Κάρολος καλεί Φρειδερίκο… – Η αλληλογραφία των κλασικών για το Κεφάλαιο

Κατιούσα

«Όσο καιρό υπάρχουν καπιταλιστές και εργάτες στον κόσμο, δεν έχει εμφανιστεί κανένα βιβλίο το οποίο να ήταν τέτοιας σημασίας για τους εργάτες όσο αυτό που έχουμε μπροστά μας. Η σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ολόκληρο το σημερινό κοινωνικό μας σύστημα, αναπτύσσεται εδώ για πρώτη φορά επιστημονικά».
Έτσι ξεκινά ένα άρθρο παρουσίασης της έκδοσης του πρώτου τόμου του «Κεφαλαίου» από τον Φρ. Ενγκελς, στο φύλλο της 21ης Μάρτη 1868 της εφημερίδας «Demokratisches Wochenblatt», που εξέδιδε ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ.
Ποια είναι, όμως, η ιστορία συγγραφής αυτού του τόσο σημαντικού για τους εργάτες έργου; Μέσα από ποια μονοπάτια διαμορφώθηκε η αντίληψη του Κ. Μαρξ που αποκρυσταλλώνεται σε αυτό; Ποια θεωρητικά ζητήματα τον προβλημάτισαν σε αυτήν την πορεία και αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης ανάμεσα σε εκείνον και τον Ενγκελς; Πόσα και ποια σχέδια άλλαξε ο Μαρξ για την έκδοση του «Κεφαλαίου»; Ποιος ο ρόλος του Ενγκελς στην έκδοση των τριών τόμων του «Κεφαλαίου»; Ποιον ρόλο έπαιξαν οι πολύ μεγάλες οικονομικές και οικογενειακές δυσκολίες, καθώς και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε ο Μαρξ; Ποιες τεχνικές σκαρφίστηκαν οι Μαρξ και Ενγκελς για να σπάσουν τη «συνωμοσία της σιωπής» με την οποία αντιμετώπισε η αστική κοινωνία την εμφάνιση του πρώτου τόμου του «Κεφαλαίου»;
Τις απαντήσεις σε αυτά και άλλα ερωτήματα μπορεί να ανιχνεύσει ο αναγνώστης στις σελίδες αυτής της νέας έκδοσης. Η «Σύγχρονη Εποχή» προχώρησε στη μετάφραση και έκδοση, για πρώτη φορά στα Ελληνικά, εκείνου του μέρους της αλληλογραφίας των Μαρξ και Ενγκελς που συνδέεται με τη συγγραφή και έκδοση του«Κεφαλαίου». Ετσι, για πρώτη φορά είναι διαθέσιμη στην ελληνική γλώσσα η αλληλογραφία στην οποία αποτυπώνεται το «εργαστήρι» της παραγωγής αυτού του «πιο σημαντικού βιβλίου για τους εργάτες». Ο Ελληνας αναγνώστης έχει, λοιπόν, για πρώτη φορά τη δυνατότητα να παρακολουθήσει βήμα βήμα την πορεία από τη σύλληψη της ιδέας περί της έκδοσης μίας «Κριτικής της πολιτικής και της πολιτικής οικονομίας» (το 1843) μέχρι την έκδοση του πρώτου τόμου του «Κεφαλαίου» από τον ίδιο τον Μαρξ (το 1867) και την έκδοση του δεύτερου και τρίτου τόμου του «Κεφαλαίου» μετά το θάνατο του Μαρξ, ύστερα από την επιμέλεια των σχετικών Χειρογράφων του από τον Ενγκελς (το 1885 και το 1894 αντίστοιχα).
Η έκδοση αυτή αποτελεί συνέχεια της εκδοτικής δραστηριότητας της «Σύγχρονης Εποχής» που είναι αφιερωμένη στον εορτασμό των 200 χρόνων από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ (το 1818) και των 150 χρόνων από την πρώτη έκδοση του πρώτου τόμου του«Κεφαλαίου»(το 1867). Πιστό στο καθήκον του από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, το εκδοτικό της «Σύγχρονης Εποχής» προσφέρει στο ελληνόφωνο κοινό άλλο ένα σημαντικό βιβλίο με κείμενα των θεμελιωτών της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην περαιτέρω διάδοσή της.
Η έκδοση γίνεται σε δύο τόμους. Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει την αλληλογραφία που αναφέρεται κυρίως στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» και καλύπτει την περίοδο από 1 Αυγούστου 1846 μέχρι 6 Μάρτη 1868, ενώ ο δεύτερος τόμος περιλαμβάνει την αλληλογραφία που αναφέρεται κυρίως στο δεύτερο και τον τρίτο τόμο του «Κεφαλαίου» και ολοκληρώνεται με τις τελευταίες επιστολές του Ενγκελς το 1895, έτος του θανάτου του. Οι επιστολές που περιλαμβάνονται στη συλλογή καλύπτουν μισό αιώνα επιστημονικής έρευνας και πολιτικής δράσης.

Τα ζητήματα που αναδεικνύονται από τις επιστολές

Οι επιστολές ή τα αποσπάσματα επιστολών που περιλαμβάνονται στην έκδοση φωτίζουν σημαντικές πλευρές του «Κεφαλαίου» και της αντιπαράθεσης γύρω από αυτό, ενώ αναδεικνύουν την πορεία της σκέψης των Μαρξ και Ενγκελς κατά τη συγγραφή και επιμέλεια του υλικού των τριών τόμων του «Κεφαλαίου». Παράλληλα, φέρνουν στο προσκήνιο μια λιγότερο φωτισμένη, αλλά εξαιρετικά σημαντική πλευρά του άθλου της έκδοσης του «Κεφαλαίου», που δεν είναι άλλη από τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε και εκδόθηκε.
Στη διάρκεια της μακρόχρονης συνεργασίας τους, οι Κ. Μαρξ και Φρ. Ενγκελς αντάλλαξαν χιλιάδες επιστολές (ο αριθμός τους ξεπερνά τις 14.000). Στην παρούσα συλλογή περιλαμβάνονται πλήρεις επιστολές και αποσπάσματα επιστολών που διευκρινίζουν σύνθετα ζητήματα της οικονομικής θεωρίας του μαρξισμού, σημεία του «Κεφαλαίου» και των πρώιμων εκδοχών του έργου. Στις επιστολές φωτίζονται πλευρές της σκέψης των Μαρξ και Ενγκελς, αναδεικνύονται η διαλεκτική της κίνηση, οι σημαντικότερες πηγές και η εξέλιξη διαμόρφωσης και ανάπτυξης της οικονομικής θεωρίας του μαρξισμού. Παράλληλα, από τις επιστολές φαίνεται ότι η οικονομική σκέψη και θεωρία δεν αναπτύχθηκαν ανεξάρτητα από τη φιλοσοφία και την κοινωνική θεωρία – αντίθετα στηρίχτηκαν σε αυτές – ούτε σε κάποιο σχολαστικό κενό αέρος, μακριά από το κίνημα και τις διακυμάνσεις του, την έντονη και σχεδόν συνεχή προσπάθεια οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Ο σύγχρονος αναγνώστης, μελετώντας την ακολουθία των επιστολών, θα μπορέσει να έρθει σε επαφή με τη διαδικασία διαμόρφωσης θεωρητικών θέσεων, κατά την εμφάνιση, εξέλιξη και τελική τους διατύπωση, να παρακολουθήσει την πορεία επεξεργασίας περισσότερο ή λιγότερο γνωστών ζητημάτων του μαρξισμού.
Πολλές από τις επιστολές περιέχουν πρωτότυπες διατυπώσεις σημαντικών θεωρητικών θέσεων, την πρωταρχική επεξεργασία πολλών ζητημάτων που έγιναν αντικείμενο περαιτέρω επεξεργασίας στα έργα των Μαρξ και Ενγκελς. Στις επιστολές γίνεται οξύτερη, σε σχέση με τα δημοσιευμένα κείμενά τους, κριτική και σχολιασμός προσώπων και καταστάσεων, επειδή στην αλληλογραφία δεν είχαν θέση η λογοκρισία ή άλλοι περιορισμοί, με συνέπεια οι Μαρξ και Ενγκελς να εκφράζονται ανεμπόδιστα.
Στην αλληλογραφία των Μαρξ και Ενγκελς αποκαλύπτονται η σταθερή πνευματική επικοινωνία και συνεργασία τους, η συντροφική, ειλικρινής και άμεση σχέση τους, καθώς και η παράλληλη πορεία ζωής, έρευνας και αγώνα που ακολούθησαν. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την επιστολή του Μαρξ προς τον Ενγκελς τα χαράματα της 16ης Αυγούστου 1867, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών για την έκδοση του πρώτου τόμου του «Κεφαλαίου»: «Έτσι, αυτός ο τόμος είναι έτοιμος. Μόνο σε εσένα το χρωστάω που αυτό κατέστη δυνατό! Χωρίς τη δική σου αυτοθυσία για εμένα, θα μου ήταν αδύνατο να κάνω την τεράστια δουλειά που απαιτείται για τους 3 τόμους. Σε αγκαλιάζω γεμάτος ευγνωμοσύνη!».
Από τα κείμενα προβάλλουν η προσωπική σχέση των Μαρξ και Ενγκελς και ο καταμερισμός επιστημονικής – θεωρητικής εργασίας που είχαν εφαρμόσει. Παράλληλα, αναδεικνύονται το εύρος των επιστημονικών ερευνών (που επεκτεινόταν στη μελέτη των μαθηματικών, της γεωλογίας, της φυσικής, της τεχνικής κ.λπ.) αλλά και ο συνδυασμός αυτής της έρευνας με την πρακτική επαναστατική δράση και την οικοδόμηση του Κόμματος, με αποκορύφωμα την ίδρυση και τη λειτουργία της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Α’ Διεθνής).
Τέλος, η αλληλογραφία δείχνει τη συνεχή αγωνία των Μαρξ και Ενγκελς σχετικά με τις εκάστοτε νέες εξελίξεις και τάσεις, την επίμονη εργασία μελέτης και ενσωμάτωσής τους στα οικονομικά και άλλα τους κείμενα. Αυτό φανερώνεται στις αλλαγές και προσθήκες που έκανε ο Μαρξ στις εκδόσεις και μεταφράσεις του πρώτου τόμου του «Κεφαλαίου» αλλά και στις αντίστοιχες προσθήκες του Ενγκελς κατά την επεξεργασία του δεύτερου και του τρίτου τόμου.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα βιβλίο απαραίτητο σε όποιον θέλει να μελετήσει την πορεία της οικονομικής σκέψης του Κ. Μαρξ και του Φρ. Ενγκελς, να εμβαθύνει στη μαρξιστική πολιτική οικονομία και να αυξήσει την ικανότητα διείσδυσης στην – κρυμμένη στο «καθημερινό» μάτι – ουσία των φαινομένων και των τάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας.

Περί της εγκληματικής ενέργειας του διαδηλωτή που κλώτσησε τον Ματατζή…

        

09-10-2019

Ο Μπογδάνος ισχυρίζεται ότι δεν είναι ρουφιάνος και χαφιές γιατί δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να αναπαράγει και όχι να αποκαλύψει, όπως ισχυρίζεται, τα στοιχεία του εγκληματία που κλώτσησε εγκληματικά τον Ματατζή. Επειδή ο Μπογδάνος τολμάει να μιλάει για εγκληματικές ενέργειες και για δράστες εγκληματικών ενεργειών, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε και σ’ αυτόν και στους όμοιούς του ότι η μεγαλύτερη εγκληματική πράξη που συνέβη στη χώρα τα τελευταία χρόνια είναι η ψήφιση του τρίτου μνημονίου κόντρα στην απόφαση του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα. Η πράξη εκείνη δεν ήταν μια απλή εγκληματική ενέργεια. Ήταν εσχάτη προδοσία με όλη τη σημασία της λέξης και όσοι παρέβησαν την εντολή του Ελληνικού λαού ήταν προδότες και θα έπρεπε να δικαστούν ως τέτοιοι.

Εάν λοιπόν ο Μπογδάνος ψάχνει να βρει εγκληματίες και μάλιστα προδότες, ας κοιτάξει στον καθρέφτη και γύρω του. Ο μόνος λόγος που κανένας από εκείνους οι οποίοι ποδοπάτησαν την απόφαση του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα δεν κατηγορείται για εσχάτη προδοσία είναι γιατί εκτός από όλους όσους διέπραξαν με την ψήφο τους στη Βουλή εκείνο το πραξικόπημα, στην εσχάτη προδοσία συμμετείχαν ο Πρόεδρος της δημοκρατίας, οι δικαστές οι οποίοι όχι απλά δεν άσκησαν διώξεις αλλά δεν διέταξαν ούτε καν έρευνα για μια τέτοια πρωτοφανή συνταγματική εκτροπή και οι χωροφύλακες οι οποίοι υπεράσπιζαν εκείνην τη συνταγματική εκτροπή με κράνη, ασπίδες, ρόπαλα και χημικά. Αυτά περί εγκληματικών ενεργειών και εγκληματιών.

Ποστ

Ταξική – επαναστατική βία & «μπαχαλάκηδες»

Από Ομάδα ¡H.lV.S

Η μεγάλη κινητοποίηση με πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, ενάντια στην επίσκεψη Πομπέο το Σάββατο 5 Οκτώβρη, όπου χιλιάδες λαού και νεολαίας διαδήλωσαν ενάντια στην ανανέωση της συμφωνίας Ελλάδας – ΗΠΑ για τις στρατιωτικές βάσεις που μετατρέπει τη χώρα σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο για επεμβάσεις και πολέμους ενάντια σε άλλους λαούς και με ελληνική συμμετοχή, εκθέτοντας σε τεράστιους κινδύνους το λαό μας, αποτέλεσε μια μεγάλη στιγμή του λαϊκού κινήματος.
«Φυσική» συνέπεια το «θάψιμο» της αντιιμπεριαλιστικής διαδήλωσης από όλα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) τα αστικά ΜΜΕ προβάλλοντας τον Πομπέο και τις βόλτες με τους κυβερνητικούς εταίρους του, αποκρύπτοντας παράλληλα το ρόλο που οι αμερικάνοι φονιάδες των λαών διαδραματίζουν στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και η αντιστροφή της πραγματικότητας σε σχέση με την απρόκλητη και άγρια επίθεση των ΜΑΤ στους διαδηλωτές με τη στοχοποίηση δημοσιογράφου για ανάρτησή του σε προσωπικό του λογαριασμό γιατί τάχθηκε υπέρ των διαδηλωτών κά.
Όλ’ αυτά (και πολλά ακόμη), προκειμένου να μην υπάρξει ενημέρωση του κόσμου για τις οργανωμένες λαϊκές αντιδράσεις κατά της κατάπτυστης συμφωνίας που αναβαθμίζει την παρέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τη Β. Αφρική και τον Περσικό Κόλπο με στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και αγωγών στον οξύτατο ανταγωνισμό τους με Ρωσία και Κίνα.

✔️ Για να έρθει στη συνέχεια η χαφιέδικου τύπου προπαγάνδα του βουλευτή της ΝΔ, Κ. Μπογδάνου, με την επικούρηση του ραδιοτηλεοπτικού ΣΚΑΪ που πρόβαλαν τα προσωπικά στοιχεία διαδηλωτή, παραβιάζοντας και αυτή την αστική νομοθεσία περί προσωπικών δεδομένων.

ℹ️ Το liberal.gr, «στο ύψος του» ως κατ’ εξοχή ΜΜΕ του κεφαλαίου στο |> Όταν ο Μιχάλης «έκλεισε» τα μάτια στη βία των… ΚΝΑΤ! <|, αφού κάνει πρώτα «ιστορική αναδρομή» … τι «ΚΝΑΤ τι ΜΑΤ» φώναζαν το 1979 στο Χημείο όταν οι οργανωμένες δυνάμεις της ΚΝΕ επέβαλαν την… τάξη  δια της πειθούς στις διαμάχες που είχαν ξεσπάσει κατά τη διάρκεια καταλήψεων, διαπιστώνει πως «τα ΚΝΑΤ (όμως) στρέφονται και κατά των ΜΑΤ» με τη  φωτογραφία του «διαδηλωτή» που ρίχνει κλωτσιά στον αέρα με στυλ επαγγελματία των πολεμικών τεχνών σε αστυνομικό χαρακτηριστική.
Και «αναρωτιέται»:
✔️  Συλλήψεις; Καμία. Γιατί άραγε; Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης που φέρνει τον «νόμο και την τάξη» στα Εξάρχεια έχει κάποια εξήγηση;
H χθεσινή πορεία του ΠΑΜΕ με τα βίαια επεισόδια που ακολούθησαν και την απουσία συλλήψεων έστειλαν ένα λάθος μήνυμα. Το μήνυμα της ατιμωρησίας και μάλιστα οργανωμένων ομάδων, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με αυτό που επιδιώκει να στείλει το Υπουργείο Προστασίας Του Πολίτη εφαρμόζοντας το σχέδιο ανακατάληψης των Εξαρχείων.
✔️ Στη χθεσινή πορεία στη θέση του ΠΑΜΕ θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε ομάδα διαδηλωτών. Οπαδοί του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ, αναρχικοί και Ιεχωβάδες.
Το ερώτημα είναι ένα, αν πρέπει να συλλαμβάνονται ή όχι αυτοί που καταφεύγουν στην βία. Αν πρέπει να συλλαμβάνονται όσοι επιχειρούν δια της βίας να επιβάλλουν θέσεις και απόψεις…
✔️ Το κράτος εξετέθη. Όπως εκτίθεται κάθε φόρα που επιλέγει να κλείσει τα μάτια μπροστά σε οργανωμένες ομάδες που δρουν με ανάλογο τρόπο ανεξαρτήτως ιδεολογικής ή άλλης προσέλευσης. Και το ερώτημα παραμένει. Τι συνέβη τελικά χθες κ. Χρυσοχοΐδη που απέτρεψε τις συλλήψεις;
Το κράτος έδειξε να κάνει πίσω μπροστά στο ΠΑΜΕ και να κλείνει τα μάτια στη βία…
◾ Εμφανίστηκε από το πουθενά μέχρι και η  Χ. Σιδέρη,  -πρώην στέλεχος της ΝΔ, πρόεδρος της οργάνωσης «ΜΚΟ Εθνική Αλληλεγγύη», της «εθνικής δεξιάς» (έτσι αυτοπροσδιορίζεται), που -διαθέτοντας «πόρους» (;;), παλεύει «γραφικά» νυν και αεί για την ελληνική Μακεδονία και ξεχειλίζει -φυσικά, για το  ρατσισμό της (όπως κάθε φασισταριό που “σέβεται” τον εαυτό του) και επομένως κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν (αξίζει να) ασχολείται μαζί της

Η Σιδέρη τους παλιούς καλούς καιρούς: ΝΔ – Σαμαράς – Φαήλος

◾ Τελευταία (6-Οκτ)  τα ΜΚΔ την έφεραν στο προσκήνιο  με την «Wanted» ανακοίνωση «επικήρυξης» … του ΠΑΜΕ! |> Η Εθνική Αλληλεγγύη δίνει ως επιβράβευση 2000 ευρώ σε όποιον μας φέρει αποδεδειγμένες πληροφορίες για το ονοματεπώνυμο και τη διεύθυνση των μελών του ΠΑΜΕ, που κλωτσάνε τον αστυνομικό», και αμέσως μετά βοηθούντος πιθανά και του Μπογδάνου ανεβάζει στο διαδίκτυο φωτογραφία με το πρόσωπο του μέλους του ΠΑΜΕ και της ΚΝΕ, με ονοματεπώνυμο κλπ προσωπικά στοιχεία ζητώντας από τον Χρυσοχοΐδη να τον συλλάβει…

Τα παραπάνω -κάποια φαινομενικά «φαιδρά», αποτελούν όλα κομμάτι ενός ενιαίου παζλ μιας στρεβλής εικόνας virtual πραγματικότητας, με προφανείς -πολλαπλές τις στοχεύσεις (στην καρδιά και στο μυαλό)

Ατομική βία & βία των μαζών

🔻🔻

📍 Η λογική της ατομικής βίας, είναι ξένη προς τη Μαρξιστική-Λενινιστική σκέψη που έχει ως αρχή και τέλος τον άνθρωπο, τον πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά χειραφετημένο άνθρωπο. Όπως ο σκοπός δεν «αγιάζει τα μέσα», έτσι και τα μέσα δεν αγιάζουν το σκοπό. Η χρήση της ατομικής βίας, ως μέσου για την επίτευξη πολιτικών στόχων, εκθέτει τους ίδιους τους πολιτικούς στόχους. Δεν αμφιβάλλει κανείς πως σε περιπτώσεις που οι καταπιεσμένοι «δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο εκτός από τις αλυσίδες τους», και τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν δυστυχώς στην εποχή μας πάρα πολλές, προσφεύγουν, ενόψει της υπεροχής του αντιπάλου σε πολεμικά μέσα εξόντωσης, στη λύση της ατομικής βίας, θυσιάζοντας συχνά τον ίδιο τον εαυτό τους.
Τέτοιου είδους πράξεις, όσο κατανοητές κι αν είναι για συναισθηματικούς λόγους, δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αποτελέσουν την ultima ratio ενός λαού που αγωνίζεται για την επιβίωσή του.
Η ατομική βία εκφράζει περισσότερο την άρνηση μιας παρούσας κατάστασης και δεν μπορεί να υποκαταστήσει σε καμιά περίπτωση την υλική δύναμη της πολιτικά και κοινωνικά συνειδητοποιημένης μάζας.
Το ερώτημα είναι, αν και σε ποιο βαθμό κοινωνικά κινήματα, στο βαθμό που υφίστανται, μπορούν να αντιμετωπίσουν την αλαζονεία των ισχυρών του κόσμου. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις, όσο κι αν διατείνονται ότι αποτελούν την πρωτοπορία του αγωνιζόμενου λαού, υπηρετούν σε τελευταία ανάλυση, ανεξάρτητα από τα θεωρητικά και ιδεολογικά τους προτάγματα, συνειδητά ή ασυνείδητα τη λογική του κατεστημένου, στο βαθμό που λειτουργούν ως άλλοθι για την περαιτέρω ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους σε βάρος των ατομικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Με αφορμή την πάταξη της τρομοκρατίας, υπονομεύονται βασικές αρχές ακόμη και αυτού του αστικού κράτους δικαίου, όπως π.χ. στην περίπτωση της δημοσιοποίησης των καταθέσεων των συλληφθέντων, εξέλιξη που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους σε ό,τι αφορά το μέλλον των κοινωνιών μας.
Σε αντίθεση με άλλες εποχές, όταν η εξουσία ήταν προσωποποιημένη, ταυτιζόταν δηλαδή στη συνείδηση του λαού με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, όπως πχ. ο μονάρχης, η εξόντωση του οποίου θα μπορούσε να λειτουργήσει συμβολικά, δρομολογώντας πιθανές πολιτικές εξελίξεις, στις οργανωμένες κοινωνίες, όπως οι δικές μας, η ατομική βία είναι όχι μόνον πολιτικά αναποτελεσματική, αλλά και αδιέξοδη, δεδομένου ότι κανείς στους κόλπους του συστήματος δεν είναι αναντικατάστατος, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται στην ιεραρχία της εξουσίας. Ετσι, η ατομική βία που ασκούν οι τρομοκρατικές οργανώσεις, αφαιρώντας τη ζωή συγκεκριμένων ατόμων, είναι όχι μόνον ηθικά καταδικαστέα, αλλά και από κάθε άποψη αντεπαναστατική.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη

1) Καταρχήν στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες και φυσικά στη δική μας (με τις όποιες ιδιομορφίες, που πηγάζουν από τη θέση της στο μέσον της καπιταλιστικής πυραμίδας), όπως και παντού στον καπιταλισμό κυριαρχεί το «δίκιο» της άρχουσας τάξης, των αστών, των μεγάλων μονοπωλιακών ομάδων, των Forbes  [ There are a record 2,208 billionaires in the world, according to Forbes’ 2018 rich list. There are more billionaires than ever and they are richer than ever too…]
2) Είναι γεγονός ότι γίνονται συχνά αναφορές για το «ουδέτερο» κράτος, όχι μόνο από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από απλούς ανθρώπους του μόχθου, από την εργατική τάξη και τ’ άλλα λαϊκά στρώματα, από τη λαϊκή οικογένεια γενικότερα, με διάφορες αφορμές.
✔️ Οι χιλιομασημένες καραμέλες «κοινωνικό κράτος», «σπάταλο κράτος», «λιγότερο κράτος», πλασάρονται σκόπιμα προκειμένου να συσκοτίσουν το χαρακτήρα και το ρόλο του κράτους. Η ύπαρξη και ο ρόλος του οποίου είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα της ιδεολογικής πάλης, ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη.
✔️ Η αστική τάξη υποστηρίζει ότι το κράτος είναι ουδέτερος ρυθμιστής των κοινωνικών αντιθέσεων, ότι δήθεν στέκει πάνω από την κοινωνία σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας.
3) Το κράτος όμως γεννήθηκε μέσα στην πάλη των τάξεων, προκειμένου να επιβάλει με τη δύναμη, τη θέληση της οικονομικά κυρίαρχης τάξης (αστοί-καπιταλιστές) απέναντι στους παραγωγούς του πλούτου (εργαζόμενοι), τον οποίο πλούτο και καρπώνεται.

✔️  Είναι το ΟΡΓΑΝΟ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ της κυρίαρχης τάξης, προκειμένου να ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΙ το δικό της τρόπο παραγωγής.

📍 Διαφορετικά, χωρίς αυτό το εργαλείο, αυτό το μοχλό, η κυρίαρχη τάξη δε θα μπορούσε να πραγματοποιεί τα συμφέροντα της. Επομένως, το κράτος είναι από τη φύση του όργανο καταστολής και αυτός ο χαρακτήρας και ο ρόλος του για την επιβολή με κάθε μέσο της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, γίνεται φανερός σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης και ιδιαίτερα όταν η ταξική πάλη βάζει στην επικαιρότητα το «ποιος – ποιον», με την έννοια ότι η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της επικεντρώνει στο κύριο, που είναι η ανατροπή του αστικού κράτους και η κατάληψη της εξουσίας.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, που τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης βρίσκονται σε κίνδυνο, ολόκληρος ο κατασταλτικός μηχανισμός (στρατός, αστυνομία κλπ.) δρα ενάντια στο λαό, με σκοπό την περιφρούρηση της εξουσίας της αστικής τάξης και του συστήματός της💰💱💲, σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου, αν δεν επιλέξει ακόμη πιο αυταρχικές – |> ναζιφασιστικές) <|- λύσεις
Εκτός από τις οργανωτικές λειτουργίες του κράτους, η επίπλαστη αυτοτέλεια από την τάξη της οποίας είναι όργανο εξουσίας, συγκαλύπτει ακριβώς αυτό που είναι. Δηλαδή όργανο εξουσίας της, ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες αστικοδημοκρατικές μορφές.
📍 Κυρίαρχο ρόλο παίζει η λεγόμενη δημόσια / κρατική εξουσία, δηλαδή το σύστημα οργάνων και θεσμών που συγκροτούν τον ΚΡΑΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ και πρώτ’ απ’ όλα τον ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟ, όπως στρατός, αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές, ΕΥΠ, «αντιτρομοκρατική» … «ΕΛΑΣ & ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα» κλπ. που εξασφαλίζουν την πολιτικο-οικονομική κυριαρχία, όπως και η ύπαρξη (αστικού) ΔΙΚΑΙΟΥ, δηλαδή των ΝΟΜΩΝ, που καθορίζουν και το πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας και έχουν καθιερωθεί και επικυρωθεί από το κράτος.
📍Εν ολίγοις στον καπιταλισμό τα σώματα ασφαλείας, ο στρατός κλπ. αλλά και η δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να υπηρετούν τα αφεντικά 💰💱💲,δηλ «το κέρδος του κεφαλαιοκράτη» 📌 … «και όχι 🚩το δίκιο του εργάτη»
📍Όσο για τα διάφορα «χτυπήματα πελαργού …Ντάνιελ Σαν-Ματατζής 1-0» -που πολύ «έπαιξαν» αυτές τις μέρες καλό είναι να τα βλέπουμε σε βάθος -dietro le quinte, πίσω από τα karate-kid και τη μυθοπλασία ταινιών Bruce Lee ή «τίγρης και δράκος» (όπου εμείς απολαύσαμε βασικά τα εφέ της), γιατί αλλιώς ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ το ΔΕΝΤΡΟ🏴‍☠️, ΧΑΝΟΥΜΕ το ΔΑΣΟΣ💰

✔️ Ταξική βία & “πολιτική” τρομοκρατία

Με βάση τα παραπάνω, οι (αστικές) κοινωνίες μας εδραιώνουν το θετικο-δικαιικό τους σύστημα στην «καθολική νομιμοποιητική ισχύ του κράτους». Κατ’ αυτήν, ως «κοινωνία των πολιτών» αποτελεί το μοναδικό ιστορικο-κοινωνικό υποκείμενο δικαίου, στο οποίο ο άνθρωπος, σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή (εθελοντικά ή «κατ’ ανάγκη»), εκχωρεί το δικαίωμα του «νόμου και της τάξης», της τιμωρίας και -μαζί το αποκλειστικό δικαίωμα της άσκησης της βίας. Πίσω όμως απ’ αυτά τα «έννομα», υπάρχει η άλλη όψη του νομίσματος, που αποκαλύπτει το συγκρουσιακό χαρακτήρα του συστήματος παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης, τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και στην αναγκαιότητα αναίρεσης «των ηθικών και δικαιικών σκοπών του»

📍 Ο ρόλος της βίας στην ιστορία αποτελεί, κεντρικό σημείο στην κοινωνική θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού📍

«Η βία, γράφει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», είναι «η μαμή κάθε παλαιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούρια. Η ίδια αποτελεί οικονομική δύναμη». Με τη γνωστή του φράση πως «κλειδί της ιστορίας είναι ο συντηρητισμός των μαζών», έβαλε τα θεμέλια της σκέψης «μάζες-υποκείμενο της ιστορίας», η πολιτική συνειδητοποίηση των οποίων αποτελεί, κατά την άποψή του, conditio sine qua non (ΣΣ |> εκ των ων ουκ άνευ) για την υλοποίηση της νέας κοινωνίας, που συγκεκριμενοποιήθηκε και πήρε «πρακτικό» ανατρεπτικό χαρακτήρα από τον Λένιν, που ανέδειξε την επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης (το ΚΚ -«κόμμα νέου τύπου»).
Με τον ορισμό αυτό της βίας, ο Μαρξ δίνει το στίγμα της επαναστατικής βίας, την οποία και συνδέει άμεσα με την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, τις οικονομικές σχέσεις, τις μορφές εξουσίας που αυτές συνεπάγονται και τέλος με τη διαδικασία συνειδητοποίησης των μαζών.
Με το ίδιο πνεύμα θεωρούσε το κράτος ως εργαλείο βίας στα χέρια της άρχουσας τάξης -τονίζοντας παράλληλα πως η πραγματική της δύναμη δε συνίστατο ούτε στηριζόταν στη βία, αλλά στον έλεγχο της διαδικασία παραγωγής.
Η αναγκαιότητα της βίαιης / ένοπλης σύγκρουσης με το πολιτικό σύστημα, φαίνεται και από τη ρήση του «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων» (ΣΣ -|> χονδροειδής μηχανιστική μεταφορά αποτελεί το σλόγκαν του Μάο Τσε-Τουνγκ «η δύναμη απορρέει από την κάννη του κανονιού», πολύ επίκαιρη -σε συνδυασμό και με τον χαρακτηρισμό του ιμπεριαλισμού σαν «χάρτινο τίγρη» για την σημερινή -καπιταλιστική Κίνα)
Σε κάθε περίπτωση είναι δεδομένο -και προφανές ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα δε σκοπεύει να παραιτηθεί εθελοντικά από την οικονομική και πολιτική εξουσία του και θα χρησιμοποιήσει με κάθε τρόπο τους μηχανισμούς καταστολής που διαθέτει (αστυνομία – στρατός, αλλά και -Γκεμπελικός συχνά, έλεγχος της πληροφορίας, ΜΜΕ, ΜΚΔ κλπ)

✔️ «Η βία είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας όταν αυτή εγκυμονεί τη νέα. Η ίδια η βία είναι οικονομική δύναμη» (Κ. Μαρξ)

Οι κομμουνιστές είναι αντίθετοι και πολέμιοι κάθε μορφής ατομικής «τρομοκρατίας» και τυχοδιωκτισμού, υπερασπίζονται όμως το δικαίωμα της εργατικής τάξης και του λαού να χρησιμοποιήσουν κάθε μορφή πάλης για να καμφθεί η εκδήλωση κρατικής βίας που στρέφεται ενάντια στο λαϊκό κίνημα.

---

---

Ο Μαρξ όμως
Μας έδειξε
Τους νόμους της ιστορίας
Κι έβαλε το προλεταριάτο
Στο τιμόνι μπροστά
Τα βιβλία του Μαρξ
δεν είναι του τύπου στοιχεία,
δεν είναι στήλες γεμάτες στεγνούς αριθμούς.
Ο Μαρξ έταξε ορθόν τον εργάτη στην πορεία
μέσα σε φάλαγγες πιο σφικτές
Κι απ’ τους σφιχτούς ζυγούς
οδηγούσε τις φάλαγγες
και φώναξε:
σωστά πολεμάτε
Βλ. Μαγιακόφσκι

---

📍 Ο Λένιν στην αντιπαράθεσή του με τους οπαδούς της ατομικής τρομοκρατίας 📍

«Η σοσιαλδημοκρατία θα συνιστά πάντα την αποφυγή του τυχοδιωκτισμού και θα ξεσκεπάζει αλύπητα τις αυταπάτες που καταλήγουν αναπόφευκτα στην πλήρη απογοήτευση. Πρέπει να θυμούμαστε ότι το επαναστατικό κόμμα τότε μονάχα είναι άξιο του ονόματός του, όταν καθοδηγεί στην πράξη το κίνημα της επαναστατικής τάξης. Πρέπει να θυμούμαστε πως κάθε λαϊκό κίνημα παρουσιάζει ατελείωτη ποικιλία μορφών, επεξεργαζόμενο συνεχώς νέες, απορρίπτοντας τις παλιές, τροποποιώντας είτε συνδυάζοντας παλιές και νέες μορφές. Και χρέος μας είναι να παίρνουμε ενεργό μέρος σ’ αυτό το προτσές της επεξεργασίας των μεθόδων και των μέσων πάλης».
📍 Χωρίς επαναστατική βία, έλεγε ο Λένιν για την Οκτωβριανή Επανάσταση, το προλεταριάτο δεν μπορούσε να νικήσει. Αποτελούσε όμως απαραίτητη και δικαιολογημένη μέθοδο σε ορισμένες μόνο στιγμές της, μόνο όταν υπήρχαν ορισμένες και ειδικές συνθήκες, «…ενώ η οργάνωση των προλεταριακών μαζών, η οργάνωση των εργαζομένων ήταν και παραμένει η πολύ πιο βαθιά, μόνιμη ιδιότητα αυτής της επανάστασης και όρος της νίκης της … η πιο βαθιά πηγή των νικών της»
📍 Η ιστορία έχει δείξει ότι καμιά κοινωνική επανάσταση δεν πραγματοποιείται δίχως μαζική πολιτική δράση, δίχως άσκηση επαναστατικής βίας, ακόμη και ένοπλης λαϊκής πάλης όταν το κράτος των εκμεταλλευτών στρέφει όλους τους μηχανισμούς του, ιδεολογικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς για την καταστολή της θέλησης του λαού. Ο βαθμός και οι μορφές της βίας όμως πάντα καθορίζονται κυρίως από το βαθμό και τις μορφές επίθεσης των κυρίαρχων τάξεων.

---

Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα.
Τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί;
Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα!
Και κέρδισε μονάχος το ψωμί
Κ. Χατζόπουλος – 1920

---

Η τρομοκρατική βία δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να υποκαταστήσει την επαναστατική πράξη των συνειδητοποιημένων μαζών και με την έννοια αυτή δε νομιμοποιείται πολιτικά.

✔️  Πολύ περισσότερο σήμερα που η δύναμη του συστήματος δε συνίσταται τόσο και αποκλειστικά  στην ύπαρξη κατασταλτικών μηχανισμών όσο στις διάφορες μορφές «συμβολικής βίας», όπως πχ. ο καταναλωτισμός, η μόδα και πάνω απ’ όλα τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας γενικά και της τηλεόρασης + ΜΚΔ ειδικότερα, που αποτελούν και τα πλέον αποτελεσματικά μέσα συνειδητής χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των μαζών στη λογική του συστήματος.

◾ Οι “μπαχαλάκηδες”🏴

Πίσω από τους «αντιεξουσιαστές» με τις μαύρες κουκούλες και τα «περιεκτικά» σακίδια στην πλάτη δεν είναι τόσο και κατ’ εξοχή τα μέλη μιας από τις λίγες (10-15) «οργανώσεις», που δεν αριθμούν πάνω από καμιά 300αριά νομάτους, αλλά οι μηχανισμοί του οργανωμένου κράτους και παρακράτους που στα γεγονότα του Μαΐ-2010 (τη μέρα με τους 3 νεκρούς στη Marfin Σταδίου) και στη συνέχεια τον Οκτ-2011, όταν «μαύρο μπλοκ», από το «πουθενά» με πάνω 2.000 βγήκε από το σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι ανέβηκε οργανωμένα στο Σύνταγμα, χωρίστηκε μεθοδικά σε ομάδες (Β. Σοφίας, Αμαλίας κλπ) με τις εμπροσθοφυλακές των ομάδων κρούσης να ξεφυτρώνουν μέσα από τους «Δεν Πληρώνω».
✔️ Αφού δοκίμασαν -χωρίς επιτυχία, να παρεισφρήσουν και στο ΠΑΜΕ, ξεκίνησαν τις «τριβές» στην Καραγιώργη Σερβίας, -καμιά 40αριά ήταν αυτοί (μπροστά στο ΤΕΕ) με την αστυνομία, που ως συνήθως βρίσκεται «σε σύγχιση», ενώ κάθε τόσο «μπρατσωμένοι» με πολιτικά έκαναν ανενόχλητοι συνεννοήσεις.
✔️ Και ενώ η αστυνομία «απωθήθηκε» οι δυνάμεις περιφρούρησης του ΠΑΜΕ κρατούσαν οργανωμένα τα μπλοκ τους μέσα σε βροχή από πέτρες, μάρμαρα και μολότοφ, με τα ΜΑΤ & ΜΕΑ (για μια Ελλάδα νέα) να παρακολουθούν με απάθεια και να μην επεμβαίνουν (βλ & Ριζοσπάστης 23-Οκτ-2011, 25-Οκτ-2011 & επόμενους
Ήταν τότε που το «ΒΗΜΑ» έγραφε 🔻
Το ΚΚΕ (…) είναι αυτό που σε κάθε περίπτωση απεργιών ή κοινωνικών συγκρούσεων νομιμοποιεί την άσκηση βίας. Είναι τα μέλη του που μπλοκάρουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο υπουργεία, πανεπιστήμια, λιμάνια, αεροδρόμια, επιχειρήσεις, διόδια, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες (…) Η αντισυστημική λογική που κυριαρχεί στην Αριστερά (…) εκτρέφει και υποθάλπει εκ των πραγμάτων τη βία» (Σ. Πολυμήλης).
…το «ΕΘΝΟΣ» 🔻
Οι κουκουλοφόροι και οι μπαχαλάκηδες δεν αποτελούν περιθωριακό φαινόμενο, ούτε είναι προβοκάτορες και κινούμενα της αστυνομίας “για να συκοφαντήσουν το λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ” (…) Εκμεταλλεύονται μια διάχυτη ατμόσφαιρα ανομίας, ζουν και αναπνέουν κάτω από την ομπρέλα του συνθήματος της ανυπακοής (…) τι νόμιζε το ΚΚΕ, ότι θα προπαγανδίζει αφορολόγητα την ανυπακοή (…) πρέπει να κατάλαβαν (;) ότι όταν ανοίξεις τον ασκό του Αιόλου της ανομίας δεν μένει τίποτα όρθιο (…) Δεν είναι δουλειά της περιφρούρησης του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ η αντιμετώπιση των κουκουλοφόρων στις πορείες (…) αυτοί που τους θαυμάζουν για την οργάνωσή τους πρέπει να αντιληφθούν ότι μια τέτοια υποκατάσταση της πολιτείας θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε πολλά ανθρώπινα θύματα» (Ν. Μπίστης)
… στη «Ζούγκλα» 22-Οκτ, 🔻
ο δημοσιολόγος της στην κουκούλα Μ. Τριανταφυλλόπουλος ξεπέρασε ακόμα και τον εαυτό του στην προστασία των προβοκατόρων και τη συκοφάντηση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ (πλέκοντας βρώμικα σενάρια περί συνεργασιών του ΠΑΜΕ με την αστυνομία, και όταν η Αλέκα Παπαρήγα παρενέβη στην εκπομπή, κατέφυγε σε έναν οχετό ενάντια στο ΚΚΕ …ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι «τα παιδιά που συγκρούστηκαν με το ΠΑΜΕ είναι εργαζόμενοι», βάζοντας τους προβοκάτορες στην ίδια μοίρα με τους διαδηλωτές και πως «είναι λυπηρό ο πολίτης να βλέπει τους εργαζόμενους να συγκρούονται»! και κατέληξε λέγοντας ότι το ΚΚΕ «στο παρελθόν κρέμασε στον αέρα κομμουνιστές τους οποίους ήρθατε τώρα να τους τιμήσετε», μιλώντας για τις πρόσφατες αποκαταστάσεις που περιλάμβανε η τότε απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κόμματος

Η «17 Νοέμβρη» -που υπήρξε «άλλου παπά ευαγγέλιο» στην 25ετία της δράσης της (1975-2000) πραγματοποιεί 23 δολοφονίες και περίπου 35 τυφλά χτυπήματα (απόπειρες, ληστείες τραπεζών, βομβιστικές επιθέσεις, χτυπήματα με ρουκέτες, αρπαγές όπλων και πυρομαχικών κλπ)
✔️  Είναι η ίδια περίοδος, που η ατομική -τυφλή βία, δίνει και παίρνει στην Ευρώπη

Rote Armee Fraktion [RAF] |> Φράξια Κόκκινος Στρατός

Έδρασε στη Γερμανία, γνωστή και ως «Ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ»
Μεταξύ των ιδρυτών της, το 1970 ήταν ο Andreas Baader, αργότερα εμφανίστηκε η Ulrike Meinhof -που πιάστηκε το 1972, δικάστηκε το 1974 και βρέθηκε κρεμασμένη -δολοφονημένη στο «λευκό» κελί της το 1976
Υπήρξε οργάνωση του «αντάρτικου πόλεων», με βομβιστικές επιθέσεις κά., κηρύσσοντας «τον ένοπλο αγώνα για την εξουδετέρωση του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού κρατικού μηχανισμού» με αναφορές στον «Ιαπωνικού Κόκκινο Στρατό» ως «φόρος τιμής στον Κόκκινο Στρατό» -το Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό
Οι ηγέτες της Μπάαντερ, Ένσλιν και Ράσπε πέθαναν σε συνθήκες απομόνωσης στα περίφημα «λευκά κελιά» της φυλακής του Σταμχάιμ το 1977.
Οι «Brigate Rosse» – Ερυθρές Ταξιαρχίες οργάνωση που έδρασε στην Ιταλία.
Η δράση της περιελάμβανε δολοφονίες, απαγωγές και ληστείες με στόχο την αποσταθεροποίηση και “δημιουργία ενός «επαναστατικού» κράτους μέσα από τον ένοπλο αγώνα” και πρότυπα τις λατινοαμερικάνικες ομάδες αντάρτικου πόλης.
Έγιναν «διάσημες» -μεταξύ άλλων για την απαγωγή και τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο το 1978. Είχε προηγηθεί η strategia della tensione, με τις εκατόμβες των νεκρών (που ξεκίνησε με τη βομβιστική επίθεση 12-Δεκ-1969 + τέσσερις ακόμα την ίδια μέρα σε Ρώμη – Μιλάνο), εν μέσω μεγάλων κινητοποιήσεων από τα συνδικάτα στις μεγάλες ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες με τους εργάτες να αναστέλλουν τη λειτουργία των εργοστασίων ζητώντας μείωση του ωραρίου και αύξηση των μισθών και διασταύρωση με τους φοιτητικούς αγώνες, που από τότε συγκροτούν κοινό αντικυβερνητικό μέτωπο
…
Και, κάπως έτσι, φτάνουμε στις πρώτες αεροπειρατείες …στο 2001 με τους δίδυμους πύργους -που αποτέλεσαν την αφορμή για τη νέα pax americana του τρόμου και στα σημερινά αδιέξοδα των τυφλών χτυπημάτων των λεγόμενων «φονταμενταλιστών» κλπ.
Ο αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του –πρώτα με το νου και μετά με την καρδιά: ποτέ και πουθενά η ατομική ένοπλη επίθεση στο αστικό κράτος, “μεγάλης” ή “μικρής” «ισχύος» ανεξάρτητα από αφετηρίες, «ευγενείς» σκοπούς, προθέσεις και ιδεολογήματα δεν απέβη σε όφελος των λαών. Πολύ περισσότερο δεν αποτέλεσε λύση, αντίθετα υπήρξε έτσι ή αλλιώς βούτυρο στο ψωμί των εκάστοτε δυναστών των λαών

---

πηγές – [δείτε] (ενδεικτικά)

• ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΠΟΛΕΜΟΣ – ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ Βία και ταξική πάλη
• Ατέχνως» «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ» & «STRAGE DI STATO» Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δόντια του 
• Γιατί ασχολούνται με την «επαναστατική βία»;
• επίσης … Τρομοκρατία,πόλεμος, ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ του «Ρ»

---

---

Επιμέλεια  Ομάδα ¡H.lV.S!

Το Liberal παθαίνει Τζίμη Πανούση και μιλάει για ΚΝΑΤ

Κατιούσα

Ένα από τα πιο ανθεκτικά πράγματα μέσα στο χρόνο, είναι η ιδεολογική ηγεμονία του  “αντιεξουσιαστικού” αφηγήματος περί ΚΝΑΤ, αρχής γενομένης από τα γεγονότα στο Χημείο πριν 40 χρόνια. Τόσο ανθεκτικό και διάχυτο, που το υιοθετούν ασμένως και εκπρόσωποι του ατόφιου φιλελευθερισμού, όπως ο Τάσος Ευαγγελίου, όταν είναι να χτυπήσουν τους κομμουνιστές και το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Ο οποίος Ευαγγελίου μάλιστα επιλέγει να προτάξει στο έξοχο πόνημά του “‘Οταν ο Μιχάλης έκλεισε τα μάτια στη βία των … ΚΝΑΤ”, το σύνθημα των φρικιών της εποχής “Τι ΜΑΤ τι ΚΝΑΤ”.
Το Liberal λοιπόν αναρωτιέται “ενεό” πού πήγαν οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ που απέτρεπαν τα επεισόδια. Η απάντηση είναι ότι για άλλη μια φορά ήταν εκεί και έδωσαν ένα πολύ καλό μάθημα στις δυνάμεις καταστολής, που ήθελαν σχεδιασμένα να διαλύσουν την πορεία. Οι σύντροφοι ήταν εκεί ακριβώς για να την περιφρουρήσουν,για να προστατέψουν τον κόσμο που κατέβηκε να διαδηλώσει κατά της φιλοϊμπεριαλιστικής φιέστας της επίσηψης Πομπέο και αυτό ακριβώς κατάφερε. Ακριβώς επειδή ήταν εκεί δεν πέρασε ο τσαμπουκάς των ΜΑΤ, που ψεκασαν στο ψαχνό μια ειρηνική διαδήλωση, με αφορμή μερικές “δολοφονικές” μπογιές.
Ο αρθρογράφος αναρωτιέται επίσης – αθώα βεβαίως, βεβαίως – πού ήταν αυτό το πάθος 4,5 χρόνια τώρα. Κόπι – πέιστ δηλαδή το ίδιο ερώτημα που ακούγαμε από τα Συριζοτρόλ, όλο το προηγούμενο διάστημα,  όταν ρωτούσαν – εξίσου αθώα – μεταξύ άλλων γιατί δεν μπουκάρει το ΠΑΜΕ στο υπουργείο εργασίας τώρα με κυβέρνηση ΝΔ. Και πάθαιναν αμνησία όταν τους απαντούσες για τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ που είχαν συρθεί σε δίκη. Τώρα οι φιλελέδες αντιστρέφουν τους ρόλους με τα εξαπτέρυγα της Κουμουνδούρου, όπως ακριβώς τα κόμματα τους εναλλάχτηκαν στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, και κάνουν από την ανάποδη τα ίδια κουτοπόνηρα ερωτήματα.
Η απάντηση είναι απλή.
Το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές ήταν και είναι και θα είναι στο δρόμο, οποία και αν είναι η κυβέρνηση. Όπως το αστικό κράτος έχει συνέχεια, έτσι έχουν και αυτοί που το αντιπαλεύουν. Λέει ο Ευαγγελίου για να τους απαξιώσει, πως θα μπορούσαν να ειναι χούλιγκαν αναρχικοί ή Ιεχωβάδες. Όχι, αγαπητοί φιλελέ με προβιά Τζίμη Πανούση, ήταν το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και γι’ αυτό μια δεν μπόρεσαν να το βάλουν στο χέρι και να κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Είχε οργανωμένα μπλοκ, περιφρούρηση και στόχο να διαδηλώσει στην πρεσβεία, όχι να κάνει μπάχαλα και κλεφτοπόλεμο. Και αυτό ακριβώς έκανε. Απέδειξε για άλλη μια φορά πως, όταν βάλει κάτι σκοπό, δε θα το σταματήσει καμία καταστολή. Δεν ήταν ένα ασκέρι, ένα μπουλούκι που κατέβηκε να σπάσει πλάκα ή τα μούτρα των άλλων από αντιμπατσικό φετίχ. Δε θα γυρίσει όμως το άλλο μάγουλο όταν το στοχοποιούν και επιχειρούν να διαλύσουν την πορεία του με τη βία και κάθε άλλο τρόπο. Ισχυρίζεται “αγανακτισμένος” ο νομοταγής αρθρογράφος πως το κράτος εκτέθηκε (ή μάλλον “εξετέθη” εις άπταιστον χωροφυλακίστικη ελληνική). Ναι, πραγματικά το -αστικό- κράτος, εκτέθηκε, αλλά για άλλους λόγους, κι όχι γιατί δεν έκανε συλλήψεις, όπως λυσσάν όσοι θέλουν εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη, από το φιλελέ Liberal ως το χρυσαυγίτη Παναγιώταρο.
Ο οποίος έβγαλε αφρούς, αναπαράγοντας ρουφιανο-τουίτ κατά διαδηλωτή, διερωτώμενος τι θα γινόταν αν στη θέση του τελευταίου βρισκόταν κάποιος “χρυσαυγήτης” (sic). Για να του λύσουμε την απορία, πρώτον δε θα κατέβαιναν ποτέ οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και μετέπειτα αμερικανοτσολιάδων στη διαδήλωση κατά του Πομπέο ή οποιουδήποτε εκπροσώπου του κράτος των ΗΠΑ. Δεύτερον, σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις που υπήρξαν οι νεοναζί μαζί με ΜΑΤ στο δρόμο, η εικόνα κυμαινόταν από ευμενή ανοχή μέχρι σχεδόν αλαμπρατσέτα πλάνα αστυνομικών με χρυσαυγίτες.

Είναι πάντως άπειρα γραφικό όλοι αυτοί να ξεθάβουν τα… ΚΝΑΤ και να υιοθετούν τέτοιους όρους για να ζητήσουν από το Χρυσοχοϊδη κεφαλές διαδηλωτών επί πίνακι και συλλήψεις. Και για να κρύψουν την αλήθεια, ότι δηλαδή αυτός που εφάρμοσε βία, αυτήν ντε που καταδικάζουν από όπου και αν προέρχεται, είναι τα ΜΑΤ, που σε ρόλο πραιτωριανου φυλούσαν τα αφεντικά τους, κάνοντας χτες τους Αθηναίους να αισθάνονται ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια τους την πόλη.
Κλείνοντας το κείμενο, ο Ευαγγελίου μοιράζεται μαζί μας το βασικό του καημό, για τα “μηνύματα που παίρνουν οι δυνάμεις που θέλουν να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις”. Κάτι το οποίο μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν κατάλαβε για ποιο ακριβώς λόγο έγινε η διαδήλωση χθες και τη συμφωνία με τις ΗΠΑ που επίκεται, ή αν σκόπιμα καμώνεται τον ανήξερο. Σε ένα πάντως πράγμα έχει δίκιο. Αν κάποιος μπορεί να αποτρέψει τις “μεταρρυθμίσεις” (μια εύηχη λέξη που κατά κόρον χρησιμοποιείται από τους θιασώτες της απορρύθμισης οποιουδήποτε κοινωνικού κι εργασιακού δικαιώματος), σίγουρα είναι το ΠΑΜΕ που τόσο φοβάται ο συντάκτης, όπως και συνολικά η οργανωμένη δράση του λαϊκού και εργατικού κινήματος.

Συνάντηση προβοκατόρων…

Από iraklis3

Οι προβοκάτορες φαίνεται πως είναι σαν τα πνεύματα που συναντιούνται… Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς χτεσινό δημοσίευμα στην ηλεκτρονική έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών». Σε ένα δημοσίευμα που ασχολείται – υποτίθεται – με τη συκοφαντική – χαφιέδικη επίθεση του βουλευτή της ΝΔ Κ. Μπογδάνου απέναντι στο ΚΚΕ με αφορμή την κινητοποίηση του Σαββάτου, επέλεξε να κάνει προβοκάτσια πάνω στην προβοκάτσια δημοσιεύοντας τι; Μια γελοία περσινή ανάρτηση του βουλευτή της ΝΔ να επιδεικνύει το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη»!
Με μπαγαποντιές και προβοκάτσιες δεν μπορεί να κρυφτεί όμως η πραγματικότητα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (που υποστηρίζει η εν λόγω εφημερίδα…) ανταγωνίζεται με τη ΝΔ για το ποιος πρωταγωνίστησε σε επικίνδυνες και επαίσχυντες συμφωνίες με τις ΗΠΑ, δεν μπορεί να κρυφτεί ότι με ΜΑΤ αντιμετωπίστηκαν οι διαδηλωτές στο άγαλμα του Τρούμαν και επί ΣΥΡΙΖΑ και επί ΝΔ.
Για όλα αυτά αφωνία από τα ξεφτέρια της «ΕφΣυν»…
Πηγή: Ριοσπάστης

Ο Κούλης παραιτεί τον Μπογδάνο !!

Ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης με επίσημη ανακοίνωσή του καταδίκασε την ενέργεια του βουλευτή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία διαδηλωτή γιατί όπως γράφει στην ανακοίνωσή του αυτού του είδους οι συμπεριφορές βουλευτών του δεν ταιριάζουν με το αγωνιστικό παρελθόν του ίδιου. Ο κύριος Μητσοτάκης ζήτησε την παραίτηση του Μπογδάνου από το βουλευτικό αξίωμα, αλλιώς θα προβεί στη διαγραφή του. Αναλυτικά η ανακοίνωση του πρωθυπουργού είναι η παρακάτω:

«Ως πρωθυπουργός της χώρας αισθάνομαι την ανάγκη να καταδικάσω την ενέργεια του βουλευτή του κόμματός μου Κωνσταντίνου Μπογδάνου να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία του διαδηλωτή που πήρε μέρος στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Η συμπεριφορά αυτή δεν συμβαδίζει με το αγωνιστικό μου παρελθόν, το αγωνιστικό παρελθόν της οικογένειάς μου και προπαντός αυτό του πατέρα μου. Δεν είναι δυνατόν βουλευτής που εκλέγεται με τον μικρότερο σε ηλικία πολιτικό εξόριστο της χούντας, που είμαι εγώ, να προβαίνει σε τέτοιου είδους χαφιεδίστικες ενέργειες. Η ενέργεια του κυρίου Μπογδάνου μου θυμίζει εκείνες τις μαύρες εποχές κατά τις οποίες αγωνιστές, όπως εγώ και ο πατέρας μου, αναζητούνταν νεκροί ή ζωντανοί από το μετεμφυλιακό κράτος έναντι αμοιβής. Η αθλιότητα του κυρίου Μπογδάνου μου θυμίζει τα παλουκωμένα κεφάλια από τους κυνηγούς κεφαλών. Η απαράδεκτη ενέργεια του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, μια ενέργεια ξεθαμμένη από τις πιο μαύρες εποχές της Ελληνικής ιστορίας που κουκουλοφόροι κατέδιδαν αγωνιστές, με αναγκάζει να ζητήσω την παραίτησή του. Αν εντός εύλογου χρονικού διαστήματος δεν παραιτηθεί από τη θέση του βουλευτή και δεν ζητήσει συγνώμη για την χαφιεδίστικη συμπεριφορά του θα αναγκαστώ να τον διαγράψω από το κόμμα. Με την ευκαιρία αυτή επισυνάπτω ηχογραφημένο ένα τραγούδι που έγραψα για την εξορία μου»!

απο το ΑΓΚΙΔΑ 

Πίσω από τα πανηγύρια και τον εφησυχασμό

Τα Ενεργειακά ήταν το κυρίαρχο ζήτημα στη χτεσινή τριμερή του Καΐρου, ανάμεσα σε Αίγυπτο, Ισραήλ και Ελλάδα. Η Αίγυπτος, εξαιτίας των μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που βρίσκονται στην ΑΟΖ της (κοίτασμα «Ζορ», το μεγαλύτερο στη λεκάνη της Ανατ. Μεσογείου) και των υποδομών που διαθέτει για την υγροποίηση και μεταφορά του, παίζει ρόλο - κλειδί στην «ολοκλήρωση του ενεργειακού χάρτη της Ανατ. Μεσογείου». Ο σχεδιασμός αυτός περιλαμβάνει το Ισραήλ και την Κύπρο, χώρες που επίσης διαθέτουν κοιτάσματα φυσικού αερίου, αλλά και την Ελλάδα, ως υποψήφιο κόμβο για τη μεταφορά του αερίου στις αγορές της Ευρώπης. Το «καρέ» συμπληρώνουν βέβαια οι ΗΠΑ, που έχουν την «υψηλή κυριότητα» του ενεργειακού σχεδιασμού στην περιοχή. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι τριμερείς Ελλάδας - Κύπρου με Ισραήλ και Αίγυπτο, αντίστοιχα, ήρθε η ώρα να συγχωνευτούν σε μια ενιαία τετραμερή, με «παρατηρητή» τις ΗΠΑ (4+1, κατά τα πρότυπα του 3+1 Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ).

* * *

Το κυρίαρχο στοιχείο όλων αυτών των «συνεργατικών» σχημάτων είναι η εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων και η μελλοντική αξιοποίησή τους για την απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο, στήνοντας ταυτόχρονα «αναχώματα» στη γεωπολιτική επιρροή των Ρωσίας - Κίνας και επεκτείνοντας την «προβολή ισχύος» του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, με τη συμμετοχή κρατών που δεν είναι μέλη του. Από μόνες τους τέτοιες «συμμαχίες» περιέχουν το «σπέρμα» της έντασης των ανταγωνισμών, επειδή αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού, με γεωπολιτικές διαστάσεις που ξεπερνούν τα όρια της Ανατ. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Επιδρούν δηλαδή καθοριστικά σε όλο το πλέγμα της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ κυρίως με τη Ρωσία, από τη Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια, μέχρι τις βόρειες ακτές της Αφρικής. Κατά συνέπεια, η εμπλοκή της Ελλάδας σ' αυτά τα σχήματα την τοποθετεί πιο κοντά στο κέντρο σκληρών αντιθέσεων, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης και του αναβαθμισμένου ρόλου που φιλοδοξεί να παίξει η ελληνική αστική τάξη στους ενεργειακούς σχεδιασμούς. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ στις διακρατικές συνεργασίες της Ανατ. Μεσογείου και διεκδικεί να κατοχυρώσει το ρόλο του γεωπολιτικού «μεντεσέ» ανταγωνιστικά προς την Τουρκία.

* * *

Με την προσθήκη του παράγοντα Τουρκία η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο σύνθετη. Καθ' ομολογία των Αμερικανών, η Τουρκία παραμένει ένας στρατηγικός σύμμαχος μεγάλης αξίας για το ΝΑΤΟ, μια αδιαμφισβήτητη περιφερειακή δύναμη, με κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση του ενεργειακού χάρτη. Αλλά και η ίδια η Τουρκία προειδοποιεί ότι δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί ούτε να παρακαμφθεί. Αντίθετα, η ενεργή συμμετοχή της αποτελεί αντικείμενο παζαριού με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και τις σύμμαχες δυνάμεις στην περιοχή, με βασική προϋπόθεση τη διάρρηξη των σχέσεων με τη Ρωσία και με ανταλλάγματα που «ακουμπάνε», ανάμεσα σε άλλα, τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Παίζοντας «στα γεμάτα» σ' αυτό το παζάρι η Τουρκία αμφισβητεί την κυπριακή ΑΟΖ και την ελληνική κυριότητα σε τμήματα της Ανατ. Μεσογείου και του Αιγαίου, προσπαθεί να μπει «σφήνα» στις σχέσεις της Ελλάδας με άλλες γειτονικές χώρες, όπως η Λιβύη. Θέλει μ' αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει τετελεσμένα, που θα τη φέρουν σε πλεονεκτικότερη θέση στη διαπραγμάτευση για το μελλοντικό καθεστώς και το ρόλο της στην περιοχή. Οι ίδιες οι ΗΠΑ διαβεβαιώνουν ότι ο ενεργειακός σχεδιασμός στην Ανατ. Μεσόγειο δεν γίνεται ανταγωνιστικά προς την Τουρκία και ότι υπό προϋποθέσεις η πόρτα των πολυμερών συνεργασιών παραμένει γι' αυτήν ανοιχτή, διακινώντας μάλιστα σενάρια ότι το υπάρχον δίκτυο αγωγών στην Τουρκία θα προτιμηθεί για τη μεταφορά του φυσικού αερίου στην Ευρώπη, αντί της κατασκευής του «East Med», ή άλλων πιο κοστοβόρων λύσεων.

* * *

Πίσω επομένως από τα πανηγύρια της κυβέρνησης, όπως προηγουμένως και του ΣΥΡΙΖΑ, ότι με τη συμμετοχή της Ελλάδας σε τέτοια σχήματα αναβαθμίζεται ο ρόλος της στην περιοχή, αλλά και πίσω από την προσπάθεια εφησυχασμού ότι οι πολυμερείς συνεργασίες με ΝΑΤΟικό καπέλο θωρακίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου από την τουρκική απειλή, ο λαός πρέπει να βλέπει μεγάλους κινδύνους και να ανησυχεί. Ο σχεδιασμός για την Ενέργεια γίνεται με κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλίων και όχι για τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού ο ελληνικός λαός βλέπει πολύτιμους ενεργειακούς πόρους (π.χ. υδρογονάνθρακες σε Ιόνιο και Αιγαίο) να παραδίνονται στα μονοπώλια και άλλους (π.χ. λιγνίτης) να απαξιώνονται για τα συμφέροντά τους. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού ο λαός πληρώνει με μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια την ανάδειξη της χώρας σε «κόμβο» και τη μετατροπή της σε «μπαταρία των Βαλκανίων». Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού ο λαός εμπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά σε ανταγωνισμούς που μυρίζουν μπαρούτι, γίνεται μαγνήτης μεγάλων κινδύνων, μεγαλώνουν οι απειλές σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Είναι αποκαλυπτικά τα σενάρια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για συνδιαχείριση του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, η ανοχή τους απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας, ή το πράσινο φως για την εισβολή στη Συρία.

* * *

Αν κάποιος δικαιούται επομένως να πανηγυρίζει για τις ενεργειακές - και όχι μόνο - συμμαχίες της Ελλάδας, αυτή είναι η αστική τάξη, που με την τυχοδιωκτική της εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό ανάβει σπίθες που εύκολα μπορούν να γίνουν πυρκαγιά. Ο λαός έχει άλλον δρόμο να βαδίσει. Το δρόμο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ενάντια στις συμμαχίες του κεφαλαίου, για την απεμπλοκή της χώρας από τα βρώμικα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Το δρόμο της αλληλεγγύης με τους άλλους λαούς και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της περιοχής, για να δυναμώσει η πάλη που θα βάζει εμπόδια στον επικίνδυνο σχεδιασμό και θα φωτίζει την προοπτική της εργατικής εξουσίας, που θα βάλει στο επίκεντρο την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου της χώρας για το συμφέρον και τις ανάγκες του λαού και την ανάπτυξη διακρατικών σχέσεων στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος όλων των λαών της περιοχής.

Κ. Μ.

Με δικά τους λόγια

Αλλο ένα αποκαλυπτικό «ξεγύμνωμα» των μύθων που διακινούν εδώ και μέρες τα αστικά επιτελεία και τα κυβερνητικά στελέχη πρόσφεραν οι απαντήσεις του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, σε συνέντευξή του κατά την επίσκεψη στην Ελλάδα.
«Εχουμε πολλούς στρατηγικούς στόχους και με την Ελλάδα θα έχουμε μια νέα αμυντική συνεργασία που θα έχει σημασία», ξεκαθαρίζει ο Πομπέο, κάνοντας καθαρό ότι η μόνη «αναβάθμιση» είναι αυτή που αφορά την εμπλοκή στα βρώμικα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα και σε βάθος χρόνου, αφού, όπως τονίζει, η σχέση αυτή εκτείνεται δεκαετίες μπροστά, είναι «κάτι βαθύτερο από τα δικαιώματα να έχουμε βάσεις» και «δίνει πολιτικά σήματα που είναι ευρύτερα και βαθύτερα».
Να λοιπόν ποια είναι η ουσία της Συμφωνίας με τις ΗΠΑ, όσο και του «Στρατηγικού Διαλόγου», που δεν μπορούν να κρύψουν ούτε όλα μαζί τα παραμύθια των αστικών επιτελείων: Η Ελλάδα προσφέρει «γη, αέρα και νερό», βάσεις από την Αλεξανδρούπολη έως τη Θεσσαλία και την Κρήτη, αναλαμβάνει κάθε λογής βρώμικες αποστολές για τους «στρατηγικούς στόχους» των ΗΠΑ στην περιοχή.
Αλλά μήπως έτσι, όπως ισχυρίζονται τα επιτελεία της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, έχουμε να ωφεληθούμε, να «λάβουμε ανταλλάγματα»;
Να ποια είναι τα ανταλλάγματα, κατά τον Πομπέο: «Η Ελλάδα επωφελείται από τη στενή σχέση ανάμεσα στις Ενοπλες Δυνάμεις μας, τους κοινούς κανόνες αντίληψης και επιχειρήσεων (...) που θα μας βοηθήσουν σε περίπτωση που χρειαστεί να αμυνθούμε ή να αποτρέψουμε αποφασισμένους αντιπάλους». Οι Ενοπλες Δυνάμεις, δηλαδή, μαθαίνουν να πολεμάνε για τις ΗΠΑ και για τους «στρατηγικούς τους στόχους»!
Απέναντι σε ποιον εχθρό αλήθεια; Στη «ρωσική κακόβουλη επιρροή», στην «Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν (που) εξακολουθεί να σπονσοράρει την τρομοκρατία ανά τον κόσμο», στην Κίνα που «όταν εμφανίζεται με ένα επιχειρηματικό σχέδιο ζητάμε να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά».
Αυτή είναι η «πληρωμή»: Το ακόμα βαθύτερο χώσιμο στο βούρκο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τη μοιρασιά της λείας στην Ενέργεια, στους δρόμους μεταφοράς, στις σφαίρες επιρροής και τις αγορές.
Ο λαός μας μπαίνει κυριολεκτικά στο στόχαστρο κινδύνων για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά και των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, που προσδοκούν κέρδη απ' αυτήν την εμπλοκή. Με τα ίδια τα λόγια του Πομπέο φωτογραφίζονται οι εφοπλιστές, που χρειάζονται προστασία «στα νερά που η Ελλάδα εξαρτάται για τη ναυτιλία και τις μεταφορές της», και οι ελληνικές μπίζνες στα Βαλκάνια, όπου οι ΗΠΑ «θέλουν να δουν την Ελλάδα να ηγείται» στα σχέδια ευρωατλαντικής διεύρυνσης και «σταθερότητας».
Μήπως τουλάχιστον, όπως λένε οι ίδιοι, η κολιγιά με τις ΗΠΑ αποτελεί «εγγύηση» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα;
Με τα ίδια τα λόγια του Πομπέο ξεκαθαρίζεται ότι η σχέση των ΗΠΑ με την Ελλάδα δεν λειτουργεί σε καμία περίπτωση «ανταγωνιστικά» με την Τουρκία, που «είναι για εμάς ένας σημαντικός εμπορικός εταίρος, σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, (με) σημαντικές στρατιωτικές υποδομές», αφού «κάθε χώρα έχει (...) τις δικές της ευκαιρίες να έχουν καλά αποτελέσματα για το ΝΑΤΟ αλλά (...) και τις ΗΠΑ».
Τουλάχιστον, λένε τα αστικά επιτελεία, έμειναν οι «κόκκινες γραμμές», οι «αυστηρές προειδοποιήσεις» για την κυπριακή ΑΟΖ, το Αιγαίο.
Τι σχέση έχουν οι «αυστηρές προειδοποιήσεις» με τις αοριστολογίες περί «αναγνωρισμένων κανόνων στα διεθνή ύδατα» (και όχι βέβαια στην ΑΟΖ ή στα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου), μόνο αυτοί που διακινούν την αστεία προπαγάνδα ξέρουν.
Το μόνο σημείο όπου γίνεται συγκεκριμένος ο Πομπέο είναι όταν η συζήτηση φτάνει στα μονοπώλια των ΗΠΑ που έχουν «οικόπεδα» στην κυπριακή ΑΟΖ, εκεί όπου ξεκαθαρίζει πως «όλες οι χώρες γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ πάντα κάνουν ό,τι χρειαστεί για να προστατεύσουν τα εμπορικά συμφέροντά τους».
Αναφορά που βέβαια όχι μόνο δεν αποτελεί διαβεβαίωση ότι τάχα οι ΗΠΑ θα σταθούν... θεματοφύλακας του διεθνούς δικαίου, όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά το ακριβώς αντίθετο, αφού γι' αυτά τα συμφέροντα θα «τρέξουν» τα σχέδια συνδιαχείρισης του Αιγαίου και της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά και τα διχοτομικά σχέδια στο Κυπριακό. Εξάλλου, η αναφορά Πομπέο ότι η προσδοκία είναι πως «κάθε χώρα που θέλει να προστατέψει τη δική της κυριαρχία θα προσφέρει σε άλλες χώρες την ίδια ευκαιρία» μιλάει από μόνη της.
Τελικά, ύστερα απ' όλα αυτά, τι μένει να διακινούν οι προπαγανδιστές της πρεσβείας ως «ανταλλάγματα» και προσδοκίες για το λαό; Ισως τις διαβεβαιώσεις του Πομπέο ότι «όπου φιλοξενείτε Αμερικανούς (...) επωφελούνται οικονομικά και όλες αυτές οι τοποθεσίες». Μια άθλια εκδοχή δηλαδή του «καλώς ήρθε το δολάριο», τα «τριάντα αργύρια» της εμπλοκής, για να δεχτεί ο λαός να βάλει πλάτη στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Ο λαός θα τους επιστρέψει «συστημένα» αυτά και τα υπόλοιπα «ανταλλάγματα», δυναμώνοντας την πάλη του απέναντι στη βρώμικη εμπλοκή, για να ξεκουμπιστούν μια και καλή οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί φονιάδες.