Πίσω από τη βιτρίνα

Οι άστεγοι έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια στις γερμανικές μεγαλουπόλεις

Σε ένα μεγάλο μέρος των εργαζόμενων της Ελλάδας , αλλά και της Ευρώπης, η Γερμανία και η Σουηδία φαντάζουν χώρες ιδανικές για να ζεις. Ειδικά η Σουηδία και γενικότερα οι σκανδιναβικές χώρες είναι πολυδιαφημισμένες για το κοινωνικό κράτος , το υψηλό ,υποτίθεται, επίπεδο ζωής , το εκπαιδευτικό τους σύστημα , άξιο προς μίμηση και πάλι υποτίθεται...

Τα  ίδια ισχύουν για τη Γερμανία. Και εδώ θαυμασμός  για την πανίσχυρη οικονομία της χώρας-ατμομηχανή της Ε.Ε.

Η αλήθεια βέβαια δεν είναι ακριβώς αυτή. ΄Η μάλλον δεν είναι καθόλου αυτή.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε αποσπάσματα από 3 άρθρα του σημερινού Ριζοσπάστη.

Γερμανία

"Σύμφωνα με τα προχτεσινά προγνωστικά στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, τα κρατικά έσοδα αναμένεται να έχουν ακόμη μεγαλύτερη αύξηση από ό,τι προβλεπόταν την άνοιξη, και συγκεκριμένα τα φορολογικά έσοδα για φέτος θα ανέλθουν στα 734,2 δισ. ευρώ. Μέχρι το 2022 η Ομοσπονδία, τα κρατίδια και οι δήμοι θα λάβουν 889,6 δισ. ευρώ. "

"Ταυτόχρονα με την αύξηση των κρατικών εσόδων, ο αριθμός των υπερχρεωμένων ατόμων στη Γερμανία αυξήθηκε και πάλι: 6,91 εκατ. Γερμανοί (1 στους 10) ηλικίας άνω των 18 ετών - δηλαδή 65.000 περισσότεροι από πέρυσι - δεν ήταν σε θέση να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους εντός της προθεσμίας της 1ης Οκτώβρη, αναφέρει ο πιστωτικός οργανισμός «Creditreform» στην τελευταία μελέτη του για τα χρέη. "

"Δεκαέξι εκατομμύρια άνθρωποι στη Γερμανία ή το 20% του πληθυσμού απειλούνται από τη φτώχεια. Επίσης, άλλο ένα 3,7% του πληθυσμού ζει υπό «σημαντική υλική στέρηση», ενώ ιδιαίτερες δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Επίσης, οι ερευνητές καταγράφουν ότι 16,5% των Γερμανών εργαζομένων ζουν σε ασφυκτικές συνθήκες, αφού το εισόδημά τους δεν αρκεί για να καλυφθούν βασικές ανάγκες. Ολα αυτά, ενώ η Γερμανία σημειώνει ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 2,2% το 2017 και τα γερμανικά μονοπώλια έχουν ηγετική θέση στις εξαγωγές συνολικά στην ΕΕ."

"Η φτωχοποίηση των εργαζομένων κλιμακώθηκε από τα πρώτα χρόνια της 1ης δεκαετίας του 2000, όταν οι σοσιαλδημοκράτες (με την «Ατζέντα 2010» του Σρέντερ), στη συνέχεια οι χριστιανοδημοκράτες και μετά ο συνασπισμός τους διεύρυναν τη μερική απασχόληση των «μίνι τζομπς», «μίνι μισθούς» των 400 ευρώ, που αφορούν σήμερα 7 εκατομμύρια ανθρώπους, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας καταπώς βολεύει τους εργοδότες. Τα ίδια μέτρα, δηλαδή, που προωθεί και επεκτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου"

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ   1 και 2

Σουηδία

Σε εφιάλτη έχει μετατραπεί η αναζήτηση σπιτιού στη Σουηδία και τα τελευταία χρόνια η φράση «στεγαστική κρίση» έχει ταυτιστεί με τη σκανδιναβική χώρα. Μεγάλο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες, οι νέοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, καθώς τα σπίτια που προορίζονται για ενοικίαση όλο και λιγοστεύουν και τα ενοίκια έχουν φτάσει στα ύψη.

Πλέον το πρόβλημα δεν αφορά μόνο μεγάλες πόλεις, όπως η Στοκχόλμη και το Γκέτεμποργκ, αλλά όλη τη χώρα, με 255 από τους 290 δήμους της Σουηδίας να αναφέρουν έλλειψη σπιτιών, σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Στέγασης, Οικοδόμησης και Χωροταξίας.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Γιατί μια χώρα τόσο προηγμένη τεχνολογικά και επιστημονικά, με ισχυρή οικονομία σε ανάπτυξη, που θεωρείται μάλιστα η «βιτρίνα του καπιταλισμού» και καταλαμβάνει τις πρώτες θέσεις στις λίστες με τις «καλύτερες χώρες για να ζεις» ή με το «καλύτερο περιβάλλον για επενδύσεις», δεν μπορεί να λύσει το θέμα της στέγης για όλο τον πληθυσμό;

Η απάντηση είναι το καπιταλιστικό κέρδος. Η καπιταλιστική ανάπτυξη όχι μόνο δεν έχει σαν κινητήριο μοχλό της την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών, αλλά αυτές αποτελούν πηγή κερδοφορίας, αντικείμενο εκμετάλλευσης και πεδίο επενδύσεων των επιχειρηματικών ομίλων. Η κερδοφορία είναι σε άμεση σύγκρουση με την κάλυψη των αναγκών.

Στη Σουηδία χτίζονται σπίτια. Ομως αυτά είτε προορίζονται μόνο για πώληση, είτε όσα λίγα προορίζονται για ενοικίαση είναι πολύ ακριβά - και εξαιτίας της έλλειψης. Οι μεγάλες εταιρείες έχουν οικόπεδα ανεκμετάλλευτα και δεν χτίζουν μαζικά προσιτές κατοικίες, επειδή θα πέσουν οι τιμές, ενώ τώρα οι τιμές ενοικίασης και πώλησης έχουν ανέβει στα ύψη, με τη Στοκχόλμη να είναι η τρίτη πιο υπερτιμημένη αγορά ακινήτων στον κόσμο. Ουσιαστικά τέσσερα μεγάλα μονοπώλια κυριαρχούν στον κατασκευαστικό τομέα στη Σουηδία: «Skanska», PEAB, NCC και «JM Bygg». Σε αυτές, οι μεγαλύτερες σουηδικές τράπεζες έχουν μεγάλα μερίδια, αναδεικνύοντας τη σύμφυση κατασκευαστικού και τραπεζικού κεφαλαίου, και κερδίζουν από τα στεγαστικά δάνεια και τις πωλήσεις, από το στεγαστικό πρόβλημα του σουηδικού λαού.

Η μόνη λύση αυτής της αντίφασης είναι η επιστήμη και η τεχνολογία να είναι στην υπηρεσία του λαού. Μόνο με κοινωνικοποιημένη παραγωγή μπορεί να εξασφαλιστεί για όλους η φθηνή ή και δωρεάν, σύγχρονη, ασφαλής κατοικία, όπου θα χτίζονται σπίτια για να καλυφθούν όλες οι λαϊκές σύγχρονες ανάγκες και όχι για να αποτελούν εμπόρευμα.

Σπίτια απρόσιτα για τα λαϊκά στρώματα

«Χτίζουμε όπως ποτέ ξανά στη Στοκχόλμη. Πέρυσι χτίστηκαν πάνω από 7.000 νέα σπίτια, θα χτιστούν περισσότερα φέτος και θα πιάσουμε τον στόχο για 40.000 νέα διαμερίσματα έως το 2020», σημειώνει η δήμαρχος Στοκχόλμης, Κάριν Βάνγκερντ.«Χτίζονται όμως με υψηλές περιβαλλοντικές και ενεργειακές προδιαγραφές και αυτό αντανακλάται στην τιμή τους. Είναι αρκετά ακριβά», προσθέτει.

«Από τη δεκαετία του '90 οι κατασκευαστικές εταιρείες κατασκευάζουν συγκεκριμένους τύπους σπιτιών που είναι επικερδείς: Μονοκατοικίες και διαμερίσματα που ανήκουν συνεταιριστικά σε πολλούς ιδιοκτήτες. Δεν τους συμφέρει να κατασκευάσουν οικονομικές κατοικίες και τα διαμερίσματα που προορίζονται για ενοικίαση - όταν χτίζονται τέτοια - απευθύνονται σε υψηλά εισοδήματα», τονίζει ο Μάρτιν Γκράντερ, ερευνητής για το θέμα αυτό στο πανεπιστήμιο του Μάλμε.

Να σημειωθεί ότι στις αρχές της δεκαετίας του '90 καταργήθηκαν οι κρατικές επιδοτήσεις προς τις δημοτικές κατασκευαστικές εταιρείες και αυτές έχουν πλέον τις ίδιες χρηματοδοτικές συνθήκες με τις ιδιωτικές. Οι δημοτικές εταιρείες κατασκεύαζαν διαμερίσματα πιο προσιτά για ενοικίαση ή πώληση, όμως στη συνέχεια το κόστος κατασκευής κατοικιών αυξήθηκε σημαντικά για τους δήμους, άρα χτίζονται λιγότερα και ακριβότερα. Οι δημοτικές επιχειρήσεις, που λειτουργούν με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και με στόχο το κέρδος, είναι ιδιοκτήτες ενός σημαντικού μέρους των διαμερισμάτων που νοικιάζονται. Ανακαινίζουν τα διαμερίσματά τους και αυξάνουν τα νοίκια μέχρι και κατά 90% ή τα πωλούν σε ιδιώτες. Ετσι, ολοένα και μειώνεται το απόθεμα προσιτών κατοικιών για τα χαμηλότερα εισοδήματα.

«Η ειρωνεία είναι ότι οι δημοτικές επιχειρήσεις ανακαινίζουν και πουλάνε διαμερίσματα προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή νέων, πιο ακριβών κατοικιών», σημειώνει ο ερευνητής του πανεπιστημίου του Μάλμε.

Αν και παρατηρείται αύξηση στο χτίσιμο κατοικιών τα τελευταία χρόνια, το Εθνικό Συμβούλιο Στέγασης Οικοδόμησης και Χωροταξίας προβλέπει ότι δεν αντιστοιχεί ούτε στην αύξηση του πληθυσμού, ούτε στις λαϊκές ανάγκες και τα λαϊκά πορτοφόλια. Αυξάνεται ο αριθμός των νέων και των μεταναστών, δηλαδή ομάδες που δεν μπορούν να «αντέξουν» το είδος των σπιτιών που χτίστηκαν και χτίζονται.

