Για το πρώτο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ

Από herko

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

«Τέτοιο Σύνταγμα σαν το δικό μας δεν ξαναείδε ο κόσμος. Σ’αυτό είναι καταγεγραμμένη η πείρα από την πάλη και την οργάνωση των προλεταριακών μαζών ενάντια στους εκμεταλλευτές τόσο μέσα στη χώρα, όσο και σε όλο τον κόσμο» (Β.Ι Λένιν)
 Το σύνταγμα του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού πολυεθνικού κράτους είναι ένα ντοκουμέντο που είχε τεράστια σημασία αλλά και διεθνή απήχηση. Αντίθετα από τα συντάγματα των αστικών χωρών το σύνταγμα όχι μόνο παραχωρούσε δικαιώματα στους πολίτες του κράτους αλλά και εξασφάλιζε την πλήρη δυνατότητα για την άσκηση τους. Το σύνταγμα πατώντας στο στέρεο θεμέλιο της φιλίας των λαών καθρέπτιζε τις επιτυχίες στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το σύνταγμα ήταν ο θεμελιώδης νόμος, η βάση του σοβιετικού νομικού συστήματος οα καταστατικός χάρτης της οργάνωσης του πολιτικού συστήματος. Στις 31/1/1924 το 2^ο συνέδριο των Σοβιέτ της ΕΣΣΔ επικύρωσε οριστικά το κείμενο του συντάγματος ολοκληρώνοντας την ίδρυση της ΕΣΣΔ.
 Τι προηγήθηκε
Στην επεξεργασία του Συντάγματος ενεργό μέρος πήραν μια σειρά επιφανείς κομματικοί και κρατικοί παράγοντες όπως Ι.Β. Στάλιν,  Μ.Ι. Καλίνιν, Β.Β. Κούιμπισεφ, Μ.Β. Φρούνζε, Γ.Β Τσιτσέριν κ.α Τα σχέδια του Συντάγματος συζητήθηκαν στις κομματικές οργανώσεις των δημοκρατιών και στις συσκέψεις των Κεντρικών Εκτελεστικών Επιτροπών. Οι αντιπρόσωποι των δημοκρατιών έπαιρναν μέρος στις επιτροπές που είχε συγκροτήσει η Κ.Ε του ΚΚΡ (μπ) και η ΚΕΕ της ΕΣΣΔ. Τεράστια σημασία για την επεξεργασία του Συντάγματος είχαν οι αποφάσεις του 12 συνεδρίου του κόμματος και της σύσκεψης της Κ.Ε τον Ιούνη του 1923 με υπεύθυνα στελέχη των εθνικών δημοκρατιών και περιοχών. Το σύνταγμα της ΕΣΣΔ ήταν αποτέλεσμα συλλογικής δημιουργίας των αντιπροσώπων των ενωσιακών δημοκρατιών, καρπός μεγάλης εργασίας από κομματικά και σοβιετικά όργανα. Την προετοιμασία του σχεδίου του συντάγματος την καθοδηγούσε άμεσα η Κ.Ε του κόμματος. Το κείμενο του σχεδίου θεωρήθηκε δύο φορές στις ολομέλειες της Κ.Ε, η πρώτη τον Φλεβάρη και η τελική τον Ιούνη του 1923. Στις 6 Ιούλη 1923 στη σύσκεψη της ΚΚΕ της ΕΣΔ επικυρώθηκε ομόφωνα και μπήκε σε ισχύ το πρώτο σύνταγμα της Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Στη σύσκεψη εκλέχτηκε το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ με πρόεδρο τον Β.Ι. Λένιν.
Το σύνταγμα της ΕΣΣΔ ενσάρκωνε τις ιδέες του Λένιν για την προαιρετική ένωση ισότιμων λαών. Το σύνταγμα κατοχύρωνε τα κυριαρχικά δικαιώματα κάθε μίας ενωσιασκής δημοκρατίας και ήταν ο καθρέπτης της απόλυτης ισοτιμίας των λαών της χώρας. Το σύνταγμα τόνιζε: «Τα κυριαρχικά δικαιώματα των ενωσιακών δημοκρατιών περιορίζονται μόνο μέσα στα όρια που χαράσσει το παρόν σύνταγμα και μόνο για θέματα που ανάγονται στην αρμοδιότητα της Ένωσης. Εξω από τα όρια αυτά η κάθε μία ενωσιακή δημοκρατία ασκεί την κρατική εξουσία ανεξάρτητα. Η Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών περιφρουρεί τα κυριαρχικά δικαιώματα των ενωσιακών δημοκρατιών.» Ανώτατο κυρίαρχο πολιτικό όργανο ήταν το Πανενωσιακό συνέδριο των Σοβιέτ και ανώτατο εκτελεστικό και νομοθετικό όργανο στα χρονιά διαστήματα που μεσολαβούσαν ανάμεσα στα συνέδρια των Σοβιέτ η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή (ΚΕΕ) της ΕΣΣΔ που την αποτελούσαν δύο σώματα: Το σοβιέτ της Ένωσης και το σοβιέτ των Εθνοτήτων. Το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ εκλεγόταν από την ΚΕΕ της ΕΣΣΔ και ήταν υπεύθυνο απέναντί της για την εργασία του. Η δικαιοδοσία της Ένωσης περιελάμβανε τα πιο σπουδαία γενικά κρατικά ζητήματα που αφορούσαν όλη την επικράτεια. Ανάμεσα σ’αυτά ήταν: Οι σχέσεις με τις άλλες χώρες και η υπογραφή μ’αυτές συμφωνιών. Η διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων. Η μεταβολή των εξωτερικών συνόρων και η εισδοχή νέων δημοκρατιών στην ΕΣΣΔ. Η κήρυξη πολέμου και η υπογραφή ειρήνης, η σύναψη δανείων, το εξωτερικό εμπόριο, η κύρωση του ενιαίου κρατικού προϋπολογισμού και του γενικού σχεδίου της εθνικής οικονομίας στα θεμελειώδη σημεία τους. Η θέσπιση του συστήματος εσωτερικού εμπορίου, γενικών αρχών εγγείας νομοθεσίας και γαιοχρησίας καθώς και της εκμετάλλευσης του υπεδάφους, των δασών, των υδάτων, η έκδοση θεμελιωδών νόμων, η λύση επίμαχων ζητημάτων μεταξύ των ενωσιακών δημοκρατιών.
Τα Λαϊκά Επιτροπάτα της ΕΣΣΔ διαιρούνταν σε πανενωσιακά και σε ενιαία. Εκτός από τα πανενωσιακά επιτροπάτα όργανα της ΚΕΕ ήταν το Ανώτατο Δικαστήριο και η Εισαγγελία και όργανο του Συμβουλίου των Επιτρόπων η Ενιαία Κρατική Πολιτική Διεύθυνση που της είχε ανατεθεί ο αγώνας εναντίον της πολιτική και οικονομικής αντεπανάστασης της κατασκοπίας και του ληστοσυμμοριτισμού.
Ύστερα από την έγκριση του συντάγματος το Προεδρείο της ΚΕΕ δημοσίευσε στις 14 Ιούλη του 1923 ένα μήνυμα «προς όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις του κόσμου» στο οποίο ανέπτυσσε τους σκοπούς και τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ. Σ’αυτό τονίζονταν τα εξής: « Το ενωσιακό κράτος που δημιουργήθηκε με τον τρόπο αυτό, με βάση την αδελφική συνεργασία των λαών των σοβιετικών δημοκρατιών, επιδιώκει τη διατήρηση της ειρήνης με όλους τους λαούς. Η ΕΣΣΔ επιζητεί ειρηνικές και φιλικές σχέσεις και οικονομική συνεργασία με όλους ους λαούς. Η ΕΣΔ έχει σκοπό να υποστηρίξει τα συμφέροντα των εργαζόμενων όλου του κόσμου. Στον απέραντο χώρο από τη Βαλτική, τη Μαύρη και τη Λευκή θάλασσα ως τον Ειρηνικό ωκεανό ενσαρκώνει την αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς και πραγματοποιεί το βασίλειο της εργασίας επιδιώκοντας ταυτόχρονα να συμβάλλει στη φιλική συνεργασία των λαών όλου του κόσμου».
Το 1^ο σύνταγμα της Ρώσικης Σοβιετικής Ομοσπονδίας
