετοχή στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, κονδύλια από το «πακέτο Γιούνκερ» κ.ο.κ.), δεν πρόκειται να κατευθυνθούν στην ανακούφιση λαϊκών στρωμάτων, στην ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους. Αντίθετα, μέσω του «αναπτυξιακού νόμου» και των άλλων αντίστοιχων «εργαλείων» που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση, θα αποδοθούν ξανά στο κεφάλαιο, με τη μορφή επιπλέον κρατικών ενισχύσεων στις επενδύσεις του, νέων φοροελαφρύνσεων και προνομίων κάθε είδους...

-- Βασική παράμετρος εξάλλου της υπόθεσης «ελάφρυνση» και «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους είναι η περιβόητη «επάνοδος στις αγορές», η διασφάλιση δηλαδή της δυνατότητας του εγχώριου κεφαλαίου να λαμβάνει φρέσκα δάνεια από τις διεθνείς χρηματαγορές για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, φορτώνοντας νέα χρέη στην πλάτη του λαού...

"Καλοί" και "κακοί" ενωμένοι απέναντι στους λαούς

Αλλο... «κλασικό» κομμάτι της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι οι περιγραφές για τους «καλούς» και τους «κακούς» της διαπραγμάτευσης. Κάποτε σαν δίπολο «καλοί» - «κακοί» παρουσιάζονταν κατά κύριο λόγο το ζευγάρι Γαλλία - Γερμανία, αλλά καθώς τώρα με το Προσφυγικό - και πάντα με βάση τα συμφέροντα των τμημάτων του κεφαλαίου που αυτή εκπροσωπεί - η κυβέρνηση Μέρκελ έχει περάσει στο... στρατόπεδο των «καλών», το δίπολο «ανανεώθηκε», με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» στο ρόλο του «καλού» και το ΔΝΤ στο ρόλο του «κακού»...

«Το ΔΝΤ δημιουργεί προβλήματα για τους γνωστούς λόγους, από την άλλη πλευρά, βεβαίως, η Κομισιόν και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν μια άλλη στάση», δήλωνε σε συνέντευξή του την Παρασκευή ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Ρήγας.

Η κυβέρνηση «κουκουλώνει» το χαρακτήρα των υπαρκτών αντιθέσεων, τόσο μεταξύ των ιμπεριαλιστικών οργανισμών όσο και στο εσωτερικό τους, οι οποίες αφορούν βέβαια τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε ισχυρού καπιταλιστικού κέντρου, τον επιμερισμό χασούρας και κερδών μεταξύ των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την «επόμενη μέρα» στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Τέτοιοι ανταγωνισμοί βρίσκονται κατά βάση πίσω από τη στάση του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού οργανισμού στη διαπραγμάτευση και όχι τόσο η «κοστολόγηση» του ενός ή του άλλου αντιλαϊκού μέτρου.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση «κουκουλώνει» και το γεγονός ότι ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους αντιθέσεις, όλοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όλα τα τμήματα του κεφαλαίου στέκονται ενιαία απέναντι στην πολιτική που τσακίζει τους λαούς, προωθούν όλοι μαζί την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ακριβώς γιατί αυτό επιβάλλουν οι νόμοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Και μόνο το «καμάρι» της κυβέρνησης για τη «σύγκλισή» της με τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς», με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, στις συνθήκες και τις αποφάσεις της οποίας περιλαμβάνονταν πολλά χρόνια πριν από την κρίση όσα αντιλαϊκά μέτρα επιβάλλονται σήμερα στους λαούς, είναι ενδεικτικό για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των παζαριών της...

Αντίστοιχα ενδεικτική, εξάλλου, σε σχέση με το για λογαριασμό τίνος επιβάλλονται τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, είναι η «αγωνία» που εκφράζει ο ΣΕΒ για την «άμεση και με επιτυχία ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του νέου προγράμματος», όπως και οι προτάσεις που καταθέτει για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, όπως π.χ. για τη σύνδεση του «αφορολόγητου» με το όριο της φτώχειας...

"Κόκκινη γραμμή"... η υπεράσπιση του μνημονίου!

Το παραμύθι της κυβέρνησης για τους «κακούς» της διαπραγμάτευσης που «ζητάνε περισσότερα από όσα συμφωνήσαμε», έχει και την αντίστοιχη συνέχεια: «Ξεκαθαρίζω ότι η Ελλάδα δε θα κάνει τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο από όσα προβλέπει η συμφωνία του Ιούλη», διατυμπάνισε ο Αλ. Τσίπρας σε δηλώσεις του στη συνάντηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών της ΕΕ στο Παρίσι, τα ίδια επανέλαβε και προχτές, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Επιβεβαιώνοντας ότι η λογική του τάχα «μικρότερου κακού» οδηγεί πάντα στο ακόμα μεγαλύτερο, η κυβέρνηση της... «σκληρής διαπραγμάτευσης» καλεί το λαό να υιοθετήσει ως... «κόκκινη γραμμή» την υπεράσπιση του 3ου μνημονίου! Τη διατήρηση δηλαδή όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών μέτρων και την προσθήκη νέων βάρβαρων αναδιαρθρώσεων σε Ασφαλιστικό, Φορολογικό, Εργασιακά, «κόκκινα» δάνεια, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.

Ακόμα παραπέρα, το πόσα μέτρα λαμβάνονται, όπως και το «μείγμα» της αντιλαϊκής πολιτικής καθορίζονται στην πραγματικότητα από τις ανάγκες του κεφαλαίου και το «ειδικό βάρος» του στους διεθνείς ανταγωνισμούς και όχι με βάση τη... «διαπραγματευτική τακτική» της εκάστοτε κυβέρνησης. Στο φόντο λοιπόν της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης, της δυσκολίας της ΕΕ να περάσει σε δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η πορεία της αντιλαϊκής κλιμάκωσης, πέρα και πάνω από όσα προβλέπει η... «συμφωνία του Ιούλη», είναι προδιαγεγραμμένη, στο βαθμό που ο λαός περιμένει άσπρη μέρα από τις... «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης.

Σφαγή με... "κοινωνική δικαιοσύνη"

Και αφού πλέον δεν έχει μείνει και κανείς που να μην καταλαβαίνει ότι έρχονται και νέα αντιλαϊκά μέτρα, η κυβέρνηση επιστρατεύει και τη θεωρία της σφαγής με... «κοινωνική δικαιοσύνη».

«Η κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι πως πρέπει να πληρώσουν και αυτοί οι οποίοι δεν πλήρωναν», λέει π.χ. ο Π. Ρήγας για το Φορολογικό, μιλώντας για «επιβάρυνση ανάλογα με τη φοροδοτική ικανότητα».

Πίσω από το... «να πληρώσουν και αυτοί» βέβαια κρύβεται όλο το ζουμί: Ο λαός καλείται να συνεχίσει να ματώνει για λογαριασμό του κεφαλαίου, με την... «παρηγοριά» ότι τώρα θα πληρώσουν και οι «έχοντες». Μόνο που ως «έχοντες» βαφτίζονται όσα τμήματα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται ακόμα πάνω από τα όρια της φτώχειας, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ακουμπά τα κέρδη του κεφαλαίου, αλλά του τάζει και κάθε είδους ανταλλάγματα και «κίνητρα», ώστε και η όποια πρόσκαιρη «επιβάρυνσή» του ενδεχομένως να προκύψει από το α ή το β μέτρο, να του δοθεί πίσω στο πολλαπλάσιο...

"Τυράκια" σαν την «ελάφρυνση» του χρέους, «καλοί» και «κακοί» στη διαπραγμάτευση, «κόκκινες γραμμές», «μέτρα με κοινωνική δικαιοσύνη»... Ολα τα προηγούμενα χρόνια έχει συσσωρευτεί μπόλικη πείρα που μπορεί να αξιοποιήσει ο λαός, ώστε να μην «τσιμπήσει» σε τέτοιου είδους παραμύθια, όπως και στις διάφορες παραλλαγές τους που θα λανσάρονται όσο πλησιάζει η ώρα της ψήφισης και της εφαρμογής των νέων αντιλαϊκών μέτρων...

Καμιά αυταπάτη δε χωράει για τα παζάρια της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, καμιά αναμονή για το αποτέλεσμά τους. Στη νέα φάση της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου που βρίσκεται προ των πυλών, απάντηση μπορεί να δώσουν μόνο η συνεχής λαϊκή επαγρύπνηση και κινητοποίηση, η οργάνωση της πάλης στην κατεύθυνση της ανατροπής!

Μακεδονία ξακουστή

 Μακεδονία ξακουστή

Ακολουθεί υπεύθυνη, σοβαρή ανάλυση.

Ο Αλέξανδρος έλεγε πως οφείλει το ζην στους γονείς του, αλλά το ευ ζην στο δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη. Η δική μου γενιά -που είναι καθαρά ηλικιακός όρος και τίποτα άλλο πέραν αυτού- θα ήταν μάλλον ειρωνικό να μιλήσει για ευ ζην, εφόσον ετοιμάζεται να γίνει η πρώτη που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη (στη συντριπτική της πλειοψηφία τουλάχιστον, γιατί δεν είμαστε κάτι ενιαίο, ταξικά μιλώντας). Κι όσο για το ζην, εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να το οφείλει στους γονείς και τις συντάξεις τους, εάν και για όσο ακόμα υπάρχουν (τελευταίες εμφανίσεις, σπεύσατε).

Προσωπικά οφείλω στη δασκάλα μου στο δημοτικό πολλές ευχάριστες αναμνήσεις, τις πρώτες βάσεις στα κύρια μαθήματα, μια κάποια κλίση στα γλωσσικά-φιλολογικά (που δε διευκολύνει πολύ το ζην, πάντως) και μεταξύ αρκετών άλλων ακόμα ότι αποστήθισα κάποια τραγουδάκια στο μάθημα της Μουσικής. Κάποια από αυτά ήταν το "Μακεδονία ξακουστή" και το άλλο που λέει

για τη Μακεδονία μας, Ελλάδα μας γενναία

σκληρά θα πολεμήσουμε τον κάθε επιδρομέα

στρατός, φτερά και ναυτικό κρατούν γερά τη λόγχη

για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα ΟΧΙ.

(ξανά)

για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα ΟΧΙ.

Κι αυτό συνέβη γιατί η δασκάλα μας, καλή χρυσή και άγια, ήταν όμως δεξιά και παραδοσιακή. Αλλά δε θυμάμαι να μας εξήγησε ποτέ τι ακριβώς σημαίνει αυτό το τρίτο "όχι", ποιος ακριβώς μας ρώτησε για να πούμε το δεύτερο και σε ποιον απευθυνόταν...