«Το τμήμα του πληθυσμού που αναπτύσσεται - νέοι και μετανάστες - είναι σχεδόν εξ ορισμού το φτωχότερο. Οπότε τα προβλήματά τους δεν μπορούν να επιλυθούν με βάση πρότυπα και όρους που έχουν καθοριστεί από την αγορά», σημειώνει ο αναλυτής για την αγορά ακινήτων του Εθνικού Συμβουλίου Στέγασης, Μπο Σόντερμπεργκ.

Οι σύγχρονοι «άστεγοι»

Στη Σουηδία έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια γενιά σύγχρονων «αστέγων» και αντί για πρόοδο σημειώνεται πισωγύρισμα. Για παράδειγμα, οι νέοι πλήττονται ιδιαίτερα, με περίπου 1 στους 4 ηλικίας 20 - 27 ετών να μένει ακόμη με τους γονείς του. Το 1997 το ποσοστό αυτό ήταν στο 15%. Τα συχνά διαστήματα ανεργίας των νέων έχουν σαν αποτέλεσμα να μην μπορούν να αγοράσουν δικό τους σπίτι, οπότε εξαρτώνται αποκλειστικά από την ύπαρξη προσιτών ενοικίων.

Οι συνέπειες της παρατεταμένης διαμονής των νέων με τους γονείς τους είναι πολλαπλές. Καταρχάς δεν μπορούν να δεχτούν μια δουλειά σε άλλη περιοχή, επειδή δεν βρίσκουν ή δεν «αντέχουν» να νοικιάσουν σπίτι. Ιδιαίτερα στην Στοκχόλμη, όπου υπάρχουν οι περισσότερες δουλειές, τα ενοίκια είναι εξωφρενικά. Η αβεβαιότητα αυτή «τους κόβει τα φτερά», προκαλείται έντονο άγχος που επιδρά στην υγεία και την ψυχολογία τους.

Ακόμη χειρότερα, για ορισμένους η έλλειψη οικονομικών σπιτιών σημαίνει ότι είτε κοιμούνται στο δρόμο, είτε σε προσωρινά καταλύματα. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το «προφίλ» των αστέγων τείνει να αλλάξει. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια οι βασικές αιτίες ήταν η τοξικοεξάρτηση, οι πνευματικές/ψυχολογικές διαταραχές και οι άστεγοι ήταν κυρίως «περιθωριοποιημένα» άτομα, τα τελευταία χρόνια άστεγοι καταλήγουν και άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα!

«Οι νέοι και οι νεοεισερχόμενοι μετανάστες έχουν μεγάλο πρόβλημα, αλλά επίσης και οι ηλικιωμένοι, των οποίων η σύνταξη είναι πολύ χαμηλότερη από το μισθό τους ως εργαζομένων. Δεν υπάρχουν πολλά φθηνά διαμερίσματα, δεν υπάρχουν πολλά χαμηλά ενοίκια και βρίσκεσαι σε αδιέξοδο αν δεν έχεις υψηλό εισόδημα»,τονίζει η Αννα Γιόχανσον, κοινωνική λειτουργός του ιδρύματος που διεξήγαγε την έρευνα για τους άστεγους («Stadsmission»).

«Και τίθεται το ερώτημα: Ποια είναι η πολιτική ευθύνη; Τι είδους διαμερίσματα χτίζονται; Είναι ξεκάθαρο ότι σε αυτά τα διαμερίσματα που προστίθενται στην αγορά ακινήτων οι οικονομικά ασθενέστεροι δεν μπορούν να έχουν καμία πρόσβαση», προσθέτει.

Καμαρούλα μια σταλιά...

Στο μεταξύ έχουν αρχίσει να «ξεπηδάνε» διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες στην αγορά κατοικιών που πλασάρονται ως «καινοτόμες». Η νεοφυής επιχείρηση «Tech Farm» συμπεραίνει ότι περισσότεροι άνθρωποι στη Σουηδία πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα να ζουν μαζί με άλλους και όχι μόνοι τους. Η εταιρεία διαθέτει αρκετά ακίνητα, όπου ομάδες ενοικιαστών ζουν σε μικρούς κοιτώνες και μοιράζονται κοινόχρηστους χώρους σε μια προσπάθεια να μεγιστοποιηθεί η χρήση του χώρου. Στο κτίριό της σε περιοχή της Στοκχόλμης, 50 άνθρωποι μοιράζονται 1.100 τετραγωνικά μέτρα, δηλαδή ζουν το πολύ σε 22 τετραγωνικά μέτρα. Το μέγεθος των «σπιτιών» ποικίλει, από μια γκαρσονιέρα μέχρι μικροσκοπικούς κοιτώνες, όπου ίσα ίσα χωράει ένας άνθρωπος να περπατήσει δίπλα από το κρεβάτι χωρίς να αγγίξει τον τοίχο...

Η εταιρεία σχεδιάζει να κατασκευάσει έως και 100 τέτοια συγκροτήματα στο μέλλον. Φυσικά η ζήτηση είναι πολύ μεγάλη, καθώς η ανάγκη σπρώχνει πολλούς - νέους κυρίως - εργαζόμενους σε τέτοιες λύσεις. Μπορεί να μην είναι η ιδανική διαβίωση που έχει φανταστεί κανείς, όμως οι 5.000 κορόνες (πάνω από 500 ευρώ) ενοίκιο ανά άτομο το μήνα προτιμώνται, από το να πληρώνει κανείς πάνω από τα διπλά για ένα εξάμηνο συμβόλαιο ενοικίου, όπως ισχύει γενικά στη σουηδική πρωτεύουσα.

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ατιμίες με… μεσάζοντα ή με… πληρεξούσιο;!!!

 

Από τις αρχές του 2017 στην Υεμένη έχουν σκοτωθεί 1.700 παιδιά. 

  Εκεί στην Υεμένη ένα παιδί μικρότερο των 10 ετών πεθαίνει κάθε 10 λεπτά. 

  Πάνω από 2 εκατομμύρια παιδιά στην Υεμένη πάσχουν από υποσιτισμό. 

  Εκεί στην Υεμένη περίπου 14 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 80% του πληθυσμού της χώρας χρειάζεται βοήθεια σε τρόφιμα και για τα δύο εκατομμύρια εξ αυτών η βοήθεια σε τρόφιμα για να επιβιώσουν χαρακτηρίζεται επείγουσα.

   Η κατάσταση αυτή στην Υεμένη, που μετράει 3 εκατομμύρια εκτοπισμένους και δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, είναι το αποτέλεσμα του πολέμου που έχει εξαπολύσει εναντίον της η Σαουδική Αραβία, η οποία φρόντισε να βομβαρδίσει και το λιμάνι Χοντάιντα της χώρας από το οποίο εξαρτάται σχεδόν πλήρως ο εφοδιασμός της Υεμένης σε εισαγωγές τροφίμων.

   Η Σαουδική Αραβία, με την οποία υπογράφει συμφωνίες εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ο Τραμπ, είναι η ίδια που βρίσκεται πίσω από τους Ταλιμπάν,  τους ISIS και τους ισλαμοφασίστες από γεννήσεώς τους.

   Η Σαουδική Αραβία είναι αυτή που ήδη καταγγέλλεται ότι για μια ακόμα φορά ετοιμάζει νέο αιματοκύλισμα του Λιβάνου και ακόμα μεγαλύτερη ανάφλεξη της περιοχής. 

   Ε, λοιπόν, είναι σε αυτή την κοιτίδα της… δημοκρατίας και της… ειρήνης, στη Σαουδική Αραβία, που η Ελλάδα πουλάει (!) πολεμικό υλικό!   

   Αλλά όπως έχετε διαπιστώσει ο τσακωμός μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο τσακωμός στις εφημερίδες και στα ΜΜΕ των εγχώριων «εμίρηδων» δεν γίνεται λόγω αυτής καθ’ αυτήςτης εμπλοκής της Ελλάδας στα εγκλήματα της Σαουδικής Αραβίας – και μάλιστα με όρους πωλητή των όπλων που διαπράττονται αυτά τα εγκλήματα! 

   Όχι! Ο τσακωμός τους δεν έχει να κάνει με την ντροπή, με την συνενοχή και με την αθλιότητα να εμπορεύεται η Ελλάδα όπλα στην Σαουδική Αραβία.

   Δεν έχουν πρόβλημα με το γεγονός ότι η Ελλάδα συνεργάζεται σε επίπεδο εμπορίου όπλων με μια χώρα που φέρεται στις πρώτες θέσεις του καταλόγου των ενόχων για την παγκόσμια τρομοκρατία.

   Ο τσακωμός τους έχει να κάνει με το αν τα όπλα αυτά πωλούνται μέσω… πληρεξούσιου ή αν πωλούνται μέσω… μεσάζοντα! 

   Το μόνο πρόβλημα που έχουν είναι αν οι αιματοβαμμένες συνεργασίες και συμφωνίες τους εξελίσσονται με όλους τους… συμβολαιογραφικούς τύπους! 

   Και αυτό είναι το πρόβλημά τους γιατί αυτή είναι η ηθική τους. Αυτή είναι η πολιτική τους. Αυτή είναι και η ιδεολογία τους. Και της «αριστερής» κυβερνήσεως, και της «φιλελεύθερης» αντιπολιτεύσεως, και της κεντροαριστερής ΠΑΣΟκίλας.

   Τις καλησπέρες μας, λοιπόν. Και στην ηθική τους, και στην πολιτική τους και κυρίως (όπως θα ‘λεγε και ο ποιητής) στην…ιδεολογία τους.

του Νίκου Μπογιόπουλου

Η ομαδική εκτέλεση των φυματικών του Παύλου Μελά

Άλλη μία ομαδική εκτέλεση πατριωτών, κρατούμενων φυματικών στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά» της Θεσσαλονίκης, πρώην εξόριστων της δικτατορίας Μεταξά στην Ανάφη, που τουφεκίστηκαν για τον ίδιο λόγο, ότι δηλαδή είχαν αρνηθεί να «βουλγαρογραφτούν», απαρνούμενοι την ελληνικότητά τους, ήταν αυτή που έγινε την 1η Μαρτίου 1943. Το συγκλονιστικό στην υπόθεση, είναι ότι όταν οι φυματικοί ζήτησαν τη βελτίωση των συνθηκών κράτησής τους, οι Ναζί τους έστειλαν στον άλλο κόσμο για … μόνιμη θεραπεία!

Τη μέρα εκείνη, οι Ναζί είχαν πάρει από το στρατόπεδο «Παύλου Μελά» και εκτέλεσαν στη Μίκρα, κοντά στο αεροδρόμιο, 46 κρατούμενους, εκ των οποίων οι 18 ήταν προερχόμενοι από τη Μακεδονία και τη Θράκη «Αναφιώτες», που δεν είχαν υποκύψει στις πιέσεις των Γερμανών και των Βουλγάρων να απεμπολήσουν την Ελληνική τους ταυτότητα και να γραφτούν ως Βούλγαροι πολίτες. Ενώ οι υπόλοιποι 28, ήταν πρώην πολιτικοί κρατούμενοι της δικτατορίας Μεταξά στις φυλακές της Ακροναυπλίας, που παραδόθηκαν από τις «ελληνικές αρχές» στους Γερμανούς, μετά την κατάληψη της χώρας και στη συνέχεια, επειδή ήταν φυματικοί, είχαν οδηγηθεί στο σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου και στη συνέχεια στου «Παύλου Μελά».

