Εικόνες και γράμματα

Εικόνες και γράμματα

"Είναι χιλιάδες οι νεκροί", μας λέει ο παλιός αντάρτης του ΔΣΕ Αντώνης Κόλλιας, "Άλλοι έπεσαν στα βουνά κι άλλοι στα αποσπάσματα..." Τα λόγια αυτά λέγονται με ηρεμία και συνείδηση. Εμείς τα ακούμε με λύπη. Εκείνος τα έζησε, το φορτίο το έχει συνηθίσει, εμείς πάλι όχι. Το βράδυ πλησιάζει και τυλίγει το μικρό καφενείο. Ο κ. Αντώνης δεν μιλάει. Ίσως συλλογίζεται τους παλιούς συντρόφους που χάθηκαν. Η σκέψη μας πετάει στις φυλακές. Ένα τέτοιο βράδυ υπήρξε σίγουρα και το τελευταίο τόσων και τόσων αγωνιστών που έπεσαν με το πρώτο πρωινό φως στις τόσες και τόσες φυλακές της Ελλάδας. Γεντί Κουλέ, Λαζαρέτο, Κεφαλονιά, Αβέρωφ... Επιστρέφοντας σκαλίζω το αρχείο μου. Φωτογραφίες και γράμματα υπάρχουν πολλά. Άνθρωποι στέκουν χαμογελώντας πικρά μπροστά στο απόσπασμα, γράμματα λιτά και σεμνά από το περίεργα σταθερό χέρι των μελλοθανάτων, μνήματα απλά, για να σκεπάσουν τέτοιους γίγαντες. Ας αφιερώσουμε αυτό το μικρό άρθρο σε όλους αυτούς...

Οι νεκροί περιμένουν...

Οι κομμουνιστές Τομπουλίδης και Βοναπάρτης την στιγμή που στήνονται στο απόσπασμα στο Επταπύργιο

Δύο μέλη της ΟΠΛΑ, οι Μπάγιας και Αντωνιάδης λίγο πριν την εκτέλεση στο Γεντί Κουλέ...

Κομμουνιστές μπροστά σε απόσπασμα λίγο πριν την εκτέλεση. Ο χώρος δεν μας είναι γνωστός...

Μνήματα των εκτελεσμένων στο νησάκι Λαζαρέτο στην Κέρκυρα. Πρόσφατα το κράτος τα έθαψε κάτω από τόνους μπετόν

Το τελευταίο γράμμα του Παναγιώτη Κελεμπεσιώτη που εκτελέστηκε στην Κέρκυρα το 1949

Το τελευταίο γράμμα του Αριστομένη Αναγνωστόπουλου

ΦΕΚ εκτελέσεων

Αναγγελία εκτελέσεων στο Γεντί Κουλέ από τον αστικό τύπο...

Το μικρό μας αφιέρωμα θα θέλαμε να το κλείσουμε με μια μάλλον αισιόδοξη εικόνα..... 



Ο Εμιγκρές

Ο Εμιγκρές

Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Μόλις ο ήλιος άνοιξε τρύπα στο μαύρο σύννεφο όπου τον είχε απομονώσει στα δυσθεώρητα ύψη, οι ακτίνες του ρίχτηκαν μονομιάς πάνω στο αντικρινό ύψωμα, στα νταμάρια, όπου βγάζανε παλιά πολλοί μεροκαματιάρηδες το ψωμί τους. Και τώρα πήραν τη θέση τους νεόκτιστα κτίρια που ανηφορίζουν ως την κορφή. Το δυνατό ξανθό φως που έπεσε πάνω τους μετά τη συννεφιά τα μεγεθύνει σε σημείο να τα νιώθει κανείς πολύ κοντινά. Ομως, για να πάει εκεί ο μαστρο - Κώστας έπαιρνε δυο συγκοινωνίες, μια να κατεβεί στο κέντρο και άλλη από εκεί, που σημαίνει ταλαιπωρία κι έξοδα. Κάποτε ξεποδαριαζόταν στον ποδαρόδρομο, θεωρώντας ότι είναι μια λύση, όταν η αγανάκτησή του έφτανε στο αμήν με τα συγκοινωνιακά μέσα, τις καθυστερήσεις και το συνωστισμό, καθώς βιαζόταν να φτάσει το γρηγορότερο στο νταμάρι, για να δώσει στην ώρα του το «παρών». Κούρσα διέθετε, σε όλη την περιοχή, μόνον ο γιατρός Χρυσοπόδης. Ετσι τον έλεγαν και ήταν όνομα και πράμα! Ετρεχε γρήγορα παντού όπου τον ζητούσαν, όχι τηλεφωνικά βέβαια, γιατί και αυτό το είδος ήταν σπάνιο όπως τα γιωταχί και, πού να τον προλάβει ο συνάδελφός του Πολυχρονιάδης που συνιστούσε, αστειευόμενος στους ασθενείς, που δεν πρόφταινε να επισκεφθεί ο προηγούμενος, αν και διέθετε αυτοκίνητο, να μην τρώνε ...παχυντικά τη στιγμή που δεν είχαν να φάνε ψωμί και λάδι! Οντας, ο ίδιος τετράπαχος και δυσκίνητος σα χελώνα! Η παχυσαρκία του έκοψε χρόνια και έφυγε νωρίς, χωρίς να δικαιώσει το επώνυμό του! Πράγματι, υπήρξε εποχή που οι παχύσαρκοι έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι και κάποιοι καλοθρεμμένοι ήταν δοσίλογοι και συνεργάτες των κατακτητών. Του λόγου το αληθές, μπορεί να διαπιστώσει κανείς βλέποντας κινηματογραφική ταινία που απεικονίζει σκηνές αθηναϊκών δρόμων της γερμανοκατοχικής περιόδου. Οι φούρνοι κλειστοί, τα φαρμακεία άδεια με βότανα και με αστεία πράγματα προσπαθούσε να θεραπεύσει την ασιτία ρίχνοντάς το στην... τρελή, ο χοντρογιατρός. Ηταν αυτό από τα φαιδρά της τραγωδίας που πέρασαν οι παλιότεροι και αναθεματίζουν τους πολέμους κι εκείνους που τους προκαλούν για λόγους συμφέροντος.

- Εμπορική πράξη είναι, τι θαρρείς; έλεγε στη γυναίκα του κάθε φορά που κουβέντιαζαν μαζί πολιτικά ο μαστρο - Κώστας και υπήρχε και σε αυτό το σημείο αρμονία στις σχέσεις τους. Με εκείνον που δε συμφωνούσε σε τίποτα ήταν ο «εμιγκρές» Σέργιος, αρκετά μεγαλύτερός του και χοντροκέφαλος (κυριολεκτικά και μεταφορικά), που βρέθηκε εδώ, γιατί δεν του άρεσε να ζήσει στη Σοβιετική Ενωση και μη βρίσκοντας αλλού δουλιά τον πήρε μαζί του βοηθό να κουβαλάει πέτρες, επειδή μόνο για χαμαλοδουλιά ήταν ικανός. Ούτε να χωρίσει δυο γαϊδάρων άχυρα μπορούσε...

Γολγοθάς η ανηφόρα του λατομείου, που φάνταζε ανοιχτή πληγή ανάμεσα στη δασωμένη έκταση, με κάποιες πέτρες να στραφταλίζουν στον ήλιο όπως οι τσακμακόπετρες των καπνιστών για... ν' ανάψουν λες το χειροποίητο τσιγάρο και να ισιώσουν για λίγο τη μέση τους. Τώρα πια συνταξιούχος από καιρό, ψάχνει από μακριά με τη βοήθεια των γυαλιών του να δει στην αντικριστή βουνοπλαγιά, όμως η ματιά σταματά πάνω στους τσιμεντένιους τοίχους, το γκρίζο εξαφάνισε το πράσινο και προχωρεί ακάθεκτο στην κορυφογραμμή. Χάθηκαν και τα ρέματα που μάζευαν τα βροχόνερα από τη βουνοπλαγιά και τα κατέβαζαν στο Φάληρο. Εγιναν κι αυτά οικόπεδα και η πλατεία πνίγεται... σε μια κουταλιά νερό!

Με τον «εμιγκρέ», έτσι φώναζαν οι γείτονες τον μισοβλαμμένο αλλοδαπό Σέργιο, για να του δώσουν κάτι φαγώσιμο, γιατί δεν είχε απολύτως τίποτα, σ' ένα καλύβι μαζί με ποντίκια κοιμόταν, τους χώριζε άβυσσος. Ο άπορος πάντα υπέρ του κεφαλαίου, ετούτος σοσιαλιστής από τα γεννοφάσκια του, έδινε και στα μερμήγκια να φάνε. Του τα 'ψελνε κάθε φορά που ερχόταν με απλωμένο χέρι, μα ο χοντρομπαλάς ξένος είχε την ικανότητα πλανόδιου μάγου: από το ένα αυτί να τα βάζει και να τα βγάζει από το άλλο! Δε φτάνει που τον τάιζαν ήθελε και το κρασάκι του και ό,τι χρήματα πέφτανε στα χέρια του από εκείνους, που τον λυπόνταν, τα διέθετε στο ποτό γι' αυτό στο κατάλυμά του μόνο κονσερβοκούτια, μπουκάλια και βρωμιές υπήρχαν...

Οταν δούλευε στο νταμάρι στη λατρεία του Βάκχου διέθετε ολόκληρο το μεροκάματό του και δεν κρατούσε διόλου «πισινή» για τα στερνά. Ρέμπελος και αδιάφορος για όλα, εκτός, από την παθιασμένη δίψα του για ποτό και αντικομμουνιστής με ...πατέντα! Αυτό το δεύτερο «κουσούρι» του, που δεν μπορούσε να το εξηγήσει ούτε ο ίδιος, πώς είναι δυνατόν ένας προλετάριος όπως αυτός που δεν έχει τίποτα ιδιόκτητο να υποστηρίζει με τέτοιο φανατισμό τους μεγαλοϊδιοκτήτες; Κουνούσε το κεφάλι του κι έλεγε: «Δε θέλω τους μπολσεβίκους προτιμούσα τους τσάρους». Τότε ήταν που ο συνάδελφός του ο Κώστας προσπαθούσε, επιστρατεύοντας όλες τις γνώσεις του και την πειθώ να του δώσει να καταλάβει ότι άλλα είναι τα συμφέροντα των εργαζομένων από εκείνα των αφεντικών, μα εκείνος ζούσε με το όνειρο της σούρας, για την επαναφορά των τσάρων και την επανατοποθέτησή του στους σταύλους με τ' άλογα, ως ιπποκόμος!

Αν ζούσε, θα χαιρόταν με την πτώση της σοβιετικής εξουσίας και ας πρόσθεσε τούτο το συμβάν μεγάλα προβλήματα στην οικουμένη. Ηλιος και βροχή, μια ανοίγει το πορτάκι του ουρανού και, καταρράκτης οι ηλιαχτίδες λούζουν την τσιμεντούπολη νοστιμίζοντάς την πρόσκαιρα, άλλοτε σκοτεινιάζει, το βλοσυρό άλλωστε πρόσωπό της, και, ο μαστρο - Κώστας υπέργηρος πια, κι ανήμπορος να προσφέρει στο κόμμα που υπηρέτησε πεισματικά δεκαετίες ολόκληρες άλλες υπηρεσίες, όταν δεν κρατά στο χέρι τον πιστό του σύντροφο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, κάθεται κοντά στο παράθυρο και παρακολουθεί πίσω από το τζάμι το κρυφτούλι του λαμπερού ήλιου με το σκοτεινό σύννεφο και συλλογιέται βαθυστόχαστα το πώς η ανθρωπότητα θα βρει διέξοδο από το λαβύρινθο που την οδήγησε ο Μινώταυρος του καπιταλισμού;

- Ελα ώρα για το καφεδάκι μας, διακόπτει τους συλλογισμούς του η άξια συμπαραστάτης του στις φυλακές και τις εξορίες μα και στους κοινωνικούς αγώνες. Και οι δυο μαζί ρουφώντας γουλιά γουλιά το τονωτικό μαυροζούμι, συζητούν για τούτο και για κείνο και όπως το συνηθίζουν περισσότερο χρόνο διαθέτουν, συγκρίνοντας το ΤΟΤΕ, με το ΤΩΡΑ. Το τότε, όπως είναι φυσικό στους ηλικιωμένους, κερδίζει στην αναμέτρηση αυτή των εποχών, επειδή, σε αυτό συσσωρεύονται τα περισσότερα και σημαντικότερα βιώματα της ζωής, προπάντων η γλυκιά νιότη, έστω και αν η ψαλίδα των άγριων συνθηκών τής έκοβε τα φτερά. Καθημερινά σχεδόν στην κουβέντα τους φέρνουν και τον αγαθιάρη το Σέργιο που τάιζε η γειτονιά φιλάνθρωπα κι αυτός ζούσε με το όνειρο επαναφοράς των τσάρων στη Ρωσία για ...να πάει να τους καλωσορίσει! Με αυτό το μυαλό κοιμόνταν ο φουκαράς. Μετά τη... μακροχρόνια περιοδεία τους στα περασμένα, με τα χαρακωμένα πρόσωπα και μισομαδημένα κεφάλια, αλλά με λαμπερή ματιά που βλέπει μακριά και στοχεύει σε ένα ανθρωπινότερο μέλλον, το ηλικιωμένο αντρόγυνο, όταν ο καιρός το επιτρέπει, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, όπως σε όλη τους τη ζωή, βγαίνουν περίπατο ως την κοντινή πλατεία, που γεμίζει κυριολεκτικά από παιδιά και γέρους φέρνοντας στο νου τις δυο άκρες της ζωής: αρχή και τέλος. Οι άλλοι γέροντες στριμώχνονται στο παγκάκι, για να χωρέσουν κι αυτοί και όλοι περιμένουν, με ανάλογες ερωτήσεις, ν' ακούσουν τις απόψεις του μπάρμπα - Κώστα, που βρίσκουν πάντοτε καλά ζυγισμένα και προφητικά κατά γενική ομολογία.

- Πόσο χρήσιμο θα ήταν στους βουλευτές να περιοδεύουν στις πλατείες όχι μόνο σε περίοδο εκλογών και ν' αφουγκράζονται τους λαϊκούς ομιλητές, πέταξε κάποιος από το ακροατήριο για να πάρει την απάντηση από πολλά χείλη μαζί:

- Εμένα μου λες; Ολοι γέλασαν και ο ήλιος από ψηλά τους... έκλεισε το μάτι!

Βαγγέλης ΜΗΝΙΩΤΗΣ

Το χρηματιστικό κεφάλαιο κυρίαρχο στον ιμπεριαλισμό

Το χρηματιστικό κεφάλαιο κυρίαρχο στον ιμπεριαλισμό

Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οδηγεί άμεσα στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής, τραβάει, μπορούμε να πούμε, τους καπιταλιστές, παρά τη θέληση και τη συνείδησή τους, σε κάποια νέα κοινωνική κατάσταση πραγμάτων, που είναι μεταβατική από την πλήρη ελευθερία του συναγωνισμού προς την πλήρη κοινωνικοποίηση. (Λένιν Απαντα, τ.27, σελ.327).

Η αυξανόμενη κοινωνικοποίηση της παραγωγής οφείλεται στην ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Αυτή την τάση ακολουθεί και ο τραπεζικός τομέας. Ετσι η «νέα κοινωνική κατάσταση πραγμάτων... από την πλήρη ελευθερία του συναγωνισμού προς την πλήρη κοινωνικοποίηση» εμφανίζεται και στις τράπεζες, ο ρόλος των οποίων στον ιμπεριαλισμό γίνεται κυρίαρχος πάνω σ' ολόκληρη τη σφαίρα της οικονομικής ζωής. Ετσι, στον τραπεζικό τομέα δεν έχουμε μόνο την κυριαρχία των τραπεζικών μονοπωλίων, με την εκτόπιση των μικρών τραπεζών από τις μεγάλες, ή τη μετατροπή των μικρών τραπεζών σε παραρτήματα των μεγάλων. Αλλά και την εξάρτηση της παραγωγής από τα τραπεζικά μονοπώλια.

«Η τράπεζα, όταν κρατά τον τρέχοντα λογαριασμό μερικών καπιταλιστών, φαίνεται σαν να εκπληρώνει μια καθαρά τεχνική, αποκλειστικά βοηθητική πράξη. Οταν, όμως, η πράξη αυτή αναπτύσσεται σε γιγαντιαίες διαστάσεις, τότε αποδείχνεται ότι μια χούφτα μονοπωλητές υποτάσσουν τις εμπορικές και βιομηχανικές πράξεις όλης της καπιταλιστικής κοινωνίας, αποκτώντας τη δυνατότητα - με τις τραπεζικές συνδέσεις, με τους τρέχοντες λογαριασμούς και τις άλλες χρηματιστικές πράξεις - στην αρχή να ξέρουν με ακρίβεια την κατάσταση των διαφόρων καπιταλιστών, ύστερα να τους ελέγχουν, να τους στερούν το κεφάλαιο ή να τους δίνουν τη δυνατότητα να αυξάνουν το κεφάλαιό τους γρήγορα και σε τεράστιες διαστάσεις κλπ.» (Λένιν, «Απαντα», τ. 27, σελ. 336-337).

Επομένως, η παραγωγική διαδικασία εξαρτάται ολοένα και πιο άμεσα και πιο στενά από το τραπεζικό, (χρηματικό), κεφάλαιο, τόσο που χωρίς αυτό οι γιγαντιαίων διαστάσεων επιχειρήσεις, τα μονοπώλια δηλαδή, να μην μπορούν να δραστηριοποιούνται, χωρίς τα τραπεζικά μονοπώλια. Ετσι ουσιαστικά συντελείται η σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το τραπεζικό και εμφανίζεται το χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο γίνεται κυρίαρχο στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Πώς όμως ο ρόλος των τραπεζών έγινε κυρίαρχος;

«H βασική πρωταρχική πράξη των τραπεζών είναι η μεσολάβηση στις πληρωμές. Σε σχέση μ' αυτό, οι τράπεζες μετατρέπουν το αδρανές χρηματικό κεφάλαιο σε ενεργό, δηλαδή σε κεφάλαιο που φέρνει κέρδος, συγκεντρώνουν τα χρηματικά έσοδα όλων των ειδών και τα θέτουν στη διάθεση της τάξης των καπιταλιστών». (Λένιν, «Απαντα» τ. 27, σελ.332)

Στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, οι τράπεζες, βασικά, δέχονταν καταθέσεις, έδιναν βραχυπρόθεσμα δάνεια σε επιχειρήσεις, κρατούσαν τους λογαριασμούς μερικών καπιταλιστών. Μεταξύ των τραπεζών αναπτύσσεται έντονος ανταγωνισμός για την προσέλκυση περισσότερων και ισχυρών πελατών. Μέσω του ανταγωνισμού, η τραπεζική δραστηριότητα συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερες αλλά γιγάντιες τράπεζες. Είτε με την υποταγή, είτε με την απόκτηση του ελέγχου, είτε με την εξαγορά, μικρότερων τραπεζών. Ενας μικρός αριθμός τραπεζιτών κατέχει πλέον ένα ντε φάκτο μονοπώλιο (τραπεζικό μονοπώλιο), για την παραχώρηση δανείων, απαραίτητων για τη λειτουργία και δράση των γιγαντιαίων διαστάσεων επιχειρήσεων σε άλλους τομείς της καπιταλιστικής οικονομίας. Δεν αρκούνται πλέον στη βασική τους δραστηριότητα της «μεσολάβησης στις πληρωμές». Αναμειγνύονται άμεσα στη δραστηριότητα του βιομηχανικού κεφαλαίου.

«Οσο για τη στενή σύνδεση ανάμεσα στις τράπεζες και τη βιομηχανία, σ' αυτόν ακριβώς τον τομέα εκφράζεται ίσως με τον πιο παραστατικό τρόπο ο καινούριος ρόλος των τραπεζών. Αν η τράπεζα προεξοφλεί τη συναλλαγματική ενός δοσμένου επιχειρηματία, του ανοίγει τρέχοντα λογαριασμό κλπ., αυτές οι πράξεις παρμένες χωριστά, δε μειώνουν ούτε κατά ένα γιώτα την αυτοτέλεια αυτού του επιχειρηματία και η τράπεζα δε βγαίνει από το μετριόφρονα ρόλο του μεσάζοντα. Αν, όμως, αυτές οι πράξεις γίνονται συχνότερα και μονιμότερα, αν η τράπεζα "συγκεντρώνει" στα χέρια της τεράστια κεφάλαια, αν η διεκπεραίωση των τρεχόντων λογαριασμών μιας δοσμένης επιχείρησης επιτρέπει στην τράπεζα - και αυτό ακριβώς γίνεται - να γνωρίζει όλο και πληρέστερα την οικονομική κατάσταση του πελάτη της, τότε έχουμε σαν αποτέλεσμα την όλο και πληρέστερη εξάρτηση του βιομηχάνου καπιταλιστή από την τράπεζα». (Λένιν, «Απαντα», τ. 27, σελ. 343).

Τώρα τα τραπεζικά μονοπώλια, σε αντίθεση με τις τράπεζες του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, δίνουν μεγαλύτερα και μακροχρόνια δάνεια σε βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Πολύ περισσότερο διαθέτοντας όλο το χρηματικό κεφάλαιο, ενδιαφέρονται για την αποδοτικότερη αξιοποίησή του στους διάφορους τομείς της οικονομίας. Επομένως, έχουν βασικό συμφέρον την εξασφάλιση της αποδοτικότητας αυτών των επιχειρήσεων, τις οποίες και πιστώνουν προκειμένου αυτές να αντεπεξέρχονται στις ολοένα και μεγαλύτερες ανάγκες τους, οι οποίες προκύπτουν από τις ίδιες τις διαστάσεις των επιχειρήσεων, την αύξηση της παραγωγής και του ειδικού βάρους του σταθερού κεφαλαίου σ' αυτήν, αφού βασικά από τα μέσα παραγωγής εξαρτάται η αύξησή της.

Τώρα, η βιομηχανική επιχείρηση συνάπτει μόνιμη και σταθερή σχέση με την τράπεζα, η οποία ενδιαφέρεται, προκειμένου να διασφαλίσει τα κεφάλαια και τα κέρδη της ενδιαφέρεται για την κερδοφόρα δράση των βιομηχανικών επιχειρήσεων που δανειοδοτεί. Οταν πιστώνει επιχειρήσεις που επιδίδονται σε ίδιες ή παραπλήσιες δραστηριότητες, επιδιώκει την αποφυγή εξοντωτικού ανταγωνισμού μεταξύ τους, που θα οδηγούσε σε πτώση των κερδών.

Ταυτόχρονα, μπορούν οι τράπεζες να παρεμβαίνουν, προκειμένου να επιταχύνουν, και μερικές φορές επιβάλλουν κιόλας τη βιομηχανική συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Μπορούν, επίσης, να επεμβαίνουν στις βιομηχανικές επιχειρήσεις μόνο και μόνο κάτω από την απειλή της διακοπής των πιστώσεων.

«Στο βαθμό που αναπτύσσεται η τραπεζική δραστηριότητα και συγκεντρώνεται σε λίγα ιδρύματα, οι τράπεζες μετεξελίσσονται από το μετριόφρονα ρόλο των μεσολαβητών σε πανίσχυρους μονοπωλητές, που διαθέτουν σχεδόν όλο το χρηματικό κεφάλαιο του συνόλου των καπιταλιστών και των μικρονοικοκυραίων, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των μέσων παραγωγής και των πηγών πρώτων υλών σε μια δοσμένη χώρα ή σε μια ολόκληρη σειρά χωρών. Αυτή η μετατροπή των πολυάριθμων μετριοφρόνων μεσολαβητών σε μια χούφτα μονοπωλητές αποτελεί ένα από τα βασικά προτσές της μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό...». (Λένιν, «Απαντα», τ. 27, σελ. 332).

Ουσιαστικά από τη στιγμή που δίνουν τεράστια και μακροχρόνια δάνεια, συμμετέχουν, στην πραγματικότητα, ενεργά στο κεφάλαιο της εταιρίας. Ετσι οι τράπεζες μπορούν να γίνονται συνιδιοκτήτες των βιομηχανικών μονοπωλίων ή και αντίθετα τα βιομηχανικά μονοπώλια να γίνονται συνιδιοκτήτες τραπεζών.

Ανάλογα φαινόμενα και διαδικασίες, σε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, συντελούνται και στις μέρες μας. Στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστική η τάση εξαγορών και συγχωνεύσεων τραπεζών, όπως, π.χ., η εξαγορά από την Αλφα Τράπεζα Πίστεως της Ιονικής, ή από την Τράπεζα Πειραιώς της Μακεδονίας - Θράκης. Επίσης, έχουμε παραδείγματα της ανάπτυξης και δράσης της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Ο όμιλος Λάτση έχει την Eurobank, που εξαγόρασε την Τράπεζα Κρήτης και την Τράπεζα Εργασίας. Ο όμιλος Λάτση συμπεριλαμβάνει στις επιχειρήσεις του από εφοπλιστικές δραστηριότητες, έως διυλιστήρια πετρελαίου («ΠΕΤΡΟΛΑ»), ενώ τελευταία μπήκε και στο χώρο της πληροφορικής. Ταυτόχρονα, συνεργάζεται με τη γερμανική Ντόιτς Μπανκ, η οποία κατέχει το 6% περίπου των μετοχών της Eurobank. Ο όμιλος Βαρδινογιάννη αναπτύσσει επίσης εφοπλιστική δραστηριότητα, έχει διυλιστήρια («Μότορ Οϊλ»), εμπορία πετρελαιοειδών και την τράπεζα Χίος - Μπανκ, που αναπτύσσει κοινή δραστηριότητα με την Τράπεζα Πειραιώς, μετά από συμφωνία και αλληλοεξαγορά μέρους της μιας από την άλλη.

Στον ιμπεριαλισμό, λοιπόν, η καπιταλιστική οικονομία, διακρίνεται από την ολοένα αυξανόμενη κοινωνικοποίηση της παραγωγής, από τη σύμφυση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και την εμφάνιση του χρηματιστικού κεφαλαίου, το οποίο κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη σφαίρα της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής ζωής, αλλά η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της παραγωγής παραμένει ατομική, στα χέρια της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Ετσι η καταπίεση και η εκμετάλλευση γίνεται αφόρητη, ενώ η επιθετικότητα του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και τ' αλλά λαϊκά στρώματα αβάσταχτη.

Μ.Κ.Ο. και Τοπική Αυτοδιοίκηση: Οι δουλέμποροι του 21ου αιώνα

Μ.Κ.Ο. και Τοπική Αυτοδιοίκηση: Οι δουλέμποροι του 21ου αιώνα

Για μία ακόμα φορά ο δήμος Γλυφάδας πρωτοστατεί στην υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών του μνημονίου. Με δελτίο τύπου της 24/7 του Δήμου Γλυφάδας και της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Διεθνής Παρέμβαση για την Αειφόρο Ανάπτυξη και την Ποιότητα Ζωής – ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ» ανακοινώθηκε η «πρόσληψη, με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, συνολικά πενήντα δύο (52) ατόμων για το Δήμο Γλυφάδας, για την υλοποίηση προγράμματος  Κοινωφελούς Χαρακτήρα (ΚΟΧ) στην Περιφερειακή Ενότητα Νήσων, στο πλαίσιο του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (Ε.Σ.Π.Α.) για την προγραμματική περίοδο 2007-2013»
(www.glyfada.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=1075&cnode=234).

Πρόκειται για ένα από τα προγράμματα «Κοινωφελούς Εργασίας» που είναι η σύγχρονη εκδοχή του σκλαβοπάζαρου στον εργασιακό μεσαίωνα που ετοιμάζουν. Την στιγμή που τα εργασιακά δικαιώματα και οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, οι εργατικοί αγώνες καταστέλλονται από τα ΜΑΤ του «νέου μαύρου μετώπου με τους ροζ κόκκους» και νέες μειώσεις μισθών έρχονται για τους εργαζόμενους, ενώ η ανεργία καλπάζει στο 25%, το υπουργείο εργασίας «τρέχει» από την αρχή του 2012 τα «Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας» με σκοπό την «άμεση δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε τοπικό επίπεδο, καθώς και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των τοπικών κοινωνιών με την παροχή υπηρεσιών κοινωφελούς χαρακτήρα μέσω φορέων της κοινωνίας των πολιτών» (www.ypakp.gr/uploads/files/6894.pdf).

Όλοι αυτοί λοιπόν που με την εφαρμογή του «Καλλικράτη» οδήγησαν στην πλήρη διάλυση των κοινωνικών και προνοιακών υπηρεσιών των δήμων, τη διάλυση της εκπαίδευσης και της υγείας σπεύδουν τώρα σε αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής εργασίας – εκμεταλλευόμενοι την απελπισία των ανέργων – να επιβάλλουν τις πλέον επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, τα χειρότερα μεροκάμματα, το ρουσφέτι και την υποταγή στην ανάγκη της επιβίωσης. «Συνεταιράκια» τους σε αυτό το εργασιακό έγκλημα είναι οι μόνιμοι απολογητές της αντιλαϊκής πολιτικής - οι «δικοί τους άνθρωποι» - είτε σε δήμους και περιφέρειες, είτε σε νοσοκομεία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς (www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/6/2012&id=14096&pageNo=13&direction=1).

Αν οι δημόσιοι φορείς είναι τα νέα «αφεντικά», οι «μεσάζοντες» είναι οι διάφοροι φορείς της «κοινωνίας των πολιτών», καθώς «η πρόσληψη των ανέργων γίνεται από Φορείς μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα και οι ωφελούμενοι άνεργοι τοποθετούνται στις θέσεις εργασίας από τους Συμπράττοντες Φορείς (ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού και τα νομικά τους πρόσωπα κι εν γένει κάθε είδους νομικό πρόσωπο δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου που αναπτύσσει νομίμως δραστηριότητες με σκοπό την υλοποίηση δράσεων κοινωφελούς χαρακτήρα), οι οποίοι έχουν συνάψει Μνημόνια Συνεργασίας με τους Φορείς Απασχόλησης» (www.ypakp.gr/uploads/files/6894.pdf).

Κυρίαρχος είναι ο ρόλος των Μ.Κ.Ο. κάθε είδους (που αφού σώσανε το περιβάλλον και τα ορφανά, πλέον σώζουν και εργαζόμενους...) αλλά και των ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, ΙΜΕ/ΓΣΕΒΕΕ, Ίδρυμα Ελληνισμού, Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και άλλων «φιλοπρόοδων» ιδρυμάτων... (www.epanad.gov.gr/default.asp?pID=53&la=1 > Στοιχεία Επικοινωνίας Δικαιούχων). Ρόλος που δεν είναι καθόλου μη κερδοσκοπικός αφού για τους 57.400 ανέργους, οι οποίοι θα απασχοληθούν «σε μία θέση εργασίας έως πέντε (5) μήνες μέσα σε διάστημα δώδεκα (12) μηνών.

Η αμοιβή των προσώπων που απασχολούνται σε προγράμματα κοινωφελούς εργασίας ορίζεται σε 25 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερη από 625 ευρώ μηνιαίως, κατά παρέκκλιση των νόμιμων αμοιβών που προβλέπονται από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τις οικείες συλλογικές συμβάσεις. Οι ασφαλιστικές εισφορές (εργοδότη και εργαζόμενου) των μισθωτών, στο σύνολό τους, καλύπτονται από ειδικό Πρόγραμμα Απασχόλησης του ΟΑΕΔ» (http://www.day-after.gr/categories.asp?Catid=66), κάθε ΜΚΟ θα εισπράξει 5% επί της αμοιβής του κάθε απαχολούμενου. Με συνολικό προϋπολογισμό του έργου που ανέρχεται στα 188.000.000 €, το 5% ανέρχεται στα 9.400.000  - μη κερδοσκοπικά πάντα - €.

Ταυτόχρονα, ο ΟΑΕΔ, που σκοπός του είναι «η ενίσχυση, διευκόλυνση και διατήρηση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας στην αγορά εργασίας» (Ν.2956/2001 – ΦΕΚ 258/Α/2001), καλείται να πληρώσει μέχρι και 90.000.000 € από τα λεφτά των εργαζομένων (http://www.oaed.gr/Pages/SN_1598.pg > Πρόσκληση > Κεφάλαιο 1ο) για αυτές τις θέσεις «προσωρινής σκλαβιάς», ενώ το ΑΣΕΠ θα «ξεπλένει» τη μαύρη εργασία «εποπτεύοντας τη διαδικασία» και καταρτώντας «εκατοντάδες λίστες της ντοπής» εξευτελισμού των εργαζομένων σε όλη τη χώρα (http://www.asep.gr/asep/site/home/Tabs/Pinakes+prozlipseon/x_cms_foreon_kox/kox_forewn.csp).

Η δημοτική αρχή αλλά και η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου συντεταγμένα συνωμοτούν   ενάντια στις ανάγκες και τα συμφέροντα μας ως κατοίκων και ως εργαζομένων για αυτό και συμμετέχουν σε ένα τέτοιο εργασιακό έγκλημα, ενώ την ίδια στιγμή αρνούνται να πάρουν οποιοδήποτε μέτρο προστασίας των ανέργων. Είναι από αυτούς που στήριξαν με φανατισμό την εφαρμογή του «Καλλικράτη» και με ακόμα μεγαλύτερο την αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων, της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ΔΝΤ και πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους αξίζει!

Όλοι μαζί κάτοικοι και εργαζόμενοι μπορούμε να οργανωθούμε στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς. Για να αντισταθούμε στον εξευτελισμό της ζωής και την κατάργηση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων μας, είτε πρόκειται για τα χαράτσια, είτε για όρους δουλειάς κόντρα στις απειλές των εργοδοτών, είτε πρόκειται για το σύνολο των αντιλαϊκών πολιτικών.

ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΣΦΑΛΗΣ ΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ

ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΠΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ!

Το κείμενο μας έστειλε με e-mail η Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια

Δημοκράτες και… απελευθερωτές

Δημοκράτες και… απελευθερωτές

Του Δημήτρη Μυ

Επειδή πολύ κουβέντα γίνεται το τελευταίο διάστημα για τους μαχητές της Δημοκρατίας στη Συρία και τους Αμερικανούς υποστηρικτές τους, καλό είναι να έχουμε κατά νου τι ακριβώς συμβαίνει, μετά, όταν δηλαδή «αποκαθίσταται η δημοκρατική διαδικασία και τάξη».

Ήδη έχουμε πολλά παραδείγματα τέτοιας αποκατάστασης, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν. Απλώς μας διαφεύγουν, καθώς τα media δείχνουν μόνο ότι βολεύει και εξυπηρετεί τη κρατούσα δυτική άποψη.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν οι δυνατότητες για όποιον θέλει να δει την πραγματικότητα. Γυμνή και τρομακτική, σαν τις φωτογραφίες που ακολουθούν για όποιον αποφασίσει να ακολουθήσει το μονοπάτι που οδηγεί στο χρηματοδοτούμενο από τις ΗΠΑ στρατιωτικό νοσοκομείο στο Αφγανιστάν.

Εκεί όπου επικράτησε το δίκαιο και η δημοκρατία, η οποία όπως είναι γνωστό θεμελιώνεται στην ισότητα δικαιωμάτων και την ελευθερία.

Προφανώς, δεν υποστηρίζουμε ότι οι Αμερικανοί είναι γενικώς και αορίστως, «κακοί άνθρωποι». Απλώς λέμε το αυτονόητο. Οι ΗΠΑ είναι μια αυτοκρατορία η οποία επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου τα συμφέροντά της. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας επιβολής δημιουργούνται τα περιθώρια, για απάνθρωπες συμπεριφορές, για σφαγές και λαμογιές ακραίου επιπέδου. Όπως αυτή που περιγράφει το φωτορεπορτάζ που ακολουθεί και που βρίσκεται ήδη υπό διερεύνηση από το αμερικανικό κογκρέσο…

 http://www.informationclearinghouse.info/article32025.htm

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: οι εικόνες είναι εξαιρετικά σκληρές για όποιον δεν αντέχει την πραγματικότητα

Πηγή : Το Ποντίκι

ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟΝ.............

Πάνω απο όλα η οικολογία

Μπήκα στο site πράσινη πτέρυγα, που αποτελεί τη σελίδα της Χ.Α για την οικολογία.
Διαβάζοντας κανείς το  άρθρο με τίτλο "H Δημοκρατία καταδικάζει αθώα πλάσματα σε ισόβιο βασανισμό.", θα διαπιστώσει ότι οι χρυσαυγίτες τάσσονται υπέρ της στείρωσης, ακόμα και της ευθανασίας στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Συγκεκριμένα γράφει:

“Τα περισσότερα είναι προϊόντα κληρονομικών παθήσεων. Κάθε χρόνο τα θύματα αυτά της επιπολαιότητος γονέων και κοινωνίας πληθαίνουν, χάρις στην επίσημη ιατρική επιστήμη, η οποία λόγω της ποδηγετήσεώς της από μία ομάδα μανιακών υποχονδρίων, προστατεύει κάθε ελαττωματικό πλάσμα, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η φύσις θα το είχε καταδικάσει σε θάνατο.”

Και ρωτώ εγώ ο μωρός, σάμπως η φύση δεν θα είχε καταδικάσει σε θάνατο και εκείνον που πάθαινε τέτανο αν δεν υπήρχε ο αντιτετανικός ορός; Αποτελεί ύψηστη βλακεία να επικαλείται κάποιος την φύση, λες και ο άνθρωπος δεν ζει εδω και χιλιάδες χρόνια μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες ή λες και ο άνθρωπος δεν φέρνει την φύση στα μέτρα του όπου και όπως μπορεί.


Και παρακάτω οι ίδιοι ανατρέπουν τα όσα λένε, επικαλούμενοι την ευγονική:

“Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου περίεργο το γεγονός ότι τίποτε ή σχεδόν τίποτε δεν έχει γίνει από τα λεγόμενα “δημοκρατικά” καθεστώτα για να αποτραπεί η μεσαιωνική αυτή εγκληματικότης της κοινωνίας, η οποία καταδικάζει σε ισόβιο βασανισμό πλάσματα αθώα, που το μόνο τους ελάττωμα έγκειται στα βεβαρημένα κληρονομικώς γονίδιά τους, ενώ από την άλλη πλευρά καταβάλλονται τεράστιες προσπάθειες για την γενετική και επομένως ποιοτική βελτίωση των δημητριακών, των βοοειδών, των κυνοειδών, των ιπποειδών και άλλων ειδών του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Στην πραγματικότητα οι “δημοκρατίες” διαχωρίζουν το ανθρώπινο είδος από κάθε δυνατή επαφή του με την ιεραρχία της Φύσεως. Η “δημοκρατία” ενώνει με υποκρισία και ανευθυνότητα τους ανθρώπους χάριν συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων και τους απομονώνει όταν η έννοια του συμφέροντος παύει να υφίσταται ή όταν δεν εκπληρούνται οι αρχικές τους προσδοκίες.”





Κάτσετε ρε παιδιά, από τη μια μας λέτε να ρίξουμε στον Καιάδα(όχι τον βουλευτή σας) αυτούς πού βγαίνουν κατά τα δικά σας κριτήρια “ελαττωματικοί” προκειμένου να μην έρθουμε σε κόντρα με την φύση και από την άλλη ζητάτε να παρέμβουμε στην βάση της ανθρώπινης ύπαρξης, το DNA, και να παράγουμε κατά παραγγελία ανθρώπους;
Ζείτε μου φαίνεται κατ εικόνα και ονείρωξη του Μένγκελε(για όσους δεν ξέρουν είναι εκείνος ο λαμπρός ναζί επιστήμων που θυσίασε για τα παρανοϊκά πειράματα του εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.)
Και παρακάτω:

“Καμμία ανθρωπιστική μεταβολή δεν γνωρίζει τον τρόπο αντιμετωπίσεως των προϊόντων του εκφυλισμού, που απαιτούν εντόνους και συνεχείς αγώνες. Εκεί όπου δεν κυριαρχούν οι αναταραχές και οι συμπλοκές με την αστυνομία, κυριαρχούν η σεξουαλική ομοφυλοφιλία, οι εκφυλισμένοι γάμοι, η φυλετική επιμειξία, ο άγριος καταναλωτισμός, η ρύπανσις του περιβάλλοντος και ο συνεχής αναβρασμός εκατομμυρίων δυστυχισμένων ανθρώπων που ζουν εγκλωβισμένοι σε μία τρομακτικού μεγέθους παγίδα θανάτου. Σ’ αυτό ακριβώς το πεδίο διεξάγεται ένας συνεχής αγών(πως λέμε "Ο Αγών μου"), που η λήξις του θα σημάνει την σωτηρία ή τον θάνατο της φυλής μας.Παρά τις εξαιρετικώς δυσμενείς συνθήκες διατηρούμε σοβαρές ελπίδες.“

Δηλαδή μας εξηγούν οι φασίστες, ότι οι κοινωνικές αναταραχές δεν αποτελούν προιόν του εκάστοτε εκμεταλλευτικού συστήματος αλλά αποτέλεσμα εκφυλισμού του DNA, ενω παρακάτω μπερδεύουν την πούτσα με τη βούρτσα και τα κάνουν όλα ενα αχταρμά συνδέοντας την ρύπανση του περιβάλλοντος με τους ομοφιλόφυλους και την φυλετική επιμειξία..

Πάντως εκτός απο το να αναδυκνείουν το πρόβλημα, οι οικολογοναζιστές μας προσφέρουν και τις ανάλογες λύσεις:

- Τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλωνται σε στείρωση.
- Η φυσική επιλογή, η στείρωσις και η ευθανασία είναι ορθές εφ’ όσον συνδυάζουν σοβαρές νομικές εγγυήσεις, υπεύθυνο ιατρικό έλεγχο και βιολογικώς ηθική βάση.
- Είναι αναγκαίο να εξαγνίσουμε την λευκή φυλή από την ρυπαρότητα του συγχρόνου ψευδοπολιτισμού και να επιχειρήσουμε την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας βάσει των νόμων της Ψυχοσωματικής Φυσικής Υγιεινής ή Ευβιοτικής.Αυτά τα μέτρα θα πρέπει να προωθηθούν με επιδεξιότητα από την Πολιτεία. Η Βιοπολιτική αποτελεί ίσως τον ακρογωνιαίο λίθο του μέλλοντος.

Η πλάκα είναι που επιμένουν να λένε ότι δεν είναι ναζιστές ενώ ακολουθούν κατά πόδας τον ιδεολογικό φύρερ τους Αδόλφο, δείτε για παράδειγμα την παρακάτω αφίσα του προγράμματος Aktion T4* την οποία “ψάρεψα” απο το Lenin Reloaded:

Μτφ(από σχόλιο αναγνώστη του L.R.): 60000 μάρκα του Ράιχ κοστίζει στην κοινότητα του λαού όσο ζει αυτό το άτομο που πάσχει από κληρονομική ασθένεια.
Συμπατριώτη, αυτά είναι και δικά σου λεφτά.
Διαβάζετε τον «Νέο Λαό», το μηνιαίο περιοδικό του Γραφείου Φυλετικής Πολιτικής του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος.

Στο επόμενο τους άρθρο με τίτλο: Ο μεγαλύτερος φυσικός μας πλούτος είναι η Φυλή μας
παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η εικόνα που έχουν επιλέξει οι ναζιστές για να το συνοδεύει.

Δηλαδή ρε παιδιά έτσι μοιάζει η ελληνική φυλή που τόσο αγαπάτε; Αμ όχι, εσείς για γερμανάκια τα βάλατε, ένεκα η αρεία φυλή του ηγέτη Αδόλφου, αλλά είστε τόσο ντιπ ζώα που δεν παρατηρήσατε ότι η εικόνα έχει τίτλο “russian-girls”.

Πάντως τον πάνω δεξιά “σύντροφο” θα δυσκολευτείτε αρκετά μέχρι να κάνετε το δέρμα και το μαλλί του να μοιάζουν με των παιδιών στην απο πάνω φωτογραφία.

Έτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι ποιός ήταν ο ναζισμός που τόσο αγαπήσαμε.

* Κωδικός του προγράμματος ευθανασίας των Ναζί, 1939-141.

~

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Ολυμπιακά παραμύθια - 5. Η φάμπρικα των αρματοδρομιών

Ολυμπιακά παραμύθια - 5. Η φάμπρικα των αρματοδρομιών 
 Ο αναγνώστης τού χτεσινού σημειώματος θα παρατήρησε ότι στους ολυμπιακούς αγώνες παίζονταν χοντρά παιγνίδια με τις αρματοδρομίες. Ας πούμε, λοιπόν, σήμερα δυο λόγια παραπάνω γι' αυτό το φαινόμενο, την φάμπρικα των αρματοδρομιών.


 Στο ξεκίνημά τους, οι ολυμπιακοί αγώνες απευθύνονταν αποκλειστικά σε πλούσιους αριστοκράτες. Όχι πως υπήρχε κάποιος τέτοιος νόμος, βέβαια. Απλώς, έτσι γινόταν κατ' ανάγκην. Ποιό φτωχαδάκι θα μπορούσε να κινήσει από τα πέρατα του ελληνισμού για να φτάσει, μετά από πολυήμερο ταξίδι, κατάκοπο και μπαϊλντισμένο στην Ολυμπία; Κι άιντε κι έφτανε. Ποιά τύχη θα είχε μετά από τόση ταλαιπωρία; Επίσης, η διάκριση στους αγώνες απαιτούσε σκληρή και πολύμηνη προπόνηση από την μία, πολύ και καλό φαγητό από την άλλη. Έτσι, τα μπατίρια δεν είχαν θέση στον στίβο ή στην κονίστρα.


 Στο διάβα των χρόνων, όμως, τα πλούτη που συνόδευαν κάθε ολυμπιακό τίτλο ώθησαν πολλά άτομα των κατώτερων τάξεων να "επενδύσουν" σε έναν ολυμπιακό τίτλο, συχνά ξεπουλώντας την ευτελή περιουσία τους για να ανταποκριθούν στα απαιτούμενα έξοδα. Αργότερα, μπήκαν και οι διάφορες πόλεις στο κόλπο, "επενδύοντας" σε ορισμένους φερέλπιδες αθλητές έστω κι αν αυτοί δεν ήσαν αριστοκράτες. Έτσι κόπηκε σιγά-σιγά ο δρόμος προς τον κότινο για τους εκπροσώπους τής "καλής κοινωνίας", οι οποίοι ήσαν μαθημένοι στην καλοπέραση και στην τρυφηλότητα.


 Επειδή, όμως, το χρήμα κινεί τα πάντα, η λύση για τους αριστοκράτες δεν άργησε να βρεθεί. Από τον 7ο π.Χ. αιώνα κιόλας, οι διοργανωτές των ολυμπιακών αγώνων θέσπισαν ως ολυμπιακό αγώνισμα τις αρματοδρομίες. Εδώ οι φτωχοί δεν είχαν θέση, αφού ούτε άρματα είχαν την δυνατότητα να φτιάξουν ούτε άλογα ειδικά για τους αγώνες μπορούσαν να συντηρούν. Έτσι, ο κάθε κοιλαράς πλούσιος, ενώ δεν μπορούσε να αγωνιστεί στην πάλη ή στον δρόμο, μπορούσε να καβαλήσει ένα άρμα και να διεκδικήσει ολυμπιακό τίτλο.


 Κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, ο Αλκιβιάδης έδωσε άλλο νόημα στις αρματοδρομίες. Όντας πάμπλουτος, δεν δυσκολεύτηκε να αλλάξει "ελαφρώς" τους κανονισμούς: στο εξής, άσχετα με το ποιος θα οδηγούσε το άρμα, ολυμπιονίκης θα αναδεικνυόταν ο ιδιοκτήτης τού άρματος! Έτσι, το 416 π.Χ. ο Αλκιβιάδης κατεβαίνει στους ολυμπιακούς αγώνες συμμετέχοντας με...εφτά τέθριππα άρματα (!), ειδικά φτιαγμένα για τους αγώνες και συρόμενα από τα καλύτερα άλογα αγώνων που ήταν δυνατόν να βρεθούν. Χάρη στον μοναδικής έμπνευσης κανονισμό, ο ζάμπλουτος αθηναίος καταφέρνει κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στον κινηματογράφο: κερδίζει και τις 3 πρώτες θέσεις (!!), σπάζοντας με ηχηρό τρόπο την κυριαρχία των σπαρτιατών στο αγώνισμα. Το κατόρθωμα του Αλκιβιάδη (σαν να λέμε, πήρε στο ίδιο αγώνισμα και το χρυσό και το αργυρό και το χάλκινο μετάλλιο!) παραμένει αξεπέραστο και ως επίτευγμα και ως ντροπή των αγώνων. (*)


 Στα βήματα του Αλκιβιάδη βάδισαν, όπως είδαμε χτες, η Κυνίσκα και η Βιλιστίχη. Αλλά, κυρίως, βάδισαν όλοι οι ξακουστοί τύραννοι και βασιλείς της αρχαιότητας, από τον Ιέρωνα των Συρακουσών ίσαμε τον Φίλιππο Β' τον μακεδόνα (τον πατέρα τού Αλέξανδρου). Το κόλπο ήταν δεδομένο: φτιάχνουμε μερικά καλά άρματα, διαλέγουμε μερικούς γεροδεμένους κέλητες, δίνουμε τα γκέμια στους καλύτερους σκλάβους ηνίοχους και, με λίγη τύχη και μπόλικο χρήμα, μπαίνουμε στο πάνθεον της Ιστορίας ως ολυμπιονίκες.


 Μπορεί, μέσω της φάμπρικας των αρματοδρομιών, οι κάθε λογής πλούσιοι άρχοντες να κέρδιζαν εύκολα ολυμπιακούς τίτλους αλλά υπήρχε και μια δυσκολία: έπρεπε να μαθευτεί ευρέως η νίκη τους ώστε να κερδίσουν την δόξα που ποθούσαν. Όμως, χάρη στο χρήμα που διέθεταν, βρήκαν λύση και σ' αυτό το προβληματάκι: "νοίκιαζαν" τα κατάλληλα πρόσωπα (ρήτορες, ιστορικούς, ποιητές κλπ), τα οποία αναλάμβαναν εργολαβικά να διαιωνίσουν και να διακηρύξουν την φήμη τους. Περισσότερα επ' αυτού θα πούμε αύριο.




