Η ψευδαίσθηση της αντιπολίτευσης

 

Η απροκάλυπτη καταστολή που ξαναείδαμε στην επέτειο της δολοφνίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου όξυνε το αρνητικό κλίμα γύρω από την κυβέρνηση της ΝΔ και τις πολιτικές που ακολουθεί. Η δυσφορία για το νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό σχήμα προκλήθηκε από το σύνολο των αντιλαϊκών πολιτικών που υλοποιεί, με κορωνίδα την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και τους 100 νεκρούς τη μέρα. Παρά τις δριμύτατες κριτικές που έχει δεχτεί, η κυβέρνηση συνεχίζει ακλόνητη στο θρόνο της, δημιουργώντας ερωτήματα για την παρουσία και την τακτική της Αντιπολίτευσης. Οι διάφορες σκέψεις περί ενιαίας αντιπολίτευσης κάτω από την ιδεολογική ομπρέλα της αριστεράς κρύβουν οπωσδήποτε έλλειψη ταξικής επίγνωσης.

Η ρίζα του προβλήματος για την εύρεση της αποτελεσματικής αντιπολίτευσης που θα σταθεί εμπόδιο στις αντιλαϊκές πολιτικές βρίσκεται στο πολιτικό σύστημα, όπου διαδραματίζονται αυτές οι πρακτικές. Η αστική δημοκρατία έρχεται ως επικάλυμμα και πλάνη στις απαιτήσεις των πολιτών για συμμετοχή στις πολιτικές διεργασίες και αποφάσεις. Παρουσιάζεται ως σύστημα ταξικά ουδέτερο, προσδίδοντας την αληθοφάνεια της ισότητας. Επιπρόσθετα, ο δικομματισμός προσπαθεί να πολώσει τους πολίτες με την ανάδειξη διαφορών, που έχουν όμως κοινή ταξική βάση, δομώντας τη λειτουργία της κυρίαρχης αστικής τάξης.

Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να προσαρμόσουμε την ελληνική πραγματικότητα της πολιτικής σκηνής. Είναι δύςσκολο για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ως αξιωματική αντιπολίτευση, να ασκήσει κριτική σε πολιτικές που στηρίζονται στις δικές του επιλογές και αποφάσεις. Πώς να καταγγείλει πραγματικά την αστυνομική αυθαιρεσία, όταν τα ΜΑΤ της κυβέρνησής του πετούσαν δακρυγόνα σε κλειστούς χώρους ή όταν ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έφερε ένα ιδιώνυμο (!) για όσους αντιτάχθηκαν στους πλειστηριασμούς; Πώς θα γίνει πραγματική αντιπολίτευση στο σχέδιο Πισαρίδη, που φέρνει ακόμα πιο κοντά στη φτώχεια και την εξαθλίωση τον λαό, όταν προτείνει ένα σχέδιο απλώς… αντίστροφο; Μια “προοδευτική” αντιπολίτευση από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και κρυφά-κρυφά το ΜέΡΑ25 δεν είναι τίποτα άλλο από μια “αναζωογόνηση” της πολιτικής προοπτικής, με βάση πάντα το κεφάλαιο.

Το φρένο σε αυτές τις πολιτικές είναι μια ριζοσπαστική κατεύθυνση, με την πραγματική της σημασία. Πρέπει δηλαδή να ξεριζωθούν οι ρίζες, που δεν είναι άλλες από τον ίδιο τον καπιταλισμό και τα συμφέροντά του.

Η πραγματική αντιπολίτευση θα έρθει από αυτόν που κινεί τον ρου της ιστορίας, δηλαδή από τον ίδιο τον λαό. Ήρθε η ώρα να βγουν συμπεράσματα για το πώς θα έρθει η πραγματική πάλη που θα εξαλείψει μια για πάντα την ανέχεια και την εκμετάλλευση. Το ζήτημα είναι να μην ανανεωθούν τα πρόσωπα και να κατευναστούν τα πνεύματα, ούτε να προσδεθούμε σε σωτήρες. Εξάλλου κανένας λαός δε σώθηκε από σωτήρες. Συνειδητοποιούμε τις ταξικές διαρθρώσεις της κοινωνίας μας και μετατρέπουμε τη συνείδηση και την πάλη μας σε ταξική.

-«Mεμονωμένο περιστατικό»;

 

Η είδηση ξεκινάει με το ότι αστυνομικοί έκοψαν πρόστιμο 300 ευρώ σε εθελοντή αιμοδότη, ο οποίος επέστρεφε με το τρόλεϊ από το νοσοκομείο όπου είχε πάει να δώσει αίμα:

…Παρά το γεγονός ότι τους έδειξε το αντίστοιχο sms στο κινητό του τηλέφωνο όπως και σημάδι στο χέρι, εξηγώντας ότι είναι εθελοντής αιμοδότης. Ζήτησε μάλιστα από τους αστυνομικούς να επικοινωνήσουν με το νοσοκομείο και το τμήμα αιμοδοσίας για επιβεβαίωση. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί επέβαλαν το πρόστιμο στον εθελοντή αιμοδότη, ενώ δεν εισακούστηκαν ούτε οι γιατροί της υπηρεσίας Αιμοδοσίας που τηλεφώνησαν στον αστυνομικό διοικητή για να αναιρεθεί το πρόστιμο.

Μέχρις εδώ έχουμε ένα ακόμα περιστατικό, ανάμεσα σε πάμπολλα, το οποίο θα «περιοριζόταν» στην κραυγαλέα επιβεβαίωση της χαώδους διάστασης ανάμεσα στον σκοπό τον οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούν τα περιοριστικά μέτρα για την πανδημία και την πρακτική εφαρμογή τους από τον «μηχανισμό», για τον οποίο ένα ακόμα πρόστιμο δεν είναι παρά «ένα ακόμα πρόστιμο» ανεξάρτητα από λόγο ύπαρξης και πραγματικές συνθήκες: Η δομή του αστικού κράτους δεν «αφομοιώνει» ορισμένα περιοριστικά μέτρα που υπηρετούν την μη-εξάπλωση της πανδημίας, αλλά μια πανδημία που υπηρετεί την επιβολή περιοριστικών μέτρων.

Η συνέχεια της είδησης με τις λεπτομέρειές της, όμως, αποσπά το θέμα από τα όρια της «γενικής» αυτής διαπίστωσης και το τοποθετεί (για ακόμη μια φορά) σε ένα πεδίο ευρισκόμενο έξω από κάθε «ανεκτό» όριο:

Σύμφωνα με τα περιστατικά που αποκαλύπτει η επώνυμη καταγγελία, αστυνομικές διμοιρίες της «ΔΙΑΣ» και της «ΔΡΑΣΙΣ», με το πρόσχημα ότι «κάποιον έψαχναν», ακινητοποίησαν ένα τρόλεϊ, κατέβασαν τους επιβάτες στο δρόμο, προέβησαν σε ελέγχους στοιχείων – μάσκας – βεβαίωσης μετακίνησης και, επιπλέον, («ερεθισμένοι» από το σύνθημα της μάσκας) σε σωματική έρευνα και έρευνα της τσάντας του συγκεκριμένου επιβάτη. Βρίσκοντας τον «Ριζοσπάστη», ανακάλυψαν – όπως φαίνεται – και αυτόν που «έψαχναν», και του επέβαλαν ως «ποινή» 300 ευρώ πρόστιμο:

Μην βαράς κυρ χωροφύλαξ, είναι covid-free

Στη συνέχεια άρχισαν τις ειρωνείες, λέγοντάς μου πως δεν χρειάζεται να πας στο νοσοκομείο με αυτά τα πράγματα (τον «Ριζοσπάστη»!). Κι έτσι, μετά τις διαμαρτυρίες μου το «κατηγορητήριο» είχε στηθεί: Πρόστιμο Covid 300 ευρώ!

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ξεκνώντας από το τέλος προς την αρχή:

• Πρόστιμο δήθεν για παραβίαση των περιοριστικών μέτρων και, στην πραγματικότητα, για τον «Ριζοσπάστη» και το σύνθημα στη μάσκα ότι «τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή».
• Επιβολή προστίμου σε μετακίνηση για εθελοντική αιμοδοσία.
• Παράνομες ανακριτικές πράξεις (έρευνες) εκ μέρους των αστυνομικών οργάνων, για τις οποίες πράξεις η Ποινική Δικονομία προβλέπει συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μη συντρέχουσες εν προκειμένω [*].
• Ακινητοποίηση του τρόλεϊ και εξαναγκασμός των επιβατών να κατέβουν από αυτό και να υποστούν ομαδικό έλεγχο των στοιχείων τους, υπό το πρόσχημα των αστυνομικών οργάνων ότι «ψάχνουνε κάποιον»:

Μέχρι τώρα, η «συνηθισμένη» αστυνομική αυθαιρεσία συνίσταται στην ακινητοποίηση των περαστικών ΙΧ ή πεζών και στην παράνομη διενέργεια ερευνών (ανακριτικών πράξεων), όπου το κάθε άχρηστο και επουσιώδες «εύρημα» (ένα τσιγάρο χασίς, δυο γραμμάρια κόκας, μια ανεκτέλεστη ποινική απόφαση κ.ο.κ.) το οποίο δήθεν «δικαιώνει» την κρατική παρανομία και αυθαιρεσία, αντιστοιχεί στην μαζική παραβίαση των δικαιωμάτων εκατοντάδων πολιτών που υφίστανται κάθε φορά τις παράνομες αστυνομικές πράξεις.

Η ακινητοποίηση ενός τρόλεϊ και ο εξαναγκασμός των επιβατών σε αποβίβαση προκειμένου να «ελεγχθούν», δεν προσθέτει απλώς μια ακόμα ψηφίδα σε αυτή την τακτική…

Το συγκεκριμένο περιστατικό, με χαρακτηριστικά «μπλόκου» κατοχικού τύπου, προσδίδει στις μεθόδους «εσωτερικής κατοχής» του αστικού κράτους επί της κοινωνίας ένα περιεχόμενο που υπερβαίνει κατά πολύ την απλή «αίσθηση».

Και το ότι το τελικό «εύρημα» ήταν εν προκειμένω ο «Ριζοσπάστης», αποκαλύπτει με τη «σημειολογία» του τη διαρκή διάσταση ανάμεσα στους συνήθεις προσχηματικούς στόχους των μεθόδων της κρατικής αυθαιρεσίας και στους πραγματικούς στόχους της, που ήταν και είναι η τρομοκράτηση του λαού, η καθήλωσή του ένα και δυο σκαλοπάτια πιο κάτω από το σημείο της απόφασης να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στη ζωή, οι διαρκείς «ασκήσεις» του αστικού κράτους εναντίον του εσωτερικού εχθρού: Που δεν είναι άλλος από τη μάζα των εργαζόμενων, της νεολαίας, τη μάζα όσων για όλη τους τη ζωή προορίζονται να τρέφουν την ολιγαρχία του πλούτου, τη μάζα που υφίσταται το ζυγό της εκμετάλλευσης για τη διασφάλιση της οποίας «χρειάζεται» και ο ζυγός της επιπρόσθετης κρατικής καταπίεσης.

Η πανδημία ήδη έχει αποτελέσει πεδίο εξάσκησης και αναβάθμισης των μεθόδων της κρατικής δραστηριότητας κατά του εσωτερικού εχθρού – λαού.

Γράφαμε, με αφορμή προηγούμενα περιστατικά, και επαναλαμβάνουμε εδώ: Η κυβερνητική πολιτική έχει χαρακτήρα πρόκλησης, πρόκλησης που γυρεύει σκόπιμα την απάντησή της, και που ταυτόχρονα μετατρέπεται σε «καθεστώς» όσο δεν παίρνει απάντηση που την ακυρώνει.

Η απάντηση σε τέτοια, επαναλαμβανόμενα με διάφορες μορφές και κάθε άλλο παρά μεμονωμένα «περιστατικά», δεν μπορεί να έχει το χαρακτήρα μια μεμονωμένης πράξης, αλλά απαιτεί διαρκή μαζική κινητοποίηση, τόση και τέτοια που δεν θα είναι δυνατό να ενταχθεί στις σχεδόν προφανείς επιδιώξεις των κρατικών – κυβερνητικών επιτελείων, τόση και τέτοια που θα βρίσκεται σε σύγκρουση με αυτές και με τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική για χάρη της οποίας «εκπονούνται» και μεθοδεύονται.
_______________
[*] Σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 245 του νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (ΚΠΔ) οι προϋποθέσεις αυτές είναι: «Ενδείξεις ότι τελέστηκε αδίκημα και από την καθυστέρηση απειλείται άμεσος κίνδυνος απώλειας των αποδεικτικών στοιχείων ή υπάρχει δυσχέρεια πραγματοποίησης συγκεκριμένης ανακριτικής πράξης ή κτήσης αποδεικτικού στοιχείου στο μέλλον ή αν πρόκειται για αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα».

Διδακτική και μια σύγκριση με τις αντίστοιχες προϋποθέσεις που προβλέπονταν στην παρ. 2 του άρθρου 243 του προγενέστερου ΚΠΔ: «Αν από την καθυστέρηση απειλείται άμεσος κίνδυνος ή αν αν πρόκειται για αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας «νύχτα» τους νέους ποινικούς κώδικες, δεν παρέλειψε πλάι στο «αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα» να προσθέσει τη νομικά αόριστη και ουσιαστικά κενή περιεχομένου ρήτρα περί ενδείξεων τέλεσης «αδικήματος», λες και υφίσταται στο ποινικό δίκαιο ορισμένη έννοια «αδικήματος» ξέχωρη από την κατηγοριοποίησή τους σε ρητά προβλεπόμενα κακουργήματα και πλημμελήματα. Πρόσθεσε επίσης τη «δυσχέρεια στο μέλλον» κλπ, λες και στην «απειλή άμεσου κινδύνου» είχε εντοπιστεί η ανεπάρκεια του νομικού οπλοστασίου της αντεγκληματικής πολιτικής. Φυσικά για μια «αντεγκληματική πολιτική» χρησιμοποιούμενη ως εργαλείο αντιλαϊκής κρατικής αυθαιρεσίας, οι δικονομικές προσθήκες του ΣΥΡΙΖΑ δεν στερούνται νοήματος…

Ωστόσο ούτε με την επίκληση «ενδείξεων τέλεσης αδικήματος» ή «δυσχέρειας στο μέλλον» μπορεί το συγκεκριμένο περιστατικό παράνομης κρατικής αυθαιρεσίας να περιβληθεί με «νομιμότητα». Οι «ενδείξεις τέλεσης αδικήματος» αφορούν εν προκειμένω τις ενέργειες των αστυνομικών οργάνων και μόνον αυτές. 

Πηγή: Διέξοδος

Παφίλης: "...το ξύλο έχει δύο άκρες" (αξίζει να το δείτε ολόκληρο)

Το κέρδος δεν έχει αναστολές.

..

Η Επιτροπή Ναρκωτικών Ουσιών του ΟΗΕ αποφάσισε πριν από λίγες μέρες να αφαιρέσει την κάνναβη από τη λίστα «Κατηγορίας 4», όπου κατατάσσονται οι «επικίνδυνες και εθιστικές ουσίες». Η απόφαση πάρθηκε με οριακή πλειοψηφία, ύστερα από ψηφοφορία μεταξύ των κρατών - μελών της Επιτροπής, και στηρίχτηκε αναφανδόν από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Είχε προηγηθεί η σύσταση που εξέδωσε ο ΠΟΥ πριν από ένα χρόνο, να αφαιρεθεί η κάνναβη από την «Κατηγορία 4» της διεθνούς Συνθήκης για τις Ναρκωτικές Ουσίες του 1961, αναγνωρίζοντας «θεραπευτικές» ιδιότητες σε συστατικά της, όπως η 9-δ-Τετραϋδροκανναβινόλη (THC) και η κανναβιδιόλη (CBD). Γι' αυτό η υποβάθμιση της επικινδυνότητας της κάνναβης από τον ΟΗΕ χαιρετίστηκε ιδιαίτερα από τη βιομηχανία της «φαρμακευτικής» κάνναβης, σε συνδυασμό με την απόρριψη μιας άλλης πρότασης, να συμπεριληφθεί η ουσία THC στη σύμβαση του 1961, γεγονός που θα αύξανε μία σειρά από ελέγχους στο φυτό της κάνναβης που την περιέχει.

* * *

Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, η παγκόσμια βιομηχανία της «φαρμακευτικής» κάνναβης αναμένεται μέχρι το 2026 να έχει κύκλο εργασιών 148,35 δισ. δολάρια. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ότι οι πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον αναπτυσσόμενο τομέα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Επιχειρηματίες του χώρου, που διαμαρτύρονται για το «αυστηρά ρυθμισμένο πλαίσιο» γύρω από την κάνναβη, δήλωσαν σε διεθνή ΜΜΕ ότι περιμένουν τώρα να χαλαρώσουν οι όροι. Επισημαίνουν μάλιστα ότι για να ολοκληρωθεί το βήμα, χρειάζεται «μεγαλύτερη φιλελευθεροποίηση της χρήσης κάνναβης και οικονομική στήριξη της έρευνας». Διεκδικούν δηλαδή μεγαλύτερη κρατική στήριξη στην έρευνα και στις επενδύσεις. Γίνεται έτσι φανερό το πραγματικό υπόβαθρο της απόφασης του ΟΗΕ, που συνδέεται με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Τα όποια νομικά εμπόδια προέκυπταν από την υψηλότερη κατάταξη της κάνναβης στις λίστες επικινδυνότητας της Επιτροπής Ναρκωτικών Ουσιών του ΟΗΕ, έκαναν ακριβότερες και καθυστερούσαν τις επενδύσεις σε έναν ιδιαίτερα κερδοφόρο και αναπτυσσόμενο τομέα. Τώρα, σύμφωνα με εκτιμήσεις της «αγοράς», η απόφαση του ΟΗΕ θα «χαλαρώσει τη γραφειοκρατία» στα κράτη και θα διευκολύνει την έρευνα και τις επενδύσεις στην καλλιέργεια, τυποποίηση και εμπορία της «φαρμακευτικής» κάνναβης, μειώνοντας τα κόστη και αυξάνοντας τα κέρδη. Διαμορφώνονται δηλαδή προϋποθέσεις, ώστε να γίνει πιο ελκυστική και πιο αποδοτική η επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων σ' αυτόν τον τομέα, όπως ξεκίνησε να γίνεται και στη χώρα μας, με νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζεται με κυβέρνηση ΝΔ.

* * *

Στον απόηχο της απόφασης του ΟΗΕ, μια σειρά ΜΚΟ που ζητάνε την πλήρη αποποινικοποίηση της καλλιέργειας και χρήσης κάνναβης, χαιρετίζουν με κοινή τους ανακοίνωση την εξέλιξη και ισχυρίζονται ότι αντανακλά «την πραγματικότητα μίας αναπτυσσόμενης αγοράς φαρμακευτικών προϊόντων με βάση την κάνναβη». Η «αισιοδοξία» τους ότι δεν είναι μακριά η πλήρης απελευθέρωση της καλλιέργειας και χρήσης της κάνναβης, με «θεραπευτικό» μανδύα, πηγάζει από το γεγονός ότι η διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και η απενοχοποίηση (αν όχι η διαφήμιση) του συγκεκριμένου ναρκωτικού ενθαρρύνουν τη συζήτηση γύρω από τη νομιμοποίηση της κάνναβης και για «ψυχαγωγικούς» - όπως λένε - σκοπούς. Σήμερα, περισσότερες από 50 χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν νομιμοποιήσει την καλλιέργεια κάνναβης για «θεραπευτικούς» λόγους, ενώ σε πολλές από αυτές, το επόμενο βήμα είναι η αποποινικοποίηση και της λεγόμενης «ψυχαγωγικής» χρήσης. Αλλωστε, οι τζίροι από το παράνομο εμπόριο της κάνναβης αποτελούν «δέλεαρ» για επιχειρηματικούς ομίλους που διεκδικούν να τη διαθέσουν «νόμιμα» στην αγορά σε διάφορες μορφές, αλλά και για το κράτος, που προβάλλει το επιχείρημα ότι το παράνομο εμπόριο ενός «ακίνδυνου» τάχα ναρκωτικού στερεί πολύτιμα φορολογικά έσοδα από τους προϋπολογισμούς του.

* * *

Μόλις την περασμένη βδομάδα, ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε στοιχεία από την Εκθεση του διεθνούς ερευνητικού προγράμματος ESPAD που διενεργήθηκε το 2019 σε 35 ευρωπαϊκές χώρες, για την ευκολία πρόσβασης που έχουν στην κάνναβη οι σημερινοί 16άρηδες μαθητές. Τα στοιχεία είναι περισσότερο από ανησυχητικά, με το 32% όσων συμμετείχαν στην έρευνα να δηλώνουν ότι έχουν μεγάλη ευκολία πρόσβασης στην κάνναβη, κυρίως στην Ολλανδία (51%), στη Δανία (48%), στη Γερμανία (42%), στην Αυστρία (42%), στην Ισπανία (41%), στην Ιταλία (37%) και στη Γαλλία (34%). Στις περισσότερες απ' αυτές τις χώρες, η χρήση κάνναβης έχει αποποινικοποιηθεί πλήρως ή ισχύουν πιο «ελαστικοί» όροι. Η κάνναβη είναι επίσης το πιο διαδεδομένο ναρκωτικό στους Ευρωπαίους μαθητές, με χρήση 16%. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, η απόφαση του ΟΗΕ είναι μια μεγάλη αβάντα σε όσους προωθούν τη ναρκωκουλτούρα, αμβλύνοντας τα αντανακλαστικά της νεολαίας και δυσκολεύοντας το έργο της πρόληψης απέναντι στα ναρκωτικά, ειδικά στις κρίσιμες μαθητικές ηλικίες. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι το καπιταλιστικό κέρδος δεν έχει αναστολές. Και ότι στο όνομά του μπορούν να γίνουν τα πιο ειδεχθή εγκλήματα σε βάρος της συνείδησης, ακόμα και της ζωής του λαού και της νεολαίας.

Καμιά αναστολή!

Οι χτεσινές νέες συμβολικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία έδωσαν συνέχεια στις πολύμορφες αγωνιστικές παρεμβάσεις υγειονομικών, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Συνδικάτων για άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας του λαού.

Στις πύλες των νοσοκομείων ακούστηκαν ξανά δυνατά κάτω από τις μάσκες τα αιτήματα για πραγματική θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και ταυτόχρονη επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Μαχητικά αναδείχθηκαν για μια ακόμα φορά η άθλια κατάσταση στην Υγεία και οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης, τις οποίες επιχειρεί να κρύψει «κάτω από το χαλί», με πιο πρόσφατο παράδειγμα την καλλιέργεια κλίματος εφησυχασμού, με την προσδοκία του εμβολιασμού, που θα εξαφανίσει τάχα «με τη μια» την πανδημία.

Ο επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός της πως «ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε και τώρα το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε το εμβόλιο» είναι επικίνδυνος, προκλητικός και πρέπει να πάρει άμεσα απάντηση.

Αντιμετωπίζοντας καθημερινά το χάλι στο δημόσιο σύστημα της Υγείας και βλέποντας την κυβέρνηση να αποποιείται κάθε ευθύνη για μέτρα ουσιαστικής προστασίας σε χώρους δουλειάς, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και αλλού, ο λαός δικαιολογημένα προσδοκά το εμβόλιο για την προστασία της υγείας και της ζωής του από την απειλή του κορονοϊού.

Η πανδημία όμως και το δεύτερο κύμα εξακολουθούν να «τρέχουν», το τίμημα παραμένει βαρύ, με πολλές δεκάδες νεκρούς καθημερινά. Εκατοντάδες είναι οι διασωληνωμένοι και χιλιάδες οι νοσηλευόμενοι. Ακόμα και σήμερα να ξεκινούσε ο εμβολιασμός, ακόμα και αν ο βαθμός αποτελεσματικότητας των εμβολίων είναι υψηλός, θα απαιτηθούν αρκετοί μήνες πριν υπάρξει ικανοποιητικό ποσοστό ανοσίας στον πληθυσμό, χωρίς να αποκλείεται ενδιάμεσα ένα τρίτο κύμα της πανδημίας.

Την ίδια ώρα, η μετατροπή του δημόσιου συστήματος Υγείας σε σύστημα Υγείας «μιας νόσου», ειδικά στις πιο επιβαρυμένες περιοχές, πάνω στην ήδη άσχημη κατάσταση από το πρώτο κύμα της πανδημίας, έχει προσθέσει νέες συσσωρευμένες και επιτακτικές ανάγκες για την αντιμετώπιση άλλων σοβαρών ασθενειών, έχει «απογειώσει» ακόμα περισσότερο τις λίστες αναμονής για εξετάσεις, θεραπείες και χειρουργεία.

Στην κατάσταση αυτή προστίθενται οι μεγάλες ανάγκες αποκατάστασης για χιλιάδες ανθρώπους που νόσησαν βαρύτερα πριν θεραπευτούν από τον κορονοϊό. Που σημαίνει ότι η πίεση στο δημόσιο σύστημα της Υγείας, το οποίο βρίσκεται στα ίδια και χειρότερα με τον περασμένο Μάρτη, θα συνεχίζεται, επειδή είναι πίσω ακόμα κι από τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του λαού, που εκτοξεύθηκαν την περίοδο της πανδημίας.

Η ίδια η διαδικασία του εμβολιασμού για τον κορονοϊό, με ένα νέο εμβόλιο για μια νέα νόσο, απαιτεί ένα ανεπτυγμένο δημόσιο σύστημα Υγείας, με επάρκεια σε προσωπικό για τον εμβολιασμό - και όχι με νέες μετακινήσεις - αλλά και για τη συστηματική παρακολούθηση του πληθυσμού που θα εμβολιαστεί, για την έγκαιρη επέμβαση όπου εντοπιστούν τυχόν προβλήματα, για την απόκτηση επιστημονικής γνώσης για κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι η ανταπόκριση σε διαφορετικές κατηγορίες του πληθυσμού, το κατά πόσο οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν ή όχι κ.ά.

Εξάλλου, για μια σειρά κατηγορίες ασθενών ακόμα είναι ερώτημα αν θα επιτραπεί ο εμβολιασμός τους (αφορά ασθενείς με αλλεργίες, αυτοάνοσα, έγκυες και άλλους που χρειάζονται ειδική παρακολούθηση).

Σε κάθε περίπτωση, το εμβόλιο δεν μπορεί ούτε να «κουκουλώσει» ούτε να «γιατρέψει» τις τεράστιες ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας, τη χρόνια εγκληματική πολιτική όλων των κυβερνήσεων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, η οποία στις συνθήκες της πανδημίας οδήγησε τα δημόσια νοσοκομεία στο «χείλος του γκρεμού».

Από όλες τις πλευρές επομένως, επιβεβαιώνεται ότι οι διεκδικήσεις για πραγματική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, για ουσιαστικά μέτρα προστασίας των εργαζομένων και του λαού, των μαθητών και των φοιτητών, είναι επίκαιρες όσο ποτέ. Ειδικά στην Υγεία, η επικίνδυνη κατάσταση είναι εδώ και θα συνεχίσει να είναι και μετά το εμβόλιο. Απέναντι λοιπόν στην πολιτική που βάζει την Υγεία και τις ανάγκες του λαού στο ζύγι της λογικής «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και το κράτος του, η ενίσχυση της πάλης δεν χωρά καμιά αναστολή!