Οι 18 Αναφιώτες, ήταν οι επιζήσαντες της εκτέλεσης της 30ης Δεκεμβρίου 1942. Οι υπόλοιποι Ακροναυπλιώτες φυματικοί, που είχαν μεταφερθεί στο σανατόριο της Πέτρας, δεν δραπέτευσαν με την ομάδα των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, Γιάννη Ιωαννίδη και Κώστα Θέου, τον Ιούλιο του 1942, κι έτσι κατέληξαν  στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» και στη συνέχεια στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Σημείωση του Κόκκινου Φακέλου: Ο Β. Μπαρτζιώτας αναφέρει ότι σε εκείνη την απόδραση, ήταν αδύνατο να πάρουν μαζί τους όλους τους φυματικούς, πρώτον γιατί ορισμένοι από αυτούς δεν μπορούσαν να μετακινηθούν και άλλοι γιατί βρίσκονταν σε αναρρωτήριο μακριά από την κεντρική φυλακή.

Ανάμεσά τους υπήρχαν άτομα με μεγάλη αντιστασιακή ή κομματική δράση, όπως οι τρεις δάσκαλοι, Λάζαρος Βαφειάδης, που υπηρετούσε στα χωριά της Φλώρινας, ο δάσκαλος από το Σουφλί Παναγιώτης Τούρπας ή ο επίσης δάσκαλος από τη Φωκίδα Κώστας Βούλγαρης, που ήταν εξόριστος στη Φολέγανδρο από το Δεκέμβριο του 1936, μεταφέρθηκε στην Ακροναυπλία το Μάϊο του 1937, για να οδηγηθεί στο σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου το Μάϊο του 1942.

Στη βιβλιογραφία που υπάρχει για την εκτέλεση της 1ης Μαρτίου 1943, δεν ξεκαθαρίζεται ποιοί από τους 46 ήταν οι Αναφιώτες και ποιοι οι φυματικοί Ακροναυπλιώτες. Από τον τόπο καταγωγής όμως του καθενός, εικάζεται ότι μεταξύ των 18 Αναφιωτών ήταν και οι: Λυσίμαχος Παπαγαβριήλ από τη Βιτάστα (Κρηνίδα) Σερρών, Δημήτρης Πανταζίδης από τις Σέρρες, Δημήτρης Γούλιος από τη Χωριστή Δράμας, Δημήτρης Ζώτος από την Καβάλα, Ζήσης Τάσιος από τις Σέρρες, Γιάννης Τσιτράκος από τις Σέρρες, Βαγγέλης Ταταρίδης από τα Λάβαρα Έβρου. Μιχάλης Μάλλιος από το Δοξάτο Δράμας, Νίκος Κατσίβελος από τη Θάσο, Νίκος Χρονόπουλος από τη Λάβδα Γρεβενών, Νίκος Αυγετίδης από τη Μεγάλη Βρύση Κιλκίς, Αργύρης Παπαγιαννόπουλος από τη Δράμα, Παναγιώτης Τούρπας από το Σουφλί κ.α. Πάντως στο τέλος της έρευνας, από μία επιστολή που είχαν στείλει οι φυματικοί κρατούμενοι προς τη Γερμανική αστυνομία, προκύπτουν απόλυτα  τα ονόματα των 18 φθισικών κομμουνιστών.

Ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής ανακοινώνει την εκτέλεση

Μία ανακοίνωση του Γερμανού Στρατιωτικού Διοικητή Μακεδονίας, που δημοσιεύθηκε στις 2 Μαρτίου 1943 στη φιλοναζιστική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης Νέα Ευρώπη, αποκάλυπτε το νέο ομαδικό έγκλημα των χιτλερικών δημίων, το οποίο είχε διαπραχθεί και πάλι με κρατούμενους πατριώτες του «Παύλου Μελά». Όπως έλεγε η ανακοίνωση:

 «Μία εγκληματική κλίκα που τιτλοφορείται «Κομμουνιστική Κεντρική Επιτροπή»,δια προκηρύξεών της προς τον πληθυσμό, εκάλεσε εις ανυπακοήν έναντι των διαταγών των δυνάμεων Κατοχής, εις σαμποτάζ και εις επανάστασιν, εν συνεργασία μετά των εις τα όρη ευρισκομένων κομμουνιστικών συμμοριών. Οι Έλληνες, οι οποίοι παραπλανώμενοι από την Μόσχαν, πίπτουν τόσον χαμηλά, ώστε να μεταβάλλονται εις όργανα της κομμουνιστικής τρομοκρατίας, δεν έχουν θέσιν εις την ιδίαν πατρίδαν των. Είμαι σταθερώς αποφασισμένος, χάριν της ιδίας αυτού προστασίας, να απελευθερώσω από τους εγκληματίας αυτούς κομμουνιστάς τον Ελληνικόν πληθυσμόν, τον αγαπώντα την ήρεμον ζωήν. Δια την τήρησιν λοιπόν της δημοσίας ησυχίας και ασφαλείας, διέταξα την 1ην Μαρτίου 1943 τον τυφεκισμόν 46 κομμουνιστών. Αναμένω από όλα τα στρώματα του πληθυσμού της Μακεδονίας, να απομακρυνθώσιν από τα ανωφελή και ανόητα συνθήματα των μπολσεβίκων υποκινητών των οποίων τα αποτελέσματα τελικώς βλάπτουν μόνον τον Ελληνικόν λαόν».

Πως σώθηκε η λίστα με τα ονόματα των εκτελεσμένων

Ο κατάλογος με τα ονόματα και τα άλλα στοιχεία των εκτελεσμένων και την ημερομηνία εκτέλεσής τους, διασώθηκε χάρη σε έναν συγκρατούμενό τους, που είχε την προνοητικότητα να τα καταγράψει τη μέρα της εκτέλεσης σε ένα πρόχειρο κομμάτι χαρτί από ψώνια και να το διαφυλάξει επί 44 χρόνια με ευλάβεια σαν ιερό κειμήλιο.

Απίθανη ήταν η εφευρετικότητα των δεσμωτών των Ναζί όταν ήθελαν να διαφυλάξουν κάτι.

Ποιος ξέρει που είχε κρύψει σαν ακριβό φυλαχτό το πολύτιμο αυτό σγημείωμα και είχε κατορθώσει να το προστατέψει από τις έρευνες των δεσμοφυλάκων αλλά και τη φθορά του χρόνου! Θυμίζει ασφαλώς παρόμοια σημειώματα με πληροφορίες για τη ζωή στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, που οι κρατούμενοι σφράγιζαν μέσα σε αδειανά μπουκάλια και τα πετούσαν στο δρόμο, όταν έβγαιναν από το στρατόπεδο για αγγαρείες, με την ελπίδα να πέσουν στα χέρια περιοίκων για να πληροφορηθούν τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν.

Στο στρατόπεδο χωρίς στρώματα

Ανάμεσα στους εκτελεσμένους την 1η Μαρτίου 1943, ήταν όπως είπαμε νωρίτερα και φυματικοί πολιτικοί κρατούμενοι από τη δικτατορία Μεταξά, οι οποίοι, από το σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου, όπου νοσηλεύονταν φρουρούμενοι, είχαν μεταφερθεί το καλοκαίρι του 1942 στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς».

Ενδεικτικό της βαρβαρότητας των ναζιστικών δυνάμεων Κατοχής, ήταν και το ακόλουθο περιστατικό: Τους φυματικούς κρατούμενους, τους είχαν μεταφέρει και τους πέταξαν στο στρατόπεδο χωρίς στρώματα.

H απόδραση από το σανατόριο της Πέτρας

Στις 26 Ιουλίου 1942, στελέχη του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, με τη συνεργασία της οργάνωσης Κατερίνης του κόμματος, οργανώνουν την απόδραση από το σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου φυματικών ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, που είχαν μεταφερθεί εκεί από το κάτεργο της Ακροναυπλίας. Επικεφαλής της ομάδας των Κατερινιωτών που βοήθησαν στο εγχείρημα, ήταν ο γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής Κατερίνης του ΚΚΕ, Νίκος Σιδηρόπουλος, ενώ ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη που απέδρασαν, ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Κώστας Θέος κ.α.

Για την απελευθέρωση των φυματικών κρατουμένων στο σανατόριο της Πέτρας, είχε επιστρατευθεί και η πρώτη ανταρτοομάδα, που από το καλοκαίρι του 1941 δρούσε στην περιοχή του Ολύμπου, με καπετάνιο τον Ζαχαρία Καρακίτσιο (Παύλο). Μάλιστα, σύμφωνα με έναν από τους 15 αντάρτες εκείνης της ομάδας, τον Γιώργο Ελευθερίου, πριν την επιχείρηση απελευθέρωσης των νοσηλευόμενων στην Πέτρα Ολύμπου φυματικών κομμουνιστών, είχε προγραμματιστεί νωρίτερα και άλλο σχέδιο απόδρασης, που τελικά δεν υλοποιήθηκε την τελευταία στιγμή. 

Όπως εξιστόρησε:

«Στα μέσα του καλοκαιριού (1942), πήραμε εντολή από την οργάνωση Κατερίνης να πάμε να ελευθερώσουμε ορισμένα μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ και άλλα στελέχη του, από το σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. […] Καθαρίσαμε τον οπλισμό μας και κάναμε δοκιμαστική βολή. Η ομάδα μας είχε εφοδιαστεί τελευταία με ένα εγγλέζικο οπλοπολυβόλο και με ένα τόμσον. Η χαρά μας όμως αυτή δεν κράτησε πολύ. Η αποστολή αναβλήθηκε για λόγους που μάθαμε αργότερα και δεν πήγαμε…».

Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, το καθεστώς Μεταξά παρέδωσε στους κατακτητές εκατοντάδες φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές και μεταξύ αυτών τους φυλακισμένους στο φοβερό κάτεργο της Ακροναυπλίας. Στις αρχές Μαίου του 1942, με τη μεσολάβηση του Ερυθρού Σταυρού αλλά και ενός Ιταλού αντιφασίστα γιατρού, αποφασίζεται 22 από τους φυλακισμένους της Ακροναυπλίας, που ήταν φυματικοί και έκαναν συνεχώς αιμοπτύσεις, να μεταφερθούν στο σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου, 25 χιλιόμετρα από την Κατερίνη, για να θεραπευθούν. Ανάμεσά τους, ήταν τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ Γιάννης Ιωαννίδης, Μήτσος Παπαρήγας, Κώστας Θέος, ο φοιτητής του Πολυτεχνείου Γιώργος Σαραντίδης, ο άλλοτε υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά, Γιώργος Νικολαίδης, ο Γιάννης Αντωνιάδης από τις Σέρρες, ο δάσκαλος Κώστας Βούλγαρης από το Δομοκό, καθώς και οι Βασίλης Κωτσάβρας, Γιώργος Χρονόπουλος, ο φοιτητής της Ιατρικής Νίκος Παπαδιαμάντης, ο γνωστός γιατρός Μανόλης Σιγανός κ.α.

Η επαφή με το Μακεδονικό Γραφείο

Πριν ακόμη φτάσουν στην Κατερίνη, ειδοποιούν τις οργανώσεις του ΚΚΕ για τη μεταφορά τους στο Σανατόριο και ζητούν σύνδεση με το Μακεδονικό Γραφείο του κόμματος, ενημερώνοντας για την απόφασή τους να αποδράσουν. Πράγματι, τέσσερις μέρες μετά την άφιξή τους στην Πέτρα, καταφτάνει στο Σανατόριο το στέλεχος του Μακεδονικού Γραφείου, Βασίλης Τσουκαλίδης, κρατώντας ένα καλάθι με αυγά δήθεν για να τα πουλήσει. Γίνονται οι σχετικές συνεννοήσεις και οργανώνεται με λεπτομέρειες η απόδραση. Τελικά, από τους 22 φυματικούς κομμουνιστές, θα αποδράσουν μόνο οι 12, εκ των οποίων οι Ιωαννίδης, Σιγανός και Θέος θα κατευθυνθούν προς Αθήνα και οι εννέα, με βάρκα, θα προωθηθούν από την παραλία της Κατερίνης προς Θεσσαλονίκη. Μαζί τους, θα φύγει και ένας φρουρός τους χωροφύλακας για να ανέβει στο βουνό και να γίνει αντάρτης. Και οι υπόλοιποι;

Όπως έγραψε ο Μανόλης Σιγανός: «Για τους υπόλοιπους που μείνανε στο Σανατόριο, μάθαμε αργότερα πως τους μετέφεραν στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά» στη Θεσσαλονίκη. Εκτελέστηκαν όλοι. Γιατί δεν έφυγαν κι αυτοί, δεν έμαθε κανείς ποτέ». 

Αναφέρει όμως νωρίτερα, ότι οι υπόλοιποι παρέμειναν στο Σανατόριο γιατί ήταν πολύ άρρωστοι και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν. 

Έμεινε επίσης ο Παπαδιαμάντης σαν υπεύθυνος της ομάδας, ο δάσκαλος Βούλγαρης που δεν δέχτηκε, γιατί περίμενε εκείνες τις μέρες να τον επισκεφθούν τα παιδιά του, ο Νικολαίδης που δύο μέρες πριν τη δραπέτευση έπαθε μεγάλη αιμόπτυση, καθώς επίσης και ο Σαραντίδης που ήταν ο σοβαρότερα άρρωστος. Ενώ τέλος δεν έγινε πρόταση να αποδράσουν έξι εξόριστοι φυματικοί που είχαν μεταφερθεί στο Σανατόριο από τη Φολέγανδρο, μεταξύ των οποίων «ο Εβραίος Γκαζές, ο φοιτητής της Ιατρικής Μιχαηλίδης και τέσσερις άλλοι.

Μία άλλη εκδοχή για την απόδραση, έδωσε ο Μάρκος Βαφειάδης, που σαν μέλος τότε του Μακεδονικού Γραφείου, είχε αποσταλεί στα μέσα Ιουνίου 1942 στο Σανατόριο της Πέτρας, μαζί με τον Σίμο Κερασίδη και τον Βασίλη Τσουκαλίδη για να οργανώσουν την απόδραση όλων των κρατούμενων-νοσηλευόμενων εκεί φυματικών. Όπως εξιστόρησε, με τη βοήθεια του Σιγανού, που μπορούσε να κινηθεί πιο άνετα με πρόσχημα την εξέταση κρατουμένων, οι Βαφειάδης και Κερασίδης συναντήθηκαν με τους Ιωαννίδη και Θέο.

«Τους ανακοινώθηκε η απόφαση της γραμματείας του Μακεδονικού Γραφείου, που ήταν να φύγουν ό λ ο ι  oι σύντροφοι, οι οποίοι ήταν 44. Όμως ο Ιωαννίδης κατηγορηματικά αρνήθηκε να φύγουν όλοι, με το πρόσχημα πως “είναι εττικίνδυνο να φύγουν όλοι γιατί θα τους πάρουν χαμπάρι και θα τους πιάσουν”. Και έβαλε ζήτημα πως θα πρέπει να φύγουν μόνο τρείς, δηλαδή ο ίδιος με τον Θέο και τον Σιγανό. Στις αντιρρήσεις των συντρόφων ότι «δεν μπορούμε να παραβιάσουμε την απόφαση του Μ.Γ., γιατί τους υπόλοιπους συντρόφους που θα μείνουν, θα τους τουφεκίσουν οι γερμανοί, ο Ιωαννίδης αντιτάχθηκε έτσι: “Oι γερμανοί δεν μπορούν να μας τουφεκίσουν γιατί είμαστε κρατούμενοι της Ελληνικής κυβέρνησης!”.

Στη βιογραφική του έκθεση προς το ΚΚΕ, που συνέταξε ο Ιωαννίδης τον Ιούλιο του 1951, αν και αναφέρεται στην απόδραση από το Σανατόριο της Πέτρας, δεν κάνει μνεία έστω σ’ αυτό τον διάλογο, λέγοντας ότι «τους υπόλοιπους δέκα δεν τους πήραμε μαζί μας γιατί ήταν βαριά άρρωστοι και δεν θα άντεχαν σε πορεία. Τους Παπαδιαμάντη. Χρονόπουλο και Νικολαίδη που είχαν θετικά πτύελα και τους πρότεινα να έρθουν μαζί μας, δεν δέχτηκαν, γιατί θέλαν να κάτσουν στο Σανατόριο για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση της υγείας τους».

Πάντως, για να επιστρέψουμε στην εξιστόρηση του Μάρκου Βαφειάδη, σε δεύτερη συνάντηση που έγινε στις αρχές Ιουλίου 1942 στο γραφείο του Σιγανού, αυτή τη φορά ο Ιωαννίδης συμφώνησε να φύγουν εκτός από τους τρεις (Ιωαννίδης, Θέος και Σιγανός) που θα πήγαιναν Αθήνα και άλλοι τέσσερις  οι οποίοι θα κατευθύνονταν προς Θεσσαλονίκης, δηλαδή συνολικά επτά άτομα. Όταν όμως στις 2 τα ξημερώματα της 15ης Ιουλίου 1942 έγινε η απόδραση, αντί των τεσσάρων προς Θεσσαλονίκη,  εμφανίστηκαν 13 φυματικοί κρατούμενοι, με συνέπεια να δυσκολέψει το έργο της φυγάδευσής τους. Έτσι, πάντα κατά τον Βαφειάδη, στο Σανατόριο παρέμειναν 24 φυματικοί κομμουνιστές, που λίγο μετά οι Γερμανοί τους μετέφεραν στο στρατόπεδο του «Παύλου Μελά» και τους εκτέλεσαν το Μάρτιο του 1943. Και όπως λέει στο τέλος της αφήγησής του:

«Αυτή λοιπόν η κατάληξη, είναι η τραγική πλευρά της περίπτωσης των κρατουμένων συντρόφων στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου, γιατί η θυσία τους αυτή δεν ήταν αναπόφευκτη».

Διαφορετική ημερομηνία και ώρα απόδρασης των φυματικών κρατουμένων από το Σανατόριο της Πέτρας, δίνει ένας από τους τρεις του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ που οργάνωσαν και εκτέλεσαν το σχέδιο, ο Βασίλης Τσουκαλίδης.  Αναφέροντας ότι η έξοδος από το Σανατόριο έγινε στις 10 το βράδυ της 26 Ιουλίου 1942, με τη βοήθεια του χωροφύλακα που ακολούθησε τους δραπέτες. Και προσθέτει λέγοντας ότι η κατοχική ελληνική χωροφυλακή ήταν αυτή που ζήτησε να γίνει μεταφορά των υπόλοιπων φυματικών κομμουνιστών που έμειναν στο Σανατόριο σε άλλο «ασφαλέστερο» χώρο:

«Η χωροφυλακή από τον τρόπο που έγινε η απόδραση, την ερμήνευσε σαν αποτέλεσμα συνεννόησης των κρατουμένων με το χωροφύλακα που έφυγε μαζί τους […] κι έτσι δεν έγινε καμιά σύλληψη, επιβάρυνση ή αντίποινα. Η χωροφυλακή όμως ανέφερε ότι στο Σανατόριο της Πέτρας ήταν πια επισφαλής η φύλαξη κρατουμένων και ζήτησε από το υπουργείο Δικαιοσύνης της κατοχικής κυβέρνησης τη μεταφορά τους στο Ασβεστοχώρι. Η μεταφορά εγκρίθηκε για τις 11 Αυγούστου, καθυστέρησε όμως μέχρι τις 29 Αυγούστου. […] Οι Γερμανοί διατάξανε τη μεταφορά των κρατουμένων στην Πέτρα κομμουνιστών στου «Παύλου Μελά» και όχι στο Ασβεστοχώρι. Στο Σανατόριο έμεινε μόνο ένας, πολύ βαριά άρρωστος. Επίσης στις 29 Αυγούστου, έφθασαν στην Κατερίνη άλλοι 15 άρρωστοι κομμουνιστές από την Ανάφη, που προορίζονταν κι αυτοί για την Πέτρα. Κι’ αυτούς τους μετέφεραν αμέσως στου «Παύλου Μελά». Και οι τριάντα δύο αυτοί αγωνιστές εκτελέστηκαν».

Οι άθλιες για όλους τους κρατούμενους στου «Παύλου Μελά» ομήρους, όπως και για τους κρατούμενους στις άλλες φυλακές της πόλης, αποδείχθηκαν  εξοντωτικές για τους φυματικούς. Πείνα, κακομεταχείριση, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ήταν η αιτία που πέρα από τις εκτελέσεις οδηγούσαν συχνά στο θάνατο. Οι ειδήσεις για την εφιαλτική αυτή κατάσταση, που μέσω των επισκεπτηρίων συγγενών τους, διοχετεύονταν και εκτός στρατοπέδου, προκαλούσαν την οργή του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης. Προκηρύξεις με τις οποίες καταγγέλονταν οι συνθήκες κράτησης στου «Παύλου Μελά», κυκλοφόρησαν στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτωβρίου 1942, στις οποίες αναγράφονταν και τα συνθήματα «Ζήτω η Ελλάς», «Ζήτω ο Ερυθρός Στρατός», «Ζήτω το ΕΑΜ», «Κάτω οι ληστές», «Κάτω οι δολοφόνοι» κ.α.

Ενδεικτική της κατάστασης την οποία βίωναν στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά» οι φυματικοί κρατούμενοι, είναι και μία έκκληση της οργάνωσης «Εθνική Αλληλεγγύη» Θεσσαλονίκης, που περιέγραφε την ίδια περίοδο τις συνθήκες κράτησης των φυματικών στο στρατόπεδο:

Αδέλφια,

…Οι φυματικοί αγωνιστές κρατούμενοι στο Σανατόριο της Πέτρας, μεταφέρθηκαν χωρίς στρώματα στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά. Με καθημερινές αιμοπτύσεις και δυνατό πυρετό κοιμούνται επί ένα μήνα στο τσιμέντο, πάνω σε εφημερίδες. Από την πείνα και τα βασανιστήρια πέθαναν μέσα σε δύο μήνες 11 και οι περισσότεροι απ’ αυτούς που μείναν ζωντανοί, είναι σκελετωμένοι, σωστές σκιές. Ο αρχιφύλακας και χαφιές των Γερμανών, Γλάστρας, απαντά με ξύλο και μπουντρούμι για το τίποτα. Δεν έχουν τρόφιμα, δεν έχουν ρούχα, σκεπάσματα. Τα λιγοστά τρόφιμα που εξοικονομούν οι οικογένειές τους, τα εμποδίζουν να τους δοθούν, με την κυνική δήλωση «ας πεθάνουν».

Η Δραματική επιστολή των φυματικών κρατουμένων

Έχοντας πλέον φτάσει σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης, οι φυματικοί κρατούμενοι των χιτλερικών στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά», αποστέλλουν δραματική έκκληση στην Γερμανική Αστυνομία Θεσσαλονίκης, με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου 1943, περιγράφοντας τις άθλιες και εξοντωτικές συνθήκες κράτησής τους και παρακαλώντας για τη μεταφορά τους σε Σανατόριο.

Έλεγε συγκεκριμένα η επιστολή:

«Αίτησις των εν τω Στρατοπέδω «Παύλος Μελάς» κρατουμένων φυματικών.

Εν Θεσσαλονίκη τη 22-2-1943

Προς την Γερμανικήν Αστυνομίαν Θεσσαλονίκης

                                                                        Ενταύθα

Αξιότιμοι κύριοι,

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι φυματικοί, μεταχθέντες εκ του Σανατορίου της Πέτρας, γνωρίζομεν υμίν και αύθις τα κάτωθι:

Αφ ής ημέρας μετήχθημεν εκ του Σανατορίου, η κατάστασίς μας ολοέν και περισσότερον εχειροτέρευσεν. Κατά το χρονικόν διάστημα της παραμονής μας εν τω Στρατοοπέδω απεβίωσαν δύο εξ ημών, οι Πατεράκος Γεώργιος και Μπουρέκας Νικόλαος, των δε υπολοίπων η θέσις είναι τραγική από πάσης απόψεως. Αιμοπτύσεις, αιματηρά πτύελα και καθημερινός πυρετός είναι τα επακόλουθα της παραμονής μας εν τω Στρατοπέδω, υπό συνθήκας ανεπαρκούς ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως και ανεπαρκούς τροφής δια φυματικούς. Ήδη δε τον τελευταίον καιρόν επεδεινώθη έτι πλέον  η κατάστασίς μας.

Όθεν και πάλιν σας παρακαλούμεν όπως, λαμβάνοντες υπ’ όψιν τα ως άνω εκτεθέντα, διατάξητε την μεταφοράν μας εις Σανατόριον.

                                                                                             

   Ευπειθέστατοι»

Και κάτω από την έκκληση, είχαν τεθεί τα ονόματα 18 φυματικών κρατουμένων, που ήταν τα ακόλουθα: 

Πασχάλης Πασχαλίδης, Ξενοφών Κολιός, Χρήστος Πάπογλου, Αριστοτέλης Μοσχονίδης, Ανδρέας Αξαρλής, Παναγιώτης Κουβελιώτης, Μιλτιάδης Τιμογιαννάκης, Δημήτρης Κριτσάς, Νίκος Παπαδιαμάντης, Νίκος Κατσίβελος, Νίκος Χρονόπουλος, Κώστας Βούλγαρης, Γιώργος Βέτας, Γιώργος Νικολαίδης, Παναγιώτης Βουγιουκλίδης, Βαγγέλης Σπανός, Γιώργος Σαραντίδης και Χαράλαμπος Τσίτσος.

Οι … φιλεύσπλαχνοι, ελεήμονες και ανθρωπιστές χιτλερικοί, έσπευσαν να λύσουν «μια για πάντα» το πρόβλημα των φυματικών κρατουμένων, οδηγώντας τους, μαζί με άλλους συγκρατουμένους τους Αναφιώτες και Ακροναυπλιώτες, οκτώ ημέρες αργότερα, στο εκτελεστικό απόσπασμα, στην περιοχή της Μίκρας, και συγκεκριμένα την 1η Μαρτίου 1943!

Μια συγκλονιστική τελευταία επιστολή

Συγκλονιστική, ήταν η τελευταία επιστολή, που έστειλε από του «Παύλου Μελά», λίγο πριν την εκτέλεσή του, ο 27χρονος φοιτητής της Ιατρικής Πασχάλης Πασχαλίδης. Όπως έγραφε:

«…Από χθες λιγοστέψαμε κατά 11. Πήραν τον Χατζηθεοκλή, τον Αραμπατζάνη, τον Καράσο, τον Γκαζέ κ.α. Τώρα με απόφαση περιμένουμε τη σειρά μας με θάρρος και σκληρή καρδιά. Πασχάλης».

Και λίγο πριν στηθεί μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και πέσει από τα γερμανικά βόλια, ο Π.Πασχαλίδης φώναξε κατάμουτρα στους χιτλερικούς δήμιους: «.. Ότι και αν κάνετε, η ώρα της καταστροφής σας έφτασε. ΚΙ αν σκοτώσετε εμάς, χιλιάδες άλλοι θα πάρουν τη θέση μας».

O κατάλογος εκτελεσμένων της 1-3-1943

Τα ονόματα των εκτελεσμένων από τους χιτλερικούς την 1η Μαρτίου 1943, έχουν ως εξής:

-Ανδριώτης Κωνσταντίνος, 45 χρόνων, δάσκαλος, από τη Λήμνο. Αγωνιστής του ΕΑΜ και της Εθνικής Αντίστασης

-Αξαρλής Ανδρέας, 34 χρόνων, από την Καλλίπολη.

-Αστερίου Δημήτριος, 37 χρόνων, δημόσιος υπάλληλος, στέλεχος του ΚΚΕ, από τον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας

-Βέττας Γεώργιος, 53 χρόνων, από τη Στυλίδα

-Βουγιουκλίδης Παναγιώτης, 30 χρόνων, από την Ανδριανούπολη.

-Βούλγαρης Κώστας, 40 χρόνων, δάσκαλος, από τους Σοφιάδες Δομοκού, στέλεχος του ΚΚΕ, εξόριστος στη Φολέγανδρο, έγκλειστος στην Ακροναυπλία.

-Γούλιος Δημήτριος, 32 χρόνων, καπνεργάτης, από τη Χωριστή Δράμας.

-Δούμας Κωνσταντίνος, 41 χρόνων, από την Άγρα Ροδόπης, εξόριστος από το 1936 στον Άη-Στράτη.

-Ζώτος Δημήτριος, 32 χρόνων, από την Καβάλα, Γραμματέας της «Εργατικής Βοήθειας» Καβάλας.

-Κανάτος Γεώργιος, 30 χρόνων, ΕΛΑΣίτης, από τη Ραψάνη Λάρισας.

-Κατσίβελος Νικόλαος, 31 χρόνων, από τη Θάσο.

-Κολιός Ξενοφών, 30 χρόνων, από την Άνω Πέτρα Άρτας, κρατούμενος από το 1938 στην Ακροναυπλία.

-Κριτσάς Δημήτριος, 44 χρόνων, από το Μέτσοβο.

-Κουβελιώτης Παναγιώτης του Γεωργίου, 32 χρόνων, από τον Πήδασο Πύλου Μεσσηνίας, στέλεχος των σταφιδοπαραγωγών.

-Λαζανάς Αθανάσιος, 25 χρόνων, από το Σοφικό Κορινθίας, δικηγόρος, εξόριστος στον Άη-Στράτη

-Μάλλιος Μιχάλης του Κωνσταντίνου, 37 χρόνων, από το Δοξάτο Δράμας, έγκλειστος στην Ακροναυπλία από τη δικτατορία Μεταξά που τον παρέδωσε στους Ναζί.

-Μιχελιδάκης Μιχαήλ, 28 χρόνων, από την Κρήτη.

-Μοσχονίδης Αριστοτέλης, 30 χρόνων, από το Λυγμό Μουδανιών.

-Νικολαίδης Γεώργιος του Σπύρου, 46 χρόνων, από τη Μικρά Ασία, κατοικούσε μόνιμα την Κοκκινιά, οικοδόμος, γραμματέας της «Δημοκρατικής Ένωσης Προσφύγων», υποψήφιος δήμαρχος Κοκκινιάς, έγκλειστος στην Ακροναυπλία.

-Οθωνέρος Ονούφριος, 40 χρόνων, από το Πανόραμα

-Πανταζίδης Δημήτρης, 29 χρόνων από τις Σέρρες

-Παπαγαβριήλ Λυσίμαχος, 38 χρόνων, από τη Βιτάστα (Κρηνίδα) Σερρών

-Παπαδιαμάντης Νικόλαος του Σταύρου, 33 χρόνων, φοιτητής Ιατρικής, από τη Ζίτσα Ιωαννίνων, στέλεχος της ΟΚΝΕ, εξόριστος στον Άη-Στράτη.

-Πάπογλου Χρήστος, 26 χρόνων, από τη Σινώπη, κάτοικος Πειραιά, μέλος του ΚΚΕ

-Πασχαλίδης Πασχάλης, 27 χρόνων, φοιτητής Ιατρικής, από την Αθήνα, στέλεχος της ΟΚΝΕ.

-Σαραντίδης Γεώργιος του Στέλιου, 28 χρόνων, μαθηματικός, από την Καλλιθέα Αθήνας. Η δικτατορία Μεταξά τον είχε κλείσει σε Άη-Στράτη και Ακροναυπλία για να τον παραδώσει στη συνέχεια στους Γερμανούς.

-Σπανός Ευάγγελος, 30 χρόνων, από τη Λάρισα

-Τάσιος Ζήσης του Γεωργίου, 32 χρόνων, από τις Σέρρες

-Ταταρίδης Ευάγγελος του Δημητρίου, 32 χρόνων, από τα Λάβαρα Έβρου, στέλεχος της ΟΚΝΕ, εξόριστος στην Ανάφη.

-Τιμογιαννάκης Μιλτιάδης, 42 χρόνων, από την Κοκκινιά.

-Τίτος Νικόλαος του Απόστολου, 30 χρόνων, ΕΛΑΣίτης από τη Ραψάνη Λάρισας

-Τόνος Αριστείδης, 48 χρόνων, από τη Μυτιλήνη.

-Τσατσαρής Σωτήρης του Θεοχάρη, 35 χρόνων, από τις Κρανιές.

-Τσιτράκος Γιάννης, από τις Σέρρες

-Τσίτσος Χαράλαμπος, 37 χρόνων, από τη Βουνοπλαγιά Ιωαννίνων.

-Φανούδης Βασίλειος, 45 χρόνων, από την Τένεδο.

-Χρήστου Στέργιος, 17 χρόνων, από την Αθήνα.

-Χρονόπουλος Νικόλαος, 33 χρόνων, από τη Λάβδα Γρεβενών, μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, στέλεχος του ΚΚΕ, πολιτικός κρατούμενος από τη δικτατορία Μεταξά, επί 4 χρόνια στις φυλακές της Κέρκυρας.

Πηγή

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Από herko στο Νοέ 11, 2017 Απόψεις

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Εσύ δεν είσαι για μια συγκέντρωση. Δεν κάνεις «επαναστατική γυμναστική». Έχεις σοβαρά κι ενδιαφέροντα ν’ ασχοληθείς. Δεν σπαταλιέσαι σε μονοήμερη απεργία. Γι αυτό και δεν έχεις συμμετάσχει σε καμία. «Να χάνεις το μεροκάματο για μαλακίες»; «Δεν γίνεται τίποτα έτσι», «τι φταίμε οι υπόλοιποι που μας αναστατώνουν», «τι κλείνουν το μετρό για λίγες ώρες – εμείς την πληρώνουμε», «τι θέλουν κι οι γιατροί και απεργούν», «πρέπει να τα κλείσουμε όλα», «να βγούμε στους δρόμους όλοι, να…».
«Οι υδραυλικοί είναι κλέφτες», «οι δικηγόροι είναι απατεώνες», «οι μηχανικοί είναι… λιγότερο μηχανικοί», «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες», «να κοπούν τα δώρα και στους ιδιωτικούς».
Δεν είσαι γι αυτά εσύ. Για τα μικρά και καθημερινά. Θέλεις κάτι μεγάλο! Κάτι επαναστατικό! Αλλά σ’ εμποδίζουν. Θέλεις μα… δεν κινείται τίποτα, κανείς δεν σ’ ακολουθεί, τι να κάνεις κι εσύ.
Αλλά και στις, σπάνιες, πολυήμερες κινητοποιήσεις, πάλι στην απ’ όξω είσαι. Αυτές είναι… καθοδηγούμενες, τις κάνει το… ΚΚΕ, δεν είναι για σένα.
Απεργοσπάστης από κούνια. Υποσκάπτεις αλήτικα τους αγώνες των συναδέλφων σου, στέκεσαι απέναντί τους, γλείφοντας τον πισινό τού αφεντικού σου και κομπορρημονείς παράλληλα. Αυθαδιάζεις. Κι αν κάτι κερδίσουν οι άλλοι – μίζερο και περιορισμένο απ’ την απουσία σου, το τσεπώνεις ξεδιάντροπα κι εσύ. Εσύ που στάθηκες εμπόδιο στον αγώνα τους. Και κομπάζεις! Αντί να ντρέπεσαι. Ή να φοβάσαι.
Και τρέχεις έξω απ’ τα μαγαζιά τις Κυριακές να χαζεύεις τις βιτρίνες και να τρέχουν τα σάλια σου. Γιατί για ν’ αγοράσεις ούτε λόγος. Ήδη έχεις κάνει το «σκατό σου παξιμάδι». Κι όλο κόβεις, περιορίζεις, αφαιρείς, στερείσαι.
Βρίζεις τον γιατρό που στο 36ωρο της εφημερίας του δεν άφησε την ψυχή του – γιατί αυτό του ‘μεινε μόνο, στην μίζερη, άθλια, βρομερή, πάσχουσα, ανωφελή βιολογικά κι επιβλαβή κοινωνικά, ελαχιστότητά σου.
Περιφέρεις την δύσμοιρη και θλιβερή ύπαρξή σου σερνόμενος, σκυφτός και φοβισμένος. Κι όλο υποχωρείς. Κρύβεσαι και ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι για την αθλιότητά σου και μισείς ότι ξεφεύγει απ’ αυτήν. Υπάρχει και κάτι χειρότερο κι επιμένω σ’ αυτό: Άθλια, ως έζησες, διαπαιδαγώγησες τα παιδιά σου και τα ‘μαθες να σέρνονται κι αυτά, να επαιτούν και να εκλιπαρούν, αδιάφορα για το κοινωνικό γίγνεσθαι και το απολύτως εχθρικό περιβάλλον. Λίγο να γλείψεις για να πάει ο μικρός φαντάρος κάπου κοντά, να πιάσει η μικρή σερβιτόρα κι ας της πιάνει το αφεντικό τον κώλο, αφού πρώτα την ξεκωλώνει για 25 ευρώ. Λίγο να συρθείς ακόμη για μια τετράωρη δουλίτσα στο παιδί κι όχι αγώνες, τι αγώνες; Αυτά είναι για τους βλάκες.
Κι είναι ήδη νεκρά τα παιδιά σου. Ξοφλημένα. Μια γενιά θυσιασμένη στον βωμό του κέρδους των αφεντικών. Κι όσο το παιδί σου δεν κοινωνικοποιείται, δεν συνταιριάζει με τα άλλα παιδιά της τάξης του, δεν θυμώνει, δεν αγαναχτεί, δεν εξεγείρεται, δεν οργανώνεται εναντίον στο ζοφερό μέλλον που του προδιαγράφουν, τόσο θα χώνεται πιο βαθιά στον κοινωνικό τάφο πριν τον βιολογικό.
Κι όμως, έχει κι άλλο για τον πάτο. Πεινάς, διψάς, κρυώνεις, στερείσαι αυτονόητα δικαιώματα και κατακτήσεις της επιστήμης, της τεχνικής και του πολιτισμού. Έφτασες να πλένεσαι λιγότερο. Να μη μιλήσουμε για περίθαλψη και προληπτική ιατρική. Εξευτέλισαν τις συντάξεις (που ήταν δικά σου χρήματα) κι έκοψαν ακόμη κι αυτές της χηρείας. Βάρος και στο θάνατό σου σε κατάντησαν άμοιρε. Θλιβερό και σιχαμένο αποκύημα ανθρώπου. Κι άντε να περάσεις απαρατήρητος, να την βγάλεις όπως-όπως, τι έμεινε ακόμη; Σε λίγο «φεύγεις». Εξανεμίστηκε η μία και μοναδική ζωή που τους την χάρισες.
Κινδυνεύεις να σου φέρνουν τα παιδιά σου σε φέρετρα – θύματα κάποιας μεγάλης ιδέας ή ενός εχθρού που θα χουν κατασκευάσει τ’ αφεντικά σου. Έχει γίνει πολλές φορές αυτό – μέχρι την επαναστατική Ρωσία τα έφτασαν και στα γύριζαν νεκρά, στα βάθη της Μικράς Ασίας αργότερα τα πήγαν, στην Κορέα, στην Γιουγκοσλαβία απ’ όπου γύριζαν με καρκίνους από το απεμπλουτισμένο ουράνιο. Κοντά είμαστε και σήμερα.
Αλλά και οι διάφοροι Πήτερ και Γιόχαν που έφευγαν κάποτε υπερήφανοι καλοζωισμένοι και κορδωμένοι, για το ταξίδι αναψυχής – έτσι τους είχαν παραμυθιάσει, με στόχο την εξαφάνιση των «υπανθρώπων Σλάβων» έσπειραν με τα κουφάρια τους την Σοβιετική γη. Αφού προηγούμενα είχαν φροντίσει να δολοφονήσουν εκατομμύρια Σοβιετικούς και άλλους πολίτες, να κάψουν χιλιάδες πόλεις και χωριά να εξαφανίσουν εκατοντάδες χιλιάδες βιομηχανίες, σπίτια, νοσοκομεία, μουσεία, όπερες, θέατρα.
Πρόσεχε θλιβερέ ανθρωπάκο γιατί και όλα αυτά είναι στην πόρτα σου πάλι.
Αλλά εσύ, είπαμε, για άλλα είσαι κι όχι γι αυτά. Αλλά το παρόν σου ανύπαρκτο και των παιδιών σου το μέλλον ζοφερό. Και το τραγικό θα είναι που δεν θα ξέρεις από πού και γιατί σου έρχεται.

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Από herko στο Νοέ 11, 2017 Απόψεις

Από atexnos

Γρά
Γράφει ο Στέλιος Κανάκης

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας



Εσύ δεν είσαι για μια συγκέντρωση. Δεν κάνεις «επαναστατική γυμναστική». Έχεις σοβαρά κι ενδιαφέροντα ν’ ασχοληθείς. Δεν σπαταλιέσαι σε μονοήμερη απεργία. Γι αυτό και δεν έχεις συμμετάσχει σε καμία. «Να χάνεις το μεροκάματο για μαλακίες»; «Δεν γίνεται τίποτα έτσι», «τι φταίμε οι υπόλοιποι που μας αναστατώνουν», «τι κλείνουν το μετρό για λίγες ώρες – εμείς την πληρώνουμε», «τι θέλουν κι οι γιατροί και απεργούν», «πρέπει να τα κλείσουμε όλα», «να βγούμε στους δρόμους όλοι, να…».


«Οι υδραυλικοί είναι κλέφτες», «οι δικηγόροι είναι απατεώνες», «οι μηχανικοί είναι… λιγότερο μηχανικοί», «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες», «να κοπούν τα δώρα και στους ιδιωτικούς».

Δεν είσαι γι αυτά εσύ. Για τα μικρά και καθημερινά. Θέλεις κάτι μεγάλο! Κάτι επαναστατικό! Αλλά σ’ εμποδίζουν. Θέλεις μα… δεν κινείται τίποτα, κανείς δεν σ’ ακολουθεί, τι να κάνεις κι εσύ.

Αλλά και στις, σπάνιες, πολυήμερες κινητοποιήσεις, πάλι στην απ’ όξω είσαι. Αυτές είναι… καθοδηγούμενες, τις κάνει το… ΚΚΕ, δεν είναι για σένα.

Απεργοσπάστης από κούνια. Υποσκάπτεις αλήτικα τους αγώνες των συναδέλφων σου, στέκεσαι απέναντί τους, γλείφοντας τον πισινό τού αφεντικού σου και κομπορρημονείς παράλληλα. Αυθαδιάζεις. Κι αν κάτι κερδίσουν οι άλλοι – μίζερο και περιορισμένο απ’ την απουσία σου, το τσεπώνεις ξεδιάντροπα κι εσύ. Εσύ που στάθηκες εμπόδιο στον αγώνα τους. Και κομπάζεις! Αντί να ντρέπεσαι. Ή να φοβάσαι.

Και τρέχεις έξω απ’ τα μαγαζιά τις Κυριακές να χαζεύεις τις βιτρίνες και να τρέχουν τα σάλια σου. Γιατί για ν’ αγοράσεις ούτε λόγος. Ήδη έχεις κάνει το «σκατό σου παξιμάδι». Κι όλο κόβεις, περιορίζεις, αφαιρείς, στερείσαι.

Βρίζεις τον γιατρό που στο 36ωρο της εφημερίας του δεν άφησε την ψυχή του – γιατί αυτό του ‘μεινε μόνο, στην μίζερη, άθλια, βρομερή, πάσχουσα, ανωφελή βιολογικά κι επιβλαβή κοινωνικά, ελαχιστότητά σου.

Περιφέρεις την δύσμοιρη και θλιβερή ύπαρξή σου σερνόμενος, σκυφτός και φοβισμένος. Κι όλο υποχωρείς. Κρύβεσαι και ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι για την αθλιότητά σου και μισείς ότι ξεφεύγει απ’ αυτήν. Υπάρχει και κάτι χειρότερο κι επιμένω σ’ αυτό: Άθλια, ως έζησες, διαπαιδαγώγησες τα παιδιά σου και τα ‘μαθες να σέρνονται κι αυτά, να επαιτούν και να εκλιπαρούν, αδιάφορα για το κοινωνικό γίγνεσθαι και το απολύτως εχθρικό περιβάλλον. Λίγο να γλείψεις για να πάει ο μικρός φαντάρος κάπου κοντά, να πιάσει η μικρή σερβιτόρα κι ας της πιάνει το αφεντικό τον κώλο, αφού πρώτα την ξεκωλώνει για 25 ευρώ. Λίγο να συρθείς ακόμη για μια τετράωρη δουλίτσα στο παιδί κι όχι αγώνες, τι αγώνες; 
Αυτά είναι για τους βλάκες.

Κι είναι ήδη νεκρά τα παιδιά σου. Ξοφλημένα. Μια γενιά θυσιασμένη στον βωμό του κέρδους των αφεντικών. Κι όσο το παιδί σου δεν κοινωνικοποιείται, δεν συνταιριάζει με τα άλλα παιδιά της τάξης του, δεν θυμώνει, δεν αγαναχτεί, δεν εξεγείρεται, δεν οργανώνεται εναντίον στο ζοφερό μέλλον που του προδιαγράφουν, τόσο θα χώνεται πιο βαθιά στον κοινωνικό τάφο πριν τον βιολογικό.

Κι όμως, έχει κι άλλο για τον πάτο. Πεινάς, διψάς, κρυώνεις, στερείσαι αυτονόητα δικαιώματα και κατακτήσεις της επιστήμης, της τεχνικής και του πολιτισμού. Έφτασες να πλένεσαι λιγότερο. Να μη μιλήσουμε για περίθαλψη και προληπτική ιατρική. Εξευτέλισαν τις συντάξεις (που ήταν δικά σου χρήματα) κι έκοψαν ακόμη κι αυτές της χηρείας. Βάρος και στο θάνατό σου σε κατάντησαν άμοιρε. Θλιβερό και σιχαμένο αποκύημα ανθρώπου. Κι άντε να περάσεις απαρατήρητος, να την βγάλεις όπως-όπως, τι έμεινε ακόμη; Σε λίγο «φεύγεις». Εξανεμίστηκε η μία και μοναδική ζωή που τους την χάρισες.

Κινδυνεύεις να σου φέρνουν τα παιδιά σου σε φέρετρα – θύματα κάποιας μεγάλης ιδέας ή ενός εχθρού που θα χουν κατασκευάσει τ’ αφεντικά σου. Έχει γίνει πολλές φορές αυτό – μέχρι την επαναστατική Ρωσία τα έφτασαν και στα γύριζαν νεκρά, στα βάθη της Μικράς Ασίας αργότερα τα πήγαν, στην Κορέα, στην Γιουγκοσλαβία απ’ όπου γύριζαν με καρκίνους από το απεμπλουτισμένο ουράνιο. Κοντά είμαστε και σήμερα.

Αλλά και οι διάφοροι Πήτερ και Γιόχαν που έφευγαν κάποτε υπερήφανοι καλοζωισμένοι και κορδωμένοι, για το ταξίδι αναψυχής – έτσι τους είχαν παραμυθιάσει, με στόχο την εξαφάνιση των «υπανθρώπων Σλάβων» έσπειραν με τα κουφάρια τους την Σοβιετική γη. Αφού προηγούμενα είχαν φροντίσει να δολοφονήσουν εκατομμύρια Σοβιετικούς και άλλους πολίτες, να κάψουν χιλιάδες πόλεις και χωριά να εξαφανίσουν εκατοντάδες χιλιάδες βιομηχανίες, σπίτια, νοσοκομεία, μουσεία, όπερες, θέατρα.

Πρόσεχε θλιβερέ ανθρωπάκο γιατί και όλα αυτά είναι στην πόρτα σου πάλι.

Αλλά εσύ, είπαμε, για άλλα είσαι κι όχι γι αυτά. Αλλά το παρόν σου ανύπαρκτο και των παιδιών σου το μέλλον ζοφερό. Και το τραγικό θα είναι που δεν θα ξέρεις από πού και γιατί σου έρχεται.
 

Προς Αναρχομπάχαλα και λοιπούς "Αριστερούληδες"

Η αλήθεια είναι οτι το συστημα ταρακουνηθηκε απο το σπασιμο κρεοπωλείων και πετ σοπ, απο το σπασιμο τρολει στη Στουρναρη, απο τη δολοφονια φρουρων ΑΤ ή την απόπειρα δολοφονίας ΜΑΤ. Απο τη δολοφονία Μπακογιαννη (μονο 3 καριερες εφτιαξε μέχρι τώρα, του Κουλη, της Ντορας και του γιου ,ουτε παραγγελία να την ειχε κανει ο Δρακουμελ... Λες?) 

Απο τη δολοφονία του σταθμαρχη της Cia τον οποιο τον ειχε και η ιδια η Cia για σχολασμα βέβαια... Απο το μπινελίκι στο γιατρό του Ευαγγελισμου απο τις συγκρούσεις των 3 δευτερολεπτων ρεφορμιστων με ΜΑΤ οταν εχει κάμερες και φυσικά απο το σπασιμο ATM και τον πετροπολεμο με τα ΜΑΤ. Ε τι να κανεις εμεις αυτα τα καναμε στο δημοτικό μας εφυγε το απωθημένο. Τα παιδιά των "εξαρχειων" ηταν με γαλλικα και πιανο τοτε και τώρα μοιραια παλιμπαιδιζουν. Αμα γίνει και στραβή καθαριζει ο μπαμπάς προεδρας της βουλης. 

Ασχετο Ο Γιωτοπουλος έχει πάρει αδεια? 

Υγ1. Ας κανω λίγο το Λιακοπουλο. Οταν το ΚΚΕ πήγαινε και ανοιγε διοδια, παραλιες κλπ σας ψαχναμε ολους Οταν τις παιζαμε με τα ΜΑΤ στον Κλιντον ή κλειναμε το λιμάνι στη Θεσσαλονίκη ασχολουσασταν με το σφαγεα Μιλόσεβιτς.. Οταν μπαίναμε μπροστα στη μονη απεργια διαρκείας που έγινε στη χωρα την περίοδο των μνημονιων φτιαχνατε ΚΟΙΝΣΕΠ εσεις αλλου... Οταν δερναμε τους παρακρατικους το 2011 ησασταν μαζι τους, οταν κυνηγαγαμε τους χρυσαυγιτες στο αγροτικο συλλαλητήριο, βγαζατε φωτογραφίες για τα καναλια ότι ήσασταν καπου εκει. 

Υγ2. Επειδη από διωγμους, παρανομια, βασανιστήρια και εκτελεσεις σε αυτήν εδω τη χωρα δεν ξερει καλύτερα κανεις απο τους κκεδες που ολοι εχουμε στο σπίτι εναν τουλάχιστον που τα εζησε καλα θα κανετε οταν παει εκει η κουβέντα να το βουλωνετε. Εχετε ολο το υπόλοιπο φασμα πολιτικης πρακτικης απ'οτι ειδατε παραπάνω για να εφαρμοσετε το "ελα παππού να σου δείξω τα χωράφια σου" καλμαρετε λίγο την αμετροεπια και τη μαλάκια που σας δερνει. Γιατι οι κκεδες δεν έπαιρναν αδειες απο τη φυλακή, οταν βγαίναν πριν τελειωσει η ποινη ηταν για να τουφεκιστουν.

Και για να σας προλαβω στα @@ αν ο Κουφοντινας δεν είναι πρακτορας αλλα απλα χρησιμος ηλιθιος. Πολιτικα ηταν και ειναι ενας εξτρεμιστης πασοκος. Δε του χρωστάει τίποτα το κινημα. Στην καλύτερη δεν προσφερε τίποτα στη χειρότερη προβοκαρε το ίδιο και την ιδεολογία της απελευθέρωσης της εργατικης ταξης.


ratm απο “σφυροδρεπανο”

Καπνός κι ομίχλη

Στην Υγεία; «Σκοτωμός» για σκάνδαλα και σκανδαλάκια, για το ποιος έκανε τα περισσότερα «πάρτι» και ποιος όχι. Αλλά την Πέμπτη, στη συζήτηση στη Βουλή, μαζί σήκωσαν τα χεράκια τους για να ψηφίσουν τη διάλυση του σταθερού χρόνου εργασίας για τους νοσοκομειακούς γιατρούς, που ανοίγει το δρόμο για όλους τους άλλους. Μαζί στηρίζουν και την πολιτική της περαιτέρω εμπορευματοποίησης της Υγείας, και των λογής «κοφτών» στις ανάγκες του λαού. Στους εξοπλισμούς; Καταγγελίες και άπλυτα στη φόρα, εισαγγελείς και δίκες. Αλλά σε ό,τι αφορά τον ευρωΝΑΤΟικό προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και τους εξοπλισμούς για τις ανάγκες των επεμβάσεων, τσιμουδιά. Η αναβάθμιση των «F-16» που κατά το Κογκρέσο «υπηρετεί την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή», είναι και για τους δυο «αναγκαιότητα», η παρουσία της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο «απαραίτητη», η Σούδα το «καμάρι» τους. Για τα «χαρτιά του παραδείσου», τις μετοχές και τις οφσόρ, σελίδες επί σελίδων, υπονοούμενα και καταγγελίες. Αλλά μαζί ψηφίζουν τις ευρωπαϊκές Οδηγίες και όλα τα υπόλοιπα για τα επιχειρηματικά και τραπεζικά απόρρητα. Μαζί «ανατριχιάζουν» όταν ακούνε τις προτάσεις που επανειλημμένα έχει καταθέσει το ΚΚΕ για ονομαστικοποίηση μετοχών, απαγόρευση οφσόρ κ.ο.κ. Καπνός κι ομίχλη παντού, για να κρύβεται όχι μόνο η ταύτισή τους στα βασικά του κεφαλαίου, αλλά κυρίως ότι ο καπιταλισμός, αυτό το σύστημα που υπηρετούν, είναι και σάπιος και αγιάτρευτος.

Λέιζερ στα πανιά μας και πορεία για τον Αλφα του Κενταύρου (ή μήπως όχι;)

Μεγαλοκαπιταλιστές επενδύουν εκατομμύρια και διακεκριμένοι επιστήμονες διερευνούν τεχνολογίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για μια μη επανδρωμένη αποστολή στο κοντινότερο άστρο, προσβλέποντας σε χρήση τους και στη Γη...

Ο Μίλνερ επιδεικνύει ένα ΑστροΤσίπ, με δύο επιστήμονες, τον Χόκινγκ σε πρώτο πλάνο και τον Ντάισον στο βάθος

Συχνά τον τελευταίο καιρό επιστημονικές ομάδες ανακοινώνουν την ανακάλυψη πλανητών γύρω από κοντινά άστρα, ορισμένοι από τους οποίους ενδέχεται να υποστηρίζουν και την εμφάνιση ζωής. Το ενδιαφέρον για διερεύνηση αυτών των ανακαλύψεων μεγαλώνει, αλλά ακόμη και το κοντινότερο άστρο, ο Εγγύτατος Κενταύρου, εκεί που βρέθηκε ο παρόμοιος με τη Γη πλανήτης Εγγύτατος Κενταύρου β, απέχει 4,24 έτη φωτός και ο Αλφα του Κενταύρου 4,37 έτη φωτός. Αλλά δεν έχουμε διαστημόπλοια, που να ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός. Οι σημερινοί συμβατικοί πύραυλοι, που βασίζονται σε χημικά καύσιμα θα χρειάζονταν 30.000 χρόνια για να φτάσουν στον Αλφα Κενταύρου.
Υπάρχει, όμως, μια εναλλακτική λύση που προτάθηκε την άνοιξη του 2016 και τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο δεν είναι αδύνατη: Η αποστολή μικροσκοπικών σκαφών, που τρέχοντας με ταχύτητα ίση με το 20% της ταχύτητας του φωτός, θα φτάσουν στον προορισμό τους σε μόλις 20 χρόνια! Οταν φτάσουν δεν θα μπορούν να σταματήσουν κι έτσι θα κάνουν ένα σύντομο πέρασμα μερικών λεπτών μέσα από τα πλανητικά συστήματα της περιοχής, εκπέμποντας προς τη Γη φωτογραφίες και πληροφορίες, που θα κάνουν άλλα περίπου 4,5 χρόνια να φτάσουν. Αδύνατη μπορεί να μην είναι η λύση αυτή, αλλά είναι ανόητη, όπως επισήμανε σε δημοσιογράφο, ο 94χρονος σήμερα διακεκριμένος επιστήμονας Φρίμαν Ντάισον, που παραβρέθηκε στην εκδήλωση για την ανακοίνωση της αποστολής, μαζί με άλλους νομπελίστες και διάσημους επιστήμονες και μηχανικούς. Πρόσθεσε, όμως, ότι «οι (σ.σ. προτεινόμενες) διαστημοσυσκευές είναι ενδιαφέρουσες». Και είναι πράγματι, καθώς πρόκειται για μικροσκοπικά τσιπ (ολοκληρωμένα κυκλώματα), του τύπου που περιέχουν τα σύγχρονα «έξυπνα» τηλέφωνα, τα οποία θα προωθηθούν στο ένα πέμπτο της ταχύτητας του φωτός από την πρόσπτωση ισχυρής δέσμης ακτίνων λέιζερ, που θα εκπέμπει συστοιχία στην επιφάνεια της Γης.

Πολύπλευρες επενδύσεις

Το ανόητο της αποστολής βρίσκεται στο γεγονός ότι ακόμη κι αν τα σκάφη φτάσουν στον Κένταυρο και στείλουν πίσω στη Γη δεδομένα, επιστημονικά δεν θα προσφέρουν πολλά, καθώς ενσταντανέ τυχόν κατοικήσιμων πλανητών δεν παίρνονται με ένα σύντομο πέρασμα από κάποιο πλανητικό σύστημα. Η τεχνολογία που χρειάζεται για την πραγματοποίηση της αποστολής σήμερα δεν υπάρχει. Ομως, δυο μεγαλοκαπιταλιστές, δύο μεγιστάνες του πλούτου, ο ρωσικής καταγωγής Γιούρι Μίλνερ που δραστηριοποιείται μεταξύ άλλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ του Facebook, έχουν σχηματίσει έναν οργανισμό και έχουν αρχίσει τη ροή χρημάτων με σκοπό την ανάπτυξη των σχετικών τεχνολογιών. Το διοικητικό συμβούλιο αποτελούν αυτοί οι δυο, μαζί με τον επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ, ένθερμο οπαδό του αποικισμού του Διαστήματος, ώστε να σωθεί η ανθρωπότητα, η οποία το πολύ σε μερικούς αιώνες - κατά τη γνώμη του - αναπόδραστα θα έχει καταστρέψει τον πλανήτη μας (αν συνεχιστεί επί μακρόν η κυριαρχία του καπιταλισμού και του κάθε Μίλνερ και Ζούκερμπεργκ, το ενδεχόμενο αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί).
Οι δύο δισεκατομμυριούχοι δεν κάνουν απλώς δημόσιες σχέσεις, ούτε μόνο ικανοποιούν (με τον ιδρώτα άλλων) ενδιαφέροντα που είχαν από την παιδική ηλικία, όπως ο Μίλνερ, που επειδή γεννήθηκε τη χρονιά της πτήσης του Γκαγκάριν και οι γονείς του έδωσαν σ' αυτόν το όνομα του ήρωα, θεωρούσε πάντα, όπως λέει, ότι ήταν φτιαγμένος για να πάει εκεί που κανείς άλλος δεν έχει πάει έως τώρα. Ενας από τους στόχους τους είναι να αναπτυχθούν τεχνολογίες, που κι αν δεν χρησιμοποιηθούν τελικά για αποστολή στον Κένταυρο, θα μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν για αύξηση των κερδών τους στη Γη. Και σ' αυτήν την περίπτωση, βέβαια, θα μιλήσουν για την προσφορά τους μέσα από την ανακάλυψη της άλφα ή βήτα τεχνολογίας που θα χρησιμοποιείται πια στην καθημερινότητα.

Αν και εφόσον και μόνο αν...

Τα προβλήματα της αποστολής Starshot είναι πολλά. Χρειάζεται τα ΑστροΤσίπ (τα μικροσκοπικά σκάφη) να έχουν βάρος το πολύ ένα γραμμάριο το καθένα, όμως κι αυτά που δοκιμάστηκαν πέρσι τον Ιούλη προσκολλημένα πάνω σε δορυφόρους ήταν βάρους 4 γραμμαρίων, παρότι αντί για φακούς για τις τέσσερις κάμερες που φέρουν χρησιμοποιούν μια επίπεδη συστοιχία λήψης Φουριέ (διάταξη χαρακιών που προκαλούν περίθλαση). Τα τσιπ θα πρέπει να στείλουν στη Γη δεδομένα με πομπούς ισχύος ενός βατ, αλλά έως τώρα αυτό έχει γίνει με επιτυχία όχι πιο μακριά από τη Σελήνη, που είναι 100 εκατομμύρια φορές πιο κοντά από τον Αλφα του Κενταύρου. Επιπλέον, η στόχευση θα πρέπει να είναι εκπληκτική και πάλι όμως λόγω της απόστασης το σήμα που θα φτάνει στη Γη δεν θα είναι παραπάνω από μια εκατοντάδα φωτόνια σε κάθε παλμό. Λύση που μελετάται είναι η δημιουργία αλυσίδας αναμετάδοσης από το ένα ΑστροΤσίπ στο διπλανό του.
Τα τσιπ-σκάφη θα χρειαστούν μπαταρίες που δεν υπάρχουν σήμερα, οι οποίες θα δουλεύουν υπό ψύχος και σκότος, θα ζυγίζουν κλάσμα του γραμμαρίου και θα προσφέρουν τα απαραίτητα βατ ισχύος. Αναζητείται με τροποποίηση των πυρηνικών μπαταριών που χρησιμοποιούνται σε μηχανικά μοσχεύματα σε ανθρώπους. Ο διαστρικός χώρος, που είναι σχεδόν κενός, περιέχει το ανάλογο ενός εξαιρετικά αραιωμένου καπνού. Οι συγκρούσεις του τσιπ ή του ιστίου με τα μόρια του διαστρικού μέσου, πολύ περισσότερο με μικροσκοπικά σωματίδια, καθώς το σκάφος ταξιδεύει με το 20% της ταχύτητας του φωτός, θα μπορούσαν να είναι καταστροφικές. Για να φτάσει την ταχύτητα αυτή και να μην καεί από την ισχυρή ακτίνα λέιζερ που θα το σημαδεύει, το ιστίο θα πρέπει να έχει σχεδόν απόλυτη ανακλαστικότητα και αντοχή στις τεράστιες επιταχύνσεις που θα υποστεί (60.000 φορές την επιτάχυνση της βαρύτητας). Το «πανί» θα πρέπει να περιστρέφεται, ώστε να διατηρεί το σκάφος σταθερή πορεία (αρχή της διατήρησης της στροφορμής), αλλά θα ήταν καλό να ξαναδιπλωθεί μετά τη φάση της επιτάχυνσης για να προστατεύει το τσιπ.

Ισως η υπέρτατη δυσκολία είναι τα λέιζερ, που θα πρέπει να έχουν συνολική ισχύ 100 γιγαβάτ και να μπορούν να την εκπέμπουν επί αρκετά λεπτά. Τα μεγαλύτερα σημερινά λέιζερ μπορούν να φτάσουν αυτήν την ισχύ, αλλά μόλις για δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου. Γι' αυτό θα χρειαστεί μια συστοιχία από λέιζερ, που θα πρέπει συντονισμένα να σημαδεύουν έναν μικροσκοπικό στόχο, μέσα από τα σύννεφα και τις διαταραχές της ατμόσφαιρας, σε απόσταση χιλιάδων και μετά εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Εννοείται ότι οι ακτίνες των επιμέρους λέιζερ πρέπει να συγκεντρώνονται σε ένα σημείο και να χτυπάνε το ιστίο φωτός στο κέντρο, ώστε το σκάφος να προωθείται στην επιθυμητή κατεύθυνση, να μην αρχίσει να περιστρέφεται απρόβλεπτα κ.ο.κ....

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American», http://breakthroughinitiatives.org/Initiative/3