Αξίζει τον κόπο όμως να δούμε σύντομα του το προηγήθηκε τόσο της δημιουργίας της ΕΣΣΔ όσο και του πρώτου συντάγματος της. Κάνουμε λόγο για το πρώτη σύνταγμα της Ρώσικης Σοβιετικής Ομοσπονδίας (10/7/1918) στο οποίο αφενός αποτυπώνεται η Λενινιστική σκέψη γι’αυτό και αφετέρου αποτέλεσε τη βάση και για το πρώτο σύνταγμα της ΕΣΣΔ. Αυτό ψηφίστηκε από το 5^ο συνέδριο των σοβιέτ (4-10/7). Η ψήφιση του σήμαινε τη στερέωση της επαναστατικής νομικής τάξης και τη δημιουργία ενός ομοιόμορφου συστήματος οργάνων εξουσίας στο κέντρο και τις επαρχίες. Το σύνταγμα ουσιαστικά ήταν η αποκρυστάλλωση όλη της συσσωρευμένης από τους εργαζόμενους πείρας της οικοδόμησης της νέας σοσιαλιστικής εξουσίας. Ο Β.Ι Λένιν μιλώντας στο συνέδριο τόνισε χαρακτηριστικά: «Αν τώρα στο συνέδριο αυτό μπορούμε να προτείνουμε το σοβιετικό σύνταγμα αυτό γίνεται μόνο χάρη στο ότι τα σοβιέτ δημιουργήθηκαν και δοκιμάστηκαν σε όλα τα πέρατα της χώρας, χάρη στο ότι εσείς τα δημιουργήσατε εσείς τα δοκιμάσατε σε όλα τα πέρατα της χώρας έξι μήνες μόλις ύστερα από την Οκτωβριανή επανάσταση, ένα χρόνο σχεδόν ύστερα από το 1^ο πανρωσικό συνέδριο των σοβιέτ, μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει στην πράξη».
Το σύνταγμα του 1918 όριζε πως το σοβιετικό κράτος διοικείται από την εργατική τάξη που ασκεί την εξουσία σε συμμαχία με τα εκατομμύρια της φτωχής αγροτιάς. Το σύνταγμα επικύρωνε νομοθετικά την κρατική ιδιοκτησία της γης, την εθνικοποίηση των εργοστασίων, των τραπεζών, των σιδηροδρομικών και υδάτινων μεταφορών, το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου, καθώς και τη σοσιαλιστική αρχή οργάνωσης της εργασίας. Με το σύνταγμα κατοχυρώθηκαν τα μεγάλα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες που κατέκτησαν οι εργαζόμενοι όπως της εργασίας, της μόρφωσης, της ελευθερίας λόγου και συνείδησης, του τύπου, των διαδηλώσεων κ.α Η ισοτιμία των πολιτών ανεξάρτητα από τη φυλετική ή την εθνική τους καταγωγής, τη ισονομία αντρών και γυναικών. Σε όλους τους πολίτες πάνω από τα 18 δινόταν το εκλογικό δικαίωμα εκτός από τους ανήκοντες στις εκμεταλλευτικές τάξεις (αφορούσε περίπου το 3%υ ενώ υπογραμμίζοντας για το ζήτμα αυτό ο Β.Ι Λενιν τόνιζε ότι κάτι τέτοιο ήταν καθαρά ρώσικο και όχι ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου γενικά). Πιο συγκεκριμένα εξαιτίας της συνεχιζόμενης οξύτατης ταξική πάλης υπήρχε στέρηση των εκλογικών δικαιωμάτων σε καπιταλιστές, κουλάκους, ιερείς, πρώην αστυνομικούς κ.α. Σε όλες τις εθνικότητες παραχωρούνταν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης έως τον αποχωρισμό τους. Διακηρυσσόταν ότι η Ρώσικη δημοκρατία ιδρύθηκε με βάση την ελεύθερη ένωση ελεύθερων εθνοτήτων κάνοντας έτσι νόμο τον προλεταριακό διεθνισμό.
Η Λενινιστική κληρονομιά
Η ενασχόληση του Β.Ι Λένιν για το όλο ζήτημα ήταν διαρκής, έντονη και στη λεπτομέρεια της δείχνοντας τη σημασία που έδινε και μέσω αυτού τόσο για την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα, όσο και την ευρύτερη διεθνή σημασία του. Σημείωνε χαρακτηριστικά: « Το Σοβιετικό Σύνταγμα δεν γράφτηκε σύμφωνα με κάποιο «σχέδιο», δεν συντάχτηκε στα γραφεία, δεν επιβλήθηκε στους εργαζόμενους από νομομαθείς της αστικής τάξης. Όχι, το Σύνταγμα αυτό βγήκε στη ζωή μέσα από την πορεία ανάπτυξης της ταξικής πάλης, στο βαθμό που ωρίμαζαν οι ταξικές αντιθέσεις.» Με βάση την αρθρογραφία του έδινε ιδιαίτερο βάρος στους παρακάτω παράγοντες που θα έπρεπε αυτό να περιλαμβάνει:
-Η κατοχύρωση σε συνταγματικό επίπεδο της εργατικής εξουσίας καθώς και της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα βασικά μέσα παραγωγής.
-Ο Β.Ι Λένιν σταθερά υποστήριζε στον πρωτοπόρο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ρόλος που έπρεπε φυσικά καθημερινά να επιβεβαιώνεται, κατακτιέται  και να αναβαθμίζεται από τη λαϊκή θέληση. Πάντως δεν είχε προτείνει να περιληφθεί στο σύνταγμα διάταξη που να το κατοχυρώνει.
-Η αναγνώριση του συστήματος των σοβιέτ σε όλα τα επίπεδα ως τα μοναδικά κέντρα εξουσίας. Να σημειώσουμε εδώ ότι το πρώτο σύνταγμα αναγνώριζε ως εκλογική ομάδα όχι της εδαφική αλλά την παραγωγική (οι εργατικές συνελεύσεις σε κάθε εργοστάσιο αναγνωριζόταν ως θεμέλιο των σοβιέτ!)
– Η ανακλητότητα, σύμφωνα και με την ιστορική εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας, αλλά και η αμοιβή των λαϊκών αντιπροσώπων όπως και των κρατικών στελεχών με τον συνηθισμένο εργατικό μισθό, καθώς και τη κατάργηση κάθε είδους προνομίων.
– Η ενότητα νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας χωρίς φυσικά να συνεπάγεται και τη ταύτιση τους. Εδώ να τονίσουμε ότι δημιουργήθηκε το εκτελεστικό κυβερνητικό όργανο (Συμβούλιο Λαϊκών Επιτρόπων) το οποίο λογοδοτούσε στην Πανενωσιακή Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ που εκλεγόταν και λογοδοτούσε στο Πανενωσιακό Συνέδριο των Σοβιέτ.
-Ο Β.Ι Λένιν υποστήριζε με μια σειρά άρθρα του την ανάγκη κατοχύρωσης των λαϊκών ελευθεριών. Μάλιστα έκανε σαφή διάκριση μεταξύ της τυπικής τους κατοχύρωσης που υπήρχε στα αστικά συντάγματα με αυτή της ουσιαστικής από το σοσιαλιστικό σύνταγμα. Για παράδειγμα το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι» το συνδύαζε με το γεγονός ότι το σοβιετικό κράτος θα έπρεπε να το στηρίζει και υλικά και οικονομικά, με κτήρια κ.α
– Ξεχωριστή σημασία έδινε ακόμη στην εφαρμογή του στην πράξη. Η εφαρμογή του ήταν η έμπρακτη απόδειξη της υλοποίησης της λαϊκής βούλησης, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την ολόπλευρη συμμετοχή και τους θεσμούς της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Ταυτόχρονα η τήρηση του συντάγματος και η εφαρμογή των νόμων από τις κρατικές αρχές θα έπρεπε να εφαρμόζεται αυστηρά γιατί διαφορετικά θα ήταν παράβαση σε σχέση με τη βούληση των εργαζομένων όπως αυτή ήταν διατυπωμένη στους νόμους και τις αποφάσεις των σοβιέτ.
Η λενινιστική σκέψη για το ρόλο και τη λειτουργία του Συντάγματος, καθόρισε στην πορεία και τα αντίστοιχα συντάγματα των λαϊκών δημοκρατιών που δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη στάση των Κ.Κ απέναντι στα αστικά συντάγματα των χωρών τους, επέδρασε όμως έστω και έμμεσα στα συντάγματα κάποιων καπιταλιστικών χωρών! Από αυτή την άποψη όλη αυτή η κληρονομιά , θα πρέπει να αξιοποιηθεί και σήμερα απ’ όσους παλεύουν για «ν’ ανθρωπεύσει ο άνθρωπος»

