ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ-Αρκετά ποια, δεν πάει άλλο!

Αρκετά ποια, δεν πάει άλλο!

Χορτάσαμε από υποσχέσεις, από άπειρους διαλόγους, από ατέλειωτες συνεννοήσεις, από

δεσμεύσεις χωρίς αντίκρισμα και ότι άλλο μπορούσαν να αξιοποιήσουν και οι σημερινοί

«αριστεροί» Μαυρογιαλούροι της δημοτικής αρχής Κέρκυρας, προκειμένου να φαίνεται ότι

κάτι κάνουν για τα προβλήματα του χωρίου μας , αλλά στην πράξη να μην κάνουν απολύτως

τίποτα.

Φθάνει ποια η κοροϊδία!

Το χωριό μας βουλιάζει όλο ένα και περισσότερο μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας,

που κάνουν την ζωή των κατοίκων του ανυπόφορη. Τα σκουπίδια συσσωρεύονται για μέρες

και κάποιες φορές για εβδομάδες, με ότι σημαίνει αυτό για την υγεία μας σε συνδυασμό με τις

υψηλές θερμοκρασίες της εποχής. Η έλλειψη αποχετευτικού ούτε καν σαν σκέψη δεν υπάρχει

για να δοθεί μία οριστική λύση και επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Τα

προβλήματα στην υδροδότηση άπειρα, σε ένα νησί που πνίγεται κάθε χρόνο από τις βροχές.

Δεν φθάνουν όμως όλα αυτά!

Οι κίνδυνοι για την ασφάλεια μας και την ακεραιότητα της ζωής μας πολλαπλασιάζονται μέρα

με την μέρα , μήνα με τον μήνα , χρόνο με τον χρόνο όσο κρατάει δηλαδή και η κοροϊδία τους

αλλά και η παντελή αδιαφορία που δείχνουν για τις ζωές μας, αφού πολλαπλασιάζονται

συνεχώς οι λακκούβες και τα προβλήματα προσβασιμότητας στον μοναδικό δρόμο που ενώνει

το χωρίο μας με τον υπόλοιποι κόσμο, με την υπόλοιπη « Ευρώπη » όπου ανήκουμε και που

κάνουν τόσο «μεγάλο αγώνα» για να μην φύγουμε.

Αλήθεια τι χειρότερο θα μπορούσαμε να πάθουμε;

Η Ε.Ε. τι γνώμη έχει για όλα αυτά; Μήπως η ίδια της πολιτική δεν είναι η κύρια αιτία για την

επιδείνωση των προβλημάτων μας, γιατί απλούστατα δεν θεωρεί ότι είναι επιλέξιμο έργο η

αγροτική οδοποιία και γενικότερα οι καθημερινές ανάγκες του λαού μας.

Έτσι μας θέλουν λοιπόν οι « φίλοι μας » εκεί στις Βρυξέλες;

Να πληρώνουμε δισεκατομμύρια ευρώ για τοκοχρεολύσια για τα δάνεια που παίρνουν οι

ντόπιες κυβερνήσεις για την σωτηρία των τραπεζών και για τις «αναπτυξιακές» επενδύσεις

αυτών που κερδίζουν με το αίμα και τον ιδρώτα των παιδιών και των εγγονιών μας, με 12ωρα

και χωρίς ρεπό και να τα αφήνουν στο τέλος απλήρωτα ( βλ. μεγαλοξενοδόχους Κέρκυρας ) και

να μην δικαιούμαστε ούτε ένα ευρώ για λίγη άσφαλτο, για την τακτική αποκομιδή των

σκουπιδιών, για να έχουμε πόσιμο νερό, σωστή αποχέτευση κ.λ.π. ;

Πληρώνουμε ή δεν πληρώνουμε;

Μέσα από ένα σωρό ληστρικούς φόρους και τέλη χιλιάδες ευρώ κάθε οικογένεια του χωρίου

μας, είτε υπάρχουν μέσα σε αυτήν ενεργά ή άνεργα μέλη, για τέλη ύδρευσης, αποχέτευσης,

ΕΝΦΙΑ, Φόρο για το υπαρκτό ή το τεκμαρτό εισόδημα, Φ.Π.Α. για κάθε μας συναλλαγή ακόμη

και για είδη πρώτης ανάγκης που είναι για την άμεση επιβίωση μας.

Δικαιούμαστε λοιπόν ή δεν δικαιούμαστε;

· Δρόμο που θα τον διαβαίνουμε με ασφάλεια εμείς και οι οικογένειες μας.

· Καθαριότητα και αποχέτευση με όρους ανθρώπινης και αξιοπρεπούς διαβίωσης.

· Απρόσκοπτη υδροδότηση μέσα από ένα σύγχρονο δίκτυο ύδρευσης.

· Αθλητικούς χώρους για τα παιδιά μας.

· Ψυχαγωγικές ευκαιρίες για όλους και κυρίως για τους ηλικιωμένους και ανήμπορους του

χωριού μας.

· Αγροτικό Ιατρείο για την αποφυγή της ταλαιπωρίας κυρίως των ηλικιωμένων.

Τι κάνει λοιπόν για όλα αυτά που είχε δεσμευτεί η νέα δημοτική αρχή;

Τι κάνει το τοπικό συμβούλιο και ο πολιτιστικός μας σύλλογος;

Γιατί τόση αδράνεια, γιατί τόσο μεγάλος συμβιβασμός;

Εμείς όμως όλοι που δεν συμβιβαζόμαστε και δεν δεχόμαστε να πληρώνουμε μία ζωή και να

μην απολαμβάνουμε ούτε τα στοιχειώδη, συγκροτήσαμε ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ και θα

παλέψουμε ώστε να δοθούν άμεσα εδώ και τώρα λύσεις στα μικρά και μεγάλα προβλήματα της

κοινότητας μας. Θα συντονίσουμε τα βήματα με κοινωνικούς, πολιτιστικούς φορείς και τοπικά

συμβούλια όμορων κοινοτήτων για να διεκδικήσουμε λύσεις στα κοινά προβλήματα.

ΚΑΛΟΥΜΕ σ΄ αυτόν τον αγώνα όλους τους κατοίκους του χωριού ώστε με σύμπνοια,

αποφασιστικότητα και με ισχυρό το αίσθημα της αλληλεγγύης να συντονίσουμε την δράση

μας, .

ΑΝΘΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ

Εσύ: Ανάληψη έως 60 ευρώ – Εφοπλιστής: Ανάληψη έως 50.000 ευρώ: Τι δεν καταλαβαίνεις

Εσύ: Ανάληψη έως 60 ευρώ – Εφοπλιστής: Ανάληψη έως 50.000 ευρώ: Τι δεν καταλαβαίνεις; - See more at: http://newsone.gr/paraxena/133002-esy-analepse-eos-60-eyro-ephoplistes-analepse-eos-50-000-eyro-ti-den-katalabaineis#sthash.9qju5KXE.if8Nncx9.dpuf

Εσύ: Ανάληψη έως 60 ευρώ – Εφοπλιστής: 

Ανάληψη έως 50.000 ευρώ: Τι δεν καταλαβαίνεις

Σάλο έχει προκαλέσει η απόφαση του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, που δημοσιεύτηκε χθες, Παρασκευή (24/07/2015) στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, και αφορά σε συμπληρώσεις στην προηγούμενη ΠΝΠ της 18ης Ιουλίου για το άνοιγμα των τραπεζών.

Βασικός στόχος της απόφασης, η οποία δημοσιεύτηκε μετά από σύσκεψη που έγινε στην Τράπεζα της Ελλάδος, ήταν να χαλαρώνουν, σε επιμέρους σημεία, τα capital controls για τις επιχειρήσεις, σε μια προσπάθεια να αμβλυνθούν οι πιέσεις στην ελληνική οικονομία.

Ωστόσο, με μια πρόχειρη ματιά στην απόφαση, καταλαβαίνει και ο πιο… καλόπιστος απέναντι στις προθέσεις της κυβέρνησης ότι μοναδικός στόχος ήταν να… διευκολυνθούν – για μια ακόμη φορά – οι Έλληνες εφοπλιστές.

Όπως αναφέρει η απόφαση, οι ναυτιλιακές εταιρείες αποκτούν τη δυνατότητα να προχωρούν σε ανάληψη μετρητών από τον τραπεζικό τους λογαριασμό μέχρι το όριο των 50.000 ευρώ ημερησίως:

«Ειδικώς οι ναυτιλιακές εταιρείες που αναφέρονται στους Ν. 27/1975, 959/1979 και στο Ν.δ. 2687/1953 μπορούν να πραγματοποιούν και αναλήψεις μετρητών εκ των ποσών που αναφέρονται στο πρώτο εδάφιο της παρούσας έως του ποσού των πενήντα χιλιάδων (50.000) ευρώ ημερησίως. Με απόφαση της Επιτροπής Έγκρισης Τραπεζικών Συναλλαγών δύναται να επιτρέπεται η ανάληψη και να ορίζεται όριο ποσού ανάληψης μετρητών ανά ημέρα και για άλλους κλάδους επιχειρήσεων, που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του πρώτου εδαφίου της παρούσας».

Nα σημειωθεί ότι τα χρήματα αυτά θα πρέπει να έχουν έρθει σε τραπεζικό λογαριασμό ιδρύματος στην Ελλάδα από τράπεζα του εξωτερικού.

Για ποιο λόγο εξαιρούνται, όμως, ΕΙΔΙΚΑ οι ναυτιλιακές εταιρείες; Γιατί οι εφοπλιστές τυγχάνουν ευνοϊκότερης μεταχείρισης, ακόμα και στην επιβολή των capital controls; Γιατί οποιαδήποτε άλλη ελληνική επιχείρηση για να κάνει ανάληψη του ανωτέρου ποσού θα πρέπει να περιμένει την Επιτροπή Έγκρισης Τραπεζικών Συναλλαγών;

Θα σκεφτεί κάποιος ότι η εν λόγω – σκανδαλώδης – απόφαση είναι απόρροια της σημαντικής συνεισφοράς των Ελλήνων εφοπλιστών στη διάσωση της ελληνικής οικονομίας.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική και… άκρως πικρή:

– Οι… πατριώτες στα χαρτιά Έλληνες εφοπλιστές απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες 56 (!) φοροαπαλλαγές, την ώρα που ο Έλληνας φορολογούμενος «ματώνει» κάθε χρόνο για να πληρώσει τους φόρους που του αναλογούν.

– Οι… πατριώτες στα χαρτιά Έλληνες εφοπλιστές – με τη… συμβολή του πρώην υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη μετέτρεψαν πριν λίγους μήνες την υποχρεωτική έκτακτη εισφορά τους ξανά σε «εθελοντική».

– Με δεδομένη τη φορολόγησή τους στο άμεσο μέλλον, καθώς συμπεριλαμβάνεται στη συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τους δανειστές, οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν ήδη καταστρώσει σχέδια μεταφοράς εταιρειών και πλοίων στην Κύπρο, ώστε να αποφύγουν μία ενδεχόμενη αύξηση της φορολογίας τους, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά, ότι ο πατριωτισμός τους φτάνει μέχρι εκεί που δεν θίγονται τα συμφέροντά τους.

Μετά από όλα αυτά, έρχεται η σημερινή κυβέρνηση, η οποία τι ακριβώς κάνει; Από τη μία αναγκάζει τον συνταξιούχο να στέκεται με τις ώρες, εδώ και ένα μήνα, στις ουρές των τραπεζών για να πάρει μέρος της σύνταξής του και επιτρέπει στους Έλληνες εφοπλιστές να κάνουν ανάληψη 50.000 ευρώ την ημέρα;

Κι όλα αυτά την ώρα που η κυβέρνηση Τσίπρα χαρίζει στους δανειστές σειρά εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, μειώνει το λαϊκό εισόδημα μέσω των αυξήσεων στο ΦΠΑ και θέτει εν αμφιβόλω ακόμα και την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Αυτή είναι η Δικαιοσύνη και η πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής που υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό, άραγε;

Ο… πόνος των Ποταμίσιων για τους εργαζομένους

Την ίδια ώρα, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη αρχίζει δειλά – δειλά να φανερώνει τον πραγματικό του ρόλο και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω του.

Τρανή απόδειξη η ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή την Παρασκευή (24/07/2015) οι βουλευτές του Ποταμιού, Νίκος Ορφανός και Σπύρος Δανέλλης προς τον Υπουργό Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού, «σχετικά με τις ναυτιλιακές εταιρίες, που θα οδηγηθούν να εγκαταλείψουν τη χώρα μας εξαιτίας της υπερφορολόγησης».

Σε σχετική ανακοίνωση σημειώνουν ότι «η βαθιά οικονομική κρίση και η πρόσφατη τραπεζική κρίση έχουν πλήξη τη ναυτιλιακή κοινότητα, ενώ τα νέα φορολογικά μέτρα τείνουν να εξοντώσουν τον κλάδο. Μέσα σ” αυτό το πλαίσιο πολλές ναυτιλιακές εταιρίες εξετάζουν την εναλλακτική της μετακόμισης της έδρας τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου η φορολογία είναι πιο φιλική. Είναι σαφές, πως αν πράγματι οι ναυτιλιακές εταιρείες μεταφερθούν σε άλλες χώρες, μέσα από το οικονομικό αδιέξοδο, θα χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας ενώ παράλληλα θα εξαφανιστούν τα όποια φορολογικά έσοδα έχει το κράτος από τον συγκεκριμένο κλάδο».

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ερώτησης:

Προς τον Υπουργό Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού

Θέμα: Εγκαταλείπουν την έδρα τους οι ναυτιλιακές εταιρίες εξαιτίας της επικείμενης φορολογικής επιβάρυνσης

Ανησυχία προκαλεί στις ναυτιλιακές εταιρίες η επικείμενη φορολογική επιβάρυνση τους με αποτέλεσμα να πυκνώνουν οι φήμες ότι πολλές από αυτές ετοιμάζουν τη μετακόμιση της έδρας τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κρατίδια όπως Μονακό, Κύπρο, Μάλτα, και Αγγλία. Αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες του Τύπου θα χαθούν πολλές θέσεις εργασίας τη στιγμή που ξένα νέα ναυτιλιακά κέντρα σε Σαγκάη, Ντουμπάι, Άμπου Ντάμπι, Κατάρ έχουν αρχίσει να προσεγγίζουν Έλληνες, στελέχη σε θέσεις – κλειδιά, προτείνοντας τους θέσεις εργασίας με εγγυημένο εισόδημα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το εισαγωγικό σημείωμα στην ετήσια έκθεση της ΕΕΕ για το 2014 είχε αναφέρει σχετικά με την εθελοντική συνεισφορά της ναυτιλίας στα δημοσιονομικά έσοδα της χώρας ότι «ο καθολικός και άμεσος τρόπος με τον οποίο ανταποκρίθηκε το συντριπτικό ποσοστό της ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας, καλύπτοντας πλήρως τους εισπρακτικούς στόχους για το πρώτο φορολογικό έτος, απέδειξε έμπρακτα την αποφασιστικότητα του κλάδου να στηρίξει την πατρίδα στην δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνει αλλά και τη σύμπνοια και τη συλλογικότητα των αποφάσεων που τον χαρακτηρίζουν».

Δημοσιεύματα του Τύπου αναφέρουν επίσης ότι σε μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες, με έδρα την Ελλάδα, εκ των οποίων κάποιες είναι εισηγμένες στην αμερικανική χρηματαγορά τέθηκε, για μία ακόμη φορά, το ερώτημα εάν σε περίπτωση μετεγκατάστασης της εταιρείας στο εξωτερικό θα ακολουθούσαν.

Το ποσοστό όσων απάντησαν θετικά αυτή τη φορά ξεπέρασε 80%.

Τα στελέχη της ελληνικής ναυτιλίας υποστηρίζουν ότι οι υψηλότεροι φόροι απειλούν να διώξουν έναν κλάδο που απασχολεί πάνω από 200.000 εργαζομένους, συνεισφέρει το 7,5% του ΑΕΠ και αποτελεί τη δεύτερη βαριά βιομηχανία της χώρας.

Κατόπιν των ανωτέρω ερωτάται ο Υπουργός:

1) Πώς θα αντιμετωπίσετε τυχόν εκροή ναυτιλιακών εταιριών στο εξωτερικό τη στιγμή που αποτελούν έναν εκ των δύο πυλώνων της ελληνικής οικονομίας;

2) Τι απαντάτε στις εταιρίες που δηλώνουν ότι δεν έχουν περιθώριο να επιβιώσουν σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον αν η φορολογία είναι απαγορευτική για επενδύσεις;

Τρία σημεία

 Τρία σημεία

(με αφορμή και την ανακοίνωση της κετουκε)

Η αλήθεια είναι πως έχουν ειπωθεί κι αναλυθεί σχεδόν τα πάντα. Το βάρος τώρα πέφτει στις πράξεις, και τη συζήτηση, όχι μεταξύ μας, αλλά με τον κόσμο, που διψάει να ακούσει, να μάθει, να βρει μια διέξοδο, και καλείται σε αυτόν τον κρίσιμο κόμβο να ξεπεράσει τους φόβους του και προκαταλήψεις χρόνων. Το άνοιγμα αυτό όμως, με την πρόταση του κόμματος για ρήξη με την εε, το κεφάλαιο και την εξουσία του, αναδεικνύει με τη σειρά του καινούριες δυσκολίες και σκοπέλους, ανατροφοδοτεί τη θεωρητική σκέψη και την προσανατολίζει στα ζητήματα που προκύπτουν κατά τη διάρκειά του. Με αφορμή λοιπόν την ανακοίνωση της κετουκε που δημοσιεύει σήμερα ο κυριακάτικος ρίζος και με κίνδυνο να επαναληφθούν κάποιες ιδέες και να μοιάζουν κοινότυπες, η κε του μπλοκ σημειώνει και υπογραμμίζει τις εξής τρεις πτυχές:

-Πρέπει να σημάνει συναγερμός, άμεσος και καθολικός ξεσηκωμός, γενική παγκινητοποίηση για την υπεράσπιση των κατακτήσεων που απέμειναν και απειλούνται, αγώνας ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, που δεν έχουν τέλος, ούτε λιγοστεύουν με διαπραγμάτευση, αλλά έρχονται λίγα-λίγα, κομμένα φέτες, για να περάσουν πιο εύκολα, και στην πορεία πληθαίνουν και φέρνουν κι επιδόρπιο. Κινητοποίηση και λαϊκή επαγρύπνηση ενάντια στη θερινή ραστώνη –στην οποία υπολογίζει η κυβέρνηση, για να περάσει χωρίς αντιδράσεις τα προαπαιτούμενα από τα θερινά τμήματα της βουλής- ενάντια σε παλιά και νέα αναχώματα, που λειτουργούν ως εφεδρείες του αστικού, πολιτικού συστήματος, ενάντια στο δηλητήριο της εκλογολογίας, που τείνει να υποτάξει τα πάντα, να παραλύσει κάθε λαϊκή αντίδραση, εν αναμονή των εξελίξεων…

-Η λυκοσυμμαχία της εε δείχνει απροκάλυπτα πια το πραγματικό της πρόσωπο και τα μνημόνια διαρκείας που επιφυλάσσει για τους λαούς της ευρώπης. Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος (που τα «ξεπερνά» πάντα, για να τα ξαναβρεί μπροστά του πιο οξυμένα, εις βάρος των λαών, επιβεβαιώνοντας εν μέρει τη φράση πως στην –αστική- δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα –για την πλουτοκρατία) καθιστούν σαφές σε ευρύτερες μάζες πως η λύση και ή έξοδος από την κρίση είτε θα είναι επαναστατική είτε δε θα υπάρξει.

Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος για να πειστεί και να τολμήσει να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα είναι να του δοθεί μια εναλλακτική. Κι αυτό που προέχει στην προπαγάνδιση της δικής μας εναλλακτικής δεν είναι η λεπτομερής, εξαντλητική επεξήγηση των γενικών αρχών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και των νομοτελειών του κεντρικού σχεδιασμού –αν και έχει κι αυτή τη σημασία της. Αυτό που θα μπορούσε, ωστόσο, να γίνει σχετικά είναι ειδικότερες επεξεργασίες ανά παραγωγικό κλάδο, που να πλαισιώνουν την κεντρική πρόταση, να ανοίγουν ευκολότερα συζήτηση με τους εργαζόμενους ανά χώρο δουλειάς, να τους πείθουν συγκεκριμένα για τις δυνατότητες και τις προοπτικές που υπάρχουν, μακριά από τις άθλιες συνθήκες εργασίας, την επισφάλεια και την αλλοτρίωση. Κάτι αντίστοιχο δηλ με αυτό που είχαν κάνει πειραματικά κάποιες κομματικές οργανώσεις, εκδίδοντας τις θέσεις του κκε σε ειδικές μπροσούρες.

-Αυτό που προέχει στη σημερινή συγκυρία είναι να αναλυθούν τα άμεσα καθήκοντα και τα πρώτα βήματα ενός εναλλακτικού, επαναστατικού δρόμου, να εξειδικευτεί το τρίπτυχο «αποδέσμευση από την εε – διαγραφή του χρέους – κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων», να εξεταστούν οι δυνατότητες κι οι προοπτικές της νέας, επαναστατικής εξουσίας, οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει, τα μέτρα που θα πάρει για να τις ξεπεράσει, κτλ. Όχι για να δώσουμε μια έτοιμη συνταγή και να προσπαθήσουμε να κλείσουμε την πραγματικότητα, τον πλούτο των γεγονότων και των μορφών που μπορεί να δώσει, σε καλούπια, ούτε για να περιγράψουμε κάποιο προκαταρκτικό στάδιο που δε θα περάσει ποτέ στο κυρίως πιάτο, αλλά για να πειστεί ο λαός (κι από την πράξη πρωτίστως, αλλά και σε αυτό το επίπεδο) πως το βήμα του δε θα μείνει μετέωρο στο κενό, αλλά θα είναι στο μοναδικό δρόμο που μπορεί να βαδίσει, για να βγει από το σημερινό αδιέξοδο.

Κι αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει να του χαϊδέψουμε τα αυτιά με εύκολες, κυβερνητικές λύσεις και υποσχέσεις για παραδείσους που μας περιμένουν. Δεν προτείνουμε τον εύκολο δρόμο της Κακίας, χωρίς δυσκολίες και θυσίες, αλλά το μόνο δρόμο που δίνει διέξοδο, κι αυτό πρέπει να είναι καθαρό σε όσους μας ακολουθούν και συστρατεύονται στον αγώνα μας. Γιατί οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία, είναι στον αγώνα για άλλη εξουσία.

«Δεν προσκυνάμε ρε, πυροβολήστε! Πυροβόλησε ρε, τι μας κοιτάς;»

 «Δεν προσκυνάμε ρε, πυροβολήστε! Πυροβόλησε ρε, τι μας κοιτάς;»

Χθες, 25 Ιουλίου 2015, ακούω στο ραδιόφωνο ότι στις παλιές φυλακές Ωρωπού γίνεται μια εκδήλωση για τα χρόνια της δικτατορίας. Είπα μέσα μου ότι είναι καιρός να σπάσω μέσα μου την ψυχολογική αποφυγή κάθε χώρου κράτησής μου και να μπω μέσα, 47 χρόνια μετά! Δεν ήθελα ποτέ να μπω μέσα, περνούσα απ έξω, έλεγα μερικές φράσεις και έφευγα…

 

Πήγα. Μπήκα και αφού τραβήχτηκα στην άκρη της εισόδου, έριξα όλους τους λυγμούς της ζωής μου που βγήκαν μόνοι και απρόσκλητοι, σαν εκδίκηση που απέφευγα τέτοιους χώρους. Ήθελα να φαίνομαι ψύχραιμος όταν πλησίαζα το χώρο της εκδήλωσης γι' αυτό, άφησα τον αυατό μου να ξεσπάσει. Ε, δεν είμαστε από μάρμαρο, άνθρωποι είμαστε.

 

Πέρασα όλα τα κτήρια. Ίδια όπως τότε, κάποια καπως εγκατελλειμμένα και μικρές προκατασκευές. Δημοτικό Ωδείο και Σχολείο έγινε μετά τη χούντα. Πριν λίγα χρόνια καταφέρναμε να κλείνουμε μια φυλακή και να την κάνουμε σχολείο. Τώρα η άρχουσα τάξη έχει το πάνω χέρι και κλείνει τα σχολεία ενώ ανοίγει συνεχώς νέες φυλακές.

 
Οι οργανωτές μου ζήτησαν να πω δυο λόγια για την τότε κράτησή μας εδώ, ως πολιτικοί κρατούμενοι. Στην έναρξη της εκδήλωσης, ένας προηγούμενος, καλός ομιλητής, ο Στέλιος Ελληνιάδης, εξιστόρησε το χθες και το σήμερα με μια πολύ καλή και με εμβάθυνση ανάλυση και με απάλλαξε από τα γενικά της ιστορίας. 




Στην εκδήλωση μίλησε, επίσης, για το νόημα της ημέρας, η κα Νάντια Βαλαβάνη ενώ ακολούθησε μια υπέροχη συναυλία με την Καλλιόπη Βέττα και τον συνθέτη Γιάννη Ιωάννου με τραγούδια, αφήγηση κειμένου και φιλμ αφιερωμένο στον Μίκη Θεοδωράκη.

 

 Ο πρώτος θάλαμός, ο θάλαμός μας...

Το μόνο που είπα για τα γενικά, είναι ότι η γενική εκτίμησή μου είναι πως η ταξική εξουσία του κεφαλαίου, παγκοσμίως πλέον, δείχνει πορεία προς τον φασισμό μέσα από μικρά και μεγάλα γεγονότα και με νέες μορφές φασισμού που σταδιακά δηλητηριάζουν τις κοινωνίες και τους λαούς και από την άλλη, ο λαός, η εργατική τάξη αλλά και η ιστορία γραπτή ή άγραφτη που λειτουργεί εσωτερικά και «δείχνει αγώνα» για τη δημοκρατία και την ανατροπή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Και όσοι με ξαναγράψιμο της ιστορίας και τα αντικομουνιστικά μνημόνια, επιχειρούν να εξισώσουν τον φασισμό με τον κομμουνισμό, να ξέρουν ότι η ιστορία ούτε ξαναγράφεται ούτε αναγράφεται. Λειτουργεί από μόνη της και ενσωματώνεται στη δράση των λαών και των ανθρώπων, φανερά ή σιωπηρά.

ΑΓΡΑΦΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΦΑΝΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Τέλη Ιουλίου, αρχές Αύγουστου 1968. Η Χούντα αποφασίζει να μεταφέρει όλους τους πολιτικούς κρατουμένους κάτω των 30 ετών από το Λακκί της Λέρου στο νέο στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων, στον Ωρωπό. Καμιά 45αριά κρατούμενοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους νέοι κομμουνιστές που ήδη είχαν εκδηλώσει την επιθυμία συμμετοχής τους στην ΚΝΕ, η οποία, εκείνες τις μέρες, ετοίμαζε στην Αθήνα την ιδρυτικής της εμφάνιση. 

Ο δεύτερος θάλαμος... σε ώρα πρόβας

Μας μετέφεραν όπως – όπως και το πρωί πιάνουμε λιμάνι Ωρωπού. Κατεβάζουμε τα ατομικά μας πράγματα αλλά και εξοπλισμό του στρατοπέδου, όπως κρεβάτια, στρώματα, σκεύη… γύρω ο κόσμος μας κοίταζε αποσβολωμένος. Το νέο μεταδόθηκε γρήγορα και πολλοί συγγενείς από την Αθήνα έσπευσαν…

Μέσα στις λίγες μέρες που μείναμε κρατούμενοι στον Ωρωπό, άπειρα μικρά και μεγάλα γεγονότα έλαβαν χώρα. Γεγονότα που έμειναν, δυστυχώς, άγραφα και δεν τα γνωρίζουν παρά ελάχιστοι.

Εκείνες τις λίγες μέρες δόθηκε στο στρατόπεδο του Ωρωπού, και μέσα από τα γεγονότα, μια σπουδαία ιδεολογικοπολιτική μάχη με τον φασισμό. Και το δίδαγμα αυτών των ημερών ήταν ένα: όταν είσαι αποφασισμένος να φτάσεις μέχρι και το θάνατο για τις ιδέες και τα ιδανικά σου, τότε ή γίνεσαι νικητής ή ήρωας νεκρός.  Τότε όμως δοκιμάζονται πραγματικά όλα τα όρια, όλων.

Κεντρικό γεγονός που αφορά το παραπάνω συμπέρασμα, είναι και το παρακάτω:

Από τις πρώτες μέρες στον Ωρωπό, η διοίκηση μας έκανε γνωστό ότι εδώ δεν είμαστε πολιτικοί κρατούμενοι αλλά «πειθαρχικώς διαβιώντες» νέοι «υπό αναμόρφωσιν». Αναμορφωτήριο νέων, κομμουνιστών και αριστερών αγωνιστών, δηλαδή!

Η χούντα είχε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Να μας μεταλλάξει από κομμουνιστές και αριστερούς αγωνιστές της δημοκρατίας και του λαού, σε φασίστες και βασανιστές του λαού! Σχέδιο Μανιαδάκη και βάλε!

Άρχισαν αμέσως οι πιέσεις. Πως θα βάλουμε τα κρεβάτια, να βάλουμε ταμπελίτσες, να φέρουμε καρτέλες με το όνομα, να είμαστε ευπρεπείς(!), να πειθαρχούμε στη διοίκηση σε ό,τι λέει, να μη φωνάζουμε, να μη μιλάμε, να μη τραγουδάμε…. 

Μας ανακοίνωσαν κανονισμό αναμόρφωσης! «Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση» και: Θα ξυπνάμε σαν στρατιώτες, θα καθαριζόμαστε, θα παρατασσομεθα, θα αναφερόμαστε, θα απολογούμαστε, θα τιμωρούμαστε, θα προσκυνούμε, θα αλλάξουμε, θα αποκηρύξουμε «μετά βδελυγμίας και αποτροπιασμού το κομμουνιστικόν κόμμα  και τας παραφυάδας αυτού» και θα γίνουμε «από κομμουνιστές… Έλληνες»!

 

 Εσωτερικό απο τον πρωτο θάλαμο. Πρόπλασμα αίθουσας μνήμης

Πλήρη και κάθετη άρνηση από όλους τους κρατούμενους. Ούτε συζήτηση ότι θα μπούμε σε καθεστώς αναμορφωτηρίου. Είμαστε παράνομα κρατούμενοι πολιτικοί για τις ιδέες μας και δεν δεχόμαστε κανέναν όρο, κανένα κανονισμό, καμία αναμόρφωση από ένα καθεστώς που κατέλυσε και κατάργησε κάθε δημοκρατικό δικαίωμα.

Κάθε μέρα οι πιέσεις και οι απειλές πλήθαιναν. Έμπαιναν μέσα στους θαλάμους οποιαδήποτε ώρα, με συνοδεία οπλισμένων στρατιωτών και απαιτούσαν,  απειλούσαν, έθεταν όρους και κανόνες που βέβαια έβλεπαν ότι έμεναν γράμμα κενό. Κάθε μέρα μας έβγαζαν στο προαύλιο, καταμέτρηση, λόγοι, απειλές και συνεχώς το ίδιο βιολί.

Οι πιέσεις αυξάνονται. Δεν περίμεναν νέα παιδιά να έχουν τόσο ισχυρή αντίσταση!

Αρχίζουν και καλούν έναν - έναν τους υποτιθέμενους επικεφαλής «καθοδηγητές» και τους ζητάνε να συμφωνήσουν με τις απαιτήσεις της διοίκησης και να… πειθαρχήσουν τους άλλους! Πλήρη άρνηση και αμέσως κλείσιμο στο κρατητήριο, ένα χώρο κάτω από σκάλα 2 τ.μ.! Συνέχιζαν να καλούν και να τους κλείνουν. Οι τελευταίοι πήραν και τις κουβέρτα μαζί τους! Δεν χωρούσαν ούτε όρθιοι στο κρατητήριο. Πλήρες αδιέξοδο για τη διοίκηση.

Στο μεταξύ, εμείς έξω έχουμε οργανώσει κανονικά χορωδία και τραγουδάμε κάθε απόγευμα- βράδυ αντάρτικα, Θεοδωράκη, Λεοντή, Λοΐζο κ.α. Στα κάγκελα του δρόμου άρχισε να έρχεται κόσμος από όλη την Αθήνα. Πανικός στη διοίκηση που ειδοποίησε τη χούντα ότι τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα γι αυτήν. Η απάντηση ήταν: πιο σκληρή πίεση!

Μετά από συνεχείς διαμαρτυρίες «των έξω» και τις επικίνδυνες καταστάσεις που διαγράφονταν, η διοίκηση για να ηρεμίσει τα πράγματα, έβγαλε τους «από μέσα» από το κρατητήριο. Απαίτησε όμως να «γίνουμε λογικοί»! Πλήρη άρνηση και πάλι από εμάς.

Νέες πιέσεις, νέα επεισόδια, τα πράγματα εκτραχύνονται. Δεν πήγαινε άλλο, η χούντα άρχισε να βλέπει ότι πήγε για μαλλί με το αναμορφωτήριό της και βγαίνει κουρεμένη με ακόμη πιο αποφασισμένους νέους κομμουνιστές και αριστερούς αγωνιστές εναντίον της. Ενωμένοι όλοι απέναντι της.

 

Το μαγειρείο μας

Η διοίκηση με διαταγή της χούντας αποφάσισε να παίξει το τελευταία χαρτί της. Το ακρότατο δίλημμα, το ακρότατο σημείο κρίσης και σύγκρουσης με όχημα τον φόβο.

Η φρουρά μας έβγαλε έξω στο προαύλιο. Μας παρέταξε σε τρεις σειρές. Απέναντι σε δύο σειρές η φρουρά. Ο αξιωματικός φωνάζει ότι τώρα «δεν θα παίξουμε», τέρμα οι «χάρες»!

-       Όσοι από εσάς είστε αποφασισμένοι να δεχτείτε τον κανονισμό και να αποφύγετε όσα δυστυχώς θα ακολουθήσουν τώρα για τους αμετανόητους, να κάνετε ένα βήμα μπροστά.

-       Δεν δεχόμαστε, λέει κάποιος

-       Εδώ  ο καθένας μιλάει μόνο για τον εαυτό του. Εμπρός, όποιος θέλει να γλυτώσει, να κάνει ένα βήμα μπρος.

Σιωπή η απάντηση. Κανένας δεν κάνει ούτε βήμα ούτε κίνηση. Αντίθετα λες και συνεννοηθήκαμε, όπως είμαστε, ορθώνουμε το κορμί μας και βγάζουμε τα στήθη προς τα έξω! Σιωπή και αγωνία.

Ξανά ο αξιωματικός αγριεμένα:

-φρουρά, εφ’ όπλου λόγχη. Ξαναλέω τελευταία προειδοποίηση, όσοι θέλετε να γλυτώσετε, να κάνετε ένα βήμα μπροστά!

Πάλι σιωπή η απάντηση.

-Φρουρά, οπλίσατε! Τώρα τι θα κάνετε;

Άκρα τάφου σιωπή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλη η ζωή περνάει από μπροστά μας. Φρουρά και κρατούμενοι απέναντι - απέναντι περιμένοντας το επόμενο παράγγελμα του αξιωματικού. Τα δευτερόλεπτα κυλάνε σε ακραία σιωπή και αγωνία.

Ξαφνικά, ένας μικρός από πίσω, φωνάζει δυνατά σηκώνοντας και το χέρι σε γροθιά:

-Δεν προσκυνάμε ρε, πυροβολήστε! Πυροβόλησε ρε τι μας κοιτάς; Και δείχνει έναν στρατιώτη που πανικοβλήθηκε μόλις είδε το χέρι να τον δείχνει.

Αυτό ήταν! Όλοι «λυθήκαμε». Δεν τους φοβόμαστε πλέον, ας πυροβολήσουν. Τους κοιτάζαμε πιο ίσια και προκλητικά στα μάτια. Η ένταση στο κατακόρυφο αλλά εμείς αλύγιστοι, βλέπαμε τη φρουρά με λύπηση σαν τα μελλοντικά τραγικά θύματα και θύτες μιας τραγωδίας.

Δεν άντεξαν τη στάση μας. Δεν τόλμησε ο αξιωματικός να πει «σκοπεύσατε πυρ». Υποσχέθηκε να μας… εκτελέσει «άλλη φορά» και, κάνοντας προσεκτικά πίσω, αποτράβηξε τη φρουρά με τον φόβο μη τους ορμήσουμε.

Από εκεί και πέρα η τύχη μας είχε προδιαγραφεί: «αυτοί οι κομμουνισταί είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, πρέπει να φύγουν από εδώ, είναι επικίνδυνοι»,  τηλεγράφησε ο διοικητής (καραβανάς με αμφίβολη αφοσίωση στη χούντα απ ό,τι φάνηκε στη συνέχεια).

Σε λίγες μέρες μας πήραν από τον Ωρωπό! Ξανά στη Γυάρο. Στο ταξίδι με το οχηματαγωγό, σαν μια γροθιά, βγάλαμε 7 ώρες με αντάρτικα, Θεοδωράκη κ.α. Οι ναύτες και η φρουρά δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν μέσα σε ένα πλοίο που… «καταλήφθηκε» από… κομμουνιστές!!! 7 ώρες τραγούδι, 7 ώρες νίκης των δεσμωτών στους δεσμοφύλακες και τη χούντα!

Αυτή  ήταν μια μικρή και άγραφη ιστορία από τον Ωρωπό. Από το αφήγημα λείπουν άπειρες ατομικές και άλλες συλλογικές ιστορίες που δεν γράφτηκαν ποτέ.

Μετά τραβήξαμε το δρόμο μας. Με πολλούς από αυτούς κοινός ο δρόμος. Ξανά Γυάρος, ξανά Λέρος, απόλυση, παράνομη οργάνωση, παράνομη δράση, οργάνωση των φοιτητών για την εξέγερση, βασανιστήρια, Γεντί Κουλέ, φυλακές Κεφαλοχωρίου και έξοδο από την 7χρονη δικτατορία στις 26 Ιουλίου 1974!

Υ.Γ.1 Δεν θυμάμαι ποιος φώναξε στη φρουρά «δεν προσκυνάμε ρε…». Ζητώ συγνώμη απο τον συναγωνιστή. Μπορεί και να μη τον θυμάται κανείς. Ήταν σαν η φωνή όλων μας και σαν να το είπαμε όλοι μαζί, γι’ αυτό δεν ξέρουμε ποιος το φώναξε. Δεν ξέρουμε ούτε αν ακόμη είναι, πλέον, ανάμεσά μας. Θυμόμαστε μόνο την ιστορία και τη σημασία της που μένουν ζωντανές και αθάνατες. Αφανής ανώνυμος μικρός ήρωας από τις χιλιάδες που πέρασαν και άφησαν το ιστορικό τους αποτύπωμα στη ζωή του λαού μας, χωρίς να αφήσουν όνομά και επίθετο!

Υ.Γ.2 Ανήθικη απρέπεια

Η χούντα νόμισε ότι ήμασταν «εύπλαστα άτομα» τα οποία με διάφορους τρόπους και μακριά από τους «καθοδηγητές παλιούς κομμουνιστές» θα μας «σπάσει» και θα μας  κάνει όργανα της. Φυσικά δεν υπολόγισε ότι εμείς ήδη ήμασταν προσωπικότητες με θέληση και απόφαση αντίστασης μέχρι τέλους.

Στα ανήθικα μέσα όμως που χρησιμοποίησε για να σπάσει το ηθικό μας, νομίζοντας ότι μας δελεάζει με την «ελεύθερη ζωή» η οποία θα… «νικήσει» την «κομμουνιστική μας πλάνη»(!) ήταν και η εξής ενέργεια: κάθε μέρα έφερναν στη θάλασσα μπροστά από το σύρμα του στρατοπέδου, ομάδες από ζευγάρια ή από καλλίγραμμες νέες αλλά και πόρνες που ξεγυμνώνονταν προκλητικά, δήθεν για να κάνουν μπάνιο, μέσα σε «χαρούμενες φωνές και παιχνίδια»!

Υπολόγισαν λάθος.  Μετά τη διαπίστωση της ενέργειας, ούτε ένας κρατούμενος γύριζε το κεφάλι του προς αυτές τις παρέες. Λύσσαξαν αλλά πήραν την απάντηση που τους άξιζε. Πλήρης αδιαφορία για τα ανήθικα «όπλα» τους!

 

 Κάποιοι απο τους συντελεστές της εκδήλωσης

   Άρθρο της Ηλέκτρας Αποστόλου για την οργάνωση της πάλης των εργατών (71 χρόνια από τον μαρτυρικό της θάνατο)

Από Οικοδόμος

Επιμέλεια: Οικοδόμος //

ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Στις 26 Ιούλη του 1944 βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας, παραμορφωμένο από τα βασανιστήρια και μισοκαμένο, το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου. Την Ηλέκτρα είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την βασάνισε μέχρι θανάτου προκειμένου να της αποσπάσουν μυστικά για την οργάνωση της Αντίστασης και τον μηχανισμό του ΚΚΕ, αφού η ίδια ήταν μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας. Δεν τα κατάφεραν…
Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από εύπορη αστική οικογένεια. Το 1924 γράφεται στη Γερμανική Σχολή και εκεί γνωρίζει ένα Γερμανό καθηγητή οπαδό του Μαρξισμού. Η Ηλέκτρα μαθαίνει για την εκμετάλλευση των εργατών από τους κεφαλαιοκράτες και την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Τρία χρόνια μετά οργανώνεται στην ΟΚΝΕ. Οι συγκρούσεις με την οικογένεια της είναι συνεχείς.
Το 1928, σε ηλικία 16 χρόνων, χρεώνεται από την Οργάνωση να δημιουργήσει Οργανώσεις στο εργοστάσιο υφαντουργίας «Ελληνική Εριουργία» του Μποδοσάκη. Με επιμονή και επαναστατική αισιοδοξία δημιουργεί σωματείο αλλά και πυρήνες Οργάνωσης. Το 1929 παντρεύεται τον κομμουνιστή γιατρό Γιάννη Σιδερίδη. Αρχίζουν οι κακουχίες και η πείνα. Το 1930 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και της καθοδήγησης της ΟΚΝΕ στην Αθήνα. Το 1933 ορίζεται αναπληρώτρια διευθύντρια της εφημερίδας της ΟΚΝΕ «Νεολαία» κι ένα χρόνο μετά αναλαμβάνει τη διεύθυνσή της.
Τον Αύγουστο του 1934 στέλνεται ως αντιπρόσωπος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό – Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι, ενώ τον Σεπτέμβρη του 1935 παίρνει μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων στη Μόσχα. Το 1936 είναι παρούσα στο 1ο Συνέδριο της Λενινιστικής Κομσομόλ της ΕΣΣΔ. Τον Ιούνη εκλέγεται μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στις φυλακές Αβέρωφ. Εκεί οργανώνει μαθήματα ιδεολογικής αυτομόρφωσης και αναπτύσσει έντονη δράση για να κρατήσει ψηλά το ηθικό των συγκρατούμενών της.
Το 1937 αποφυλακίζεται και στην 10η Ολομέλεια της ΚΕ της ΟΚΝΕ εκλέγεται στο Γραφείο της ΚΕ και στέλνεται στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούνη του 1939 ξανασυλλαμβάνεται. Στις 4 Ιούλη γεννάει την κόρη της Αγνούλα ενώ βρίσκεται στο Τμήμα Μεταγωγών στον Πειραιά. Στις 17 Ιούλη εξορίζεται στην Ανάφη. Την ίδια περίοδο, συλλαμβάνεται και ο άντρας της και τον οδηγούν στις φυλακές Κέρκυρας. Εκείνος δεν αντέχει, υπογράφει δήλωση μετανοίας. Η Ηλέκτρα αφού του θυμίζει τους όρκους που είχαν δώσει πριν παντρευτούν, ότι θα αγωνιστούν για τα ιδανικά τους, τον χωρίζει και τον προτρέπει να ζήσει τίμια.
Τον Αύγουστο του 1942 δραπετεύει και αναλαμβάνει την καθοδήγηση της καινούριας Πανελλαδικής Οργάνωσης «Ελεύθερη Νέα». Το 1943 παίρνει μέρος στην ιδρυτική συνεδρίαση της ΕΠΟΝ. Περνάει στην επιτροπή της ΚΟΑ και χρεώνεται την καθοδήγηση της διαφώτισης. Αναπτύσσει τον παράνομο μηχανισμό: Τυπογραφεία, πολυγράφους, γραφομηχανές. Αυτή και η ομάδα της αναλαμβάνουν το γράψιμο συνθημάτων στον τοίχο, την αφισοκόλληση, τα τρικάκια, το χωνί, τα σκιτσάκια και τις εφημερίδες.
Τον Ιούλη του 1944 συλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια. Την υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια. «Η ταυτότης της θανούσης εξακριβώθη υπό της σήμανσης, ένθα ήτο σεσημασμένη κομμουνίστρια υπ” αριθμόν 59953. Το πτώμα ανήκε εις την Αποστόλου Ηλέκτρα του Νικολάου. Ιατροδικαστής Πέτρος Τζαφέρης».
Μεταφέρουμε στο διαδίκτυο άρθρο της Ηλέκτρας Αποστόλου με θέμα τη δουλειά στις εργάτριες και τους εργάτες της υφαντουργίας στην περιοχή της Νέας Ιωνίας, που έγραψε στη φυλακή. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1934 στο περιοδικό Κομμουνιστική Επιθεώρηση και αναπαράχθηκε με φωτογραφική ανατύπωση σε μπροσούρα που κυκλοφόρησαν το ΚΚΕ, η ΚΝΕ και η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, με αφορμή τα 71 χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο της ηρωίδας. Από την μπροσούρα προέρχονται και τα βιογραφικά στοιχεία.

Το εξώφυλλο του περιοδικού που δημοσιεύτηκε το άρθρο της Ηλέκτρας Αποστόλου

Για την κατάχτηση των 10.000 υφαντουργών των Ποδαράδων

Ένας από τους σπουδαιότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας είναι η υφαντουργία. Ολόκληρες χιλιάδες εργατών και εργατριών χτικιάζουν μέσα στα εργοστάσια αυτά. Ιδίως για την Αθήνα μπορεί κανείς να πει πως τα υφαντουργικά εργοστάσια είναι εκείνα που έχουνε τους περισσότερους συγκεντρωμένους εργάτες. Μέσα στα υφαντουργεία των Ποδαράδων για τα οποία ειδικά θα μιλήσω δουλεύουν περίπου 10 χιλιάδες εργάτες από τους οποίους τα 70% είναι νέοι και νέες. Οι εργάτες αυτοί ζούνε κάτω από βαριά εκμετάλλευση και η αγανάχτηση που επικρατεί ανάμεσά τους είναι μεγάλη.
ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ
Παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν είχαμε τα τελευταία χρόνια κανένα σοβαρό αγώνα των υφαντουργών των Ποδαράδων εχτός από μερικές μικροαπεργίες και στάσεις, που οι περισσότερες αποτύχανε. Τι φταίει γι’ αυτό, γιατί σήμερα που όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης κατεβαίνουν σε σκληρούς αγώνες οι υφαντουργοί καθυστερούν; Εξετάζοντας το ζήτημα αυτό δεν μπορεί κανένας να παραγνωρίσει πως οι εργάτες των υφαντουργείων, από τους οποίους το μεγαλύτερο ποσοστό (80% περίπου) είναι γυναίκες, είναι καθυστερημένοι, δεν έχουνε επαναστατικές παραδόσεις κλπ.
Όλ’ αυτά όμως δεν εμποδίζουνε να υπάρχει σήμερα ανάμεσά τους μια μεγάλη αγανάχτηση και μια διάθεση για πάλη η οποία δεν εκδηλώνεται έμπραχτα μονάχα γιατί οι εργάτες φοβόνται βλέποντας την ανοργανωσιά τους. Επομένως ο κυριότερος λόγος δεν είναι ούτε η καθυστέρηση, ούτε η έλλειψη επαναστατικών παραδόσεων, αλλά η δικιά μας αδυναμία, το γεγονός ότι εμείς δεν καταπιαστήκαμε ποτέ στα σοβαρά με την οργάνωση της πάλης των υφαντουργών, για τα ζητήματά τους. Κι όταν ακόμα προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε το εργοστάσιο αυτό, το κάναμε τόσο στραβά που έφερνε τ’ αντίθετα αποτελέσματα.
ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ
Θυμάμαι το 1930 που στηλωνόμαστε κάθε τόσο έξω από τα εργοστάσια, κυνηγούσαμε τις εργάτριες και τους μοιράζαμε προκηρύξεις που γράφανε ακατάληπτα γι’ αυτές πράγματα. Τη δουλειά αυτή δεν τη συνδέαμε με παράλληλη οργανωτική δουλειά μέσα στα εργοστάσια. Κάναμε για σκοπό μας το μοίρασμα των προκηρύξεων αυτές να τις χρησιμοποιούμε σαν βοήθεια στην οργάνωση εργοστασιακών ομάδων κλπ. Τ’ αποτέλεσμα ήταν να μας βλέπουν οι εργάτριες και να φεύγουνε τρέχοντας.
Αργότερα το 1931-32 δημιουργήθηκε ένα άμαζο σωματείο υφαντουργών (100-150 μέλη) που το διοικούσαν οι αρχείοι. Μέσα σ’ αυτό δημιουργήσαμε εμείς την επαναστατική μας παράταξη και πήραμε τη διοίκηση.
Η επαναστατική όμως παράταξη, τόσο πριν πάρει τη διοίκηση όσο και μετά, δεν προσπάθησε να στερεώσει τις βάσεις της στα εργοστάσια δημιουργώντας σωματειακές εργοστασιακές ομάδες και εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις δεν καταπιάστηκε σοβαρά με την οργάνωση της πάλης των υφαντουργών. Η αδύνατη αυτή οργανωτική δουλειά είχε σαν αποτέλεσμα να διαλυθεί το σωματείο μόλις ξέσπασε μια μεγαλύτερη τρομοκρατία μετά την απεργία της Μπρεττάνιας που χάθηκε κι’ αυτή από δικές μας αδυναμίες.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Για κάμποσο καιρό η δουλειά μέσα στους υφαντουργούς εγκαταλείφτηκε εντελώς και μονάχα τους τελευταίους μήνες έγινε μια προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του σωματείου των υφαντουργών. Η δουλειά αυτή παρ’ όλες τις ελλείψεις που παρουσίασε άρχισε πάνω σε μια σωστή βάση, γιατί σαν κέντρο μπήκε από την πρώτη στιγμή ή δημιουργία βάσεων μέσα στα εργοστάσια κι έφερε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αρκετοί εργοστασιακοί πυρήνες και εργοστασιακές ομάδες. Επίσης από την πρώτη στιγμή τέθηκε το ζήτημα της σύνδεσης της δουλειάς αυτής με την οργάνωση της πάλης των υφαντουργών και την επίσημη ανασυγκρότηση του σωματείου.
ΟΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ
Η δουλειά όμως αυτή κούτσαινε ακόμα πολύ. Δέν εκμεταλλευτήκαμε τις πρώτες έστω και μικρές νίκες του σωματείου (π.χ. το διάβημα στο εργοστάσιο του Σαραντόπουλου που είχε σαν αποτέλεσμα να πάψει για λίγες μέρες το κλέψιμο της ώρας). Επίσης πολλές από τις αποφάσεις της οργανωτικής επιτροπής των σωματείων (συσκέψεις, κινητοποιήσεις, διαβήματα) μένανε ανεκτέλεστες γιατί δεν υπήρχε αυστηρός έλεγχος στην εφαρμογή των αποφάσεων. Ορισμένες από τις αποφάσεις αυτές παίρνονταν εντελώς μηχανικά π.χ. μήνες ολόκληρους παίρναμε διαρκώς την απόφαση να κάνουμε σε κάποιο εργοστάσιο σύσκεψη για την ίδρυση σωματειακής ομάδας.
Η απόφαση αυτή έμενε διαρκώς ανεκτέλεστη, μ’ όλο που είχαμε πυρήνα στο εργοστάσιο αυτό, γιατί οι σύντροφοι του πυρήνα δεν πίστευαν πως μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Και όμως εξακολουθούσαμε να παίρνουμε την ίδια μηχανική απόφαση δίχως να βάλουμε τους συντρόφους ν’ αρχίσουν τη δουλειά τους μ’ έναν άλλον τρόπο που θα πιστέψουν πως μπορούσε να πραγματοποιηθεί (π.χ. ίδρυση ενός αθλητικού ομίλου, ενός ομίλου εργατικής βοήθειας κλπ.). Οι ελλείψεις αυτές πρέπει να διορθωθούνε άμεσα και να δοθεί μεγάλη προσοχή στο να εκτελούνται οι αποφάσεις και να μην παίρνονται μηχανικά.
ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ
Η κατάχτηση των υφαντουργείων των Ποδαράδων θα πρέπει να γίνει πρώτ’ απ’ όλα δουλειά ολόκληρης της οργάνωσης Ποδαράδων και όχι να φορτωθεί σε 2-3 συντρόφους. Όλοι οι πυρήνες μας θα πρέπει να το καταλάβουνε καλά αυτό. Και τώρα ας δούμε τις μέθοδες που θα μας βοηθήσουν στη δουλειά μας αυτή.
Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των υφαντουργών είναι γυναίκες που φοβόνται ακόμη των κομμουνισμό κ’ έχουν ένα σωρό προλήψεις. Οι ίδιες όμως αυτές εργάτριες νιώθουνε πολύ καλά την ανάγκη να παλέψουν για τα ζητήματά τους. Γι’ αυτό όλη μας η προπαγάνδα, όλη μας η δουλειά πρέπει να στηριχτεί πάνω στη δημιουργία ενός πλατιού ενιαίου μετώπου με τις εργάτριες στην οργάνωση του αγώνα για τις άμεσες διεκδικήσεις τους. Οι διεκδικήσεις αυτές θα πρέπει να διατυπωθούνε από το σωματείο απλά, απλά έτσι που να τις καταλαβαίνει και η πιο καθυστερημένη εργάτρια. Αν εμείς δώσουμε στις εργάτριες να καταλάβουν ότι ο εργοδότης τις χτυπάει και τις εκμεταλλεύεται ανεξάρτητα από το αν είναι κομμουνίστριες, βενιζελικές ή τσαλδαρικές, θα τις έχουμε πολύ σύντομα μαζί μας. Η διαφωτιστική αυτή δουλειά είναι πολύ εύκολο να γίνει στους Ποδαράδες γιατί εκεί κάθε σπίτι σχεδόν έχει κι έναν υφαντουργό. Φτάνει μονάχα να γίνει δουλειά όλων των συντρόφων. Πρώτο μας λοιπόν καθήκον είναι να πείσουμε τους υφαντουργούς και τις υφαντουργίνες για την ανάγκη της δημιουργίας ενός πλατιού ενιαίου μετώπου πάλης για τα ζητήματά τους.
Δεύτερο καθήκον είναι να αποδείξουμε στους εργάτες αυτούς ότι το σωματείο ενδιαφέρεται πραγματικά για τα ζητήματά τους. Αυτό θα γίνει μονάχα όταν η Οργανωτική Επιτροπή του Σωματείου που υπάρχει σήμερα ή η Εκτελεστική Επιτροπή που πρέπει να βγει πολύ σύντομα από μια συνέλευση, καταπιάνονται έγκαιρα για κάθε ζήτημα που παρουσιάζεται στα εργοστάσια και πονάει τους υφαντουργούς, όσο μικρό και ασήμαντο αν φαίνεται (π.χ. χτύπησε μια εργάτρια, βάλανε ένα πρόστιμο, έσπασε ένα παράθυρο και κρυώνουν κλπ.). Για κάθε τέτοιο ζήτημα θα πρέπει να παρουσιάζεται η επιτροπή στον εργοδότη αμέσως επίσημα σαν σωματείο και ν’ ανακοινώνει πάντα τ’ αποτελέσματα του διαβήματος στους εργάτες με συγκεντρώσεις μπροστά ή μέσα στην αυλή του εργοστασίου, με φεϊ-βολάν κλπ., και να τους δείχνει το δρόμο της πάλης. Κάθε παραμικρότερη επιτυχία μας πρέπει να την κάνουμε γνωστή και στους εργάτες του άλλου εργοστασίου.
ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΑΠΟΚΡΥΣΤΑΛΛΩΣΗ
Όλη η δουλειά αυτή θα πρέπει ν’ αποκρυσταλλώνεται οργανωτικά. Θα πρέπει να καλούμε παράλληλα ταχτικές συσκέψεις των εργατών κι’ εργατριών που βρίσκονται πιο κοντά σε μας για τη δημιουργία συνδικαλιστικών ομάδων και πυρήνων μέσα στα εργοστάσια και τη σταθεροποίηση αυτών που υπάρχουν. Και να μην ξεχνάμε να θέτουμε σε κάθε κινητοποίηση το ζήτημα της εγγραφής καινούργιων μελών στο σωματείο.
Το πιο δύσκολο όμως απ’ όλα είναι η σταθεροποίηση των πυρήνων και των σωματειακών ομάδων ατά εργοστάσια. Για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι η πλειοψηφία των υφαντουργών είναι γυναίκες που είναι ποτισμένες μ’ ένα σωρό προλήψεις. Δεν θα πρέπει να έχουμε την απαίτηση οι εργάτριες αυτές να πετάξουν όλες τις προλήψεις τους μόλις γίνουν μέλη του σωματείου ή του πυρήνα μας. Δεν μας πειράζει καθόλου αν μια εργάτρια που μας βοηθάει να κάνουμε συσκέψεις και να κινητοποιούμε και άλλες βάζει λίγο κοκκινάδι ή της αρέσει να κάνει κόρτε και δεν θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να την κουτσομπολεύουμε γι’ αυτό γιατί τότε θα την χάσουμε. Οι προλήψεις αυτές θα τους φύγουνε σιγά-σιγά αν εμείς τους βοηθήσουμε να εξελιχτούν μέσα στο κίνημα.
Μέσα στις σωματειακές ομάδες και τους πυρήνες θα πρέπει να γίνεται καλή διαπαιδαγωγητική δουλειά, να θέτουμε όλα τα ζητήματα απλά-απλά, να μην παίρνουμε μηχανικές αποφάσεις αλλά να εξηγούμε στα καινούργια μέλη πώς μπορούν να εκτελεστούν, ώστε να τις πιστεύουν όταν πηγαίνουν να τις εκτελέσουν και να τα καθοδηγούμε στενά από κοντά και όχι αφ’ υψηλού, βοηθώντας τα μέλη μας να αναπτύξουν δικιά τους πρωτοβουλία. Για την καθοδήγηση των εργοστασιακών πυρήνων πρέπει να διατεθούν οι καλύτεροι σύντροφοι.
ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Οι σωματειακές ομάδες και οι εργοστασιακοί πυρήνες πρέπει να προσέχουνε πολύ στη δουλειά τους. Θα πρέπει να επιλαμβάνονται αμέσως για κάθε ζήτημα που παρουσιάζεται μέσα στα εργοστάσια και παράλληλα με την επίσημη εμφάνιση του σωματείου για τα ζητήματα αυτά να κινητοποιούν τους εργάτες. Ν’ αρχίσουν από την οργάνωση ομαδικών παρουσιάσεων και διαμαρτυριών στον εργοδότη, μικροστάσεων και να προσπαθούν ν’ ανεβάσουν τον αγώνα των εργατών, σε περίπτωση που τα αιτήματα δεν γίνονται δεκτά, σε ανώτερες μορφές δηλαδή απεργίες κλπ. Όταν οργανώσουμε τέτοιες κινητοποιήσεις δεν είναι ανάγκη να λέμε στους εργάτες ότι εμείς που τους λέμε να κινητοποιηθούν τους το λέμε εκ μέρους της σωματειακής ομάδας ή του πυρήνα.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΑΖΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ
Είπαμε πιο πάνω πως η δουλειά αυτή θα πρέπει να γίνει δουλειά ολόκληρης της οργάνωσης, αυτό όμως δε θα πει καθόλου πως οι κομματικές μας οργανώσεις θα πρέπει ν’ αντικαταστήσουν και το σωματείο. Αν θέμε το σωματείο να γίνει μια πραγματική μαζική οργάνωση θα πρέπει να έχει και τη δικιά του ζωή. Η διοίκηση του σωματείου θα πρέπει ν’ αποτελείται από ανθρώπους που θα τους εκλέγουν οι εργάτες και θα τους έχουν εμπιστοσύνη και όχι να διορίζεται από μας. Φυσικά από την καλή δουλειά των μελών της φράξιας εξαρτάται να είναι τα δικά μας μέλη και οι συμπαθούντες, οι έμπιστοι των εργατών. Επίσης από την δουλειά της φράξιας και την καλή καθοδήγησή της από τις κομματικές οργανώσεις εξαρτάται αν το σωματείο των υφαντουργών θα γίνει μια πραγματική μαζική επαναστατική οργάνωση.
ΑΛΛΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Εκτός από την καθαρώς συνδικαλιστική δουλειά που πρέπει να είναι και η βασική για την κατάχτηση των υφαντουργών, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και άλλες μέθοδες όπως την οργάνωση εργατικών αθλητικών ομάδων και ομίλων εργατικής βοήθειας στα εργοστάσια.
ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΜΕΤΡΑ
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσέχουμε αν δε θέμε να πάει χαμένη όλη η πιο πάνω δουλειά είναι τα παράνομα μέτρα. Η τρομοκρατία στα εργοστάσια είναι μεγάλη, κάθε συνειδητός εργάτης διώχνεται. Γι’ αυτό πρέπει να παίρνουμε όλα μας τα μέτρα. Να μην εκθέτουμε τους συντρόφους που δουλεύουνε στα εργοστάσια, να μην τους αφήνουμε να γυρνάνε με γνωστούς συντρόφους, να μην φλυαρούμε για το ποιοι ανήκουν στη σωματειακή ομάδα ή τον πυρήνα. Στις συσκέψεις, συνελεύσεις και κινητοποιήσεις να μην εμφανίζουμε όλους τους συντρόφους. Όταν οι ομάδες μας έχουνε πολλά μέλη να τις χωρίζουμε σε τμήματα ώστε να μην γνωρίζονται όλα τα μέλη μεταξύ τους και με την εμφάνιση ενός χαφιέ χάνουμε όλη μας της βάση. Με τη διαφορά όμως οι γραμματείς των τμημάτων της σωματειακής ομάδας πρέπει να βρίσκονται σε στενή σύνδεση.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Η δουλειά μέσα στους υφαντουργούς παίρνει σήμερα εξαιρετική σπουδαιότητα και από το γεγονός ότι η υφαντουργική βιομηχανία θα παίζει σπουδαίο ρόλο στην προπαρασκευή του πολέμου. Γι’ αυτό επιβάλλεται στην καθημερινή μας προπαγάνδα και οργάνωση της πάλης των υφαντουργών για τα άμεσα ζητήματά τους να συνδέουμε συγκεκριμένα τ’ αντιπολεμικά κι αντιφασιστικά συνθήματά μας. Τα συνθήματα αυτά μπορούν να πιάσουν θαυμάσια στις χαροκαμένες απ’ τον πόλεμο προσφυγοπούλες που αποτελούν την πλειοψηφία στα εργοστάσια των Ποδαράδων φτάνει να τους τα λέμε απλά και να τα συνδέουμε με το ψωμί και το μεροκάματο.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΩΝ
Το απεργιακό κύμα τώρα τελευταία φουντώνει, ένα σωρό απεργίες ξέσπασαν και πολλές άλλες απειλούν να ξεσπάσουν. Μέσα σε μια τέτοια περίοδο είναι πολύ άσχημο ένα σοβαρό τμήμα της εργατιάς, όπως οι υφαντουργοί των Ποδαράδων, να μένουν έξω από τη γενική κινητοποίηση. Γι’ αυτό η κατάχτηση των υφαντουργών που πρέπει να συνδεθεί από την πρώτη στιγμή με την οργάνωση της πάλης για τα ζητήματά τους με την προετοιμασία του απεργιακού τους αγώνα, αποτελεί σήμερα ένα από τα βασικότερα καθήκοντα της Οργάνωσης της Αθήνας.
Φυλακές Αβέρωφ, Δεκέμβρης
ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΙΔΕΡΙΔΟΥ
(ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, Περίοδος Γ΄, Χρόνος Γ΄, Αριθμός 2)99, 15 Γενάρη 1934)