Δεν είχε γίνει και το δημοψήφισμα τότε, βλέπεις...

{Ανοίγει ιστορική παρένθεση. Στο στενό οικογενειακό κύκλο, η μόνη που χαιρόταν με τις... μουσικές μου γνώσεις ήταν η γιαγιά μου, από ένα χωριό των Σερρών. Δεξιά και βασιλική και καραμανλική και πιθανότατα φιλοχουντική (πάντα βρίσκουν τρόπο να παντρέψουν τα πάντα όλα μέσα τους οι Δεξιοί). Γαλουχήθηκε να μισεί τους Βούλγαρους κι έλεγε ιστορίες στα εγγόνια της για το πώς έχασε τη ρώγα του στήθους της από μια βουλγάρικη ξιφολόγχη, αλλά έβριζε στα βουλγάρικα, όταν δεν ήθελε να καταλάβουμε τι λέει, που τα μιλούσε φαρσί σχεδόν όλο το χωριό. Και δε μεταπείστηκε ούτε από όσα θετικά είδε η κόρη της (δηλαδή ο θηλυκός μου γονιός) σε μια εκδρομή γνωριμίας των εκπαιδευτικών με τη γειτονική ΛΔ και τα επιτεύγματά της.

Ο μη αστικός μύθος λέει πως πείστηκε να ψηφίσει για μια και μοναδική φορά στη ζωή της το κόμμα, με αντάλλαγμα τη δική μου χριστιανική βάφτιση -αν και το 86' είχαμε μόνο αυτοδιοικητικές εκλογές και δε μου κολλάνε πολύ καλά οι χρονολογίες. Ένα είδος οικογενειακού, ιστορικού συμβιβασμού, που προετοίμασε συμβολικά το έδαφος για το μεγάλο κάδρο του 89' στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ένα χρόνο πριν (1985), ο Άρης κατακτούσε το πρώτο πρωτάθλημα της μπασκετικής αυτοκρατορίας του, ενώ ο ΠΑΟΚ έπαιρνε το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Η γιαγιά δε σκάμπαζε πάρα πολλά από αθλητικά, αλλά σε ένα ταξίδι της στην Αθήνα ξεσπάθωσε ενάντια σε μια παρέα χαμουτζήδων και τα πληγωμένα, οπαδικά τους σχόλια εναντίον των Βούλγαρων και των ομάδων τους. Τα επόμενα χρόνια παρακολουθούσε φανατικά Άρη και Εθνική Ελλάδας, με τον Γκάλη, το Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά. Και απορούσε στο ευρωμπάσκετ του 89', πώς αφιονίζουν οι γονείς το παιδί και γιατί υποστήριζε τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό. Η σοβιετία είναι το όπιο των νέων πρωτοπόρων.

Ο Μακεδόνας Άρης (όπως λέει ο καλτ, παλιός ύμνος του) δεν ήταν αυτοκράτορας γιατί πήρε επτά σερί πρωταθλήματα, αλλά γιατί έκανε πολλούς σαν τη γιαγιά μου να αγαπήσουν το μπάσκετ και να καταλαβαίνουν τι βλέπουν. Και όπιο, ξε-όπιο, ήταν καλύτερο από ό,τι άλλο έβλεπε στην τηλεόραση: καλλιστεία, τα σίριαλ του Φώσκολου, 3-2-1, και ό,τι άλλο έβαζε  ο Αντ-1. Κρίμα μόνο που δεν έζησε αρκετά για να προλάβει το ευρωμπάσκετ όπου η εθνική έχασε από τους... Φυρομακεδόνες -ή όπως αλλιώς λέγονται τέλος πάντων- και ο Αντ-1 έπαιρνε πρωθύστερη εκδίκηση, σβήνοντας το όνομα Μακεδονία από το σκορ, με φότοσοπ-παρκέ.

Κλείνει η παρένθεση, επιστροφή στο σχολείο και τη δασκάλα}.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω αποκλειστικά αυτήν όμως, γιατί τέτοιο ήταν το κλίμα της εποχής. Ήλιος της Βεργίνας, Μακεδονία, Αλέξανδρος, σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια. Ευτυχώς η καλή συγκυρία, η μεγάλη απόσταση από το κέντρο και βασικά η αγάπη μας για την μπάλα, μας κράτησε μακριά απ' το πανηγύρι, νοερά στο πλευρό των Λακεδαιμόνιων που απείχαν.

Ευγνωμονώ επίσης τη Γραφούλα, που ήταν άθλια γραφομηχανή, και τη δική μου τεμπελιά, που στάθηκαν αξεπέραστοι αποτρεπτικοί παράγοντες για την δαχτυλογράφηση και κυκλοφορία ενός πανηγυρικού κειμένου, εν είδει μαθητικής εφημερίδας, για τις μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες της Ελλάδας και τις 150 χώρες που είχαν αναγνωρίσει τη Fyrom ως Μακεδονία (φαντάσου να χάναμε δηλ, τι σκορ θα γράφαμε). Θεωρητικά είχα μείνει έκθετος απέναντι στην υπόλοιπη τάξη, αφού δε διεκπεραίωσα το καθήκον μου, αλλά δε βαριέσαι. Νομίζω πως μες στα επόμενα δέκα χρόνια θα το είχαν ξεχάσει. Εδώ μας έπαιρνε λιγότερο από ένα καλοκαίρι για να ξεχάσουμε ό,τι μαθαίναμε σε μια σχολική χρονιά, εκεί θα κολλούσαμε;

Πες-πες όμως, κάτι θα μείνει στο τέλος. Άλλος θα ψωνίσει την προγονολατρεία, άλλος το θαυμασμό για τον Αλέξανδρο... Πέρασαν αρκετά χρόνια πριν ακούσω στο Λύκειο την αντιπολίτευση που έλεγε ότι ο Αλέξανδρος δεν εκπολίτιζε τους λαούς της Ασίας, αλλά ήταν ένας ιμπεριαλιστή της εποχής. Κι άλλα τόσα για να καταλάβω πως ο ιμπεριαλισμός δεν αναφέρεται στο ρωμαϊκό imperium, αλλά στο μονοπώλιο, που είναι οικονομική και όχι γεωγραφική σχέση. Κι άλλα τόσα μετά, για να διαπιστώσω τελικά πως αυτό το τελευταίο δεν είναι για όλους μας αυτονόητο. Εννοώ για κάποιους δικούς μας κι όχι πχ για τους καμένους που μαζεύονται κάθε χρόνο στο άγαλμα του Αλέξανδρου στην παραλία -για να γλείψουν τα όργανα του Βουκεφάλα, όπως έγραφε μια παλιά Κόντρα.

Κι άλλος την ελληνική πατέντα για τον τίτλο της ντεμέκ συμπρωτεύουσας. Ο οποίος έλκει ίσως την καταγωγή του από την εποχή της συμβασιλεύουσας και των Βυζαντινών (η σχέση των βυζαντινών μνημείων με τη Θεσσαλονίκη, είναι σαν το σποτάκι που ρωτούσε: πόσοι Ιταλοί μπορεί να χωρέσουν σε ένα τσινκουετσέντο). Και αν το τραβήξεις από τα μαλλιά, μπορείς να το βρεις παντού. Το Μιλάνο είναι η συμπρωτεύουσα της Ιταλίας, η Βαρκελώνη της Ισπανίας (που βασικά δεν είναι ενιαία χώρα, αλλά σαν σαμπουάν τρία σε ένα). Το Μόναχο της Γερμανίας και φυσικά το Λένινγκραντ της ΕΣΣΔ. Τι; Όχι;

Να τα λέμε όλα, όμως -όπως λένε σε κάτι απάλευτες εκπομπές τύπου Χίου. Η Μακεδονία είναι ένας ευλογημένος τόπος, που έχει μεγάλες, εύφορες πεδιάδες (και ας έχει το όνομα ο θεσσαλικός κάμπος), τα ψηλότερα βουνά, τα μεγαλύτερα ποτάμια, τα πιο ωραία γάλατα, τις πιο πικάντικες γεύσεις και τον καλύτερο γύρο, (από) τις ωραιότερες πόλεις (Καβάλα, Καστοριά), αρχαία μνημεία, ωραίες θάλασσες, σαν τη Θάσο δεν έχει (και ας το λένε για την Χαλκιδική), λιμάνι, γούνες, ορυκτό πλούτο, το χρυσάφι του Αγίου Όρους, την πύλη για τα Βαλκάνια, σε ένα σχολικό βιβλίο μάλιστα έγραφε πως θα συνδεθεί πλωτά και με την υπόλοιπη Ευρώπη, μέσω Αξιού και Δούναβη. Μόνο τίτλους και μετρό δεν έχουμε, αλλά για αυτά φταίει το υδροκέφαλο κράτος, κι άντε να μη σε πιάνει μετά το Καταλανικό σου και να μη σκέφτεσαι πως πρέπει να βάλουμε σύνορα στα Τέμπη και να γίνουμε ανεξάρτητο κράτος.

Να τα λέμε όλα. Και άμα είναι να πούμε (πόσο μάλλον να διδάσκουμε στα σχολεία) μια μουσμουλιά, να την πηγαίνουμε ως τις τελικές της συνέπειες, όχι μισές δουλειές. Πού και να πιάσεις ετυμολογικά δηλαδή τους Μακεδόνες, με το μεγάλο μάκος, που βασικά είναι το ύψος τους, αλλά αν θες, κρατάς το μήκος και το προσαρμόζεις στα σημερινά συμφραζόμενα.

Τα έλεγε και το κόμμα παλιά εξάλλου, με τη θέση για την ανεξάρτητη σοσιαλιστική ομοσπονδία της Μακεδονίας. Ή στο δεύτερο αντάρτικο, με την αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Και δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από κάτι ντεμέκ ψαγμένους Δαπίτες στο πανεπιστήμιο, που έρχονται με ύφος να σου πουν και καλά το πιο σοβαρό πράγμα του κόσμου, το πιο αποστομωτικό αντεπιχείρημα και σου λένε για την ΚΝ Μακεδονίας, που καλείται με το όνομά της στις διεθνείς μας συναντήσεις, η ΣΝΟΦ κι άλλα τινά παρόμοια.

Αλήθεια τώρα; Ρε φίλε πώς κάνεις έτσι, σε δέκα χρόνια θα το έχει ξεχάσει.

Οπότε δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου. Της μη σοβαρής και της λιγότερο σοβαρής απάντησης.

Που πάει να πει. Το κόμμα μιλούσε εξ αρχής για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, πχ βόρεια Μακεδονία. Τώρα που μείνατε στα κρύα του λουτρού, έρχεστε στα λόγια μας. Πολλές φορές σφε αναγνώστη, αρχίζει κανείς να υποψιάζεται πως κατά βάθος όλοι ΚΚΕ είναι αλλά δεν το ξέρουν.

Η ακόμα λιγότερο σοβαρή προσέγγιση είναι η οπαδική. Σαν τους Παοκτζήδες που διασκευάζουν τον εθνικό ύμνο και τη Μακεδονία ξακουστή, ή απαντάνε στα λεγόμενα αντιεθνικά συνθήματα (ποτέ μην ξεχνάς το "εμετικά", χάνει τη μισή μαγεία του το κλισέ) με χαβαλέ και τρέλα: Ελλάς, Ελλάς, η χώρα της πουστιάς, (αν και αυτό μπορεί να κατηγορηθεί για σεξισμό). Ή ξέρω 'γω (ξέρω 'γω, εντάξει) πως πηδιέται ο τάδε αντίπαλος και η Ελλάδα, Έλληνες είστε και φαίνεστε, κοκ.

Θέλω να πω δηλ, άμα είναι να σε λένε μειοδότη και Εαμοβούλγαρο (αυτοί που έγιναν δωσίλογοι και μες σε δέκα χρόνια θα ξεχάσουν και πώς τους λένε), ας τους δώσεις τουλάχιστον και έναν καλό λόγο να το πιστεύουν. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, αυτοί θα το λένε αφού.

Σκόρπια χειρόγραφα

Σκόρπια χειρόγραφα

1. Τις τελευταίες μέρες, στον Τύπο πληθαίνουν οι δηλώσεις καλλιτεχνών που καταθέτουν την απογοήτευσή τους από τη διάψευση των προσδοκιών τους γι' αυτή την κυβέρνηση. Φυσικά, είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Διαβάζοντας όμως τις δηλώσεις, διαπίστωσα πως δεν επρόκειτο για νέους φερέλπιδες καλλιτέχνες, αλλά για αναγνωρισμένους, με έργο και βιώματα δεκαετιών στην πολιτική σκηνή - μόνο στις μωρές παρθένες, τις εξαπατημένες, δεν μπορείς να τους κατατάξεις. Με όλο το σεβασμό για το έργο τους, θα ήθελα να γνωρίζω τι είδους δημιουργικές συνομιλίες είχαν προηγηθεί με τους ΣΥΡΙΖΑίους ώστε να σαγηνευτούν από ένα καθεστώς που ήταν ζήτημα χρόνου να τους εξαπατήσει. Πριν λοιπόν καταθέσουν την πίκρα τους, ας έχουν πρώτα ψηλαφίσει την αλήθειά τους. Προσωπικά, πιστεύω πως ανήκουν σε εκείνο το ρεύμα που διακρίνεται από μια διαρκή τάση να δοκιμάζει καθετί στην πολιτική σκηνή σαν μόδα και να καταλήγει πάντα σε ένα ανάθεμα, που είναι τόσο εύκολο - ένα ανάθεμα και καθαρίζεις για όλα.

2. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη είναι η θέση του καλλιτέχνη μέσα σε ένα οικονομικό σύστημα που θεωρεί το καθετί εμπόρευμα. Τα πάθη του καλλιτέχνη όμως δεν είναι σημερινά, χάνονται μέσα στους αιώνες και αποτυπώθηκαν απ' όλους τους πολιτισμούς. Διαλέγω τα λόγια του Κομφούκιου για τον καλλιτέχνη: «Είναι σαν μια χρυσαλλίδα που δεν μπορεί να τελειοποιηθεί. Είναι μετέωρος, μια χαίρεται και ηρεμεί, μια θλίβεται και ταράζεται, καταποντίζεται από την πραγματικότητα. Το κέρδος και η χασούρα καταστρέφουν και την ελάχιστη γαλήνη που έχει κερδίσει. Ετσι ξεφεύγει εντελώς και χάνει το δρόμο του».
 
3. Η νέα απατηλή εμφάνιση του Μητσοτάκη, η δήθεν νέα διαφορετική σκέψη του και το στήριγμα που ξαφνικά επιμένει να μας χαρίσει δεν τον ξεπλένουν. Ανήκει σε αυτόν το συρφετό των νεοφιλελεύθερων αστών, σύγχρονων απολογητών του καπιταλισμού. Απλά πρόκειται για ένα ακόμη τηλεοπτικό επεισόδιο μιας οικογένειας με μεγάλες επιδόσεις στη λατρεία της εξουσίας, μιας φτηνής σαπουνόπερας την οποία έχουμε πληρώσει ακριβά.

4. Τα τελευταία χρόνια, στην είσοδο των καφέ στο κέντρο της Αθήνας βλέπεις μια νέα κοπέλα επί της υποδοχής, να στέκεται όρθια ώρες ολόκληρες, με ένα παγωμένο γέλιο παντός καιρού, και να υποδέχεται σαν κράχτης τους πελάτες.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εργαζόμενων γυναικών είναι το φορτωμένο μέικ απ στο πρόσωπό τους, σε σημείο να μην αναγνωρίζουν ούτε οι ίδιες τον εαυτό τους - άλλη μια επινόηση-απαίτηση των ιδιοκτητών. Χωρίς να το γνωρίζουν ωστόσο, αυτές οι γυναίκες συναντιούνται επί της ουσίας με κάποιες άλλες γυναίκες στην άλλη άκρη του κόσμου: Αυτές που ζουν μέσα στην μπούρκα. Και οι δύο, από διαφορετικές παραδόσεις, λειτουργούν ένα και το αυτό: Την εξαφάνιση του προσώπου τους για ένα μεγάλο μέρος της μέρας.

5. Είναι μεγάλη η προσφορά της τρόικας στην απόδοση της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι Ευρωπαίοι για τους Ελληνες πολίτες. Οποιαδήποτε άλλη, ήπια γλώσσα προερχόμενη από τις Βρυξέλλες είναι χωρίς αμφιβολία εξαιρετικά γελοία. Χάρη στην τρόικα, γνωρίζουμε τη γλώσσα του σωφρονισμού που εκστομίζεται σαν απόφαση δικαστηρίου, η οποία αψηφά το καθετί και μας ενοχοποιεί ταυτόχρονα εδώ και στο Βερολίνο. Οι κατά φαντασίαν χριστιανοί της Ευρώπης μάς έχουν επιτεθεί με τα πιο απρεπή και προσβλητικά κείμενα που έχουμε δεχτεί από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Για την τρόικα, η περιπέτειά μας μέσα στην Ευρώπη δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη παρανόηση, μια θλιβερή εμπειρία, κι αυτό διορθώνεται όχι με την ανοχή, ούτε με τη σωφροσύνη, αλλά με τη συγκομιδή κερδών προς όφελος της Ευρώπης, κερδών που θα λειτουργήσουν μέχρι να αποδείξουμε τη μετάνοιά μας ώστε να μας αναβαθμίσουν σε Ευρωπαίους ισότιμους πολίτες.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Προσφυγικό και αντιλαϊκή επίθεση δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Προσφυγικό και αντιλαϊκή επίθεση δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Στη βδομάδα που πέρασε η κυβερνητική προπαγάνδα έδωσε ρέστα για να πείσει το λαό ότι και η πίτα θα μείνει ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

Εκανε λόγο για «δύο πειράματα που εξακολουθούν να εκτελούνται στο σώμα αυτής της χώρας» σαν να είναι η ίδια αμέτοχη στη σφαγή. Μέσα από την επίσημη κυβερνητική εφημερίδα («Αυγή») μίλησε για «χειρουργείο της λιτότητας» και για «παγίδα με τους παγιδευμένους πρόσφυγες». Προετοιμάζοντας το κλίμα για στήριξη της πολιτικής της, στο επόμενο βήμα αναφέρθηκε σε «αποφάσεις που να κλείνουν αυτές τις δύο παρενθέσεις».
Τόσο η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για το μοίρασμα των αγορών και η αντιλαϊκή διαχείριση του Προσφυγικού που αυτές προκαλούν όσο και η διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου έχουν κοινή αφετηρία: Την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, τους σχεδιασμούς γεωπολιτικής αναβάθμισης στην περιοχή, τη στρατηγική για την ανάκαμψη των κερδών τους. Δεν αποτελούν, λοιπόν, παρενθέσεις αλλά καθορίζουν την αστική πολιτική. Αυτήν την πολιτική υπηρετεί ενιαία και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως έκαναν άλλωστε και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, γεγονός που δεν μπορούν να κρύψουν τα «συζυγικά καβγαδάκια» ανάμεσα στους δύο κυβερνητικούς εταίρους.

Τα κλειστά σύνορα

Η συνέχεια της απόλυτης εναρμόνισης με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές βρήκε ήδη πρακτική έκφραση στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που επικυρώνουν τον εγκλωβισμό σε πρώτη φάση των 45.000 προσφύγων που είναι ήδη εδώ και θεωρούνται παραβάτες της Συνθήκης Σένγκεν, άρα δεν θα έχουν προτεραιότητα στην όποια διαδικασία μετεγκατάστασης, που αφορά 72.000 πρόσφυγες από αυτούς που θα φτάσουν στη χώρα από σήμερα και μετά.
Στο αίτημα των ίδιων των προσφύγων να τους δίνεται η δυνατότητα να πάνε εκεί που θέλουν, η απάντηση ήταν οι αποφάσεις που πάρθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής οι οποίες παγιώνουν τα κλειστά σύνορα, με όρους που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τη διαβίωση των προσφύγων και οδηγούν σε μαζικό εγκλωβισμό προσφύγων στην Ελλάδα. Το «Νταχάου» της Ειδομένης - σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Κουρουμπλή - έχει τη σφραγίδα των αποφάσεων της ΕΕ και την υπογραφή, για άλλη μια φορά, και της ελληνικής κυβέρνησης. Η Ειδομένη και επίσημα πλέον αποτυπώνει την ουσία των αποφάσεων της ΕΕ, της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού συστήματος, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Ασφαλιστικό κι ακολουθούν τα Εργασιακά

Οι αποφάσεις για τους πρόσφυγες, που προβάλλονται ήδη ως επιτυχία από την κυβέρνηση, αξιοποιούνται για να συσκοτιστούν οι εξελίξεις στο άλλο μέτωπο, που αφορούν τη διαπραγμάτευση και τα νέα αντιλαϊκά «πακέτα» που ετοιμάζονται. Προκαταλαμβάνοντας την όποια εξέλιξη η κυβερνητική προπαγάνδα στη βδομάδα που πέρασε μίλησε για «ανάγκη από όσο το δυνατόν σταθερότερο περιβάλλον, ώστε να ξέρει πλέον ο καθένας τους κανόνες μέσα από τους οποίους πρέπει να κινηθεί, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει τις δράσεις του. Θα είναι λάθος, κάποιοι να σταθούν μόνο σε νούμερα ή επιβαρύνσεις, πριν ξεδιπλωθούν οι προσπάθειες για την ανάπτυξη».
Ως πρώτο βήμα για την «άρση της αβεβαιότητας» του κεφαλαίου και την «προσέλκυση επενδύσεων» θεωρεί την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» και, φυσικά, των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται σε αυτήν. Θεωρεί ως κομμάτι του «ανταγωνιστικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος», που πρέπει να δημιουργηθεί, τις νέες αντιλαϊκές ανατροπές στο Ασφαλιστικό, με στόχο τη σταδιακή πλήρη απαλλαγή του κεφαλαίου, αλλά και του κράτους του, από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών στα Ταμεία, καθώς και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στην ιδιωτική Ασφάλιση.
Το «κλίμα σταθερότητας και εμπιστοσύνης» του κεφαλαίου υπηρετούν και οι νέες αντιλαϊκές ανατροπές στα Εργασιακά, που περιλαμβάνονται στο επόμενο πακέτο υλοποίησης του μνημονίου, λύνοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια των μονοπωλίων, παγιώνοντας και «νομιμοποιώντας» τη ζούγκλα που βιώνουν ήδη οι εργαζόμενοι στην πράξη, βάζοντας νέα εμπόδια στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση...

Η σφραγίδα του ΣΕΒ

Τον τόνο για ό,τι έρχεται τον έχει δώσει και σ' αυτό το σημείο ο ΣΕΒ, που ζήτησε ήδη να υλοποιηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν συμφωνηθεί στο 3ο μνημόνιο, με την προσθήκη ότι «η ολοκλήρωση της 1ης αξιολόγησης είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για να οδηγηθεί η ελληνική οικονομία στην ανάκαμψη». Σύμφωνα με τους βιομήχανους, «χρειάζονται χαμηλότεροι φορολογικοί συντελεστές, μείωση του μη μισθολογικού κόστους, φορολογικά κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις, καθολική χρήση των ηλεκτρονικών συναλλαγών για πάταξη της φοροδιαφυγής κ.ο.κ.». Ο ΣΕΒ ζητά η φορολογική επιβάρυνση να κατευθυνθεί προς τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και στους συνταξιούχους, αναφέροντας πως «η μισθωτή εργασία στο Δημόσιο και τα εισοδήματα από σύνταξη ευνοούνται καθώς για τη συντριπτική πλειοψηφία των φορολογούμενων το εισόδημα αυτό παραμένει αφορολόγητο ή καταβάλλει ελάχιστο φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων».
Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο ΣΕΒ υπενθύμισε με έναν έμμεσο τρόπο με ποιο κριτήριο επιλέχθηκε και στηρίχθηκε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απ' το κεφάλαιο, δηλαδή την εξασφάλιση της λεγόμενης «κοινωνικής συνοχής», της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης στη στρατηγική του κεφαλαίου. Εξέφρασε την ανησυχία του - απευθυνόμενος και στην κυβέρνηση και στο σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος - για τον κίνδυνο η μη επίτευξη αυτού του στόχου να οδηγεί σε «πολιτικό ριζοσπαστισμό».

Το τυράκι στη φάκα

Με δεδομένες τις παροχές στο κεφάλαιο η κυβέρνηση αντιπαραβάλλει ως «νέα ελπίδα» την πιθανότητα για ελάφρυνση του κρατικού χρέους. Ομως, ελάφρυνση του χρέους, που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει μείωσή του, αλλά επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, σημαίνει νέα μέτρα, που σημαίνει νέα βάρη στους εργαζόμενους, μείωση του εισοδήματος, κ.ά. Σε κάθε περίπτωση, το ύψος της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους θα κριθεί από τον όγκο των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (μεταρρυθμίσεων), από την απογείωση της φοροληστείας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, από την κατακρεούργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, των συντάξεων, των κρατικών κονδυλίων για πρόνοια - προστασία κ.ά., όπως άλλωστε διδάσκει και η εμπειρία από το «κούρεμα» του 2012, που βέβαια συνδυάστηκε με μπαράζ κάθε είδους μόνιμων παρεμβάσεων. Και βεβαίως η όποια ελάφρυνση στην αποπληρωμή του εξασφαλίζει χρήμα στο κράτος για επενδύσεις αλλά και χρηματοδότηση μεγαλοεπιχειρηματιών για να κάνουν επενδύσεις. Αλλωστε, όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τον «αναπτυξιακό νόμο» αυτό προβλέπουν, μαζί με τις μεγάλες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου.
Την ίδια ώρα, τα λαϊκά στρώματα θα στενάζουν κάτω από το βάρος και των νέων μέτρων, που με τη σειρά τους έρχονται να προστεθούν πάνω σε αυτά που ήδη ισχύουν. Η ρήτρα της απαρέγκλιτης εφαρμογής των μνημονίων, προκειμένου η «ελάφρυνση» να διατηρείται σε βάθος χρόνου, σημαίνει ότι ο λαός θα πληρώνει διπλά και τριπλά ένα χρέος που προκάλεσαν οι αστικές κυβερνήσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, ενισχύοντας την καπιταλιστική ανάπτυξη. Για να υπάρξουν τα αιματοβαμμένα «πρωτογενή πλεονάσματα» στους κρατικούς προϋπολογισμούς για όλα τα επόμενα χρόνια στο 3,5% του ΑΕΠ, αναγκαστικά θα προβάλλονται ως σιδερένια ανάγκη τα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα. Η ελάφρυνση του χρέους κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι άλλο από το τυράκι στη φάκα, το οποίο βεβαίως και δεν πρέπει να τσιμπήσουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Μπροστά μας η 48ωρη απεργία

Αντίθετα, από το σύνολο των εξελίξεων προκύπτουν συμπεράσματα, χρήσιμα για την οργάνωση της δουλειάς, μπροστά στη 48ωρη γενική απεργία που έχει προκηρύξει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, όταν η κυβέρνηση καταθέσει το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό στη Βουλή. Ηδη είναι καθαρό ότι το τελικό νομοσχέδιο θα είναι ακόμα χειρότερο από αυτό που παρουσίασε η κυβέρνηση στις αρχές Γενάρη, ο πυρήνας του οποίου παραμένει αναλλοίωτος έτσι κι αλλιώς. Τους τρεις σχεδόν μήνες που διαρκεί η διαπραγμάτευση, νέα μέτρα προστίθενται σ' αυτά που προβλέπονταν αρχικά. Η κυβέρνηση κορόιδευε αισχρά το λαό όταν έλεγε ότι διαπραγματεύεται με την τρόικα για να διασφαλίσει ένα «δίκαιο» Ασφαλιστικό. Αποδείχτηκε ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν γίνεται για το συμφέρον του λαού και ότι τα μέτρα που αποφασίζονται τελικά, είναι πάντα μια χειρότερη εκδοχή εκείνων που ανακοινώνονται στην έναρξη της διαπραγμάτευσης.
Ο νόμος που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, πρέπει να συναντήσει μαζικά την αντίδραση και την καταδίκη του λαού. Κυρίως, όμως, χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί ο στρατηγικός χαρακτήρας που έχουν αυτά τα μέτρα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μόνο έτσι θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για ένα ισχυρό ταξικό κίνημα, με σταθερότητα και αντοχή, που θα παλεύει για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Που δεν θα υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, αλλά θα αγωνίζεται να τον ανατρέψει.
Κατά συνέπεια, αν χιλιάδες λαού συμμετείχαν στις προηγούμενες απεργίες και κατέβηκαν μαζικά στο δρόμο για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο σχέδιο της κυβέρνησης, τώρα, μετά τη χειροτέρευση ακόμα και αυτής της συντριπτικής για ασφαλισμένους και συνταξιούχους πρότασης, στη 48ωρη απεργία πρέπει κυριολεκτικά να νεκρώσουν τα πάντα, να βουλιάξουν οι δρόμοι από απεργούς διαδηλωτές.

ΤΟΥΡΚΙΑ Επιμένει στις μεθοδεύσεις της με σημαία τον «αντιτρομοκρατικό» αγώνα

ΤΟΥΡΚΙΑ

Επιμένει στις μεθοδεύσεις της με σημαία τον «αντιτρομοκρατικό» αγώνα

Στις 13 Μάρτη (φωτ.) το κέντρο της Αγκυρας γέμισε ξανά συντρίμμια και νεκρούς, σε μια εξέλιξη που «ήρθε κουτί» στην κυβέρνηση

Η νέα πολύνεκρη βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε στην Τουρκία την περασμένη Κυριακή, πρόσφερε ακόμα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στην κυβέρνηση της χώρας να εμφανιστεί ως «σταυροφόρος» κατά της «τρομοκρατίας», την οποία συνδέει με όλους τους εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς κινδύνους που σήμερα εκτιμά ότι αντιμετωπίζει η πλουτοκρατία της χώρας.
Βέβαια, οι ίδιες οι συνθήκες στις οποίες ένα νέο μακελειό άπλωσε τον τρόμο στο κέντρο της πρωτεύουσας, μερικά μόλις μέτρα από διάφορα υπουργεία και άλλα κεντρικά κυβερνητικά κτίρια, γεννούν πολλά ερωτήματα. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση δηλώνει ότι ενισχύει ολόπλευρα τις «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις με απανωτές αστυνομικές εισβολές και δικαστικές παρεμβάσεις σε «καταφύγια» μελών «τρομοκρατικών οργανώσεων» αλλά και αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ και εναντίον πολλών επικριτών της, βομβιστές αυτοκτονίας κατάφεραν να μπουρλοτιάσουν μια σειρά οχήματα και να προκαλέσουν το θάνατο 37 ατόμων, τον τραυματισμό πάνω από 120, όπως και να δώσουν νέα αφορμή για αναζωπύρωση των βομβαρδισμών θέσεων του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ. Οι αρχές έσπευσαν από τις πρώτες κιόλας ώρες να δείξουν ως υπεύθυνο το ΡΚΚ.
Οταν την Πέμπτη την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση ΤΑΚ («Γεράκια για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν»), η κυβέρνηση έσπευσε και τότε να δηλώσει δικαιωμένη για την «αφοσίωση» με την οποία αψηφεί όσους ζητούν να «μειώσει τη βία» κατά των Κούρδων.
Αντίστοιχα, μετά και από την απόφαση των Κούρδων της Συρίας να ανακηρύξουν ως «ομόσπονδα» τα τρία καντόνια στη Βόρεια Συρία βαφτίζοντάς τα μάλιστα και «Ροτζάβα (σ.σ. Δυτικό Κουρδιστάν) - Βόρεια Συρία», η Αγκυρα έσπευσε και πάλι να υψώσει τους τόνους για τους κινδύνους που προκαλεί η δράση του παραρτήματος του ΡΚΚ στη Συρία (όπως η ίδια χαρακτηρίζει το Κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης - PYD και την ένοπλη πτέρυγά του, YPG, τα οποία και θεωρεί «τρομοκρατικές οργανώσεις»).

Κατά εξωτερικών και εσωτερικών αντιπάλων

Οι ανάγκες του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» είναι γενικά ένα από τα βασικά σημεία που η Αγκυρα συνεχίζει να χρησιμοποιεί για να κρατά «ανοιχτή» τη συζήτηση για τη Συρία, όπως βολεύει τα δικά της σχέδια. Με την έννοια ότι την ώρα που στενοί της «σύμμαχοι» (με πρώτες τις ΗΠΑ) στην παρούσα φάση μοιάζουν να προτάσσουν ένα διπλωματικό «διακανονισμό», μέσα μάλιστα από έναν πρόσκαιρο «συντονισμό» με τη Ρωσία, η Τουρκία εξακολουθεί να κατηγορεί τη Δύση για «ανεπάρκεια» στην επίλυση της «συριακής κρίσης». Αλλωστε, εδώ και καιρό έχει ξεκαθαρίσει την «ετοιμότητά» της να αναλάβει πρωτοβουλίες παντός είδους (και στρατιωτικές) για τις εξελίξεις στη Συρία, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη προθυμία και άλλων κρατών, όπως η Σαουδική Αραβία.
Σε αυτό το πλαίσιο, καλλιεργεί σταθερά και ένα κλίμα τρομολαγνείας στη χώρα, με τη γερμανική πρεσβεία να κλείνει εξαιτίας «ανεπιβεβαίωτης ένδειξης για (τρομοκρατική) επίθεση», με ισχυρά μέτρα ασφαλείας σε κεντρικούς σταθμούς λεωφορείων, με διαρκείς στρατιωτικές επιχειρήσεις στις νοτιοανατολικές επαρχίες κ.τ.λ.
Την ίδια στιγμή, ο «αντιτρομοκρατικός αγώνας» αξιοποιείται και στην αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τους εσωτερικούς της πολιτικούς αντιπάλους, καθώς η ενδοαστική αντιπαράθεση στην Τουρκία βαθαίνει εδώ και πολύ καιρό. Ετσι, το νέο αίτημα άρσης της βουλευτικής ασυλίας διαφόρων στελεχών του φιλοκουρδικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος HDP κατατέθηκε ακριβώς με την κατηγορία ότι αυτά στηρίζουν «τρομοκρατικές οργανώσεις» (το ΡΚΚ). Μάλιστα, ο Νταβούτογλου πρότεινε άρση της βουλευτικής ασυλίας για όλους (είναι εκατοντάδες αυτές οι περιπτώσεις) τους βουλευτές για τους οποίους εκκρεμούν αντίστοιχες έρευνες. Επιπλέον, αίσθηση προκάλεσαν και αντίστοιχες κατηγορίες που έγιναν σε βάρος του μεγαλύτερου κόμματος της κεμαλικής αντιπολίτευσης, του σοσιαλδημοκρατικού CHP. Συγκεκριμένα, ο Νταβούτογλου ανέφερε πριν μερικές μέρες πως το HDP δεν ήταν το μόνο κόμμα που «εκδήλωσε συμπάθεια» στην τρομοκρατία, συμπληρώνοντας ότι «πολύ πρόσφατα, 10 αριστερές τρομοκρατικές ομάδες ανακοίνωσαν ότι σχημάτισαν συμμαχία με το ΡΚΚ στο Καντίλ, ενώ την ίδια μέρα ο Ντεμιρτάς (πρόεδρος του HDP) απηύθυνε κάλεσμα ενότητας στο CHP», ενώ συνεχίζοντας παραπέρα, σχολίασε ότι ενώ τρομοκρατικές οργανώσεις κήρυτταν ουσιαστικά τον πόλεμο στην Τουρκία, υπήρχαν άλλες συμμαχίες που «ψήνονταν».
Σίγουρο, πάντως, θεωρείται ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να προβάλλει την «αντιτρομοκρατική» της αφοσίωση και για να διεκδικήσει συμμαχίες ευνοϊκότερες για τα συμφέροντά της, τα οποία νιώθει να απειλούνται από τις ραγδαίες ανακατατάξεις, γεωπολιτικές και άλλες, σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Ενδεικτικό είναι το άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τρίτη στη «Σαμπάχ», με την υπογραφή του ίδιου του εκπροσώπου του Προέδρου της χώρας Ρ. Τ. Ερντογάν, Ιμπραχήμ Καλίν, και τίτλο «Η αξιοπιστία της Τουρκίας». Αφού ο Καλίν επανέλαβε ότι «η Τουρκία αποτελεί στόχο της διεθνούς τρομοκρατίας επειδή εντείνει τον αγώνα της κατά του "Ντάες" (σ.σ. «Ισλαμικό Κράτος») από τη μια μεριά και κατά του ΡΚΚ από την άλλη», σημείωσε ότι «η αξιοπιστία και η αποφασιστικότητα της Τουρκίας θα είναι κρίσιμες για την αναχαίτιση και την εξουδετέρωση αυτής της απειλής». Ως «απειλή» η Τουρκία έχει σήμερα συμφέρον να προσδιορίζει την «τρομοκρατία» γενικά και τη δράση οργανώσεων όπως το ΙΚ και το ΡΚΚ ειδικά, την ύπαρξη των οποίων συνδέει με τη συνέχιση της «κρίσης» στη Συρία, προσπερνώντας φυσικά το γεγονός ότι η ίδια πρωταγωνίστησε στη δημιουργία και ενίσχυση εγκληματιών όπως των τζιχαντιστών του ΙΚ.
«Δεδομένης της αποτυχίας της διεθνούς κοινότητας να προστατέψει το συριακό λαό και να σταματήσει την αιματοχυσία στη χώρα του, η εξάπλωση της τρομοκρατίας του ΙΚ σε Βέλγιο, Γαλλία και Τυνησία, για να θυμηθεί κανείς μόνο μερικές από τις πρόσφατες επιθέσεις, ήταν σχεδόν αναπόφευκτη...» κατέγραφε με ένα προειδοποιητικό - θα έλεγε κανείς - τόνο ο Καλίν, επιμένοντας: «Η Αγκυρα έχει δίκιο να υπογραμμίζει το διπλό κίνδυνο ΡΚΚ και ΙΚ, καθώς και οι δυο τους στοχοποιούν την Τουρκία για τα δικά τους συμφέροντα. Είναι ντροπή που κάποιοι αποτυγχάνουν να δουν αυτό το απλό γεγονός».

«Ο κίνδυνος των συνοριακών αλλαγών»

Φυσικά, η κυρίαρχη ανησυχία του τουρκικού κεφαλαίου αφορά το πώς θα επηρεάσει τη δική του δράση και θέση στην περιοχή (και γενικότερα) η ισχυροποίηση των Κούρδων, που αποκτούν ισχυρότερο λόγο έχοντας τη στήριξη ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Το άρθρο που εμφανίστηκε προχτές στη «Χουριέτ» με τίτλο «Ο κίνδυνος των συνοριακών αλλαγών στη Μέση Ανατολή» ήταν χαρακτηριστικό. Σε αυτό σημειωνόταν: «Τα σημερινά σύνορα στη Μέση Ανατολή (...) χαράχτηκαν σχεδόν σαν "γραμμές στην άμμο" μέσα από δυο παγκόσμιους πολέμους... Η αμερικανική κατάληψη στο Ιράκ και μετά ο συριακός εμφύλιος προστέθηκαν στις αστάθειες του Ισραήλ, της Παλαιστίνης και του Λιβάνου, αλλά με πολύ ευρύτερο τρόπο... Η ιρακινή κρίση οδήγησε στη δημιουργία της Περιφερειακής Κουρδικής Κυβέρνησης (KRG) στο βορρά κατά μήκος των συνόρων της Τουρκίας και του Ιράν και ένα ντε φάκτο σιιτικό καθεστώς στο νότο, που γειτονεύει με Ιράν, Περσικό Κόλπο, Κουβέιτ και Σαουδική Αραβία. Δέκα χρόνια μετά, ο συριακός εμφύλιος οδήγησε στην προοπτική δύο χωριστών και εχθρικών συνοριακών αλλαγών (σ.σ. το κράτος που διεκδικούν οι Κούρδοι της Συρίας και το χαλιφάτο του ΙΚ)».
Ο αρθρογράφος επισήμαινε ότι μόλις τρεις μέρες πριν την ανακήρυξη σε «ομοσπονδία» των τριών κουρδικών καντονιών της Βόρειας Συρίας, ο ηγέτης του ιρακινού Κουρδιστάν, Μασούντ Μπαρζανί, δήλωνε ότι «είναι ώρα για ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, το οποίο - πρόσθεσε - οι Κούρδοι αναζητούν από τον καιρό της Συμφωνίας της Λωζάννης το 1924» και ένας διπλωμάτης σχολίαζε ότι «οι Κούρδοι σήμερα πεθαίνουν για να επιβραβευτούν για τον πόλεμό τους κατά του ΙΚ».
Ωστόσο, συνέχιζε ο αρθρογράφος, «είναι αδύνατο να "ανταμείψει κανείς τους Κούρδους" αποσπώντας εδάφη από τέσσερις χώρες - Συρία, Ιράκ, Ιράν (που πρόσφατα υπέγραψε μια συμφωνία για τα πυρηνικά με τη Δύση) και Τουρκία (που είναι κρίσιμο μέλος του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία)».
Ενώ για την κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πρόσθετε με νόημα: «Ας υποθέσουμε ότι η αποτυχημένη συριακή και ιρακινή κυβέρνηση δεν μπορούν να αντισταθούν αποτελεσματικά. Τι θα έκαναν η Τουρκία και το Ιράν; Ιδέες κανείς;
Το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (KDP) του Μπαρζανί, το PKK και το ΡΚΚ ίσως έχουν ένα καίριο ζήτημα να εγείρουν για "ένα λαό χωρίς κράτος", αν και ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, δηλώνει ότι "η Τουρκία είναι κράτος και των Κούρδων".
Αλλά υπάρχει και μια άλλη οπτική της κατάστασης.
Αν Συρία και Ιράκ αποτύχουν και επίσημα, αποσυντεθούν και καταρρεύσουν, θα υπάρξουν τέσσερις χώρες με μια νέα πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δυναμική να αναπτύξουν: το Ιράν, η Σαουδική Αραβία (σε κόντρα με το Ιράν), το Ισραήλ και η Τουρκία.
Αν τα ήδη εύθραυστα σύνορα αρχίσουν να αλλάζουν στη Μέση Ανατολή, κανείς δε θα μπορούσε να προβλέψει πού και πώς αυτή η διαδικασία θα καταλήξει...». Ενδεικτικά, βέβαια, όλα αυτά των φιλοδοξιών που έχουν οι αστικές τάξεις της περιοχής.

ΣΥΡΙΑ Ανοιχτό παζάρι και κουρδική «ομοσπονδία» στο προσκήνιο

ΣΥΡΙΑ

Ανοιχτό παζάρι και κουρδική «ομοσπονδία» στο προσκήνιο

Από τη συνάντηση της συριακής κυβερνητικής αντιπροσωπείας με τον απεσταλμένο του ΟΗΕ Στ. Ντε Μιστούρα

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στη Συρία, με το παζάρι των διαπραγματεύσεων, «έμμεσων ενδοσυριακών» και μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Γενεύη, όπως και η απόφαση του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, να μειώσει από τις 15/3/16 τις ρωσικές αεροπορικές και χερσαίες δυνάμεις, δίχως ούτε στο ελάχιστο να σταματήσει τις εκεί επιχειρήσεις κατά του «Ισλαμικού Κράτους» και των άλλων τζιχαντιστών επιβεβαιώνουν τη ρευστή κατάσταση που υπάρχει. Η οποία κατάσταση κινείται ανάμεσα σε συμβιβασμούς και αντιπαραθέσεις.
Ο τακτικός ελιγμός μείωσης των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων, που, από αρκετά δυτικά ΜΜΕ, «σερβιρίστηκε» σκοπίμως ως «αποχώρηση», σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί σαν «ήττα», «υποχώρηση» ή «συγκατάβαση» της Μόσχας στις επιδιώξεις άλλων, ανταγωνιστικών δυνάμεων στην περιοχή. Δεν είναι τυχαία η επισήμανση του Πούτιν την περασμένη Πέμπτη πως οι ρωσικές δυνάμεις που αναχωρούν από τη Συρία «μπορούν να αναπτυχθούν ξανά σύντομα», αν κριθεί απαραίτητο, έπειτα από τις υποδομές και την εμπειρία που απέκτησε ο ρωσικός στρατός μέσα στους 5,5 μήνες, αφότου ξεκίνησε στις 30 Σεπτέμβρη 2015, τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία. Επέμβαση που είχε ως αφορμή την ανάσχεση των τζιχαντιστών με στόχο την ισχυροποίηση του συριακού στρατού και αιτία τη στήριξη των ζωτικών συμφερόντων προς όφελος των ρωσικών μονοπωλίων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Ανάλογος, άλλωστε, ήταν και ο στόχος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και των συμμάχων τους Τουρκία, Ισραήλ και πετρελαιομοναρχιών του Κόλπου, όταν πρωτοξεκινούσαν την επέμβαση πριν από 5 χρόνια, ενισχύοντας τη λεγόμενη αντιπολίτευση και τους εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους».
Πάντως, η Ρωσία όλο αυτό το διάστημα, εκτός από τη ναυτική βάση στο Ταρτούς, που είχε ούτε ή άλλως πριν τον πόλεμο, δημιούργησε τη νέα αεροπορική βάση Χμέιμιμ στη Λαττάκεια, έστησε γέφυρες και επιχειρησιακά κέντρα συντονισμού με ΗΠΑ, Ιράκ, Ιράν, Ισραήλ και αναβάθμισε περιφερειακώς και διεθνώς το ρόλο της ως «αποτελεσματικής στρατιωτικής και διπλωματικής δύναμης».
Ωστόσο, θα ήταν πρόωρο να προβλέψει κανείς το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, παρόλο που διατηρείται από τις 27 Φλεβάρη η εύθραυστη παύση εχθροπραξιών σε δεκάδες θέατρα συγκρούσεων πλην εκείνων που ελέγχονται από τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Μετώπου» και του «Μετώπου Νούσρα».
Ενδιαφέρον έχουν, επίσης, οι πληροφορίες που προέρχονται τις τελευταίες βδομάδες από διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, τα οποία σημειώνουν τις αυξανόμενες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις αμάχων σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο τζιχαντιστών και καταγράφουν πιθανό ρήγμα μεταξύ διοικητών του «Μετώπου Νούσρα».

Τα νέα παζάρια της Γενεύης

Στο διπλωματικό παιχνίδι, το οποίο ξανάρχισε τη Δευτέρα (14/3) στη Γενεύη, μετά από πολυήμερες αναβολές, ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Συρία, Στάφαν Ντε Μιστούρα, που πρωταγωνιστεί στις έμμεσες ενδοσυριακές συνομιλίες, πραγματοποιεί ξεχωριστά συναντήσεις με τις αντιπροσωπείες της συριακής κυβέρνησης και μέρους της συριακής αντιπολίτευσης που στηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία, συγκροτώντας τη λεγόμενη «Υπατη Διαπραγματευτική Επιτροπή» (ΥΔΕ).
Την πρώτη βδομάδα των επαφών επιχείρησε να αντιληφθεί πώς εννοούν τη λεγόμενη «πολιτική μετάβαση» στη Συρία οι δύο πλευρές, οι οποίες του κατέθεσαν ξεχωριστά υπομνήματα με τις προτάσεις. Διαπίστωσε, επίσης, τη σύγκλιση συριακής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας μολονότι οι δύο πλευρές έχουν «μεγάλες διαφορές και χάσμα στις θέσεις τους»...
Από αύριο (Δευτέρα) ο Ντε Μιστούρα θα επιχειρήσει «την οικοδόμηση μιας κοινής πλατφόρμας για την καλύτερη κατανόηση πολιτικής μετάβασης» στη Συρία.
Ο επικεφαλής της συριακής κυβερνητικής αντιπροσωπείας και πρέσβης της Συρίας στον ΟΗΕ, Μπασάρ αλ Τζααφάρι εκτίμησε πως την πρώτη βδομάδα των επαφών του με τον Ντε Μιστούρα είχε «χρήσιμες και εποικοδομητικές συνομιλίες», επειδή αφορούν «πρακτικά βήματα» για το «άνοιγμα» του διαλόγου, «χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις και όρους από κανέναν».
Αντίθετα, ο εκπρόσωπος της ΥΔΕ, Σαλέμ Αλ Μεσλέτ, κατηγόρησε την κυβερνητική αντιπροσωπεία πως «χρονοτριβεί», αποφεύγοντας πλήρη συμμετοχή και άμεσες συνομιλίες με την αντιπολίτευση.

Διακήρυξη κουρδικής «ομόσπονδης» περιοχής...

Στις σημαντικές εξελίξεις της βδομάδας συμπεριλαμβάνεται η μονομερής κήρυξη των τριών κουρδικών καντονιών Αφρίν, Τζαζιρέ και Κομπανί σε «ομόσπονδη περιοχή Ροτζάβα (σ.σ. όπως αποκαλείται το Δυτικό Κουρδιστάν) - Βόρεια Συρία» στη διάρκεια συνδιάσκεψης που ολοκλήρωσαν την Πέμπτη στην πόλη Ρμέιλεν στελέχη του κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ενωσης, τα οποία η Αγκυρα κατηγορεί πως συνεργάζονται με τους Κούρδους μαχητές του ΡΚΚ.
Η ένωση τριών καντονιών συνιστά ενδεχομένως ένα επιπρόσθετο βήμα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας αυτόνομου δυτικού Κουρδιστάν στα νοτιοανατολικά σύνορα της Τουρκίας, παρότι το αρνούνται στελέχη των Κούρδων του συριακού Κόμματος Δημοκρατικής Ενωσης (PYD). Το επιχείρημά τους είναι ότι το σχέδιό τους στηρίζεται σε «εδαφική» κι όχι «εθνοτική» βάση, επειδή σε αυτό συμμετέχουν και εκπρόσωποι Τουρκμένων, Αρμένιοι, Αράβων κ.ά. Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση προκαλεί ενδιαφέρουσες αντιδράσεις.
Πρώτα από όλα, προκαλεί κοινή αντίδραση σε συριακή κυβέρνηση και την αντιπολιτευόμενη Υπατη Διαπραγματευτική Επιτροπή, αφού αμφότερες την επέκριναν. Αξιωματούχος του συριακού υπουργείου Εξωτερικών χαρακτήρισε την εξέλιξη «μη συνταγματική και άχρηστη», σημειώνοντας ότι δεν έχει καμία νομική βάση ή αξία και πως παραβιάζει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Ο αντιπολιτευόμενος λεγόμενος Εθνικός Συριακός Συνασπισμός και η ΥΔΕ αντιτάχθηκαν επίσης στην κίνηση των Κούρδων, σημειώνοντας ότι «τάσσεται κατά κάθε προσπάθειας για την δημιουργία οντοτήτων, περιοχών και διοικήσεων παρά τη θέληση του συριακού λαού».
Την Παρασκευή, δεκάδες οργανώσεις της συριακής αντιπολίτευσης καταδίκασαν την εγκαθίδρυση μιας ομοσπονδιακής ζώνης από τους Κούρδους της Συρίας, χαρακτηρίζοντας ...«τρομοκρατικές οργανώσεις» το κόμμα PYD και το στρατιωτικό σκέλος του, τις «Μονάδες Προστασίας του Λαού» (YPG). Σε ανακοίνωσή τους, υποστηρίζουν ότι η εξέλιξη αποτελεί «ένα επικίνδυνο βήμα, με στόχο τη διαίρεση της Συρίας».

Ρωσο-αμερικανικές αντιδράσεις

ΗΠΑ και Ρωσία επισήμως «αποδοκιμάζουν» την κουρδική κίνηση. Εμμέσως τουλάχιστον την ανέχονται, θέτοντας ως προϋπόθεση οι προτάσεις όπως αυτή της ομοσπονδοποίησης της Συρίας να ληφθούν «συλλογικά από το συριακό λαό» στο πλαίσιο «διαλόγου».
Ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, Αστον Κάρτερ, δήλωσε την Πέμπτη ότι οι Κούρδοι της Συρίας αψήφισαν τις προειδοποιήσεις των ΗΠΑ να μην ανακοινώσουν την «ομόσπονδη ζώνη». Τους έπλεξε όμως στη συνέχεια το εγκώμιο λέγοντας: «Αποδείχθηκαν εξαιρετικοί εταίροι για εμάς στο πεδίο αντιμετώπισης του Ισλαμικού Κράτους... Είμαστε ευγνώμονες και θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή τη συνεργασία, αν και οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την πολυπλοκότητα του ρόλου τους στην περιοχή».
Στο Μόσχα, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πέσκοφ, δήλωσε πως το μέλλον της Συρίας «θα πρέπει να συζητηθεί σε διάλογο με όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές πλευρές» της χώρας, υπογραμμίζοντας ότι «είναι σημαντικό η Συρία να παραμείνει ένα κράτος». Επιπλέον, την Παρασκευή ο απεσταλμένος του Προέδρου Πούτιν σε Μέση Ανατολή και Αφρική, υφυπουργός Εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοφ μιλώντας στο πρακτορείο ΤΑΣΣ τόνισε ότι «ο αυτο-προσδιορισμός των Κούρδων είναι δυνατός μόνον στο πλαίσιο ενός νέου συριακού συντάγματος που θα πρέπει να γίνει σε συντονισμό με άλλους εταίρους στη διαπραγματευτική διαδικασία...στη βάση συναίνεσης». Είναι, δηλαδή, φανερό ότι το μέλλον της εδαφικής ακεραιότητας Συρίας είναι στο τραπέζι των παζαριών.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «EXOMARS» ΣΤΟΝ ΑΡΗ Σε αναζήτηση ιχνών αερίων, που ίσως δείχνουν ύπαρξη ζωής

ΑΠΟΣΤΟΛΗ «EXOMARS» ΣΤΟΝ ΑΡΗ

Σε αναζήτηση ιχνών αερίων, που ίσως δείχνουν ύπαρξη ζωής

Καλλιτεχνική απεικόνιση της αποστολής «ExoMars» με φόντο τον κόκκινο πλανήτη

Στο δρόμο για τον Αρη βρίσκεται ήδη η αποστολή «ExoMars» («Εξομαρς»), που πραγματοποιούν από κοινού η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roscosmos και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA), καθώς πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στις 14 Μάρτη η εκτόξευσή της από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ της Ρωσίας (στο Καζαχστάν), με ρωσικό πύραυλο φορέα Πρότον-Μ. Η αποστολή αποτελείται από το μητρικό σκάφος Δορυφόρος Ιχνών Αερίων και τη διαστημοσυσκευή «Σκιαπαρέλι», που θα προσεδαφιστεί στον κόκκινο πλανήτη σε μια προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις σε άλυτα μυστήρια για την ατμόσφαιρα του Αρη. Τα δεδομένα που θα προκύψουν ίσως αποκαλύψουν συνεχιζόμενη γεωλογική δραστηριότητα σε έναν πλανήτη που θεωρείται κατά βάση γεωλογικά νεκρός ή ακόμα και να υποστηρίξουν την υπόθεση για ύπαρξη βιολογικής δραστηριότητας, δηλαδή απλών μορφών ζωής, πιθανόν στο υπέδαφος του πλανήτη.
Πρόκειται για την πρώτη από τις δύο κοινές αποστολές Ρωσίας - ESA που έχουν αποφασιστεί για το σκοπό αυτό. Η δεύτερη αποστολή, που θα ξεκινήσει το Μάη του 2018, θα περιλαμβάνει την προσεδάφιση ενός σταθερού σταθμού επιστημονικών παρατηρήσεων και ενός ρόβερ για εξερεύνηση της επιφάνειας του Αρη, κατά τα πρότυπα των αμερικανικών ρόβερ, που έχουν σταλεί στον πλανήτη. Το σκάφος της πρώτης αποστολής θα παραμείνει σε τροχιά και θα λειτουργήσει ως αναμεταδότης προς τη Γη των δεδομένων που θα στέλνουν οι συσκευές εδάφους της δεύτερης αποστολής.

Ηφαιστειακή ή βιολογική προέλευση;

Η στιγμή της εκτόξευσης από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, του πυραύλου φορέα Πρότον-Μ, τεσσάρων σταδίων, που έβαλε την αποστολή «ExoMars» σε τροχιά προς τον Αρη

ESA-Stephane.CORVAJA

Η εκτόξευση της περασμένης Δευτέρας πήγε καλά σε όλα τα επίπεδα. Το τέταρτο στάδιο του πυραύλου φορέα, το Breeze-M, έκανε τις προβλεπόμενες τέσσερις ενεργοποιήσεις του κινητήρα του, πριν απελευθερώσει το φορτίο του. Σύμφωνα με το κέντρο ελέγχου του ESA, στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας, που παρακολουθεί την αποστολή με τη βοήθεια ενός σταθμού τηλεμετρίας στο Μαλίντι της Αφρικής, το «ExoMars» έστειλε στοιχεία, που δείχνουν ότι όλα τα συστήματά του λειτουργούν κανονικά και τα φωτοβολταϊκά του πάνελ έχουν αναπτυχθεί πλήρως.
Η αποστολή ExoMars, που θα φτάσει σε 7 μήνες στον Αρη, θα επικεντρωθεί ιδιαίτερα στην ανίχνευση μεθανίου, αερίου που στη Γη σηματοδοτεί ενεργές γεωλογικές ή βιολογικές δραστηριότητες. Θα στηριχτεί στα περιορισμένα δεδομένα ανίχνευσης μεθανίου, που έδωσε η αποστολή Mars Express της ESA, του 2004 και θα προσπαθήσει να αποκαλύψει τις διεργασίες, που σχετίζονται με το σχηματισμό και την καταστροφή του μεθανίου, έχοντας στη διάθεσή της όργανα με ακρίβεια χίλιες φορές μεγαλύτερη απ' ό,τι εκείνα της παλιότερης αποστολής. Ο Δορυφόρος Ιχνών Αερίων θα πάρει φωτογραφίες της επιφάνειας στα σημεία που μπορεί να σχετίζονται με την απελευθέρωση ιχνοαερίων, όπως είναι τα μεγάλα ανενεργά (;) ηφαίστεια του Αρη, ενώ θα μπορέσει να ανιχνεύσει και τα κοιτάσματα υπόγειου πάγου νερού, μαζί με άλλες περιοχές που πιθανόν σχετίζονται με ενδιαφέροντα ιχνοαέρια. Τα στοιχεία που θα συλλεχθούν θα είναι πολύτιμα για την επιλογή σημείων προσεδάφισης μελλοντικών αποστολών.

Ονομα με ιστορία

Η διαστημοσυσκευή προσεδάφισης «Σκιαπαρέλι» πήρε το όνομά της από τον Ιταλό αστρονόμο Τζιοβάνι Σκιαπαρέλι, του 19ου αιώνα, που διατύπωσε την υπόθεση για ύπαρξη κάποιου είδους καναλιών στον Αρη, στηριζόμενος σε παρατηρήσεις του πλανήτη με τα όχι ιδιαίτερης ευκρίνειας τηλεσκόπια της εποχής του. Στον πλανήτη υπάρχει και ένας κρατήρας στον οποίο δόθηκε το όνομά του. Οπως αποδείχτηκε τα «κανάλια» του Σκιαπαρέλι ήταν οφθαλμαπάτες, αλλά όλη η συζήτηση που άνοιξε στο τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, με προεξάρχοντα τον Αμερικανό αστρονόμο Πέρσιβαλ Λόουελ, σχετικά με το αν τα κανάλια αυτά είναι φυσικά ή τεχνητά, άφησε μεγάλο απόηχο και κίνησε το ενδιαφέρον και πολλών μη ειδικών για τον κόκκινο πλανήτη.

Από την τοποθέτηση του μητρικού σκάφους «ExoMars» και της διαστημοσυσκευής «Σκιαπαρέλι» (ο χρυσαφί κώνος) στο χώρο φορτίου του πυραύλου Πρότον-Μ

ESA - B.Bethge

Το «Σκιαπαρέλι», αν όλα πάνε καλά, στις 16 Οκτώβρη 2016 θα αποκολληθεί από το μητρικό σκάφος και στις 19 του ίδιου μήνα θα προσεδαφιστεί στον Αρη μέσα σε μόλις έξι λεπτά. Θα αποτελέσει μέσο δοκιμής των τεχνολογιών καθόδου και προσεδάφισης, που έχουν επιλέξει οι δύο συνεργαζόμενες διαστημικές υπηρεσίες, ώστε να τις αξιοποιήσουν σε μελλοντικές αποστολές. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αποστολής της στην επιφάνεια του Αρη, η συσκευή «Σκιαπαρέλι» θα πραγματοποιήσει και σειρά περιβαλλοντικών μετρήσεων. Για παράδειγμα, θα πάρει τις πρώτες μετρήσεις ηλεκτρικών πεδίων στην επιφάνεια του πλανήτη, που, μαζί με τις μετρήσεις της ατμοσφαιρικής σκόνης, θα επιτρέψουν να αποκαλυφθεί ο ρόλος των ηλεκτρικών πεδίων στην άνοδο σκόνης στην ατμόσφαιρα, πυροδοτώντας καταιγίδες σκόνης.
Αμέσως μετά το διαχωρισμό του «Σκιαπαρέλι», ο Δορυφόρος Ιχνών Αερίων θα πυροδοτήσει τον κινητήρα του, για να μπει σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Αρη, που θα τον φέρει σε ύψος 300 χλμ. από την επιφάνεια στο κοντινότερο σημείο, μέχρι 96.000 χλμ. στο πιο μακρινό. Μετά από ένα έτος συνεχείς σύνθετες μανούβρες επιβράδυνσης με περάσματα μέσα από τα ανώτερα στρώματα της αραιής ατμόσφαιρας του Αρη, το σκάφος τελικά θα τεθεί σε κυκλική τροχιά 400 χλμ., οπότε και θα αρχίσει την ανάλυση των αερίων της ατμόσφαιρας.

Η διαδικασία προσεδάφισης της διαστημοσυσκευής «Σκιαπαρέλι», όπως έχει προγραμματιστεί να γίνει μετά την άφιξη του «ExoMars» στον Αρη

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: http://exploration.esa.int

ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ Πρώτη νίκη επί της FIBA και ... πρόβα για κλειστή Λίγκα

ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ

Πρώτη νίκη επί της FIBA και ... πρόβα για κλειστή Λίγκα

Οι υποσχέσεις για αύξηση των εσόδων οδήγησαν τους ισχυρούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ να προτιμήσουν την Ευρωλίγκα

Eurokinissi

Οσο η αγωνιστική σεζόν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ βαδίζει προς το φινάλε της με τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Ευρωλίγκα, Eurocup) αλλά και τα εγχώρια πρωταθλήματα μπαίνουν σιγά σιγά στην τελική τους ευθεία, τόσο φαίνεται να φουντώνει η κόντρα της Ευρωλίγκας με τη FIBA ενόψει της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Μια κόντρα όπου στόχος των δύο «αντιπάλων» είναι τα πρωτεία και φυσικά η ...πρώτη θέση στη μοιρασιά της πίτας των κερδών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μέσω του ελέγχου των διασυλλογικών ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Τόσο η Λίγκα των ισχυρών ομάδων όσο και η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Μπάσκετ μέσω του ευρωπαϊκού της σκέλους (FIBA Europe) έχουν καταστρώσει τα πλάνα τους ενόψει της επόμενης αγωνιστικής σεζόν. Πλέον, έχει επισημοποιηθεί η διάσπαση του ευρωπαϊκού μπάσκετ μιας και θα διεξαχθούν τρεις ή και τέσσερις ξεχωριστές διοργανώσεις. Η Λίγκα αυτή τη στιγμή δείχνει να έχει κερδίσει την πρώτη φάση του... πολέμου, κυρίως όσον αφορά την παρουσία των ισχυρών. Ενόψει της νέας σεζόν στη μάχη ρίχνει την ανανεωμένη Ευρωλίγκα καθώς και το επίσης ανανεωμένο Εurocup, με την πρώτη να κάνει ένα ακόμη βήμα προς την κλειστή διοργάνωση, αλλά όμως το δεύτερο να βρίσκεται στον «αέρα» σε πολλά ζητήματα. Από την άλλη μεριά, η FIBA απαντά με το νεοφερμένο Champions League και ίσως μια δεύτερη διοργάνωση (αντίστοιχη του Eurocup), ωστόσο γι' αυτό το εγχείρημα τα πράγματα δείχνουν να είναι ακόμη ρευστά. Μάλιστα, περισσότερα για τα πλάνα της FIBA αναμένεται να γίνουν γνωστά αύριο Δευτέρα 21 Μάρτη οπότε είναι προγραμματισμένη στο Παρίσι η επίσημη παρουσίαση της διοργάνωσης του Champions League.

Με τους 16 ισχυρούς στο πλευρό της...

Εχοντας αποσπάσει την υπογραφή των 11 ισχυρότερων ομάδων της Ευρώπης, ανάμεσα στις οποίες είναι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, αλλά και τους υπόλοιπους 5 να αποτελούν ισχυρά χαρτιά, η Ευρωλίγκα, προς το παρόν τουλάχιστον, δείχνει να είναι η νικήτρια της α' φάσης του ...πολέμου. Στους 11 ισχυρούς με κλειστά συμβόλαια «τύπου Α», δεκαετούς διάρκειας, εκτός των δύο ελληνικών ομάδων περιλαμβάνονται οι: ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Φενέρμπαχτσε, Εφές, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Λαμποράλ Κούτσα, Μακάμπι Τελ Αβίβ, Ζαλγκίρις Κάουνας. Αρκετά ισχυρά χαρτιά όμως θεωρούνται και οι 5 ομάδες που θα συμπληρώνουν τη διοργάνωση καθώς αυτές θα προκύπτουν από τους νικητές τριών ανερχόμενων (αγωνιστικά και εμπορικά) εθνικών πρωταθλημάτων, όπως η Αδριατική Λίγκα (ενιαίο πρωτάθλημα χωρών πρώην Γιουγκοσλαβίας), η VTB League (ενιαίο πρωτάθλημα χωρών που ανήκαν στην ΕΣΣΔ), το πρωτάθλημα Γερμανίας και ο νικητής του Εurocup.

...και τα πολυεθνικά κεφάλαια

Την ίδια στιγμή, η σύναψη συμφωνίας με την αμερικανική πολυεθνική εταιρεία, ειδικευμένη στο χώρο του αθλητικού μάρκετινγκ, ΙMG, κάνει τους υπεύθυνους της Ευρωλίγκας να νιώθουν πιο άνετα πλέον απέναντι στους ισχυρούς συλλόγους που τελευταία πίεζαν συνεχώς για αύξηση των εσόδων τους. Σύμφωνα με τα όσα έχουν γνωστοποιηθεί μέχρι τώρα, η συμφωνία με την πολυεθνική αφορά 10ετή συνεργασία με προϋπολογισμό που αγγίζει τα 30 εκατομμύρια ευρώ. Ετσι, μετά τη μείωση των ομάδων τα νέα σχέδια μιλούν για αύξηση απολαβών της τάξης του 50% για τις 16 ομάδες της διοργάνωσης, συν τα αυξημένα έσοδα σε μια σειρά άλλων τομέων, όπως τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα εισιτήρια, κ.ά.

....στοχεύει στην κλειστή Λίγκα!

Μπορεί ο σχεδιασμός της Ευρωλίγκας να επισπεύσθηκε από το μπάσιμο της FIBA στα ευρωπαϊκά δρώμενα και να χρειάστηκε οι άνθρωποι της Λίγκας να μπουν σε έναν... πόλεμο που ίσως να μην περίμεναν, ωστόσο αυτό δεν άλλαξε τον απώτερο σκοπό, αυτόν που από τη δημιουργία της ακόμα, το 2000, ουσιαστικά είχε τεθεί: Η δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής κλειστής λίγκας μόνο για λίγους και εκλεκτούς. Οι αλλαγές που θα εφαρμοστούν τη νέα σεζόν ναι μεν ήρθαν ως απάντηση στο Champions League της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας, ωστόσο είναι προφανές ότι είναι βγαλμένες από τα σχέδια και όνειρα των ανθρώπων της Ευρωλίγκας για κάτι μεγαλύτερο. Υπενθυμίζεται ότι η Ευρωλίγκα της νέας χρονιάς αλλάζει μορφή και οι 16 ομάδες θα μετέχουν σε ένα ενιαίο πρωτάθλημα των 30 αγωνιστικών στην κανονική περίοδο με παιχνίδια εντός - εκτός. Από αυτό οι οκτώ πρώτοι της τελικής βαθμολογίας θα προκριθούν στα πλέι οφ, όπου θα αγωνιστούν χιαστί (1-8, 2-7, 3-6, 4-5) σε παιχνίδια με σκοπό τις τρεις νίκες και οι τέσσερις που θα προκριθούν θα παίξουν στο φάιναλ φορ. Μάλιστα, η πληθώρα των αγώνων οδηγεί στη διεξαγωγή δύο παιχνιδιών κάθε βδομάδα.

Ρήγμα με τους πρώην συμμάχους

Αυτά που σχεδιάζει για τη νέα χρονιά η Ευρωλίγκα δεν είναι λίγοι που τα θεωρούν - και ίσως δικαίως - μια πρόγευση όσων θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια. Και μπορεί επίσημα από πλευράς Ευρωλίγκας προς το παρόν να μην μπαίνουν στο στόχαστρο τα εθνικά πρωταθλήματα και η φυγή των ισχυρών συλλόγων από αυτά, σε μια προσπάθεια να κρατηθούν ισορροπίες με τις εγχώριες ευρωπαϊκές λίγκες, ωστόσο δεν φαίνεται να πείθει για τις προθέσεις της. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι εγχώριες λίγκες που τα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαν τα στηρίγματα της Ευρωλίγκας στον ανταγωνισμό με τις εθνικές ομοσπονδίες αλλά και τη FIBA που αρχίζουν να αποκαθιστούν τις σχέσεις τους με την τελευταία. Μάλιστα, κάποιες από αυτές έχουν δώσει και το «παρών» στη σχετική σύσκεψη που κάλεσε η Ευρωλίγκα. Ο λόγος είναι προφανής αφού τα σχέδια της Ευρωλίγκας για την περαιτέρω αναβάθμιση του «προϊόντος» της (βλέπε κλειστή Λίγκα) όταν ευδοκιμήσουν θα φέρουν την απαξίωση των δικών τους διοργανώσεων (βλέπε εθνικά πρωταθλήματα) που θα διεξάγονται πλέον χωρίς τους ισχυρούς συλλόγους, με συνέπεια την πτώση της εμπορικότητάς τους.

Νέο μέτωπο για το Eurocup

Μπορεί η Ευρωλίγκα να φαίνεται ότι έχει λύσει τα περισσότερα θέματα για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης και να δείχνει αυτή τη στιγμή ένα βήμα πιο μπροστά από την αντίπαλό της, ωστόσο στο γενικότερο πόλεμο συμφερόντων στο ευρωπαϊκό μπάσκετ υπάρχουν ακόμη αρκετά μέτωπα. Ενα απ' αυτά είναι τα σχέδια για το Eurocup, που θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι τα μέσα Απρίλη προκειμένου η Ευρωλίγκα να ισχυροποιήσει τη θέση της. Στόχος, όπως τονίζεται, είναι η δημιουργία μιας διοργάνωσης 24 ομάδων, που μαζί με τις 16 της Ευρωλίγκας θα αποτελέσουν τις 40 ισχυρότερες του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εάν τα καταφέρει και σε αυτό, τότε η Λίγκα θα έχει ισχυροποιήσει αρκετά τη θέση της.
Πάντως, τα πράγματα σε αυτήν την περίπτωση δεν φαντάζουν εύκολα. Και αυτό γιατί υπάρχουν αρκετές ομάδες που στόχευαν σε συμμετοχή στην Ευρωλίγκα και βλέπουν ως εμπορική και αγωνιστική υποβάθμιση την παρουσία τους στο Εurocup, ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή που δεν θεσπίστηκαν κριτήρια ανόδου στη μεγάλη κατηγορία, παρά μόνο για τον νικητή. Ετσι, το πείραμα συμμετοχής σε μια νέα διοργάνωση, όπως αυτή της FIΒΑ, που φέρει μάλιστα και τον άκρως ...πιασάρικο εμπορικά τίτλο Champions League, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, φαντάζει ως καλύτερη λύση. Από την πλευρά του ο ισχυρός άνδρας της Ευρωλίγκας, Ισπανός Τζόρντι Μπερτομέου, αν και μελλοντικά δεν απέκλεισε κάποια σύνδεση Ευρωλίγκας και Eurocup, ήταν κατηγορηματικός ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί τώρα. Και μάλιστα ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός εξηγώντας τους λόγους για τους οποίος γίνεται αυτό. Οπως είπε μεταξύ άλλων και στη συνέντευξη Τύπου, που δόθηκε την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα, η Ευρωλίγκα αποτελεί σημαντική επένδυση και έχει αυστηρά κριτήρια για συμμετοχή. Γι' αυτό και θα πρέπει να προστατευτεί... Κάτι που σημαίνει ξεκάθαρα ότι τα καλά ...προϊόντα δεν είναι για όλους οπότε... ας μην κάνουν όρεξη!

ΜΠ. ΤΣ.