Ο «διπολισμός» και η συναίνεση

Ο «διπολισμός» και η συναίνεση

Στη συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό την περασμένη Τρίτη - που με μεγάλους τίτλους προανήγγειλαν τα αστικά επιτελεία ως μετωπική αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - εκφράστηκε η προσπάθεια να στηθεί ένας νέος διπολισμός που θα συγκαλύπτει τη στρατηγική συμφωνία τους. Η αναβίωση των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα σε νεοφιλελεύθερους και «αριστερούς» ήταν ακριβώς μία τέτοια προσπάθεια. Η πραγματική συζήτηση αφορούσε στην επιδίωξη να προωθηθούν με σταθερότητα οι αναδιαρθρώσεις που είναι αναγκαίες για τη στήριξη του κεφαλαίου, την προσπάθεια ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Η συζήτηση μετατράπηκε σε διαγωνισμό μεταξύ των αστικών κομμάτων και ειδικά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, για το ποιος είναι ο πιο ικανός να «τρέξει» αυτήν την πολιτική.

Παραλλαγές σε ένα θέμα

Πέρα, όμως, από τις κοκορομαχίες, έκδηλη ήταν η συμφωνία της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη ΝΔ για τη «λύση»: «Μόνος τρόπος επίλυσης είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη», δηλαδή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, είναι αυτό στο οποίο συμφώνησαν ο Αλ. Τσίπρας και ο Κυρ. Μητσοτάκης και αυτή η συμφωνία αντανακλά τα ταξικά συμφέροντα που εκφράζουν, καθώς το ξεθεμέλιωμα όσων κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει στους εργαζόμενους αποτελεί όρο για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να συγκαλύψει τη στρατηγική σύγκλιση των κομμάτων τους, μιλώντας για τεράστιες «ιδεολογικές διαφορές» με τη ΝΔ. Χαρακτήρισε τον πρόεδρο της ΝΔ «ακραία, εξαιρετικά νεοφιλελεύθερο» και του καταλόγισε ότι πρότασή του είναι η ιδιωτική Ασφάλιση. Αλλά πριν «αλέκτορα φωνήσαι», η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία για την επικύρωση οδηγίας της ΕΕ για την ενίσχυση ακριβώς του «τρίτου πυλώνα», της ιδιωτικής Ασφάλισης!
Από την πλευρά του, ο Κ. Μητσοτάκης στην πρώτη κοινοβουλευτική εμφάνισή του ως πρόεδρος της ΝΔ, έκανε καθαρό ότι η κριτική που κάνει στην κυβέρνηση αφορά στην «ανικανότητά» της στην αστική διαχείριση, απέναντι στην οποία η ΝΔ εμφανίζεται ως αποφασισμένη να επιταχύνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Υπερασπίστηκε όλο το αντιασφαλιστικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν οι κυβερνήσεις της και σιγοντάροντας αντικειμενικά την κυβέρνηση, άφησε να εννοηθεί ότι και «λίγα κάνει», αφού δεν προωθεί τη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές συντάξεις» και δεν δίνει «κίνητρα για την ανάπτυξη του τρίτου πυλώνα του Ασφαλιστικού, αυτού της ιδιωτικής ασφάλισης».

Συναίνεση σε κοινό πλαίσιο

Ο καβγάς για το ποιος είναι πιο ικανός για την προώθηση της πολιτικής που απαιτείται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου έριξε στην αφάνεια τη νομοθετική ρύθμιση για την ιδιωτική Ασφάλιση, με την οποία διευρύνεται το πεδίο δράσης των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σ' αυτόν τον τομέα, γίνονται βήματα στην ενίσχυση του ιδιωτικού πυλώνα. Και είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση της εισηγήτριας της ΝΔ, Αν. Ασημακοπούλου, με την οποία δόθηκε έμμεσα απάντηση στους ισχυρισμούς του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση διαφέρει από τη ΝΔ στην αντίληψή της για την ιδιωτική ασφάλιση. Η βουλευτής της ΝΔ στηρίζοντας το νομοσχέδιο της κυβέρνησης μίλησε για «μεταφορά του κράτους στον ιδιωτικό τομέα, που εμείς στηρίζουμε. Θέλουμε μικρό κράτος, που θα βάζει κανόνες και θα ενισχύει την ιδιωτική πρωτοβουλία».
Αυτό αποτελεί, βεβαίως, ένα επίμέρους παράδειγμα, που σηματοδοτεί το γεγονός ότι παράλληλα με τον καβγά που είναι αναγκαίος για τη διαμόρφωση ενός νέου διπολισμού, εξακολουθεί να αποτελεί βασικό ζητούμενο η συναίνεση και η συνεννόηση των αστικών κομμάτων σε κρίσιμες για το σύστημα αναδιαρθρώσεις. Κάτι στο οποίο, άλλωστε, πιέζουν και καλούν νυχθημερόν μια σειρά αστικά επιτελεία. Βεβαίως, ο συνδυασμός της προσπάθειας να ενισχυθεί ο διπολισμός με τη συναίνεση και τη συνεννόηση, αποτελεί ένα από τη φύση του αντιφατικό καθήκον, που προκαλεί δυσκολίες στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από αυτό το μείγμα «αντιπαράθεσης και συναίνεσης» θα πορευτούν τα αστικά κόμματα το επόμενο διάστημα, με πάγιο στόχο να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Γενικευμένη επίθεση

