“Το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι” γέμισε… σβάστικες

 “Το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι” γέμισε… σβάστικες

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το… «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», δεν είναι μόνο το γνωστό άντρο των οικονομικών εκβιαστών, των Μνημονίων, των τραπεζιτών και των επιτρόπων που μας εύχονται «καλό κουράγιο Έλληνες».

 Είναι και… λίκνο της «δημοκρατίας». Εκείνης της «δημοκρατίας» που αρμόζει στους «θεσμούς», στους Σόιμπλε, στους Ντάισελμπλουμ και στους Ντράγκι. Ορισμένα παραδείγματα:

  Σε επιστολή της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ προς τον Γιούνκερ με θέμα τις γερμανικές αποζημιώσεις, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απάντησε επί λέξει:

«Με επιστολή της 18ης Φεβρουαρίου 2015, με ερωτάτε ποια είναι η θέση της Επιτροπής ως προς το {...} δικαίωμα του ελληνικού λαού για την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, την πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών από το γερμανικό κράτος. Σύμφωνα με το άρθρο 5 παράγραφος 2 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, "η Ένωση ενεργεί μόνον εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που της απονέμουν τα κράτη - μέλη με τις Συνθήκες (...)". Εφόσον δεν έχει ανατεθεί στην Ένωση καμία αρμοδιότητα για τα θέματα στα οποία αναφέρεστε, η Επιτροπή δε λαμβάνει θέση επί των θεμάτων αυτών».

 Όπως βλέπετε ο κ. Γιούνκερ, αυτός ο φίλος της Ελλάδας, «δεν λαμβάνει θέση» για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων… Ο πρόεδρος της Κομισιόν - η οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα να συναγελάζεται με ναζί στην Ουκρανία – πιστός στις «αξίες» και τις «αρχές» της ΕΕ, δηλώνει… αναρμοδιότητα. Τόσο ο ίδιος όσο και η Επιτροπή του δεν γνωρίζουν κάτι όσον αφορά τις οφειλές της Γερμανίας λόγω των ναζιστικών θηριωδιών και της φασιστικής κατοχής στην Ελλάδα…

 Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 21/12/2010 και για δεύτερο συνεχόμενο έτος, υιοθετήθηκε ψήφισμα με το οποίο καταδικάστηκε η ηρωοποίηση όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των «Βάφεν SS».  

Το ψήφισμα καταδίκασε τις δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, την ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, τη βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, την παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας.

 Το ψήφισμα υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών (129) του ΟΗΕ. Υπήρξαν όμως κι εκείνοι που - για δεύτερη συνεχόμενη φορά - καταψήφισαν το ψήφισμα. Ήταν οι ΗΠΑ… Αλλά οι ΗΠΑ δεν ήταν μόνες τους. Είχαν στο πλευρό τους και την ΕΕ!

 Ναι. Τα κράτη – μέλη της ΕΕ επέλεξαν να… απέχουν από την ψηφοφορία! Η ΕΕ της «δημοκρατίας» και του «πολιτισμού», αρνήθηκε να καταδικάσει στον ΟΗΕ τον ναζισμό. Απείχε…

 Η Λετονία είναι από το 2003 μέλος της ΕΕ. Στη Λετονία, διαβάστε ΕΔΩ -> αναβίωση των SS, η 16η Μάρτη έχει ανακηρυχτεί «ημέρα του Λετονού στρατιώτη».ΗΗη Γιατί η συγκεκριμένη ημερομηνία; Διότι η 16η Μάρτη είναι η ημερομηνία κατά την οποία τα λετονικά Ες Ες επιτέθηκαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό κατά την περίοδο της χιτλερικής κατοχής...

 Προχτές, λοιπόν, για μια ακόμα φορά, σε ένα κράτος – μέλος της της «αντιφασιστικής» και «αντιρατσιστικής» ΕΕ, στη Λετονία, οι απόγονοι των χιτλερικών λετονικών λεγεώνων των χιτλερικών Ες Ες, φορώντας τη στολή των Λετονών «γερμανοτσολιάδων», παρέλασαν στους  δρόμους της Ρίγας υπό τις επιδοκιμασίες των Αρχών.

