Πως θα εξελιχθεί το πολιτικό σκηνικό;

 Πως θα εξελιχθεί το πολιτικό σκηνικό;

Η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ (13/9/2014) ενθουσίασε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, ικανοποίησε ένα μέρος αναποφάσιστων, ξένισε τους Πασόκους που αισθανόταν μια «μεγάλη κλοπή» του «Συμβολαίου με το Λαό», προβλημάτισε τους Νεοδημοκράτες που έβλεπαν 3-4 «Ζάππεια» πακέτο σε ένα και επιβεβαίωσε τις κρίσεις των κομμουνιστών ότι, πρόκειται για μια αταξική έκθεση ιδεών που η επιτυχία τους είναι άμεσα συνυφασμένη με το κατά πόσο αποφέρει, από την πίσω πόρτα, άμεσα ή μακροπρόθεσμα κέρδη διαφόρων τύπων στο κεφάλαιο μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που πρώτα ποδηγετεί και παγιδεύει την αντίσταση της εργατικής τάξης και μετά εξασφαλίζει τα κέρδη.

Η πλήρης απουσία ταξικών θέσεων, συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων και με ποιους θα πάει εναντίον ποιών για να πάρει ο λαός τα χαμένα, αποτελεί το χαλί πάνω στο οποίο θα πατήσει το κεφάλαιο για να δει με «καλό μάτι» τις θέσεις αυτές και να περάσει στο καλάθι των αχρήστων τις επιμέρους απόψεις κάποιων συνιστωσών που ως τώρα χρησιμοποιούσε για εκβιαστικούς σκοπούς.

Στις επόμενες εβδομάδες θα γίνουμε μάρτυρες μιας σκληρής μάχης μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου για το αν συμφέρουν ή όχι οι προτάσεις Τσίπρα. Θα βλέπουμε σταδιακά την κατάταξη των κεφαλαιοκρατών και των μέσων ενημέρωσης προς τη μια ή την άλλη πλευρά και στο τέλος θα έχουμε, το που θα γείρει η ζυγαριά. Τότε θα είναι έτοιμο το κλίμα για εκλογές, ανεξαρτήτως της περίπτωσης εκλογής ή μη Προέδρου.

Η εκτίμησή μου είναι ότι σταδιακά θα αρχίσει στα μέσα ενημέρωσης, μια απόκλιση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ,  πράγμα που θα αποκαλύψει  και τις επιλογές του μεγαλύτερου μέρους του κεφαλαίου. Στο τέλος, το κεφάλαιο θα δείξει, με τον τρόπο του, «ΣΥΡΙΖΑ».

Το τι θα κάνει ο λαός από την πλευρά του, στην κατάσταση εξάρτησης, ανοργανωσιάς και εκβιαστικών διλημμάτων που βρίσκεται, εξαρτάται, όπως έχουμε δει πάρα πολλές φορές, από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ελέγχει πλήρως το κεφάλαιο, δεδομένου ότι δεν έχει απεξαρτηθεί από αυτά. Να θυμίσουμε πως, όλοι σχεδόν ήξεραν ότι και ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς προεκλογικά έλεγαν ψέματα. Ωστόσο υπερψηφίστηκαν και πήραν την κυβέρνηση.

Θα επισημάνουμε ότι τα οποιαδήποτε μέτρα και οι οποιεσδήποτε ανατροπές σε βάρος του κεφαλαίου έχουν ως προϋπόθεση, όχι κάποια εκλογική ή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, όπως τη ζήτησε ο Τσίπρας, αλλά, ένα αποφασισμένο και καλά οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, το οποίο όχι μόνο θα στηρίξει τις αλλαγές αλλά, θα είναι έτοιμο να δώσει πραγματικές μάχες με το κεφάλαιο για να πετύχουν.

Δυστυχώς, η οργάνωση του λαϊκού κινήματος κυριολεκτικά αγνοήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και το είχε στα «αζήτητα» τα τελευταία 2 χρόνια ενώ στην κοινωνία δεν υπάρχει μια εύκολη κατάσταση από πλευράς κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης.

Σε αυτή την κατάσταση, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ανεξαρτήτως αν θα παλέψουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων κόντρα στο κεφάλαιο και ανεξάρτητα από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν σημειώσει μια μεγάλη στροφή στη συνείδηση και στην οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού που να σηματοδοτεί ανατροπή των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων.

Χωρίς την ανατροπή όμως των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων, η οποία είναι η μήτρα κάθε πολιτικής αλλαγής σε οποιοδήποτε πεδίο και επίπεδο, καμία αλλαγή και ανατροπή δεν μπορεί να γίνει.

Για το ποια είναι σήμερα η κατάσταση της συνείδησης της λεγόμενης «κοινής γνώμης» που πρέπει να ανατραπεί, μας το δίνει εύγλωττα μια έρευνα της εταιρείας «ΚΑΠΑ RESEARCH». Ορισμένα σχόλια του Ριζοσπάστη  (14/9/2014) για τις απίστευτες απαντήσεις που δόθηκαν, είναι πολύ χρήσιμο να τα δούμε:

«Στην πραγματικότητα, κυριαρχεί η άποψη ότι η ευημερία του κεφαλαίου είναι προϋπόθεση για τη δική τους (των λαϊκών στρωμάτων) ευημερία. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αυτή που θα αντιμετωπίσει την ανεργία, θα φέρει βελτίωση στα εισοδήματα. Ετσι οι εργαζόμενοι μετατρέπονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, αργά ή γρήγορα, καλυμμένα ή ανοιχτά, σε φορείς των διλημμάτων και της πρακτικής των καπιταλιστών (μεγαλοεπιχειρηματιών, αστών πολιτικών, εργατοπατέρων και άλλων), σε οπαδούς της ελάχιστης φορολόγησής τους, της αφειδούς δανειοδότησής τους, της διευκόλυνσής τους με κάθε τρόπο (ακόμα και με εθελούσιες μειώσεις των μισθών τους), ακόμα - ακόμα μπλέκονται στις ενδοαστικές διαμάχες των αφεντικών τους, παίρνοντας ανοικτά θέση υπέρ τους».

(……)

«Η αλλαγή αυτής της κατάστασης δεν είναι, λοιπόν, εύκολη υπόθεση, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη δράση των κομμουνιστών αλλά από το πώς εξελίσσονται και μια σειρά αντικειμενικοί παράγοντες και κυρίως η δυνατότητα του συστήματος, των κομμάτων του, των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, του κράτους του κεφαλαίου, να διαχειρίζονται προβλήματα, να ενσωματώνουν, να χειραγωγούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Υπάρχουν περίοδοι στην κοινωνικο - οικονομική εξέλιξη που η ικανότητα αυτή κλονίζεται και τότε είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος, του λαού να σφραγίσει τις εξελίξεις.

Χειραφέτηση των λαϊκών μαζών δεν μπορεί να υπάρξει με αποδοχή της τάσης μείωσης των απαιτήσεων στο όνομα του ρεαλισμού…»

 Για να μην έχουμε παρανοήσεις η παραπάνω ανάλυση αφορά μια υπάρχουσα πραγματικότητα και δεν αποτελεί μια μοιρολατρική αποδοχή της. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν αποδέχτηκαν καμιά καπιταλιστική κατάσταση πραγμάτων και βασική τους αρχή δεν είναι απλώς η γνώση και η ανάλυση της κατάστασης του κόσμου αλλά η αλλαγή και ανατροπή της. Αυτή η ανατροπή του κόσμου όμως ποτέ δεν μπορεί να έρθει χωρίς πραγματική, διαλεκτική ανάλυση.

 

ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

     ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Δεν γνωρίζω πως και γιατί αυτό το σημαντικό άρθρο ‘εξαφανίστηκε’ κι από το φβ, όπου είχε αναρτηθεί, αλλά και από το αρχείο των ‘εγγράφων’ μου αναφέρεται ως ‘καταστρεμμένο’. Δεν πειράζει. Ο ‘επιμένων’ νικά. Σημαδιακό όμως εμπόδιο. Δεν οφείλεται σε δικό μου λάθος.

Πρόσφατα  ξανάρχισα ένα νέο κύκλο συνεργασίας τόσο με το Redflyplanet, όσο και με το Βυσσινόκηπο. Εύχομαι το νέο αυτό άνοιγμά μου να βρει φιλοξενία και σ’ άλλους ιστότοπους. Ο νέος κύκλος συνεργασίας ξεκίνησε μ’ ένα αφιέρωμα στο Λόρκα, ένα άλλο στο μεγάλο ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ Μάνο Κατράκη κι ένα οργίλο σημείωμα για τη νέα σχολική χρονιά.  Αν τους ρίξετε μια ματιά, θα βρείτε ένα κοινό σημείο. Την ‘αγριότητα’ της αστικής τάξης απέναντι στον ταξικό της αντίπαλο. Τι άλλο εκτός από ‘αγριότητα’ και ‘βαρβαρότητα’ φανερώνουν οι δολοφονίες, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, ο εγκλεισμός σε φυλακές και το να ‘στοιβάζεις’ 20-τουλάχιστον- ψυχούλες σε κάθε τάξη στο δημοτικό, όταν η πλειοψηφία των μαθητών υποσιτίζεται και πολλά παιδάκια λιγοθυμούν από την πείνα, αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα;

Μεγάλος θόρυβος για τα ‘κρυφά σχολειά’ επί Τουρκοκρατίας. Αφορμή ένας πίνακας του ζωγράφου Νικόλαου Γύζη στα 1885ή 1886 κι ένα ποίημα του Ιωάννη Πολέμη. Δυο αναφορές που είναι άρρηκτα δεμένες με την προσπάθεια της παπαδοκρατίας να ‘πείσει’ το κοπάδι των πιστών, ότι λειτουργούσαν ‘κρυφά σχολειά’ την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ακόμα προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορικής πραγματικότητας. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι οι παπάδες πράγματι δίδασκαν στα παιδιά των κοτζαμπάσηδων γραφή, ανάγνωση και αριθμητική. Αριθμητική για να μπορούν να κρατούν λογαριασμούς από το δούναι και λαβείν με τους τούρκους αγάδες και την τοκογλυφία σε βάρος του λαού. Γραφή κι ανάγνωση για να μπορέσουν κάποια στιγμή ν’ αντικαταστήσουν τους γηραλέους παπάδες και να διαιωνιστεί η κοπρώδης αυτή συνομοταξία σκοταδισμού.

Μεγάλο φόβο έδειξε ο ‘δυτικός’ κόσμος απέναντι στην γνώση. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το κάψιμο της Βιβλιοθήκης στην Αλεξάνδρεια κατ’ εντολή-όπως λέγεται-του Θεοδόσιου του ‘Μέγα’ και υπό την προσωπική επίβλεψη του Πατριάρχη Θεόφιλου, ο οποίος είχε απευθυνθεί στον Αυτοκράτορα για να πάρει την σχετική άδεια, προκειμένου να εξαφανίσει κάθε τι ‘ειδωλολατρικό’; Να αναφέρουμε το κάψιμο χιλιάδων τόμων με τη σοφία των αράβων, μετά την ‘ανάκτηση’ της Γρανάδας από τον στρατό της Ισαβέλλας; Να θυμηθούμε το Γαλιλαίο και τον Τζιορντάνο Μπρούνο; Να θυμηθούμε το κάψιμο χιλιάδων βιβλίων από τους Ναζί;


Όλη την αγριότητα των και το μίσος των βασιλικών έζησε στο πετσί του ο Μάνος Κατράκης. Αποκομμένη η οικογένειά του από τα εμβάσματα που έστελνε ο πατέρας του. Τέτοιο μίσος ενάντια στους Κρητικούς-βενιζελικούς.  Είναι το ίδιο εκείνο μίσος της αστικής τάξης απέναντι στους κομμουνιστές. Βασανιστήρια, φυλακίσεις, βιασμοί γυναικών, εκτοπίσεις κι εξορίες. Αυτή είναι η ‘ηθική’ της άρχουσας τάξης στη χώρα μας. Βία-κρατική και παρακρατική-εκδίκηση και προσπάθεια συντριβής-φυσικής και ηθικής-των κομμουνιστών και των άλλων δημοκρατών, που διάλεξαν τον έντιμο δρόμο της αντίστασης, της πάλης για την αναγέννηση της χώρας.

Ας δούμε όμως τους χώρους, όπου ‘φιλοξενήθηκε’ η αφρόκρεμα της εργατικής τάξης, όπως αναφέρονται από τον Χρήστο Θεοχαράτο στη Βιογραφία του σ. Χαρίλαου:’ υπήρξαν δεκάδες και δεκάδες κάτεργα σε ολόκληρη τη χώρα-ηπειρωτική και νησιωτική: ενετικά κάστρα, οθωμανικά φρούρια, πύργοι, λαζαρέτα ( λοιμοκαθαρτήρια ), αποθήκες, αποικιοκρατικές υγρές φυλακές, εγκληματικές φυλακές του αστικοτσιφλικάδικου 19^ου αιώνα, μπουντρούμια, επανορθωτικές φυλακές, ξερονήσια, σκόπελοι, ελώδεις και νοσηρές περιοχές…..για τη φυσική εξόντωση των κομμουνιστών χρησιμοποιήθηκαν με την ίδια ευκολία : η ηρωική Ακροναυπλία, αλλά και οι καπναποθήκες της Θήβας, το οθωμανικό κάστρο Ιτζεδίν Πασά της Κρήτης, αλλά και οι εγκληματικές φυλακές της Κεφαλλονιάς, ο υγρός τάφος της Κέρκυρας, αλλά και οι σύγχρονες φυλακές του Αβέρωφ και της Αίγινας, το Γεντί Κουλέ, αλλά και οι σάπιες φυλακές στο βάλτο του Λιβαδιού (Κεφαλλονιά), τα Γιούρα αλλά και η Μακρόνησος, το Τρίκερι, αλλά και ο Άη-Στράτης, οι υποφερτές φυλακές της Πάτρας, αλλά και το κολαστήριο των Ιωαννίνων, η φρίκη των Κέντρων Μεταγωγών, αλλά και τα καταγώγια της οδού Μπουμπουλίνας.

Γράφει ο Μήτσος Στολίδης, που πέρασε 24 χρόνια -1945-1964 και 1967-1971: ‘Από το 1945 ως το 1974, στα κάτεργα αυτά η ιστορία δεν παρουσίασε κενά. Σ’ αυτά οι άνθρωποι ήταν καθημερινά παρόντες για να πολεμήσουν με το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή τους: τις αγωνίες και τις στερήσεις, το χρόνο, τη βία και το θάνατο και να κρατήσουν τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια….. δώσανε την πιο μακρόχρονη και την πιο σκληρή μάχη της ζωής… εδώ αναμετριόνταν κάθε μέρα και κάθε στιγμή η πίστη στα ιδανικά με τη βαρβαρότητα και το έγκλημα.

Και παρακάτω …οι περισσότεροι από εκείνους που είχαν ασχοληθεί με τους Δεσμώτες εκείνης της περιόδου 1945-1974 συμφωνούν ότι αν οι εγκάθειρκτοι κομμουνιστές επιβίωσαν της αξημέρωτης εκείνης ‘Νύχτας’, τούτο οφείλεται στις άτυπες επιτροπές που ίδρυσαν μέσα στα κάτεργά τους, τις γνωστές ‘Ομάδες Συμβίωσης Πολιτικών Κρατουμένων’… η εικόνα της ζωής δεν ήταν παντού η ίδια. Το κλίμα που επικρατούσε γενικά επηρέαζε τις συνθήκες. Αλλά ο περίγυρος, ο συγκεκριμένος χώρος-ακόμα και οι διαθέσεις  τοπικών παραγόντων, διαμόρφωναν αλλοιώτικη κατάσταση. Οι φυλακές που ήταν απομακρυσμένες από το Κέντρο, αντιμετώπιζαν μεγάλες δυσκολίες, περισσότερα προβλήματα και κινδύνους. Είναι γνωστή η σφαγή 32 αγωνιστών στις φυλακές Γυθείου από τους συμμορίτες του Κατσαρέα

…η αντιμετώπιση των αναγκών και των προβλημάτων υποτάσσονταν στα συμφέροντα του συνόλου. Η καθολική συμμετοχή με βάση τους κανόνες ομαδικής διαβίωσης ήταν η δύναμή τους.

Έτσι με βάση την συντροφικότητα, τις αρχές της συλλογικότητας, την αλληλεγγύη, δημιουργήθηκαν τέτοιες δραστηριότητες που μεταμόρφωσαν τις συνθήκες των κάτεργων σε χώρους και αναπτύχθηκαν η αυτοπεποίθηση και η πίστη στις δυνάμεις τους, ενίσχυσε τη κι ατσάλωσε τη θέληση και τη διάθεσή τους να συνεχίσουν τον αγώνα. Έτσι τα κάτεργα δεν μόνο κάστρα αντίστασης και αγώνα. Ήταν και σχολεία. Που θα εφοδίαζαν όσους δεσμώτες θα επιβίωναν με γνώσεις για τον αγώνα της ζωής.

Το εγχείρημα, όπως καταλαβαίνετε, ήταν όχι μόνο τολμηρό, αλλά και γιγαντιαίο. Έπρεπε να εξασφαλιστούν μέσα και δυνατότητες, διδακτικό προσωπικό. Ένα σχολειό που έπρεπε να λειτουργήσει μέσα στη γενικότερη απαγόρευση κάθε μορφωτικής και πολιτιστικής προσπάθειας. Και τότε ένα άλλο ερώτημα τέθηκε. Τι ανάγκες έπρεπε να καλύψουν αυτά τα σχολεία; Τα ‘Κρυφά Σχολειά του ΚΚΕ κάλυψαν πολύπλευρες ανάγκες. Από στοιχειώδεις έως Πανεπιστημιακές, από θεωρητικές ως επαγγελματικές. Ιστορία, Πολιτική Οικονομία, Φιλοσοφία.

Ακλόνητη πίστη στο μαρξισμό-λενινισμό, ακράδαντη πεποίθηση ότι ‘ξημερώνει’ και κάποια στιγμή θα βγουν έξω πάλι στη ζωή, τους ανάγκασε να προσαρμόσουν τα προγράμματα με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά που μάθαιναν να τους χρησίμευαν και στην αυριανή ‘ελεύθερη’ ζωή τους. Ξένες γλώσσες, σχέδιο, λογιστική, ζωγραφική, λογοτεχνία, θέατρο κ.α. Να θυμηθούμε τον Κατράκη, ο οποίος στη διάρκεια της ‘θητείας’ του στα ‘Κρυφά Σχολειά’ ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το ακριτικό τραγούδι και τις παραλογές του, την κρητική λογοτεχνία και με ότι αργότερα παρουσίασε στις απογευματινές λογοτεχνικές παραστάσεις στο Θέατρο Κώστα Μουσούρη. Πίσω από τα συρματοπλέγματα, μέσα στα σκοτεινά μπουντρούμια διεξήχθησαν επετειακές και άλλες εκδηλώσεις μνήμης και αθλητικοί αγώνες, χορευτικές εκδηλώσεις με χορούς από κάθε γωνιά της πατρίδας μας.

Τα τελευταία χρόνια με πρωτοβουλία της ΚΟΜΕΠ και με ένα εναρκτήριο άρθρο της σ. Δώρας Μόσχου (ΚΟΜΕΠ τεύχος 4/1998 ), άρχισε μια πιο συστηματική έρευνα για τον παιδευτικό και παιδαγωγικό ρόλο του ΚΚΕ στα κάτεργα της αστικής τάξης. Στο τέλος του άρθρου αναφέρει :’ οι έγκλειστοι και οι εκτοπισμένοι των τόπων μαρτυρίου διδάσκουν το πιο πολύτιμο μάθημα: η κατάκτηση της ζωής αποτελεί συστατικό βελτιωτικό στοιχείο του τρόπου ζωής, διαμορφώνει χαρακτήρες και συνειδήσεις, γεννά αντιστάσεις. Κι όταν η γνώση συνδυάζεται με τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, βοηθάει στην αποκάλυψη της κίνησης, της πραγματικότητας και γίνεται ισχυρό όπλο στα χέρια εκείνου που θέλει να την αλλάξει. .’

Αλλά, θα μου επιτρέψετε να κάνω μια ειδική αναφορά στο τιτάνιο έργο που συντελέστηκε στο Τρίκερι. Εκεί βέβαια δέσποζε η μορφή της αξεπέραστης κομμουνίστριας και παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη και της επιστημονικής παιδαγωγικής ομάδας. Η ομάδα της Ρόζας  περιλάμβανε: τη Μαίρη Αλεξιάδη, τις αξέχαστες αδελφές Λίλα και Μάχη Κοντοπούλου, τη Λίζα Κόττου, εξειδικευμένη φιλόλογο, με μετεκπαίδευση στο Παρίσι και το Βερολίνο, με υποτροφία του Κράτους, η Ελένη Γαρύδη φιλόλογος, όπως και η Ελένη Ιατροπούλου, ενώ η Άννα Νικολακοπούλου ήταν Μαθηματικός. Ιδιαίτερη μνεία στην βετεράνο αγωνίστρια Κατερίνα Μάμελη, δασκάλα, ενώ οι τραπεζικές υπάλληλοι δίδασκαν λογιστική. Όλες αυτές με λιγοστά βιβλία-βοηθήματα που βρισκόντουσαν στο στρατόπεδο, κατάρτισαν ένα πρόγραμμα με εκπληκτικά αποτελέσματα. Συνολικά υπήρχαν 52 καθηγήτριες και δασκάλες. Αίθουσες διδασκαλίας ήταν οι ελιές, τα πλατώματα και τα ξέφωτα. Από τις 470 εξόριστες που είχαν εγκαταλείψει το δημοτικό στις τελευταίες του τάξεις, αποφόιτησαν από το ‘Κρυφό Σχολειό’ με άριστες επιδόσεις. 380 αγράμματες κατόρθωσαν κι έμαθαν γραφή, ανάγνωση κι αριθμητική. 80 από τις εξόριστες που τις είχαν αρπάξει από τα θρανία του Γυμνασίου, οι καθηγήτριες, ανάλογα την ειδικότητά τους, τις δίδαξαν τα αντίστοιχα μαθήματα κι ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους με απόλυτη επιτυχία. Δεκαπέντε ‘απόφοιτες’ προετοιμάστηκαν ειδικά για εισαγωγικές εξετάσεις σε Πανεπιστήμια κι Ανώτερες Σχολές.

Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της Κατάρτισης του ‘Μορφωτικού Προγράμματος’ του στρατοπέδου κι έτσι συντελέστηκε και στην πράξη, αυτό που ακόμα και σήμερα διεκδικούμε:

 ' ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ’.  

Ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει σύμπτωση συμφερόντων...

 Ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει σύμπτωση συμφερόντων...

Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός;*

Μια ενδιαφέρουσα και στοχευμένη έρευνα της «ΚΑΠΑ RESEARCH» δημοσιοποίησε την προηγούμενη Κυριακή το «ΒΗΜΑ», σχετικά με το «πόσο άλλαξε η κρίση τη ζωή και τις αντιλήψεις των Ελλήνων», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι περνάμε «από το σοκ και την αντίδραση στο ρεαλισμό», ενώ σημειώνει ότι «οι Ελληνες δείχνουν ρεαλισμό», «εμφανίζονται πιο αισιόδοξοι για το μέλλον», «έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα της επιχειρηματικότητας», «ενισχύουν την εμπιστοσύνη τους στις Ενοπλες Δυνάμεις και την ΕΕ», «εγκαταλείπουν την υπερκαταναλωτική συμπεριφορά» κλπ...

Έχουν σημασία τόσο τα ερωτήματα που μπήκαν στην έρευνα, όσο και οι απαντήσεις που δόθηκαν με τη μέθοδο της πολλαπλής επιλογής (δυνατότητα να επιλέξει κανείς περισσότερες από μία από τις προκαθορισμένες - δοσμένες στο ερωτηματολόγιο απαντήσεις)...

...Είναι προφανές, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στην εν λόγω έρευνα, καθώς και τη σκοπιμότητά της, πως ορισμένα στοιχεία της επιβεβαιώνουν τάσεις που κυριαρχούν μαζικά στη συνείδηση των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων, όπως άλλωστε έρχονται και από την καθημερινή πείρα στους χώρους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονίες. 

Επιβεβαιώνουν ότι η εργατική - λαϊκή συνείδηση βρίσκεται σε αντίφαση με το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, την όξυνση των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Διαπίστωση 1η: Να μάθουμε ποιος είναι ο εχθρός μας

 

Είναι, πρώτα απ' όλα, φανερό ότι η κρίση δε συνειδητοποιείται ως κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά ως πρόβλημα κακοδιαχείρισης ή/και διαφθοράς, με αποτέλεσμα η λαϊκή δυσαρέσκεια να εκδηλώνεται περιορισμένα...

Διαπίστωση 2η: Η λογική «των μειωμένων απαιτήσεων» είναι βαρέλι δίχως πάτο

 

Από τις απαντήσεις στο ερωτηματολόγιο της «ΚΑΠΑ RESEARCH» αναδεικνύεται, εξάλλου, ανάγλυφα η ετοιμότητα εργαζομένων να αποδεχτούν και άλλες, μεγαλύτερες και περισσότερες θυσίες...

Για την εργατική - λαϊκή χειραφέτηση

 

Τι φταίει γι' αυτήν την κατάσταση;

Ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, μέσα από τη λειτουργία του, συσκοτίζει τη σκέψη των εργαζομένων (π.χ., το κέρδος του κεφαλαιοκράτη θεωρείται ο δικός του «μισθός» για την «επιχειρηματικότητά» του και δεν κατανοείται ότι είναι δημιούργημα της απλήρωτης δουλειάς των εργατών), δεν πρέπει, όμως, να υποτιμήσουμε τη δράση μιας σειράς μηχανισμών εκφοβισμού, χειραγώγησης και ενσωμάτωσης, με τους οποίους βρίσκονται αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι καθημερινά, από το χώρο εργασίας μέχρι τα ΜΜΕ, τη γειτονιά, το οικογενειακό περιβάλλον κλπ.

Η αλλαγή αυτής της κατάστασης δεν είναι, λοιπόν, εύκολη υπόθεση, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη δράση των κομμουνιστών αλλά από το πώς εξελίσσονται και μια σειρά αντικειμενικοί παράγοντες και κυρίως η δυνατότητα του συστήματος, των κομμάτων του, των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, του κράτους του κεφαλαίου, να διαχειρίζονται προβλήματα, να ενσωματώνουν, να χειραγωγούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. 

Υπάρχουν περίοδοι στην κοινωνικο - οικονομική εξέλιξη που η ικανότητα αυτή κλονίζεται και τότε είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος, του λαού να σφραγίσει τις εξελίξεις.

Χειραφέτηση των λαϊκών μαζών δεν μπορεί να υπάρξει με αποδοχή της τάσης μείωσης των απαιτήσεων στο όνομα του ρεαλισμού, με καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και αυταπατών πως είναι δυνατόν και η κερδοφορία του κεφαλαίου και η λαϊκή ευημερία να εξασφαλιστούν ταυτόχρονα, με θέσεις που καλλιεργούν το συμβιβασμό με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με σενάρια αναπαλαίωσης της αστικής εξουσίας, που εμφανίζουν ως διέξοδο την κυβερνητική εναλλαγή στο έδαφος του συστήματος κλπ. 

Αυτή είναι η γραμμή εγκλωβισμού που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ 
αλλά  και  άλλες  οπορτουνιστικές  δυνάμεις  στο  κίνημα.

Το ΚΚΕ, όμως, συμβάλει σήμερα με τη γραμμή του στη διαμόρφωση προϋποθέσεων για τη μαζική χειραφέτηση εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Δουλεύοντας για την οργάνωση μαζικών εργατικών - λαϊκών αγώνων με άξονες, διεκδικήσεις και αιτήματα που, εκτός από αμυντικούς στόχους, θα προβάλουν και τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν. 

Μοχθώντας για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης, της στήριξης των τμημάτων των εργαζομένων που χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση. Ενισχύοντας την κατεύθυνση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα, σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Παλεύοντας για την «ανεξαρτησία» της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από τα διάφορα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου και τις διάφορες εκδοχές διαχείρισης της αστικής πολιτικής, κυβερνητικής εναλλαγής και συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Εμπνέοντας την προοπτική, τη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να γίνουν αφέντες στο τόπο τους, να ζήσουν χωρίς καπιταλιστές, αρκεί να το πιστέψουν οι ίδιοι.

Αναδεικνύοντας τη ρεαλιστικότητα της σύγχρονης πάλης για την ανατροπή του κεφαλαίου και της εξουσίας του, ως απάντηση στα σύγχρονα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, τη ρεαλιστικότητα οι εργάτες να πάρουν την εξουσία, να οργανώσουν την παραγωγή με κριτήριο τις ανάγκες τους, τη ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού.

*Ολόκληρο το άρθρο στη στήλη  "ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ"  του Ριζοσπάστη.

«Για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ...

Πάνε μαζί κοροϊδία και φοροεπιδρομή

"...Ξετυλίγεται το κουβάρι των αντιθέσεων στην περιοχή"

Linkwithin

Πυρ…Χαραλάμπους κατά Δήμου-Περιφέρειας

Posted by: corfutime 

Oρισμός αντιδημάρχων, εκπαίδευση  και πρόσφατες ενέργειες Φούχτελ βρέθηκαν στο επίκεντρο της σημερινής συνέντευξης του επικεφαλής της ΛΑΣΥ Δήμου Κέρκυρας Μπ. Χαραλάμπους που εξαπέλυσε…πυρ κατά δημοτικής και περιφερειακής αρχής.

Για τους νέους αντιδημάρχους του Δήμου, ο κ. Χαραλάμπους σημείωσε ότι «εξέπληξε ο ορισμός 15 ατόμων σε αυτή τη θέση, κάτι που δείχνει ότι ο δήμαρχος εξάντλησε όλα τα περιθώρια του νόμου, αν και δεκάδες φορές  είχε διαμαρτυρηθεί για τον αριθμό των αντιδημάρχων της προηγούμενης αρχής».
«Φαίνεται ότι η διατήρηση ισσοροπιών μεταξύ των ετερογενών δυνάμεων που απαρτίζουν την δημοτική ομάδα της πλειοψηφίας επικρατεί μπροστά σε θέματα οικονομίας του δήμου και καλύτερου σχεδιασμού για περισσότερη ευελιξία», τόνισε χαρακτηριστικά.
Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και τις τεράστιες ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, ο κ. Χαραλάμπους επέκρινε τους εκπροσώπους κυβέρνησης περιφέρειας και Δήμου για πλήρη απουσία από την πρώτη μέρα στα σχολεία.
«Τι να πουν με τόσες ελλείψεις, θα ήταν κοροιδία να δώσουν και άλλες υποσχέσεις, ανέφερε και από την άλλη καταλόγισε στην αντιπεριφερειάρχη Ν. Πανδή-με αφορμή πρόσφατες δηλώσεις της – «πολιτικό θράσος στην υπόθεση των σχολικών μεταφορών καθώς και ότι λειτουργεί από θέση παρατηρητή και όχι ευθύνης όπως θα όφειλε».
Οσο για πρόσφατες αναφορές του υφυπ. Εργασίας της Γερμανίας  Χ. Φούχτελ «που απέστειλε επιστολή ζητώντας πληροφόρηση για πολλά τοπικά θέματα κυρίως αυτοδιοίκησης» υποστήριξε ότι, η Γερμανία θέλει να προωθήσει ιδιωτικοποιήσεις κυρίως στον τομέα αποκομιδής απορριμμάτων σε δήμους όλης της χώρας.
Αυτό που εκπλήσσει όπως είπε, είναι ότι «ενώ η επιστολή είναι στα χέρια του δημάρχου, δεν έχει γίνει καμία αναφορά από πλευράς του για ένα τόσο σοβαρό θέμα».

1η Νοέμβρη: Προσκλητήριο αντίστασης, διεκδίκησης, σύγκρουσης

1η Νοέμβρη: Προσκλητήριο αντίστασης, διεκδίκησης, σύγκρουσης

Η επιτυχία της δίμηνης δραστηριότητας προϋποθέτει οργάνωση, οργανωτικότητα, ουσιαστική και ζωντανή συζήτηση

Οταν αναφέρουμε πως το εργατικό κίνημα δε βρέθηκε στο ύψος των περιστάσεων, πως δεν ήταν προετοιμασμένο να απαντήσει στην επίθεση και στην κρίση, δεν είναι μόνο κριτική για τους άλλους, ούτε αποτελεί εκτίμηση αφ' υψηλού. Εμπεριέχει και πλευρές αυτοκριτικής, πλευρές που αφορούν και δικές μας αδυναμίες.
Δεν είναι όλα καλώς καμωμένα τα δικά μας. Υπάρχουν αρκετές παρατηρήσεις και στη δική μας δουλειά, υποκειμενικά προβλήματα που είναι στο χέρι μας να τα λύσουμε, καθώς δε συνδέονται όλα με αντικειμενικές δυσκολίες. Το τελευταίο διάστημα δε, επαναλαμβάνεται συνεχώς η πρόταση «η ανασύνταξη δεν είναι σύνθημα», με τέτοια συχνότητα που μπορεί να καταντήσει, με τη σειρά της, νέο σύνθημα.
Πρέπει να παίρνουμε υπόψη τις αδυναμίες μας και να κάνουμε βήματα στην κάλυψή τους. Διότι μπροστά στη δίμηνη δραστηριότητα, με τα χαρακτηριστικά που θέλουμε να έχει, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που βρίσκονται στη δύναμη του ΠΑΜΕ πρέπει να παίξουν το βασικό και κύριο ρόλο, να «τραβήξουν κουπί», έτσι ώστε το πανελλαδικό συλλαλητήριο του Νοέμβρη να φτάσει παραπέρα, να μην είναι μια καθιερωμένη συγκέντρωση.
Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι θα είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι, αν απευθυνθούμε μόνο σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι που είναι σταθερά στις μάχες, είναι πιο πεισμένο, μας δέχεται, μας έχει εμπιστοσύνη και μας ακούει, δε χρειάζεται ούτε δίμηνη δράση, ούτε ιδιαίτερος σχεδιασμός. Με βάση την πείρα και αντανακλαστικές κινήσεις, αυτά τα λύνουμε σε μια - δυο μέρες.
Πρέπει να κατανοηθεί πως αυτή η καμπάνια δράσης δεν είναι του ΠΑΜΕ γενικά και αόριστα. Το ΠΑΜΕ, ως ταξικός πόλος, καλεί όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε δράση, σε συζήτηση, σε συντονισμό. Ο σχεδιασμός, που μπήκε στις εργασίες της πρόσφατης Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ, δε θα υλοποιηθεί επειδή απλά το λέει η Εκτελεστική Γραμματεία ή το αποφάσισε το πανελλαδικό όργανο. Απαιτεί ουσιαστική έγκριση από τα Διοικητικά Συμβούλια των σωματείων, από μαζικές γενικές συνελεύσεις.
Σίγουρα δε θα έρθουν τα πάνω - κάτω ξαφνικά, αν δουλέψουμε σωστά και οργανωμένα. Εχουμε συζητήσει πολλές φορές για τις αντικειμενικές συνθήκες και δυσκολίες. Δε θα βρούμε ξαφνικά ενάμιση εκατομμύριο ανέργους αλλά και αν τους βρούμε, σίγουρα, δε θα βγουν όλοι στους δρόμους. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να είναι άλλοθι που να οδηγεί σε ρουτίνα, τυποποίηση, επαναλήψεις, αναπαραγωγή απόψεων που μεγεθύνουν την αναποτελεσματικότητα, που στέφονται μονόπλευρα και αποκλειστικά στις δυσκολίες.
Η πρόταση στην εισήγηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής, που αναφέρει πως, αν κατανοηθεί και αξιοποιηθεί σωστά, αυτό το δίμηνο δράσης μπορεί να γεννήσει νέες πρωτοβουλίες, δεν είναι συγγραφική έμπνευση.
Αν μείνουμε στο συλλαλητήριο του Νοέμβρη και στις συγκεντρώσεις του Οκτώβρη, δε θα έχει κατανοηθεί σωστά η ανάγκη για ένταση της πάλης, ο χαρακτήρας αυτής της δραστηριότητας. Αν, όμως, τα σωματεία, οι επιτροπές αγώνα, οι σωματειακές επιτροπές οργανώσουν τη δράση και βάλουν σχεδιασμό, κυριολεκτικά για πολιορκία όσων σήμερα τσακίζουν τις ζωές μας, μπορούμε να τους πνίξουμε, να καταλάβουν πίεση, να δέχονται από παντού χτυπήματα «κατά ριπάς». Τα αιτήματα για την ανεργία, το ασφαλιστικό και το λαϊκό εισόδημα μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα κάθε εργατικής διεκδίκησης.

Με σχέδιο, οργάνωση και χωρίς όρους αποκλεισμού

Η επιτυχία της δίμηνης δραστηριότητας προϋποθέτει οργάνωση, οργανωτικότητα και όχι «μπούγιο» ή «χύμα» δουλειά. Απαιτεί Διοικητικά Συμβούλια οργανωτές της πάλης και όχι διεκπεραιωτές. Απαιτεί ουσιαστική, ζωντανή συζήτηση και όχι τυπική και ψόφια. Ο σχεδιασμός δεν μπορεί να είναι στον αέρα, να πιλοτάρουμε στον αυτόματο.
Προϋποθέτει να εξετάζουμε και να ελέγχουμε σταθερά μια σειρά δείκτες, στους οποίους θα κριθεί και η επιτυχία του συλλαλητηρίου. Να μην ξεκινάμε καταμετρώντας τις υπαρκτές δυσκολίες αλλά να βάλουμε σχεδιασμό για να τις υπερνικήσουμε. Χρειάζεται, καταρχήν, να απορρίψουμε χαρακτηρισμούς και απόψεις του στυλ «αυτό το σωματείο είναι εργοδοτικό», είναι «Πασκιτικο», είναι «Δακίτικο», είναι «ρεφορμιστικό». Είναι απόψεις πρόχειρες, μας στερούν την επαφή με πλατιά τμήματα εργαζομένων και, παράλληλα, δε βοηθούν στην ουσιαστική αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις.
Απευθυνόμαστε στα Διοικητικά Συμβούλια όλων των σωματείων καθαρά, ανοιχτά, με αιτήματα και διεκδικητικό πλαίσιο που στρέφεται απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, τις αξιώσεις και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Τα καλούμε να συμβάλουν σε αυτήν τη μάχη. Προσπαθούμε να ανοίξουμε διάλογο και να συντονιστούμε με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις χωρίς όρους αποκλεισμού.
Το κάλεσμα δε γίνεται με κεντρικές ανακοινώσεις, με συνθήματα, ψυχρά και τυπικά ή με την αποστολή ενός fax/mail. Είναι ζήτημα σχεδιασμού, άμεσης και ζωντανής επαφής. Οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα που βρίσκονται στη δύναμη του ΠΑΜΕ έχουν διαπαιδαγωγητικό ρόλο και βασική ευθύνη σε παραδειγματικό τρόπο δουλειάς όσον αφορά την οργάνωση της πάλης. Εχουν την απόλυτη ευθύνη ώστε να πιάσουν, να ενημερώσουν, να ανταλλάξουν γνώμη με όλα τα σωματεία που βρίσκονται στο χώρο ευθύνης τους.
Σε κλάδους που οι ταξικές δυνάμεις είναι μειοψηφία, να πάρουν ευθύνη οι κλαδικές τοπικές γραμματείες του ΠΑΜΕ, στις περιοχές να αποκτήσουν πρωτοβουλία οι τοπικές γραμματείες του ΠΑΜΕ. Ακόμα και τα σωματεία που ανήκουν στη δύναμη του ΠΑΜΕ ή και παρατάξεις - ψηφοδέλτια μπορούν να πάρουν μια πρωτοβουλία συντονισμού και να απευθυνθούν σε άλλα σωματεία ή εργαζομένους, για παράδειγμα, στις επιχειρήσεις ενός Ομίλου.

Να απευθυνθούμε πλατιά στην ανοργάνωτη λαοθάλασσα

Ο παραπάνω σχεδιασμός ακουμπά τις οργανωμένες μορφές της εργατικής τάξης, που, όμως, «κακά τα ψέματα», αποτελούν τη μειοψηφία. Δίπλα μας υπάρχει μια ανοργάνωτη λαοθάλασσα. Εκεί πρέπει να δώσουμε βάρος. Στις αμέτρητες φουρνιές των ανέργων που βρίσκονται παντού, των εργαζομένων στα προγράμματα απασχόλησης, των σχολών κατάρτισης και μαθητείας, που η συντριπτική πλειοψηφία αυτών βρίσκεται έξω από την οργανωμένη πάλη.
Στους εργαζομένους που έχασαν την εμπιστοσύνη τους στους αγώνες, στη συλλογική δράση. Σε αυτούς, που μπροστά στον ογκόλιθο των προβλημάτων, έκαναν πίσω, υποχώρησαν ή περιμένουν ως λύση τις διάφορες κυβερνητικές εναλλαγές.
Είναι δείκτης για τα σωματεία σε πόσους εργασιακούς χώρους θα πάνε, πόσους νέους χώρους θα πιάσουν, πόσες συσκέψεις θα πραγματοποιήσουν και με τι συμμετοχή, αν οι συσκέψεις θα είναι προϊόν δράσης και σχεδιασμού και όχι ορισμένες από τα πάνω. Είναι κατεξοχήν κύριος δείκτης για την αλλαγή των συσχετισμών οι νέες εγγραφές, η μαζικοποίηση των σωματείων. Είναι δείκτης η μαζική γενική συνέλευση, που ουσιαστικά επικυρώνει στην πράξη την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, βάζει καθήκοντα, καταμερίζει, πολλαπλασιάζει τους προπαγανδιστές του συλλαλητηρίου και των δράσεων του σωματείου.
Είναι δείκτης ο εμπλουτισμός των πρωτοβουλιών που θα τονώνουν το βασικό στόχο, δηλαδή τη συμμετοχή στο συλλαλητήριο. Είναι δείκτης η συμβολή στην ανάπτυξη αιτημάτων ακόμα πιο εξειδικευμένων, που θα πατούν, όμως, πάνω στο γενικό άξονα. Είναι, επίσης, δείκτης η συμμετοχή του Διοικητικού Συμβουλίου «στα γεμάτα», π.χ., πόσες περιοδείες θα κάνουν τα μέλη του, σε πόσες συσκέψεις θα συζητήσουν. Δραστηριότητες που πρέπει να δημοσιεύονται, να είναι γνωστές στο σωματείο και στα μέλη του, ώστε να γενικεύεται η συμμετοχή στο σχεδιασμό και την υλοποίηση.
Οι παραπάνω δείκτες δεν αποτελούν ένα κομπιουτεράκι καταγραφής θετικών ή αρνητικών, προτερημάτων ή αδυναμιών αλλά είναι δείκτες που αποτυπώνουν την αλήθεια, προσανατολίζουν, μας βοηθούν καλύτερα στην οργάνωση της δουλειάς.
Αν υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός, που θα μετριέται σταθερά, είναι κοντά σε αυτό που θέλουμε. Είναι τρόπος δουλειάς που υλοποιεί τις αποφάσεις και τους στόχους τις ανασύνταξης. Μας βάζει σε θέση υπεροχής. Είμαστε πιο αποτελεσματικοί στην αντιπαράθεση με τη μεγαλοεργοδοσία, με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Με όρους σύγκρουσης παντού!

Μπορούμε αυτό το δίμηνο να τους κάνουμε να αναστενάξουν! Η μεγαλοεργοδοσία να αισθανθεί την ανάσα μας. Να πιάσει το μήνυμα ότι «δεν παίζουμε». Να μη μείνει κυβερνητικό κτίριο που δεν θα πάμε με όρους αγώνα να βάλουμε τις διεκδικήσεις μας. Να μη μείνει εφορία χωρίς κινητοποίηση, χωρίς να πάμε στο διευθυντή και να του τρίξουμε τα δόντια.
Να μη μείνει κατάστημα του ΟΑΕΔ που δε θα πάμε, με διάθεση σύγκρουσης, στο διευθυντή του για επιδόματα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Να μη μείνει κατάστημα της ΔΕΗ που δε θα πάμε να βάλουμε το αίτημα για φτηνό ρεύμα, για άμεσες επανασυνδέσεις στα σπίτια εργαζομένων και ανέργων, ώστε να μη μείνει κρύο σπίτι το χειμώνα. Να μη μείνει Διοίκηση νοσοκομείου που δε θα πάμε να φωνάξουμε πως το 2014 δε θα πεθαίνουμε «σαν τα σκυλιά στ' αμπέλια».
Τα αιτήματα δεν μπαίνουν για να γεμίσουν κόλλες αναφοράς, ούτε για να φανούμε πιο ζωηροί και πλειοδότες σε φαντασία και αγωνιστικότητα. Μπαίνουν για να τα παλέψουμε. Για να τα διεκδικήσουμε! Και αυτό προϋποθέτει σύγκρουση. Καλώς λέμε ότι οι κατακτήσεις που είχαμε δεν προήλθαν από τα πάνω, ποτέ και πουθενά. Θεμελιώθηκαν μέσα από πολύχρονους, αιματηρούς αγώνες και αναρίθμητες θυσίες, από στιγμιαίες υποχωρήσεις, ακόμα και ήττες.
Πουθενά, όμως, δεν υπήρχε αγώνας «μια κι έξω». Πουθενά δεν υπήρχε καθολικός και νικηφόρος αγώνας χωρίς προετοιμασία. Λαϊκή - εργατική κινητοποίηση χωρίς οργάνωση, συζήτηση και αγώνες στους κλάδους και στους εργασιακούς χώρους είναι καταδικασμένη σε αποτυχία ή έχει κοντινή ημερομηνία λήξης.
Ολες οι μεγάλες κατακτήσεις ήταν προϊόν ακούραστης δράσης, συνεχών, επιθετικών, μαζικών αγώνων στους κλάδους, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές. Αυτοί ήταν οι μικρές φλόγες που πυροδοτούσαν τις μεγάλες φωτιές, προετοίμαζαν τις ευρύτερες συγκρούσεις.
Στόμα το στόμα, με ακούραστη δράση, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, ώστε να πιάσουμε και τον τελευταίο συνάδελφο και τον τελευταίο άνεργο. Με συστηματοποιημένη δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο. Με αφίσες παντού, να γεμίσουν όχι μονό οι κεντρικοί δρόμοι αλλά και οι γειτονιές, τα στενά.
Με σποτάκια, με τρικάκια, με αυτοκόλλητα, με ντουντούκες και συνθήματα στους τοίχους, να μάθει όλη η χώρα ότι η εργατική τάξη, η νεολαία, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι την 1η Νοέμβρη θα διαδηλώνουν για τη ζωή τους! Ετσι δημιουργείται κλίμα μάχης και αγώνα. Ετσι ριζώνει η συλλογικότητα, ο συντονισμός και η ενότητα δυνάμεων. Σε αυτήν τη βάση θα κριθούμε.

Του
Θανάση ΓΚΩΓΚΟΥ*
* Ο Θ. Γκώγκος είναι μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

Οι λαοί να αποκρούσουν τα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια πολέμου

Οι λαοί να αποκρούσουν τα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια πολέμου

• Η επέκταση των αεροπορικών επιδρομών σε συριακά εδάφη και η στήριξη Σύρων ανταρτών ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών
• Η ελληνική κυβέρνηση έτρεξε να «χαιρετίσει» τον «παγκόσμιο συνασπισμό κατά του "Ισλαμικού Κράτους"»

Ο Τζον Κέρι, ενώ φτάνει την Τετάρτη στην Ιορδανία. Η νέα του πολυήμερη περιοδεία στην περιοχή δείχνει πόσο εντείνονται τα αντιλαϊκά «παζάρια»

Η προχτεσινή ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών (ΥΠΕΞ), με την οποία η Αθήνα δήλωσε «παρών» στα ενδοϊμπεριαλιστικά «παζάρια» και τα πολεμοχαρή σχέδια που απειλούν τους λαούς της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, ήταν χαρακτηριστική: «Χαιρετίζουμε και εκφράζουμε την πολιτική μας υποστήριξη στη δημιουργία μιας παγκόσμιας συμμαχίας κρατών, η οποία θα συντονίσει τις διεθνείς προσπάθειες εναντίον του "Ισλαμικού Κράτους", μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που η δράση της έχει προκαλέσει τον αποτροπιασμό και την ομόθυμη καταδίκη όλου του πολιτισμένου κόσμου», έσπευσαν να σημειώσουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Αναδεικνύοντας τα επικίνδυνα σχέδια εμπλοκής της Ελλάδας στις άγριες «κόντρες» που «φουντώνουν» με πρόσχημα την αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ), η κυβέρνηση επιβεβαίωσε και με αυτόν τον τρόπο ότι δεν υπάρχει περιθώριο για καμιά αναμονή: Ο λαός πρέπει να ενημερωθεί πλατιά για τις εξελίξεις και για ό,τι αυτές κρύβουν. Η ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς της αστικής τάξης, η ολόπλευρη ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σήμερα συνδέεται άρρηκτα με την απόκρουση σχεδιασμών που απειλούν ευθέως και το δικό μας λαό. Η εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, όχι μόνο δεν μπορούν να συναινέσουν αλλά πρέπει και να αντιταχθούν στα σχέδια που αιματοκυλούν τους λαούς, ανεξάρτητα από τα προσχήματα που κάθε φορά χρησιμοποιούνται. Η πείρα που έχει συσσωρευτεί, ειδικά μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, που εγκαινίασε νέο γύρο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη.

«Τύμπανα πολέμου»

Το διάγγελμα με το οποίο την Τετάρτη ο Μπαρακ Ομπάμα ανακοίνωσε ότι θα επεκταθούν οι αεροπορικές επιδρομές εναντίον θέσεων του ΙΚ και σε συριακά εδάφη, όπως και η περαιτέρω ενίσχυση «μετριοπαθών» ομάδων της συριακής αντιπολίτευσης (με το επιχείρημα ότι έτσι θα δυναμώσει η πάλη εναντίον του ΙΚ), έδωσε στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς νέα «τροφή».
Ο συνασπισμός της συριακής αντιπολίτευσης άρπαξε την ευκαιρία για να επισημάνει ότι η πάλη «μόνο» εναντίον του ΙΚ «δεν μπορεί να φέρει τη σταθερότητα στην περιοχή, ούτε να την απελευθερώσει από τους εξτρεμιστές. Θα πρέπει να αποδυναμωθεί και, τελικά, να ανατραπεί το καταπιεστικό καθεστώς του Ασαντ, που είναι έτοιμο να αποσταθεροποιήσει όλη την περιοχή με μοναδικό σκοπό να διατηρηθεί στην εξουσία».
Στο όνομα της αντιμετώπισης της αναχαίτισης των «τζιχαντιστών», Βρετανία και Γαλλία δεν απέκλεισαν τη συμμετοχή τους στις αεροπορικές επιδρομές, ενώ οι συζητήσεις για τη στάση που κάθε πλευρά θα κρατήσει δυνάμωναν στο εσωτερικό πολλών χωρών, με δεδομένες και τις διαφωνίες σχετικά με την τακτική που συμφέρει κάθε αστική τάξη να ακολουθήσει. Σ' αυτό το πλαίσιο, στις ΗΠΑ ακούστηκαν μέχρι και «γκρίνιες» για «καθυστερημένη» ή ανεπαρκή επέμβαση. Ο Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος του Κογκρέσου, Τζον Μπένερ, δήλωσε ότι το Σώμα δεν πρέπει να βιαστεί να εγκρίνει το σχέδιο του Ομπάμα για τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική εκπαίδευση αντάρτικων ομάδων της Συρίας, εξηγώντας ότι «πολλά μέλη μας εκτιμούν ότι η στρατηγική που περιέγραψε (σ.σ. ο Πρόεδρος Ομπάμα) δε θα εκπληρώσει την αποστολή της, δηλαδή την καταστροφή του "Ισλαμικού Κράτους"». Τέτοιες διαφωνίες δεν αποκλείεται να εκφραστούν σε διάφορες χώρες, να αξιοποιηθούν και για τον αποπροσανατολισμό του λαού αλλά είναι σίγουρο ότι δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των δικών του αναγκών.

Συναντήσεις και επισκέψεις

Η προχτεσινή επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ στη Βαγδάτη, όπως και η «διεθνής διάσκεψη» που έχει προγραμματιστεί να φιλοξενήσει αύριο το Παρίσι, με θέμα την αντιμετώπιση του ΙΚ, ανέδειξαν ότι ενισχύονται και οι «αυτοτελείς» πρωτοβουλίες όσων περιμένουν να επωφεληθούν από το νέο «ανακάτεμα της τράπουλας» στη Μέση Ανατολή.
Μια μέρα αφού ανακοινώθηκε ότι ο Γάλλος Πρόεδρος θα πάει στο Ιράκ, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, έκανε αιφνιδιαστική στάση στη Βαγδάτη, ενώ ήδη είχε ξεκινήσει νέα πολυήμερη περιοδεία σε όλη την περιοχή, στο πλαίσιο της συγκρότησης του «διεθνούς συνασπισμού», για τη δραστηριοποίηση του οποίου η Ουάσινγκτον ισχυρίζεται ότι ήδη ενδιαφέρονται 40 χώρες.
Οι ΗΠΑ πρωταγωνίστησαν για να γίνει την Πέμπτη και η συνάντηση στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, στην οποία συμμετείχαν τα κράτη του Αραβικού Κόλπου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Ομάν) αλλά και Ιράκ, Αίγυπτος, Τουρκία, Λίβανος.
Η κοινή ανακοίνωση έδειξε, πάντως, ότι δε μοιράζονται όλοι τις ίδιες προθέσεις για το βαθμό εμπλοκής τους στον πόλεμο κατά του ΙΚ. Συμφώνησαν ότι «θα αναλάβουν τις ευθύνες τους» εναντίον του ΙΚ και υποσχέθηκαν βήματα «όπως ενδείκνυται, συμβάλλοντας σε πολλές πτυχές μιας συντονισμένης στρατιωτικής επιχείρησης», κάτι στο οποίο κάθε πλευρά μπορεί να δώσει διαφορετικό περιεχόμενο.
Η Σαουδική Αραβία, λέγεται, ότι έχει ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον να φιλοξενήσει βάση εκπαίδευσης Σύρων ανταρτών.
Η Τουρκία, από την άλλη, φέρεται εμφανώς πιο «εγκρατής»(;), επικαλούμενη τους 45 Τούρκους ομήρους που το ΙΚ κρατά ομήρους. Μετά τη συνάντηση που είχε με τον Κέρι στην Αγκυρα την Παρασκευή, ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, αναφέρθηκε στην «ετοιμότητα» της Τουρκίας να βοηθήσει σε «ανθρωπιστικά θέματα», ενώ μετά τη συνάντηση του Κέρι με τον Ρ. Τ. Ερντογάν, πηγές από το περιβάλλον του Τούρκου Προέδρου έλεγαν στην εφημερίδα «Χουριέτ» ότι συμφωνήθηκε (μόνο;) να συνεχιστεί η διμερής ανταλλαγή πληροφοριών. Ωστόσο, αρκετή συζήτηση γινόταν στο διεθνή και τον τουρκικό Τύπο σχετικά με το αν η Αγκυρα θα προσφέρει τις στρατιωτικές της βάσης στο νότο, όπως αυτή στο Ιντσιρλίκ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ρεπορτάζ σχετικά με τη συνάντηση στην Τζέντα ανέφεραν πληροφορίες που -χωρίς να έχουν επίσημα επιβεβαιωθεί- φανερώνουν ότι κυοφορούνται αλλαγές στις συμμαχίες της περιοχές. Για παράδειγμα, γράφτηκε ότι στη Σαουδική Αραβία υπάρχει η σκέψη να ανοίξει ξανά η πρεσβεία της χώρας στο Ιράκ, που είχε κλείσει από την εποχή του πρώτου πολέμου στον Κόλπο, στις αρχές της δεκαετίες του 1990.
Αλλο ένα τέτοιο παράδειγμα αφορά τα νέα δεδομένα που σαφώς θα προκύψουν σχετικά με το ρόλο των Κούρδων, που ήδη εμφανίζονται πρωταγωνιστές στον πόλεμο κατά του ΙΚ (με οπλισμό από ΗΠΑ, Γαλλία, Αυστραλία, Γερμανία), ενώ κανείς δεν ξεχνά τα διακηρυγμένα σχέδιά τους να διεκδικήσουν πλήρη ανεξαρτησία από την ιρακινή κυβέρνηση. Τις επιδιώξεις αυτές είναι σίγουρο ότι παρακολουθούν στενά πολλοί, όπως η Αγκυρα (την οποία ανησυχεί η προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν) αλλά και όλοι όσοι ολοφάνερα «τρέχουν» το τελευταίο διάστημα να αναπτύξουν καλές σχέσεις με την κουρδική κοινότητα. Ισως τελικά δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολάντ απηύθυνε ειδική πρόσκληση στους Ιρακινούς μαχητές «Πεσμεργκά» για συμμετοχή στην αυριανή συνάντηση στο Παρίσι, αφού πρώτα παίνεψε τις ... πολεμικές αρετές που έχουν επιδείξει κατά του ΙΚ.

Αντιδράσεις σε Συρία, Ρωσία, Κίνα, Ιράν

Ασφαλώς, το διάγγελμα Ομπάμα, όπως και η συγκρότηση του «διεθνούς συνασπισμού», έχουν προκαλέσει μια σειρά αντιδράσεις.
Στη Δαμασκό, η σύμβουλος του Προέδρου Ασαντ, Μπουτάινα Σααμπάν, δήλωσε -σύμφωνα με το ρεπορτάζ του συριακού πρακτορείου ειδήσεων «Σανά»- ότι το σχέδιο του Ομπάμα είναι γεμάτο «τρύπες», αφού οι ΗΠΑ όταν μιλούν για «τρομοκράτες» μιλούν μόνο για το ΙΚ και όχι για οργανώσεις, όπως, π.χ., η «Αλ Νοσρα», ότι εκείνοι που συναντήθηκαν στην Τζέντα συμφώνησαν να εκπαιδεύσουν δυνάμεις που δε διαφέρουν από το ΙΚ, ενώ αναφέρθηκε στη συνάντηση της Τζέντα ως -σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ του «Σανά»- «προσπάθεια να στηριχτεί η τρομοκρατία, όχι να καταπολεμηθεί».
Η Ρωσία ήταν από τους πρώτους που έσπευσε να αντιδράσει στις εξαγγελίες Ομπάμα. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Αλεξάντρ Λουκάσεβιτς, δήλωσε ότι «μια τέτοια πρωτοβουλία (σ.σ. πλήγματα εναντίον θέσεων του ΙΚ στη Συρία χωρίς τη συμφωνία της νόμιμης συριακής κυβέρνησης), απουσία απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα συνιστούσε μια πράξη επίθεσης, μια χονδροειδή παραβίαση του διεθνούς δικαίου».
Στην Κίνα, η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Χούα Τσουνγίνγκ, τόνισε πως «το διεθνές δίκαιο πρέπει να γίνεται σεβαστό και η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα των χωρών πρέπει να γίνονται, επίσης, σεβαστές».
Στην Τεχεράνη, η εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών του Ιράν, Μαρζίεχ Αφχάμ, σημείωσε πως «ο αυτοαποκαλούμενος διεθνής συνασπισμός ενάντια στο "Ισλαμικό Κράτος" βαρύνεται από σημαντικές ασάφειες, εγείροντας σοβαρές επιφυλάξεις για τη θέλησή του να πολεμήσει τα αίτια γέννησης της τρομοκρατίας ως τη ρίζα τους», ενώ κατηγόρησε κράτη τα οποία συμμετέχουν στο «συνασπισμό» ως «οικονομικούς και στρατιωτικούς υποστηρικτές της τρομοκρατίας, τόσο στο Ιράκ, όσο και στη Συρία».

«Χρυσή εποχή» των νετρίνων

«Χρυσή εποχή» των νετρίνων

Σύνθετη φωτογραφία του υπολείμματος του σουπερνόβα Α Κασσιόπης, στην οποία φαίνονται τα θερμά αέρια από την έκρηξη του άστρου. Τα νετρίνα θεωρείται ότι παίζουν κρίσιμο ρόλο στην πυροδότηση της έκρηξης

Γιατί μετά από εκατομμύρια χρόνια που φώτιζε σχετικά σταθερά τη σκοτεινιά του Διαστήματος, ένα γιγαντιαίο άστρο ξαφνικά εκρήγνυται με λάμψη 100 δισεκατομμυρίων άστρων; Ποια εξωτικά ουράνια σώματα στα βάθη του Διαστήματος εκτοξεύουν σωματίδια με τη μεγαλύτερη ενέργεια που έχει παρατηρηθεί στο γνωστό σύμπαν; Τέτοια και άλλα μυστήρια βασανίζουν τους αστροφυσικούς και τους φυσικούς υποατομικών σωματιδίων επί δεκαετίες. Το κλειδί στην απάντηση όλων αυτών των μεγάλων αινιγμάτων είναι από μόνο του ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της φυσικής: Το νετρίνο.
Το σύμπαν που γνωρίζουμε βρίθει από αυτά τα παράξενα, σχεδόν χωρίς μάζα αδράνειας υποατομικά σωματίδια. Προερχόμενα από πυρηνικές αντιδράσεις μέσα στα άστρα, από τη ραδιενεργό διάσπαση ασταθών ατόμων (φυσική ραδιενέργεια) και άλλες πυρηνικές αντιδράσεις, τρισεκατομμύρια νετρίνα ταξιδεύουν κάθε στιγμή τόσο στο διαστημικό κενό, όσο και μέσα από τα άστρα και τους πλανήτες, καθώς αλληλεπιδρούν ελάχιστα με την υπόλοιπη ύλη.
Τα νετρίνα δεν έχουν ηλεκτρικό φορτίο, γι' αυτό δεν αλληλεπιδρούν με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, ούτε επηρεάζονται από την αποκαλούμενη ισχυρή πυρηνική δύναμη, που συγκρατεί τα πρωτόνια και τα νετρόνια στον πυρήνα των ατόμων. Είναι τα μόνα πραγματικά στοιχειώδη υποατομικά σωματίδια που δεν έχουν φορτίο (τα νετρόνια δεν είναι στοιχειώδη).
Τώρα η φυσική των νετρίνων μπαίνει στη χρυσή της εποχή. Τα ερευνητικά έργα που αναφέρονται στη σελίδα αυτή, είναι ένα μέρος μόνο από τις προσπάθειες που βρίσκονται σε εξέλιξη σχετικά με τη μελέτη των νετρίνων. Οι επιστήμονες ευελπιστούν ότι θα οδηγήσουν σε βαθύτερη κατανόηση της φυσικής πραγματικότητας σε πολλά επίπεδα.

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8103082&publDate=14/9/2014
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8103198&publDate=14/9/2014

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Discover»

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ Η δημιουργία του έχει ριζώσει στις καρδιές όλων

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ

Η δημιουργία του έχει ριζώσει στις καρδιές όλων

Τριάντα δύο χρόνια από το θάνατο του μεγάλου δημιουργού

Η δημιουργία του έχει ριζώσει στις καρδιές όλων και των νέων. Τον θυμόμαστε και τον τραγουδάμε πάντα. Στην καθημερινότητά μας, στις εξόδους, στις συναυλίες, στις διαδηλώσεις. Τον θυμόμαστε όμως και τον τραγουδάμε κάθε χρόνο την ίδια μέρα. Σχεδόν πάντα 17 Σεπτέμβρη πέφτει μέσα στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις της ΚΝΕ, εκτός από φέτος που είναι παραμονή της έναρξης. Τριάντα δύο χρόνια συμπληρώνονται στις 17 Σεπτέμβρη από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου, του μελωδού της ψυχής μας, του καλλιτέχνη που, στο σύντομο διάβα του από τη ζωή, πρόσφερε μια μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία. Ο αιφνίδιος, πρόωρος θάνατός του αναμφίβολα άφησε ένα μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό στην ελληνική μουσική δημιουργία. Ο θάνατος τον βρήκε σε ηλικία μόνο 45 χρόνων, το 1982, τη μέρα που ξεκινούσε στην Αθήνα το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ» και η πικρή είδηση του θανάτου του σκόρπισε απέραντη θλίψη στους συντρόφους του, στο λαό που τον αγάπησε και τον τραγούδησε...

Ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε μια από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού, καταθέτοντας μουσική μεγάλης έμπνευσης και ταυτόχρονα οικεία και κοσμαγάπητη. Λάτρης του λυρισμού, όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης, «ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν, καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ, όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του ανθρώπου».
Το έργο του παραμένει ζωντανό, συνεχίζει να φωλιάζει στις καρδιές και να συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια. Ποιος, άραγε, δεν έχει τραγουδήσει κομμάτια, όπως το «Αχ χελιδόνι μου», «Αλλο τίποτα δε μένει», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Τσιμινιέρα», «Το μερτικό μου απ' τη χαρά», «Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», «Το νανούρισμα», «Ο γέρο - νέγρο Τζιμ», «Τέλι τέλι», «Γερνάς και σκοτεινιάζει», «Πρώτη Μαΐου», «Τσε», «Σ' ακολουθώ», «Μη με ρωτάς», «Η κουτσή κιθάρα», «Ο δρόμος», «Τρίτος παγκόσμιος», «Τίποτε δεν πάει χαμένο» και τόσα άλλα;
Τραγούδια που αποκτούν ολοένα και περισσότερους φίλους, που τα μοιράζονται και τα ξαναμοιράζονται γενιές ολόκληρες. Τραγούδια που τραγουδιούνται με απίστευτο ενθουσιασμό, πάθος και αγάπη. Γιατί, πολύ απλά, η μουσική αυτή δημιουργία, που προέρχεται από το ταλέντο αυτού του ανθρώπου, από την ευαισθησία, την ποιότητα, τη φρεσκάδα, την αίσθηση ελευθερίας, την αλήθεια, την ομορφιά, είναι μια δημιουργία παλλόμενη, ζωντανή, που πρωτοείδε το φως μέσα στη δεκαετία του '60, των Λαμπράκηδων, των συνεχών διαδηλώσεων για το 114, των δυναμικών φοιτητικών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και που έπεφτε σα δροσιά στους διψασμένους για ομορφιά, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Ενα έργο που μας προσκαλεί και μας ξαναπροσκαλεί να αφουγκραστούμε τους χτύπους της καρδιάς του, που είναι οι χτύποι της δικής μας καρδιάς.

Πορεύτηκε στο πλάι του ΚΚΕ

Στρατευμένος αγωνιστής, ο Μ. Λοΐζος και με το έργο και τους αγώνες του πορεύτηκε στο πλάι του ΚΚΕ, παλεύοντας για μια δίκαιη κοινωνία. Η στράτευση για τον ίδιο ενσαρκωνόταν στη «διαρκή εξυπηρέτηση της κοινωνικής συνείδησης», όπως έλεγε ο ίδιος. «Πρέπει να υπάρχει στρατευμένη τέχνη, γιατί μέσα στο δρόμο αυτής της σχολής μπορούν να βγουν αριστουργηματικά έργα. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι η στρατευμένη τέχνη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά».
Και το απέδειξε μέσα από πολλούς κύκλους τραγουδιών του, αφυπνίζοντας το κοινό και, παράλληλα, προσφέροντας γνήσια αισθητική απόλαυση.
«Οσο η σιωπή είναι χρυσός/ τόσο του νέγρου ο ιδρώς/ για το λευκό είν' θησαυρός/ στράφι του νέγρου ο θυμός/ Καιρός το παραμύθι να τελειώνει/ τη δύναμή μας ο λευκός να νοιώσει/ ν' ακούσει της οργής μας την κραυγή/ Λευκέ θέλω κι εγώ να ζήσω/ κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ/ άνθρωπος ίσος με ίσο». («Κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ», στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης, μουσική: Μάνος Λοΐζος, πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη)
Τα «Νέγρικα», ο σπουδαίος αυτός κύκλος τραγουδιών του Μάνου Λοΐζου (σύνθεση) και του Γιάννη Νεγρεπόντη (στίχοι), στον οποίο εντάσσεται και το παραπάνω τραγούδι, αποτελούν καρπό των πολιτικών και μουσικών αναζητήσεων των δύο δημιουργών αλλά και του εξαιρετικά φορτισμένου πολιτικού κλίματος των μέσων της δεκαετίας του '60, που σφραγίστηκε από δυναμικούς φοιτητικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα κορυφαία έργα του, εκείνα που μας κάνουν ν' αφουγκραζόμαστε τους πόθους και τα πάθη του κόσμου μας, κατέχουν τα «Νέγρικα»: «Ο νέγρος ο ζωγράφος», «Ο γέρο νέγρο Τζιμ», «Τι έχουν να χωρίσουνε», «Προσευχή», «Στον πόλεμο ο Τζο», «Κρίμα σε σένα νέγρο Μπιγκ», «Για δυο δολάρια», «Η πόρνη η Τζέιν», «Ο δικαστής ο Μπερντ», «Κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ». Σε αυτόν τον κύκλο τραγουδιών, που αναφέρεται στον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής, βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση η ιδεολογική του στράτευση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η ευαισθησία του σε ό,τι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους σε όλο τον κόσμο για ισότητα και αξιοπρέπεια... Ο Μάνος Λοΐζος δεν είχε καμία ψευδαίσθηση για το ρόλο του ιμπεριαλισμού. Την ξεκάθαρη θέση του την εκφράζει στη συνέντευξή του, στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» (27/12/1966), με αφορμή την παρουσίαση των συγκεκριμένων τραγουδιών: «Τα γρανάζια του ιμπεριαλισμού, με την εξουθενωτική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκονται σε τρομακτική υπερλειτουργία στις δυτικές χώρες. Τα αποτελέσματα είναι σε όλους γνωστά: Ο πόλεμος του Βιετνάμ, το φυλετικό, το Κυπριακό, η αναβίωση του φασισμού σε πολλές χώρες, ο κίνδυνος της δικτατορίας στον τόπο μας. Το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, άλλοτε μιλιταρισμός και άλλοτε δημοκρατία δυτικού τύπου -που δεν είναι τίποτ' άλλο παρά προσωπεία του ιμπεριαλισμού- στέκεται από πάνω μας απειλητικό. Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ' όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους - μια και η ζωή μας είναι άμεσα συνδεδεμένη μαζί τους. Είμαστε πια συνειδητοί, "γνωρίζουμε"».