Απέναντι στην επί της ουσίας σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ που προσπαθούσε να καλυφθεί με τις κοκορομαχίες, το ΚΚΕ έδειξε την κοινή τους ταξική στόχευση και με αφορμή το Ασφαλιστικό τόνισε ότι:
Το ασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης είναι κομμένο και ραμμένο μόνο στα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, της ΕΕ. Υλοποιεί ένα πάγιο αίτημα όλων αυτών, εδώ και χρόνια, να τελειώνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης, να μετατραπεί η Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση. Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, όπως και η επίθεση στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, η επίθεση στο χρόνο εργασίας, στη μόνιμη και σταθερή εργασία, είναι πλευρές που εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία της χώρας, για να έρθουν νέες επενδύσεις κι αναπτυξιακοί νόμοι, βασική προϋπόθεση είναι να αποσπάσουν οι επιχειρηματίες νέα προνόμια, μείωση του ονομαζόμενου «μη μισθολογικού κόστους». Να εξοικονομηθεί κρατικό χρήμα για νέες επενδύσεις, για νέες φοροαπαλλαγές. Συνεπώς, για όλους αυτούς, το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα είναι ένα αχρείαστο βαρίδι. Παράλληλα, τμήματα του κεφαλαίου - οι ασφαλιστικές εταιρείες, μεγαλέμποροι Υγείας - καραδοκούν στη γωνία, για να αρπάξουν τη λεία από την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος. Στόχος της πολιτικής που ακολουθείται κι από τη σημερινή κυβέρνηση κι από τις προηγούμενες, είναι να μειώνεται κλιμακωτά η συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας στην Κοινωνική Ασφάλιση, μέχρι την οριστική απεμπλοκή τους. Δίπλα στον ιδιωτικό τομέα της Ασφάλισης, θα μείνει ένα υποτυπώδες δημόσιο σύστημα Ασφάλισης, που θα υποβαθμίζεται συνεχώς, θα φυτοζωεί και αυτό το σύστημα θα το συντηρεί πάλι αποκλειστικά ο εργαζόμενος λαός, μέσω των αυξήσεων στις εισφορές του, των μειώσεων στις συντάξεις, μέσω των συνεχόμενων αυξήσεων στα όρια συνταξιοδότησης. Με τις ρυθμίσεις του Ασφαλιστικού, εκτοπίζονται βίαια χιλιάδες φτωχοί αγρότες, χιλιάδες επαγγελματίες, που δε θα αντέξουν και που τη θέση τους θα καλύψουν, όταν φύγουν από εκεί, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Ο δρόμος του λαϊκού αγώνα

Είναι κρίσιμο ζήτημα το επόμενο διάστημα να εκφραστεί η μαζική εργατική - λαϊκή αντίσταση και εναντίωση στην κυβερνητική πολιτική, στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου. Ο λαός δε θα «τσιμπήσει» ούτε στους ελιγμούς της κυβέρνησης, ούτε στην πίεση της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων η όποια διαμαρτυρία να παραμείνει σε αυτά τα όρια, που επιτρέπουν την αξιοποίησή της στα σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Ούτε όμως και στους σχεδιασμούς εργοδοτικών και κυβερνητικών δυνάμεων, του συντεχνιασμού, που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και παζαρεύουν με την κυβέρνηση.
Το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα μικρομεσαίων αγροτών υιοθετούν πλαίσιο πάλης που αμφισβητεί στον πυρήνα της την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, ότι δεν πέφτουν στην παγίδα του «διαλόγου» για τη βελτίωση του νομοσχεδίου και ζητούν την απόσυρσή του και απάντηση από την κυβέρνηση για τα δίκαια αιτήματά τους, ότι δεν υποκύπτουν στις προσπάθειες μεγαλοαγροτών να καπελώσουν τον αγώνα τους, αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον. Διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για τη συνάντησή τους με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων και τις αγωνιστικές δυνάμεις των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, με σημαντικό σταθμό την απεργία στις 4 Φλεβάρη.

Δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία

Σ' αυτόν τον αγώνα, το ΚΚΕ έχει τονίσει ότι απέναντι στις επιδιώξεις στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς της εξαθλίωσης, των μονοπωλιακών ομίλων και των κυβερνήσεών τους, απαιτώντας ένα δυνατό εργατικό κίνημα και μια μεγάλη λαϊκή κοινωνική συμμαχία. Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους σ' ένα μαζικό μέτωπο πάλης, με στόχο να εμποδιστεί στην εφαρμογή της αυτή η πολιτική, στην προοπτική να ανατραπεί, τονίζοντας ότι ο λαός μας μπορεί να ζήσει όπως του αξίζει, αρκεί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με λαϊκή εξουσία.
Να αξιοποιηθούν με κεντρικό, με επιστημονικό σχεδιασμό, με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, με αποδέσμευση από τις αλυσίδες της ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Μόνο έτσι μπορεί να μπει τέλος στα βάσανα που συσσωρεύουν στο λαό μας αυτό εδώ το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, οι κρίσεις του, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτόν το δρόμο.

Οταν η ΕΕ και η Σένγκεν δείχνουν τα «δόντια» τους

Οταν η ΕΕ και η Σένγκεν δείχνουν τα «δόντια» τους

Οι πολύνεκρες θαλάσσιες τραγωδίες προσφύγων στο Αιγαίο συνεχίζονται αμείωτες όπως και τα αλλεπάλληλα κύματα προσφυγιάς που προκαλεί η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Η ΕΕ έχει μεγάλες ευθύνες τόσο για τη δημιουργία του προσφυγικού προβλήματος, όσο και για την όξυνσή του με την εντεινόμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της ίδιας και των συμμάχων της. Επιχειρώντας να εξασφαλίσει ελεγχόμενη ροή προσφύγων με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου για φθηνό εργατικό δυναμικό, η ΕΕ ασκεί πιέσεις για την πιο αποτελεσματική εφαρμογή μέτρων καταστολής, με αιχμή την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη Σένγκεν.

Οι ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αυτή τη βδομάδα θέτουν στην ελληνική κυβέρνηση 3μηνη προθεσμία «διόρθωσης παραλείψεων» με βάση τους όρους της Συνθήκης Σένγκεν. Διαφορετικά, θα επεκταθούν στα 2 έτη οι «συστάσεις της ΕΕ» για εσωτερικούς συνοριακούς ελέγχους από τα άλλα κράτη - μέλη σε βάρος της Ελλάδας. Παράγοντες της ΕΕ προειδοποιούν σε κάθε ευκαιρία ότι η αδυναμία φύλαξης των «εξωτερικών συνόρων» της ΕΕ «βάζει σε κίνδυνο την ελεύθερη κυκλοφορία στα εσωτερικά σύνορα της ΕΕ, ακόμη και την ίδια τη συνοχή της». Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντ. Τουσκ, ότι «η ΕΕ δεν έχει πάνω από δύο μήνες για να θέσει τα πράγματα υπό έλεγχο, διαφορετικά η Σένγκεν θα καταρρεύσει», που φανερώνουν την έκταση και την οξύτητα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τα διαφορετικά μονοπωλιακά συμφέροντα που συγκρούονται. Οι ανταγωνισμοί αυτοί, που όπως προηγουμένως με την αντιλαϊκή διαπραγμάτευση και τη συζήτηση για Grexit, επίκεντρο έχουν και πάλι την Ελλάδα, δεν περιορίζονται στο Προσφυγικό. Συνδέονται κι εκφράζουν τους εντεινόμενους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται στην Ευρωζώνη αυτήν την περίοδο δίνοντάς τους νέα διάσταση, τόσο για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης όσο και το μέλλον της Ευρωζώνης, για το ποια δύναμη θα έχει το πάνω χέρι την επόμενη μέρα.

Φουρτούνες ...στα «απάνεμα λιμάνια»

Ολα αυτά τα χρόνια, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις με ένα στόμα διαφήμιζαν την ΕΕ, όπως και το ΝΑΤΟ, ως το «απάνεμο λιμάνι», ως «άγκυρα σταθερότητας» κ.λπ. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.ά. επικαλούνται τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά σύνορα» ως «εγγύηση ασφάλειας της χώρας». Ομως, τόσο η ίδια η πραγματικότητα όσο και η πείρα του λαού μας τους διαψεύδουν καθημερινά. Δεν είναι μόνο οι επικίνδυνες δηλώσεις, όπως αυτές του Γερμανού χριστιανοδημοκράτη, προέδρου της Ομάδας του ΕΛΚ στο Ευρωκοινοβούλιο, Μ. Βέμπερ, ότι «στα ελληνοτουρκικά σύνορα διασφαλίζονται και τα γερμανικά σύνορα», ή του φιλελεύθερου Φερχόφσταντ, ότι τα «ελληνικά σύνορα είναι και βελγικά σύνορα». Εμπρακτο δείγμα συνολικής αμφισβήτησης συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας αποτελεί και η διαχρονική στάση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στις συστηματικές παραβιάσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Κύπρο, που απολαμβάνουν της ασυλίας τους. Αυτές εντάσσονται στα σχέδια συνδιαχείρισης των ελληνικών συνόρων με την Τουρκία, στο πλαίσιο ευρύτερων σχεδιασμών γκριζαρίσματος του Αιγαίου με τη σφραγίδα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό και ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απέφυγε να απαντήσει σε Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, ποια είναι τα σύνορα στο Αιγαίο στα οποία θα επιχειρεί η ΕΕ, στο όνομα της υπεράσπισης των «ευρωπαϊκών συνόρων» και της νέας Συνοριοφυλακής - Ακτοφυλακής της.

Eurokinissi

Ο νέος αυτός μηχανισμός της ΕΕ θα αναλαμβάνει και στρατιωτικά τη «φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ», ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεση του ενδιαφερόμενου κράτους, με στρατιωτικές επιχειρήσεις ακόμα και σε τρίτες χώρες (βλ. ΠΓΔΜ), που θα προχωρούν σε φύλαξη των συνόρων τους απέναντι σε κράτος - μέλος της ΕΕ, όπως η Ελλάδα. Αυτό προβλέπει το προσχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Συνοριοφυλακή - Ακτοφυλακή (άρθρα 18, 53, 54) και ομολόγησε και ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζ. - Κ. Γιούνκερ, σε πρόσφατη αποκαλυπτική επιστολή του προς τον Σλοβένο πρωθυπουργό.
Χρειάζεται λοιπόν να συνειδητοποιηθεί ότι η επίκληση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των άλλων αστικών κομμάτων, των λεγόμενων «ευρωπαϊκών συνόρων» αποτελεί πηγή σοβαρών κινδύνων για το λαό. Κυριολεκτικά μπαίνει ο λύκος να φυλάξει τα πρόβατα. Ανατίθενται ευθύνες στις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις και τις κυβερνήσεις τους, σε όσους δηλαδή κατασφάζουν τους λαούς, σε όσους χαράζουν τα σύνορα με των λαών το αίμα, να εγγυηθούν αυτοί τάχα την εδαφική ακεραιότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα. Η αστική τάξη της Ελλάδας, έχοντας τα δικά της συμφέροντα, προσβλέπει διαμέσου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και της βαθύτερης εμπλοκής της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, σε γεωστρατηγική αναβάθμιση στην ευρύτερη περιοχή. Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι στα χέρια της αστικής τάξης τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο. Μπαίνουν κι αυτά στο μύλο των ενδοϊμπεριαλιστικών παζαριών, των συμφερόντων και των σφοδρών ανταγωνισμών τους με διακύβευμα την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τους μονοπωλιακούς ομίλους, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, τον έλεγχο των μεριδίων των αγορών. Αυτοί άλλωστε οι ανταγωνισμοί του μεγάλου κεφαλαίου είναι η μήτρα των ιμπεριαλιστικών πολέμων ανάμεσα στις αστικές τάξεις, με θύματα τους λαούς.

Ο λαός βέβαια όχι μόνο δεν έχει κανένα συμφέρον από όλα αυτά αλλά, αντίθετα, αντιμετωπίζει τη διαρκή, οργανωμένη επίθεση του κεφαλαίου, των πολιτικών κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντά του, την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ με οδυνηρές συνέπειες σε βάρος των εργασιακών, ασφαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, διαμορφώνοντας αφόρητες συνθήκες στη ζωή των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.
Η επικίνδυνη αυτή κατάσταση επιβεβαιώνει την αξία της διαχρονικής εναντίωσης του ΚΚΕ στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και κατόπιν στην ΕΕ και στους κινδύνους που αυτή από την πρώτη στιγμή περιέκλειε. Το ΚΚΕ εναντιώθηκε έγκαιρα κι αποφασιστικά στο κλίμα «εθνικής σύμπνοιας» όλων των αστικών δυνάμεων, που καθησύχαζαν για χρόνια το λαό για την ΕΕ και τις Συνθήκες της, σκόπιμα ωραιοποιώντας τες.

Η αλήθεια για τη Σένγκεν

Σύσσωμα τα κόμματα της καπιταλιστικής διαχείρισης, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων κι από κοντά τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ σκόπιμα διαστρεβλώνουν το πραγματικό, αντιδραστικό περιεχόμενο της Σένγκεν, ισχυριζόμενοι ότι αυτή «σημαίνει ανοικτά σύνορα, χωρίς διαβατήριο». Το ΚΚΕ αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή, τεκμηριωμένα, ότι η κατάργηση των διαβατηριακών ελέγχων ήταν το προπαγανδιστικό πυροτέχνημα της ΕΕ, το «υπνωτικό χάπι» στους λαούς για το πέρασμα της Σένγκεν.
Καθόλου τυχαία, την ίδια μέρα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τη «Λευκή Βίβλο» για την ενιαία αγορά της τότε ΕΟΚ (14 Ιούνη 1985), στην πόλη Schengen (Σένγκεν) του Λουξεμβούργου, η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία υπέγραφαν τη «Συμφωνία Σένγκεν», που προέβλεπε τη σταδιακή κατάργηση των ελέγχων στα εσωτερικά σύνορα των συμβαλλόμενων χωρών. Η ουσία ήταν η ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων χωρίς συνοριακούς ελέγχους και τις συνεπαγόμενες καθυστερήσεις, καθώς και η ελεύθερη κυκλοφορία εργατικού δυναμικού, που και τα δύο συνδέονταν με τη λειτουργία της ενιαίας καπιταλιστικής αγοράς της ΕΕ, που θα έπαιρνε την τελική της μορφή με την ιδρυτική Συνθήκη της ΕΕ, τη Συνθήκη του Μαάστριχτ και τις 4 θεμελιώδεις ελευθερίες του κεφαλαίου που θέσπισε. Στη συνέχεια ενσωματώθηκε στη Συνθήκη του Αμστερνταμ και στο λεγόμενο «κεκτημένο» της ΕΕ. Σήμερα, στη Συνθήκη Σένγκεν ανήκουν 22 κράτη - μέλη και 4 μη κράτη - μέλη της ΕΕ.
Η αλήθεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί: Γιατί η Συνθήκη Σένγκεν σε καμία περίπτωση δεν εγγυάται τα «ανοιχτά σύνορα» στην ΕΕ, αφού αυτά ανοιγοκλείνουν σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και τα συμφέροντα των διαφόρων αστικών κυβερνήσεων που το υπηρετούν. Αυτό φανερώνουν οι φράχτες και τα τείχη που ορθώνονται, με πλήρη ισχύ της Σένγκεν, στη Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στη Σλοβενία, στη Σουηδία, στη Δανία. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα επίσης τόσο η ενεργοποίηση των άρθρων 19 και 26 της Σένγκεν που προωθεί τώρα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Ελλάδα, σύμφωνα με τα οποία είναι δυνατή η παράταση των εσωτερικών ελέγχων μέχρι και δύο χρόνια, σε περίπτωση που δεν έχει βελτιωθεί η φύλαξη των «εξωτερικών συνόρων».
Αμεση λοιπόν συνέπεια της εφαρμογής της Σένγκεν και της πλήρους ενεργοποίησης όλων των κατασταλτικών μηχανισμών που τη συνοδεύουν, και όχι η έξοδος από αυτή, είναι ο ορατός κίνδυνος να μετατραπεί η Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών. Να εγκλωβιστούν μαζικά δεκάδες χιλιάδες απελπισμένοι πρόσφυγες στην Ελλάδα, που θα θεωρούνται ανεπιθύμητοι από τις αστικές τάξεις των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, και «περίσσιοι» από το τάισμα των επιχειρηματικών ομίλων με πάμφθηνο σχετικά ειδικευμένο και νεαρής ηλικίας εργατικό δυναμικό.
Επιπρόσθετα, στο πλαίσιο της Σένγκεν περιλαμβάνεται και το δόγμα της Ενισχυμένης Αστυνομικής Συνεργασίας (συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων διασυνοριακής παρακολούθησης και συνεχούς καταδίωξης).
Δηλαδή, πρόκειται για οργανωμένο μηχανισμό καταστολής που θεριεύει τα κυκλώματα των διακινητών, στα νύχια των οποίων πέφτουν χιλιάδες απελπισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες. Ενταγμένο επίσης στη Σένγκεν είναι το Σύστημα Πληροφοριών Σένγκεν - SIS Ι και ΙΙ: Ενα τεράστιο σύστημα ηλεκτρονικού φακελώματος, το οποίο αποτελεί μια τεράστια ηλεκτρονική βάση δεδομένων. Το σύστημα SIS αποτελείται από ένα τμήμα για κάθε κράτος - μέλος της Σένγκεν, που τηρείται από τις αστυνομικές αρχές και μυστικές υπηρεσίες και ένα τεράστιο κεντρικό σύστημα υπολογιστών, εγκατεστημένο στα περίχωρα του Στρασβούργου, στο οποίο μεταφέρονται και καταχωρούνται τα δεδομένα που υποχρεωτικά συγκεντρώνουν και στέλνουν οι «Εθνικές Ασφάλειες» των κρατών - μελών. Ανάμεσα στα προσωπικά δεδομένα τα οποία συγκεντρώνουν, ανταλλάσσουν και επεξεργάζονται οι εθνικές υπηρεσίες ασφαλείας και οι λοιπές μυστικές υπηρεσίες των κρατών - μελών είναι και εκείνα που αφορούν «φυλετική ή εθνική προέλευση, τα πολιτικά φρονήματα, τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις, τη συμμετοχή σε ένωση ή σε σωματείο, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια και τον γενετήσιο προσανατολισμό». Στο σύστημα SIS καταχωρούνται βέβαια και οι αλλοδαποί, οι οποίοι καταχωρούνται επίσης και στη βάση ηλεκτρονικών δεδομένων VIS για αλλοδαπούς. Επιπλέον, η ΕΕ διαθέτει το ηλεκτρονικό σύστημα δακτυλικών αποτυπωμάτων Eurodac, το οποίο συνδέεται με τον Κανονισμό του Δουβλίνου και όπου συγκεντρώνονται όλα τα στοιχεία των αιτούντων άσυλο.
Η Σένγκεν λοιπόν δεν καταργεί τους ελέγχους. Αντίθετα, τους επεκτείνει με πολλαπλούς, διαρκείς, ηλεκτρονικούς, βιομετρικούς ελέγχους στοιχείων σε κάθε επίπεδο προσωπικής, επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής του καθενός, παραδίδοντάς τα, ανά πάσα στιγμή, στην κοινή χρήση των αστυνομικών και μυστικών υπηρεσιών των κρατών - μελών και των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ (Europol, Eurojust, FRONTEX, Eurodac κ.ά.). Πλάι σ' όλα αυτά ετοιμάζονται να προσθέσουν ακόμη ένα, το σύστημα ελέγχου, δηλαδή φακελώματος όλων των επιβατών των ενδοευρωπαϊκών αεροπορικών πτήσεων (το λεγόμενο «ευρωπαϊκό PNR»), κατά τα πρότυπα του PNR ΕΕ - ΗΠΑ για τις διατλαντικές πτήσεις, που τροφοδοτεί μεταξύ άλλων και τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες με τα προσωπικά δεδομένα όσων επιβατών ταξιδεύουν σ' αυτές από κράτη - μέλη της ΕΕ. Τα βολικά προσχήματα, όπως αυτά της «πάλης κατά της τρομοκρατίας», ή τελευταία του «Ισλαμικού Κράτους», είναι πάντοτε έτοιμα να ενεργοποιήσουν όλα αυτά τα συστήματα και να τα χρησιμοποιήσουν, ανά πάσα στιγμή, σε βάρος του λαϊκού ριζοσπαστισμού που έχει κατεύθυνση την πάλη κατά του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και της ΕΕ, ενάντια στην εργατική, λαϊκή πάλη και στο ταξικό εργατικό κίνημα.

Μερικές ακόμα «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ

Η μόνιμη επωδός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την περιλάλητη «αλληλεγγύη» της ΕΕ, τις «αξίες και τα ιδανικά» της, που δεν είναι άλλα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, από τις ίδιες τις εξελίξεις παίρνει αποστομωτική απάντηση. Γιατί οι κατευθύνσεις της ΕΕ που σπεύδει να υλοποιήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι το ξεδιάλεγμα των προσφύγων στα hot spots (κέντρα διαλογής) και οι «επιστροφές», δηλαδή οι απελάσεις πίσω στην κόλαση του πολέμου, όσων κρίνονται μη επιλέξιμοι και κατατάσσονται στην κατηγορία των «παράτυπων» μεταναστών.
Οι δε ανατριχιαστικές αποφάσεις της κυβέρνησης της Δανίας όπως και γερμανικών κρατιδίων να προχωρούν σε κατασχέσεις πολύτιμων αντικειμένων των προσφύγων, βάζοντας μέχρι και πλαφόν στο χρηματικό ποσό που θα μπορούν να φέρουν μαζί τους, στο όνομα «να βγουν τα έξοδα», δείχνουν πόσο υποκριτική είναι η, κατά τ' άλλα, «αλληλέγγυα φιλοξενία» τους. Ο εκπρόσωπος μάλιστα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στη σχετική συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, όχι μόνο δεν καταδίκασε τέτοιες πρακτικές αλλά άφησε και ορθάνοιχτο παράθυρο να επικυρωθούν ως συμβατές με τις διεθνείς συνθήκες... Αλλά και το «κοκκίνισμα» στις πόρτες των αιτούντων άσυλο, τα «διακριτικά βραχιολάκια» στη Βρετανία, στον απόηχο μάλιστα της γεμάτης ερωτηματικά υπόθεσης με τα περιστατικά επιθέσεων σε γυναίκες στη Γερμανία, δίνουν τροφή στην ενίσχυση του εθνικισμού και του ρατσισμού που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί για τις φασιστικές ορδές σαν αυτές της Χρυσής Αυγής, στο έδαφος της έντασης των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων που εκδηλώνονται αυτήν την περίοδο.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παγιδεύονται στην προπαγάνδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των άλλων κομμάτων της καπιταλιστικής διαχείρισης. Η ΕΕ είναι φυλακή των λαών και οι διάφοροι μηχανισμοί της, Σένγκεν, Δουβλίνο, Europol, Ευρωσυνοριοφυλακές κ.λπ., βαριές αλυσίδες που δένουν τους λαούς και τα δικαιώματά τους. Με την πάλη τους οι λαοί να διεκδικήσουν άμεσα μέτρα απευθείας μεταφοράς των προσφύγων στις χώρες προορισμού τους. Πάνω από όλα να παλέψουν για να εξαλειφθούν οι αιτίες που γεννούν κι οξύνουν το δράμα των προσφύγων. Ο λαός μπορεί να δοκιμάσει τη δύναμή του, να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων. Να πάρει ο ίδιος την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του, απαλλαγμένος από την ΕΕ και όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του κεφαλαίου και τα δεσμά τους, να οικοδομήσει το δικό του ελπιδοφόρο μέλλον, χωρίς κρίσεις, ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προσφυγιά.

Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ

Μικροσκοπικά απολιθώματα αποκαλύπτουν την ηφαιστειακή προέλευση των Καναρίων Νήσων

Μικροσκοπικά απολιθώματα αποκαλύπτουν την ηφαιστειακή προέλευση των Καναρίων Νήσων

Απολιθώματα κοκκολιθοφόρων

Τα Κανάρια Νησιά, μια αυτόνομη επαρχία της Ισπανίας στον Ατλαντικό, δυτικά του Μαρόκου, εκτείνονται σε μήκος 500 χιλιομέτρων, σε ένα αρχιπέλαγος ανάλογο με εκείνο του συμπλέγματος της Χαβάης. Η προέλευσή τους είναι ηφαιστειογενής, αλλά οι επιστήμονες δεν είχαν καταλήξει στις λεπτομέρειες της διαδικασίας.
Οταν το μάγμα ξεπήδησε ξανά τον Οχτώβρη του 2011 από μια ρωγμή στον ωκεάνιο φλοιό στα ανοιχτά του Ελ Χιέρο, του νεότερου και πιο δυτικού νησιού, οι ηφαιστειολόγοι ξανοίχτηκαν στη θάλασσα, αναζητώντας απαντήσεις. Βρήκαν παράξενες μαύρες πέτρες, μερικές στο μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου, να επιπλέουν δίπλα στα σημεία που ανάβλυζαν θειούχα αέρια. Μάζεψαν μερικές από αυτές τις «ελαφρόπετρες» για να τις εξετάσουν.
Είναι σπάνιο, αλλά όχι χωρίς προηγούμενο, αφρώδες μάγμα να στερεοποιηθεί σε ελαφρόπετρα. Ομως, στις συγκεκριμένες πέτρες υπήρχε κάτι ιδιαίτερο. Εμοιαζαν με καρύδες, μαύρες και ηφαιστειογενείς απέξω και λευκές και ιζηματογενείς στο εσωτερικό τους, με αρκετές παγιδευμένες φυσαλίδες, ώστε να τις κάνουν ελαφρές σαν αφρολέξ. Στο ανοιχτόχρωμο εσωτερικό τους βρίσκονταν παγιδευμένοι κρύσταλλοι χαλαζία, αλλά και δομές με ομοιόμορφη κατεύθυνση, περιείχαν δηλαδή αναμενόμενα ορυκτά και σχηματισμούς που συναντά κανείς σε ιζηματογενή πετρώματα. Το μάγμα συνήθως μπορεί να λιώσει τα ιζηματογενή πετρώματα και να παρασύρει ένα μέρος τους στην επιφάνεια. Στη συγκεκριμένη περιοχή, το μάγμα είχε περάσει από ένα στρώμα ιζηματογενών πετρωμάτων πάχους 1,5 χιλιομέτρου, που βρίσκεται 6,5 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Καθώς το μάγμα συνέχιζε να ανεβαίνει συναντήθηκε με το θαλασσινό νερό αρκετά γρήγορα, ώστε να παγώσει μέσα του περίπου το 10% των ιζηματογενών πετρωμάτων που παρέσυρε.

Τα ιζήματα περιείχαν και απολιθώματα μονοκύτταρων οργανισμών (κοκκολιθοφόρα). Αυτά ήταν που επέτρεψαν να δοθεί τελικά απάντηση στο ερώτημα, που παρέμενε αναπάντητο επί δεκαετίες, δηλαδή πώς ακριβώς τα Κανάρια Νησιά αναδύθηκαν από τα βάθη του ωκεανού. Οι ερευνητές προσδιόρισαν την ηλικία των απολιθωμάτων βασισμένοι στα διαφορετικά σχέδια μικροσκοπικών πλακών που ανέπτυξε αυτό το είδος μικροοργανισμού καθώς εξελισσόταν. Με βάση το νεότερο κοκκολιθοφόρο που βρέθηκε στα ιζήματα, η ηφαιστειακή δραστηριότητα σχημάτισε το Ελ Χιέρο πριν από περίπου 2,5 εκατομμύρια χρόνια. Αντίθετα, το πιο ανατολικό από τα Κανάρια, έχει ιζήματα ηλικίας 20 εκατομμυρίων ετών. Αυτό σημαίνει ότι η σειρά «γέννησης» των νησιών είναι από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Αρα τα Κανάρια Νησιά πρέπει να σχηματίστηκαν καθώς η ηπειρωτική πλάκα μετακινούνταν προς τα ανατολικά, πάνω από ένα σταθερό θάλαμο μάγματος βαθιά μέσα στο μανδύα της Γης, που περιοδικά έστελνε λάβα προς την επιφάνεια μέσα από ρωγμές που εμφανίζονταν, σχηματίζοντας ένα νησί κάθε φορά.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Discover»

ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ Αποφασίζουν, διατάζουν και επιλέγουν...

ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Αποφασίζουν, διατάζουν και επιλέγουν...

Η μέτρια πορεία φέτος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφερε τον τεχνικό της, Λουίς Φαν Χάαλ στο στόχαστρο του βασικού χορηγού

Associated Press

Στο σημερινό οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού και ειδικότερα στο ποδόσφαιρο, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής ο ρόλος που έχουν οι πολυεθνικές - χορηγοί σε μια σειρά από ζητήματα, προκειμένου να κάνουν τα δικά τους παιχνίδια κερδών. Η εκμετάλλευση μιας αθλητικής επιτυχίας με τη... νέα μόδα των καταχωρήσεων ή των τηλεοπτικών διαφημίσεων προκειμένου να συνδέσουν το όνομά τους με την επιτυχημένη πορεία μιας ομάδας ή ενός αθλητή, η προβολή του ιδιαίτερα χρήσιμου για τους στόχους τους «κοινωνικού» τους προφίλ, οι προσφορές προς την καταναλωτική μάζα των οπαδών, είναι μερικά από τα βασικά κομμάτια που συνθέτουν το κυνήγι κέρδους των πολυεθνικών. Την ίδια στιγμή, σύλλογοι και αθλητές υπογράφοντας τα παχυλά συμβόλαια συνεργασίας, ουσιαστικά αποτελούν τα περιουσιακά στοιχεία των πολυεθνικών, και έχοντας το ρόλο της «χρυσοφόρας» μαριονέτας είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τα όσα αυτές ορίζουν.

Στις... προσταγές τους ομάδες και παίκτες

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, καθώς ο τζίρος στην αθλητική βιομηχανία φθάνει πλέον σε αστρονομικά ποσά, με τη ραγδαία και άνευ ορίων εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, ο ίδιος ο ρόλος των πολυεθνικών παίρνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις. Ακόμα και για σημαντικά ζητήματα που αφορούν το καθαυτό αγωνιστικό προφίλ ενός συλλόγου.
Την τελευταία εικοσαετία - όσο και αν επιχειρούνταν πολλές φορές να κρυφτεί - ήταν κοινό μυστικό ότι οι πολυεθνικές-χορηγοί άρχισαν να παίζουν σημαντικό ρόλο στις μεταγραφές παικτών, κυρίως των πρωτοκλασάτων, και ιδίως όταν τα συμφέροντά τους επέβαλλαν τη μετακόμιση του παίκτη σε μια άλλη... αγορά. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Αγγλου πρώην ποδοσφαιριστή Ντέιβιντ Μπέκαμ, που στο απόγειο της καριέρας του μετακόμισε από την Ευρώπη στην - κατώτερη αγωνιστικά αλλά όχι και εμπορικά - ποδοσφαιρική αγορά των ΗΠΑ. Αλλά και η πιο πρόσφατη, στο περσινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ εφήβων (Κ19) στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου παίκτης της Εθνικής Κροατίας αποχώρησε κατ' εντολή των χορηγών (λόγω συμβολαίου με άλλη αθλητική εταιρεία). Φυσικά, δεν πρόκειται για τις μοναδικές περιπτώσεις όπου φαίνεται η ενίσχυση του ρόλου των χορηγών σε «καθαρά» αγωνιστικά θέματα. Παρέμβαση που δεν εξαντλείται στο λόγο που έχουν πλέον οι εταιρείες για το ποιος και πού θα παίξει.

Ρόλο στην πρόσληψη του Ζινεντίν Ζιντάν ως πρώτου προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης φέρεται να έπαιξε η πολυεθνική που είναι χορηγός της ομάδας

Associated Press

Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η νέα μόδα των ποδοσφαιρικών τουρνουά υπό την αιγίδα των χορηγών, την περίοδο της προετοιμασίας των ομάδων. Με τους συλλόγους να μετατρέπονται σε περιοδεύοντες θιάσους ανάλογα με τις ανάγκες της πολυεθνικής και το σε ποια αγορά θα πρέπει να εμφανιστούν (π.χ. Ασία).

Παρέμβαση ακόμα και στα αγωνιστικά ζητήματα

Αν αυτά έχουν σχεδόν καθιερωθεί μέχρι τώρα, διαμορφώνοντας την πραγματικότητα στο οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου την τελευταία 20ετία, το τελευταίο διάστημα το παιχνίδι φαίνεται να χοντραίνει ακόμα περισσότερο. Οι εταιρείες, πλέον, δείχνουν να τολμούν να εμπλέκονται ανοιχτά και σε θέματα που έχουν να κάνουν με τον καθαρά αγωνιστικό τομέα, αποκτώντας μεγαλύτερο ρόλο και κάνοντας παρεμβάσεις στις αποφάσεις της ομάδας, κρίνοντας τον προπονητή, την αγωνιστική εικόνα κ.τ.λ. Και αυτό συμβαίνει παντού, ανεξαρτήτως του μεγέθους ενός συλλόγου.
Πρόσφατο παράδειγμα που το αποδεικνύει αποτελεί η παρέμβαση γνωστής γερμανικής αθλητικής πολυεθνικής σε ό,το αφορά την αγωνιστική εικόνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το ρόλο του τεχνικού της, Ολλανδού Φαν Χάαλ, ο οποίος έχει βρεθεί στο στόχαστρο της κριτικής. Μετά τη σύναψη συμφωνίας το περασμένο καλοκαίρι για χορηγία με την αγγλική ομάδα, και μάλιστα ύψους 942 εκατομμυρίων ευρώ, η οποία αποτελεί την ακριβότερη τέτοιου είδους στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, η μέτρια πορεία της Γιουνάιτεντ από την αρχή της σεζόν δεν έμεινε ασχολίαστη απ' τους διοικούντες την πολυεθνική. Ο διευθύνων σύμβουλος της συγκεκριμένης εταιρείας σε δηλώσεις του δεν δίστασε να αναφερθεί επικριτικά προς το πρόσωπο του τεχνικού Λούις Φαν Χάαλ και τον τρόπο που διαχειρίζεται το υλικό της ομάδας. Αν και λίγο αργότερα, μετά το σάλο που προκλήθηκε, φρόντισε να υπενθυμίσει ότι η συμφωνία πηγαίνει ιδιαίτερα καλά για τους στόχους (βλέπε κέρδη) που έχει θέσει η εταιρεία, εντούτοις το... καρφί του είχε ήδη δώσει αρκετά μηνύματα στους διοικούντες τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Οπου ορίζουν οι πολυεθνικές θα πρέπει να βρεθούν κάθε καλοκαίρι δημοφιλείς ευρωπαϊκοί σύλλογοι (φωτ. από περιοδεία της Λίβερπουλ στην Ταϊλάνδη)

Λίγο μετά από αυτό το περιστατικό η συγκεκριμένη πολυεθνική βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο, αυτή τη φορά στην Ισπανία. Δημοσιεύματα των ΜΜΕ της χώρας έφερναν τη συγκεκριμένη εταιρεία να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στην απόλυση του Ισπανού τεχνικού της Ρεάλ Μαδρίτης Ραφαέλ Μπενίτεθ, ως υπεύθυνου επίσης των μέτριων εμφανίσεων της ομάδας αλλά και στην αντικατάστασή του από τον Γάλλο πρώην ποδοσφαιριστή Ζινεντίν Ζιντάν (προπονητής στις ακαδημίες της ομάδας). Σημειώνεται πως ο Ζιντάν την εποχή που αγωνιζόταν αποτελούσε ένα από τα πλέον βαριά «χαρτιά» της συγκεκριμένης πολυεθνικής.
Αλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η ισπανική ποδοσφαιρική ομάδα Ράγιο Βαγιεκάνο. Σύμφωνα με δημοσίευμα της ισπανικής εφημερίδας ΑΒC, η συγκεκριμένη ομάδα υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με κινεζική εταιρεία προκειμένου να διαφημιστεί στις φανέλες. Ωστόσο, τα πράγματα δεν έμειναν απλά εκεί μιας και η εταιρεία συμπεριέλαβε δύο όρους στη συμφωνία: Οτι η ομάδα θα πρέπει να επισκεφτεί την Κίνα στη διάρκεια της προετοιμασίας της και να προχωρήσει στην απόκτηση ενός Κινέζου παίκτη ασχέτως αν χρειαζόταν ή όχι στην ομάδα.
Υπενθυμίζεται, τέλος, ότι την περσινή χρονιά αίσθηση είχαν προκαλέσει οι αποκαλύψεις ότι στη Βραζιλία η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας είχε πουλήσει τα δικαιώματα της Εθνικής ομάδας της χώρας σε εταιρεία μάρκετινγκ, η οποία βάσει των απαιτήσεων που είχαν οι χορηγοί της Εθνικής ή ο κάθε παίκτης ξεχωριστά, όριζε το ποιος θα χρησιμοποιηθεί κάθε φορά.