 Κάθε χρόνο, παραμονές της «επετείου» τους, εκτός τω άλλων τα αποβράσματα κάνουν επισκέψεις σε σχολεία και σε παιδικούς σταθμούς όπου και διαφημίζουν στα παιδάκια τον «ηρωισμό» των προγόνων τους και τους δίνουν να επεξεργαστούν όπλα, ρούχα και εξοπλισμό της ναζιστικής λεγεώνας...

 Στην ίδια χώρα, το 1998, ένας Λετονός πολίτης, ο Βασίλι Κόνονοφ, ήρωας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου συνελήφθη από τις αρχές της Λετονίας, δικάστηκε, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για 20 μήνες. Η κατηγορία: «Εγκληματίας πολέμου». Το «έγκλημα» του Κόνονοφ ήταν ότι το 1944, σε ηλικία 23 ετών, ήταν επικεφαλής της παρτιζάνικης σοβιετικής ομάδας που κατάφερε μετά από ηρωική μάχη να εξουδετερώσει φυλάκιο δωσίλογων συνεργατών των «SS». Σύμφωνα όμως με την φιλοναζιστική κυβέρνηση της Λετονίας, ο Κόνονοφ, με την αντιστασιακή του δράση το 1944, είχε παραβιάσει τους νόμους της Λετονίας. Όμως, οι νόμοι της Λετονίας το 1944, ήταν οι νόμοι του Χίτλερ! Τους «νόμους» των ναζί είχε παραβιάσει ο Κόνονοφ. Και τους παραβίασε υπερασπιζόμενος με το όπλο στο χέρι την ελευθερία της πατρίδας του από τους κατακτητές.

 Παρότι αρχικά ο Κόνονοφ κέρδισε το 2007 την δικαστική μάχη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη σύλληψή του, και σε ηλικία 87 ετών, βρέθηκε ενώπιον μιας νέας καταδίκης. Το ίδιο δικαστήριο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά αυτή τη φορά στην Ευρεία Ολομέλειά του, και μετά από προσφυγή της ίδιας της κυβέρνησης της Λετονίας, κατέληξε στις 17 Μάη 2010 στην οριστική του απόφαση: «Ένοχος»!

 Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς της λετονικής κυβέρνησης και επικύρωσε την καταδίκη του σοβιετικού Παρτιζάνου με το αιτιολογικό ότι το 1944, πολεμώντας εναντίον των γερμανοτσολιάδων της πατρίδας του, ο Κόνονοφ παρανομούσε εναντίον των νόμων της χώρας! «Παρανομούσε», δηλαδή, εναντίον των νόμων της χιτλερικής κατοχής!

 Στην «δημοκρατική» Λετονία, στη χώρα - μέλος της ΕΕ, ο Κόνονοφ και οι σύντροφοί του - με τη βούλα και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου - λογίζονται «εγκληματίες». «Πατριώτες» ανακηρύσσονται οι συνεργάτες των ναζί...

 Το 2010 σε ένα κράτος της ΕΕ, στη Λιθουανία, διαβάστε ΕΔΩ-> Ο αντικομμουνισμός συνεχίζεται, το δικαστήριο που συνεδρίασε στην πόλη Κλάιπεντα είχε να εξετάσει μια περίεργη υπόθεση: Τον Φλεβάρη του ίδιου έτους ομάδα φασιστών συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τη λεγόμενη μέρα της «ανεξαρτησίας» της Λιθουανίας. Το έμβλημα στα πλακάτ των φασιστών ήταν απολύτως εύληπτο: Η ναζιστικήσβάστικα.

Το δικαστήριο απεφάνθη: Η σβάστικα είναι σύμβολο του... Ήλιου, αποτελεί «πολύτιμο σύμβολο» των χωρών της Βαλτικής και με την ανάρτησή του στις εθνικές εορτές δεν παραβιάζεται κανένας νόμος της χώρας, αφού η σβάστικα αποτελεί υπόμνηση της εθνικής κληρονομιάς της Λιθουανίας...   

 Στη Λιθουανία, έχει απαγορευτεί διά νόμου η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων, όπως για παράδειγμα το σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι (σσ: το κόκκινο αστέρι της πολυεθνικής «Χάινεκεν» δεν συμπεριλαμβάνεται στην απαγόρευση...).