(*) Τελικά, οι αθηναίοι πλήρωσαν ακριβά την ολυμπιακή διάκριση του Αλκιβιάδη. Λίγους μήνες μετά τους αγώνες και στηριζόμενος στην υψηλή του ολυμπιακή διάκριση, ο φαντασμένος φαφλατάς νεαρός έπεισε τους αθηναίους να τον ονομάσουν στρατηγό και να του αναθέσουν την εκστρατεία στην Σικελία. Οι συμπολίτες του εμπιστεύθηκαν τον "ημίθεο" ολυμπιονίκη με τα γνωστά αποτελέσματα: η Αθήνα δεν επρόκειτο να συνέλθει ποτέ από την καταστροφή τής περίφημης "σικελικής εκστρατείας"..
COGITO ERGO.

H επαίσχυντη δίωξη ενός αγοριού

H επαίσχυντη δίωξη ενός αγοριού

Από το βιβλίο Sketches New and Old, πρώτη έκδοση το 1876. Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Galaxy

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τις προάλλες στο Σαν Φρανσίσκο, ένα καλοντυμένο αγόρι που πήγαινε στο κατηχητικό συνελήφθη και ρίχτηκε στη φυλακή, επειδή πετροβολούσε Κιτρινιάρηδες.¹

Πόσα πράγματα λέει αυτό για την ανθρώπινη δικαιοσύνη! Πόσο θλιβερά αναδεικνύει την ανθρώπινη κλίση μας να τυραννούμε τους αδύναμους! Η πολιτεία του Σαν Φρανσίσκο δεν έχει κανένα δικαίωμα να πάρει τη δόξα για την αντιμετώπιση αυτού του καημένου αγοριού. Ποια υπήρξε η εκπαίδευση του παιδιού; Πώς θα έπρεπε να υποθέσει ότι ήταν λάθος να πετάξει πέτρες σ' έναν Κιτρινιάρη; Προτού ταχθούμε εναντίον του, μαζί με την εξοργισμένη κοινωνία του Σαν Φρανσίσκο, ας του δώσουμε μια ευκαιρία - ας ακούσουμε τη μαρτυρία για την υπεράσπισή του.

Ηταν ένα καλοντυμένο αγόρι, μαθητής του κατηχητικού - συνεπώς οι γονείς του είναι κατά πάσα πιθανότητα έξυπνοι, εύποροι άνθρωποι, με αρκετή κακοήθεια στο χαρακτήρα τους, ώστε να τους κάνει να καταβροχθίζουν τις καθημερινές φυλλάδες και να τις απολαμβάνουν. Ετσι λοιπόν, αυτό το αγόρι είχε ευκαιρίες, τόσο στη διάρκεια της εβδομάδας, όσο και τις Κυριακές, να διδαχτεί πώς να φέρεται σωστά.

Μ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψε ότι το σπουδαίο κράτος της Καλιφόρνιας επιβάλλει έναν παράνομο φόρο εκμετάλλευσης ορυχείων στον Τζον τον ξένο, ενώ επιτρέπει στον Πάτρικ τον ξένο να σκάβει για χρυσό δίχως να πληρώνει τίποτα - πιθανώς επειδή ο άθλιος Μογγόλος δεν ξοδεύει για ουίσκι, ενώ ο εκλεπτυσμένος Κέλτης δεν μπορεί να ζήσει δίχως αυτό.

Μ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψε ότι ένας σεβαστός αριθμός φοροεισπρακτόρων - θα ήταν αγενές να λέγαμε όλοι τους - συλλέγουν δύο φορές τους φόρους, αντί για μία. Και ότι εφόσον το κάνουν αποκλειστικά για ν' αποθαρρύνουν τη μετανάστευση των Κινέζων στα ορυχεία, είναι μια ενέργεια που επικροτείται ιδιαίτερα και επιπλέον θεωρείται μοναδικά κωμική.

Μ' αυτό τον τρόπο ανακάλυψε ότι όταν ένας λευκός κλέβει μια δεξαμενή χρυσού (με τον όρο λευκός εννοούνται Ισπανοί, Μεξικάνοι, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί, Ονδουριανοί, Περουβιανοί, Χιλιανοί, κλπ., κλπ.), τον υποχρεώνουν να εγκαταλείψει τον καταυλισμό - όταν ένας Κιτρινιάρης κάνει το ίδιο, τον κρεμάνε.

Μ' αυτό τον τρόπο έμαθε ότι σε πολλές περιοχές της τεράστιας ακτής του Ατλαντικού, η άγρια, ελεύθερη αγάπη για τη δικαιοσύνη είναι τόσο δυνατή στις καρδιές των ανθρώπων, που όποτε πραγματοποιείται κάποιο κρυφό και μυστηριώδες έγκλημα λένε: «Ας αποδοθεί δικαιοσύνη, και θα κρίνει ο Θεός», και αμέσως κρεμάνε κάποιον Κιτρινιάρη.

Μ' αυτό τον τρόπο έμαθε ότι μελετώντας τα μισά από τα «τοπικά θέματα» της ημέρας φαίνεται πως οι αστυνομικοί του Σαν Φρανσίσκο είτε κοιμούνται, είτε έχουν πεθάνει, και μελετώντας τα άλλα μισά φαίνεται πως οι δημοσιογράφοι ξετρελάθηκαν από θαυμασμό για την ενεργητικότητα, το ήθος, την αποτελεσματικότητα και τη ριψοκίνδυνη παλικαριά των ίδιων ακριβώς αστυνομικών, κάνοντας θριαμβευτικές αναφορές στο πώς ο άγρυπνος αστυνομικός Τάδε Τάδε συνέλαβε ένα φουκαρά απατεώνα Κιτρινιάρη που έκλεβε κοτόπουλα και τον έσυρε θριαμβευτικά στη φυλακή της πόλης και πώς ο γαλαντόμος αστυνομικός Τάδε Ταδόπουλος παρακολούθησε μυστικά τις κινήσεις ενός ανυποψίαστου, σχιστομάτη γιου του Κομφούκιου (ο δημοσιογράφος μας κι αν είναι ευτράπελος), ακολουθώντας τον παντού μ' εκείνο το απόμακρο ύφος αφηρημάδας και αδιαφορίας που αυτό το ανεξιχνίαστο πλάσμα, ο αστυνομικός των σαράντα δολαρίων, πετυχαίνει πάντοτε τόσο καλά κατά τη διάρκεια μιας περιπολίας, και τελικά τον συνέλαβε επ' αυτοφώρω τη στιγμή που ο Κινέζος τοποθετούσε ύποπτα τα χέρια του σ' ένα χαρτί με πινέζες, που ο ιδιοκτήτης είχε αφήσει εκτεθειμένο και πως ο ένας αστυνομικός επιτέλεσε εκείνη τη θαυμαστή πράξη, κάποιος άλλος μια άλλη και ο παράλλος μια τρίτη - και σχεδόν καθεμία από τις πράξεις αυτές έχει σαν κεντρικό εκθαμβωτικό συμβάν έναν Κιτρινιάρη, ένοχο για κάποιο αδίκημα της πεντάρας, κάποιον δύστυχο που το πταίσμα του πρέπει να ζητωκραυγαστεί σαν κάτι κολοσσιαίο, ώστε να εμποδίσει το κοινό να παρατηρήσει πόσα πραγματικά σημαντικά καθάρματα διέφυγαν στο μεταξύ τη σύλληψη και πόσο υπερτιμημένοι είναι στην πραγματικότητα αυτοί οι ένδοξοι αστυνομικοί.

Μ' αυτό τον τρόπο, το αγόρι ανακάλυψε ότι η νομοθετική εξουσία, γνωρίζοντας πως το Σύνταγμα έχει μετατρέψει την Αμερική σε άσυλο για τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους όλων των εθνών και, συνεπώς, οι φτωχοί και καταπιεσμένοι που προστρέχουν στο καταφύγιό μας δεν πρέπει να επιβαρύνονται μ' ένα τεράστιο ποσό αποδοχής, έφτιαξε ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο κάθε Κιτρινιάρης, με την άφιξή του, πρέπει να εμβολιάζεται στην αποβάθρα και να καταβάλλει στον αρμόδιο κρατικό υπάλληλο δέκα δολάρια για την υπηρεσία αυτή, τη στιγμή που στο Σαν Φρανσίσκο υπάρχουν άφθονοι γιατροί που ευχαρίστως θα έκαναν το ίδιο για πενήντα σεντς.

Με αυτό τον τρόπο ανακάλυψε το αγόρι ότι ένας Κιτρινιάρης δεν έχει κανένα δικαίωμα που οι άλλοι οφείλουν να σέβονται, ότι ούτε η ζωή, ούτε η ελευθερία του αξίζουν μια δεκάρα όταν ένας λευκός χρειάζεται κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, ότι κανείς δε συμπαθεί τους Κιτρινιάρηδες, κανείς δεν τους συναναστρέφεται, κανείς δεν τους λυπάται για τα βάσανα που τραβάνε, όταν έχει την άνεση να τους τα επιβάλλει, όλοι - άτομα, κοινότητες, η αυτού μεγαλειότης το κράτος το ίδιο - ενωμένοι στο μίσος, την κακομεταχείριση και τη δίωξη αυτών των ταπεινών ξένων.

Κατά συνέπεια, τι θα μπορούσε να είναι φυσικότερο γι' αυτό το καλόκαρδο αγόρι, που πήγαινε στο κατηχητικό του, με το μυαλό του γεμάτο από πρόσφατα μαθημένα κίνητρα για υψηλές και ενάρετες πράξεις, απ' το να σκεφτεί:

«Α, να ένας Κιτρινιάρη! Ο Θεός δε θα μ' αγαπάει εάν δεν τον πετροβολήσω.»

Και γι' αυτή του την ενέργεια συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή της πόλης.

Ολα συνωμότησαν για να το διδάξουν ότι είναι καλό και άγιο να πετροβολάς έναν Κιτρινιάρη, κι ωστόσο, μόλις τόλμησε να επιτελέσει το καθήκον του, τιμωρήθηκε γι' αυτό - αυτός ο καημενούλης, που σ' όλη του τη ζωή γνώριζε ότι μια από τις κύριες διασκεδάσεις της αστυνομίας, έξω προς το διυλιστήριο χρυσού, είναι να παρακολουθεί με ατάραχη ικανοποίηση όταν οι χασάπηδες της οδού Μπράναν ξαμολούν τα σκυλιά τους εναντίον αθώων Κιτρινιάρηδων και τους κάνουν να το βάζουν στα πόδια για να γλιτώσουν.²

Εχοντας υπόψη την ανθρωπιστική μόρφωση που δίνει στη νέα γενιά ολόκληρη η «ακτή του Ατλαντικού», υπάρχει μια μεγαλειώδης ασυμφωνία στον ενάρετο κομπασμό με τον οποίο οι καλοί άρχοντες του Σαν Φρανσίσκο διακηρύσσουν (όπως έκαναν πρόσφατα) ότι:

Η αστυνομία έχει σαφείς εντολές να συλλαμβάνει όλα τα αγόρια, όπως κι αν είναι και όπου κι αν βρίσκονται, που παρενοχλούν τους Κιτρινιάρηδες.

Ωστόσο, ας χαρούμε πραγματικά που έδωσαν αυτή την εντολή - παρά την ασυνέπειά της - και ας είμαστε απόλυτα σίγουροι πως και η αστυνομία χάρηκε γι' αυτό. Γιατί δεν υπάρχει κανένας προσωπικός κίνδυνος στις συλλήψεις αγοριών, εφόσον είναι μικροκαμωμένα και οι δημοσιογράφοι θα υποχρεωθούν να επαινέσουν τις επιδόσεις τους το ίδιο πιστά όπως πάντα - ή να μείνουν χωρίς υλικό.

Η νέα μορφή των τοπικών ειδήσεων στο Σαν Φρανσίσκο θα είναι τώρα: Ο πάντα άγρυπνος και ικανός αστυνομικός Τάδε Τάδε πέτυχε, χτες το απόγευμα, τη σύλληψη του Αφέντη Τόμι Τζόουνς, μετά από σθεναρή αντίσταση, κλπ. κλπ. ακολουθούμενη από τις συνήθεις στατιστικές και την τελική επευφημία με τον αθέλητο σαρκασμό της:

Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε ότι αυτό είναι το τεσσαρακοστό έβδομο αγόρι που συλλαμβάνει αυτός ο γαλαντόμος αστυνομικός από τον καιρό εφαρμογής της νέας διάταξης. Το αστυνομικό τμήμα διακατέχεται από πρωτοφανή ενεργητικότητα. Δε θυμόμαστε να έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο.

1. Αυτός ο όρος, ο οποίος αναφέρεται στους Κινέζους, ήταν συνηθισμένος την εποχή εκείνη.

2. Εχω στο νου μου πολλές ανάλογες αναμνήσεις, όμως τούτη τη στιγμή αναλογίζομαι ένα συγκεκριμένο περιστατικό, όπου οι χασάπηδες της οδού Μπράναν εξαπόλυσαν τους σκύλους τους εναντίον ενός Κιτρινιάρη, που περνούσε ήσυχα μ' ένα καλάθι ρούχα πάνω στο κεφάλι του κι ενώ οι σκύλοι κομμάτιαζαν τη σάρκα του, ένας χασάπης, αύξησε την κωμικότητα της κατάστασης ξεριζώνοντας μερικά απ' τα δόντια του Κιτρινιάρη μ' ένα σπασμένο τούβλο. Το περιστατικό αυτό έχει χαραχτεί στη μνήμη μου με ακόμα πιο εχθρικό πείσμα, ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι η εφημερίδα του Σαν Φρανσίσκο, στην οποία εργαζόμουν εκείνη την εποχή, δε μου επέτρεψε να γράψω γι' αυτό, επειδή θα μπορούσε να προσβάλει κάποιους από τους ιδιότροπους συνδρομητές της εφημερίδας.

Του
Μαρκ ΤΟΥΕΪ

Από τον «ελεύθερο συναγωνισμό» στο καπιταλιστικό μονοπώλιο

Από τον «ελεύθερο συναγωνισμό» στο καπιταλιστικό μονοπώλιο

Ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Μέχρι το στάδιο του ιμπεριαλισμού, ο καπιταλισμός χαρακτηριζόταν από την κυριαρχία του ελεύθερου ανταγωνισμού. Τα εμπορεύματα τα παρήγαγαν ένα πλήθος σκόρπιων και άγνωστων μεταξύ τους καπιταλιστικών βιομηχανικών επιχειρήσεων που πραγματοποιούσαν την παραγωγή τους για μια άγνωστη σ' αυτές αγορά. Αυτή την πραγματοποίηση των εμπορευμάτων την αναλάμβαναν οι εμπορικές επιχειρήσεις. Με τον ελεύθερο ανταγωνισμό και μέσω αυτού, οι καπιταλιστές επιδιώκουν την αύξηση των κερδών τους και μέσω της αύξησης των κερδών τους τη μεγιστοποίηση του κεφαλαίου και της παραγωγής. Ετσι ο ελεύθερος ανταγωνισμός οδηγεί στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και της παραγωγής.

Ο Μαρξ, στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» εξηγεί πώς ο ανταγωνισμός δρα σαν μία δύναμη συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Γράφει χαρακτηριστικά: «Η πάλη του συναγωνισμού διεξάγεται με τη μείωση στις τιμές των εμπορευμάτων. Η φθήνια των εμπορευμάτων εξαρτάται από την παραγωγικότητα της εργασίας και εκείνη πάλι από την κλίμακα παραγωγής. Γι' αυτό τα μεγάλα κεφάλαια νικούν τα μικρά».

Η νίκη των μεγάλων κεφαλαίων πάνω στα μικρά δημιουργεί τις τεραστίων διαστάσεων επιχειρήσεις, οι οποίες τώρα κυριαρχούν στην καπιταλιστική οικονομία. Αυτή η διαδικασία σαν τάση συνεχίζεται αδιάκοπα. Μόνο που ουσιαστικά, αυτές οι τεραστίων διαστάσεων επιχειρήσεις μπορούν να οργανώνουν, να σχεδιάζουν την παραγωγή τους, υπολογίζοντας κατά προσέγγιση τις πηγές πρώτων υλών και ενέργειας, όχι μόνο σε μια χώρα, αλλά σε πολλές χώρες, σ' ολόκληρο τον κόσμο. Μπορούν να υπολογίζουν σχετικά τις διαστάσεις της αγοράς, να συμφωνούν μεταξύ τους στο μοίρασμά της, να υπολογίζουν τα μέσα μεταφοράς των εμπορευμάτων τους, ακόμη και την εργατική δύναμη που απαιτείται για να μπαίνουν σε κίνηση τα μέσα παραγωγής αυτών των επιχειρήσεων. Μπορούν να κατευθύνουν από ένα κέντρο τα στάδια της διαδοχικής κατεργασίας της πρώτης ύλης και την πλήρη παραγωγή σειράς έτοιμων προϊόντων, τη διανομή τους, σε διαστάσεις που φθάνουν τα 2/3 ή και τα 3/4 της συνολικής ποσότητας παραγωγής ενός κλάδου. Ετσι μπορούν να μονοπωλούν την παραγωγή και την αγορά.

Με τη νίκη, λοιπόν, των μεγάλων κεφαλαίων που γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα πάνω στα μικρά, ο «συναγωνισμός μετατρέπεται σε μονοπώλιο».

Ο Λένιν στο άρθρο του «Η συγκέντρωση της παραγωγής στη Ρωσία», δίνει παραστατικά τη διαδικασία περάσματος από τον ελεύθερο ανταγωνισμό στο μονοπώλιο, στον ιμπεριαλισμό. «Στο καπιταλιστικό καθεστώς η κάθε αυτοτελής επιχείρηση βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση από την αγορά. Και σε μια τέτοια εξάρτηση όσο μεγαλύτερη είναι η επιχείρηση τόσο φθηνότερα μπορεί να πουλάει το προϊόν της. Ο μεγάλος καπιταλιστής αγοράζει φθηνότερα τα ακατέργαστα υλικά, τα καταναλώνει οικονομικότερα, χρησιμοποιεί καλύτερες μηχανές. Οι μικρές επιχειρήσεις καταστρέφονται και χάνονται. Η παραγωγή όλο και περισσότερο συναθροίζεται, συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων εκατομμυριούχων. Τα πολύ μεγάλα εργοστάσια πνίγουν τα μικρά και συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο την παραγωγή». (Απαντα, τ. 22, σελ. 43).

Ταυτόχρονα, δίνει παραστατικά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης της παραγωγής, «ολοένα και μεγαλύτερες μάζες εργατών συγκεντρώνονται σ' ένα μικρό αριθμό επιχειρήσεων» (στο ίδιο).

Η εξέταση του ιμπεριαλισμού ως ιδιαίτερου σταδίου του καπιταλισμού και μάλιστα ως ανώτατου σταδίου του, έγινε από το Λένιν ολοκληρωμένα, στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού». Εφαρμόζοντας τις αρχές της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, αποκάλυψε την οικονομική του ουσία και τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, ανέλυσε τις νομοτέλειές του, εξοπλίζοντας το κομμουνιστικό κίνημα με την αναγκαία θεωρητική βάση και το μεθοδολογικό εργαλείο, για τη μελέτη και ερμηνεία των φαινομένων και εξελίξεων του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά και την επεξεργασία της στρατηγικής και της ταχτικής.

Στο συγκεκριμένο έργο αναφέρονται τα εξής:

«Η τεράστια ανάπτυξη της βιομηχανίας και το εξαιρετικά γοργό προτσές συγκέντρωσης της παραγωγής σε όλο και μεγαλύτερες επιχειρήσεις είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές ιδιότητες του καπιταλισμού... η συγκέντρωση σε ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξής της οδηγεί από μόνη της, μπορεί να πει κανείς, άμεσα στο μονοπώλιο. Γιατί μερικές δεκάδες γιγάντιες επιχειρήσεις μπορούν εύκολα να έρθουν σε συνεννόηση μεταξύ τους, ενώ από την άλλη μεριά, οι μεγάλες ακριβώς διαστάσεις των επιχειρήσεων δυσκολεύουν το συναγωνισμό και γεννούν την τάση προς το μονοπώλιο... Η γέννηση του μονοπωλίου από τη συγκέντρωση γενικά της παραγωγής αποτελεί γενικό βασικό νόμο του σύγχρονου σταδίου ανάπτυξης του καπιταλισμού... Το αποτέλεσμα είναι μια τεράστια πρόοδος στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής». (Λένιν, Απαντα τ.27, σελίδες, 317,318,321,326).

Ταυτόχρονα, ο Λένιν επισήμαινε: «Η παραγωγή γίνεται κοινωνική, η ιδιοποίηση όμως μένει ατομική. Τα κοινωνικά μέσα παραγωγής παραμένουν ατομική ιδιοκτησία ενός μικρού αριθμού προσώπων. Τα γενικά πλαίσια του τυπικά αναγνωρισμένου ελεύθερου συναγωνισμού παραμένουν και η καταπίεση των λίγων μονοπωλητών πάνω στον υπόλοιπο πληθυσμό γίνεται εκατό φορές πιο βαριά, πιο αισθητή και πιο αβάσταχτη» (στο ίδιο, σελ. 327).

Εδώ γίνεται αναφορά στην τάση των μονοπωλίων για κυριαρχία, η οποία εξασφαλίζεται με διάφορους τρόπους και μέσα. Ουσιαστικά οι μεμονωμένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις εξαναγκάζονται να υποταχτούν και να ενταχτούν στις ενώσεις των μονοπωλητών για να επιζήσουν.

Για το συγκεκριμένο επίσης ζήτημα ο Λένιν αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δεν έχουμε πια μπροστά μας την πάλη του συναγωνισμού των μικρών και των μεγάλων, των τεχνικά καθυστερημένων και των τεχνικά προοδευμένων επιχειρήσεων. Εχουμε μπροστά μας το πνίξιμο από τους μονοπωλητές εκείνων που δεν υποτάσσονται στα μονοπώλια, στο ζυγό τους, στην αυθαιρεσία τους». (Απαντα, τ. 27, σελ. 328).

Η εμφάνιση και η εδραίωση του μονοπωλίου δεν καταργεί τον ανταγωνισμό. «... τα μονοπώλια, ξεπηδώντας από τον ελεύθερο ανταγωνισμό, δεν τον καταργούν, μα υπάρχουν πάνω σ' αυτόν και δίπλα σ' αυτόν, γεννώντας έτσι μια σειρά εξαιρετικά οξείες και βίαιες αντιθέσεις, προστριβές, συγκρούσεις». (Λένιν, Απαντα. τ. 27, σελ. 392).

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια διεξάγεται σε διάφορους τομείς. Κατ' αρχήν υπάρχει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια του ίδιου κλάδου για το μοίρασμα της αγοράς. Οξύνεται όμως ο ανταγωνισμός και μεταξύ μονοπωλίων διαφορετικών κλάδων παραγωγής, όπως τα μονοπώλια - προμηθευτές και τα μονοπώλια - καταναλωτές της πρώτης ύλης, της ενέργειας κλπ. Τα πρώτα επιδιώκουν αύξηση των τιμών, τα άλλα τη μείωσή τους. Ανταγωνισμός, επίσης, υπάρχει μεταξύ των μονοπωλίων που παράγουν τα ίδια προϊόντα με διαφορετική πρώτη ύλη. Αλλά και η επιστημονική και τεχνική πρόοδος είναι στοιχείο όξυνσης του ανταγωνισμού. Επίσης ανταγωνισμοί οξύτατοι υπάρχουν όχι μόνο σε σχέση με την εξαγωγή εμπορευμάτων, αλλά κυρίως με την εξαγωγή κεφαλαίων και την τάση για κυριαρχία πάνω σε άλλες χώρες και άλλους λαούς.

Σφαγείο 16 και πλέον δισ...

Σφαγείο 16 και πλέον δισ...

Τόσο τελικά εκτιμάται η θανατηφόρα δόση των μέτρων της περιόδου 2012 - 2014, η εφαρμογή των οποίων θα επιταχύνει την πορεία χρεοκοπίας της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων

Η μόνη εναλλακτική λύση για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ και η μονομερής διαγραφή του χρέους

Τα 11,6 δισ. ευρώ, δεν είναι τελικά 11,6 δισ. ευρώ... Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε 3 και πλέον δισ. για την κάλυψη της «μαύρης τρύπας» του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2012. Και πάνω στο άθροισμα αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε και τα «ισοδύναμα» μέτρα τα οποία θα πρέπει να αντικαταστήσουν τις «απώλειες» της εξαίρεσης από τις περικοπές των ειδικών μισθολογίων (αφορούν στα μισθολόγια δικαστικών, στρατιωτικών, αστυνομικών κ.λπ.), της αύξησης των δόσεων για την πληρωμή του φόρου εισοδήματος, αλλά και των εξισωτικών αποζημιώσεων των κτηνοτρόφων, από τις οποίες επιδιώκουν να περικόψουν 30 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή, η αφαίμαξη που θα υποστεί ο ελληνικός λαός τους τελευταίους μήνες του 2012 και τη διετία 2013 - 2014, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη των 11,6 δισ. ευρώ. Η πραγματικότητα είναι ότι συγκυβέρνηση και τρόικα συζητούσαν για περικοπές δαπανών - ή και αυξήσεις φόρων - κατά πολύ μεγαλύτερες των 11,6 δισ. και δεν αποκλείεται το σχετικό ποσό να αγγίξει ή και να ξεπεράσει τα 16 δισ. ευρώ! Σε περίπτωση δε που εφαρμοστούν τα μέτρα, τα οποία, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, πρόκειται να ανακοινωθούν στα τέλη Αυγούστου, η πρώτη συνέπεια θα είναι η εξάπλωση της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης και σε νέα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία θα βρεθούν αντιμέτωπα με το φάσμα της ολοσχερούς χρεοκοπίας.

Στο σφαγείο οδηγούνται για μια ακόμη φορά μισθοί, συντάξεις, κοινωνικά - προνοιακά επιδόματα, τα οποία, στο πλαίσιο της αξιοποίησης του κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες, θεωρούνται «βάρος», από το οποίο θα πρέπει να απαλλαγούν... Στο τραπέζι συζητούνται τα πάντα. Από την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια, από 65 σε 67, τις περικοπές κατά 10% των συντάξεων που υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ, τη σφαγή των κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων, τον καθορισμό ανώτατου ύψους συντάξεων στα 2.200 - 2.400 ευρώ, την κατάργηση της 13ης - 14ης επικουρικής σύνταξης, καθώς και των μισθολογικών ωριμάνσεων, έως και την περικοπή κατά 30 ευρώ της προνοιακής σύνταξης του ΟΓΑ...

«Εξαιρετική» συνάντηση...

Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από δηλώσεις παραγόντων του υπουργείου Οικονομικών, μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης του οικονομικού επιτελείου με την αντιπροσωπεία της τρόικας, που πραγματοποιήθηκε χτες. Το γενικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι μετά το πράσινο φως που άναψε η συνάντηση των τριών πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης, την προηγούμενη Τετάρτη, βαδίζουν πλέον ολοταχώς για την κατάρτιση των εξοντωτικών, για τα λαϊκά στρώματα, μέτρων.

Ενδεικτικό του κλίματος που επικράτησε μεταξύ του οικονομικού επιτελείου και της τρόικας είναι ότι ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν, χαρακτήρισε τη συνάντηση «εξαιρετική». Πρόκειται να ακολουθήσει και νέα συνάντηση, πιθανότατα την ερχόμενη Κυριακή, όπου και θα προσδιοριστεί το μεγαλύτερο μέρος των μέτρων από τα 11,6 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια οι εκπρόσωποι της τρόικας θα αποχωρήσουν από τη χώρα, για να επιστρέψουν τέλη Αυγούστου, προκειμένου να συντάξουν την έκθεση αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας.

Σύμφωνα με την άτυπη ενημέρωση που ακολούθησε, οι δύο πλευρές «είχαν μια εκτεταμένη συζήτηση για την εκτέλεση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2012 και για τον προσδιορισμό των μέτρων των 11,6 δισ. ευρώ». Με άλλα λόγια η συγκυβέρνηση αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της λήψης και νέων μέτρων μέσα στο 2012, με το επιχείρημα της κάλυψης της υστέρησης εσόδων, ή της υπέρβασης δαπανών που ενδέχεται να παρουσιάσει ο Κρατικός Προϋπολογισμός του 2012. Από την άποψη αυτή είναι ενδεικτική και η εγκύκλιος που απέστειλε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Χρ. Σταϊκούρας, σε δημόσιους φορείς, με την οποία καλούνται οι δημόσιες υπηρεσίες, κατά τον υπολογισμό των εσόδων του 2013 και των επόμενων ετών, να λάβουν υπόψη τους τόσο τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα, καθώς και «όποιες άλλες τυχόν παρεμβάσεις εσόδων θεσπιστούν μέχρι την ημερομηνία υποβολής των προτάσεων των υπηρεσιών», δηλαδή μέχρι τις 20 Αυγούστου!

Η λήψη επιπρόσθετων φορολογικών μέτρων, εντός του 2012, για τα οποία μας προϊδεάζει η συγκυβέρνηση, δε θα πρέπει να είναι άσχετη με τα περιβόητα «δημοσιονομικά ισοδύναμα», τα οποία θα πρέπει να εξευρεθούν σαν αντιστάθμισμα: α) Της εξαίρεσης από τις περικοπές των ειδικών μισθολογίων, β) των «απωλειών» που θα υπάρξουν στον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2012, από την προοπτική ο φόρος εισοδήματος του τρέχοντος έτους να καταβληθεί σε 10 δόσεις, γεγονός που σημαίνει ότι ένα τμήμα του φόρου θα εισπραχθεί το 2013, γ) της μη περικοπής - όπως αρχικά συζητούσαν - 30 εκατ. ευρώ από τις εξισωτικές αποζημιώσεις που καταβάλλονται στους κτηνοτρόφους, κάτι που προκαλεί γενικότερο προβληματισμό, δεδομένου ότι τα ποσά αυτά καταβάλλονται από την ΚΑΠ και δεν επιβαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς.