19 Μαΐ 2017

Στον τόπο του εγκλήματος


Μπασκετική ανάλυση για το Φάιναλ Φορ που αρχίζει σήμερα, τις ελπίδες του Ολυμπιακού, και τα κακώς κείμενα όπου δεν πέφτει το φως των προβολέων.
Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και μένει να δούμε αν θα χτυπήσει δυο φορές, για να επιβεβαιώσει και την άλλη σχετική φράση.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην έχει τον πιο ακριβό εξοπλισμό, ιδίως σε σχέση με το οπλοστάσιο πολυτελείας που έχει η ΤΣΣΚΑ, αλλά είναι οπλισμένος με αστείρευτα ψυχικά αποθέματα -όσο και αν αυτό μοιάζει με επικολυρικό κλισέ- και με τις μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος από το Φάιναλ Φορ του 12′, που μπορεί να γίνουν εφιάλτης για τον αντίπαλο.
Ο φετινός διευρυμένος μαραθώνιος, με το νέο σύστημα διεξαγωγής, φτάνει στο τέλος του, έχοντας εξαντλήσει ομάδες και παίκτες, που έπεφταν τραυματίες σαν τα κοτόπουλα. Ανέδειξε όμως κατά τεκμήριο την πιο δυνατή τετράδα των κυνηγών του δισκοπότηρου-κούπας.
Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, ΤΣΣΚΑ, έχει ίσως το πιο γεμάτο ρόστερ, το κορυφαίο περιφερειακό δίδυμο, Ντε Κολό-Τεόντοσιτς, στα ντουζένια του, τον Χάινς χαμάλη πολυτελείας στη ρακέτα, τον αναμορφωτή Ιτούδη, που πέρυσι την οδήγησε στη γη της επαγγελίας… αλλά και την ρετσινιάς της ομάδας χωρίς μέταλλο που λιώνει στα δύσκολα. Και δεν είναι σίγουρο πως την έχει αποτινάξει, παρά την περυσινή κατάκτηση του τροπαίου. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι φαντάσματα θα παλεύουν να νικήσουν οι Ρώσοι, αν ο αποψινός ημιτελικός κριθεί στα τελευταία λεπτά.
Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η πρωταθλήτρια της κανονικής περιόδου και η πιο βελτιωμένη ομάδα της χρονιάς, με το Σέρχιο Γιουλ να οργιάζει -ιδίως στα τελευταία δευτερόλεπτα κάθε επίθεσης- το Ράντολφ να κάνει τη διαφορά κάτω από τις δύο μπασκέτες, σε άμυνα και επίθεση, και τον πιτσιρικά Ντόνσιτς να καταξιώνεται στην αφρόκρεμα, πριν καλά-καλά ενηλικιωθεί, θυμίζοντας σε κάποιους τον Κούκοτς -όχι τόσο στο στιλ, αλλά στις ικανότητές του. Αλλά το ερώτημα είναι αν μπορεί να πετάξει έξω από το κόλπο τη Φενέρ μες στο σπίτι της, ώστε να έχει την ευκαιρία να σηκώσει την Κυριακή το 10ο τρόπαιο (la decima) -κάτι που δεν έχει πετύχει κανείς άλλος ευρωπαϊκός σύλλογος.

Η Φενέρ δεν έχει ευρωπαϊκούς τίτλους στη συλλογή της. Έχει όμως ρόλο οικοδέσποινας και τη μερίδα του λέοντος στις εξέδρες. Κεκτημένα ταχύτητα από τα play-off, όπου σκούπισε τον Παναθηναϊκό (με μειονέκτημα έδρας και το δίδυμο Ούντο-Μπογκντάνοβιτς να θυμίζει Μπατίστ-Διαμαντίδη). Και τον Ομπράντοβιτς που ακούει δικαιωματικά στο προσωνύμιο “άρχοντας των δαχτυλιδιών” (κανείς δε θυμάται πια το Γκαστόνε”), με οκτώ κατακτήσεις, οκτώ στους δέκα νικηφόρους τελικούς και 16 παρουσίες σε Φάιναλ Φορ (από τα 30 συνολικά στην ιστορία του θεσμού). Έχει όμως μπροστά του και μια μεγάλη πρόκληση: να το πάρει και με τους Τούρκους¨-όπως το 2002′ το είχε πάρει με πεντάρι το Λάζαρο. Αν δεν τα καταφέρει (ούτε) τώρα, στην τρίτη προσπάθειά του με τους Τούρκους, θα δώσει τροφή και δικαιώματα στους επαγγελματίες επικριτές του, που αγαπάνε να τον μισούν.

Ο Ολυμπιακός μπαίνει αντικειμενικά ως αουτσάιντερ, σχεδόν κατ’ επιλογή, αφού ο ρόλος αυτός του πάει περισσότερο. Έχει με το μέρος του παραδοσιακά γούρια, όπως την εγκυμοσύνη της συζύγου του Σπανούλη (που συνδυάζεται με κούπα ή μίνιμουμ τελικό) και το 3-2 επί της Εφές -όπως το 13′ πριν το Λονδίνο). Ξέρει πως σε νοκ άουτ αγώνες όλα γίνονται και μπορούν οι πάντες να χάσουν απ’ όλους, ανεξαρτήτως έδρας. Έχει το Σπανούλη, ως ηγέτη, που άλλαξε επίπεδο και το ρου της ιστορίας για την ομάδα.

Βασικά όμως έχει το πιο σκληρό μέταλλο και την καλύτερη ομαδική λειτουργία, που καλύπτει μέσα από το σύνολο τα κενά της -όπως του Χάκετ. Και δε χρειάζεται κάποιο παράσημο-μετάλλιο στην Πόλη για να το αποδείξει αυτό, αφού μιλάνε από μόνες του οι έξι παρουσίες σε Φάιναλ Φορ, τα εννιά τελευταία χρόνια, δείχνοντας τη συνέχεια και τη σταθερότητα των ερυθρολεύκων.
Πέρα από τους δαίμονες των Ρώσων, υπάρχει και το φάντασμα της βίας-τρομοκρατίας που πλανάται πάνω από τους διοργανωτές. Η Κωνσταντινούπολη θυμίζει πολιορκημένη πόλη, οι τελευταίες ειδήσεις κάνουν λόγο για έναν οπαδό του Ολυμπιακού, που μαχαιρώθηκε σε επεισόδια, κι η επιτυχία της διοργάνωσης μοιάζει να κρέμεται σε μια κλωστή. Αλλά η διοργανώτρια αρχή προτίμησε να ρισκάρει ανθρώπινες ζωές και το κύρος της, παρά τα λεφτά της χορηγίας από τις Turkish Airlines. Απέδειξε πάντως πως δεν έχει πρόβλημα να κάνει μπίζνες στη χώρα του Ερντογάν και πως το χρήμα είναι υπεράνω πολιτικών συμπαθειών και προκαταλήψεων.
Όσο για το μέλλον της Euroleague, προβλέπεται ήδη αύξηση ομάδων (σε 18), αγώνων, κερδών, πιθανότατα και των τραυματισμών των παικτών ή των αδιάφορων βαθμολογικά αναμετρήσεων. Αλλά γιατί να κολλήσουμε στην άσχημη όψη των πραγμάτων και να μην πανηγυρίσουμε για τα θεάματα (χωρίς άρτο) που μας προσφέρονται;
Ντιβόσιον, ντιβόσιον, εεε…

Καλώς ήρθε το Μνημόνιο 4


Ο κόσμος στο χτεσινό πανεργατικό συλλαλητήριο ήταν πραγματικά πολύς, πιάνοντας όλο το μήκος της Σταδίου, από την Ομόνοια, μέχρι το Σύνταγμα. Από τα πιο μαζικά απογευματινά συλλαλητήρια, που μπορώ να θυμηθώ, το τελευταίο διάστημα.

Στη Φιλελλήνων, η πορεία "έσπασε" στα δύο, το μεγαλύτερο τμήμα της έκανε ένα μικρό κύκλο για να ανέβει στην Αμαλίας, ενώ το ΜΑΣ με πολύ μαζικά μπλοκ, έπιασε το κομμάτι της Όθωνος, και αργότερα ήρθε παραπλεύρως, από την Αμαλίας, πίσω από τη γραμμή του τραμ, σα δεύτερη λωρίδα κυκλοφορίας.

Οι λοιπές δημοκρατικές-αντιμνημονιακές δυνάμεις (αριστεροχώρι κι αναρχία) είχαν μάλλον αναιμική παρουσία, όπως κάθε φορά σχεδόν μετά το δημοψήφισμα του 15'. Πολύ λίγοι, αισθητά λιγότεροι από ό,τι στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Τετάρτης, με μεγάλη πυκνότητα προς την πλευρά από την οποία ερχόταν το ΠΑΜΕ, ενώ από την άλλη μεριά (προς Πανεπιστημίου, Σοφίας, κτλ) δεν υπήρχε ψυχή.
Το πιο μαζικό μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητικών συλλόγων, οι ΛΑΕτζήδες έπιασαν με τις λιγοστές τους σημαίες το κομμάτι μπροστά από την εξέδρα, για να φαίνονται καλύτερα.

Αλλά τα καλύτερα θεατρικά δρώμενα δεν τα είχαμε δει ακόμα. Ένα τσούρμο-θίασος με κορυφαία του χορού τη Ραχήλ Μακρή, επικεφαλής μιας τριαντάρας παρατρεχάμενών της, ντυμένων με ειδικά μπλουζάκια, με ένα ειρωνικό σύνθημα για τη φρουρά της βουλής, σκέφτηκε να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά της τελευταίας, με μια παρωδία εφόδου. Έδρασαν συνεπικουρικά κι οι μπάχαλοι με μια παρωδία σύγκρουσης που έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα: να πνίξουν τα ΜΑΤ με χημικά όλη την πορεία.

Ο καταμερισμός εργασίας ήταν τέλειος κι αποτελεσματικός. Η Ραχήλ το σόου εκτός βουλής, η ΛαΕ με τα τρικάκια και τη Λαεθάλασσά της εντός βουλής, και "τα παιδιά" το γκραν φινάλε με βαρελότα και τρακατρούκες στο τέλος. Η κοινωνία του θεάματος με πολιτικούς όρους (εξω)κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Το σύνθημα δόθηκε. Σαν έτοιμοι από καιρό, σαν Συριζαίοι, σαν που ταιριάζει σε όσους αξιώθηκαν να ψηφίσουν το τέταρτο μνημόνιο, έριξαν στο ψαχνό χημικά, για να διαλύσουν τη διαδήλωση. Αλλά δεν τους κάναμε τη χάρη. Τα μπλοκ ανασυγκροτήθηκαν γρήγορα, επέστρεψαν προς την πλατεία, οι πρώτες γραμμές ήταν εφοδιασμένες και με Riopan, αν είδα καλά -κι ομολογώ πως δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Παραμείναμε στην Αμαλίας αρκετή ώρα και διαλυθήκαμε συγκροτημένα, ακούγοντας (ή μήπως μυρίζοντας;) τα μεθεόρτια, καθώς φεύγαμε. Ναι αλλά μόνοι μας φύγαμε, δε μας διώξανε...

Την ίδια στιγμή στη Βουλή...
...ο Τσίπρας έλεγε πως αν μετρούσαμε κάθε μεσοπρόθεσμο ως μνημόνιο, τώρα θα είχαμε φτάσει στο 40ό μνημόνιο. Σύμφωνοι, αλλά αυτό πώς ακριβώς δικαιώνει τη δική του θέση-στάση; Αναιρεί άραγε την εκτίμηση του Κουτσούμπα πως αυτή η βουλή είναι η μόνη που "άντεξε" να ψηφίσει και δεύτερο μνημόνιο στη θητεία της -δείχνοντας την αξία χρήσης της ΔΦΑ για το σύστημα;

...ο Μητσοτάκης είχε έτοιμη δευτερολογία -χωρίς να ασχολείται με όσα έχουν ειπωθεί ενδιάμεσα για να απαντήσει- και διάβαζε χαμογελώντας τα μέτρα (που υπερκαλύπτουν τα όποια αντίμετρα) λες και χαιρόταν -κι όντως επιχαίρει- για όσα έρχονται. Τρομερή επικοινωνιακή τακτική...

Το επίπεδο του δικομματικού καβγά σπάει κάθε ιστορικό χαμηλό, φτάνοντας σε δυσθεώρητα βάθη-γκεστάλτ (ακόμα και σε σχέση με το φτηνό κουτσαβακισμό του Σαμαρά, στο πρόσφατο παρελθόν).

Κι όσο για το επόμενο Συριζαϊκό μνημόνιο -όπου θα επικαλεστούν το Στάλιν, όπως λέει ο Παφίλης- μπορούν να διασκευάσουν τους στίχους για την Τρίτη Διεθνή: μνημόνιο τέσσερα, του Λένιν-Στάλιν... ως μαύρα κοράκια που πέφτουν στην εργατιά.

Μέτρα και αντίμετρα



Σεπτέμβριος 1990. Ενώ ακόμη η ατμόσφαιρα είναι βαρειά από την μπόχα τού "βρόμικου '89", ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη όπου, ως πρωθυπουργός πια, θα εκφωνήσει βαρυσήμαντη ομιλία στα πλαίσια της 55ης Διεθνούς Έκθεσης. Η ομιλία θα είναι όντως βαρυσήμαντη αφού, εκτός από τον ίδιο, την έχουν επεξεργαστεί ο υπουργός εθνικής οικονομίας Γιώργος Σουφλιάς, ο αναπληρωτής του Τίμος Χριστοδούλου και ο υφυπουργός του Αριστείδης Τσιπλάκος, ο συνταγματολόγος Προκόπης Παυλόπουλος και ο υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος.

Σ' εκείνη την ομιλία, ο Μητσοτάκης δεν μασούσε τα λόγια του. "Δεν έχουμε περιθώρια, αλλά ούτε και δικαίωμα να συμβιβαστούμε. Γιατί αν συμβιβαστούμε, θα έχουμε αποτύχει. Τα χρόνια που έρχονται πρέπει να αποτελέσουν σταθμό για την ελληνική οικονομία, μια οικονομία που παραλάβαμε παράλυτη και με 15 τρισ. δραχμές χρέος. Θα εξυγιάνουμε την οικονομία ακόμα κι αν πρέπει να έλθουμε σε σύγκρουση με τις συντεχνίες (...) Όσοι προνομιούχοι των μονοπωλιακών κρατικών επιχειρήσεων αντιδρούν, ζητούν στην ουσία από τους άλλους φορολογούμενους, εργάτες, υπαλλήλους, βιοτέχνες, μικροεπαγγελματίες, να πληρώνουν για τις δικές τους εισφορές. (...)".

Όμως, από όλα όσα είπε τότε ο Μητσοτάκης, εκείνο που πέρασε στην ιστορία και θα μείνει αξέχαστο ήταν η προσπάθειά του να δικαιολογήσει την κατάργηση της ΑΤΑ, της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής των μισθών, την οποία είχε καθιερώσει το ΠαΣοΚ από το 1982. Μπερδεύοντας νούμερα και ποσοστά, ο τότε πρωθυπουργός ήθελε να πείσει τους εργαζόμενους ότι αν δεν πάρουν αύξηση ούτε κατά το πρώτο εξάμηνο του 1991 ούτε κατά το δεύτερο, στο τέλος της χρονιάς θα βρεθούν κερδισμένοι, αφού η εφαρμογή τού κυβερνητικού προγράμματος θα επιφέρει αύξηση στα εισοδήματά τους κατά 14%. Ο απλός κόσμος δεν ήταν δυνατόν να καταλάβει την επιστημονική ανάλυση του Μητσοτάκη, την οποία συνόψισε στην ισότητα "0 + 0 = 14%". Μια ισότητα που κατέληξε να συνιστά το κορυφαίο και συντομώτερο πολιτικό ανέκδοτο της ιστορίας.

[του Κυρ - 16/5/2017]

Έπρεπε να περάσουν 26 ολόκληρα χρόνια για να αμφισβητηθεί η πρωτοκαθεδρία εκείνου του ανέκδοτου από ένα άλλο, όχι τόσο σύντομο αλλά εξ ίσου καλό: "μέτρα δημοσιονομικά ουδέτερα". Είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που μια κυβέρνηση (και, μάλιστα, της αριστεράς!) νομοθετεί περικοπές των λαϊκών εισοδημάτων και ταυτόχρονα ισχυρίζεται ότι θα επιστρέφει όλα τα χρήματα που θα εισπράττει απ' αυτά τα μέτρα. Κάτι σαν "μην ανησυχείτε από τις περικοπές, καθ' όσον θα υπάρχουν αντισταθμίσματα". Σας παίρνουμε μέτρα αλλά θα πάρουμε και αντίμετρα.

Σίγουρα, οι αδαείς αναρωτιούνται προς τι όλη αυτή η φασαρία, αν πρόκειται να μη μείνει τίποτε στο συρτάρι. Ε, αδαείς είναι! Πώς να καταλάβουν ότι το "παίρνω-δίνω" δεν σημαίνει κατ' ανάγκην ότι "δίνω σ' αυτόν που του τα παίρνω". Συνήθως σημαίνει "παίρνω από τον έναν και δίνω στον άλλο". Πώς ήταν εκείνο το ωραίο που είπε τις προάλλες ο Δημήτρης Καμμένος; Α, ναι: παίρνω ένα κατοστάρικο από την σύνταξη του παππού και το δίνω επιδότηση σε έναν εργοδότη για να βρει δουλειά το εγγόνι του παππού.

Μέτρα και αντίμετρα, λοιπόν. Χτες, η βουλή ψήφισε τα πρώτα, δηλαδή το να πάρει το κατοστάρικο από την σύνταξη του παππού. Το πού θα το δώσει παραμένει ακόμη ασαφές αλλά μια καθαρή εικόνα μάς την έδωσε ο αναπληρωτής υπουργός οικονομίας Αλέξης Χαρίτσης, σε συνέντευξη του στο "Βήμα" της περασμένης Κυριακής:
Διεκδικήσαμε και πετύχαμε η συμφωνία να περιέχει τρία αναπτυξιακά αντίμετρα συνολικού ύψους 900 εκατ. ευρώ μέχρι και το 2021. Περιλαμβάνουν 100 εκατ. ευρώ τον χρόνο για την ενεργειακή αναβάθμιση ενεργοβόρων βιομηχανιών, που θα εξασφαλίσουν σημαντική εξοικονόμηση ενέργειας και μείωση του κόστους παραγωγής. Ταυτόχρονα, εξασφαλίσαμε 100 εκατ. ευρώ επιπλέον τον χρόνο για το νέο αναπτυξιακό νόμο, για να ικανοποιήσουμε την αυξημένη ζήτηση και άλλα τόσα για την υλοποίηση σημαντικών αγροτικών υποδομών, όπως δίκτυα ύδρευσης, αρδευτικά κανάλια, αγροτικοί δρόμοι, που χρόνιζαν εδώ και δεκαετίες.
Νάτο το κατοστάρικο του παππού! Πάει στις ενεργοβόρες βιομηχανίες για να μειώσει το κόστος παραγωγής τους, άρα να αυξήσει τα κέρδη τους. Πάει στον αναπτυξιακό νόμο, ο οποίος ενισχύει τις μεγάλες επιχειρήσεις, είτε με φοροαπαλλαγές είτε με επιδοτήσεις. Και, τέλος, πάει στις αγροτικές υποδομές, οι οποίες -φυσικά!- θα επιλεγούν με αναπτυξιακά κριτήρια, άρα θα υποστηρίζουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται ή θα δραστηριοποιηθούν στον κλάδο. Ε, πάει στον διάολο, κάποιος από όλους αυτούς θα φτιάξει μια τετράωρη θέση εργασίας, να πάει το εγγόνι τού παππού να δουλέψει και να κονομήσει δυο κατοστάρικα τον μήνα... μπορεί και δυόμισυ. Ιδού η υπεραξία τού κατοστάρικου!


Εδώ που τα λέμε, έπρεπε κι εμείς να ήμασταν υποψιασμένοι. Έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι πίσω από την λέξη αντίμετρα δεν μπορεί να κρύβεται κάτι καλό. Αφού είναι γνωστό ότι οι λέξεις λειτουργούν περίεργα στην πολιτική. Στην πολιτική, άλλα λες και άλλα εννοείς. Και για να το πω επιστημονικά, στην πολιτική το σημαίνον δεν είναι και σημαινόμενον. Για παράδειγμα, λες θεσμοί και εννοείς τρόικα, λες πρόγραμμα και εννοείς μνημόνιο, λες σταθεροποίηση και εννοείς λιτότητα, λες δημοσιονομική προσαρμογή και εννοείς φοροκαταιγίδα, λες 13η σύνταξη και εννοείς ένα εφ' άπαξ χαρτζηλίκι.

Μέτρα και αντίμετρα... Αν ήμασταν υποψιασμένοι, θα είχαμε καταλάβει αλλά, αν ήμασταν ταξικά συνειδητοποιημένοι θα ξέραμε εξ αρχής ότι σε τούτο το αστικό κωλοχανείο που κάποιοι αποκαλούν "το καλύτερο πολίτευμα του κόσμου", όταν τα μέτρα αφορούν μια τάξη, τα αντίμετρα αφορούν μια άλλη. Σε απλά ελληνικά: όταν είσαι απ' αυτούς που δίνουν, μη περιμένεις ποτέ να πάρεις.

[του Πέτρου Ζερβού - 3/4/2016]

Υστερόγραφο: Αν κάποιος αναγνώστης άκουσε την ομιλία τού Νίκου Φίλη στην βουλή και κατάλαβε την αποστροφή "χωρίς θετική εξέλιξη στο ζήτημα του χρέους (...) ισχύει η πολιτική δέσμευση ότι τα μέτρα που τώρα θα ψηφίσουμε δεν θα εφαρμοστούν", ας μας την εξηγήσει. Συγγνώμη που ρωτάω αλλά έχω μια απορία: σε ποιό από τα 163 άρθρα τού πολυνομοσχεδίου γινόταν η σύνδεση των μέτρων με το χρέος και δεν το πρόσεξα; 

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ : Εξαγορά του κερατά !!





 Το «κόντεξτ»
Θα γράψεις κάτι για τις φοιτητικές εκλογές;
-Μπα, βαριέμαι
-Γράψε τότε το 3ο Μέρος για τον «Αριστερισμό»
-Καλά, θα γράψω για τις εκλογές
Ο παραπάνω διάλογος, αν και φανταστικός, θα μπορούσε να συνοψίζει τη σχέση του γράφοντος με το γράψιμο και τη θεματολογία αυτού. Σε λίγες μέρες έχουμε φοιτητικές εκλογές και το ότι πολλοί αρθρογράφοι της Κατιούσα είμαστε 30φεύγα χρονών δε θα μας σταματήσει απ’ το να γράψουμε γι’ αυτές. Με τη βιωμένη εμπειρία αλλά και την απόσταση τόσων χρόνων για οδηγό, αυτή είναι η δική μου συνεισφορά. Μια παρουσίαση των παρατάξεων που συμμετέχουν. Υποκειμενική και προκατειλημμένη όσο δεν πάει.

Και Α και ΟΥ. Λοβοτομή παντού. Με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία-Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση) ή πιο απλά ΔΑΠ είναι η παράταξη της ΝΔ. Και εδώ θα μπορούσαμε να σταματήσουμε γιατί μπορείτε να φανταστείτε τα υπόλοιπα. Αλλά όοοοοοοοοχι, θα τα ακούσετε (ή μάλλον θα τα διαβάσετε).
Ιδρύθηκε το 1974 από τη συνένωση της ΔΑΠ Αθήνας και της ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης (χμ, ευρηματικό). Αποτέλεσε τη φυσική (οκ, την ξεπλυμένη) συνέχεια της ΕΚΟΦ, της φασίζουσας αλλά όχι ακριβώς φασιστικής παράταξης της ΕΡΕ στα Πανεπιστήμια προδικτατορικά. Υπήρξε το μακρύ χέρι των κυβερνήσεων Καραμανλή τη δεκαετία του ’70 με χαμηλά πάντως ποσοστά γύρω στο 10%. Η δεκαετία του ’80, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ στα ντουζένια του ήταν ταυτόχρονα περίοδος περισυλλογής αλλά και αργής και σταθερής ανόδου. Ήταν παράλληλα η δεκαετία των Κενταύρων και των Ρέηντζερς, των χουλιγκάνικων ομάδων κρούσης, ή ταγμάτων εφόδου όπως θα λέγαμε σήμερα, αν αυτό δε μας θύμιζε κάτι άλλο, λιγότερο μπλε και περισσότερο μαύρο. Ομάδων, που σκοπό είχαν τον τραμπουκισμό φοιτητών της Ν. ΠΑΣΟΚ, όπως επίσης του ΚΚΕ και άλλων αριστερών οργανώσεων. Ελλείψει καθαρής (λόγω της «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς» όπως θα ‘λεγε κι ο Άδωνις) ακροδεξιάς ή φασιστικής παράταξης στα πανεπιστήμια η ΔΑΠ συσπείρωνε κάθε αντιδραστικό φιλοβασιλικό, φιλοχουντικό ή άλλο στοιχείο εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Η δευτεροτριτοτέταρτη θέση της σε πανελλαδικό επίπεδο της έδινε λίγες σχολές στην κατοχή της και ελάχιστες σχολές με αυτοδυναμία. Αυτό σήμαινε ότι η δράση της επικεντρωνόταν περισσότερο στον αγνό ανόθευτο τραμπουκισμό και όχι τόσο στην δημοσιοσχετίστικη πελατειακή κοτζαμπασίστικη σχέση της με το φοιτητόκοσμο, κάτι στο οποίο θα διαπρέψει αργότερα, απ’ τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα. Αυτό ξεκίνησε δειλά-δειλά από το 1987 όταν η ΔΑΠ, πατώντας πάνω στην προχωρημένη σήψη της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (που είχε αντίκτυπο και στο χώρο της παιδείας), την άγρια συκοφάντηση εννοιών όπως (σοσιαλισμός, αριστερά κλπ) πάλι απ’ το ΠΑΣΟΚ και την γενικότερη κατάσταση στην Ευρώπη με τις επικείμενες ανατροπές, κατάκτησε για πρώτη φορά την 1η θέση πανελλαδικά. Και από τότε δεν την ξαναέχασε. Σταδιακά τα Πανεπιστήμια μεταβλήθηκαν σε μηχανισμούς πελατειακών σχέσεων και ρουσφετιών, ανοιχτού ή κεκαλυμμένου μπραβιλικίου και χώρους αναπαραγωγής της εκλογικής βάσης της ΝΔ.
Είναι να απορεί κανείς με διάφορους νεοδημοκρατικής κοπής ή και ελευθέρας βοσκής φιλελευθέρους στη δημόσια σφαίρα, που εν έτει 2017 κάνουν λόγο για «άντρα ανομίας», και «τελευταία οχυρά σοβιετίας». Δεν τους ενημέρωσε κανείς ότι επί 30 (ολογράφως τριάντα) χρόνια κουμάντο στα περισσότερα ελληνικά ΑΕΙ και σχεδόν σε όλα τα ελληνικά ΤΕΙ κάνει η ΔΑΠ; Αυτή βγάζει πρυτάνεις, αυτή δίνει (ή και παίρνει) τις εργολαβίες συντήρησης/καθαριότητας/σίτισης, αυτή καθορίζει ποιος, με ποια ταχύτητα και εάν θα πάρει και πόσα πτυχία. Παράλληλα η ΔΑΠ (μαζί με την ημιθανή αλά όχι λιγότερο συνένοχη ιστορικά ΠΑΣΠ) είναι ένα μόρφωμα που χρησιμοποιεί και περιθάλπει μπράβους της νύχτας ενώ ανοιχτοί είναι και οι δίαυλοί της με την ιδίου φυράματος Χρυσή Αυγή. Ακόμη είναι μια επικερδής επιχείρηση, πρόθυμη να καλύπτει τα λειτουργικά της έξοδα και τα «μερίσματα» των στελεχών της μέσω συνεργασιών με νυχτερινά κέντρα και ταξιδιωτικά πρακτορεία. Είναι αυτή η μέθοδος προσέγγισης μελών που θα διανθιστεί στην πορεία με «χαριτωμένες» αφίσες τύπου «ΜΟΝΙ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ» και «ΠΑΡΤΗ ΜΕ 5 ΕΥΡΩ», ενδεικτικές του πολιτιστικού επιπέδου που διέπει την οργάνωση.
-Αυτό που μας περιγράφεις είναι μια απολίτικη κλίκα. Δηλαδή δεν έχει πολιτική ταυτότητα; Είναι ένα μάτσο αριβίστες στην κορυφή και τα μεσαία κλιμάκια και μια μάζα παραπλανημένα παιδιά στη βάση;
Κάθε άλλο. Η δουλειά-δουλειά και η διασκέδαση-διασκέδαση. Η ΔΑΠ προωθεί ενεργά την πολιτική της ΝΔ (ιδιωτικά ΑΕΙ κλπ) όταν αυτή κυβερνά, καθώς και γενικότερους συστημικούς σχεδιασμούς (κατάργηση ασύλου κλπ) όταν το κόμμα της βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Και τους προωθεί μια χαρά. Με άνεση και ξεδιαντροπιά. Την Τρίτη διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι «είναι μια ανεξάρτητη παράταξη που νοιάζεται για τα συμφέροντα των φοιτητών» και την Πέμπτη δέχεται τα συγχαρητήρια του Σαμαρά, του Κυριάκου ή συνηθέστερα του Άδωνη μέσω γραφικών/γλοιωδών σέλφι. Αλίμονο αν ο ατομικός καριερισμός έμπαινε φρένο στην προώθηση των αλλαγών που έχει ανάγκη η άρχουσα τάξη. Το πρωί ημερίδα για την επιχειρηματικότητα, το μεσημέρι γλείψιμο/απειλή καθηγητή για να περάσει κάποιος δαπίτης το μάθημα και το βράδυ φτηνό (με ακριβή μίζα) ποτό στον Κιάμο. Και το Μάιο; Μύκονοοοοοοοοοος!
Τέλος, σημειώνουμε ότι ο καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ και η ουσιαστική διάλυση της νεολαίας του και της ΠΑΣΠ έφεραν τη ΔΑΠ σε κατάσταση να «παίζει μπάλα» μόνη της στις σχολές. Να κόβει (το βήχα) και να ράβει (στόματα). Να οργώνει (συνειδήσεις) και να θερίζει (κεφάλια, έχω και προσωπική εμπειρία).
-Χέρι ήταν, μην υπερβάλλεις, επειδή σε ράβανε τρεις ώρες στο ΑΧΕΠΑ
-Έστω.
Θα μου κλείσεις το σπίτι με έχεις κάνει ΠΑΣΠίτη
Τι να πει κανείς για το σκήνωμα της ΠΑΣΠ; Της κάποτε κραταιάς παράταξης ενός κραταιού κόμματος, του καθαυτού «ελληνικού» κόμματος, του κόμματος που συμπύκνωνε το ζουμί του νεοελληνικού μικροαστισμού των τελευταίων 40 ετών, του ΠΑΣΟΚ. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Η ΠΑΣΠ σε αντίθεση με την ΔΑΠ λοιπόν είχε το εξής πλεονέκτημα. Η ΔΑΠ, έχοντας το κόμμα της στην αντιπολίτευση στα περισσότερα χρόνια απ’ το ’74, και με δεδομένο ότι μέχρι το 1982 ήταν ημι-περιθωριακή, διέπρεψε περισσότερο στο «συντεχνιακό», εσωτερικό ρουσφέτι εντός σχολών. Βιβλία, σημειώσεις, θέματα, ταξίδια, νυχτερινά κέντρα κλπ. αποτέλεσαν το φόρτε της. Η ΠΑΣΠ απ’ την άλλη (χωρίς να υστερεί στα προηγούμενα) είχε το εξής συντριπτικό πλεονέκτημα. Έχοντας το κόμμα της στην κυβέρνηση για πολλά χρόνια (1981-1989, 1993-2004) μπορούσε να υποσχεθεί ρουσφέτια και εκτός πανεπιστημίου. Ο μεν δαπίτης μπορούσε να υποσχεθεί κάτι μόνο για το δήμο ή τη νομαρχία (εφ’ όσον ήταν μπλε), ο Πασπίτης είχε και το κεντρικό κράτος και μια θέση σ’ αυτό σαν δέλεαρ. Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Άλλο να προσφέρεις τη ψήφο σου με αντάλλαγμα να έρχεται η υδροφόρα στο χωριό δυο φορές τη βδομάδα αντί για μία και άλλο να έχεις την κρυφή ελπίδα ότι αν ανελιχθείς στην κλίμακα της πασοκοϊεραρχίας, θα μπεις στη ΔΕΗ ή στο καθαυτό δημόσιο.
Στις αγωνιστικές επετείους (πχ. Πολυτεχνείο) το πράγμα άλλαζε. Οι πασπίτες φορούσαν τα «αγωνιστικά» τους και μας γάνωναν το κεφάλι στα φουαγιέ των σχολών με Μπιθικώτση και «Όταν σφίγγουν το χέρι». Μη με παρεξηγήσετε, πολύ καλός ο Μπιθικώτσης και η Ρωμιοσύνη, απλά όταν έχει διαβρωθεί το ακουστικό σου νεύρο από την χρησιμοποίηση τους απ’ τους πασόκους, προκαλείται μια μικρή απώθηση. Φανταστείτε τη λέξη αριστερά και τον Σύριζα και θα καταλάβετε. Τέτοια τρέλα που λέτε πουλούσε η ΠΑΣΠάρα. Και την αγόραζε ουκ ολίγος κόσμος.
Στην πωλούμενη τρέλα δεν συμπεριλαμβάνεται το παρακάτω περιστατικό, ενδεικτικό του τι θεωρεί ένα στέλεχος καθεστωτικής παράταξης σοβαρό και τι όχι. Νομίζω ότι η πασπίτισσα της παρέας, μεσαίο στελεχάκι, ήταν απόλυτα ειλικρινής μέσα στο μικρόκοσμό της όταν βρεθήκαμε σε κοινή παρέα το 2012 και της φέρθηκα λίγο προβοκατόρικα:
-Ξέρεις, συν τοις άλλοις είστε υπεύθυνοι για την καταστροφή της χώρας, τη φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων και τις 3.000 αυτοκτονίες
-[καμία αντίδραση, η πασπίτισσα πίνει το κρασί της, τρώει λίγο σαλάτα και αλλάζει θέμα]
Δεν περνάνε 10 λεπτά και σε πολύ ηπιότερο τόνο, με την αίσθηση ότι δε λέω και κάτι φοβερό, αναφέρομαι και σε πιο καθημερινά πράγματα:
-Άλλωστε ρε Μαρία και σεις κάνετε τα κονέ σας με τα ξενυχτάδικα και τα γραφεία ταξιδίων…
-ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΣ; ΑΚΟΥΣ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΑ! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ!
Η ψευδής συνείδηση, στα καλύτερά της.
Ελαφρύνοντας την κουβέντα, οι διαφορές ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ήταν θα λέγαμε και «πολιτιστικές».
Υπήρχε δηλαδή ένας καταμερισμός. Αν ο Δαπίτης ήταν πρώτος στα «μπίτια», ο Πασόκος ήταν πρώτος στα σκυλάδικα. Υπήρχαν βέβαια και ενδοσκυλαδικές αντιθέσεις. Ο δαπίτης ως πιο εύπορος, μπορούσε να είναι εξπέρ στον πιο «φλώρο» Οικονομόπουλο, ενώ ο πασπίτης ως «λαϊκότερος» είχε μια παραπάνω έφεση στον πιο «βαρύ» Μακρόπουλο. Φυσικά τα παραπάνω είναι σχηματικά. Δυστυχώς οι εγγραφές μελών στις αστικές φοιτητικές παρατάξεις δεν ήταν αντίστοιχη της ταξικής αναφοράς αυτών. Είδα και είδαμε πολλά παιδιά φτωχών οικογενειών, ιδιαίτερα απ’ την επαρχία, να περιφέρονται σαν «χαμένα» γύρω απ’ τα τραπεζάκια της ΠΑΣΠ και κυρίως της ΔΑΠ στο πρώτο έτος και να γράφονται μέλη. Είδαμε επίσης το πώς η γαλούχηση με το πνεύμα του ατομικισμού, του βολέματος, της «σκατοψυχιάς», τους έκανε χρόνο με το χρόνο να υψώνουν το γιακά της πόλο μπλούζας (μικρό το κακό, αν μέναμε στην ενδυματολογία) και να περιφέρονται με ύφος «γαμιά της γειτονιάς» και «δερβέναγα του χωριού» παριστάνοντας τους Mr. Τίποτα.
Τι ακριβώς μπλοκάρει το #Bloco;
Οι παλιοί θυμούνται το/τα Δ.Α.Ρ.Α.Σ. (Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων), οι παλιότεροι τον Δημοκρατικό Αγώνα, οι νεότεροι, μεταξύ των οποίων και εμείς οι 30άρηδες (sic) την ΑΡ.ΕΝ. (Αριστερή Ενότητα). Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω ονόματα ή ακρωνύμια; Είναι τα διάφορα brands («brand name»=διακριτικός τίτλος) με τα οποία μας συστήνεται ανά τις εποχές ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι ο χώρος που φέρει τον παραπειστικό τίτλο «Ανανεωτική Αριστερά», προφανώς σε αντιδιαστολή με μια άλλη αριστερά δογματική, αρτηριοσκληρωτική, πεπαλαιωμένη, αποστεωμένη, αποχυμωμένη και αποφλοιωμένη. Έστι δε μη αποφλοιωμένη αριστερά, το λεγόμενο ΚΚΕ Εσωτερικού ή ΕΑΡ ή Συνασπισμός ή Σύριζα, ανάλογα την εποχή.
Ε, λοιπόν δε θα το πιστέψετε. Ενώ στο κόμμα οι αποχωρήσαντες του 2015 που συγκρότησαν αργότερα τη ΛΑΕ ήταν μειοψηφία, στη νεολαία λόγω του λεγόμενου «βρασμού του αίματος» ήταν η συντριπτική πλειοψηφία. Έτσι, όταν ο Σύριζα μετά το λεβέντικο δημοψήφισμα της 15ης Ιουλίου έκανε την περιβόητη «δεξιά στροφή» (ότι πριν ήταν ζωσμένοι με τα φυσεκλίκια και έτοιμοι για το βουνό δηλαδή…) η νεολαία του, έτσι νευρώδης, αδάμαστη και επαναστατική που ήταν πάντα, είπε το μεγαλειώδες μπουμπουλινέικο και μαντωμαυρογένικο «ΟΧΙ» και αποχώρησε ψιλοσύσσωμη απ’ το Σύριζα. Και σαν να μην έφτανε αυτό οι νεαροί συριζαίοι, καθώς «δε βολεύονταν με λιγότερο ουρανό» αποχωρώντας (μαζί με τις «αριστερότερες» συνιστώσες ΚΟΕ/ΔΕΑ κλπ) πήραν μαζί τους παραμάσχαλα και το brand name ΑΡ.ΕΝ. Αριστερή Ενότητα. Τέτοια κελεπούρια με ιστορία και αγωνιστικές περγαμηνές (#notbrand names δε χάνονται στο φοιτητικό χώρο. Έτσι προέκυψε η ανάγκη η (ανύπαρκτη) Νεολαία Σύριζα να προχωρήσει σε rebranding του σκηνώματός της. Και παραμένοντας σχεδόν ανύπαρκτη από κόσμο, δημιούργησε το λεγόμενο #Bloco (με δίεση). Τώρα, το τι ακριβώς μπλοκάρει το Bloco δεν είμαι σίγουρος, ξέρω όμως τι δεν μπλοκάρει και τι προωθεί. Είναι το φερέφωνο της κυβέρνησης Συριζα(νελ) στα Πανεπιστήμια, και έχει αναλάβει το βαρύ είναι αλήθεια έργο (εγώ πχ. θα ντρεπόμουν να το κάνω, αλλά οκ, εγώ έχω και τσίπα, οπότε δεν πιάνομαι) να λειάνει τις γωνίες του 3ου και 4ου Μνημονίου οσονούπω και του 5ου Μνημονίου. Τώρα θα μου πείτε:
-Μα ρε φίλε, μπήκαμε στο σάιτ της και λέει τα ακριβώς αντίθετα, ότι αγωνίζεται για «να τρέχουμε γυμνοί στους αμπελώνες και να κυλιόμαστε στο παχύ χορτάρι»
-Καλωσήρθατε στην ΠΑΣΠ v2.0 και καλά κρασιά (απ’ τον αμπελώνα)

















Εφημερίδες που πουλάνε και από κλειστά περίπτερα!


Αποκαλύπτουμε την απάτη:


Και οι νεκροί ανασταίνονται, και τα κλειστά περίπτερα πουλάνε εφημερίδες. ΟΛΑ γίνονται που θα έλεγε και ο συμπαθής (της διαπλοκής) Θέμος. Το Documento έστειλε εξώδικο στο Πρακτορείο διανομής «Ευρώπη» (διαβάστε εδώ) με το οποίο διαμαρτύρεται για τις ανακοινώσεις κυκλοφορίας των εφημερίδων και το στημένο παιχνίδι για να μπορεί να πάει η διαφήμιση εκεί που προεπιλέγουν.

Δεν θα το κάναμε αν (όπως συμβαίνει με όλες τις έρευνές μας) δεν είχαμε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία. Ας δούμε λοιπόν ένα εντυπωσιακό στοιχείο, αν όχι αποτέλεσμα θαύματος.

Η έρευνά μας ξεκίνησε όταν διαπιστώσαμε πως εφημερίδες πάνε σε σημεία πώλησης (περίπτερα, mini markets κλπ), αλλά υπάρχουν μερικές εκατοντάδες σημεία όπου υπάρχει μηδενική πώληση. Μετά από 26 φύλλα και 6 μήνες κυκλοφορίας, θεωρήσαμε πως είναι παράλογο στα συγκεκριμένα σημεία, έστω από τύχη, έστω κάποιος περαστικός να μην πάρει το Documento. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε αυτοψία. Επί τρεις Κυριακές πάμε στα συγκεκριμένα σημεία πώλησης, όπου το πρακτορείο μοιράζει την εφημερίδα. Ανακαλύψαμε πως πολλά από τα σημεία αυτά είναι κλειστά τις Κυριακές. Δηλαδή το Πρακτορείο εμφανίζεται να μοιράζει κανονικά παντού την εφημερίδα, αλλά πρόκειται για εικονικά σημεία πώλησης.

Και πάμε τώρα στο θαύμα.

Στην οδό Κονίτσης 25 στο Χαλάνδρι, υπάρχει περίπτερο που επί 17 Κυριακές δεν πουλάει ούτε ένα φύλλο εφημερίδας. Πήγαμε στο σημείο και ανακαλύψαμε πως είναι κλειστό. Όχι μόνο είναι κλειστό, αλλά η ΔΕΗ έχει θυροκολλήσει και έγγραφο με το οποίο γνωστοποιεί πως θα διακόψει το ρεύμα γιατί δεν μπορεί να βρει τον ιδιοκτήτη να κάνει μέτρηση στο ρολόι. «Είναι μία ακόμη από τις περιπτώσεις εξαπάτησής μας, που μοιράζουν δήθεν την εφημερίδα σε κλειστά περίπτερα» υποθέσαμε. Την Πέμπτη ωστόσο, το πρακτορείο διανομής «Ευρώπη» μας έστειλε το δελτίο πωλήσεων της Αττικής.

Το περίπτερο της οδού Κονίτσης 25, στο Χαλάνδρι, κλειστό πέρα από κάθε αμφιβολία, με…πιστοποίηση ΔΕΗ και όπως άλλωστε φαίνεται από τις φωτογραφίες που τραβήξαμε την Κυριακή, έχει πουλήσει δύο φύλλα Documento. Το κλειστό περίπτερο, ναι. Αν δεν είναι αυτό θαύμα τότε ποιο είναι;

Όπως βλέπετε και στην παρακάτω φωτογραφία, που είναι τμήμα από το δελτίο του πρακτορείου "Ευρώπη" το επί μήνες κλειστό περίπτερο όχι μόνο παρέλαβε δύο φύλλα της εφημερίδας αλλά τα πούλησε κιόλας!
Εμείς λέμε πως είναι μία από τις πολλές αποδείξεις, πως η διανομή των εφημερίδων, όπως και η ανακοίνωση «πρόβλεψης πώλησης» αν και κανένας δεν την απαιτεί, είναι ένα παιχνίδι βρώμικης χειραγώγησης του Τύπου. Δεν αποτελεί δικό μας πρόβλημα ή επιχειρηματική διαφορά, αλλά παραβίαση όσων προβλέπει το Σύνταγμα για την ελευθερία του Τύπου. Αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση έχει ευθύνη να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη κυκλοφορία και διανομή ως θεματοφύλακας του Συντάγματος.

Το Πρώτο Θέμα, το οποίο από την ημέρα που κυκλοφόρησε το Documento έχει καταβαραθρωθεί κυκλοφοριακά, άλλαξε πρακτορείο διανομής. Έφυγε από το “Άργος» στο οποίο μάλιστα είναι μέτοχος και πήγε στην «Ευρώπη». Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει ξαφνικά 20.000 φύλλα. Είναι τόσο σικέ το παιχνίδι, που από την Πέμπτη, κυκλοφορεί η πληροφορία πως την Κυριακή το Πρώτο Θέμα θα «πουλήσει» 61.000 φύλλα. Άλλο θαύμα αυτό και προφητεία. Το δε «Έθνος», συμφερόντων Μπόμπολα, που είναι και ιδιοκτήτης της «Ευρώπης» είτε βρέξει, είτε χιονίσει, είτε δεν κυκλοφορήσει λόγω απεργίας, πουλάει ακριβώς τα ίδια φύλλα. Θα επανέλθουμε. Και με εισαγγελέα μάλιστα.
Πηγή: documento news

Play – Ωχ



ιβιτς
katiousa.gr
Τα ελληνικά πλέι-οφ καθιερώθηκαν πριν κάποια χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο και από τότε φαίνεται πως ο στόχος των ιθυνόντων ήταν να καταστρέψουν ό,τι είχε απομείνει.
Μιλάμε για μια μίνι διοργάνωση που διεξάγεται σε απάνθρωπο περιβάλλον. Ζέστη, συνεχόμενα παιχνίδια στο τέλος της σεζόν και παίκτες να πέφτουν κάτω σαν κοτόπουλα.
Άδεια γήπεδα, αδιάφορα παιχνίδια καθώς το διακύβευμα είναι ασήμαντο: ποιος θα αποκλειστεί αρχές Αυγούστου.
Μάλλον πρόκειται για τιμωρία. Τιμωρία στις ομάδες που δεν πήραν το πρωτάθλημα, τιμωρία στους οπαδούς τους που έκαναν το λάθος να ονειρεύονται ότι μπορούν να στερήσουν πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό, τιμωρία στους παίκτες που αντί να λιάζονται σε μια παραλία θα πρέπει να τρέχουν να παίζουν χωρίς αντίκρυσμα, γιατί έκαναν το λάθος και αντί να τερματίσουν στην 6η θέση τερμάτισαν στην 5η.
Επίσης, το γεγονός ότι γίνονται τόσα χρόνια πλέι-οφ σημαίνει ότι έχουν γίνει αρκετά ντέρμπι κυρίως μεταξύ ΠΑΟΚ, ΠΑΟ, ΑΕΚ. Πράγμα όχι και τόσο καλό, καθώς γίνεται το ντέρμπι, σαν την απώλεια θεάματος, συνήθεια.
Τόσα χρόνια πλέι-οφ και είναι ζήτημα να θυμάται κανείς πάνω από 2-3 ωραία παιχνίδια με ενδιαφέρον κι από τις δύο ομάδες.
Α ναι, ξέχασα. Παίζουμε Ευρώπη. Ακόμα κι αν οι ελληνικές συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις συναγωνίζονται σε αποτυχία εκείνες της eurovision, θεωρείται σημαντικό για τις ελληνικές ομάδες να συμμετέχουν στα προκριματικά. Κι ας αποκλείονται σχεδόν όλες. Όσες είναι πιο άτυχες, μπορεί να περάσουν στους ομίλους και να βιώσουν πολλαπλούς εξευτελισμούς όπως έχει συμβεί με τον πάλαι ποτέ πρέσβη. Η μόνη ομάδα που παραδοσιακά κάτι κάνει στην Ευρώπη είναι ο ΠΑΟΚ. Άντε και ο Ολυμπιακός όταν δεν έχει προκριματικά. Αν χρειαστεί να παίξει νοκ-άουτ για να μπει σε ομίλους είναι ικανός να αποκλειστεί και από κυπριακή ομάδα πόλο.
Όμως το ποδόσφαιρό μας είναι σαν τον καπιταλισμό μας. Κρατικοδίαιτο και ευρωλιγούρικο. Περιμένοντας το κράτος να σβήσει πρόστιμα, να χτίσει γήπεδα και να δώσει χορηγίες, οι μεγαλοκαρχαρίες αντιμετωπίζουν τις ομάδες σαν προέκταση του πέους τους.
Βέβαια, για να αποκτήσουν ενδιαφέρον τα πλέι-οφ χρειάζεται να γίνει κάτι αναπάντεχο. Ίσως να συνδεθούν και με την επικαιρότητα. Αλλιώς δεν τα βλέπει ούτε φυλακισμένος.
Έτσι, με αγωνιώδεις προσπάθειες του Αλαφούζου να πείσει ότι ο Παναθηναϊκός διώκεται από παντού τα φετινά πλέι οφ έγιναν για την ομάδα της Αθήνας μάχη επιβίωσης. Κανονικό survivor. Μπας και κάνουν νούμερα τηλεθέασης.
Και αφού διαπιστώθηκε και πάλι ότι ο Μπεργκ έχει ασυλία και δεν τιμωρείται για μπουνιές κλωτσιές και ό,τι άλλο κάνει, είδαμε ότι την Τετάρτη είχαμε μια δύσκολη μονομαχία, στην οποία οι οπαδοί από τις κερκίδες έπρεπε αφού αναγκαστούν να παρακολουθήσουν το κάτι σαν ποδόσφαιρο, να πετύχουν με ένα κουτάκι μπύρας στο κεφάλι κάποιον από τους αντιπάλους. Ο ΠΑΟ κέρδισε και το έπαθλο επικοινωνίας με αποτέλεσμα ο υπεύθυνος επικοινωνίας του Ολυμπιακού να βγει δημοσίως να υποστηρίξει τους κατατρεγμένους Παναθηναϊκούς.
Φαίνεται πως τελικός νικητής του παιχνιδιού επιβίωσης που είναι τα playoff θα βγει με αγωνιστικά κριτήρια αλλά και με συμπάθεια και όχι με κλίκες και στημένες ψηφοφορίες-διαιτησίες και θα είναι ο Πανιώνιος.
Πηγή
katiousa.gr

Το... πρωτόγονο καρέλι του Μέγδοβα!



Από το θρυλικό φωτογράφο της Αντίστασης Σπύρο Μελετζή και το μνημειώδες έργο του "Με τους αντάρτες στα βουνά", σάς παρουσιάζουμε μία σπάνια εικόνα μα και πληροφόρηση για το περίφημο "καρέλι του Μέγδοβα", αυτού του ιδιόμορφου όσο και πρωτόγονου ορεσίβιου "μέσου διέλευσης", που επί γενιές και γενιές χρησίμευε ως "ακάματος περατάρης" των ανθρώπων του τόπου μας διευκολύνοντας έτσι την επικοινωνία από τη μία στην άλλη όχθη του Μέγδοβα-του ξακουστού ποταμού των ευρυτανικών βουνών! 
Ιδού: 
===================== 
"Πριν από τη Βίνιανη κυλά ο ποταμός Μέγδοβας. Γεφύρι δεν υπήρχε και τον περάσαμε πάνω στο καρέλι. 

Το καρέλι είναι πρωτόγονο μέσο. Από την μιά και την άλλη άκρη του ποταμού ήταν δεμένο ένα χοντρό συρματόσχοινο τεντωμένο. Το καρέλι είναι ένα κασόνι ή καλύτερα ένα είδος κάρου με δύο τροχαλίες που προσαρμόζονται μέσα στο συρματόσχοινο και είναι στερεωμένες στο κασόνι. Έτσι αυτό το κασόνι κρέμεται στον αέρα. 

Μιά γριά πού ήταν μόνιμη γι' αυτή τη δουλειά ανέβαζε δυό ανθρώπους επάνω και μετά άρχιζε και τραβούσε το συρματόσχοινο. 'Ετσι το περίφημο καρέλι κυλούσε με τις τροχαλίες του και σε 5-6 λεπτά βρισκόσουν στην απέναντι μεριά του Μέγδοβα. 

Αυτό το καρέλι πρόσφερε τόσες υπηρεσίες εκείνη την εποχή όσες δεν πρόσφεραν εκατό άλλα γεφύρια. Και τι κόσμος πέρασε απ' αυτό το καρέλι..."

«Σωτήρες» υπό το… Survivor!



Στη σημερινή κοινοβουλευτική διαδικασία είχαμε μια «καινοτομία». Ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησαν ενδιάμεσα από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς.
Αυτό που συνηθίζεται, όσο εμείς θυμόμαστε τον εαυτό μας να παρακολουθούμε ανάλογες συνεδριάσεις στη Βουλή, είναι τελευταίος να μιλάει ο πρωθυπουργός και προτελευταίος ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτό σήμερα ανατράπηκε… Ποιος, αλήθεια, είναι ο λόγος; Οι διαδικαστικές αερολογίες στις οποίες επιδόθηκε το προεδρείο;
Η αλήθεια, όπως προκύπτει με βάση την τηλεοπτικοποιημένη δημοκρατία τους και όπως εμμέσως ομολόγησε στη δική του ομιλία αργότερα ο κύριος Τσακαλώτος («μόνοι μας είμαστε, 9 στους 10 τώρα βλέπουν Survivor», ήταν τα λόγια του) είναι αυτή ακριβώς:
Ο κύριος Τσίπρας και ο κύριος Μητσοτάκης ήθελαν να προλάβουν να τοποθετηθούν πριν ξεκινήσει το Survivor!
Αναμετρήθηκαν με το Survivor κι έχασαν! Οδήγησαν την κοινωνία να αξιολογεί την πολιτική τους, τις υποσχέσεις τους, τα λογύδρια τους, τους θεατρινισμούς τους λιγότερο από ό,τι τα τηλεοπτικά σκουπίδια.

Αυτή είναι και η κατάντια τους!

REVOLTER PIECES -Τα ερείπια της εμπειρίας


Υπάρχει μια φυλή η οποία ονοματίζει το παρελθόν ως “μπροστά” γιατί είναι στην οπτική σου ακτίνα, ενώ το μέλλον είναι “πίσω” γιατί είναι ακόμα άγνωστο. Δηλαδή βάζουν τα μάτια και όχι το περπάτημα σαν επίκεντρο της αντίληψής τους.
Ο χρόνος και η αντίληψη που έχουμε περί αυτού είναι ένα από τα πιο περίεργα πράγματα στη ζωή. Αυτό που ονομάζουμε μέλλον, αυτό που λέμε παρελθόν. Το γεγονός ότι ονομάζουμε “αυτονόητα” το μέλλον ως “μπροστά μας” ενώ το παρελθόν ως “πίσω μας”- κάπου είχα ακούσει ότι υπάρχει μια φυλή η οποία ονοματίζει το παρελθόν ως “μπροστά” γιατί είναι στην οπτική σου ακτίνα, ενώ το μέλλον είναι “πίσω” γιατί είναι ακόμα άγνωστο. Δηλαδή βάζουν τα μάτια και όχι το περπάτημα σαν επίκεντρο της αντίληψής τους.
Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είχε γράψει στις Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας το παρακάτω:
Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelυs Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός  βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο, είναι αυτή η θύελλα.
Στο τρόπο που σκεφτόμαστε, έχει τεράστια σημασία πέρα από την ποιότητα των βιωμάτων και η ποσότητα τους. Δεν είναι παρά ο συνδυασμός και των δύο, με βάση πάντα το πώς τα μεταφράζουμε στον εγκέφαλο μας, αυτό που ονομάζουμε “εμπειρία”. Και έχουμε την τάση, όσο περισσότερα “ερείπια” βλέπουμε, ταυτόχρονα να κατανοούμε την πραγματική τους σημασία αλλά και να διαχειριζόμαστε αλλιώς την ουσία τους. Πως μεταφράζεται αυτό επί του πρακτέου;
Στα 1991, οι Pearl Jam κυκλοφόρησαν το δίσκο τους Ten, μέσα στο οποίο υπάρχει η μάλλον μεγαλύτερη επιτυχία τους που ακούγεται ακόμα φανατικά από διάφορο κόσμο, το Black. Στο κομμάτι αυτό ο τραγουδιστής Eddie Vedder μιλάει για το χωρισμό του από την πρώην κοπέλα του, με την οποία ακόμα και τότε ήταν από ό,τι καταλαβαίνουμε φουλ ερωτευμένος (I know one day you ‘ll have a beautiful life/I know you ‘ll be a star in somebody else’s sky/ But why can’t it be mine?) και προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ που έζησε μέσα από την έκφραση μέσω της Τέχνης. Έχουμε 2017. Ο Vedder κατά πάσα πιθανότητα πλέον δεν νοιώθει ότι ένοιωθε τότε για τη κοπέλα του. Ο χρόνος σκότωσε αυτό το σπουδαίο συναίσθημα, έστω και αν αυτό ήταν συναίσθημα πόνου, μέσα από την αποστασιοποίηση του τώρα με το τότε αλλά και με το πλήθος των εμπειριών που αυτός έφερε μαζί του- αν αυτά τα δύο δεν είναι το ίδιο πράγμα. Και νομίζω αυτό είναι το πιο τραγικό μέσα στην κατάσταση αυτή, ότι ο χρόνος σκοτώνει τα πάντα μέσα από τη συσσώρευση εμπειριών.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι με «άτυπες μορφές εργασίας»

ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι με «άτυπες μορφές εργασίας»


Ξεπέρασαν τα 7,5 εκατομμύρια οι εργαζόμενοι με χαμηλά αμειβόμενη (της τάξης των 450 ευρώ) και βραχυπρόθεσμη εργασία, οι λεγόμενοι mini jobbers, στη Γερμανία, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών (WSI) του συνδικαλιστικού Ιδρύματος «Χανς Μπόκλερ» για το 2016. Πιο συγκεκριμένα, πάνω από 5 εκατ. εργαζόμενοι απασχολούνται αποκλειστικά σε «μίνι τζομπς» και πάνω από 2,5 εκατ. συμπληρωματικά, επειδή ο μισθός τους από την «κύρια απασχόληση» δεν αρκεί για να ζήσουν. Να σημειωθεί ότι συχνά αυτές οι θέσεις εργασίας είναι χωρίς Ασφάλιση.
Συνολικά οι «άτυπες μορφές εργασίας», δηλαδή η μερική απασχόληση, οι προσωρινοί ή έκτακτοι εργαζόμενοι και τα «μίνι τζομπς» αντιπροσωπεύουν το 40% των συνολικών θέσεων εργασίας (χωρίς τους δημόσιους υπαλλήλους και τους αυτοαπασχολούμενους), ξεπερνώντας τα 14 εκατ. και καταγράφοντας ανοδική τάση. Αν υπολογιστούν και αυτοί που εξαναγκάζονται σε «μίνι τζομπ» ως «δεύτερη δουλειά» για να καταφέρουν να βγάλουν τα έξοδα του μήνα, τότε ο αριθμός των «άτυπα απασχολούμενων» αγγίζει τα 16,5 εκατομμύρια.
Στο μεταξύ, πριν από λίγες μέρες δόθηκαν στη δημοσιότητα στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας που φανερώνουν μια «ανάπτυξη άνευ προηγουμένου». Ως στοιχείο αυτής της «αλματώδους ανάπτυξης», που κατατάσσει τη Γερμανία τέταρτη πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία μετά τις ΗΠΑ, Κίνα και Ιαπωνία, αναφέρεται και η αύξηση των θέσεων πλήρους εργασίας με ασφαλιστικά δικαιώματα. Ωστόσο, τονίζει η έρευνα του WSI, ακόμη περισσότερο αυξήθηκαν το 2016 αυτές οι «άτυπες μορφές εργασίας». Μπορεί η γερμανική οικονομία να χαρακτηρίζεται από τους οικονομολόγους σαν μια «ατέλειωτη επιτυχία» με «ρεκόρ ευημερίας», όμως αυτοί οι χαρακτηρισμοί αφορούν κυρίως τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων. Το καλύτερο που μπορεί να επιδείξει η «ατμομηχανή της Ευρώπης», είναι εκατομμύρια κακοπληρωμένοι, «ευέλικτοι» εργαζόμενοι και ημιαπασχολούμενοι, εκατομμύρια άνεργοι, εκατομμύρια συνταξιούχοι που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.
Κι έπονται χειρότερα, αφού οι οικονομολόγοι προβληματίζονται για τη διάρκεια αυτής της οικονομικής ανάπτυξης και ζητούν - ανάμεσα σε άλλα - διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δηλαδή νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Οι ηρωικοί αγώνες των εργατών διδάσκουν και εμπνέουν, δείχνουν ότι ο λαός έχει τη δύναμη να επιβάλει το δίκιο του


Εκδήλωση με θέμα «Μάης '36: Ετούτος 'δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του» οργάνωσαν οι κλαδικές Οργανώσεις της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ

Από το πάνελ της εκδήλωσης. Δεξιά ο Ν. Χριστάνης
Από το πάνελ της εκδήλωσης. Δεξιά ο Ν. Χριστάνης
Με μαζική συμμετοχή των εργαζομένων πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής, στο ΕΚΘ, η εκδήλωση των κλαδικών Οργανώσεων της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ με θέμα «Μάης '36: Ετούτος 'δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του». Στην εκδήλωση μίλησε ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Η πολύτιμη πείρα της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου παρουσιάστηκε στην εκδήλωση, στο πλαίσιο της προσπάθειας οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες να ανταποκριθούν στο σύνθετο και δύσκολο καθήκον να ανανεώσουν και να διευρύνουν τις δυνάμεις του Κόμματος, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες, πρώτα απ' όλα των εργατών και εργατριών στη βιομηχανία, των χώρων συγκέντρωσης μισθωτών, των νέων από τις λαϊκές οικογένειες. Να γίνουν πιο ικανοί στην προβολή της πολιτικής πρότασης του Κόμματος, που απαντάει στη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να ζήσουν καλύτερα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, αρκεί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό, με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση - διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών.
Καθοριστική η συμβολή του ΚΚΕ στην πορεία του κινήματος

Ο Ν. Χριστάνης αναφέρθηκε στον ηρωικό ξεσηκωμό των εργατών το Μάη του 1936, τη συμβολή των κομμουνιστών, τα συμπεράσματα που βγαίνουν και αποτελούν παρακαταθήκη για τους αγώνες σήμερα, όπλο στη μάχη για την κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Μεταξύ άλλων, σημείωσε: «Η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση που ξεδιπλώθηκε εκείνες τις μέρες, και μαζί με αυτή ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του εργαζόμενου λαού της Θεσσαλονίκης, δεν ήταν ένα κίνημα χωρίς προσανατολισμό. Στην καθοδήγησή του ήταν πρωτοποριακός ο ρόλος της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και της Πανελλαδικής Καπνεργατικής Ομοσπονδίας, όπως και ο ρόλος του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Ο Μάης του '36 έδειξε ότι η πορεία του Κόμματος βρίσκεται σε στενή διαλεκτική σχέση με το κίνημα. Η πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα τη δεκαετία του '30 και πριν, η καθοδήγηση των αγώνων ήταν καθοριστική για να οικοδομηθούν ισχυροί δεσμοί εμπιστοσύνης, καταρχήν με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι, άλλωστε, η περίοδος που το Κόμμα αυξάνει σημαντικά τις οργανωμένες του δυνάμεις σε εργασιακούς χώρους. Οι αδυναμίες δεν μπορούν να μειώσουν την τεράστια αυτή προσφορά.
Ο Μάης του '36 ήταν στην πραγματικότητα η κορύφωση των προηγούμενων αγώνων που ξέσπασαν την περίοδο της διεθνούς οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, που επέφερε τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και ζωής των εργαζομένων. Επρόκειτο για αγώνες που ήρθαν ως αποτέλεσμα έντονων διεργασιών στο νεαρό εργατικό κίνημα της χώρας. Ενα κίνημα που τα προηγούμενα χρόνια είχε δεχτεί μεγάλα χτυπήματα, τόσο πριν όσο και ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή του "Ιδιώνυμου". Με διασπαστικά σωματεία που φτιάχνονταν από εργοδότες, σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές και αστικά κόμματα, με απεργοσπαστικούς μηχανισμούς ελέγχου και τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς. Επομένως, είχε συγκεντρωθεί σημαντική πείρα.
Πλούσια συμπεράσματα από τη δουλειά των κομμουνιστών στα σωματεία
Πολλά πλούσια συμπεράσματα βγαίνουν για το πώς δούλευαν οι κομμουνιστές στα σωματεία.
Το παράδειγμα του κλάδου των καπνεργατών δίνει πολλά στοιχεία χρήσιμα.
Η ταξική ενότητα: Σ' αυτούς συμμετείχε μια πολυεθνική εργατική τάξη της Θεσσαλονίκης (Ελληνες, Εβραίοι, Αρμένιοι) χωρίς κανέναν εθνικό διαχωρισμό μεταξύ τους και με σεβασμό στις εθνικές ιδιαιτερότητες. Κι' αυτό παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια εργοδοσίας και κράτους να σπείρουν τη διάσπαση μεταξύ τους.
Εξίσου κορυφαία παραμένει η ανάδειξη της ταξικής ενότητας με τους χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, που αποτελούσαν πολύ σημαντική δύναμη μέσα στην εργατική τάξη. Αποτέλεσαν βασική παραγωγική δύναμη που κίνησαν την καπιταλιστική ανάπτυξη του μέσου της 10ετίας του '30, λόγω της υπερεκμετάλλευσής τους με μισθούς πείνας μπροστά στις οξυμένες ανάγκες τους και τη φτώχεια τους (το 20% δούλευε). Η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της δεν μπόρεσαν να φέρουν - στην κρίσιμη στιγμή - το τμήμα αυτό σε σύγκρουση με άλλα, παλιότερα τμήματα της εργατικής τάξης. Ηταν μια σημαντικότατη ήττα της άρχουσας τάξης, που είχε λυσσάξει από τον ερχομό των προσφύγων, να τους διαχωρίσει από τους ντόπιους, να οικοδομήσει πάνω στη διάσπασή τους. Οι πρόσφυγες ενσωματώθηκαν στην κοινωνία μέσα από τους ταξικούς αγώνες και όχι τις αστικές φιλανθρωπίες και τις ελεγχόμενες από το κράτος και τους προσφυγοπατέρες προσφυγικές οργανώσεις. Αποτέλεσαν πρωτοπορία του αγώνα. Γεγονός που αποδείχθηκε και σε όλους τους μετέπειτα αγώνες του λαού μας (Αντίσταση, ΔΣΕ κ.λπ.).
Η δουλειά στις γυναίκες: Οι κομμουνιστές ενθάρρυναν την ανάδειξη γυναικών στα ανώτερα όργανα των σωματείων και των Κομματικών Οργανώσεων και εναντιώθηκαν σε οποιαδήποτε προσπάθεια διαχωρισμού των γυναικών από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, φροντίζοντας για την έμπρακτη ενασχόληση των σωματείων με τα ιδιαίτερα προβλήματα των καπνεργατριών. Ενδεικτικά αναφέρουμε την Βασιλική Γεωργαντζέλη, που το '26 δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια απεργίας των καπνεργατών στο Αγρίνιο. Η καπνεργάτρια Στέρα Κοέν εκλέχθηκε στην πρώτη Εκτελεστική Επιτροπή της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ: Ηταν η πρώτη γυναίκα που αναδεικνυόταν στη διοίκηση τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργανισμού. Στα γεγονότα του Μάη του '36 η συμμετοχή των γυναικών ήταν μεγάλη. Αλλωστε, το 70% των 12.000 καπνεργατών, που στις 29 Απρίλη κατέβηκε σε απεργία ύστερα από απόφαση του συνδικαλιστικού τους φορέα, ήταν γυναίκες. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της συμμετοχής τους σε αυτόν τον αγώνα ήταν η αποφασιστικότητα, η αυτοθυσία και το μαχητικό πείσμα των εργαζόμενων γυναικών, που έφτανε και στην ανοιχτή σύγκρουση με τους εργοδότες και την αστυνομία.
Η Αναστασία Καρανικόλα, καπνεργάτρια και στέλεχος της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης, που ήταν στους δολοφονημένους του Μάη, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής ήταν καταξιωμένη στη συνείδηση των καπνεργατών της πόλης λόγω της ακούραστης προσφοράς της στους αγώνες του κλάδου και της αφοσίωσης που έδειχνε στην υπόθεση της εργατικής τάξης.
Αστείρευτες οι δυνάμεις της εργατικής τάξης
Τις μέρες του Μάη γεννήθηκαν και αξιοποιήθηκαν μορφές πάλης που εξασφάλιζαν τους όρους της μαζικότητας, της διάρκειας και της συνέχισης του αγώνα. Μορφές πάλης που διαπαιδαγωγούν και καλλιεργούν την παλικαριά, την αγωνιστική πειθαρχία, την αλληλεγγύη. Αναδείχθηκε πως η ανάπτυξη της λαϊκής πρωτοβουλίας, δραστηριότητας και ορμητικότητας είναι αστείρευτη, γεγονός που δείχνει τις δυνάμεις που κρύβουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε απ' όλο τον λαό, η εξέλιξη του απεργιακού αγώνα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, ιδιαίτερα εκεί που είχαν ήδη γίνει σημαντικοί αγώνες των καπνεργατών και άλλων κλάδων και το προηγούμενο διάστημα, όπως η Καβάλα, η Ξάνθη, η Δράμα, ο Βόλος, ο Πειραιάς και η Αθήνα κ.α., δεν είχαν προηγούμενο.
Οι καταστηματάρχες και οι έμποροι όλοι έκλεισαν τα μαγαζιά τους και ενώθηκαν με τους εργάτες. Οι φοιτητές που από τις αρχές Μάη βρίσκονταν σε κινητοποιήσεις και συμμετείχαν στις διαδηλώσεις.
Ιδιαίτερα σημαντικός ήταν ο ρόλος της Εργατικής Βοήθειας, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως.
Εξαιρετική - παραδειγματική ήταν η συμφιλίωση του λαού και του στρατού.
Η σφυρηλάτηση των δεσμών με τα στρατευμένα εργατικά νιάτα - όπου σημαντικό ρόλο έπαιξε και η δράση της ΟΚΝΕ - είχε ουσιαστικά αποτελέσματα. Πολύ συχνά, όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι νέοι φαντάροι που στέλνονταν προκειμένου να καταστείλουν κάποια εργατική κινητοποίηση, αρνούνταν να υπακούσουν στις εντολές των ανωτέρων τους και να ανοίξουν πυρ κατά των απεργών.
Ο πολλαπλασιασμός των παραδειγμάτων αποδεικνύει ότι η συναδέλφωση στρατιωτών και απεργών ήταν ένα φαινόμενο πανελλαδικής εμβέλειας, που εκδηλώθηκε σε πολλές κινητοποιήσεις και κορυφώθηκε στις διαδηλώσεις του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη.
Η μεγάλη έκταση που πήρε το φαινόμενο της υποστήριξης των στρατιωτών προς τους απεργούς και το λαό το Μάη του 1936, συνδέεται άμεσα με την ίδια τη διάρθρωση του στρατού και τον τρόπο που οι κληρωτοί υπηρετούσαν τη στρατιωτική τους θητεία. Προερχόμενοι οι περισσότεροι από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μοιράζονταν τα ίδια προβλήματα επιβίωσης, εξακολουθούσαν να συμμετέχουν ενεργά στην προσπάθεια της οικογένειας, της γειτονιάς, μέσω των θεσμών αλληλεγγύης, για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Ως προς αυτό σημαντικό ρόλο έπαιζε και το ίδιο το ταξικό εργατικό κίνημα. Συνδικαλιστικά, αρκετοί παρέμεναν συνδεδεμένοι με το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το οποίο επισκέπτονταν στις άδειές τους ήδη από το 1922.
Επιβεβαιώθηκε και πάλι πόσο ωμοί και αδίστακτοι είναι η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, όταν υπερασπίζονται τα συμφέροντά της. Από την πρώτη στιγμή που το εργατικό κίνημα απέκτησε οργανωτική πολιτική υπόσταση σε ταξική κατεύθυνση, δέχτηκε και την πιο βάρβαρη καταστολή από τους διάφορους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, ταυτόχρονα με την ιδεολογικοπολιτική επίθεση και την προσπάθεια να παραμένει η εργατική τάξη κατακερματισμένη, να ζει στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό, με μοχλό τους πράκτορες του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα, τους σοσιαλδημοκράτες και τους οπορτουνιστές συνδικαλιστές».

Η εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει την κοινωνία από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς


Σε εκδήλωση στη Χαλκίδα για το βιομηχανικό προλεταριάτο μίλησε ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Με τη συμμετοχή εργατών και εργατριών από εργοστάσια διάφορων κλάδων της ευρύτερης περιοχής Χαλκίδας - Οινοφύτων - Θήβας, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 14 Μάη η εκδήλωση που διοργάνωσαν οι ΤΕ Εύβοιας και Θήβας - Οινοφοίτων του ΚΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Εύβοιας στη Χαλκίδα. Στην εκδήλωση με θέμα «Ο ρόλος του βιομηχανικού προλεταριάτου στην ταξική - πολιτική πάλη σήμερα, στο δρόμο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας», μίλησε ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του Κόμματος. Η πρωτοβουλία αυτή ανέδειξε το γεγονός ότι οι βιομηχανικοί εργάτες αποτελούν την καρδιά της εργατικής τάξης και τον ξεχωριστό, πρωτοπόρο ρόλο που διαδραματίζουν στην παραγωγή από τη θέση που κατέχουν. Αναδείχθηκε επίσης η ανάγκη να να δυναμώσουν οι δεσμοί του ΚΚΕ με τους βιομηχανικούς εργάτες, να δυναμώσει η παρέμβαση του Κόμματος στα εργοστάσια και στους στρατηγικούς κλάδους.
Στην ομιλία του ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αναφέρθηκε στον ηγετικό - πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, λέγοντας: «Η εργατική τάξη είναι η μόνη ικανή τάξη να απελευθερώσει την κοινωνία από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, γιατί διαθέτει μόνο τα χέρια και το μυαλό της, δεν έχει ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Με το κόμμα της, το ΚΚΕ, μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη της Ιστορίας και να μην είναι θύμα της άγριας εκμετάλλευσης, της καταστροφής στην καπιταλιστική ειρήνη, της σφαγής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Οι χιλιάδες των σύγχρονων μισθωτών σκλάβων είναι η τεράστια δύναμη της ανατροπής, οι οποίοι πρέπει να μάθουν και να νιώσουν τη δύναμή τους.

Την περίοδο που διανύουμε η εργατική τάξη αυξήθηκε απόλυτα, αριθμητικά αλλά και αναλογικά, με την είσοδο στις γραμμές της λαϊκών στρωμάτων που προλεταριοποιούνται. Και κυρίως διευρύνθηκε ο ρόλος της και η σημασία της στην πραγματοποίηση της κοινωνικής παραγωγής. Εγινε πιο καθαρό αυτό που λέει το σύνθημα που γέννησαν οι εργατικοί ταξικοί αγώνες "Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά"...»
Παλεύουμε για την οργάνωση της εργατικής τάξης
Τόνισε ότι το ΚΚΕ, όταν αναφέρεται στο εργατικό κίνημα, δε μιλά μόνο για το συνδικαλιστικό κίνημα, στηλιτεύοντας θεωρίες και απόψεις που καλούν τους εργάτες και τις εργάτριες να αφήνουν την πολιτική έξω από τα συνδικάτα, θεωρίες που προωθούν στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κομμάτων, εμφανιζόμενοι ως «ανεξάρτητοι», λέγοντας ότι για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος φταίει η «κομματικοποίηση».
Σημείωσε: «Οι κομμουνιστές παλεύουμε για την άνοδο του βαθμού οργάνωσης της εργατικής τάξης, για την ενότητά της ανεξάρτητα από εργασιακές σχέσεις, χρώμα, φυλή, θρήσκευμα. Για να στηθούν νέα σωματεία, να μαζικοποιηθούν άλλα, να βελτιωθεί η λειτουργία τους με την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη και εφαρμογή των αποφάσεων, σε μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Αν και τα συνδικάτα δεν μπορούν από τη φύση τους να χαράσσουν αυτοτελώς πολιτική, η δράση τους αντικειμενικά έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, ανάλογα με το συσχετισμό κυριαρχεί σε αυτά είτε η αστική πολιτική είτε η εργατική. Πολιτικά ουδέτερα συνδικάτα δεν υπάρχουν.
Οι ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι συνεργαζόμενοι με το ΠΑΜΕ, θέτουν στόχους πάλης και αιτήματα για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, την κάλυψη των απωλειών σε μισθούς και κοινωνικές παροχές, διαμορφώνουν ένα συνεκτικό διεκδικητικό πλαίσιο που έρχεται σε σύγκρουση με την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η δράση των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης συνιστά πολιτικό ρεύμα με στόχο τη χειραγώγηση της συνείδησης της εργατικής τάξης. Είναι το κύριο εμπόδιο για να μαζικοποιηθεί το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, για να δυναμώσει ο ταξικός πόλος στις γραμμές του και για να απομονωθεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Το ΚΚΕ στηρίζει την ταξική κατεύθυνση στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, το μέτωπο συσπείρωσης Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Σωματείων και συνδικαλιστών, που συγκροτείται στο ΠΑΜΕ. Οι κομμουνιστές δουλεύουν στα συνδικάτα με σκοπό η οικονομική πάλη των εργατών να συμβάλλει και στην πολιτική ωρίμανσή τους, στη μαχητικοποίησή τους απέναντι στην τάξη των καπιταλιστών και την εξουσία τους, προβάλλοντας την ανάγκη οργάνωσης και ανάπτυξης της πάλης με στόχο την εξουσία.
Κανένας συμβιβασμός με τους στόχους των καπιταλιστών
Το ΚΚΕ με την ιδεολογική του παρέμβαση και δράση συμβάλλει στη διαμόρφωση ριζοσπαστικής συνείδησης, να ωριμάζουν οι εργάτες και οι εργάτριες μέσα από την πείρα τους. Να βλέπουν ότι π.χ. η συνεπής πάλη για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά για όλους με σύγχρονα δικαιώματα, συνεπάγεται σύγκρουση με τον καπιταλισμό, τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που τα υπηρετούν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα.
Η οργάνωση και πολιτικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, με στόχους πάλης ενταγμένους σε ένα συνεκτικό πλαίσιο, απαιτεί αντιπαράθεση με τη συντεχνιακή τακτική που περιορίζει την πάλη και τα αιτήματα μόνο σε στενό επιχειρησιακό, τοπικό ή κλαδικό επίπεδο, που αποδυναμώνει ακόμη και την προστασία κεκτημένων δικαιωμάτων, τη διεκδίκηση μόνο εισοδηματικών αιτημάτων, αδυνατίζει την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης που αποτελεί προϋπόθεση για επιμέρους και γενικότερες κατακτήσεις.
Η παρέμβαση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν περιορίζεται μόνο στην παρουσίαση των προβλημάτων ή στην καταγγελία των αντιπάλων ή στην προβολή ορισμένων αιτημάτων και προτάσεων για τα προβλήματα των εργαζομένων. Αποκαλύπτουμε στους εργαζόμενους το μηχανισμό της εκμετάλλευσης, της υπεραξίας, διαπαιδαγωγούμε την εργατική τάξη στην ασυμφιλίωτη αντίθεση με το κεφάλαιο, ώστε με αυτό το βασικό κριτήριο να διαμορφώνει τα αιτήματά της. Αποκαλύπτουμε ότι η καπιταλιστική κρίση είναι προϊόν της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Εχουμε σφοδρό μέτωπο με την αστική διαχείριση σε όλες τις παραλλαγές της, προβάλλοντας αιτήματα που έχουν κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία.
Ολη αυτή την περίοδο, μετά από οκτώ χρόνια παρατεταμένης και βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όχημα εγκλωβισμού της εργατικής τάξης, ένας νέος "εθνικός στόχος" για την καθυπόταξή της, είναι η επίτευξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ηδη αυτό προβάλλουν τα αστικά κόμματα, αυτό έχουν σαν κριτήριο της κριτικής τους, καλούν και τα μόνιμα υποζύγια να κάνουν θυσίες περιμένοντας τις καλύτερες μέρες της ανάπτυξης.
Είναι τεράστιο ψέμα το παραμύθι της καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα φέρει ευημερία, γιατί αυτή η ανάπτυξη προϋποθέτει τσακισμένα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Κανένας εργαζόμενος, άνεργος να μην πιστέψει ξανά τα ψέματα και τις απάτες του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των άλλων αστικών κομμάτων, των αφεντικών και των ανθρώπων τους. Η "νέα εποχή" των καπιταλιστών είναι η εποχή της βαρβαρότητας, με επίθεση σε όλα τα δικαιώματα στη δουλειά και τις κοινωνικές παροχές που είχαν οι εργαζόμενοι.
Κανένας συμβιβασμός με τους στόχους των καπιταλιστών δεν πρέπει να υπάρξει, καμία συναίνεση για την περίφημη ανάπτυξη, καμία εθνική συναίνεση και ενότητα στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οι καπιταλιστές και το σύστημά τους είναι μια θηλιά που πνίγει την κοινωνική πρόοδο...»

TOP READ