 Στη Λιθουανία, κράτος – μέλος της ΕΕ, όπου η χρήση του σφυροδρέπανου θεωρείται και διώκεται ως διαφήμιση «ολοκληρωτικού καθεστώτος», η σβάστικα, κατόπιν απόφασης δικαστηρίου, έχει ανακηρυχτεί «πολύτιμο σύμβολο»...

enikos.gr

 

 Νίκος Μπογιόπουλος

Το δηλητήριο του «κοινωνικού διαλόγου»

Το δηλητήριο του «κοινωνικού διαλόγου»

Η αναζωπύρωση του «κοινωνικού διαλόγου», που ήταν στόχος της «διάσκεψης υψηλού επιπέδου» που έγινε στις 5 Μάρτη στις Βρυξέλλες, δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Οι ίδιες οι συμμετοχές, μεταξύ αυτών της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης των Εργοδοτών, Businesseurope, και της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, δείχνουν όχι μόνο το αδιάλειπτο ενδιαφέρον όλων αυτών των «θεσμών» αλλά και το γεγονός ότι ο «κοινωνικός διάλογος» παραμένει ένα από τα βασικά εργαλεία στη φαρέτρα των μονοπωλίων και του πολιτικού τους προσωπικού για την προώθηση των στρατηγικών τους συμφερόντων.
Η ίδια η θεσμοθέτηση του «κοινωνικού διαλόγου» σε ευρωενωσιακό επίπεδο, η συγκρότηση σε κάθε κράτος - μέλος των γνωστών ΟΚΕ (Οικονομικών Κοινωνικών Επιτροπών), μαζί και της ευρωπαϊκής ΟΚΕ, αποδεικνύουν τη σημασία που δίνουν τα κέντρα εξουσίας και χάραξης πολιτικής στην ΕΕ στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο». Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εφαρμογή της στρατηγικής τους προϋποθέτει την κάμψη των εργατικών αντιστάσεων, την ενσωμάτωση πλατιών εργατικών στρωμάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος στην πολιτική τους. Αυτός ο «κοινωνικός διάλογος» και η αναθέρμανσή του γίνεται ακόμα πιο επιτακτικός σήμερα, σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης σε αρκετές χώρες της ΕΕ και με έντονα τα υφεσιακά σημάδια σε μια σειρά άλλες, τη στιγμή, δηλαδή, που απαιτείται επιτάχυνση των καπιταλιστικών ανατροπών με προδιαγεγραμμένες καταστροφικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα.

***

Η γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης», το ιδεολόγημα των «κοινών συμφερόντων» εργαζομένων και καπιταλιστικών ομίλων, η επιδίωξη για απόσπαση «κοινωνικής ειρήνης» είναι επιλογές με στρατηγική σημασία για το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, αφού μόνο έτσι μπορεί να επιβληθούν απρόσκοπτα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και οι εργαζόμενοι της ΕΕ να μετατραπούν σε θεατές, ακόμα καλύτερα και σε χειροκροτητές, των πολιτικών που προωθούνται. Σε αυτόν το ρόλο έχουν στρατευτεί και επιστρατευτεί - με το αζημίωτο βεβαίως - από την ντόπια ΓΣΕΕ μέχρι τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), προκειμένου το συνδικαλιστικό κίνημα να μετατραπεί σε ιμάντα ποδηγέτησης των εργατικών διεκδικήσεων, σε φορέα υπονόμευσης των ταξικών αγώνων, σε κυματοθραύστη του κάθε αγωνιστικού σκιρτήματος σε κάθε χώρα - μέλος αλλά και συνολικά στην ΕΕ.
Το σύνθημα «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με κοινωνική συνοχή», που πλασάρουν όλοι οι πρωταγωνιστές και θιασώτες του «κοινωνικού διαλόγου», από την Κομισιόν και την Ενωση των Ευρωπαίων καπιταλιστών μέχρι τη ΣΕΣ, είναι το ιδεολογικό όπιο για να αμβλυνθούν ταξικές συνειδήσεις, να κουκουλωθούν οι βαθιές ταξικές αντιθέσεις που κάθε μέρα γίνονται ακόμα βαθύτερες, να επιβληθεί «με το μαστίγιο και το καρότο» η βασιλεία των μονοπωλίων. Είναι ο προπαγανδιστικός αστικός μύθος που δήθεν εξασφαλίζει και το «σκύλο (τα καπιταλιστικά κέρδη) χορτάτο και την πίτα (εργατικά δικαιώματα) ολόκληρη»! Οι εργάτες, όμως, το γνωρίζουν καλά, από την ίδια τους την πείρα: Κάθε ευρώ κέρδος στα σεντούκια των μονοπωλίων, είναι το πιάτο που λείπει από το τραπέζι των παιδιών τους. Καθεμία θέση ανόδου στους παγκόσμιους πίνακες της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών ομίλων, σημαίνει δέκα θέσεις υποβάθμισης της θέσης του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων εργαζομένων.

***

Αλλωστε και οι εργαζόμενοι στη χώρα μας έχουν πικρή πείρα από τα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» που στήθηκαν κατά καιρούς. Οι περίφημοι «κοινωνικοί διάλογοι» για το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά, στους οποίους έσπευσαν πρώτοι και καλύτεροι οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού όλων των αποχρώσεων, ήταν οι προάγγελοι επώδυνων ανατροπών και «αναδιαρθρώσεων». Σε όλες τις περιπτώσεις, οδήγησαν μόνο σε απώλειες την εργατική τάξη. Ηταν ο προθάλαμος και το κατάλληλο ιδεολογικό «μασάζ» για να προετοιμαστούν οι εργατικές μάζες να υπομείνουν και να αποδεχτούν μέτρα που ήταν πάντα σε βάρος τους. Γι' αυτό οι ανατροπές που σήμερα πληρώνει με το αίμα της η εργατική τάξη, η ζούγκλα που επιβλήθηκε στην αγορά εργασίας, η λεηλασία των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, δεν έχουν μόνο την υπογραφή αυτών που νομοθέτησαν, έχουν και τη σφραγίδα όλων όσοι συμμετείχαν στους «κοινωνικούς διαλόγους» που προηγήθηκαν, αυτών που έδωσαν το άλλοθι του «διαλόγου» σε ένα έγκλημα που ήταν προδιαγεγραμμένο. Σε αυτήν τη γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης» άρχισε να κινείται από την πρώτη στιγμή και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πασπαλίζοντας τη στρατηγική της - που στην πράξη υπηρετεί τα ίδια επιχειρηματικά συμφέροντα και ενώ δεν αμφισβητεί ούτε φραστικά πλέον τα ιερά και όσια της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» - με μπόλικη υπερταξική χρυσόσκονη. Τώρα, που στις Βρυξέλλες ξαναζεσταίνουν την ίδια «σούπα» και στην Αθήνα κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τους «κοινούς εθνικούς στόχους», οι εργαζόμενοι ας ανακαλέσουν την πρόσφατη εμπειρία τους και ας πάρουν τα μέτρα τους. Γιατί το πιάτο που τους σερβίρουν έχει μπόλικο «κοινωνικό» δηλητήριο!

Κερδισμένοι και χαμένοι

Κερδισμένοι και χαμένοι

Το κλίμα που διαμόρφωναν χτες τα αστικά ΜΜΕ ήταν κλίμα αγωνίας και αναμονής. Θα υπάρξει συμβιβασμός ή σύγκρουση με την Ευρωζώνη; Αυτό το μοτίβο αναπαραγόταν χτες απ' όλους, ενώ κωδικοποιούνταν οι επιπτώσεις της μιας ή της άλλης λύσης. Το ίδιο μοτίβο έπαιζαν και τα κυβερνητικά επιτελεία, σημειώνοντας βεβαίως ότι επιλογή της κυβέρνησης είναι ένας «έντιμος συμβιβασμός» και ότι η ευθύνη για τυχόν σύγκρουση βρίσκεται στην απέναντι πλευρά. Την ίδια ώρα, δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν το 70% των Ελλήνων να ζητούν συμβιβασμό και παραμονή της χώρας στο ευρώ. Αυτό που επιμελώς έκρυβαν όλοι τους είναι το κύριο ζήτημα: Δηλαδή, πρώτον, ότι ο συμβιβασμός και η αντιπαράθεση γίνονται για λογαριασμό των συμφερόντων του εγχώριου κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων της Ελλάδας, αλλά και των συμμαχιών στις οποίες εντάσσεται η Ελλάδα τόσο ευρωπαϊκές όσο και υπερατλαντικές, που αμφισβητούν τη γερμανική πρωτοκαθεδρία στην ΕΕ, όχι βεβαίως για να την αντικαταστήσουν με την «ουτοπική» «ΕΕ των ισότιμων κρατών», αλλά για να διασφαλίσουν άλλες πρωτοκαθεδρίες. Δεύτερον, ότι είτε έτσι είτε αλλιώς τίποτα θετικό δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, γιατί οι διαφορές βρίσκονται στο πώς, με ποιον τρόπο και σε ποιο χρονοδιάγραμμα θα πληρώσει ο λαός τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Με αυτήν την έννοια η αντιλαϊκή πολιτική θα έχει συνέχεια.
Ολα τα προηγούμενα έχουν ιδιαίτερη σημασία σε συνθήκες που η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να πείσει ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για το καλό του «λαού και της χώρας». Είναι καθαρό ότι σε αυτήν τη φάση κυριαρχεί ως επιλογή η ανεύρεση συμβιβασμού. Η ελληνική κυβέρνηση δε θέλει το ελληνικό κεφάλαιο να απολέσει όσα προνόμια έχει από τη συμμετοχή του στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Επιδιώκει, όμως, μια αναγκαία χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, ώστε να έρθει χρήμα που θα στηρίξει τα επενδυτικά σχέδια των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι, λοιπόν, σαφές ότι αυτή η επιδίωξη δεν έχει καμιά σχέση με τα «λαϊκά συμφέροντα». Πολύ απλά, γιατί η στρατηγική στήριξης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου που υπηρετεί η πολιτική της ΕΕ δεν πρόκειται να πάψει, δηλαδή τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, βάσει των οποίων χτυπήθηκαν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα με τη μορφή που πήραν και στα μνημόνια των τελευταίων 5 χρόνων. Ούτε, βεβαίως, η πολιτική στήριξης της ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλίων θα συνοδευτεί από ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια. Ομως, ακόμα και στο ενδεχόμενο που θα είχαμε μια όξυνση της αντιπαράθεσης με την Ευρωζώνη, πάλι οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα καλούνταν να πληρώσουν το κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης με νέα μέτρα λιτότητας που απλώς θα παρουσιάζονταν ως αποτέλεσμα της «αγέρωχης» και «περήφανης στάσης» της κυβέρνησης, αφήνοντας πάντα ανέγγιχτο το κεφάλαιο. Γι' αυτό το ΚΚΕ σημείωσε εμφατικά ότι απ' όποια εξέλιξη της διαπραγμάτευσης θα είναι χαμένος από χέρι ο λαός. Δε συγκαταλέγεται ούτως ή άλλως στους κερδισμένους της όποιας εξέλιξης. Γι' αυτό, δεν πρέπει να χάνεται χρόνος. Το κύριο είναι η οργάνωση της πάλης με άξονα την ανάκτηση των απωλειών και τη διεκδίκηση ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι θετικές οι πρωτοβουλίες σωματείων, Λαϊκών Επιτροπών που παίρνονται αυτές τις μέρες για την ανεργία, το Ασφαλιστικό, την Υγεία. Η προοπτική αυτής της πάλης βρίσκεται στη ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΤΑΙΠΕΔ και οι «άνθρωποι της αγοράς»

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΤΑΙΠΕΔ και οι «άνθρωποι της αγοράς»

Τις προηγούμενες μέρες δόθηκαν στη δημοσιότητα ορισμένα από τα ονόματα που, με απόφαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, θα στελεχώσουν το ΤΑΙΠΕΔ, τον οργανισμό που έχει αναλάβει την «αξιοποίηση» των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου για να υπάρξουν έσοδα στα ταμεία του κράτους. Με αυτή την αφορμή, αξίζει να δούμε μερικές πλευρές της ουσίας αυτής της υπόθεσης. Το ΤΑΙΠΕΔ λέγεται πως θα μετονομαστεί σε Ταμείο Εθνικού Πλούτου και θα αποκτήσει άλλο χαρακτήρα, αναβαθμισμένο, αφού εμφανίζεται να συγκεντρώνει όλους τους φορείς που σήμερα κάνουν αντίστοιχες δουλειές. Για παράδειγμα, η εταιρεία «Παράκτιο Μέτωπο ΑΕ» (έχει όλο το παραλιακό μέτωπο από Φάληρο μέχρι Σούνιο) λέγεται πως θα καταργηθεί και θα «περάσει» στο νέο ΤΑΙΠΕΔ. Οπως, επίσης, και η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ).

