Αφόρητη πασοκίλα…

 Αφόρητη πασοκίλα…

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 εξαπλώθηκε σαν επιδημία, είναι εδώ και συνεχίζει να μολύνει περισσότερο και από το πάλαι ποτέ «νέφος» της δεκαετίας της «αλλαγής», και ακόμα περισσότερο από τη σύγχρονη αιθαλομίχλη των τζακιών... Τα πασοκοειδή αφού πλιατσικολόγησαν τη λαχτάρα του λαού να δει κάποτε μια άσπρη μέρα, ήρθαν να αντικαταστήσουν μια «κουρασμένη» Δεξιά που στη δοσμένη ιστορική στιγμή είχε φάει τα ψωμιά της.

Ομολογουμένως ήταν καλύτεροι. Ήταν καλύτεροι από τους «δεξιούς» για να διαχειριστούν τις δυσκολίες που προέκυπταν για τους καπιταλιστές από ένα εργατικό-λαϊκό κίνημα που κόχλαζε. Για να κλέψουν τα συνθήματά του. Για να εκμεταλλευτούν τις προσδοκίες ενός λαού, που στέναζε από το μετεμφυλιακό καταπιεστικό αστυνομοκρατούμενο κράτος, για δικαίωση των μακρόχρονων αγώνων του.

Ήταν οι πιο κατάλληλοι για να συκοφαντήσουν, να εξευτελίσουν, να ευνουχίσουν έννοιες όπως μαζικός αγώνας, συνδικαλισμός, σοσιαλισμός, Εθνική Αντίσταση, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη. Για να αλώσουν συνειδήσεις, να τσαλαπατήσουν μπέσα και φιλότιμο, να βιάσουν  οράματα, να εξαγοράσουν όνειρα, να αφαιμάξουν το συνδικαλιστικό κίνημα και πολλά  ακόμα, πάντα μέσα από μια   εικονική πραγματικότητα   δημοκρατίας και ελευθερίας.

Η πασοκίλα μόλυνε ολόκληρες γενιές. Από μαθητές Γυμνασίου που το όνειρό τους ήταν «να διοριστώ στο δημόσιο», μέχρι κάτι πρώην μπαρουτοκαπνισμένους  παππούδες που κραδαίνοντας πλαστικές σημαίες φώναζαν «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Αν κάποιος αγώνας δικαιώθηκε με την έλευση των πασοκοειδών, αυτός ήταν ο αγώνας του καπιταλιστικού συστήματος να διευρύνει την εκμετάλλευσή του. Να προετοιμάσει το έδαφος για μια ακόμα προέλασή του, πιο βάρβαρη, πιο καταστροφική για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, τη χρονική στιγμή που κανονικά θα έπρεπε να γιορτάζουμε την ταφή του.

Η πασοκίλα έγινε γάγγραινα, βρωμάει, πυορροεί. Το πύον της κυλά παντού. Κολλάει παντού. Είναι ο τρόπος που ασκείται η πολιτική στο «ναό της δημοκρατίας», ο πρωθυπουργός-κουτσαβάκι και οι τηλε-υπουργοί του, ο άκρατος ακροβατικός λαϊκισμός και η αριστερή εκπόρνευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκειμένου να κυβερνήσει, τα ξοφλημένα «ανεξάρτητα» ανθρωπάκια-βουλευτές-πρώην ψήφοι των μνημονίων, η θεωρία των «δύο άκρων», η ψευτοαντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, οι κουραδόμαγκες της χρυσής αυγής, το ύφος χιλίων καρδιναλίων του Βενιζέλου, το θράσος του Αδώνιδος, το «νέο αίμα» στην πολιτική, οι παραταϊσμένοι προπαγανδιστές τηλεπαπαγάλοι, οι «Άκηδες», οι μαϊμού συντάξεις, τα φακελάκια, οι μίζες και τα υποβρύχια που γέρνουν, οι χιλιάδες ΜΚΟ, τα λαμόγια παντός τύπου και διαμετρήματος, η συζήτηση περί  «νόμιμου και ηθικού», η «φιλανθρωπία» του Καμίνη, οι Παναγόπουλοι και οι Τσουκαλάδες του συνδικαλισμού, οι Τατσόπουλοι, οι Χατζησωκράτηδες και οι Ψαριανοί της πολιτικής, οι μπουκωμένοι από τις επιχορηγήσεις διανοούμενοι, ο γελωτοποιός Λάκης, η απογοήτευση και ο «σταρχιδισμός» του άνεργου, η ψευδαίσθηση του μικροαστού πως τα πράγματα θα ξαναγίνουν «όπως πριν», η ξαφνική «ξενοφοβία» μετά από δυο και βάλε δεκαετίες κάθε είδους εκμετάλλευσης των οικονομικών μεταναστών, το «καουμποϊλίκι» των ελεγκτών στα ΜΜΜ, η ΝΕΡΙΤ, η μούντζα στους «300» και το «μπουρδέλο» τους, οι στημένες αγχόνες στο Σύνταγμα, το «όλοι ίδιοι είναι καημένεεε», το «δικαίωμα» στην απεργοσπασία, τα σκυμμένα κεφάλια στις ουρές της ΔΕΗ και οι μετανοιωμένοι «κοψοχέρηδες» στο καφενείο, το αντιΚΚΕ μένος των «προοδευτικών» συνομιλητών, το… ερώτημα «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» (όμως βέρων  ευρωλάγνων)  «σε ποια χώρα εφαρμόζεται το μοντέλο που υποστηρίζετε οι κομμουνιστές» όταν αδυνατούν να υπερασπιστούν το δικό τους «μοντέλο»…

Ας ψάξει ο καθένας κάθε χιλιοστό της συνείδησής του, όση του άφησαν αλώβητη, όση του απέμεινε. Ας σκεφτεί τι είναι αυτό που θέλει από τη ζωή, αν και τι νομίζει ότι δικαιούται από αυτή, αν και τι  θεωρεί ότι αξίζει περισσότερο από τα να σαπίζει αργά και βασανιστικά βουτηγμένος στην πασοκίλα μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο, μέχρι κάποτε, ξαφνικά, να ανακαλύψει πως ποτέ  δεν έζησε. Και ας κανονίσει την πορεία του.

Κυριακή 23 Φλεβάρη 2014.

Σημειώσεις για την Ουκρανία

 Σημειώσεις για την Ουκρανία

Δε θεωρώ απαραίτητο να εισηγείται κανείς κάθε φορά επί παντός επιστητού ως ειδικός, πόσο μάλλον αν δεν έχει κάτι ουσιαστικό και πρωτότυπο να προσθέσει σε όσα έχουν ήδη γραφτεί κι ειπωθεί. Κατά συνέπεια, δε θεώρησα σκόπιμο να ανεβάσω κάτι για τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην ουκρανία, όχι προφανώς γιατί δε με απασχολούν αλλά γιατί δεν κατέχω επαρκώς το ζήτημα για να κάνω μια ουσιαστική ανάλυση ή κάποιο σημαντικό σχόλιο. Όσα ακολουθούν λοιπόν είναι απλές σημειώσεις εν είδει προσωπικού ημερολογίου και εν μέρει δεν αποτελούν πρωτότυπες σκέψεις, αλλά στοιχεία κι επισημάνσεις που αλίευσα σε άλλες γωνιές του διαδικτύου. Αν εμπλουτιστούν βέβαια από τις παρατηρήσεις των σφων αναγνωστών, τόσο το καλύτερο.

Η λύση που φαίνεται να προωθείται στην ουκρανία και φαντάζει σαν έσχατη διέξοδος απ’ το κουβάρι των αντιθέσεων είναι μια μορφή διάσπασής της μεταξύ του δυτικού «φιλοευρωπαϊκού» τμήματος της χώρας και του νοτιο-ανατολικού κομματιού με την έντονη παρουσία ρωσόφωνου πληθυσμού και μια ομοσπονδιοποίησή της, περίπου στα πρότυπα του κυπριακού· σε μια παράξενη συγκυρία, με έντονη σημειολογία αλλά καθόλου συγκυριακό, συμπτωματικό χαρακτήρα, όπου το κυπριακό ανακινείται εκ νέου με τη μετεξέλιξη κι ουσιαστική επαναφορά του σχεδίου ανάν μέχρι να υποκύψουν οι κουμπάροι στα εκβιαστικά διλήμματα και να συναινέσουν στην ‘επίλυση’ που τους προσφέρουν. Όπως ακριβώς δηλ με τα διάφορα επαναλαμβανόμενα ευρωδημοψηφίσματα, μέχρι να βγει στην κάλπη το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι εξελίξεις είναι ιδιαίτερα αντιφατικές. Οι αντικυβερνητικοί διαδηλωτές συγκεντρώνονται στην πλατεία της ανεξαρτησίας, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι στη λογική της επιλογής του καλύτερου ιμπεριαλιστή. Οι ουκρανοί φασίστες απορρίπτουν τον ‘ευρωσκεπτικισμό’ τον ευρωπαίων ομοϊδεατών τους, εκφράζοντας ένα μαχητικό ‘ρωσοσκεπτισκισμό’ και το ευρωπαϊκό όραμα, χωρίς φτιασιδώματα. Οι εθνικές αντιθέσεις διαδραματίζουν κυρίαρχο ρόλο σε μια χώρα, που δεν έχει ανεπτυγμένη εθνική ταυτότητα-συνείδηση και πλούσια ιστορία σαν αυτόνομο κράτος. Και το εθνικιστικό αφιόνι που στη βοσνία πάσχιζε να καλύψει τεχνητά το εκρηκτικό κοινωνικό τοπίο, ερμηνεύοντας όλες τις εξελίξεις υπό αυτό το πρίσμα. Εδώ αγκαλιάζει «αυθόρμητα» τις μάζες και συμπυκνώνει συμβολικά στο δίπολο δύση-ρωσία βασικές κοινωνικές αντιθέσεις. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι τα διλήμματα που βάζει επιτακτικά η ίδια  ζωή, αλλά να διαβάσουμε σωστά τη συγκυρία, τον χαρακτήρα της εποχής και τη βασική της αντίθεση για να απαντήσουμε στα σωστά ερωτήματα, να μην παγιδευτούμε σε εκβιαστικά ψευδοδιλήμματα.

Η αλήθεια αγαπάει να κρύβεται (κρύπτεσθαι φιλεί) όπως έλεγαν στην αρχαία ελλάδα και δε βρίσκεται πάντα στα επιφαινόμενα και τη μορφή με την οποία εκδηλώνονται κάποιες αντικειμενικές τάσεις. Το ουκρανικό κκ πχ είναι μάλλον ενταγμένο στο φιλορωσικό μπλοκ, χωρίς να έχει δώσει, ως όφειλε, μια πραγματική εναλλακτική στο λαό. Ακόμα και τα δύο αντίμαχα στρατόπεδα όμως παρουσιάζουν αρκετές αντινομίες με την εικόνα που περνάει προς τα έξω. Ο φιλορώσος πρόεδρος γιανουκόβιτς δε διέκοψε οριστικά τις διαπραγματεύσεις για τη διαδικασία σύνδεσης της χώρας με την εε, ούτε έχει πετύχει μια καλύτερη, προνομιακή τιμή από τους ρώσους, πχ για το φυσικό αέριο. Οι αμερικάνοι από την άλλη φροντίζουν για την επάνοδο του γιουτσένκο, του αντιπολιτευόμενου ηγέτη της αρεσκείας τους, χωρίς να δίνουν δεκάρα για την «ευρωπαϊκή προοπτική» της ουκρανίας –όπως προκύπτει κι από διπλωματικές διαρροές, που δε διαψεύστηκαν επί της ουσίας.

Ο ιμπεριαλισμός δείχνει θαυμαστή τακτική ευελιξία και δεν έχει κανένα ιδεολογικό πρόβλημα να συνεργαστεί με ανοιχτά ναζιστικές οργανώσεις, όσο του είναι χρήσιμες. Εξάλλου διαθέτει πλούσια πείρα αντίστοιχων συνεργασιών, με δικτάτορες, μπανανοκράτορες και μουτζαχεντίν, προτού κηρύξει δημοκρατική σταυροφορία εναντίον τους –όταν πάψουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Την ίδια θαυμαστή ελαστικότητα παρουσιάζουν και τα κριτήρια του αστικού τύπου-τηλεόρασης, που εκθειάζουν τη δράση των διαδηλωτών, χωρίς να θυμηθούν το «ιερό κι απαραβίαστο» μονοπώλιο του κράτους στην χρήση βίας.

Η σημερινή εικόνα παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με την «αντεπανάσταση από τα κάτω» της διετίας 89-91’ στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που ενθουσίαζε ανέκαθεν το αλάνθαστο πολιτικό αντι-ιμπεριαλιστικό κριτήριο των δεξιών αριστεριστών. Η κίνηση των μαζών είναι το παν, ο τελικός τους σκοπός δεν είναι τίποτα, θα βρεθεί στην πορεία των πραγμάτων και της συνειδητοποίησης του κόσμου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως η λαϊκή βάση του «φιλοευρωπαϊκού μπλοκ» πορεύεται με τις ίδιες ακριβώς αυταπάτες για τον παράδεισο του δυτικού κόσμου, που είχαν αυτοί οι πληθυσμοί πριν από είκοσι χρόνια. Έκτοτε όμως έχουν μεσολαβήσει πολλά και η βιτρίνα της ανεπτυγμένης δύσης έχει αποδειχτεί εξαιρετικά εύθραυστη, για να πλασάρεται ως πρότυπο.

Το γκρέμισμα του αγάλματος του λένιν στο κίεβο ήταν ένα ορόσημο για την ουσία των αντιδράσεων και την εξέλιξη των διαδηλώσεων. Όποιος ομνύει στο λένιν και το σφυροδρέπανο δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστής, γιατί τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, όπως φαίνεται ίσως και στην περίπτωση του ουκραινικού κκ. Όποιος όμως καταδιώκει και καταστρέφει τα κομμουνιστικά σύμβολα, δεν είναι απλά κι αόριστα «αντιρώσος», είναι αντικομμουνιστής. Κι όπου ευδοκιμεί ο αντικομμουνισμός, ο φασισμός είναι το λογικό παρεπόμενο.

Σήμερα τα δόντια της δημοκρατικής εε κάνουν ακόμα πιο αισθητή την χρεοκοπία των ευρωπαϊκών οραμάτων. Κι η ιμπεριαλιστική διελκυστίνδα με τις ηπα και τη ρωσία, τονίζει την απουσία της εσσδ στο διεθνές προσκήνιο. Αν σήμερα παρακολουθούμε με μια δόση αμηχανίας τις εξελίξεις, δεν είναι επειδή πάλιωσαν οι αναλύσεις μας για τον ιμπεριαλισμό και τα μεθοδολογικά μας εργαλεία· ούτε (μόνο) επειδή βιώνουμε από πρώτο χέρι τις συνέπειες της ένταξης της ελλάδας στη λυκοσυμμαχία κι απορούμε με τον ουκρανικό λαό που θέλει να μπει στη στρούγκα· αλλά ακριβώς εξαιτίας αυτής της απουσίας, που αφήνει έρμαιο τους λαούς στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να παλεύει και να αντιδρά κάτω από ξένες (πρωτίστως με την ταξική έννοια) σημαίες.

Στον επίλογο της ανάρτησης μένει μια μικρή απογοήτευση για τη συμμετοχή της τζένης μπότση (πρωταγωνίστρια στη φαντασία του αποστόλη της ελληνοφρένειας και πολλών εφήβων της εποχής) στο ομαδικό σποτάκι αλληλεγγύης στην ουκρανία, όπου δεν ήξερες με τι να πρωτογελάσεις: με τους συμμετέχοντες και την αναμφίβολη καλλιτεχνική τους ποιότητα ή με αυτά που τους έλεγαν να πουν. Αλλά κι η απορία για τις πιθανές αντιδράσεις κάποιων «μαοϊκών», όταν βλέπουν τους φασίστες επικεφαλής του ‘δημοκρατικού αντιρωσικού αγώνα’.

Παρεμπιπτόντως, η οακκε κήρυξε καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης, για να μπορέσει να κατέβει στις ευρωεκλογές και βασίζεται στη στήριξη όσων την κατάλαβαν και την αγάπησαν. Γιατί για έναν κούτελο ζούμε στην κοινωνία σήμερον.

Η λαϊκή ευημερία η ουσία και ο σκοπός της πάλης του ΔΣΕ

Η λαϊκή ευημερία η ουσία και ο σκοπός της πάλης του ΔΣΕ

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία του Δημήτρη Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, την Κυριακή 16/2/2014 στη Φλώρινα, σε εκδήλωση της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ

Εκ μέρους της ΚΕ χαιρετίζουμε τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ που παρευρίσκονται στη σημερινή συγκέντρωση προς τιμήν του ΔΣΕ. Χαιρετίζουμε τους νέους και τις νέες που έχουν χρέος να συνεχίσουν τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας. Η σημερινή εκδήλωση απευθύνεται πριν απ' όλα στη νεολαία, που έχει πολλούς λόγους και συμφέρον να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ στους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες.

Μπορεί στις μέρες μας πολλές από τις χοντροκομμένες συκοφαντίες και ψευτιές σε βάρος των κομμουνιστών να έχουν ξεθωριάσει ή να έχουν ξεσκεπαστεί από την ίδια τη ζωή, αναπαράγονται όμως διαρκώς και με διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά, αλλά και από διάφορες κατευθύνσεις, προκαλώντας συγχύσεις πάνω σε ένα κεντρικό πολιτικό πρόβλημα.

Το πολιτικό πρόβλημα που γυρεύει λύση

Γιατί υπάρχει αυτή η κοινωνική διαίρεση; Γιατί υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, αφεντικά και εργάτες; Πώς θα εξαλειφθεί αυτή η διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις, η κοινωνική αδικία που κάνει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότεροι.
Σε γενικές γραμμές αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα που γυρεύει λύσεις και προκαλεί μεγάλες συγκρούσεις και συχνά αιματηρές. Αυτός ήταν και ο λόγος που γεννήθηκε ο ΔΣΕ. Αυτό το πρόβλημα ήταν και τότε στην πρώτη γραμμή, είναι και σήμερα πάλι στην πρώτη γραμμή.

Συγκέντρωση στο μνημείο του ΔΣΕ που κατασκευάζεται στο σημείο όπου βρίσκεται ο ομαδικός τάφος μαχητών του ΔΣΕ

Μπορεί οι συνθήκες σήμερα να είναι διαφορετικές από τις συνθήκες της δεκαετίας του '40, όμως από την άποψη της ουσίας το πολιτικό πρόβλημα παραμένει πάντα το ίδιο. Από τη μια μεριά οι εκμεταλλευτές και από την άλλοι οι εκμεταλλευόμενοι. Τυπικά είμαστε όλοι ίσοι αλλά η ανισότητα κυριαρχεί. Τυπικά είμαστε όλοι ελεύθεροι, αλλά οι λίγοι είναι ελεύθεροι να εκμεταλλεύονται τους πολλούς και οι πολλοί να υποχρεώνονται να ζουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι.
Επομένως, οι εκδηλώσεις που κάνουμε κάθε χρόνο εδώ στη Φλώρινα για το ΔΣΕ, μαζί με άλλες δραστηριότητες, είναι ενταγμένες σ' ένα κεντρικό σκοπό.
Να συμβάλουμε να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια και να αποτίσουμε φόρο τιμής σε όσους θυσιάστηκαν για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για εμάς και τα παιδιά μας, και κυρίως:
Να συμβάλουμε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να ενωθούν, να συσπειρωθούν στο ίδιο πολιτικό στρατόπεδο όλοι όσοι ζουν από τη δουλειά τους και δε ζουν παρασιτικά από τη δουλειά άλλων. Να ενωθούν όλοι όσοι υποφέρουν από την ανεργία και τις χίλιες στερήσεις, να βρεθούμε όλοι στον ίδιο δρόμο αγώνα, με βάση τα δικά μας εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, για την ευημερία και την πρόοδο. Το λέμε και θα το διακηρύσσουμε πολύ καθαρά και παλεύουμε να γίνει πράξη. Σε αυτήν την κοινωνία δεν είμαστε όλοι αδέλφια και όσοι το λένε αυτό δεν είναι με το λαό, δεν αγωνίζονται για τους πολλούς, για τους εργαζόμενους, για τους φτωχούς. Γι' αυτό το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συνταχθεί ποτέ με τέτοιους ύπουλους «φίλους» του λαού. Θα αποκαλύπτει συνεχώς και θα καλεί την εργατιά, την αγροτιά, τη νεολαία, τους αυτοαπασχολούμενους, τους ανέργους, τις γυναίκες να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να διεκδικήσουν όχι μόνο το δίκιο τους, αλλά και να γίνουν αυτοί εξουσία. Το ΚΚΕ θα είναι πάντα παρόν στην πρώτη γραμμή μαζί με το λαό.
Δύο λόγια για την ιστορική αλήθεια: Ποιο ήταν το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1944; Πώς εκφραζόταν την εποχή εκείνη και πώς λύθηκε;
Από τη μια μεριά η πλειοψηφία του λαού, η εργατική τάξη, οι αγρότες - κτηνοτρόφοι, οι βιοπαλαιστές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, επιστήμονες και τα παιδιά τους συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Είναι οι δυνάμεις που πάλεψαν και μάτωσαν για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους φασίστες κατακτητές. Πρωταγωνιστής, οδηγητής και αιμοδότης αυτού του αγώνα ήταν το ΚΚΕ.
Κάτω από την καθοδήγησή του ο λαός ενώθηκε, αγωνίστηκε και δημιούργησε ταυτόχρονα μια σειρά λαϊκούς θεσμούς για την οργάνωση της ζωής του, την Κυβέρνηση του Βουνού, τη Λαϊκή Αυτοδιοίκηση, τη Λαϊκή Δικαιοσύνη, τη Λαϊκή Πολιτοφυλακή. Για πρώτη φορά οι γυναίκες ψήφισαν και στέκονται ισότιμες απέναντι στους άντρες.
Η απελευθέρωση βρίσκει το λαό με υψηλό αγωνιστικό φρόνημα αλλά και μεγάλες προσδοκίες, να χαρεί τη λευτεριά και τις θυσίες του, να οργανώσει την ανασυγκρότηση του τόπου και της ζωής του.
Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ είχαν ένα καταρχήν σχέδιο για τη δικαίωση των λαϊκών θυσιών και προσδοκιών, για την οργάνωση της ζωής του λαού. Το σχέδιο για λαοκρατική διακυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά ήταν η αστική τάξη. Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, το Παλάτι, οι τσιφλικάδες, το πολιτικό, στρατιωτικό και δικαστικό τους προσωπικό. Είναι οι μεγάλοι απόντες του αγώνα. Αυτοί που μπροστά στα δύσκολα εγκατέλειψαν το λαό. Ενα μέρος από αυτούς βρέθηκαν μαζί με το χρυσάφι της χώρας στο εξωτερικό. Ενα άλλο μέρος συνεργάστηκε με τους κατακτητές, εμπορεύθηκε τον πόνο και την πείνα του λαού και συγκέντρωσε τεράστια περιουσία με τη μαύρη αγορά και τις υπηρεσίες στους κατακτητές, και ένα άλλο κομμάτι λούφαξε. Υπήρχαν, βέβαια, και πατριώτες και τίμιοι αξιωματικοί από τις γραμμές της αστικής τάξης και κληρικοί που μπήκαν ή στήριξαν τον αγώνα. Με την απελευθέρωση οι δυνάμεις αυτές ήταν προετοιμασμένες και αποφασισμένες να επανέλθουν στην εξουσία, να διεκδικήσουν τα προνόμιά τους. Στη φροντίδα τους δεν ήταν η ανοικοδόμηση της Ελλάδας για την πρόοδο και την ευημερία του λαού, αλλά για τη διασφάλιση των ταξικών τους συμφερόντων. Να έχουν ή να επαναφέρουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής, εργοστάσια, τράπεζες, κ.ά., και να διασφαλίσουν τα πλούτη που αποκόμισαν στην Κατοχή. Να συνεχίσουν να ζουν πλουσιοπάροχα αυτοί και τα παιδιά τους.
Προϋπόθεση για να υλοποιήσουν αυτό το πρόγραμμά τους ήταν να τσακίσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να αφοπλίσουν το λαό, να τον καθυποτάξουν και να εξοστρακίσουν από τη σκέψη του κάθε ιδέα για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση, για πρόοδο και ευημερία.

Ετσι γεννήθηκε ο ΔΣΕ

Μπροστά μας είναι ξεκάθαρο το πολιτικό πρόβλημα. Οι προσδοκίες του λαού που γεννήθηκαν μέσα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης απαιτούσαν και τα αντίστοιχα εργαλεία εξουσίας στην υπηρεσία του λαού, κράτος στην υπηρεσία του λαού.
Ο λαός, που κατέκτησε τη λευτεριά του με το όπλο στο χέρι και ένιωσε τη δύναμή του, μπορούσε να οργανώσει την οικονομία, το κράτος και τη δική του εξουσία με τις δικές του δυνάμεις. Δε χρειαζόταν το Παλάτι, τους Μποδοσάκηδες, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους πραιτοριανούς τους.
Το Κόμμα, όμως, δεν ήταν ολόπλευρα - ιδεολογικά, πολιτικά, στρατηγικά - προετοιμασμένο να οδηγήσει το λαό στην ολοκλήρωση της νίκης του. Κυρίως, αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων και μάλιστα με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι δεν είναι δυνατόν μαζί με την αστική τάξη ή ένα μέρος της να διασφαλίσεις την ανοικοδόμηση της χώρας και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Η αστική τάξη αποδείχθηκε καλύτερα προετοιμασμένη. Υπερασπιζόταν με απόλυτη ταξική αδιαλλαξία τα συμφέροντά της. Αφού δεν μπόρεσε να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ και να το ξεγελάσει με ορισμένα ψίχουλα πέρασε στην επίθεση. Με τις δικές της δυνάμεις ήταν αδύνατο να συντρίψει το λαϊκό κίνημα. Αναζήτησε τη βοήθεια αρχικά των Εγγλέζων και στη συνέχεια των Αμερικανών. Κήρυξαν στην κυριολεξία πόλεμο εξόντωσης του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ.
Το δίλημμα ήταν ολοκάθαρο. `Η τις αλυσίδες ή τα όπλα. Ετσι δημιουργήθηκε ο ΔΣΕ.
Η πολιτική πείρα, «το μάθημα και το πάθημα», από αυτήν την εξέλιξη, είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο και έχει τεράστια ιστορική σημασία και για το παρόν και για το μέλλον.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες και μάλιστα με τρόπο μόνιμο, οριστικό και ολοκληρωμένο αν δεν έχει ο λαός στα χέρια του τα απαραίτητα εργαλεία. Αν δεν πάρει στα χέρια του τη διακυβέρνηση, την εξουσία. Αν δεν αφαιρέσει την εξουσία από την αιματοβαμμένη τάξη των καπιταλιστών που αποτελούν μια μειοψηφία που ζει παρασιτικά.
Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό χωρίς ταξική σύγκρουση. Δεν μπορεί να υπάρξει εξουσία που να υπηρετεί ταυτόχρονα και την πλουτοκρατία και το λαό. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να συνυπάρξουν ή να γίνουν φιλεύσπλαχνοι οι καπιταλιστές είτε έχει αυταπάτες είτε κοροϊδεύει τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση αντικειμενικά μπαίνει στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης. Τέτοια κόμματα και πολιτικές δυνάμεις γνωρίσαμε πολλά στην Ιστορία.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες δημιουργήθηκε ο ΔΣΕ. Η ουσία και ο σκοπός του αγώνα του ήταν να δώσει και πάλι στο λαό όσα δικαιούταν και του στέρησαν οι αστοί μαζί με τους Εγγλέζους. Ηταν αγώνας για το ψωμί, τη λευτεριά και την τιμή του λαού.
Δεν έφτασε στη νίκη όχι γιατί δεν είχε τη συμπάθεια ή τη στήριξη του λαού αλλά γιατί άργησε στην οργάνωση του αγώνα και κυρίως γιατί απέναντί του βρέθηκαν δύο αυτοκρατορίες, η εγγλέζικη και η αμερικανική. Αυτοί έσωσαν την αστική τάξη της Ελλάδας.
Πάνω από τρία χρόνια τους πάλεψε ο ΔΣΕ στο Γράμμο, στο Βίτσι, σε όλη την Ελλάδα. Εδωσε πάνω από 4.000 μικρές και μεγάλες μάχες. Είναι μεγάλη η παρακαταθήκη αυτού του αγώνα για το σήμερα και το αύριο. Πάντα ζωντανά, επίκαιρα και ανεξάντλητα τα διδάγματά του. Ανάμεσά τους και το πολιτικό, ειρηνικό, δημιουργικό του έργο, δίπλα στο στρατιωτικό - πολεμικό. Δίνουμε πολύ σύντομα ορισμένα επιτεύγματα εκείνης της εποχής που προκαλούν μεγάλη εντύπωση και σήμερα.

Η δράση του ΔΣΕ - οι κατακτήσεις για το λαό

Από τις αρχές του 1947, ο ΔΣΕ με τη συνεχή πολεμική του δράση απελευθέρωσε μεγάλες περιοχές σε όλη την Ελλάδα και εγκαθίδρυσε τη Λαϊκή Εξουσία.
Από το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ εκδόθηκαν καταστατικές διατάξεις (κάτι ανάλογο με Σύνταγμα) και πράξεις (νόμοι) για την οργάνωση της Λαϊκής Εξουσίας, τη διανομή της γης, την Εκπαίδευση. Τέθηκαν οι βάσεις μιας νομοθεσίας που μοναδική φροντίδα είχε να κάνει το λαό κυρίαρχο και να αναπτύξει το βιοτικό και εκπολιτιστικό του επίπεδο. Ενας καινούριος τρόπος διακυβέρνησης, πρωτόγνωρος για τους απλούς ανθρώπους των χωριών, άρχισε να πραγματοποιείται στις απελευθερωμένες περιοχές. Οργανώνεται η Λαϊκή Εξουσία και ο λαός, με βασικό φορέα τα Λαϊκά Συμβούλια, ασκεί την εξουσία. Γίνεται αποτελεσματικότερη η βοήθεια στον ένοπλο ταξικό αγώνα καθώς και η επίλυση των βασικών αναγκών των κατοίκων της περιοχής.
Τα Λαϊκά Συμβούλια αναδεικνύονται μετά από ελεύθερες εκλογές με μυστική ψηφοφορία, όπου εκλέγουν και εκλέγονται άνδρες και γυναίκες άνω των 18 ετών. Αποτελούν μια μικρή κυβέρνηση στο χωριό και λογοδοτούν στο λαό μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις, οι οποίες είναι το κυρίαρχο Σώμα. Παράλληλα οργανώνεται η Λαϊκή Δικαιοσύνη και σε κάθε χωριό λειτουργούν Λαϊκά Δικαστήρια. Πολλά χωριά, και εδώ στο Νομό της Φλώρινας, γνώρισαν την ανωτερότητα της Λαϊκής Εξουσίας.
α) Διανομή της γης
Με την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Εξουσίας η γη δίνεται στους καλλιεργητές της. Η Λαϊκή Εξουσία έκανε πράξη το αυτονόητο, ότι η γη ανήκει σ' αυτούς που την καλλιεργούν. Τα Λαϊκά Συμβούλια των χωριών Αγκαθωτό, Πλατύ, Λευκώνα (χωριά του Νομού Φλώρινας) το Νοέμβρη του 1947 αποφάσισαν και μοίρασαν 700 στρέμματα γης των τσιφλικάδων σε ακτήμονες και σε αγρότες με μικρό κλήρο. Το Γενάρη του 1948 στα χωριά Οξιά, Σφήκα, Πλατύ, τα Λαϊκά Συμβούλια μοίρασαν 900 στρέμματα στους ακτήμονες. Τις αποφάσεις αυτές για τη διανομή της γης ενέκριναν οι Γενικές Συνελεύσεις των κατοίκων των χωριών. Την ίδια περίοδο, το επαρχιακό συμβούλιο Φλώρινας έδωσε 7.000 στρέμματα σε ακτήμονες και μικροκληρούχους.
β) Η σπορά
Στην ελεύθερη περιοχή Φλώρινας - Καστοριάς όλοι οι κάτοικοι που έμειναν στα χωριά και δεν εντάχτηκαν στον ΔΣΕ, ηλικιωμένοι, γυναίκες, ακόμα και τραυματίες, φροντίζουν για την καλλιέργεια της γης. Τα Λαϊκά Συμβούλια οργανώνουν τη σπορά, που γίνεται δύο φορές το χρόνο, τη φθινοπωρινή και την ανοιξιάτικη. Χορηγούν τα εργαλεία, το σπόρο, τα ζώα, σε όσους δεν τα έχουν.
γ) Η ανοικοδόμηση
Στα διάφορα χωριά κατασκευάστηκαν ή επισκευάστηκαν δρόμοι, γέφυρες, βρύσες. Δημιουργήθηκαν σχολεία, νοσοκομεία, αναρρωτήρια. Κατεστραμμένα σπίτια ανοικοδομήθηκαν. Πόσιμο νερό μεταφέρθηκε εκεί που δεν υπήρχε. Το Δεκέμβρη του 1947 κάτοικοι του χωριού Πυξός διόρθωσαν το δρόμο Πυξός - Πύλη, μήκους 4 χιλιομέτρων. Στη Μηλιώνα με εξορμήσεις έγιναν αντιπλημμυρικά έργα και σταμάτησαν να πλημμυρίζουν τα χωράφια. Στα χωριά Κρανιώνα και Χαλάρα Καστοριάς οι κάτοικοι κατασκεύασαν γέφυρες μήκους 10 και 15 μέτρων. Στον Αγιο Γερμανό το Μάη του 1948 σε εξόρμηση, στην οποία πήραν μέρος οι κάτοικοι, επιδιορθώθηκε και ανοίχτηκε δρόμος 2.000 μέτρων, κατασκευάστηκαν γέφυρες στο ποτάμι και βρύσες για τις ανάγκες του χωριού.
δ) Η Λαϊκή Παιδεία
Με τη νομοθετική πράξη 5 του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ μπήκαν οι βάσεις για τη Λαϊκή Εκπαίδευση, μια Εκπαίδευση καθολική και δωρεάν, διαποτισμένη με ζωντανά προοδευτικά δημοκρατικά ιδανικά, προσαρμοσμένη στις πνευματικές και υλικές ανάγκες του λαού και των νέων.
Με τη δράση των Λαϊκών Συμβουλίων οικοδομούνται νέα σχολεία, τα κλειστά ξανανοίγουν, καθαρίζονται, ασβεστώνονται, βρίσκονται τα θρανία και το κατάλληλο διδακτικό προσωπικό. Το Λαϊκό Συμβούλιο Κρυσταλλοπηγής, για παράδειγμα, κατασκεύασε καινούριο σχολείο με δύο αίθουσες. Μέχρι το Φλεβάρη του 1948 στο Νομό Φλώρινας άνοιξαν και λειτούργησαν 23 σχολεία και 1 φροντιστήριο για δασκάλους. Στα ελεύθερα χωριά της Καστοριάς άνοιξαν 45 σχολεία με 2.300 μαθητές και 88 δασκάλους.
Αυτά είναι μερικά από τα έργα του ΔΣΕ που αποδεικνύουν τη δύναμη του λαού και τη δυνατότητα που έχει να κυβερνηθεί χωρίς αφεντικά. Να οργανώσει τη δική του εξουσία. Να γίνει ο ίδιος αφέντης, νοικοκύρης. Να γιατί ο ΔΣΕ και ο αγώνας του συγκέντρωσαν το φοβερό μίσος των αστών.
Το ΚΚΕ διακηρύσσει ότι ο λαός έχει τεράστια δύναμη, ότι αν οργανωθεί, αν αποφασίσει, αν ακούσει το συμφέρον του και τη φωνή του ΚΚΕ μπορεί να κάνει θαύματα. Δεν είναι μονόδρομος να ζούμε κάτω από τις διαταγές των καπιταλιστών. Υπάρχει εναλλακτική λύση και προοπτική να ζήσει ο λαός μας με αξιοπρέπεια. Στον 20ό αιώνα το είδαμε χειροπιαστά στη Σοβιετική Ενωση, το είδαμε και εδώ, έστω και περιορισμένα, στα έργα του ΕΑΜ και του ΔΣΕ.
Η ΚΕ του ΚΚΕ, όλο το Κόμμα και η ΚΝΕ έχουμε δώσει μια υπόσχεση στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ. Μια υπόσχεση που συμπυκνώνεται σε μια φράση:
ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ.
Δεν ξεχνάμε τη θυσία χιλιάδων σε τίμιες και άνισες μάχες. Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς της μάχης της Φλώρινας. Μέσα στους επόμενους μήνες ολοκληρώνονται και οι προετοιμασίες για το μνημόσυνο που στήνουμε στον ομαδικό τάφο των τιμημένων νεκρών του αγώνα. Τιμάμε τον ΔΣΕ, την προσφορά του και εμπνεόμαστε από τον τιτάνιο αγώνα του. Μελετάμε, διδασκόμαστε, συνεχίζουμε.
Αυτή είναι η καλύτερη και μεγαλύτερη τιμή. Η συνέχιση και η ολοκλήρωση του έργου τους. Καθώς το Κόμμα μας βαδίζει την τελευταία πενταετία προς τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του θα έχουμε πολλά να συζητήσουμε με στόχο να ανεβάσουμε και πάλι την ταξική πάλη σε νέα ύψη, σε νέους μεγάλους και νικηφόρους ταξικούς αγώνες στις σύγχρονες συνθήκες.
Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ έχει πολλά να διδάξει, είναι ανεξάντλητος σε πείρα και διδάγματα.
Να γιατί για πολλά χρόνια οι νικητές και όλος ο μηχανισμός τους συκοφάντησαν με τόση λύσσα τον αγώνα του ΔΣΕ.

Ο πόλεμος συνεχίζεται

Ο πόλεμος όμως στην πραγματικότητα δε σταμάτησε ποτέ. Συνεχίζεται και σήμερα με άλλα μέσα αλλά πάντα στην ίδια γραμμή. Είναι από τη μια μεριά οι ίδιες δυνάμεις, όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής και ζουν πλουσιοπάροχα από την εκμετάλλευση του λαού, από τον ιδρώτα του. Και από την άλλη μεριά η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους, όλοι αυτοί που παράγουν όλα τα πλούτη και ζουν με πολλές στερήσεις. Είναι δύο στρατόπεδα με διαφορετικά και ασυμβίβαστα συμφέροντα.
Είναι οι ίδιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θέλουν το λαό υποταγμένο, να μην αμφισβητεί την κυρίαρχη τάξη. Να αποδέχεται να ζει με τα ελάχιστα που οι εκμεταλλευτές του του παρέχουν και από πάνω έχουν την αξίωση να είναι και ευχαριστημένος. Θέλουν τους εργαζόμενους χωρισμένους, κατακερματισμένους, ανοργάνωτους, φοβισμένους.
Ολα όσα ζει σήμερα η κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια και η αγωνία που έχει φωλιάσει σε κάθε σπίτι για τα παιδιά της δεν είναι θέλημα Θεού. Δεν είναι μια φυσική εξέλιξη. Είναι τα «καλά» της ΕΕ, τα «καλά» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Οι προσδοκίες του λαού για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του φέρνουν πάλι μπροστά μας το ίδιο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα. Πολιτική για το λαό ή για τα μονοπώλια. Εξουσία για το λαό ή για τα μονοπώλια. Κοινό συμφέρον δεν υπάρχει. Ευημερία για το λαό και κέρδη για το κεφάλαιο δεν γίνεται.
Ο αγώνας σήμερα είναι εξίσου σκληρός όπως και πριν, όπως είναι πάντα η ταξική πάλη. Οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές, η ιστορική όμως πείρα είναι πάλι χρήσιμη. Το Κόμμα μας, διδαγμένο, παλεύει σήμερα από καλύτερες θέσεις και δεν πρόκειται να κάνει βήμα πίσω. Εχουμε πέρα για πέρα δίκιο όταν λέμε και καλούμε τον εργατικό - λαϊκό κόσμο να το πιστέψει.
Οποιο κόμμα, με όποια συμμαχία, όποιος μικρός ή μεγάλος συνασπισμός κομμάτων κι αν αναδειχτεί στην κυβέρνηση, όσες εναλλαγές κυβερνήσεων και αν έχουμε εντός των τειχών, η ζωή των εργαζομένων, του λαού δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν πρόκειται να βελτιωθεί εφόσον όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις θεωρούν πρωταρχικό τους στόχο τη στήριξη των μεγαλοεπιχειρηματιών και της κερδοφορίας τους ως προϋπόθεση για έξοδο από την κρίση.
Ολες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην του ΚΚΕ, διαγωνίζονται μεταξύ τους ποια καλύτερα θα υπηρετήσει την εξουσία των μονοπωλιακών ομίλων.
Στις σημερινές συνθήκες, που η καπιταλιστική οικονομική κρίση σαρώνει τα πενιχρά δικαιώματα και κατακτήσεις αγώνων, η θέση των εργαζομένων θα χειροτερεύει. Δεν πρόκειται να ανακοπεί ο κατήφορος.
Οσοι υπόσχονται, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα ανακόψουν την επιδείνωση της θέσης του λαού λένε συνειδητά ψέματα.
Χωρίς μέτρα και πολιτικές που θα θίγουν τα συμφέροντα, τα προνόμια της εξουσίας του κεφαλαίου, δεν υπάρχει καν η παραμικρή χαραμάδα για να περάσει αχτίδα φωτός για το λαό. Και τέτοια πολιτική δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαστε απόλυτοι, είμαστε κατηγορηματικοί σε αυτό το πολιτικό συμπέρασμα, γιατί αυτό είναι το δίδαγμα όλων των χρόνων από την υποχώρηση του ΔΣΕ, τη μεταπολίτευση και το σήμερα.
Ενα μόνο παράδειγμα θα αναφέρουμε: Την ιστορία της ΕΕ και τη θέση της κάθε πολιτικής δύναμης. Ολα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, παρουσίαζαν την ΕΕ ως τη σωτηρία του λαού, ως το μόνο δρόμο για την ευημερία του. Αποδείχθηκε όμως σωτήρας για το μεγάλο κεφάλαιο, που έγινε πιο ισχυρό. Κορόιδευαν το λαό με την ΟΝΕ, το ευρώ και την απάτη της σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης των τιμών, μισθών, κοινωνικών κατακτήσεων. Σήμερα συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τρομοκρατούν το λαό ότι η έξοδος από την ΕΕ θα είναι τραγωδία για τους εργατοϋπαλλήλους, τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, την αγροτιά. Κρύβουν την αλήθεια.
Δεν υπάρχει απόφαση και οδηγία της ΕΕ που δε στοχεύει στη συγκέντρωση του πλούτου, δηλαδή του κεφαλαίου, στην αρπαγή κατακτήσεων, στην καταστροφή αγροτών, αυτοαπασχολούμενων χωρίς καμία άλλη προοπτική εργασίας. Δεν υπάρχει τομέας που να αφορά τη ζωή του λαού που να μην έχει βρεθεί στα χέρια των αρπακτικών. Ακόμα και οι δρόμοι, τα νερά, τα δάση, οι παραλίες παραδίδονται στους μονοπωλιακούς ομίλους για κερδοσκοπία.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις στην ίδια γραμμή κινούνται, στην ίδια στρατηγική. Θεωρούν την παραμονή στην ΕΕ μονόδρομο. Κοροϊδεύουν το ίδιο όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Η ΕΕ δεν είναι μια οικονομία προς όφελος των λαών. Είναι ένωση κεφαλαίων, σφηκοφωλιά κατά των λαών. Δεν αλλάζει ούτε από μέσα, ούτε από πάνω.
Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δε δεσμεύεται στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση ούτε καν να αναπληρώσει τις απώλειες του λαού τα τελευταία χρόνια, ενώ την ίδια ώρα δεσμεύεται ότι θα δώσει νέες κρατικές ενισχύσεις, κρατικό χρήμα, στους δήθεν «υγιείς» επιχειρηματίες.
Μια χειροπιαστή απόδειξη και αδιάψευστη μαρτυρία ότι το ΚΚΕ δε λαθεύει στην εκτίμησή του είναι η στάση των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αυτοί δεν ανησυχούν για το ενδεχόμενο κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ έχει χίλιες φορές δίκιο όταν λέει ότι το μέλλον, η ευημερία του λαού βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στα δικά του χέρια. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει προοπτική. Υπάρχει η δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει, να στηρίξει και να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά, το αίμα, το νου και την καρδιά αυτής της προοπτικής.
Είναι το ΚΚΕ. Είναι το Κόμμα που πρέπει να αποκτήσει δύναμη παντού, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, σε Περιφέρειες και Δήμους, στα συνδικάτα, στους χώρους νεολαίας.
Είναι το Κόμμα που φέρνει το καινούριο, φέρνει το νέο.
Να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Μόνο αυτό δεν έχει δοκιμάσει. Ολα τα άλλα τα έχουμε δοκιμάσει χρόνια τώρα. Η αναγέννηση μιας μεγάλης λαϊκής συμμαχίας, που θα αγκαλιάσει την πλειοψηφία, εργάτες, ανέργους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, κτηνοτρόφους, νέους, γυναίκες, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να παλέψει για να ανατραπούν αντιλαϊκοί νόμοι, να αναχαιτιστούν η αντιλαϊκή επίθεση, τα απανωτά αντιλαϊκά μέτρα και να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών μέσα από την εξουσία του λαού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το διαφορετικό, το καινούριο.
Σε κάθε περιοχή, σε κάθε νομό, σε κάθε εργατικό κλάδο, όσοι πρωτοστατούν και στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πασίγνωστοι. Εχουν δώσει εξετάσεις. Εχουν διαπρέψει σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Πολλά από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζονται σήμερα ως αγνοί και συνεπείς αγωνιστές και μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ μηχανεύονται πώς θα αξιοποιήσουν τη λαϊκή κατακραυγή ως διαβατήριο για την εξουσία. Οπως παλιά το ΠΑΣΟΚ εκβίαζε με διλήμματα τύπου Δεξιά - Αντιδεξιά, έτσι και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και τμήμα του ΠΑΣΟΚ εκβιάζουν με το δίλημμα μνημόνιο - αντιμνημόνιο.
Το πραγματικό δίλημμα είναι έξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού ή προς όφελος του κεφαλαίου. Ναι στην ΕΕ ή πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού είναι εγγύηση για ισχυρή αντιπαράθεση απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση, στην πολιτική της ΕΕ, των μονοπωλίων.
Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι μπορούν σήμερα να συνειδητοποιήσουν καλύτερα ότι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά νοικοκυριά και τα παιδιά τους είναι αυτοί που ζημιώθηκαν από τη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ τον Ιούνη του 2012, ότι ο λαός μας πληρώνει ακριβά τη στήριξη που προσέφερε στα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου.
Απευθυνόμαστε στους νέους και τις νέες και τους καλούμε να τολμήσουν να σπάσουν τα τείχη, να βγουν στο ανοιχτό πεδίο της ταξικής πάλης.
Ολοι εμείς, που είμαστε στη σημερινή συγκέντρωση, θα κάνουμε το καθήκον μας σα μαχητές και συνεχιστές του ΔΣΕ.
Αγώνας μέχρι τη νίκη.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

3/12/2013

 -- Διδασκόμαστε, συνεχίζουμε για το λαό με στόχο το σοσιαλισμό

1/7/2012

 -- Πανελλαδικό αντάμωμα στα χνάρια της Ιστορίας του ΚΚΕ

28/8/2011

 -- Η δράση της λαϊκής εξουσίας στο Βίτσι

14/8/2010

 -- Η δράση της λαϊκής εξουσίας στο Βίτσι

9/5/2009

 -- Αντεπίθεση στη νέα τάξη πραγμάτων

Αναδρομή στην ιστορία της Ουκρανίας

Αναδρομή στην ιστορία της Ουκρανίας

Οι επαναστατικές αλλαγές στην ΕΣΣΔ και στην Ουκρανία ως τμήμα της συναντούσαν την τρομοκρατία και βία που εξαπέλυσαν οι μεγαλοαγρότες (κουλάκοι) και τα αντιδραστικά στοιχεία κατά της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας (εδώ αμπελώνας σε συνεταιρισμό στην Ουκρανία το 1980)

Ορισμένα στοιχεία για την ιστορία της Ουκρανίας και ιδιαίτερα του 20ού αιώνα είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για να κατανοηθεί η σημερινή εξέλιξη στην πρώην δεύτερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία στη δύναμη της ΕΣΣΔ.
Με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την αποδυνάμωση των φεουδαρχικών δομών δυναμώνει και ο αγώνας του ουκρανικού λαού για κοινωνική απελευθέρωση, που συναντιέται με τον επαναστατικό αγώνα του ρωσικού και των άλλων λαών της ρωσικής αυτοκρατορίας κατά του τσαρισμού και του καπιταλισμού. Οι εργάτες συνειδητοποιούν την ανάγκη της κοινής πάλης ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, κάτι που εντείνεται με τα επιπρόσθετα βάσανα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου 1914-18 και καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη συνειδητοποίηση έχει η ανάδειξη του μπολσεβικισμού με ηγέτη τον Λένιν.

Επανάσταση του Φλεβάρη, Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και αντίδραση των αστών

Με τη νίκη της αστικοδημοκρατικής Επανάστασης του Φλεβάρη στην Ουκρανία, υπό τσαρική κυριαρχία στο μεγαλύτερο μέρος της, επικράτησε η δυαδική εξουσία. Την αντεπαναστατική πολιτική της Προσωρινής Κυβέρνησης υποστήριζαν οι μενσεβίκοι και oι εσέροι, που είχαν τότε την πλειοψηφία στα Σοβιέτ, καθώς και η αστική εθνικιστική Τσεντράλναγια Ράντα (Κεντρικό Συμβούλιο), που ιδρύθηκε το Μάρτη του 1917 στο Κίεβο. Η συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και η αντιλαϊκή πολιτική της Προσωρινής Κυβέρνησης οδήγησαν στην επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων.
Μοναδικοί εκφραστές του αγώνα των Ουκρανών εργαζομένων ήταν oι μπολσεβίκοι. Βγαίνοντας από την παρανομία δυνάμωσαν τις γραμμές τους, δούλευαν εντατικά στα Σοβιέτ. Οι θέσεις του Απρίλη του Β. I. Λένιν επιδοκιμάστηκαν από τις μεγαλύτερες κομματικές οργανώσεις. Οι μπολσεβίκοι ήταν αντίθετοι τόσο με τη σοβινιστική πολιτική της Προσωρινής Κυβέρνησης, όσο και με την αντιλαϊκή εθνικιστική πολιτική της Τσεντράλναγια Ράντα.
Τα επαναστατικά γεγονότα στη Ρωσία επέδρασαν και στην Ουκρανία. Τα Σοβιέτ Οδησσού, Κιέβου, Τσερνίγκοφ και πολλών πόλεων και οικισμών του Ντονμπάς πήραν την απόφαση για το πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ. Η νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης ανταποκρινόταν στους εθνικούς πόθους και τα κοινωνικά συμφέροντα όλων των λαών της ρωσικής αυτοκρατορίας, μαζί και του ουκρανικού. Οι εργαζόμενοι επιδοκίμασαν τα Διατάγματα που ψήφισε το 2ο Συνέδριο των Σοβιέτ και υποστήριξαν ολόψυχα τη σοβιετική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Β. I. Λένιν. Στο Κίεβο στις 29 Οκτώβρη 1917 η κοινή συνεδρίαση των Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών και στρατιωτών ενέκρινε το μπολσεβίκικο σχέδιο απόφασης να υποστηριχθεί η εξέγερση στην Πετρούπολη και να δοθεί η εξουσία στην ΠΕΕ (Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή) στο Κίεβο. Υστερα από σκληρές μάχες στις 29-31 Οκτώβρη του 1917 τα στρατεύματα της Προσωρινής Κυβέρνησης ηττήθηκαν, αλλά τη νίκη των επαναστατημένων εργατών και στρατιωτών εκμεταλλεύθηκε η ουκρανική αστική τάξη. Η Τσεντράλναγια Ράντα κατέλαβε τα κυβερνητικά ιδρύματα και αυτοανακηρύχθηκε σε Ανώτατη Εξουσία. Στις 7 Νοέμβρη η Τσεντράλναγια Ράντα εξέδωσε Διάταγμα με το οποίο ανακήρυξε την Ουκρανία «Λαϊκή Δημοκρατία» και, προσπαθώντας να εξουδετερώσει την επίδραση των λενινιστικών διαταγμάτων, υποσχέθηκε δημαγωγικά να επιβάλει κρατικό έλεγχο στη βιομηχανία, να θεσπίσει το 8ωρο, να δώσει τη γη στους αγρότες. Ταυτόχρονα, εξαπέλυσε τρομοκρατία κατά των δυνάμεων της Επανάστασης, διέλυσε τα Σοβιέτ, συνέλαβε τους μπολσεβίκους. Αφόπλισε τα αποσπάσματα της Κόκκινης Φρουράς και τα επαναστατικά στρατιωτικά τμήματα. Στάλθηκαν στρατιωτικά αποσπάσματα ενάντια στους αγρότες που μοιράστηκαν τη γη των τσιφλικάδων. Αποκατέστησε επαφές με τους αρχηγούς της «Αντάντ», υποστήριξε τη συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ενώ ταυτόχρονα αποδιοργάνωσε το μέτωπο, ανακαλώντας τους Ουκρανούς στρατιώτες, αποκατέστησε επαφές με τις αντεπαναστατικές δυνάμεις της Ρωσίας και ιδιαίτερα του Ντον.
Η Τσεντράλναγια Ράντα έγινε μια από τις κεντρικές εστίες της πανρωσικής αντεπανάστασης.
Στο Χάρκοβο στις 11-12 Δεκέμβρη του 1917 έγινε το 1ο Πανουκρανικό Συνέδριο των Σοβιέτ, που ανακήρυξε την Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία. Το συνέδριο πήρε απόφαση να συνάψει ομοσπονδιακές σχέσεις με τη Σοβιετική Ρωσία, εξέλεξε την ΚΕΕ των Σοβιέτ της Ουκρανίας που στις 17 Δεκέμβρη σχημάτισε την πρώτη σοβιετική κυβέρνηση της Ουκρανίας - τη Λαϊκή Γραμματεία [Αρτιόμ (Φ. Α. Σεργκέγεφ), Ε. Μπ. Μπος, Β. Π. Ζατόνσκι, Ν. Α. Σκτίπνικ κ.ά.]. Το Δεκέμβρη 1917 - Γενάρη 1918 η πάλη κατά της Τσεντράλναγια Ράντα πήρε παλλαϊκό χαρακτήρα, ακολούθησαν εξεγέρσεις σε όλες τις περιοχές και στις 26 Γενάρη απελευθέρωσαν και το Κίεβο.
Η αρχική περίοδος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ουκρανία σε ειρηνικές συνθήκες ήταν σύντομη. Επιβάλλοντας στη Σοβιετική Ρωσία τη ληστρική συνθήκη του Μπρεστ (1918), οι ιμπεριαλιστές της Γερμανίας και της Αυστρουγγαρίας χρησιμοποίησαν το σύμφωνο με την Τσερντράλναγια Ράντα της 27ης Γενάρη 1918, με βάση το οποίο είχε ζητήσει τη στρατιωτική βοήθεια της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ρωσίας και άρχισαν την κατάληψη της Ουκρανίας. Στην εκστρατεία αυτή συνέδραμε και η ελληνική αστική τάξη, με την γνωστή «Ουκρανική Εκστρατεία».

Συμβολή στην ίδρυση της ΕΣΣΔ

Μετά την εκδίωξη των εισβολέων τα καθήκοντα της ανόρθωσης της λαϊκής οικονομίας εξετάστηκαν στο 5ο Πανουκρανικό Συνέδριο των Σοβιέτ (1921) . Μεγάλη σημασία για την ανόρθωση της οικονομίας της Ουκρανία είχε η απόφαση του 10ου Συνεδρίου του ΡΚΚ (μπ), για το πέρασμα στη νέα οικονομική πολιτική. Οι εργαζόμενοι της Ουκρανίας ήταν από τους πρωτεργάτες της συνένωσης των Σοβιετικών Δημοκρατιών σε ενιαίο κράτος. Το 7ο Πανουκρανικό Συνέδριο των Σοβιέτ (1922) τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας ενιαίου σοβιετικού ενωσιακού κράτους. Στο 1ο Πανενωσιακό Συνέδριο των Σοβιέτ (Δεκέμβρης 1922) αντιπροσωπία της Ουκρανίας συμμετείχε στην κύρωση του Συμφώνου και της Διακήρυξης για το σχηματισμό της Ενωσης ΣΣΔ, στη δύναμη της οποίας εντάχθηκε η ΣΣΔ Ουκρανίας. Την περίοδο της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης στην Ουκρανία όπως και σε όλη τη χώρα των Σοβιέτ αναπτύχθηκε η σοσιαλιστική άμιλλα, ξεπεράστηκαν αντιστάσεις όπως αυτές των ιδιωτών αγροτών κουλάκων στη διαδικασία κολεκτιβοποίησης, δημιουργήθηκε το κολχόζνικο σύστημα. Η περίοδος του 1921-23, που συνδυάστηκε από κακή σοδειά και ταυτόχρονα από τη δράση σαμποτάζ των κουλάκων, χρησιμοποιήθηκε από την αστική προπαγάνδα ως ο «λιμός» που δήθεν προκάλεσαν οι μπολσεβίκοι.
Στις αρχές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου 1939-45 η Πολωνία κατελήφθη από τη φασιστική Γερμανία. Η σοβιετική κυβέρνηση ανέλαβε υπό την προστασία της τη ζωή και την περιουσία του πληθυσμού της Δυτικής Ουκρανίας. Στις 17 Σεπτέμβρη 1939 ο σοβιετικός στρατός μπήκε στο έδαφος της Δυτικής Ουκρανίας. Η Λαϊκή Συνέλευση που εξέλεξαν oι εργαζόμενοι στις 27 Οκτώβρη ενέκρινε τη Διακήρυξη για την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας στη Δυτική Ουκρανία και αποφάσισε να ζητήσει από το Ανώτατο Σοβιέτ της Ενωσης ΣΣΔ να γίνει δεκτή στους κόλπους της ΕΣΣΔ και να ενωθεί με την ΣΣΔ Ουκρανίας. Στις 28 Οκτώβρη ψηφίστηκε η Διακήρυξη για τη δήμευση των τσιφλικάδικων γαιών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και της μεγάλης βιομηχανίας. Η έκτακτη 5η Σύνοδος του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ ψήφισε την 1η Νοέμβρη το νόμο για την ένταξη της Δυτικής Ουκρανίας στη δύναμη της ΕΣΣΔ και την Ενωσή της με την ΣΣΔ Ουκρανίας.
Στη διάρκεια της φασιστικής εισβολής μεταφέρθηκαν στα μετόπισθεν πάνω από 550 μεγάλες βιομηχανίες (από τον Ιούλη ως τον Οκτώβρη 1941) και 3,5 εκατ. άτομα. Η ηρωική άμυνα του Κιέβου και της Οδησσού βοήθησε το σοβιετικό στρατό να ματαιώσει το σχέδιο του εχθρού για κεραυνοβόλο προέλαση προς τη Μόσχα, την Κριμαία και τον Καύκασο. Οι χιτλερικοί, καταλαμβάνοντας την Ουκρανία, τη διαμέλισαν. Μεταξύ των ποταμών Μπουγκ και Δνείπερου σχημάτισαν το ρουμανικό γενικό κυβερνείο «Τρανσνίστρια», ένα μέρος των δυτικών περιοχών με την ονομασία Ντιστρίκτ «Γαλικία» δόθηκε στο γενικό κυβερνείο των πολωνικών εδαφών. Το υπόλοιπο τμήμα της Ουκρανίας, με εξαίρεση τις περιοχές κοντά στο μέτωπο (Ντονμπάς και μερικές άλλες), βρισκόταν υπό την εξουσία του ονομαζόμενου ράιχσκο-μισαριάτ. Παντού επιβλήθηκε τρομοκρατικό καθεστώς. Στη διάρκεια της κατοχής oι φασίστες εξόντωσαν στην Ουκρανία γύρω στα 5 εκατ. ανθρώπους και πάνω από 2 εκατ. στάλθηκαν να δουλέψουν στην Ευρώπη. Στα κακουργήματα αυτά συμμετείχαν και oι Ουκρανοί αστοί εθνικιστές, όπως ο Στεπάν Μπαντέρα, που υμνούν οι σημερινοί εθνικιστές.

Αναβίωση του εθνικισμού μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού

Με τη συντριβή των γερμανοφασιστικών στρατευμάτων στο Στάλινγκραντ άρχισε η απελευθέρωση της Ουκρανίας και η δημιουργική συμμετοχή στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Οι εσωτερικές ανεπάρκειες, η διαβρωτική επίδραση του οπορτουνισμού μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, η παραβίαση των αρχών σοσιαλιστικής οικοδόμησης και η επικράτηση των εμπορευματικών σχέσεων, των εργαλείων της αγοράς, όταν έπρεπε να δοθεί ώθηση στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής οδήγησαν σταδιακά στην καπιταλιστική παλινόρθωση και τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1990-91.
Η Ουκρανία ακολούθησε την τύχη και των άλλων Δημοκρατιών στην αναβίωση του εθνικισμού και τη βάρβαρη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης ανεξαρτησίας βρήκαν την Ουκρανία σε τραγική οικονομική κατάσταση. Οι εκπρόσωποι των αστών, που καταλήστευσαν το λαϊκό πλούτο, χωρίστηκαν σε φιλορώσους και φιλοδυτικούς ανάλογα με την επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.
Το Νοέμβρη του 2004 στην Ουκρανία έγιναν προεδρικές εκλογές τις οποίες στο δεύτερο γύρο κέρδισε ο εκλεκτός του τότε Προέδρου Λεονίτ Κούτσμα, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, εκπρόσωπος του φιλορωσικού Κόμματος των Περιφερειών. Η αντιπολίτευση δεν συμφώνησε με τα αποτελέσματα των εκλογών, θεωρώντας ότι πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη νοθεία κυρίως στην Ανατολική Ουκρανία. Επιστρατεύοντας τους οπαδούς του, ο αρχηγός της ενωμένης, στο κόμμα Η Ουκρανία μας, αντιπολίτευσης Βίκτορ Γιούστσενκο ζήτησε την εκ νέου πραγματοποίηση του δεύτερου γύρου των εκλογών. Με στήριξη από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές στήθηκε η λεγόμενη πορτοκαλί επανάσταση. Το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας σε συνεννόηση με τον Πρόεδρο Κούτσμα αποφάσισε την επανάληψη του δεύτερου γύρου, στην οποία κέρδισε ο Γιούστσενκο και οι συνεργάτες του όπως η Γιούλια Τιμοσένκο, που έγινε πρωθυπουργός.
Το 2010 ο Γιανουκόβιτς έγινε ο διάδοχός του Γιούστσενκο ως Πρόεδρος της Ουκρανίας για να ακολουθήσουν στη συνέχεια τα χρόνια που επιχείρησε να αποκτήσει υπέρμετρες εξουσίες και να κάνει τα παζάρια με την ΕΕ. Και ενώ όλα έδειχναν ότι θα πήγαινε σε μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου, τελικά το Νοέμβρη του 2013 έκανε πίσω καθώς το μεγαλύτερο τμήμα των κεφαλαιοκρατών που έβλεπε προς την καπιταλιστική Ρωσία θεωρούσε ότι απειλούνταν τα συμφέροντά του. Η ρωσική αστική τάξη εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, πρόσφερε δάνειο και μείωση στην τιμή του φυσικού αερίου (που ήταν ένα σημείο αιχμής στις σχέσεις των δύο χωρών - με αφορμή αυτό φυλακίστηκε η Τιμοσένκο για διαφθορα) και φτάσαμε στις αντιδράσεις των φιλοδυτικών, την ανοιχτή στήριξή τους και την επέμβαση στα εσωτερικά της Ουκρανίας από ΕΕ - ΗΠΑ και τα αιματηρά γεγονότα της τελευταίας βδομάδας.

Δ.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

G20: Με το φόβο περιδίνησης της οικονομικής κρίσης...

G20: Με το φόβο περιδίνησης της οικονομικής κρίσης...

Αν και αναζητούν εναγωνίως πολιτική διαχείρισης για την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας κάθε κράτος ενδιαφέρεται για την ενίσχυση της δικής του καπιταλιστικής οικονομίας

Η αντιπαράθεση των αστών σε παγκόσμιο επίπεδο αναφορικά με το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης συνεχίζεται και φυσικά μεταφέρθηκε στο εσωτερικό της συνάντησης των υπουργών Οικονομικών των 20 ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη, τη λεγόμενη «Ομάδα των 20», που ξεκίνησε τις εργασίες της, χτες, στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Οπως φάνηκε και από δηλώσεις των προηγούμενων ημερών, αυτήν τη στιγμή δύο είναι τα μέτωπα «υψηλής έντασης» στις ενδοαστικές διαπραγματεύσεις για τη διαχειριστική πολιτική της οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο: Αφ' ενός το ζήτημα της παροχής ρευστότητας από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) μέσω του προγράμματος επαναγοράς ομολόγων - η σταδιακή μείωση του οποίου φέρεται να προκαλεί «αναταράξεις» στις αναδυόμενες αγορές που ακόμη είναι σε εξέλιξη - και αφ' ετέρου η ενίσχυση της «εσωτερικής ζήτησης» ως άμεσο μέτρο ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Οι διαθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκαθαρίστηκαν από την αρχή και για μία ακόμη φορά, όταν την Παρασκευή, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζ. Λιού, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, κάλεσε τα αποκαλούμενα «αναδυόμενα έθνη» να λάβουν τα μέτρα τους, ώστε να σταθεροποιήσουν τα δημοσιονομικά τους μεγέθη και να προχωρήσουν στην εφαρμογή των απαιτούμενων αναδιαρθρώσεων των οικονομιών τους. Δεν άφησε να διαφανεί το παραμικρό ενδεχόμενο ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή στη στρατηγική της FED, παρά το γεγονός ότι αναπτυσσόμενες χώρες, από τη Ν. Αφρική μέχρι την Τουρκία και τη Ρωσία βλέπουν τα εθνικά τους νομίσματα να υποχωρούν, αλλά και να «αποχαιρετούν» επενδυτικά κεφάλαια, τα οποία πλέον τοποθετούνται στην αγορά των ΗΠΑ, εν αναμονή υψηλότερων αποδόσεων.

Μην ψάχνετε για δικαιολογίες...

Οι δηλώσεις αυτές φαίνεται ότι αντανακλούν τις διαθέσεις και της Ιαπωνίας, καθώς ο υπουργός οικονομικών της χώρας Τάρο Ασο, χαρακτήρισε «θετική ενέργεια» την απόφαση της FED, καθώς αντανακλά τη βελτίωση της οικονομίας των ΗΠΑ. Πρόσθεσε, πάντως, ότι οι αναδυόμενες οικονομίες θα πρέπει να διορθώσουν τα προβλήματά τους, στηριζόμενες στις δικές τους δυνάμεις.
Σε ανάλογου ύφους δηλώσεις προέβη και ο υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας Τζ. Οσμπορν, λέγοντας ότι «θα πρέπει όλοι μας να θέσουμε σε τάξη "τα του οίκου μας"», υποστηρίζοντας, ταυτόχρονα, ότι ορισμένες χώρες χρησιμοποιούν την πολιτική της FED ως δικαιολογία για τα δικά τους προβλήματα...
Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ν. Κορέας, η οικονομία της οποίας προς το παρόν έχει υποστεί μικρότερες συνέπειες σε σχέση με άλλες, πρότεινε στις διοικήσεις της FED και των άλλων σημαντικότερων κεντρικών τραπεζών τουλάχιστον να αποφύγουν τις εκπλήξεις στην πολιτική που ακολουθούν καθώς θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν την ισχυρή διασύνδεση της παγκόσμιας οικονομίας.
Ο υπουργός Οικονομικών της Ινδίας είπε ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ θα πρέπει να επιδιώξει τη συναίνεση των υπόλοιπων μεγάλων κεντρικών τραπεζών γύρω από τη μείωση των κονδυλίων που κατευθύνονται στο πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων, σε επίπεδα τέτοια που η παγκόσμια οικονομία θα μπορεί να διαχειριστεί.
Την ίδια στιγμή, πάντως, ο κεντρικός τραπεζίτης της Κίνας δήλωνε ότι «δεν είναι μεγάλο πρόβλημα» για τη χώρα του να διατηρεί «σταθερή και υγιή ανάπτυξη» καθώς στην οικονομία «η αβεβαιότητα είναι πάντα παρούσα», ωστόσο «δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο για να ανησυχούμε», είπε. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η Κίνα, όπως και η Ιαπωνία, είναι από τους μεγαλύτερους κατόχους κρατικού χρέους των ΗΠΑ με το συνολικό ποσό αμερικανικών κρατικών ομολόγων να ξεπερνά το 1 τρισ. δολάρια.

Ενδείξεις «βελτίωσης»...

Πάντως, ο Τ. Λιου, εκτός από τις πολιτικές ηγεσίες των αναπτυσσόμενων χωρών, προέβη και σε συστάσεις προς την ΕΕ, την Ιαπωνία και την Κίνα, επιμένοντας στη «γραμμή» που υποστηρίζουν το τελευταίο διάστημα οι κυρίαρχες, σήμερα, μερίδες του κεφαλαίου των ΗΠΑ. Κάλεσε τις πολιτικές ηγεσίες και των τριών να ενισχύουν την εσωτερική τους ζήτηση, καθιστώντας την «μηχανοστάσιο της ανάπτυξης». Οι προκλήσεις της παγκόσμιας οικονομίας, είπε, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μιας και παρά το γεγονός ότι η οικονομία των ΗΠΑ είναι «υγιής και κινείται στη σωστή κατεύθυνση δεν μπορεί από μόνη της να καλύψει τα προβλήματα που δημιουργεί η έλλειψη ζήτησης και τα προβλήματα ανάπτυξης των άλλων σημαντικών οικονομιών».
Ο υπουργός Οικονομικών της Αυστραλίας Τζ. Χόκεϊ εμφανίστηκε με δηλώσεις του να υποστηρίζει τον προσδιορισμό συγκεκριμένου στόχου που θα πρέπει να κινηθεί η παγκόσμια ανάπτυξη το τρέχον έτος και να ξεπερνά τις προβλέψεις του 3,7% του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, θέση που υποστήριξε τόσο ο υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας όσο και η επικεφαλής του ΔΝΤ Κ. Λαγκάρντ. Η πρόταση αυτή, ωστόσο, αντιμετωπίζεται αρνητικά από την πλευρά της Γερμανίας, καθώς ανώνυμη κυβερνητική πηγή της χώρας χαρακτήρισε την ιδέα ως «απαρχαιωμένη μορφή οικονομικού προγραμματισμού».
Σε σχέδιο ανακοίνωσης των εργασιών του G20 που κυκλοφόρησε το απόγευμα της Παρασκευής - και που μάλλον είναι αβέβαιο ότι αυτή θα είναι και η τελική του μορφή - επισημαίνεται ότι οι 20 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη θα αναλάβουν «συγκεκριμένες δράσεις» για την ενίσχυση της παγκόσμιας ανάπτυξης, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν τη συμφωνία τους με την «ομαλοποίηση» της νομισματικής πολιτικής στις αναπτυγμένες οικονομίες. Είναι προφανές ότι το εν λόγω σχέδιο προσπαθεί να συγκεράσει αντιθέσεις που ανακύπτουν το τελευταίο διάστημα γύρω από το ζήτημα των κεφαλαιακών ροών και της διαφαινόμενης αναστροφής τους από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, πίσω στα παραδοσιακά ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η «δέσμευση» των ισχυρότερων καπιταλιστικών οικονομιών περί «συγκεκριμένων δράσεων» που θα ενισχύουν την ανάπτυξη σε παγκόσμιο επίπεδο, συνοδεύονται από «παροτρύνσεις» προς πάσα κατεύθυνση ότι θα πρέπει να ενισχυθούν οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» για το ξεμπλοκάρισμα των ιδιωτικών επενδύσεων. Παράλληλα, στο σχέδιο κοινού ανακοινωθέντος, καταγράφονται ως θετικό γεγονός οι «ενδείξεις βελτίωσης» της παγκόσμιας οικονομίας, σημειώνεται πως «κάποιοι βασικοί δευτερογενείς κίνδυνοι έχουν μειωθεί», ωστόσο «η παγκόσμια οικονομία απέχει πολύ από την επίτευξη ισχυρής, βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης». Αναφέρει τέλος, πως «η πρόσφατη αστάθεια στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τα τρωτά σημεία που παραμένουν σε κάποιες οικονομίες, τονίζουν ότι παραμένουν σημαντικοί κίνδυνοι που πρέπει να αντιμετωπιστούν».

Εποχή ισχνής ανάπτυξης και υψηλής ανεργίας

Η σύνοδος της «Ομάδας των 20» συνέπεσε με τη δημοσίευση έκθεσης του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), όπου οι «σαρωτικές» μεταρρυθμίσεις κρίνονται ως «επιτακτικά αναγκαίες» για την ενίσχυση της παραγωγικότητας και τη μείωση των φραγμών στην παγκόσμια εμπορική δραστηριότητα, αν ο κόσμος δε θέλει να εισέλθει σε μια νέα εποχή αργής ανάπτυξης και υψηλής ανεργίας. Στην έκθεση σημειώνεται ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση επέφερε ως, παράπλευρο, αποτέλεσμα «τη μείωση της ορμής των μεταρρυθμίσεων», που πλέον εφαρμόζονται σε στοιχειώδη επίπεδα και αποσπασματικά.
«Η ευρεία επιβράδυνση της παραγωγικότητας θα μπορούσε να προοιωνίζεται την έναρξη μιας νέας εποχής χαμηλής ανάπτυξης», προειδοποίησε ο Π. Κ. Παντοάν, αναπληρωτής γενικός γραμματέας του Οργανισμού. Οι ανησυχίες αυτές, συνέχισε, εντοπίζονται ήδη μεταξύ ορισμένων από τις πιο προηγμένες χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ, ωστόσο πλέον φαίνεται πως αφορούν και τις οικονομίες των αναδυόμενων χωρών, ενώ τροφοδοτούνται από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας. Εκτός από την ανεργία, ο ίδιος εντόπισε ως βασικά προβλήματα τα πολύ χαμηλά επίπεδα άμεσων ξένων επενδύσεων και την επιβράδυνση των εμπορευματικών ροών.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος πρότεινε την εφαρμογή σειράς μέτρων - που στον έναν ή τον άλλο βαθμό υιοθετούνται από το G20 - που περιλαμβάνουν τις συνήθεις πρωτοβουλίες ενίσχυσης του «ανταγωνισμού», το «άνοιγμα» του εξωτερικού εμπορίου, τη «διευκόλυνση» των επενδύσεων, τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου και άλλων γνωστών και από τη χώρα μας μέτρων. Ειδική μνεία περιλαμβάνει η έκθεση του ΟΟΣΑ στις αναδυόμενες οικονομίες όπου εκεί τα προτεινόμενα μέτρα αποκτούν ακόμη πιο επείγοντα χαρακτήρα, καθώς, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, η «ομαλοποίηση» της νομισματικής πολιτικής από τις κεντρικές τράπεζες των ισχυρότερων οικονομιών τις καθιστά περισσότερο ευάλωτες.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Εύθραυστος συμβιβασμός μέχρι τη νέα σύγκρουση με τις εξελίξεις να τρέχουν

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Εύθραυστος συμβιβασμός μέχρι τη νέα σύγκρουση με τις εξελίξεις να τρέχουν

Ο ουκρανικός λαός όσο εγκλωβίζεται στα αστικά συμφέροντα θα βγαίνει χαμένος

Οι μαχητές της «Ελευθερίας» στην Ουκρανία με τα σύμβολα των εθνικιστών φασιστών που πολέμησαν τη Σοβιετική Ενωση

KIEBO.--
Ο συμβιβασμός που έγινε την Παρασκευή ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις της Ουκρανίας μετά από μια αιματοβαμμένη βδομάδα (με τουλάχιστον 77 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες) αποτελεί μια ανάπαυλα για τον επόμενο γύρο ανταγωνισμού, που εκπορεύεται από τα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου που συνδέονται με διαφορετικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, στα οποία δυστυχώς εγκλωβίζονται και λαϊκές δυνάμεις. Καθοριστική βεβαίως για αυτόν το συμβιβασμό ήταν η παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κυρίως των ΕΕ - ΗΠΑ, στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, που ενώ υποδαύλισαν το ματοκύλισμα του ουκρανικού λαού, ενισχύοντας ποικιλοτρόπως την αντιπολίτευση, εθνικιστικές, ανοιχτά φασιστικές ομάδες και την προμήθεια τους με όπλα, εμφανίστηκαν μετά ως «συγκλονισμένοι από την αιματοχυσία» και την «καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Βεβαίως, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές και παρά τη συμφωνία που υπογράφτηκε το βράδυ της Παρασκευής, συνεχίζονταν ραγδαία οι εξελίξεις. Χτες το πρωί, την παραίτησή του υπέβαλε ο πρόεδρος της Βουλής, Βλαντιμίρ Ρίμπακ, που επικαλέστηκε λόγους υγείας. Την ίδια ώρα, ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν πως ο Ουκρανός Πρόεδρος, Β. Γιανουκόβιτς, είχε αναχωρήσει για την ανατολική Ουκρανία, χωρίς να έχει γίνει ακριβής ο τόπος που βρίσκεται, αν και κατά μία πληροφορία βρίσκεται στο Χάρκοβο. Αλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι η μετάβασή του στην ανατολική Ουκρανία ήταν προγραμματισμένη. Σύμφωνα με τα ίδια πρακτορεία η προεδρική κατοικία φερόταν να έχει περάσει στον έλεγχο των διαδηλωτών. Επίσης, ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης, ο Βιτάλι Κλίτσκο, ανακοίνωσε ότι το κόμμα του ζήτησε την άμεση παραίτηση του Γιανουκόβιτς και την πραγματοποίηση εκλογών μέχρι τις 25 Μάη. Ας δούμε όμως τι προηγήθηκε όλων αυτών.
Στις ολονύκτιες διαπραγματεύσεις της Πέμπτης προς Παρασκευή, που πραγματοποιήθηκαν μετά το μακελειό από ανταλλαγή πυρών από τις ομάδες κρούσης της αντιπολίτευσης και τις δυνάμεις καταστολής, πήραν μέρος ο Πρόεδρος της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ, της Γερμανίας Φρανκ Βάλτερ Στάινμάγερ, της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς και της Πολωνίας Ράντοσλαβ Σικόρσκι και επίσης ο απεσταλμένος του Ρώσου Προέδρου Βλ. Πούτιν, Βλαντίμιρ Λούκιν, που έχει διατελέσει πρώην συνήγορος της Ρωσίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Τελικά την Παρασκευή το μεσημέρι υπογράφτηκε και επίσημα η συμφωνία που είχε προαναγγείλει ο Γιανουκόβιτς από το πρωί, από τον ίδιο και τους ηγέτες των τριών βασικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, Βιτάλι Κλίτσκο της Ουκρανικής Δημοκρατικής Συμμαχίας για τη Μεταρρύθμιση (UDAR), Αρσένι Γιάτσενιουκ της μεγαλύτερης δύναμης της αντιπολίτευσης, της Πανουκρανικής Ενωσης «Πατρίδα» (της φυλακισμένης για διαφθορά πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο) και Ολεχ Τιάχνιμποκ της ακροδεξιάς Πανουκρανικής Ενωσης «Ελευθερία» (Σβόμποντα), παρουσία και των ΥΠΕΞ της Γερμανίας και της Πολωνίας (ο Γάλλος είχε αναχωρήσει) και του Ρώσου απεσταλμένου. Αυτή η συμφωνία προβλέπει:

• Ψήφιση νόμου εντός 48ώρου στη Βουλή που θα επαναφέρει το σύνταγμα του 2004 και θα δημοσιευτεί.
• Σχηματισμό «κυβέρνησης συνασπισμού και εθνικής ενότητας» μέσα σε 10 ημέρες.
• Η συνταγματική μεταρρύθμιση θα πρέπει να εξισορροπεί τις εξουσίες του προέδρου, της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου και πρέπει να ολοκληρωθεί το Σεπτέμβρη του 2014.
• Αμέσως μετά θα διεξαχθούν προεδρικές εκλογές, όχι αργότερα από το Δεκέμβρη του 2014. Θα ψηφιστεί νέα εκλογική νομοθεσία και θα ανανεωθεί η σύνθεση της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής, σε αναλογική βάση, σύμφωνα με τους κανόνες του ΟΑΣΕ και της Επιτροπής της Βενετίας.
• Εναρξη έρευνας για τις πρόσφατες πράξεις βίας με κοινή επίβλεψη από πλευράς αρχών, αντιπολίτευσης και Συμβουλίου της Ευρώπης.
• Οι αρχές δεν θα κηρύξουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αρχές και αντιπολίτευση θα αποκηρύξουν τη χρήση βίας.

Αμέσως μετά η Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισε να καθαιρέσει από τα καθήκοντά του τον υπουργό Εσωτερικών Βιτάλι Ζακχαρτσένκο, να περάσει κατεπείγον νόμο για επιστροφή στο σύνταγμα του 2004 και να ψηφίσει αλλαγή του ποινικού κώδικα που οδηγεί στην απελευθέρωση της Γιούλια Τιμοσένκο, της αρχηγού του κόμματος Πατρίδα και πρώην πρωθυπουργού που είχε καταδικαστεί για διαφθορά από το 2011. Νωρίτερα ενδεικτικό του κλίματος που διαμορφωνόταν ήταν ότι η Βουλή καταδίκασε την απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών την Πέμπτη να δώσει την άδεια στις αστυνομικές δυνάμεις να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα.

Η αντιπαράθεση θα συνεχιστεί

Οι εξελίξεις, κάτω και από το βάρος των ιμπεριαλιστικών παζαριών, οδήγησαν σε διαφοροποιήσεις και αποχωρήσεις από το κυβερνητικό κόμμα αστών πολιτικών που βλέπει ότι το «καράβι» βυθίζεται και επιχειρούν να σώσουν τα προσχήματα. Συνολικά 31 βουλευτές δηλώνουν ότι θα έχουν πλέον «ανεξάρτητη θέση» και δεν συμφωνούν με τη «χρήση των δυνάμεων ασφαλείας κατά του λαού», ενώ 28 δήλωσαν ότι αποχωρούν από την κοινοβουλευτική ομάδα του Κόμματος των Περιοχών. Τη διαφοροποίησή του έχει δηλώσει και ο κυβερνήτης του Κιέβου που είχε διοριστεί από τον ίδιο τον Πρόεδρο. Επίσης την παραίτησή του υπέβαλε ο υπαρχηγός του ουκρανικού Γενικού Επιτελείου Στρατού Γιούρι Ντουμάνσκι, δηλώνοντας ότι διαφωνεί με την εμπλοκή του Στρατού στη σύγκρουση, ενώ είχε προηγηθεί αντικατάσταση της ηγεσίας όταν ο πρόεδρος πίστευε ότι μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση.
Μια εξέλιξη που έχει επίσης τη σημασία της - και ήταν το πιθανότερο να συμβεί - είναι ότι η εθνικιστική φασιστική οργάνωση «Δεξιός Τομέας», που πρωταγωνιστεί στην ένοπλη σύγκρουση, εξέφρασε αντιρρήσεις για τη συμφωνία Γιανουκόβιτς - αντιπολίτευσης, θεωρώντας ότι δεν θα τηρηθεί από τον Πρόεδρο. Τα πιο ακραία στοιχεία μάλιστα απείλησαν ότι «όχι μόνο δεν θα φύγουν από τα οδοφράγματα της πλατείας Μαϊντάν, αλλά αν δεν παραιτηθεί ο Ουκρανός Πρόεδρος θα τον διώξουν με τα όπλα».

Τα λαϊκά συμφέροντα και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι ασύμβατα

Η αντιπαράθεση των αστών και το αβέβαιο μέλλον και για την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας αποτυπώνονται και στα σενάρια που εξετάζονται από τους ιμπεριαλιστές καθώς η διάδοχη κατάσταση μετά την εναλλαγή σκυτάλης από τον Γιανουκόβιτς σε άλλο αστό πολιτικό δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα γείρει κατά το μέρος της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Χαρακτηριστική είναι και η προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης, που χαιρέτισε τη συμφωνία και επιχειρεί να δείξει ότι δήθεν δεν ανταγωνίζεται με τη Ρωσία. Ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζέι Κάρνεϊ δήλωσε αργά την Παρασκευή: «Είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας η Ουκρανία να μη βυθιστεί στη βία - το Κίεβο ή άλλες πόλεις - να επιστρέψει στη σταθερότητα, να σημειωθεί πρόοδος προς ένα μέλλον στην Ουκρανία που θα αντικατοπτρίζει τη βούληση του ουκρανικού λαού. Ετσι είναι πολύ σημαντικό να θεωρήσουμε όλο αυτό όχι ως μία διελκυστίνδα μεταξύ Ανατολής - Δύσης ή των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας» και ταυτόχρονα σημείωσε ότι οι ΗΠΑ θα παρακολουθούν την εφαρμογή της συμφωνίας και ότι «θα πρέπει οι υπεύθυνοι για τη βία και για τους νεκρούς από την έναρξη της κρίσης να λογοδοτήσουν και είμαστε έτοιμοι να επιβάλουμε επιπλέον κυρώσεις εάν χρειαστεί». Βέβαια, οι ένοπλοι εθνικιστές φασίστες περνάνε στο ...ντούκου.
Χαρακτηριστική είναι και η απόφαση της Συνόδου των υπουργών Αμυνας της ΕΕ, που συνεδρίασε το προηγούμενο διήμερο στην Αθήνα, όπου η ελληνική κυβέρνηση πρωταγωνιστεί στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ο υπουργός Αμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, δήλωσε μάλιστα ότι δεν αποκλείεται να υπάρξει μια αποστολή στην Ουκρανία από ΝΑΤΟ ή ΕΕ, χωρίς ωστόσο (τουλάχιστον για την ώρα) να είναι στρατιωτική.
Στη συνάντηση με τον γγ του ΝΑΤΟ Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, που επίσης βρέθηκε στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς υπερασπίστηκε τη λυκοσυμμαχία στο ρόλο του χωροφύλακα του πλανήτη και εντελώς κυνικά, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Ουκρανίας, ισχυρίστηκε ότι «(...) δείχνει και πόσο σημαντική είναι μία συμμαχία που προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια, όπως είναι το ΝΑΤΟ». Και αυτά όταν είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ που ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» και στην περίπτωση της Ουκρανίας.
Αξίζει όμως οι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα από τη στάση και του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την Ουκρανία. Σε ανακοίνωση του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής, αφού «συγκλονίζεται» με τα αιματηρά γεγονότα, αυτό που ζητάει από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, που υπηρετεί, είναι «να μην εμπλακεί ενεργά με κανέναν έμμεσο ή άμεσο τρόπο προκειμένου να ικανοποιήσει γεωπολιτικές επιδιώξεις, που θα θέσουν, όμως, σε άμεσο κίνδυνο την ειρήνη». Δηλαδή, τι κάνεις Γιάννη ...κουκιά σπέρνω.
Η υπόθεση της Ουκρανίας είναι μια καραμπινάτη ιμπεριαλιστική επέμβαση. Η Ουκρανία, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, όπως και άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές είναι πεδία όπου εκδηλώνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για γεωπολιτικές σφαίρες επιρροής, για ενεργειακές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς τους στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας.
Το ΚΚΕ στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ την Τετάρτη σημείωνε: «Τα αιματηρά γεγονότα στο Κίεβο συνδέονται με την επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ στις εξελίξεις στην Ουκρανία, είναι αποτέλεσμα του σφοδρού ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με τη Ρωσία, για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας.
Απ' αυτήν την άποψη είναι πέρα για πέρα υποκριτικές οι παρεμβάσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ, υπέρ των διαδηλωτών της αντιπολίτευσης, που δήθεν μάχονται υπέρ της "ελευθερίας" και "δημοκρατίας", υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ. Στην πραγματικότητα ΕΕ και ΗΠΑ στηρίζουν κι αξιοποιούν ακόμη κι ένοπλες φασιστικές δυνάμεις, που δραστηριοποιούνται στο εσωτερικό της ουκρανικής αντιπολίτευσης, για την προώθηση των γεωπολιτικών τους στόχων στην περιοχή της Ευρασίας». Και κατέληγε ότι λύση για τον εργαζόμενο λαό της Ουκρανίας, στον οποίο το ΚΚΕ εκφράζει αλληλεγγύη, είναι αυτός «να οργανώσει τη δική του αυτοτελή πάλη με κριτήριο τα συμφέροντά του και όχι με κριτήριο ποιον ιμπεριαλιστή επιλέγει το ένα ή άλλο τμήμα της ουκρανικής πλουτοκρατίας. Να χαράξει το δρόμο για το σοσιαλισμό, που αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική λύση στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης».

Ζωγραφική «κραυγής» και εξανάστασης

Ζωγραφική «κραυγής» και εξανάστασης

Αναδρομική έκθεση του αλησμόνητου Φώτη Σαρρή, στο Βυζαντινό Μουσείο

«Πριν ξημερώσει» (έργο των χρόνων 1980 - 1983) που παραπέμπει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά και στην Κατοχή

«Φώτης Σαρρής (1937 - 2011) Ζωγραφική», τιτλοφορείται η μεγάλη αναδρομική έκθεση του αλησμόνητου ζωγράφου Φώτη Σαρρή, που εγκαινιάστηκε (29/1) στο Βυζαντινό - Χριστιανικό Μουσείο (Βασ. Σοφίας 22) και θα λειτουργεί έως τις 18 Μάη, σε επιμέλεια της Μάνδρας Ζήγρου.

Αξίζει να θυμίσουμε ποιος ήταν, τι πίστευε και τι έπραξε ο Φώτης Σαρρής, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1937, και «έφυγε», χτυπημένος από τον καρκίνο, στις 10 Αυγούστου του 2011.
Στα μαθητικά του χρόνια εκδηλώθηκε η έφεσή του στη ζωγραφική. Μαθήτεψε στο εικαστικό «φροντιστήριο» του εξαιρετικού δασκάλου, αγωνιστή του ΕΑΜ Πάνου Σαραφιανού. Το 1956 πέτυχε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και εισήχθη στο εργαστήρι του Γιάννη Μόραλη.
Ο Φώτης Σαρρής αγωνίστηκε για τη δημιουργία συλλόγου των φοιτητών, για πρόοδο των σπουδών στην ΑΣΚΤ, αλλά και στο πλαίσιο του φοιτητικού κινήματος στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Οταν ιδρύθηκε ο Σύλλογος Σπουδαστών της ΑΣΚΤ εκλέχτηκε πρόεδρός του. Στην πρώτη Πανελλαδική Εκθεση Νέων που διοργάνωσε ο Σύλλογος Σπουδαστών ΑΣΚΤ (1962) ο Σαρρής πήρε το Α' βραβείο. Στη 2η Πανελλαδική Εκθεση Νέων (1963) έλαβε το Β' βραβείο και στην 3η Πανελλαδική Εκθεση (1965) το Α' βραβείο, για το έργο του «Αντίσταση». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Μορφωτικού Ομίλου Νέων» και του Συλλόγου «Πρωτοπορία» και συνεργάστηκε με το φοιτητικό περιοδικό «Συναδελφική» και την εφημερίδα «Πρωτοποριακή Συναδελφική».

«Χωρίς τίτλο». Πίνακας της σειράς έργων με τίτλο «Διαδήλωση»

Μετά την αποφοίτησή του εργάσθηκε στο Τμήμα Βυζαντινών Αντιγράφων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, από όπου παραιτήθηκε εξαιτίας της χούντας. Η εργασία του ως αντιγράφου σπουδαίων βυζαντινών κειμηλίων, τον οδήγησε σε μια μακρόχρονη έρευνα για τα αντλημένα από φυσικές ύλες αρχαία και βυζαντινά χρώματα και βαφές και έγινε ο σύγχρονος παρασκευαστής του βαρδάμαρου ή τζιγκαριού (το πράσινο χρώμα του χαλκού).
Μετά τη μεταπολίτευση πρωτοστάτησε στην Επιτροπή Αγώνα των εικαστικών για την αλλαγή του νόμου του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ), τον εκδημοκρατισμό και την εκκαθάριση του μητρώου των μελών του από γνωστούς αντιδραστικούς και ασπούδαχτους «καλλιτέχνες». Πρωτοστάτησε, επίσης, στη δημιουργία της Ενωσης Πτυχιούχων Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και διετέλεσε γραμματέας και πρόεδρός της. Μετά από πολύχρονο αγώνα, το 1981, ψηφίστηκε ο νόμος για το ΕΕΤΕ και ο Φ. Σαρρής ήταν μέλος του προσωρινού ΔΣ του φορέα. Υποψήφιος στις πρώτες αρχαιρεσίες με τις δυνάμεις που στήριζε το ΚΚΕ, ο Φ. Σαρρής αναδείχθηκε γενικός γραμματέας του ΕΕΤΕ και επί χρόνια εκλεγόταν στο ΔΣ και στις επιτροπές κατάταξης και κρίσης για την εγγραφή νέων μελών.

Οι «πηγές» του έργου του

Το έργο του Φώτη Σαρρή «καταγόταν» από τα βιώματά του χρόνων, τις φτωχογειτονιές του Δουργουτίου, όπου μεγάλωσε (σήμερα Νέος Κόσμος), την Κατοχή, την Αντίσταση, τα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά, χρόνια, τους φοιτητικούς αγώνες του 114, τους Λαμπράκηδες και από τη νεανική «γνωριμία» του με την ποίηση του Μαγιακόφσκι.
Η ποίηση του Μαγιακόφσκι καθόρισε την πορεία του. «Με συντάραξε βαθιά, σαν ξαφνικά να ανακάλυψα πως η μεγάλη τέχνη δεν έχει σχέση με καταραμένους, ανάπηρους, φυματικούς, μποέμ καλλιτέχνες, ανθρώπους δηλαδή πεταμένους στο περιθώριο από την ίδια την άρχουσα τάξη, που αφού πεθάνουν και τους θάψει για καλά, τους ανακαλύπτει, τους ξεθάβει, τους ανακηρύσσει μεγάλους και τους ανεβάζει στο ύψος των σαλονιών της», έλεγε ο Σαρρής, σε συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη» (16/10/1983).
Στην ίδια συνέντευξη, επικαλέστηκε τον Πικάσο, εκφράζοντας την άποψή του για την τέχνη: «Οπως έλεγε ο Πικάσο, η ζωγραφική είναι όπλο ενάντια στον εχθρό. Ο καλλιτέχνης απευθύνεται στην ανθρώπινη ψυχή. Μπορεί να μεταδώσει εικόνες, μα και βαθύτερα, συνθετότερα νοήματα (...) Ομως και η υψηλότερη ιδέα μπορεί ανεπανόρθωτα να βλαφθεί ή και να γελοιοποιηθεί όταν η ποιότητα του έργου δεν ανταποκρίνεται στο υψηλό περιεχόμενο των ιδεών που θέλει να διατυπώσει το έργο. Οι μεγάλες ιδέες χρειάζονται και ανάλογη μορφή φόρμας, ξεκαθαρισμένης και δυνατής».
Η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του Φώτη Σαρρή παρουσιάστηκε στις αρχές του 1967, πριν την επιβολή της δικτατορίας, στην γκαλερί «Νέες Μορφές». Θέμα των έργων ήταν η δολοφονία του ηρωικού αγωνιστή του φοιτητικού κινήματος Σωτήρη Πέτρουλα. Το 1973 παρουσίασε τη δεύτερη ατομική έκθεσή του, στην γκαλερί «Ωρα», που δημιούργησε ο, θανατοποινίτης, επί χρόνια κρατούμενος στις Φυλακές Αβέρωφ, αγωνιστής της ΕΑΜικής Αντίστασης και ζωγράφος Ασαντούρ Μπαχαριάν.
Ο Φ. Σαρρής συμμετείχε στην ομάδα δημιουργίας του συνεταιριστικού «Κέντρου Εικαστικών Τεχνών», όπου παρουσίασε έργα του. Το «Κέντρο Εικαστικών Τεχνών» διαλύθηκε μετά τη μεταπολίτευση, κι έτσι ο δηλωμένος κατά των μεσαζόντων και κυκλωμάτων του εμπορίου τέχνης, Σαρρής, από τη μεταπολίτευση και για χρόνια παρουσίαζε έργα του σε φεστιβάλ και δήμους της Αθήνας και της περιφέρειας. Ηταν από τους πρώτους που υπέγραψε τη «διακήρυξη» για την ίδρυση - η πρωτοβουλία ήταν του ΚΚΕ, με το οποίο ο Φ. Σαρρής ήταν εφ' όρου ζωής «ταμένος» - της «Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης». Υπήρξε μέλος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου της και συμμετείχε στις εκθέσεις της.
Το 1983, κυκλοφόρησε το λεύκωμα του Φ. Σαρρή «Ζωγραφική Πορεία (1958-1983)», με πρόλογο του αξέχαστου τεχνοκριτικού του «Ριζοσπάστη», Νίκου Αλεξίου, ο οποίος δημοσίευσε στον «Ρ» (16/10/1983) ένα σημείωμα για την - ιδιαιτέρως επίκαιρη σήμερα - δημιουργία του Φώτη Σαρρή.
Κλείνουμε την αναφορά μας σ' αυτόν τον αγωνιστή καλλιτέχνη, με λίγα χαρακτηριστικά αποσπάσματα της κριτικής αποτίμησης του Ν. Αλεξίου:
«(...) το περιεχόμενο της ζωγραφικής του Σαρρή είναι διαμετρικά αντίθετο με τους σκοπούς του συνηθισμένου εικαστικού λόγου, που συνήθως νανουρίζει την άρχουσα τάξη. Δεν προσφέρεται για εφησυχασμό. Γιατί ο Σαρρής ανήκει σ' έναν άλλο κόσμο, πικραμένο, βασανισμένο, που παλεύει για μια χούφτα ζωή (...). Επειδή αντλεί τα αισθήματά του απ' το βιωματικό του κόσμο, η τέχνη του γίνεται κραυγή, εξανάσταση, βίαιη διαμαρτυρία, κοινωνική κριτική του σάπιου πολιτισμού μας. Η ζωγραφική του (...) "είναι ο πόνος, ο θρήνος μιας γενιάς" (...) Δεν απευθύνεται στην τέρψη των ματιών (...) Πρέπει να νιώσεις την ανατριχίλα του μηνύματός του (...) Μιλά γι' αυτό τον κόσμο, υψώνει κραυγές, παλεύει το σκοτάδι του (...) Το έργο του ανήκει στην κοινωνική πρωτοπορία, τη μαχητική και ασυμβίβαστη (...)».

Α. Ε