Ανθρωποι που ασχολούνται με την κτηματογορά και τις μεγάλες επενδύσεις σε αυτό τον τομέα, λένε πως: Ετσι και αλλιώς μια τέτοια αλλαγή ήταν αναγκαία, ανεξάρτητα από το εάν θα υπήρχε «δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση, αφού μια τέτοια δουλειά χρειάζεται μια πιο συγκεντρωτική δομή»... Η συγκυβέρνηση, που έχει διαβεβαιώσει τους δανειστές ότι θα προχωρήσει κανονικά και σε νέες ιδιωτικοποιήσεις - αποκρατικοποιήσεις ύψους 2 δισ. ευρώ και οι παλιές έτσι και αλλιώς θα προχωρήσουν, χρειάζεται και το κατάλληλο σχήμα για να το κάνει. Μάλιστα, αυτό το νέο σχήμα ίσως βοηθήσει να «ξεμπλοκάρουν» ορισμένες τέτοιες παραχωρήσεις, όπως, για παράδειγμα, η υπόθεση του αεροδρομίου του Ελληνικού ή του Αστέρα της Βουλιαγμένης. Επιπλέον, το νέο σχήμα μπορεί να ξαναμοιράσει την πίτα, σύμφωνα με τα νέα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα. Ιδωμεν...

Ας έρθουμε όμως και στα ονόματα, στους «ανθρώπους της αγοράς». Οπως συνέβη και τα προηγούμενα χρόνια, το ΤΑΙΠΕΔ στελεχώνεται από στελέχη που έχουν θητεύσει σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Για παράδειγμα, ο Στέργιος Πιτσιόρλας, που αναλαμβάνει επικεφαλής (πρώην στέλεχος της ΕΑΡ και του ΣΥΝ), έχει μακρά θητεία ως πρόεδρος σε μεγάλες ξενοδοχειακές και κτηματικές εταιρείες που προώθησαν το προηγούμενο διάστημα σημαντικές επενδύσεις με τη συμμετοχή αμερικανικών, καταριανών και ρωσικών κεφαλαίων.

Βέβαια, ο κ. Πιτσιόρλας διαδέχεται στη θέση αυτή τον Μανώλη Κονδύλη, ο οποίος είχε, επίσης, εκτεταμένη διοικητική και συμβουλευτική εμπειρία, κατέχοντας ανώτατες θέσεις, συμπεριλαμβανομένων αυτών του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου σε μια σειρά επιχειρηματικούς ομίλους. Το ίδιο ισχύει και για τον Αντώνη Λεούση, στέλεχος με εμπειρία από το χώρο των ακινήτων, λέγεται πως θα αναλάβει τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου. Διαδέχεται τον Πασχάλη Μπουχώρη, ο οποίος από το 1996 εργάστηκε σε διευθυντικές θέσεις του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ με ειδίκευση στις αναδιαρθρώσεις, επιχειρηματικές επενδύσεις, εξαγορές και συγχωνεύσεις και στρατηγική επιχειρήσεων.
Ενδιαφέρον έχει και η τοποθέτηση του Αγγελου Βλάχου στο 5μελές ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ. Ο Αγγ. Βλάχος ήταν πρώην στέλεχος της ΔΑΠ - ΝΔΦΚ, ενώ διετέλεσε σύμβουλος Τουρισμού για αρκετά χρόνια, επί διαφόρων υπουργών των, κατά τα άλλα, μνημονιακών κυβερνήσεων.

Τα παραπάνω φανερώνουν με ανάγλυφο τρόπο ότι το κράτος έχει συνέχεια. Επίσης, ότι και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων έχει συνέχεια ακόμα, και αν ξαναμοιράζονται οι πίτες. Τα συχαρίκια και οι ευχές για καλή επιτυχία στο «έργο τους» (δηλαδή στις ιδιωτικοποιήσεις του μέλλοντος), που τους δόθηκαν από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της ακρόασής τους στη Βουλή, και μάλιστα από αυτούς που ανήκουν στη λεγόμενη Αριστερή Πλατφόρμα, βγάζουν μάτι. Πάντως και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις...